plik

ał

ith

Pier

–

isa

ist

isa

** Damon **

Nie wiedziałem czego mogę się spodziewać, ale jednego czego

byłem pewien to to, że musiałem ochronić Elenę przed jakimkolwiek
zagrożeniem.. Stefan by mi tego nie wybaczył, a przecież Ona zawsze
będzie kochała tylko jego.

Razem z Alarickiem pierwsi przekroczyliśmy próg gabinetu.

Spojrzałem na niego i zaobserwowałem, że ma w ręce kusze na wampiry, z
drugiej strony dobre to i to w końcu nie wiemy czego się spodziewać,
chodź zaczęło mnie to zastanawiać skąd On ją właściwie miał i co jeszcze
poukrywał w tym domu.

W pokoju było ciemno więc nacisnąłem na włącznik światła i wtedy moim
oczą ukazała się dziewczyna siedząca na fotelu z książką w ręku. Powoli
odłożyła książkę na stół po czym uśmiechnęła się w moim kierunku i

ał

ith

Pier

–

isa

ist

isa

spojrzała  w  moje  oczy,  to  było  naprawdę  dziwne  uczucie,  miałem
wrażenie, że już Ją kiedyś spotkałem. Długie blond włosy opadały miękko
na  ramiona,  a  głębia  Jej  błękitnych  oczu  niepozwalana  oderwać  od  nich
wzroku. Miałem przeczucie,  że nie jest  to normalna dziewczyna.. było  w
niej coś więcej.. coś co mnie przyciągało.

Nikogo  innego  nie  było  w  tym  pokoju  więc  prawdopodobnie  strumień
mocy  który  odczuwała  ta…  czarownica  musiał  właśnie  dobiegać  od  tej
dziewczyny, ale czy taka osoba może być w ogóle groźna i w jednej chwili
przypomniała  mi  się  Katherine,  pozornie  to  też  miała  być  biedna  sierota,
która  straciła  rodziców  w  wypadku,  a  okazała  się  wampirem  i  mimo  że
kiedyś Ją kochałem, dziś mógłbym bez mrugnięcia okiem przebić Jej serce
kołkiem, więc wolałem na razie poczekać na rozwój sytuacji.

- Kim jesteś i czego chcesz?? - zapytałem bez ogródek

** Meredith**

Siedziałam przez dłuższy czas w ciemności po czym zapaliło się

światło. Na czele stał Damon razem z pogromcą wampirów Alarickiem, a
następnie Caroline, Bonnie i schowana pomiędzy nimi Elena.

Damon pomimo tylu lat z wyglądu nic się nie zmienił. Odłożyłam powoli
książkę na stół i uśmiechnęłam się do niego, a raczej do moich
wspomnień.. jaki On kiedyś był uroczy i nadal jest. Wpatrywał się w moje
oczy tak jak kiedyś, co było naprawdę miłe, ale wiedziałam, że wyczuwał
we mnie jedynie zagrożenie. Oderwałam od niego wzrok i spojrzałam na
książkę leżącą na biurku i wtedy usłyszałam.

ał

ith

Pier

–

isa

ist

isa

- Kim jesteś i czego chcesz??

- Jestem tu, aby Wam pomóc. Pomogę Ci Eleno odzyskać Stefana, czyż to
nie będzie piękne zakończenie tej całej ratowniczej misji, a tak w woli
ścisłości mówcie do mnie Meredith

Nazwiska wolałam nie zdradzać bo wiedziałam jak by się to skończyło.

- Dlaczego mamy Ci niby wierzyć?? I skąd ty w ogóle o tym wiesz? -
zapytał podejrzliwie Damon, z drugiej strony wcale mu się nie dziwiłam.

Widziałam jak pozostawił wszystkich za sobą i udał się do barku po
drinka, najwyraźniej myśląc, że jestem zupełnie nieszkodliwa.

