Rehabilitacja medyczna



Rehabilitacja to ciągły, trwający proces społeczny,

wynikający z działania różnych instytucji celem którego jest

stworzenie warunków w których osoba niepełnosprawna może

wrócić do pełni zdrowia a gdy nie jest to możliwe –

wytworzyć odpowiednie mechanizmy kompensacyjne.



Rehabilitacja powinna umożliwiać szybki powrót do życia

w rodzinie i społeczeństwie. Osiągnięcie tego jest możliwe

przez realizowanie zadań rehabilitacji leczniczej, zawodowej i

społecznej



Procesem ważnym dla rozwoju społeczeństwa powinna być

pełna integracja osób sprawnych i niepełnosprawnych.

Rehabilitacja medyczna jest młodą dziedziną interdyscyplinarną,

która powstała i dynamicznie rozwinęła się po okresie II wojny

światowej

Wyzwaniem i bodźcem do jej rozwoju były efekty wojny – olbrzymia

rzesza osób okaleczonych, po amputacjach, niepełnosprawnych.

Wkrótce po wojnie epidemia choroby Heinego-Medina

(poliomyelitis) przyczyniła się również do większej potrzeby

rehabilitacji – specjalności, która obejmuje swoim zakresem nie

tylko dążenie do poprawy zaburzeń fizycznych, ale także do

przywrócenia osobie poszkodowanej ( w wyniku urazu lub

choroby) zdolności do funkcjonowania w środowisku, do pełnienia

właściwych ról społecznych, zawodowych i rodzinnych

W Europie w ostatnich dziesięcioleciach potrzeba rehabilitacji

nie zmniejszyła się, przeciwnie ciągle wzrasta. Przyczynia się

do tego zwiększenie urazowości, związane zwłaszcza z

dynamicznym rozwojem motoryzacji a także paradoksalnie –

postęp medycyny, skutkujący: stałym wydłużaniem życia –

zwiększającym odsetek występowania chorób

degeneracyjnych wielu układów; zmniejszeniem śmiertelności

noworodków, a także osób dorosłych z ciężkimi uszkodzeniami

układu nerwowego, układu krążenia, a także innymi ciężkimi

schorzeniami, – co wiąże się ze stałym wzrostem odsetka osób

niepełnosprawnych w społeczeństwie

Geneza i ewolucja rehabilitacji



Starożytni Grecy i Rzymianie: stosowali gimnastykę leczniczą w

wielu schorzeniach, a także uznawali gimnastykę za metodę

umożliwiającą prawidłowy, harmonijny rozwój ciała



Ambroży

Pare

(1510-1590)

cyrulik

francuski,

wprowadza

zaopatrzenie protetyczne. Jako pierwszy w Europie zaopatruje kikut

kończyny dolnej w drewnianą protezę



Włoski chirurg Pietro de Marchetti konstruuje protezę ręki dla

ówczesnego marszałka Francji, umożliwiającą trzymanie szabli



Angielski lekarz Francis Glisson (1599-1677) nowe metody w

leczeniu skrzywień kręgosłupa. (pętla skórzana do wyciągu za

głowę)



Francuski chirurg Nicolas Andry (1658-1759) zajmuje się wadami

postawy u dzieci. Wprowadza pojęcie ortopedii



Pod koniec XVII w. powstają liczne zakłady gimnastyki
leczniczej



W wieku XIX Duchenne stosuje w leczeniu porażeń i
niedowładów prąd galwaniczny i faradyczny (odkrytych na
początku XIX wieku)



Wiek XIX rozwój gimnastyki leczniczej (Szwed Per H. Ling 1776-
1839). Proponuje on pomoc w ćwiczeniach kinezyterapeuty.
Pojawienie się technik masażu leczniczego. Wykorzystuje się
urządzenia do hydromasażu i kąpieli



Przełom wieku XIX i XX to rozwój kriogeniki (na początku XX
wieku zmiana nazwy na krioterapię)



Określenie REHABILITACJA zostało pierwszy raz użyte przez

Douglasa C. McMurtiego w 1918 roku, gdy przedstawiał on

wyniki leczenia inwalidów wojennych



Lata 30-te XX wieku epidemia choroby Heinego-Medina. E.

