Biografia:
kompozytor i pedagog;
ur. 17 czerwca 1930, Wilno.
W latach 1952-57 studiował fortepian i kompozycję w klasie Juliusa Juzeliunasa w Państwowym Konserwatorium Litewskiej SRR w Wilnie.
Studia kompozytorskie kontynuował w latach 1957-60 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie u Bolesława Woytowicza.
W 1963 i 1966 studiował chorał gregoriański i polifonię średniowiecza pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu.
Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień.
Utwór Antifone per tre gruppi d’orchestra (1961) zdobył w 1961 I nagrodę Konkursu Młodych Związku Kompozytorów Polskich,
w 1963 zajął II miejsce na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu;
w 1966 za Sonetti di Petrarca per tenore solo e due cori a cappella (1965) otrzymał I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim w Pradze;
dwukrotnie – w 1965 za balet-pantomimę Posągi czarnoksiężnika (1963) i w 1973 za dramat muzyczny Lord Jim (1970-73) – zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. księcia Rainiera w Monako.
Ponadto w 1994 otrzymał nagrodę AGEC – Zachodnioeuropejskiej Federacji Towarzystw Chóralnych oraz doroczną nagrodę Związku Kompozytorów Polskich, w 2006 – Nagrodę im. Ignacego Jana Paderewskiego w Baltimore.
od 1971 jest profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie.
w twórczości nie był nigdy wyznawcą awangardy, wykorzystywał jednak elementy nowych technik kompozytorskich do tworzenia własnego języka muzycznego, w którym znaczną rolę odgrywają reminiscencje muzyki dawnych epok. Taka postawa wiąże się zapewne ze studiami nad chorałem gregoriańskim i polifonią średniowiecza, które kompozytor odbył w latach 1963 i 1966 w Paryżu pod kierunkiem Nadii Boulanger.
W twórczości R. Twardowskiego charakterystyczny jest nurt muzyki religijnej, reprezentowany przez takie utwory, jak Psalmus 149 per coro misto (1962), Mała liturgia prawosławna na zespół wokalny i 3 grupy instrumentów (1968), Laudate Dominum, dialog na 2 chóry mieszane (1976), Sequentiae de ss. Patronis Polonis na baryton, chór i zespół instrumentalny (1977), Chwalitie Imia Gospodina na chór mieszany (1990), Tu es Petrus na baryton, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1991), Hosanna I na chór mieszany (1992), Pieśni Maryjne na sopran i małą orkiestrę symfoniczną (1993), Canticum Canticorum na sopran, flet, klarnet i smyczki (1994), Regina coeli na chór mieszany (1996) i Hosanna II na chór mieszany (1997).
Szczególną uwagę wśród tych kompozycji zwraca Mała liturgia prawosławna nawiązująca do muzyki cerkiewnej.
Twórczość Romualda Twardowskiego jest wszakże bardzo różnorodna pod względem gatunków, a sam kompozytor w swoich wspomnieniach Było, nie Minęło, wydanych w roku 2000 w Warszawie, tak ją charakteryzuje: „W odróżnieniu od zwariowanych apologetów nowości za wszelką cenę, doceniałem rolę i znaczenie tradycji, znajdując w niej inspirację do mojej muzyki. Wychodząc z założenia, że skrajności się stykają, w głębokim średniowieczu, w chorale gregoriańskim szukałem wątków, które w połączeniu ze zdobyczami XX-wiecznej techniki kompozytorskiej (aleatoryzm, klaster) dałyby upragnioną syntezę Nowego i Starego. Ta idea przyświecała mi w tworzeniu muzyki w latach sześćdziesiątych, do momentu, kiedy to u progu lat siedemdziesiątych pogrążyłem się w pracy nad Lordem Jimem, wymagającym innej muzyki, innego rodzaju wyrazu i ekspresji. Muzyka moja wyzwoliła się wtedy z gorsetu różnych ograniczeń, jakie narzucał „neoarchaizm” i przybrała charakter wypowiedzi bardziej osobistej, pełnej gwałtownych wyładowań i dramatycznych spięć. Ciekawe, że te dwa nurty nie dzieliła wyraźna cezura czasu - w latach sześćdziesiątych powstał przecież bardzo ekspresyjny i mocno dodekafoniczny Cantus antiqui, jak też nader „warszawsko-jesienna” Nomopedia. Bardzo zaś hieratyczne i bizantyjskie Trzy freski pojawiły się w latach osiemdziesiątych. Oba te kierunki czy style od początku, jak widać, współżyły ze sobą...”
kompozycje
Oberek [wersja I] na skrzypce i fortepian * (1955)
Oberek [wersja II] na orkiestrę smyczkową * (1955)
Suita w dawnym stylu na orkiestrę (1957)
Siedem pieśni ludowych na głos i fortepian * (1957)
Mała sonata na fortepian (1958)
Mała symfonia na fortepian, smyczki i perkusję * (1959)
Pieśń o białym domu, kantata na chór mieszany, 2 fortepiany i perkusję (1959)
Pieśni o wiośnie [wersja I] na chór żeński lub chłopięcy * (1959)
Pieśni o wiośnie [wersja II] na chór męski (1959)
Jaworowe pieśni na chór mieszany (1960)
Nokturny na chór mieszany (1960)
Kołysanki na chór mieszany (1960)
Nagi książę, balet-pantomima (1960)
Suita warmińska na chór mieszany * (1960)
Kołysanka warmińska na głos i fortepian * (1960)
Carmina de mortuis per coro misto * (1961)
Antifone per tre gruppi d’orchestra * (1961)
Bukoliki na chór mieszany (1962)
Cantus antiqui na sopran, klawesyn, fortepian i perkusję * (1962)
Cyrano de Bergerac, opera romantyczna (1962)
Nomopedia Cinque movimenti per orchestra * (1962)
Psalmus 149 per coro misto * (1962)
Mała suita na skrzypce i fortepian * (1962)
Kwietniowe pieśni na chór mieszany (1963)
Posągi czarnoksiężnika (Rzeźby mistrza Piotra), balet-pantomima * (1963)
Miniatury na chór mieszany (1964)
Oda 64 na orkiestrę (1964)
Parabola, pantomima (1964)
Dwie pieśni murzyńskie na chór mieszany (1965)
Tragedya albo Rzecz o Janie i Herodzie, opera-moralitet (1965)
Sonetti di Petrarca per tenore solo e due cori a cappella * (1965)
Tre studi secondo Giotto per orchestra da camera * (1966)
Impressioni fiorentini per quattro cori strumentali * (1967)
Capricci per pianoforte * (1967)
Mała liturgia prawosławna na zespół wokalny i 3 grupy instrumentów * (1968)
Oda do młodości na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę * (1969)
Upadek ojca Suryna, radiowy dramat muzyczny (1969)
Lord Jim, dramat muzyczny * (1970-73)
Trzy sonety pożegnalne [wersja I] na bas-baryton i orkiestrę kameralną * (1971)
Trzy sonety pożegnalne [wersja II] na bas-baryton i fortepian * (1971)
Dwie pieśni żartobliwe [wersja I] na chór mieszany (1972)
