Ujęcie semantyczne: (De Saussure)
Znak – to co reprezentuje/wskazuje na coś poza nim samym np. ślad, tekst, tablica Znak jest przezroczysty – przy odczytywaniu funkcji znaku nie zwracamy uwagi na jego stronę fizyczną
Forma: Znaki mogą być słowami, konkretnymi rzeczami, stanami rzeczy, zdarzeniami przyrody, stany psychiczne
Treść: to co znak reprezentuje (przedmiot) rzecz, osoba, stan psychiczny, zjawiskiem fizycznym, wyrażeniem, melodią
Relacja między znakiem i przedmiotem:
Charakter konwencjonalny (sztuczny): ustalają go reguły funkcjonujące np. w religii, języku, sztuce
Charakter naturalny: przyczynowo -skutkowy (wysoka temperatura- ktoś jest chory), podobieństwa (w obrazie), ekspresji psychicznej (mimika twarzy)
Pole semantyczne znaku = pole znaczeniowe = kontekst
Element znaczący (signifiant) – obraz akustyczny, co robimy by go oznaczyć
Element znaczony (signifie) - pojęcie (sens), istota tego co chcemy
Związek
ikoniczny
Arbitralny (forma jest związana ze znaczeniem)
Ujęcie pragmatyczne (Pierce)
Znak - to co zostało naturalnie lub konwencjonalnie ukształtowane w taki sposób, by u jego odbiorcy wywołać jakąś reakcję dotyczącą tego co znak reprezentuje.
Znak zastępuje przedmiot, ale nie całkiem, lecz w odniesieniu do pewnej idei, która stanowi podstawę prezentacji
Relacja: przedmiot – znak – interpretant
Znak nie wpływa na przedmiot, przedmiot determinuje znak. Związek ten jest konieczny, ale jednostronnie (znak nie może istnieć bez przedmiotu)
Kategorie znaków:
Symbol: w kontekście kulturowym
Ikona: reprezentują swój przedmiot na mocy podobieństwa
Obrazy
Diagramy
Wskaźnik: reprezentują przedmiot przez wskazanie na niego
Paradygmaty – zbiór z którego można dokonać wyboru np. alfabet, słowa. Wszystkie składowe paradygmatu muszą mieć cechę wspólną. Każda część musi mieć cechę, która wyróżnia ją pośród pozostałych (wyróżniające cechy znaku). Za każdym razem, gdy coś komunikujemy musimy wybrać słowa.
Syntagmy – kiedy już wybierzemy jakiś element z paradygmatu to zazwyczaj łączy się z innymi. Syntagma to układ złożony z 2 lub więcej elementów należących do jednego paradygmatu.
Konwencjonalność – konwencja stanowi społeczny wymiar znaku, jest umową pomiędzy użytkownikami danego znaku, dot. Właściwego jego zastosowania i właściwych na niego reakcji. Konwencjonalny, czyli zrozumiały dla odbiorcy (tak na mój łeb – Mani)
Semiosis – termin Pierce’a, odnosi się do samego aktu oznaczania. Jest to termin dynamiczny wiążący się z tworzeniem, generowaniem, negocjowaniem. Negocjowanie jest najbardziej adekwatnym terminem, gdyż oznacza ciągłą interakcję odbiorcy z wiadomością. Semiosis to inaczej znaczenie.
Definicja komunikacji – generowanie znaczenia w przekazie, niezależnie od tego, czy czyni to nadawca, czy odbiorca.
Znak – nazwa danego rzeczy. Każda rzecz ma przypisaną nazwę, która coś oznacza. Nie możemy łatwo stwierdzić, co, możemy jednak powiedzieć, czego NIE mamy na myśli mówiąc o tym znaku.
Relacja między znakiem, a innymi znakami w obrębie danego systemu – relacja między znakiem, a innymi znakami, którymi dany znak mógłby być, ale de facto nie jest (totalna maślanka jak dla mnie) czyli np. człowiek, to nie zwierzę, nie roślina.
System – grupuje znaki do szerszych kategorii np. aktorka, która reklamuje perfum zostaje przyporządkowana do systemu innych aktorek, które również promowały zapachy.