PŁYNY STOSOWANE W ŻYWIENIU POZAJELITOWYM

Całkowite żywienie pozajelitowe polega na dostarczeniu drogą dożylną wszystkich niezbędnych do życia substancji, w normalnych warunkach wchłanianych z przewodu pokarmowego, a więc aminokwasów potrzebnych do budowy białka, energii w postaci roztworów węglowodanów i emulsji tłuszczowych oraz wody, elektrolitów, witamin i pierwiastków śladowych.

Roztwory aminokwasów. Obecnie do produkcji tych roztworów używa się wyłącznie syntetycznych L-aminokwasów, z których produkuje się ponad 120 roztworów o różnych stężeniach i wersjach z dodatkiem lub bez dodatku elektrolitów, węglowodanów, pierwiastków śladowych a także niektórych witamin. Wyróżnia się wśród nich roztwory tzw. ogólnego przeznaczenia, pediatryczne i specjalnym przeznaczeniu, stosowane np. w niewydolności wątroby i nerek lub korygujące zaburzenia aminokwasowe. Roztwory o przeznaczeniu ogólnym zawierają w większości przypadków 40-50% Aminokwasów niezbędnych. Ich skład powinien odpowiadać składowi aminokwasów białek organizmu. Do żywienia pozajelitowego noworodków i małych dzieci stosuje się specjalne roztwory aminokwasów, których receptura oparta jest na składzie aminokwasowym mleka matki.

Dla chorych z ciężką niewydolnością nerek przeznaczone są roztwory aminokwasów egzogennych z dodatkiem histydyny.

Dla chorych z ciężką niewydolnością wątroby i(lub) śpiączką wątrobowa przeznaczone są roztwory aminokwasów wzbogacone aminokwasami o rozgałęzionym łańcuchu i ze zmniejszoną zawartością aminokwasów aromatycznych.

Niedobór nietrwałej w wodzie glutaminy niezbędnej dla komórek nabłonka jelitowego i układu immunologicznego uzupełnia się przez dodanie do roztworów liofilizowanej glutaminy, bezpośrednio przed podaniem choremu.

Roztwory węglowodanów:

Podstawowymi roztworami są roztwory glukozy. Dzienne zapotrzebowanie na glukozę wynosi 500 -600 g. Stosowane są stężone roztwory glukozy: 10, 20, 40, 50%, niekiedy w połączeniu z fruktozą i ksylitolem lub sorbitolem, w stosunku 1:2:1.

Glukoza jest metabolizowana przez wszystkie komórki organizmu, a dla komórek nerwowych i erytrocytów jest jedynym źródłem energii. Gdy podaż glukozy przekracza możliwości wydzielania przez trzustkę insuliny, konieczne jest jej uzupełnienie we wlewie kroplowym wraz z glukozą (1 j.m. insuliny/ każde 5g glukozy).

Fruktoza ma taką samą wartość energetyczną jak glukoza. Ma działanie oszczędzające białko, wpływa korzystnie na metabolizm aminokwasów, usprawnia przenikanie glukozy do wnętrz komórki, co powoduje zmniejszenie stężenia cukru we ...

Stomia jest to połaczenie swiatła jelita grubego ( kolostomia), cienkiego (ileostomia) lub

moczowodu (urostomia) ze skóra. Somie jelitowa wykonuje sie najczesciej w przypadku

nowotworu jelita grubego ( okre!nicy, odbytnicy), przewlekłych schorzen jelita grubego (np.

wrzodziejace zapalenie jelita grubego), w przypadku polipowatosci rodzinnej jelita grubego

lub w nastepstwie urazów okre!nicy i /lub odbytnicy.

Wyró_niamy stomie :

• Stomie czasowe - wyłaniane na okreslony czas potrzebny do zagojenia jelita,

np.wyłoniona stomia po urazie jamy brzusznej przebiegajacym z rozerwaniem

jelita grubego.

• Stomie stałe – wyłaniane docelowo

• Stomie jednolufowe – bez połaczenia z odbytem

• Stomie dwulufowe – posiadajace komunikacje z odbytem

Jednym z głównych kierunków współczesnej chirurgii jelita grubego jest da!enie

do zachowania zwieraczy odbytu i fizjologicznej drogi wypró!nien, a wiec unikanie

wytworzenia sztucznego odbytu (stomii). Nie zawsze jednak mo!na ten cel osiagnac,

stomia staje sie koniecznoscia, a jej wytworzenie zabiegiem ratujacym !ycie. Wytworzenie

sztucznego odbytu doprowadza do znacznego uposledzenia jakosci i aktywnosci !ycia

człowieka. Zwiazane jest to przede wszystkim ze zmiana obrazu ciała, ale tak!e z utrata

kontroli nad wydalaniem, jednej z zasadniczych funkcji organizmu. Proces pooperacyjnej

adaptacji chorego do nowych warunków !ycia jest trudny i zale!y od wielu czynników.

Do najwa!niejszych mo!na zaliczyc: kondycje psychofizyczna chorego, umiejetnosc radzenia

sobie w sytuacji trudnej, zasób wiedzy i umiejetnosci w zakresie pielegnacji stomii,

prawidłowe wyłonienie stomii, a tak!e otrzymane wsparcie od rodziny, poradni stomijnych

i grup samopomocy. Opieka nad chorym jest procesem, który musi rozpoczac sie ju! w chwili

podjecia decyzji o planowanym zabiegu wytworzenia stomii. Jej celem jest zapewnienie

wsparcia oraz praktycznej pomocy w uzyskaniu przez chorego lub jego rodzine bezpiecznej

i niezale!nej pielegnacji stomii w !yciu codziennym oraz umo!liwienie mu pełnej integracji

społecznej. W ten sposób mo!liwa staje sie wymierna poprawa jakosci !ycia, najwa!niejszy

cel rehabilitacji.