- Przeciwzapalnie
-spadek krążących cytokin (IL-1, IL-6, TNF, PLA
2
)
-Wzrost liczby cytokin przeciwzapalnych (IL-4,
IL-10)
- Stabilizacja błon lizosomalnych
- GKS wspomagają katecholaminy poprzez
przeciwdziałanie:
- spadkowi czułości receptorów
adrenergicznych α i β
- spadkowi liczebności receptorów α i β
-Poprawa hemodynamiki
Po zapewnieniu dobrej wentylacji płuc,
dostępu żylnego i pobraniu krwi na
badania biochemiczne
GKS jednorazowo i.v.:
-Hydrokortyzon
-Deksametazon
-Metyloprednizolon
Należy również natychmiast rozpocząć
zwalczanie hipowolemii
Hydrocortisonum hemisuccinatum
;
Solu-Cortef
i.v.
200 – 300 mg/dobę
w
3-4
dawkach podzielonych
Wlew ciągły przez
7 dni
albo do ustąpienia
wstrząsu
Leczenie dawkami
>300mg
jest nieskuteczne lub
szkodliwe
Proszek i rozp. do przygotowania roztworów do
wstrzyknięć 25mg, 100mg, 250mg
DEXAVEN
(Dexamethasone sodium
phosphate)
sol. i.v. 4mg/ml amp. a 1 ml
sol. i.v. 8mg/ml amp. a 2 ml
Jednorazowo
do
40 mg
4-20 mg/dobę i.v.
Działanie: bardzo silne, długotrwałe,
przeciwzapalne, przeciwalergiczne,
immunosupresyjne
Max. steż. po 10 min
T
0,5
=190 min
SOLU-MEDROL
(Methyloprednisolon hemisuccinate)
30 mg/kg mc/dawkę
w 10-20 min wlewie
dożylnym – jednorazowo; można
powtarzać co 4-6h w ciągu 48h
Kontynuacja kortykoterapii przez
24-72h
podając
i.v. 1g co 6h
Działanie: silne przeciwzapalne
(
6x
silniej niż hydrokortyzon),
immunosupresyjne
Max. stęż. po 30 min
U wszystkich chorych:
tlenoterapia i GKS w dużych
dawkach
-Hydrokortyzon - 0,5 – 2,0g
-Metyloprednizolon - 0,5 – 1,5g
-Deksametazon - 50 – 200 mg
W razie nie uzyskania
pełnego efektu
leczniczego po
podaniu epinefryny
-i.v. hydrokortyzon
100 – 200 mg
-i.v.
metyloprednizolon
1-2g jednorazowo,
albo 50 mg co 6 h
przez 1-2 dni
WSTRZĄS SEPTYCZNY
Stan charakteryzujący się obecnością
drobnoustrojów w krwi i ich rozmnażaniem
(posocznica); wydzielają one lub uwalniają
w trakcie rozpadu substancje wywierające
działanie ogólnoustrojowe między innymi
w
znacznym stopniu poszerzają naczynia
1.
Rozpoczęcie leczenia należy zawsze
poprzedzić pobraniem odpowiedniego
materiału do badań mikrobiologicznych
2.
Wstępne leczenie empiryczne należy
rozpocząć jak najwcześniej po
rozpoznaniu ciężkiej sepsy najlepiej w
ciągu 1 godziny
3. Wybór leku powinien uwzględniać jego
aktywność przeciwko najbardziej
prawdopodobnym czynnikom etiologicznym
oraz jego przenikanie do ogniska zakażenia
4. Modyfikacja leczenia może nastąpić po
48 – 72 h, w zależności od wyników badań
mikrobiologicznych oraz przebiegu
klinicznego – jak najszybciej należy
zastosować leczenie celowane na podstawie
oceny lekowrażliwości
OGÓLNE ZASADY
LECZENIA
5. Leczenie nie powinno trwać krócej niż 7 –
10 dni
I. Gdy rodzaj antybiotyku jest znany,
należy podawać dożylnie antybiotyk
o działaniu bakteriobójczym
II. Gdy rodzaj bakterii jest nieznany podawać
równocześnie pochodną penicylinową:
1. Ampicylina 4 razy dziennie 500 mg
2. Kloksacylina 6 razy dziennie 500 mg
3. Karbenicylina 4 razy 5 g i.v.
ZASADY LECZENIA -
ANTYBIOTYKOTERAPIA
z antybiotykiem (do wyboru):
Cefalosporynowym
:
a.
