1
1
1
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego
Wydział Nauk o Żywności
Dr Ewa Więckowska-Bryłka
Katedra Chemii WNoŻ
p. 2036
METODY ANALIZY INSTRUMENTALNEJ
SPEKTROFOTOMETRIA
2
Analiza
instrumentalna
Metody
elektrochemiczne
Metody
spektrofotometryczne
(spektroskopowe)
Metody
radiometryczne
Metody
chromatograficzne
3
Metody spektroskopowe – zespół metod w chemii fizycznej i
fizyce zajmujących się badaniem przejawów oddziaływania
między promieniowaniem elektromagnetycznym a materią (czyli
zbiorem atomów, cząsteczek, itd.) oraz badaniem na tej podstawie
budowy i właściwości atomów, cząsteczek i jąder atomowych.
spektroskopię absorpcyjną
emisyjną
rozpraszania
Klasyfikacja metod spektroskopowych ze względu na charakter
oddziaływania promieniowania elektromagnetycznego z materią:
Klasyfikacja metod spektroskopowych ze względu na rodzaj
badanego układu (cząstek materii):
spektroskopia atomowa
spektroskopia molekularna lub cząsteczkowa
spektroskopia jądrowa
spektroskopia kryształów
4
Klasyfikacja metod spektroskopowych ze względu na rodzaj
wzbudzeń
(przejścia
między
poziomami
elektronowymi,
oscylacyjnymi, rotacyjnymi, jądrowymi) i formę energii molekuł:
spektroskopia elektronowa
spektroskopia oscylacyjna
spektroskopia rotacyjna
spektroskopia
elektronowego
rezonansu
paramagnetycznego (EPR)
spektroskopia
jądrowego rezonansu magnetycznego
(NMR)
2
5
Promieniowanie elektromagnetyczne:
drganie pola elektrycznego, któremu towarzyszy drganie pola
magnetycznego
długość fali
(odcinek drogi promieniowania, na którym
mieści się jeden okres drgania pola czyli jedno drganie), [cm],
częstotliwość drgań pola na sekundę
, [s
–1
],
c
c – prędkość promieniowania w próżni,
3
.
10
8
m/s
1
liczba falowa
czyli częstość drgań pola na centymetr, [cm
–1
],
6
Natura promieniowania elektromagnetycznego:
wiązka promieniowania jest zbiorem porcji energii (natura
korpuskularna), czyli kwantów energii, biegnących w
kierunku rozchodzenia się promieniowania
wielkość
pojedynczego kwantu, zwanego fotonem, określa
zależność Plancka:
c
1
h
h
lub
c
h
gdzie: h – stała Plancka, 6,63 · 10
–34
J·s.
kwanty energii (czyli fotony) są tym większe, im większa jest
częstość drgań fali elektromagnetycznej, czyli im mniejsza jest
jej długość
zależność Plancka wiąże charakter falowy i korpuskularny
promieniowania.
7
Widmo promieniowania elektromagnetycznego:
zbiór fal elektromagnetycznych o różnej długości
promieniowanie widzialne przez oko ludzkie (światło) obejmuje
niewielki zakres promieniowania elektromagnetycznego, którego
długość fal wynosi od około 400 nm (fiolet) do 760 nm
(czerwień).
10
3 .10
1 1
3 .10
1 2
3 .10
3 .10
13
3 .10
14
3 .10
15
3 .1016
3 .10
17
18
3 .1 0
1
cm
[
]
10
fale
radiow e
m ikrofale
p rom .
w idz.
nadfiolet
p ro m .
rentgeno w sk ie
10
8
7
10
10
6
1 0
5
10
4
1 0
3
2
10
1
10
-1
10
-2
10
-3
1 0
-4
1 0
-5
1 0
-6
10
-7
-8
1 0
prom .
2 3
2 . 10
-
22
2 . 10
-
2 0
2 . 10
-
19
2 . 10
-
21
2 . 10
-
1 5
2 . 1 0
-
1 8
2 . 10
-
17
2 . 10
-
16
2 . 1 0
-
1 .2 . 10
-2
1.2 . 1 0-1
1.2
1.2 . 1 0
1
1.2 . 10
2
1.2 . 10
3
4
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
1.2 . 1 0
5
1.2 . 10
6
podczerw ień
.
J
]
foton
-1
ajn sztajn
[kJ . m o l -1]
[H z]
_
-1]
[cm
8
Absorpcja promieniowania przechodzącego przez roztwór:
I
0
– natężenie promieniowania przed przejściem przez roztwór,
I – natężenie promieniowania po przejściu przez roztwór.
T
I
I
0
T – transmitancja (przepuszczalność), np. 70 %
promieniowania przechodzi przez próbkę T = 0,70.
