Unia Europejska w objęciu światowych kryzysowa finansowych

Modele zarządzanie zjawiskami kryzysowymi

W wykładzie korzystamy z analizy przeprowadzonej w latach 2007-2009 dla European Business Club Association e.V [1]. Analiza wymagała:

• wyodrębnienia ze zbioru 105 „wielkich” kryzysów [2] podzbioru czterech kryzysów północno- amerykańsko-europejskich [3], istotnych dla obszarów wytwarzających ponad 95% nowych technologii i ponad 60% wszystkich globalnych produktów i usług

• właściwego wyboru parametrów definiujących przebieg czasowy i głębokość globalnych zjawisk spekulacyjnych i recesyjnych

Cechy różniące kryzys lat 2007 -2009 od trzech poprzednich to:

1. decydująca rola koruptogennego styku aparatu państwowo-politycznego w nadmuchaniu i pęknięciu pęcherzyka spekulacyjnego poprzez zmuszanie państwowych banków hipotecznych USA do finansowania kupowania głosów wyborców NINJA "No Income, No Job and No Assets loans" przez udzielaniem im kredytów przekraczających 300 tys. US $. Wyborcy tej grupy, stanowiący około 9% ogółu obywateli charakteryzują się najniższym poziomem wykształcenia i żyją z zasiłków socjalnych oraz pracy na czarno. Stąd ich ujemna zdolność kredytowa była i jest oczywista i bezsporna.

2. Konieczność ukrycia powyższych faktów przez histeryczne wyolbrzymienie i nagłośnienie zagrożeń ostatniej recesji światowej, nieporównywalnie większe niż we wszystkich 105 wspomnianych procesach spekulacyjno- recesyjnych ostatniego 100-lecia.

„Wielkie” kryzysy ostatniego 50-lecia -Analiza parametrów giełdowo -bankowych

Dla ilościowej i jakościowej analizy globalnych procesów spekulacyjno-giełdowych niezbędna jest znajomość:

1. parametrów makroekonomicznych pozwalających na zrozumienie przyczyn kryzysów

2. danych dotyczących czasowego przebiegu i głębokości kryzysów made in USA

Do makroekonomicznej klasy parametrów opisanych w pierwszym punkcie należą:

1. Wielkość 167 tys. miliardów (167 bilionów) US $ [4] błyskawicznie rosnącego globalnego balonu spekulacyjnego będącego efektem wielokrotnie zawyżonej ceny giełdowej obiektów spekulacji [6]. Spekulacyjna wartość obiektów giełdowej gorączki złota w roku 2007 ponad 2,5 razy przekraczała światowy dochód narodowy brutto. Jeszcze w 1985 roku obie liczby byly w przybliżeniu równe i kształtowały się na poziomie ca. 10 tys. miliardów (10 bilionów) US$[4].

2. Katastrofalna niska wartość kapitału ludzkiego „jeleni spekulacyjnych”, rosnącej rzeszy nadmiernie chciwych spekulantów o niskim poziomie fachowej wiedzy spekulacyjnej, moralności i inteligencji stymulowanych przez bardzo szybko rosnąca rzesze świetnie wyszkolonych doradców spekulacyjnych („inwestycyjnych”).

Zbiór podstawowych wielkości drugiej grupy niezbędnych do podjęcia ryzyka prognozowania początku i końca kolejnego kryzysu, jest przedstawiony w poniższej tabeli

Kryzys Nr.	Początek (Maks. DJ)	Down Jones Maksimum	Koniec DJ Minimum	Down Jones Minimum	Długość miesiące
	03.09.1929	381	08.07.1932	41	37
	11.01.1973	1.052	06.12.1974	578	23
	14.01.2000	11.723	09.10.2002	7.286	33
	09.10.2007	14.164	06.03.2009	6544	17

Tabela I. Parametry czterech największych kryzysów made in USA

Oprócz parametrów zestawionych powyżej w przewidywaniu stopnia i przedziału czasowego następnego zagrożenia kryzysowego pomocne są jeszcze kolejne dwa wskaźniki:

1. Szybkość procesu wrogich przejęć wielkich obiektów spekulacyjnych

2. Wielkość przejętego w ramach wrogich przejęć kapitału spekulacyjnego.

Indykatory te określają tempo nadymania banki spekulacyjnej krachu giełdowego.

