"BITWA O WODĘ"
10 czerwca 1964 r. Izrael uruchomił krajowy system wodny dostarczający do pustynnych rejonów kraju wodę z Jeziora Tyberiadzkiego. Równocześnie uruchomiono instalacje wykorzystujące wodę Jarkonu, niewielkiej rzeki płynącej na przedmieściach Tel Awiwu. W górnej Galilei uruchomiono urządzenia przejmujące nadmiar wody i kierujące ją do potrzeb rolnictwa. I wreszcie liczne głębokie wiercenia udostępniły obfite zasoby wód podziemnych.
Dzięki tym inwestycjom rozbudowywano osady i rolnictwo na Negewie. Intensywne badania nad metodami upraw rolniczych na ziemiach pustynnych prowadził utworzony w Sde Boker Instytut.
Pomiędzy 1964 i 1967 r. Izraelskie Siły Obronne wyraźnie podzieliły się na dwie formacje. Siły ofensywne rozwinęły się wokół korpusów zmechanizowanych, spadochroniarzy i elitarnych oddziałów piechoty i artylerii. Siły obronne skupiły pozostałe oddziały piechoty oraz artylerii. Większość nowego sprzętu docierało do sił ofensywnych. Prowadzono nieustanne ćwiczenia i manewry, które zwiększały znaczenie IDF.
Prace nad systemem wodnym kraju Izraela objęły również obszar strefy zdemilitaryzowanej na granicy izraelsko-syryjskiej.
Syria uznała to za naruszenie integralności terytorialnej Syrii. Pod wpływem tego wydarzenia Syria wezwała wszystkie kraje arabskie do wypowiedzenia wojny Izraelowi.
13 listopada 1964 r. artyleria syryjska ostrzelała izraelski patrol w rejonie rzeki Dan.
W odwecie Izrael użył lotnictwa, które zbombardowało syryjskie pozycje.
Zapoczątkowało to regularny ostrzał artyleryjski żydowskich osiedli i pól w Górnej Galilei.
Jednocześnie Syria, Jordania i Liban rozpoczęły prace budowlane, mające na celu odwrócenie biegu niektórych dopływów rzeki Jordan (Hacbani i Banias), które znajdowały się na ich obszarze, tak aby uniemożliwić przepływ wody do Izraela.
22 grudnia 1964 r. wybrano ponownie premiera izraelskiego rządu Lewiego Eshkola. Sprawował swoje obowiązki do 12 stycznia 1966 r.
1 stycznia 1965 r. palestyńska organizacja al-Fatah przeprowadziła swoją pierwszą antyizraelską akcję dywersyjną. Podłożono bombę w Narodowym Przedsiębiorstwie Wodnym Izraela.
W lutym 1965 r. niemiecka prasa ujawniła szczegóły "transakcji czołgowej" z 1964r. W tej sytuacji rząd RFN był zmuszony wstrzymać dostawy broni do Izraela.
12 maja 1965 r. Izrael i RFN oficjalnie nawiązały stosunki dyplomatyczne. Dzięki temu zostały stworzone warunki prawne umożliwiając obywatelom niemieckim pracę dla przemysłu zbrojeniowego Izraela.
Korzystając z gospodarczego potencjału Niemiec, Izrael przystąpił natychmiast do budowy wielkiej floty handlowej w niemieckich stoczniach.
19 maja 1965 r. lewicowa Partia Robotników Ziemi Izraela (Mapai) i syjonistyczna lewica zawiązały blok polityczny pod nazwą Wspólny Front Robotników Izraela (Maarach).
29 czerwca 1965 r. z Partii Robotników Ziemi Izraela (Mapai) wystąpił Ben Gurion.
5 lipca 1965 r. palestyńscy terroryści z Fatah zdetonowali ładunek bombowy na torach kolejowych prowadzących do Jerozolimy, w pobliżu Kfar Battir.