Dwie pieśni żartobliwe [wersja II] na chór żeński lub chłopięcy * (1972)
Preludium, toccata i chorał na orkiestrę symfoniczną (1973)
Tryptyk Mariacki na orkiestrę smyczkową * (1973)
Preludio e toccata per coro misto * (1974)
Studium in a na orkiestrę * (1974)
Improvvisazione e toccata per due pianoforti * (1974)
Dwa pejzaże na orkiestrę symfoniczną (1975)
Impresje morskie na chór mieszany (1975)
Krajobraz polski [wersja I] na bas-baryton i orkiestrę symfoniczną (1975)
Krajobraz polski [wersja II] na bas-baryton i fortepian * (1975)
Laudate Dominum, dialog na 2 chóry mieszane * (1976)
Sequentiae de ss. Patronis Polonis na baryton, chór i zespół instrumentalny (1977)
Ręka mi miecz, trzy poematy na tenor solo i chór mieszany (1977)
Maria Stuart, dramat muzyczny (1978)
Capriccio in blue na skrzypce i orkiestrę (lub fortepian) * (1979)
Lamentationes per coro misto * (1979)
Oblicze morza, 5 pieśni na bas-baryton i fortepian * (1979)
Preludio, recitativo ed aria con variazioni per cembalo (pianoforte) *(1979)
Sonata breve per cembalo (pianoforte) * (1979)
Koncert wiejski na chór mieszany * (1980)
Musica concertante na fortepian * (1980)
Mały koncert na fortepian i zespół instrumentalny * (1980)
Na czterech strunach na skrzypce i fortepian * (1980)
Trzy pieśni kurpiowskie na chór mieszny * (1980)
Historya o św. Katarzynie, moralitet muzyczny (1981)
Fantazja na organy * (1982)
Fantazja polska na dwoje skrzypiec * (1982)
Salve Regina na chór żeński i organy * (1982)
Trzy utwory na organy * (1982)
Ave Maris Stella [wersja I] na chór męski i organy (lub fortepian) (1982)
Erotyki na głos i fortepian * (1983)
Joannes Rex, kantata na baryton, chór mieszany i orkiestrę * (1983)
Koncert na fortepian i orkiestrę * (1984)
Wesołe miasteczko na fortepian * (1984)
Fantazja hiszpańska [wersja I] na skrzypce i orkiestrę (lub fortepian) *(1985)
Fantazja hiszpańska [wersja II] na wiolonczelę i fortepian * (1985)
Mały tryptyk na kwintet dęty * (1986)
Trzy freski na orkiestrę symfoniczną * (1986)
Allegro rustico na obój i fortepian * (1986)
Wariacje symfoniczne na temat George’a Gershwina na perkusję solo iorkiestrę (1986)
Kotek i smok, 7 piosenek na głos i fortepian * (1986)
Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian * (1987)
Koncert staropolski na orkiestrę smyczkową (1987)
Trzy pieśni do słów Stanisława Ryszarda Dobrowolskiego na baryton i fortepian * (1987)
Mały koncert na orkiestrę wokalną (1988)
Wariacje litewskie na flet, obój, klarnet, róg i fagot * (1988)
Sonety Michała Anioła na baryton i fortepian * (1988)
Symfonie dzwonów na fortepian * (1988-91)
Album włoski na orkiestrę (1989)
Taniec staropolski na 3 gitary * (1989)
Espressioni per violino e pianoforte * (1990)
Alleluja na chór mieszany (1990)
Chwalitie Imia Gospodina [wersja I] na chór mieszany * (1990)
Trzy sonety do Don Kichota na bas-baryton i fortepian * (1990)
Znad Willi na baryton i fortepian * (1990)
Niggunim, melodie chasydów na skrzypce i orkiestrę symfoniczną (lub fortepian) * (1991)
Tu es Petrus na baryton, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1991)
Hosanna I na chór mieszany * (1992)
Plejady na skrzypce i fortepian * (1993)
Trio młodzieżowe na skrzypce, wiolonczelę i fortepian * (1993)
Pieśni Maryjne na sopran i małą orkiestrę symfoniczną (1993)
Sonatina na dwoje skrzypiec * (1993)
Canticum Canticorum na sopran, flet, klarnet i smyczki (1994)
Koncert na wiolonczelę i orkiestrę (1995)
Wsjakoje dychanije na chór mieszany (1996)
Inwokacja i capriccio na dwie wiolonczele (1996)
Regina coeli na chór mieszany (1996)
W gaiku zielonym, 5 miniatur na fortepian na 4 ręce * (1996)
Hosanna II na chór mieszany * (1997)
Concerto breve na orkiestrę smyczkową (1998)
K Tiebie Władyka na chór mieszany (1998)
gloriosa Domina na chór mieszany (1999)
Hommage à J. S. Bach, cykl utworów na fortepian (2000)
Dwie kolędy na chór chłopięcy (2000)
Wo carstwii Twojem na chór mieszany (2000)
Chwali dusze moja na chór mieszany (2000)
Intermezzo na fortepian (2000)
Introdukcja i Allegro na skrzypce i fortepian (2001)
Missa „Regina caeli” na chór mieszany (2001)
Capriccio na skrzypce i fortepian (2001)
O salutaris na chór mieszany (2001)
Jubilate Deo na chór mieszany (2001)
Ave Maris Stella [wersja II] na chór męski (2002)
Pastorale i Humoreska na obój i fortepian (2002)
Chwalitie Imia Gospodina [wersja II] na chór męski (2002)
Musica festiva na organy (2002)
W chińskim ogrodzie na zespół perkusyjny (2002)
Toccata i chorał na organy (2002)
Jezu ufam Tobie. Misterium o Miłosierdziu Bożym na sopran, baryton, 2 głosy recytujące, chór mieszany i orkiestrę (2002)
Im ZOO na skrzypce i fortepian (2002)
Jeż elegant i Dudek na głos i fortepian (2002)
Trzy szkice na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2003)
Serenada na orkiestrę smyczkową (2003-2004)
Trzy intermezza na organy (2004)
Lato z tatą na głos i fortepian (2004)
Tango na wiolonczelę i fortepian (2004)
Medytacja na wiolonczelę i fortepian (2004)
Campane IV z cyklu Symfonie dzwonów na fortepian (2004)
Orzeł Biały na głos i fortepian (2004)
Pater noster na chór mieszany (2005)
Tryptyk paschalny na organy (2005)
Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian nr 2 (2005)
Otcze nasz na chór mieszany (2005)
literatura wybrana:
Muzyka przyjazna słuchaczowi. Rozmowa z Romualdem Twardowskim, "Kwarta" 2006 nr 15, s.4-6
Romuald Twardowski, "Kwarta" 2006 nr 15, s.3
Maciejewski Bogusław M. Romuald Twardowski. w: Twelve Polish Composers, Allegro Press, London 1976
Markuszewski Paweł Twardowski Romuald. w: Almanach Kompozytorów AkademiiMuzycznej im. F. Chopina w Warszawie, t. II, Akademia Muzyczna w Warszawie, Warszawa 2004
Samson Jim, Adrian Thomas Twardowski Romuald. w: The New Grove Dictionaryof Music and Musicians. Second Edition (ed. Stanley Sadie), vol. 25,Macmillan Publishers Limited, London 2001
Twardowski Romuald Było, nie minęło. Wspomnienia kompozytora,Wydawnictwo „Pani Twardowska”, Warszawa 2000
|
Biografia:
Urodzony w Wilnie w 1930 roku, tam spędził swoje dzieciństwo i młodość.
