IWAN TURGIENIEW

OJCOWIE I DZIECI

I

- Cóż, Piotrze? Nie widać jeszcze? - pytał 20 maja 1859 roku swego służącego, pyzatego

chłopaka z białym puszkiem na podbródku i małymi, mętnymi oczkami, pan liczący lat
niewiele ponad czterdzieści, który bez czapki, w zakurzonym płaszczu i kraciastych

spodniach wyszedł na niski ganek zajazdu przy*** trakcie.

Służący, w którym wszystko: i turkusowy kolczyk w uchu, i wypomadowane włosy o

niejednolitej barwie, i uprzejme ruchy, słowem, wszystko zdradzało człowieka nowej,
doskonałej generacji, z pobłażaniem spojrzał na drogę i odpowiedział:

- Żadną miarą nie widać, proszę łaski pana.
- Nie widać? - powtórzył pan.

- Nie widać - po raz drugi odrzekł służący.
Pan westchnął i przysiadł na ławeczce. Zapoznamy z nim czytelnika, kiedy tak siedzi

podgiąwszy nogi i w zamyśleniu spogląda dokoła.

Nazywa się Mikołaj Pietrowicz Kirsanow. Jego piękny majątek, położony o piętnaście

wiorst od zajazdu, liczy dwieście dusz albo, jak powiada sam Kirsanow, od czasu gdy
wydzielił ziemię chłopom i założył „fermę" - dwa tysiące dziesięcin ziemi. Ojciec jego,

waleczny generał z 1812 roku, prostak ledwie władający piórem, ale niezły człowiek, całe
życie klepał biedę; z początku dowodził brygadą, potem dywizją i stale mieszkał na

prowincji, gdzie dzięki swej randze odgrywał dość znaczną rolę. Mikołaj Pietrowicz urodził
się na południu Rosji, podobnie jak starszy jego brat, Paweł, o którym będzie dalej mowa, i

wychowywał się do czternastego roku życia w domu, wśród tanich guwernerów,
nonszalanckich a uniżonych adiutantów i innych pułkowych oraz sztabowych osobistości.

Matka jego, z domu Kolazin, jako panna - Agathe, w roli zaś zacnej generałowej - Agafokleja
Kuźminiczna Kirsanow, nosiła wspaniałe czepce i szeleszczące jedwabne suknie, w cerkwi

podchodziła pierwsza do krzyża, mówiła głośno i dużo, rano podawała dzieciom rękę do
ucałowania, wieczorem błogosławiła je, słowem, żyła jak Pan Bóg przykazał. Mikołaj

Pietrowicz, jako syn generała - chociaż nie tylko nie odznaczał się męstwem, ale w dodatku
zdobył sobie przydomek podszytego tchórzem - powinien był, podobnie jak brat jego Paweł,

zostać wojskowym; tymczasem tego dnia, kiedy przyszła wiadomość o jego przydziale,
złamał właśnie nogę; przeleżał dwa miesiące w łóżku, po czym okazało się, że zostanie na

całe życie kulawy. Zrezygnowany ojciec przystał, by syn robił karierę cywilną. Gdy chłopiec
skończył osiemnaście lat, zawiózł go do Petersburga i zapisał na uniwersytet. Właśnie w tym

czasie brat Mikołaja został oficerem pułku gwardii. Młodzi ludzie zamieszkali razem,

doglądani z daleka przez ciotecznego wuja ze strony matki, Ilję Kolazina, urzędnika wysokiej
rangi. Ojciec wrócił do swojej dywizji i do małżonki; niekiedy tylko przysyłał synom wielkie

ćwiartki szarego papieru upstrzone zamaszystym pismem godnym kancelisty. Na końcu tych
ćwiartek pysznił się otoczony starannymi zakrętasami podpis: „Piotr Kirsanow, generał -

major." W roku 1835 Mikołaj Pietrowicz ukończył uniwersytet jako kandydat; w tym samym
roku generał Kirsanow, przeniesiony w stan spoczynku za nieudany przegląd wojsk,

sprowadził się z żoną do Petersburga. Wynajął dom przy Ogrodzie Taurydzkim i zapisał się
do Klubu Angielskiego, ale raptem umarł na apopleksję. Agafokleja Kuźminiczna wkrótce

poszła za nim: nie mogła przywyknąć do pustki stołecznego życia; zadręczyła ją nuda
egzystencji, którą wiodła jako żona dymisjonowanego generała. Tymczasem Mikołaj

Pietrowicz, jeszcze za życia rodziców i ku wielkiemu ich zmartwieniu, zdążył zakochać się w
córce urzędnika Prepołowieńskiego, u którego wynajmował dawniej mieszkanie. Była to

ładna panna o wyższych, jak to mówią, aspiracjach: czytała w czasopismach poważne
artykuły z działu „Nauka". Gdy tylko minęła żałoba, Mikołaj ożenił się z nią i opuściwszy

Ministerstwo Dworu i Apanażów, gdzie dostał się z protekcji ojca, zażywał szczęścia ze swą
Maszą najpierw w małym domku pod Petersburgiem, niedaleko Instytutu Leśnego, potem w

mieście, w niewielkim i ładnym mieszkaniu z czystymi schodami i chłodnawym salonem,
wreszcie na wsi, gdzie osiedli na stałe i gdzie wkrótce urodził im się syn Arkadiusz.

Małżonkowie żyli szczęśliwie i spokojnie, nie rozstawali się prawie nigdy, czytali razem, grali
na cztery ręce na fortepianie, śpiewali duety; ona sadziła kwiaty i doglądała ptactwa, on

niekiedy jeździł na polowanie i zajmował się gospodarstwem; Arkadiusz zaś rósł, także
szczęśliwie i spokojnie. Dziesięć lat minęło jak sen. W roku 1847 żona Kirsanowa umarła.

Ciężko przeżył ten cios, osiwiał w kilka tygodni; wybierał się za granicę, by choć trochę
zapomnieć... lecz nastał właśnie rok czterdziesty ósmy

1

. Chcąc nie chcąc musiał wrócić na

wieś i po dość długim okresie apatii zajął się ulepszaniem gospodarstwa. W roku 1855
zawiózł syna na uniwersytet; spędził z nim trzy zimy w Petersburgu, nigdzie prawie nie

bywał i starał się poznać młodych kolegów Arkadiusza. Ostatniej zimy nie mógł przyjechać -
i właśnie widzimy go w maju 1859 roku, zupełnie już siwego, pulchnego i nieco

przygarbionego: czeka na syna, który, jak niegdyś on sam, otrzymał stopień kandydata.

Służący, czy to z poczucia przyzwoitości, czy też nie chcąc pozostawać pod pańskim

okiem, stanął przy wrotach i zapalił fajkę. Mikołaj Pietrowicz pochyliwszy głowę spoglądał
na zbutwiałe schodki ganku: przechadzał się tu statecznie spory pstry kurczak, głośno

postukując dużymi, żółtymi łapami; brudna kotka nieżyczliwie zerkała na niego

1 Mowa o Wiośnie Ludów. Rząd carski, obawiając się przeniesienia nastrojów rewolucyjnych do Rosji, zabronił

poddanym wyjazdów za granicą. (Przyp. red.)

przycupnąwszy niedbale na poręczy. Słońce przypiekało; z na wpół ciemnej sieni zajazdu
dolatywał zapach ciepłego żytniego chleba. Mikołaj Pietrowicz pogrążył się w myślach.

„Syn... kandydat... Arkasza..." - nieustannie snuło mu się po głowie; próbował zająć się
czymś innym, ale znowu wracały te same myśli. Wspomniał nieboszczkę żonę... - Nie

doczekała! - szepnął żałośnie. Tłusty, błękitnawy gołąb sfrunął na drogę i szybko podreptał w
stronę studni, żeby się napić wody z kałuży. Mikołaj Pietrowicz zaczął mu się przypatrywać,

ale ucho jego już łowiło turkot zbliżających się kół...

- Musowo panicz jadą - zameldował służący wychylając się zza wrót.

Mikołaj Pietrowicz skoczył na równe nogi i spojrzał na drogę wytężając wzrok. Ukazał się

tarantas zaprzężony w trzy pocztowe konie, w tarantasie mignął otok studenckiej czapki,

znajomy zarys drogiej twarzy...

- Arkasza, Arkasza! - zawołał Kirsanow i pobiegł wymachując rękami... W kilka chwil

potem przyciskał wargi do gładkiego, zakurzonego i opalonego policzka młodego kandydata.

II

- Pozwól, że się otrzepię, papo - mówił Arkadiusz nieco ochrypłym po podróży, ale

dźwięcznym, młodzieńczym głosem, wesoło odpowiadając na uściski ojca. - Zakurzę cię
całego.

- To nic, to nic - powtarzał uśmiechając się z rozrzewnieniem Mikołaj Pietrowicz i

dwakroć uderzył dłonią po kołnierzu synowskiego szynela i po własnym płaszczu. - Pokaż no

się, pokaż - dodał odstępując o krok i natychmiast ruszył szybko w stronę zajazdu, mówiąc: -
Tutaj, tutaj. Dawajcie konie, tylko prędko.

Mikołaj Pietrowicz zdawał się o wiele bardziej przejęty niż jego syn; był zmieszany,

onieśmielony. Arkadiusz zatrzymał go.

- Papo - powiedział - pozwól, że zapoznam cię z moim przyjacielem, Bazarowem, o

którym tak często ci pisałem. Był tak dobry, że zgodził się przyjechać do nas w gościnę.

Mikołaj Pietrowicz szybko się odwrócił, podszedł do odzianego w długi podróżny kitel z

chwastami wysokiego młodzieńca, który dopiero co wysiadł z tarantasu, i mocno uścisnął

jego czerwoną dłoń, którą tamten nie od razu mu podał.

- Rad jestem serdecznie - rozpoczął - i wdzięczny, że zechciał nas pan odwiedzić; mam

nadzieję... pozwoli pan, że zapytam o imię?

- Eugeniusz Wasiliewicz - odpowiedział Bazarow leniwie, lecz męskim głosem i

opuszczając wysoki kołnierz kitla ukazał Mikołajowi Pietrowiczowi całą twarz. Była
wydłużona i chuda, o szerokim czole; nos, spłaszczony u góry, ku dołowi się zaostrzał; oczy

były wielkie, zielonkawe; faworyty obwisłe, płowe; ożywiał ją spokojny uśmiech, wyrażała
pewność siebie i rozum.

- Mam nadzieję, drogi Eugeniuszu Wasiliczu, że nie będzie się pan u nas nudził - ciągnął

dalej Mikołaj Pietrowicz.

Cienkie wargi Bazarowa drgnęły z lekka, ale nic nie odpowiedział i tylko uchylił czapki.

Mimo długich i gęstych ciemnoblond włosów widać było wypukłości jego szerokiej czaszki.

- Więc jak, Arkadiuszu? - odezwał się znowu Mikołaj Pietrowicz zwracając się do syna. -

Czy zaraz zakładać konie? A może chcecie odpocząć?

- Odpoczniemy w domu, papo; każ zakładać.
- Zaraz, natychmiast - podchwycił ojciec. - Hej, Piotrze, słyszysz? Każ no zakładać,

bratku, a żywo!

Piotr, który jako udoskonalony sługa nie ucałował ręki panicza, tylko poprzestał na

ukłonie z daleka, znowu znikł we wrotach.

- Przyjechałem tu kolaską, lecz mam także trójkę do twojego tarantasu - mówił z

przejęciem Mikołaj Pietrowicz, gdy Arkadiusz pił wodę z żelaznego czerpaka, który

przyniosła gospodyni zajazdu, a Bazarow zapalił fajkę i podszedł do woźnicy odprzęgającego
konie. - Ale kolaska jest tylko na dwie osoby i nie wiem, jak twój przyjaciel...

- Pojedzie tarantasem - przerwał półgłosem Arkadiusz. - Proszę, nie rób z nim ceremonii.

To wspaniały chłopak, taki prosty - zobaczysz.

Furman Mikołaja Pietrowicza wyprowadził konie.
- Ruszaj się, brodaczu! - zwrócił się Bazarow do furmana.

- Ej, Mitiucha - podchwycił drugi furman, który stał obok z rękami wsuniętymi w tylne

kieszenie kożucha. - Jak to wielmożny pan ciebie nazwał? Brodacz, i kwita.

Mitiucha tylko potrząsnął czapką i zdjął lejce ze spoconego dyszlowego konia.
- Szybciej, szybciej, chłopcy, zaprzęgajcie! - zawołał Mikołaj Pietrowicz - dostaniecie na

wódkę!

W kilka chwil konie były założone; ojciec i syn usadowili się w kolasce, Piotr wlazł na

kozioł; Bazarow wskoczył do tarantasu, głowę oparł o skórzaną poduszkę - i oba pojazdy
ruszyły.

III

- Jesteś więc wreszcie kandydatem i przyjechałeś do domu - mówił Mikołaj Pietrowicz

dotykając to ramienia, to znów kolan Arkadiusza. - Nareszcie!

- A jakże się miewa stryj? Zdrów? - zapytał Arkadiusz, który choć sam pełen szczerej,

prawie dziecinnej radości, pragnął jak najprędzej zakończyć rozmowę utrzymaną w tonie
podniosłym i skierować ją na zwykłe tory.

- Zdrów. Chciał nawet pojechać ze mną, ale jakoś się rozmyślił.
- Długo na mnie czekałeś? - zapytał Arkadiusz.

- Około pięciu godzin.
- Poczciwy papcio!

Arkadiusz żywo obrócił się w stronę ojca i głośno pocałował go w policzek. Mikołaj

Pietrowicz roześmiał się cichutko.

- Przygotowałem ci świetnego konia! - zaczął - zobaczysz. I w twoim pokoju kazałem dać

obicia.

- A czy jest pokój dla Bazarowa?
- Znajdzie się i dla niego.

- Papo, proszę, bądź dla niego serdeczny. Nie potrafię ci powiedzieć, jak bardzo zależy mi

na jego przyjaźni.

- Poznałeś go niedawno?
- Niedawno.

- Tak, nie widywałem go ubiegłej zimy. Co studiuje?
- Jako przedmiot główny nauki przyrodnicze. Ale umie wszystko. W przyszłym roku chce

zdawać egzamin na doktora.

- Aha! Więc medycyna - zauważył Mikołaj Pietrowicz i umilkł. - Piotrze - dodał

wyciągając rękę - czy to nasi chłopi jadą?

Piotr spojrzał w stronę, gdzie wskazywał pan. Kilka wozów, zaprzężonych w konie bez

wędzideł, jechało szybko wąską polną drogą. Na każdym wozie siedziało co najwyżej dwóch
chłopów w rozpiętych kożuchach.

- Tak jest, proszę łaski pana - rzekł Piotr.
- Dokąd oni jadą? Pewno do miasta, co?

- Należy przypuszczać, że do miasta. Do szynku - dodał pogardliwie i z lekka pochylił się

w stronę furmana, jakby szukał u niego potwierdzenia. Ale tamten ani drgnął; był to

człowiek starej daty, nie podzielający nowych poglądów.

- Mam w tym roku wielkie kłopoty z chłopami - ciągnął dalej Mikołaj Pietrowicz

zwracając się do syna. - Nie płacą czynszu. Co robić?

- A z najemnych robotników jesteś zadowolony?
- Tak - wycedził przez zęby Mikołaj Pietrowicz. - Bieda tylko, że wciąż im podbijają

dniówki, no i prawdziwego starania wciąż jeszcze ani śladu. Niszczą uprząż. Orali zresztą
wcale dobrze. Miejmy nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży. Ale czy ciebie obchodzi teraz

gospodarstwo?

- Szkoda, że nie ma u nas cienia - zauważył Arkadiusz nie odpowiadając na ostatnie

pytanie.

- Nad tarasem od północnej strony kazałem zawiesić wielką markizę - rzekł Mikołaj

Pietrowicz. - Teraz nawet obiad można jeść na dworze.

- Za bardzo będzie wyglądało na letnisko... zresztą wszystko to głupstwo. Ale jakie tutaj

powietrze! Jak cudownie pachnie! Doprawdy, zdaje mi się, że nigdzie na świecie tak nie
pachnie jak w tych okolicach. I niebo tutaj...

Arkadiusz urwał nagle, obejrzał się za siebie i zamilkł.
- Oczywiście - zauważył Mikołaj Pietrowicz - tyś się tu urodził, wszystko tu powinno mieć

dla ciebie niezwykły urok...

- Ależ, papo, przecie to wszystko jedno, gdzie człowiek się urodził.

- A jednak...
- Nie, to zupełnie wszystko jedno.

Mikołaj Pietrowicz spojrzał z boku na syna; kolaska ujechała dobre pół wiorsty, zanim

znów nawiązali rozmowę.

- Nie pamiętam, czy ci pisałem - zaczął Mikołaj Pietrowicz - że twoja niania, Jegorowna,

umarła.

- Doprawdy? Biedna staruszka! A Prokoficz żyje?
- Żyje i wcale się nie zmienił. Wciąż tak samo zrzędzi. Wielkich zmian zresztą w Mariinie

nie znajdziesz.

- I rządca wciąż ten sam?

- Właśnie rządcę zmieniłem. Postanowiłem nie zatrudniać już zwolnionych z

poddaństwa chłopów, dawnych dworskich, lub przynajmniej nie zlecać im żadnych

odpowiedzialnych funkcji. (Arkadiusz wskazał oczami na Piotra.) Il est libre, en effet

2

- za-

uważył półgłosem Mikołaj Pietrowicz - ale to kamerdyner. Teraz mam rządcę z mieszczan;

zdaje się, że dzielny z niego człowiek. Wyznaczyłem mu dwieście pięćdziesiąt rubli rocznej

2 Jest wolny, rzeczywiście.

pensji. Zresztą - mówił pocierając czoło i brwi, co zawsze było u niego oznaką zmieszania -
powiedziałem ci, że nie znajdziesz zmian w Mariinie... To niezupełnie prawda. Uważam za

swój obowiązek uprzedzić cię, chociaż...

Zamilkł na chwilę i mówił dalej już po francusku:

- Surowy moralista uznałby moją szczerość za niewłaściwą; ale po pierwsze, tego nie

można ukryć, a po drugie, wiesz dobrze, że zawsze miałem szczególne zasady, jeśli chodzi o

stosunek ojca do syna. Zresztą masz oczywiście prawo mnie potępić. W moim wieku...
Słowem, ta... ta dziewczyna, o której zapewne już słyszałeś...

- Fieniczka? - bezceremonialnie zapytał Arkadiusz.
Mikołaj Pietrowicz poczerwieniał.

- Nie wymieniaj głośno jej imienia... No, tak... ona teraz mieszka u mnie. Umieściłem ją

w domu... Były tam dwa niewielkie pokoiki. Zresztą wszystko to można zmienić.

- Zlituj się, papo, dlaczego?
- Twój przyjaciel będzie u nas gościł... Nie wypada...

- O Bazarowa nie kłopocz się, proszę. On jest ponad to.
- No, a ty? - spytał Mikołaj Pietrowicz. - Oficynka jest przecie bardzo licha.

- Ależ, papo - przerwał mu Arkadiusz - zupełnie jakbyś się tłumaczył, jak ci nie wstyd?
- Oczywiście, że powinienem się wstydzić - odpowiedział Mikołaj Pietrowicz, coraz

bardziej się czerwieniąc.

- Dosyć, papo, dosyć, dajże pokój! - Arkadiusz uśmiechnął się serdecznie. „Z czego się

tłumaczy!" - pomyślał i duszę jego napełniła pobłażliwa tkliwość dla dobrego i delikatnego
ojca, zmieszana z poczuciem jakiejś utajonej przewagi. - Przestań, proszę - powtórzył raz

jeszcze, mimo woli upajając się własną dojrzałością i brakiem przesądów.

Mikołaj Pietrowicz zerknął na niego spod palców ręki, którą wciąż pocierał czoło, i coś

ukłuło go w serce... Ale natychmiast zrzucił całą winę na siebie.

- Patrz, to już nasze pola - rzekł po długim milczeniu.

- A tam, przed nami, to chyba nasz las? - zapytał Arkadiusz.
- Tak, nasz. Tylko że już sprzedany. W tym roku będą go rąbać.

- Dlaczego sprzedałeś?
- Trzeba było pieniędzy; zresztą te grunta przechodzą na rzecz chłopów.

- Którzy nie płacą ci czynszów?
- To już ich sprawa; kiedyś zresztą będą płacić.

- Szkoda lasu - zauważył Arkadiusz i zaczął się rozglądać dokoła.
Jechali przez okolice, które trudno byłoby nazwać malowniczymi. Pola za polami

wznosząc się nieco w górę, to znów opadając, ciągnęły się aż po nieboskłon. Gdzieniegdzie
widniały niewielkie lasy, a kręte parowy z rzadka usiane kępami niskich zarośli przy-

pominały oznaczenia wąwozów na starych mapach z czasów Katarzyny. Trafiały się rzeczki o
poszarpanych brzegach, małe stawy z lichymi grobelkami, wioski, gdzie stały niskie chaty o

ciemnych, na poły rozrzuconych strzechach, na wpół zapadnięte stodoły o ścianach
plecionych z chrustu i na oścież otwartych wrotach obok opustoszałych gumien, cerkwie, to

murowane z opadłym tu i ówdzie tynkiem, to znów drewniane z pochylonymi krzyżami i
zapuszczonymi cmentarzami. Arkadiuszowi robiło się coraz smutniej. Jak na złość spotykali

obszarpanych chłopów na wynędzniałych kobyłkach; niby żebracy w łachmanach, stały
przydrożne, odarte z kory wierzby o połamanych gałęziach; wychudłe krowy o skudlonej,

jakby wygryzionej sierści, chciwie szczypały trawę po rowach. Zdawało się, że przed chwilą
wyrwały się z czyichś groźnych, śmiercionośnych pazurów - i nagle pod wpływem żałosnego

widoku tych wynędzniałych zwierząt, wśród wiosennego, pięknego dnia stawało białe widmo
posępnej, nie kończącej się zimy z jej zamieciami, mrozem i śniegiem... „Nie - pomyślał

Arkadiusz - niebogaty to kraj, nie olśniewa ani dobrobytem, ani pracowitością; nie powinien
żadną miarą takim pozostać, zmiany są konieczne... ale jak je przeprowadzić, jak się do tego

zabrać?”

Tak rozmyślał Arkadiusz... A tymczasem wiosna nie ustawała w pracy. Wokół

połyskiwała świeża zieleń, lśniły drzewa, krzaki i trawy, szeroko, miękko falując pod
łagodnym tchnieniem ciepłego wiatru; wszędzie, niby nieprzerwana struga, płynął

dźwięczny śpiew skowronków; czajki z krzykiem krążyły nad niskimi łąkami, to znów w
milczeniu przebiegały po kępach; pięknie czerniejąc na tle bladej zieleni niskiego jeszcze,

jarego zboża przechadzały się szpaki i ginęły w lekko już bielejącym życie; tylko czasem
ukazywały się ich łebki w niebieskawej fali zbóż. Arkadiusz wciąż patrzył, a jego myśli z

wolna słabły i ucichały... Zrzucił szynel i spojrzał na ojca tak wesołym, tak bardzo
chłopięcym wzrokiem, że Mikołaj Pietrowicz znowu go uściskał.

- Teraz już niedaleko - rzekł Mikołaj Pietrowicz. - Tylko wjedziemy na to wzgórze i zaraz

będzie widać dom. Ach, Arkasza, ułożymy sobie wspaniale życie; będziesz mi pomagał w

gospodarstwie, jeśli cię to nie znudzi. Powinniśmy teraz zbliżyć się do siebie, poznać
nawzajem, prawda?

- Oczywiście - powiedział Arkadiusz. - Jaki cudowny dzień dzisiaj!
- To na twój przyjazd, mój drogi. Tak, wiosna w całej pełni. Zresztą zgadzam się z

Puszkinem - pamiętasz w Eugeniuszu Onieginie:

Jak smutno witam przyjście twoje,

Poro miłości, dniu wiosenny!
Jakież...

3

- Arkadiuszu! - rozległ się z tarantasu głos Bazarowa. - Przyślij mi zapałki, nie mam czym

zapalić fajki.

Mikołaj Pietrowicz zamilkł, Arkadiusz zaś, który słuchał go nieco zdumiony, ale z pewną

sympatią, wyciągnął z kieszeni srebrne pudełko z zapałkami i posłał je przez Piotra

Bazarowowi.

- Chcesz cygaro? - zawołał znowu Bazarow.

- Daj - odpowiedział Arkadiusz.
Piotr wrócił do kolaski i wraz z pudełkiem wręczył mu grube czarne cygaro, które

Arkadiusz zaraz zapalił, roztaczając wokół siebie tak mocny i kwaśny zapach starego tytoniu,
że Mikołaj Pietrowicz, który nigdy w życiu nie palił, mimo woli, choć niedostrzegalnie, żeby

nie urazić syna, odwracał głowę.

W kwadrans potem oba pojazdy zatrzymały się przed gankiem nowego drewnianego

domu, pociągniętego starą farbą i pokrytego malowaną na czerwono blachą. Było to właśnie
Mariino, zwane inaczej Nową Słobódką, albo jak mawiali chłopi - Chutor na osóbku.

3 Eugeniusz Oniegin, VII, 2. Przekład Adama Ważyka.

IV

Tłum dworskiej służby nie wybiegał na spotkanie państwa; pokazała się tylko jedna

dwunastoletnia może dziewczynka, a za nią wyszedł chłopiec, bardzo podobny do Piotra,
odziany w szarą liberyjną kurtkę ze srebrnymi herbowymi guzikami, służący Pawła

Pietrowicza Kirsanowa. Milcząc otworzył drzwiczki kolaski i odpiął fartuch tarantasu.
Mikołaj Pietrowicz wraz z synem i Bazarowem ruszyli przez ciemny i prawie pusty salon, zza

drzwi którego mignęła twarz młodej kobiety, i weszli do bawialni urządzonej już wedle
nowszego smaku.

- No, jesteśmy w domu - rzekł Mikołaj Pietrowicz zdejmując czapkę i potrząsając głową. -

Teraz najważniejsze to kolacja i odpoczynek.

- Rzeczywiście, nieźle byłoby coś zjeść - zauważył przeciągając się Bazarow i usiadł na

kanapie.

- Tak, tak, podawać kolację, podawać jak najprędzej. - Mikołaj Pietrowicz bez żadnego

powodu zatupał nogami. - O, proszę, właśnie jest Prokoficz.

Wszedł człowiek w wieku lat sześćdziesięciu, o białych włosach, chudy i smagły, w

brązowym fraku z miedzianymi guzikami; na szyi miał różową chustkę. Wyszczerzył zęby w

uśmiechu, ucałował rękę panicza i złożywszy ukłon gościowi, cofnął się do drzwi zakładając
ręce w tył.

- No, Prokoficzu - zaczął Mikołaj Pietrowicz - przyjechał do wreszcie… I co, jak go

znajdujesz?

- Jak najlepiej, proszę łaski pana - odrzekł starzec i znowu wyszczerzył zęby, ale

natychmiast zmarszczył gęste brwi. - Pan każe podawać? - zapytał z naciskiem.

- Tak, tak, proszę! Czy nie zechce pan wpierw pójść do swojego pokoju, Eugeniuszu

Wasiliczu?

- Nie, dziękuję, po co? Niech pan tylko każe zanieść tam mój kuferek i to okrycie - dodał

zdejmując płaszcz.

- Doskonale! Prokoficz, weź szynel pana! (Prokoficz jakby ze zdumieniem ujął obiema

rękami „okrycie" Bazarowa i wysoko unosząc je nad głową, wyszedł na palcach.) A ty,

Arkadiuszu, pójdziesz na chwilę do siebie?

- Tak, muszę się trochę otrzepać - odparł Arkadiusz i kierował się już ku drzwiom, gdy w

tej samej chwili wszedł do salonu mężczyzna średniego wzrostu, odziany w ciemny angielski
suit

4

, modny, nisko zawiązany halsztuk i lakierowane buty o niskich cholewkach. Był to

Paweł Pietrowicz Kirsanow. Wyglądał na jakie czterdzieści pięć lat: jego krótko ostrzyżone

4 garnitur.

siwe włosy mieniły się ciemnym połyskiem niby wypolerowane srebro; twarz żółtawa, ale
bez zmarszczek, niezwykle regularna i czysta, jak gdyby wyrzeźbiona cienkim i lekkim

rylcem, zdradzała ślady niezwykłej urody; szczególnie piękne były pełne blasku czarne oczy o
podłużnym wykroju. Cała postać, zgrabna i rasowa, zachowała młodzieńczą smukłość i tę

postawę jakby przed wzlotem ku górze, która najczęściej znika po ukończeniu dwudziestu
lat.

Paweł Pietrowicz wyjął z kieszeni spodni swoją piękną dłoń o długich, różowych

paznokciach, która przy śnieżnej białości mankietu, spiętego wielkim opalem, wydawała się

jeszcze piękniejsza, i podał ją bratankowi. Po tym wstępnym europejskim shake hands

5

trzykrotnie, po rosyjsku, ucałował go, to znaczy dotknął swymi pachnącymi wąsami jego

policzków i rzekł:

- Witaj!

Mikołaj Pietrowicz przedstawił mu Bazarowa: Paweł Pietrowicz pochylił z lekka swą

gibką figurę i z lekka się uśmiechnął, ale nie podał ręki, a nawet włożył ją z powrotem do

kieszeni.

- Myślałem już, że nie przyjedziecie dzisiaj - powiedział miłym głosem, uprzejmie

kołysząc się, poruszając ramionami i pokazując wspaniałe, białe zęby. - Czyżby się coś
przytrafiło w podróży?

- Nie, nic się nie stało - odrzekł Arkadiusz. - Po prostu spóźniliśmy się nieco. Za to teraz

jesteśmy głodni jak wilki. Każ, papo, Prokoficzowi, żeby się pośpieszył, zaraz wrócę.

- Poczekaj, pójdę z tobą - zawołał Bazarow zrywając się nagle z kanapy. Obaj młodzi

ludzie wyszli.

- Co to za jeden? - zapytał Paweł Pietrowicz.
- Przyjaciel Arkaszy, jego zdaniem bardzo mądry człowiek.

- Zostaje u nas?
- Tak.

- Ten rozczochrany?
- No, tak.

Paweł Pietrowicz zastukał paznokciami po stole.
- Uważam, że Arkadiusz s'est dégourdi

6

- zauważył. - Cieszę się z jego powrotu.

Przy kolacji rozmawiano mało. Zwłaszcza Bazarow nic prawie nie mówił, ale dużo jadł.

Mikołaj Pietrowicz gawędził o rozmaitych zdarzeniach ze swego, jak się wyrażał,

fermerskiego życia, wyjaśniał treść uchwał, które rząd miał niebawem ogłosić, mówił o

5 uścisk dłoni.
6 stał się swobodniejszy

komitetach, o posłach, o konieczności wprowadzenia maszyn rolniczych itd. Paweł
Pietrowicz powoli przechadzał się po jadalni (kolacji nie jadał nigdy), niekiedy pociągając łyk

z kieliszka napełnionego czerwonym winem i jeszcze rzadziej rzucając jakąś uwagę lub raczej
wykrzyknik, w rodzaju: „a! aha! hm!" Arkadiusz opowiedział kilka petersburskich nowin, ale

czuł się trochę niezręcznie, jak młodzieniec, który dopiero co przestał być dzieckiem i wrócił
tam, gdzie wszyscy przywykli uważać go za dziecko. Niepotrzebnie przewlekał swoje

wypowiedzi, unikał słowa „papa", a nawet raz zastąpił je słowem „ojciec", które zresztą
wycedził przez zęby; z niepotrzebną nonszalancją nalał sobie do szklanki znacznie więcej

wina, niżby miał ochotę, i wypił wszystko. Prokoficz nie spuszczał z niego oczu i tylko
poruszał wargami. Zaraz po kolacji wszyscy się rozeszli.

- Dziwak z twojego stryja - mówił do Arkadiusza Bazarow siedząc w szlafroku obok jego

łóżka i pykając krótką fajeczkę. - Co za elegancja na wsi, proszę! A paznokcie - tylko na

wystawę!

- Trzeba ci wiedzieć - odrzekł Arkadiusz - że w swoim czasie był z niego lew salonowy.

Kiedyś opowiem ci jego historię. Odznaczał się wielką urodą, kobiety szalały za nim.

- Ach, tak! Więc to mu zostało z dawnych czasów! Nie ma tu, niestety, kogo czarować.

Cały czas patrzyłem na jego kołnierz, po prostu coś niezwykłego, można by pomyśleć, że
wykuty z kamienia, i podbródek tak starannie wygolony. Arkadiuszu, przecież to śmieszne!

- Owszem, ale to doprawdy bardzo dobry człowiek.
- Archaiczne zjawisko! Ale ojca masz zacnego. Niepotrzebnie deklamuje wiersze, na

gospodarstwie pewno też nie bardzo się zna, lecz jest z gruntu poczciwy.

- To złoty człowiek.

- Zauważyłeś, jak łatwo się miesza?
Arkadiusz skinął głową, jakby sam łatwo się nie mieszał.

- Zadziwiający są ci starzy romantycy! - ciągnął dalej Bazarow. - System nerwowy

doprowadzony do stanu rozdrażnienia... I rzecz jasna, naruszona równowaga ducha. No,

dobranoc! Mam w pokoju angielską umywalnię, ale drzwi się nie domykają. Mimo to należy
temu przyklasnąć, angielskie umywalnie to postęp!

Bazarow wyszedł. Arkadiusza zaś ogarnęły radosne uczucia. Słodko zasypiać w

rodzinnym domu, na znajomym sobie łóżku, pod kołdrą, którą szyły kochane ręce, może

ręce niani, te łagodne, dobre, niestrudzone ręce. Arkadiusz przypomniał sobie Jegorownę i
westchnął życząc jej królestwa niebieskiego... Za siebie się nie modlił.

I on, i Bazarow rychło zasnęli, ale inni w domu długo jeszcze nie spali. Powrót syna

wzburzył Mikołaja Pietrowicza. Położył się do łóżka, lecz nie zgasił świecy i podparłszy

głowę, długo rozmyślał. Brat jego siedział długo po północy w swoim gabinecie, w szerokim
fotelu roboty Gambsa, przed kominkiem, na którym słabo tliły się węgle. Paweł Pietrowicz

nie rozebrał się, tylko zamiast lakierowanych butów włożył chińskie, czerwone pantofle bez
napiętków. W rękach trzymał ostatni numer „Galignani", ale nie czytał; wpatrywał się w

kominek, gdzie przygasając i wybuchając na nowo, drgał błękitnawy płomień... Bóg wie,
gdzie błądziły myśli Pawła Pietrowicza, ale błądziły nie tylko w przeszłości: na jego twarzy

malowało się skupienie i smutek, co się nie zdarza, gdy człowiek jest pochłonięty tylko
wspomnieniami. W małym zaś pokoiku w głębi domu, na wielkiej skrzyni, w niebieskim

kaftaniku i białej chustce, narzuconej na ciemne włosy, siedziała młoda kobieta, Fieniczka, i
na przemian to nasłuchiwała, to drzemała, to spoglądała w otwarte drzwi, spoza których

widać było dziecinne łóżeczko i dobiegał miarowy oddech śpiącego dziecka.

V

Nazajutrz Bazarow zbudził się pierwszy i wyszedł z domu. „Oho - pomyślał rozglądając

się dokoła - niezbyt tu pięknie." W owym czasie, kiedy Mikołaj Pietrowicz wytyczał granice
między swoimi gruntami a ziemią swoich chłopów, wypadło tak, że pod budowę nowego

dworu musiał wydzielić cztery dziesięciny zupełnie płaskiej i nagiej ziemi. Wzniósł dom,
pomieszczenia dla służby i zabudowania gospodarskie, założył sad, kazał wykopać sadzawkę

i dwie studnie, ale młode drzewka źle się przyjmowały, woda w studniach miała smak
słonawy, a w sadzawce zebrało się mało wody. Tylko altanka z bzów i akacji rozrosła się

bujnie; tutaj niekiedy podawano herbatę i jadano obiady. W kilka minut Bazarow przebiegł
wszystkie ścieżki sadu, zaszedł do obory i stajni, spotkał dwóch dworskich chłopców, z

którymi od razu nawiązał znajomość, po czym wraz z nimi wyruszył po żaby ku
niewielkiemu bagnu w odległości wiorsty od dworu.

- Na co wam żaby, panie? - zapytał go jeden z chłopców.
- Ano widzisz - odrzekł Bazarow, który w osobliwy sposób potrafił budzić zaufanie w

ludziach niższego stanu, chociaż nigdy im nie potakiwał i traktował ich raczej niedbale -
rozetnę żabę i zobaczę, co ma tam w środku; a ponieważ ty i ja jesteśmy takimi samymi

żabami, tyle tylko że chodzimy na nogach, więc będę wiedział, co się dzieje u nas w środku.

- Na cóż wam to potrzebne?

- Żeby się nie pomylić, jeżeli zachorujesz i będę cię leczył.
- Alboście wy dochtór?

- Tak.
- Waśka, słyszysz, pan mówi, że jesteśmy żaby. Dziw!

- Ja tam się boję żab - zauważył Waśka, siedmioletni chłopiec o białej jak len czuprynie,

bosy, w szarej kazakinie ze stojącym kołnierzem.

- Czego się bać? Czy to one gryzą?
- No, właźcie do wody, filozofy - rzekł Bazarow.

Tymczasem Mikołaj Pietrowicz obudził się i poszedł do syna, którego zastał już

ubranego. Ojciec i syn udali się na taras osłonięty markizą; obok balustrady, na stole między

wielkimi bukietami bzu kipiał już samowar. Zjawiła się dziewczynka, ta sama, która
poprzedniego dnia pierwsza wyszła na spotkanie przybyłym, i cienkim głosem powiedziała:

- Fiedosja Nikołajewna trochę niezdrowa i nie może przyjść; kazała pana zapytać, czy

pan sam będzie łaskaw nalać herbaty, czy przysłać Duniaszę?

- Sam naleję, sam - szybko podchwycił Mikołaj Pietrowioz. - Arkadiuszu, chcesz herbaty

ze śmietanką czy z cytryną?

- Ze śmietanką - odrzekł Arkadiusz i po chwili milczenia zwrócił się pytająco do Mikołaja

Pietrowicza. - Papo?

Mikołaj Pietrowicz spojrzał na syna zmieszany.

- Co? - spytał.
Arkadiusz spuścił oczy.

- Wybacz, papo, jeśli moje pytanie wyda ci się niestosowne - zaczął - ale ty sam

wczorajszą swą szczerością upoważniasz mnie do szczerości... Nie będziesz się gniewał?...

- Mów.
- Pozwól, że odważę się zapytać... Czy Fien... czy ona nie chce nalewać herbaty dlatego, że

ja tu jestem?

Mikołaj Pietrowicz odwrócił z lekka głowę.

- Możliwe - powiedział wreszcie. - Ona przypuszcza... Wstydzi się...
Arkadiusz szybko podniósł oczy na ojca.

- Niepotrzebnie się wstydzi. Po pierwsze, znasz mój sposób myślenia (Arkadiusz z

przyjemnością wypowiedział te słowa), a po drugie, nie sądzisz chyba, że zechcę cię

krępować, zmieniać twoje przyzwyczajenia? Ponadto jestem przekonany, że nie mogłeś źle
wybrać; jeśli pozwoliłeś jej mieszkać z sobą pod jednym dachem, niewątpliwie na to

zasługuje. W każdym razie syn nie może być sędzią ojca, zwłaszcza zaś ja nim być nie mogę, i
to w stosunku do takiego, jak ty ojca, który nigdy w niczym nie krępował mojej swobody.

Z początku głos Arkadiusza drżał; czuł, że okazuje ojcu wspaniałomyślność, lecz zarazem

rozumiał, że wygłasza coś w rodzaju kazania; ale dźwięk własnego głosu silnie działa na

człowieka, toteż Arkadiusz wypowiedział ostatnie słowa stanowczo, a nawet z afektacją.

- Dziękuję ci, Arkadiuszu - rzekł Mikołaj Pietrowicz stłumionym głosem, a jego palce

znowu zaczęły błądzić po brwiach i czole. - Twoje przypuszczenia są w istocie słuszne.
Oczywiście, gdyby ta dziewczyna nie była warta... Nie jest to lekkomyślna zachcianka.

Niezręcznie mi o tym z tobą mówić, ale rozumiesz, że trudno jej było przyjść tutaj, kiedy ty
jesteś, zwłaszcza że to pierwszy dzień twojego pobytu.

- W takim razie sam pójdę do niej - zawołał Arkadiusz w nowym przystępie

wspaniałomyślnych uczuć i zerwał się z krzesła. - Wytłumaczę jej, że nie ma powodu, aby się

mnie wstydziła.

Mikołaj Pietrowicz wstał również.

- Arkadiuszu - zaczął. - Chwileczkę... Jakże można... Tam... Nie uprzedziłem cię, że...
Ale Arkadiusz już nie słuchał i wybiegł z tarasu. Mikołaj Pietrowicz spojrzał za nim i,

pełen zmieszania, opadł na krzesło. Serce mu zabiło... Trudno powiedzieć, czy w owej chwili
ukazał mu się nieunikniony, dziwny układ przyszłych stosunków z synem, czy zdawał sobie

sprawę, że Arkadiusz może okazałby mu więcej szacunku, gdyby wcale tej kwestii nie
poruszał, czy też może wyrzucał sobie swoją słabość - dość, że wszystkie te uczucia były w

nim, ale w postaci niejasnych wrażeń; żywe rumieńce wciąż nie schodziły mu z twarzy, a
serce biło mocno.

Rozległy się szybkie kroki i Arkadiusz wszedł na taras.
- Poznaliśmy się, ojcze! - zawołał z wyrazem jakiegoś tkliwego i radosnego triumfu. -

Fiedosja Nikołajewna czuje się dzisiaj naprawdę niezupełnie dobrze i przyjdzie później. Ale
dlaczego mi nie powiedziałeś, że mam brata? Ucałowałbym go jeszcze wczoraj wieczorem,

tak jak to zrobiłem teraz.

Mikołaj Pietrowicz chciał coś powiedzieć, wstać, otworzyć ramiona. Arkadiusz rzucił mu

się na szyję.

- Cóż to? Znowu się ściskacie? - rozległ się za nimi głos Pawła Pietrowicza.

Ojciec i syn jednakowo ucieszyli się z jego nadejścia właśnie w tej chwili: zdarzają się

czasem wzruszające sytuacje, którym człowiek rad jednak jak najrychlej położyć kres.

- Dlaczego tak się dziwisz? - wesoło zapytał Mikołaj Pietrowicz. - Ileż to czasu czekałem

na Arkaszę... Od wczoraj nie zdążyłem się nawet na niego napatrzeć.

- Wcale się nie dziwię - rzekł Paweł Pietrowicz - nawet sam chętnie go uściskam.
Arkadiusz podszedł do stryja i znowu poczuł na swych policzkach dotknięcie jego

pachnących wąsów. Paweł Pietrowicz zasiadł do stołu. Miał na sobie wykwintny strój
poranny w angielskim guście, a na głowie maleńki fezik. Ów fezik i niedbale zawiązany mały

halsztuk stanowiły aluzję do swobody wiejskiego życia, ale sztywny kołnierzyk koszuli,
wprawdzie nie białej, tylko kolorowej, jakiej wymaga poranna toaleta, tak samo

nieubłaganie jak zawsze wpijał się w wygolony podbródek.