Wrogie przejęcia powodują bowiem gwałtowny wzrost wartości spekulacyjnej obiektów o co najmniej 30-40%. W pobliżu maksimum giełdowej hossy ceny obiektów wrogiego przejęcia są zawyżane o 200 do 300%

Analiza wartości powyższych parametrów umożliwiła w listopadzie 2008 roku udzielenie odpowiedzi na pytanie, kiedy się zaczął i kiedy się skończy ostatni kryzys. Brzmiała ona-najpóźniej jesienią 2009 roku a jej świadkami było ponad 200 przedstawicieli managementu jednego z największych banków europejskich. Faktycznie ostatni kryzys „w Europie zakończył się 3 marca 2009, w dniu, w którym najważniejszy indeks giełdowy Europy, DAX osiągnął minimum, 3690 Pkt., stanowiące ca. 45% jego maksimum z okresu giełdowej hossy.

Powyższa prognoza z listopada 2008 uwarunkowana została następującymi założeniami:

1. Obama nie zostanie (vide los braci Kennedy) przeniesiony do „krainy wiecznych łowów“

2. dotychczasowe mechanizmy dodruku i eksportu bilionów US $ zadziałają przy rosnącym znaczeniu globalnym gospodarek Chin i Indii (nowych tygrysów ekonomicznych)

Minimalny błąd powyższej prognozy był zaskoczeniem także dla jej autora zważywszy, iż w warunkach „wielkich kryzysów”, nawet prognozy Międzynarodowego Funduszu Walutowego (IWF)] przypominają przysłowiowe góralskie przepowiednie pogody[5], [6]

Kiedy nadejdzie kolejny„Wielki” kryzys? i co będzie pęcherzykiem spekulacyjnym?

Spróbujemy teraz odpowiedzieć na te kolejne, najbardziej fundamentalne dla zarządzania podmiotami gospodarczymi w warunkach kryzysu pytania.

Najbardziej prawdopodobna odpowiedz brzmi:

Nadejścia następnego kryzysu made in USA należy oczekiwać najpóźniej pod koniec 2013 roku.

Ta realistyczna, choć niezbyt optymistyczna prognoza opiera się na:

1. analizie parametrów opisanych w poprzednich rozdziałach przy uwzględnieniu dwóch wspomnianych założeń

2. plus warunku dodatkowego; Obama nie straci popularności i bez problemu zostanie wybrany na następną kadencję.

Role czynnika nadymającego bubble spekulacyjny kolejnego kryzysu odegrają prawdopodobnie państwowe subwencje w ekonomicznie nieuzasadnione technologie regeneratywnych źródeł energii [13].

Do czołówki najbardziej nieopłacalnych z pośród nich nalezą: fotowoltaika i energetyka wiatrowa, w których subwencje (dopłaty do 1 kWh przekraczają odpowiednio 12 i 3-krotnie koszt produkcji w tradycyjnych elektrowniach węglowych, jądrowych, uzywajacych biomasy, termosolarnych elektrowniach (CSP) pracujących w technologii Mojawe [14].

Na skrócenie okresu miedzy-kryzysowego w stosunku do cykli giełdowych ostatniego 50-ciolecia wskazują wartości następujących indykatorów:

1. Błyskawiczne tempo wzrostu spekulacyjnych wartości obiektów giełdowych, które od marca 2009 do lipca 2009 wyniosło ponad 50%.

2. Realizacja zysków przez dobrze zarządzane banki prywatne. Instytucje te od sierpnia 2009 sprzedają, z zyskiem od 100 do 300%, sprzedaż obiektów spekulacyjnych, w tym własnych akcji, zakupionych od marca do czerwca.

