Bruno Ferrero - 40 opowiadań na pustyni

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

1 z 24

Bruno Ferrero

„ 40 OPOWIADAŃ NA PUSTYNI ”

Wydawnictwo Salezja

skie

Warszawa, 2009

WST

P: ABY SKRÓCI

DROG

W znanej angielskiej ba

ni powodzenie młodego Jacka zale

ało od tego, czy b

dzie on

potrafił dokładnie wypełnia

polecenia i pro

by swojego ojca. Jacek szczery i naiwny,

nie poradziłby sobie z tym zadaniem, gdyby nie pomoc jego

ony. Oto fragment ba

ni:

„Wkrótce potem zapowiedział Jackowi,

e maj

razem wybudowa

pewnemu królowi

najpi

kniejszy zamek, jaki kiedykolwiek widziano. Wzniesieniem wspaniałej budowli król ten pragn

bowiem rozbudzi

zazdro

ść

innych władców.

Kiedy wyruszyli ku miejscu, gdzie miał stan

ąć

ten cudowny zamek, ojciec, zwany Gobbornem

drym, powiedział do Jacka:

-Czy nie mógłby

skróci

mi nieco tej w

drówki?

Jacek spojrzał smutno przed siebie, widział bowiem,

e maj

do przebycia bardzo dług

drog

. Po chwili rzekł:

Ojcze, naprawd

nie wiem, w jaki sposób mógłbym j

skróci

-Synu, nie jeste

mi w niczym pomocny, wi

c najlepiej b

dzie, je

li wrócisz do domu.

I biedny Jacek zawrócił. Na jego widok

ona zawołała:

-Có

stało,

e wracasz sam?

Opowiedział jej wi

c, o co poprosił go ojciec i jaka była jego reakcja.

-Co z ciebie za głupiec! – rzekła rezolutna

ona. –Skróciłby

ojcu drog

, opowiadaj

c mu

jak

ąś

histori

! Teraz posłuchaj uwa

nie tego, co ci powiem, pó

niej dop

ojca i powtórz to

najpi

kniej, jak potrafisz.

Wysłuchanie tej historii sprawi mu przyjemno

ść

, a kiedy sko

czysz opowiada

, b

dziecie ju

na miejscu.

Jacek wysłuchał słów

ony i dogonił Gobborna M

drego, który uparcie milczał. Mimo to syn

opowiedział mu histori

zasłyszan

ony. Rzeczywi

cie, droga stała si

krótsza, tak jak to

przewidziała bystra kobieta.

* * *

Nasze życie często wydaje się nam trudną i długą drogą, na dodatek prowadzącą pod górę.

Krótkie opowieści, zawarte w tej książeczce mają na celu „skrócenie tej drogi”. Autor nie ukrywa,
ż

e będzie szczęśliwy, jeśli posłużą czemuś więcej.

„SPOSÓB ŻYCIA” :

Na książeczkę tę składają się małe opowieści oraz kilka refleksji. Jest to coś w rodzaju

„pigułek mądrości”.

Nie należy połykać ich wszystkich za jednym zamachem. Wystarczy jedna pigułka dziennie.
Pozwólcie, by zadomowiła się w waszym umyśle.
Każda opowieść jest podobna do małej szkatułki: trzeba ją otworzyć, zanurzyć w niej dłoń

i odkryć ziarno, strzeżone nieraz bardzo zazdrośnie – a potem pozwolić mu zakiełkować w duszy.

Po wysłuchaniu którejkolwiek z tych historii, nikt nie jest już taki, jak przedtem.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

2 z 24

1. DZIECI PAJ

Kiedy tylko cała rodzina przybyła do swego letniego domu poło

onego w górach, mama

czteroletniego Marka natychmiast wydała wojn

paj

kom, które wsz

dzie rozsnuły swe paj

czyny.

-Nie zabijaj małych paj

czków! – zawołał Marek.

-A nie widzisz, jakie s

brzydkie? – odparła mama.

-Ale dla swoich mam s

najpi

kniejsze!

* * *

„Bóg jest tatusiem, który nas kocha jak mama” – powiedziała pewna dziewczynka

podczas lekcji religii.

Być może nie potrafisz znaleźć w sobie zbyt wielu zalet. Mimo to jesteś dla Boga

najpiękniejszym stworzeniem Wszechświata.

2. PŁACZ PUSTYNI

Przebywaj

cy w Północnej Afryce misjonarz był bardzo zaskoczony dziwnym zachowaniem

pewnego Beduina, który od czasu do czasu kładł si

na ziemi i przykładał ucho do pustynnego piasku.

Zdziwiony misjonarz zapytał:
-Co robisz?
Beduin podniósł si

i odparł:

-Przyjacielu, posłuchaj płaczu pustyni. Ona płacze, poniewa

chciałaby by

ogrodem.

* * *

Jak możesz chcieć, bym mówiła o Nim?
Nie potrafię wyrazić tego słowami.
Powinnam z Nim żyć i to wystarczy.
Chciałabym o Nim krzyczeć,
Chciałabym Go wszystkim pokazać.
A tu na ulicy, w metrze obojętność, pogarda,
Okazywana mi złość,
Chciałabym to zniszczyć na zawsze.
Jeśli o jest obliczem Boga, wolę być poganką.
A przecież wiem, że On istnieje w świecie ludzi,
Ż

yjących zwyczajnym życiem

I potrafiących uśmiechem i spojrzeniem
Zapalić gwiazdę w sercu dziecka,
Ubogiego staruszka.
Wszystkie te gwiazdy zagubione, rozproszone po świecie
Pewnego dnia ogarną wszechświat.
W ogniu miłości i radości
Rozbłyśnie wtedy oblicze Boga.
Ufam im, pragnę ich naśladować.
W nich wierzę.
A pustynia rozkwitnie.

(Anna, lat 18)

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

3 z 24

3. NIEM

DRY

ÓŁW

Pewnego dnia w odległej dolinie zacz

ł pada

deszcz i padał tak długo,

e cała wie

została

zalana. Jeszcze troch

i sponad ci

gle przybieraj

cej wody wida

by było jedynie szczyty gór.

Nagle dał si

słysze

płacz. To płakał

ółw: najpowolniejszy i najmniej rozs

dny

ze wszystkich

ółwi na

wiecie.

-Dlaczego płaczesz? - zapytała przelatuj

ca ponad nim g

ęś

-Ton

! - zaszlochał

ółw. -Tobie to dobrze, potrafisz fruwa

. Ale moje nogi s

tak krótkie,

e dotarcie do szczytu góry zajmie mi co najmniej miesi

-A có

to za ceregiele? - uci

ła krótko g

ęś

. -Zawołam moj

siostr

i razem zaniesiemy ci

na gór

Gdy g

si powróciły, woda si

gała ju

szyi

ółwia. Zni

yły lot, trzymaj

c w dziobach gi

gał

ółw uchwycił za ni

i z gło

nym szumem skrzydeł g

si wzniosły si

w powietrze.

Leciały tak ponad wod

w stron

gór, gdzie schroniła si

cała grupa

ółwi. Bowiem inne,

drzejsze

ółwie, kiedy tylko zauwa

yły,

e poziom wody zaczyna wzrasta

, natychmiast wyruszyły

w góry. Mimo to teraz były bardzo zadowolone widz

c dwa lec

ce ptaki, które uratowały

najpowolniejszego, głupiutkiego

ółwia. Zacz

ły wznosi

okrzyki rado

ci i chórem za

piewały na cze

ść

odwa

nych ptaków.

-Niech

! Hurra!

piewajmy dla bohaterskich g

si!

Znajduj

c si

jeszcze w powietrzu, najpowolniejszy i najgłupszy

ółw tak

e zapragn

doł

czy

do chóru swych braci. Otworzył pyszczek, którym trzymał gał

ąź

i za

piewał:

-"Hip, hip, hurra... AAAACH!!!".

* * *

Nie jest łatwo nauczyć się panować nad własnym językiem i tym, co wypowiadają usta.

ółw przypłacił to życiem. Jezus w Ewangelii wg św. Mateusza mówi:

-„Lecz to, co z ust wychodzi, pochodzi od serca, i to czyni człowieka nieczystym”. (Mt 15,18)

4. LIST MIŁOSNY

Pewna ksi

ęż

niczka dostała na urodziny od swego narzeczonego ci

ęż

, cho

niezbyt du

żą

paczk

, o dziwnym okr

głym kształcie.

Zaciekawiona rozpakowała szybciutko i znalazła w

rodku... kul

armatni

. Rozczarowana,

ze zło

rzuciła j

na podłog

Wtedy p

kła zewn

trzna czarna powłoka i ukazała si

mniejsza kula w pi

knym srebrzystym

kolorze. Ksi

ęż

niczka podbiegła i uj

ła j

w dłonie. Obracaj

c j

, przypadkowo przycisn

ła lekko

w pewnym punkcie jej powierzchni

. I oto srebrna otoczka otworzyła si

, odsłaniaj

c wspaniał

złot

szkatułk

Teraz ksi

ęż

niczka łatwo otworzyła złote pudełeczko, w

rodku którego na mi

kkiej czarnej

materii spoczywał cudowny pier

cionek, połyskuj

cy brylancikami tworz

cymi dwa słowa:

„KOCHAM CI

”.

* * *

Wielu ludzi myśli: „Pismo święte to nie dla mnie. Jest zbyt trudne, nie potrafiłbym

nic zrozumieć”.

Lecz jeśli ktoś zdobędzie się na wysiłek zdarcia pierwszej "warstwy" poprzez skupienie

i modlitwę, za każdym razem odkryje nowe i zaskakujące wspaniałości.

A przede wszystkim zostanie bezgranicznie zadziwiony jednoznacznością biblijnego boskiego

posłania: BÓG CIĘ KOCHA.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

4 z 24

MA I GWIAZDA

Którego

knego dnia młoda i wra

liwa

ma zakochała si

w gwie

dzie.

Powiedziała o tym swej mamie, a ta poradziła jej,

e lepiej jest zakocha

w lampce

z aba

urem.

