prenumerata

UBEZPIECZENIA 

i ŚWIADCZENIA

gazetaprawna.pl

Podstawa prawna

nie jest sankcjonowane żadną karą. 

Podstawa prawna

   

 W dokumentach rozliczenio-

wych nie koryguje się błędów w obliczeniu 

podstawy wymiaru składek, jeżeli różnica 

nie przekroczyła 2,20 zł

   

 Wykroczeniem nie jest sam

brak weryfi kacji złożonych przez płatnika 

dokumentów, ale niestwierdzenie w nich 

błędów

30

kwiecień

Nie chcesz grzywny, sprawdź 

dokumenty za ubiegły rok

prenumerata

gazetaprawna.pl

Czwartek

24 kwietnia 2014, 

nr 79 (3720)

Prowadzona przez nas spółka jawna z powodu 
problemów  ekonomicznych  nie  opłaciła  w  ze-
szłym roku wszystkich składek do ZUS. W tym 
roku  organ  rentowy  wydał  decyzję  o  przenie-
sieniu  odpowiedzialności  na  wspólników.  Czy 
wspólnik,  który  w  ubiegłym  roku  w  ogóle  nie 
angażował się w działalność spółki, będzie od-
powiadał solidarnie, na równi z innymi wspól-
nikami, czy też powinien być zwolniony od tej 
odpowiedzialności?

Ryszard Sadlik
sędzia Sądu Okręgowego w Kielcach

Wspólnicy spółki jawnej pono-

szą surową odpowiedzialność za 

nieuiszczone składki na ubezpie-

czenia społeczne. Odpowiadają 

oni bowiem za nie całym swoim majątkiem 

osobistym, solidarnie z innymi wspólnikami. 

Nie ma przy tym znaczenia, w jakim stopniu 

angażowali się oni w działalność spółki.

Zasady  odpowiedzialności wspólników 

spółki jawnej za nieuiszczone składki okre-

ślają odpowiednio stosowane przepisy ustawy 

– Ordynacja podatkowa (dalej: o.p.). Wynika 

to z odesłania zawartego w art. 31 ustawy 

o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej: 

ustawa systemowa), według którego do należ-

ności z tytułu składek stosuje się odpowied-

nio przepisy o.p. Zgodnie zaś z art. 115 par. 1 

tej ustawy wspólnik spółki cywilnej, jawnej, 

partnerskiej oraz komplementariusz spółki 

komandytowej albo komandytowo-akcyjnej 

odpowiada całym swoim majątkiem solidar-

nie ze spółką i z pozostałymi wspólnikami za 

zaległości podatkowe spółki.  

 Zasadę tę stosuje się również do odpo-

wiedzialności byłego wspólnika za zaległo-

ści z tytułu składek, których termin płatności 

upływał w czasie, gdy był on wspólnikiem.

Istotne jest przy tym, że ustawodawca nie 

przewidział tu żadnych okoliczności pozwa-

lających wspólnikom na zwolnienie się od tej 

odpowiedzialności w całości lub w pewnym 

zakresie, z wyjątkiem czasowego ograniczenia 

związanego z posiadaniem statusu wspólnika.

Wspólnicy spółki jawnej odpowiadają soli-

darnie za składki na ubezpieczenia społecz-

ne niezapłacone przez spółkę oraz innych 

wspólników w związku z działalnością ich 

spółki. Ponadto odpowiadają oni także za nie-

zapłacone składki na ubezpieczenie zdro-

wotne oraz składki na FP i FGŚP. Wynika to 

z art. 32 ustawy systemowej. Wniosek taki 

można wyprowadzić z uzasadnienia uchwały 

Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2008 r. (sygn. 

akt II UZP 3/08, OSNP 2009/11-12/148). Zatem 

zakres odpowiedzialności wspólników jest 

bardzo szeroki. 

Odpowiedzialność wspólników spółki jaw-

nej jest niezależna od wysokości ich wkładów. 

Oznacza to, że ZUS może orzec o odpowie-

dzialności wspólnika za pełną kwotę zaległo-

ści spółki niezależnie od wartości wniesio-

nego przez niego wkładu do spółki. Podobnie 

wskazywał Naczelny Sąd Administracyjny 

w wyroku z 1 września 2000 r. (sygn. akt III 

SA 1456/99). Zatem nawet minimalny wkład 

w spółkę cywilną pozwala na zastosowanie 

wobec wspólnika art. 115 o.p. (wyrok WSA 

w Łodzi z 23 stycznia 2004 r., sygn. akt I SA/

Łd 1274/02). Podobnie bez znaczenia dla od-

powiedzialności jest stopień zaangażowania 

poszczególnych wspólników w działalność 

spółki i przyczynienia się do powstania za-

ległości z tytułu składek. Odpowiedzialność 

ta ma bowiem charakter obiektywny, nie-

zależny od zawinienia. ZUS zatem nie musi 

wykazać winy wspólnika w powstaniu zale-

głości z tytułu składek, podobnie okoliczność 

ta nie ma znaczenia w razie postępowania 

przed sądem. 

Warto też zaznaczyć, że wspólnicy nie 

mogą umową ograniczyć ani ukształtować 

w odmienny sposób zasad odpowiedzialności 

wynikających z art. 115 o.p. Obowiązek taki 

kształtowany jest bowiem przepisami ustawy 

i ma charakter publicznoprawny. Wspólnik 

nie mógłby więc skutecznie powoływać się na 

treść umowy wspólników celem zwolnienia 

się lub ograniczenia odpowiedzialności za 

zaległości z tytułu składek. Natomiast umo-

wa między wspólnikami mogłaby mieć zna-

czenie w stosunkach między nimi i stanowić 

podstawę do określenia ich ewentualnych 

wzajemnych rozliczeń.

Odpowiedzialność wspólników według 

o.p. ma także charakter osobisty i solidarny. 

Obejmuje więc ona cały ich majątek osobisty, 

zarówno teraźniejszy, jak i przyszły. Nato-

miast zgodnie z art. 366 kodeksu cywilnego 

regulującym solidarność dłużników, który 

znajduje zastosowanie do odpowiedzialno-

ści wspólników z mocy art. 91 o.p., każdy 

z dłużników zobowiązany jest do spełnie-

nia całego świadczenia, tak jakby był jedy-

nym dłużnikiem. Wierzyciel zaś może żądać 

spełnienia całości lub części świadczenia, 

według własnego wyboru, od wszystkich 

dłużników łącznie, od kilku z nich lub od 

każdego z osobna. Zatem to ZUS jako wie-

rzycielowi przysługuje uprawnienie wybo-

ru tego ze wspólników, od którego będzie 

egzekwował spłatę długu z tytułu składek. 

Od decyzji ZUS istnieje możliwość złożenia 

odwołania do sądu.

Podstawa prawna

Art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych 

(t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1442 ze zm.).

Art. 115 par. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja 

podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.). 

Art. 366 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny 

(t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 12).

Odpowiedzialność wspólników spółki jawnej za zaległości 

składkowe jest bardzo szeroka

Złożenie raportów zawierających błąd 

nie jest sankcjonowane żadną karą. 

Mogą one zostać przez płatnika 

skorygowane bez konsekwencji, ale tylko jeżeli zdąży je poprawić do końca kwietnia następnego roku

Joanna Śliwińska
radca prawny

Ustawa o systemie ubezpieczeń 

społecznych nakłada na płatni-

ków m.in. obowiązek przekazy-

wania do ZUS imiennych rapor-

tów miesięcznych w terminie takim samym, 

jak dla rozliczania składek. Taki raport po-

winien zawierać podstawowe informacje 

o płatniku i ubezpieczonym. Jego głównym 

elementem jest jednak zestawienie należ-

nych składek na ubezpieczenia społeczne 

i zdrowotne oraz informacja o wypłaconych 

zasiłkach lub wynagrodzeniu z tytułu nie-

zdolności do pracy. Co istotne, dokument ten 

zawiera także opatrzone podpisem płatnika 

lub osoby przez niego upoważnionej oświad-

czenie, że dane w nim zawarte są zgodne ze 

stanem faktycznym.

7 lub 30 dni

Jeśli jednak w raporcie zostanie stwierdzony 

błąd – czy to przez samego płatnika, czy też 

przez ZUS, płatnik zobowiązany jest złożyć ra-

port korygujący w formie nowego dokumentu 

zawierającego prawidłowe dane. Termin na 

złożenie korekty wynosi 7 dni od wykrycia 

błędu przez płatnika lub doręczenia decyzji 

ZUS stwierdzającej błąd, a gdy nieprawidło-

wości wykryto w trakcie kontroli – w ciągu 

30 dni od otrzymania protokołu kontroli. 

Nie koryguje się błędów w obliczeniu pod-

stawy wymiaru składek, jeżeli różnica nie 

przekroczyła 2,20 zł. Jednak nawet różnica 

wynosząca 1 gr musi zostać skorygowana 

w przypadku, gdy podstawę wymiaru składek 

stanowi zadeklarowana kwota. Taka sytuacja 

zachodzi w stosunku do przedsiębiorców pro-

wadzących pozarolniczą działalność gospo-

darczą. Podobne obowiązki ciążą na płatniku 

w odniesieniu do deklaracji rozliczeniowej.

Jakie następstwa

Złożenie błędnego raportu lub deklaracji 

nie jest sankcjonowane żadną karą, doku-

menty mogą zostać skorygowane bez kon-

sekwencji dla płatnika. Nie jest to jednak 

uprawnienie bezterminowe. Do 30 kwiet-

nia każdego roku płatnicy muszą dokonać 

ostatecznego sprawdzenia prawidłowości 

danych przekazanych do ZUS za cały po-

przedni rok kalendarzowy. 

Termin sprawdzenia poprawności danych 

za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 

2013 r. upływa więc 30 kwietnia 2014 r. Prze-

pisy wyznaczają końcową datę dla stwierdze-

nia błędu, nie zaś złożenia korekty. Zgodnie 

z zasadami ogólnymi można ją więc złożyć 

w terminie 7 dni od wykrycia błędu, a więc 

maksymalnie 7 maja. Nie oznacza to jednak, 

że jeśli płatnik dostrzeże niezgodności w da-

nych później lub nie zdąży ich skorygować 

w ustawowym terminie, to dokumenty ko-

rygujące nie mogą zostać złożone po 7 maja. 

Jest to termin instrukcyjny, a ZUS ma obo-

wiązek przyjąć prawidłowe dokumenty po 

jego upływie. 

Wykroczenie

Należy jednak pamiętać, że jeśli płatnik do 

30 kwietnia w ogóle nie przeprowadzi weryfi -

kacji lub przeprowadzi ją źle, a błędy zostaną 

wykryte później, może zostać wszczęte po-

stępowanie o popełnienie wykroczenia prze-

ciwko przepisom ustawy o systemie ubezpie-

czeń społecznych, które jest zagrożone karą 

grzywny w wysokości do 5000 zł. 

Warte podkreślenia jest, że wykroczeniem 

nie jest sam brak weryfi kacji, ale niestwier-

dzenie błędów. ZUS posiada uprawnienia 

oskarżyciela publicznego w tych sprawach. 

Może więc samodzielnie przeprowadzić po-

stępowanie, a następnie sporządzić i skie-

rować do sądu wniosek o ukaranie płatnika. 

Wniosek może dotyczyć płatnika lub osoby, 

którą ten upoważnił do wykonywania czyn-

ności w jego imieniu. Taką osobą może być 

nie tylko pracownik płatnika, ale też podmiot 

zewnętrzny, np. pracownik biura rachunko-

wego, któremu płatnik zlecił dokonywanie 

rozliczeń z ZUS.

Do wykroczeń stosuje się w pozostałym 

zakresie przepisy kodeksu wykroczeń. Od-

powiedzialność za czyny tego rodzaju, tak 

jak za inne wykroczenia, nie jest wobec tego 

automatyczna, ale zależna od winy płatnika 

(osoby upoważnionej). Może mieć ona zarów-

no charakter umyślny, jak i nieumyślny. Płat-

nikowi zostanie przypisana wina umyślna, 

jeżeli celowo nie sprostował błędów w prze-

kazanych raportach lub deklaracjach. Wina 

nieumyślna będzie miała miejsce w przy-

padku, gdy błędy nie zostały skorygowane 

w wyniku lekkomyślności lub niedbalstwa 

odpowiedzialnych osób (np. zbyt pobieżna 

weryfi kacja danych). 

Złożenie raportu zawierającego skorygowa-

ne błędy po 30 kwietnia w każdym przypadku 

może skutkować wszczęciem postępowania 

przez ZUS. Warto w takim razie od razu do-

łączyć wyjaśnienia, dlaczego opóźnienie było 

usprawiedliwione. Nie zawsze one wystarczą, 

a wniosek o ukaranie może zostać sporządzo-

ny pomimo ich otrzymania przez ZUS. W ta-

kim wypadku swoje racje trzeba będzie udo-

wadniać przed sądem. Tak jak w przypadku 

innych czynów tego rodzaju karalność tego 

wykroczenia ustaje po roku od popełnienia, 

a więc 30 kwietnia następnego roku. Jeżeli 

ZUS w tym czasie postępowanie wszczął, ale 

nie zdążył go ukończyć, to karalność ustanie 

z chwilą upływu kolejnego roku, a więc do-

piero po 2 latach od popełnienia czynu. 

Podstawa prawna

Art. 41, 47 i art. 98 ust. 1 pkt 6a ustawy z 13 października 

1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. 

z 2013 r. poz. 1442 ze zm.).

Art. 1 par. 2, art. 5–6 oraz art. 45 ustawy z 20 maja 1971 r. 

– Kodeks wykroczeń (Dz.U. nr 12, poz. 114 ze zm.).

Art. 17 par. 3 ustawy z 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postę-

powania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. nr 106, 

poz. 1148 ze zm.).

WAŻNE

 W dokumentach rozliczenio-

wych nie koryguje się błędów w obliczeniu 

podstawy wymiaru składek, jeżeli różnica 

nie przekroczyła 2,20 zł

WAŻNE

 Wykroczeniem nie jest sam

brak weryfi kacji złożonych przez płatnika 

dokumentów, ale niestwierdzenie w nich 

błędów

środa

30

kwiecień

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

                               1 / 4

 

świadczenia

Dziennik  Gazeta  Prawna,    24  kwietnia  2014  nr  79  (3720)   

   

gazetaprawna.pl

ii

Nowa wysokość 

dobrowolnej 

składki

Katarzyna Ukos
ekspert od ubezpieczeń społecznych

Od kwietnia do czerwca br. składka na do-

browolne ubezpieczenie zdrowotne wy-

nosi nie mniej niż 350,73 zł miesięcznie. 

Tym samym jest niższa niż w poprzed-

nim kwartale, kiedy wynosiła nie mniej 

niż 360,54 zł miesięcznie. 

Jest to konsekwencją tego, że przecięt-

ne miesięczne wynagrodzenie w sekto-

rze przedsiębiorstw włącznie z wypłata-

mi z zysku w I kwartale 2014 r. wyniosło 

3896,97 zł. Tak wynika z obwieszczenia 

prezesa Głównego Urzędu Statystycznego 

z 16 kwietnia 2014 r. 

