- No, to jesteśmy w komplecie - powie­dział tato wychodząc z samochodu. Po chwili nieśmiało wygramoliły się z niego Monika i Gabrysia. Mama pomogła tacie rozłożyć wózek i przesadzić na niego Pio­trusia. Popatrzyłam na niego i serce ścisnę­ło mi się z żalu. Nie wyglądał na więcej niż pięć lat - chudziutki, ręce i nóżki jak pa­tyczki, przygięte ku sobie. Spojrzał na mnie przez okropnie grube okulary i uśmiechnął się. Poczułam, że cały niepokój, jaki męczył mnie przez ostanie dni, odfruwa gdzieś w siną dal.

Piotrusia bałam się najbardziej, a tym­czasem to właśnie on jest moim „oczkiem w głowie". Przyznaję się, że nie przepadam za Moniką. Bardzo lubi strofować Gabrysię. Zadziera nosa, a czasem kiedy coś palnie, to... No trudno, mama mówi, że nie trzeba wszystkich, lubić, wystarczy kochać. Kiedy usłyszałam to pierwszy raz, wybałuszyłam oczy ze zdziwienia. Jak można kogoś ko­chać, a nie lubić? Okazuje się, że można.

Zbyszek z Bartkiem majstrują huśtawkę dla Piotrusia - taką zawieszaną na drzwiach. Powiedziałam, że pozwolę im go pohuśtać, kiedy sama sprawdzę, czy jest wystarczająco mocna. Zbyszek chrząknął, że jest pewna różnica pomiędzy piórkiem - tu zerknął na Piotrusia, a gęsią - tu spojrzał na mnie. Myślałam, że go trzepnę, tym bardziej, że Bartek na widok mo­jej miny aż się skręcił ze śmiechu. Ale ten się śmieje najlepiej, kto się śmieje ostatni. Patrzę, a za Zbyszkiem stoi Gabrysia z koneweczką w ręce. - Nie wolno dokuczać Madzi - piszczy cieniutkim głosikiem, po­lewa go wodą i w nogi. - Ale masz obsta­wę - kręci głową Zbyszek, wylewając wo­dę z kapcia.

- Bo Madzi nie należy dokuczać - powta­rza Bartek i puszcza do mnie perskie oko. Ojej, jak on to ładnie robi.

Muszę podziękować Gabrysi za wsparcie. Chłopcy są w naszym domu w zdecydowa­nej mniejszości i po prostu nie mają szans.

Ewa Stadmuller

Dominik 40(2006) s. 5

---