W latach okupacji uczył się gry na skrzypcach, po wojnie – na fortepianie i organach.
W latach 1946-50 pełnił obowiązki organisty w wileńskich kościołach, m.in. w uniwersyteckim kościele św. Jana, gdzie przed 100 laty organistował Stanisław Moniuszko.
W 1952 roku rozpoczyna studia kompozycji w wileńskim konserwatorium, które kończy w roku 1957.
Przez krótki czas pracuje w Poniewieżu na Litwie, poczym w grudniu tego roku przyjeżdża do Warszawy, gdzie kontynuuje studia w Wyższej Szkole Muzycznej u prof. Woytowicza.
Po wygraniu konkursu w roku 1963 przyjeżdża do Paryża na dalsze studia u słynnej Nadii Boulanger.
W sierpniu udaje się w swoją pierwszą podróż do Włoch, do których będzie często powracał w latach późniejszych.
Po powrocie do kraju osiedla się na Śląsku i tu w Bytomiu wystawia swoją pierwszą operą Cyrano de Bergerac.
W roku 1967 przenosi się na stałe do Warszawy.
W roku 1972 podejmuje współpracę z Akademią Muzyczną im. Fryderyka Chopina.
Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte należą do najbardziej płodnych w działalności kompozytora.
Poza Cyranem powstaje Tragedyja albo Rzecz o Janie i Herodzie (prapremiera w Teatrze Wielkim w Łodzi), Lord Jim (premiera tamże), balety Nagi Książe (premiera w Warszawie), i Posągi Czarnoksiężnika (premiera w Łodzi). Dzieła symfoniczne i chóralne przynoszą kompozytorowi deszcz nagród w kraju i za granicą - można tu wymienić dwukrotne Grand Prix w Monaco, I nagrodę na „Praskiej Wiośnie”, II miejsce na Trybunie Kompozytorskiej UNESCO w Paryżu, II nagrodę w Skopje, 2 nagrody w Tours za utwory chóralne i prestiżową nagrodę AGEC (Zachodnioeuropejska Federacja Chórów) za Mały Koncert. W międzyczasie kompozytor często podróżuje po Europie, Azji, Rosji i Afryce. Idzie to w parze z wielką aktywnością na polu propagowania muzyki polskiej (wspomina o tym Kisiel w swoich „Dziennikach”) zarówno w kraju, jak i za granicą.
W latach osiemdziesiątych był Twardowski prekursorem w nawiązywaniu kontaktów kulturalnych z Litwą, Armenią i Gruzją. Działalność ta przyniosła mu uznanie środowiska muzycznego i krytyki muzycznej. W tych latach pojawiły się kolejne dzieła operowe Twardowskiego - Maria Stuart wystawiona z ogromnym powodzeniem na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi i Historya o św. Katarzynie w Teatrze Wielkim w Warszawie. Premiery dzieł scenicznych Twardowskiego miały ponadto miejsce w Gdański, Poznaniu i za granicą - w NRF, NRD, Jugosławii, Finlandii i Czechosłowacji. Realizacjom tym towarzyszyły dziesiątki recenzji, krytyk, wypowiedzi i wywiadów.
Muzyka Twardowskiego, jakkolwiek bardzo nowoczesna (liczne wykonania na„Warszawskiej Jesieni”), jest mimo to nader komunikatywna, pełna wewnętrznego dramatyzmu i posiadająca rys indywidualny. Stanowi ona oryginalne zjawisko w powojennej muzyce polskiej i jako taka ma szansę na zajęcie trwałego miejsca w muzyce polskiej.
W ostatnim czasie muzyka Twardowskiego jest coraz częściej wykonywana na Zachodzie, a zwłaszcza w USA, gdzie jego Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian robi autentyczną karierę. W wydanej niedawno książce biograficznej „Było, nie minęło” kompozytor podsumował swoje doświadczenie twórcze i dał barwny opis ludzie i wydarzeń z ostatnich kilkudziesięciu lat.
Utwory sceniczne
Cyrano de Bergerac opera w 4 aktach, (1962), prawykonanie: 6 VII 1963, Bytom, Opera Śląska wykonawcy: N. Siess (dir.)
Historya o świętej Katarzynie moralitet w 2 aktach, (1981), prawykonanie: 14 XII 1985, Warszawa, Teatr Wielki, Sala im. E. Młynarskiego wykonawcy: A. Kreiner (dir.)
Lord Jim opera w 3 aktach, (1973), prawykonanie: 14 II 1976, Łódź, Teatr Wielki wykonawcy: A. Wicherek (dir.) nagrody: Grand Prix ou Concours Musical prince Pierre de Monaco, 1973
Maria Stuart dramat muzyczny w 3 aktach, (1978), prawykonanie: 12 IV 1981, Łódź, Teatr Wielki wykonawcy: J. Salwarowski (dir.)
Nagi książę, balet-pantomima w 1 akcie, (1960), prawykonanie: 7 X 1964, Warszawa, Państwowa Opera wykonawcy: B. Madey (dir.)
Posągi czarnoksiężnika, balet-pantomima w 1 akcie, (1963), prawykonanie: 16 X 1971, Wrocław, Państwowa Opera wykonawcy: Z. Hass (dir.), T. Kujawa (choreogr.) nagrody: „Grand Prix”, Monaco 1965
Tragedyja albo rzecz o Janie i Herodzie misterium w 2 aktach z epilogiem,(1964), prawykonanie: 26 IV 1969, Łódź, Teatr Wielki wykonawcy: Z. Latoszewski (dir.)
Utwory wokalno-instrumentalne
Canticum canticorum per soprano e gruppo d'instrumenti, (1994),
Cantus antiqui na sopran, klawesyn, fortepian i perkusję, (1962),
Exegi monumentum per soprano, basso, coro misto ed orchestra
Grunwald 1410 per basso solo ed orchestra, (2010),
Johannes Rex, cantata de Victoria Vienensi na baryton, chór mieszany iorkiestrę, (1983),
Mała liturgia prawosławna na zespół wokalny (SATB) i 3 grupy instrumentów, (1968),
Oda do młodości na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę, (1969),
Sequentiae de SS. Patronis Polonis na baryton, chór mieszany i zespół instrumentalny, (1977),
Trzy piosenki z repertuaru zespołu "Śląsk”
Trzy sonety pożegnalne na bas-baryton, smyczki, fortepian i perkusję,(1970).