- Gdzież twój nowy przyjaciel? - zapytał Paweł Pietrowicz Arkadiusza.

- Nie ma go w domu; wstaje zwykle wcześnie i wychodzi. Nie należy zwracać na niego

uwagi: nie lubi ceremonii.

- Tak, to widać. - Paweł Pietrowicz zaczął powoli smarować chleb masłem. - Długo u nas

zostanie?

- Jak wypadnie. Wstąpił tutaj jadąc do ojca.
- Gdzie mieszka jego ojciec?

- W naszej guberni, osiemdziesiąt wiorst stąd. Ma tam niewielki mająteczek. Dawniej był

lekarzem pułkowym.

- Ach, więc tak... Wciąż zadawałem sobie pytanie: gdziem słyszał to nazwisko:

Bazarow?... Mikołaju, zdaje się, że w dywizji ojca był lekarz Bazarow?

- Zdaje się, że był.
- Na pewno, na pewno. Więc ten lekarz jest jego ojcem. Hm! - Paweł Pietrowicz ruszył

wąsami. - No, a sam pan Bazarow? Kimże jest właściwie? - zapytał z naciskiem.

- Kim jest Bazarow? - Arkadiusz uśmiechnął się. - Chce stryj, żebym powiedział, kim

jest?

- Proszę cię, drogi bratanku.

- To nihilista.
- Co? - zapytał Mikołaj Pietrowicz, a Paweł Pietrowicz wzniósł do góry nóż z kawałkiem

masła na ostrzu i znieruchomiał.

- Nihilista - powtórzył Arkadiusz.

- Nihilista - powtórzył Mikołaj Pietrowicz. - To, o ile mi wiadomo, od łacińskiego nihil,

nic, czyli to słowo oznacza człowieka, który... nic nie uznaje?

- Powiedz raczej: który nic nie szanuje - podchwycił Paweł Pietrowicz i znów zabrał się

do masła.

- Który do wszystkiego odnosi się krytycznie - poprawił Arkadiusz.
- Czy to nie wszystko jedno? - zapytał Paweł Pietrowicz.

- Nie, nie wszystko jedno. Nihilista to człowiek, który nie schyla głowy przed żadnymi

autorytetami, który nie przyjmuje żadnego pryncypu na wiarę, nawet gdyby ten pryncyp był

otoczony największym szacunkiem.

- I cóż, czy to dobre? - przerwał Paweł Pietrowicz.

- Jak dla kogo, stryjaszku. Dla jednego dobre, dla innego wręcz złe.
- Ach, tak! Widzę, że to nie dla nas. My, ludzie starej daty, sądzimy, że bez prinsipiów

(Paweł Pietrowicz wymówił to słowo miękko, na sposób francuski, natomiast Arkadiusz
powiedział „pryncyp" kładąc akcent na pierwszej sylabie), przyjętych, jak powiadasz, na

wiarę, nie można zrobić ani kroku, nawet odetchnąć nie można. Vous avez changé tout
cela

7

, daj wam Boże zdrowie i generalskie szlify, a my będziemy się wami tylko zachwycać,

panowie... jak, proszę?

- Nihiliści - wyraźnie powiedział Arkadiusz.

- Tak. Przedtem byli hegliści, a teraz nihiliści. Zobaczymy, jak będziecie istnieć w pustce,

w bezpowietrznej przestrzeni; zadzwoń, proszę, bracie, czas na moje kakao.

Mikołaj Pietrowicz zadzwonił i krzyknął: - Duniasza! - Ale zamiast Duniaszy na taras

7 Wy zmieniliście wszystko.

weszła Fieniczka. Była to młoda kobieta, licząca lat dwadzieścia trzy, biała i pulchna, o
ciemnych włosach i oczach, o pełnych, jak u dziecka, czerwonych usteczkach i delikatnych

rękach. Miała na sobie schludną perkalową sukienkę; niebieska nowa chustka lekko
układała się na jej krągłych ramionach. Niosła wielką filiżankę kakao; postawiła ją przed

Pawłem Pietrowiczem i zawstydziła się; gorąca krew napłynęła jasnoczerwoną falą pod
cienką skórę jej miłej twarzy. Spuściła oczy i stanęła przy stole, z lekka opierając się

koniuszkami palców. Zdawało się, że wstydzi się swojego przyjścia, ale zarazem czuje, że
miała prawo przyjść.

Paweł Pietrowicz surowo zmarszczył brwi, Mikołaj Pietrowicz był zakłopotany.
- Dzień dobry, Fieniczka! - powiedział przez zęby.

- Dzień dobry! - odrzekła niegłośno, lecz dźwięcznie i spojrzawszy z ukosa na Arkadiusza,

który uśmiechnął się do niej przyjaźnie, cichutko wyszła. Idąc kołysała się nieco, ale i to w

niej nie raziło.

Na tarasie przez kilka chwil panowało milczenie. Paweł Pietrowicz, który popijał kakao,

podniósł nagle głowę.

- Właśnie zmierza tu do nas pan nihilista - rzekł półgłosem.

Rzeczywiście, ogrodem na przełaj, przez klomby, szedł Bazarow. Jego płócienne spodnie

i płaszcz były brudne, jakaś błotna roślina wiła się wokół jego starego, okrągłego kapelusza,

w prawej ręce trzymał niewielki woreczek, w którym poruszało się coś żywego. Szybko
zbliżył się do tarasu i skinąwszy głową powiedział:

- Dzień dobry panom! Proszę mi wybaczyć, że spóźniłem się na herbatę, zaraz wrócę;

muszę wpierw umieścić w odpowiednim miejscu moje branki.

- Co pan tam ma, pijawki? - zapytał Paweł Pietrowicz.
- Nie, żaby.

- Pan je zjada czy hoduje?
- Potrzebne mi są do doświadczeń - obojętnie odparł Bazarow i wszedł do domu.

- Będzie je zatem krajał - zauważył Paweł Pietrowicz. - Nie wierzy w prinsipia, ale w żaby

wierzy.

Arkadiusz z ubolewaniem spojrzał na stryja: Mikołaj Pietrowicz ukradkiem wzruszył

ramionami. Paweł Pietrowicz poczuł, że zażartował niezręcznie, i zaczął mówić o

gospodarstwie i o nowym rządcy, który ubiegłego dnia przyszedł do niego ze skargą, że pa-
robek Foma wyprawia „breweryje" i jest nieposłuszny. „Taki już z niego Ezop - powiedział

przy tym rządca - wszędzie dal się poznać jako zły człowiek; pożyje sobie jak głupiec i jak
głupiec umrze.”

VI

Bazarow wrócił, usiadł przy stole i szybko zabrał się do herbaty. Obaj bracia patrzyli na

niego w milczeniu, Arkadiusz zaś ukradkiem spoglądał to na ojca, to na stryja.

- Daleko pan chodził? - zapytał wreszcie Mikołaj Pietrowicz.

- Bagno jest tu blisko, obok osinowego zagajnika. Spłoszyłem z pięć bekasów; możesz je

ustrzelić, Arkadiuszu.

- Pan nie poluje?
- Nie.

- Właściwie zajmuje się pan fizyką? - zapytał z kolei Paweł Pietrowicz.
- Tak, fizyką; i w ogóle naukami przyrodniczymi.

- Podobno Germanowie mają teraz w tej dziedzinie duże osiągnięcia.
- Tak, Niemcy są w tej dziedzinie naszymi nauczycielami - niedbale odpowiedział

Bazarow.

Paweł Pietrowicz, mówiąc „Germanowie" zamiast Niemcy, użył tego słowa w znaczeniu

ironicznym, czego nikt jednak nie zauważył.

- Pan jest tak wysokiego mniemania o Niemcach? - zapytał z wyszukaną uprzejmością

Paweł Pietrowicz. Czuł utajone rozdrażnienie. Jego arystokratyczną naturę irytowała
całkowita bezceremonialność Bazarowa. Ten syn lekarza nie tylko nie zdradzał

onieśmielenia, ale nawet odpowiadał krótko i niechętnie, a w głosie jego brzmiał ton
niegrzeczny, prawie zuchwały.

- Tamtejsi uczeni to dzielni ludzie.
- Tak, tak. Ale o rosyjskich uczonych nie ma pan zapewne tak pochlebnego mniemania?

- Raczej nie.
- Godne pochwały samozaprzaństwo - powiedział Paweł Pietrowicz prostując się i

odchylając głowę w tył. - Mój bratanek mówił przed chwilą, że pan nie uznaje żadnych
autorytetów, że w nic pan nie wierzy.

- Po cóż miałbym je uznawać? I w co miałbym wierzyć? Jeśli mi powiedzą coś

dorzecznego, zgodzę się, ot i wszystko.

- Czy Niemcy zawsze mówią dorzecznie? - spytał Paweł Pietrowicz, a twarz jego

przybrała tak obojętny, daleki wyraz, jak gdyby uleciał gdzieś w zaobłoczne wyżyny.

- Nie wszyscy - odpowiedział z lekka poziewając Bazarow, który wyraźnie nie miał ochoty

przedłużać dyskusji.

Paweł Pietrowicz spojrzał na Arkadiusza, jakby chciał mu powiedzieć: „Ten twój

przyjaciel jest bardzo uprzejmy, nie ma co.”

- Jeśli o mnie mowa - zaczął znów, z pewnym już wysiłkiem - jam człek grzeszny,

Niemców nie szanuję. O rosyjskich Niemcach nawet nie wspominam: wiadomo, co to za
ptaszki. Ale i niemieccy Niemcy nie bardzo mi przypadają do gustu. Dawniejsi - jeszcze pół

biedy; mieli wtedy Schillera, no, G e t e g o... Brat bardzo ich ceni... Teraz jednak pojawili się
jacyś chemicy i materialiści...

- Porządny chemik jest stokroć pożyteczniejszy od każdego poety - przerwał Bazarow.
- A więc tak - rzekł Paweł Pietrowicz i jak gdyby zasypiając, leciutko uniósł brwi. - Pan

nie uznaje zatem sztuki?

- Sztuki robienia pieniędzy! - zawołał z pogardliwym uśmiechem Bazarow.

- Aha, aha! Raczy pan żartować. Wszystko pan zatem odrzuca? No, dobrze! Wierzy więc

pan tylko w naukę?

- Miałem już zaszczyt oświadczyć panu, że w nic nie wierzę. Cóż to znaczy nauka - nauka

w ogóle? Istnieją nauki, tak jak istnieją rzemiosła, profesje, nie ma nauki w ogóle.

- Doskonale. Ale czy i do innych, przyjętych w społeczeństwie ludzkim zasad odnosi się

pan tak samo negatywnie?

- Cóż to, przesłuchanie? - zapytał Bazarow.
Paweł Pietrowicz zbladł... Mikołaj Pietrowicz uznał, że należy wtrącić się do rozmowy.

- Kiedyś bardziej szczegółowo pomówimy z panem na ten temat, drogi Eugeniuszu

Wasiliczu; zapoznamy się z poglądami pana, wypowiemy własne. Ze swej strony bardzo

jestem rad, że zajmuje się pan naukami przyrodniczymi. Słyszałem, że Liebig dokonał
nadzwyczajnych odkryć w dziedzinie ulepszania gleby. Mógłby mi pan pomóc w moich

agronomicznych pracach, udzielić pożytecznych rad.

- Jestem do usług, Mikołaju Pietrowiczu; ale gdzie nam do Liebiga! Najpierw trzeba się

nauczyć abecadła, a dopiero później sięgać po książkę, my zaś nie widzieliśmy nawet
pierwszej litery.

„No, widzę, że prawdziwy z ciebie nihilista" - pomyślał Mikołaj Pietrowicz.
- Pozwoli pan, że zwrócę się do niego w razie potrzeby - dodał głośno. - Myślę jednak,

bracie, że czas nam porozmawiać z rządcą.

Paweł Pietrowicz wstał.

- Tak - powiedział nie patrząc na nikogo. - Zła to rzecz mieszkać przez pięć lat na wsi, z

dala od wielkich umysłów! Od razu człowiek głupieje. Stara się nie zapomnieć tego, czego się

nauczył, a tu widzi jak na dłoni, że wszystko to głupstwo, i powiadają mu, że porządni ludzie
takimi głupstwami już się nie zajmują, co zaś jego samego tyczy, to dureń z niego zacofany i

kwita. Trudno! Pewnie młodzież teraz od nas mądrzejsza.

Paweł Pietrowicz powoli obrócił się na obcasach i wyszedł; Mikołaj Pietrowicz ruszył za

nim.

- Cóż to, czy on zawsze jest taki? - chłodno zapytał Bazarow Arkadiusza, gdy drzwi

zamknęły się za obydwoma braćmi.

- Słuchaj, Eugeniuszu, trochę za ostro się z nim obszedłeś - zauważył Arkadiusz. -

Obraziłeś go.

- Właśnie, będę się cackał z tymi powiatowymi arystokratami, jeszcze czego! Przecież to

wcielony egoizm, próżność, salonowe przyzwyczajenia, obyczaje dandysów! Cóż, niechby się
nadal popisywał w Petersburgu, jeśli już ma taką naturę... Zresztą Bóg z nim! Znalazłem

dość rzadki okaz wodnego żuka, dytiscus marginatus, wiesz? Pokażę ci.

- Obiecałem opowiedzieć ci jego historię... - zaczął Arkadiusz.

- Historię żuka?
- Przestań, Eugeniuszu. Historię mojego stryja. Zobaczysz, że to inny człowiek, niż sobie

wyobrażasz. Bardziej zasługuje na współczucie niż na kpiny.

- Nie przeczę, ale cóż ci tak na tym zależy?

- Trzeba być sprawiedliwym, Eugeniuszu.
- Niby dlaczego?

- Posłuchaj, proszę cię...
I Arkadiusz opowiedział mu historię swego stryja. Czytelnik znajdzie ją w następnym

rozdziale.

VII

Paweł Pietrowicz Kirsanow wychowywał się najpierw w domu, podobnie jak młodszy

jego brat, Mikołaj, a potem w Korpusie Paziów. Od dzieciństwa odznaczał się niezwykłą
urodą; przy tym był pewny siebie, zabawnie zgryźliwy i trochę kpiarz, toteż nie mógł się nie

podobać. Gdy tylko został oficerem, zaczął bywać w świecie. Noszono go na rękach, a on
pozwalał sobie na wszystko, nawet robił głupstwa, nawet pozował; ale i z tym było mu do

twarzy. Kobiety szalały za nim, mężczyźni nazywali go fircykiem, lecz skrycie mu zazdrościli.
Paweł Pietrowicz, jak już o tym była mowa, mieszkał razem z bratem, którego szczerze

kochał, chociaż w niczym nie był do niego podobny. Mikołaj Pietrowioz z lekka kulał, rysy
miał drobne, przyjemne, ale nieco smutne, oczy niewielkie, czarne, włosy miękkie i rzadkie;

chętnie próżnował, ale i chętnie czytał, lękał się towarzystwa. Paweł Pietrowicz ani jednego
wieczora nie spędzał w domu, był słynny z odwagi i zręczności (wprowadził wśród światowej

młodzieży modę gimnastyki) i przeczytał jakie pięć lub sześć francuskich książek. Mając lat
dwadzieścia osiem został kapitanem, czekała go wspaniała kariera. Nagle wszystko się zmie-

niło.

W owym czasie w salonach petersburskich bywała niekiedy kobieta, której do dziś nie

zapomniano, księżna R. Mąż jej był dobrze ułożony, przyzwoity, ale nieco głupi; dzieci nie
mieli. Nieoczekiwanie wyjeżdżała za granicę, potem nieoczekiwanie wracała do Rosji, w

ogóle wiodła dziwny tryb życia. Uchodziła za lekkomyślną kokietkę, uwielbiała wszelkie
rozrywki, tańczyła do upadłego, śmiała się i żartowała z młodymi ludźmi, których

przyjmowała przed obiadem w półmroku salonu, nocami zaś płakała i modliła się, nie
znajdując w niczym ukojenia; często do białego dnia krążyła po pokoju, w udręce załamując

dłonie; albo też blada, zziębnięta, przesiadywała nad psałterzem. Nadchodził dzień i księżna
znów stawała się światową damą, znów jeździła z wizytami, śmiała się, gawędziła i gotowa

była z radością powitać wszystko, co mogłoby dać jej najmniejszą choćby przyjemność. Była
cudownie zbudowana; złoty i jak złoto ciężki warkocz spadał niżej kolan, ale pięknością nikt

by jej nie nazwał; w całej jej twarzy piękne były tylko oczy, a nawet może nie same oczy -
niewielkie i szare - ale ich spojrzenie, bystre i głębokie, beztrosko zuchwałe, pełne smutnej

zadumy, zagadkowe. Lśniło w nich coś niezwykłego, nawet wtedy, gdy paplała najbardziej
błahe rzeczy. Ubierała się w sposób wyszukany. Paweł Pietrowicz spotkał ją na jakimś balu,

przetańczył z nią mazura, podczas którego nie powiedziała ani jednego rozsądnego słowa, i
zakochał się w niej bez pamięci. Jako człowiek przywykły do triumfów, szybko osiągnął cel;

ale łatwość zwycięstwa nie zgasiła jego zapałów. Przeciwnie: jeszcze mocniej, jeszcze

namiętniej przywiązał się do tej kobiety, która nawet wtedy, gdy oddawała się całkowicie,
pozostawała tajemnicza, niedostępna i nieprzenikniona. Bóg tylko wie, co kryło się w jej

duszy! Można by pomyśleć, że znajduje się we władzy jakichś tajemnych, jej samej nie
znanych sił; była igraszką tych sił; jej niewielki rozum nie mógł sobie dać rady z ich

kaprysami. Całe zachowanie się księżnej było pasmem sprzeczności; jedyne listy, które mo-
głyby wzbudzić słuszne podejrzenia męża, napisała do człowieka prawie obcego, a w miłości

jej dźwięczał ton smutku: nie śmiała się już i nie żartowała z tym, kogo wybrała; słuchała go i
patrzyła na niego ze zdumieniem. Niekiedy, przeważnie nieoczekiwanie, to zdumienie

ustępowało miejsca zgrozie; wtedy wyraz jej twarzy stawał się martwy i dziki; zamykała się w
swojej sypialni i pokojówka przyłożywszy ucho do zamka mogła usłyszeć jej głuche

szlochanie. Nieraz wracając do domu po czułym spotkaniu, Kirsanow czuł ową rozdzierającą
i gorzką rozpacz, która ogarnia serce po zupełnej klęsce. „Czegóż jeszcze chcę?" - pytał sam

siebie, a w sercu wciąż miał rozpacz. Kiedyś podarował jej pierścień z wyrytym w kamieniu
sfinksem.

- Cóż to? - zapytała. - Sfinks?
- Tak - odpowiedział - a tym sfinksem jest pani.

- Ja? - zapytała znów, powoli podnosząc na niego swoje zagadkowe spojrzenie. - Wie

pan, że to bardzo pochlebne - dodała z lekkim uśmieszkiem, a jej oczy patrzyły wciąż tak

samo dziwnie.

Paweł Pietrowicz czuł się przygnębiony nawet wtedy, gdy księżna R. kochała go, ale

kiedy uczucia jej ochłodły, a stało się to dość szybko, bliski był pomieszania zmysłów.
Dręczył się, był zazdrosny, nie dawał jej spokoju, włóczył się za nią wszędzie. Miała tego

dosyć i wyjechała za granicę. Paweł Pietrowicz podał się do dymisji i nie zważając na
błagania przyjaciół oraz perswazje przełożonych, pojechał za księżną; spędził cztery lata na

obczyźnie, to ścigając ją, to znów umyślnie tracąc z oczu; wstydził się sam siebie, oburzała go
własna małoduszność... ale nic nie pomagało. Jej obraz, niepojęty, prawie niedorzeczny, ale

czarowny, zbyt głęboko zapadł mu w serce. W Baden zbliżył się do niej znowu jak dawniej;
zdawało się, że nigdy jeszcze tak namiętnie go nie kochała... ale po miesiącu wszystko się

skończyło: płomień wybuchnął po raz ostatni i zgasł na zawsze. Przeczuwając nieuniknione
rozstanie, chciał przynajmniej zostać jej przyjacielem, jak gdyby mogła istnieć przyjaźń z

taką kobietą... Ukradkiem wyjechała z Baden i odtąd stale unikała Kirsanowa. Paweł
Pietrowicz wrócił do Rosji, próbował żyć po dawnemu, ale nie potrafił już wdrożyć się w to

dawne życie. Jak struty włóczył się z miejsca na miejsce; bywał jeszcze w salonach, zachował
wszystkie przyzwyczajenia człowieka światowego, mógłby pochwalić się dwoma, trzema

nowymi triumfami; lecz nie spodziewał się już niczego szczególnego ani po sobie, ani po
innych, i nic nie przedsiębrał. Zestarzał się, posiwiał; przesiadywanie wieczorami w klubie,

gorzka nuda, beznamiętne dyskusje w męskim towarzystwie stały się dla niego potrzebą, co,
jak wiadomo, jest złym znakiem. O małżeństwie oczywiście ani myślał. Tak minęło dziesięć

lat bezbarwnie, bezowocnie i szybko, straszliwie szybko. Nigdzie czas nie upływa tak szybko
jak w Rosji; powiadają, że w więzieniu upływa jeszcze szybciej. Pewnego dnia, siedząc w

klubie przy obiedzie, Paweł Pietrowicz dowiedział się o śmierci księżnej R. Zmarła w Paryżu,
bliska obłędu. Kirsanow wstał od stołu i długo krążył po salach klubowych, zatrzymując się

jak wryty obok grających w karty; ale do domu nie wrócił wcześniej niż zwykle. Po niejakim
czasie otrzymał pakiecik zaadresowany na jego nazwisko: znajdował się w nim pierścień,

który dał ongi księżnie. Na sfinksie nakreśliła znak krzyża i kazała mu powiedzieć, że krzyż
stanowi rozwiązanie zagadki.

Zdarzyło się to na początku 1848 roku, w tym samym czasie, kiedy Mikołaj Pietrowicz po

śmierci żony przyjeżdżał do Petersburga. Paweł Pietrowicz prawie nie widywał się z bratem

od chwili, gdy ów osiadł na wsi. Ślub Mikołaja Pietrowicza przypadł na początek znajomości
Pawła Pietrowicza z księżną. Po powrocie z zagranicy Paweł pojechał do niego, mając zamiar

spędzić na wsi ze dwa miesiące i nacieszyć się szczęściem brata, ale pozostał tylko tydzień.
Różnica sytuacji obu braci była zbyt wielka. W 1848 roku ta różnica się zmniejszyła: Mikołaj

stracił żonę, Paweł swoje wspomnienia; po śmierci księżnej starał się o niej nie myśleć. Ale
Mikołajowi pozostała świadomość dobrze spędzonego życia, syn rósł na jego oczach; Paweł

natomiast, samotny kawaler, wstępował w ów niejasny, mroczny okres życia, pełen żalów
podobnych do nadziei, nadziei podobnych do żalów, kiedy młodość już minęła, a starość

jeszcze nie nadeszła.

Ten okres dla Pawła Pietrowicza był trudniejszy niż dla kogokolwiek innego: straciwszy

przeszłość, stracił wszystko.

- Nie proszę cię teraz do Mariina - powiedział mu kiedyś Mikołaj Pietrowicz (nazwał tak

swoją wieś na cześć żony). - Nudziłeś się tam jeszcze za życia nieboszczki, a teraz zanudzisz
się chyba na śmierć.

- Wtedy byłem głupi i zaprzątnięty marnościami świata - odrzekł Paweł Pietrowicz - ale

od tamtego czasu ustatkowałem się, jeśli nie stałem się mądrzejszy. Teraz, gdybyś pozwolił,

gotów byłbym zamieszkać u ciebie na zawsze.

Zamiast odpowiedzi Mikołaj uścisnął go; ale półtora roku minęło od tej rozmowy, zanim

Paweł zdecydował się wprowadzić w życie swój zamiar. Osiadłszy wreszcie na wsi, nie
opuszczał jej nawet w ciągu owych trzech zim, które Mikołaj Pietrowicz spędził w

Petersburgu z synem. Zaczął czytać, przeważnie po angielsku; całe swe życie zorganizował na
modłę angielską, rzadko widywał się z sąsiadami i jeździł wyłącznie na zebrania wyborcze,

gdzie przeważnie milczał, niekiedy tylko drażniąc i przerażając ziemian starego pokroju
liberalnymi konceptami, lecz nie zbliżając się do przedstawicieli nowego pokolenia. Jedni i

drudzy mieli go za pyszałka; jedni i drudzy szanowali go za nieskazitelne arystokratyczne
maniery, za pogłoski o jego triumfach; za to, że świetnie się ubierał i zawsze stawał w

najlepszym pokoju najlepszego hotelu; za to, że w ogóle jadał wyborne obiady, a kiedyś
nawet jadł obiad z Wellingtonem u Ludwika Filipa; za to, że wszędzie woził ze sobą neseser

ze srebrnymi przyborami i podróżną wannę; za to, że pachniał zawsze jakimiś
nadzwyczajnymi, niezwykle „szlachetnymi" perfumami; za to, że po mistrzowsku grał w

wista i zawsze przegrywał; wreszcie szanowali go za nieposzlakowaną uczciwość. Panie
uważały go za czarującego melancholika, ale on nie zadawał się z paniami...

- Widzisz więc, Eugeniuszu - rzekł Arkadiusz kończąc opowiadanie - jak niesprawiedliwe

są twoje mniemania o stryju! Nie mówię już o tym, że nie tylko nieraz wyciągał ojca z

kłopotów, oddawał mu wszystkie swoje pieniądze - może nie wiesz o tym, że majątek nie jest
podzielony - ale każdemu chętnie pomoże i zawsze broni wieśniaków; mówiąc z nimi krzywi

się wprawdzie i wącha wodę kolońską...

- Wiadomo, nerwy - przerwał Bazarow.

- Możliwe, lecz serce ma złote. I bynajmniej nie jest głupi. A jakie mi dawał pożyteczne

rady... zwłaszcza jeśli idzie o stosunek do kobiet.

- Aha! Kto się na gorącym sparzył, ten na zimne dmucha! Znamy się na tym!
- Słowem - ciągnął dalej Arkadiusz - jest bardzo nieszczęśliwy, wierzaj mi; pogardzać

nim byłoby grzechem.

- Któż nim pogardza? - zaoponował Bazarow. - A jednak muszę powiedzieć, że człowiek,

który całe życie postawił na kartę miłości, a gdy ta karta przepadła, stracił wszelką energię i
zgnuśniał do tego stopnia, że do niczego już nie jest zdolny, taki człowiek to nie mężczyzna,

nie samiec. Powiadasz, że jest nieszczęśliwy; zapewne znasz go lepiej, ale ja uważam, że
dziwactwo wciąż jeszcze w nim tkwi. Jestem pewien, że na serio uważa się za rozsądnego

człowieka, ponieważ czyta tego tam „Galignani" i raz na miesiąc uwolni chłopa od chłosty.

- Pamiętaj jednak o jego wychowaniu, o czasie, w którym żył - zauważył Arkadiusz.

- Wychowanie? - podchwycił Bazarow. - Każdy człowiek sam siebie powinien

wychowywać, jak ja na przykład... Jeżeli zaś mowa o czasie, czemu miałbym być od niego

zależny? Niech raczej czas zależy ode mnie. Nie, bracie, wszystko to z pustki duchowej i
folgowania sobie! I co tu mówić o tajemniczych stosunkach między mężczyzną i kobietą?

My, fizjologowie, wiemy, co to za stosunki. Przestudiuj sobie anatomię oka: skąd tu
zagadkowe spojrzenie? Wszystko to romantyzm, głupstwa, zgnilizna i sztuczność. Chodźmy

lepiej obejrzeć żuka.

I obaj przyjaciele udali się do pokoju Bazarowa, gdzie zdążył się już utrwalić jakiś

lekarsko - chirurgiczny zapach, pomieszany z zapachem taniego tytoniu.

VIII

Paweł Pietrowicz niedługo był obecny przy rozmowie brata z rządcą, wysokim i chudym

mężczyzną o słodkim, suchotniczym głosie i chytrych oczach, który na wszystkie uwagi
Mikołaja Pietrowicza odpowiadał: „Ależ proszę pana, przecież to wiadomo", i starał się

udowodnić, że chłopi to pijacy i złodzieje. Przestawione niedawno na nowe tory
gospodarstwo skrzypiało jak nie nasmarowane koło, trzeszczało jak meble z mokrego drzewa

domowej roboty. Mikołaj Pietrowicz nie tracił otuchy, ale często wzdychał i zamyślał się:
czuł, że bez pieniędzy nie poradzi sobie, wszystkie zaś prawie pieniądze już wydał. Arkadiusz

powiedział prawdę: Paweł Pietrowicz niejednokrotnie pomagał bratu; nieraz widząc, jak brat
borykał się i łamał sobie głowę szukając jakiegoś wyjścia, Paweł Pietrowicz powoli

podchodził do okna i wsunąwszy ręce w kieszenie bąkał przez zęby: „Mais je puis vous
donner de l'argent"

8

- i dawał mu pieniądze; tego jednak dnia sam nic nie miał i wolał

odejść. Gospodarskie kłopoty przyprawiały go o nudę; przy tym ciągle mu się zdawało, że
Mikołaj Pietrowicz mimo swego zapału i pracowitości bierze się do rzeczy nie tak, jak by

należało; nie potrafiłby mu jednak wskazać, na czym polegają jego błędy. „Brat mój nie jest
dość praktyczny - myślał - oszukują go." Mikołaj Pietrowicz miał natomiast wysoce

pochlebne mniemanie o praktyczności Pawła Pietrowicza i zawsze pytał go o radę. „Jestem
człowiekiem miękkim, słabym, życie spędziłem na odludziu - mawiał - ty zaś nie na próżno

wiele przebywałeś z ludźmi i znasz ich dobrze: masz sokole oko." W odpowiedzi na te słowa
Paweł Pietrowicz tylko odwracał głowę, ale nie prostował opinii brata.

Zostawiwszy Mikołaja w gabinecie, Paweł Pietrowicz wyszedł na korytarz oddzielający

frontową część domu od tylnej i zbliżywszy się do niskich drzwi przystanął w zamyśleniu,

podkręcił wąsa i zastukał.

- Kto tam? Proszę wejść - rozległ się głos Fieniczki.

- To ja - powiedział Paweł Pietrowicz i otworzył drzwi.
Fieniczka zerwała się z krzesła, na którym siedziała trzymając dziecko, i oddała je

dziewczynie; ta natychmiast wyniosła je z pokoju, a Fieniczka szybko poprawiła chusteczkę.

- Proszę mi wybaczyć, że przeszkodziłem - zaczął Paweł Pietrowicz nie patrząc na

Fieniczkę. - Chciałem tylko panią poprosić... Zdaje się, że dzisiaj jadą do miasta... Niech pani
poleci kupić dla mnie zielonej herbaty.

- Słucham - odpowiedziała Fieniczka. - Ile pan każe kupić?
- Myślę, że pół funta będzie dosyć. A u pani tutaj zmiany - powiedział rozglądając się

wokół; jego spojrzenie zatrzymało się chwilę na twarzy Fieniczki. - Firanki - dodał widząc, że

8 Przecież mogę dać ci pieniędzy.

go nie rozumie.

- Tak, firanki; od Mikołaja Pietrowicza; ale dawno już wiszą.

- Dawno też u pani nie byłem. Bardzo tu teraz ładnie.
- Z łaski Mikołaja Pietrowicza - szepnęła Fieniczka.

- Lepiej pani tutaj niż w oficynie? - zapytał Paweł Pietrowicz uprzejmie, ale bez cienia

uśmiechu.

- O, tak, lepiej.
- Któż teraz mieszka na pani miejscu?

- Teraz są tam praczki.
- A!

Paweł Pietrowicz umilkł. „Teraz sobie pójdzie" - myślała Fieniczka; ale nie wychodził,

ona zaś stała przed nim jak wryta, z lekka przebierając palcami.

- Dlaczego kazała pani wynieść małego? - spytał wreszcie Paweł Pietrowicz. - Lubię

dzieci: proszę mi go pokazać.

Fieniczka zarumieniła się z zakłopotania i radości. Lękała się Pawła Pietrowicza: prawie

nigdy z nią nie rozmawiał.

- Duniasza - zawołała - proszę przynieść Mitię. (Fieniczka do nikogo w domu nie mówiła

ty.) Albo nie, trzeba mu włożyć sukienkę.

Skierowała się ku drzwiom.
- Przecież to wszystko jedno - zauważył Paweł Pietrowicz.

- Zaraz wrócę - odpowiedziała Fieniczka i szybko wyszła.
Paweł Pietrowicz został sam i tym razem ze szczególną uwagą rozejrzał się dokoła.

Niewielki, niski pokoik, w którym się znajdował, był bardzo czysty i przytulny. Pachniało tu
świeżo pomalowaną podłogą, rumiankiem i melisą. Pod ścianami stały krzesła z oparciami w

kształcie lir; kupił je jeszcze nieboszczyk generał, w Polsce, podczas kampanii; w jednym z
kątów stało łóżeczko z muślinową zasłoną, obok okuta skrzynia z półokrągłym wiekiem. W

przeciwległym kącie paliła się lampka przed wielkim, ciemnym obrazem Mikołaja
Cudotwórcy; maleńkie porcelanowe jajeczko na czerwonej wstążeczce wisiało na piersi

świętego, przyczepione do aureoli; na oknach mieniły się zielonym blaskiem starannie
zawiązane słoiki z zeszłorocznymi konfiturami; Fieniczka wielkimi literami wypisała na

papierowych pokrywkach angrest. Mikołaj Pietrowicz szczególnie lubił te konfitury. Pod
sufitem, na długim sznurku, wisiała klatka z czyżykiem o krótkim ogonku; ptak nieustannie

świergotał i skakał, a klatka wciąż kołysała się i drżała; ziarna konopi z lekkim stukiem
spadały na podłogę. W niszy, nad niewielką komodą, wisiały dość liche fotografie Mikołaja

Pietrowicza w rozmaitych pozach, zrobione przez wędrownego artystę; tam też wisiała
fotografia Fieniczki, zupełnie nieudana: jakaś twarz bez oczu wymuszenie uśmiechała się w

ciemnej ramce, nic więcej nie można było dostrzec; a nad Fieniczką spod jedwabnego
pantofelka na szpilki, który spadał mu akurat na czoło, Jermołow w burce groźnie spoglądał

na dalekie góry Kaukazu.

Minęło jakie pięć minut; w sąsiednim pokoju słychać było szelest i szepty. Paweł

Pietrowicz wziął z komody zatłuszczony i podarty tom Strzelców Masalskiego, przewrócił
kilka stronic... Drzwi otworzyły się i weszła Fieniczka z Mitią na rękach. Ubrała go w

czerwoną koszulkę z galonem na kołnierzu, przyczesała mu włoski i otarła twarz; oddychał
ciężko, podrywał się całym ciałem i machał rączkami, jak to robią wszystkie zdrowe dzieci;

ale strojna koszulka widocznie na niego podziałała: jego tłuściutkie ciałko tchnęło
zadowoleniem. Fieniczka doprowadziła też do ładu swoje włosy i poprawiła chusteczkę;

mogła jednak tego nie robić. Doprawdy, czy może być coś bardziej zachwycającego niż
urodziwa młoda matka ze zdrowym dzieckiem na rękach?

- Ale zuch! - łaskawie powiedział Paweł Pietrowicz i końcem długiego paznokcia na

wskazującym palcu połaskotał Mitię w podwójny podbródek; dziecko spojrzało na czyżyka i

roześmiało się.

- To stryj - rzekła Fieniczka pochylając się nad nim i lekko go potrząsając, podczas gdy

Duniasza cichutko postawiła na oknie zapaloną trociczkę podłożywszy pod nią grosz.

- Ile sobie liczy miesięcy? - zapytał Paweł Pietrowicz.

- Sześć; niedługo siódmy zacznie, jedenastego.
- Czy aby nie ósmy, Fiedosjo Nikołajewno? - nieśmiało wtrąciła Duniasza.

- Nie, siódmy, co znowu! - Dziecko znów się zaśmiało, spojrzało na skrzynię i nagle całą

rączką chwyciło matkę za nos i usta. - Pieszczoch! - rzekła Fieniczka nie odsuwając twarzy.

- Podobny do brata - zauważył Paweł Pietrowicz.
„Do kogóż ma być podobny?" - pomyślała Fieniczka.

- Tak - ciągnął Paweł Pietrowicz, jakby rozmawiając ze sobą. - Niewątpliwe

podobieństwo.

Uważnie, prawie ze smutkiem spojrzał na Fieniczkę.
- To stryj - powtórzyła, ale już szeptem.

- Ach, Paweł! Jesteś tu! - rozległ się nagle głos Mikołaja Piętrowicza.
Paweł Pietrowicz szybko odwrócił się i zachmurzył; lecz brat spoglądał na niego tak

radośnie i z taką wdzięcznością, że musiał odpowiedzieć mu uśmiechem.

- Wspaniały smyk - rzekł i spojrzał na zegarek. - Wstąpiłem tu w sprawie herbaty.

I przybrawszy obojętny wyraz twarzy Paweł Pietrowicz zaraz wyszedł z pokoju.
- Sam tak przyszedł? - zapytał Fieniczkę Mikołaj Pietrowicz.

- Sam; zastukał i wszedł.
- Arkasza więcej u ciebie nie był?

- Nie. Czy nie powinnam przeprowadzić się do oficyny?
- A to dlaczego?

- Myślę, że na początek tak będzie lepiej.
- N... nie - powiedział jąkając się Mikołaj Pietrowicz i potarł czoło. - Trzeba było

przedtem... Jak się masz, bąku - rzekł z nagłym ożywieniem i zbliżywszy się do dziecka
pocałował je w policzek; potem schylił się nieco i dotknął ustami ręki Fieniczki, bielejącej jak

mleko na tle czerwonej koszulki Miti.

- Mikołaju Pietrowiczu! Co też pan?... - wyszeptała i spuściła oczy, a potem wolno je

podniosła... Oczy te miały cudowny wyraz, kiedy patrzyła jak gdyby ukradkiem, uśmiechając
się tkliwie i trochę głupiutko.

Mikołaj Pietrowicz poznał Fieniczkę w następujący sposób: pewnego razu, przed trzema

laty, wypadło mu zanocować w zajeździe w odległym mieście powiatowym. Przyjemnie

zdziwiła go czystość pokoju, świeżość bielizny pościelowej. „Chyba Niemka jest tu
gospodynią?" - przyszło mu na myśl. Ale gospodynią była Rosjanka, kobieta około

pięćdziesiątki, schludnie ubrana, o przyjemnej, rozumnej twarzy i statecznej mowie.
Rozmawiał z nią przy herbacie, bardzo mu się spodobała. W owym czasie Mikołaj Pietrowicz

dopiero co przeprowadził się do nowego domu i nie chcąc mieć przy sobie ludzi poddanych,
szukał najemnych; gospodyni ze swej strony skarżyła się na niewielką liczbę podróżnych, na

ciężkie czasy; zaofiarował jej u siebie pracę klucznicy; zgodziła się. Mąż jej dawno umarł
zostawiając jedną tylko córkę, Fieniczkę. Po dwóch tygodniach Arina Sawiszna (tak na-

zywała się nowa klucznica) przyjechała wraz z córką do Mariina i zamieszkała w oficynie.
Wybór Mikołaja Pietrowicza okazał się trafny. Arina zaprowadziła w domu porządek. O

Fieniczce, która wówczas skończyła już siedemnaście lat, nikt nie mówił i rzadko kto ją
widywał: żyła cichutko, skromnie i tylko w niedzielę, w parafialnej cerkwi, Mikołaj

Pietrowicz dostrzegał gdzieś z boku jej delikatny profil. Tak minął z górą rok.

Pewnego ranka Arina zjawiła się w jego gabinecie, jak zwykle nisko się pokłoniła i

zapytała, czy nie mógłby pomóc jej córce, której wpadła do oka iskra z pieca. Mikołaj
Pietrowicz, jak wszyscy domatorzy wiejscy, zajmował się leczeniem i miał nawet apteczkę

homeopatyczną. Zaraz też kazał Arinie przyprowadzić chorą. Fieniczka dowiedziawszy się,
że pan ją wzywa, zlękła się bardzo, poszła jednak za matką. Mikołaj Pietrowicz podprowadził

ją do okna i ujął w obie ręce jej głowę. Starannie obejrzał zaczerwienione i rozpalone oko,
zaordynował okłady, które sam zaraz przygotował, i podarłszy swą chustkę, pokazał, jak

należy je robić. Fieniczka wysłuchała go i chciała odejść. - Pocałujże pana w rękę, głupia -
powiedziała Arina. Mikołaj Pietrowicz nie podał jej ręki do ucałowania i zmieszany, sam

pocałował ją w przedziałek na pochylonej głowie. Oko Fieniczki szybko się zagoiło; ale
wrażenie, które wywarła na Mikołaju Pietrowiczu, nie minęło tak szybko. Wciąż marzyła mu

się jej czysta, delikatna, trwożnie wzniesiona do góry twarz; czuł pod swymi dłońmi jej
miękkie włosy, widział niewinne, lekko rozchylone usta, spoza których migotały w słońcu

wilgotne, perłowe ząbki. Zaczął teraz patrzeć na nią w cerkwi z wielką uwagą, próbował
nawiązać rozmowę. Z początku stroniła od niego i kiedyś, pod wieczór, gdy go spotkała na

wąskiej ścieżynce wydeptanej wśród żyta, weszła w wysokie, gęste zboże, zarosłe piołunem i
bławatkami, byle tylko jej nie zauważył. Mikołaj Pietrowicz dostrzegł jej główkę poprzez

złotą siatkę kłosów, spoza której wyglądała niby zwierzątko, i zawołał dobrotliwie:

- Dzień dobry, Fieniczka! Nie gryzę przecież.

- Dzień dobry panu - wyszeptała nie opuszczając swojej kryjówki.
Powoli zaczęła do niego przywykać, lecz wciąż jeszcze była onieśmielona w jego

obecności; nagle matka jej, Arina, zmarła na cholerę. Cóż miała z sobą począć Fieniczka? Po
matce odziedziczyła zamiłowanie do porządku, rozsądek i stateczność; ale była taka młoda,

taka samotna, a Mikołaj Pietrowicz taki dobry i skromny... Reszty dopowiadać nie trzeba...

- A więc brat jednak wstąpił do ciebie? - pytał Mikołaj Pietrowicz. - Zastukał i wszedł?

- Tak.
- No, to dobrze. Daj, pohuśtam Mitię.

I Mikołaj Pietrowicz zaczął go podrzucać prawie do sufitu ku wielkiemu zadowoleniu

maleństwa, a niemałemu przerażeniu matki, która za każdym razem wyciągała ręce do

odsłoniętych nóżek dziecka.