3. Zamiana kampanii „horroru medialnego” i pesymizmu specjalistów spekulacyjnych na propagowanie ostrożnego „optymizmu”. Wzrost poziomu tego ostatniego jest warunkiem koniecznym zachęcenie chciwych dyletantów giełdowych do inwestowania w papiery wartościowe. Zważywszy, iż okres połowicznego zaniku pamięci „jeleni giełdowych” w poprzednich kryzysach wynosił około 24 miesięcy, a następujący po nim okres ich euforii giełdowej trwa także około 2 lat, określona powyżej data następnego załamania kursów giełdowych jest realistyczna.

Do czynników, których rolę w przyspieszaniu lub opóźnianiu kolejnej recesji trudniej oszacować należą:

1. zwiększenie tempa integracji największych segmentów klasycznego rynku finansowego: bankowego i ubezpieczeniowego. Znaczenie sektora asekuracyjnego w procesie nadymania banki spekulacyjnej wskazuje rola AIG (niemal 200 miliardów subwencji na pokrycie strat) w ostatnim kryzysie. Skądinąd bardzo pozytywny dla obywateli akt wewnątrz europejskiego otwarcia systemu ubezpieczeniowego [7] stwarza bowiem warunki przyspieszenia procesu fuzji obu sektorów finansowych. prowadzącego do dalszej monopolizacji rynków finansowych.

2. Niepewny wynik walki o utrzymanie niezależność sieci lokalnych instytucji finansowych, których przykładem są niemieckie kasy oszczędnościowe (Kreissparkassen) i lokalne banki ludowe (Volks/Raiffeisenbanken e.G.) [8]. To właśnie te instytucje, a nie wielkie banki państwowe i prywatne stabilizują niemiecki i europejski rynek finansowy zawiadując lwia częścią 16 tys. miliardów US $ prywatnego majątku obywateli IV Rzeszy. Spekulacyjne (inwestycyjne) oddziały banków państwowych w dotychczasowych procesach spekulacyjnych roztrwoniły tylko ca. 5% tej sumy, bo taka była wartość fatalnie zarządzanych przez nie papierów wartościowych obywateli IV Rzeszy.

3. Rosnące znaczenie gospodarcze, społeczne i kulturalne elektronicznych i mobilnych sektorów produkcji i usług. Przeniesienie do 40% działalności produkcyjnej, usługowej oraz administracyjnej do czterowymiarowej cyberprzestrzeni [10], [11], [12], [15] zwiększa wolność gospodarczą i osobista obywateli. Z drugiej strony transfer znacznej części aktywności gospodarczej, społecznej i kulturalnej do tejże przestrzeni automatycznie zwiększa ilość pustostanów niezliczonych biurowców, jednego z istotnych segmentów balonu spekulacyjnego.

Bubbles kryzysu lat 2007-2009 - banki państwowe !!!

Rola banków państwowych i braku kompetencji państwowych urzędów systemu kontroli finansowej w USA w przyspieszeniu wybuchu kryzysu lat 2007-2009 jest dobrze znana. Stąd obywatele-podatnicy pn. amerykańscy zdają sobie sprawę, iż przyczyną nadmuchania i pęknięcia bubble ostatniej recesji 2007-2009 bylo, wspomniane powyżej, kupowanie przez polityków głosów wyborców z grupy NINJA. Kontrolowane całkowicie przez państwo banki takie jak: Fannie Mae i Freddie Mac były wręcz zmuszane do udzielania absurdalnie wysokich pożyczek najsłabszym edukacyjnie i ekonomicznie warstwom. Zważywszy, państwowo-monopolistyczny, prawie 50%-owy udział obu banków w sektorze kredytów hipotecznych USA ich rola w przyspieszeniu procesu pęknięcia banki spekulacyjnej jest bezsporna. Ciężko pracująca, wykształcona i świadoma cześć społeczeństwa USA zdaje sobie także sprawę z tego, iż konieczność dodrukowania ponad 5000 miliardów US $ ma na celu ukrycie roli państwowego sektora bankowego w sprowokowaniu i pogłębieniu kryzysu. Natomiast w Unii Europejskiej i Japonii rola koruptogennych państwowo-polityczno-bankowych powiązań jest konsekwentnie ukrywana przed opinią publiczną. Decydujący udział banków państwowych w pęknięciu europejskiej części banki spekulacyjnej wyraźnie dokumentują dane tabeli 2. Wynika z nich, iz sprawcami ponad 85% spekulacyjnych strat finansowych w Niemczech są banki państwowe: Federalne i Landowe. Wymienione, państwowe instytucje finansowe fatalnie zarządzają, bowiem 85%-tami kapitału wszystkich wielkich banków IV Rzeszy Niemieckiej. W efekcie nieudolnych spekulacji ich managementu uległo zniszczeniu ponadj 750 miliardów US $ . Oznacza to, iż statystyczny obywatel niemiecki stracił dwa razy więcej od swojego amerykańskiego kolegi.

W Japonii analogiczną rolę odgrywa 13 największych banków tworzących największy dotychczasowy bad bank=aggregator bank (bank nic nie wartych nieruchomości i innych obiektów spekulacyjnych) świata [9]. Bank ten jest gigantycznym bankrutem chronionym od ponad 28 lat przed upadłością przez polityczno-biurokratyczny aparat państwowy.

Poz	Banki Państwowe IV Rzeszy (landowe i federalne)
	Bank	Straty spekulacyjne Miliardy €
	KfW (Kreditanstalt für Wiederaufbau Bank Rzadu Federalnego	340
	IKB -Industrie Kredit Bank Rzadu Federalnego	18
	HRE-Hypo Real Estate (Bawaria)	120
	Landesbank Nord Rhein Westfallen	24
	Nordbank	12
	Bayerische Landesbank (Bawaria)	60
	Landesbank Baden Wuerttemberg Landesbank Sachsenn (Badenia Wirttembergia/Saksonia)	12
	Straty Banki Państwowe	586
	Banki prywatne
	Dresdener Bank/Commerzbank	12
	Straty Banki Prywatne	12

Tab. 2. Koszty (straty) nieudolnych spekulacji państwowego (574 miliardy €) i prywatnego (12miliardów €) sektora bankowego w Niemieckiej Republice Federalnej

Wnioski

Prezentowane fakty jednoznacznie wskazują na dominującą rolę aparatu państwowo politycznego w procesie nadymania banki spekulacyjnej kryzysu lat 2007-2009 oraz w fazie „pokryzysowego” okradania podatników z wypracowanych przez nich dóbr i usług.

Histeryczna medialna kampania strachu lat 2007-2009 była efektem chęci uniknięcia odpowiedzialności oraz zabezpieczenia zysków i stanowisk aparatu polityczno-państwowego powstałych w efekcie turbulencji spekulacyjnych. W kampanii tej lobby państwowo-biurokratyczne używa dogmatów sowieckiej ideologii różowego, czerwonego i zielonego faszyzmu twierdzących, iż ograniczanie wolności gospodarczej i politycznej obywateli:

1. kiedykolwiek pomogło w rozwiązaniu problemów będących skutkiem państwowego totalitaryzmu gospodarczego

2. gospodarczy i polityczny terror państwowy nie cofa i nie zwyradnia procesu społeczno-ekonomiczno-technologicznego rozwoju

W rzeczywistym życiu gospodarczym drukowanie i pompowanie w system światowych rynków finansowych od 5 tys. do 15 tys. miliardów (15 bilionów) US $ oznacza ignorancje ostrzeżenia Alberta Einsteina “It is impossible to solve a problem with the same methods that caused this problem” (problemu nie da się rozwiązać metodami, które spowodowały jego powstanie).

W efekcie kolejna państwowa interwencja polegająca na dodrukowaniu, eksporcie dolarów, podstawowego towaru eksportowego „made in USA” prowadzi do:

1. przyspieszenia terminu nadejścia kolejnego kryzysu made in USA

2. zwiększenia jego głębi

3. wzrost presji inflacyjnej w okresie międzykryzysowym.

Rzeczywiste przyczyny podjęcia prób w celu przesunięcia terminu bankructwa źle zarządzanych państwowych instytucji finansowych przy pomocy ponad 5 tys. miliardów US $ z kieszeni podatników to:

1. odwrócenie uwagi od odpowiedzialności państwowych banków powiązanych koruptogennym stykiem z aparatem państwowo-polityczno-biurokratycznym za początek ostatniego kryzysu finansowego i recesji gospodarczej lat 2007-2009

2. ukrycie olbrzymich prowizji jakie członkowie zarządów banków państwowych przyznali sobie, z pieniędzy podatników za przyspieszenie kryzysu i ukrywanie jego przyczyn

3. wytworzenie przekonania, iż potworna, ponad 5 tys. miliardów US $ (5 bilionów US $) kradzież pieniędzy podatników z budżetów państwowych ma pozytywny wpływ na zakończenie obecnego kryzysu i zapobieżenie następnej fali spekulacyjnej

4. zachowanie stanowisk przez nieudolnych przedstawicieli lobby państwowo-polityczno-bankowego zasiadających w managemencie banków państwowych

Literatura, e-literatura

1. Stasch, A. Przybytniowski, J. W..Roch Z. “Drogi Wyjscia z Kryzysu”, http://europe-businessclub.eu Materialy Sympozium European Business Club Association e.V., Schloss Oedheim, 16-19.09.2009

2. Kaminsky, G. L. Currency and Banking Crises: The Early Warnings of Distress, http://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=141589

3. The Great Depression and Dow Jones Industrial Average, www.generationaldynamics.com/cgi-bin/D.PL?d=ww2010.i.djia

4. Unterholzner M, 12.12.2008, www.wer-weiss-was.de/theme70/article4914154.html.

5. 31.03.2009 - Die Weltwirtschaft schrumpft 2009 dramatisch www.news.de/wirtschaft/797409578/die-weltwirtschaft-schrumpft-2009-dramatisch/1/

6. 12.06.2009, IWF hebt Prognose zur Weltwirtschaft in 2010 an, www.finanznachrichten.de/nachrichten-2009-06/14155226-iwf-hebt-prognose-zur-weltwirtschaft-in-2010-an-009.htm

7. Przybytniowski J.W., Rozwój ubezpieczeń gospodarczych w procesie integracji europejskiej, praca habilitacyjna, str. 101 Wydawnictwo Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego, Kielce 2009

8. Magdoń A., Structural and System Transformations of the Cooperative Banking in Poland, Habilitation thesis

9. Moerke A., Japan Bankenkrise in Japan _Ohne Ende?, Deutsches Institut für Japanstudien http://www.vsjf.net/de/files/Moerke.pdf

10. .Grudzewski, W. M Hejduk I.K., Sankowska A., Wantuchowicz M., „Zarzadzanie zaufaniem w organizacjach wirtualnych“, ISBN 978-83-7251-686-2,CDI Difin, Sp.z.o., Warszawa 2007,

11. Tadeusiewicz, R. „Die Internetgemeinschaft“ Shaker Verlag, Aachen, ISBN 3-8322-4297-X, ISBN 0945-807, www.shaker.de

12. Stasch A., Theile K., Preventing the brain drain in Polish Central Industrial Region (COP, Str 339-350, ISBN 978-83-926302-03, Materialy Konferencji pod Patronatem Prezydenta RP, COP Przeszłość, Terazniejszość, Przyszlość, Stalowa Wola 7-9.11.2007

13. Gesetz für den Vorrang Erneuerbarer Energien (Erneuerbare-Energien-Gesetz - EEG),Bundesministerium der Justiz, 2008, Obama B., The American Recovery and Reinvestment Act, 19, 2009

14. Doliński D.,Stasch A., Management of renewable energy resources - The empire of the SunGod Ra,Polish Journal of ENVIRONMENTAL STUDIES , Vol.18,No.3A,2009, s. 70-76

15. Nilles, J M., Managing Telework: Options for Managing the Virtual Workforce, John

Wiley & Sons -471-29316-4

5

---