Kenny pielęgniarka i fizjoterapeutka opracowuje techniki

ćwiczeń biernych, redresyjnych i oporowych oraz techniki

chodu osób porażonych i z niedowładami kończyn



Howard Rusk już w okresie II wojny światowej zauważył, że

szybkie wprowadzenie zajęć rehabilitacyjnych prowadzi do

skrócenia czasu leczenia



Berta i Karl Bobach 1944r. metoda hamowania odruchów

patologicznych i wpływ na normalizację napięć mięśniowych

Rehabilitacja w Polsce



Maciej z Miechowa (1457-1523) „Jak zachować zdrowie” –

opisuje pozytywną rolę ćwiczeń



Jędrzej Śniadecki (1768-1838) „O fizycznym wychowaniu

dzieci”



Prof. Ireneusz Wierzejewski (1881-1930) ojciec polskiej

ortopedii, twórca pierwszej kliniki ortopedii w Poznaniu

(1923)



Prof. Wiktor Dega – Poznań. W 1960r. pierwsza w Europie

Klinika Rehabilitacji



Prof. Marian Weiss – Konstancin, 1961 kolejna klinika W-wa.

Jako pierwszy zostaje konsultantem krajowym



Prof. Jan Haftek powołuje w 1989r. Polskie Towarzystwo

Rehabilitacji

Główne ośrodki w Polsce



Poznań



Warszawa



Katowice



Lublin



Gdańsk



Bydgoszcz



Kraków



Łódź

Rehabilitacja lecznicza

Zorganizowane działanie prowadzone w placówkach służby zdrowia:

szpitalach, poradniach, przychodniach, uzdrowiskach.

Zmierzające do przyspieszania procesu powrotu pacjenta do

zdrowia, sprawności, zapobieganiu niekorzystnym następstwom

niekiedy niezbędnego długotrwałego unieruchomienia,

zminimalizowania następstw przebytej choroby lub urazu.

Rehabilitacja lecznicza powinna stymulować cały proces leczniczy, w

głównej mierze przez różne formy aktywności ruchowej i

psychicznej

Rehabilitacja społeczna

Proces zmierzający do przywrócenia samodzielności społecznej

osobie, która z racji niepełnosprawności jest jej pozbawiona.

Rehabilitacja społeczna obejmuje też edukację osób zdrowych w

zakresie koniecznym do zrozumienia potrzeb niepełnosprawnych i

zaakceptowania ich jako pełnoprawnych członków społeczeństwa.



Poprawa form architektonicznych i urbanistycznych



Pomoc Powiatowych Centów Pomocy Rodzinie



Warsztaty terapii zajęciowej



Turnusy rehabilitacyjne



Sport inwalidzki

Rehabilitacja zawodowa



zorganizowane działanie zmierzające do przywrócenia

osobie

niepełnosprawnej

zdolności

aktywności

zawodowej.



Należy rozpocząć ją jak najwcześniej jeszcze w trakcie

rehabilitacji

medycznej

przypadku

dzieci

jej

odpowiednikiem jest rehabilitacja pedagogiczna

KINEZYTERPIA



Kinezyterapia (kinesis – ruch, therapeia – leczenie) podstawa

rehabilitacji medycznej. Obejmuje całość zagadnień związanych z

wykorzystaniem ruchu jako środka leczniczego



Kinezyterapia - inne określenia: rehabilitacja ruchowa, ćwiczenia

lecznicze, trening leczniczy, gimnastyka lecznicza, usprawnianie,

fizjoterapia



Fizjoterapia (physis – natura, therapeia - leczenie) połączenie

kinezyterapii z leczeniem czynnikami fizykalnymi i masażem

leczniczym

Zadania

ocena stanu funkcjonalnego pacjenta (ustalenie rodzaju i

stopnia dysfunkcji)

dobór odpowiednich form, środków, metod i technik ćwiczeń

w zależności od stanu funkcjonalnego pacjenta

opracowanie ćwiczeń miejscowych i ogólnych służących do

realizacji bliższego i dalszego celu rehabilitacji

wprowadzenie

obiektywnych

metod

kontroli

stanu

funkcjonalnego pacjenta

Zadania c.d.

zapobieganie powikłaniom:



przykurcze – odpowiednio dobrane techniki bierne i

czynne



odleżyny – częste zmiany ułożenia pacjenta



powikłania płucne – ćwiczenia oddechowe, oklepywanie

klp., zmiany pozycji w łóżku, wczesne uruchamianie

Cele

przywrócenie choremu lub osobie niepełnosprawnej pełnej lub

możliwie maksymalnej sprawności fizycznej i psychicznej

przywrócenie prawidłowej ruchomości w stawach oraz siły i

wytrzymałości mięśni

pobudzenie i poprawa czynności OUN, reedukacja nerwowo-

mięśniowa

poprawa czynności układu oddechowego i sercowo-naczyniowego

korygowanie wad postawy ciała i nieprawidłowych nawyków

ruchowych

przystosowanie chorego do życia w przypadku trwałej

niepełnosprawności

Techniki:



bierne formy ruchu



czynne formy ruchu

Wybór techniki powinien wynikać z:



oceny stanu funkcjonalnego pacjenta



umiejscowienia procesu patologicznego, choroby czy urazu

Podział kinezyterapii:



miejscowa – wysiłki lokalne np. zwiększenie zakresu ruchu w

jakimś stawie



ogólna –wpływa na ogólną wydolność chorego, zwiększona

czynność układu krążenia, oddechowego, wysiłki angażujące

większą masę mięśniową.

Ćwiczenia bierne



Ruchy

stawach

wykonywane

są

przez

fizjoterapeutę lub za pomocą urządzeń do ciągłego
ruchu biernego CPM (continuous passive motion).

Wskazania:



brak  dowolnej  czynności  mięśni  w  przypadku
porażeń  wiotkich,  spastycznych  lub  niedowładów
znacznego  stopnia  a  także  gdy  ruch  czynny  jest
niemożliwy  do  wykonania  ze  względu  a  stan
chorego.

Ćwiczenia bierne

Przeciwwskazania:



ostry stan zapalny stawu lub tkanek otaczających



zakrzepowe zapalenie żył głębokich kończyn



zator tętnicy płucnej, zawał płuca lub serca



ciężki stan ogólny chorego

Ćwiczenia bierne

Cel:



Niedopuszczenie do powstawania przykurczów,
zmian patologicznych w stawach i tkankach
okołostawowych.

(atrofia

chrząstki,

mięśni,

upośledzenie

ukrwienia

–

zakrzepica

żył

odżywienia)



Ćwiczenia bierne wykonuje się w pozycjach
izolowanych, ograniczając ruch do jednego stawu i
jednej płaszczyzny ruchu, zawsze w fizjologicznej osi
stawu.

Ćwiczenia bierne - techniki

Ćwiczenia bierne właściwe:

ruchy wykonuje fizjoterapeuta w pozycjach izolowanych.
Bliższy odcinek ćwiczonego stawu trzeba unieruchomić.
Liczba powtórzeń w jednej płaszczyźnie powinna wynosić
około 30. Powtarzamy 2-3xdziennie we wszystkich
stawach.

Ćwiczenia bierne z rozciąganiem tkanek okołostawowych:

technika oparta na stymulacji bodźców proprioceptywnych
(receptory czucia głębokiego), pobudzających układ
nerwowy przez stymulację mięśni, torebek stawowych i
więzadeł. Niezbędne do torowania bodźców oraz czucia
ruchu.

Stretching - zasady:



Rozgrzewka (5-10 min) poprzedzająca ćwiczenia



Napięcie izometryczne ćwiczonego mięśnia (10-

30 sekund)



Rozluźnienie mięśnia (2-3 sekundy)



Powolne rozciągnięcie mięśnia z zatrzymaniem

przez 10-30 sekund

Ćwiczenia bierne - techniki

Wyciągi redresyjne:

zasady j.w. Zamiast siły fizjoterapeuty stosuje się

obciążniki w systemach bloczkowo-ciężarkowych. Czas

trwania wyciągu około 30 minut. Na 5 minut przed

końcem redukcja obciążenia do 70%. Zastosowanie w

ćwiczeniach dużych stawów.

Ćwiczenia czynno-bierne



Ruchy bierny wykonywany przez terapeutę, czynne

rozluźnienie mięśni przez pacjenta.



Wskazania:

uruchamiania stawów po zdjęciu unieruchomienia, po

zabiegach

rekonstrukcyjnych,

chorobach

reumatycznych.

Ćwiczenia czynne



Wykonywane przez pacjenta samodzielnie w wyniku

dowolnej akcji mięśni. Ćwiczenia czynne powinny być

indywidualnie przygotowane dla każdego pacjenta.

Musimy określić:



Optymalny wysiłek



Stopniowanie natężenia



Sposób wykonywania ćwiczenia – pozycje wyjściowe,

tempo wykonywania ćwiczeń, liczbę powtórzeń, czas

trwania

Do oceny siły mięśniowej

używamy 6-cio stopniowej skali

Lovetta.



brak śladu skurczu mięśnia

0=0%



ślad skurczu mięśnia

1=10%



ruch w odciążeniu, w pełnym zakresie 2=25%



ruch z pokonaniem ciężaru kończyny lub części ciała 3=50%



ruch z pokonaniem ciężaru kończyny i dodatkowym oporem 4=80%



siła mięśnia prawidłowa, ruch z submaksymalnym oporem

5=100%

Ćwiczenia izometryczne

Czynne napinanie mięśni bez zmiany odległości przyczepów mięśni.



Cel:

zapobieganie zanikom, utrzymanie mięśni w czynnej aktywności



Wskazania:

znaczne osłabienie siły mięśni (1 w sk. Lovetta), unieruchomienie

w łóżku, zaawansowane zmiany stawowe.



Wykonanie:

napięcie mięśnia 5-6 sekund, 10-cio sekundowe rozluźnienie

Ćwiczenia powtarza pacjent 3-4 razy w ciągu dnia, w seriach po

10-20 napięć.

Ćwiczenia w odciążeniu



Polegają na samodzielnym wykonywaniu ruchów w stawach

przy odciążeniu ćwiczonego odcinka ciała.



Wskazania:

znaczne osłabienie siły mięśni (2-3 w skali Lovetta),

zaawansowane zmiany powierzchni stawowych, osłabienie

zrostu kości po złamaniu

Ćwiczenia czynne z oporem

(ćw. siłowe)



Wzmocnienie siły mięśniowej, w celu

przywrócenia utraconej funkcji z powodu

choroby lub urazu



Ćwiczenia oporowe z dużym oporem i małą

liczba powtórzeń wpływają przede wszystkim

na zwiększenie siły mięśniowej, natomiast

ćwiczenia ze średnim obciążeniem i dużą

liczba powtórzeń wpływają na poprawę

wytrzymałości

Ćwiczenia izokinetyczne

Ćwiczenia, w których obciążony mięsień

działa z określoną, stałą prędkością, przy

zmieniającym się obciążeniu dla każdej

wartości kątowej. Ćwiczenia te oparte są

na skurczu auksotonicznym, łączącym

skurcz izotoniczny i izometryczny.

Ćwiczenia synergistyczne

Istotą

jest

wykorzystanie

zjawiska

Istotą

jest

wykorzystanie

zjawiska

promieniowania pobudzenia i synergizmu

(współdziałania)

celu

uzyskania

(współdziałania)

celu

uzyskania

napięcia mięśni, często w odległych

częściach ciała. Najlepsze wyniki uzyskuje

się przy ćwiczeniach przeciw oporowi

submaksymalnemu.

Synergizmy bezwzględne

(wrodzone)



Uniesienie głowy wbrew oporowi w leżeniu na

plecach powoduje napięcie mięśni brzucha



Uniesienie głowy wbrew oporowi w leżeniu na

brzuchu powoduje napięcie mięśni pośladkowych



Wyprost stopy wbrew oporowi powoduje napięcie

mQF



Zgięcie nadgarstka wbrew oporowi powoduje

napięcie mBB

Synergizmy względne

(nabyte)



Ćwiczenia synergistyczne kontralateralne –

pobudzenie i napięcie mięśni kończyny

unieruchomionej

uzyskuje

się

przez

unieruchomionej

uzyskuje

się

przez

ćwiczenia oporowe dużych grup mięśni po

stronie przeciwnej



Ćwiczenia synergistyczne ipsilateralne –

polegają na wykorzystaniu synergizmów

przez ćwiczenia z oporem wolnych stawów

unieruchomionej kończyny.

Metoda reedukacji nerwowo-

mięśniowej

Metoda

proprioceptywnego

torowania

Metoda

proprioceptywnego

torowania

nerwowo-mięśniowego (ang. proprioceptive

neuromuscular facilitation - PNF); metoda

Kabata.

Oparta na podstawach neurofizjologicznych

rozwoju ruchowego człowieka i aktywności

ruchowej w czynnościach dnia codziennego.

Ćwiczenia

ogólnokondycyjne

Ukierunkowane

poprawę

ogólnej

Ukierunkowane

poprawę

ogólnej

kondycji psychofizycznej chorych, rozwój

cech

motorycznych

takich

jak

siła,

cech

motorycznych

takich

jak

siła,

wytrzymałość,

szybkość,

zwinność.

wytrzymałość,

szybkość,

zwinność.

Wykonuje się je indywidualnie lub grupowo.