- Po pierwsze.. - powiedziałam podchodząc do Niego i zabierając mu z ręki
nalanego przed chwilą drinka

- Jakbym chciała, żebyście już nie żyli to wcale bym z Wami nie
rozmawiała, a po drugie mam swoje własne powody dlaczego nie chce by
taki sadystyczny wampir chodził po tym świecie i po trzecie tylko ja
jestem w stanie go pokonać - powiedziałam, upijając łyczek whisky ze
szklanki

Odstawiłam drinka na biurku i zaczęłam ponownie wertować opasły tom
na temat rodu Petrovy, po czym dodałam..

- Klaus poszukuje srebrnego sztyletu wysadzanymi rubinami i przy okazji
chce zawładnąć najjaśniejszymi mocami, światłością która rozświetla mrok
- powiedziałam cytując pierwsze zdanie z książki, a za razem dokładnie
wiedząc gdzie znajduje się przynajmniej jedna „rzecz”, ale nie chciałam im
tego podać, ponieważ była to tajemnica której strzegłam od swojej śmierci

ał

ith

Pier

–

isa

ist

isa

- Ale jaki to ma związek z tobą? - zapytał Alarick, trzymając mnie cały
czas na muszce.

- Rick odłóż tę kusze bo jeszcze komuś zrobisz krzywdę - powiedział
Damon, popijając drinka i stojąc prawie przy mnie.

Nie będąc wampirem nie miałam wyostrzonych zmysłów, a On tylko
spojrzał na mnie, uśmiechną się po czym dodał - kontynuuj Meredith

- Klaus sądzi, że tylko krew Eleny jest w stanie stworzyć Hybrydy i Go
zabić. Według legendy żeby zabić pierwotnego trzeba zanurzyć najpierw
sztylet w krwi, a następnie przebić nim pierwotnego. Klaus myśli, że
jedynym wyjściem jest zabicie Eleny, aby prawda nie wyszła na jaw, ale
nie ma zielonego pojęcia o moim istnieniu. Katherine odpowiednio
zatuszowała wszelkie informacje o moim istnieniu.. chroniąc mnie w ten
sposób - dodałam to z lekką dozą sceptycyzmu w głosie

Nigdy nie wierzyłam w Jej dobre intencje, dopiero kiedy dowiedziałam się
kim tak naprawdę jest… wszystko się zmieniło.

- Skąd w ogóle znasz Katherine? - zapytała Elena, wyłaniając się z za
pleców Caroline, która tylko obserwowała sytuacje jednocześnie
ochraniając dziewczynę

Czy ona zawsze była taka dociekliwa, nie miałam ochoty opowiadać o tym
jak  spotkałam  Katherine  i  jaki  Ona  miała  wpływ  na  moje  dalsze  życie,
tylko raz Jej zaufałam i jak na tym wyszłam.., ale musiałam teraz wybrnąć
z tej sytuacji. Spojrzałam po każdej osobie znajdującej się w tym pokoju i
domyśliłam  się,  że  wszyscy  chcieli  znać  odpowiedź  na  to  pytanie.
Musiałam, wymyśleć coś na szybko, chodź wiedziałam, że jedno kłamstwo
pociągnie  za  sobą  wszelkie  konsekwencje.  Nie  chciałam  być  taka  jak
Katherine, ale co miałam zrobić..

- Katherine poznałam bardzo dawno temu, ale kiedy przekonałam się kim
jest po prostu odeszłam.. - próbowałam jakoś wyjść z tej sytuacji, ale
Damon mi przerwał

Znalazł się przy mnie niepostrzeżenie i chwycił z całej siły za nadgarstek.

ał

ith

Pier

–

isa

ist

isa

1
0

- Coś kręcisz, uwierz mi znam dobrze Katherine i wiem, że Ona nigdy nie
pozwala odejść nikomu od tak. To po prostu niemożliwe, to jeden z
najbardziej egoistycznych wampirów.. jakie chodziły po tej ziemi…
Czy my się kiedyś nie spotkaliśmy? - zmienił nagle temat, dokładnie mi się
przyglądając

- Chyba w innym życiu.. - powiedziałam przez zęby próbując wyrwać się z
jego uchwytu.