-Gwiazdy nie s

po to, by si

w nich kocha

i fruwa

w około nich. - wyja

niła. -Do tego

lampy.

-W ten sposób przynajmniej do czego

dojdziesz. - dodał ojciec. -Lec

c do gwiazd,

nic w

yciu nie osi

gniesz.

Jednak

ma nie posłuchał ani matki, ani ojca. Co wieczór, po zapadni

ciu zmroku, gdy

zaja

niała jej ukochana gwiazda

ma, leciała wysoko w gór

i wracała do domu o

wicie, zm

czona

ogromnym i daremnym wysiłkiem.

Pewnego dnia ojciec powiedział jej tak:
-Ju

od wielu miesi

cy ani razu nie przypaliła

sobie skrzydeł i obawiam si

e nigdy

to ci si

nie uda. Wszyscy twoi bracia zrobili to ju

wiele razy, kr

ążą

c wytrwale wokół ulicznych

latarni. Wszystkie twoje siostry opaliły sobie skrzydełka, fruwaj

c naokoło domowych lamp.

A Ty taka, du

a i silna

ma nie masz

adnego

ladu na skrzydłach ani na plecach! Wstyd!

ma opu

ciła rodzinny dom, lecz w dalszym ci

gu nie latała wokół ulicznych czy domowych

lamp: uparcie próbowała dotrze

do gwiazdy odległej o miliony lat

wietlnych. Bo

ma wierzyła,

e jej

gwiazda jest zawieszona w

ród górnych gał

zi najwy

szego wi

zu.

Nieustanne próby dosi

gni

cia obiektu swoich uczu

sprawiały jej pewnego rodzaju

przyjemno

ść

. W ten sposób do

yła s

dziwego wieku. Rodzice, braci i siostry umarli ju

dawno, spaleni

za młodu w wysokiej temperaturze ulicznych latarni i domowych lamp. A ona

yła zdobywaj

c wci

ąż

na nowo podniebn

przestrze

* * *

Gwiazda nadziei jest znakiem rozpoznawczym, Każdego dnia powinieneś prosić o wiarę,

by próbować osiągnąć to, co wydaje się niemożliwe. Kto pragnie działać z Chrystusem, a przez to
- zmieniać świat - nie będzie chciał przystosować się do obowiązujących w świecie praw, jeżeli nie są
one zgodnie z przykazaniami Bożymi. Będzie pokorny, podczas gdy inni będą rozprawiać o wolności.
Będzie żył szczęśliwie zgodnie ze swoją wiarą, podczas gdy pozostali będą zrozpaczeni, uważając się
za więźniów. Czynić rzeczy niemożliwe - to rzeczywistość tych, którzy znają głos swego Pana.

Jeśli na niebie Twego życia świeci jakaś gwiazda, nie trać czasu na przypalanie sobie skrzydeł

o byle jakie małe lampy.

6. KR

G RADO

Którego

ranka, a było to nie tak dawno temu, pewien rolnik stan

ł przed klasztorn

bram

i energicznie zastukał. Kiedy brat furtian otworzył ci

ęż

kie d

bowe drzwi, chłop z u

miechem

pokazał mu ki

ść

dorodnych winogron.

-Bracie furtianie, czy wiesz komu chc

podarowa

ść

winogron, najpi

kniejsz

z całej mojej winnicy? - zapytał.

- Na pewno opatowi lub któremu

z ojców zakonnych.

- Nie. Tobie!
- Mnie? – furtian a

zarumienił z rado

ci. - Naprawd

chcesz mi j

- Tak, poniewa

zawsze byłe

dla mnie dobry, uprzejmy i pomagałe

mi, kiedy ci

o to

prosiłem. Chciałbym,

eby ta ki

ść

winogron sprawiła ci troch

rado

ci.

Niekłamane szcz

ęś

cie, bij

ce z oblicza furtiana, sprawiło przyjemno

ść

tak

e rolnikowi.

Brat furtian ostro

nie wzi

ł winogrona i podziwiał je przez cały ranek. Rzeczywi

cie, była to

cudowna, wspaniała ki

ść

. W pewnej chwili przyszedł mu do głowy pomysł:

- A mo

e by tak zanie

ść

te winogrona opatowi, aby i jemu da

troch

rado

ci?

Wzi

ł ki

ść

i zaniósł j

opatowi.

Opat był uszcz

ęś

liwiony. Ale przypomniał sobie,

e w klasztorze jest stary, chory zakonnik i pomy

lał:

-Zanios

mu te winogrona, mo

e poczuje si

troch

lepiej.

I tak ki

ść

winogron znowu odbyła mał

drówk

. Jednak nie pozostała długo w celi chorego

brata, który posłał j

bratu kucharzowi poc

cemu si

cały dzie

przy garnkach. Ten za

podarował

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

5 z 24

winogrona bratu zakrystianowi (aby i jemu sprawi

troch

rado

ci), który z kolei zaniósł je

najmłodszemu bratu w klasztorze, a ten ofiarował je komu

innemu, a ten inny jeszcze komu

innemu.

Wreszcie, w

druj

c od zakonnika do zakonnika, ki

ść

winogron powróciła do furtiana (aby da

mu troch

rado

ci). Tak zamkn

ł si

ten kr

g. Kr

g rado

ci.

* * *

Nie czekaj, aż rozpocznie kto inny. To do ciebie dzisiaj należy zainicjowanie kręgu radości.

Często wystarczy mała, malutka iskierka, by wysadzić w powietrze ogromny ciężar. Wystarczy iskierka
dobroci, a świat zacznie się zmieniać.

Miłość to jedyny skarb, który rozmnaża się poprzez dzielenie: to jedyny dar rosnący

tym  bardziej,  im  więcej  się  z  niego  czerpie.  To  jedyne  przedsięwzięcie,  w  którym  tym  więcej
się  zarabia,  im  więcej  się  wydaje;  podaruj  ją,  rzuć  daleko  od  siebie,  rozprosz  ją  na  cztery  wiatry,
opróżnij z niej kieszenie, wysyp ją z koszyka, a nazajutrz będziesz miał jej więcej niż dotychczas.

7. DWA WRÓBELKI

Dwa wróble siedziały zgodnie w

ród gał

zi wierzby. Jeden usadowił si

na czubku drzewa,

drugi umie

cił si

o ni

ej, w zacisznym rozwidleniu gał

zek.

Po pewnym czasie wróbelek siedz

cy na górze, chc

c zawrze

znajomo

ść

z drugim,

powiedział:

-Och, jakie pi

kne s

te zielone li

cie!

Wróbelek z dołu uznał to za prowokacj

i odparł sucho:

-Czy jeste

lepy? Nie widzisz,

e te li

cie s

białe?

Ten z góry krzykn

ł zdenerwowany:

-Sam jeste

lepy! Li

cie s

zielone!

Wróbel siedz

cy na dole uniósł dziób i stwierdził:

-Zało

żę

o pióra z mojego ogona,

e te li

cie s

białe. A ty nic nie rozumiesz.

Głupi jeste

W tym momencie wróbelek z góry poczuł,

e krew si

w nim gotuje i nie namy

laj

c si

długo,

sfrun

ł ku swemu przeciwnikowi, aby da

mu nauczk

. Ten za

nawet nie drgn

ł. Kiedy tak

dwa wróbelki siedziały naprzeciwko siebie, z piórami nastroszonymi ze zło

ci, przed rozpocz

ciem

pojedynku miały jeszcze tyle rozs

dku, by spojrze

w gór

Wróbelek, który sfrun

ł ze szczytu wierzby, zawołał ze zdziwieniem:

-Och! Zobacz, te li

cie naprawd

białe! – powiedział do swego niedawnego wroga:

-Pole

my tam, gdzie siedziałem przedtem!

Oba wróble zgodnie orzekły:
-Te li

cie s

zielone!

* * *

Nie osądzaj nikogo, jeżeli przedtem nie maszerowałeś przez godzinę w jego butach.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

6 z 24

8. CZTEREJ KRÓLEWICZE

Czterej królewicze, synowie pot

ęż

nego króla, starali si

odnale

źć

jak

ąś

dziedzin

, w której nikt

nie mógłby im dorówna

. Postanowili, wi

-Obejdziemy dookoła cał

ziemi

i na pewno posi

dziemy najwi

ksz

wiedz

I tak, ustaliwszy miejsce i czas przyszłego spotkania, czterej bracia wyruszyli w cztery strony

wiata.

Min

ło troch

czasu.

Po upływie jednego roku, jednego miesi

ca i jednego dnia bracia spotkali si

w wyznaczonym

miejscu, opowiadali sobie nawzajem, czego si

nauczyli.

-Posiadłem wiedz

, która mi pozwala z jednego kawałeczka ko

ywej istoty stworzy

ciało, jakie j

pokryje – powiedział pierwszy.

-A ja, - rzekł drugi, -umiem sprawi

, by na tej ko

ci pokrytej ciałem wyrosła skóra oraz

sier

ść

lub włosy.

Trzeci powiedział:
-A ja potrafi

stworzy

wszystkie członki, je

li mam ciało, skór

i sier

ść

Czwarty za

stwierdził:

-Wiem, w jaki sposób da

ycie temu stworzeniu, kiedy ma ono wszystkie cz

ęś

ci ciała.

Nast

pnie czterej bracia pow

drowali do d

ungli, aby tam znale

źć

kawałek ko

ci, za pomoc

którego mogliby dowie

ść

swoich umiej

tno

ci.

Nie było to trudne. Ju

po kilku krokach znale

li kawałek kosteczki. Nie zadali sobie pytania,

do jakiego zwierz

cia mogła ona nale

. Tak byli przej

ci wiedz

e zupełnie o tym nie pomy

leli.

Pierwszy królewicz pokrył ko

ść

ciałem, drugi przyoblekł je w skór

i sier

ść

, trzeci stworzył

odpowiednie członki, a czwarty dał

ycie... lwu!

Potrz

saj

c g

grzyw

gro

ne zwierz

podniosło si

, wydało straszliwy ryk, demonstruj

przy tym swe ostre z

by oraz ogromn

paszcz

, i rzuciło si

na swych stwórców.