Paweł Pietrowicz wrócił do swego wykwintnego gabinetu o pięknych szaroniebieskich

obiciach, gdzie na barwnym perskim dywanie wisiała broń, gdzie stały orzechowe meble,
obite ciemnozieloną trypą, biblioteka renaissance ze starego czarnego dębu, wspaniałe

biurko z pięknymi statuetkami z brązu, kominek... Rzucił się na kanapę, założył ręce pod
głowę i leżał nieruchomo z rozpaczą prawie patrząc w sufit. Może chciał ukryć przed

ścianami wyraz swej twarzy, może powodowało nim co innego, dość, że wstał, zaciągnął
ciężkie zasłony na oknach i znowu rzucił się na kanapę.

IX

Tego samego dnia również i Bazarow zapoznał się z Fieniczką. Chodził z Arkadiuszem po

ogrodzie i tłumaczył mu, dlaczego nie przyjęły się niektóre drzewa, a zwłaszcza dębczaki.

- Trzeba tu sadzić srebrne topole, świerki, lipy, dodawszy najpierw czarnoziemu. Altanka

wyrosła doskonale - dodał - bo akacja i bez to poczciwe rośliny, nie wymagające pielęgnacji.
O! ale tutaj ktoś jest!

W altance siedziała Fieniczka z Duniaszą i Mitią. Bazarow zatrzymał się. Arkadiusz

skinął głową Fieniczce jak stary znajomy.

- Któż to? - zapytał Bazarow, gdy tylko minęli altankę. - Jaka ładna.
- O kim mówisz?

- Wiadomo o kim: jedna tu tylko jest ładna.
Arkadiusz z pewnym zakłopotaniem wyjaśnił mu krótko, kim jest Fieniczka.

- Aha! - rzekł Bazarow. - Widzę, że twój ojciec zna się na rzeczy. Podoba mi się twój

ojciec, ani słowa. Zuch z niego! Trzeba jednak zawrzeć znajomość - dodał i skierował się z

powrotem ku altance.

- Eugeniuszu! - z przestrachem krzyknął Arkadiusz. - Ostrożnie, na miłość boską!

- Bądź spokojny - rzekł Bazarow. - Obycia nam nie brak, ludzie my w świecie bywali.
Zbliżywszy się do Fieniczki zdjął czapkę.

- Pozwoli pani, że się przedstawię - zaczął z uprzejmym ukłonem. - Jestem przyjacielem

Arkadiusza Nikołajewicza, człowiek ze mnie spokojny.

Fieniczka wstała z ławeczki i patrzyła na niego w milczeniu.
- Jakie śliczne dziecko! - ciągnął dalej Bazarow. - Niech się pani nie obawia, na nikogo

jeszcze nie rzuciłem uroku. Czemu on ma takie czerwone policzki? Ząbki mu się wyrzynają?

- Tak - rzekła Fieniczka - ma już cztery ząbki i teraz znowu puchną mu dziąsła.

- Proszę pokazać... Niech się pani nie boi, jestem doktorem.
Bazarow wziął na ręce dziecko, które ku wielkiemu zdziwieniu Fieniczki i Duniaszy nie

przestraszyło się i wcale się nie opierało.

- Widzę, widzę... To nic, wszystko w porządku: będzie miał mocne zęby. Gdyby się coś

stało, zechce mi pani powiedzieć. A pani sama czuje się dobrze?

- Dobrze, Bogu dzięki.

- Bogu dzięki - to najważniejsze. A pani? - dodał Bazarow zwracając się do Duniaszy.
Duniaszą, zazwyczaj bardzo poważna na pokojach, ale skłonna do żartów, ledwo

opuszczała ich progi, w odpowiedzi parsknęła śmiechem.

- No, to doskonale. Proszę wziąć tego zucha.
Fieniczka wzięła dziecko na ręce.

- Jaki był cichutki, kiedy go pan trzymał - powiedziała półgłosem.
- Wszystkie dzieci są przy mnie cichutkie - odrzekł Bazarow - mam na to sposób.

- Dzieci czują, kto je lubi - zauważyła Duniaszą.
- To prawda - potwierdziła Fieniczka. - Mitia za nic do obcego nie pójdzie.

- A do mnie pójdzie? - zapytał Arkadiusz, który poczekawszy chwilę w pewnej odległości,

zbliżył się do altanki.

Zaczął zachęcać Mitię, ale dziecko odwróciło główkę i zapiszczało, co wprawiło Fieniczkę

w wielkie zakłopotanie.

- Innym razem, kiedy się przyzwyczai - wyrozumiale rzekł Arkadiusz i obaj przyjaciele

odeszli.

- Jakże ona się nazywa? - zapytał Bazarow.
- Fieniczka... Fiedosja - odpowiedział Arkadiusz.

- A po ojcu? Trzeba to także wiedzieć.
- Nikołajewna.

- Bene. Podoba mi się, że jest niezbyt płochliwa. Kto inny zresztą potępiłby tę cechę. Cóż

za głupstwa! Dlaczego miałaby się płoszyć? Jest matką, nic jej nie można zarzucić.

- Jej nic nie można zarzucić - zauważył Arkadiusz - ale mój ojciec...
- I on jest w porządku - przerwał Bazarow.

- No, nie uważam.
- Zapewne nie bardzo nam odpowiada drugi spadkobierca?

- Jak ci nie wstyd posądzać mnie o takie myśli - gorąco zaprotestował Arkadiusz. -

Bynajmniej nie dlatego ojciec nie jest w porządku; moim zdaniem powinien się z nią ożenić.

- Ho, ho! - spokojnie rzekł Bazarow. - Tacy to jesteśmy wspaniałomyślni! Przypisujesz

znaczenie małżeństwu? Nie spodziewałem się tego po tobie.

Przyjaciele przeszli kilka kroków w milczeniu.
- Widziałem gospodarstwo twego ojca - zaczął znowu Bazarow. - Bydło liche, konie

podbite. Budynki także zapuszczone, robotnicy wyglądają na skończonych leniów, rządca zaś
to albo głupiec, albo oszust, jeszcze nie wiem dokładnie.

- Ależ surowy jesteś dzisiaj, Eugeniuszu.
- I poczciwi chłopkowie niewątpliwie wystrychną twego ojca na dudka. Znasz

powiedzonko: „Rosyjski chłop Pana Boga pożre.”

- Zaczynam zgadzać się ze stryjkiem - zauważył Arkadiusz - masz zdecydowanie złe

zdanie o Rosjanach.

- Wielkie rzeczy! To tylko dobre w Rosjaninie, że ma o sobie najgorsze mniemanie.

Ważne jest tylko, że dwa razy dwa to cztery, a reszta głupstwo.

- I natura też głupstwo? - spytał Arkadiusz, w zamyśleniu patrząc na różnobarwne pola w

oddali, pięknie oświetlone łagodnymi promieniami zachodzącego już słońca.

- I natura też głupstwo w tym znaczeniu, w jakim ty ją rozumiesz. Natura nie jest

świątynią, ale warsztatem, gdzie pracuje człowiek.

W tej samej chwili dobiegły ich z domu powolne dźwięki wiolonczeli. Ktoś z uczuciem,

choć niewprawną ręką grał Oczekiwanie Schuberta; słodka jak miód melodia rozlewała się w
powietrzu.

- A to co? - spytał ze zdumieniem Bazarow.
- To ojciec gra.

- Twój ojciec gra na wiolonczeli?
- Tak.

- Ile twój ojciec ma lat?
- Czterdzieści cztery.

Bazarow roześmiał się nieoczekiwanie.
- Czemu się śmiejesz?

- Zlituj się! Mężczyzna w wieku lat czterdziestu czterech, pater familias, w *** powiecie,

gra na wiolonczeli!

Bazarow nie przestawał śmiać się, lecz Arkadiusz, jakkolwiek otaczał czcią swojego

nauczyciela, tym razem nawet się nie uśmiechnął.

X

Minęły prawie dwa tygodnie. Życie w Mariinie płynęło swoim trybem: Arkadiusz

próżnował, Bazarow zajęty był pracą. Wszyscy w domu przywykli do niego, do jego
niedbałych manier, lakonicznych i urywkowych wypowiedzi. Fieniczka zwłaszcza tak się z

nim oswoiła, że kiedyś nocą kazała go obudzić, gdy Mitia dostał konwulsji. Bazarow
przyszedł i jak zawsze, na wpół żartując, na wpół ziewając, spędził u niej dwie godziny i

pomógł dziecku. Natomiast Paweł Pietrowicz z całej duszy znienawidził Bazarowa: uważał go
za pyszałka, impertynenta, cynika, plebejusza; podejrzewał, że Bazarow go nie szanuje, że

bez mała gardzi nim - Pawłem Kirsanowem! Mikołaj Pietrowicz trochę się bał młodego
„nihilisty" i powątpiewał, czy jego wpływ na Arkadiusza jest korzystny; ale chętnie go

słuchał, chętnie przypatrywał się jego fizycznym czy chemicznym doświadczeniom. Bazarow
przywiózł ze sobą mikroskop i spędzał nad nim całe godziny. Służba także polubiła

Bazarowa, chociaż sobie z niej pokpiwał: czuli, że to przecież swój człowiek, a nie żaden pan.
Duniasza chętnie z nim żartowała i ukradkiem rzucała na niego wymowne spojrzenia,

przebiegając obok jak przepióreczka; nawet Piotr, człowiek w najwyższym stopniu
samolubny i głupi, wiecznie naburmuszony, Piotr, którego wszystkie zalety polegały na tym,

że z wyglądu sprawiał wrażenie uprzejmego, potrafił sylabizować i często czyścił szczotką
swój surducik - otóż nawet Piotr uśmiechał się i promieniał, gdy Bazarow zwracał na niego

uwagę; dworscy chłopcy biegali za „dochtorem" jak pieski. Tylko stary Prokoficz nie lubił go
i z ponurą miną usługiwał mu przy stole; nazywał go „hyclem" i „chłystkiem" i zapewniał, że

ze swymi faworytami wygląda jak świnia w krzakach. Prokoficz na swój sposób był
arystokratą, nie gorszym niż Paweł Pietrowicz.

Nadeszły najpiękniejsze dni w roku, pierwsze dni czerwca. Pogoda była wspaniała. Co

prawda, z daleka groziła znów cholera, ale mieszkańcy *** guberni zdążyli już przywyknąć

do jej odwiedzin. Bazarow wstawał bardzo wcześnie i szedł dwie lub trzy wiorsty, nie na
spacer - nie znosił przechadzek bez celu - lecz by zbierać zioła i owady. Niekiedy zabierał ze

sobą Arkadiusza. W drodze powrotnej wywiązywała się zazwyczaj dyskusja i Arkadiusz
wychodził z niej przeważnie pokonany, chociaż mówił więcej niż jego towarzysz.

Pewnego razu jakoś długo nie wracali; Mikołaj Pietrowicz wyruszył na ich spotkanie do

ogrodu; zbliżywszy się do altanki usłyszał nagle szybkie kroki i głosy obu młodzieńców. Szli

po drugiej stronie i nie mogli go widzieć.

- Nie dość znasz mojego ojca - mówił Arkadiusz.

Mikołaj Pietrowicz przyczaił się.

- Poczciwiec z niego - rzekł Bazarow - ale to człowiek poza nurtem życia, nie ma już nic

do powiedzenia.

Mikołaj Pietrowicz nastawił ucha... Arkadiusz nic nie odpowiadał.
„Człowiek poza nurtem życia" stał jeszcze kilka chwil i powoli powlókł się do domu.

- Onegdaj, patrzę, czyta Puszkina - ciągnął tymczasem dalej Bazarow. - Wytłumacz mu,

proszę, że to diabła warte. Przecież nie jest chłopcem: czas zostawić te głupstwa. Że też chce

mu się być romantykiem w dzisiejszych czasach. Daj mu coś dorzecznego do czytania.

- Cóż by mu dać? - zapytał Arkadiusz.

- Myślę, że na początek Stoff und Kraft Büchnera.
- Jestem tego samego zdania - zgodził się Arkadiusz. - To książka napisana językiem

przystępnym.

- A więc - mówił tego samego dnia Mikołaj Pietrowicz siedząc po obiedzie w gabinecie

swego brata - zostaliśmy ludźmi poza nurtem życia, nie mamy już nic do powiedzenia. Cóż?
Może Bazarow ma rację; ale jedno mnie boli: miałem nadzieję, że właśnie teraz zbliżę się i

zaprzyjaźnię z Arkadiuszem, wygląda zaś na to, że ja zostałem w tyle, a on poszedł naprzód i
nie możemy się nawzajem zrozumieć.

- W czymże on poszedł naprzód? I na czym polega ta wielka różnica między nim a nami?!

- niecierpliwie wykrzyknął Paweł Pietrowicz. - Wszystko to wbił mu w głowę ów signor, ów

nihilista. Nienawidzę tego lekarzyny; według mnie to po prostu szarlatan; jestem pewien, że
niedaleko zaszedł w fizyce mimo tych wszystkich swoich żab.

- Nie, bracie, nie mów tego; Bazarow jest mądry i wykształcony.
- A ile w nim wstrętnej ambicji - przerwał znowu Paweł Pietrowicz.

- Tak - odparł Mikołaj Pietrowicz - jest ambitny. Ale to widocznie cecha niezbędna; czego

innego natomiast nie mogę pojąć. Zdawałoby się, że robię wszystko, by nadążyć za epoką:

dałem chłopom ziemię, założyłem fermę, tak że w całej guberni raczą mnie nazywać
czerwonym; czytam, uczę się, w ogóle usiłuję sprostać współczesnym wymaganiom, a oni

mówią, że nic już nie mam do powiedzenia. I wiesz, bracie, ja sam zaczynam dochodzić do
wniosku, że to prawda.

- A to dlaczego?
- Zaraz zobaczysz. Siedzę dziś i czytam Puszkina... Bodaj że Cyganie wpadli mi w rękę...

Nagle podchodzi do mnie Arkadiusz i milcząc, z wyrazem tkliwego współczucia na twarzy,
łagodnie, niby dziecku, zabiera mi książkę i kładzie przede mną inną, niemiecką... Potem

uśmiechnął się i odszedł zabierając Puszkina.

- Ach tak! Jaką książkę ci dał?

- Tę oto!
I Mikołaj Pietrowicz wyjął z tylnej kieszeni surduta dziewiąte wydanie sławetnej

broszury Büchnera. Paweł Pietrowicz obrócił ją w rękach.

- Hm! - mruknął. - Arkadiusz troszczy się o twoje wychowanie. Cóż, próbowałeś czytać?

- Próbowałem.
- No i co?

- Albo sam jestem głupi, albo to są wszystko brednie. Zapewne to ja jestem głupi.
- Nie zapomniałeś po niemiecku? - zapytał Paweł Pietrowicz.

- Po niemiecku rozumiem.
Paweł Pietrowicz znów obrócił książkę w rękach i z ukosa spojrzał na brata. Obaj

zamilkli.

- Ale, wiesz - zaczął Mikołaj Pietrowicz, widocznie pragnąc zmienić temat rozmowy -

dostałem list od Kolazina.

- Od Matwieja Iljicza?

- Tak. Właśnie przyjechał do*** na kontrolę guberni. Został teraz wielką figurą i pisze

mi, że jak przystało krewnym, pragnie zobaczyć się z nami i zaprasza ciebie, mnie i

Arkadiusza do miasta.

- Pojedziesz? - zapytał Paweł Pietrowicz.

- Nie, a ty?
- Także nie. Warto też wlec się pięćdziesiąt wiorst! Mathieu pragnie pokazać się nam w

całym blasku; e, do licha! Starczy mu gubernialnego kadzidła, obejdzie się bez nas. Wielka
mi persona, tajny radca! Gdybym dalej służył, gdybym jak głupiec ciągnął to brzemię,

byłbym teraz generałem - adiutantem. Zresztą jesteśmy ludźmi poza nurtem życia.

- Tak, bracie, czas nam chyba zamawiać trumnę i ręce skrzyżować na piersi - zauważył z

westchnieniem Mikołaj Pietrowicz.

- No, ja się tak szybko nie poddam - zamruczał jego brat. - Przyjdzie jeszcze do starcia z

tym medykiem, czuję to.

Do starcia doszło tego samego dnia przy wieczornej herbacie. Paweł Pietrowicz zszedł do

salonu gotów do boju, rozdrażniony i zdecydowany na wszystko. Czekał tylko okazji, by się
rzucić na wroga, lecz okazja długo się nie nadarzała. Bazarow w ogóle mało mówił w

obecności „staruszków Kirsanowów" (tak nazywał obu braci), tego zaś wieczora był nie w
humorze i w milczeniu wypijał filiżankę za filiżanką. Paweł Pietrowicz płonął z

niecierpliwości; wreszcie spełniły się jego pragnienia.

Rozmowa zeszła na jednego z sąsiadów.

- Łajdak, arystokracik - obojętnie zauważył Bazarow, który spotykał się z nim w

Petersburgu.

- Pozwoli pan, że go spytam - zaczął Paweł Pietrowicz i wargi mu zadrgały - czy według

pana słowa „łajdak" i „arystokrata" oznaczają to samo?

- Powiedziałem „arystokracik" - rzekł Bazarow, leniwie popijając herbatę.
- Tak, właśnie; przypuszczam jednak, że pan jest takiego samego mniemania o

arystokratach, co i o arystokracikach. Uważam za swój obowiązek oświadczyć panu, że tego
mniemania nie podzielam. Ośmielę się zauważyć, że wszyscy znają mnie jako człowieka libe-

ralnego i ceniącego postęp; ale właśnie dlatego szanuję arystokratów, oczywiście
prawdziwych. Zechce pan, łaskawy panie (przy tych słowach Bazarow podniósł oczy na

Pawła Pietrowicza), zechce pan, łaskawy panie - powtórzył z zaciętością - przypomnieć sobie
angielskich arystokratów. Nie ustępują na jotę ze swoich praw i dlatego szanują prawa

innych; wymagają spełnienia obowiązków w stosunku do siebie i dlatego spełniają swoje
własne obowiązki. Arystokracja przyniosła Anglii wolność i arystokracja tę wolność

podtrzymuje.

- Słyszeliśmy już tę piosenkę niejednokrotnie - odparł Bazarow - lecz cóż pan chce przez

to powiedzieć?

- Chcę onym powiedzieć, łaskawy panie (Paweł Pietrowicz, będąc rozgniewany,

naumyślnie mówił „ono" zamiast „to", chociaż doskonale wiedział, że gramatyka podobnych
słów nie uznaje. To dziwactwo było spuścizną czasów Aleksandra I. Ówczesne osobistości w

rzadkich wypadkach, kiedy mówiły językiem ojczystym, używały owego ono: bo my jesteśmy
Rosjanie z dziada pradziada; my, wielcy panowie, możemy sobie lekceważyć szkolne reguły),

chcę onym powiedzieć, że bez poczucia własnej godności, bez szacunku dla siebie samego - a
w arystokracie te uczucia są rozwinięte - nie ma żadnych trwałych podstaw do budowania...

bien public

9

... społecznego gmachu. Najważniejsza jest jednostka, łaskawy panie; jednostka

w społeczeństwie ludzkim winna być mocna jak skała, na niej bowiem wszystko się wspiera.

Wiem doskonale, że pan raczy uważać za śmieszne moje przyzwyczajenia, ubiór, schludność
wreszcie, lecz wszystko to wynika z szacunku dla samego siebie, z poczucia obowiązku, tak,

tak, obowiązku. Mieszkam na wsi, na odludziu, ale nie zatracam się, szanuję w sobie
człowieka.

- Za pozwoleniem, Pawle Pietrowiczu - rzekł Bazarow - ma pan dla siebie szacunek i

siedzi pan z założonymi rękoma; jakaż z tego korzyść dla bien public! Gdyby pan siebie nie

szanował, postępowałby pan tak samo.

9 dobro publiczne

Paweł Pietrowicz zbladł.
- To zupełnie inne zagadnienie. Nie mam powodu tłumaczyć panu teraz, dlaczego siedzę

z założonymi rękoma, jak pan zechciał łaskawie się wyrazić. Chcę tylko rzec, że
arystokratyzm - to prinsip, w naszych zaś czasach bez prinsipiów mogą żyć tylko ludzie

płytcy lub pozbawieni moralności. Mówiłem to już Arkadiuszowi nazajutrz po jego
przyjeździe i powtarzam to teraz panu. Prawda, Mikołaju?

Mikołaj Pietrowicz skinął głową.
- Arystokratyzm, liberalizm, progres, principia - mówił tymczasem Bazarow - pomyśleć

tylko, ile cudzoziemskich... i bezużytecznych słów. Rosjaninowi nawet za darmo na nic się
nie zdadzą.

- Cóż więc jest mu potrzebne, według pańskiego zdania? Słuchając pana można dojść do

wniosku, że znajdujemy się poza człowieczeństwem, poza jego prawami. Daj pan pokój,

logika historii wymaga...

- Na cóż nam logika historii? Doskonale się bez niej obchodzimy.

- Jak to?
- Po prostu. Mam nadzieję, że po to, by włożyć kawałek chleba do ust, gdy jest pan

głodny, nie potrzebuje pan logiki. Na cóż nam takie abstrakcje?

Paweł Pietrowicz rozłożył ręce.

- W takim razie nie rozumiem pana. Obraża pan naród rosyjski. Nie pojmuję, jak można

nie uznawać prinsipiów, prawideł? Cóż więc wami powoduje?

- Mówiłem już stryjaszkowi, że nie uznajemy autorytetów - wtrącił Arkadiusz.
- Działamy powodując się tym, co uznajemy za pożyteczne - rzekł Bazarow. - W obecnych

czasach najbardziej pożyteczne jest odrzucanie - więc odrzucamy.

- Wszystko?

- Wszystko.
- Jak to? Nie tylko sztukę, poezję, lecz także... strach powiedzieć...

- Wszystko - z nieopisanym spokojem powtórzył Bazarow.
Paweł Pietrowicz wlepił w niego wzrok; tego się nie spodziewał. Arkadiusz aż

poczerwieniał z zadowolenia.

- Niechże pan jednak pozwoli - odezwał się Mikołaj Pietrowicz. - Pan wszystko odrzuca

albo, mówiąc dokładniej, wszystko burzy... Trzeba jednak także budować.

- To już nie nasza sprawa... Wpierw należy oczyścić grunt.

- Obecne położenie ludu tego wymaga - z namaszczeniem dodał Arkadiusz - powinniśmy

spełniać te wymagania, nie wolno nam poświęcać się zaspokajaniu własnego egoizmu.

Ostatnie zdanie najwyraźniej nie spodobało się Bazarowowi; trąciło filozofią, czyli

romantyzmem, ponieważ Bazarow filozofię również nazywał romantyzmem; nie uznał

jednak za stosowne zaprzeczyć swojemu młodemu uczniowi.

- Nie, nie! - zawołał z nagłym uniesieniem Paweł Pietrowicz. - Nie chcę wierzyć, że wy,

panowie, znacie naprawdę lud rosyjski, że jesteście wyrazicielami jego potrzeb i jego dążeń.
Nie, lud rosyjski nie jest taki, jak sobie wyobrażacie. Ma bogobojną cześć dla tradycji, jest

patriarchalny, nie może żyć bez wiary...

- Nie będę temu przeczył - przerwał Bazarow - gotów nawet jestem się zgodzić, że pod

tym względem ma pan słuszność.

- Jeśli więc mam słuszność...

- To niczego jednak nie dowodzi.
- Właśnie, to niczego nie dowodzi - powtórzył Arkadiusz z pewnością doświadczonego

szachisty, który przewidział niebezpieczny na pozór ruch przeciwnika i dlatego ani trochę
nie traci kontenansu.

- Jak to niczego nie dowodzi? - bąknął zdumiony Paweł Pietrowicz. - Więc idziecie

przeciw swemu ludowi?

- A jeśli nawet? - zawołał Bazarow. - Lud uważa, że gdy rozlega się grzmot, to znak, że

prorok Eliasz jedzie wozem po niebie. I co? Mam się więc zgodzić z ludem? Przecie to lud

rosyjski, a czyż ja sam nie jestem Rosjaninem?

- Nie, pan nie jest Rosjaninem, sądząc z tego, co pan tutaj powiedział. Nie mogę pana

uważać za Rosjanina.

- Mój dziad orał ziemię - hardo i dumnie odrzekł Bazarow. - Zapytaj pan któregokolwiek

z pańskich chłopów, kogo z nas - pana czy mnie - uzna za swego rodaka. Pan nawet mówić z
nim nie potrafi.

- A pan z nim mówi i gardzi nim jednocześnie.
- Cóż robić, jeśli zasługuje na pogardę! Pan potępia moje poglądy, ale któż panu

powiedział, że doszedłem do nich przypadkiem, że nie powstały one we mnie pod wpływem
tego samego ducha, w którego imieniu pan tak peroruje?

- Akurat! Bardzo nam są nihiliści potrzebni!
- Potrzebni czy niepotrzebni, nie my będziemy decydowali. Przecież pan także uważa się

za pożytecznego.

- Panowie, panowie, proszę, tylko bez osobistych aluzji - zawołał Mikołaj Pietrowicz i

wstał.

Paweł Pietrowicz uśmiechnął się i kładąc rękę na ramieniu brata zmusił go, by usiadł.

- Bądź spokojny - rzekł. - Nie zapomnę się, właśnie dzięki owemu poczuciu godności, z

którego tak okrutnie pokpiwa sobie pan... pan doktor. Ale pan może myśli - ciągnął dalej,

zwracając się znowu do Bazarowa - że wasze teorie są nowe? Jest pan tedy w błędzie.
Materializm, który głosicie, nieraz już był w modzie i zawsze bankrutował...

- Znów cudzoziemskie słowo - przerwał Bazarow. Był już zły i twarz jego przybrała jakąś

miedzianą, ordynarną barwę. - Po pierwsze, nic nie głosimy; to nie leży w naszych

zwyczajach…

- Cóż więc robicie?

- Powiem panu, co robimy. Przedtem, jeszcze niedawno, mówiliśmy, że nasi urzędnicy

biorą łapówki, że nie mamy ani dróg, ani handlu, ani sprawiedliwych sądów...

- No, tak, tak, jesteście oskarżycielami, tak się to bodaj nazywa. Na wiele waszych

oskarżeń przystaję, ale...

- A potem doszliśmy do wniosku, że nie dość gadać, wciąż tylko gadać o naszych

bolączkach, że to prowadzi wyłącznie do ogólników i doktrynerstwa; ujrzeliśmy, że nasi

mędrcy, tak zwani przodujący ludzie i oskarżyciele, sami nic nie są warci, że zajmujemy się
głupstwami, rozprawiamy o jakiejś sztuce, nieświadomej twórczości, o parlamentaryzmie,

adwokaturze i diabli wiedzą o czym jeszcze, podczas gdy chodzi o chleb powszedni, gdy
duszą nas najciemniejsze przesądy, gdy wszystkie nasze towarzystwa akcyjne rozlatują się

tylko dlatego, że brak uczciwych ludzi; gdy nawet wolność, o którą troszczy się rząd, może
nam nie wyjść na dobre, ponieważ chłop chętnie sam okradłby siebie, byleby tylko upić się w

karczmie do nieprzytomności.

- Tak - przerwał Paweł Pietrowicz - tak, przekonaliście się o tym wszystkim i

postanowiliście nic poważnego nie robić?

- I postanowiliśmy nic poważnego nie robić - ponuro powtórzył Baznrow.

Nagle ogarnął go gniew, że tak szczerze mówi z tym jaśnie panem.
- I tylko wymyślać?

- I tylko wymyślać.
- To się nazywa nihilizm?

- To się nazywa nihilizm - powtórzył znowu Bazarow, tym razem ze szczególnym

zuchwalstwem.

Paweł Piotrowicz lekko zmrużył oczy.
- Ach tak! - powiedział dziwnie spokojnym głosem. - Nihilizm powinien na każde zło

znaleźć sposób, wy więc jesteście naszymi zbawcami i bohaterami. Tak. Ale dlaczego
oczerniacie innych, choćby owych oskarżycieli? Czy nie tak samo gadacie jak wszyscy?

- Co jak co, ale tego grzechu nie mamy na sumieniu - wycedził przez zęby Bazarow.
- Więc jak? Działacie? Macie zamiar działać?

Bazarow nie odpowiadał. Paweł Pietrowicz drgnął, lecz natychmiast się opanował.
- Hm... Działać, burzyć... - ciągnął dalej. - Ale jak można burzyć nie wiedząc dlaczego?

- Burzymy, ponieważ jesteśmy siłą - wtrącił Arkadiusz.
Paweł Pietrowicz spojrzał na swego bratanka i uśmiechnął się.

- Tak, siłą, a siła nie potrzebuje usprawiedliwienia - rzekł Arkadiusz i wyprostował się.
- Nieszczęsny! - wykrzyknął Paweł Pietrowicz; w żaden sposób nie potrafił już nad sobą

zapanować. - Pomyślałbyś chociaż, co popierasz w Rosji wypowiadając swoją trywialną
sentencję. Nie, to nawet anioła może wytrącić z równowagi! Siła! Nawet w dzikim Kałmuku,

nawet w Mongole kryje się siła, lecz na cóż nam ona potrzebna? Nam droga jest cywilizacja,
tak, tak, łaskawy panie; drogie nam są jej owoce. I nie mówcie mi, że te owoce są nędzne:

ostatni bazgracz, un barbouilleur, grajek, który dostaje pięć kopiejek za wieczór, są
pożyteczniejsi od was, ponieważ są przedstawicielami cywilizacji, nie zaś prostackiej,

mongolskiej siły! Wyobrażacie sobie, że jesteście ludzie postępowi, a powinniście mieszkać
w kałmuckiej jurcie! Siła! Przypomnijcie sobie wreszcie, panowie siłacze, że jest was raptem

cztery i pół osoby, tych zaś, co nie dopuszczą, abyście zdeptali ich najświętsze przekonania,
tych, co was zduszą, są miliony!...

- Jeśli zduszą, to trudno - powiedział Bazarow. - Tylko na dwoje jeszcze babka wróżyła.

Nie tak nas mało, jak pan przypuszcza.

- Co? Czy pan żartuje, czy doprawdy sądzi pan, że dacie sobie radę z całym narodem?
- Pan wie, że od łojowej świeczki spłonęła Moskwa

10

- odrzekł Bazarow.

- Tak, tak. Najpierw pycha szatańska, potem drwiny. Oto czym się zajmuje młodzież, oto

metody ujarzmiania niedoświadczonych chłopięcych serc! Niechże pan spojrzy; jeden z nich

siedzi obok pana, niemal się do pana modli, ciesz się pan! (Arkadiusz odwrócił się i
nachmurzył.) Ta zaraza zatoczyła już szerokie kręgi. Mówiono mi o naszych malarzach w

Rzymie, że noga ich nawet nie postoi w Muzeum Watykańskim. Rafaela uważają prawie za
głupca, bo to przecież autorytet, sami zaś tak dalece nic nie umieją i nic zrobić nie mogą, że

aż wstręt bierze; wyobraźnia ich nie sięga poza Dziewczynę u źródła, i tyle. A ta dziewczyna
jest obrzydliwie namalowana. Pan zapewne sądzi, że to dzielni ludzie, co?

- Sądzę, że Rafael niewart złamanego szeląga, oni zaś nie są od niego lepsi - odrzekł

Bazarow.

10 Aluzja do przysłowia rosyjskiego: „Moskwa spłonęła od świecy za kopiejkę" (Moskwa sgoriela ot

kopiejecznoj swieczi). W r. 1443 Moskwa spaliła się od świeczki postawionej w cerkwi Sw. Nikoły, w r. 1737 - od
świecy w domu Miłosławskiego. (Przyp. red.)

- Brawo, brawo! Słuchaj, Arkadiuszu... oto jak powinna mówić współczesna młodzież.

Jakże ma nie iść za wami? Dawniej młodzi musieli się uczyć; jeśli nie chcieli uchodzić za

ignorantów, musieli pracować. A teraz dość powiedzieć: wszystko na świecie głupstwo! - i
sprawa załatwiona. Młodzież przyjęła to z radością. Doprawdy, przedtem byli zwykłymi dur-

niami, a teraz otrzymali nagle miano nihilistów.

- Otóż i zawiodło pana sławetne poczucie własnej godności - flegmatycznie zauważył

Bazarow, podczas gdy Arkadiusz zaczerwienił się i błysnął oczami. - Nasza sprzeczka zaszła
zbyt daleko... Lepiej będzie, jeśli ją przerwiemy. Gotów będę zgodzić się z panem wtedy tylko

- dodał wstając - kiedy pokaże mi pan choć jedną rodzinę lub społeczną instytucję we
współczesnym świecie, której nie trzeba przekreślić, i to bez żadnej litości.

- Mogę panu pokazać miliony takich instytucji - zawołał Paweł Pietrowicz - miliony!

Weźmy na przykład gminę wiejską.

Ironiczny uśmiech wykrzywił wargi Bazarowa.
- Na ten temat niechże pan porozmawia raczej ze swoim bratem. Zdaje się, że teraz wie

on już doskonale, co to jest gminna, zbiorowa odpowiedzialność, trzeźwość i tym podobne
historie.

- A na przykład rodzina w tej formie, jaką widzimy u naszych wieśniaków? - wykrzyknął

Paweł Pietrowicz.

- Sądzę, że lepiej, by pan nie zastanawiał się nad tym zagadnieniem. Pewno słyszał pan o

teściach, co żyją ze swymi synowymi? Pawle Pietrowiczu, niechże pan sobie zostawi kilka dni

czasu, wątpię, żeby pan od razu coś znalazł. Niech pan weźmie pod uwagę wszystkie nasze
warstwy społeczne, pomyśli dobrze nad każdą, ja zaś i Arkadiusz będziemy...

- Kpić sobie ze wszystkiego - podchwycił Paweł Pietrowicz.
- Nie, krajać żaby. Chodźmy, Arkadiuszu, do widzenia panom.

Przyjaciele wyszli. Bracia zostali sami i z początku tylko spoglądali na siebie.
- Proszę - zaczął Paweł Pietrowicz - proszę, oto dzisiejsza młodzież! Nasi następcy!

- Następcy - powtórzył z żałosnym westchnieniem Mikołaj Pietrowicz. Przez cały wieczór

siedział jak na rozżarzonych węglach, ukradkiem i z udręką patrząc na Arkadiusza. - Wiesz,

co mi się przypomina, bracie? Kiedyś posprzeczałem się z nieboszczką matką: krzyczała, nie
chciała mnie słuchać... Powiedziałem jej wreszcie, że nie może mnie zrozumieć, że należymy

do dwóch różnych pokoleń. Obraziła się bardzo, ja zaś pomyślałem: cóż robić? Gorzka
pigułka, ale musi ją przełknąć. Teraz nasza kolej i nasi następcy mogą nam powiedzieć: nie

jesteście z naszego pokolenia, łykajcie pigułkę.

- Zbyt jesteś dobroduszny i skromny - zaoponował Paweł Pietrowicz - ja natomiast wiem

dobrze, że mamy więcej racji niż te paniczyki, chociaż posługujemy się może językiem trochę
przestarzałym, vieilli, i brak nam zuchwałej pewności siebie... A jacy ci młodzi są nadęci!

Zapytasz którego: „Jakiego chce pan wina, czerwonego czy białego?" „Mam zwyczaj
przekładać czerwone nad inne" - odpowiada basem i z tak dostojną miną, jakby cały

wszechświat patrzył na niego w tej chwili.

- Czy podać jeszcze herbaty? - spytała Fieniczka wysuwając głowę zza drzwi; nie

ośmielała się wejść do salonu, póki słychać było głosy dyskutujących.

- Nie, każ zabrać samowar - odpowiedział Mikołaj Pietrowicz i wstał, by do niej podejść.

Paweł Pietrowicz rzucił mu krótko bon soir i poszedł do swojego gabinetu.

XI

W pół godziny później Mikołaj Pietrowicz wyszedł do ogrodu, do swej ulubionej altanki.

Ogarnęły go smutne myśli. Po raz pierwszy zdał sobie jasno sprawę ze swego rozejścia się z
synem; przeczuwał, że różnica, która ich dzieli, z każdym dniem będzie się zwiększać. A więc

na próżno zimą w Petersburgu po całych dniach przesiadywał nad najnowszymi dziełami; na
próżno przysłuchiwał się rozmowom młodzieży; na próżno cieszył się, kiedy potrafił wtrącić

słówko do ich burzliwych dyskusji. „Brat powiada, że my mamy rację - rozmyślał. - Jeśli
nawet odrzucić wszelką próżność, to i tak wydaje się, że oni są dalsi od prawdy niż my; a

przecież czuję, że mają w sobie coś, czego my nie mamy, jakąś przewagę nad nami...
Młodość? Nie, nie tylko młodość. Czy nie na tym polega owa przewaga, że mniej w nich

śladów pańskości niż w nas?”

Mikołaj Pietrowicz spuścił głowę i przesunął ręką po twarzy.

„Ale odrzucać poezję? - pomyślał znowu. - Nie odczuwać sztuki, natury...”
I rozejrzał się wokół, jakby chcąc zrozumieć, jak można nie odczuwać natury. Zapadał

zmrok; słońce schowało się za niewielki gaj osinowy, który rósł o jakie pół wiorsty od
ogrodu; bezkresny jego cień padał na nieruchome pola. Po ciemnej, wąskiej ścieżce,

biegnącej skrajem lasku, jechał kłusem chłopek na białym koniku: widać go było dobrze, a
chociaż jechał cienistą stroną, nawet łata na ramieniu nie uchodziła uwagi patrzącego;

przyjemnie było spoglądać na migające wyraźnie nogi konika. Promienie słońca przenikały
do lasku i, przebijając się przez gęstwinę, zalewały pnie osin tak ciepłym światłem, że

stawały się podobne do pni sosen, listowie zaś przybierało barwę niemal niebieską; nad
konarami drzew wznosiło się bladobłękitne niebo, lekko zarumienione zorzą. Jaskółki

krążyły wysoko; wiatr zamarł zupełnie; zapóźnione pszczoły leniwie i sennie brzęczały w
kwiatach bzu; muszki gęstym rojem wirowały nad samotną, daleko wyciągniętą gałązką.

„Jak pięknie, mój Boże!" - pomyślał Mikołaj Pietrowicz i na usta cisnęły mu się już ulubione
wiersze, ale przypomniał sobie Arkadiusza, Stoff und Kraft - i zamilkł, lecz siedział nadal,

oddając się smutnym i na przemian radosnym, samotnym rozmyślaniom. Lubił sobie po-
marzyć; życie wiejskie rozwinęło w nim tę umiejętność. Niedawno jeszcze tak marzył

czekając na syna w zajeździe, lecz od tego czasu nastąpiły zmiany, niejasne jeszcze wtedy
stosunki ustaliły się... i to jak! Znowu ujrzał przed sobą nieboszczkę żonę, ale nie taką, jaką

znał przez tyle lat; nie była to skrzętna, zapobiegliwa gospodyni, lecz młoda dziewczyna o
smukłej talii; spoglądała niewinnie i pytająco, nad dziecinnym karczkiem miała mocno

skręcony warkocz. Przypomniał sobie, jak ujrzał ją po raz pierwszy. Był wtedy jeszcze

studentem. Spotkał ją na schodach domu, gdzie mieszkał, i niechcący ją potrąciwszy obrócił
się i chciał przeprosić, ale wybąkał tylko: „Pardon, monsieur", ona zaś schyliła głowę,

uśmiechnęła się jakby zalękniona, uciekła, mijając zaś zakręt rzuciła mu szybkie spojrzenie,
nagle przybrała poważną minę i zaczerwieniła się. A potem pierwsze nieśmiałe spotkania,

półsłówka, półuśmiechy, niepewność, smutek, porywy i wreszcie ta zapierająca oddech ra-
dość... Wszystko to minęło. Została jego żoną, był szczęśliwy jak niewielu na ziemi...

„Dlaczego - myślał - owe słodkie pierwsze chwile nie trwają wiecznie, nie mają
nieśmiertelnego życia?”

Nie próbował wyjaśnić sobie tej myśli, ale czuł, że chciałby nie tylko pamięcią utrzymać

przy sobie ów błogi czas, lecz pragnąłby znów odczuć bliskość swojej Marii, jej ciepło i

oddech, i wydawało mu się, jak gdyby nad nim...

- Mikołaju Pietrowiczu - rozległ się w pobliżu głos Fieniczki. - Gdzie pan jest?

Wzdrygnął się. Nie doznał ani bólu, ani wyrzutów sumienia... Nie dopuszczał nawet

myśli, że mógłby porównywać żonę z Fieniczką, ale żałował, że przyszło jej na myśl go

szukać. Jej głos przypomniał mu własną starość, siwe włosy, teraźniejszość...

Czarodziejski świat, do którego już wstępował, który już wyłaniał się z mglistych fal

przeszłości, zachwiał się - i znikł.

- Jestem tutaj - odpowiedział - zaraz przyjdę, a ty idź. - „Oto ślady pańskości" -

przemknęło mu przez myśl. Fieniczka w milczeniu zajrzała do altanki i znikła; ze
zdumieniem spostrzegł, że kiedy tak marzył, nadeszła noc. Wokół było ciemno i cicho; twarz

Fieniczki prześliznęła się przed jego oczami, taka blada i maleńka. Wstał i chciał wrócić do
domu, lecz nie mógł opanować wzruszenia; zaczął wolno przechadzać się po ogrodzie,

patrząc w zamyśleniu pod nogi lub podnosząc oczy ku niebu, gdzie migotały już roje gwiazd.
Chodził długo, aż do zmęczenia, a niepokój, jakiś nieokreślony, bolesny niepokój nie

ustawał. O, jakże śmiałby się z niego Bazarow, gdyby wiedział, co się w nim wtedy działo!
Nawet Arkadiusz by go potępił. On, czterdziestoczteroletni mężczyzna, agronom i

gospodarz, miał w oczach łzy, łzy bez żadnego powodu; to było sto razy gorsze niż
wiolonczela.

Mikołaj Pietrowicz wciąż chodził i nie mógł się zdecydować, by wrócić do domu, do tego

cichego i przytulnego gniazda, które tak życzliwie spoglądało na niego swymi oświetlonymi

oknami; nie miał siły, by rozstać się z ciemnością, z ogrodem, ze świeżością, którą dawało
chłodne, nocne powietrze muskające policzki, z tym smutkiem, z tym niepokojem...

Na zakręcie ścieżki spotkał brata.
- Co ci się stało? - zapytał Paweł. - Jesteś blady jak widmo. Tyś niezdrów! dlaczego się nie

kładziesz?

Brat opowiedział mu krótko o swoich doznaniach i wrócił do domu. Paweł Pietrowicz

doszedł aż do końca ogrodu, również się zamyślił i podniósł oczy ku niebu. Ale w jego
wspaniałych ciemnych oczach nie odbijało się nic prócz światła gwiazd. Nie urodził się

romantykiem, jego wykwintna, oschła i namiętna, na francuski sposób nasycona
mizantropią dusza nie umiała marzyć.

