Analiza porównawcza wybranych haseł osobowych na podstawie witryn: www.polmic.pl i www.pwm.com.pl .
Jan Astriab (1937-2005)
|
Polskie Centrum Informacji Muzycznej |
Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA |
|
Biografia: ur. 14 września 1937, Smerekowiec koło Gorlic; zm. 29 marca 2005, Poznań. kompozytor i pedagog studiował kompozycję w klasie Stefana Bolesława Poradowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu (dyplom w 1963). w latach 1973-74 uzupełniał wykształcenie w zakresie kompozycji i instrumentacji pod kierunkiem Warrena Bensona oraz muzyki jazzowej u Rayburna Wrighta w Eastman School of Music w Rochester w stanie Nowy Jork. od 1963 związany był z poznańską Akademią Muzyczną oraz jej Filią w Szczecinie, gdzie wykładał kompozycję, kontrapunkt i instrumentację. w latach 1987-90 pełnił jednocześnie obowiązki prorektora do spraw artystyczno-naukowych. trzykrotnie był dziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki. w 1989 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1992 tytuł profesora zwyczajnego. od 1993 kierował Katedrą Kompozycji i Teorii Muzyki. Współpracował także z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Słupsku. Ww1964 otrzymał wyróżnienie za Dwie wokalizy na sopran i 12 instrumentów (1964) na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich, a w 1974 – III nagrodę za Diphtong II na orkiestrę symfoniczną (1974) na Konkursie Kompozytorskim im. Karola Szymanowskiego. wego kompozycje były wykonywane na wszystkich ważniejszych estradach koncertowych w Polsce, a także na Węgrzech, w Rosji, na Litwie, w Armenii, Niemczech, Szwecji i Stanach Zjednoczonych. działał aktywnie w Związku Kompozytorów Polskich. współorganizował festiwale muzyki współczesnej, m.in. Poznańską Wiosnę Muzyczną i Warszawską Jesień. wostał uhonorowany Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1981), Nagrodą Artystyczną miasta Poznania (1984) oraz odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1995). Kompozycje: Sonata na altówkę i fortepian (1957); Kwartet smyczkowy nr 1 (1957) ; Rondo na skrzypce i fortepian (1959); Koncert podwójny [wersja I] flet, klarnet, instrumenty strunowe i perkusję (1961); Tryptyk na orkiestrę (1962); Dwie wokalizy na sopran i 12 instrumentów (1964); Dwa preludia na fortepian (1965); Kwartet smyczkowy nr 2 (1965); Dialogi na orkiestrę (1965); Metamorfozy na orkiestrę symfoniczną * (1966); Cztery pieśni na sopran i fortepian do słów Tadeusza Różewicza (1966); Oktet na instrumenty dęte (1971) Sonores na fortepian (1972); Dopowiedzenia na sopran i 4 instrumenty (1972-73); Diphtong I na orkiestrę (1973); Elegia na orkiestrę symfoniczną (1973); Appositions na sopran i zespół instrumentalny (1973); Diphtong II na orkiestrę symfoniczną (1974); Koncert podwójny [wersja II] flet, klarnet, instrumenty strunowe i perkusję (1974); Dimorphoses na 7 instrumentów (1975); Frazy na fortepian i klawesyn (1975); Koncert na skrzypce i wielką orkiestrę symfoniczną (1979-80) ; Cztery pieśni na sopran i fortepian do tekstów Tadeusza Różewicza i Tadeusza Mieszkowskiego (1980); Ślepcy, opera kameralna (1980-81); Trzy polskie liryki na bas, recytację, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1982) Uwertura na orkiestrę symfoniczną (1984); Cztery utwory charakterystyczne na kameralną orkiestrę smyczkową (1985); Ikar na orkiestrę (1986); Sonata trzech planet na fortepian (1992); Elegia na flet, wiolonczelę i fortepian (1993) ; Muzyka na letni wieczór na orkiestrę symfoniczną (1996); Koncert kameralny na orkiestrę smyczkową (1998);. Symfonia kameralna na orkiestrę (1998) Literatura wybrana: Kostrzewska Hanna „Ślepcy” – opera kameralna Jana Astriaba. w: Opera polska w XX wieku (pod red. Macieja Jabłońskiego, Haliny Lorkowskiej i Jana Stęszewskiego), Wydawnictwo Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Poznań 1999. Tatarska Janina Astriab Jan. w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „ab – suplement”, PWM, Kraków 1998 .
|
Biografia: (1937-2005) kompozytor i pedagog. w 1963 roku ukończył studia kompozytorskie pod kierunkiem S.B. Poradowskiego w PWSM w Poznaniu. w latach 1973–74 studiował kompozycję i instrumentację u W. Bensona oraz muzykę jazzową u R. Wrighta w Eastman School of Music w Rochester (N. Jork). od 1963 wykładał w PWSM (obecnie Akad. Muz.) w Poznaniu, od 1989 jako profesor nadzwyczajny, od 1992 profesor zwyczajny. trzykrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki, w latach 1987–90 był prorektorem, od 1993 kierował zespołem badań naukowych, a od 1996 - Katedrą Kompozycji i Teorii Muzyki propagował polską muzykę współczesną, zaangażowany w pracach organizacyjnych i artystycznych festiwali Poznańska Wiosna Muzyczna i „Warszawska Jesień” oraz koncertów kompozytorskich. laureat wielu nagród, m.in. na konkursach kompozytorskich ZKP i im. K. Szymanowskiego w Warszawie, nagrody MKiS I st. (1981), Nagrody Artystycznej m. Poznania (1984). w 1995 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. styl muzyczny kształtował się pod wpływem jego szczególnych zainteresowań zjawiskami harmonicznymi oraz wartościami sonorystycznymi instrumentów. Były one nie tylko siłą inspirującą, lecz przede wszystkim kreatywną, zarówno w zakresie podstawowych, konstytutywnych elementów muzycznych, jak i struktury formalnej utworów. W tworzeniu jakości sonorystycznych istotną rolę odgrywał odpowiedni dobór materiału dźwiękowego, system harmoniczny związany z techniką centrów brzmieniowych oraz kategoria przestrzenności, będąca wynikiem poszukiwań nowych rozwiązań fakturalnych. w twórczości J. Astriaba ważną rolę odgrywały także inspiracje pozamuzyczne, związane z emocjonalnymi i duchowymi przeżyciami człowieka. wompozytor stworzył specyficzny idiom dźwiękowy, charakteryzujący się głębokim emocjonalizmem, skondensowanym wyrazem, intensywnym napięciem narracji muzycznej. utwory kompozytora odznaczają się wielką dbałością o szczegóły oraz precyzją formalną. Jego styl jest harmonijną syntezą tradycyjnych i współczesnych środków warsztatu kompozytorskiego. Utwory wokalno-instrumentalne : Trzy polskie liryki na baryton, głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę, (1982), Utwory orkiestrowe Cztery utwory charakterystyczne na orkiestrę smyczkową, (1985), Elegia na orkiestrę symfoniczną, (1973), Elegia na orkiestrę symfoniczną, (1966), Uwertura na orkiestrę symfoniczną, (1985), Utwory na instrument(y) : solo i orkiestrę Koncert skrzypcowy, (1980), Utwory kameralne: Oktet na instrumenty dęte, (1971).
|