Lew po

arł czterech braci i zadowolony z obfitego posiłku znikn

ł w przepastnej d

ungli.

* * *

Człowiek udowodnił, że posiada ogromne możliwości tworzenia dzięki potędze swego umysłu.

Jednak okazuje się, iż powoduje to ogromne ryzyko samozniszczenia. Wielkie nowe kompleksy
przemysłowe

pozwalają

człowiekowi

ciągu

godziny

wyprodukować

to,

w przeszłości musiał poświęcić długie lata ciężkiej pracy; jednocześnie ten sam przemysł narusza
równowagę ekologiczną i poprzez zanieczyszczone powietrze, hałas i odpady nieustannie niszczy
naturalne środowisko człowieka.

Człowiek podróżuje dziś samochodem, ogląda telewizję, podejmuje decyzje za pomocą

komputera, lecz w znacznym stopniu utracił zdolność panowania nad swoimi wynalazkami. Posiada
wiele dóbr materialnych, ale błądzi po omacku w poszukiwaniu sensu i celu swego życia. Doskonale
wie, że w razie pomyłki własna wiedza może go zniszczyć. Jednocześnie zdaje sobie sprawę z tego,
ż

e wprawił w ruch coś, co zaczyna wymykać się spod jego kontroli. I jeśli nie uda mu się nad tym

zapanować, będzie to tylko jego wina.

Mądre chińskie przysłowie mówi: „To nie wino upija człowieka. Człowiek upija się sam...”

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

7 z 24

9. PRZYGODA NA PUSTYNI

Pewien człowiek zabł

dził na pustyni i od dwóch dni w

drował w

ród nie ko

cych si

rozgrzanych sło

cem piachów. Był ju

u kresu sił. Niespodziewanie ujrzał przed sob

sprzedawc

krawatów. Nie miał on przy sobie nic innego - jedynie mnóstwo krawatów. I natychmiast próbował
sprzeda

jeden z nich człowiekowi umieraj

cemu z pragnienia.

Wyczerpanemu i spragnionemu w

drowcy handlarz wydał si

szalony: czy

kto

przy zdrowych zmysłach próbowałby sprzeda

krawat człowiekowi łakn

cemu jedynie wody?

Sprzedawca wzruszył oboj

tnie ramionami i ruszył w dalsz

drog

Przed zapadni

ciem zmroku znu

ony w

drowiec, ju

z wielkim trudem poruszaj

cy zbolałymi

nogami, uniósł głow

i osłupiał: znajdował si

przed eleganck

restauracj

, obok której stał szereg

samochodów! Budynek był okazały, a dookoła niego rozci

gała si

pustynia. Z trudem dowlókł si

drzwi restauracji i prawie mdlej

c z pragnienia wyszeptał:

- Lito

ci, wody!

- Przykro mi, prosz

pana. - rzekł ze współczuciem uprzejmy szwajcar –Nie przyjmujemy

ci bez krawatów.

* * *

Są osoby przemierzające pustynię swego życia z ogromnym pragnieniem przyjemnych doznań.

Za głupców uważając tych, którzy chcą zapoznać ich z Ewangelią. Jest to posłanie zbyt zaskakujące
na ich pustyni!

Lecz kiedy zapragną wejść do „Hotelu Pana”, zostanie im powiedziane:
-Przykro mi, tutaj nie można wstąpić bez odnowionego serca.

10. WSZYSTKIE MO

LIWO

Ojciec obserwował swego syna próbuj

cego unie

ść

ęż

ki wazon z kwiatami. Maluch wysilał

, sapał, st

kał, mruczał co

po d nosem, jednak nie udało mu si

przesun

ąć

wazonu nawet o

milimetr. Wreszcie zrezygnował.

-Czy próbowałe

wszystkich mo

liwo

ci? – zapytał ojciec.

-Tak – odparł chłopiec.
-Nie, poniewa

nie poprosiłe

mnie o pomoc.

* * *

Modlić się to próbować „wszystkich” naszych możliwości.

11. PATRZ , DOK

D IDZIESZ !

Dawno temu w Japonii powszechnie u

ywano lamp skonstruowanych z papieru

i bambusowych pr

tów, z wło

wewn

trz

wiec

. Pewnej nocy kto

podarował tak

lamp

niewidomemu.

-Ta lampa na nic mi si

nie przyda. - rzekł

lepiec. -Nie odró

niam

wiatła od ciemno

ci.

Ofiarodawca odparł:
-Tak, wiem o tym, lecz je

li nie b

dziesz miał takiej lampy, kto

mógłby ci

nie dostrzec

i zderzy

z tob

. Dlatego powiniene

nosi

Niewidomy odszedł z lamp

. Nie uszedł daleko, gdy poczuł silne uderzenie.

-Patrz, jak idziesz! - zawołał do nieznajomego. -Nie widzisz mojej lampy?!
-Twoja lampa dawno zgasła, przyjacielu. – odparł nieznajomy.

* * *

Któż z nas nie zna aroganckich, pewnych siebie osób, które z pychą podążają przez życie,

nie zdając sobie sprawy z tego, że są ślepcami, trzymającymi w ręku wygasłe lampy???

A mimo to wielu z nich wymaga, by zwracać się do nich: „mistrzu", „doktorze"

lub „szanowny panie".

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

8 z 24

12. POCIESZENIE

Mała dziewczynka wróciła do domu od s

siadki, której o

mioletnia córeczka niedawno

tragicznie zmarła.

-Po co tam chodziła

? - spytał ojciec.

eby pocieszy

biedn

pani

-Jeste

przecie

taka malutka, w jaki sposób mogła

pocieszy

-Usiadłam jej na kolanach i płakałam razem z ni

* * *

Jeśli obok ciebie jest ktoś cierpiący, płacz razem z nim.
Jeśli jest ktoś szczęśliwy, śmiej się wraz z nim. Miłość patrzy i widzi, nasłuchuje i słyszy.

Kochać to uczestniczyć - całkowicie - całym swym jestestwem.
Kto kocha, ten odkrywa w sobie nieskończone pokłady pocieszenia i chęci współuczestniczenia
w dobrych i złych przeżyciach.

Wszyscy jesteśmy aniołami z jednym skrzydłem: możemy latać tylko wtedy, gdy obejmujemy

drugiego człowieka.

13. U

MIECH O

WICIE

O tym wydarzeniu opowiadał Raoul Follereau, który znalazł si

kiedy

w leprozorium

na pewnej wyspie Oceanu Spokojnego. Było to miejsce przera

ce: niesamowicie zniekształcone

ludzkie ciała, przera

enie, gnij

ce rany, rozpacz, zło

ść

Był tam jednak pewien starzec, który mimo ogromu cierpienia, miał oczy ci

gle błyszcz

i u

miechni

te. Jego ciało było obolałe, lecz on nie poddawał si

rozpaczy, cieszył si

yciem,

a do innych tr

dowatych odnosił si

yczliwie i serdecznie.

Zaciekawiony tym prawdziwym cudem

ycia w piekle leprozorium, Follereau zapragn

wyja

przyczyny owego niezwykłego zjawiska: có

takiego mogłoby obdarzy

cierpi

cego

staruszka tak

rado

ycia?

Zacz

ł go dyskretnie obserwowa

. Odkrył,

e codziennie o brzasku m

ęż

czyzna z trudem

posuwał si

do ogrodzenia leprozorium, siadał zawsze w tym samym miejscu i rozpoczynał

oczekiwanie.

Nie czekał jednak – jak si

okazało – na pi

kne widoki sło

ca wschodz

cego nad wodami

Pacyfiku. Siedział tak długo, a

z drugiej strony ogrodzenia pojawiała si

kobieta, równie stara jak on,

o twarzy pokrytej siatk

cieniutkich zmarszczek i oczach pełnych pogody i spokoju.

Kobieta nic nie mówiła, u

miechała si

tylko nie

miało, lecz z oddaniem. Na ten widok twarz

ęż

czyzny rozja

niała si

i on tak

e rado

nie si

miechał.

Ta rozmowa bez słów nigdy nie trwała długo – po kilku minutach starzec podnosił si

i odchodził w stron

baraków. Tak było ka

dego ranka: co

w rodzaju codziennej komunii. Tr

dowaty

człowiek, po

ywiony i umocniony tym u

miechem, był w stanie znosi

cierpienia kolejnego dnia

i dotrwa

do nowego spotkania z u

miechni

kobiet

Gdy Follereau zagadn

ł go o to, staruszek odparł:

-To moja

ona.

A po chwili ciszy dodał:
-Zanim tutaj przyszedłem, ona mnie leczyła, w tajemnicy przed wszystkimi, czym tylko

mogła. Pewien czarownik dał je jak

ąś

ść

, któr

codziennie smarowała mi twarz. Zagoiła si

jednak tylko cz

ęść

policzka, gdzie mogła składa

swój pocałunek… Kiedy wszelkie starania

okazały si

beznadziejne, wtedy mnie zabrano i przyprowadzono tutaj. Ona pod

ąż

yła za mn

Kiedy widz

dego dnia, wiem,

tylko dzi

ki niej i jedynie dla niej.

* * *

Z pewnością tego ranka ktoś się do ciebie uśmiechnął, nawet jeśli tego nie spostrzegłeś.

Na pewno dzisiaj ktoś czeka na Twój uśmiech.

Kiedy wejdziesz do kościoła i całą duszą otworzysz się na ciszę, spostrzeżesz, że Bóg

pierwszy przyjmuje cię z uśmiechem.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

9 z 24

14. NAD PRZEPA

Pewien buddyjski mnich spokojnie wracał do swego poło

onego w górach klasztoru,

gdy znienacka zaatakował go wygłodzony nied

wied

Mnich rzucił si

do ucieczki, a nied

wied

za nim.

Nagle mnich dostrzegł,

e znajduje si

na kraw

dzi gł

bokiej przepa

ci. Miał do wyboru:

rzuci

w otchła

lub te

pozwoli

, by nied

wied

rozszarpał go na strz

py.

