13.
Sejmiki szlacheckie (ziemskie, wojewódzkie i prowincjonalne).
na podstawie “historia państwa i prawa polskiego” Juliusza Bardacha, PWN
1987
Słowem wstępu, w XVI wieku w ramach administracji państwowej, a
właściwie królewskiej, współistniały sobie sejmiki ziemskie, sejmy
prowincjonalne i sejm walny. Wszystkie działały “alternatywnie i
równolegle” – formalnie były one równorzędne. Po 1454 (omówienie niżej)
roku na czoło wysunęły się jednak sejmiki ziemskie, co oznaczało
“zwycięstwo szlachty nad władzą królewską”, a tym samym sejmem
walnym.
1. sejmiki ziemskie – Inaczej zwana “rada panów ziemi”, czyli rada
dostojników ziemskich zajmowała się sprawami administracji lokalnej
i ustawodastwem partykularnym. Rozwijała się równolegle z sejmami
walnymi od końca XVI wieku. Składały się nań dwa człony:
a) rada panów ziemi – w miarę rozwoju aktywności politycznej
szlachty osobna rada panów zaczęła zanikać i to sejmik ziemski stał
się „wyrazicielem woli ogółu szlachty”
b) rada ogółu szlachty
W sejmikach ziemskich z czasem znaczącą rolę zaczęli odgrywać piastujący
urzędy możnowładcy.
Najwcześniej sejmiki powstały w Wielkopolsce, na Kujawach, w Sieradzkiem i
Łęczyckiem, ponieważ tam wpływy szlachty były największe. Potem w drugiej
połowie XV w. kształtowały się w Małopolsce, bo tam funkcjonował jeszcze sejm
prowincjonalny w Nowym Mieście Korczynie.
Sejmikom w Małopolsce przewodniczył wojewoda, a w Wielkopolsce starosta.
Na ziemiach, gdzie wojewody nie było – najstarszy godnością urzędnik ziemski.
Kompetencje sejmików:
- były one szerokie
- niekiedy kodyfikowały one prawo zwyczajowe ziemi
- często król zwracał się o pomoc do sejmików ziemskich np. w kwestii
uchwalenia nadzwyczajnego podatku, rezygnując ze zwoływania sejmu walnego
albo prowincjonalnego
- nakładały lokalne podatki na potrzeby ziemi
- przedstawiały kandydatów na stanowiska sędziego, podsędka (tak, tak to się
pisze-to zastępca sędziego ziemskiego) i pisarzy ziemskich.
Wzrost znaczenia sejmików ziemskich nastąpił po 1454 roku. Podstawą ku temu
był przywilej cerekwicki – szlachta wielkopolska uzyskała wtedy „zgodę króla na
skasowanie ceł ustanowionych bez uchwały sejmu oraz zapewnienie aby żadne
nowe prawa nie były powoływane do życia w drodze prywatnych narad…” –
jednym słowem wszystko miało być odtąd ustalane na sejmikach ziemskich.
Nawet pospolite ruszenie.
2.
Sejmy prowincjonalne – zajmowały się ustawodastwem, osobno dla
Wielkopolski z Kujawami i Małopolski. Początkowo były to zjazdy
możnowładców i dostojników królewskich, jednak z czasem zaczęła na nie
przybywać szlachta, a także przedstawiciele miast i kapituł – zaczęły one
wówczas ewoluować w stronę sejmów powszechnych (łac. conventio,
parlamentum).
Istnienie sejmów prowincjonalnych i ogólnopolskich (wspomnianych
powszechnych) i ich alternatywność (czyli to, że król mógł zwołać albo to, albo
to w celu rozstrzygnięcia jakiejś kwestii) stanowi specyfikę ówczesnego
parlamentaryzmu w Polsce. Sejmy prowincjonalne były dogodniejsze dla
króla, bo mógł namówić przedstawicieli jakiejś dzielnicy do przyjęcia swojej
propozycji, a potem posłużyć się tym jako argumentem w innej. Jednocześnie
przedstawicielami sejmów prowincjonalnych była szlachta głównie, a w sejmie
powszechnym trzon stanowiła rada królewska, wyrazicielka poglądów
możnowładców.
3.
14.
Struktura i funkcje Sejmy walnego XVI - XVIII w..
Sejm walny ukształtował się w pierwszej połowie XVI wieku i można w nim
wyróżnić trzy grupy:
•
Pierwsza składała się z dostojników duchownych i świeckich, którzy
stanowili radę królewską (było ich 73 na początku), potem weszli oni
w skład senatu; mieli decydującą rolę w sejmie walnym
•
Urzędnicy ziemscy, których rola nie jest do końca wyjaśniona.
Prawdopodobnie odgrywali oni rolę reprezentantów ziem z racji
pełnionych urzędów (do czasu wykształcenia się posłów ziemskich
•
Trzecia część to szlachta, która nie piastowała urzędów, przedstawiciele
rad miejskich i kapituł katedralnych; liczba ich była zmienna, a
znaczenie małe dopóki miasta i kapituły nie umocniły w sejmie swojej
pozycji
Na sejm walny mógł przybywać ogół szlachty, nie brał on udziału w
ściślejszych naradach, ale aprobował przez aklamację podjęte uchwały.