W sierpniu 1965 r. nasiliły się incydenty zbrojne na granicy izraelsko-syryjskiej. Była to już prawdziwa tzw. "bitwa o wodę".
W 1965 r. przy izraelskim Dowództwie Północnym powstała specjalna grupa dywersyjno-rozpoznawcza Sayered Egoz. Początkowo grupa liczyła 23 komandosów, w tym 3 Beduinów-tropicieli. Stopniowo rozwinęła się do wielkosci batalionu, a intensywnosć działań obliczono na około 300 zasadzek rocznie na terrorystów. Po roku 1967 oddział ten wykorzystywany był do wykonywania zadań na terenach granicznych z Syrią, Libanem i Jordanią. Oddział rozwiązano w 1973 r.
W 1965 r. przeszło 90% mieszkańców Izraela korzystało już z elektryczności i bieżącej wody. Intensywnie budowano sieć telefoniczną.
W latach 1962-1965 inflacja w Izraelu wynosiła rocznie 18%, i wykazywała tendencję rosnącą. Państwo zostało w 1965 r. zmuszone do ograniczenia wydatków, a to z kolei zahamowało wzrost gospodarki.
28 października 1965 r. Sobór Watykański II ogłosił Deklarację o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich "Nostra aetate". Deklaracja ta otworzyła nową epokę w historii stosunków Kościoła Rzymsko-Katolickiego z judaizmem. W dokumencie tym napisano: "Kościół (...) opłakuje - nie z pobudek politycznych, ale pod wpływem religijnej miłości ewangelicznej - akty nienawiści, prześladowania, przejawy antysemityzmu, które kiedykolwiek i przez kogokolwiek skierowane były przeciw Żydom".
2 listopada 1965 r. odbyły się w Izraelu wybory do VI Knesetu. Sukces odniosła ponownie lewica, była jednak już bardziej skłócona i podzielona wewnętrznie niż przed laty. Mapai i lewica syjonistyczna utworzyły wspólnie blok polityczny Wspólny Front Robotników Izraela (w skrócie Maarach). I to właśnie Maarach wygrał w wyborach.
12 stycznia 1966 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Lewi Eshkol. Sprawował swoje obowiązki do 13 lutego 1969 r., kiedy zmarł.
Na początku 1966 r. gazeta "New York Times" poinformowała, że Izrael kupił pierwszą partię 30 pocisków balistycznych ziemia-ziemia Jericho I, o zasięgu 235-500 km.
Przez cały 1966 r. utrzymywało się napięcie na granicy izraelsko-syryjskiej. Syryjska artyleria ostrzeliwała osiedla żydowskie.
23 lutego 1966 r. w Izraelu wzrosły o 50% ceny usług pocztowo-telegraficznych.
W 1966 r. w Tel Awiwie utworzono międzynarodowe centrum handlu drogimi kamieniami, które z powodzeniem konkurowało z giełdą diamentów w Amsterdamie. Wartość eksportu brylantów osiągnęła 35,5% wszystkich dochodów Izraela z wywozu.
16 kwietnia 1966 r. amerykański koncern Coca-Cola otworzył swoją filię w Izraelu.
1 maja 1966 r. przez izraelskie miasta przetoczyły się burzliwe demonstracje niezadowolenia z powodu recesji gospodarczej. Recesja wynikała ze wzrostu kosztu siły roboczej, która wyprzedzała wydajność pracy. Liczne strajki ogarnęły zwłaszcza kręgi pracowników umysłowych (lekarzy, nauczycieli, prawników, itp.).
16 maja 1966 r. palestyńscy terroryści działający z terytorium Syrii, podłożyli minę lądową w północnej Galilei. W wybuchu miny zginęło 2 Izraelczyków.
24 maja 1966 roku ówczesny minister obrony, i późniejszy syryjski prezydent, Hafez al Asad oświadczył, że "Nigdy nie wezwiemy do pokoju i nie zaakceptujemy pokoju. Zaakceptujemy jedynie wojnę. Poprzysięgliśmy spłukać tę ziemię waszą krwią, wyrzucić was, agresorów, wrzucić was do morza".