Ćwiczenia indywidualne:



Wykonuje się w łóżku chorego lub na

stołach rehabilitacyjnych.

Ćwiczenia ogólnokondycyjne c.d.

Ćwiczenia zespołowe:



Dzieci w wieku przedszkolnym – naśladownictwo

ruchowe (zwierzęta, rośliny) i opowieść ruchowa



Dzieci w wieku szkolnym – gry i zabawy ruchowe



Młodzież i dorośli – ścisły trening obwodowy

Ćwiczenia prowadzi się wg toku lekcyjnego:



Wstęp – na początek ćwiczenia wszechstronne



Część główna – realizacja celów głównych



Część końcowa – uspokojenie, rozluźnienie

Ćwiczenia w wodzie



Temperatura

Woda zimna – odruchowe zwężenie naczyń skóry i

zwiększenie ukrwienia mięśni, zwolnienie rytmu

serca oraz zmniejszenie objętości minutowej serca.

Woda ciepła – rozszerzenie naczyń krwionośnych

skóry, przyspieszenie pracy serca, podniesienie

temp. ciała, zmniejszenie napięcia mięśni.



Ciśnienie hydrostatyczne – ułatwienie wydechu,

utrudnienie wdechu.



Wyporność - ułatwienie naukę chodu.

Przeciwwskazania:

niewydolność układu krążeniowo-oddechowego,

ostre stany zapale, owrzodzenia, padaczka.

Pionizacja i nauka chodzenia



Pionizacja bierna – stół pionizacyjny lub łóżko

ortopedyczne



Pionizacja czynna – polega na stopniowym

przechodzeniu chorego z pozycji leżącej do

pozycji stojącej.

Chód

Złożona czynność ruchowa o cyklicznym przebieg,

umożliwiająca człowiekowi przemieszczanie się w

przestrzeni.



Faza podporu – (60% cyklu) stopa ma kontakt z

podłożem



Faza wymachu – (40% czasu trwania cyklu)

Chód charakteryzuje się okresem podwójnego

podparcia, w którym obie stopy są w fazie

podparcia.

Cechy chodu:



Izometria – ta sama długość kroku po stronie prawej i

lewej



Izochronia – czas obciążania obu kończyn jest

jednakowy



Izotonia – ruch kończyn dolnych, miednicy, kończyn

górnych i głowy powinien być skoordynowany

Fizykoterapia

Metody

fizykoterapeutyczne

obejmują

Metody

fizykoterapeutyczne

obejmują

postępowanie medyczne mające na celu:

Usuwanie objawów choroby

W miarę możliwości hamowanie postępu

choroby

przez

stosowanie

bodźców

choroby

przez

stosowanie

bodźców

fizycznych

Wykorzystujemy 4 rodzaje

energii



Termiczną, czyli ciepło i zimno



Elektryczną w postaci prądu elektrycznego

i pola elektrycznego



Elektromagnetyczną z różnych zakresów

widma fal elektromagnetycznych



Mechaniczną

jako

różne

formy

Mechaniczną

jako

różne

formy

ultradźwięków i wibracji

Termoterapia

Łączy w sobie zabiegi fizykoterapeutyczne

oparte na stosowaniu bodźców o różnej

temperaturze: ciepłe, zimne; działające na :



Punkt, miejsce zabiegu



Pole zabiegowe



Część ciała człowieka



Całe powłoki ustroju

Leczenie ciepłem

Stosujemy:



Parafiny, borowiny, fango (mieszanina parafiny i

borowiny), piasek, sappropelli (gliny, iły, muły), ciepłą

i gorącą wodę, okłady, kąpiele i saunę



Zabiegi

światłolecznicze

wykorzystaniem

Zabiegi

światłolecznicze

wykorzystaniem

promieniowania podczerwonego „IR” z użyciem

generatorów nieświetnych, generatorów świetlnych

(promienniki ksenonowe lub halogenowe), lamp

„Sollux” z modyfikacją wiązki świetlnej przez

zastosowanie filtrów (najczęściej niebieski i czerwony)

Podstawowym ogólnym odczynem

organizmu na zabiegi termiczne jest odczyn

ze strony obwodowego układu krążenia i

reakcja naczyń krwionośnych.

