Gadamer - Pojęcie gry

- dla grającego gra nie jest niczym poważnym, dlatego w tę gra gra

- to co jest grą, nie jest serio

- gra ma odniesienia do tego co poważne ; jest to jej cel; grę prowadzi się dla przyjemności (Arystoteles)

- grające wie, że gra jest tylko grą i toczy się w świecie określonym przez powagę celów

- udział w grze wypełnia swój cel, gdy grający całkowicie oddaje się grze

- fakt, że gra jest w pełni grą wynika z powagi podczas gry

- kto nie traktuje gry poważnie ten ja psuje

- gracz wie, czym jest gra, jaki jest cel, ale nie wie co sam tutaj wie

- pojęcie gry - gra ma własną istotę, niezależna od świadomości grających

- gra istnieje tam gdzie żaden byt-dla-siebie subiektywności nie ogranicza horyzontu tematycznego i gdzie nie ma podmiotów o postawach graczy

- podmiotem gry nie są grający, są oni jedynie reprezentantami gry

- gra przenośnie ma wiele znaczeń - może być gra świateł, gra fal, itp., chodzi o konkretny ruch w tę i we w tę, nie związany z żadnym celem, do którego, by prowadził

- gra w znaczeniu tańca - np. grajek

- ruch będący grą nie ma żadnego celu, na którym by się kończył, lecz odnawia się przez nieustanne powtarzanie

- ruch Gry odbywa się bez nosiciela, gra się rozgrywa lub jest rozgrywana bez interwencji podmiotu (np. gra kolorów, kt. dot. Wielu kolorów, zmienna rozmaitość kolorów)

- gra może być rozgrywana bez podmiotu

- najbardziej pierwotne znaczenie gry jest sensem medialnym - mówimy, że coś gdzieś lub kiedyś gra, że coś się rozgrywa, że coś jest w grze

- dla języka nie liczy się działanie gry, ani jej subiektywność

- z antropologii - Huizing twierdzi, że każda kultura zawiera moment gry; nie ma żadnych różnic między bytem, a grą, tożsamością, obrazem, symbolem dla człowieka pierwotnego, dlatego ma się wrażenie, że dzisiaj przybliżamy się do wizji człowieka pierwotnego - stąd niezdecydowanie grającej świadomości; pojęcie zabawy - zniesiona zostaje różnica między wiarą, a udawaniem, zostaje uznany prymat gry wobec świadomości grającego, a nie doświadczenie gry

- gra stanowi pewien porządek, w obrębie którego ruch tu i tam zjawia się jakby sam z siebie; grę cechuje to, że ruch odbywa się nie tylko bez celu i zamysłu, ale też bez wysiłku, odbywa się sam z siebie

- łatwość gry oznacza tylko fenomenologicznie nieobecność trudu, doświadczenie subiektywne jako relaks

- reguły gry pozwalają się graczowi zatracić i uwalniają go od inicjatywy stanowiącej wysiłej jestestwa, dlatego gra się ciągle powtarza i odnawia (jak refren)

- człowiek też gra, a granie jest procesem przyrody

- rywalizacja podczas gry - walczący nie posiada świadomości, że prowadzi grę; poprzez rywalizację powstaje napięcie ruchu w tę i we w tę, kt. Pozwala wyłonić zwycięzcę i to wszytsko czynic grą

- gra nie istnieje tylko dla, nie musi w niej uczestniczyć inny człowiek, ale może uczestniczyć coś innego, z czym grałby grający i co na posunięcie gracza odpowiadałoby posunięciem

- prymat gry wobec prowadzących ją graczy

- sama gra stanowi ryzyko dla gracza, można prowadzić grę tylko z poważnymi możliwościami

- życiowy gracz - osoba która unika naglących rozstrzygnięć, lub zajmuje się możliwościami, kt. Nie pragnie i nie niosa one ryzyka, dokonuje samoograniczenia

- wszelkie granie polega na byciu granym; urok gry, fascynacja jaką ona wywołuje polega na tym, że gra staje się panem grających; zadaniem gry jest ryzyko, czy się uda

- podmiotem gry nie jest gracz, tylko gra, która wplątuje gracza, urzeka go i utrzymuje w grze

- istote gry określaja zasady i reguły

- granie to gra w coś; gracz dokonuje wybory, czy chce grać w grę, wybiera w jaką grę chce grać, dlatego przestrzeń gry jest rzetsrzenią wyodrebnioną i zarezerwowaną specjalnie dla ruchu gry

- ludzka gra wymaga swej przestrzeni gry

- wyodrębnienie pola gry przeciwstawia światu celów świat gry jako świat zamknięty, bez etapów przejściowych i pośrednich

- gracz grając ma jakąs swiadomość, że gra; kazda gra stawia jakieś zadanie graczowi, a sam gracz nie może się wyzwolić ku wolności własnego zagrywania niż przez przemianę swojego zachowania w same tylko zadania gry (dziecko z piłką)

- gra jest autoprezentacją

- autoprezentacja ludzkiej gry - to oddanie się zadaniu gry, granie z samym sobą; grający gdy w cos gra, tj. coś prezentuje, dochodzi do własnej autoprezentacji

- gry prezentujące - gry czyniące aluzje do prezentacji (cesarz, król, szlachcic), czy granie by coś zaprezentować (dzieci bawią się w auto)

- gra jest zamknięta - mimo graczy nie mamy tu widzów, ale jeśli się oni pojawiaja to wtedy nie są brani pod uwagę

- sztuka sceniczna tez jest grą - ma strukture gry, jest zamkniętym w sobie światem; sztuka otwiera się ba widza, grający grają swoje role, sztuka złozona z grających i widzów; grają tylko odgrywają role, grają do całości widowiska, nie zatapiają się w graniu, bo to widz to musi zrobić, widz zajmuje miejsce grającego

---