Dla osób ubezpieczających się dobro-

wolnie podstawą wymiaru składki jest 

wysokość deklarowanego miesięcznego 

dochodu, nie niższa jednak od kwoty od-

powiadającej przeciętnemu miesięczne-

mu wynagrodzeniu w sektorze przedsię-

biorstw z poprzedniego kwartału, włącznie 

z wypłatami z zysku.

Ogłoszona wysokość przeciętnego wy-

nagrodzenia jest także podstawą do obli-

czania wysokości opłaty dodatkowej, któ-

ra wymierzana jest w razie przystąpienia 

po przerwie do dobrowolnego ubezpie-

czenia zdrowotnego. Oblicza się ją w za-

leżności od długości tej przerwy. Obec-

nie wynosi ona dla osób, które nie były 

ubezpieczone:

 

■

w okresie od 3 miesięcy do roku – 779,39 zł,

 

■

w  okresie  powyżej  roku  do  2  lat 

– 1948,49 zł,

 

■

w okresie powyżej 2 lat do 5 lat – 3896,97 zł,

 

■

w  okresie  powyżej  5  lat  do  10  lat 

– 5845,46 zł,

 

■

w okresie powyżej 10 lat – 7793,94 zł.

Zgodnie z art. 68 ustawy z 27 sierpnia 

2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej 

finansowanych ze środków publicznych 

(t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze zm.) 

osoba ubiegająca się o objęcie dobrowol-

nym ubezpieczeniem zdrowotnym powinna 

złożyć wniosek o objęcie tym ubezpiecze-

niem. Powinna też przedstawić dokument 

tożsamości oraz dokument potwierdzający 

ostatni okres ubezpieczenia. 

Egzekucja z ZFŚS musi być odrębna

Jeden tytuł egzekucyjny nie wystarczy, by potrącenie dotyczyło wszystkich wypłacanych pracownikom 

świadczeń. Na pieniądze z funduszu socjalnego 

komornik musi wystawić oddzielny dokument

Anna Kobacka
ekspert podatkowy w zespole ds. PIT  
w KPMG w Polsce

Potrącenia dokonywane ze środków zgroma-

dzonych na rachunku ZFŚS, jak i przyznanych 

pracownikowi z tego źródła niejednokrotnie 

były przedmiotem sporu doktrynalnego. Do 

tej pory nie ukształtowało się jednolite po-

dejście w tym zakresie. Najbardziej niejasne 

jest to, czy świadczenia przyznane z ZFŚS 

podlegają egzekucji z wynagrodzenia za pra-

cę przewidzianej w kodeksie postępowania 

cywilnego.

Co mówią przepisy

Kwestia  prawidłowego  wydatkowania 

świadczeń  z  ZFŚS  została  uregulowana 

w ustawie o zakładowym funduszu świad-

czeń socjalnych (dalej: ustawa o ZFŚS). Brak 

jednak jest w niej przepisów szczególnych 

odnoszących  się  do  zagadnienia  potrą-

ceń, w szczególności gwarantujących ich 

ochronę przed egzekucją. W art. 12 ust. 2 

odnajdziemy jedynie zapis, że środki fun-

duszu nie podlegają egzekucji z wyjątkiem 

przypadków, gdy egzekucja prowadzona 

jest w związku z zobowiązaniami fundu-

szu. Zasady dokonywania egzekucji z wy-

nagrodzenia odnajdziemy w art. 881 par. 2 

kodeksu postępowania cywilnego (dalej: 

k.p.c.). Z kolei ochrona wynagrodzenia za 

pracę zapewniona jest przez kodeks pracy 

(dalej: k.p.). Jednak zarówno przepisy k.p.c., 

jak i k.p. nie określają szczegółowo pojęcia 

wynagrodzenia za pracę, przez co nieja-

sne jest, czy świadczenia wypłacane z ZFŚS 

mieszczą się w jego ramach.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego

W większości przypadków orzecznictwo 

Sądu Najwyższego w tej materii formułu-

je wykładnię, że świadczenia z ZFŚS nie są 

składnikami wynagrodzenia, a co za tym 

idzie – ochrona wynagrodzenia za pracę 

określona w k.p. ich nie obejmuje (m.in. 

wyrok SN z 12 maja 2005 r., sygn. akt I PK 

248/04, OSNP 2006/1-2/12). SN podkreślił, 

że wynagrodzenie za pracę jest zbiorczą 

nazwą dla wypłat różnego typu. W jego ra-

mach mieszczą się zarówno wynagrodzenie 

zasadnicze, jak i nagrody z zakładowego 

funduszu nagród, należności przysługują-

ce z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce 

bilansowej, ekwiwalent pieniężny za niewy-

korzystany urlop czy odprawa emerytalna. 

W jego skład nie wchodzą jednak świadcze-

nia z ZFŚS. Co za tym idzie – ochrona wyna-

grodzenia za pracę, w szczególności ograni-

czenia i limity potrąceń, ich nie obejmuje. 

Świadczenia tego typu są jedynie związane 

ze stosunkiem pracy, nie stanowią jednak 

składnika wynagrodzenia za pracę. Ozna-

czałoby to, że świadczenia z zakładowego 

funduszu świadczeń socjalnych podlegają 

egzekucji w całości.

Stanowisko Ministerstwa Pracy

Z orzecznictwem SN nie pokrywa się jed-

nak stanowisko Departamentu Prawa Pracy 

Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej 

z 21 czerwca 2011 r. w sprawie możliwo-

ści  prowadzenia  egzekucji  komorniczej 

lub administracyjnej ze świadczeń ZFŚS. 

Zgodnie z tym stanowiskiem świadczenia 

socjalne nie mają charakteru wynagrodze-

nia, a zatem należności ze stosunku pracy. 

Świadczenia te bowiem charakteryzują się 

uznaniowością wynikającą z obowiązku sto-

sowania socjalnych, pozawynagrodzenio-

wych kryteriów uwzględnianych przy ich 

wypłacaniu. W tym stanowisku odniesiono 

się także do opinii Ministerstwa Sprawie-

dliwości dotyczącej art. 881 k.p.c., określa-

jącego zasady egzekucji z wynagrodzenia 

za  pracę.  Zgodnie  z  tym  stanowiskiem 

należności wymienione w przytoczonym 

przepisie nie mają charakteru socjalnego. 

Stąd świadczenia z ZFŚS nie powinny być 

traktowane jako świadczenia związane ze 

stosunkiem pracy. Przemawia za tym fakt, 

że ich wypłata nie jest uzależniona od wy-

konanej pracy, ale od kryteriów o wyłącz-

nie socjalnym, pozapłacowym charakterze. 

Na podstawie przedstawionego stanowiska 

należałoby uznać, że egzekucja z wynagro-

dzenia za pracę nie powinna obejmować 

świadczeń wypłaconych z ZFŚS.

Przedstawione stanowiska prowadzą do 

wniosku, że pracodawca nie powinien doko-

nać potrącenia ze świadczeń wypłaconych 

z ZFŚS, jeżeli otrzyma tytuł wykonawczy doty-

czący ogółem wynagrodzenia za pracę. W tym 

przypadku pracodawca powinien go dokonać 

ze wszystkich składników wynagrodzenia lub 

ich części, ale nie z pożyczek, zapomóg, dopłat 

czy innych świadczeń z ZFŚS. W razie dokona-

nia takiego potrącenia istnieje ryzyko złoże-

nia powództwa przez pracownika przeciwko 

pracodawcy o wypłatę nienależnie pomniej-

szonego lub potrąconego świadczenia wraz 

z odsetkami. Zgodnie jednak z odpowiedzią 

podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-

dliwości na interpelację poselską w sprawie 

interpretacji art. 12 ust. 2 ustawy o ZFŚS do-

konanie potrącenia z tego rodzaju świadczeń 

jest możliwe. Konieczne jest zajęcie przez ko-

mornika wierzytelności pracownika w trybie 

art. 895 i kolejnych k.p.c. Wówczas organ eg-

zekucyjny powinien wystawić odrębne zajęcie 

obejmujące świadczenia z ZFŚS. 

Podstawa prawna

Art. 12 ust. 2 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym 

funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 592 

ze zm.).

Art. 881 par. 2 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks 

postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 101 

ze zm.).

Zasiłki nie takie straszne

Marta Nowakowicz-Jankowiak
ekspert ds. wynagrodzeń

Zasady naliczania zasiłków są 

takie same jak zasady oblicza-

nia wynagrodzenia za chorobę 

pracownika lub innego ubezpie-

czonego uprawnionego do świadczeń z tytułu 

choroby i macierzyństwa. Zatem żadna osoba 

zajmująca się płacami nie będzie miała pro-

blemu z prawidłowym obliczeniem wysoko-

ści świadczenia. Odpowiednie narzędzie in-

formatyczne, czyli dobry program płacowy, 

praktycznie zrobi to samo. Pracodawca musi 

tylko uzyskać od pracownika kompletną do-

kumentację do zasiłku. 

Niezbędne dokumenty

W przypadku choroby pracownika do wypła-

ty świadczenia z tego tytułu niezbędne jest 

zaświadczenie lekarskie wystawione na dru-

ku ZUS ZLA. Druk ten zawiera wiele danych 

mających wpływ na wysokość świadczenia, 

jakie ma być wypłacone. Przy zwykłej choro-

bie jest to 80 proc. podstawy wymiaru. Jeśli 

pracownik przebywał w szpitalu, wypłaca 

się mu za ten okres 75 proc. zasiłku choro-

bowego. Pobyt w szpitalu jest zaznaczony na 

zwolnieniu lekarskim. Jeśli choroba przypada 

w czasie ciąży lub jej przyczyną jest wypadek 

przy pracy, w drodze do pracy lub z pracy albo 

choroba zawodowa zasiłek wypłaca się w wy-

sokości 100 proc. podstawy wymiaru, nawet 

jeśli częściowo obejmuje on pobyt w szpitalu. 

Dokumentem stwierdzającym stan ciąży 

dla potrzeb ustalenia wysokości zasiłku jest 

kod B na zaświadczeniu lekarskim. Jeśli go 

nie ma pomimo ciąży, to należy odesłać zwol-

nienie do poprawy lub poprosić pracownicę 

o zaświadczenie o ciąży wystawione przez 

lekarza. Natomiast jeśli choroba jest zwią-

zana z wypadkiem – pracodawca powinien 

otrzymać od swoich służb BHP kartę wypadku 

lub protokół powypadkowy, z których będzie 

wynikało, czy zdarzenie zostało uznane za 

wypadek i tym samym czy należy wypłacić 

zasiłek w wysokości 100 proc. 

Jeśli jest to zwolnienie na chore dziecko lub 

członka rodziny (co również jest oznaczone 

na zwolnieniu lekarskim przez wskazanie 

daty urodzenia osoby pozostającej pod opie-

ką), pracownik musi wypełnić dodatkowo za-

świadczenie ZUS Z-15 dla ustalenia, czy ma 

prawo do zasiłku opiekuńczego. 

Z kolei przy świadczeniu rehabilitacyjnym 

– pracodawca powinien czekać na informa-

cję z ZUS, czy pracownikowi przyznano takie 

świadczenie po jego dłuższej chorobie.

Zatem dokumentacja, jaką ma zebrać pra-

codawca, nie różni się wcale od dokumenta-

cji, jaką należy przekazać do ZUS w sprawie 

wypłaty zasiłków. Analogicznie jest przy za-

siłkach macierzyńskich, to pracodawca prze-

chowuje akt urodzenia, jeśli jest płatnikiem 

zasiłku macierzyńskiego.

Kontrola formalna

Pracodawca będący płatnikiem zasiłków ma 

obowiązek skontrolować, czy dostarczony 

przez pracownika druk zwolnienia lekar-

skiego nie zawiera błędów. Jeśli zostanie 

stwierdzony błąd, to należy druk zwrócić 

pracownikowi, aby ten udał się do lekarza 

w celu jego poprawienia. Ani pracownik, 

ani pracodawca nie mają prawa na własną 

rękę korygować błędów. Korekty dokonuje 

lekarz wystawiający zaświadczenie, a każdą 

poprawkę musi opatrzyć pieczęcią i podpi-

sem. Tylko kompletna dokumentacja jest 

podstawą do wypłaty zasiłku. Przedsiębior-

ca powinien stosować zasadę ograniczo-

nego zaufania i wstrzymać się z wypłatą 

zasiłków do czasu otrzymania kompletnej 

dokumentacji potwierdzającej prawo do 

świadczenia.

Pomniejszenie składek ZUS

Wypłaty zasiłków dokonuje się w termi-

nach ustalonych do wypłaty wynagrodzeń. 

Nie trzeba więc sporządzać dodatkowych 

list płac. Należy jednak pamiętać, że wy-

płaty zasiłków dokonuje się do 30 dni od 

otrzymania kompletnej dokumentacji w tej 

sprawie. Wypłacone zasiłki w kwocie brut-

to odejmuje się od składek ZUS należnych 

na ubezpieczenia społeczne. Zatem pra-

codawca z tytułu wypłacania zasiłków nie 

ponosi żadnych dodatkowych kosztów. Do-

datkowo wypłacone zasiłki należy wykazać 

w raporcie ZUS RCA z odpowiednim kodem 

świadczenia – tu również wsparciem bę-

dzie program płacowy, który zależnie od 

rodzaju zasiłku wyeksportuje odpowiedni 

kod do raportu ZUS.

Tylko w okresie ubezpieczenia

Wszystkie wymienione zasiłki pracodaw-

ca wypłaca w czasie trwania ubezpiecze-

nia, czyli w czasie obowiązywania umo-

wy o pracę, o przygotowanie zawodowe 

czy umowy-zlecenia, o ile zleceniobiorca 

przystąpił w niej do dobrowolnego ubezpie-

czenia chorobowego. Po ustaniu ubezpie-

czenia wypłatę zasiłków przejmuje oddział 

Zakładu Ubezpieczeń Społecznych właści-

wy ze względu na miejsce zamieszkania 

pracownika i właśnie tam należy przesłać 

dokumenty dotyczące zasiłku. Pracodawca 

zostawia sobie jedynie kopie potwierdzone 

za zgodność.

Pracodawca  zgłaszający  30  listopada 

powyżej 20 ubezpieczonych przejmuje od 

nowego roku kalendarzowego wypłatę za-

siłków. Nie musi jak dawniej wypełniać za-

stępczych asygnat zasiłkowych, kart zasił-

kowych ani list płatniczych zasiłków. Musi 

jedynie zadbać o to, aby ubezpieczony do-

starczył mu kompletną dokumentację, na 

podstawie której ustali prawo do zasiłku 

i dokona wypłaty. A w razie wątpliwości 

pracodawca może wystąpić do ZUS o wy-

danie decyzji dotyczących ustalenia prawa 

do zasiłku lub jego wypłaty. 

Podstawa prawna

Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej  

z 2 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów 

stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków 

z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macie-

rzyństwa.

Ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych 

z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyń-

stwa (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 159).

Pracodawcy celowo zaniżają stan zatrudnienia do 20 osób. Bojąc się dodatkowych 

kosztów, 

wolą, by świadczenia chorobowe wypłacał bezpośrednio ZUS

WAżNe

   

 Dokumentacja, jaką ma zebrać 

pracodawca do wypłaty zasiłków, nie różni 

się wcale od tej, jaką należy przekazać 

do ZUS

świadczenia

Dziennik  Gazeta  Prawna,    24  kwietnia  2014  nr  79  (3720)   

   

gazetaprawna.pl

ii

Nowa wysokość 

dobrowolnej 

składki

Katarzyna Ukos
ekspert od ubezpieczeń społecznych

Od kwietnia do czerwca br. składka na do-

browolne ubezpieczenie zdrowotne wy-

nosi nie mniej niż 350,73 zł miesięcznie. 

Tym samym jest niższa niż w poprzed-

nim kwartale, kiedy wynosiła nie mniej 

niż 360,54 zł miesięcznie. 

Jest to konsekwencją tego, że przecięt-

ne miesięczne wynagrodzenie w sekto-

rze przedsiębiorstw włącznie z wypłata-

mi z zysku w I kwartale 2014 r. wyniosło 

3896,97 zł. Tak wynika z obwieszczenia 

prezesa Głównego Urzędu Statystycznego 

z 16 kwietnia 2014 r. 

Dla osób ubezpieczających się dobro-

wolnie podstawą wymiaru składki jest 

wysokość deklarowanego miesięcznego 

dochodu, nie niższa jednak od kwoty od-

powiadającej przeciętnemu miesięczne-

mu wynagrodzeniu w sektorze przedsię-

biorstw z poprzedniego kwartału, włącznie 

z wypłatami z zysku.

Ogłoszona wysokość przeciętnego wy-

nagrodzenia jest także podstawą do obli-

czania wysokości opłaty dodatkowej, któ-

ra wymierzana jest w razie przystąpienia 

po przerwie do dobrowolnego ubezpie-

czenia zdrowotnego. Oblicza się ją w za-

leżności od długości tej przerwy. Obec-

nie wynosi ona dla osób, które nie były 

ubezpieczone:

■

w okresie od 3 miesięcy do roku – 779,39 zł,

■

w  okresie  powyżej  roku  do  2  lat 

– 1948,49 zł,

■

w okresie powyżej 2 lat do 5 lat – 3896,97 zł,

■

w  okresie  powyżej  5  lat  do  10  lat 

– 5845,46 zł,

■

w okresie powyżej 10 lat – 7793,94 zł.

Zgodnie z art. 68 ustawy z 27 sierpnia 

2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej 

finansowanych ze środków publicznych 

(t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze zm.) 

osoba ubiegająca się o objęcie dobrowol-

nym ubezpieczeniem zdrowotnym powinna 

złożyć wniosek o objęcie tym ubezpiecze-

niem. Powinna też przedstawić dokument 

tożsamości oraz dokument potwierdzający 

ostatni okres ubezpieczenia. 

Egzekucja z ZFŚS musi być odrębna

Jeden tytuł egzekucyjny nie wystarczy, by potrącenie dotyczyło wszystkich wypłacanych pracownikom 

świadczeń. Na pieniądze z funduszu socjalnego 

komornik musi wystawić oddzielny dokument

Anna Kobacka
ekspert podatkowy w zespole ds. PIT 
w KPMG w Polsce

Potrącenia dokonywane ze środków zgroma-

dzonych na rachunku ZFŚS, jak i przyznanych 

pracownikowi z tego źródła niejednokrotnie 

były przedmiotem sporu doktrynalnego. Do 

tej pory nie ukształtowało się jednolite po-

dejście w tym zakresie. Najbardziej niejasne 

jest to, czy świadczenia przyznane z ZFŚS 

podlegają egzekucji z wynagrodzenia za pra-

cę przewidzianej w kodeksie postępowania 

cywilnego.

Co mówią przepisy

Kwestia  prawidłowego  wydatkowania 

świadczeń  z  ZFŚS  została  uregulowana 

w ustawie o zakładowym funduszu świad-

czeń socjalnych (dalej: ustawa o ZFŚS). Brak 

jednak jest w niej przepisów szczególnych 

odnoszących  się  do  zagadnienia  potrą-

ceń, w szczególności gwarantujących ich 

ochronę przed egzekucją. W art. 12 ust. 2 

odnajdziemy jedynie zapis, że środki fun-

duszu nie podlegają egzekucji z wyjątkiem 

przypadków, gdy egzekucja prowadzona 

jest w związku z zobowiązaniami fundu-

szu. Zasady dokonywania egzekucji z wy-

nagrodzenia odnajdziemy w art. 881 par. 2 

kodeksu postępowania cywilnego (dalej: 

k.p.c.). Z kolei ochrona wynagrodzenia za 

pracę zapewniona jest przez kodeks pracy 

(dalej: k.p.). Jednak zarówno przepisy k.p.c., 

jak i k.p. nie określają szczegółowo pojęcia 

wynagrodzenia za pracę, przez co nieja-

sne jest, czy świadczenia wypłacane z ZFŚS 

mieszczą się w jego ramach.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego

W większości przypadków orzecznictwo 

Sądu Najwyższego w tej materii formułu-

je wykładnię, że świadczenia z ZFŚS nie są 

składnikami wynagrodzenia, a co za tym 

idzie – ochrona wynagrodzenia za pracę 

określona w k.p. ich nie obejmuje (m.in. 

wyrok SN z 12 maja 2005 r., sygn. akt I PK 

248/04, OSNP 2006/1-2/12). SN podkreślił, 

że wynagrodzenie za pracę jest zbiorczą 

nazwą dla wypłat różnego typu. W jego ra-

mach mieszczą się zarówno wynagrodzenie 

zasadnicze, jak i nagrody z zakładowego 

funduszu nagród, należności przysługują-

ce z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce 

bilansowej, ekwiwalent pieniężny za niewy-

korzystany urlop czy odprawa emerytalna. 

W jego skład nie wchodzą jednak świadcze-

nia z ZFŚS. Co za tym idzie – ochrona wyna-

grodzenia za pracę, w szczególności ograni-

czenia i limity potrąceń, ich nie obejmuje. 

Świadczenia tego typu są jedynie związane 

ze stosunkiem pracy, nie stanowią jednak 

składnika wynagrodzenia za pracę. Ozna-

czałoby to, że świadczenia z zakładowego 

funduszu świadczeń socjalnych podlegają 

egzekucji w całości.

Stanowisko Ministerstwa Pracy

Z orzecznictwem SN nie pokrywa się jed-

nak stanowisko Departamentu Prawa Pracy 

Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej 

z 21 czerwca 2011 r. w sprawie możliwo-

ści  prowadzenia  egzekucji  komorniczej 

lub administracyjnej ze świadczeń ZFŚS. 

Zgodnie z tym stanowiskiem świadczenia 

socjalne nie mają charakteru wynagrodze-

nia, a zatem należności ze stosunku pracy. 

Świadczenia te bowiem charakteryzują się 

uznaniowością wynikającą z obowiązku sto-

sowania socjalnych, pozawynagrodzenio-

wych kryteriów uwzględnianych przy ich 

wypłacaniu. W tym stanowisku odniesiono 

się także do opinii Ministerstwa Sprawie-

dliwości dotyczącej art. 881 k.p.c., określa-

jącego zasady egzekucji z wynagrodzenia 

za  pracę.  Zgodnie  z  tym  stanowiskiem 

należności wymienione w przytoczonym 

przepisie nie mają charakteru socjalnego. 

Stąd świadczenia z ZFŚS nie powinny być 

traktowane jako świadczenia związane ze 

stosunkiem pracy. Przemawia za tym fakt, 

że ich wypłata nie jest uzależniona od wy-

konanej pracy, ale od kryteriów o wyłącz-

nie socjalnym, pozapłacowym charakterze. 

Na podstawie przedstawionego stanowiska 

należałoby uznać, że egzekucja z wynagro-

dzenia za pracę nie powinna obejmować 

świadczeń wypłaconych z ZFŚS.

Przedstawione stanowiska prowadzą do 

wniosku, że pracodawca nie powinien doko-

nać potrącenia ze świadczeń wypłaconych 

z ZFŚS, jeżeli otrzyma tytuł wykonawczy doty-

czący ogółem wynagrodzenia za pracę. W tym 

przypadku pracodawca powinien go dokonać 

ze wszystkich składników wynagrodzenia lub 

ich części, ale nie z pożyczek, zapomóg, dopłat 

czy innych świadczeń z ZFŚS. W razie dokona-

nia takiego potrącenia istnieje ryzyko złoże-

nia powództwa przez pracownika przeciwko 

pracodawcy o wypłatę nienależnie pomniej-

szonego lub potrąconego świadczenia wraz 

z odsetkami. Zgodnie jednak z odpowiedzią 

podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-

dliwości na interpelację poselską w sprawie 

interpretacji art. 12 ust. 2 ustawy o ZFŚS do-

konanie potrącenia z tego rodzaju świadczeń 

jest możliwe. Konieczne jest zajęcie przez ko-

mornika wierzytelności pracownika w trybie 

art. 895 i kolejnych k.p.c. Wówczas organ eg-

zekucyjny powinien wystawić odrębne zajęcie 

obejmujące świadczenia z ZFŚS. 

Podstawa prawna

Art. 12 ust. 2 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym 

funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 592 

ze zm.).

Art. 881 par. 2 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks 

postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 101 

ze zm.).

Zasiłki nie takie straszne

Marta Nowakowicz-Jankowiak
ekspert ds. wynagrodzeń

Zasady naliczania zasiłków są 

takie same jak zasady oblicza-

nia wynagrodzenia za chorobę 

pracownika lub innego ubezpie-

czonego uprawnionego do świadczeń z tytułu 

choroby i macierzyństwa. Zatem żadna osoba 

zajmująca się płacami nie będzie miała pro-

blemu z prawidłowym obliczeniem wysoko-

ści świadczenia. Odpowiednie narzędzie in-

formatyczne, czyli dobry program płacowy, 

praktycznie zrobi to samo. Pracodawca musi 

tylko uzyskać od pracownika kompletną do-

kumentację do zasiłku. 

Niezbędne dokumenty

W przypadku choroby pracownika do wypła-

ty świadczenia z tego tytułu niezbędne jest 

zaświadczenie lekarskie wystawione na dru-

ku ZUS ZLA. Druk ten zawiera wiele danych 

mających wpływ na wysokość świadczenia, 

jakie ma być wypłacone. Przy zwykłej choro-

bie jest to 80 proc. podstawy wymiaru. Jeśli 

pracownik przebywał w szpitalu, wypłaca 

się mu za ten okres 75 proc. zasiłku choro-

bowego. Pobyt w szpitalu jest zaznaczony na 

zwolnieniu lekarskim. Jeśli choroba przypada 

w czasie ciąży lub jej przyczyną jest wypadek 

przy pracy, w drodze do pracy lub z pracy albo 

choroba zawodowa zasiłek wypłaca się w wy-

sokości 100 proc. podstawy wymiaru, nawet 

jeśli częściowo obejmuje on pobyt w szpitalu. 

Dokumentem stwierdzającym stan ciąży 

dla potrzeb ustalenia wysokości zasiłku jest 

kod B na zaświadczeniu lekarskim. Jeśli go 

nie ma pomimo ciąży, to należy odesłać zwol-

nienie do poprawy lub poprosić pracownicę 

o zaświadczenie o ciąży wystawione przez 

lekarza. Natomiast jeśli choroba jest zwią-

zana z wypadkiem – pracodawca powinien 

otrzymać od swoich służb BHP kartę wypadku 

lub protokół powypadkowy, z których będzie 

wynikało, czy zdarzenie zostało uznane za 

wypadek i tym samym czy należy wypłacić 

zasiłek w wysokości 100 proc. 

Jeśli jest to zwolnienie na chore dziecko lub 

członka rodziny (co również jest oznaczone 

na zwolnieniu lekarskim przez wskazanie 

daty urodzenia osoby pozostającej pod opie-

ką), pracownik musi wypełnić dodatkowo za-

świadczenie ZUS Z-15 dla ustalenia, czy ma 

prawo do zasiłku opiekuńczego. 

Z kolei przy świadczeniu rehabilitacyjnym 

– pracodawca powinien czekać na informa-

cję z ZUS, czy pracownikowi przyznano takie 

świadczenie po jego dłuższej chorobie.

Zatem dokumentacja, jaką ma zebrać pra-

codawca, nie różni się wcale od dokumenta-

cji, jaką należy przekazać do ZUS w sprawie 

wypłaty zasiłków. Analogicznie jest przy za-

siłkach macierzyńskich, to pracodawca prze-

chowuje akt urodzenia, jeśli jest płatnikiem 

zasiłku macierzyńskiego.

Kontrola formalna

Pracodawca będący płatnikiem zasiłków ma 

obowiązek skontrolować, czy dostarczony 

przez pracownika druk zwolnienia lekar-

skiego nie zawiera błędów. Jeśli zostanie 

stwierdzony błąd, to należy druk zwrócić 

pracownikowi, aby ten udał się do lekarza 

w celu jego poprawienia. Ani pracownik, 

ani pracodawca nie mają prawa na własną 

rękę korygować błędów. Korekty dokonuje 

lekarz wystawiający zaświadczenie, a każdą 

poprawkę musi opatrzyć pieczęcią i podpi-

sem. Tylko kompletna dokumentacja jest 

podstawą do wypłaty zasiłku. Przedsiębior-

ca powinien stosować zasadę ograniczo-

nego zaufania i wstrzymać się z wypłatą 

zasiłków do czasu otrzymania kompletnej 

dokumentacji potwierdzającej prawo do 

świadczenia.

Pomniejszenie składek ZUS

Wypłaty zasiłków dokonuje się w termi-

nach ustalonych do wypłaty wynagrodzeń. 

Nie trzeba więc sporządzać dodatkowych 

list płac. Należy jednak pamiętać, że wy-

płaty zasiłków dokonuje się do 30 dni od 

otrzymania kompletnej dokumentacji w tej 

sprawie. Wypłacone zasiłki w kwocie brut-

to odejmuje się od składek ZUS należnych 

na ubezpieczenia społeczne. Zatem pra-

codawca z tytułu wypłacania zasiłków nie 

ponosi żadnych dodatkowych kosztów. Do-

datkowo wypłacone zasiłki należy wykazać 

w raporcie ZUS RCA z odpowiednim kodem 

świadczenia – tu również wsparciem bę-

dzie program płacowy, który zależnie od 

rodzaju zasiłku wyeksportuje odpowiedni 

kod do raportu ZUS.

Tylko w okresie ubezpieczenia

Wszystkie wymienione zasiłki pracodaw-

ca wypłaca w czasie trwania ubezpiecze-

nia, czyli w czasie obowiązywania umo-

wy o pracę, o przygotowanie zawodowe 

czy umowy-zlecenia, o ile zleceniobiorca 

przystąpił w niej do dobrowolnego ubezpie-

czenia chorobowego. Po ustaniu ubezpie-

czenia wypłatę zasiłków przejmuje oddział 

Zakładu Ubezpieczeń Społecznych właści-

wy ze względu na miejsce zamieszkania 

pracownika i właśnie tam należy przesłać 

dokumenty dotyczące zasiłku. Pracodawca 

zostawia sobie jedynie kopie potwierdzone 

za zgodność.

Pracodawca  zgłaszający  30  listopada 

powyżej 20 ubezpieczonych przejmuje od 

nowego roku kalendarzowego wypłatę za-

siłków. Nie musi jak dawniej wypełniać za-

stępczych asygnat zasiłkowych, kart zasił-

kowych ani list płatniczych zasiłków. Musi 

jedynie zadbać o to, aby ubezpieczony do-

starczył mu kompletną dokumentację, na 

podstawie której ustali prawo do zasiłku 

i dokona wypłaty. A w razie wątpliwości 

pracodawca może wystąpić do ZUS o wy-

danie decyzji dotyczących ustalenia prawa 

do zasiłku lub jego wypłaty. 

Podstawa prawna

Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej 

z 2 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia dowodów 

stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków 

z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macie-

rzyństwa.

Ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych 

z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyń-

stwa (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 159).

Pracodawcy celowo zaniżają stan zatrudnienia do 20 osób. Bojąc się dodatkowych 

kosztów, 

wolą, by świadczenia chorobowe wypłacał bezpośrednio ZUS

WAżNe

 Dokumentacja, jaką ma zebrać 

pracodawca do wypłaty zasiłków, nie różni 

się wcale od tej, jaką należy przekazać 

do ZUS

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

                               2 / 4

 

Dziennik  Gazeta  Prawna,    24  kwietnia  2014  nr  79  (3720)   

   

gazetaprawna.pl

ubezpieczenia

iii

  

W ubiegłym roku ukończyłem studia 

wyższe. Po kilku miesiącach znalazłem 

swoją pierwszą pracę. Zatrudnienie pod-

jąłem od 1 marca 2014 r. i jeszcze w tym 

samym miesiącu zawarłem umowę 

członkowską z otwartym funduszem 

emerytalnym. W związku z tym część 

mojej składki emerytalnej, którą pra-

codawca odprowadza od wypłacanego 

mi wynagrodzenia, przekazywana jest 

przez ZUS do OFE. Czy mimo że zawiera-

jąc umowę z funduszem, wyraziłem już 

wolę oszczędzania w II filarze, do końca 

lipca muszę złożyć odrębne oświadczenie 

o dalszym przekazywaniu składki do OFE?

Marek Opolski
ekspert od emerytur i rent

Tak. Przepisy obowiązujące od 1 stycznia 

1999 r. do końca stycznia 2014 r. przewidywa-

ły, że wszystkie osoby urodzone po 31 grudnia 

1968 r. podejmujące pracę objętą ubezpiecze-

niami społecznymi miały obowiązek przystą-

pienia do otwartego funduszu emerytalne-

go. Na zawarcie umowy z wybranym przez 

siebie funduszem miały 7 dni, licząc od daty 

powstania obowiązku ubezpieczeń społecz-

nych. Osobom, które nie dopełniły obowiązku 

zawarcia takiej umowy, ZUS wyznaczał otwar-

ty fundusz emerytalny w drodze losowania.

Ustawa z 6 grudnia 2013 r. nowelizująca 

system emerytalny zniosła obowiązek przy-

stąpienia do otwartego funduszu emerytal-

nego przez osoby rozpoczynające aktywność 

zawodową. Umowę z funduszem mogą one 

dobrowolnie zawrzeć w okresie 4 miesięcy od 

podjęcia działalności rodzącej obowiązek ubez-

pieczeń społecznych. Nowe przepisy przewidu-

ją, że decyzję o przynależności do OFE można 

zmienić najwcześniej w 2016 r. (w okresie od 

1 kwietnia do 31 lipca), a następnie zmieniać co 

cztery lata (w tych samych miesiącach).

W przypadku osób, które zdecydowały się 

przystąpić do otwartego funduszu emerytal-

nego, składka na ubezpieczenie emerytalne 

podlega, tak jak dotychczas, podziałowi. Więk-

sza jej część (12,22 proc. podstawy wymiaru) 

ewidencjonowana jest na koncie ubezpieczo-

nego. Druga część składki emerytalnej (od 

1 lutego 2014 r. – 4,38 proc. podstawy wymiaru) 

ewidencjonowana jest na subkoncie, a po-

zostałą część (od 1 lutego 2014 r. – 2,92 proc. 

podstawy jej wymiaru) ZUS odprowadza do 

otwartego funduszu emerytalnego. W przy-

padku nieprzystąpienia do OFE część składki, 

która byłaby tam odprowadzana, podlega ze-

widencjonowaniu na subkoncie w ZUS.

Niezależnie od wprowadzenia dobrowol-

ności w zakresie podpisania umowy z otwar-

tym funduszem emerytalnym dla osób roz-

poczynających aktywność zawodową ustawa 

z 6 grudnia 2013 r. przewidziała również ko-

nieczność podjęcia decyzji co do dalszej przy-

należności do OFE przez osoby, które już za-

warły umowę z funduszem. 

W okresie od 1 kwietnia do 31 lipca 2014 r. 

każdy członek otwartego funduszu emerytal-

nego może złożyć w ZUS oświadczenie o dal-

szym przekazywaniu składki do OFE. Jeśli nie 

skorzysta z tej możliwości, część składki, która 

podlega obecnie przekazaniu do funduszu, po-

cząwszy od tej opłaconej za lipiec 2014 r., będzie 

ewidencjonowana na subkoncie w ZUS. Ubez-

pieczony będzie mógł w przyszłości zmienić 

swoją decyzję dotyczącą przekazywania skład-

ki emerytalnej. Najbliższe ,okienko wyboru 

przypadnie w 2016 r., a później co cztery lata 

– zawsze w okresie od 1 kwietnia do 31 lipca.

Zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi na 

stronie internetowej ZUS obowiązek złożenia 

oświadczenia o dalszym przekazywaniu skład-

ki do OFE obejmuje również te osoby, które 

dobrowolnie zawarły umowę z otwartym fun-

duszem emerytalnym po wejściu w życie usta-

wy z 6 grudnia 2013 r., a przed 31 lipca 2014 r. 

Oznacza to, że pomimo przystąpienia w tym 

okresie do OFE ZUS nie będzie po 30 czerwca 

2014 r. automatycznie odprowadzał do wy-

branego funduszu części składki emerytalnej. 

Zrobi to  tylko wtedy, gdy do końca lipca br. 

złożone zostanie odpowiednie oświadczenie 

o dalszym przekazywaniu składki emerytalnej.

Podstawa prawna 

Art. 5 i 11 ustawy z 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych 

ustaw w związku z określeniem zasad wypłaty emery-

tur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach 

emerytalnych (Dz. U. z 2013r., poz. 1717).

 

 Prezes zarządu spółki z ograniczoną od-

powiedzialnością pełni obowiązki tylko 

na podstawie aktu powołania w skład 

zarządu. Nie łączy go ze spółką umowa 

o pracę lub umowa-zlecenie. Czy od wy-

płaconej prezesowi spółki z o.o. nagrody 

rocznej należy opłacić składki do ZUS?

Adam Jagiełło
ekspert od ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego

Nie. Przychody z tytułu pełnienia obowiąz-

ków prezesa zarządu spółki z o.o. wyłącznie 

na podstawie aktu powołania nie stanowią 

podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia 

społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

Osiągany przez daną osobę fizyczną przy-

chód może stanowić podstawę wymiaru skła-

dek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, 

tylko gdy osoba ta podlega przedmiotowym 

ubezpieczeniom. Osoby fizyczne podlegające 

obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym zo-

stały wymienione w art. 6 ust. 1 ustawy o sys-

temie ubezpieczeń społecznych. Z kolei  oso-

by podlegające obowiązkowo ubezpieczeniu 

zdrowotnemu zostały wymienione w art. 66 

ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-

nej finansowanych ze środków publicznych. 

Osoby fizyczne pełniące obowiązki prezesa 

zarządu spółki z o.o. nie zostały wymienione 

w żadnym ze wskazanych przepisów. Oznacza 

to, że prezes zarządu spółki z o.o., który pełni 

swoje obowiązki wyłącznie na podstawie aktu 

powołania, tj. nie łączy go ze spółką z o.o. pra-

cowniczy bądź niepracowniczy stosunek za-

trudnienia, nie jest objęty obowiązkowo ubez-

pieczeniami społecznymi i ubezpieczeniem 

zdrowotnym. Z tego też względu przychody 

osiągane przez takiego prezesa zarządu spół-

ki z o.o. nie są podstawą wymiaru składek na 

ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Podstawa prawna 

Art. 6 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie 

ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1442 

ze zm.).

Art. 66 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-

niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków 

publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze zm.).

  

Urodziłam się 15 marca 1949 r. W 1999 r. 

przystąpiłam do otwartego fundu-

szu emerytalnego. W marcu 2009 r., po 

ukończeniu powszechnego wieku eme-

rytalnego (60 lat), przeszłam na emery-

turę. W związku z tym, że suma środków 

zgromadzonych na moim rachunku  

w OFE była wyższa od 20-krotności 

dodatku pielęgnacyjnego, ZUS ustalił 

mi również prawo do okresowej eme-

rytury kapitałowej. Czy prawdą jest, że 

w najbliższym czasie utracę prawo do 

tego świadczenia, a ZUS uwzględni moje 

środki zgromadzone w II filarze przeli-

czając emeryturę I-filarową?

Marek Opolski
ekspert od emerytur i rent

Tak. Ustawa z 6 grudnia 2013 r. reformująca 

system emerytalny utrzymała dotychczasowe 

zasady utraty prawa do okresowej emerytury 

kapitałowej. Świadczenie to przysługuje więc 

nadal do dnia poprzedzającego ukończenie 

przez kobietę powszechnego wieku emerytal-

nego właściwego dla wieku mężczyzny uro-

dzonego w tym samym roku i kwartale co 

kobieta (określonego w art. 24 ust.1 b ustawy 

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-

czeń Społecznych; dalej: ustawa emerytalna).

Ustawa z 6 grudnia 2013r. uchyliła prze-

pisy dotyczące dożywotnich emerytur kapi-

tałowych, które miały być wypłacane przez 

zakłady emerytalne z tytułu ukończenia 

powszechnego wieku emerytalnego prze-

widzianego dla mężczyzn. Środki zewiden-

cjonowane na subkoncie w ZUS oraz zgro-

madzone w OFE (a następnie przeniesione 

na subkonto), z których świadczenia te by-

łyby ustalane, zostaną jednak uwzględnione 

przy ustalaniu wysokości emerytury z I fila-

ru. Zasada ta dotyczy również kobiet, które 

pobierały okresową emeryturę kapitałową 

i utraciły do niej prawo w związku z ukoń-

czeniem powszechnego wieku emerytalnego 

przewidzianego dla mężczyzn.

Kobiety pobierające okresową emeryturę 

kapitałową do dnia poprzedzającego osią-

gnięcie powszechnego wieku emerytalne-

go przewidzianego w art. 24 ust. 1b ustawy 

emerytalnej (lub mające do tego dnia zawie-

szone prawo do tej emerytury na podstawie 

art. 103a tej ustawy) w związku z utratą pra-

wa do tego świadczenia z powodu osiągnięcia 

tego wieku mogą liczyć na to, że ZUS z urzę-

du ponownie obliczy im emeryturę z FUS. 

Dokonując przeliczenia emerytury, ZUS 

uwzględni:

 

■

składki emerytalne zewidencjonowane 

na koncie ubezpieczonego do końca mie-

siąca poprzedzającego miesiąc, od którego 

emerytura przysługuje w nowej wysokości, 

i odpowiednio zwaloryzowane,

 

■

zwaloryzowany kapitał początkowy,

 

■

środki zewidencjonowane na subkoncie, 

z uwzględnieniem ich waloryzacji (w tym 

również te przeniesione z OFE do ZUS),

 

■

średnie dalsze trwanie życia ustalone dla 

powszechnego wieku emerytalnego prze-

widzianego dla mężczyzn, obowiązującego 

w dacie osiągnięcia tego wieku. 

Przeliczona emerytura nie będzie mogła 

być niższa niż suma dotychczas pobieranej 

emerytury I-filarowej oraz okresowej eme-

rytury kapitałowej.

Z pytania wynika, że urodziła się pani 15 mar-

ca 1949 r. Wiek emerytalny przewidziany dla 

mężczyzny urodzonego w I kwartale 1949 r. 

wynosi 65 lat i 5 miesięcy. W związku z ukoń-

czeniem tego wieku w sierpniu 2014 r. utraci 

Pani prawo do okresowej emerytury kapitało-

wej. Jeszcze w tym samym miesiącu ZUS prze-

liczy pani emeryturę z I filaru, uwzględniając:

 

■

kwotę składek emerytalnych zewidencjo-

nowanych na koncie w ZUS do końca lipca 

2014r., z uwzględnieniem ich waloryzacji,

 

■

zwaloryzowany kapitał początkowy,

 

■

środki zewidencjonowane na subkoncie, 

z uwzględnieniem ich waloryzacji (w tym 

również te przekazane przez otwarty fun-

dusz emerytalny do ZUS),

 

■

średnie dalsze trwanie życia dla wieku 

65 lat i 5 miesięcy wynoszące 209,8 mie-

siąca (zgodnie z tablicą obowiązującą od 

1 kwietnia 2014 r. do 31 marca 2015 r.).

Podstawa prawna 

Art. 24 ust. 1b, art. 26 i 26c ustawy z 17 grudnia 1998 r. 

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń 

Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.).

Art. 7 ustawy z 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapi-

tałowych (Dz. U. nr 228, poz. 1507 ze zm.).

 

 Od stycznia 2009 r. pobieram emery-

turę. Do końca 2008 r. miałam ponad 

30-letni staż pracy wykonywanej na pod-

stawie umowy o pracę, a 55 lat ukończy-

łam 8 maja 2008 r. Od 3 lat pracuję na 

podstawie umowy-zlecenia i osiągam wy-

nagrodzenie poniżej 70 proc. przeciętne-

go wynagrodzenia. Emeryturę pobieram 

w pełnej wysokości. Chciałabym złożyć 

wniosek o kolejną emeryturę. Którą eme-

ryturę ZUS będzie wypłacać? 

Katarzyna Tomczyk
ekspert od emerytur i rent

Może  pani  złożyć  wniosek  o  emeryturę 

w związku z osiągnięciem powszechnego wie-

ku emerytalnego. ZUS będzie wypłacał emery-

turę wcześniejszą albo emeryturę w związku 

z osiągnięciem powszechnego wieku emerytal-

nego. Będzie to emerytura wyższa lub wybrana.

Ubezpieczona,  która  ukończyła  po-

wszechny wiek emerytalny, może złożyć 

wniosek o emeryturę. Bez znaczenia dla 

przyznania świadczenia pozostaje okolicz-

ność, że ma ona ustalone prawo do wcze-

śniejszej emerytury. Podkreślenia wymaga, 

że okoliczność ta będzie miała znaczenie, 

w przypadku gdy emerytka pobierała eme-

ryturę wcześniejszą. Podstawa obliczenia 

emerytury w powszechnym wieku emery-

talnym zostanie pomniejszona o pobrane 

emerytury wcześniejsze. 

Emerytura w powszechnym wieku emery-

talnym dla ubezpieczonych urodzonych po 31 

grudnia 1948 r. zostanie ustalona na nowych 

zasadach. Oznacza to, że świadczenie oblicza 

się jako iloraz podstawy obliczenia emery-

tury i średniego dalszego trwania życia dla 

osób w wieku równym wiekowi przejścia na 

emeryturę danego ubezpieczonego. 

Podstawę obliczenia nowej emerytury sta-

nowi kwota składek na ubezpieczenie eme-

rytalne (z uwzględnieniem ich waloryzacji), 

zewidencjonowanych na koncie ubezpie-

czonego do końca miesiąca poprzedzające-

go miesiąc, od którego przysługuje wypłata 

emerytury oraz zwaloryzowanego kapita-

łu początkowego. Pomniejsza się ją o kwotę 

stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur 

– w wysokości przed odliczeniem zaliczki 

na podatek dochodowy od osób fizycznych 

i składki na ubezpieczenie zdrowotne. 

W przypadku gdy emerytura podlega-

ła zmniejszeniu w związku z osiąganiem 

przychodu, podstawa obliczenia emerytu-

ry powszechnej podlega obniżeniu o kwoty 

pobranych emerytur wcześniejszych, po po-

mniejszeniu ich wysokości w związku z osią-

gniętym przychodem. 

W każdym przypadku, jeżeli sytuacja tego 

wymaga, przed dokonaniem pomniejszenia 

podstawy obliczenia emerytury w pierwszej 

kolejności dokonywane jest rozliczenie świad-

czenia. W sytuacji gdy w roku, w którym zo-

stanie zgłoszony wniosek o emeryturę, osoba 

zainteresowana osiągała przychody, a emery-

tura była wypłacana w zmniejszonej wysoko-

ści lub też było zawieszone prawo do świad-

czenia, ZUS obliczy jej wysokość zaliczkowo, 

uwzględniając faktycznie wypłacone kwoty. 

Natomiast ostateczne rozliczenie nastąpi 

po zakończeniu roku. Jeżeli okazałoby się, że 

w wyniku rozliczenia emeryt ma zwrócić do 

ZUS nadpłaconą emeryturę, ta w zaliczkowej 

wysokości będzie wypłacana do czasu dokona-

nia zwrotu kwot wynikających z rozliczenia. 

Jeżeli w wyniku rozliczenia okazałoby się, 

że przysługuje wyrównanie, to podstawa ob-

liczenia emerytury podlega pomniejszeniu 

o kwoty wypłaconego wyrównania.

Powszechny wiek emerytalny dla osób uro-

dzonych w okresie od 1 kwietnia do 31 maja 

1953 r. wynosi 60 lat i 2 miesiące. Wiek ten 

ukończyła pani 8 lipca 2013 r. Od lipca 2013 r., 

tj. od miesiąca, w którym osiągnięty został 

powszechny wiek emerytalny, niezależnie od 

wysokości osiągniętego przychodu, przysłu-

guje emerytura w pełnej wysokości. 

ZUS dokonuje co rok rozliczenia świad-

czeń na podstawie zaświadczeń płatników 

składek i oświadczeń osób zainteresowa-

nych. Jeżeli złoży pani wniosek o emeryturę, 

to ZUS ustali do niej prawo. Przy ustalaniu 

jej wysokości pomniejszy podstawę obli-

czenia o wypłacone emerytury za okres od 

stycznia 2009 r. do miesiąca poprzedzające-

go zgłoszenie wniosku. Średnie dalsze trwa-

nie życia zostanie przyjęte dla wieku, w za-

leżności od daty zgłoszenia wniosku. Jeżeli 

emerytura ustalona na nowych zasadach 

okazałaby się niższa, ZUS będzie wypłacał 

w dalszym ciągu emeryturę wcześniejszą. 

Podstawa prawna 

Art. 24 ust. 1, art. 25 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emery-

turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych 

(t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.).

  

Kiedy złożyć oświadczenie 

o dalszym przekazywaniu składki do otwartego funduszu emerytalnego

  W jakiej sytuacji 

prezes zarządu spółki z o.o.

 nie będzie ubezpieczony

  Czy ZUS przeliczy 

emeryturę z I filaru,

 uwzględniając środki z OFE oraz subkonta

  Jaką emeryturę wypłaci organ rentowy na 

kolejny wniosek ubezpieczonej

PORADNIA UBEZPIECZENIOWA

Dziennik  Gazeta  Prawna,    24  kwietnia  2014  nr  79  (3720)   

   

gazetaprawna.pl

ubezpieczenia

iii

W ubiegłym roku ukończyłem studia 

wyższe. Po kilku miesiącach znalazłem 

swoją pierwszą pracę. Zatrudnienie pod-

jąłem od 1 marca 2014 r. i jeszcze w tym 

samym miesiącu zawarłem umowę 

członkowską z otwartym funduszem 

emerytalnym. W związku z tym część 

mojej składki emerytalnej, którą pra-

codawca odprowadza od wypłacanego 

mi wynagrodzenia, przekazywana jest 

przez ZUS do OFE. Czy mimo że zawiera-

jąc umowę z funduszem, wyraziłem już 

wolę oszczędzania w II filarze, do końca 

lipca muszę złożyć odrębne oświadczenie 

o dalszym przekazywaniu składki do OFE?

Marek Opolski
ekspert od emerytur i rent

Tak. Przepisy obowiązujące od 1 stycznia 

1999 r. do końca stycznia 2014 r. przewidywa-

ły, że wszystkie osoby urodzone po 31 grudnia 

1968 r. podejmujące pracę objętą ubezpiecze-

niami społecznymi miały obowiązek przystą-

pienia do otwartego funduszu emerytalne-

go. Na zawarcie umowy z wybranym przez 

siebie funduszem miały 7 dni, licząc od daty 

powstania obowiązku ubezpieczeń społecz-

nych. Osobom, które nie dopełniły obowiązku 

zawarcia takiej umowy, ZUS wyznaczał otwar-

ty fundusz emerytalny w drodze losowania.

Ustawa z 6 grudnia 2013 r. nowelizująca 

system emerytalny zniosła obowiązek przy-

stąpienia do otwartego funduszu emerytal-

nego przez osoby rozpoczynające aktywność 

zawodową. Umowę z funduszem mogą one 

dobrowolnie zawrzeć w okresie 4 miesięcy od 

podjęcia działalności rodzącej obowiązek ubez-

pieczeń społecznych. Nowe przepisy przewidu-

ją, że decyzję o przynależności do OFE można 

zmienić najwcześniej w 2016 r. (w okresie od 

1 kwietnia do 31 lipca), a następnie zmieniać co 

cztery lata (w tych samych miesiącach).

W przypadku osób, które zdecydowały się 

przystąpić do otwartego funduszu emerytal-

nego, składka na ubezpieczenie emerytalne 

podlega, tak jak dotychczas, podziałowi. Więk-

sza jej część (12,22 proc. podstawy wymiaru) 

ewidencjonowana jest na koncie ubezpieczo-

nego. Druga część składki emerytalnej (od 

1 lutego 2014 r. – 4,38 proc. podstawy wymiaru) 

ewidencjonowana jest na subkoncie, a po-

zostałą część (od 1 lutego 2014 r. – 2,92 proc. 

podstawy jej wymiaru) ZUS odprowadza do 

otwartego funduszu emerytalnego. W przy-

padku nieprzystąpienia do OFE część składki, 

która byłaby tam odprowadzana, podlega ze-

widencjonowaniu na subkoncie w ZUS.

Niezależnie od wprowadzenia dobrowol-

ności w zakresie podpisania umowy z otwar-

tym funduszem emerytalnym dla osób roz-

poczynających aktywność zawodową ustawa 

z 6 grudnia 2013 r. przewidziała również ko-

nieczność podjęcia decyzji co do dalszej przy-

należności do OFE przez osoby, które już za-

warły umowę z funduszem. 

W okresie od 1 kwietnia do 31 lipca 2014 r. 

każdy członek otwartego funduszu emerytal-

nego może złożyć w ZUS oświadczenie o dal-

szym przekazywaniu składki do OFE. Jeśli nie 

skorzysta z tej możliwości, część składki, która 

podlega obecnie przekazaniu do funduszu, po-

cząwszy od tej opłaconej za lipiec 2014 r., będzie 

ewidencjonowana na subkoncie w ZUS. Ubez-

pieczony będzie mógł w przyszłości zmienić 

swoją decyzję dotyczącą przekazywania skład-

ki emerytalnej. Najbliższe ,okienko wyboru 

przypadnie w 2016 r., a później co cztery lata 

– zawsze w okresie od 1 kwietnia do 31 lipca.

Zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi na 

stronie internetowej ZUS obowiązek złożenia 

oświadczenia o dalszym przekazywaniu skład-

ki do OFE obejmuje również te osoby, które 

dobrowolnie zawarły umowę z otwartym fun-

duszem emerytalnym po wejściu w życie usta-

wy z 6 grudnia 2013 r., a przed 31 lipca 2014 r. 

Oznacza to, że pomimo przystąpienia w tym 

okresie do OFE ZUS nie będzie po 30 czerwca 

2014 r. automatycznie odprowadzał do wy-

branego funduszu części składki emerytalnej. 

Zrobi to  tylko wtedy, gdy do końca lipca br. 

złożone zostanie odpowiednie oświadczenie 

o dalszym przekazywaniu składki emerytalnej.

Podstawa prawna 

Art. 5 i 11 ustawy z 6 grudnia 2013 r. o zmianie niektórych 

ustaw w związku z określeniem zasad wypłaty emery-

tur ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach 

emerytalnych (Dz. U. z 2013r., poz. 1717).

Prezes zarządu spółki z ograniczoną od-

powiedzialnością pełni obowiązki tylko 

na podstawie aktu powołania w skład 

zarządu. Nie łączy go ze spółką umowa 

o pracę lub umowa-zlecenie. Czy od wy-

płaconej prezesowi spółki z o.o. nagrody 

rocznej należy opłacić składki do ZUS?

Adam Jagiełło
ekspert od ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego

Nie. Przychody z tytułu pełnienia obowiąz-

ków prezesa zarządu spółki z o.o. wyłącznie 

na podstawie aktu powołania nie stanowią 

podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia 

społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

Osiągany przez daną osobę fizyczną przy-

chód może stanowić podstawę wymiaru skła-

dek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, 

tylko gdy osoba ta podlega przedmiotowym 

ubezpieczeniom. Osoby fizyczne podlegające 

obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym zo-

stały wymienione w art. 6 ust. 1 ustawy o sys-

temie ubezpieczeń społecznych. Z kolei  oso-

by podlegające obowiązkowo ubezpieczeniu 

zdrowotnemu zostały wymienione w art. 66 

ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-

nej finansowanych ze środków publicznych. 

Osoby fizyczne pełniące obowiązki prezesa 

zarządu spółki z o.o. nie zostały wymienione 

w żadnym ze wskazanych przepisów. Oznacza 

to, że prezes zarządu spółki z o.o., który pełni 

swoje obowiązki wyłącznie na podstawie aktu 

powołania, tj. nie łączy go ze spółką z o.o. pra-

cowniczy bądź niepracowniczy stosunek za-

trudnienia, nie jest objęty obowiązkowo ubez-

pieczeniami społecznymi i ubezpieczeniem 

zdrowotnym. Z tego też względu przychody 

osiągane przez takiego prezesa zarządu spół-

ki z o.o. nie są podstawą wymiaru składek na 

ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Podstawa prawna 

Art. 6 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie 

ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1442 

ze zm.).

Art. 66 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-

niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków 

publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze zm.).

Urodziłam się 15 marca 1949 r. W 1999 r. 

przystąpiłam do otwartego fundu-

szu emerytalnego. W marcu 2009 r., po 

ukończeniu powszechnego wieku eme-

rytalnego (60 lat), przeszłam na emery-

turę. W związku z tym, że suma środków 

zgromadzonych na moim rachunku 

w OFE była wyższa od 20-krotności 

dodatku pielęgnacyjnego, ZUS ustalił 

mi również prawo do okresowej eme-

rytury kapitałowej. Czy prawdą jest, że 

w najbliższym czasie utracę prawo do 

tego świadczenia, a ZUS uwzględni moje 

środki zgromadzone w II filarze przeli-

czając emeryturę I-filarową?

Marek Opolski
ekspert od emerytur i rent

Tak. Ustawa z 6 grudnia 2013 r. reformująca 

system emerytalny utrzymała dotychczasowe 

zasady utraty prawa do okresowej emerytury 

kapitałowej. Świadczenie to przysługuje więc 

nadal do dnia poprzedzającego ukończenie 

przez kobietę powszechnego wieku emerytal-

nego właściwego dla wieku mężczyzny uro-

dzonego w tym samym roku i kwartale co 

kobieta (określonego w art. 24 ust.1 b ustawy 

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-

czeń Społecznych; dalej: ustawa emerytalna).

Ustawa z 6 grudnia 2013r. uchyliła prze-

pisy dotyczące dożywotnich emerytur kapi-

tałowych, które miały być wypłacane przez 

zakłady emerytalne z tytułu ukończenia 

powszechnego wieku emerytalnego prze-

widzianego dla mężczyzn. Środki zewiden-

cjonowane na subkoncie w ZUS oraz zgro-

madzone w OFE (a następnie przeniesione 

na subkonto), z których świadczenia te by-

łyby ustalane, zostaną jednak uwzględnione 

przy ustalaniu wysokości emerytury z I fila-

ru. Zasada ta dotyczy również kobiet, które 

pobierały okresową emeryturę kapitałową 

i utraciły do niej prawo w związku z ukoń-

czeniem powszechnego wieku emerytalnego 

przewidzianego dla mężczyzn.

Kobiety pobierające okresową emeryturę 

kapitałową do dnia poprzedzającego osią-

gnięcie powszechnego wieku emerytalne-

go przewidzianego w art. 24 ust. 1b ustawy 

emerytalnej (lub mające do tego dnia zawie-

szone prawo do tej emerytury na podstawie 

art. 103a tej ustawy) w związku z utratą pra-

wa do tego świadczenia z powodu osiągnięcia 

tego wieku mogą liczyć na to, że ZUS z urzę-

du ponownie obliczy im emeryturę z FUS. 

Dokonując przeliczenia emerytury, ZUS 

uwzględni:

■

składki emerytalne zewidencjonowane 

na koncie ubezpieczonego do końca mie-

siąca poprzedzającego miesiąc, od którego 

emerytura przysługuje w nowej wysokości, 

i odpowiednio zwaloryzowane,

■

zwaloryzowany kapitał początkowy,

■

środki zewidencjonowane na subkoncie, 

z uwzględnieniem ich waloryzacji (w tym 

również te przeniesione z OFE do ZUS),

■

średnie dalsze trwanie życia ustalone dla 

powszechnego wieku emerytalnego prze-

widzianego dla mężczyzn, obowiązującego 

w dacie osiągnięcia tego wieku. 