- Wiesz co? - mówił tej samej nocy Bazarow do Arkadiusza. - Przyszła mi do głowy

świetna myśl. Twój ojciec wspomniał dzisiaj, że otrzymał zaproszenie od tego waszego

znakomitego krewniaka. Ojciec nie pojedzie; wybierzmy się do ***, przecież ten jegomość
ciebie też zaprasza. Widzisz, jaka tu teraz zrobiła się atmosfera; przejedziemy się trochę,

obejrzymy miasto, powałęsamy się pięć, sześć dni, i basta.

- A stamtąd wrócisz tutaj?

- Nie, muszę pojechać do ojca. Wiesz przecież, że mieszka w odległości trzydziestu wiorst

od ***. Nie widziałem dawno jego i matki; trzeba staruszkom zrobić przyjemność. To zacni

ludzie, zwłaszcza ojciec; jest przezabawny. Mają tylko mnie jednego.

- Długo u nich zostaniesz?

- Nie sądzę. Na pewno będzie nudno.
- Chyba wstąpisz do nas wracając?

- Nie wiem... zobaczę. No więc jak? Jedziemy?
- Dobrze - leniwie rzekł Arkadiusz.

W duchu bardzo się ucieszył z pomysłu swego przyjaciela, lecz uznał, że powinien ukryć

swe uczucia. Był przecież nihilistą.

Nazajutrz wyjechali do ***. Młodzież w Mariinie bardzo żałowała, że odjeżdżają;

Duniasza nawet się popłakała... ale starsi panowie odetchnęli z ulgą.

XII

Miasto ***, do którego wyruszyli nasi przyjaciele, znajdowało się pod zarządem młodego

gubernatora, postępowca i despoty, jak to wszędzie i zawsze bywa w Rosji. W ciągu
pierwszego roku swego urzędowania zdążył pokłócić się nie tylko z gubernialnym marszał-

kiem szlachty, dymisjonowanym sztabsrotmistrzem gwardii, hodowcą koni i gościnnym
gospodarzem, lecz nawet z własnymi urzędnikami. Wynikłe na tym tle zatargi przyjęły

wreszcie takie rozmiary, że ministerstwo w Petersburgu uznało za konieczne wysłać do ***
zaufaną osobę z poleceniem, by na miejscu rozpatrzyła powikłane sprawy. Wybór władz padł

na Matwieja Iljicza Kolazina, syna owego Kolazina, który w swoim czasie opiekował się
braćmi Kirsanow. Kolazin także należał do „młodych", to znaczy, niedawno skończył

czterdzieści lat, ale już kroił na męża stanu i nosił na piersi z każdej strony gwiazdę. Jedna z
nich była co prawda cudzoziemska, i to nie najlepsza. Podobnie jak gubernator, o którym

miał wydać opinię, uważał się za postępowca i chociaż zaliczał się już do grubych ryb,
bynajmniej ich nie przypominał. Mniemania był o sobie wysokiego; próżność jego nie znała

granic, ale odznaczał się prostotą w obejściu, patrzył życzliwie, pobłażliwie słuchał i śmiał się
tak dobrodusznie, że z początku mógł nawet uchodzić za „wspaniałego chłopa". W

poważnych sytuacjach potrafił jednak, jak to mówią, pokazać pazury. „Energia jest
niezbędna - mawiał wtedy - l’énergie est la premiére qualité d'un homme d’état

11

." Mimo to

zazwyczaj bywał wystrychnięty na dudka i każdy choć trochę doświadczony urzędnik łatwo
mógł go wodzić za nos. Matwiej Iljicz z wielkim szacunkiem wyrażał się o panu Guizot i

starał się dać do zrozumienia wszem wobec i każdemu z osobna, że nie należy do rutyniarzy i
zacofanych biurokratów, że nie przechodzi obojętnie obok żadnego z ważnych przejawów

życia społecznego... Frazesy tego rodzaju znał doskonale. Interesował się nawet, co prawda z
pewną wielkopańską niedbałością, rozwojem współczesnej literatury: podobnie dorosły

człowiek, spotkawszy na ulicy czeredę chłopaków, niekiedy się do nich przyłącza. W gruncie
rzeczy Matwiej Iljicz niezbyt się różnił od mężów stanu z czasów Aleksandra, którzy

wybierając się na wieczór do mieszkającej podówczas w Petersburgu pani Swieczin
odczytywali z rana stronicę Condillaca; tylko maniery miał inne, bardziej współczesne. Był

zręcznym dworakiem, wielkim spryciarzem i nic więcej; na sprawach publicznych się nie
znał, wielkiego rozumu nie posiadał, lecz potrafił dbać o swoje interesy: w tej dziedzinie nikt

nie mógł nim kierować, a to przecież najważniejsze. Matwiej Iljicz przyjął Arkadiusza z
właściwą światłemu dygnitarzowi dobrodusznością, a nawet nieco filuternie. Zdumiał się

jednak, gdy usłyszał, że zaproszeni przez niego krewni nie przyjechali. - Twój papa był

11 Energia jest najważniejszą zaletą męża stanu.

zawsze dziwakiem - zauważył podrzucając chwasty swego wspaniałego aksamitnego
szlafroka i nagle, zwróciwszy się do młodego urzędnika w mundurze zapiętym w sposób

świadczący o jak największej lojalności, zawołał z zatroskaną miną: - Co tam? - Młody
człowiek, którego wargi skleiły się od długiego milczenia, wstał i niepewnie spojrzał na

swego zwierzchnika. Ale Matwiej Iljicz wprawiwszy w zakłopotanie podwładnego nie zwracał
już na niego uwagi. Nasi dygnitarze w ogóle lubią zaskakiwać swoich podwładnych; by

osiągnąć ten cel, stosują dość rozmaite sposoby. Oto sposób, bardzo zresztą używany, is
quite a favourite

12

, jak powiadają Anglicy: dygnitarz przestaje nagle rozumieć najprostsze

słowa, udaje głuchego. Pyta na przykład: jaki dzień mamy dzisiaj?

Odpowiadają mu z największym szacunkiem:

- Piątek, wasza eks...eks...eks...cjo...
- Jak? Co? Co takiego? Co pan mówi? - z naciskiem powtarza dostojnik.

- Piątek, wasza eks...cjo.
- Jak? Co? Cóż to takiego piątek? Jaki piątek?

- Piątek, wasza eks...eks...cjo, to dzień tygodnia.
- No, widzę, że masz zamiar mnie uczyć!

Matwiej Iljicz był mimo wszystko dygnitarzem, chociaż uważał się za liberała.
- Radzę ci, mój przyjacielu, złożyć wizytę gubernatorowi - rzekł do Arkadiusza. -

Rozumiesz, że radzę ci tak nie dlatego, bym sam był zwolennikiem starych poglądów i
uważał, iż władzom trzeba się koniecznie kłaniać; po prostu dlatego, że gubernator to

porządny człowiek; przypuszczam też, że zechcesz zaznajomić się z tutejszym
towarzystwem... Nie jesteś, mam nadzieję, niedźwiedziem? Pojutrze gubernator wydaje

wielki bal.

- Wuj będzie na tym balu? - zapytał Arkadiusz.

- To bal na moją cześć - powiedział Matwiej Iljicz niemal z ubolewaniem. - Tańczysz?
- Tańczę, ale kiepsko.

- Szkoda. Są tu ładne kobiety, zresztą wstyd, żeby młody człowiek nie tańczył. Znowu nie

mówię tego ze względu na tradycję; bynajmniej nie uważam, że rozum powinien znajdować

się w nogach; ale bajronizm jest śmieszny, il a fait son temps

13

.

- Przecież ja nie z powodu bajronizmu, wujaszku, nie...

- Zapoznam cię z tutejszymi paniami, biorę cię pod swoje skrzydła - przerwał Matwiej

Iljicz i roześmiał się z zadowoleniem. - Będzie ci jak u Pana Boga za piecem, co?

Wszedł lokaj i oznajmił przybycie przewodniczącego izby skarbowej, starca o słodkim

12 ulubiony
13 przeżył się

wejrzeniu i pomarszczonych ustach, który ogromnie kochał naturę, zwłaszcza w letni dzień,
gdy według jego własnych słów: „Każda pszczółeczka z każdego kwiateczka bierze

łapóweczkę..." Arkadiusz wyszedł.

Zastał Bazarowa w hotelu, gdzie się zatrzymali, i długo namawiał go, by poszedł do

gubernatora.

- Cóż robić! - powiedział wreszcie Bazarow. - Jeśli wpadłeś między wrony...

Przyjechaliśmy oglądać ziemian, oglądajmy ich zatem!

Gubernator przyjął młodzieńców uprzejmie, ale nie prosił ich, by usiedli, i sam nie

siadał. Nieustannie był czymś zajęty i zawsze się spieszył. Z rana wkładał obcisły
wicemundur i niezwykle ciasno wiązał halsztuk, nie kończył śniadania, nie dopijał herbaty i

wciąż wydawał polecenia. W guberni nazywano go Bourdaloue, nie czyniąc w ten sposób
aluzji do znakomitego francuskiego kaznodziei, lecz do pierwszych dwu sylab jego nazwiska.

Zaprosił Kirsanowa i Bazarowa do siebie na bal i po dwóch minutach zaprosił ich po raz
wtóry, uważając ich tym razem za braci i nazywając panami Kajsarow.

Wracali właśnie od gubernatora, kiedy z przejeżdżającej obok dorożki wyskoczył nagle

mężczyzna niewielkiego wzrostu, w słowianofilskiej szamerowanej węgierce, i z okrzykiem: -

Eugeniuszu Wasiliczu! - rzucił się ku Bazarowowi.

- Ach, to pan, Herr Sitnikow - rzekł Bazarow wciąż idąc. - Skąd się pan tu wziął?

- Niech pan sobie wyobrazi, zupełnie przypadkowo - odpowiedział tamten i zawróciwszy

ku dorożce, skinął kilkakrotnie ręką i krzyknął: - Jedź za nami! Mój ojciec ma tutaj coś do

załatwienia - ciągnął dalej, przeskakując przez rynsztok - prosił mnie więc... Dowiedziałem
się dzisiaj o pana przyjeździe i już u pana byłem... (W istocie, przyjaciele wróciwszy do swego

pokoju znaleźli bilecik z zagiętymi rogami i nazwiskiem Sitnikowa, wydrukowanym z jednej
strony po francusku, z drugiej zaś rosyjską czcionką.) Mam nadzieję, że nie wraca pan od

gubernatora?

- Próżna nadzieja, idziemy wprost od niego.

- W takim razie ja też się do niego udam. Eugeniuszu Wasiliczu, niechże mnie pan

zapozna ze swoim... z panem...

- Sitnikow, Kirsanow - mruknął nie zatrzymując się Bazarow.
- Ogromnie się cieszę - zaczął Sitnikow idąc obok, uśmiechając się i szybko zdejmując

swoje nazbyt eleganckie rękawiczki. - Wiele słyszałem... Jestem starym znajomym
Eugeniusza Wasilicza, a nawet mogę powiedzieć - jego uczniem. Zawdzięczam mu swoje

przeistoczenie...

Arkadiusz spojrzał na ucznia Bazarowa. W drobnych, przyjemnych zresztą rysach jego

gładziutkiej twarzy malował się wyraz trwożnego i tępego napięcia; niewielkie, wciśnięte w
głąb oczy patrzyły z uporem i niespokojnie, śmiał się także niespokojnie: jakimś urywanym,

drewnianym śmiechem.

- Czy pan uwierzy - ciągnął dalej - że gdy Eugeniusz Wasilicz pierwszy raz powiedział

przy mnie, że nie należy uznawać autorytetów, ogarnął mnie taki zachwyt... jakbym nagle
przejrzał! Ach! pomyślałem, wreszcie znalazłem człowieka! Ale, ale... Eugeniuszu Wasiliczu,

musi pan koniecznie odwiedzić jedną z tutejszych dam, która potrafi pana zrozumieć i dla
której pańska wizyta będzie prawdziwym świętem; słyszał pan zapewne o tej damie?

- Któż to? - spytał niechętnie Bazarow.
- Eudoxie Kukszin, Eudoksja Kukszin. To niezwykła natura, emancipee w prawdziwym

znaczeniu tego słowa, postępowa kobieta. Wie pan co? Chodźmy do niej teraz, razem.
Mieszka dwa kroki stąd... Zjemy tam śniadanie. Panowie jeszcze nie jedli śniadania?

- Nie.
- Doskonale. Wie pan, ona rozeszła się z mężem, jest niezależna.

- Ładna? - przerwał Bazarow.
- N... nie, nie można tego powiedzieć.

- Więc po jakiego diabła zaprasza pan nas do niej?
- Ach, żartowniś z pana, żartowniś... Postawi nam butelkę szampana.

- Od razu widać praktycznego człowieka. Ale właśnie! Czy ojciec pana wciąż jeszcze

zajmuje się propinacją?

- Wciąż - szybko odpowiedział Sitnikow i roześmiał się piskliwie. - Cóż, idziemy?
- Doprawdy, nie wiem.

- Chciałeś oglądać ludzi, ruszaj więc - zauważył półgłosem Arkadiusz.
- A pan? - zwrócił się Sitnikow do Kirsanowa. - Niechże pan idzie z nami; bez pana nic z

tego.

- Jak to, wszyscy, tak bez ceremonii?

- Nic nie szkodzi. To wspaniała kobieta.
- Dostaniemy butelkę szampana? - zapytał Bazarow.

- Trzy butelki! - zawołał Sitnikow. - Ręczę za to!
- Czym?

- Własną głową.
- Lepiej by sakiewką ojczulka... Zresztą chodźmy!

XIII

Niewielki szlachecki domek w moskiewskim guście, gdzie mieszkała Awdotia Nikitiszna

(albo Eudoksja) Kukszin, stał przy jednej z niedawno spalonych ulic miasta ***; wiadomo, że
nasze miasta gubernialne płoną co pięć lat. U drzwi, nad krzywo przybitym biletem

wizytowym, widać było rączkę dzwonka; do przedpokoju na spotkanie gości wyszła kobieta
w czepku, ni to służąca, ni to dama do towarzystwa, niewątpliwe świadectwo postępowych

dążeń pani domu. Sitnikow zapytał, czy zastali Awdotię Nikitisznę.

- To pan, Victor? - rozległ się cienki głos z sąsiedniego pokoju. - Proszę wejść.

Kobieta w czepku natychmiast znikła.
- Nie jestem sam - powiedział Sitnikow zdejmując węgierkę, spod której ukazało się coś

w rodzaju długiej kurtki czy sakpalta, i rzucając dziarskie spojrzenie w stronę Arkadiusza i
Bazarowa.

- Wszystko jedno - odrzekł głos. - Entrez.
Młodzi ludzie weszli. Pokój, w którym się znaleźli, bardziej był podobny do gabinetu niż

do salonu. Na zakurzonych stołach pełno było papierów, listów i przeważnie nie rozciętych
zeszytów rosyjskich czasopism; wszędzie bielały porzucone niedopałki papierosów. Na

skórzanej kanapie spoczywała na wpół leżąc młoda jeszcze kobieta, blondynka o nieco potar-
ganych włosach, w jedwabnej, niezbyt schludnej sukni, z grubymi bransoletami na

króciutkich rękach i koronkową chusteczką na głowie. Wstała z kanapy i niedbałym ruchem
okrywając ramiona aksamitną mantylką podbitą pożółkłymi gronostajami, rzekła leniwie:

- Dzień dobry, Victor! - i uścisnęła rękę Sitnikowa.
- Bazarow, Kirsanow - powiedział krótko Sitnikow naśladując Bazarowa.

- Bardzo jestem rada - odpowiedziała pani Kukszin i wlepiwszy w Bazarowa swoje

okrągłe oczy, między którymi samotnie czerwieniał maleńki, zadarty nosek, dodała: - Znam

pana - i uścisnęła mu rękę.

Bazarow zmarszczył brwi. W malutkiej, niepozornej figurce wyemancypowanej kobiety

nie było nic odrażającego, lecz wyraz jej twarzy wywierał nieprzyjemne wrażenie. Mimo woli
miało się ochotę zapytać: „Co ci jest, czy jesteś głodna? Może się nudzisz? Może się czegoś

obawiasz? Dlaczego jesteś taka nienaturalna?" I ona, podobnie jak Sitnikow, odczuwała jakiś
ustawiczny niepokój. Mówiła i ruszała się niedbale, przy tym bardzo niezręcznie; najwidocz-

niej uważała się za istotę dobroduszną i prostą, a jednak cokolwiek robiła, zawsze sprawiało
to wrażenie, że tego właśnie nie chciała zrobić; wszystko, jak mówią dzieci, robiła

naumyślnie, to znaczy nienaturalnie.

- Tak, tak, Bazarow, znam pana - powtórzyła. (Jak wiele dam na prowincji i w Moskwie,

miała zwyczaj od pierwszego dnia znajomości zwracać się do mężczyzn po nazwisku.) -

Zapali pan cygaro?

- Cygaro cygarem - przerwał Sitnikow, który zdążył już rozwalić się w fotelu i zadrzeć

nogę do góry - lecz prosiłbym o śniadanie. Okropnie jesteśmy głodni; niech pani każe też
przynieść nam butelkę szampana.

- Sybaryta - powiedziała Eudoksja i roześmiała się. (Gdy się śmiała, nad zębami widać

było dziąsła.) - Prawda, Bazarow, że to sybaryta?

- Lubię komfort - rzekł z namaszczeniem Sitnikow. - To nie przeszkadza mi być

liberałem.

- Przeciwnie, przeszkadza, przeszkadza - zawołała Eudoksja, ale mimo to kazała służącej

zająć się śniadaniem i szampanem. - Co pan o tym myśli? - dodała zwracając się do

Bazarowa. - Jestem pewna, że podziela pan moje zdanie.

- No, nie - odparł Bazarow - kawałek mięsa jest lepszy niż kawałek chleba, nawet z

punktu widzenia chemii.

- Pan zajmuje się chemią? To moja namiętność. Wymyśliłam nawet pewien mastyks.

- Mastyks? Pani?
- Tak, ja. Wie pan, w jakim celu? Do wyrobu lalek i główek do nich, żeby się nie tłukły.

Przecież jestem także praktyczna. Ale to wszystko jeszcze nie gotowe. Trzeba jeszcze
poczytać Liebiga. Ale, ale... czy czytał pan w „Gazecie Moskiewskiej" artykuł Kislakowa o

pracy kobiet? Niech pan koniecznie przeczyta. Przecież interesuje pana problem kobiecy? I
szkoły także? Co robi pański przyjaciel? Jak się nazywa?

Pani Kukszin siała swe pytania, jedno po drugim, z niedbałą kokieterią, nie czekając

odpowiedzi; tak rozmawiają ze swoimi nianiami rozpieszczone dzieci.

- Nazywam się Arkadiusz Nikołajewicz Kirsanow - powiedział Arkadiusz - i nic nie robię.
Eudoksja wybuchnęła śmiechem.

- To ślicznie! Co, pan nie pali? Wiktorze, jestem na pana zła.
- Za co?

- Podobno znowu wychwala pan George Sand. To zacofana kobieta i tyle. Jakże można

porównywać ją z Emersonem? Nie ma żadnych poglądów ani na wychowanie, ani na

fizjologię, w ogóle na nic. Jestem pewna, że nie słyszała nawet o embriologii, a w naszych
czasach jakże można o tym nie wiedzieć? (Eudoksja aż rozłożyła ręce.) Ach, jaki zadziwiający

artykuł na ten temat napisał Jelisiewicz. To genialny jegomość! (Eudoksja stale używała
słowa „jegomość" zamiast „człowiek".) Bazarow, niechże pan siądzie obok mnie na kanapie.

Może pan nie wie, że bardzo się pana boję?

- Pozwoli pani, że zapytam - dlaczego?

- Niebezpieczny z pana jegomość; taki krytyk. Ach, mój Boże! To śmieszne, mówię jak

prowincjonalna dziedziczka. Zresztą naprawdę jestem dziedziczką. Sama zarządzam

majątkiem i niech pan sobie wyobrazi, mam starostę Jerofieja - zadziwiający typ, istny
Tropiciel Śladów Coopera; ma w sobie coś tak bezpośredniego. Ostatecznie osiedliłam się

tutaj; nieznośne miasto, prawda? Cóż jednak robić?

- Miasto jak miasto - chłodno zauważył Bazarow.

- Wciąż tylko te błahe sprawy, to okropne. Dawniej mieszkałam zimą w Moskwie... Ale

teraz przebywa tam mój ślubny małżonek, monsieur Kukszin. Zresztą Moskwa teraz... nie

wiem doprawdy, ale to już nie to. Mam zamiar wyjechać za granicę; w zeszłym roku byłam
już gotowa do podróży.

- Do Paryża, oczywiście? - zapytał Bazarow.
- Do Paryża i Heidelbergi.

- Czemu do Heidelbergi?
- Zlituj się pan, tam jest Bunsen.

Na to Bazarow nie znalazł odpowiedzi.
- Pierre Sapożnikow... pan go zna?

- Nie, nie znam.
- Zlituj się pan, Pierre Sapożnikow... ten, co wciąż jeszcze bywa u Lidii Chostatow.

- Jej także nie znam.
- Otóż on właśnie chciał być moim przewodnikiem. Dzięki Bogu, jestem wolna, nie mam

dzieci. Cóż to ja powiedziałam: dzięki Bogu? Zresztą wszystko jedno.

Eudoksja skręciła papierosa pożółkłymi od tytoniu palcami, pociągnęła po nim językiem,

possała i zapaliła. Weszła służąca z tacą.

- Proszę, śniadanie. Może coś przekąsicie? Wiktorze, proszę odkorkować butelkę; to już

należy do pana.

- Do mnie, do mnie - mruknął Sitnikow i znowu roześmiał się piskliwie.

- Czy są tu ładne kobiety? - zapytał Bazarow dopijając trzeci kieliszek.
- Są - odrzekła Eudoksja - ale wszystkie takie puste... Mon amie Odincowa, na przykład,

jest niebrzydka. Szkoda, że ma taką reputację... Zresztą to nie ma znaczenia; ale żadnej
swobody poglądów, szerszych horyzontów, nic... Należy zmienić zupełnie system

wychowania. Myślałam już o tym: nasze kobiety wychowuje się bardzo źle.

- Nic pani nie poradzi - podjął Sitnikow. - Trzeba nimi gardzić i ja nimi gardzę, zupełnie i

całkowicie! (Możność pogardzania i wyrażania swej pogardy była dla Sitnikowa
najprzyjemniejszym doznaniem; ze szczególnym upodobaniem napadał na kobiety, nie

podejrzewając, że za kilka miesięcy będzie się płaszczył przed swoją żoną tylko dlatego, że
była z domu księżniczką Durdoleosow.) Żadna z nich nie potrafiłaby zrozumieć naszej

rozmowy; żadna nie jest warta, abyśmy my, poważni mężczyźni, mówili o niej.

- Po cóż miałyby rozumieć nasze rozmowy? - spytał Bazarow.

- O kim mówicie? - wtrąciła się Eudoksja.
- O ładnych kobietach.

- Jak to? Więc pan podziela poglądy Proudhona?
Bazarow hardo się wyprostował.

- Nie podzielam niczyich poglądów; mam własne.
- Precz z autorytetami! - krzyknął Sitnikow rad, że może użyć ostrych słów w obecności

człowieka, przed którym się poniżał.

- Ale sam Macaulay... - zaczęła znów Kukszina.

- Precz z Macaulayem! - zagrzmiał Sitnikow. - Pani broni tych bab?
- Nie bronię bab, tylko praw kobiet, o które przysięgłam sobie walczyć do ostatniej kropli

krwi.

- Precz z... - tu Sitnikow urwał. - Bynajmniej ich nie neguję - powiedział.

- Nie! Widzę, że jest pan słowianofilem.
- Nie, nie jestem słowianofilem, chociaż oczywiście…

- Nie! nie! nie! Słowianofil z pana! Zwolennik Domostroju

14

. Panu by tylko nahajkę do

ręki.

- Nahajka... to niezła rzecz - zauważył Bazarow - tylko że pijemy teraz ostatnie krople...
- Czego? - przerwała Eudoksja.

- Szampana, czcigodna Awdotio Nikitiszno, szampana, nie twojej krwi.
- Nie mogę słuchać obojętnie, gdy ktoś napada na kobiety - ciągnęła dalej Eudoksja. - To

okropne, okropne. Zamiast napadać, lepiej przeczytałby pan książkę Micheleta De l'amour.
To cudo. Panowie, rozmawiajmy o miłości - dodała Eudoksja, w rozmarzeniu opuszczając

rękę na zmiętą poduszkę kanapy.

Zapanowało nagłe milczenie.

- Nie, po co mówić o miłości - rzekł Bazarow. - Ale wspomniała pani o Odincowej...

Takie, zdaje się, wymieniła pani nazwisko? Któż to jest?

- Urocza! urocza! - zapiszczał Sitnikow. - Przedstawię pana! Mądra, bogata, wdowa.

14 Domostroj - zbiór przepisów z w. XVI, dotyczących zasad rodzinnych i domowych Rosjan. (Przyp. red.)

Niestety, nie jest jeszcze dosyć inteligentna: powinna poznać bliżej naszą Eudoksję. Pani
zdrowie, Eudoxie! Trąćmy się. Et toc, et toc, et tin - tin - tin. Et toc, et toc, et tin - tin - tin -

tin!

- Victor, figlarz z pana.

Śniadanie ciągnęło się długo. Po pierwszej butelce szampana poszła druga, trzecia, a

nawet czwarta... Eudoksja trajkotała bez wytchnienia; Sitnikow dotrzymywał jej kroku.

Długo rozważali oboje zagadnienie małżeństwa: czy małżeństwo jest przesądem, czy
występkiem? i jacy rodzą się ludzie, jednakowi czy różni? i na czym właściwie polega

indywidualność? Doszło wreszcie do tego, że Eudoksja, czerwona od wypitego wina, stukając
płaskimi paznokciami o klawisze rozstrojonego fortepianu, zaczęła śpiewać ochrypłym

głosem najpierw cygańskie pieśni, a potem romans Seymour - Schiffa Drzemie senna
Grenada, Sitnikow zaś owiązał głowę szalem i odgrywał omdlewającego kochanka przy

słowach:

I usta twe z moimi

Gorącym pocałunkiem złączyć...
Arkadiusz nie mógł już wytrzymać.

- Panowie, za bardzo to wszystko staje się podobne do Bedlam

15

- zauważył głośno.

Bazarow, który bardzo rzadko wtrącał do rozmowy szydercze uwagi - zajmował go raczej

szampan - głośno ziewnął, wstał i nie żegnając się z gospodynią wyszedł razem z
Arkadiuszem. Sitnikow pobiegł za nimi.

- No co, no co? - pytał przypochlebnie, biegnąc to z prawej, to z lewej strony. - Przecież

mówiłem: wspaniała osoba! Więcej takich kobiet! Eudoksja jest w swoim rodzaju wysoce

moralnym zjawiskiem.

- A ten zakład twego ojca jest także moralnym zjawiskiem? - powiedział Bazarow

wskazując palcem na szynk, obok którego właśnie przechodzili.

Sitnikow znowu wybuchnął piskliwym śmiechem. Bardzo wstydził się swego

pochodzenia i nie wiedział, czy powinien uznać nieoczekiwane tykanie Bazarowa za
pochlebstwo czy też za obrazę.

15 Bedlam - zakład dla umysłowo chorych pod Londynem. (Przyp. red.)

XIV

W kilka dni później odbył się bal u gubernatora. Matwiej Iljicz był prawdziwym

„bohaterem dnia". Gubernialny marszałek szlachty oświadczył wszem wobec, że przybył
właściwie tylko z szacunku dla niego, gubernator zaś nawet na balu, i nawet kiedy stał

nieruchomo, wciąż jak gdyby „wydawał polecenia". Delikatność obejścia Matwieja Iljicza
mogła równać się tylko z jego dostojeństwem. Głaskał próżność wszystkich, jednych z

pewnym niesmakiem, innych z odcieniem szacunku; en vrai chevalier français

16

rozpływał

się w uprzejmościach wobec pań, wciąż śmiał się donośnym, dźwięcznym śmiechem, i sam

tylko, jak przystało dostojnikowi. Poklepał po plecach Arkadiusza i głośno nazwał go
„kochanym siostrzeńcem", zaszczycił Bazarowa, ubranego w podniszczony frak,

roztargnionym, ale pobłażliwym spojrzeniem, które musnęło twarz młodzieńca, oraz nie-
wyraźnym, choć uprzejmym mruknięciem, w którym można było tylko odróżnić dźwięki

„ja..." i „...dzo"; podał palec Sitnikowowi i obdarzył go uśmiechem, ale uczynił to, gdy
odwracał już głowę; nawet pani Kukszin, która zjawiła się na balu bez krynoliny i w

brudnych rękawiczkach, ale za to z rajskim ptakiem we włosach, powiedział: Enchanté

17

.

Gości było mnóstwo, nie brakło też kawalerów; panowie we frakach cisnęli się pod

ścianami, za to wojskowi tańczyli z zapałem, a zwłaszcza jeden z nich, który spędził ze sześć
tygodni w Paryżu, gdzie nauczył się rozmaitych zawadiackich okrzyków, jak: zuf, ah

fichtrrre, pst, pst, mon bibi itp. Słówka te wymawiał doskonale, z prawdziwie paryskim
szykiem, ale jednocześnie mówił si j’aurais, zamiast si j'avais i absolument w znaczeniu

koniecznie, słowem, posługiwał się owym rosyjsko - francuskim narzeczem, które tak
śmieszy Francuzów, kiedy nie muszą nas zapewniać, że mówimy ich językiem jak anioły,

comme des anges.

Arkadiusz, jak wiemy, tańczył źle, Bazarow zaś nie tańczył wcale; obaj usadowili się w

kącie; przyłączył się do nich Sitnikow. Z pogardliwym uśmiechem na twarzy rzucał jadowite
uwagi, zuchwale rozglądał się dokoła i zdawało się, że doznaje prawdziwej rozkoszy. Nagle

wyraz jego twarzy zmienił się; zwrócił się do Arkadiusza i powiedział jakby zmieszany: -
Przyjechała Odincowa.

Arkadiusz obejrzał się i zobaczył wysoką kobietę w czarnej sukni; przystanęła w drzwiach

sali. Uderzył go jej dostojny wygląd. Obnażone ręce były harmonijnie opuszczone wzdłuż

zgrabnej figury; na krągłe ramiona spadały z lśniących włosów delikatne gałązki fuksji; jasne
oczy spoglądały mądrze i spokojnie, właśnie spokojnie, nie marząco, spod nieco wydatnego

16 jak prawdziwy kawaler francuski
17 bardzo mi miło

białego czoła, a na ustach błąkał się ledwo dostrzegalny uśmiech. Promieniowała z tej twarzy
jakaś łagodna i delikatna siła.

- Pan ją zna? - zapytał Arkadiusz Sitnikowa.
- Od niedawna. Chce pan, żebym pana przedstawił?

- Owszem... po tym kadrylu.
Bazarow także zwrócił uwagę na Odincową.

- Cóż to za osoba? - rzekł. - Nie jest podobna do innych bab.
Gdy kadryl się skończył, Sitnikow zaprowadził Arkadiusza do Odincowej; ale można było

wątpić, czy znał ją bliżej; plątał się w swych wypowiedziach, ona zaś patrzyła na niego z
pewnym zdumieniem. Twarz jej rozjaśniła się jednak na dźwięk nazwiska Arkadiusza.

Zapytała go, czy jest synem Mikołaja Pietrowicza.

- Tak, pani.

- Widziałam pańskiego ojca dwa razy i wiele o nim słyszałam - ciągnęła dalej. - Rada

jestem pana poznać.

W tej chwili podbiegł do niej jakiś adiutant i poprosił ją do kadryla. Przyjęła zaproszenie.
- Pani tańczy? - z szacunkiem zapytał Arkadiusz.

- Tańczę. Dlaczego pan myśli, że nie tańczę? Czy wydaję się panu zbyt stara?
- Ależ co znowu! W takim razie pozwolę sobie prosić panią o mazura.

Odincowa uśmiechnęła się pobłażliwie.
- Bardzo chętnie - powiedziała i spojrzała na Arkadiusza wprawdzie nie z góry, ale tak,

jak zamężne siostry patrzą na młodziutkich braci.

Odincowa była nieco starsza od Arkadiusza, niedawno skończyła dwadzieścia osiem lat,

ale w jej obecności czuł się niby uczeń czy student, jak gdyby różnica lat była znacznie
większa. Do Odincowej majestatycznie podszedł Matwiej Iljicz z komplementami. Arkadiusz

oddalił się trochę, ale wciąż patrzył na nią; również podczas kadryla nie spuszczał z niej
oczu. Odincowa rozmawiała ze swoim tancerzem w sposób tak samo niewymuszony jak z

dygnitarzem; spokojnie poruszała głową, wodziła wokół oczyma i dwa razy cicho się
roześmiała. Nos miała nieco zbyt gruby, jak prawie wszystkie Rosjanki, i cerę niezupełnie

czystą, mimo to Arkadiusz orzekł, że nigdy jeszcze nie spotkał tak uroczej kobiety. Głos jej
ciągle dźwięczał mu w uszach; nawet fałdy jej sukni układały się jak gdyby inaczej,

harmonijniej i szerzej niż u innych, ruchy zaś były lekkie, a zarazem naturalne.

Arkadiusz czuł się nieco onieśmielony, gdy przy pierwszych dźwiękach mazura usiadł

obok swej damy; zamierzał rozpocząć rozmowę, przeciągnął ręką po włosach i nie znajdował
ani jednego słowa. Ale jego nieśmiałość i zakłopotanie nie trwały długo; udzielił mu się

spokój Odincowej; po kwadransie swobodnie opowiadał jej o swoim ojcu, o stryju, o życiu w
Petersburgu i na wsi. Odincowa słuchała go z uprzejmym zainteresowaniem, lekko

otwierając i zamykając wachlarz; przerywał swoją paplaninę, gdy zapraszali ją do tańca
kawalerowie; Sitnikow prosił ją dwa razy. Wracała, siadając znowu, brała wachlarz i pierś jej

nawet nie poruszała się szybciej. Arkadiusz zaś znowu zaczynał paplać, szczęśliwy, że
znajduje się w jej pobliżu, że mówi z nią, widzi jej oczy, wspaniałe czoło i całą jej miłą,

poważną i mądrą twarz. Sama mówiła mało, ale to, co mówiła, wskazywało na znajomość
życia; z pewnych jej uwag Arkadiusz wywnioskował, że wiele już przeżyła i przemyślała.

- Z kim pan stał? - zapytała. - Wtedy gdy pan Sitnikow podszedł z panem do mnie?
- Więc pani go zauważyła? - zapytał z kolei Arkadiusz. - Wspaniałą ma twarz, prawda? To

mój przyjaciel Bazarow.

I Arkadiusz zaczął mówić o „swoim przyjacielu".

Mówił o nim tak szczegółowo i z takim zachwytem, że Odincowa zwróciła się w jego

stronę i spojrzała z uwagą. Mazur zbliżał się ku końcowi. Arkadiusz poczuł żal, że musi

pożegnać swą damę, tak przyjemnie spędził z nią około godziny! Co prawda, przez cały czas
czuł wyraźnie, że ona czyni mu jak gdyby łaskę, że powinien być jej wdzięczny, ale młodym

sercom nie ciążą takie uczucia.

Muzyka zamilkła.

- Merci - rzekła Odincowa wstając. - Obiecał pan mnie odwiedzić, niechże więc zabierze

pan z sobą swego przyjaciela. Ciekawa byłabym poznać człowieka, który ma odwagę w nic

nie wierzyć.

Do Odincowej zbliżył się gubernator, oświadczył, że kolacja na stole, i z zaaferowaną

miną podał jej ramię. Odchodząc odwróciła się, aby po raz ostatni uśmiechnąć się i skinąć
Arkadiuszowi głową. Arkadiusz złożył jej niski ukłon, spojrzał za nią (jak zgrabna wydała mu

się jej postać spowita w połyskujący czarny jedwab!), pomyślał: „W tej chwili zapomniała już
o moim istnieniu", i duszę jego ogarnął słodki spokój...

- No, cóż? - zapytał Bazarow, gdy Arkadiusz wrócił do kąta. - Zabawiłeś się? Mówił mi

przed chwilą pewien ziemianin, że ta pani - ho, ho, ho! Ale ten ziemianin to chyba głupiec. A

jak ty myślisz? Czy ona rzeczywiście jest ho, ho, ho?

- Niezupełnie rozumiem to określenie - odrzekł Arkadiusz.

- A to dopiero! Jaki niewinny!
- W takim razie nie rozumiem twego ziemianina. Odincowa jest bez wątpienia bardzo

miła, ale zachowuje się tak chłodno i powściągliwie, że...

- Cicha woda... wiesz! - przerwał Bazarow. - Mówisz, że jest chłodna? Właśnie cały w tym

smak! Przecie lubisz lody, prawda?

- Może - wybąkał Arkadiusz - ale nic o tym nie wiem. Ona chce cię poznać i prosiła,

żebym cię do niej zabrał.

- Wyobrażam sobie, jak mnie obmalowałeś! Zresztą dobrześ zrobił. Zawieź mnie do niej.

Wszystko jedno czy to gubernialna lwica, czy emancipee w rodzaju pani Kukszin, ale takich
ramion dawno nie widziałem.

Arkadiusz poczuł się dotknięty cynizmem Bazarowa, lecz jak to często bywa, zarzucił mu

nie to, co mu się nie spodobało...

- Dlaczego nie chcesz przyznać, że kobiety też mogą myśleć niezależnie? - zapytał

półgłosem.

- Dlatego, bracie, że według moich obserwacji tą cechą odznaczają się tylko bardzo

brzydkie kobiety.

Na tym rozmowa się urwała. Obaj młodzi ludzie opuścili bal zaraz po kolacji. Gdy

wychodzili, pani Kukszin roześmiała się nerwowo, ze złością, ale niezbyt głośno; czuła się

głęboko urażona, że żaden z nich nie zwrócił na nią uwagi. Została najdłużej ze wszystkich
na balu i o czwartej nad ranem zatańczyła z Sitnikowem polkę - mazurkę na paryską modłę.

Tym pouczającym widowiskiem zakończył się bal u gubernatora.

XV

- Zobaczymy, do jakiego rzędu ssaków należy ta osoba - mówił następnego dnia do

Arkadiusza Bazarow idąc z nim schodami hotelu, w którym zatrzymała się Odincowa. -
Czuję, że coś tu jest nie w porządku.

- Zdumiewasz mnie! - zawołał Arkadiusz. - Jak to? Ty, Bazarow, uznajesz tę ciasną

moralność, która...

- Ależ dziwak z ciebie! - niedbale przerwał mu Bazarow. - Czy nie wiesz, że wśród nas, w

naszym narzeczu „nie w porządku" znaczy „w porządku"? A zatem sprawa godna uwagi. Czy

sam nie mówiłeś mi dzisiaj, że Odincowa jakoś dziwnie wyszła za mąż, chociaż uważam, że
małżeństwo z bogatym starcem nie tylko nie jest dziwne, lecz przeciwnie, dowodzi rozsądku.

Nie wierzę miejskim plotkom; ale lubię pomyśleć, jak powiada nasz wykształcony
gubernator, że nie są pozbawione słuszności.

Arkadiusz nic nie odpowiedział i zastukał do drzwi. Młody służący w liberii wprowadził

obu przyjaciół do wielkiego pokoju, kiepsko umeblowanego, jak wszystkie pokoje w

rosyjskich hotelach, lecz za to pełnego kwiatów. Wkrótce zjawiła się Odincowa w skromnej
porannej sukni. W blasku wiosennego słońca wydawała się jeszcze młodsza. Arkadiusz

przedstawił jej Bazarowa i z ukrytym zdziwieniem spostrzegł, że tamten jakby się zmieszał;
Odincowa była zupełnie spokojna, jak wczoraj. Bazarow zdał sobie sprawę ze swego

zmieszania i był zły na siebie. „To ci dopiero! Przeląkłem się baby!" - pomyślał i rozwalił się
w fotelu niczym Sitnikow, po czym zaczął mówić w sposób przesadnie swobodny; Odincowa

nie spuszczała z niego swoich jasnych oczu.

Anna Odincowa była córką Sergiusza Nikołajewicza Łoktiewa, słynnego z urody aferzysty

i karciarza, który spędziwszy piętnaście lat w Petersburgu i Moskwie na hucznych zabawach,
skończył na tym, że zgrał się do nitki i musiał osiąść na wsi, gdzie zresztą wkrótce umarł

zostawiając niewielki mająteczek dwom swym córkom: dwudziestoletniej Annie i dwu-
nastoletniej Katarzynie. Matka ich, pochodząca ze zubożałego rodu książąt Ch., zmarła w

Petersburgu, gdy mąż jej był jeszcze w pełni sił. Położenie Anny po śmierci ojca było bardzo
ciężkie. Wyborna edukacja, jaką otrzymała w Petersburgu, nie przygotowała jej do

gospodarskich i domowych kłopotów ani też do życia na odludnej wsi. Nie znała dosłownie
nikogo w całej okolicy, nie miała do kogo zwrócić się o radę. Ojciec starał się unikać

wszelkich stosunków z sąsiadami, gardził nimi i oni nim gardzili, każdy na swój sposób.
Anna nie straciła jednak głowy, natychmiast zaprosiła do siebie siostrę swojej matki,

księżniczkę Awdotię Stiepanownę Ch., złą i sprytną staruszkę, która zamieszkawszy u

siostrzenicy zagarnęła dla siebie najlepsze pokoje, gderała i zrzędziła od rana do nocy i
nawet do ogrodu wychodziła w towarzystwie jedynego, jaki jej pozostał, poddanego chłopa,

ponurego lokaja w trójgraniastym kapeluszu i znoszonej tabaczkowej liberii z błękitnym
galonem. Anna cierpliwie znosiła wszystkie dziwactwa ciotki, z wolna zajęła się

wychowaniem siostry i jak gdyby pogodziła się z myślą, że zwiędnie na odludziu... Ale los
chciał inaczej. Przypadkiem ujrzał ją niejaki Odincow, mężczyzna czterdziestosześcioletni,

bardzo bogaty, dziwak, hipochondryk, gruby, ciężki i ponury, zresztą niegłupi i niezły
człowiek; zakochał się w niej i poprosił o rękę. Zgodziła się zostać jego żoną; przeżył z nią

sześć lat, a umierając zostawił jej cały swój majątek. Anna Siergiejewna przez rok po śmierci
męża nie wyjeżdżała ze wsi; potem wybrała się razem z siostrą za granicę, lecz była tylko w

Niemczech; stęskniła się i wróciła do swej uroczej wsi Nikolskoje położonej w odległości
czterdziestu wiorst od ***. Miała tam wspaniały, doskonale urządzony dom, piękny ogród i

oranżerię: nieboszczyk Odincow nie odmawiał sobie niczego. Anna Siergiejewna bardzo
rzadko bywała w mieście, przeważnie jeździła tam za interesami i na krótko. W guberni nie

była lubiana; bardzo oburzano się z powodu jej małżeństwa z Odincowem, opowiadano o
niej przeróżne niebywałe historie, zapewniano, że pomagała ojcu w jego szulerskich

machinacjach, że nie przypadkiem jeździła za granicę, lecz po to, by ukryć nieszczęsne
następstwa... „Pan rozumie, jakie następstwa?" - dodawali oburzeni plotkarze. „Przeszła

przez ogień i wodę" - mawiano o niej, a pewien znany w guberni dowcipniś dorzucał
zazwyczaj: „I z niejednego pieca chleb jadła." Wszystkie te plotki dochodziły do niej, lecz

puszczała je mimo uszu: charakter miała niezależny i dość stanowczy.

Odincowa siedziała głęboko wtulona w fotel i złożywszy jedną rękę na drugiej słuchała

Bazarowa, który, wbrew swemu zwyczajowi, mówił dużo i wyraźnie starał się zainteresować
towarzyszkę rozmowy, co znowu zdziwiło Arkadiusza. Nie potrafił rozstrzygnąć, czy Bazarow

osiągnął swój cel. Z twarzy Anny Siergiejewny trudno było się domyślić, jakich doznawała
wrażeń; ta twarz niezmiennie wyrażała subtelną uprzejmość; piękne, błyszczące oczy

patrzyły uważnie, ale była to uwaga beznamiętna. Sztuczność Bazarowa w pierwszych
chwilach wizyty podziałała na nią nieprzyjemnie, jak przykry zapach czy ostry dźwięk; ale od

razu zrozumiała, że Bazarow był zmieszany, a to jej nawet schlebiało. Budziła w niej odrazę
tylko wulgarność, tego zaś nikt Bazarowowi nie mógł zarzucić. Arkadiusz owego dnia nie

przestawał się dziwić. Spodziewał się, że Bazarow z Odincową, jako kobietą mądrą, będzie
rozmawiał o swoich poglądach i przekonaniach; przecież sama chciała posłuchać człowieka,

„który ma odwagę w nic nie wierzyć"; tymczasem Bazarow mówił o medycynie, homeopatii,
botanice. Okazało się, że Odincowa na swym odludziu nie traciła czasu: przeczytała kilka

dobrych książek i mówiła poprawnie po rosyjsku. Skierowała rozmowę na temat muzyki,
lecz zauważywszy, że Bazarow nie uznaje sztuki, wróciła niepostrzeżenie do botaniki, chociaż

Arkadiusz zaczął się już rozwodzić o znaczeniu melodii ludowych. Odincowa nadal
traktowała go jak młodszego brata: zdawało się, że ceni w nim dobroć i prostotę młodości,

lecz nic ponadto. Rozmowa pełna umiaru, urozmaicona i żywa trwała przeszło trzy godziny.

Wreszcie przyjaciele wstali, by się pożegnać. Anna Siergiejewna spojrzała na nich

życzliwie, podała każdemu swą piękną białą rękę i pomyślawszy chwilkę, z niepewnym, lecz
miłym uśmiechem powiedziała:

- Jeśli nie boicie się, panowie, nudy, przyjedźcie do mnie na wieś.
- Ależ, Anno Siergiejewno! - zawołał Arkadiusz. - Będę to sobie poczytywał za wyjątkowe

szczęście...

- A pan, monsieur Bazarow?

Bazarow poprzestał na ukłonie, i Arkadiuszowi wypadło zdziwić się po raz ostatni: na

twarzy przyjaciela zauważył rumieniec.

- No - powiedział do niego, gdy wyszli - czy wciąż jeszcze myślisz, że ona jest ho - ho -

ho?

- Kto ją tam wie! Proszę, do jakiej oziębłości doszła! - odrzekł Bazarow i po chwili

milczenia dodał: - Księżna, osoba panująca! Powinna tylko nosić z tyłu tren i koronę na

głowie.

- Nasze księżne nie mówią tak po rosyjsku - zauważył Arkadiusz.

- Była w opałach, braciszku, pokosztowała naszego chleba.
- A jednak jest zachwycająca - powiedział Arkadiusz.

- Jakie wspaniałe ciało! - ciągnął dalej Bazarow - doprawdy, aż się prosi na wykład

anatomii.

- Przestań, Eugeniuszu, na Boga! Do czego to podobne!
- No, nie gniewaj się, delikaciku. Przecież powiedziałem: pierwsza klasa. Trzeba będzie

do niej pojechać.

- Kiedy?

- Chociażby pojutrze. Cóż mamy tu do roboty? Pić z panią Kukszin szampana? Słuchać,

co mówi twój krewny, liberalny dygnitarz? Pojedziemy pojutrze. Zresztą dworek mojego ojca

znajduje się niedaleko stamtąd. Przecie to Nikolskoje leży przy drodze do ***?

- Tak.

- Optime. Po cóż zwlekać; zwlekają tylko głupcy i przemądrzalcy. Powiadam ci:

wspaniałe ciało!

W trzy dni potem obaj przyjaciele jechali traktem do wsi Nikolskoje. Dzień był jasny i

niezbyt gorący, dobrze odkarmione konie pocztowe szły zgodnie, z lekka wymachując

podwiązanymi i zaplecionymi ogonami. Arkadiusz patrzył na trakt i uśmiechał się, sam nie
wiedząc dlaczego.

- Złóż mi życzenia - zawołał nagle Bazarow. - Dzisiaj jest 22 czerwca, dzień moich

imienin. Zobaczymy, jak mi się powiedzie. Dzisiaj czekają na mnie w domu - dodał zniżając

głos. - No to poczekają, nic ważnego!

XVI

Dwór, w którym mieszkała Anna Siergiejewna, stał na połogim, odsłoniętym wzgórzu,

opodal żółtej murowanej cerkwi z zielonym dachem, białymi kolumnami i wymalowanym
nad górnym wejściem freskiem w stylu „włoskim", który przedstawiał Zmartwychwstanie

Chrystusa. Osobliwie zwracał uwagę swymi zaokrąglonymi konturami smagły rycerz w
szyszaku, widoczny na pierwszym planie malowidła. Za cerkwią dwoma rzędami ciągnęły się

wiejskie chaty; gdzieniegdzie nad słomianymi strzechami sterczały kominy. Dwór,
zbudowany w tym samym stylu co cerkiew, znanym u nas pod nazwą stylu Aleksandra,

również był pomalowany na żółto, miał zielony dach, białe kolumny i fronton z herbem.
Gubernialny architekt wzniósł obie budowle za aprobatą nieboszczyka Odincowa, który nie

cierpiał niedorzecznych, według jakiegoś widzimisię improwizowanych, jak mawiał,
nowości. Z obu stron domu stały ciemno drzewa starego parku; aleja wysadzona

strzyżonymi świerkami wiodła do podjazdu.

Na spotkanie naszych przyjaciół wyszli dwaj rośli lokaje w liberiach; jeden z nich zaraz

pobiegł po ochmistrza. Ochmistrz, gruby mężczyzna w czarnym fraku, zjawił się natychmiast
i poprowadził gości wysłanymi dywanem schodami do pokoju, gdzie stały już dwa łóżka i

wszystko, co potrzebne do toalety. Widać było, że w domu panował porządek: wszędzie było
czysto, wszędzie unosił się jakiś szacowny zapach, niby w ministerialnych poczekalniach.

- Anna Siergiejewna prosi panów do siebie za pół godziny - oznajmił ochmistrz. - Czy na

razie panowie nic nie rozkażą?

- Nie, mój czcigodny - odrzekł Bazarow. - Chyba że zechcesz nam przynieść kieliszek

wódki.

- Słucham pana - powiedział ochmistrz z pewnym zdumieniem i odszedł skrzypiąc

butami.

- Cóż za granżanr!

18

- zauważył Bazarow. - Chyba tak się to po waszemu nazywa! Księżna,

nie ma co mówić!

- Właśnie, księżna! - zaprotestował Arkadiusz. - Od razu zaprosiła do siebie takich

wielkich arystokratów jak my.

- A zwłaszcza ja, przyszły lekarzyna, syn konowała i wnuk diaka... Wiesz przecież, że

jestem wnukiem diaka?...

- Jak Sperański - dodał, krzywiąc się, po chwili milczenia. - Ależ sobie dogadza, dogadza

sobie ta pani! Może powinniśmy włożyć fraki?

Arkadiusz wzruszył tylko ramionami... ale także czuł niejakie zakłopotanie.

18 Grand genre - wielkopański styl. (W oryg. pisownia fonetyczna.)

W pół godziny później Bazarow i Arkadiusz zeszli do salonu. Był to obszerny, wysoki

pokój, urządzony z pewnym przepychem, lecz bez szczególnego smaku. Ciężkie i drogie

meble stały według z dawna ustalonego porządku pod ścianami pokrytymi brązowym
obiciem w złoty deseń; nieboszczyk Odincow sprowadził je z Moskwy za pośrednictwem

swojego przyjaciela, handlarza win, który załatwiał wszystkie jego zlecenia. Nad kanapą, na
środkowej ścianie, wisiał portret jasnowłosego mężczyzny o obrzękłej twarzy; zdawało się, że

niechętnie spogląda na gości.

- To pewno on - szepnął do Arkadiusza Bazarow i marszcząc nos dodał: - A może stąd

uciec?

W tej chwili jednak weszła pani domu. Miała na sobie lekką bareżową suknię; włosy

zaczesane gładko na uszy nadawały dziewczęcy wyraz jej czystej i świeżej twarzy.

- Dziękuję, że panowie dotrzymali słowa - zaczęła - zabawicie trochę u mnie; tutaj

doprawdy jest niebrzydko. Zapoznam was z moją siostrą; dobrze gra na fortepianie. Dla
pana, monsieur Bazarow, to sprawa obojętna; ale pan, monsieur Kirsanow, zdaje się, lubi

muzykę; prócz siostry mieszka u mnie staruszka ciotka, a jeden z sąsiadów niekiedy
przyjeżdża na karty: oto całe nasze towarzystwo. A teraz siądźmy.

Krótkie to przemówienie wygłosiła Odincowa bardzo wyraźnie, jak gdyby nauczyła się go

na pamięć. Potem zwróciła się do Arkadiusza. Matka Odincowej, jak się okazało, znała jego

matkę i była nawet jej powiernicą w okresie, gdy tamta zakochała się w Mikołaju
Pietrowiczu. Arkadiusz z zapałem zaczął mówić o nieboszczce, Bazarow zaś przez ten czas

przeglądał albumy. „Jaki zrobiłem się grzeczniutki" - pomyślał.

Piękna charcica w błękitnej obroży wbiegła do salonu, stukając pazurami o podłogę; za

nią weszła osiemnastoletnia dziewczyna, smagła brunetka o nieco okrągłej, lecz przyjemnej
twarzy i niewielkich, ciemnych oczach. W rękach trzymała koszyk pełen kwiatów.

- To moja Katia - powiedziała Odincowa wskazując ją ruchem głowy.
Katia lekko dygnęła, usiadła obok siostry i zaczęła układać kwiaty. Charcica, która wabiła

się Fifi, machając ogonem podeszła kolejno do obu gości i dotknęła swym chłodnym nosem
ręki każdego z nich.

- Sama to wszystko narwałaś? - zapytała Odincowa.
- Tak - powiedziała Katia.

- A ciotka przyjdzie na herbatę?
- Tak.

Mówiąc Katia uśmiechała się przyjemnie, trochę wstydliwie, ale szczerze, i patrzyła w

jakiś zabawny i surowy jednocześnie sposób, z dołu do góry. Wszystko w niej było bardzo

jeszcze dziewczęce, prawie dziecinne: głos, puszek na całej twarzy, różowe ręce z bledszymi
nieco plamkami na dłoniach i stulone troszkę ramiona... Nieustannie czerwieniła się i szyb-

ko oddychała.

Odincowa zwróciła się do Bazarowa:

- Pan przegląda obrazki z poczucia przyzwoitości, Eugeniuszu Wasiliczu - zaczęła. -

Przecież to pana nie interesuje. Niech pan zechce przysunąć się do nas, podyskutujemy

trochę.

Bazarow przysiadł się bliżej.

- O czym każe pani mówić? - rzekł.
- Wybór pozostawiam panu. Uprzedzam, że bardzo lubię dyskutować.

- Pani?
- Tak. Pana to dziwi? Dlaczego?

- Ponieważ, o ile mogę sądzić, ma pani charakter spokojny i opanowany, dyskusja zaś

wymaga zapału.

- Tak szybko zdążył mnie pan poznać? Po pierwsze, jestem niecierpliwa i uparta, proszę

zapytać Kati; po drugie, bardzo prędko się zapalam.

Bazarow spojrzał na Annę Siergiejewnę.
- Być może, pani wie lepiej. Chce pani zatem dyskutować? Cóż, proszę bardzo.

Przeglądałem widoki Saskiej Szwajcarii w pani albumie; pani zauważyła, że mnie to nie
może zająć. Powiedziała pani tak dlatego, że nie przypuszcza pani, bym posiadał zmysł ar-

tystyczny, i tak jest w istocie; ale te widoki mogły mnie na przykład zainteresować z punktu
widzenia geologii, kształtowania się gór.

- Pan wybaczy, jako geolog raczej posłużyłby się pan książką, dziełem specjalnym niż

rysunkiem.

- Rysunek ukaże mi plastycznie to, co w książce zawiera się na dziesięciu stronicach.
Anna Siergiejewna chwilę milczała.

- Więc doprawdy nie ma pan w sobie ani odrobiny wyczucia artystycznego? - zapytała

opierając się łokciami o stół i w ten sposób przybliżając swą twarz do twarzy Bazarowa. -

Jakże się pan bez tego obchodzi?

- Chciałbym wiedzieć, do czego to wyczucie ma mi służyć?

- Chociażby do tego, by poznawać i rozumieć ludzi.
Bazarow uśmiechnął się.

- Po pierwsze, do tego celu służy doświadczenie życiowe; po drugie ośmielę się twierdzić,

że poznawanie poszczególnych jednostek niewarte jest zachodu. Wszyscy ludzie są do siebie

podobni, zarówno ciałem, jak i duszą; każdy z nas ma mózg, śledzionę, serce i płuca
zbudowane jednakowo; tak zwane cechy charakteru są również takie same u wszystkich:

niewielkie odchylenia nic nie znaczą. Wystarczy znać jeden egzemplarz człowieka, by móc
wydawać sądy o wszystkich innych. Ludzie są jak drzewa w lesie; botanik nie będzie się

zajmował każdą brzozą z osobna.

Katia, która bez pośpiechu układała kwiaty, ze zdumieniem podniosła oczy na Bazarowa

i napotkawszy jego przelotne i niedbałe spojrzenie zarumieniła się po uszy. Anna
Siergiejewna pokręciła głową.

- Drzewa w lesie - powtórzyła. - Więc według pana nie ma różnicy między człowiekiem

mądrym a głupim, dobrym a złym?

- Nie, jest, ale taka, jak między chorym a zdrowym. Płuca suchotnika wyglądają inaczej

niż płuca pani czy moje, chociaż zbudowane są tak samo. Wiemy w przybliżeniu, jakie są

przyczyny niedomagań cielesnych; choroby zaś charakteru powstają wskutek złego
wychowania, przeróżnych głupstw, którymi od dzieciństwa nabija się człowiekowi głowę,

słowem, są wynikiem oburzającego stanu społeczeństwa. Naprawcie społeczeństwo, a wtedy
nie będzie chorób.

Bazarow mówił to wszystko z taką miną, jakby jednocześnie myślał: „Wierz mi lub nie

wierz, wszystko mi jedno!" Powoli wodził długimi palcami po faworytach i spojrzenie jego

błądziło z kąta w kąt.

- Przypuszcza pan zatem - rzekła Anna Siergiejewna - że z chwilą gdy społeczeństwo się

zmieni, nie będzie głupich i złych ludzi?

- W każdym razie gdy społeczeństwo będzie należycie urządzone, stanie się obojętne, czy

człowiek jest głupi czy mądry, zły czy dobry.

- Rozumiem, wszyscy będą mieli jednakowe śledziony.

- Otóż to, łaskawa pani!
Odincowa zwróciła się do Arkadiusza:

- A pan jak sądzi, Arkadiuszu Nikołajewiczu?
- Zgadzam się z Eugeniuszem - odpowiedział.

Katia popatrzyła na niego ukradkiem.
- Zadziwiacie mnie, panowie - rzekła Odincowa - ale jeszcze o tym pomówimy. Słyszę, że

ciotka schodzi na herbatę; powinniśmy oszczędzić jej uszu.

Weszła ciotka Anny Siergiejewny, księżniczka Ch ***, chudziutka i mała, o twarzy jak

piąstka i nieruchomych, złych oczach spoglądających spod siwej peruczki; ledwie skinąwszy
głową gościom, usiadła w szerokim, obitym aksamitem fotelu, do którego nikt prócz niej nie

miał prawa. Katia podstawiła jej podnóżek, stara nie podziękowała, nawet nie spojrzała na
nią; poruszyła tylko rękoma pod żółtym szalem okrywającym niemal całkowicie jej wątłe

ciało. Księżniczka lubiła żółty kolor, przy czepku też miała jaskrawożółte wstążki.

- Jak się cioci spało? - zapytała Odincowa podnosząc głos.

- Znowu ten pies tutaj? - burknęła w odpowiedzi stara i widząc, że Fifi zrobiła dwa

niepewne kroki w jej kierunku, krzyknęła: - A pójdziesz, pójdziesz!

Katia zawołała Fifi i otworzyła jej drzwi.
Fifi radośnie rzuciła się przed siebie w nadziei, że wyprowadzą ją na spacer, gdy została

jednak sama za drzwiami, zaczęła drapać w nie i skomleć. Księżniczka nachmurzyła się,
Katia chciała już wyjść...

- Myślę, że podano herbatę - rzekła Odincowa. - Chodźmy, panowie; ciocia pozwoli na

herbatę.

Księżniczka wstała w milczeniu i pierwsza wyszła z salonu. Wszyscy ruszyli za nią do

jadalni. Kozaczek w liberii z hałasem podsunął jej wymoszczony poduszkami i tak samo

uświęcony fotel. Katia, która nalewała herbatę, podała jej pierwszej filiżankę z wy-
malowanym herbem. Stara nałożyła sobie miodu do filiżanki (uważała, że picie herbaty z

cukrem jest grzechem i zbytecznym wydatkiem, chociaż sama na nic nie łożyła) i nagle
zapytała ochrypłym głosem:

- A cóż pisze k s j ą ż e Iwan?
Nikt jej nie odpowiedział. Bazarow i Arkadiusz wkrótce domyślili się, że nikt na nią nie

zwraca uwagi, chociaż jest traktowana z szacunkiem. „Trzymają ją tu dla splendoru, bo to
latorośl książęcego rodu" - pomyślał Bazarow... Po herbacie Anna Siergiejewna

zaproponowała przechadzkę, ale zaczął kropić deszcz i wszyscy, z wyjątkiem księżniczki,
wrócili do salonu. Przyjechał sąsiad, amator gry w karty; Porfiriusz Płatonowicz, tak się

bowiem ów sąsiad nazywał, był tłuściutki, siwy, z krótkimi, jakby toczonymi nóżkami,
bardzo uprzejmy i skory do śmiechu. Anna Siergiejewna, która przeważnie rozmawiała z

Bazarowem, zapytała go, czy nie zechciałby zagrać z nimi w staromodnego preferansa.
Bazarow przystał mówiąc, że zawczasu winien się przygotować do przyszłego stanowiska

lekarza powiatowego.

- Proszę się strzec - powiedziała Anna Siergiejewna - ogramy pana z Porfiriuszem

Płatonowiczem. Ty zaś, Katiu - dodała - zagraj coś; Arkadiusz Ni - kołajewicz lubi muzykę, a
my też posłuchamy.

Katia niechętnie zbliżyła się do fortepianu. Arkadiusz, choć rzeczywiście lubił muzykę,

nierad poszedł za nią: zdawało mu się, że Odincowa go odprawia; w sercu Arkadiusza, jak w

sercu każdego młodzieńca w jego wieku, rodziło się jakieś niejasne i męczące doznanie,
podobne do przeczucia miłości. Katia podniosła wieko fortepianu i nie patrząc na

Arkadiusza spytała półgłosem:

- Co mam panu zagrać?

- Zechce pani wybrać sama - obojętnie odpowiedział Arkadiusz.
- Jaką muzykę lubi pan najbardziej? - powtórzyła Katia wciąż nie patrząc na Arkadiusza.

- Klasyczną - odparł tym samym tonem. - Lubi pan Mozarta?
- Tak.

Katia wydobyła ze stosu nut Sonatę - fantazję c - moll Mozarta. Grała bardzo dobrze,

choć nieco surowo i oschle. Nie spuszczając z nut oczu, mocno zacisnąwszy usta siedziała

nieruchoma i wyprostowana i tylko pod koniec utworu twarz jej zapłoniła się i pasemko
włosów opadło na ciemną brew.

Arkadiusza osobliwie uderzyła ostatnia część sonaty, owa część, gdzie wśród urzekająco

wesołej, beztroskiej melodii nieoczekiwanie pojawiają się akcenty bolesnego, prawie

tragicznego smutku... Ale myśli wywołane dźwiękami Mozarta nie miały związku z Katią.
Patrząc na nią zauważył tylko: „Nieźle gra ta panna i sama jest niebrzydka.”

Gdy Katia skończyła sonatę, zapytała nie odejmując rąk od klawiszy: - Dosyć? -

Arkadiusz oświadczył, że nie śmie jej więcej trudzić, i wszczął rozmowę o Mozarcie, pytając,

czy sama wybrała tę sonatę, czy też ktoś zwrócił jej na nią uwagę. Ale Katia odpowiadała
monosylabami: schowała się, zamknęła w sobie. Z tego stanu nieprędko umiała się otrząsnąć

i twarz jej przybierała wówczas uparty, tępy prawie wyraz. Nie tyle była nieśmiała, co
nieufna i trochę zahukana przez wychowującą ją siostrę, czego oczywiście tamta nawet nie

podejrzewała. Arkadiusz nie wiedząc więc, co począć, zawołał Fifi, która znów znalazła się w
salonie, i dla dodania sobie animuszu z życzliwym uśmiechem gładził ją po łbie. Katia znowu

zabrała się do swych kwiatów.

Bazarow nie był dobrym graczem. Anna Siergiejewna grała w karty po mistrzowsku,

Porfiriusz Płatonowicz też nie dawał się zapędzić w kozi róg. Bazarow przegrał wprawdzie
niewiele, ale było mu nieprzyjemnie. Przy kolacji Anna Siergiejewna znowu zaczęła mówić o

botanice.

- Chodźmy jutro z rana na przechadzkę - rzekła do Bazarowa. - Chciałabym się od pana

dowiedzieć nazw łacińskich i poznać właściwości roślin.

- Na cóż pani nazwy łacińskie? - zapytał Bazarow.

- Porządek niezbędny jest we wszystkim - odpowiedziała.
- Cóż to za cudowna kobieta! - zawołał Arkadiusz, gdy został sam z przyjacielem w

przeznaczonym dla nich pokoju.

- Tak - rzekł Bazarow. - I z głową na karku. No, widziała już w życiu niejedno.

- Co masz na myśli, Eugeniuszu Wasiliewiczu?
- Nic złego, kochany Arkadiuszu Nikołaiczu, nic złego! Jestem przekonany, że

znakomicie zarządza swym majątkiem. Jednak prawdziwe cudo to nie ona, ale jej siostra.

- Jak to? Masz na myśli tę smagłą?

- Tak, tę smagłą. Świeże to i nietknięte, lękliwe i milczące. Oto osóbka, którą można by

się zająć. Zrobisz z niej wszystko, co zechcesz; za to tamta jest kuta na cztery nogi.

Arkadiusz nic nie odpowiedział i każdy z nich położył się spać ze szczególniejszymi

myślami.

Tego wieczora Anna Siergiejewna także myślała o swoich gościach. Bazarow spodobał się

jej dlatego, że nie miał w sobie śladu kokieterii i sądził o wszystkim bardzo krytycznie.

Widziała w nim cechy nowe, z jakimi dotychczas się nie zetknęła, a była z natury ciekawa.

Anna Siergiejewna była dziwną istotą. Nie mając żadnych przesądów, nie mając nawet

żadnych ściśle określonych przekonań, przed niczym nie ustępowała i nie zmierzała
donikąd. Wiele rzeczy widziała jasno, wiele ją interesowało, ale nic jej nie zadowalało

zupełnie; nie wiadomo też, czy pragnęła nawet pełni zadowolenia. Umysł miała dociekliwy,
ale zarazem obojętny; jej wątpliwości nie przycichały nigdy do tego stopnia, by mogła o nich

zapomnieć, ale też nigdy nie urastały tak, by mogły stać się przyczyną niepokoju. Gdyby nie
była bogata i niezależna, może rzuciłaby się w wir walki, poznała namiętność... Lecz życie

miała łatwe, chociaż nudziła się niekiedy i spędzała dzień po dniu bez pośpiechu, bardzo
rzadko ulegając jakimś wzruszeniom. Tęczowe barwy błyskały niekiedy przed jej oczyma,

lecz oddychała swobodnie dopiero wtedy, gdy gasły, a po ich zniknięciu nie czuła żalu.
Wyobraźnia jej wybiegała nawet poza granicę tego, co według zasad pospolitej moralności

uważa się za dozwolone; ale i wtedy krew miarowo, jak zawsze, krążyła w jej czarująco
kształtnym i spokojnym ciele. Niekiedy, gdy cała ciepła i rozleniwiona wychodziła z wonnej

kąpieli, zamyślała się nad nicością życia, nad jego nieszczęściami, trudem i złem... Duszę jej
napełniała nieoczekiwana śmiałość, zapalał szlachetny poryw; ale dość, by z na wpół

otwartego okna wionął chłodny wietrzyk, a już Anna Siergiejewna kuli się, skarży i prawie
gniewa; w takiej chwili pragnie zawsze tylko jednego: żeby nie wiał na nią ten obrzydliwy

wiatr.

Jak wszystkie kobiety, które nie kochały, pragnęła czegoś, sama nie wiedząc czego.

Prawdę mówiąc, nie pragnęła niczego, chociaż zdawało się jej, że wszystkiego pragnie.
Nieboszczyka Odincowa znosiła z trudem (wyszła za niego z wyrachowania, chociaż nie

zdecydowałaby się zapewne na to małżeństwo, gdyby nie uważała go za przyzwoitego
człowieka) i nabrała skrytego obrzydzenia do wszystkich mężczyzn, których wyobrażała

sobie jedynie jako istoty niechlujne, ciężkie, gnuśne i bezsilne w swej dokuczliwości. Kiedyś
za granicą spotkała młodego, pięknego Szweda o rycerskim wyrazie twarzy i szczerych

błękitnych oczach pod wysokim czołem; ów Szwed wywarł na niej silne wrażenie, lecz nie
przeszkodziło to jej bynajmniej w powrocie do Rosji.

„Dziwny ten medyk" - myślała leżąc w swym wspaniałym łóżku, na koronkowych

poduszkach, pod lekką jedwabną kołdrą... Anna Siergiejewna odziedziczyła po ojcu pewne

zamiłowanie do zbytku. Bardzo kochała swego grzesznego, ale dobrego ojca, który ją
ubóstwiał, po przyjacielsku żartował jak z równą sobie i mając do niej zupełne zaufanie,

szukał często jej rady. Matkę ledwie pamiętała.

- Dziwny ten medyk - powtórzyła cicho. Przeciągnęła się, uśmiechnęła, skrzyżowała ręce

pod głową, potem przebiegła wzrokiem dwie stronice głupiego francuskiego romansu, ale
książka wypadła jej z rąk. Zasnęła, czysta i chłodna, w czystej i pachnącej pościeli.

Nazajutrz zaraz po śniadaniu Anna Siergiejewna poszła z Bazarowem herboryzować i

wróciła tuż przed obiadem; Arkadiusz nigdzie nie wychodził i spędził z Katią około godziny.

Nie nudził się z nią wcale, Katia sama zaproponowała, że zagra mu znowu wczorajszą
sonatę; ale gdy Odincowa wreszcie wróciła, gdy ją zobaczył, natychmiast ścisnęło mu się

serce... Szła przez park nieco znużonym krokiem; policzki miała zarumienione, a oczy jej
błyszczały mocniej niż zwykle pod słomkowym, okrągłym kapeluszem. W ręku obracała

cienką łodyżkę polnego kwiatu, lekka mantyla zsunęła się jej z ramion do łokci, a szerokie
szare wstążki kapelusza przylgnęły do jej piersi. Bazarow szedł za nią, pewny siebie i

niedbały jak zawsze, ale wyraz jego twarzy, chociaż wesoły, a nawet serdeczny, nie spodobał
się Arkadiuszowi. Rzuciwszy krótkie: „dzień dobry", Bazarow poszedł do swojego pokoju,

Odincowa z roztargnieniem podała Arkadiuszowi rękę i też poszła dalej.

„Dzień dobry?... - pomyślał Arkadiusz. - Przecież widzieliśmy się dzisiaj!”

XVII

Czas, wiadomo, niekiedy leci jak ptak, niekiedy pełznie jak robak, ale człowiekowi dobrze

jest zwłaszcza wtedy, gdy nawet nie spostrzega, czy wolno, czy też szybko płynie czas. W taki
to właśnie sposób Arkadiusz i Bazarow spędzili dwa tygodnie u Odincowej. Sprzyjał temu

częściowo porządek, który Odincowa wprowadziła w swoim domu i w swoim życiu. Sama
przestrzegała go surowo i zmuszała do tego innych. Wszystko w ciągu dnia odbywało się w

określonym czasie. Rano, punktualnie o ósmej, całe towarzystwo zbierało się przy herbacie;
w przerwie między herbatą i śniadaniem każdy robił, co chciał, a pani domu załatwiała

sprawy z rządcą (majątek był czynszowy), z ochmistrzem i główną klucznicą. Przed obiadem
towarzystwo zbierało się znowu na rozmowę lub czytanie; wieczór był przeznaczony na

przechadzkę, karty, muzykę; o wpół do jedenastej Anna Siergiejewna szła do swojego
pokoju, wydawała polecenia na dzień następny i kładła się spać. Bazarowowi nie podobała

się ta odmierzona, nieco uroczysta regularność codziennego życia toczącego się, jak mawiał,
„niczym po szynach"; lokaje w liberii, dostojni ochmistrze obrażali jego demokratyczne

uczucia. Uważał, że skoro już przyszło do tego, to i do obiadu powinni zasiadać jak Anglicy,
we frakach i białych halsztukach. Kiedyś zaczął na ten temat rozmowę z Anną Siergiejewna.

Anna Siergiejewna miała taki sposób bycia, że każdy bez ogródek wypowiadał przy niej

swoje zdanie. Wysłuchała Bazarowa i rzekła: - Ze swego punktu widzenia ma pan rację,

może istotnie żyję po pańsku; ale na wsi trzeba żyć według jakiegoś porządku, inaczej można
zanudzić się na śmierć - i nadal postępowała po swojemu. Bazarow zrzędził; lecz zarówno on

sam, jak i Arkadiusz dlatego czuli się tak dobrze i swobodnie u Odincowej, że wszystko w
domu szło „niczym po szynach". Mimo to od pierwszych dni pobytu w Nikolskoje w obu

młodych ludziach zaszła zmiana. Bazarow, któremu Anna Siergiejewna, chociaż rzadko się z
nim zgadzała, okazywała niewątpliwie przychylność, zaczął zdradzać niebywały u niego

przedtem niepokój: łatwo ulegał rozdrażnieniu, mówił niechętnie, patrzył gniewnie i nie
mógł usiedzieć na miejscu, jak gdyby coś go podrywało; Arkadiusza, który ostatecznie

doszedł do wniosku, że kocha się w Odincowej, ogarnął cichy smutek. Ów smutek nie
przeszkadzał mu zresztą w zbliżeniu z Katią; przeciwnie, nawet dopomógł mu w nawiązaniu

serdecznych, przyjaznych stosunków. „Ona mnie nie ceni!... Dobrze! A ta miła istota mną
nie gardzi" - myślał i serce jego znów napełniało się słodkim uczuciem wspaniałomyślności.

Katia niejasno zdawała sobie sprawę, że Arkadiusz szuka pociechy w jej towarzystwie, i nie
wzbraniała ani jemu, ani sobie niewinnej przyjemności na poły wstydliwej, na poły ufnej

przyjaźni. W obecności Anny Siergiejewny nie rozmawiali ze sobą: Katia zawsze czuła się

niepewnie pod bystrym spojrzeniem siostry, Arkadiusz zaś, jak przystoi zakochanemu,
będąc w pobliżu ukochanej istoty nie umiał już dostrzec nic prócz niej; ale dobrze mu było

tylko z Katią. Czuł, że nie potrafi zwrócić na siebie uwagi Odincowej; tracił kontenans, gdy
tylko zostawał z nią sam; ona też nie wiedziała, o czym z nim mówić: był dla niej zbyt młody.

Natomiast z Katią czuł się jak ryba w wodzie; odnosił się do niej z wyrozumiałością, nie
przeszkadzał w wypowiadaniu wrażeń wywołanych muzyką, czytaniem powieści, wierszy i

podobnymi głupstwami, nie widząc i nie zdając sobie sprawy, że sam interesuje się tymi
głupstwami. Katia ze swej strony nie przeszkadzała mu się smucić. Arkadiuszowi dobrze

było z Katią, Odincowej z Bazarowem, i dlatego obie pary, spędziwszy trochę czasu wspólnie,
rozchodziły się zazwyczaj każda w inną stronę, zwłaszcza na przechadzkach. Katia

ubóstwiała przyrodę, Arkadiusz lubił ją także, chociaż nie śmiał się do tego przyznać;
Odincowa, podobnie jak Bazarow, miała do przyrody stosunek dość obojętny. Niemal

ustawiczne odosobnienie naszych przyjaciół sprawiło, że ich wzajemne stosunki uległy
zmianie. Bazarow przestał mówić z Arkadiuszem o Odincowej, przestał nawet na nią

napadać za jej „arystokratyczne nawyki"; co prawda, chwalił jak dawniej Katię, radził tylko
powściągać w niej sentymentalne skłonności, lecz pochwały jego były zdawkowe, rady

oschłe, i w ogóle rozmawiał z nim znacznie mniej niż dawniej... jak gdyby unikał lub wstydził
się przyjaciela...

Arkadiusz widział to, ale o tym nie mówił.
Prawdziwą przyczyną tej zmiany było uczucie, które wzbudziła w Bazarowie Odincowa,

uczucie, które go dręczyło i doprowadzało do wściekłości, którego Bazarow wyparłby się
natychmiast z pogardliwym śmiechem i cynicznym przekleństwem, gdyby ktokolwiek choć

mgliście napomknął o takiej możliwości. Bazarow był wielkim amatorem kobiet i kobiecej
urody, ale miłość w znaczeniu idealnym albo, jak powiadał, romantycznym nazywał

niedorzecznością, niewybaczalną głupotą, rycerskie uczucia uważał za coś w rodzaju
kalectwa czy choroby i niejednokrotnie dawał wyraz swemu zdziwieniu, że Togenburga

19

wraz z wszystkimi minezengerami i trubadurami nie zamknięto w domu dla obłąkanych.
„Jeśli podoba ci się kobieta - mawiał - staraj się osiągnąć swój cel; a jeśli się nie udaje,

trudno, odejdź od niej, na jednej kobiecie świat się nie kończy." Odincowa podobała mu się;
krążące o niej słuchy, swoboda i niezależność jej myślenia, niewątpliwa dla niego sympatia,

wszystko zdawało się przemawiać na korzyść Bazarowa; lecz wkrótce zrozumiał, że celu nie
osiągnie, odejść zaś, ku swemu zdumieniu, nie miał sił. Krew zaczynała się w nim burzyć na

samo jej wspomnienie; łatwo dałby sobie z tym radę, ale zrodziło się w nim coś innego, czego

19 Togenburg - bohater ballady Schillera Rycerz Togenburg (Der Ritter Toggenburg). (Przyp. red.)

żadną miarą nie dopuszczał, z czego zawsze pokpiwał, co godziło w jego dumę. W
rozmowach z Anną Siergiejewną bardziej jeszcze niż poprzednio podkreślał swoją obojętną

pogardę do wszystkiego, co romantyczne; ale gdy zostawał sam, z oburzeniem odkrywał w
sobie romantyka. Wtedy szedł do lasu i spacerował wielkimi krokami, łamiąc gałązki i klnąc

półgłosem ją i siebie; albo kładł się w stodole na sianie i uparcie zamykając oczy zmuszał się
do snu, co mu się oczywiście nie zawsze udawało. Wystarczyło, by pomyślał, że te nieskalane

ręce otoczą kiedyś jego szyję, że te dumne usta odpowiedzą na jego pocałunki, że te mądre
oczy z tkliwością, tak, z tkliwością spojrzą w jego oczy, a już czuł zawrót głowy, zapominał się

na chwilę, zanim znowu nie wybuchło w nim oburzenie. Chwytał się na wszelakich
„haniebnych" marzeniach, jakby diabeł z nim igrał. Zdawało mu się niekiedy, że i w

Odincowej następuje jakaś przemiana, że w wyrazie jej twarzy zjawiło się coś szczególnego,
co, być może... Ale wówczas tupał nogą, zgrzytał zębami i wygrażał sobie pięścią.

Bazarow niezupełnie jednak się mylił. Poruszył wyobraźnię Odincowej; interesował ją,

myślała o nim wiele. Gdy go nie było, nie tęskniła za nim, nie czekała na niego, ale gdy tylko

się zjawił, natychmiast się ożywiała; chętnie zostawała z nim sam na sam i chętnie z nim
rozmawiała, nawet wtedy, gdy ją gniewał lub obrażał jej smak, jej wykwintne przy-

zwyczajenia. Chciała jak gdyby go doświadczyć i zarazem sama wystawić się na próbę.

Pewnego dnia, przechadzając się z nią po ogrodzie, rzekł nagle ponurym głosem, że ma

zamiar niedługo wyjechać na wieś, do ojca... Odincowa zbladła, jak gdyby poczuła nagły ból
w sercu, i to tak mocny, że ogarnęło ją zdziwienie; długo jeszcze potem rozmyślała, co to

mogło znaczyć. Bazarow powiedział jej o swym odjeździe nie po to, by ją doświadczyć, zoba-
czyć, co z tego wyniknie: nigdy nie stosował takich metod. Tego samego dnia z rana

rozmawiał z ekonomem ojca, swoim byłym piastunem, Timofieiczem. Ów Timofieicz,
doświadczony i sprytny staruszek o wypłowiałych, żółtych włosach, spalonej wiatrem, czer-

wonej twarzy i malutkich, załzawionych, zmrużonych oczkach, nieoczekiwanie zjawił się
przed Bazarowem w swej krótkiej czujce z grubego, szaroniebieskiego sukna, przepasanej

kawałkiem rzemienia, i w wysmarowanych dziegciem butach.

- Witaj, staruszku! - zawołał Bazarow.

- Dzień dobry, Eugeniuszu Wasiliczu! - zaczął stary, uśmiechnął się radośnie i cała jego

twarz pokryła się nagle zmarszczkami.

- Po co przyjechałeś? Czyżby cię po mnie przysłali?
- Ależ, Eugeniuszu Wasiliczu, broń Boże! - wymamrotał Timofieicz (przypomniał sobie

surowy nakaz, jaki otrzymał od pana przy odjeździe). - Jechałem do miasta w sprawach
naszego pana i dowiedziałem się, że panicz tu jest, więc zawróciłem z drogi, żeby na panicza

popatrzeć... Gdzieżbym śmiał niepokoić.

- No, nie kłam - przerwał mu Bazarow. - Czy tędy prowadzi droga do miasta?

Timofieicz zmieszał się i nic nie odpowiedział.
- Ojciec zdrów?

- Zdrów, dzięki Bogu.
- A matka?

- Arina Własiewna też, chwała Bogu.
- Oczekują mnie, co?

Staruszek przechylił na bok swą małą głowę.
- Ach, Eugeniuszu Wasiliczu, jakże nie czekać! Wierzaj, serce już płacze, gdy popatrzę na

twoich rodziców.

- No, dobrze, dobrze. Nie ma co się rozwodzić. Powiedz im, że wkrótce będę.

- Słucham - z westchnieniem odpowiedział Timofieicz.
Wyszedłszy z domu, obu rękami nacisnął czapkę na głowę, wsiadł na nędzną linijkę,

którą zostawił przy bramie, i powlókł się, ale nie w kierunku miasta.

Tego dnia wieczorem Odincowa siedziała w swoim pokoju z Bazarowem; Arkadiusz

przechadzał się po salonie słuchając gry Kati. Księżniczka poszła do siebie na górę; w ogóle
nie znosiła gości, osobliwie zaś tych „na nową modłę rozwydrzonych", jak ich nazywała. Na

pokojach była tylko nadęta, lecz u siebie, w obecności pokojówki, krzyczała i wymyślała tak,
że czepek wraz z postiszem podskakiwał na jej głowie. Odincowa wiedziała o tym doskonale.

- Pan zamierza wyjechać - zaczęła - a co z pana obietnicą?
Bazarow drgnął.

- Z jaką obietnicą?
- Pan zapomniał? Chciał mi pan udzielić kilku lekcji chemii.

- Cóż robić? Ojciec czeka na mnie; nie mogę zwlekać dłużej. Zresztą może pani

przeczytać Pelouze et Frémy, Notions générales de chimie; dobra i przejrzyście napisana

książka. Znajdzie pani w niej wszystko, co trzeba.

- A zapewniał mnie pan, że książka nie może zastąpić... zapomniałam, jak pan się wtedy

wyraził, ale pan wie, co chcę powiedzieć... Pamięta pan?

- Cóż robić! - powtórzył Bazarow.

- Dlaczego miałby pan wyjeżdżać? - spytała Odincowa zniżając głos.
Spojrzał na nią. Przechyliła głowę na oparcie fotela i skrzyżowała na piersi obnażone do

łokci ręce. W świetle jednej tylko lampy osłoniętej wycinaną papierową siatką wydawała się
bledsza niż zwykle. Szeroka biała suknia spowijała ją całą miękkimi fałdami; ledwo było

widać końce stóp, także skrzyżowanych.

- A dlaczego miałbym zostawać? - odrzekł Bazarow.

Odincowa lekko zwróciła głowę w jego stronę.
- Jak to dlaczego? Czy nie jest tu panu przyjemnie? Czy myśli pan, że nie będzie tu

nikomu żal, gdy pan odjedzie?

- Jestem tego pewien.

Odincowa zamilkła na chwilę.
- Myli się pan. Zresztą nie wierzę w to, co pan mówi. Nie mógł pan tego powiedzieć

poważnie. - Bazarow siedział wciąż nieruchomo. - Dlaczego pan milczy, Eugeniuszu
Wasiliczu?

- Cóż mam pani powiedzieć? Nikt nie jest wart żalu, a ja tym bardziej.
- Dlaczego?

- Jestem człowiekiem rzeczowym, nieciekawym. Nie umiem mówić.
- Pan domaga się komplementów.

- Nie jest to w moim zwyczaju. Czy pani nie wie, że wykwintne strony życia, te właśnie,

które pani tak ceni, dla mnie są niedostępne?

Odincowa przygryzła koniuszek chusteczki.
- Może pan myśleć, co pan chce, ale będzie mi nudno, kiedy pan wyjedzie.

- Zostanie Arkadiusz - zauważył Bazarow.
Odincowa z lekka wzruszyła ramionami.

- Będzie mi nudno - powtórzyła.
- Doprawdy? W każdym razie nie potrwa to długo. - Dlaczego pan tak sądzi?

- Ponieważ pani sama mi powiedziała, że nudzi się tylko wtedy, gdy zostaje naruszony

porządek pani życia. Pani tak nieomylnie i systematycznie ułożyła swoje życie, że nie może w

nim być miejsca na nudę, na tęsknotę... na żadne męczące uczucia.

- Więc pan uważa, że jestem nieomylna... a raczej, że tak systematycznie ułożyłam sobie

życie?

- Oczywiście. Ot, choćby dla przykładu: za kilka minut wybije dziesiąta i wiem już z góry,

że pani mnie odprawi.

- Nie, Eugeniuszu Wasiliczu. Może pan zostać. Proszę otworzyć okno... Duszno mi.

Bazarow wstał i pchnął okno. Obie połowy ze stukiem otwarły się jednocześnie... Nie

sądził, że ustąpią tak łatwo; przy tym ręce mu drżały. Ciemna, łagodna noc wpłynęła do

pokoju, a wraz z nią czarne prawie niebo, cichy szum drzew i świeże, czyste powietrze.

- Niech pan zapuści storę i usiądzie - rzekła Odincowa. - Chciałabym porozmawiać z

panem przed wyjazdem. Proszę mi opowiedzieć coś o sobie; nigdy pan o sobie nie mówi.

- Staram się rozmawiać z panią o rzeczach pożytecznych, Anno Siergiejewno.

- Bardzo pan jest skromny... Lecz pragnęłabym dowiedzieć się czegoś o panu, o pana

rodzinie, o ojcu, dla którego pan nas porzuca.

„Po co ona to mówi?" - pomyślał Bazarow.
- Wszystko to nieciekawe - rzekł głośno - zwłaszcza dla pani; myśmy ludzie prości...

- A pan sądzi, że ja jestem arystokratką?
Bazarow spojrzał na Odincowa.

- Tak - rzekł z przesadną surowością.
Odincowa uśmiechnęła się.

- Widzę, że mało mnie pan zna, chociaż pan zapewnia, że wszyscy ludzie są do siebie

podobni i nie warto się nad nimi zastanawiać. Kiedyś opowiem panu historię mojego życia...

lecz najpierw niechże mi pan opowie o sobie.

- Znam panią mało - powtórzył Bazarow. - Może ma pani słuszność; może istotnie każdy

człowiek jest zagadką. Chociażby pani sama... Stroni pani od towarzystwa, uważa je za
kłopotliwe, a jednocześnie zaprasza pani do siebie dwóch studentów. Dlaczego pani, taka

rozumna, taka piękna, mieszka na wsi?

- Co? Co pan powiedział? - żywo podchwyciła Odincowa. - Taka... piękna?

Bazarow nachmurzył się.
- Mniejsza o to - bąknął. - Chciałem powiedzieć, że nie rozumiem właściwie, dlaczego

osiadła pani na wsi.

- Pan tego nie rozumie... A jednak jakoś pan to sobie tłumaczy?

- Tak... Przypuszczam, że przebywa pani stale w jednej miejscowości dlatego, że jest pani

rozpieszczona, że bardzo lubi pani komfort, wygody, a wszystko inne jest jej obojętne.

Odincowa znowu się uśmiechnęła. Bazarow ogarnął ją szybkim spojrzeniem.
- Pan stanowczo nie chce wierzyć, że mogłabym ulegać porywom?

- Porywom ciekawości - i owszem; ale nie innym.
- Doprawdy? Teraz rozumiem, dlaczego zbliżyliśmy się z panem: przecież pan jest taki

sam jak ja.

- Zbliżyliśmy się... - wyrzekł głucho Bazarow.

- Ach, tak, zapomniałam, że pan chce wyjechać.
Bazarow wstał. Lampa płonęła przyćmionym światłem w pociemniałym, pełnym woni,

zacisznym pokoju; przez poruszającą się od czasu do czasu storę wpływała podniecająca
świeżość nocy, słychać było jej tajemniczy szept. Odincowa siedziała nieruchomo, lecz z

wolna ogarniał ją jakiś skryty niepokój... Ów niepokój udzielił się Bazarowowi. Nagle zdał
sobie sprawę, że jest sam na sam z młodą, piękną kobietą...

- Dokąd pan idzie? - zapytała powoli.
Nie odpowiedział i usiadł.

- A więc uważa pan, że jestem spokojną, wydelikaconą, rozpieszczoną istotą - ciągnęła

dalej tym samym głosem, nie spuszczając oczu z okna. - Ja jednak wiem, że jestem bardzo

nieszczęśliwa.

- Pani - nieszczęśliwa? Dlaczego? Czyżby przypisywała pani znaczenie marnym plotkom?

Odincowa nachmurzyła się. Było jej przykro, że tak ją zrozumiał.
- Te plotki nawet mnie nie bawią, Eugeniuszu Wasiliczu, a jestem zbyt dumna, żeby

mogły mnie niepokoić. Jestem nieszczęśliwa, ponieważ nie czuję chęci ani pragnienia życia.
Patrzy pan na mnie nieufnie i myśli: „Mówi to «arystokratka», cała spowita w koronki,

siedząca w aksamitnym fotelu." Nie będę ukrywała: lubię to, co pan nazywa komfortem, tak,
ale jednocześnie nie zależy mi na życiu. Proszę ocenić tę sprzeczność, jak się panu podoba.

Zresztą w pana oczach wszystko to - romantyzm.

Bazarow pokiwał głową.

- Pani jest zdrowa, niezależna, bogata; czego trzeba więcej? Czego pani chce?
- Czego chcę? - powtórzyła Odincowa i westchnęła. - Jestem bardzo zmęczona, jestem

stara; wydaje mi się, że żyję już bardzo długo. Tak, jestem stara - dodała naciągając powoli
mantylę na obnażone ręce. Wzrok jej napotkał spojrzenie Bazarowa, i zaczerwieniła się

lekko. - Mam za sobą już tyle wspomnień: życie w Petersburgu, bogactwo, potem bieda,
śmierć ojca, zamążpójście, podróż za granicę, tak jak to jest przyjęte... Mnóstwo wspomnień,

i nic, co warto by wspominać... A przede mną długa, bardzo długa droga i nie ma żadnego
celu... Nie chcę iść tą drogą.

- Tak bardzo jest pani rozczarowana? - zapytał Bazarow.
- Nie - odparła powoli Odincowa - ale nie czuję zadowolenia. Może gdybym mogła

mocno się do czegoś przywiązać...

- Pani chciałaby pokochać - przerwał Bazarow - ale pokochać pani nie może; w tym całe

nieszczęście.

Odincowa spojrzała uważnie na rękawy swojej mantyli.

- Czyż naprawdę nie mogłabym pokochać? - rzekła.
- Wątpię. Ale nie miałem racji nazywając to nieszczęściem. Bardziej jest godny

współczucia ten, komu się to przytrafi.

- Co?

- Pokochać.
- A pan skąd o tym wie?

- Ze słyszenia - gniewnie odpowiedział Bazarow.
- „Bawisz się kokieterią - pomyślał - nudzisz się i igrasz ze mną dla rozrywki, a ja..." Czuł,

że rwie mu się serce.

- Poza tym jest pani może zbyt wymagająca - powiedział pochylając się do przodu i

bawiąc się frędzlą fotela.

- Być może. Moim zdaniem, albo wszystko, albo nic. Życie za życie. Wziąłeś moje, daj

własne, ale wtedy już bez żalu i bezpowrotnie. Inaczej nie warto.

- No cóż - zauważył Bazarow - to słuszny warunek i dziwię się, że dotychczas... nie

znalazła pani tego, czego pani chciała.

- Sądzi pan, że tak łatwo dać się zagarnąć czemukolwiek?

- Niełatwo, jeśli zacznie się pani zastanawiać, czekać, drożyć się, przydawać sobie

znaczenia; ale nie zastanawiając się, można to uczynić bardzo łatwo.

- Nie znać własnej wartości? Lecz jeśli nie mam żadnej wartości, komu zda się moje

przywiązanie?

- To już nie moja rzecz; niechaj kto inny mnie ocenia. Najważniejsze to umieć poświęcić

się drugiej istocie.

Odincowa wyprostowała się w fotelu.
- Pan mówi tak - zaczęła - jakby pan tego wszystkiego doświadczył.

- Tak tylko mówię, Anno Siergiejewno: pani wie, że nie znam się na tych sprawach.
- A pan sam umiałby się poświęcić drugiej istocie?

- Nie wiem, a chwalić się nie chcę.
Odincowa nic nie powiedziała; Bazarow też zamilkł. Z salonu dobiegły ich dźwięki

fortepianu.

- Cóż to Katia gra tak późno? - zauważyła Odincowa.

Bazarow wstał.
- Tak, już późno, czas, by pani udała się na spoczynek.

- Proszę poczekać, dokąd się pan tak śpieszy... Chcę panu coś powiedzieć.
- Co?

- Niechże pan poczeka, proszę - szepnęła.
Jej spojrzenie zatrzymało się na Bazarowie, można było pomyśleć, że przypatruje mu się

z uwagą.

Bazarow przemierzył krokami pokój, potem nagle zbliżył się do niej, szybko powiedział:

„dobranoc", ścisnął jej rękę tak, że omal nie krzyknęła, i wyszedł. Odincowa podniosła palce
do ust, dmuchając na nie, i nagle, gwałtownie wstając z fotela, skierowała się szybkimi

krokami ku drzwiom, jakby chciała zawołać Bazarowa... W tej chwili weszła pokojówka
niosąc karafkę na srebrnej tacy. Odincowa przystanęła, kazała jej odejść i, zamyślona, znowu

usiadła. Warkocz jak ciemny wąż opadł jej na ramię. W pokoju długo jeszcze paliła się lampa
i Anna Siergiejewna długo siedziała nieruchomo, niekiedy tylko wodząc palcami po

ramionach, które owiewał nocny chłód.

W dwie godziny potem Bazarow, nastroszony i ponury, wrócił do swojej sypialni; buty

miał mokre od rosy. Zastał Arkadiusza przy biurku, z książką w ręce, w surducie zapiętym na
wszystkie guziki.

- Nie położyłeś się jeszcze? - zapytał jakby z irytacją.
- Długo byłeś dziś u Anny Siergiejewny - rzekł Arkadiusz nie odpowiadając na jego

pytanie.

- Tak, byłem u niej przez cały ten czas, kiedyście z Katarzyną Siergiejewną grali na

fortepianie.

- Nie grałem... - zaczął Arkadiusz i umilkł. Czuł, że łzy napływają mu do oczu, a nie chciał

się rozpłakać w obecności swojego skłonnego do drwin przyjaciela.

XVIII

Następnego dnia, gdy Odincowa przyszła na herbatę, Bazarow długo siedział pochylony

nad stołem, po czym nagle spojrzał na nią... Odwróciła się w jego stronę, jak gdyby ją
potrącił, i Bazarowowi wydało się, że twarz jej trochę przybladła przez noc. Niebawem poszła

do siebie i zjawiła się dopiero na śniadanie. Z rana pogoda była dżdżysta, nieodpowiednia do
przechadzki. Całe towarzystwo zebrało się w salonie. Arkadiusz wziął ostatni numer jakiegoś

czasopisma i zaczął głośno czytać. Księżniczka, swoim zwyczajem, naprzód zrobiła zdziwioną
minę, jak gdyby Arkadiusz knuł coś nieprzyzwoitego, potem spojrzała na niego gniewnie, ale

on nie zwrócił na nią uwagi.

- Eugeniuszu Wasiliczu - rzekła Anna Siergiejewna - chodźmy do mnie... Chcę pana

zapytać... Wymienił pan wczoraj pewien podręcznik...

Wstała i skierowała się ku drzwiom. Księżniczka rozejrzała się wokół z takim wyrazem

twarzy, jakby chciała powiedzieć: „Patrzcie, patrzcie, jak się dziwię!", i znowu wlepiła wzrok
w Arkadiusza, ale on podniósł głos i zamieniwszy spojrzenie z Katią, obok której siedział,

czytał dalej.

Odincowa szybkimi krokami szła do swego gabinetu. Bazarow szedł tuż za nią, nie

podnosząc oczu i tylko łowiąc uchem delikatny szelest sunącej przed nim jedwabnej sukni.
Odincowa zajęła ten sam fotel, w którym siedziała poprzedniego wieczora. Bazarow także

usiadł tam, gdzie wczoraj.

- Jak więc nazywa się ta książka? - zapytała po chwili milczenia.

- Pelouze et Frémy, Notions générales... - odpowiedział Bazarow. - Zresztą mogę pani

również polecić Ganota Traité élémentaire de physique expérimentale. W dziele tym są

bardziej przejrzyste rysunki i w ogóle ten podręcznik...

Odincowa wyciągnęła rękę.

- Eugeniuszu Wasiliczu, zechce mi pan wybaczyć, ale prosiłam pana tutaj nie po to, by

mówić o podręcznikach. Chciałabym wrócić do naszej wczorajszej rozmowy. Pan odszedł tak

nieoczekiwanie... Nie znudzę pana?

- Jestem do pani usług, Anno Siergiejewno. Ale o czym to rozmawialiśmy wczoraj?

Odincowa spojrzała na niego z ukosa.
- Mówiliśmy, zdaje się, o szczęściu. Opowiadałam panu o sobie. Powiedziałam teraz:

szczęście. Niechże mi pan powie, dlaczego nawet wtedy, gdy na przykład rozkoszujemy się
muzyką, pięknym wieczorem, rozmową z miłymi ludźmi, wszystko to wydaje się raczej

aluzją do jakiegoś niezmierzonego, gdzieś istniejącego szczęścia niż szczęściem

rzeczywistym, to znaczy takim, które jest naszym udziałem? Dlaczego tak jest? A może pan
takich uczuć nie doświadcza?

- Zna pani przysłowie: „Tam dobrze, gdzie nas nie ma"? - spytał Bazarow. - Zresztą

mówiła mi pani wczoraj, że nie jest pani zadowolona z życia. Mnie takie myśli nawet nie

przychodzą do głowy.

- Może wydają się panu śmieszne?

- Nie, po prostu nie przychodzą mi do głowy.
- Doprawdy? Wie pan, bardzo bym chciała wiedzieć, o czym pan myśli?

- Nie rozumiem pani.
- Niechże pan posłucha, od dawna już pragnę porozmawiać z panem poważnie. Nie

trzeba panu mówić, sam wie pan dobrze, że nie należy pan do ludzi przeciętnych; jest pan
jeszcze młody, ma pan przed sobą całe życie. Do czego się pan przygotowuje? Jaka przy-

szłość pana czeka, a raczej, jaki cel pragnie pan osiągnąć, do czego pan dąży, co pan czuje?
Słowem, chcę wiedzieć, kim pan jest, jaki pan jest?

- Pani mnie zadziwia, Anno Siergiejewno. Wie pani, że zajmuję się naukami

przyrodniczymi, kim zaś jestem...

- Tak, kim pan jest?
- Miałem już zaszczyt oświadczyć pani, że jestem przyszłym lekarzem powiatowym.

Anna Siergiejewna poruszyła się niecierpliwie.
- Dlaczego pan mi to mówi? Sam pan w to przecież nie wierzy. Tak mógłby mi

odpowiedzieć Arkadiusz, ale nie pan.

- Dlaczego Arkadiusz?...

- Ach, niechże pan przestanie! Czy to możliwe, żeby się pan zadowolił tak skromną

działalnością; sam pan przecież zawsze zapewnia, że medycyna dla pana nie istnieje. Pan -

ze swoją ambicją - powiatowym lekarzem! Odpowiada mi pan tak, żeby mnie zbyć, bo nie
ma pan do mnie zaufania. Czy wie pan jednak, Eugeniuszu Wasiliczu, że potrafiłabym pana

zrozumieć? Sama byłam biedna i ambitna jak pan; byłam może wystawiona na takie same co
i pan próby.

- Bardzo pięknie, Anno Siergiejewno, ale zechce mi pani wybaczyć... W ogóle nie

przywykłem się wypowiadać, a między panią a mną jest taki dystans...

- Jaki dystans? Znowu mi pan powie, że jestem arystokratką? Dość, Eugeniuszu

Wasiliczu; zdaje się, że dowiodłam panu...

- A poza tym - przerwał Bazarow - po cóż mówić i myśleć o przyszłości, która na ogół nie

zależy od nas? Jeżeli się zdarzy, że człowiek coś zrobi w życiu, tym lepiej; jeżeli zaś wypadnie

inaczej, to przynajmniej będzie rad, że nie gadał na próżno.

- Pan nazywa przyjacielską rozmowę gadaniną... A może sądzi pan, że jako kobieta nie

zasługuję na pańskie zaufanie? Przecież pan nami wszystkimi gardzi.

- Panią nie gardzę, Anno Siergiejewno, pani wie o tym.

- Nie, nie wiem... ale przypuśćmy: rozumiem, że nie chce pan mówić o swojej przyszłej

działalności, ale to, co się teraz w panu dzieje...

- Dzieje! - powtórzył Bazarow. - Jakby tu chodziło o jakieś państwo czy społeczeństwo!

W każdym razie nie ma w tym nic ciekawego; zresztą, czy człowiek zawsze może głośno

powiedzieć, co się w nim „dzieje"?

- Nie widzę powodu, dlaczego nie można by wypowiedzieć tego, co się ma na sercu.

- Pani to potrafi? - zapytał Bazarow.
- Potrafię - odpowiedziała Anna Siergiejewna po chwili wahania.

Bazarow schylił głowę.
- Jest pani szczęśliwsza ode mnie.

Anna Siergiejewna spojrzała na niego pytająco.
- Jak pan chce - ciągnęła dalej - a jednak coś mi mówi, że spotkaliśmy się nie na próżno,

że będziemy dobrymi przyjaciółmi. Jestem przekonana, że ta pańska - jak by to powiedzieć -
sztywność, powściągliwość zniknie wreszcie.

- Pani zauważyła moją powściągliwość?... Moją - jak pani jeszcze się wyraziła...

sztywność?

- Tak.
Bazarow wstał i podszedł do okna.

- Chciałaby pani poznać przyczynę tej powściągliwości, wiedzieć, co się we mnie dzieje?
- Tak - powtórzyła Odincowa z jakimś niepojętym jeszcze dla niej przestrachem.

- Pani się nie pogniewa?
- Nie.

- Nie? - Bazarow stał odwrócony do niej plecami. - Więc niech pani wie, że kocham panią

głupio, jak wariat... Domagała się pani - proszę.

Odincowa wyciągnęła ręce przed siebie; Bazarow oparł czoło o szybę. Dusił się, dygotał

cały. Ale nie było to nieśmiałe drżenie młodzieńcze ani też słodki lęk pierwszego wyznania:

wstrząsała nim namiętność, silna i gwałtowna, namiętność podobna do gniewu czy może tak
mu bliska... Odincowa poczuła lęk, zrobiło się jej go żal...

- Eugeniuszu Wasiliczu... - powiedziała i mimo woli w jej głosie zadźwięczała tkliwość.
Odwrócił się szybko, rzucił na nią płomienne spojrzenie i chwyciwszy ją za ręce, nagle

przyciągnął ku sobie.

Nie od razu uwolniła się z jego objęć; ale w chwilę potem stała już daleko w kącie pokoju

i patrzyła stamtąd na Bazarowa. Rzucił się ku niej.

- Pan mnie nie zrozumiał - wyszeptała pośpiesznie, przerażona. Zdawało się, że krzyknie,

jeśli Bazarow zrobi jeszcze jeden krok. Bazarow przygryzł wargi i wyszedł.

W pół godziny później służąca podała Annie Siergiejewnie kartkę od Bazarowa;

zawierała jedno tylko zdanie: „Mam wyjechać dzisiaj, czy mogę zostać do jutra?" „Po cóż
wyjeżdżać? Nie zrozumiałam Pana i Pan mnie nie zrozumiał" - odpisała Anna Siergiejewna i

pomyślała: „Siebie także nie rozumiałam.”

Aż do obiadu nie opuszczała swojego gabinetu i wciąż chodziła tam i z powrotem z

założonymi rękoma, od czasu do czasu przystając przed oknem lub przed lustrem; powoli
wodziła chusteczką po szyi, na której wciąż majaczyła się jej paląca plama. Pytała siebie, co

ją zmusiło do tego, żeby, jak mówił Bazarow, domagać się od niego szczerości; czy może
sama coś podejrzewała? - Jestem winna - powiedziała głośno - ale nie mogłam tego

przewidzieć. - Wpadała w zadumę i oblewała się rumieńcem przypominając sobie zwierzęcą
prawie twarz Bazarowa, kiedy rzucił się ku niej.

- A może? - rzekła nagle, przystanęła i potrząsnęła lokami... Zobaczyła się w lustrze; jej

odrzucona w tył głowa z tajemniczym uśmiechem wpółprzymkniętych oczu i rozchylonych

ust mówiła w tej chwili coś takiego, co ją samą wprawiało w zmieszanie...

„Nie - postanowiła wreszcie - Bóg wie, dokąd by to zaprowadziło, z takimi rzeczami nie

można żartować, spokój przecież jest najwięcej wart na świecie.”

Jej spokój nie został naruszony, ale posmutniała i nawet rozpłakała się, sama nie

wiedząc dlaczego, na pewno jednak nie z powodu doznanej obrazy. Nie czuła się obrażona:
raczej czuła się winna. Pod wpływem rozmaitych niejasnych uczuć, świadomości, że życie

przemija, pragnienia nowości, zmusiła się, by dojść do określonej granicy; ale gdy
spróbowała dojrzeć, co kryje się za nią, zobaczyła nie otchłań nawet, lecz nicość... a może

ohydę.

XIX

Chociaż Odincowa była bardzo opanowana i potrafiła odrzucić wszelkie przesądy, czuła

się jakoś nieswojo, gdy zjawiła się w jadalni przy obiedzie. Obiad zresztą minął dość gładko.
Przyjechał Porfiriusz Płatonowicz i opowiadał anegdoty; wrócił dopiero co z miasta.

Powiedział między innymi, że gubernator Bourdaloue rozkazał nosić ostrogi swoim
urzędnikom do szczególnych poruczeń, na wypadek jeśli wyśle ich gdzieś konno. Arkadiusz

półgłosem rozmawiał z Katią i dyplomatycznie nadskakiwał księżniczce. Bazarow uparcie i
ponuro milczał. Odincowa dwakroć spojrzała mu prosto w twarz, złą i surową; oczy miał

opuszczone, a w każdym rysie widać było pogardliwą determinację.

„Nie... nie... nie..." - pomyślała. Po obiedzie wyszła z wszystkimi do ogrodu, a widząc, że

Bazarow pragnie z nią mówić, zrobiła kilka kroków w bok i przystanęła. Zbliżył się do niej,
ale i teraz nie podniósł oczu, tylko powiedział głucho:

- Muszę panią przeprosić, Anno Siergiejewno. Pani na pewno się na mnie gniewa.
- Nie, nie gniewam się, Eugeniuszu Wasiliczu - odrzekła - ale jestem zmartwiona.

- Tym gorzej. W każdym razie jestem dostatecznie ukarany. Zgodzi się pani zapewne, że

jestem w niezwykle głupiej sytuacji. Pani napisała: „Po co wyjeżdżać?" Ale ja nie mogę i nie

chcę zostać. Jutro mnie tutaj nie będzie.

- Eugeniuszu Wasiliczu, dlaczego pan...

- Dlaczego odjeżdżam?
- Nie, chciałam powiedzieć coś innego.

- Co się stało, to się nie odstanie, Anno Siergiejewno... Doszłoby do tego prędzej czy

później. A zatem muszę wyjechać. Mógłbym zostać tylko pod jednym warunkiem; ale ten

warunek nigdy nie zostanie spełniony. Przecież, proszę wybaczyć moje zuchwalstwo, pani
mnie nie kocha i nie pokocha nigdy?

Oczy Bazarowa zabłysły na chwilę pod ciemnymi brwiami.
Anna Siergiejewna nie odpowiedziała. „Boję się tego człowieka" - przemknęło jej przez

myśl.

- Żegnam panią - rzekł Bazarow, jak gdyby odgadując jej myśl, i ruszył w stronę domu.

Anna Siergiejewna powoli poszła za nim i zawoławszy Katię, wzięła ją pod rękę. Nie

rozstawała się z nią aż do wieczora. Nie siadła do kart i wciąż się śmiała, co wyraźnie kłóciło

się z jej przybladłą, zakłopotaną twarzą. Arkadiusz nic nie rozumiał i obserwował ją tak, jak
obserwują młodzi ludzie, to znaczy nieustannie pytał sam siebie: cóż to oznacza? Bazarow

zamknął się w swoim pokoju, przyszedł jednak na herbatę; Anna Siergiejewna chciała mu

powiedzieć jakieś życzliwe słowo, ale nie wiedziała, jak zacząć rozmowę...

Nieoczekiwane zdarzenie wywiodło ją z zakłopotania: ochmistrz zameldował przyjazd

Sitnikowa.

Trudno opisać, z jakim impetem wpadł do pokoju, młody postępowiec. Postanowiwszy z

właściwym sobie natręctwem pojechać na wieś do kobiety, której prawie nie znał i która
nigdy go nie zapraszała, lecz u której, wedle zebranych przez niego wiadomości, gościli

rozumni i bliscy mu ludzie, truchlał do szpiku kości i zamiast wygłosić przygotowane z góry
przeprosiny i powitania, wybełkotał coś zupełnie bez sensu, że Eudoksja Kukszina przysłała

go, by się dowiedział o zdrowie Anny Siergiejewny; że Arkadiusz Nikołajewicz również
wyrażał się z największym uznaniem... Na tym słowie utknął i stracił kontenans tak dalece,

że usiadł na własnym kapeluszu. Ponieważ jednak nikt go nie wypędził, Anna Siergiejewna
zaś przedstawiła go nawet ciotce i siostrze, szybko wrócił do równowagi i rozgadał się na

dobre. Trywialność często bywa w życiu pożyteczna: tłumi zbyt górnie nastrojone tony,
ochładza zbyt pewne siebie lub zapamiętałe uczucia, przypominając o swym bliskim z nimi

pokrewieństwie. Dzięki przyjazdowi Sitnikowa wszystko stało się jakby bardziej tępe, puste i
proste; towarzystwo zjadło nawet bardziej obfitą kolację i rozeszło się na spoczynek o pół

godziny wcześniej niż zwykle.

- Mogę ci teraz powtórzyć - mówił leżąc w łóżku Arkadiusz do Bazarowa, który także się

rozebrał - to, coś mi powiedział kiedyś: „Czemu jesteś taki smutny? Spełniłeś na pewno jakiś
święty obowiązek?”

Od pewnego czasu obaj młodzi ludzie przybrali w stosunku do siebie postawę pozornie

swobodnego szyderstwa; jest to zawsze oznaką ukrywanego niezadowolenia lub

przemilczanych podejrzeń.

- Jutro wyjeżdżam do ojca - powiedział Bazarow.

Arkadiusz podniósł się i oparł na łokciu. Ogarnęło go zdziwienie i jak gdyby radość.
- Aha! - rzekł. - Dlatego jesteś smutny?

Bazarow ziewnął.
- Zestarzejesz się rychło, jeżeli za dużo będziesz wiedział.

- A cóż Anna Siergiejewna? - ciągnął dalej Arkadiusz.
- Anna Siergiejewna?

- Chciałem powiedzieć: czy ona cię puści?
- Nie najmowałem się do niej na służbę.

Arkadiusz zamyślił się; Bazarow położył się do łóżka i odwrócił twarzą do ściany.
Kilka minut upłynęło w milczeniu.

- Eugeniuszu! - zawołał nagle Arkadiusz.
- No?

- Jadę jutro z tobą.
Bazarow nie odpowiedział.

- Wrócę do domu - ciągnął dalej Arkadiusz. - Pojedziemy razem do chochłowskich

kolonii, tam weźmiesz u Fiedota konie. Z przyjemnością poznałbym twoich rodziców, ale

obawiam się, że będę krępował ich i ciebie. Później znów do nas przecie przyjedziesz?

- Zostawiłem u was swoje rzeczy - powiedział nie odwracając się Bazarow.

„Czemu mnie nie pytasz, dlaczego wyjeżdżam tak samo niespodzianie jak i ty? - pomyślał

Arkadiusz. - Doprawdy, dlaczego właściwie wyjeżdżamy?" - rozważał dalej. Nie potrafił

odpowiedzieć na własne pytanie; w sercu czuł gorycz. Zdawał sobie sprawę, że ciężko mu
będzie rozstać się z życiem, do którego tak przywykł, ale jakoś dziwnie byłoby pozostać

samemu. „Coś między nimi zaszło - tłumaczył sobie - po cóż więc mam tu sterczeć po jego
odjeździe? Obrzydnę jej zupełnie; stracę wszystko do reszty." Wyobraził sobie Annę

Siergiejewnę; powoli inne rysy zaczęły zacierać piękną twarz młodej wdowy.

- Kati też szkoda! - szepnął Arkadiusz do poduszki, na którą spadła już łza... Nagle

potrząsnął głową i głośno powiedział:

- Po kiego diabła przyjechał tu ten dureń Sitnikow?

Bazarow poruszył się na łóżku, po czym zaczął mówić:
- Widzę, bracie, żeś jeszcze głupi. Tacy jak Sitnikow są niezbędni. Zrozum, że potrzebny

jest taki bęcwał. Wyższe duchy na nic się tu nie zdadzą.

„Oho! - pomyślał Arkadiusz i nagle ujrzał przez chwilę bezdenną przepaść pychy

Bazarowa. - Więc jesteśmy wyższe duchy? A raczej ty jesteś wyższym duchem, bęcwałem zaś
chyba ja?”

- Tak - powtórzył ponuro Bazarow - głupiś jeszcze.
Odincowa nie okazała szczególnego zdziwienia, gdy nazajutrz Arkadiusz powiedział jej,

że wyjeżdża z Bazarowem. Wyglądała na zmęczoną i roztargnioną. Katia milcząc spojrzała
na niego poważnie, księżniczka nawet przeżegnała się pod swoim szalem, tak że nie mógł

tego nie dostrzec; tylko Sitnikow zgoła się stropił. Dopiero co zszedł na śniadanie w nowym,
eleganckim, tym razem nie słowianofilskim stroju; poprzedniego dnia zadziwił służącego

mnóstwem przywiezionej bielizny, a tu raptem opuszczają go towarzysze! Zaczął przebierać
nogami, miotać się jak goniony przez ogary zając na skraju lasu, i nagle, z przestrachem,

nieledwie krzycząc oświadczył, że także ma zamiar wyjechać. Odincowa go nie
zatrzymywała.

- Mam bardzo wygodną kolaskę - dodał nieszczęsny młodzieniec zwracając się do

Arkadiusza. - Mógłbym pana podwieźć, a Eugeniusz Wasilicz pojedzie pańskim tarantasem;

tak będzie nawet wygodniej.

- Ależ panu nie po drodze, a przy tym do mnie jest daleko.

- Nic nie szkodzi, nic nie szkodzi; czasu mamy sporo i muszę jeszcze coś załatwić w

tamtych stronach.

- Propinacje? - zapytał Arkadiusz ze zbyt już widoczną pogardą.
Ale Sitnikow był tak zdesperowany, że wbrew swojemu zwyczajowi nawet się nie

roześmiał.

- Zapewniam pana, że kolaska jest bardzo wygodna - bąknął - dla wszystkich starczy

miejsca.

- Nie martwcie, panowie, monsieur Sitnikowa odmową - rzekła Anna Siergiejewna.

Arkadiusz spojrzał na nią i wymownie schylił głowę.
Goście wyjechali po śniadaniu. Żegnając się z Bazarowem Odincowa wyciągnęła do niego

rękę i rzekła:

- Zobaczymy się jeszcze, prawda?

- Jak pani każe - odpowiedział Bazarow.
- Zobaczymy się zatem.

Arkadiusz pierwszy wyszedł na ganek i wsiadł do kolaski Sitnikowa. Ochmistrz pomagał

mu z szacunkiem, lecz Arkadiusz z przyjemnością by go pobił lub wybuchnął płaczem.

Bazarow zajął miejsce w tarantasie. Gdy przyjechali do chochłowskich kolonii, Arkadiusz
poczekał, aż Fiedot, właściciel zajazdu, zaprzęgnie konie, po czym podszedł do tarantasu i z

dawnym uśmiechem rzekł do Bazarowa:

- Eugeniuszu, weź mnie z sobą; chcę do ciebie pojechać.

- Siadaj - wycedził przez zęby Bazarow.
Sitnikow, który chwacko pogwizdując przechadzał się wokół kolaski, usłyszawszy te

słowa rozdziawił usta; Arkadiusz z zimną krwią zabrał swój bagaż z kolaski, usiadł obok
Bazarowa, uprzejmie ukłonił się byłemu towarzyszowi podróży i krzyknął: „Jazda!" Tarantas

potoczył się i wkrótce znikł z oczu. Sitnikow, do reszty zbity z tropu, spojrzał na swego
stangreta, ale ten wymachiwał tylko batem nad ogonem lejcowego konia. Sitnikow skoczył

więc do kolaski, huknął na dwóch przechodzących chłopów: - Włóżcie czapki, durnie! - i
pojechał do miasta, dokąd przybył bardzo późno; następnego dnia „obu wstrętnym py-

szałkom i grubianom" dobrze dostało się u pani Kukszin.

Siadając do tarantasu Arkadiusz mocno uścisnął rękę Bazarowa i długo nic nie mówił.

Bazarow jak gdyby zrozumiał ów uścisk i milczenie. Poprzedniej nocy nie spał zupełnie,
przez ostatnich kilka dni nie palił i prawie nic nie jadł. Pod nasuniętą na czoło czapką

posępnie i ostro zaznaczał się jego wychudły profil.

- Cóż, bracie - powiedział wreszcie - daj no papierosa. Spójrz, żółty mam język?

- Żółty - odrzekł Arkadiusz.
- Tak... Dlatego papieros nie smakuje. Rozklekotała się maszyna.

- Rzeczywiście, zmieniłeś się ostatnio - zauważył Arkadiusz.
- To nic! Jakoś wybrniemy. Przykro mi tylko ze względu na matkę; okropnie wrażliwa:

jeśli brzuch ci nie urósł i nie jesz dziesięć razy na dzień, wpada w desperację. Z ojcem nie ma
zmartwienia, bywał na wozie i pod wozem. Nie, nie mogę palić - dodał i cisnął papierosa w

kurz przydrożny.

- Do twego majątku jest dwadzieścia pięć wiorst? - zapytał Arkadiusz.

- Tak. Zapytaj zresztą tego mędrca.
Wskazał na siedzącego na koźle chłopa, Fiedotowego parobka.

Ale mędrzec odpowiedział, że „kto ich tam wie, wiorsty tutaj nie mierzone", i dalej klął

półgłosem dyszlowego konia, że „głowizną liga", czyli szarpie łbem.

- Tak, tak - powiedział Bazarow - oto dla ciebie nauczka, mój młody przyjacielu, bardzo

pożyteczny przykład. Diabli wiedzą, co za brednie. Nie dość, że człowiek na nitce wisi, że w

każdej chwili może się pod nim otworzyć przepaść, jeszcze sam sobie wymyśla najrozmaitsze
przykrości i psuje sobie życie.

- Do czego właściwie zmierzasz? - zapytał Arkadiusz.
- Do niczego nie zmierzam, wprost powiadam, żeśmy obaj bardzo głupio się prowadzili.

Co tu gadać! Już na klinice zauważyłem, że kto nie folguje swemu cierpieniu, zawsze je
pokona.

- Niezupełnie cię rozumiem - rzekł Arkadiusz - zdaje się, że nie masz powodu się skarżyć.
- Jeśli więc niezupełnie mnie rozumiesz, powiem ci tyle: myślę, że lepiej kamienie tłuc

przy drodze niż pozwolić, by kobieta zapanowała nad tobą choćby w najmniejszym stopniu.
Wszystko to... - Bazarow miał już użyć swego ulubionego słowa „romantyzm", ale

powstrzymał się i rzekł - ...brednie. Nie uwierzysz mi teraz, ale powiadam ci: znaleźliśmy się
w towarzystwie kobiet i było nam przyjemnie; lecz rzucić takie towarzystwo to jakby w

upalny dzień zanurzyć się w zimnej wodzie. Mężczyzna nie ma czasu na podobne głupstwa;
mężczyzna powinien być okrutny, jak głosi znakomite hiszpańskie przysłowie: Hej, mój

zacny - zawołał zwracając się do siedzącego na koźle chłopa - masz ty żonę?

Chłop ukazał obu przyjaciołom swoją płaską, przyślepą twarz.

- Żonę? Mam. Jakże bez żony?
- Bijesz ją?

- Żonę? Różnie bywa. Bez powodu nie biję.
- Znakomicie. No, a ona ciebie bije?

Chłop szarpnął lejcami.
- Co też mówicie, panie. Tylko byście żartowali... - Najwidoczniej się obraził.

- Słyszysz, Arkadiuszu Nikołajewiczu? A nas przecież pobito... Ot, co znaczy być

wykształconym człowiekiem.

Arkadiusz roześmiał się z przymusem, a Bazarow odwrócił się i przez cały czas nie

odezwał się już ani słowem.

Droga tak się dłużyła, że dwadzieścia pięć wiorst wydało się Arkadiuszowi niczym

pięćdziesiąt. Ale wreszcie na stoku pochyłego wzgórza ukazała się niewielka wioska, gdzie

mieszkali rodzice Bazarowa. Obok niej, w młodym brzozowym lasku, widać było dworek
kryty słomianą strzechą. Przy pierwszej chacie stali dwaj chłopi w czapkach i kłócili się. -

Stara z ciebie świnia - mówił jeden do drugiego - a przecie gorszy jesteś od małego prosiaka.
- A twoja żona czarownica - odciął się drugi.

- Ze swobody zachowania się - zauważył Bazarow - i soczystości zwrotów możesz wnosić,

że chłopi mojego ojca nie są zbyt uciskani. Ale właśnie ojciec wychodzi na ganek swej

siedziby! Usłyszał zapewne dzwoneczki. Tak, to on, poznaję. Ho, ho! Ale jakże biedak
posiwiał!

XX

Bazarow wychylił się z tarantasu, Arkadiusz zaś wysunął głowę zza pleców swojego

towarzysza i ujrzał na ganku wysokiego, chudego mężczyznę o nastroszonych włosach i
cienkim, orlim nosie, odzianego w starą, rozpiętą kurtkę wojskową. Stał rozstawiwszy nogi,

palił długą fajkę i mrużył oczy od słońca.

Konie zatrzymały się.

- Przyjechałeś wreszcie - powiedział ojciec Bazarowa wciąż paląc, chociaż cybuch skakał

mu między palcami. - No, wyłaź, wyłaź, pocałujemy się.

Objął syna... - Jeniusza, Jeniusza - rozległ się drżący głos kobiecy. Drzwi otworzyły się i

na progu stanęła okrągła, niziutka staruszka w białym czepku i krótkim barwnym kaftaniku.

Jęknęła, zachwiała się i na pewno by upadła, gdyby Bazarow jej nie podtrzymał. Jej pulchne
ręce w mgnieniu oka otoczyły szyję Bazarowa, głowa przypadła do jego piersi, i wszystko

ucichło. Słychać było tylko jej urywany szloch.

Stary Bazarow głęboko oddychał i mrużył oczy bardziej niż poprzednio.

- No, dosyć, dosyć, Arisza! Przestań - powiedział wymieniwszy spojrzenie z Arkadiuszem,

który stał nieruchomo przy tarantasie, podczas gdy chłop na koźle aż odwrócił głowę. - Dajże

spokój! Przestań, proszę!

- Ach, Wasiliu Iwanyczu - wyszeptała staruszka. - Ileż to czasu nie widziałam mojego

złotego Jeniuszy... - i nie rozplatając rąk oderwała od Bazarowa swoją mokrą od łez, pełną
zmarszczek, rozrzewnioną twarz, spojrzała na niego uszczęśliwionym a zarazem ubawionym

spojrzeniem i znowu do niego przypadła.

- No, tak, oczywiście, to naturalny porządek rzeczy - powiedział Wasilij Iwanowicz - ale

lepiej chodźmy do pokoju. Gość przyjechał z Eugeniuszem. Pan wybaczy - dodał zwracając
się do Arkadiusza i z lekka szurnął nogą. - Rozumie pan: kobieca słabość, no i serce matki...

Ale i jemu drgały usta, brwi i trząsł się podbródek... Starał się jednak opanować i

przybrać wygląd prawie obojętny. Arkadiusz skłonił się.

- Chodźmy, mateczko - rzekł Bazarow i poprowadził do domu osłabłą staruszkę.

Umieściwszy ją w wygodnym fotelu, raz jeszcze szybko uścisnął ojca i przedstawił mu

Arkadiusza.

- Rad jestem z całego serca - rzekł Wasilij Iwanowicz - tylko niech pan wybaczy: bardzo

tu u nas zwyczajnie, na wojskową modłę. Arino Własiewno, uspokój się, proszę! Co sobie o
nas pomyśli nasz gość?

- Ach, panie - powiedziała przez łzy staruszka - nie mam zaszczytu znać imienia...

- Arkadiusz Nikołajewicz - dobitnie, choć półgłosem podpowiedział Wasilij Iwanowicz.
- Wybacz pan głupiej kobiecie. - Staruszka wysiąkała nos i przechylając głowę raz w

prawo, raz w lewo, dokładnie otarła oczy. - Proszę mi wybaczyć. Myślałam przecie, że umrę,
nie doczekam się mego sy...neczka.

- Ale doczekałaś się, dobrodziejko - podchwycił Wasilij Iwanowicz. - Tania - zwrócił się

do nieśmiało wyglądającej zza drzwi bosej dziewczynki, lat około trzynastu, w

jaskrawoczerwonej perkalowej sukience - przynieś pani szklankę wody na tacy, słyszysz? Wy
zaś, moi panowie - dodał ze staroświecką elegancją - pozwólcie do gabinetu starego

weterana.

- Jeszcze choć raz cię uściskam, Jeniusza - jęknęła Arina Własiewna. Bazarow pochylił

się ku niej. - Jakżeś ty wypiękniał!

- Wypiękniał czy nie wypiękniał - zauważył Wasilij Iwanowicz - ale to mężczyzna, jak

powiadają: o m f e

20

. Mam jednak nadzieję, Arino Własiewno, że teraz, kiedy zaspokoiłaś już

potrzebę swojego macierzyńskiego serca, pomyślisz o strawie dla naszych drogich gości;

wiadomo, nie tylko duchem człowiek żyje.

Staruszka wstała z fotela.

- Zaraz stół będzie nakryty; sama pobiegnę do kuchni i każę nastawić samowar, wszystko

będzie, wszystko. Przecie trzy lata go nie widziałam, nie karmiłam, nie poiłam, czy to lekko?

- No, uważaj, gosposiu, żeby wstydu nie było; wy zaś, panowie, proszę za mną! Oto i

Timofieicz przyszedł z tobą się przywitać, Eugeniuszu. Ucieszył się stary. Prawda? Ucieszyłeś

się, stary brodaczu, co? Proszę za mną!

I Wasilij Iwanowicz ruszył naprzód, szurając i człapiąc przydeptanymi pantoflami.

Domek składał się z sześciu małych pokoików. Jeden z nich, do którego weszli

przyjaciele, nosił nazwę gabinetu. Stół na grubych nogach, zawalony poczerniałymi od

kurzu, jak gdyby zakopconymi papierami, zajmował całą przestrzeń od okna do okna; na
ścianach wisiała broń turecka, nahajki, szabla, dwie mapy, jakieś rysunki anatomiczne,

portret Hufelanda

21

, monogram z włosów w czarnej ramce i dyplom pod szkłem; skórzana,

zapadnięta gdzieniegdzie i podarta kanapa mieściła się między dwiema ogromnymi cze-

czotkowymi szafami; na półkach stały w nieładzie książki, pudełeczka, wypchane ptaki,
słoiki, buteleczki; w jednym z kątów widać było popsutą maszynę elektryczną.

- Uprzedziłem pana, miły mój gościu - zaczął Wasilij Iwanowicz - że mieszkamy tutaj

niczym na biwaku...

- Przestań, po co się tłumaczysz? - przerwał Bazarow. - Kirsanow wie doskonale, że nie

20 Homle fait - dorosły mężczyzna. (W oryg. pisownia fonetyczna.)
21 Krzysztof Wilhelm Hufeland (1762 - 1836) - lekarz niemiecki.

jesteśmy krezusami i że nie masz pałacu. Gdzie go umieścić, oto pytanie!

- Ależ, Eugeniuszu! W oficynie jest wyborny pokoik, będzie tam panu bardzo dobrze.

- Masz zatem oficynkę?
- A jakże, tam gdzie łaźnia, proszę panicza - wtrącił Timofieicz.

- To znaczy obok łaźni - spiesznie dodał Wasilij Iwanowicz. - Teraz mamy lato... Zaraz

tam pobiegnę, wydam polecenia; ty zaś, Timofieicz, zanieś rzeczy pana. Tobie, Eugeniuszu,

dam oczywiście mój gabinet. Suum cuique.

22

- No, widzisz! To przezabawny i najlepszy w świecie człowiek - rzekł Bazarow, gdy tylko

Wasilij Iwanowicz wyszedł. - Taki sam dziwak jak twój ojciec, ale w innym rodzaju. Tylko
zbyt wiele gada.

- Twoja matka, jak widzę, też zacności kobieta - zauważył Arkadiusz.
- Tak, dobra, prosta. Zobaczysz, jaki nam obiad wyszykuje!

- Nie spodziewaliśmy się dzisiaj panicza i nie przywieźliśmy wołowinki - powiedział

Timofieicz, który przed chwilą przyniósł walizę Bazarowa.

- Obejdzie się bez wołowinki, jak nie ma, to nie! Bieda, powiadają, nie hańbi.
- Ile dusz ma twój ojciec? - zapytał nagle Arkadiusz.

- Majątek jest własnością matki; zdaje się, że piętnaście.
- Dwadzieścia dwie - zauważył urażony Timofieicz.

Rozległo się człapanie pantofli i znów zjawił się Wasilij Iwanowicz.
- Za chwilę pokój będzie gotów na pana przyjęcie - zawołał triumfalnie - Arkadiuszu...

Nikołajewiczu? Zdaje się, że tak należy się do pana zwracać? A oto pański służący - dodał
wskazując krótko ostrzyżonego chłopca w niebieskim, podartym na łokciach kaftanie i

pożyczonych butach. - Nazywa się Fiedka. Powtarzam znowu, chociaż syn zabrania: proszę
nam wybaczyć. Zresztą fajkę nabić potrafi. Przecie pan pali?

- Palę raczej cygara - odrzekł Arkadiusz.
- I bardzo rozsądnie pan czyni. Sam wolę cygara, ale w naszych odległych okolicach

bardzo trudno je dostać.

- No, dosyć już biadolenia - przerwał znowu Bazarow. - Siądź lepiej tu, na kanapie, i

niechże ci się przyjrzę.

Wasilij Iwanowicz roześmiał się i usiadł. Z twarzy był bardzo podobny do syna, tylko

czoło miał niższe i bardziej wąskie, a usta trochę szersze; nieustannie chodził, poruszał
ramionami, jak gdyby ubranie uciskało go pod pachami, mrugał, kaszlał, przebierał palcami,

podczas gdy jego syn odznaczał się jakąś niedbałą powolnością ruchów.

22 Każdemu, co się należy.

- Dość biadolenia! - powtórzył Wasilij Iwanowicz. - Nie myśl, Eugeniuszu, że chciałem

wzruszyć gościa, że to w takiej zapadłej dziurze mieszkamy. Przeciwnie, uważam, że dla

myślącego człowieka nie ma zapadłych dziur. Staram się zresztą w miarę możności nie
poróść, jak powiadają, pleśnią, nie zostać w tyle.

Wasilij Iwanowicz wyciągnął z kieszeni nową, żółtą fularową chustkę, którą zdążył wziąć

idąc do pokoju Arkadiusza, i wywijając nią w powietrzu, ciągnął dalej:

- Nie mówię już o tym, że moi chłopi są na czynszu i że oddałem im ziemię za połowę

zbioru, co stanowi dla mnie dotkliwą stratę. Uważałem to za swój obowiązek, sam rozsądek

tak dyktuje, chociaż inni właściciele ani o tym pomyślą; mówię o naukach i wykształceniu.

- Tak, widzę tu właśnie „Przyjaciela Zdrowia" na rok 1855 - zauważył Bazarow.

- Stary kolega przysyła mi go po znajomości - szybko rzucił Wasilij Iwanowicz. - Ale

mamy też niejakie pojęcie o frenologii - dodał zwracając się zresztą głównie do Arkadiusza i

wskazując stojącą na szafie niewielką gipsową główkę, podzieloną na oznaczone liczbami
prostokąty. - Wiemy, kto Schoenlein, kto Rademacher.

- Więc jeszcze wierzą w Rademachera w *** guberni? - zapytał Bazarow.
Wasilij Iwanowicz zakaszlał.

- W guberni... Panowie oczywiście wiecie lepiej; gdzie nam do was? Przecież wy macie

zająć nasze miejsce. W swoich czasach taki zwolennik teorii humorów jak Hoffman czy

Brown ze swym witalizmem wydawali się śmieszni, a przecież byli kiedyś sławni.
Rademachera zastąpił wam ktoś nowy, więc teraz uznajecie już tylko tego nowego, ale za

dwadzieścia lat z niego także będą się śmiać.

- Powiem ci na pociechę - rzekł Bazarow - że my teraz w ogóle śmiejemy się z medycyny i

nikogo nie uznajemy.

- Jak to? Przecież chcesz być lekarzem?

- Tak, lecz jedno drugiemu nie przeszkadza.
Wasilij Iwanowicz pogrzebał środkowym palcem w fajce, gdzie znajdowało się jeszcze

nieco gorącego popiołu.

- Może, może, nie będę się spierał. Bo któż ja jestem? Dymisjonowany sztabslekarz, w o l

a t u

23

; teraz zostałem agronomem. Służyłem w brygadzie pańskiego dziadka - zwrócił się

znowu do Arkadiusza - tak, tak, wiele w swoim życiu widziałem. W jakich towarzystwach

bywałem, jakich znałem ludzi! Tak jak mnie pan tu przed sobą widzi, badałem puls księciu
Wittgensteinowi, Żukowskiemu. Takich to ludzi znałem w armii południowej, po roku

czternastym, rozumie pan - mówiąc to Wasilij Iwanowicz znacząco zacisnął wargi. -

23 Zniekształcone: voila tout - ot, i wszystko. (w oryg. pisownia fonetyczna.)

Wszystkich znałem! tak, ale moje zadanie jest skromne: pilnuj swego lancetu, i basta! Pański
dziadek to był godny człowiek, prawdziwy żołnierz.

- Przyznaj się, tępy był jak pień, co? - leniwym głosem rzekł Bazarow.
- Ach, Eugeniuszu, jak ty się wyrażasz, bój się Boga!... Oczywiście, generał Kirsanow nie

należał do liczby...

- No, dajmy mu pokój - przerwał Bazarow. - Kiedy jechałem tutaj, ucieszyłem się widząc,

że twój brzozowy lasek pięknie wyrósł.

Wasilij Iwanowicz ożywił się.

- Popatrz tylko, jaki mam teraz ogród! Sam każde drzewko sadziłem. Owoce są i jagody, i

wszelkie zioła lekarskie. Mędrkujcie, jak chcecie, panowie młodzi, a przecie stary Paracelsus

powiedział świętą prawdę: in herbis, verbis et lapidibus

24

... Wiesz przecież, że przestałem

praktykować, a jednak ze dwa razy na tydzień trzeba wracać do dawnego zawodu. Przycho-

dzą po radę, nie można odmówić. Zdarza się, że biedacy proszą o pomoc. Lekarzy wcale tu
nie ma. Wyobraź sobie, że pewien mój sąsiad, dymisjonowany major, także leczy. Pytałem,

czy uczył się medycyny. Powiadają mi: nie, nie uczył się, raczej z filantropii... Cha, cha, z
filantropii! Co? cha, cha, cha, cha!

- Fiedka, nabij mi fajkę! - ostrym tonem powiedział Bazarow.
- Jest tu jeszcze inny lekarz; przyjeżdża do chorego - ciągnął dalej jak gdyby z rozpaczą w

głosie Wasilij Iwanowicz - a chory już ad patres; służący nie wpuszcza doktora, powiada:
„Za późno." Doktor tego nie oczekiwał, zmieszał się i pyta: „Powiedz, czy twój pan przed

śmiercią miał czkawkę?" - „Ano, tak." - „Długo to trwało?" - „Długo." - „No, to wszystko w
porządku", i jazda z powrotem. Cha, cha!

Nikt się nie roześmiał prócz starego Bazarowa; Arkadiusz zdobył się jedynie na grymas

podobny do uśmiechu, Bazarow zaś zaciągnął się fajką. Rozmowa toczyła się w ten sposób

około godziny. Arkadiusz wstąpił jeszcze do swojego pokoju: była to ubieralnia przy łaźni,
ale bardzo przyjemna i czysta. Wreszcie weszła Tania mówiąc, że obiad już gotów.

Wasilij Iwanowicz wstał pierwszy.
- Chodźmy, panowie! Zechciejcie wybaczyć, jeśli was znudziłem. Może moja gosposia

bardziej was zadowoli.

Obiad, chociaż przygotowany w pośpiechu, bardzo się udał, był nawet obfity, tylko wino

nie dopisało: czarny prawie kseres, kupiony przez Timofieicza w mieście u znajomego kupca,
zalatywał miedzią czy kalafonią; dokuczały też muchy. Zazwyczaj chłopak odpędzał je wielką

zieloną gałęzią; tym razem jednak Wasilij Iwanowicz odesłał go obawiając się krytyki ze

24 w ziołach, słowach i kamieniach

strony młodego pokolenia. Arina Własiewna ubrała się odświętnie: włożyła wysoki czepek z
jedwabnymi wstążkami i błękitny szal w deseń. Znów sobie popłakała na widok swego

Jeniuszy, ale mąż nie musiał jej już przywoływać do porządku: szybko otarła łzy, żeby nie
zaplamić szala. Jedli tylko młodzi; gospodarze byli już od dawna po obiedzie. Usługiwał

Fiedka, który, jak widać, nie przyzwyczajony do noszenia butów, odczuwał ich niezwykły
ciężar; pomagała mu ślepa na jedno oko kobieta o męskich rysach, zwana Anfisuszką, która

pełniła obowiązki klucznicy, opiekunki ptactwa domowego i praczki. Podczas obiadu Wasilij
Iwanowicz chodził bez przerwy po pokoju i ze szczęśliwym, a nawet pełnym błogości

wyrazem twarzy mówił o poważnych obawach, jakie budzi w nim polityka Napoleona i
zagmatwana kwestia włoska. Arina Własiewna nie dostrzegała Arkadiusza ani nie podsuwała

mu potraw; podparłszy piąstką okrągłą twarz, której pełne wiśniowe usta i pieprzyki na
policzkach oraz nad brwiami nadawały wyraz ogromnie dobroduszny, nie spuszczała oczu z

syna i nieustannie wzdychała: ogromnie chciała się dowiedzieć, na jak długo przyjechał, ale
nie miała odwagi zapytać. „A jeśli powie, że na dwa dni?" - myślała i serce w niej zamierało.

Po pieczystym Wasilij Iwanowicz znikł na chwilę i wrócił z odkorkowaną butelką szampana.
„Chociaż żyjemy na odludziu - zawołał - w uroczystych wypadkach mamy czym się

rozweselić!" Nalał wina do trzech kielichów oraz małego kieliszka, wzniósł toast: „Na cześć
drogich gości", i jednym haustem, po wojskowemu, wychylił swój kielich zmuszając Arinę

Własiewnę do wypicia zawartości małego kieliszka aż do ostatniej kropli. Kiedy przyszła
kolej na konfitury, Arkadiusz, który nie znosił słodyczy, uznał jednak za swój obowiązek

skosztować po trosze z czterech różnych, świeżo zrobionych gatunków, tym bardziej że
Bazarow odmówił kategorycznie, i zaraz zapalił cygaro. Potem na stole zjawiła się herbata ze

śmietanką, masło i obwarzanki; następnie Wasilij Iwanowicz zaprowadził wszystkich do
ogrodu, żeby nacieszyć się pięknością wieczoru. Przechodząc obok ławeczki szepnął do

Arkadiusza:

- Lubię sobie tutaj pofilozofować patrząc na zachód słońca; to miejsce jest jakby

stworzone dla samotnika. A tam dalej posadziłem kilka ulubionych drzew Horacego.

- Cóż to za drzewa? - zapytał przysłuchując się Bazarow.

- No... akacje.
Bazarow zaczął ziewać.

- Przypuszczam, że czas już, by podróżni spoczęli w objęciach Morfeusza - zauważył

Wasilij Iwanowicz.

- To znaczy czas spać! - podchwycił Bazarow. - Słuszna myśl. Istotnie, już czas.
Żegnając się z matką pocałował ją w czoło, ona zaś objęła go i ukradkiem, za jego

plecami, trzykrotnie pobłogosławiła go znakiem krzyża. Wasilij Iwanowicz odprowadził
Arkadiusza do jego pokoju, życząc mu „tak błogiego odpoczynku, jaki znałem w szczęśliwym

wieku pana". Rzeczywiście, Arkadiusz spał doskonale w ubieralni: pachniało tam miętą i
dwa świerszcze ćwierkały na przemian za piecem. Stamtąd Wasilij Iwanowicz udał się do

swego gabinetu i siadłszy na kanapie obok syna zamierzał z nim porozmawiać; lecz Bazarow
natychmiast go odprawił mówiąc, że chce mu się spać; nie zasnął jednak do rana. Szeroko

otwartymi oczyma gniewnie wpatrywał się w ciemność: wspomnienia dzieciństwa nie miały
nad nim władzy, nie mógł się też uwolnić od niedawnych przykrych wrażeń. Arina

Własiewna najpierw pomodliła się do woli; potem długo jeszcze rozmawiała z Anfisuszką,
która, stojąc jak wryta przed swą panią i patrząc na nią swoim jedynym okiem, tajemniczym

szeptem dzieliła się z nią wrażeniami i uwagami na temat Eugeniusza Wasiliewicza.
Staruszce z radości, od wypitego wina i dymu cygar zupełnie zakręciło się w głowie; mąż

próbował z nią rozmawiać, ale machnąwszy ręką dał za wygraną.

Arina Własiewna była prawdziwą rosyjską szlachcianeczką z dawnych czasów; powinna

była żyć dwieście lat temu, w epoce starej Moskwy. Była bardzo pobożna i sentymentalna,
wierzyła we wszelkie znaki, wróżby, zaklęcia, sny; wierzyła w opętanych, w duchy domowe i

leśne, w złe spotkania, uroki, ludowe leki, czwartkową sól

25

, rychły koniec świata; wierzyła,

że jeśli na nabożeństwie wielkanocnym nie zgasną świece, będzie urodzaj na grykę, i że grzyb

przestanie rosnąć, jeśli zobaczy go ludzkie oko; wierzyła, że diabeł lubi trzymać się blisko
wody i że każdy Żyd ma na piersi krwawe znamię; bała się myszy, węży, żab, wróbli, pijawek,

grzmotu, zimnej wody, przeciągu, koni, kozłów, rudych ludzi i czarnych kotów oraz uważała,
że świerszcz i pies to nieczyste zwierzęta; nie jadła cielęciny, gołębi, raków, sera, szparagów,

bulw, zająca ani arbuzów, ponieważ rozcięty arbuz przypomina głowę Jana Chrzciciela; o
ostrygach mówiła wzdrygając się; lubiła dobrze zjeść, ale surowo przestrzegała postów; spała

dziesięć godzin na dobę, ale nie kładła się wcale, jeśli Wasilia Iwanowicza zabolała głowa;
nie przeczytała żadnej książki prócz Alexisa, czyli Chaty w lesie

26

, pisała jeden, najwyżej dwa

listy na rok, znała się na gospodarstwie, smażeniu konfitur, suszeniu grzybów, chociaż nic
sama nie robiła i w ogóle niechętnie ruszała się z miejsca. Arina Własiewna była bardzo do-

bra i na swój sposób niegłupia. Wiedziała, że na świecie są panowie, którzy powinni
rozkazywać, i ludzie prości, którzy mają służyć, toteż nie raziła jej ani pokora, ani pokłony do

ziemi; ale z podwładnymi obchodziła się delikatnie i łagodnie, żaden ubogi nie odszedł od

25 Według obyczaju rosyjskiego w Wielki Czwartek prażono sól, z którą w Niedzielę Wielkanocną jadło się

święcone jaja. Sól tę przechowywano następnie przez cały rok, wierzono bowiem, że ma właściwości leczenia wszelkich
chorób. (Przyp. red.)

26 Sentymentalna powieść pisarza francuskiego Ducray - Dumnil (1769 - 1818), przełożona współcześnie na

rosyjski. (Przyp. red.)

niej bez jałmużny i nigdy o nikim źle nie mówiła, chociaż czasem lubiła poplotkować. W
młodości była bardzo ładna, grała na klawikordzie i trochę mówiła po francusku; lecz w

ciągu długoletnich wędrówek z mężem, za którego wyszła wbrew woli, roztyła się i
zapomniała muzyki i francuskiego. Syna kochała i bała się niewypowiedzianie; zarząd

majątkiem zostawiła Wasiliowi Iwanowiczowi i do niczego się już nie wtrącała: wzdychała,
wachlowała się chusteczką i z przerażenia wciąż wyżej unosiła brwi, kiedy mąż wyjaśniał jej

swoje projekty zmian i nowe zamierzenia. Była podejrzliwa, zawsze oczekiwała jakiegoś
wielkiego nieszczęścia i natychmiast płakała, gdy tylko przypomniała sobie coś smutnego...

Takich kobiet dzisiaj już prawie nie ma. Bóg wie, czy należy się z tego cieszyć!

XXI

Gdy Arkadiusz wstał z łóżka i otworzył okno, pierwszą osobą, którą zobaczył, był Wasilij

Iwanowicz. Odziany w bucharski szlafrok, przepasany fularową chustką, staruszek z
zapałem kopał w ogrodzie. Na widok młodego gościa wsparł się na łopacie i zawołał:

- Dzień dobry! Jakże się spało?
- Doskonale! - odpowiedział Arkadiusz.

- A ja tutaj, jak pan widzi, niby ów Cincinnatus, przygotowuję grzędę pod późną rzepę.

Teraz nadeszły takie czasy - chwalić Boga! - że każdy musi własnymi rękami zdobywać sobie

pożywienie; na innych nie należy liczyć: samemu trzeba pracować. Wygląda na to, że Jean
Jacques Rousseau ma rację. Przed półgodziną ujrzałby mnie pan dobrodziej przy zupełnie

innym zajęciu. Pewnej babie, która skarżyła się, mówiąc ich językiem, na kolki - my
nazywamy to dyzenterią - ja... jak by to rzecz?... wlewałem opium; innej wyrwałem ząb;

zaproponowałem jej znieczulenie eterem... ale nie chciała. Wszystko to gratis, anamater

27

.

Zresztą, nic to dla mnie niezwykłego; przecież plebejusz ze mnie, homo novus, nie pochodzę

ze szlachty starożytnego rodu, jak moja małżonka... Czy nie zechciałby pan jednak przyjść tu
w cień, odetchnąć przed herbatą świeżym porannym powietrzem?

Arkadiusz zszedł do ogrodu.
- Dzień dobry raz jeszcze! - rzekł Wasilij Iwanowicz, po wojskowemu przykładając dłoń

do zatłuszczonej mycki, którą miał na głowie. - Wiem, że pan przywykł do zbytku, do wygód,
lecz nawet możni świata tego nie gardzą na krótko skromną chatą.

- Ależ, drogi panie - zawołał Arkadiusz - jaki tam ze mnie możny? Do zbytku także nie

przywykłem.

- Zaraz, zaraz - rzekł z uprzejmym gestem Wasilij Iwanowicz. - Chociaż teraz jestem już

stary, przecież otarłem się trochę w świecie i ptaka po locie poznaję. Jestem na swój sposób

psychologiem i fizjonomistą. Gdybym nie miał tego, ośmielę się rzec, talentu, dawno bym
zginął; jestem człowiek mały, zgnietliby mnie jak nic. Powiem panu bez komplementów:

przyjaźń pańska z moim synem szczerze mnie cieszy. Widziałem się z nim przed chwilą:
według swego zwyczaju, który pan zna zapewne, zerwał się bardzo wcześnie i pobiegł gdzieś

w okolicę. Pozwoli pan, że zapytam - jak dawno się znacie?

- Od tej zimy.

- Aha. I jeszcze zapytam o jedno - czy jednak nie chciałby pan usiąść? - zapytam jak

ojciec, z największą szczerością: jakiego pan jest zdania o moim Eugeniuszu?

- Syn pański jest jednym z najwspanialszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałem - żywo

27 Zniekształcone: en amateur - z amatorstwa. (W oryg. pisownia fonetyczna.)

odpowiedział Arkadiusz.

Oczy Wasilia Iwanowicza rozwarły się nagle szeroko, a na policzki wystąpił słaby

rumieniec. Łopata wyśliznęła mu się z rąk.

- A więc przypuszcza pan... - zaczął.

- Jestem pewien - podjął Arkadiusz - że pańskiego syna czeka wielka przyszłość, że

wsławi wasze nazwisko. Przekonałem się o tym od pierwszego spotkania.

- Jakże... jak to było? - ledwie wymówił Wasilij Iwanowicz. Na jego szerokich wargach

ukazał się błogi uśmiech i już z nich nie schodził.

- Chce pan wiedzieć, w jaki sposób się spotkaliśmy?
- Tak... i w ogóle...

Arkadiusz zaczął opowiadać o Bazarowie z większym jeszcze zapałem i podziwem niż

owego wieczora, kiedy tańczył mazura z Odincową.

Wasilij Iwanowicz słuchał go, wycierał nos, kręcił chustkę w rękach, kaszlał, targał włosy;

wreszcie nie wytrzymał, schylił się i pocałował Arkadiusza w ramię.

- Uszczęśliwił mnie pan zupełnie - rzekł, wciąż się uśmiechając - muszę panu powiedzieć,

że... ubóstwiam mego syna; o mojej staruszce nawet nie mówię: wiadomo, matka! ale nie

śmiem okazywać przy nim swych uczuć, ponieważ on tego nie lubi. Jest wrogiem wszelkich
wynurzeń; wielu nawet potępia go za tak twardy charakter i uważa to za dowód pychy czy

nieczułości; ale takich ludzi jak on nie można mierzyć zwykłą miarą, prawda? Albo na
przykład: inny na jego miejscu ciągnąłby, ile się da, ze swoich rodziców; a czy pan uwierzy,

że nigdy nie wziął od nas zbytecznej kopiejki, dalibóg!

- To bezinteresowny, rzetelny człowiek - zauważył Arkadiusz.

- Właśnie - bezinteresowny. Ja zaś, Arkadiuszu Nikołajewiczu, nie tylko go ubóstwiam,

ale jestem z niego dumny i cała moja próżność polega na tym, by kiedyś w jego biografii

znalazły się następujące słowa: „Ojcem jego był zwykły sztabslekarz, który jednak wcześnie
zrozumiał, jakiego ma syna, i niczego nie szczędził, aby go wychować...''

Głos staruszka załamał się.
Arkadiusz uścisnął mu rękę.

- Jak pan myśli - zapytał Wasilij Iwanowicz po chwili milczenia - chyba nie w dziedzinie

medycyny osiągnie ową sławę, którą mu pan przepowiada?

- Oczywiście, nie w medycynie, chociaż i tutaj będzie jednym z pierwszych uczonych.
- W jakiej więc dziedzinie, Arkadiuszu Nikołajewiczu?

- Trudno to dzisiaj powiedzieć, ale będzie sławny.
- Będzie sławny! - powtórzył staruszek i pogrążył się w zadumie.

- Arina Własiewna kazała prosić na herbatę - powiedziała Anfisuszka przechodząc obok z

ogromnym półmiskiem dojrzałych malin.

Wasilij Iwanowicz otrząsnął się z zadumy.
- Czy do malin będzie zimna śmietanka?

- A będzie, proszę pana.
- Ale zimna, pamiętaj! Niech pan nie robi ceremonii, Arkadiuszu Nikołajewiczu, proszę

wziąć więcej. Ale czemu to Eugeniusza nie widać?

- Jestem tutaj - rozległ się głos Bazarowa z pokoju Arkadiusza.

Wasilij Iwanowicz szybko się odwrócił.
- Aha! Chciałeś odwiedzić swego przyjaciela; spóźniłeś się, amice, myśmy tu już sobie

ucięli długą pogawędkę. Teraz trzeba pójść na herbatę, matka prosi. Muszę zresztą z tobą
porozmawiać.

- O czym?
- Mam tu chłopaka, który cierpi na icterus...

- To znaczy na żółtaczkę?
- Tak, na chroniczny i uparty icterus. Przepisywałem mu tysiącznik i świętojańskie ziele;

kazałem jeść marchew, dawałem sodę; ale to są paliatywy, trzeba by coś radykalniejszego.
Jestem pewien, że choć śmiejesz się z medycyny, potrafisz dać mi mądrą radę. Lecz

zostawmy to na potem. Teraz chodźmy na herbatę.

Wasilij Iwanowicz żywo wstał z ławeczki i zaśpiewał arię z Roberta Diabła:

Ustanowimy sobie prawa, prawa, prawa,
By radość życia pełną czaszą pić...

- Nadzwyczajna żywotność! - rzekł Bazarow odchodząc od okna.
Nadeszło południe. Słońce paliło zza cienkiej zasłony białawych obłoków, gęsto

pokrywających całe niebo. Cisza była zupełna, tylko koguty czupurnie przekrzykiwały się na
wsi, budząc w każdym, kto je słyszał, dziwne wrażenie senności i nudy; gdzieś wysoko,

wśród wierzchołków drzew, jak płaczliwe wezwanie rozlegało się nie milknące kwilenie
młodego jastrzębia. Arkadiusz i Bazarow leżeli w cieniu niewielkiego stogu siana,

podesławszy sobie dwa naręcza szeleszczącej i suchej, ale jeszcze zielonej i wonnej trawy.

- Ta osina - zaczął Bazarow - przypomina mi moje dzieciństwo; rośnie na skraju dołu,

który został po murowanej wozowni; byłem wówczas przekonany, że ten dół i osina
wyposażone są w osobliwą moc: nigdy się tu nie nudziłem. Nie rozumiałem wtedy, że nie

nudziłem się, ponieważ byłem dzieckiem. Teraz jestem dorosły i ta moc już nie działa.

- Ile czasu tu spędziłeś? - zapytał Arkadiusz.

- Dwa lata bez przerwy; potem wyjeżdżaliśmy. Prowadziliśmy koczowniczy tryb życia,

najwięcej włóczyliśmy się po miastach.

- A ten dom dawno stoi?
- Dawno. Zbudował go jeszcze mój dziad, ojciec matki.

- Kim był twój dziadek?
- Diabli go wiedzą. Jakiś sekund - major. Służył pod Suworowem i wciąż opowiadał o

przeprawie przez Alpy. Na pewno łgał.

- Więc to dlatego wisi u was w salonie portret Suworowa! Lubię takie domki jak wasz,

stare i ciepłe; mają jakiś osobliwy zapach.

- Zapach nostrzyku i oliwy z lampek przed ikonami - powiedział ziewając Bazarow. - A ile

much w tych miłych domkach... Uff!

- Powiedz - zaczął Arkadiusz po chwili milczenia - czy nie krępowano cię w dzieciństwie?

- Widzisz przecie, jacy są moi rodzice. Niezbyt srodzy z nich ludzie.
- Kochasz ich, Eugeniuszu?

- Kocham!
- Oni ciebie tak kochają!

Bazarow milczał.
- Wiesz, o czym myślę? - powiedział wreszcie, zakładając ręce pod głowę.

- Nie wiem. O czym?
- Myślę, że dobrze moim rodzicom żyć na świecie. Ojciec mając lat sześćdziesiąt krząta

się, rozprawia o „paliatywach", leczy ludzi, jest wspaniałomyślny wobec wieśniaków,
słowem, dobrze sobie żyje; matce też jest dobrze: dzień ma tak bardzo wypełniony wszelkimi

zajęciami, wzdychaniem i popłakiwaniem, że nie ma czasu się zastanawiać. Ja zaś...

- A ty?

- A ja myślę: oto leżę sobie pod tym stogiem... Niewielkie miejsce, które zajmuję, jest tak

bardzo nieznaczne w porównaniu z resztą przestrzeni, gdzie mnie nie ma i gdzie nikogo nie

obchodzę; cząsteczka czasu, którą przeżyję, tak jest znikoma wobec wieczności, gdzie mnie
nie było i nie będzie. I w tym atomie, w tym punkcie matematycznym krąży krew, pracuje

mózg, pragnie nawet czegoś... Co za nonsens! Jakie głupstwa!

- Pozwól, ale to, co mówisz, odnosi się do wszystkich ludzi...

- Masz słuszność - podjął Bazarow. - Chciałem powiedzieć, że oni właśnie, to znaczy moi

rodzice, są zajęci i nie martwią się własną nicością, nie cuchnie im ona... a ja... czuję tylko

nudę i złość.

- Złość? Dlaczego?

- Dlaczego? Jak to dlaczego? Czyżbyś zapomniał?
- Pamiętam wszystko, a mimo to nie widzę powodu, dla którego miałbyś prawo się

złościć. Jesteś nieszczęśliwy, przyznaję, ale...

- Ech! Arkadiuszu Nikołajewiczu, widzę, że ty pojmujesz miłość jak wszyscy młodzi

ludzie nowego pokolenia: cip, cip, cip, kureczko, a gdy tylko kureczka zacznie się przybliżać -
w nogi! Ja nie jestem taki. Ale dość o tym! Wstyd mówić o rzeczach, na które nie ma rady. -

Odwrócił się na bok. - Ho, ho! Oto dzielna mrówka wlecze na wpół martwą muchę. Ciągnij,
bracie, ciągnij! Nie zważaj na to, że się opiera, korzystaj, że jako zwierzę masz prawo nie

uznawać współczucia, nie tak jak my wszyscy, co wciąż udajemy.

- I ty to mówisz, Eugeniuszu! Kiedyż to zdarzyło ci się udawać?

Bazarow podniósł głowę.
- Z tego tylko mogę być dumny. Sam się nie wykoślawiłem, więc i baba mnie nie złamie.

Amen! Skończone! Więcej na ten temat nie usłyszysz ode mnie ani słowa.

Przyjaciele leżeli przez pewien czas w milczeniu.

- Tak - zaczął Bazarow - człowiek to dziwna istota. Jeśli spojrzeć z boku i z daleka na

odludne życie, jakie tu wiodą nasi „ojcowie", wydawałoby się: czegóż można chcieć jeszcze?

Jedz, pij i wiedz, że postępujesz w najbardziej słuszny i rozumny sposób. Lecz nie! Nuda cię
zadręczy. Masz ochotę obcować z ludźmi, nawet im wymyślać, ale mimo wszystko obcować z

nimi.

- Należałoby tak ułożyć życie, żeby każda chwila miała jakiś sens - rzekł w zamyśleniu

Arkadiusz.

- A pewnie! Wszystko, co ma sens, chociaż bywa kłamliwe, daje przyjemność, ale i z tym,

co nie ma sensu, też można się pogodzić... Kłopoty, drobne troski... oto prawdziwe
nieszczęście.

- Kłopoty nie istnieją dla człowieka, jeżeli ich nie uznaje.
- Hm... powiedziałeś odwrócony komunał.

- Jak to? Co przez to rozumiesz?
- Widzisz, powiedzieć, że oświata jest pożyteczna, to komunał; powiedzieć zaś, że oświata

jest szkodliwa, to odwrócony komunał. Wygląda bardziej błyskotliwie, w istocie jest jednak
tym samym.

- Ale gdzie jest prawda, po której stronie?
- Gdzie? Odpowiem ci jak echo: gdzie?

- Jesteś dziś w melancholijnym nastroju, Eugeniuszu.
- Doprawdy? Może zbyt mnie rozgrzało słońce, nie wolno też jeść tyle malin.

- W takim razie dobrze byłoby się zdrzemnąć.
- Owszem, tylko nie patrz na mnie: każdy człowiek, gdy śpi, ma głupią twarz.

- Nie wszystko ci jedno, co o tobie myślę?
- Nie wiem, co ci odpowiedzieć. Prawdziwy człowiek nie powinien się troszczyć o

podobne rzeczy; prawdziwym człowiekiem jest ten, nad którym nie ma co się zastanawiać,
ale którego się słucha lub nienawidzi.

- Dziwne! Nie czuję do nikogo nienawiści - rzekł po namyśle Arkadiusz.
- A ja - do bardzo wielu! Ty masz duszę tkliwą, jesteś mazgaj, gdzie tobie do

nienawiści!... Łatwo się mieszasz, nie bardzo na siebie liczysz...

- A ty - przerwał Arkadiusz - liczysz na siebie? Masz o sobie dobre mniemanie?

Bazarow milczał chwilę.
- Jeśli spotkam człowieka, który mi nie ustąpi - rzekł powoli - wtedy zmienię to

mniemanie. Nienawidzić! Na przykład powiedziałeś dzisiaj, kiedy przechodziliśmy obok
chaty naszego starosty, Filipa - śliczna chata, bielutka - otóż powiedziałeś, że Rosja wówczas

osiągnie doskonałość, kiedy każdy chłop będzie miał takie mieszkanie, i że każdy z nas
powinien się do tego przyczynić... Znienawidziłem owego najnędzniejszego chłopa, Filipa

czy Sidora, dla którego mamy wyłazić ze skóry i nie usłyszeć nawet od niego: dziękuję...
Zresztą po kiego diabła mi jego podziękowanie? Przypuśćmy więc, że będzie mieszkał w bia-

łej chacie, a na mnie już trawa wyrośnie - i co dalej?

- Dosyć, Eugeniuszu... słuchając tego, co dziś mówisz, mimo woli trzeba się zgodzić z

ludźmi, którzy zarzucają nam brak zasad.

- Mówisz jak twój stryj. Nie ma żadnych zasad, czyżbyś się dotychczas tego nie domyślił!

Istnieją tylko doznania. Wszystko od nich zależy.

- Jak to?

- Po prostu. Mnie, na przykład, odpowiada negacja, właśnie dzięki doznaniom.

Przeczenie sprawia mi przyjemność, tak jest zbudowany mój mózg - i kropka! Dlaczego mi

podoba się chemia? Dlaczego ty lubisz jabłka? Również dzięki doznaniom. Wszystko to
jedna i ta sama sprawa. Głębiej ludzie nie sięgną nigdy. Nie każdy ci to powie i ja także drugi

raz tego nie powtórzę.

- Więc jak? Czy uczciwość to także doznanie?

- Oczywiście!
- Eugeniuszu!... - zaczął smutnym głosem Arkadiusz.

- Cóż? Nie w smak ci to? - przerwał Bazarow. - Nie, bracie! Jeśli postanowiłeś wszystko

kosić, walże i siebie po nogach!... Dosyć jednak tej filozofii. „Przyroda tchnie milczeniem

snu" - powiedział Puszkin.

- Nigdy Puszkin nie powiedział nic podobnego - rzekł Arkadiusz.

- Więc jeśli nie powiedział, to jako poeta mógł i powinien był powiedzieć. Ale wiesz, on

na pewno służył w wojsku.

- Puszkin nigdy nie był w wojsku!
- Zlituj się, przecież znajdziesz u niego na każdej stronicy: Na bój, na bój! za honor Rosji!

- Cóż ty za bajdy zmyślasz! Przecież to po prostu oszczerstwo.
- Oszczerstwo? I cóż z tego! Sądzisz, że przestraszę się tego słowa? Choćbyś rzucił na

człowieka najgorsze oszczerstwo, w gruncie rzeczy zasługuje na dwadzieścia razy większe.

- Śpijmy raczej! - z irytacją rzekł Arkadiusz.

- Ależ najchętniej! - odparł Bazarow.
Ale nie mogli spać. Niemal wrogie uczucie ogarnęło serca obu młodzieńców. Po pięciu

minutach otworzyli oczy i spojrzeli na siebie w milczeniu.

- Patrz - powiedział nagle Arkadiusz. - Z drzewa zerwał się suchy liść klonu i spada na

ziemię; jego lot jest całkiem podobny do lotu motyla. Czy to nie dziwne? To, co jest martwe i
najsmutniejsze, przypomina to, co żywe i najbardziej wesołe.

- O mój przyjacielu, Arkadiuszu Nikołajewiczu! - zawołał Bazarow - o jedno cię proszę:

nie mów pięknie.

- Mówię, jak umiem... Zresztą to despotyzm. Przyszła mi myśl do głowy; dlaczego nie

miałbym jej wypowiedzieć?

- Tak; ale dlaczego mnie także nie wolno wypowiedzieć swojej myśli? Uważam, że mówić

pięknie jest rzeczą nieprzyzwoitą.

- Cóż więc jest przyzwoite? Kłócić się?
- Ho, ho! Widzę, że masz zamiar wstąpić w ślady stryjaszka. Jakże ucieszyłby się ten

idiota, gdyby ciebie słyszał!

- Jak nazwałeś Pawła Pietrowicza?

- Nazwałem go, jak na to zasługuje - idiotą.
- To jednak nie do zniesienia! - zawołał Arkadiusz.

- Aha, odezwały się w tobie uczucia rodzinne - spokojnie rzekł Bazarow. - Zauważyłem,

że te uczucia bardzo uparcie trzymają się ludzi. Człowiek wszystkiego się wyrzeknie, odrzuci

wszelkie przesądy, ale przyznać, że brat, który kradnie cudze chusteczki, jest złodziejem, to
już ponad jego siły. No bo doprawdy: mój brat, mój - a nie geniusz... czy to możliwe?

- Odezwało się we mnie zwykłe poczucie sprawiedliwości, a nie uczucia rodzinne -

zapalczywie sprzeciwił się Arkadiusz. - Ponieważ jednak tego nie rozumiesz, ponieważ brak

ci tego doznania, więc nie możesz o nim wyrokować.

- Słowem: Arkadiusz Kirsanow jest zbyt wzniosły, abym go mógł zrozumieć; chylę więc

głowę i milknę.

- Dosyć, Eugeniuszu, bo się pokłócimy.

- Ach, Arkadiuszu! Proszę cię, pokłóćmy się raz, ale porządnie, tak na dobre!
- Tą drogą dojdziemy jednak...

- Do bójki? - podchwycił Bazarow. - No, cóż? Tutaj na sianie, w tak idyllicznym

otoczeniu, z dala od świata i ludzkich spojrzeń, jakoś to ujdzie. Ale nie dasz mi rady.

Natychmiast chwycę cię za gardło...

Bazarow rozcapierzył swoje długie i twarde palce. Arkadiusz odwrócił się i jakby żartem

gotował się do walki... Ale twarz przyjaciela wydała mu się tak złowieszcza, a w jego
wykrzywionych uśmiechem ustach,

w płonących oczach widać było tak nieżartobliwą po-

gróżkę, że poczuł mimo woli strach...

- A, jesteście tutaj! - rozległ się w tej chwili głos Wasilia Iwanowicza - i stary sztabslekarz

w marynarce z domowego płótna i w słomianym, także domowej roboty, kapeluszu ukazał
się młodym ludziom. - A ja was szukam, szukam... Ależ doskonale wybraliście sobie miejsce i

wspaniale spędzacie czas. Leżąc na „ziemi" patrzeć w „niebo"... Wiecie, to ma jakieś osobliwe
znaczenie!

- Patrzę w niebo tylko wtedy, kiedy chcę kichnąć! - mruknął Bazarow i zwróciwszy się do

Arkadiusza dodał półgłosem: - Że też nam przeszkodził!

- No, dosyć - szepnął Arkadiusz i ukradkiem uścisnął rękę przyjaciela. - Ale żadna

przyjaźń nie wytrzyma długo takich starć.

- Patrzę na was, moi młodzi przyjaciele - mówił tymczasem Wasilij Iwanowicz kiwając

głową i opierając się skrzyżowanymi rękami na przemyślnie wygiętej lasce własnej roboty, z

figurką Turka zamiast gałki - patrzę i napatrzeć się nie mogę. Ile w was siły, kwitnącej
młodości, uzdolnień, talentów! Doprawdy... Kastor i Polluks!

- Patrzajcie, do mitologii sięgnął! - rzekł Bazarow. - Od razu widać, że w swoim czasie

mocny był z ciebie łacinnik! Zdaje się, że miałeś nawet srebrny medal za wypracowanie?

- Dioskurowie, Dioskurowie! - powtórzył Wasilij Iwanowicz.
- Dosyć, ojcze, nie roztkliwiaj się.

- Chyba raz mi wolno - wybąkał staruszek. - Zresztą, panowie, szukałem was nie po to,

żeby wam prawić komplementy: po pierwsze, chciałem wam powiedzieć, że wkrótce będzie

obiad; po drugie, rad bym cię uprzedzić, Eugeniuszu... jesteś mądrym człowiekiem, znasz
ludzi, znasz kobiety i wobec tego wybaczysz... Twoja matka kazała odprawić nabożeństwo z

okazji twego przyjazdu. Nie sądź, że proszę cię, abyś był obecny na tym nabożeństwie: już się
skończyło; lecz ojciec Aleksy...

- Pop?
- Tak, będzie u nas na obiedzie... Nie spodziewałem się tego, nawet nie doradzałem... ale

tak jakoś wyszło... nie zrozumiał mnie... I Arina Własiewna... Zresztą to bardzo dobry i
rozsądny człowiek...

- Przecież nie zje przy obiedzie mojej porcji? - zapytał Bazarow.
Wasilij Iwanowicz roześmiał się.

- Ależ co ty mówisz!
- Nic więcej nie wymagam. Z każdym mogę siąść do stołu.

