Dowodzenie a argumentowanie :
Argumentowanie jest to czynność zmierzająca do wywołania u kogoś określonych przeświadczeń lub ocen czy dążeń. Ważne do kogo mówimy, bieże się tutaj pod uwagę stan wiedzy odbiorcy. najskuteczniejszym środkiem argumentowania w stosunku do rozsądnego człowieka jest przeprowadzenie dowodu, dostarczenie argumentów, że teza, za którą się opowiadamy, wynika logicznie ze zdań, które nasz rozmówca gotów jest uważać za prawdziwe.
Dowodzenie: jest to jedna z najbardziej podstawowych odmian rozumowania obok wnioskowania, sprawdzania i wyjaśniania. Stosuje się zarówno dowody wprost, jak i nie wprost, a także rozumowania statystyczne (uprawdopodabniające) - indukcję. Nie ważne do kogo jest skierowane, odwołuje się do procesów myślowych, udowadnianie własnej racji. Unaocznianie prawdziwości twierdzeń poprzez prawidłowe wnioskowanie. ( argumentowanie)
Rodzaje argumentów:
I. Argumentu z autorytetu: odwołanie się do wiedzy innych osób, autorytetów, „lepiej wiedzących”
-autorytet musi być dokładnie wymieniony
- opiniodawca musi być uznanym ekspertem, jego zdanie nie może być dyskusyjne
-nie wątpi się w bezstronność eksperta
II. Argumenty z powszechnej opinii: są rzadko niepodważalne, odwołanie się do stereotypów, nadaje siły perswazji ale nie jest gwarancją słuszności.
III. Argumenty semantyczne: dotyczące wyjaśniania terminologii
-argumenty z przyjętego znaczenia: przesądza o tym czy zaliczyć dany podmiot do kategorii oznaczanej przez ten termin
-argumenty kontestacyjne: wprowadzenie definicji regulującej. Analiza semantyczna, krytyka czyjejś terminologii,
IV. Argumenty z podobieństwa:
-argumenty przez analogię: podobieństwo pomiędzy dwoma typami obiektów
-argumenty oparte na zasadzie równej miary: polega na zasadzie traktowania przypadków podobnych pod pewnymi względami w ten sam sposób.
V. Argumenty równi pochyłej: Przestrzegają przed pierwszym krokiem, np. zmiana dotychczasowych przepisów. Odwołują się do przypuszczalnych konsekwencji.
3. Rodzaje dyskusji:
Dyskusja: Próba wspólnego rozstrzygnięcia spornego problemu. Zaangażowane strony przedstawiają stanowiska, zgłaszają wątpliwości i wymieniają argumenty. Dyskusja osiąga cel gdy jedna ze stron po wpływem drugiej zmienia stanowisko, wycofuje zastrzeżenia lub gdy obie strony uznają spór jako nierozstrzygnięty. Przeciwieństwo dyskusja retoryczna: żadna ze stron nie zmierza do „pokonania”: drugiej. Usiłowanie uzyskania przewagi psychologicznej.
-dyskusja rzeczowa/racjonalna zbiorowe uporządkowanie i wzajemne wypowiadanie swych myśli w tym celu, żeby wspólnie znaleźć dobrą odpowiedź na jakieś pytanie. Zbiorowa i wzajemna wymiana myśli. Może być teoretyczna lub praktyczna:
Teoretyczna: zmierzająca do wykrycia prawdy co do jakiejś kwestii
Praktyczna: zmierzającą do wspólnego obmyślenia środków prowadzących do postawionego celu
-dyskusja retoryczna: żadna ze stron nie zmierza do przekonania drugiej lecz usiłuje zyskać psychologiczną przewagę nad oponentem, zmusić go do kapitulacji i zabłysnąć przed audytorium. Przeważają tu chwyty erystyczne ( obliczone na zdezorientowanie, rozproszenie, zastraszenie skompromitowanie i zaskoczenie przechytrzonego przeciwnika) a nie argumenty.
Reguły racjonalnej dyskusji :
Reguła swobody wypowiedzi: Polega na nie przeszkadzaniu partnerom dyskusji w swobodnym przedstawianiu stanowisk oraz wątpliwości. Należy unikać argumentacji, które atakują przeciwnika a nie głoszoną tezę
Reguła odpowiedzialności za głoszone poglądy: odpowiedzialność za słowa i obrona własnego stanowiska. Zakaz przerzucania ciężaru dowodu na przeciwnika.
Reguła uczciwości wobec stanowisk przeciwnika: Polemika z rzeczywistym a nie wyimaginowanym stanowiskiem oponenta, nie zniekształcanie stanowiska oponenta.
Reguła meritum sprawy: Bronić swego stanowiska należy tylko za pomocą takich argumentów, które się naprawdę do niego odnoszą.
Techniki/fortele erystyczne:
Przekręcanie tezy przeciwnika by wydawało się, że dyskutant tezę tę tylko powtarza
Wyciąganie nieuzasadnionych wniosków z wypowiedzi przeciwnika, wniosków które niewątpliwie są sprzeczne z intencjami przeciwnika
Oczernianie przeciwnika: wmówienie słuchaczom, że skoro jest zły i podły to jego twierdzenia są bez wątpienia fałszywe.
Zasłanianie się autorytetami znawców: