Ogólnie można wyróżnić trzy okresy rehabilitacji medycznej osób z uszkodzeniem rdzenia kręgowego (Kirenko, 1995; Kirenko, 2002):

1)    okres pierwszy obejmuje trzy początkowe tygodnie, kiedy chory jest unieruchomiony w pozycji leżącej w łóżku szpitalnym. Tu działanie personelu medycznego skupia się głównie na leczeniu ogólnym, zapobieganiu odleżynom, postępowaniu urologicznemu, zabezpieczeniu wydalania kału, postępowaniu miejscowemu i profilaktyce,

2)    okres drugi, między trzecim a ósmym tygodniem po urazie, to głównie oddziaływania lecznicze dostosowane do stopnia i wysokości urazu. W tym okresie następuje intensyfikacja usprawniania ruchowego, pionizacja, a także wprowadzenie terapii zajęciowej uwzględniającej kontynuację leczenia usprawniającego. Szczególnie ważna jest terapia oddechowa oraz ćwiczenia bierne porażonych kończyn w przypadku osób z uszkodzeniami na odcinku szyjnym,

3)    trzeci okres decyduje o przyszłych losach chorego. W okresie tym chory przechodzi z pozycji leżącej do siedzącej (w uszkodzeniach odcinka szyjnego), a jego usprawnienie obejmuje trening w samodzielnym utrzymaniu pozycji stojącej (w uszkodzeniach odcinka piersiowego i niższych) przy zastosowaniu właściwego wyposażenia ortopedyczno-rehabilitacyjnego, chodzenia w barierkach, treningu w padaniu i samodzielnym wstawaniu, jazdy na wózku inwalidzkim oraz ciągłej dbałości o wzmacnianie kończyn górnych i pasa barkowego. W tym czasie chory bierze także udział w terapii zajęciowej, uczy się wykonywać czynności codzienne, czyli nabywa tzw. umiejętności samoobsługowe.

 

Prawidłowo przeprowadzona rehabilitacja lecznicza może być zakończona w okresie od trzech do sześciu miesięcy lub nieco powyżej jedenastu tygodni. Po tym czasie chory rozpoczyna tzw. okres „człowieka rdzeniowego”, który trwa przez całe życie.