Wygłodniałe zwierz

zbli

ało si

i ju

pokazywało swe gro

ne kły. Mnich skoczył w przepa

ść

lecz zupełnie niespodziewanie udało mu si

uchwyci

za gał

ąź

krzewu wyrastaj

cego na poło

onym

ej wyst

pie.

Spojrzał w dół i ujrzał tam rozw

cieczonego z głodu tygrysa z wyszczerzonymi kłami.

I tak nieszcz

sny mnich trwał, uczepiony kurczowo gał

zi, podczas gdy ponad nim nied

wied

wydawał gro

ne pomruki, a poni

ej czyhał na niego tygrys.

W tej wła

nie chwili, zaniepokojone hałasem, wyszły ze swej nory dwie małe myszki i zacz

ły

obgryza

gał

ąź

, której trzymał si

mnich. Sytuacja rozpaczliwa.

Nagle mnich dostrzegł krzak dzikich truskawek z kilkoma dojrzałymi czerwonymi owocami,

wprost stworzonymi do tego, aby je natychmiast zje

ść

. Wyci

ł r

, zerwał dwie truskawki, wło

ył

do ust i z zachwytem zawołał:

-Jakie dobre! Có

za wspaniały smak!

* * *

Nikt nie może znaleźć się w sytuacji na tyle rozpaczliwej, by nie móc znaleźć żadnego powodu

do radości. Umiejętność odkrycia go wypływa z siły duchowej i poczucia humoru.

Pewien złoczyńca, prowadzony w poniedziałek na stracenie, rzekł:
-No tak, ten tydzień zaczyna się dobrze.

15. SZKŁA KONTAKTOWE

Pewnego pi

knego letniego dnia w

ąż

spotkał w lesie swego starszego przyjaciela skunksa.

-Co porabiasz? – spytał skunks. –Tak dawno si

nie widzieli

my.

-Jako

sobie radz

. – odparł w

ąż

. –Ale wzrok mi si

pogorszył i prawie wcale ci

nie widz

. Musz

sobie sprawi

szkła kontaktowe.

Tak te

uczynił. I po kilku dniach znowu spotkał swego przyjaciela.

-Teraz nie tylko dobrze ci

widz

, ale i moje

ycie rodzinne uległo znacznej poprawie.

-Jaki

wpływ na

ycie rodzinne mog

mie

szkła kontaktowe? – zapytał zdziwiony

skunks.

-To proste. Odkryłem,

e mieszkam z w

ęż

em do podlewania ro

lin.

* * *

Jedno z ostatnich odkryć w dziedzinie medycyny otrzymało miano „syndromu niewidocznego

człowieka”. Choroba polega na tym, że nie zauważamy osoby, która jest obok nas codziennie
– przy stole, w salonie, w sypialni. Dostrzegamy jej fizyczną obecność, ale jej nie widzimy.
Można powiedzieć, iż nie chcemy na nią patrzeć.

Włoski pisarz Buscaglia opowiada o mężczyźnie i kobiecie, którzy się pobrali, mieli czworo

dzieci, wychowali je na uczciwych ludzi, pomogli im zawrzeć małżeństwa i usamodzielnić się.
Wieczorem w dniu ślubu ostatniej córki, gdy znaleźli się sami w pustym domu, usiedli naprzeciw
siebie.

On długo się jej przyglądał. Potem rzekł:
-Do diabła, kim ty właściwie jesteś?

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

10 z 24

16. PRAWDZIWY

LEPIEC

Stara perska legenda opowiada o człowieku, którego jedynym pragnieniem było: posiada

złoto, całe mo

liwe do zdobycia złoto.

Ta obsesja z

erała mu umysł i serce. Nie potrafił my

o czymkolwiek innym, ani pragn

ąć

czego

, co nie było złotem.

Przechadzaj

c si

ulicami miasta, dostrzegał jedynie wystawy złotników, nie widz

c wielu

innych wspaniałych rzeczy. Nie zauwa

ał ludzi, nie spogl

dał na bł

kitne niebo, ani nie czuł

cudownego zapachu kwiatów.

Pewnego dnia nie wytrzymał: wpadł do sklepu jubilerskiego i zacz

ł napełnia

kieszenie

złotymi pier

cionkami, naszyjnikami i bransoletami.

Oczywi

cie, gdy wychodził ze sklepu, został aresztowany. A zdumieni jego czynem policjanci

zapytali:

-Jak mógł pan s

dzi

e to si

panu uda? W sklepie było mnóstwo ludzi.

-Naprawd

? – odparł zaskoczony. –Nie zauwa

yłem. Widziałem tylko złoto.

* * *

„Mają oczy, a nie widzą”, mówi Pismo święte. Dzisiaj można powiedzieć to samo o bardzo

wielu osobach. Są one oślepione blaskiem błyszczących przedmiotów, natrętnie i codziennie
reklamowanych, tak jakby były wahadełkiem hipnotyzera.

Kiedyś pewien nauczyciel namalował na dużej białej kartce czarną plamkę i pokazał to

uczniom.

-Co widzicie? – zapytał.
-Czarną plamę – odpowiedzieli chórem.
-Wszyscy zobaczyliście malutką czarną plamkę, – zasmucił się nauczyciel. –a nikt

nie zauważył dużej białej kartki.

W Talmudzie, księdze zawierającej mądrości żydowskich nauczycieli pierwszych pięciu

wieków, jest napisane:

„W świecie, który nadejdzie, każdy z nas będzie musiał opowiedzieć o tych wszystkich

pięknych rzeczach, jakie Bóg umieścił na ziemi, a jakich nie chcieliśmy dostrzegać”.

ycie jest serią chwil: prawdziwy sukces polega na tym, by w pełni przeżyć je wszystkie.

Nie ryzykuj niedostrzeżeni wielkiej białej karty, rozglądając się za czarną plamką.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

11 z 24

17. JAK BÓG STWORZYŁ MAM

Dobry Bóg zdecydował,

e stworzy... MATK

. M

czył si

z tym ju

od sze

ciu dni, kiedy

pojawił si

przed Nim anioł i zapytał:

-To na ni

tracisz tak du

o czasu, tak?

Bóg rzekł:

-Owszem, ale czy przeczytałe

dokładnie to zarz

dzenie?

Posłuchaj, ona musi

nadawa

do mycia prania, lecz nie mo

e by

z plastiku... powinna składa

ze stu

osiemdziesi

ciu cz

ęś

ci, z których ka

da musi by

wymienialna...

ywi

kaw

i resztkami

jedzenia z poprzedniego dnia... umie

pocałowa

w taki sposób, by wyleczy

wszystko

- od bol

cej skaleczonej nogi, a

po złamane serce... no i musi mie

do pracy sze

ść

par r

Anioł z niedowierzaniem potrz

ł głow

-Sze

ść

par?

-Tak! Ale cała trudno

ść

nie polega na r

kach. - rzekł dobry Bóg.

Najbardziej

skomplikowane s

trzy pary oczu, które musi posiada

mama.

-Tak du

Bóg przytakn

ł:

-Jedna para, by widzie

wszystko przez zamkni

te drzwi, zamiast pyta

: "Dzieci, co tam

wyprawiacie?". Druga para ma by

umieszczona z tyłu głowy, aby mogła widzie

to, czego nie

powinna ogl

, ale o czym koniecznie musi wiedzie

. I jeszcze jedna para,

eby po kryjomu

przesła

spojrzenie synowi, który wpadł w tarapaty: "Rozumiem to i kocham ci

-Panie, - rzekł anioł, kład

c Boga r

na ramieniu. -połó

spa

. Jutro te

jest dzie

-Nie mog

. – odparł Bóg. -a zreszt

prawie sko

czyłem.

Udało mi si

osi

ąć

to,

e sama zdrowieje, je

li jest chora,

e potrafi przygotowa

sobotnio-

-niedzielny obiad na sze

ść

osób z pół kilograma mielonego misa oraz jest w stanie utrzyma

pod prysznicem dziewi

cioletniego chłopca.

Anioł powoli obszedł ze wszystkich stron model matki, przygl

daj

c mu si

uwa

nie, a potem

westchn

ł:

-Jest zbyt delikatna.

-Ale za to jaka odporna! - rzekł z zapałem Pan.

-Zupełnie nie masz poj

cia o tym, co potrafi osi

ąć

lub wytrzyma

taka jedna mama.

-Czy umie my

-Nie tylko. Potrafi tak

e zrobi

najlepszy u

ytek z szarych komórek oraz dochodzi

kompromisów.

Anioł pokiwał głow

, podszedł do modelu matki przesun

ł palcem po jego policzku.

-Tutaj co

przecieka. - stwierdził.

-Nic tutaj nie przecieka. – uci

ł krótko Pan. -To łza.

-A do czego to słu

-Wyra

a rado

ść

, smutek, rozczarowanie, ból, samotno

ść

i dum

-Jeste

genialny! - zawołał anioł.

-Prawd

mówi

c, to nie ja umie

ciłem tutaj t

łz

. – melancholijnie westchn

ł Bóg.

* * *

To nie Bóg stworzył łzy. Dlaczego zatem my mielibyśmy to czynić?

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

12 z 24

18. SZARA

CZA W ZUPIE

Na pustyni

yła grupa mnichów. Pewnego dnia do starego mnicha przyszedł młody i rzekł:

-Ojcze, wiesz,

na pustyni ju

ponad rok i przez ten czas sze

ść

czy siedem razy

opadła nas szara

cza. Wiesz sam, jakie to uci

ąż

liwe, poniewa

te owady wchodz

wsz

dzie,

nawet do naszego po

ywienia. Jak sobie z tym radzisz?

Stary mnich,

cy na pustyni od czterdziestu lat, powiedział.

-Pocz

tkowo, gdy do zupy wpadła mi chocia

jedna szara

cza, wylewałem wszystko.

Pó

niej wyjmowałem szara

, a zup

zjadałem. W ko

cu jadłem wszystko – i zup

i szara

. Teraz, gdy jaka

szara

cza chce wydosta

z talerza, wkładam j

tam

z powrotem i zjadam razem z zup

* * *

Wraz z upływem czasu przyzwyczajamy się do wszystkiego, nawet do tego, co przedtem

wydawało nam się nieprzyjemne. Niektórzy nawet zaczynają akceptować własnych nieprzyjaciół.