Układ krążenia:



Przyspieszenie pracy serca



Zwiększenie liczby uderzeń tętna wprost proporcjonalnie

do wzrostu ciepłoty ciała (10

C-20 uderzeń)



Obniżenie lub raptowny wzrost ciśnienia tętniczego krwi



Obniżenie zawartości tlenu w naczyniach tętniczych na

korzyść żylnych

Układ moczowy:



Przegrzanie miejscowe nerek przyspiesza pracę

wydzielniczą nerek



Przegrzanie ogólne organizmu obniża pracę nerek

Układ mięśniowo-nerwowy:



Gwałtowny bodziec wywołuje wzrost napięcia

mięśniowego

pobudzenie

przewodzenia

mięśniowego

pobudzenie

przewodzenia

nerwowego



Przedłużający się bodziec wywołuje obniżenie

pobudzenia nerwowo-mięśniowego

Układ oddechowy:



Zwiększenie liczby oddechów

Wskazania do leczenia

miejscowego



Blizny zrosty, przykurcze



Przewlekłe stany zapalne tkanek miękkich



Zmiany zwyrodnieniowe stawów i tkanek

okołostawowych



Powikłania po urazach narządu ruchu

Przeciwwskazania miejscowe



Obrzęki



Ostre stany zapalne



Przerwanie ciągłości skóry



Stany ropne skóry



Zaburzenia

trofiki

okolicy

objętej

Zaburzenia

trofiki

okolicy

objętej

zabiegiem



Zaburzenia czucia powierzchownego

Przeciwwskazania ogólne



Zaburzenia krążenia obwodowego



Miażdżyca naczyń krwionośnych



Ostre choroby gorączkowe



Padaczka

Krioterapia

Leczenie zimnem polega na obniżeniu

temperatury tkanek. Zabiegi lecznicze mają

na celu:



Miejscowe obniżenie temperatury tkanek

skóry i tkanek sąsiednich



Ogólne

oziębienie

ustroju

przez

Ogólne

oziębienie

ustroju

przez

oddziaływanie na OUN

Źródłem niskich temperatur

stosowanych w celach

leczniczych są



Lód, śnieg, zimna woda, zamrożone żele,

zamrożone pasty borowinowe, zimne

okłady, nadmuchy zimnego powietrza



Pary

skroplonych

naturalnych

lub

Pary

skroplonych

naturalnych

lub

syntetycznych

gazów,

których

syntetycznych

gazów,

których

temperatury są krańcowo niskie (pary

ciekłego azotu, CO2)

Kliniczne efekty krioterapii



Wspomaganie leczenia podstawowego, ułatwianie

leczenia ruchem; zabieg krioterapeutyczny pozwala

na 3x intensyfikację ćwiczeń usprawniających oraz

wydłużenie

czasu

prowadzenia

ćwiczeń

wydłużenie

czasu

prowadzenia

ćwiczeń

kinezyterapeutycznych.



Ustąpienie dolegliwości bólowych



Wywołanie ogrzania powłok skórnych przez masywne,

odruchowe ich przekrwienie



Efekt przeciwobrzękowy



Zmniejszenie napięcia mięśni szkieletowych



Wzrost odporności humoralnej i komórkowej



Poprawa nastroju

Wskazania do zabiegów

miejscowych i ogólnych



Ostre stany zapalne



Przewlekłe stany zapale stawów (RZS, ZZSK)



Obrzęki pourazowe



Stany zapalne tkanek miękkich okołostawowych



Zwyrodnienia chrząstki stawowej



Liszaj rumieniowaty, łuszczycowe zapalenia

skóry



Zespoły bólowe narządu ruchu



Przykurcza, spastyczne napięcie mięśniowe

Przeciwwskazania do zabiegów

miejscowych



Odmrożenia



Zaburzenia czucia powierzchownego



Porażenie błony mięśniowej ścian naczyń

krwionośnych



Zaburzenia mikrokrążenia



Otwarte rany

Kliniczne działanie krioterapii

ogólnoustrojowej



Po 10-30 minutach dochodzi do wzrostu w surowicy:

adrenaliny,

noradrenaliny,

ACTH,

beta-endorfin,

adrenaliny,

noradrenaliny,

ACTH,

beta-endorfin,

testosteronu u mężczyzn



Zmniejszenie odczucia bólu, ustąpienie dolegliwości

bólowych w całym ustroju



Wzrost odporności ustroju



Pojawienie się zwiększonej chęci do wykonywania ćwiczeń

fizycznych



Zwiększa się tolerancja na zimno, lepsza reakcja na

zmiany temperatury



Intensywny przepływ krwi przez powłoki ciała i narządy

wewnętrzne powoduje uczucie gorąca i zaróżowienie skóry



Znika uczucie zmęczenia



Następuje poprawa nastroju

Przeciwwskazania do krioterapii:



Nietolerancja na zimno



Choroba Reynauda



Ropne zmiany skórne



Neuropatie układu współczulnego



Niedoczynność tarczycy



Miejscowe zaburzenia ukrwienia



Spożycie alkoholu



Wyniszczenie i wychłodzenie organizmu



Klaustrofobia



Nadmierna labilność emocjonalna



Niewydolność krążenia szczególnie powysiłkowa



Wady aparatu zastawkowego



Zaburzenia rytmu serca



Ciężkie postacie dusznicy bolesnej



Ostre schorzenia dróg oddechowych



Zakrzepy żylne i tętnicze

Elektroterapia

Jest to dział lecznictwa fizykalnego, którym

wykorzystuje się do celów leczniczych prąd

stały oraz prądy impulsowe małej i średniej

częstotliwości o różnych przebiegach.

Szerokie zastosowanie znajdują prądy impulsowe o małej

częstotliwości, wykorzystywane w elektrostymulacji

mięśni. Ma ona na celu:



Zapobieganie zanikom



Zapobieganie

zwyrodnieniu

tkanki

Zapobieganie

zwyrodnieniu

tkanki

mięśniowej



Utrzymanie

istniejącego

stanu

Utrzymanie

istniejącego

stanu

czynnościowego mięśni



Eliminowanie ruchów zastępczych oraz

przejmowanie funkcji mięśni uszkodzonych

przez mięśnie zdrowe



Zwiększenie masy mięśniowej



Reedukację

przewodnictwa

nerwów

Reedukację

przewodnictwa

nerwów

obwodowych

ruchowych

sprzężeń

obwodowych

ruchowych

sprzężeń

zwrotnych układu nerwowo-mięśniowego

Inne wykorzystanie prądów

impulsowych o małej częstotliwości



Porażenia spastyczne mięśni oparte na

metodzie Hufschmidta (metoda podwójnego

impulsu) lub jej modyfikacji tzw. tonolizie



Przezskórna stymulacja elektryczna nerwów

stymulacja

przeciwbólowa

TENS

stymulacja

przeciwbólowa

TENS

(Transcutaneans

Electrical

Nerve

(Transcutaneans

Electrical

Nerve

Stimulation)

Objawy kliniczne



znieczulenie,



podwyższenie progu bólu,



poprawa mikrokążenia,



poprawa trofiki tkanek objętych zabiegiem,



obniżenie podwyższonego bólem napięcia

mięśniowego

Wskazania



nerwobóle,



bóle fantomowe,



bóle kikutów,



zespoły bólowe w przebiegu dyskopatii,



zespoły

bólowe

przebiegu

choroby

zespoły

bólowe

przebiegu

choroby

zwyrodnieniowej stawów obwodowych,



zapalenia okołostawowe,



powikłania po urazie narządu ruchu.

Przeciwwskazania



choroby skóry,



przerwanie ciągłości skóry,



obecność ciał obcych w tkankach,



zaburzenia czucia powierzchownego,



stany gorączkowe,



zaburzenia mikrokrążenia.

Efekty kliniczne



normalizacja

przewodnictwa

nerwów

normalizacja

przewodnictwa

nerwów

obwodowych



usprawnienie

funkcjonowania

układu

usprawnienie

funkcjonowania

układu

nerwowego



przyspieszenie procesów przemiany materii



lepsza mineralizacja kości



zmniejszenie odczynu zapalnego tkanek



resorpcja wysięków



działanie przeciwbólowe



pobudzenie procesów odpornościowych

Wskazania



Zmiany zwyrodnieniowe stawów



Ucisk i zapalenie nerwów rdzeniowych w

przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów

kręgosłupa i dyskopatii



Neuralgie V i VII nerwu czaszkowego



Uszkodzenie

neuronów

ruchowych

Uszkodzenie

neuronów

ruchowych

przebiegu porażeń mózgowych



Dysfunkcja

narządu

ruchu

zespoły

Dysfunkcja

narządu

ruchu

zespoły

przeciążeniowe kostno-szkieletowe, zespoły

nerwowo-mięśniowe



Stany pourazowe (uszkodzenia stawów,

kości,

ścięgien,

nerwów

naczyń

kości,

ścięgien,

nerwów

naczyń

krwionośnych

okołostawowych

obrzęki),

krwionośnych

okołostawowych

obrzęki),

zespół Sudecka



Trudno gojące się rany

Wskazania c.d.