W lipcu 1966 r. izraelskie samoloty zbombardowały i zniszczyły syryjskie kanały oraz sprzęt budowlany, który miał posłużyć do odwrócenia biegu niektórych dopływów rzeki Jordan.
13 lipca 1966 r. palestyńscy terroryści podłożyli minę lądową w pobliżu Almagor, na którą najechała żydowska ciężarówka. W wybuchu miny zginęło 3 Izraelczyków.
W październiku i listopadzie 1966 r. palestyńska organizacja al-Fatah nasiliła swoje ataki antyizraelskie prowadzone z terytorium Jordanii.
4 listopada 1966 r. Egipt i Syria podpisały układ o sojuszu i wzajemnej obronie.
8 listopada 1966 r. izraelski rząd zdecydował się znieść zarząd wojskowy nad arabskimi obywatelami Izraela. Znajdowali się oni w Izraelu pod specjalną wojskową kontrolą od wojny w 1948 r.
13 listopada 1966 r. izraelscy komandosi spacyfikowali arabską wioskę al-Sammou, pod Hebronem. Zniszczono 125 domów. Zginęło 18 jordańskich żołnierzy, a 54 raniono. Był to odwet za akcje palestyńskich bojowników prowadzonych z terytorium Jordanii.
5 lutego 1967 r. w Izraelu po raz pierwszy wprowadzono zasiłek dla bezrobotnych. Liczbę bezrobotnych szacowano na około 40-100 tys. osób. Był to widoczny objaw pogłębiającej się recesji gospodarczej.
W 1967 r. w Izraelu utworzono Uniwersytet imienia Ben Guriona w Beer Szewie na Negewie.
7 kwietnia 1967 r. izraelskie samoloty zaatakowały pozycje artylerii syryjskiej, która ostrzeliwały rejon Jeziora Tyberiadzkiego. Doszło do wielkiej bitwy powietrznej, w której Syria straciła 6 nowoczesnych myśliwców typu Mig. W tej sytuacji Syria poprosiła Egipt o pomoc.
W 1967 r. w Izraelu stworzono czołowy oddział komandosów Sayeret Matkal, oznaczony jako Jednostka 269. Jest on przeznaczony do operacji dywersyjno-rozpoznawczych najwyższego priorytetu, wsparcia bojowego działań wywiadu (zarówno Mossadu, jak i Amanu) oraz przeprowadzania operacji antyterrorystycznych. Niewiele operacji tego oddziału zostało ujawnionych.
13 maja 1967 r. ZSRR przekazał poufnymi kanałami do Egiptu fałszywą informację o koncentracji 12 brygad izraelskich na granicy z Syrią. Egipcjanie byli przekonani, że Izrael ma zamiar przeprowadzić wielką akcję wojskową przeciwko Syrii.
14 maja 1967 r. prezydent Egiptu Gamal A. Naser rozpoczął mobilizację wojsk egipskich. Egipskie oddziały wojskowe zaczęły być przerzucane na Półwysep Synaj ku granicy izraelskiej.
W dniach 16-23 maja 1967 r. Izrael przeprowadził częściową i tajną mobilizację armii, oraz wprowadził stan wyjątkowy na granicach. Mobilizacja izraelskich lekarzy i nauczycieli, rolników i sprzedawców niosła za sobą poważne konsekwencje ekonomiczne i socjalne dla kraju.
16 maja 1967 r. Egipt zażądał wycofania się wojskowych oddziałów ONZ (około 4 tys. żołnierzy), które stały na straży pokoju w strefie Gazy i na Półwyspie Synaj. Egipcjanie nie czekając na odpowiedź sekretarza generalnego ONZ siłą przejęli posterunki sił pokojowych.