19. CESARSKIE PRZESŁANIE

Niektórzy powiadaj

e pot

ęż

ny cesarz tu

przed swoj

mierci

wysłał do ciebie – zwłaszcza

do ciebie, zwykłego poddanego, który jest jedynie male

kim cieniem niesko

czenie odległym

od cesarskiego sło

ca – pewne posłanie.

Posłaniec ukl

kł przy ło

u umieraj

cego, cesarz wyszeptał mu do ucha te wa

ne słowa; do

których przywi

zywał wielk

wag

, nast

pnie kazał je sobie powtórzy

, aby sprawdzi

, czy zostały

dobrze zapami

tane. Skinieniem głowy potwierdził prawdziwo

ść

i słuszno

ść

powtórzonych mu przez

posła

ca słów. I w obecno

ci wszystkich ogl

daj

cych jego powolne i dostojne umieranie (ka

dna

ciana w pałacu została usuni

ta, a na szerokich zewn

trznych schodach w niedu

ych

grupkach stali najznakomitsi dostojnicy cesarstwa), cesarz odprawił posła

ca.

Natychmiast wyruszył on w drog

, był to człowiek m

ęż

ny i wytrwały. Niestrudzenie torował

sobie drog

poprzez tłum, rozpychaj

c si

to jednym, to drugim łokciem, a gdy napotykał jaki

opór,

wskazywał sw

pier

, na której widniał znak sło

ca, wtedy ludzie rozst

powali si

. Jednak tłum był tak

ogromny,

e nie wida

było jego kresu. Gdyby posłaniec miał przed sob

woln

drog

, tak, jak tego

pragn

ł, wkrótce usłyszałby

jego pukanie do drzwi. Tymczasem pró

ne s

jego wysiłki.; musi jeszcze

walczy

, by utorowa

sobie drog

w tłumie zgromadzonym w salach wewn

trznego pałacu, a nawet

gdyby to osi

ł, na nic by mu si

to zdało; musiałby dalej walczy

, aby zej

ść

ze schodów; a nawet,

gdyby to mu si

udało, nic by przez to nie zyskał; musiałby bowiem przemierzy

dziedziniec i nast

pny

pałac; i tak szedłby przed siebie przez tysi

ce lat; i gdyby wreszcie przekroczył próg ostatnich drzwi

(jednak nigdy, przenigdy to nie nast

pi), ujrzałby przed sob

cesarskie miasto, centrum

wiata;

miasto, które zgromadziło swoje własne odpadki.

Nikt nie mo

e dotrze

tutaj do twoich drzwi.

Ale ty, ty siedzisz przy swoim oknie i

nisz o tym przesłaniu, gdy zapada zmierzch.

(Franz Kafka)

* * *

Do ciebie dotarło posłanie Pana nieba i ziemi. Przyniósł ci je Jezus. Ale cóż uczyniłeś z Jego

słowami?

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

13 z 24

20. MASKI

Pewnego dnia Pi

kno i Brzydota spotkały si

na pla

y. Postanowiły wyk

. Zdj

ły

ubranie i zacz

ły si

pluska

w morskiej wodzie. Po chwili Brzydota wróciła na brzeg, wło

yła na

siebie ubranie Pi

kna i poszła swoj

drog

W chwil

potem tak

e Pi

kno wyszło z wody. Nie znalazło swoich ubra

, a poniewa

wstydziło si

wraca

nago, wło

yło ubranie Brzydoty. I poszło swoj

drog

(K. Gidran)

* * *

Również dzisiaj ludzie często zamieniają się rolami i udają kogoś innego.
Jednak jeśli ktoś raz ujrzał oblicze Piękna, rozpozna je zawsze bez względu na ubranie.

Jeżeli też ktoś widział twarz Brzydoty, żadne ubranie nie skryje jej przed jego wzrokiem.

21. POWIEDZ TO PIERWSZY !

On był m

ęż

czyzn

pot

ęż

nym, o dono

nym głosie i szorstkim sposobie bycia. Za

ona —

kobiet

łagodn

i delikatn

. Pobrali si

. On dbał, by niczego jej nie brakowało, a ona zajmowała si

domem i dzie

mi. Pó

niej dzieci dorosły, pozakładały własne rodziny i ode-szły. Historia, jakich wiele.

Lecz kiedy wszystkie dzieci były ju

urz

dzone, kobieta straciła swój zwykły u

miech,

stawała si

coraz bardziej w

tła i blada. Nie mogła ju

ść

i w krótkim czasie przestała podnosi

łó

ka.

Zmartwiony m

ąż

umie

cił j

w szpitalu.

Lecz chocia

u jej wezgłowia zbierali si

najlepsi lekarze i specjali

ci,

adnemu z nich

nie udało si

okre

, na co zachorowała kobieta. Potrz

sali tylko głowami.

Ostatni z lekarzy poprosił na stron

ęż

a i rzekł:

-O

mieliłbym si

powiedzie

e po prostu... pa

ska

ona nie chce ju

dłu

...

ęż

czyzna w milczeniu usiadł przy łó

ony i uj

ł j

za r

. Była to mała, drobna r

czka,

która zupełnie gin

ła w pot

ęż

nej dłoni m

ęż

czyzny. Potem rzekł zdecydowanie swym dono

nym

głosem:

-Ty nie umrzesz!
-Dlaczego? - zapytała kobieta, lekko wzdychaj

-Poniewa

ja ci

potrzebuj

-To dlaczego wcze

niej mi o tym nie powiedziałe

Od tej chwili stan zdrowia kobiety zaczai si

szybko poprawia

. Dzisiaj czuje si

doskonale.

A lekarze i znani specjali

ci nadal zadaj

sobie pytanie, jaka choroba j

dotkn

ła i có

za wspaniałe

lekarstwo uzdrowiło j

w tak krótkim czasie.

* * *

Nigdy nie czekaj jutra, by powiedzieć komuś, że go kochasz. Uczyń to dzisiaj. Nie myśl:
-Moja mama, moje dzieci, moja żona lub mąż doskonale o tym wiedzą.
Być  może.  Ale  czy  nie  byłoby  ci  przyjemnie,  słuchając  tych  słów  skierowanych  do  ciebie?

Nie patrz na zegarek, chwyć za telefon:

-To ja, chcę ci powiedzieć, że bardzo cię kocham.
Uściśnij dłoń bliskiej osoby i powiedz:
-Potrzebuję ciebie. Kocham cię, bardzo cię kocham!
Miłość to życie. Istnieje kraina umarłych i kraina żywych. Tym, co je różni, jest miłość.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

14 z 24

22. DZIEŁO PEWNEGO KOSA

Miałem wówczas dziesi

ęć

lat. Którego

popołudnia obserwowałem kosa dziobi

cego

łapczywie owoce dzikiego bzu, który rósł obok naszego domu.

Po pewnym czasie kos, najwidoczniej ju

syty, odfrun

ł na murek otaczaj

cy podwórze

naszych s

siadów i zacz

ł starannie czy

dziób o kamienie tworz

ce to niewysokie ogrodzenie.

Wówczas mały owoc dzikiego bzu, niemal niewidoczny, oderwał si

od ptasiego dzioba

i wpadł w szczeliny w murze.

Dwadzie

cia lat pó

niej zupełnie przypadkowo zobaczyłem ponownie ten stary murek.

Dokładnie w tym miejscu, gdzie niegdy

siedział kos, szumiał bujny krzew dzikiego bzu, a jego

korzenie wrastały w mur. Intuicyjnie wyczuwałem gdzie

tam w gł

bi, mi

dzy starymi korzeniami,

pot

i dum

ziarna, które przed dwudziestu laty wypadło z dzioba kosa.

Wzi

łem kawałek kredy i napisałem na murku poni

ej rosn

cego krzewu: „Jest to dzieło

pewnego kosa”.

* * *

Młody murarz pracował przy rozbiórce domu, który miał być całkiem przebudowany.

W pewnej chwili, odbiwszy kawałek tynku, ujrzał, że jedna z cegieł tworzących ścianę została
zastąpiona książką. Była to wmurowana w ścianę gruba księga. Zaciekawiony wyjął ją i przeczytał
tytuł: „Pismo święte”. Kto wie, w jaki sposób tutaj trafiło…

Murarz nigdy nie interesował się szczególnie sprawami religii, mimo to podczas przerwy

obiadowej zaczął czytać książkę.

Sięgnął także po nią wieczorem w domu. Czytał ją odtąd każdego wieczoru. Powoli odkrywał

znaczenie słów, które Bóg skierował właśnie do niego. Jego życie uległo zmianie.

Dwa lata później brygada murarza podjęła pracę w jednym z krajów arabskich. Robotnicy

wspólnie mieszkali w maleńkich pokojach. Pewnego wieczoru współlokator murarza obserwował go,
gdy ten, jak zwykle, rozpoczynał w skupieniu lekturę swojej Biblii.

-Co czytasz? - zapytał.
-Pismo święte.
-Uff! Pismo święte! Wyobraź sobie, że kiedyś wmurowałem Biblię w ścianę pewnego domu

niedaleko Mediolanu. Jestem ciekawy, czy ktoś ją odnalazł!

Zaskoczony młody murarz spojrzał na swego kolegę.
-A gdybym ci pokazał właśnie tę Biblię?
Rozpoznałbym ją, ponieważ zostawiłem tam specjalny znak.
Młody murarz podał mu Pismo święte.
-Czy poznajesz swój znak?
Jego współlokator wziął książkę i zmieszał się. Była to ta sama Biblia, którą przed laty

wmurował w ścianę, mówiąc do swych kolegów:

-Chciałbym wiedzieć, czy kiedyś się stąd wydostanie!
Murarz uśmiechnął się.
-Jak widzisz, nie tylko się wydostała, ale i wróciła do ciebie.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

15 z 24

23. KRÓLEWSKI BŁAZEN

Pewien król miał swego nadwornego błazna, który umilał mu dni swymi powiedzonkami

artami.

