Przybyszewska Aleksandra

Skawińska Sabina

Szarowska Kamila

Gr. IIIB

Mechanizm Skurczu Mięśnia

Mięśnie to narządy posiadające zdolność kurczenia się, czyli zmiany swojej długości. Skurcz ten odbywa się pod wpływem bodźców mechanicznych, elektrycznych, czy też chemicznych. Chemicznych ustroju człowieka bodźcami wywołującymi skurcz są impulsy nerwowe.

Odróżniamy trzy rodzaje mięśni:

-gładkie: sterowanie przez układ autonomiczny, kurczą się powoli

-mięsień serca: włókna mięśniowe poprzecznie prążkowane, działa niezależnie od naszej woli

-mięśnie poprzecznie prążkowane: działają szybko, zależnie od naszej woli.

Praca mięśnia jest zależna od siły i wielkości skurczu mięśnia. Skurcz mięśnia jest tym większy im dłuższe są włókna mięśniowe równocześnie działające. Praca mięśniowa równa się iloczynowi: przekroju fizjologicznego, jednostki siły mięśnia i długości skurczu mięśnia. Największą zdolność do pracy ma mięsień, gdy może skurczyć się do stanu największego swego rozciągnięcia do największego skurczu. Bezwzględna wielkość skurczu mówi nam o wysokości, na jaką mięsień może unieść dany ciężar. Siła mięśniowa działająca na staw nie zostaje w całości zużyta na wykonanie ruchu w stawie, ale tylko częściowo, pozostała siła przyciska oba końce stawowe do siebie, mówimy o składowej ruchowej siły mięśnia. Składowa stawowa siły mięśnia jest zawsze duża i zawsze skierowana do stawu.

Ruchy dowolne i odruchy mogą być wykonywane z różną siłą. Podstawa regulacji są dwa mechanizmy: pierwszy angażowanie się skurczu tzw. rekrutacja i drugi sterowanie siłą skurczu czynnej jednostki dzięki zmianą częstotliwości. Porządek rekrutacji jest przypadkowy pierwsze do skurczu włączone są jednostki ruchowe wolnokurczliwe, następnie typu FR (szybkokurczliwe odporne na zmęczenie) i FU (szybkokurczliwe podatne na zmęczenie). Jednostki typu S (wolnokurczliwe) kurczą się najdłużej, a F (szybkokurczliwe) najkrócej. Siła skurczu czynnych jednostek ruchowych w pewnym zakresie może być regulowana. Przy zbyt niskiej częstotliwości we włóknach mięśniowych nie następuje skurcz tężcowy, widoczne są tylko pojedyncze skurcze. Przy wyższych częstotliwościach skurcze tężcowe niezupełne. Jeśli pobudzenia osiągają odpowiednio wysoką częstotliwość następuje skurcz tężcowy zupełny z maksymalną siłą, jaką mogą generować kurczące się włókna mięśniowe.

Literatura:

„Usprawnianie Lecznicze Krytycznie Chorych” Roman Szulc, Wyd. Wrocław Urban & Partner

„Fizjologia człowieka w zarysie” Prof. dr hab. med. Władysław Z. Traczyk, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1989

---