A
T
1
log
I
I
log
I
I
log
T
log
0
0
A – absorbancja, wartość mierzona absorbcji
I
o
I
d e t e k t o r
r e j e s t r a t o r
ź r ó d ł o
p r o m i e n i o w a n i a
A
3
9
Widmo absorpcyjne: krzywa absorpcji, poszczególne składowe
noszą nazwę pasm
Interpretacja widma:
pozwala na identyfikację jakościową
(występowanie
charakterystycznych
maksimów
odpowiadających
poszczególnym atomom, cząsteczkom lub
ugrupowaniom atomów w cząsteczkach)
pozwala na analizę ilościową próbki
ustalenie struktury związków
badanie mechanizmów i kinetyki reakcji
A
Do zastosowań analitycznych
należy wybrać tzw. analityczną
długość fali
max.
Wyznaczamy ją na podstawie
zależności
A = f (
)
max
odpowiada największa
absorbancja (a jednocześnie
najmniejsza T)
A
[nm]
c
1
c
2
c
3
<
<
c
2
c
3
c
1
max
10
Absorbancja A (wielkość
bezwymiarowa) jest
proporcjonalna do stężenia
molowego roztworu c i
grubości warstwy absorbującej
l (w cm).
A
b
s
o
rb
a
n
c
ja
Stężenie wzorca [mg/L]
0.1
0
0.5
0.1
1.0
1.5
2.0
0.5
1.0
1.5
Liniowa zależność absorbancji
od stężenia wzorca
Warunki oznaczenia:
technika płomieniowa
długość fali - 285.2 nm
szczelina - 0.7 mm
c
l
ε
I
I
log
A
0
•
rozpuszczalnik
nie
absorbuje
promieniowania,
•
brak
jakichkolwiek
oddziaływań
między
cząsteczkami
substancji
absorbującej
czy
też
między
cząsteczkami
tej
substancji
i
rozpuszczalnika
– współczynnik proporcjonalności,
tzw. molowy współczynnik
absorbancji (molowy współczynnik
pochłaniania), [dm
3
.
mol
–1.
cm
–1
].
Prawo Lamberta-Beera jest
spełnione gdy:
Prawo Lamberta-Beera:
Wykres
wzorcowy
-
po
zmierzeniu wartości A dla
roztworu o nieznanym c
x
,
wyznacza się jego stężenie z
wykresu
11
Oznaczanie stężenia jonów żelaza (III) metodą kolorymetryczną
przeprowadzenie jonów żelaza (III) w związek barwny za
pomocą kwasu salicylowego
kationy Fe
3+
tworzą z kwasem salicylowym (w zależności od
pH roztworu) trzy rodzaje jonów:
3
O
C
O
O
F e
3
_
t r i s a l i c y l a n
ż e l a z a ( I I I )
m o n o s a l i c y l a n
ż e l a z a ( I I I )
+
O
C
O
O
F e
d i s a l i c y l a n
ż e l a z a ( I I I )
2
O
C
O
O
F e
_
3
O
C
O
O
F e
3
_
t r i s a l i c y l a n
ż e l a z a ( I I I )
m o n o s a l i c y l a n
ż e l a z a ( I I I )
+
O
C
O
O
F e
d i s a l i c y l a n
ż e l a z a ( I I I )
2
O
C
O
O
F e
_
12
w środowisku kwaśnym przy pH < 2 w roztworze
badanym występuje jedynie monosalicylan żelaza (III) o
barwie fioletowej
dodając roztworu kwasu salicylowego do roztworów o
różnej zawartości jonów Fe (III) otrzymuje się roztwory
wzorcowe o różnym stężeniu związku kompleksowego (o
różnej intensywności zabarwienia), a więc o różnej
wartości A
po określeniu
max
i ustawieniu jej na przyrządzie,
wykonuje się pomiary A dla serii roztworów wzorcowych
sporządza się wykres zależności A = f(c)
umożliwia on określenie ilości kationów Fe
3+
w
analizowanym roztworze po zmierzeniu jego absorbancji.