Którego

dnia król powierzył błaznowi swe berło, mówi

-Zatrzymaj je do czasu, a

znajdziesz kogo

głupszego od siebie. Wtedy b

dziesz mógł

mu je podarowa

Kilka lat pó

niej król powa

nie zachorował. Czuj

c zbli

mier

, przywołał błazna,

do którego w gru-ncie rzeczy był bardzo przywi

zany, i powiedział:

-Wyruszam w dług

podró

-Kiedy wrócisz? Za miesi

-Nie. – odparł król. -Nie powróc

nigdy.

-A jakie przygotowania poczyniłe

przed t

wypraw

? - zapytał błazen.

adnych. - brzmiała smutna odpowied

-Wyje

asz na zawsze – powiedział błazen. – i wcale si

do tego nie przygotowałe

Prosz

, we

to berło. Znalazłem wreszcie głupszego ode mnie!

* * *

Jest bardzo wielu ludzi, którzy nie przygotowują się do tej ,,wielkiej podróży", która czeka

każdego z nas. Dlatego ten moment wiąże się dla nich z wielką trwogą.

„Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny" – mówi Jezus. (Mt 25,13)
Czy naprawdę przygotowujesz się do tego?

24. DZIEWCZYNKA I WILK

Którego

popołudnia ogromny wilk czekał w ciemnym lesie na dziewczynk

, która miała

przechodzi

nieopodal, nios

c swej babci koszyk z jedzeniem. Po długim oczekiwaniu wilk

rzeczywi

cie ujrzał dziewczynk

nios

kosz z jedzeniem.

-Czy niesiesz ten koszyk do babci? – zapytał wilk.
Dziewczynka potwierdziła. Wtedy wilk spytał, gdzie mieszka jej babcia. Dziewczynka obja

niła

mu to i wilk znikn

ł w g

stym lesie.

Gdy dziewczynka otworzyła drzwi domu babci, od razu spostrzegła,

e kto

y w łó

ku babci

i ma na sobie jej koszul

i nocny czepek. Nie była od łó

ka dalej ni

siedem i pół metra, gdy

zrozumiała,

e nie jest to babcia, lecz wilk, poniewa

nawet w czepku na głowie wilk nie jest do babci

podobny bardziej ni

autobus do Sofii Loren.

Wtedy dziewczynka wyci

ła z koszyka pistolet i zastrzeliła wilka.

* * *

Nie zawsze wszystko układa się tak, jak to sobie zaplanowaliśmy. Nie należy zbytnio ufać

opowieściom, bajkom, czy przysłowiom.

„Aby nauczyć się pływać, trzeba wskoczyć do głębokiej wody” – mówi jedno z nich. Niektórzy

może naprawdę się nauczą, lecz wielu też utonie.

Zawsze lepiej jest pilnie śledzić rzeczywistość.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

16 z 24

25. KOGUT I DIAMENT

Pewien głodny i bardzo zdenerwowany z tego powodu kogut, gor

czkowo szukał czego

do jedzenia. Dziobał wsz

dzie: pod kawałkami drewna, w

ród li

ci, wokół kamieni, a nawet pod nimi.

Nagle si

zatrzymał. Ujrzał przed sob

kamie

zupełnie inny od pozostałych, błyszcz

w szczególny sposób.

Kogut zacz

ł wpatrywa

w to dziwne zjawisko. Wtedy zrozumiał. To nie był zwykły kamie

Wskazywał na to jego kształt, rozmiary i ten szczególny blask.

-Ludzie nazywaliby ci

diamentem. – mrukn

ł głodny kogut.

–Ale zwykły, czy niezwykły, dla mnie nie jeste

cej wart, ni

ziarnko ry

u – stwierdził

i odwrócił si

, by dalej dzioba

w poszukiwaniu jedzenia.

* * *

Ci, którzy są zajęci szukaniem jedynie tego, co przyjemne, przechodzą obojętnie obok cennych

wartości, nawet jeśli je dostrzegają. Aby odkryć to, co się liczy naprawdę, trzeba chcieć to odnaleźć.

„Nie dawajcie psom tego co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie

podeptały nogami, i obróciwszy się, was nie poszarpały” – mówi Jezus. (Mt 7,6)

26. PAMI

O KAZANIU

Pewnej niedzieli, około południa, młoda kobieta myła w kuchni sałat

, kiedy podszedł do niej

ąż

i zapytał:

-Czy pami

tasz, jaka była dzi

Ewangelia i o czym dzi

rano mówił podczas kazania

ksi

dz?

-Ju

nie pami

tam. – wyznała kobieta.

-No to po co chodzisz do ko

cioła i słuchasz słów Pisma

tego i kaza

, skoro zaraz

o nich zapominasz?

Mój drogi, popatrz: woda myje t

sałat

, ale potem nie znajdziesz wody w talerzu; a przecie

sałata b

dzie czysta.

* * *

Nie chodzi o to, by robić notatki podczas kazania. Ważne jest, abyśmy zostali „obmyci”

Słowem Bożym.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

17 z 24

27. MARTWY CZY

YWY ?

Którego

letniego dnia wnuk znanego naukowca przyszedł do swego dziadka. W r

ce,

któr

trzymał schowan

za plecami,

ciskał wróbelka złapanego w ogrodzie do specjalnej sieci.

Oczy chłopca l

niły nienawi

i przebiegło

, kiedy pytał dziadka:

-Czy ptaszek, którego trzymam w r

ce jest martwy, czy

ywy?

-Martwy. – odpowiedział m

dry staruszek.

Chłopiec otworzył dło

i wypu

cił wróbla, który natychmiast poderwał si

do lotu.

-Nie zgadłe

! – za

miał si

zło

liwie.

Gdyby padła odpowied

e ptaszek jest

ywy, chłopiec zacisn

łby dło

i udusił bezbronnego

ptaszka.

-Widzisz, odpowied

spoczywała w twojej r

ce. – rzekł staruszek, patrz

c przenikliwie

na wnuka.

* * *

mierć lub życie wieczne zależą tylko od nas. Nawet najdrobniejsze i najprostsze decyzje

podejmowane dzisiaj zaważą na twoim wiecznym przeznaczeniu.

Popularna ukraińska modlitwa ma takie słowa:
-Boże, ześlij wszy na tyranów, samotnym daj psy do obrony, dzieciom – motyle, futra z norek

kobietom, skóry z dzika mężczyznom. A nam wszystkim daj orła, który na swych skrzydłach zaniesie
nas do Ciebie”.

28. PERŁA

Perłopław rzekł do swego przyjaciela:
-Wiesz, co

bardzo mnie boli, tutaj, wewn

trz. To co

ęż

kiego i okr

głego; jestem

czony i obolały.

Ten zarozumiale odparł:
-Chwała niebiosom i morzu,

e nic mnie w

rodku nie boli. Czuj

dobrze i jestem

zdrowy, zarówno wewn

trz, jak i na zewn

trz.

W tej samej chwili przepływał obok krab i usłyszał rozmow

dwóch perłopławów. Temu,

który był całkowicie zdrowy, powiedział:

-Jeste

zadowolony z tego,

e czujesz si

dobrze i cieszysz si

doskonałym zdrowiem;

lecz ten ból, który odczuwa twój przyjaciel, to perła niezwykłej pi

kno

ci.

* * *

Jest to wielka łaska. Kiedy ziarenko piasku dostaje się do wnętrza perłopława, odczuwa on

dotkliwy ból, lecz nie rozpacza, nie płacze, ani nie lamentuje. Powoli, dzień po dniu przemienia swój
ból w perłę. Jest to arcydzieło natury i wielka łaska.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

18 z 24

29. BÓG W STUDNI

Gromada Cyganów zatrzymała si

kiedy

przy studni pewnej wiejskiej zagrody. Obserwował

ich z zaciekawieniem pi

cioletni chłopiec, który wyszedł z domu na podwórze.

Jego wzrok przyci

gał szczególnie jeden Cygan, rosły m

ęż

czyzna, który wła

nie wyci

ze studni wiadro z wod

i stał z szeroko rozstawionymi nogami, pij

c łapczywie. Strumyczek wody

spływał po jego g

stej, krótkiej, ogni

cie rudej brodzie, a silne r

ce unosiły ci

ęż

kie, drewniane wiadro,

tak jakby to była mała fili

anka.

Sko

czywszy pi

, wyj

ł kolorow

chustk

i otarł sobie twarz. Potem pochylił si

i zajrzał

w gł

b studni. Zaciekawiony chłopiec podszedł do niego i wspi

ł si

na palce, staraj

c si

dostrzec to,

na co patrzył Cygan.

Olbrzym dostrzegł chłopca i z u

miechem podniósł go do góry.

-Czy wiesz, kto tam jest? – zapytał.
Dziecko potrz

ło przecz

co głow

-Tam jest Bóg. – powiedział Cygan.
-Popatrz! – dodał i przytrzymał chłopca nad studni

W dole, w wodzie l

cej jak lustro, dziecko zobaczyło swoje odbicie.

-Ale

to jestem ja!

-Wła

nie! – zawołał Cygan, delikatnie stawiaj

c chłopca na ziemi. –Teraz wiesz, gdzie jest

Bóg.

* * *

Nie potrafię konstruować nowych wspaniałych rzeczy, takich jak np. samoloty, poruszające się

na srebrnych skrzydłach. Lecz dzisiaj, o brzasku, pomyślałem sobie o czymś cudownym i moje
zniszczone ubranie stało się nagle piękne, błyszczące w blasku światła, spływającego z nieba.

Myśl była taka: że w mojej dłoni jest ukryty tajemny plan, a moja ręka jest wielka, ogromna,

na miarę tego planu. Czułem, że Bóg, obecny jest we mnie i zna moją tajemnicę, a ja mam zamiar,
który On chce zrealizować dla świata za pośrednictwem moich dłoni.