Przynajmniej w tym jednym nie skłamałam

Nie chciałam dąć po sobie poznać jak bardzo mnie to boli i wtedy w mojej
obronie stanęła Bonnie, używając swojej mocy, aby obezwładnić Damona,
który szybko mnie puścił i złapał się za głowę

- To ja Cię zapraszam do mojego domu na imprezę urodzinową Eleny, a ty
mnie  tak  traktujesz,  przecież  nie  wiemy  kim  Ona  jest,  chodź  to  bez
znaczenia  bo  na  końcu  i  tak  przybiegniecie  do  mnie  z  płaczem,  ale  jak
sobie  chcecie  -  skomentował  pokrótce  Damon,  siadając  z  powrotem  na
blacie biurka

- Daj Jej spokój, nie mamy teraz na to czasu, Klaus w każdej chwili może
się tu zjawić i co najgorsze zacząć zabijać, a my nie mamy czegokolwiek
żeby Go pokonać - skomentowała całą sytuację Bonnie odwracając się w
moim kierunku

- Meredith, kim jesteś?? Bo chyba nie wampirem, inaczej nie weszłabyś do
tego domu, Elena jest głównym właścicielem posiadłości, a Ona na pewno
Cię nie zapraszała - czarownica spojrzała na Elenę, szukając potwierdzenia
u przyjaciółki, która pokręciła tylko przecząco głową, potwierdzając tą
informację.

- Najlepiej będzie jeśli Wam to pokarzę, może wtedy uwierzycie, że jestem
po waszej stronie.

Powoli  podeszłam  do  biurka,  rozcierając  w  miedzy  czasie  nadgarstek  za
który  jeszcze  przed  chwilą  trzymał  mnie  Damon.  Chwyciłam  za  nóż  do
przecinania  listów  oraz  pustą  szklankę  stojącą  przy  karafce  z  whisky.
Postawiłam  ją  na  biurku,  po  czym  zacisnęłam  lewą  dłoń  wokół  ostrza,  a

ał

ith

Pier

–

isa

ist

isa

1
1

prawą ręką pociągając nóż ku górze i wtedy poczułam ostry ból. Ostrze
noża momentalnie rozcięło moją dłoń.

Nie mogę powiedzieć, że była to jakakolwiek odwaga czy głupota, po
prostu musiałam to zrobić.

Z  wnętrza  mojej  dłoni  wyciekała  krew,  która  powoli  kropla  za  kroplą
gromadziła się w szklance. Kiedy zapełniła naczynie do połowy obróciłam
rękę  do  góry,  cała  rana  pokryta  była  krwią.  Leczenie  takich  ran  musiało
trochę  potrwać,  zanim  moc  skoncentrowała  się  na  bólu  i  ostatecznie  ją
zabliźniła, ale o tym wiedziałam tylko ja.

W tym samym czasie podbiegła do mnie Elena podając swoją bawełnianą
chusteczkę abym obwiązała rękę,  ale  kiedy spojrzała na ranę nie było już
po niej śladu, a jedynie pozostałości po krzepnącej krwi, mimo to wzięłam
od niej ten kawałek materiału pospiesznie wycierając rękę i w tym samym
czasie  usłyszałam  za  sobą  klaskanie  w  ręce,  nie  musiałam  się  w  ogóle
odwracać,  żeby  wiedzieć  kto  dokładnie  postanowił  również  odwiedzić  tą
imprezę.

Ciąg dalszy nastąpi..

Wszelkie prawa zastrzeżone. Modyfikowanie fan fiction zabronione.

Fan fiction jest chronione ustawą o prawie autorskim (Dz. U. 2006, nr 90, poz. 631)