4
13
Spektroskopia w nadfiolecie i w zakresie widzialnym:
substancja pochłania ze światła białego (z zakresu
widzialnego
promieniowania
elektromagnetycznego)
promieniowanie o określonej długości fali, czyli o
określonej barwie,
o barwie dostrzeganej okiem, decyduje mieszanina
przepuszczonych i odbitych składników barwnych światła,
barwę obserwowaną nazywamy dopełniającą do barwy
absorbowanej (w połączeniu z barwą promieniowania
zaabsorbowanego tworzy ona światło białe),
selektywna absorpcja promieniowania – barwa
przedmiotu (roztworu), jest jego cechą fizyczną związaną
ściśle z absorpcją promieniowania o określonym zakresie
długości fal
14
Absorpcja promieniowania widzialnego i barwy dopełniające
Promieniowanie absorbowane
Długość
fali, nm
Barwa
promieniowania
pochłanianego
Barwa dopełniająca –
obserwowana
400 – 440
440 – 470
470 – 480
480 – 490
490 – 495
495 – 560
560 – 570
570 – 575
575 – 590
590 – 600
600 – 620
Fiolet
Błękit indygo
Błękitna
Niebieska
Niebieskozielona
Zielona
Zielonożółta
Żółta
Żółtopomarańczowa
Pomarańczowa
Pomarańczowoczerwona
Żółta
Żółta
Żółtopomarańczowa
Pomarańczowa
Czerwona
Czerwonopurpurowa i fioletowa
Purpurowofioletowa
Fioletowa i indygo
Błękitna i niebieska
Niebieska
Niebieskozielona
Spektrum światła białego
15
Większość związków kompleksowych metali bloku d jest barwna
pasma absorpcji jonów tych pierwiastków przypisuje się przejściom
elektronowym w orbitalach d, zwanych przejściami typu d
d
•
W wolnym jonie elektrony d znajdują się w polu o
symetrii kulistej.
•
W kompleksie pod wpływem ligandów tworzą związki
o symetrii przeważnie tetraedrycznej lub oktaedrycznej.
16
Według teorii pola krystalicznego (jedna z teorii
wyjaśniających
budowę
związków
kompleksowych)
poziomy d ulegają rozszczepieniu:
w kompleksie o symetrii tetraedrycznej na dwa poziomy:
e
g
o energii niższej i t
2g
o energii wyższej; w kompleksie o
symetrii oktaedrycznej - również na dwa, z tym że energia
poziomu e
g
jest wyższa, a poziomu t
2g
niższa,
rozszczepienie poziomu d stwarza sytuację, w której
elektrony mogą przejść z niższych poziomów na wyższe
pochłaniając foton o częstości pasującej do wielkości
rozszczepienia
5
17
o konfiguracji elektronowej [Ar]
4s
0
3d
5
jest bezbarwny, nie
obserwuje się głównego pasma
absorpcji w zakresie widzialnym.
Z
pięciu
elektronów
trzy
obsadzają pojedynczo orbitale
poziomu t
2g
, a dwa – orbitale
poziomu e
g
i nie ma możliwości
przeniesienia elektronu z orbitalu
t
2g
do orbitalu e
g
(brak pustych
orbitali
e
g
,
a
stanem
podstawowym
jest
stan
o
maksymalnej
liczbie
niesparowanych
elektronów).
Jest to spowodowane obecnością
stosunkowo
słabego
pola
ligandów – cząsteczek wody
(słabe rozszczepienie poziomu d,
niezbyt duża różnica energii
między poziomami t
2g
i e
g
) i
powstaniem
kompleksu
wysokospinowego.
3
6
2
)
O
H
(
Fe
Jon
Fe
3+
t
2g
e
g
orbitale d
Fe(H
2
O)
6
3+
18
Jony CN
–
jako ligandy
silnego pola, powodują
duże
rozszczepienie
poziomu d i w stanie
podstawowym powstaje
kompleks niskospinowy
(pięć elektronów obsadza
poziom t
2g
o niższej
energii).
Wskutek
absorpcji
promieniowania
następuje
przeskok
elektronu z poziomu t
2g
do e
g
i pojawia się
barwa
obserwowana
zielona.
3
6
)
CN
(
Fe
Inaczej wygląda sytuacja w jonie
w roztworze wodnym
]
)
CN
(
Fe
[
K
6
3
Fe
3+
e
g
t
2g
orbitale d
Fe(CN)
6
3
_
19
Analogiczna sytuacja w monosalicylanie żelaza (III):
•
różnica energii między poziomami duża (wszystkie e na
niższym poziomie)
•
po pochłonięciu światła możliwy przeskok e z orbitalu o
niższej energii na orbital o energii wyższej
•
dopełniająca barwa obserwowana – fioletowa, bo
pochłaniana
= 530 nm (barwa zółtozielona).
20
Metoda
spektroskopowa
wykorzystująca
zjawisko
pochłaniania czyli absorpcji światła przez roztwory do
ilościowego oznaczania substancji barwnych lub
barwiących się w wyniku reakcji oznaczanego składnika z
odpowiednim
odczynnikiem,
nosi
nazwę analizy
kolorymetrycznej (lub po prostu: kolorymetrii).
Do pomiarów stosuje się metody wizualne lub przyrządy:
kolorymetry w zakresie widzialnym promieniowania
elektromagnetycznego, spektrometry i spektrofotometry
pracujące w zakresie nadfioletu i widzialnym, wyposażone
w układy detekcyjne i urządzenia umożliwiające
bezpośredni odczyt wartości mierzonej absorpcji.