Tu es Petrus per baritono, coro ed orchestra,
Wśród nocnej ciszy 12 kolęd na głos i fortepian .
Utwory wokalne
A jak śpiewać na chór żeński lub chłopięcy (Ze zbioru „Miniatury chóralne”), (1968),
Carmina de mortuis per coro misto a cappella, (1961), prawykonanie: XI 1964, Wrocław, Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej wykonawcy: S. Krukowski (dir), Chór PR we Wrocławiu
Cztery cykle,
Dwa treny na chór żeński lub chłopięcy (Ze zbioru „Miniatury chóralne”), (1962),
Jubilate Deo na chór mieszany a cappella, prawykonanie: 17.V.2003, Warszawa wykonawcy: Akademicki Chór Politechniki Śląskiej w Gliwicach, Czesław Freund (dir.)
Lamentationes, (1979),
Lauda Sion na chór mieszany, (1999),
Laudate Dominum Dialog na dwa chóry mieszane a cappella, (1976),
Liryki na chór mieszany, (1969),
Miniatury chóralne
Osiem utworów na chór mieszany
Otcze nasz; Pater noster na chór mieszany a cappella, (2005), prawykonanie: Otcze nasz - 19 XII 2005, Warszawa; Pater noster - 11 VI 2005, Katowice wykonawcy: Otcze nasz - Schola Cantorum Gedanensis, J. Łukaszewski (dir); Pater Noster - Chór Polskiego Radia, Kraków, W. Siedlik (dir)
Pieśni o wiośnie Dwie pieśni żartobliwe na chór żeński lub chłopięcy, (1959),
Pieśni różne
Preludio e toccata, (1974),
Psalmus 149 per choro misto, (1962), prawykonanie: 23 II 1974, Wrocław, Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej wykonawcy: S. Krukowski (dir), Chór PR we Wrocławiu
Regina Coeli o Gloriosa Domina na chór mieszany a cappella, (1996),
Suita warmińska, (1960)
Trittico fiorentino II Sonetti di Petrarca, (1965), prawykonanie: 27 V 1966, Praga, (Czechy) Praska Wiosna
Trzy cykle na chór mieszany, (1965), prawykonanie: 16 XII 1970, Warszawa, Koncert Koła Warszawskiego ZKP (Dwie pieśni murzyńskie) wykonawcy: A. Szaliński (dir), Chór Mieszany FH
Trzy piosenki z repertuaru zespołu "Śląsk”
Utwory orkiestrowe
Album włoski na orkiestrę symfoniczną, (1989), ca 20'
Antifone per tre gruppi d'orchestra na 3 grupy orkiestrowe, (1961), prawykonanie: 16 IX 1962, Warszawa, Filharmonia Narodowa, Warszawska Jesień wykonawcy: K. Stryja (dir.), Orkiestra Filharmonii Śląskiej
Concerto breve na orkiestrę smyczkową, (1998),
Dwa pejzaże na orkiestrę symfoniczną, (1976), prawykonanie: 16 I 1976, Szczecin, Filharmonia Szczecińska wykonawcy: S. Marczyk (dir), Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Szczecińskiej
Koncert staropolski na orkiestrę smyczkową, (1987),
Lord Jim, prolog i interludium z opery, (1972), prawykonanie: Prolog - 10 IX 1972, Bydgoszcz; Interludium - 18 I 1974, Gdańsk wykonawcy: Prolog - Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej i chór „Arion”, J. Radwan (dir.), P. Trella (T); Interludium – Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Bałtyckiej, Z. Chwedczuk (dir.) nagrody: Grand Prix ou Concours Musical prince Pierre de Monaco, 1973
Mała symfonia na smyczki, fortepian i perkusję, (1959), prawykonanie: 25.XI.1964, Wrocław, wykonawcy: S. Michalak (dir.), Orkiestra Filharmonii w Opolu
Maria Stuart, trzy interludia z dramatu muzycznego, (1980), prawykonanie: 7 V 1983, Zielona Góra, Filharmonia Zielonogórska wykonawcy: Sz. Kawalla (dir.), Orkiestra Filharmonii w Zielonej Górze
Maria Stuart: trzy interludia z dramatu muzycznego, (1980),
Nomopedia, cinque movimenti per orchestra, (1962), prawykonanie: 12 IV 1964, Katowice, Filharmonia Śląska wykonawcy: K. Stryja (dir.), Orkiestra Filharmonii Śląskiej
Oda 1964 na orkiestrę symfoniczną, (1973/1964), prawykonanie: 12 VII 1967, Ciechocinek, wykonawcy: T. Babiński (dir.), Państwowa Orkiestra Symfoniczna w Olsztynie
Preludium, toccata i chorał na orkiestrę symfoniczną, (1973), prawykonanie: 13 XII 1974, Białystok, Filharmonia Białostocka wykonawcy: T. Chachaj (dir.), Orkiestra Filharmonii w Białymstoku
Serenada na orkiestrę smyczkową, (2003),
Studium in A na orkiestrę symfoniczną, (1973), prawykonanie: 21 IX 1976, Warszawa, Filharmonia Narodowa, Warszawska Jesień wykonawcy: C. Halffter (dir.), Orkiestra Symfoniczna PRiTV w Krakowie
Suita w dawnym stylu na orkiestrę symfoniczną, (1957), prawykonanie: XII 1959, Olsztyn, Filharmonia Olsztyńska wykonawcy: K. Anbild (dir), Orkiestra Filharmonii Olsztyńskiej
Tryptyk florencki I: Tre studi secondo Giotto per orchestra da camera, (1966),
Tryptyk florencki III: Impressioni fiorentini per quattro cori strumentali, (1967),
Tryptyk Mariacki, 3 sceny i 2 tańce na orkiestrę smyczkową, (1973), prawykonanie: 10 X 1973, Toruń wykonawcy: J. Katlewicz (dir.), Orkiestra Filharmonii Krakowskiej
Trzy freski na orkiestrę symfoniczną, (1986), prawykonanie: 9 IX 1988, Bydgoszcz, Filharmonia Pomorska wykonawcy: M. Nowakowski (dir.), Orkiestra FIlharmonii Pomorskiej
Trzy tańce polskie: Polonez, Taniec renesansowy, Mazur na orkiestrę symfoniczną, (1982),
Wariacje symfoniczne na temat George'a Gershwina na orkiestrę, (1986),
