Marynarka Wojenna
Pod względem uzbrojenia stanowiła najnowocześniejszy rodzaj sił zbrojnych. W 1939 brała udział w morskiej i lądowej obronie wybrzeża. Dowódcą MW był kontradmirał, wiceadmirał Jerzy Świrski. Kierownictwu MW podlegały: Sztab, Szefostwo Służb, Dowództwo Floty, Dowództwo Flotylli Rzecznej, Szkoła Podchorążych Marynarki Wojennej, Główna Składnica Marynarki Wojennej i komisja nadzoru budowy nowych okrętów. Dowódcą Floty do 2 października 1939(kapitulacja Helu) był kontradmirał Józef Unrug. Dowództwu Floty podlegały: Sztab, Dywizjon Kontrtorpedowców, Dywizjon Okrętów Podwodnych, Lądowa Obrona Wybrzeża, Morska Obrona Wybrzeża, Komenda Portu Wojennego Gdynia, Morski Dywizjon Lotniczy oraz Wojskowa Składnica Tranzytowa Westerplatte.
Wybrzeża Bałtyku broniły jednostki floty oraz jednostki Lądowej Obrony Wybrzeża. Przed wybuchem wojny Dywizjon Kontrtorpedowców otrzymał rozkaz przejścia przez cieśniny duńskie do sojuszniczej Anglii. Przeciwko wojskom niemieckim wystawiono niszczyciel ORP „Wicher”, pięć okrętów podwodnych, okręty minowe i 20 samolotów floty. Podczas walk stracono niszczyciel ORP „Wicher”, stawiacz min ORP „Gryf”, szkolny okręt artylerii ORP „Mazur” oraz dwa minowce. 7 września skapitulowała Wojskowa Składnica Tranzytowa na Westerplatte, do 17 września broniła się Gdynia z Oksywiem broniona przez Lądową Obronę Wybrzeża pod dowództwem płk. Stanisława Dąbka, zaś Hel skapitulował 2 października. 20 września do Anglii przybył okręt podwodny ORP „Wilk”. ORP „Orzeł” po przybyciu 13 września do Tallina , gdzie chciano wyleczyć dowódcę Henryka Kłoczkowskiego został zatrzymany, internowany i częściowo rozbrojony. 17 września załoga ORP „Orzeł” wyruszyła w drogę do Anglii bez map i przyrządów nawigacyjnych. 14 października załoga nawiązała łączność z flotą brytyjską.
Podczas walk o Narwik w składzie floty brytyjskiej działały ORP „Orzeł” i Dywizjon Niszczycieli ORP „Błyskawica”, ORP „Burza”, ORP „Grom”(zatonął 4 maja) oraz trzy statki pasażerskie: „Sobieski”, „Batory” i „Chrobry”, które uczestniczyły jako transportowce.
Kierownictwo Polskiej Marynarski Wojennej zostało odtworzone początkowo we Francji pod dowództwem kontradmirała Jerzego Świrskiego w postaci Wydziału Marynarki Wojennej i Wydziału Marynarki Handlowej. Po kapitulacji Francji flota przeniosła się do Anglii. Główna baza Polskich Sprzymierzonych Sił Morskich znajdowała się w Plymouth. Okręty i statki pod polską banderą brały udział w wielu ważnych operacjach: w ewakuacji z Francji, na wodach Morza Północnego i Norweskiego. W bitwie o Atlantyk najaktywniej uczestniczyły niszczyciele ORP „Burza”, „Błyskawica”, „Garland” i „Piorun”. W październiku 1943 zatonął ORP „Orkan”, który został trafiony torpedami niemieckiego okrętu podwodnego w rejonie Islandii. W 1940 na Morzu Śródziemnym ORP „Garland” i „Piorun” pełniły służbę eskortową i patrolowały rejon Port Saidu, Haify, Krety, Cypru, Dardaneli i Malty. Podczas operacji „Overlord” uczestniczyły krążownik ORP „Dragon” oraz niszczyciele ORP „Ślązak”, „Krakowiak”, „Błyskawica” i „Piorun”. Jednostki PMW uczestniczyły w wyprawie na Spitzbergen, której celem było zniszczenie niemieckiej bazy zagrażającej konwojom do Murmańska.
W skład PMW w Anglii wchodziły: Sztab, Baza w Plymouth, różne oddziały, komendy i instytucje oraz okręty, które nie uległy zniszczeniu w obronie polskiego wybrzeża.
Lista okrętów należących do PMW:
Niszczyciele: „Błyskawica”, „Burza”, „Garland”, „Krakowiak”, „Kujawiak”, „Orkan”, „Piorun”, „Ślązak”, „Ouragan”,
Okręty podwodne: „Orzeł”, „Wilk”, „Ryś”, „Sęp”, „Żbik”, „Dzik”, „Jastrząb”, „Sokół”,
Okręty szkolne: „Iskra”, „Wilia”,
Krążowniki: „Conrad”, „Dragon”,
Kutry artyleryjskie: „Chart”, „Wilczur”, „Wyżeł”,
Dozorcorowce: „Medoc”, „Pomerol”
7 kutrów torpedowych, 2 kutry do zadań specjalnych, 12 kutrów dozorowych, 2 ścigacze okrętów podwodnych oraz okręt pomocniczy ORP „Gdynia”.