Wzmocnienie znaczenia sejmików ziemskich w połowie XVI wieku
spowodowało, że szlachta zamiast przybywać tłumnie na sejmy zaczęła na
sejm walny wysyłać swoich pełnomocników. I tak powstała zależność
pomiędzy dwiema instytucjami.
Czas zwoływania: początkowo zwoływano go raz na rok albo kiedy zaszła
taka potrzeba
miejsce: Piotrków
Jeśli sejm walny nie odbył się zastępowały go sejmy prowincjonalne: dla
Wielkopolski w Kole, dla Małopolski w Nowym Mieście Korczynie.
Kompetencje:
-bez jego zgody król nie mógł ustanowić podatków
- sejm miał też znaczącą role w zakresie ustawodawstwa: wszelkie większe
statuty ustalane były na sejmie walnym
- nacisk sejmu na ustanawianie nowych szlacheckich przywilejów
- mógł obradować bez obecności króla, który zatwierdzał je ex post
- rola przy zawieraniu umów międzynarodowych (unia horodelska z
1413 roku przewidywała nawet wspólne obrady sejmów Polski i Litwy
„kiedy będzie tego potrzeba”
Sejm walny jednak ewoluował… od połowy XVI wieku przyjmuje się, że jego
struktura dzieliła się na trzy stany sejmujące:
•
Król
•
Senat
•
Izba poselska
Ta strukturalna zmiana świadczyła o tym, że pozycja sejmu wzrosła i to on stał
się naczelnym organem władzy.
Czas zwoływania: system zwoływania sejmu co dwa lata (nie jak uprzednio co
rok albo kiedy zaszła taka potrzeba) ustanowiły artykuły henrykowskie. Zakładały
również, że można zwołać sejm w sprawach pilnych. Odtąd mieliśmy:
•
Sejmy zwyczajne (co dwa lata); ordynaryjne
•
Sejmy nadzwyczajne (ekstraordynaryjne) – w razie potrzeby
Czas trwania: artykuły ustaliły, że sejm zwyczajny nie ma trwać dłużej niż 6
tygodni, a nadzwyczajny niż dwa. Przedłużenie obrad (prolongacja) wymagało
zgody wszystkich posłów.
Miejsce: po unii lubelskiej: Warszawa; od 1673 roku – co trzeci miał być w
Grodnie, co miało podkreślać równorzędność Polski i Litwy po unii; sejm
koronacyjny nadal odbywał się w Krakowie
Skład senatu:
Został w pełni ustanowiony za Zygmunta I:
•
Arcybiskupi rzymskokatoliccy
•
Biskupi rzymskokatoliccy
•
Wojewodowie
•
Kasztelanowie
•
Dostojnicy tylko ci, którzy zasiadali w radzie królewskiej
•
NIE WESZLI więc doń: hetmani, podskarbi
Liczył on na początku XVII wieku 140 senatorów (łącznie Litwy i Polski).
Teoretycznie był zwoływany łącznie (senatorowie + izba poselska), ale w
praktyce znaczna część senatorów nie przybywała na obrady w odróżnieniu od
posłów.
OBRADY I UCHWAŁY SEJMOWE:
- do podjęcia uchwały sejmowej potrzebna była zgoda powszechna
(jednomyślność) zgodnie z zasadą quo omnes tan git, czyli „na nas bez naszego
zezwolenia nic nowego ustanowionym być nie może”
- posłowie przysięgali na instrukcje poselskie, zgodnie z którą musieli postępować
- w senacie senatorowie nie głosowali, ale tylko wyrażali swoje zdanie (votum).
Na ich podstawie król formułował opinie generalną, a potem konkluzję
- konstytucje sejmu ogłaszano w imieniu króla; dwór przed publikacją mógł
dokonać pożądanych retuszy (moderowanie konstytucji przez króla)
Kompetencje sejmu:
Ustaliła je konstytucja nihil novi z 1505 roku.
- wyłączne prawo sejmu do stanowienia nowych ustaw
- król miał prawo wydawania edyktów TYLKO w sprawach miast królewskich,
Żydów, lenn, chłopów w królewszczyznach i sprawach górniczych
- sejm uchwalał podatki
- wydawał zgodę na nobilitację, pospolite ruszenie
- wysłuchiwał posłów obcych państw
- kształtował polityke zagraniczną
- sprawował kontrolę nad rządem – podskarbowie przed nim składali rachunki
- działalność króla kontrolowali senatorowie-rezydenci
- sąd sejmowy pod przewodnictwem króla miał prawo łaski i amnestii
- później do sejmu tylko należało także zawieranie przymierzy i pokojów;
zwiększyła się też kontrola sejmu nad królem i ministrami
Zrywanie sejmów:
Z biegiem czasu sejm zaczął funkcjonować coraz mniej sprawnie….
- paraliżowały go zasada jednomyślności i trzymania się instrukcji sejmikowych
- nie dochodziło do ustanowienia uchwał, sejm był wielokrotnie zrywany
- problem liberum veto
- załatwianie swoich interesów w sejmie przez kliki magnackie lub pojedynczych
posłów
W latach 1573-1763 uległy zerwaniu 53 sejmy, a wszystkich było 137, a więc aż
40% nie doszło do skutku.