Usprawnianie i leczenie powikłań wad

postawy, krzywicy, gruźlicy kości



Złamania kości, opóźnione zrosty kostne



RZS,

ZZSK,

kolagenozy,

zapalenia

RZS,

ZZSK,

kolagenozy,

zapalenia

wielomięśniowe



Osteoporoza



Jałowa martwica kości



Zapalenia

naczyń

krwionośnych

Zapalenia

naczyń

krwionośnych

unieruchomieniach



Miopatie, parestezje



Bóle fantomowe



Neuropatie po zatruciach



Hemiplegie, migreny

Przeciwwskazania



Wszczepiony rozrusznik serca



Implanty elektroniczne i replanty



Choroby wirusowe



Choroby grzybicze



Gruźlica płuc



Padaczka



Nadczynność tarczycy



Choroby przewodu pokarmowego ze skłonnością

do krwawień

Przeciwwskazania



Nowotwory



Niewyrównane nadciśnienie tętnicze III i IV

stopnia



Dzieci do 1-go roku życia ze względu na

diagnostykę wczesnookresową



Występowanie schorzeń współistniejących:

cukrzyca,

niewydolność

nerek,

cukrzyca,

niewydolność

nerek,

zaawansowane zaburzenia układu krążenia



Oparzenia



W okresie leczenia lub diagnozowania

promieniowaniem jonizującym

Wskazania



Zespoły

bólowe

przebiegu

zmian

Zespoły

bólowe

przebiegu

zmian

zwyrodnieniowych i stanów zapalnych

stawów



Zespoły bólowe w przebiegu dyskopatii

odcinka

szyjnego

oraz

lędźwiowego

odcinka

szyjnego

oraz

lędźwiowego

kręgosłupa



Zapalenie okołostawowe



Stany związane z przeciążeniem układu

kostno-stawowego, mięśni i tkanek miękkich



Zapalenia ścięgien, pochewek ścięgnistych,

kaletek maziowych

Wskazania c.d.



Leczenie utrudnionych zrostów kostnych



Leczenie trudno gojących się ran, owrzodzeń

troficznych, odleżyn



Nerwobóle nerwów obwodowych (parestezje)



Bóle poamputacyjne



Stany po przeszczepach tkanek



Urazy sportowe



Przykurcze, ograniczenia ruchów w stawie po

unieruchomieniu

Przeciwwskazania:



Ciąża



Uogólnione choroby bakteryjne



Choroby z podwyższoną temperaturą



Uczulenia na światło



Nadczynność gruczołów dokrewnych



Nowotwory



Niewyrównana cukrzyca

Ultradźwięki



Do celów terapeutycznych wykorzystuje się

częstotliwości z zakresu 0,8MHz, 1MHz,

2,4MHz, 3,2MHz



Do celów diagnostycznych zakres 5MHz-

40MHz

Wskazania



Przewlekłe stany zapalne stawów, mięśni,

nerwów, tkanek okołostawowych



Zmiany zwyrodnieniowe stawów i kości



Choroby krążka międzykręgowego



Stany pourazowe i powikłania pourazowe



Blizny, przykurcze



Choroby reumatyczne



Neuralgie



Bóle poamputacyjne



Stany po przebytym półpaścu

Przeciwwskazania:



Nowotwory i stany po ich operacyjnym usunięciu



Ciąża



Niewydolność krążenia obwodowego



Zakrzepowe zapalenie żył



Uogólnione ostre procesy zapalne i stany

gorączkowe



Niezakończony wzrost kostny u dzieci i młodzieży



Stan po terapii promieniowaniem rtg



Obecność ciał metalowych w tkankach



Nerwica wegetatywna znacznego stopnia

BHP

Magnetoterapia

Nie

instalować

aparatury

pobliżu

urządzeń

Nie

instalować

aparatury

pobliżu

urządzeń

elektronicznych (zakłócenia), nie instalować w pobliżu

instalacji hydraulicznych, ochrona pacjenta i personelu

przez porażeniem prądem elektrycznym.

Laseroterapia



Zabezpieczenie przed uruchomieniem przez osobę

niepowołaną



Oznakowanie drzwi pomieszczeń w których znajduje się

urządzenie



Zastosowanie w sondzie laserowej dodatkowej przesłony



Zapobieganie odbiciom zwierciadlanym na zewnątrz

urządzenia



Ochrona specjalnymi okularami oczu pacjenta i osoby

wykonującej zabieg

Document Outline