Utwory na instrument(y) solo i orkiestrę I Koncert fortepianowy, (1956), prawykonanie: VI 1956, Wilno wykonawcy: Chaim Potaszyński (pf), Orkiestra Symfoniczna Radia Litewskiego, Abel Klenicki (dir)
II Koncert fortepianowy, (1984), prawykonanie: 13 IX 1985, Gdańsk, Filharmonia Bałtycka wykonawcy: J. Stompel (pf), W. Czepiel (dir), Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Bałtyckiej
Capriccio in blue (George Gershwin in memoriam) na skrzypce i orkiestrę, (1979), prawykonanie: 15 XI 1979, Łódź, II Biennale Muzyki dla Dzieci wykonawcy: K. Pindak (vn), K. Więcek (dir.), Orkiestra OSM im. H. Wieniawskiego
Fantazja hiszpańska na skrzypce i orkiestrę, (1985), prawykonanie: 11 IV 1986, Zielona Góra, Filharmonia Zielonogórska wykonawcy: R. Lasocki (vn), Sz. Kawalla (dir.), Orkiestra Filharmonii Zielonogórskiej
Koncert na wiolonczelę i orkiestrę, (1997/1995), prawykonanie: 14 XI 1997, Białystok, Filharmonia Białostocka wykonawcy: T. Strahl (vc), Z. Szablewski (dir), Orkiestra Filharmonii Białostockiej
Koncert na skrzypce i orkiestrę smyczkową, (2006),
Mały koncert na fortepian, smyczki i perkusję, (1980), prawykonanie: 21 XI 1981, Łódź, Festiwal DO-RE-MI wykonawcy: K. Więcek (dir.), Orkiestra PWSM w Łodzi
Melodie hebrajskie na klarnet i orkiestrę, (1997),
Niggunim. Melodie Chasydów na skrzypce i orkiestrę, (1991), prawykonanie: 5 VI 1991, Kraków, Synagoga wykonawcy: R. Lasocki (vn), Sz. Kawalla (dir), Orkiestra PRiTV w Krakowie
Utwory kameralne
I Koncert fortepianowy, (1956), prawykonanie: VI 1956, Wilno wykonawcy: Chaim Potaszyński (pf), Orkiestra Symfoniczna Radia Litewskiego, Abel Klenicki (dir)
II Koncert fortepianowy, (1984),
Allegro rustico na obój i fortepian, (1986), prawykonanie: Łódź, Festiwal DO-RE-MI
Burleska na skrzypce i fortepian zobacz wydanie drukiem Capriccio in blue (George Gershwin in memoriam) na skrzypce i fortepian, (1979),
Capricio na skrzypce i fortepian zobacz wydanie drukiem Espressioni na skrzypce i fortepian, (1990), prawykonanie: 9 XII 1991, Warszawa wykonawcy: K. Bąkowski (vn), B. Topolnicka (pf) nagrody: 1991, Warszawa, Konkurs Kompozytorski im. Wawrzyńca Żuławskiego - nagroda główna / Wawrzyniec Żuławski Composition Competition – main prize
Fantazja hiszpańska na skrzypce i fortepian, (1985), prawykonanie: 11 IV 1986, Zielona Góra, Filharmonia Zielonogórska wykonawcy: R. Lasocki
Fantazja polska na 2 skrzypiec, (1982), prawykonanie: 17 XI 1984, Łódź, Festiwal DO-RE-MI wykonawcy: K. Roszkowska (vn), J. Drzyzguła (vn) zobacz wydanie drukiem
Im Zoo für Geige und Klaveir
Improvvisazione e toccata na dwa fortepiany
Introdukcja i Allegro na skrzypce i fortepian
Mała suita na skrzypce i fortepian, (1962),
Mały tryptyk na kwintet dęty, (1986), prawykonanie: 27 IX 1987, Warszawawykonawcy: Kwintet Dęty „Da Camera”
Melodie hebrajskie na klarnet i fortepian, (1997),
Na czterech strunach kolekcja kompozycji dla dzieci na skrzypce i fortepian, (1980), prawykonanie: 20 XI 1981, Łódź, Festiwal DO-RE-Mi wykonawcy: J. Łodyga (vn), A. Krawczyk
Niggunim. Melodie Chasydów na skrzypce i fortepian, (1991), prawykonanie: V 1991, Warszawa, Warszawskie Spotkania Muzyczne wykonawcy: M.Rezler (vn), B. Topolnicka
Oberek na skrzypce i fortepian, (1955), prawykonanie: 1980, Wilno, Litwa wykonawcy: P. Juodisius (vn), R. Twardowski (pf)
Pastorale e danza na skrzypce i fortepian
Pastorale i Humoreska na obój i fortepian, (2002),
Plejady na skrzypce i fortepian
Sonatina na dwoje skrzypiec, (1993), prawykonanie: 18 VI 1999, Łódź, Festiwal DO-RE-MI wykonawcy: M. Machowska (vn), K. Specjał (vn)
Trio młodzieżowe na skrzypce, wiolonczelę i fortepian, (1993), prawykonanie: 19 VI 1999, Łódź, Festiwal DO-RE-MI wykonawcy: K. Weltrowska (vn), L. Snopek (vc), M. Quinn (pf)
Trio numero 2 per violino, violoncello e pianoforte, (2005), zamówienie: Trio „Pomerania” de Geneve prawykonanie: 19 XI 2005, Genewa wykonawcy: Trio Pomerania
W gaiku zielonym pięć miniatur na fortepian na 4 ręce, (1997), prawykonanie: 13 IV 2000, Warszawa,
W Zoo na skrzypce i fortepian
Utwory na instrumenty solo
Fantasia per organo, (1981), prawykonanie: VII 1982, Monachium (Niemcy) wykonawcy: A. Chorosiński
Mała sonata na fortepian, (1958), prawykonanie: 27 V 1959, Warszawa wykonawcy: R. Łęcki (pf)
Preludio, recitativo ed aria con variazioni per cembalo (pianoforte), (1979), prawykonanie: V 1986, Warszawa, Warszawskie Spotkania Muzyczne wykonawcy: D. Kojro (cmb.)
Sonatiny na fortepian, (1968), prawykonanie: 20 III 2003, Warszawa wykonawcy: uczniowie ZPSM nr 1 w Warszawie
Trzy etiudy-kaprysy na skrzypce solo, (1992), prawykonanie: 13.XII.2005 Warszawa wykonawcy: Andrzej Gębski
Trzy miniatury na fortepian, (1957),
Wesołe miasteczko na fortepian, (1984), prawykonanie: 20 III 2003, Warszawa wykonawcy: uczniowie ZPSM nr 1 w Warszawie
wywiady, eseje, artykuły:
MUZYKA PRZYJAZNA SŁUCHACZOWI rozmowa z Romualdem Twardowskim
KWARTA: W bieżącym roku obchodzi Pan 75-lecie urodzin. To już ponadpół wieku niezwykle aktywnej działalności kompozytorskiej… Jak to się zaczęło?