30. ROZKŁAD JAZDY POCI

GÓW

Poznałem kiedy

ęż

czyzn

, który znał na pami

ęć

cały rozkład jazdy poci

gów w swojej

miejscowo

ci, poniewa

jedyn

rzecz

, która sprawiała mu rado

ść

, była kolej. Cały czas sp

dzał

na dworcu, ogl

daj

c przyje

ce i odje

ce poci

gi. Z zachwytem obserwował wagony, silne

lokomotywy, ogromne koła, z podziwem patrzył na wskakuj

cych do poci

gu konduktorów

i na zawiadowc

stacji.

Znał ka

dy poci

g, wiedział, sk

d przyje

a i dok

d jedzie, kiedy dotrze do celu oraz jakie

poci

gi i kiedy przyjad

do naszego miasta.

Znał numery poci

gów, wiedział, w jakie dni one kursuj

, czy maj

wagon restauracyjny, czy

trzeba si

przesiada

, aby dojecha

do danego miasta. Wiedział, które poci

gi maj

wagon pocztowy

oraz ile kosztuje bilet do Frauenfeld, Olsen czy Niederbipp (miasta w Szwajcarii), czy te

do ka

dego

innego miejsca.

Nie chodził do baru, nie chodził do kina, ani na spacery, nie miał te

roweru, radia, ani

telewizora, nie czytywał gazet, ksi

ąż

ek, a gdyby dostał jaki

list, tak

e by go nie przeczytał. Brakowało

mu czasu na te wszystkie sprawy, poniewa

całe dnie sp

dzał na dworcu. Jedynie wtedy, gdy

zmieniał si

rozkład jazdy poci

gów, w maju i w pa

dzierniku, przez jaki

czas nie pokazywał si

tam.

Zostawał wtedy w domu – siedział przy stole i uczył si

wszystkiego na pami

ęć

, czytał nowy rozkład

od pierwszej do ostatniej strony, zwracał uwag

, czy wprowadzono jakie

zmiany i był bardzo

zadowolony, kiedy ich nie było.

Zdarzało si

czasem,

e kto

spytał go o godzin

odjazdu poci

gu. Wówczas jego twarz

rozja

niała si

, pytał o cel podró

y. Natomiast pechowiec prosz

cy o informacje przewa

nie spó

niał

na poci

g, poniewa

człowiek, o którym opowiadam, nie pozwalał mu odej

ść

. Nie zadowalaj

c si

podaniem godziny odjazdu, recytował tak

e numer poci

gu, mówił o ilo

ci wagonów, mo

liwych

przesiadkach i godzinach odjazdów kolejnych poci

gów; wyja

niał tak

e tym poci

giem mo

dojecha

do Pary

a, gdzie nale

y si

przesi

ąść

oraz kiedy si

dzie na miejscu. Nie pojmował,

ludzi wcale to nie interesuje. Je

li za

kto

odchodził, zanim zd

ąż

ył przekaza

wszystkie posiadane

informacje, denerwował si

niesłychanie, ubli

ał mu i krzyczał za nim.

-Pan nie ma najmniejszego poj

cia o kolei!

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

19 z 24

Osobi

cie nigdy nie wsiadł do

adnego poci

gu.

To nie miałoby

adnego sensu – jak twierdził – poniewa

on i tak zawczasu wiedział wszystko

o podró

(Peter Bichsel)

* * *

Wiele osób (także znani uczeni) wiedzą wszystko na temat Pisma świętego, znają znaczenie

nawet najmniejszych wersetów oraz potrafią wyjaśnić najtrudniejsze słowa, a także to, co pisarz
chciał rzeczywiście powiedzieć, nawet, jeśli zdaje się, iż mówi on coś zupełnie innego.

Jednak w swoje własne życie nie wprowadzają nic z tego, co jest napisane w Biblii.

31. JAJKO

Pewna niezbyt zamo

na kobieta znalazła jajko. Niesłychanie szcz

ęś

liwa, zawołała swego

ęż

a oraz dzieci i powiedziała:

-Sko

czyły si

wszystkie nasze zmartwienia. Popatrzcie, znalazłam jajko! Nie zjemy go, lecz

zaniesiemy do s

siada, który ma kwok

. Kwoka wysiedzi nam kurczaka, który wyro

nie na du

żą

kur

My oczywi

cie nie zjemy kury, lecz b

dziemy j

karmi

, aby znosiła nam wiele jaj, z których b

dziemy

mieli wiele innych kur, a te znios

nam du

o kolejnych jajek. W ten sposób b

dziemy mieli du

o kur i

o jajek. Nie zjemy ani kur, ani jaj, lecz sprzedamy je i kupimy jałówk

. Wyhodujemy j

i b

dziemy

mieli krow

. Krowa da nam ciel

ta, a

w ko

cu b

dziemy mieli spore stado. Sprzedamy je i kupimy

kawałek ziemi, potem sprzedamy i kupimy; kupimy i sprzedamy…

Mówi

c to z wielkim przej

ciem, kobieta

ywo gestykulowała. Jajko wypadło jej z r

ki i rozbiło

na ziemi.

* * *

Nasze rozmowy często przypominają gadaninę tej kobiety: „Zrobię… Powiem… Załatwię…”

Mijają dni i lata, a my nie robimy absolutnie nic z tego, co obiecywaliśmy.

32. HASŁO PRZYWÓDCY

Rosło sobie kiedy

młode drzewko, o pi

knych widokach na przyszło

ść

. Miało dokładnie

cztery listki. Cztery pi

kne, dorodne li

cie l

ce w porannej rosie. Li

cie były ze sob

bardzo

zaprzyja

nione i cz

sto prowadziły długie rozmowy.

Pewnego dnia najwi

kszy i najpi

kniejszy li

ść

(był on kim

w rodzaju „przywódcy” całej grupy)

stwierdził,

e postanawia obywa

bez wody. Trzy pozostałe li

cie były tak pełne dobrej woli (lub te

na tyle słabe),

e przyj

ły postanowienie swego przyjaciela.

Przy pomocy parasola zbudowały sobie wspaniały system ocieniania: kiedy panowała pi

kna

pogoda, parasol był zamykany, kiedy za

zbierało si

na deszcz – natychmiast go otwierano.

Niestety, biedne drzewo pozbawione deszczu, zacz

ło usycha

i wreszcie całkowicie

obumarło. Wszystkie li

cie uschły i porwał je wiatr.

* * *

Kiedy wszyscy myślą w ten sam sposób, nikt nie myśli zbyt wiele. Są ludzie, którzy „liczą się

bardzo”, nawet jeśli wygadują jedynie głupstwa. Są też „wielcy”, którzy są takimi, ponieważ ci
„mali” nie chcą się im sprzeciwiać. Nie mają zapewne tyle odwagi, by bronić własnych przekonań.

Jezus mówi:
-Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed swoim

Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim
Ojcem, który jest w niebie.” (Mt 10,32-33)

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

20 z 24

33. GÓRNICZA LAMPA

Pewien człowiek codziennie zst

pował do wn

trza ziemi, gdzie wydobywał sól. Zawsze

zabierał ze sob

kilof i lamp

Którego

wieczoru, gdy wracał ju

na powierzchni

, w kr

tym i niewygodnym chodniku kopalni

lampa wypadła mu z r

ki i rozbiła si

o skał

Pocz

tkowo górnik był nawet z tego bardzo zadowolony:

-Wreszcie! Miałem ju

jej dosy

. Musiałem zawsze nosi

ze sob

, uwa

, gdzie j

stawiam, my

o niej nawet w czasie pracy. Teraz mam jeden kłopot mniej. Czuj

bardziej

wolny! A poza tym… chodz

dy od tylu lat i na pewno si

tutaj nie zgubi

Jednak bardzo pr

dko zabł

dził. W ciemno

ci wszystko wygl

dało inaczej. Zrobił kilka kroków,

lecz bole

nie uderzył o

cian

. Zdziwił si

: czy

by to nie był ten sam chodnik? Jak

e mógł zgubi

tak szybko? Spróbował zawróci

. Ale dotarł do brzegu jeziorka, w którym zbierały si

spływaj

wody.

-Nie jest zbyt gł

bokie. – pomy

lał. –Lecz je

li tam wejd

, teraz, w ciemno

ci na pewno

tu uton

Rzucił si

na ziemi

i zacz

ł i

ść

na kolanach. Pokaleczył sobie dłonie i nogi. Łzy napłyn

ły mu

do oczu, gdy spostrzegł,

e w gruncie rzeczy udało mu si

posun

ąć

do przodu jedynie o kilka metrów

e nadal znajduje si

wła

ciwie w punkcie wyj

cia.

Nagle zat

sknił za swoj

lamp

Upokorzony czekał, a

kto

zejdzie na dół, by zacz

ąć

go szuka

i wyprowadzi st

wietlaj

c drog

ogarkiem

wiecy.

* * *

„Twoje słowo jest lampą dla moich stóp i światłem na mojej ścieżce.
Przystępność Twoich słów oświeca i naucza niedoświadczonych.”

(Ps. 119, 105.130)

34. MIŁOSNY WIERSZ

Jeden z najpi

kniejszych chyba miłosnych wierszy ostatnich czasów napisała pewna

ameryka

ska dziewczyna. Nosi on tytuł: ”O tym, czego nie uczyniłe

”.

„Pami

tasz ten dzie

, kiedy po

yczyłam od ciebie Twój nowy samochód i rozbiłam go?

lałam,

e mnie zabijesz, ale nie zrobiłe

tego.

Czy pami

tasz, jak kiedy

wyci

łam ci

na pla

żę

, chocia

twierdziłe

e b

dzie pada

i rzeczywi

cie padało?

lałam,

e zawołasz »A nie mówiłem?«. Ale nie zrobiłe

tego.

A pami

tasz, jak kokietowałam wszystkich,

eby wzbudzi

twoj

zazdro

ść

, i ty byłe

zazdrosny?

lałam,

e odejdziesz ode mnie, ale tego przecie

nie zrobiłe

Czy pami

tasz, jak zrzuciłam tort truskawkowy na dywanik twego samochodu?

lałam,

e mnie uderzysz, ale nie uczyniłe

tego.