Przeliczona emerytura nie będzie mogła 

być niższa niż suma dotychczas pobieranej 

emerytury I-filarowej oraz okresowej eme-

rytury kapitałowej.

Z pytania wynika, że urodziła się pani 15 mar-

ca 1949 r. Wiek emerytalny przewidziany dla 

mężczyzny urodzonego w I kwartale 1949 r. 

wynosi 65 lat i 5 miesięcy. W związku z ukoń-

czeniem tego wieku w sierpniu 2014 r. utraci 

Pani prawo do okresowej emerytury kapitało-

wej. Jeszcze w tym samym miesiącu ZUS prze-

liczy pani emeryturę z I filaru, uwzględniając:

■

kwotę składek emerytalnych zewidencjo-

nowanych na koncie w ZUS do końca lipca 

2014r., z uwzględnieniem ich waloryzacji,

■

zwaloryzowany kapitał początkowy,

■

środki zewidencjonowane na subkoncie, 

z uwzględnieniem ich waloryzacji (w tym 

również te przekazane przez otwarty fun-

dusz emerytalny do ZUS),

■

średnie dalsze trwanie życia dla wieku 

65 lat i 5 miesięcy wynoszące 209,8 mie-

siąca (zgodnie z tablicą obowiązującą od 

1 kwietnia 2014 r. do 31 marca 2015 r.).

Podstawa prawna 

Art. 24 ust. 1b, art. 26 i 26c ustawy z 17 grudnia 1998 r. 

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń 

Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.).

Art. 7 ustawy z 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapi-

tałowych (Dz. U. nr 228, poz. 1507 ze zm.).

Od stycznia 2009 r. pobieram emery-

turę. Do końca 2008 r. miałam ponad 

30-letni staż pracy wykonywanej na pod-

stawie umowy o pracę, a 55 lat ukończy-

łam 8 maja 2008 r. Od 3 lat pracuję na 

podstawie umowy-zlecenia i osiągam wy-

nagrodzenie poniżej 70 proc. przeciętne-

go wynagrodzenia. Emeryturę pobieram 

w pełnej wysokości. Chciałabym złożyć 

wniosek o kolejną emeryturę. Którą eme-

ryturę ZUS będzie wypłacać? 

Katarzyna Tomczyk
ekspert od emerytur i rent

Może  pani  złożyć  wniosek  o  emeryturę 

w związku z osiągnięciem powszechnego wie-

ku emerytalnego. ZUS będzie wypłacał emery-

turę wcześniejszą albo emeryturę w związku 

z osiągnięciem powszechnego wieku emerytal-

nego. Będzie to emerytura wyższa lub wybrana.

Ubezpieczona,  która  ukończyła  po-

wszechny wiek emerytalny, może złożyć 

wniosek o emeryturę. Bez znaczenia dla 

przyznania świadczenia pozostaje okolicz-

ność, że ma ona ustalone prawo do wcze-

śniejszej emerytury. Podkreślenia wymaga, 

że okoliczność ta będzie miała znaczenie, 

w przypadku gdy emerytka pobierała eme-

ryturę wcześniejszą. Podstawa obliczenia 

emerytury w powszechnym wieku emery-

talnym zostanie pomniejszona o pobrane 

emerytury wcześniejsze. 

Emerytura w powszechnym wieku emery-

talnym dla ubezpieczonych urodzonych po 31 

grudnia 1948 r. zostanie ustalona na nowych 

zasadach. Oznacza to, że świadczenie oblicza 

się jako iloraz podstawy obliczenia emery-

tury i średniego dalszego trwania życia dla 

osób w wieku równym wiekowi przejścia na 

emeryturę danego ubezpieczonego. 

Podstawę obliczenia nowej emerytury sta-

nowi kwota składek na ubezpieczenie eme-

rytalne (z uwzględnieniem ich waloryzacji), 

zewidencjonowanych na koncie ubezpie-

czonego do końca miesiąca poprzedzające-

go miesiąc, od którego przysługuje wypłata 

emerytury oraz zwaloryzowanego kapita-

łu początkowego. Pomniejsza się ją o kwotę 

stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur 

– w wysokości przed odliczeniem zaliczki 

na podatek dochodowy od osób fizycznych 

i składki na ubezpieczenie zdrowotne. 

W przypadku gdy emerytura podlega-

ła zmniejszeniu w związku z osiąganiem 

przychodu, podstawa obliczenia emerytu-

ry powszechnej podlega obniżeniu o kwoty 

pobranych emerytur wcześniejszych, po po-

mniejszeniu ich wysokości w związku z osią-

gniętym przychodem. 

W każdym przypadku, jeżeli sytuacja tego 

wymaga, przed dokonaniem pomniejszenia 

podstawy obliczenia emerytury w pierwszej 

kolejności dokonywane jest rozliczenie świad-

czenia. W sytuacji gdy w roku, w którym zo-

stanie zgłoszony wniosek o emeryturę, osoba 

zainteresowana osiągała przychody, a emery-

tura była wypłacana w zmniejszonej wysoko-

ści lub też było zawieszone prawo do świad-

czenia, ZUS obliczy jej wysokość zaliczkowo, 

uwzględniając faktycznie wypłacone kwoty. 

Natomiast ostateczne rozliczenie nastąpi 

po zakończeniu roku. Jeżeli okazałoby się, że 

w wyniku rozliczenia emeryt ma zwrócić do 

ZUS nadpłaconą emeryturę, ta w zaliczkowej 

wysokości będzie wypłacana do czasu dokona-

nia zwrotu kwot wynikających z rozliczenia. 

Jeżeli w wyniku rozliczenia okazałoby się, 

że przysługuje wyrównanie, to podstawa ob-

liczenia emerytury podlega pomniejszeniu 

o kwoty wypłaconego wyrównania.

Powszechny wiek emerytalny dla osób uro-

dzonych w okresie od 1 kwietnia do 31 maja 

1953 r. wynosi 60 lat i 2 miesiące. Wiek ten 

ukończyła pani 8 lipca 2013 r. Od lipca 2013 r., 

tj. od miesiąca, w którym osiągnięty został 

powszechny wiek emerytalny, niezależnie od 

wysokości osiągniętego przychodu, przysłu-

guje emerytura w pełnej wysokości. 

ZUS dokonuje co rok rozliczenia świad-

czeń na podstawie zaświadczeń płatników 

składek i oświadczeń osób zainteresowa-

nych. Jeżeli złoży pani wniosek o emeryturę, 

to ZUS ustali do niej prawo. Przy ustalaniu 

jej wysokości pomniejszy podstawę obli-

czenia o wypłacone emerytury za okres od 

stycznia 2009 r. do miesiąca poprzedzające-

go zgłoszenie wniosku. Średnie dalsze trwa-

nie życia zostanie przyjęte dla wieku, w za-

leżności od daty zgłoszenia wniosku. Jeżeli 

emerytura ustalona na nowych zasadach 

okazałaby się niższa, ZUS będzie wypłacał 

w dalszym ciągu emeryturę wcześniejszą. 

Podstawa prawna 

Art. 24 ust. 1, art. 25 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emery-

turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych 

(t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.).

Kiedy złożyć oświadczenie 

o dalszym przekazywaniu składki do otwartego funduszu emerytalnego

W jakiej sytuacji 

prezes zarządu spółki z o.o.

 nie będzie ubezpieczony

Czy ZUS przeliczy 

emeryturę z I filaru,

 uwzględniając środki z OFE oraz subkonta

Jaką emeryturę wypłaci organ rentowy na 

kolejny wniosek ubezpieczonej

PORADNIA UBEZPIECZENIOWA

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

                               3 / 4

 

Dziennik  Gazeta  Prawna,    24  kwietnia  2014  nr  79  (3720)   

   

gazetaprawna.pl

IV

orzecznIctwo

Sąd Najwyższy 

o zaległościach

TEZA 

Forma i charakter rezygnacji członka zarządu spółki 

z funkcji jest istotna z punktu widzenia jego odpowiedzial-

ności za zobowiązania spółki. 

STAn fAkTycZny 

Decyzją z 14 grudnia 2009 r. ZUS ustalił od-

powiedzialność członka zarządu za składki, nieopłacone przez 

przedsiębiorstwo budowlane – spółkę z ograniczoną odpowie-

dzialnością. Odpowiedzialność dotyczyła okresu od maja 2004 r. 

do sierpnia 2005 r. Odwołujący się od tej decyzji podnosił, iż 

w spornym okresie nie pełnił funkcji członka zarządu. Zatem 

nie może ponosić odpowiedzialności za zaległości składkowe. 

Organ rentowy domagał się oddalenia odwołania wskazując, 

że rezygnacja odwołującego się z funkcji była pozorna. Do sta-

nowiska organu przychyliła się spółka. 

Sąd okręgowy wyrokiem z 6 maja 2010 r. zmienił zaskar-

żoną decyzję i stwierdził, że wnioskodawca nie ponosi od-

powiedzialności za zaległości spółki z tytułu nieopłaconych 

składek za okres od maja 2004 r. do lipca 2005 r. W pozo-

stałym zakresie oddalił odwołanie. Sąd okręgowy ustalił, że 

29 listopada 2003 r. wnioskodawca złożył pismo prezesowi 

przedsiębiorstwa budowlanego SA, który jednocześnie peł-

nił funkcję przewodniczącego rady nadzorczej spółki z o.o. 

Wynikało z niego, że odwołujący składa 29 listopada 2003 r. 

rezygnację ze stanowiska dyrektora spółki. W tym samym 

dniu odbyło się nadzwyczajne walne zgromadzenie akcjo-

nariuszy przedsiębiorstwa budowlanego SA. Protokół z jego 

przebiegu został sporządzony w formie aktu notarialnego. 

W trakcie zgromadzenia wnioskodawca oświadczył, że złożył 

rezygnację z udziału w radach nadzorczych spółek zależnych 

i nie jest już dyrektorem spółki z o.o. Informacja ta dotarła 

także do pozostałych członków rady nadzorczej spółki z o.o., 

którzy brali udział w zgromadzeniu akcjonariuszy. 

W styczniu 2004 r. stan finansowy i majątkowy spółki uza-

sadniał wystąpienie z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Na-

stępnie 4 lutego 2004 r. odbyło się nadzwyczajne zgromadze-

nie wspólników spółki z o.o. W jego trakcie podjęto uchwałę, 

mocą której powołano nowego dyrektora – członka zarządu 

(jednoosobowego). Mimo to odwołujący się podejmował wie-

le czynności w imieniu spółki, posługując się także piecząt-

ką „Dyrektor”. Składał m.in. oświadczenia i zeznania podat-

kowe; zawarł na rzecz spółki umowę z bankiem. Następnie 

30 września 2004 r. do sądu rejonowego wydział KRS wpłynął 

wniosek podpisany przez nowego dyrektora o zmianę składu 

rady nadzorczej i zarządu spółki. Zarządzeniem z 8 paździer-

nika 2004 r. sąd zwrócił ten wniosek. 11 kwietnia 2005 r. zwy-

czajne zgromadzenie wspólników sp. z o.o. podjęło uchwałę 

o wszczęciu procedury upadłościowej. Wnioskodawca i nowy 

dyrektor złożyli 25 kwietnia 2005 r. do sądu rejonowego wnio-

sek o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej spółki. We wniosku 

wpisali, że odwołujący się był członkiem zarządu w okresie od 

8 marca 1994 r. do 3 lutego 2004 r., natomiast nowy dyrektor 

od 4 lutego 2004 r. do 31 stycznia 2005 r. Postanowieniem 

z 11 lipca 2005 r. sąd rejonowy oddalił wniosek o ogłoszenie 

upadłości, stwierdzając, że majątek spółki nie wystarcza na 

przeprowadzenie postępowania. 

Naczelnik urzędu skarbowego wydał 31 lipca 2009 r. posta-

nowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego prowa-

dzonego na wniosek ZUS wobec bezskuteczności egzekucji. 

Mając na uwadze powyższe ustalenia, sąd okręgowy stwier-

dził, że wykonywanie obowiązków członka zarządu nie jest 

tożsame z posiadaniem statusu członka zarządu i uznał, 

że odwołujący się 29 listopada 2003 r. skutecznie zrzekł się 

członkostwa w zarządzie spółki z o.o. Wprawdzie rezygnacja 

ta została wyrażona w trakcie nadzwyczajnego zgromadze-

nia akcjonariuszy przedsiębiorstwa SA, jednak po pierw-

sze spółka ta była większościowym udziałowcem w spółce 

z o.o., a po drugie pismo o rezygnacji zostało skierowane do 

prezesa przedsiębiorstwa budowlanego SA, który jednocze-

śnie pełnił funkcję przewodniczącego rady nadzorczej spółki 

z o.o. Sąd wskazał również, że prawidłowo podjęta uchwała 

o odwołaniu dotychczasowego i powołaniu nowego człon-

ka zarządu czy też prawidłowo złożona rezygnacja z funkcji 

członka zarządu była skuteczna niezależnie od ujawnienia 

dokonanej zmiany w KRS. 

W rezultacie sąd przyjął, że wnioskodawca 29 listopada 

2003 r. przestał być członkiem zarządu spółki z o.o. W ocenie 

sądu okręgowego materiał dowodowy zgromadzony w sprawie 

nie pozostawiał wątpliwości, że po tej dacie dokonywał on 

czynności w imieniu spółki, podając się za członka zarządu. 

Mając na uwadze treść art. 116 par. 1 ustawy z 29 sierpnia 

1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze  

zm., dalej: ordynacja podatkowa), sąd okręgowy stwierdził, 

że organ rentowy wykazał bezskuteczność prowadzonej eg-

zekucji, o czym świadczyło umorzenie 31 lipca 2009 r. przez 

naczelnika urzędu skarbowego postępowania egzekucyjnego 

prowadzonego na wniosek ZUS. Wnioskodawca twierdził, że 

w okresie od 29 listopada 2003 roku do 10 kwietnia 2005 r. 

nie był członkiem zarządu. Sąd okręgowy uznał, że skoro 

wnioskodawca 29 listopada 2003 r. skutecznie zrezygno-

wał z mandatu członka zarządu, to ponownie mógł nabyć 

ten status jedynie na mocy ponownej uchwały wspólników. 

Faktyczne wykonywanie przez wnioskodawcę niektórych 

czynności zarządczych nie pozwoliło na przyjęcie, że stał 

się on ponownie członkiem zarządu. 

Sąd apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwo-

łanie wskazując, iż kwestią sporną w niniejszej sprawie było 

ustalenie, czy odwołujący w okresie wskazanym w decyzji or-

ganu był członkiem zarządu spółki. Ustalając tę kwestię, sąd 

drugiej instancji uzupełnił postępowanie dowodowe przez 

ustalenie, że także organ skarbowy obciążył wnioskodawcę 

odpowiedzialnością za VAT od marca 2005 r. do lipca 2005 r. 