ROMUALD TWARDOWSKI: Zawsze starałem się być samodzielny, nie podążać bezmyślnie za panującymi trendami. Już jako młody kompozytor, debiutując w Polsce po przyjeździe z Wilna w 1957 roku, dokonałem rozpoznania zaniedbanych obszarów muzyki. Stwierdziłem, że obumiera muzyka chóralna. Wiechowicz już się zestarzał, a poza nim prawie nikt nie pisał na chór. Pomyślałem, że można tu wiele osiągnąć – i zaraz posypał się na mnie deszcz nagród. Wkrótce o muzyce chóralnej przypomniało sobie wielu innych kompozytorów… Innym niezagospodarowanym obszarem był teatr muzyczny. Ogłoszono wówczas śmierć opery i teatru muzycznego – a moją pracą dyplomową był… balet, Nagi książę. A potem? Kilkanaście premier i to z licznymi powtórkami. Nie każdy może się tym pochwalić…
KWARTA: Zwłaszcza w latach szalejącej awangardy…
RT: Tak, koniec lat 50. i lata 60. to był zalew awangardy, która miała za sobą prasę, większość krytyki muzycznej i część słuchaczy. Krzyczano, że najważniejsza jest nowość, nowość za wszelką cenę… A ja twierdzę, że nowość to nie wszystko. Komponując w 1961 roku Antyfony, dostrzegłem potrzebę spojrzenia wstecz, w stronę tradycji, spuścizny muzycznej. To, co jest stare, często znakomicie współgra z tym, co nowe… Antyfonami (I nagroda na konkursie ZKP, II lokata na Trybunie Kompozytorskiej UNESCO w Paryżu) zapoczątkowałem mój pierwszy okres twórczości, który na własny użytek nazwałem okresem neoarchaicznym, okresem syntezy Nowego i Starego. Do tego nurtu można zaliczyć utwory inspirowane podróżami do Italii, ojczyzny artystów. Powstały wtedy dość awangardowe jak na owe czasy Nomopedia, a potem Tryptyk florencki: Trzy studia według Giotta na orkiestrę kameralną, Sonety Petrarki na dwa chóry a cappella i tenor solo (I nagroda na „Praskiej Wiośnie” w 1965 roku), i Impresje florenckie na orkiestrę. Reminiscencją tego nurtu są także Trzy freski na orkiestrę o inklinacjach bizantyjskich w latach 80., a także szereg utworów chóralnych w konwencji neoarchaicznej. Należą do niego także dwie moje opery – staropolska opowieść Tragedyja czyli rzecz o Janie i Herodzie, wystawiona w 1969 roku w Łodzi, oraz dużo późniejsza, ostatnia moja próba sceniczna, Historya o świętej Katarzynie z roku 1981, wystawiana przez Teatr Wielki w Warszawie i Operę Bałtycką w Gdańsku. W tych operach obecna jest nuta polska, echa naszej muzyki kościelnej i świeckiej.
KWARTA: Czy zatem zaliczymy do tego nurtu także Koncert staropolski z roku 1988?
RT: Oczywiście, a także cała grupa utworów pastiszowych bądź stylizowanych, jak Tryptyk Mariacki czy utwory chóralne, w tym inspirowane prawosławiem. Nie dokonuję klasyfikacji na podstawie środków technicznych, a na podstawie typu wyrazu, ekspresji. W każdym z nurtów stylistycznych mogę używać podobnych środków. Między Tryptykiem florenckim a Koncertem staropolskim jest przepaść, jeśli chodzi o warsztat, ale wyraz jest podobny. Wróćmy do schyłku lat 60. Zacząłem wówczas pracować nad kolejnym dziełem scenicznym, dramatem Lord Jim według Conrada. Estetyka neoarchaizmu była temu tematowi obca, musiałem więc zastosować inne środki, inny typ ekspresji. Lord Jim prezentuje nową estetykę brzmieniową i wyrazową, jest to muzyka spięć, konfliktów… To zapoczątkowało drugi nurt mojej twórczości – nurt ekspresyjny, wyrazowy. Powstała wówczas, między innymi, opera Maria Stuart, Dwa pejzaże na orkiestrę, chóralne Lamentacje, Ekspresje na skrzypce i fortepian… A potem nastąpił okres pewnej psychologicznej przemiany, którą po francusku określa się słowem sérénité, po niemiecku Verklärung… Okres uproszczenia, złagodzenia, muzyka niepozbawiona ukrytego uśmiechu, dobrotliwości. Takie utwory, jak Concerto breve, Serenada, szereg utworów skrzypcowych, a także Missa Regina caeli i inne utwory religijne – prezentują oblicze kompozytora, który ma dystans do rzeczywistości, nie daje się ponosić emocjom, patrzy dobrotliwie na to, co się wokół niego dzieje, zachowuje umiar i powściągliwość i przekazuje te cechy swojej muzyce.
KWARTA: Wymienił Pan dzieła religijne – to tematyka, która pojawia się w Pańskiej twórczości cały czas…
RT: Tak! Już mój pierwszy utwór, napisany w wieku 17 lat przy organach u św. Jana w Wilnie, to była parafraza kolędy Lulajże Jezuniu. Muzykę kościelną pisałem też w latach 60. i 70., kiedy nie była ona zbyt mile widziana. A później niemal co roku pisałem nowy utwór, zarówno z inspiracji częstochowskiego festiwalu „Gaude Mater”, jak i na potrzeby Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Cerkiewnej w Hajnówce. Muzyce kościelnej i tradycji zawdzięczam bardzo dużo, czuję się w niej dość swobodnie. Ale tradycja rzymska sąsiaduje w mojej twórczości z tradycją Bizancjum. Już od 1968 roku, od Małej Liturgii Prawosławnej, to się wciąż uzupełnia i równoważy. Niedawno napisałem Missa Regina caeli – teraz piszę liturgię prawosławną na zamówienie z Kijowa…
KWARTA: Polski kompozytor pisze liturgię dla Kijowa?! Czy to również pokłosie hajnowskiego festiwalu?
RT: Festiwal, od niedawna odbywający się w Białymstoku, daje mi od wielu lat wyjątkową okazję obserwowania tego, co się dzieje na Wschodzie. W ostatnich latach większość kompozytorów rosyjskich, a przede wszystkim ukraińskich, zwróciła się w stronę muzyki cerkiewnej. A w tej dziedzinie największe talenty grupują się nie w Moskwie, nie w Petersburgu, tylko właśnie w Kijowie. Wielbiona przeze mnie Łesia Dyczko, bardzo nowocześnie myślący Jewhen Stankowycz, Wiktor Stepurko, Hanna Hawrylec… To są znakomici twórcy.
KWARTA: Widzę jeszcze jedną kategorię wspólną dla całej Pańskiej twórczości – inspiracje ludowe. Czy potwierdza Pan zainteresowanie tym obszarem?
RT: Kultura narodowa, tradycja, folklor, to jedne z naszych najważniejszych wizytówek muzycznych w Europie. Nasz folklor wytrzymuje konkurencję z tak wspaniałymi folklorami, jak rosyjski, hiszpański, węgierski czy bułgarski. Dzięki folklorowi, dziś czasem pogardzanemu, w XIX wieku byliśmy obecni w Europie. To przecież polonezem rozpoczynano wszystkie dworskie bale! A te nasze kujawiaki, oberki, mazury miały wyraźne zabarwienie narodowe. Wyzbywanie się dziś tego wydaje mi się co najmniej lekkomyślne. W mojej twórczości wątek folklorystyczny przewija się właściwie przez cały czas, w sposób mniej lub bardziej widoczny. Pierwszy mój utwór, który funkcjonuje do dzisiaj, to Oberek na smyczki, napisany w Wilnie w 1955 roku. W finale Serenady z 2003 roku też są rytmy folklorystyczne, tylko bardziej zakamuflowane, przetrawione.