Czy pami

tasz, jak zapomniałam ci powiedzie

e na pewnym przyj

ciu obowi

zuj

stroje

wieczorowe i ty przyszedłe

w d

insach?

lałam,

e mnie wtedy spoliczkujesz, ale nie zrobiłe

tego.

Zawsze miałe

dla mnie cierpliwo

ść

, kochałe

mnie i broniłe

Mam na sumieniu tyle win wobec Ciebie.
Tak bardzo chciałam Ci

prosi

o przebaczenie, kiedy wrócisz z Wietnamu.

Lecz ty nie wróciłe

…”

* * *

Pamiętaj: przychodzisz na świat jedynie raz.
Zatem całe dobro, które możesz wyświadczyć drugiemu człowiekowi – okaż natychmiast!
Nie odkładajmy tego na później, ani nie zaniedbujmy, ponieważ nie będziemy dwa razy żyć

na tym świecie.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

21 z 24

35. CIEKAWSKIE MOTYLE

Kilka motyli fruwało wokół pal

cego si

w nocy ogniska. Miały one skłonno

ci do m

drkowania

i filozofowania; lataj

c wi

c dookoła jasnych płomieni daj

cych przyjemne ciepło, zastanawiały si

-Czy to jest ogie

-To co

, co daje

wiatło. – stwierdził jeden motyl.

-To co

, co grzeje. – upierał si

inny.

Lecz te odpowiedzi nie zadowoliły

adnego z nich, były niewystarczaj

ce.

Wreszcie jeden z motyli pofrun

ł wprost w płomienie i w jednej chwili sam tak

e stał si

płomieniem.

-Teraz on ju

wie, czym jest ogie

. – stwierdziły pozostałe,

* * *

Pewien chiński chłopiec chciał nauczyć się szlifowania nefrytów. Dlatego udał się

do najlepszego nauczyciela zawodu w całych Chinach, a ten przyjął go na ucznia.

Pierwszego dnia nauczyciel dał mu kawałek nefrytu i polecił:
-Zaciśnij go w dłoni.
Przez cały dzień chłopiec stał nieruchomo, trzymając w ręce nefryt. Nie robił nic innego.
Następnego dnia przyszedł odważnie do nauczyciela, z nadzieją, że nauczy się czegoś nowego.

Lecz mężczyzna znów włożył mu do ręki kawałek nefrytu i powiedział:

-Trzymaj go dobrze.
I znowu przez cały dzień jedynym zajęciem chłopca było trzymanie w zaciśniętej dłoni kawałka

nefrytu.

Tak było następnego dnia i kolejnego także. Przez cały rok.
Wreszcie któregoś ranka chłopiec przyszedł do nauczyciela i, jak zwykle, wyciągnął do niego

otwartą dłoń. Nauczyciel włożył do mu ręki kamień.

Lecz, kiedy kamień lekko musnął jego dłoń, chłopiec wykrzyknął:
-Ależ to nie jest nefryt!
Nauczyciel uśmiechnął się:
-Teraz już znasz nefryt.

36. DWIE CHUSTECZKI

Pewien mały chłopczyk przynosił zawsze do przedszkola dwie chusteczki. Gdy zdziwiona

wychowawczyni spytała, dlaczego tak post

puje, odpowiedział:

-Jedna jest po to, by wyciera

sobie nos; druga,

eby wytrze

oczy, komu

, kto płacze.

* * *

Czy ty także nosisz przy sobie dwie chusteczki?

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

22 z 24

37. OKO DRWALA

Pewien drwal nie mógł znale

źć

swojej ulubionej siekiery. Szukał jej wsz

dzie, w całym domu.

Na pró

no. Siekiera znikn

ła. Zacz

ł ju

nawet podejrzewa

e kto

mu j

ukradł.

Pod wpływem tej my

li podszedł do okna. Wła

nie w tej chwili zobaczył przechodz

cego syna

siada.

-Chodzi jak typowy złodziej. – pomy

lał drwal. –I ma oczy złodzieja siekier… Nawet jego

włosy s

charakterystyczne dla złodziei siekier.

Kilka dni pó

niej drwal znalazł pod tapczanem swoj

ulubion

siekier

, któr

zostawił tam

przez nieuwag

po powrocie z pracy.

Szcz

ęś

liwy z powodu odnalezienia zguby, podszedł do okna i zobaczył przechodz

cego syna

siada.

-Wcale nie ma złodziejskich ruchów. – pomy

lał. –Jego wzrok jest

miały, a włosy

całkiem przyzwoite.

* * *

Uwielbiamy etykietki, żyjemy nimi. Przyczepiamy je do spodni, koszul, butów, nawet na czole.
Inne wiążą się z naszym postrzeganiem świata. Widzimy go jako teatrzyk i każdemu

przydzielamy rolę, którą ma odegrać: ten jest piękny, ta ograniczona, ten zły, zaś tamten to zdrajca…

Często o tym, kto będzie katem, a kto ofiarą, decyduje kolor jego krawata.
Jezus powiedział: „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim wy sądzicie,

i was osądzą, i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą> Czemu to widzisz drzazgę w oku
brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz?” (Mt 7,1-3)

38. POP

KANY ZBIORNIK

Na polu, w odległo

ci kilkudziesi

ciu metrów od siebie, stały dwa zbiorniki na wod

Spogl

dały na siebie, a od czasu do czasu zamieniały kilka słów.

Były bardzo ró

ne.

Pierwszy zbiornik był doskonały. Tworzyły go solidne i dokładnie dopasowane kamienie, tak,

adna kropla cennej wody nigdy nie została uroniona.

Drugi miał kilka szczelin, przypominaj

cych rany, z których s

czyły si

strumyczki wody.

Pierwszy, wyniosły i dumny ze swej doskonało

ci, wyra

nie rysował si

na tle zielonych pól i

bł

kitu nieba. Jedynie jakie

owady i kilka ptaków o

mielało zbli

do niego.

Drugi był otoczony kwitn

cymi ro

linami, morwami i powojem, które spijały wod

ze szczelin. Nieustannie brz

czały tam owady, a ptaki wiły swe gniazda na jego kraw

dziach. Nie był

wprawdzie doskonały, ale czuł si

bardzo szcz

ęś

liwy.

* * *

Odczuwamy zarówno potrzebę wiary w doskonałość, jak i konieczność posiadania odwagi,

bycia, aby być niedoskonałym. Żyjemy w świecie, w którym doskonałość mylona jest ze staraniami, by
być „ważniejszym”, „pierwszym”, „kimś”.

Jedyną doskonałością jest miłość. Tylko w ten sposób można rozumieć słowa Jezusa:

„Bądźcie więc i wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.” (Mt 5,48), wypowiedziane
po błogosławieństwie ubogich, smutnych, cichych, tych, którzy pragną sprawiedliwości, miłosiernych
i cierpiących prześladowania dla sprawiedliwości.

Ten, kto żyje z otwartymi ramionami dla innych, zwykle nie robi kariery, lecz znajduje wielu

ludzi, których trzeba uścisnąć i serdecznie przyjąć.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – 40 opowiadań na pustyni

23 z 24

39. ZABIŁEM J

DLA KAWAŁKA CHLEBA

Pewien m

ęż

czyzna, który nie był w ko

ciele od dwudziestu lat, z wahaniem zatrzymał si

przed konfesjonałem. Przykl

ł i po chwili zastanowienia zacz

ł ze łzami w oczach opowiada

„Moje r

ce s

splamione krwi

. To było podczas odwrotu z Rosji. Ka

dego dnia umierał kto

naszych. Głód był straszliwy. Powiedziano nam, by

my nigdy nie wchodzili do

adnego domu, nie

maj

c ze sob

broni gotowej do strzału na pierwsze oznaki… Tam, gdzie wszedłem, znajdował si

starzec i jasnowłosa dziewczyna o smutnych oczach. Wyszeptałem:

-Chleba! Dajcie mi chleba!
Dziewczynka schyliła si

. S

dziłem,

e chce si

ąć

po bro

czy granat. Strzeliłem. Dziecko

upadło na wznak.

Kiedy podszedłem bli

ej, zauwa

yłem,

e trzyma w dłoni kawałek chleba. Zabiłem niewinn

czternastoletni

dziewczynk

, która chciała da

mi chleb.

Potem zacz

łem pi

, aby o tym zapomnie

: lecz jak

e mo

na zapomnie

Czy Bóg mo

e mi przebaczy

?”

* * *

Kto chodzi z nabitą bronią, kiedyś wreszcie wystrzeli. Jeśli ktoś ma do dyspozycji jedynie

młotek, któregoś dnia zacznie traktować wszystkich jak gwoździe. A głównym jego zajęciem będzie ich
wbijanie.

40. OPALI

DUSZ

Pewien misjonarz w Papui Nowej Gwinei zauwa

ył,

e jeden z jego neofitów, dumny

przywódca plemienia Kanaków, na koniec ka

dej Mszy

tej podchodził do tabernakulum i

pozostawał tam przez długi czas, stoj

c z obna

onym torsem. Był to prosty człowiek, który nawet nie

nauczył si

czyta

Pisma

tego.

Którego

dnia misjonarz, chc

c zaspokoi

swoj

ciekawo

ść

, zapytał, có

robi, stoj

c w

milczeniu przed tabernakulum.

Kanaka z u

miechem odparł:

-Wystawiam moj

dusz

na sło

ce.

* * *

Nauczyciel zebrał swoich uczniów i zapytał:
-Skąd bierze początek modlitwa?
Pierwszy uczeń odpowiedział:
-Z potrzeby.
Drugi:
-Z wielkiej radości. Kiedy się raduję, dusza ucieka z ciasnej skorupy moich obaw i

zmartwień i unosi się wysoko do Boga.

Trzeci oświadczył:
-Z ciszy. Kiedy wszystko we mnie staje się ciszą, wtedy może mówić Bóg.
Nauczyciel podsumował:
-Wszyscy odpowiedzieliście prawidłowo. Ale pamiętajcie, że modlitwa bierze początek od

samego Boga. To On ją rozpoczyna, a nie my.

KONIEC

Przepisał i sprawdził:

P.P.Z. (Petrus-paulus)