W postępowaniu tym uznano, że rezygnacja odwołującego 

się z funkcji była pozorna. W toku postępowania przed izbą 

skarbową ustalono ponadto, że właściwy czas do zgłoszenia 

wniosku o upadłość to 14 stycznia 2004 r., tj. 14 dni od końca 

roku obrotowego. Majątek spółki na 31 grudnia 2003 r. nie 

wystarczał na pokrycie zobowiązań, a pasywa przekraczały 

aktywa. Z danych zamieszczonych o dochodach wynikało, 

że po rezygnacji z funkcji wnioskodawca nadal otrzymywał 

wynagrodzenie ze stosunku pracy. Biorąc pod uwagę tak 

ustalony w sprawie stan faktyczny, sąd apelacyjny uznał, że 

od 29 listopada 2003 r. do 10 kwietnia 2005 r. wnioskodaw-

ca był członkiem zarządu spółki. Odnosząc się do problemu 

ustalenia właściwej daty dla złożenia wniosku o upadłość 

sąd apelacyjny przyjął, za izbą skarbową datę 14 stycznia 

2004 r. Tymczasem wniosek o upadłość spółki został złożo-

ny 25 kwietnia 2005 r.

UZASAdniEniE

 

Sąd Najwyższy uwzględnił skargę kasacyjną. 

W uzasadnieniu podkreślił, że oceniając stan faktyczny sprawy 

sąd apelacyjny uznał, iż w ogóle nie doszło do zrzeczenia się 

mandatu członka zarządu. Po pierwsze była to czynność pozor-

na, a po drugie zrzeczenie zostało dokonane nie spółce, tylko 

niewłaściwej osobie. Poza tym nie było ujawnione w KRS. SN 

powyższe argumenty uznał za niewłaściwe. Jak wskazał, nie 

może dojść do pozornego zrzeczenia się funkcji bez działania 

spółki i członka zarządu. Wada oświadczenia woli unormowana 

w art. 83 kodeksu cywilnego polega na niezgodności między 

aktem woli a jej przejawem na zewnątrz, a do jej powstania 

wymagana jest zgoda drugiej strony. Takie zaś działanie stron 

nie zostało udowodnione. Co więcej spółka popiera czynności 

procesowe organu rentowego i tym samym przeczy pozorności 

zrzeczenia się funkcji przez członka zarządu. Sam fakt póź-

niejszego działania wnioskodawcy jako członka zarządu lub 

jako prokurenta może być ewentualnie oceniany jako dzia-

łanie rzekomego pełnomocnika (falsus procurator – art. 103 

k.c.). Natomiast dla rozstrzygnięcia problemu powstałego na 

tle stanu faktycznego sprawy i dla zakresu obciążenia odwo-

łującego się odpowiedzialnością za składki najważniejsza jest 

ocena czy doszło do złożenia spółce oświadczenia woli o rezy-

gnacji z funkcji członka zarządu. Zgodnie z art. 116 ordynacji 

podatkowej, który znajduje zastosowanie w sprawie z mocy 

art. 31 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń 

społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1442 ze zm.; dalej: ustawa 

systemowa) przedmiotowa odpowiedzialność obejmuje zale-

głości z tytułu zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia 

przez daną osobę obowiązków członka zarządu i dotyczy także 

byłych członków zarządu spółki. 

Decydujące w oznaczeniu kręgu osób odpowiedzialnych jest 

zaś podjęcie przez właściwe organy uchwały o powołaniu da-

nej osoby na funkcję członka zarządu lub utrata tego statusu, 

także przez zrzeczenie się, a nie sam wpis do rejestru, który 

ma charakter deklaratywny (wyrok SN z 25 września 2003 r., 

sygn. akt V CK 198/02, Wokanda 2004/6/7). Innymi słowy po-

wołane przepisy – podając za wyrokiem SN z 28 czerwca 2012 

r., sygn. akt II UK 296/11 – ustanawiają odpowiedzialność ma-

jątkową osób trzecich wobec dłużnika (spółki) za nieopłacone 

składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz Fundusz 

Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych 

na wypadek całkowitej lub częściowej bezskuteczności ich 

egzekucji z majątku spółki. Wynika z nich, że za zaległości 

odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie 

zarządu. Przy czym ich odpowiedzialność jest ograniczona 

do zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia przez nich 

obowiązków członka zarządu. Zastosowanie tych przepisów 

wymaga ustaleń, w ramach których plasuje się czas pozo-

stawania w zarządzie spółki oraz czas, w którym – działając 

w interesie wierzycieli – członek zarządu powinien zgłosić 

wniosek o wszczęcie postępowania umożliwiającego ich 

zaspokojenie. W rozpoznawanej sprawie kontrowersyjna 

okazała się okoliczność, czy zaległość ta powstała w czasie 

pełnienia przez odwołującego się funkcji prezesa zarządu sp. 

z o.o. Sama rezygnacja członka zarządu spółki kapitałowej 

z członkostwa w organie nie została w kodeksie spółek han-

dlowych uregulowana kompleksowo. Ważne jest jednak to, że 

rezygnacja jest jednostronną czynnością prawną traktowaną 

przez ustawodawcę jako jedna z przyczyn utraty mandatu. 

Jest to przyczyna samodzielna, niezależna od innych przy-

Członek zarządu odpowiada tylko za te zaległości składkowe 

spółki, które powstały, gdy pełnił funkcję 

komEnTArZ

 

EkSpErTA

Marcin Wilczyński

asystent sędziego w sądzie najwyższym

N

a tle przedstawionego wyroku przypomnieć trzeba,  

że istnieją liczne powody, które przemawiają za pono-

szeniem odpowiedzialności tylko przez członków 

zarządu umocowanych do działań mających na celu 

ochronę wierzycieli przed skutkami zarządzania spółką 

w sposób prowadzący do bezskuteczności egzekucji 

przeciwko niej (wyrok SN z 6 czerwca 1997 r., sygn. akt 

III CKN 65/97, OSNC 1997/11/181). Przesłanką odpowiedzial-

ności jest więc wina polegająca na nieprawidłowym 

prowadzeniu spraw spółki i doprowadzeniu do utraty 

„zdolności majątkowej” spółki, powodującej bezskuteczność 

egzekucji przeciwko niej (wyrok SN z 28 listopada 2003 r., 

sygn. akt IV CK 219/02, niepublikowany oraz z 13 lipca 

2005 r., sygn. akt I UK 292/04, OSNP 2006/5-6/100). Członek 

zarządu niewypłacalnej spółki może więc uwolnić się od 

odpowiedzialności, chociaż dług nie zostanie spłacony, 

jeżeli – mimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości 

we właściwym czasie – wykaże należyte pełnienie swych 

obowiązków. Konieczna jest do tego pełnia uprawnień do 

reprezentowania spółki w sądzie i poza sądem (art. 204 

par. 1 k.s.h.), która stanowi fundamentalną przesłankę 

odpowiedzialności członków zarządu za jej zobowiązania 

i w ramach której zarządzający mają wynagrodzić szkodę 

w postaci utraty potencjału majątkowego spółki powstałą 

w związku z nieprawidłowym prowadzeniem jej spraw. 

czyn wymienionych w art. 202 kodeksu spółek handlowych. 

Oświadczenie o rezygnacji nie musi być zatwierdzone przez 

organy spółki. Odpowiedź na pytanie, komu powinna być 

złożona rezygnacja, nie jest w obowiązującym stanie praw-

nym oczywista. Pewne jest, że ma być ona złożona spółce. 

Nie jest jednak jednoznaczne, jakiemu organowi korporacji 

oświadczenie to powinno być złożone. Ta niejednoznaczność 

wynika z faktu, że ustawodawca przewiduje kilka sposobów 

reprezentacji spółki z o.o. Spółkę co do zasady reprezentuje 

zarząd. Istnieją też szczególne zasady reprezentacji spółki 

przy zawieraniu umów członka zarządu ze spółką (art. 210 

par. 1 k.s.h.). Można zatem wywodzić, iż rezygnacja powinna 

być złożona tym organom, aczkolwiek i przy tej koncepcji 

wysuwane są argumenty przeciwne. Wywodzi się, że prze-

pis jest szczególny i dotyczy tylko umów zawieranych ze 

spółką i procesów. Wreszcie istnieje pogląd, iż rezygnacja 

powinna być złożona organowi, który powołał członka za-

rządu. Istnieje także koncepcja, w myśl której rezygnacja 

może być złożona wspólnikom; szczególnie w sytuacji gdy 

zarząd jest jednoosobowy. 

Jednak w ocenie SN, w stanie faktycznym w rozpatrywa-

nej sprawie nie istnieje konieczność definitywnego opowie-

dzenia się za jedną z przedstawianych w piśmiennictwie 

koncepcji, bowiem 4 lutego 2004 r. odbyło się nadzwyczajne 

walne zgromadzenie udziałowców spółki, na którym byli 

obecni wszyscy członkowie rady nadzorczej spółki, którzy 

także (poza udziałowcami) powzięli wiadomość o rezygna-

cji odwołującego się z funkcji i o powierzeniu członkostwa 

w zarządzie nowej osobie. Niewątpliwie od tej daty należy 

zatem uznawać, że wnioskodawca przestał być członkiem 

zarządu. To przekłada się na jego odpowiedzialność za zo-

bowiązania spółki. Nie jest bowiem istotna forma oświad-

czenia woli w przedmiotowej sprawie. Ustawodawca nie 

rozstrzyga wprost kwestii formy złożenia rezygnacji przez 

członka zarządu. Należy więc zastosować tu art. 60 k.c. (w zw. 

z art. 2 k.s.h.). Można by ewentualnie przywoływać art. 77 

par. 2 k.c. i wzruszać fakt istnienia rezygnacji w ten spo-

sób, o ile powołanie było w formie pisemnej. Ta jednak for-

ma czynności prawnej ma jedynie skutek ad probationem, 

a powołanie innego członka zarządu na stanowisko wyklu-

cza twierdzenie o konieczności dowodzenia spornej kwestii 

(rezygnacji). Ponadto, a może przede wszystkim, w stanie 

faktycznym sprawy istnieje pismo zawierające rezygnację 

z funkcji i ważne jest tylko przyjęcie oświadczenia w nim 

zawartego do wiadomości przez organ uprawniony. W świe-

tle tego SN wskazał, że członek zarządu może zrezygnować 

z funkcji w każdym czasie, bez wskazania powodów rezy-

gnacji. Ponadto, jak podkreślił SN, wykreślenie z KRS nie ma 

w tym wypadku materialnoprawnego znaczenia w zakresie 

odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania spółki. 

W przypadku gdy rezygnację składa jedyny członek zarzą-

du, wniosek o zmianę KRS może praktycznie złożyć dopiero 

nowo powołany zarząd.

Wyrok Sn

 z 3 grudnia 2013 r., sygn. akt i Uk 213/13

prEnUmErATA:

cena prenumeraty DziEnnika GazETy PraWnEJ: Wersja standard: miesięczna (kwiecień 2014 r.): 100,80 zł, kwiecień–grudzień 2014 r.: 821,25 zł. Wersja Premium: miesięczna  
(kwiecień 2014 r.): 117,60 zł, kwiecień–grudzień 2014 r.: 972,00 zł. Wszystkie ceny brutto (zawierają 8% VaT). Więcej informacji na stronie www.gazetaprawna.pl/prenumerata

Dziennik  Gazeta  Prawna,    24  kwietnia  2014  nr  79  (3720)   

   

gazetaprawna.pl

IV

orzecznIctwo

Sąd Najwyższy 

o zaległościach

TEZA 

Forma i charakter rezygnacji członka zarządu spółki 

z funkcji jest istotna z punktu widzenia jego odpowiedzial-

ności za zobowiązania spółki. 

STAn fAkT

k

k ycZny 

Decyzją z 14 grudnia 2009 r. ZUS ustalił od-

powiedzialność członka zarządu za składki, nieopłacone przez 

przedsiębiorstwo budowlane – spółkę z ograniczoną odpowie-

dzialnością. Odpowiedzialność dotyczyła okresu od maja 2004 r. 

do sierpnia 2005 r. Odwołujący się od tej decyzji podnosił, iż 

w spornym okresie nie pełnił funkcji członka zarządu. Zatem 

nie może ponosić odpowiedzialności za zaległości składkowe. 

Organ rentowy domagał się oddalenia odwołania wskazując, 

że rezygnacja odwołującego się z funkcji była pozorna. Do sta-

nowiska organu przychyliła się spółka. 

Sąd okręgowy wyrokiem z 6 maja 2010 r. zmienił zaskar-

żoną decyzję i stwierdził, że wnioskodawca nie ponosi od-

powiedzialności za zaległości spółki z tytułu nieopłaconych 

składek za okres od maja 2004 r. do lipca 2005 r. W pozo-

stałym zakresie oddalił odwołanie. Sąd okręgowy ustalił, że 

29 listopada 2003 r. wnioskodawca złożył pismo prezesowi 

przedsiębiorstwa budowlanego SA, który jednocześnie peł-

nił funkcję przewodniczącego rady nadzorczej spółki z o.o. 

Wynikało z niego, że odwołujący składa 29 listopada 2003 r. 

rezygnację ze stanowiska dyrektora spółki. W tym samym 

dniu odbyło się nadzwyczajne walne zgromadzenie akcjo-

nariuszy przedsiębiorstwa budowlanego SA. Protokół z jego 

przebiegu został sporządzony w formie aktu notarialnego. 

W trakcie zgromadzenia wnioskodawca oświadczył, że złożył 

rezygnację z udziału w radach nadzorczych spółek zależnych 

i nie jest już dyrektorem spółki z o.o. Informacja ta dotarła 

także do pozostałych członków rady nadzorczej spółki z o.o., 

którzy brali udział w zgromadzeniu akcjonariuszy. 

W styczniu 2004 r. stan finansowy i majątkowy spółki uza-

sadniał wystąpienie z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Na-

stępnie 4 lutego 2004 r. odbyło się nadzwyczajne zgromadze-

nie wspólników spółki z o.o. W jego trakcie podjęto uchwałę, 

mocą której powołano nowego dyrektora – członka zarządu 

(jednoosobowego). Mimo to odwołujący się podejmował wie-

le czynności w imieniu spółki, posługując się także piecząt-

ką „Dyrektor”. Składał m.in. oświadczenia i zeznania podat-

kowe; zawarł na rzecz spółki umowę z bankiem. Następnie 

30 września 2004 r. do sądu rejonowego wydział KRS wpłynął 

wniosek podpisany przez nowego dyrektora o zmianę składu 

rady nadzorczej i zarządu spółki. Zarządzeniem z 8 paździer-

nika 2004 r. sąd zwrócił ten wniosek. 11 kwietnia 2005 r. zwy-

czajne zgromadzenie wspólników sp. z o.o. podjęło uchwałę 

o wszczęciu procedury upadłościowej. Wnioskodawca i nowy 

dyrektor złożyli 25 kwietnia 2005 r. do sądu rejonowego wnio-

sek o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej spółki. We wniosku 

wpisali, że odwołujący się był członkiem zarządu w okresie od 

8 marca 1994 r. do 3 lutego 2004 r., natomiast nowy dyrektor 

od 4 lutego 2004 r. do 31 stycznia 2005 r. Postanowieniem 

z 11 lipca 2005 r. sąd rejonowy oddalił wniosek o ogłoszenie 

upadłości, stwierdzając, że majątek spółki nie wystarcza na 

przeprowadzenie postępowania. 