Cefamandol - 4 razy 0.5 g
b.
Cefalotyna - 4 razy 5 g
c.
Cefradyna - 4 razy 1 g
d.
Cefoksytyna - 4 razy 1 g
Aminoglikozydowym
:
a.
Gentymycyna - 3 razy 80 mg
b.
Tobramycyna - 3 razy 80 mg
c.
Amikacyna - 3 razy 500 mg
d.
Kanamycyna - 3 razy 500 mg
ZASADY LECZENIA -
ANTYBIOTYKOTERAPIA
III. Przy podejrzeniu zakażenia
beztlenowcami dodatkowo zaleca się
stosowanie:
Klindamycyny - 4 razy 300 mg i.v. lub
Metronidazolu - 0.5 – 1.0 g i.v.
ZASADY LECZENIA -
ANTYBIOTYKOTERAPIA
IV. Pochodne penicylinowe można zastąpić
wankomycyną
(4 razy 500 mg i.v.)
V. Przy dawkowaniu podtrzymującym należy
uwzględnić stopień niewydolności
wydalniczej nerek
ZASADY LECZENIA -
ANTYBIOTYKOTERAPIA
WSTRZĄS TOKSYCZNY
Jest postacią wstrząsu spowodowaną
głównie toksyną gronkowca złocistego
TSS1, rzadziej enterotoksyną B lub
egzotoksynami pirogennymi A, B i C
wytwarzanymi przez
Streptococcus pyogenes
Toksyny pełnią funkcję superantygenów
bardzo silnie pobudzających klony
limfocytów T do wytwarzania dużych ilości
czynnika martwiczego nowotworów, IL-2
i innych cytokin
Jeszcze bardziej intensywne niż przy
wstrząsie septycznym!!!
Nadmierna aktywacja
fibrynolizy prowadzi do
skazy krwotocznej
Inhibitory proteaz
zapobiegają rozpadowi
fibryny i fibrynogenu
Stosowanie:
Wstrząs septyczny
Wstrząs pourazowy
Wstrząs pokrwotoczny
Przedawkowanie leków trombolitycznych
(kw. aminokapronowy)
Profilaktyka nadmiernej fibrynolizy po zabiegach
chirurgicznych
Profilaktyka u osób z wrodzonymi skazami
krwotocznymi
Syntetyczny, niefizjologiczny aminokwas,
spokrewniony z lizyną
W stężeniu 10 (-4) mol/l hamuje aktywność
tkankowych aktywatorów plazminogenu,
streptokinazę i urokinazę
W stężeniu 5x10
(-2)
hamuje również
plazminę, trypsynę i pepsynę
Dobrze rozpuszczalny w wodzie, dobrze
wchłania się z przewodu pokarmowego
(stan pacjenta we wstrząsie!)
Dawkowanie:
200-350 mg/kg mc/dobę
4,0 g co 4 h dożylnie
Działania nieporządane: hipotonia,
hiperkaliemia, wymioty, biegunka,
nudności, zaczopowanie dróg
moczowych (w przypadku krwawień)
KWAS AMINOKAPRONOWY
Inhibitor aktywatorów plazminogenu
(osoczowych i tkankowych)
Silniejszy lek niż kwas aminokapronowy
Lepiej tolerowany
Podawany w dawce
15 mg/kg mc co 6-8 h (dorośli)
20 mg/kg mc/dobę (dzieci)
Polipeptyd, swoisty
inhibitor proteaz
serynowych: plazminy,
trypsyny, kalikreiny,
chymotrypsyny
T
1/2
~45min
Wydalana głównie przez
nerki
Hamuje zarówno fibrynolizę
jak i krzepnięcie
KIU (jednostki inhibitorowe kalikreiny)
100 000 KIU = 14 mg
APU (jednostki antyplazminowe)
1 APU = 40 KIU
Dawkowanie:
tylko dożylnie
I: 100 000-500 000 KIU w 100-200 ml w
0,9% NaCl w ciągu 30-60 minut
100 000-200 000 KIU co 6 h aż do uzyskania
poprawy (ok 2-4 dni)
Dzieci: 20 000 KIU/kg mc na 24h
APROTYNINA