KWARTA: Dystans wobec obowiązujących prądów, prostota, szacunek dla tradycji… Jednak nie stronił Pan także od środków awangardowych?
RT: Może nie była to awangarda, a pewne nowe pomysły. Postawiłem sobie pytanie: dlaczego nie powiązać aleatoryki z muzyką, w której panuje tradycyjny ład i określony rytm? I zrobiłem to – w trzeciej części Trzech studiów według Giotta (1966). Pojawia się tam ściśle wymierny rytmicznie wątek chorałowy, rzucony na rozedrganą, rozwibrowaną tkankę aleatoryczną. Wydaje mi się, że nikt przede mną tego nie zastosował. Inny pomysł wykorzystałem w prologu do Lorda Jima. Jest tu pewna stale powtarzająca się fraza – wznoszący się i opadający motyw fali, na który nakładają się kolejne instrumenty i grupy instrumentów. Doprowadza to do zagęszczenia faktury i kulminacji, po której następuje proces odwrotny – stopniowe wyłączanie tych brzmień. Podobny chwyt zastosowałem w drugim z Dwóch pejzaży. Nazywam to techniką nawarstwiania. Kolejny pomysł dotyczy twórczości operowej. Uważam, że śpiew w operze jest usprawiedliwiony wtedy, gdy ma podbudowę emocjonalną. Przechodzenie od słowa mówionego do śpiewanego jest przykrym zgrzytem. Pisząc Lorda Jima, wiedziałem, że w trakcie akcji będą potrzebne partie mówione. Aby uniknąć tego zgrzytu przy łączeniu mowy ze śpiewem, wymyśliłem system trzech pięciolinii. Na pierwszej jest zaznaczona mowa zrytmizowana, ze wskazaniem wysokości i kierunku ruchu głosu. Na drugiej mowa zaczyna się przekształcać w mowę śpiewaną, rytm jest dalej dokładnie zapisany, są nuty, ale bez klucza. A gdy orkiestra daje sygnał – śpiewak zupełnie niezauważalnie przechodzi do normalnego śpiewu. I jeszcze jeden problem związany z operą – zrozumiałość tekstu. W warstwie tekstowej opery są dwie płaszczyzny: informacyjna i emocjonalna. Jeżeli słychać tekst o funkcji informacyjnej, orkiestra musi się cofnąć, ustąpić miejsca solistom. Natomiast kiedy na scenie jest atmosfera podniecenia i ożywienia – orkiestra może czuć się w swoim żywiole. W ten sposób wiadomo, o co chodzi na scenie.
KWARTA: Odejdźmy na chwilę od muzyki. Podkreśla Pan często swojąniezależność – czy rzeczywiście jest to dla twórcy tak ważnezagadnienie?
RT: Ja zawsze źle przystawałem do różnych towarzystw wzajemnej adoracji, koterii, komitetów, wolałem być od tego na dystans. Może i dobrze na tym wyszedłem… Niemniej to kosztuje – ludzie nie lubią kogoś, kto pozostaje na uboczu, i często odnoszą się do niego z nieufnością. A już wygłaszanie niezależnych, czasami nawet krytycznych opinii pod adresem ważnych osobistości i instytucji naraża na zaskakujące reakcje – jak choćby „niezauważenie” mego 75-lecia przez Polskie Radio, o Filharmonii Narodowej nie wspominając. Ale nie narzekam – niezależność jest gwarancją oryginalności.
KWARTA: A jak zachować oryginalność w bogactwie współczesnego życia muzycznego?
RT: Moim zdaniem w muzyce istnieją trzy nurty. Nurt centralny, największy i najbogatszy, to twórczość klasyków: to wszystko, co się gra na co dzień. Obok płynie nieco wolniej nurt „ariergardy”, muzycznej konserwy. To twórcy, którzy nie nadążają za biegiem wydarzeń, są zapatrzeni w przeszłość, nie zauważając tego, co się dzieje wokół. W muzyce polskiej są to Nowowiejski, Rytel, Niewiadomski i cała plejada pomniejszych kompozytorów. Z drugiej zaś strony nurtu centralne płynie strumyk wąski, ale bardzo silnie dający o sobie znać – nurt awangardy, potrząsającej „nowości kwiatem”. Tu znalazł się przede wszystkim Boulez i cały krąg związany z Darmstadt i Donaueschingen. U nas głównym ośrodkiem awangardy była kiedyś „Warszawska Jesień”, czy jest nadal – nie wiem. Te grupy awangardowe są nieliczne, ale doskonale zorganizowane, bardzo hałaśliwe i niedoścignione w pozyskiwaniu funduszy. Bez nich nie mogłyby organizować festiwali – a festiwal to jedno z nielicznych miejsc, gdzie awangarda może prezentować swoje dokonania. Według mnie jednak dla kompozytora najcenniejsze jest, gdy utwór pojawia się na estradzie samorzutnie, bez starań i zabiegów, bez udziału komitetów i sponsorów. Na odgórnie organizowanych imprezach 90 procent twórczości idzie do szuflady. Proszę przejrzeć programy „Warszawskiej Jesieni” z kilkudziesięciu lat – co z tego egzystuje w repertuarach filharmonii lub zespołów kameralnych? Nic! Albowiem, niestety, kwiat nowości po pewnym czasie usycha. Zazwyczaj nawet dosyć szybko. Najważniejsze jest dobre rzemiosło – oraz oryginalność. Jeżeli jesteś niepodobny do innych, operujesz zestawem środków, którego nie posiadają twoi koledzy – to znaczy, że jesteś nowy. A jakie to są środki, to już sprawa wtórna. Twórca oryginalny może operować nawet trójdźwiękiem, najważniejsze, żeby robił to tak, jak nie robił tego nikt nigdy dotąd.
KWARTA: A co poza kompozycją najbardziej Pana absorbuje?
RT: Gdyby to było dawniej, odpowiedziałbym, że podróże i zwiedzanie świata. Teraz jednak od kilku lat sporo wysiłku wkładam w utrwalanie mojej muzyki na płytach. Dzięki współpracy z wielce zasłużoną dla popularyzacji muzyki polskiej firmą Acte Préalable i gronem znakomitych młodych wirtuozów (Andrzej Gębski, Joanna Ławrynowicz, Edward Wolanin, Tomasz Strahl, Sławek A. Wróblewski) udało mi się wydać siedem płyt autorskich z moją muzyką chóralną, skrzypcową, fortepianową, kameralną, koncertami i utworami na orkiestrę smyczkową. Czegóż jest wart w epoce rynkowej kompozytor niemający wydań nutowych i płytowych? Miałem to szczęście, że w ciągu mojej ponad 40-letniej współpracy z PWM większość moich dzieł – a jest tego ponad 80 tytułów! – ukazała się w szacownej krakowskiej oficynie. I – jako pechowcowi – przynajmniej to udało mi się w zupełności.