Naczelnik urzędu skarbowego wydał 31 lipca 2009 r. posta-

nowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego prowa-

dzonego na wniosek ZUS wobec bezskuteczności egzekucji. 

Mając na uwadze powyższe ustalenia, sąd okręgowy stwier-

dził, że wykonywanie obowiązków członka zarządu nie jest 

tożsame z posiadaniem statusu członka zarządu i uznał, 

że odwołujący się 29 listopada 2003 r. skutecznie zrzekł się 

członkostwa w zarządzie spółki z o.o. Wprawdzie rezygnacja 

ta została wyrażona w trakcie nadzwyczajnego zgromadze-

nia akcjonariuszy przedsiębiorstwa SA, jednak po pierw-

sze spółka ta była większościowym udziałowcem w spółce 

z o.o., a po drugie pismo o rezygnacji zostało skierowane do 

prezesa przedsiębiorstwa budowlanego SA, który jednocze-

śnie pełnił funkcję przewodniczącego rady nadzorczej spółki 

z o.o. Sąd wskazał również, że prawidłowo podjęta uchwała 

o odwołaniu dotychczasowego i powołaniu nowego człon-

ka zarządu czy też prawidłowo złożona rezygnacja z funkcji 

członka zarządu była skuteczna niezależnie od ujawnienia 

dokonanej zmiany w KRS. 

W rezultacie sąd przyjął, że wnioskodawca 29 listopada 

2003 r. przestał być członkiem zarządu spółki z o.o. W ocenie 

sądu okręgowego materiał dowodowy zgromadzony w sprawie 

nie pozostawiał wątpliwości, że po tej dacie dokonywał on 

czynności w imieniu spółki, podając się za członka zarządu. 

Mając na uwadze treść art. 116 par. 1 ustawy z 29 sierpnia 

1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze  

zm., dalej: ordynacja podatkowa), sąd okręgowy stwierdził, 

że organ rentowy wykazał bezskuteczność prowadzonej eg-

zekucji, o czym świadczyło umorzenie 31 lipca 2009 r. przez 

naczelnika urzędu skarbowego postępowania egzekucyjnego 

prowadzonego na wniosek ZUS. Wnioskodawca twierdził, że 

w okresie od 29 listopada 2003 roku do 10 kwietnia 2005 r. 

nie był członkiem zarządu. Sąd okręgowy uznał, że skoro 

wnioskodawca 29 listopada 2003 r. skutecznie zrezygno-

wał z mandatu członka zarządu, to ponownie mógł nabyć 

ten status jedynie na mocy ponownej uchwały wspólników. 

Faktyczne wykonywanie przez wnioskodawcę niektórych 

czynności zarządczych nie pozwoliło na przyjęcie, że stał 

się on ponownie członkiem zarządu. 

Sąd apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwo-

łanie wskazując, iż kwestią sporną w niniejszej sprawie było 

ustalenie, czy odwołujący w okresie wskazanym w decyzji or-

ganu był członkiem zarządu spółki. Ustalając tę kwestię, sąd 

drugiej instancji uzupełnił postępowanie dowodowe przez 

ustalenie, że także organ skarbowy obciążył wnioskodawcę 

odpowiedzialnością za VAT od marca 2005 r. do lipca 2005 r. 

W postępowaniu tym uznano, że rezygnacja odwołującego 

się z funkcji była pozorna. W toku postępowania przed izbą 

skarbową ustalono ponadto, że właściwy czas do zgłoszenia 

wniosku o upadłość to 14 stycznia 2004 r., tj. 14 dni od końca 

roku obrotowego. Majątek spółki na 31 grudnia 2003 r. nie 

wystarczał na pokrycie zobowiązań, a pasywa przekraczały 

aktywa. Z danych zamieszczonych o dochodach wynikało, 

że po rezygnacji z funkcji wnioskodawca nadal otrzymywał 

wynagrodzenie ze stosunku pracy. Biorąc pod uwagę tak 

ustalony w sprawie stan faktyczny, sąd apelacyjny uznał, że 

od 29 listopada 2003 r. do 10 kwietnia 2005 r. wnioskodaw-

ca był członkiem zarządu spółki. Odnosząc się do problemu 

ustalenia właściwej daty dla złożenia wniosku o upadłość 

sąd apelacyjny przyjął, za izbą skarbową datę 14 stycznia 

2004 r. Tymczasem wniosek o upadłość spółki został złożo-

ny 25 kwietnia 2005 r.

UZASAdniEniE

Sąd Najwyższy uwzględnił skargę kasacyjną. 

W uzasadnieniu podkreślił, że oceniając stan faktyczny sprawy 

sąd apelacyjny uznał, iż w ogóle nie doszło do zrzeczenia się 

mandatu członka zarządu. Po pierwsze była to czynność pozor-

na, a po drugie zrzeczenie zostało dokonane nie spółce, tylko 

niewłaściwej osobie. Poza tym nie było ujawnione w KRS. SN 

powyższe argumenty uznał za niewłaściwe. Jak wskazał, nie 

może dojść do pozornego zrzeczenia się funkcji bez działania 

spółki i członka zarządu. Wada oświadczenia woli unormowana 

w art. 83 kodeksu cywilnego polega na niezgodności między 

aktem woli a jej przejawem na zewnątrz, a do jej powstania 

wymagana jest zgoda drugiej strony. Takie zaś działanie stron 

nie zostało udowodnione. Co więcej spółka popiera czynności 

procesowe organu rentowego i tym samym przeczy pozorności 

zrzeczenia się funkcji przez członka zarządu. Sam fakt póź-

niejszego działania wnioskodawcy jako członka zarządu lub 

jako prokurenta może być ewentualnie oceniany jako dzia-

łanie rzekomego pełnomocnika (falsus procurator – art. 103 

k.c.). Natomiast dla rozstrzygnięcia problemu powstałego na 

tle stanu faktycznego sprawy i dla zakresu obciążenia odwo-

łującego się odpowiedzialnością za składki najważniejsza jest 

ocena czy doszło do złożenia spółce oświadczenia woli o rezy-

gnacji z funkcji członka zarządu. Zgodnie z art. 116 ordynacji 

podatkowej, który znajduje zastosowanie w sprawie z mocy 

art. 31 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń 

społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1442 ze zm.; dalej: ustawa 

systemowa) przedmiotowa odpowiedzialność obejmuje zale-

głości z tytułu zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia 

przez daną osobę obowiązków członka zarządu i dotyczy także 

byłych członków zarządu spółki. 

Decydujące w oznaczeniu kręgu osób odpowiedzialnych jest 

zaś podjęcie przez właściwe organy uchwały o powołaniu da-

nej osoby na funkcję członka zarządu lub utrata tego statusu, 

także przez zrzeczenie się, a nie sam wpis do rejestru, który 

ma charakter deklaratywny (wyrok SN z 25 września 2003 r., 

sygn. akt V CK 198/02, Wokanda 2004/6/7). Innymi słowy po-

wołane przepisy – podając za wyrokiem SN z 28 czerwca 2012 

r., sygn. akt II UK 296/11 – ustanawiają odpowiedzialność ma-

jątkową osób trzecich wobec dłużnika (spółki) za nieopłacone 

składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz Fundusz 

Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych 

na wypadek całkowitej lub częściowej bezskuteczności ich 

egzekucji z majątku spółki. Wynika z nich, że za zaległości 

odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie 

zarządu. Przy czym ich odpowiedzialność jest ograniczona 

do zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia przez nich 

obowiązków członka zarządu. Zastosowanie tych przepisów 

wymaga ustaleń, w ramach których plasuje się czas pozo-

stawania w zarządzie spółki oraz czas, w którym – działając 

w interesie wierzycieli – członek zarządu powinien zgłosić 

wniosek o wszczęcie postępowania umożliwiającego ich 

zaspokojenie. W rozpoznawanej sprawie kontrowersyjna 

okazała się okoliczność, czy zaległość ta powstała w czasie 

pełnienia przez odwołującego się funkcji prezesa zarządu sp. 

z o.o. Sama rezygnacja członka zarządu spółki kapitałowej 

z członkostwa w organie nie została w kodeksie spółek han-

dlowych uregulowana kompleksowo. Ważne jest jednak to, że 

rezygnacja jest jednostronną czynnością prawną traktowaną 

przez ustawodawcę jako jedna z przyczyn utraty mandatu. 

Jest to przyczyna samodzielna, niezależna od innych przy-

Członek zarządu odpowiada tylko za te zaległości składkowe 

spółki, które powstały, gdy pełnił funkcję 

komEnTArZ

EkSpErTA

Marcin Wilczyński

asystent sędziego w sądzie najwyższym

N

a tle przedstawionego wyroku przypomnieć trzeba, 

że istnieją liczne powody, które przemawiają za pono-

szeniem odpowiedzialności tylko przez członków 

zarządu umocowanych do działań mających na celu 

ochronę wierzycieli przed skutkami zarządzania spółką 

w sposób prowadzący do bezskuteczności egzekucji 

przeciwko niej (wyrok SN z 6 czerwca 1997 r., sygn. akt 

III CKN 65/97, OSNC 1997/11/181). Przesłanką odpowiedzial-

ności jest więc wina polegająca na nieprawidłowym 

prowadzeniu spraw spółki i doprowadzeniu do utraty 

„zdolności majątkowej” spółki, powodującej bezskuteczność 

egzekucji przeciwko niej (wyrok SN z 28 listopada 2003 r., 

sygn. akt IV CK 219/02, niepublikowany oraz z 13 lipca 

2005 r., sygn. akt I UK 292/04, OSNP 2006/5-6/100). Członek 

zarządu niewypłacalnej spółki może więc uwolnić się od 

odpowiedzialności, chociaż dług nie zostanie spłacony, 

jeżeli – mimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości 

we właściwym czasie – wykaże należyte pełnienie swych 

obowiązków. Konieczna jest do tego pełnia uprawnień do 

reprezentowania spółki w sądzie i poza sądem (art. 204 

par. 1 k.s.h.), która stanowi fundamentalną przesłankę 

odpowiedzialności członków zarządu za jej zobowiązania 

i w ramach której zarządzający mają wynagrodzić szkodę 

w postaci utraty potencjału majątkowego spółki powstałą 

w związku z nieprawidłowym prowadzeniem jej spraw. 

czyn wymienionych w art. 202 kodeksu spółek handlowych. 

Oświadczenie o rezygnacji nie musi być zatwierdzone przez 

organy spółki. Odpowiedź na pytanie, komu powinna być 

złożona rezygnacja, nie jest w obowiązującym stanie praw-

nym oczywista. Pewne jest, że ma być ona złożona spółce. 

Nie jest jednak jednoznaczne, jakiemu organowi korporacji 

oświadczenie to powinno być złożone. Ta niejednoznaczność 

wynika z faktu, że ustawodawca przewiduje kilka sposobów 

reprezentacji spółki z o.o. Spółkę co do zasady reprezentuje 

zarząd. Istnieją też szczególne zasady reprezentacji spółki 

przy zawieraniu umów członka zarządu ze spółką (art. 210 

par. 1 k.s.h.). Można zatem wywodzić, iż rezygnacja powinna 

być złożona tym organom, aczkolwiek i przy tej koncepcji 

wysuwane są argumenty przeciwne. Wywodzi się, że prze-

pis jest szczególny i dotyczy tylko umów zawieranych ze 

spółką i procesów. Wreszcie istnieje pogląd, iż rezygnacja 

powinna być złożona organowi, który powołał członka za-

rządu. Istnieje także koncepcja, w myśl której rezygnacja 

może być złożona wspólnikom; szczególnie w sytuacji gdy 

zarząd jest jednoosobowy. 

Jednak w ocenie SN, w stanie faktycznym w rozpatrywa-

nej sprawie nie istnieje konieczność definitywnego opowie-

dzenia się za jedną z przedstawianych w piśmiennictwie 

koncepcji, bowiem 4 lutego 2004 r. odbyło się nadzwyczajne 

walne zgromadzenie udziałowców spółki, na którym byli 

obecni wszyscy członkowie rady nadzorczej spółki, którzy 

także (poza udziałowcami) powzięli wiadomość o rezygna-

cji odwołującego się z funkcji i o powierzeniu członkostwa 

w zarządzie nowej osobie. Niewątpliwie od tej daty należy 

zatem uznawać, że wnioskodawca przestał być członkiem 

zarządu. To przekłada się na jego odpowiedzialność za zo-

bowiązania spółki. Nie jest bowiem istotna forma oświad-

czenia woli w przedmiotowej sprawie. Ustawodawca nie 

rozstrzyga wprost kwestii formy złożenia rezygnacji przez 

członka zarządu. Należy więc zastosować tu art. 60 k.c. (w zw. 

z art. 2 k.s.h.). Można by ewentualnie przywoływać art. 77 

par. 2 k.c. i wzruszać fakt istnienia rezygnacji w ten spo-

sób, o ile powołanie było w formie pisemnej. Ta jednak for-

ma czynności prawnej ma jedynie skutek ad probationem, 

a powołanie innego członka zarządu na stanowisko wyklu-

cza twierdzenie o konieczności dowodzenia spornej kwestii 

(rezygnacji). Ponadto, a może przede wszystkim, w stanie 

faktycznym sprawy istnieje pismo zawierające rezygnację 

z funkcji i ważne jest tylko przyjęcie oświadczenia w nim 

zawartego do wiadomości przez organ uprawniony. W świe-

tle tego SN wskazał, że członek zarządu może zrezygnować 

z funkcji w każdym czasie, bez wskazania powodów rezy-

gnacji. Ponadto, jak podkreślił SN, wykreślenie z KRS nie ma 

w tym wypadku materialnoprawnego znaczenia w zakresie 

odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania spółki. 

W przypadku gdy rezygnację składa jedyny członek zarzą-

du, wniosek o zmianę KRS może praktycznie złożyć dopiero 

nowo powołany zarząd.

Wyrok Sn

 z 3 grudnia 2013 r., sygn. akt i Uk 213/13

prEnUmErATA:

cena prenumeraty DziEnnika GazETy PraWnEJ: Wersja standard: miesięczna (kwiecień 2014 r.): 100,80 zł, kwiecień–grudzień 2014 r.: 821,25 zł. Wersja Premium: miesięczna 
(kwiecień 2014 r.): 117,60 zł, kwiecień–grudzień 2014 r.: 972,00 zł. Wszystkie ceny brutto (zawierają 8% Va

(kwiecień 2014 r.): 117,60 zł, kwiecień–grudzień 2014 r.: 972,00 zł. Wszystkie ceny brutto (zawierają 8% V

(kwiecień 2014 r.): 117,60 zł, kwiecień–grudzień 2014 r.: 972,00 zł. Wszystkie ceny brutto (zawierają 8% V T). Więcej informacji na stronie www.gazetaprawna.pl/prenumerata

a

a

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

                               4 / 4