Sekretarz generalny ONZ wyraził zgodę na rozkaz Egiptu odwołania sił ONZ (UNEF) z Synaju.
18 maja 1967 r. radio egipskie "Głos Arabów" nadawało: "Jedyną metoda działania przeciw Izraelowi jest totalna wojna, której wynikiem będzie eksterminacja egzystencji Syjonistów."
19 maja 1967 r. pokojowe siły zbrojne ONZ na Synaju (UNEF) zaprzestały swoje działania, znosząc ostatnią barierę dla egipskiej machiny wojennej. Państwo Izrael pozostało osamotnione i otoczone przez armie, których przywódcy poprzysięgli Izraelowi zagładę.
20 maja 1967 r. syryjski minister obrony Hafez al-Assad powiedział: "Jako przedstawiciel armii wierzę, że nadszedł czas rozpoczęcia bitwy o unicestwienie Izraela."
22 maja 1967 r. Egipt zagroził zablokowaniem Cieśniny Tirańskiej i natychmiast po tym flota egipska rozpoczęła próby zablokowania portów izraelskich. Tymczasem wojska lądowe Egiptu zajmowały pozycje wyjściowe do ataku na Izrael. Prezydent Egiptu Naser publicznie zapowiedział zwycięstwo w ewentualnej wojnie z Izraelem.
23 maja 1967 r. Egipt ogłosił zamknięcie Cieśniny Tirańskiej dla okrętów izraelskich.
Izrael uznał ten fakt za wyraźny akt wojenny, jako pierwszy strzał w tej wojnie.
25 maja 1967 r. izraelska mobilizacja była zakończona. Zaczęto szykować łóżka w szpitalach (przygotowano ich 14 tys.) i rozpoczęto kopanie 10 tys. grobów. Kraj wchodził na wojenną ścieżkę: linie lotnicze El Al przestały latać, a zagraniczne linie zabierały z lotniska Lod setki spanikowanych turystów. Armia izraelska składała się w trzech czwartych z rezerwistów i nie mogła pozostawać zmobilizowana bez końca.
26 maja 1967 r. prezydent Egiptu Gamel Abdel powiedział: "Zamierzamy przypuścić frontalny atak na Izrael. To będzie wojna totalna. Naszym podstawowym celem będzie unicestwienie Izraela".
28 maja 1967 r. Egipt zagroził całkowitym zamknięciem Kanału Sueskiego, gdyby jakiekolwiek państwo spróbowało interweniować w trakcie wojny egipsko-izraelskiej.
28 maja 1967 r. prezydent Egiptu Naser, "samo istnienie Izraela stanowi agresję".
29 maja 1967 r. prezydent Egiptu Naser zażądał od Izraela oddania portu Ejlat i innych terytoriów wzdłuż linii demarkacyjnej, czyli powrotu do stanu z 1947r.
30 maja 1967 r. powstaje porozumienie sojusznicze Egiptu i Jordanii. Armia jordańska została podporządkowana Egiptowi. Jednocześnie Irak, Kuwejt, Tunis, Sudan, Maroko i Algieria zgodziły się skierować swoje wybrane oddziały przeciw Izraelowi. Głoszone było hasło: "Cel, jaki nam przyświeca - to całkowita zagłada Izraela!" Po stronie Zjednoczonej Republiki Arabskiej opowiedziały się: Pakistan, Indonezja, ZSRR i Chiny.
30 maja 1967 r. egipski prezydent Nasser powiedział: "Armie Egipty, Jordanii, Syrii i Libanu znajdują się już na granicach z Izraelem.....aby sprostać wyzwaniu, a armie Iraku, Algierii, Kuwejtu, Sudanu i wszystkich narodów arabskich są z nami......nadeszła krytyczna godzina."
31 maja 1967 r. iracki prezydent Abdur Rahman Aref powiedział: "Obecność Izraela to pomyłka, która musi być naprawiona....... Nasz cel jest jasny - zmieść Izrael z mapy."
--------------------------------------------------