28 września w Sali Kameralnej warszawskiego oddziału PWM (ul. Fredry 6) odbył się koncert monograficzny Romualda Twardowskiego. 75. Urodziny Jubilata uczcili artyści zaprzyjaźnieni z kompozytorem: Józef Frakstein, Anna Orlik, Andrzej Gębski, Piotr Hausenplas, Jonanna Ławrynowicz i Antoni Lichomanow. Kwarta nr 15, II/2006
Koncerty nadchodzące:
29.04.2011 I Koncert fortepianowy „Wileński” Szkolna Orkiestra Symfoniczna, Sz. Bywalec (dir.), M. Warcaba (pf) Katowice, ZPSM i POSM
28.04.2011 Tryptyk Mariacki Warsaw Camerata, P. Kos-Nowicki (dir.) Warszawa, Filharmonia Narodowa
29.04.2011 Tryptyk Mariacki Orkiestra Filharmonii Zielonogórskiej, Cz. Grabowski (dir.) Zielona Góra
Koncerty archiwalne:
24.10.2010 I Koncert fortepianowy Orkiestra ZSM im. J. Elsnera w Warszawie, P. Wajrak (dir.), J. Ławrynowicz (pf) Warszawa, Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina
24.10.2010 Koncert na skrzypce i orkiestrę smyczkową Warszawska Orkiestra Smyczkowa im. Zenona Brzewskiego, A. Gębski (dir., vno) Warszawa, Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina
24.10.2010 Mała liturgia prawosławna Chór i Orkiestra ZPSM im. F. Chopina w Warszawie, S. Wróblewski (dir.) Warszawa, Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina
18.09.2010 H.M. Górecki - Trzy utwory w dawnym stylu; W. Kilar - Orawa; R. Twardowski - Tryptyk Mariacki Polska Orkiestra Radiowa, Ł. Borowicz (dir.) Warszawa
21.05.2010 H.M. Górecki - Trzy utwory w dawnym stylu; W. Kilar - Orawa; R. Twardowski - Tryptyk Mariacki Śląska Orkiestra Kameralna, J. Dybał (dir.) Niort, Francja
14.05.2010 Preludium, toccata i chorał; Koncert na skrzypce i orkiestrę smyczkową; Album włoski Orkiestra Filharmonii Podlaskiej, P. Fiugajski (dir.), A. Gębski (vno) Białystok
04.05.2010 H.M. Górecki - Trzy utwory w dawnym stylu; W. Kilar - Orawa; R. Twardowski - Tryptyk Mariacki Śląska Orkiestra Kameralna, J. Dybał (dir.) Katowice
03.05.2010 Paweł Łukaszewski - Magnificat; Romuald Twardowski – Canticum canticorum Chór i Orkiestra Opery i Filharmonii Podlaskiej, M. Nałęcz-Niesiołowski (dir.), K. Suska-Zagórska (sopr) Częstochowa XIX Międzynarodowy Festiwal Muzyki Sakralnej „Gaude Mater”
09.04.2010 Ryszard Bukowski - Serenada; R. Twardowski – Koncert fortepianowy Orkiestra Filharmonii Świętokrzyskiej, J. Rogala (dir.), J. Ławrynowicz (pf) Kielce
20.11.2009 Concerto na skrzypce i orkiestrę smyczkową Orkiestra Filharmonii Koszalińskiej, R. Silva (dir.), A. Gębski (vno) Koszalin
20.11.2009 Album włoski; Trzy interludia z opery „Maria Stuart”; Trzy freski; I Koncert fortepianowy Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Częstochowskiej, J. Salwarowski (dir.), J. Ławrynowicz (pf) Częstochowa
29.10.2009 W. Kilar - Polonez z muzyki do filmu „Pan Tadeusz”; R. Twardowski - Serenada na orkiestrę smyczkową Orkiestra Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej, J. Przybylski (dir.) Ełk
07.10.2009 G. Bacewicz - Koncert na orkiestrę smyczkową; T. Baird – 4 Sonety miłosne do słów Szekspira; W. Kilar - Orawa; R. Twardowski - Koncert na skrzypce i orkiestrę smyczkową, Tryptyk mariacki Orkiestra kameralna Akademii Muzycznej w Poznaniu, M. Derewecki (dir., vno), M. Pańko (bar) Poznań, Aula Nova
16.08.2009 T. Baird - Colas Breugnon; W. Kilar - Orawa; R. Twardowski - Serenada na orkiestrę smyczkową Orkiestra Kameralna L'Autunno, A.F. Banaszak (dir.) Poznań
09.08.2009 T. Baird - Colas Breugnon; W. Kilar - Orawa; R. Twardowski - Serenada na orkiestrę smyczkową Orkiestra Kameralna L'Autunno, A.F. Banaszak (dir.) Rydzyna
10.05.2009 W. Kilar - Orawa; R. Twardowski - Tryptyk mariacki, Concerto na skrzypce i orkiestrę smyczkową; G. Bacewicz - Koncert na orkiestrę smyczkową Orkiestra Akademii Muzycznej w Poznaniu, M. Derewecki (dir., vno) Poznań
08.05.2009 Concerto na skrzypce i orkiestrę smyczkową Orkiestra Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej, J. Przybylski (dir.), A. Gębski (vno) Olsztyn
28.02.2008 Mały koncert na fortepian, smyczki i perkusję Orkiestra ZSM w Koszalinie, M. Kobierska (dir.) Koszalin
01.07.2007 Koncert skrzypcowy Orkiestra Filharmonii Rzeszowskiej, W. Rodek (dir), A. Gębski (vn) Rzeszów
10.11.2006 Koncert staropolski na smyczki Polska Filharmonia „Sinfonia Baltica”, B. Jarmołowicz (dir) Słupsk
09.06.2005 Misterium o Bożym Miłosierdziu „Jezu, ufam Tobie” A. Szafir (sopran),A. Szerszeń (baryton),M. Kocur, M. Kozubek (recytacje),Akademickki Chór Politechniki Śląskiej,Orkiestra Filharmonii Zabrzańskiej,S. Chrzanowski (dir) Zabrze, Kościół św. Anny
25.02.2005 „Koncert staropolski” na orkiestrę smyczkową OrkiestraKameralna Akademii Muzycznej w Gdańsku,J. Stanienda (dir) Gdańsk
29.01.2004 Mała symfonia na fortepian, smyczki i perkusję FilharmoniaDolnośląska,J. Swoboda (dir) Jelenia Góra - Filharmonia
13.01.2004 Mała symfonia na fortepian, smyczki i perkusję AkademickaOrkiestra SymfonicznaAndrzej Jasiński (pf)Jan Wincenty Hawel (dir) Katowice
13.01.2004 Koncert na fortepian i orkiestrę Akademicka Orkiestra SymfonicznaJózef Stompel (pf)Jan Wincenty Hawel (dir) Katowice
|