Wasilij Iwanowicz poprawił kapelusz.
- Byłem przekonany - powiedział - że jesteś ponad wszelkie przesądy. Nawet ja w

sześćdziesiątym drugim roku życia także nie mam przesądów. (Wasilij Iwanowicz nie miał
odwagi przyznać się, że sam życzył sobie tego nabożeństwa... Był nie mniej pobożny niż

żona.) Ojciec Aleksy bardzo chciał cię poznać. Zobaczysz, że ci się spodoba. W karty gra
chętnie, nawet... ale to już między nami... pali fajkę.

- Bardzo dobrze. Po obiedzie zasiądziemy zatem do jerałasza i ogram go bez litości.
- Che, che, che, zobaczymy! Na dwoje babka wróżyła.

- Cóż, przypomnisz sobie młode lata - rzekł z osobliwym akcentem Bazarow.
Brązowe policzki Wasilia Iwanowicza okrył lekki rumieniec.

- Jak ci nie wstyd, Eugeniuszu... Co było, to było. Tak, gotów jestem przyznać się panu,

że miałem tę namiętność w młodości; ale też zapłaciłem za to! Co za upał! Pozwólcie, że

siądę przy was. Nie przeszkadzam?

- Ani trochę - odpowiedział Arkadiusz.

Wasilij Iwanowicz postękując usiadł na sianie.
- Wasze legowisko, moi panowie - zaczął - przypomina mi moje życie obozowe, punkty

opatrunkowe gdzieś przy jakimś stogu jak ten, i to jeszcze było świetnie. - Westchnął. - Wiele
doświadczyłem w życiu. Gdybyście chcieli, opowiedziałbym wam na przykład ciekawy epizod

z epidemii dżumy w Besarabii.

- Ten, za który dostałeś Włodzimierza? - podchwycił Bazarow. - Wiemy, wiemy...

Dlaczego właściwie go nie nosisz?

- Mówiłem ci przecie, że nie mam przesądów - bąknął Wasilij Iwanowicz (poprzedniego

dnia kazał odpruć czerwoną wstążeczkę od surduta) i zaczął opowiadać ów epizod. - Zasnął -
szepnął nagle do Arkadiusza wskazując na Bazarowa i dobrodusznie mrugając. - Wstawaj,

Eugeniuszu! - dodał głośno. - Chodźmy na obiad!

Ojciec Aleksy, postawny i tęgi mężczyzna o gęstych, starannie rozczesanych włosach, w

liliowej jedwabnej riasie ściągniętej haftowanym pasem, okazał się człowiekiem zręcznym i
umiejącym się znaleźć. Pierwszy podał rękę Arkadiuszowi i Bazarowowi, jakby rozumiejąc,

że nie potrzebują jego błogosławieństwa, i w ogóle obejście miał swobodne. Potrafił
zachować godność, ale i innych nie urażał; przy sposobności pokpił sobie trochę z

seminaryjnej łaciny, ale wystąpił w obronie swego archijereja; wypił dwa kieliszki wina, ale
za trzeci podziękował; wziął od Arkadiusza cygaro, lecz nie zapalił mówiąc, że zabierze je do

domu. Miał tylko pewne nieprzyjemne przyzwyczajenie: wolno i ostrożnie podnosił wciąż
rękę do twarzy, żeby chwytać muchy, i niekiedy je przy tym rozgniatał. Zasiadł do gry

okazując zadowolenie w sposób umiarkowany i skończyło się na tym, że wygrał od Bazarowa
2 ruble 50 kopiejek asygnatami: w domu Ariny Własiewny nie wiedziano nawet o srebrze.

Arina Własiewna, jak przedtem, siedziała obok syna (nie grała w karty) i jak przedtem,
podpierała piąstką twarz, a wstawała tylko po to, by kazać podać jakieś nowe przysmaki.

Bała się pogładzić Bazarowa, on zaś nie zachęcał jej do pieszczot; zresztą Wasilij Iwanowicz
poradził jej, żeby go za bardzo „nie niepokoiła". „Młodzi ludzie tego nie lubią" - powtarzał.

(Nie trzeba nawet mówić, jaki owego dnia był obiad; Timofieicz osobiście pojechał o świcie
po jakąś specjalną czerkaską wołowinę; karbowy popędził w drugą stronę po miętusy,

jazgarze i raki; za same grzyby zapłacono babom 42 kopiejki.) Lecz spojrzenie Ariny
Własiewny, nieustannie skierowane na syna, wyrażało coś więcej niż oddanie i tkliwość;

widać w nim było smutek pomieszany z ciekawością i lękiem oraz nieśmiały wyrzut.

Bazarow nie miał ochoty zastanawiać się nad tym, co wyraża wzrok matki; zwracał się do

niej bardzo rzadko, i to tylko z króciutkimi pytaniami. Raz poprosił ją o rękę „na szczęście";
ostrożnie położyła swoją miękką, małą rękę na jego twardej i szerokiej dłoni.

- No i jak - zapytała po chwili - nie pomogło?
- Wypadło jeszcze gorzej - odpowiedział z niedbałym uśmiechem.

- Młody człowiek za bardzo ryzykuje - jak gdyby z żalem rzekł ojciec Aleksy i pogładził

swoją piękną brodę.

- Napoleońska zasada, ojcze, napoleońska - podchwycił Wasilij Iwanowicz i wyszedł w

asa.

- Toteż doprowadziła go do wyspy Św. Heleny - powiedział ojciec Aleksy i przebił asa

atutem.

- Czy nie chciałbyś wody z sokiem porzeczkowym, Jeniusza? - zapytała Arina Własiewna.
Bazarow wzruszył tylko ramionami.

- Nie! - mówił następnego dnia do Arkadiusza - wyjeżdżam stąd jutro. Nuda; chciałoby

się pracować, ale tu nie można. Pojadę znów do was na wieś; zostawiłem tam wszystkie

preparaty. U was można się przynajmniej zamknąć. A tutaj ojciec powtarza mi: „Mój gabinet
jest do twojej dyspozycji, nikt ci nie będzie przeszkadzał", ale nie odstępuje mnie na krok.

Przykro byłoby się przed nim zamykać. Matka tak samo. Słyszę, jak wzdycha za ścianą, a gdy
pójdę do niej, nie wiem, co jej powiedzieć.

- Bardzo się zmartwi - rzekł Arkadiusz - i ojciec także.
- Wrócę jeszcze do nich.

- Kiedy?
- Gdy będę jechał do Petersburga.

- Żal mi zwłaszcza twojej matki.
- Co znowu? Zjednała cię jagodami?

Arkadiusz spuścił oczy.
- Nie znasz swojej matki, Eugeniuszu. To nie tylko przezacna, ale i bardzo mądra

kobieta, doprawdy! Dziś z rana rozmawiała ze mną pół godziny, mówiła rozsądnie i
zajmująco.

- Na pewno cały czas o mnie?
- Nie tylko o tobie.

- Być może; jako postronny, widzisz więcej. Jeśli kobieta potrafi prowadzić półgodzinną

rozmowę, to dobry znak. Mimo to wyjadę.

- Niełatwo ci będzie im o tym powiedzieć. Wciąż tylko zastanawiają się, co będziemy

robili przez następne dwa tygodnie.

- To prawda, niełatwo. Diabeł mnie dziś skusił, żeby podrażnić ojca: niedawno kazał

wychłostać jednego ze swoich czynszowych chłopów, i bardzo dobrze zrobił; tak, nie patrz na

mnie z takim przerażeniem, bardzo dobrze zrobił, bo to straszliwy złodziej i pijak; ale ojciec
nie przypuszczał, że wiem o tym. Zmieszał się bardzo i na dobitkę muszę go jeszcze teraz

zmartwić... Ale to nic! Do wesela się zagoi.

Bazarow powiedział: „To nic!", lecz cały dzień minął, zanim zdecydował się powiadomić

Wasilia Iwanowicza o swoim zamiarze. Gdy żegnał się z nim na dobranoc w gabinecie, rzekł
wreszcie udając, że ziewa:

- Ach, prawda... byłbym zapomniał ci powiedzieć... Każ wysłać jutro nasze konie do

Fiedota, na przeprząg.

Wasilij Iwanowicz zdumiał się:
- Czyżby pan Kirsanow wyjeżdżał?

- Tak, jadę z nim razem.
Wasilij Iwanowicz cofnął się przerażony.

- Wyjeżdżasz?
- Tak... muszę. Zarządź, proszę, co do koni.

- Dobrze... - wyjąkał staruszek. - Na przeprząg... dobrze... tylko... tylko... Jakże to tak?
- Muszę pojechać do niego na krótko. Potem znowu tu wrócę.

- Tak. Na krótko... dobrze. - Wasilij Iwanowicz wyjął chustkę i wycierając nos, schylił się

prawie do ziemi. - No cóż... wszystko będzie gotowe. Myślałem, że ty do nas na dłużej... Trzy

dni... po trzech latach, to mało, mało, Eugeniuszu!

- Przecież ci mówię, że wkrótce wrócę. Muszę jechać.

- Musisz... No cóż! Przede wszystkim trzeba spełnić obowiązek... Więc wysłać konie?

Dobrze. Oczywiście, nie spodziewaliśmy się tego. Matka poprosiła sąsiadkę o kwiaty, chciała

przybrać twój pokój. (Wasilij Iwanowicz nie wspomniał już o tym, że każdego ranka, skoro
świt, stojąc w rannych pantoflach na bosych nogach, wydobywał drżącymi palcami jedną

podartą asygnatę za drugą, naradzał się z Timofieiczem i polecał mu załatwienie
najrozmaitszych sprawunków, kładąc nacisk zwłaszcza na wiktuały i czerwone wino, które, o

ile można było zauważyć, bardzo zasmakowało młodym ludziom.) Swoboda to rzecz
najważniejsza; oto moja zasada... nikogo nie należy krępować... nie...

Zamilkł nagle i skierował się ku drzwiom.
- Wkrótce zobaczymy się, ojcze, doprawdy.

Ale Wasilij Iwanowicz nie odwracając się machnął ręką i wyszedł. W sypialni zastał żonę

już w łóżku i zaczął się modlić szeptem, żeby jej nie zbudzić. Obudziła się jednak.

- To ty, Wasiliu Iwanowiczu?
- Tak, mateczko.

- Wracasz od Jeniuszy? Wiesz, obawiam się, czy wygodnie mu spać na kanapie. Kazałam

Anfisuszce, by podłożyła mu twój polowy materac i nowe poduszki; dałabym mu jeszcze nasz

piernat, ale pamiętam, że nie lubi spać na miękkim posłaniu.

- Wszystko dobrze, mateczko, bądź spokojna. Jest mu wygodnie. Boże, bądź miłościw

nam grzesznym - ciągnął dalej półgłosem swą modlitwę. Zrobiło mu się żal żony: nie chciał
jej powiedzieć przed nocą, jakie ją czeka zmartwienie.

Bazarow i Arkadiusz odjechali następnego dnia. Już od samego rana cały dom

posmutniał; Anfisuszce naczynia leciały z rąk; nawet Fiedka zdumiał się tak bardzo, że zdjął

buty. Wasilij Iwanowicz uwijał się żwawiej niż kiedykolwiek; widać było, że stara się
zachować dzielnie: mówił głośno i stukał butami, ale twarz mu się ściągnęła, wzrok wciąż

błądził wokół syna. Arina Własiewna cicho płakała; straciłaby zupełnie równowagę i
panowanie nad sobą, gdyby rano mąż nie uspokajał jej przez całe dwie godziny. Ale kiedy

Bazarow po wielokrotnych obietnicach, że wróci najdalej za miesiąc, wyrwał się wreszcie z
jej objęć i wsiadł do tarantasu, kiedy ruszyły konie i zadźwięczał dzwoneczek, kiedy zaczęły

się obracać koła i już nie widać było nic, a kurz przydrożny opadł, kiedy zgięty wpół
Timofieicz chwiejąc się na nogach powlókł się do swojej izdebki, kiedy staruszkowie zostali

sami w swym domu, który także jak gdyby postarzał się i skurczył - Wasilij Iwanowicz,
jeszcze przed kilku minutami dzielnie powiewający chustką na ganku, opadł na krzesło i

spuścił głowę na piersi. - Porzucił nas, porzucił! - wyszeptał. - Porzucił, było mu z nami
nudno. Jestem teraz sam jak palec! - powtórzył kilkakrotnie i za każdym razem wyciągał

przed siebie rękę z wysuniętym wskazującym palcem. Wtedy zbliżyła się do niego Arina
Własiewna i przytuliwszy swą siwą głowę do jego siwej głowy, rzekła: - Cóż robić, Wasia! Syn

jest niby odcięta ręka: nie przyrośnie z powrotem. Jak sokół: przyleci i odleci, kiedy zechce;
a my jak opieńki przy dziupli, siedzimy obok siebie i nie ruszamy się na krok. Tylko ja

zawsze będę taka sama dla ciebie, a ty będziesz taki sam dla mnie.

Wasilij Iwanowicz oderwał ręce od twarzy i objął żonę tak mocno, jak nie obejmował jej

nawet w młodości: pocieszyła go bowiem w strapieniu.

XXII

Nasi przyjaciele w milczeniu, niekiedy tylko wymieniając obojętne słowa, dojechali do

Fiedota. Bazarow niezupełnie był z siebie zadowolony; Arkadiusz wręcz był z niego nierad.
Na domiar czuł w sercu ów nie mający przyczyny smutek, który znają tylko bardzo młodzi

ludzie. Furman zmienił konie i wdrapawszy się na kozioł zapytał: - Na prawo czy na lewo?

Arkadiusz drgnął. Droga na prawo prowadziła do miasta, a stamtąd do domu, droga na

lewo do Odincowej.

Spojrzał na Bazarowa.

- Eugeniuszu - zapytał - na lewo?
Bazarow odwrócił się.

- Cóż to za głupstwa? - mruknął.
- Pewno, że głupstwa - odpowiedział Arkadiusz. - No, i co z tego? Czy to nam

pierwszyzna?

Bazarow nasunął czapkę na czoło.

- Jak chcesz - rzekł wreszcie.
- Na lewo! - krzyknął Arkadiusz.

Tarantas ruszył w kierunku na Nikolskoje. Ale zdecydowawszy się na głupstwo,

przyjaciele milczeli jeszcze bardziej uparcie niż przedtem, a nawet wydawali się zagniewani.

Sposób, w jaki ochmistrz przyjął ich na ganku, pozwolił im się domyślić, że postąpili

nierozsądnie, idąc za głosem nagłej fantazji. Najwidoczniej nie oczekiwano ich tutaj. Dość

długo i z dość głupimi minami siedzieli w salonie. Wreszcie wyszła do nich Odincowa.
Przywitała ich ze zwykłą uprzejmością, lecz wyraziła zdziwienie, że wrócili tak szybko, i jak

można było wywnioskować z jej powolnych ruchów i słów, niezbyt była rada wizycie.
Oświadczyli natychmiast, że zajechali tylko po drodze i za jakie cztery godziny wyruszą dalej

do miasta. Odincowa poprzestała na słabym proteście, prosiła Arkadiusza, aby kłaniał się od
niej ojcu, i posłała po ciotkę. Księżniczka zjawiła się mocno zaspana, co przydawało jej

pomarszczonej, starej twarzy wyrazu jeszcze większej złości. Katia czuła się niezbyt dobrze i
nie wychodziła ze swojego pokoju. Arkadiusz zrozumiał nagle, że co najmniej tak samo

chciał ujrzeć Katię jak Annę Siergiejewnę. Cztery godziny minęły na błahych rozmowach o
tym i o owym; Anna Siergiejewna słuchała i mówiła bez uśmiechu. Dopiero przy pożegnaniu

jak gdyby obudziła się w jej duszy dawna przyjaźń.

- Jestem teraz w bardzo złym nastroju - powiedziała - lecz nie zwracajcie na to uwagi i

przyjeżdżajcie za jakiś czas, zapraszam panów obu.

Bazarow i Arkadiusz odpowiedzieli jej milczącym ukłonem, wsiedli do pojazdu i nigdzie

już się nie zatrzymując ruszyli do domu, gdzie znaleźli się następnego dnia wieczorem. Przez

całą drogę żaden z nich nie wspomniał nawet nazwiska Odincowej; zwłaszcza Bazarow
prawie nie otwierał ust i z jakąś zawziętą determinacją wciąż patrzył w bok poza gościniec.

W Mariinie wszyscy niezwykle się ucieszyli z ich przyjazdu. Długa nieobecność syna

zaniepokoiła już nieco Mikołaja Pietrowicza; kiedy Fieniczka z błyszczącymi oczyma wpadła

do jego pokoju oznajmiając przyjazd „młodych panów", krzyknął, podskoczył na kanapie i
zerwał się na równe nogi; nawet Paweł Pietrowicz poczuł pewnego rodzaju przyjemne

podniecenie i pobłażliwie uśmiechał się potrząsając ręce przybyłych. Zaczęto rozmawiać,
zadawać pytania; przeważnie mówił Arkadiusz, zwłaszcza przy kolacji, która przeciągnęła się

długo jeszcze po północy. Mikołaj Pietrowicz kazał podać kilka butelek porteru, przy-
wiezionego dopiero co z Moskwy, i sam rozochocił się tak, że policzki jego przybrały barwę

malinową; wciąż śmiał się trochę dziecinnym, trochę nerwowym śmiechem. Ogólne
ożywienie udzieliło się także służbie. Duniasza jak szalona biegała tam i z powrotem, trza-

skając drzwiami, a Piotr o trzeciej nad ranem wciąż jeszcze próbował zagrać na gitarze walca
- kozaka. W nieruchomym powietrzu żałośnie i przyjemnie dźwięczały struny, lecz prócz

krótkiej wstępnej fioritury nic nie udawało się zagrać udoskonalonemu kamerdynerowi:
natura odmówiła mu zdolności muzycznych, podobnie jak i wszystkich innych.

Tymczasem życie w Mariinie układało się niezbyt pomyślnie, przysparzając zmartwień

biednemu Mikołajowi Pietrowiczowi. Kłopoty na fermie rosły z każdym dniem, beznadziejne

i niedorzeczne. Stosunki z najemnymi robotnikami stawały się nieznośne. Jedni żądali
zwolnienia lub podwyżki, inni odchodzili wziąwszy zadatek; konie chorowały; uprząż

niszczyła się w oka mgnieniu; prace wykonywano niedbale; sprowadzona z Moskwy
młockarnia nie nadawała się do użytku, gdyż okazała się zbyt ciężka; inna została od razu

zepsuta; połowa bydła spłonęła, ponieważ ślepa staruszka spośród dworskiej czeladzi w
wietrzną pogodę wybrała się z głownią do obory okadzać swoją krowę... Wprawdzie według

zapewnień owej staruszki całe nieszczęście zdarzyło się dlatego, że panu zachciało się robić
jakieś niezwykłe sery i wielkie zapasy mleka. Rządca stracił nagle ochotę do pracy i nawet

zaczął tyć, jak każdy rosyjski chłop, kiedy go rozbałamucić. Gdy widział z daleka Mikołaja
Pietrowicza, rzucał kawałkiem drzewa w przebiegającego obok prosiaka albo wygrażał na

wpół nagiemu dzieciakowi, żeby okazać swą gorliwość; poza tym większą część czasu
przesypiał. Czynszowi chłopi nie płacili w terminie, kradli drzewo z lasu; prawie co noc

stróże chwytali, a niekiedy zabierali przemocą chłopskie konie na łąkach fermy. Mikołaj
Pietrowicz wyznaczył co prawda kary pieniężne za wypasanie łąk, lecz sprawa zazwyczaj

kończyła się tym, że konie pozostawały kilka dni na pańskim obroku i wracały do swych
właścicieli. Na domiar wszystkiego chłopi zaczęli się kłócić między sobą: bracia żądali

podziału gruntów; ich żony nie potrafiły żyć zgodnie w jednej chacie; nagle wybuchała
bijatyka, wszyscy jak na komendę zrywali się na równe nogi, biegli pod ganek kancelarii i

pchali się do pana, często pijani i z porozbijanymi gębami, żądając sądu i zadośćuczynienia:
rozlegał się hałas, wrzask, lamenty i piski bab na przemian z przekleństwami mężczyzn.

Trzeba było rozdzielać wojujące strony, krzyczeć, aż gardło chrypło, wiedząc z góry, że
sprawiedliwe rozstrzygnięcie jest zupełnie niemożliwe. Brakowało rąk do żniw: mieszkający

w sąsiedztwie chłop z najuczciwszą miną zobowiązał się dostarczyć żeńców za dwa ruble od
dziesięciny i oszukał w zupełnie łajdacki sposób; baby ze wsi żądały niesłychanych

wynagrodzeń, a tu zboże sypało się, tam nie sprawili się z koszeniem, tam znowu Rada
Opiekuńcza grozi i żąda natychmiastowej, całkowitej wypłaty procentów...

- Nie mam już sił! - mówił z rozpaczą Mikołaj Pietrowicz. - Sam bić nie potrafię, po

stanowego nie poślę, bo to wbrew moim zasadom, a jeśli nie będą się bali kary, nic się z nimi

nie zrobi!

- Du calme, du calme

28

- odpowiadał Paweł Pietrowicz, ale sam pomrukiwał, chmurzył

się i szarpał wąsa.

Bazarow trzymał się z dala od tych „drobnych trosk", zresztą jako gość nie miał powodu

wtrącać się do cudzych spraw. Następnego dnia po przyjeździe do Mariina zabrał się do
swoich żab, infuzorii, związków chemicznych i wciąż był tym zajęty. Natomiast Arkadiusz

uznał za swój obowiązek, jeśli nie pomóc ojcu, to przynajmniej okazać, że gotów jest w
każdej chwili do pomocy. Słuchał go więc cierpliwie i kiedyś udzielił mu jakiejś rady nie

dlatego, że pragnął, by wprowadzono ją w życie, ale raczej chcąc podkreślić, iż te sprawy go
zajmują. Gospodarstwo nie budziło w nim niechęci; z przyjemnością nawet rozmyślał o

pracy na roli, ale teraz co innego miał w głowie. Ku własnemu zdumieniu nieustannie wracał
pamięcią do Nikolskoje; dawniej wzruszyłby ramionami, gdyby mu ktoś powiedział, że może

się nudzić pod jednym dachem z Bazarowem, i w dodatku pod dachem ojcowskim! - ale w
istocie nudził się i ciągnęło go w świat. Zażywał długich aż do zmęczenia spacerów, ale i to

nie pomagało. Kiedyś w rozmowie dowiedział się, że ojciec posiada kilka dość ciekawych
listów pisanych przez matkę Odincowej do nieboszczki żony Mikołaja Pietrowicza, i nie

ustąpił, póki nie otrzymał tych listów, których ojciec musiał szukać w dwudziestu rozmaitych
szufladach i skrzyniach. Otrzymawszy te na poły zetlałe papiery Arkadiusz uspokoił się,

widząc jak gdyby przed sobą cel, do którego należy dążyć. „Zapraszam panów obu - szeptał

28 Spokojnie, spokojnie.

ciągle. - Sama przecież tak powiedziała. Pojadę, pojadę, do licha!" Ale przypominał sobie
ostatnią wizytę, chłodne przyjęcie, niezręczność ówczesnej sytuacji i ogarniało go

onieśmielenie. Jednak młodzieńcze „kto wie", skryte pragnienie, by samemu na własną rękę
spróbować szczęścia, wreszcie zwyciężyły. Nie minęło jeszcze dziesięć dni od powrotu do

Mariina, kiedy pod pozorem zapoznania się z organizacją niedzielnych szkół Arkadiusz
pojechał do miasta, a stamtąd do Nikolskoje. Wciąż przynaglając furmana, pędził jak młody

oficer na bój: czuł strach i radość, dławiła go niecierpliwość. „Nie trzeba myśleć" - powtarzał
sobie. Furmana miał dziarskiego, takiego, co to zatrzymywał się przed każdym szynkiem,

mówiąc: „Golnąć sobie?" albo: „A może by tak sobie golnąć?", ale golnąwszy sobie, nie
szczędził koni. Wreszcie ukazał się wysoki dach znajomego domu... „Co ja robię? - prze-

mknęło przez myśl Arkadiuszowi. - A przecież nie zawrócę!" Trójka mknęła rączo; woźnica
pokrzykiwał i gwizdał. Już mostek zadudnił pod kopytami koni, już wjechali w aleję

strzyżonych świerków... Różowa suknia kobieca mignęła wśród ciemnej zieleni, młoda twarz
wyjrzała spod lekkiej frędzli parasolki... Arkadiusz poznał Katię; ona także go poznała. Kazał

zatrzymać rozpędzone konie, wyskoczył z pojazdu i podszedł do niej.

- To pan! - powiedziała i lekko się zapłoniła. - Chodźmy do siostry, jest w ogrodzie;

będzie rada pana ujrzeć.

Katia zaprowadziła Arkadiusza do ogrodu. Spotkanie z nią wydało mu się szczęśliwym

znakiem; ucieszył się na jej widok, jakby ujrzał kogoś bliskiego. Wszystko świetnie się
złożyło: ani ochmistrz nie wyszedł, ani żadnego meldowania. Na zakręcie ścieżki ujrzał Annę

Siergiejewnę. Stała do niego plecami. Usłyszawszy kroki z wolna się odwróciła.

Arkadiusz zmieszał się znowu, lecz pierwsze jej słowa uspokoiły go natychmiast.

- Witaj, zbiegu! - rzekła swoim spokojnym, łagodnym głosem i ruszyła mu naprzeciw,

uśmiechając się i mrużąc oczy od słońca i wiatru. - Gdzieś go znalazła, Katiu?

- Anno Siergiejewno - zaczął - przywiozłem pani coś, czego się pani wcale nie

spodziewa...

- Przywiózł pan siebie; to lepsze niż wszystko inne.

XXIII

Odprowadziwszy Arkadiusza z ironicznym politowaniem i dając mu do zrozumienia, że

bynajmniej nie ma złudzeń co do prawdziwego celu jego wyprawy, Bazarow odsunął się od
wszystkich: ogarnął go szał pracy. Przestał dyskutować z Pawłem Pietrowiczem, zwłaszcza że

ów przybierał w jego obecności już nazbyt arystokratyczną postawę i wyrażał swoje poglądy
raczej dźwiękami niż słowami. Tylko raz jeden Paweł Pietrowicz wystąpił do walki z nihilistą

w związku z modnym podówczas zagadnieniem praw szlachty nadbałtyckiej, ale sam nagle
przerwał i rzekł z chłodną uprzejmością:

- Zresztą nie możemy się nawzajem zrozumieć; ja przynajmniej nie mam zaszczytu pana

rozumieć.

- Oczywiście! - wykrzyknął Bazarow. - Człowiek rozumie wszystko: jak drga eter i co się

dzieje na słońcu; ale żeby ktoś wycierał nos inaczej niż on sam, tego już w żaden sposób nie

może pojąć!

- Czy to dowcip? - zapytał Paweł Pietrowicz i odszedł.

Niekiedy zresztą prosił Bazarowa, by pozwolił mu być obecnym przy doświadczeniach, a

raz nawet zbliżył swoją wyperfumowaną i umytą wybornym mydłem twarz do mikroskopu,

żeby przyjrzeć się, jak przezroczysta infuzoria połyka zielone ciałko i skrzętnie przeżuwa je
jakimiś bardzo ruchliwymi czułkami. Częściej niż brat odwiedzał Bazarowa Mikołaj Pietro-

wicz; przychodziłby codziennie „uczyć się", jak powiadał, gdyby nie to, że nie pozwalały mu
gospodarskie troski. Nie krępował młodego przyrodnika: siadał gdziekolwiek w kącie pokoju

i patrzył uważnie, rzadko pozwalając sobie na jakieś ostrożne pytanie. W czasie obiadów i
kolacji starał się naprowadzać rozmowy na fizykę, geologię albo chemię, ponieważ wszystkie

inne tematy, nawet dotyczące gospodarstwa, nie mówiąc już o polityce, mogły doprowadzić
do starcia, a przynajmniej do wzajemnego niezadowolenia. Mikołaj Pietrowicz domyślał się,

że nienawiść jego brata do Bazarowa nie zmniejszyła się ani trochę. Między innymi drobny
wypadek potwierdził jego domysły. W okolicy zaczęła grasować tu i ówdzie cholera, a nawet

„porwała" dwóch ludzi z Mariina. W nocy Paweł Pietrowicz dostał dość poważnego ataku.
Męczył się aż do rana, lecz nie wezwał pomocy Bazarowa i następnego dnia, gdy go zobaczył

i gdy Bazarow zapytał, czemu po niego nie posłał, odpowiedział, bardzo jeszcze blady, ale już
starannie uczesany i ogolony: „Pan, zdaje się, sam mówił, że nie wierzy w medycynę?" Tak

mijały dni. Bazarow pracował z uporem i ponuro... Tymczasem w domu Mikołaja
Pietrowicza była istota, przy której Bazarow wprawdzie nie znajdował ukojenia, ale

rozmawiał z nią chętnie. Tą istotą była Fieniczka.

Spotykał się z nią najczęściej rankiem, w ogrodzie lub na podwórzu; nie wchodził do jej

pokoju, ona zaś raz tylko podeszła do jego drzwi pytając, czy kąpać Mitię. Fieniczka nie tylko

miała zaufanie do Bazarowa, nie tylko się go nie bała, ale zachowywała się w jego obecności
znacznie swobodniej i mniej czuła się skrępowana niż nawet przy Mikołaju Pietrowiczu.

Trudno powiedzieć, dlaczego tak się działo; być może dlatego, że nieświadomie czuła w
Bazarowie brak wszelkich cech szlacheckich, owej wyższości, która przyciąga, a zarazem

odstrasza. W jej oczach był to doskonały lekarz i prosty człowiek. Nie skrępowana jego
obecnością, zajmowała się dzieckiem i kiedyś, gdy nagle dostała zawrotu i bólu głowy,

przyjęła z jego rąk łyżkę lekarstwa. W obecności Mikołaja Pietrowicza Fieniczka jak gdyby
stroniła od Bazarowa: nie była to bynajmniej przebiegłość, tylko poczucie przyzwoitości.

Pawła Pietrowicza bała się bardziej niż kiedykolwiek; od pewnego czasu zaczął ją obserwo-
wać i wyrastał nagle, jak spod ziemi, za jej plecami w swoim suit, z twarzą nieruchomą, lecz

przenikliwą, i rękami w kieszeniach. - Aż się człowiekowi zimno robi - skarżyła się Fieniczka
Duniaszy, ta zaś w odpowiedzi wzdychała rozmyślając o innym człowieku „bez serca".

Bazarow, nawet tego nie podejrzewając, stał się okrutnym tyranem jej serca.

Bazarow podobał się Fieniczce; ale i ona jemu się podobała. Kiedy z nią rozmawiał,

zmieniał się nawet wyraz jego twarzy, która stawała się pogodna, prawie dobra, a jego
zwykłemu w obejściu z ludźmi lekceważeniu towarzyszyła jakaś żartobliwa życzliwość. Fie-

niczka piękniała z dnia na dzień. W życiu młodych kobiet zdarzają się okresy, kiedy nagle
zaczynają rozkwitać i rozwijać się jak róże w pełni lata: taki okres nastąpił w życiu Fieniczki.

Wszystko temu sprzyjało, nawet lipcowe upały, które właśnie się zaczęły. W białej lekkiej
sukni Fieniczka wydawała się jeszcze bielsza i bardziej powiewna: opalenizna się jej nie trzy-

mała, a upał, przed którym nie mogła się schronić, sprawiał, że jej policzki i uszy były z lekka
zaróżowione; ogarniało ją słodkie rozleniwienie, widoczne w jej ładnych oczach. Nie mogła

prawie pracować; ręce same opadały jej na kolana. Ledwie chodziła, wciąż wzdychała i
skarżyła się z zabawną bezsilnością.

- Powinnaś częściej się kąpać - mówił jej Mikołaj Pietrowicz. Nad jednym ze stawów, w

którym trzymała się jeszcze woda, urządził kryte płótnem obszerne miejsce do kąpieli.

- Ach, Mikołaju Pietrowiczu! Zanim człowiek dojdzie do stawu, umrze, a zanim wróci,

znów umrze. Przecie nie ma cienia w ogrodzie.

- Tak, to prawda, nie ma cienia - odparł Mikołaj Pietrowicz pocierając brwi.
Pewnego razu, wracając z przechadzki o siódmej rano, Bazarow zastał Fieniczkę w

dawno już przekwitłej, ale jeszcze zielonej i bujnej altance z bzów. Siedziała na ławeczce, w
białej chustce narzuconej, jak zwykle, na głowę; obok niej leżał pęk mokrych jeszcze od rosy,

czerwonych i białych róż. Bazarow przywitał się z nią.

- Ach! To pan, Eugeniuszu Wasiliczu! - rzekła i uniosła nieco kraj chustki, żeby na niego

spojrzeć, przy czym ręka jej obnażyła się do łokcia.

- Co pani tutaj robi? - zapytał siadając obok niej Bazarow. - Układa pani bukiet?

- Tak, na stół, do śniadania. Mikołaj Pietrowicz to lubi.
- Ale do śniadania jeszcze daleko. Ile kwiatów!

- Narwałam ich teraz, bo jak zrobi się gorąco, nie sposób wyjść. Tylko teraz można

oddychać. Osłabłam zupełnie od tych upałów. Obawiam się nawet, że zachoruję.

- Cóż za pomysł! Niech pani da mi rękę, sprawdzę puls. - Bazarow ujął jej dłoń, odnalazł

równo bijące tętno, ale nie liczył nawet uderzeń. - Przeżyje pani sto lat - rzekł puszczając jej

rękę.

- Ach, niech Bóg uchowa! - zawołała.

- Jak to, nie chce pani żyć długo?
- Ale sto lat? Miałam osiemdziesięciopięcioletnią babcię, cóż to była za męczennica!

Sczerniała, głucha, zgarbiona, wciąż kaszlała; była tylko sobie ciężarem. Co to za życie!

- Lepiej więc być młodą?

- No chyba.
- Proszę mi powiedzieć, co w tym dobrego?

- Co? Jestem teraz młoda, wszystko mogę zrobić, pójdę i wrócę, przyniosę, nikogo nie

muszę o nic prosić... Cóż może być lepszego?

- A mnie jest wszystko jedno, czy jestem stary, czy młody.
- Co też pan mówi: wszystko jedno? To niemożliwe.

- Niech pani sama pomyśli, Fiedosjo Nikołajewno, cóż mi po młodości? Żyję samotnie...
- To zależy tylko od pana.

- Właśnie że nie od mnie! Żeby choć ktoś się nade mną użalił.
Fieniczka zerknęła z boku na Bazarowa, lecz nic nie odpowiedziała.

- Co to za książka? - spytała po chwili.
- Ta? To uczona, mądra książka.

- Pan wciąż się uczy? I nie nudzi to pana? Pan już przecież i tak wszystko umie.
- Widocznie nie wszystko. Niech pani spróbuje troszeczkę poczytać.

- Nic nie rozumiem. Czy to rosyjska książka? - zapytała Fieniczka biorąc obiema rękami

bogato oprawiony tom. - Jaka gruba!

- Tak, rosyjska.
- Wszystko jedno, i tak nic nie zrozumiem.

- Przecież mnie nie chodzi o to, żeby pani zrozumiała. Chciałbym na panią popatrzeć,

kiedy będzie pani czytała. Koniuszek pani noska tak przyjemnie się wtedy rusza.

Fieniczka, która zaczęła właśnie półgłosem czytać na chybił trafił otworzony artykuł O

kreozocie, roześmiała się i rzuciła książkę... Książka spadła z ławki na ziemię.

- Lubię także, kiedy pani się śmieje.
- Niech pan da pokój!

- Lubię, kiedy pani mówi. Jakby strumyczek szemrał.
Fieniczka odwróciła głowę.

- Jaki pan dziwny! - rzekła dotykając palcami kwiatów. - Na cóż panu mnie słuchać! Pan

przecie z takimi mądrymi damami rozmawiał.

- Ech, Fiedosjo Nikołajewno, niech mi pani wierzy: wszystkie mądre damy na świecie nie

są warte pani paluszka.

- Też pan wymyślił! - szepnęła Fieniczka i schowała ręce.
Bazarow podniósł książkę.

- To książka lekarska, czemu ją pani rzuca?
- Lekarska? - powtórzyła Fieniczka i odwróciła się ku niemu. - A wie pan? Od tego czasu,

kiedy dał mi pan te krople, pamięta pan? Mitia śpi doskonale. Nie wiem sama, jak panu
dziękować; taki pan dobry, doprawdy!

- Właściwie lekarzom należy płacić - zauważył z uśmiechem Bazarow. - Pani wie sama, że

lekarze to ludzie interesowni.

Fieniczka podniosła na Bazarowa oczy, które wydawały się jeszcze ciemniejsze wskutek

białego odblasku padającego na górną część jej twarzy. Nie wiedziała, czy żartuje, czy mówi

poważnie.

- Jeśli pan sobie życzy, to z przyjemnością... Poproszę Mikołaja Pietrowicza...

- Pani myśli, że chcę pieniędzy? - przerwał jej Bazarow. - Nie, nie chcę od pani pieniędzy.
- A czego? - zapytała Fieniczka.

- Czego? - powtórzył Bazarow. - Niech pani zgadnie.
- Gdzie ja tam zgadnę.

- W takim razie powiem... chcę... jedną z tych róż.
Fieniczka znowu się roześmiała, a nawet klasnęła w dłonie, tak bardzo zabawne wydało

jej się życzenie Bazarowa. Śmiała się, ale zarazem czuła, że jej to pochlebia. Bazarow patrzył
na nią uważnie.

- Ależ proszę, proszę - rzekła wreszcie i pochyliwszy się zaczęła przerzucać leżące na

ławce róże. - Jaką pan chce, czerwoną czy białą?

- Czerwoną i niezbyt dużą.
Fieniczka wyprostowała się.

- Niech pan weźmie - rzekła, ale natychmiast cofnęła wyciągniętą rękę i zagryzając wargi

spojrzała na wejście do altanki, po czym zaczęła nasłuchiwać.

- Co się stało? - zapytał Bazarow. - Mikołaj Pietrowicz?
- Nie... wyjechał w pole... zresztą nie boję się go... ale Paweł Pietrowicz... Zdawało mi

się...

- Że co?

- Zdawało mi się, że on się tu zbliża. Nie... nie ma nikogo. Niech pan weźmie. - Fieniczka

podała Bazarowowi różę.

- Dlaczego pani się boi Pawła Pietrowicza?
- Zawsze mnie przeraża. Nic nie mówi, ale patrzy tak dziwnie. Przecież pan też go nie

lubi. Pamięta pan, przedtem wciąż pan się z nim kłócił. Nie wiem, o co wam szło, ale
wiedziałam, że kręci nim pan tak, jak pan chce...

Fieniczka pokazała rękami, jak według jej zdania Bazarow kręcił Pawłem Pietrowiczem.
Bazarow uśmiechnął się.

- A gdyby on miał nade mną przewagę - zapytał - czy wystąpiłaby pani w mojej obronie?
- Gdzie ja tam pana wybronię? Nie, z panem nie można dojść do ładu.

- Tak pani myśli? A przecież znam kogoś, kto, jeśli zechce, powali mnie jednym palcem.
- Kto to?

- A pani niby nie wie? Proszę powąchać, jak pięknie pachnie róża, którą mi pani dała.
Fieniczka wyciągnęła szyję i zbliżyła twarz do kwiatu... Chustka opadła jej z głowy na

ramiona; ukazała się fala czarnych, rozrzuconych, lśniących włosów.

- Niech pani czeka, chciałbym powąchać razem z panią - rzekł Bazarow, pochylił się i

mocno pocałował ją w rozchylone usta.

Drgnęła, wparła obie ręce w jego pierś, lecz uczyniła to słabo i Bazarow mógł pocałować

ją raz jeszcze.

Za bzami rozległ się suchy kaszel. Fieniczka w mgnieniu oka odsunęła się na drugi

koniec ławki. Ukazał się Paweł Pietrowicz, złożył lekki ukłon, powiedział z jakimś gniewnym
smutkiem: „Pan tutaj" - i odszedł. Fieniczka natychmiast zabrała swoje róże i opuściła

altankę.

- Grzech, Eugeniuszu Wasiliczu - szepnęła wychodząc. W jej głosie słychać było szczery

wyrzut.

Bazarow przypomniał sobie inną, niedawną scenę i poczuł wstyd i jakby pogardę dla

siebie. Ale natychmiast potrząsnął głową, ironicznie pogratulował sobie „awansu na
Celadona" i ruszył do swego pokoju.

Paweł Pietrowicz opuścił ogród i wolnym krokiem poszedł do lasu. Był tam dość długo, a

kiedy wrócił na śniadanie, Mikołaj Pietrowicz zapytał go z troską w głosie, czy nie czuje się

niezdrów, tak bardzo pociemniała mu twarz.

- Wiesz przecież, że niekiedy cierpię na wylewy żółci - spokojnie odpowiedział mu Paweł

Pietrowicz.

XXIV

W dwie godziny później Paweł Pietrowicz zapukał do drzwi Bazarowa.

- Chciałbym pana przeprosić, że przeszkadzam w jego naukowych zajęciach - zaczął

siadając na krześle przy oknie i opierając się obiema rękami na pięknej lasce ozdobionej

gałką z kości słoniowej (zazwyczaj chodził bez laski) - ale muszę pana prosić o udzielenie mi
pięciu minut... nie więcej.

- Cały mój czas jest do pana dyspozycji - odparł Bazarow, któremu na chwilę zmieniła się

twarz, gdy Paweł Pietrowicz przestąpił próg pokoju.

- Wystarczy mi pięć minut. Chciałem panu zadać pewne pytanie.
- Pytanie? Jakie?

- Zechce pan wysłuchać. Na początku pana pobytu w domu mojego brata, jeszcze wtedy,

kiedy nie odmawiałem sobie przyjemności rozmów z panem, zdarzało mi się słyszeć pańskie

wypowiedzi o rozmaitych sprawach; ale o ile pamiętam, ani między nami, ani też w mojej
obecności nie było nigdy mowy o pojedynkach. Pozwoli pan, że zapytam, jaki jest jego po-

gląd w tym względzie?

Bazarow, który wstał przy wejściu Pawła Pietrowicza, przysiadł na skraju stołu i

skrzyżował ręce.

- Sądzę - powiedział - że z teoretycznego punktu widzenia pojedynek jest bzdurą; ale z

praktycznego, to inna sprawa.

- Chce pan powiedzieć, jeśli dobrze pana zrozumiałem, że jakikolwiek jest pański

teoretyczny pogląd na pojedynek, w praktyce nie pozwoliłby się pan obrazić nie żądając
zadośćuczynienia?

- Trafnie odgadł pan moją myśl.
- Bardzo dobrze. Miło mi słyszeć to od pana. Pańskie słowa wyprowadzają mnie z

nieświadomości...

- Z niepewności, chciał pan powiedzieć.

- Wszystko jedno; wyrażam się tak, żeby mnie rozumiano; nie jestem szczurem

seminaryjnym... Pańskie słowa uwalniają mnie od pewnej przykrej konieczności.

Postanowiłem bić się z panem.

Bazarow wytrzeszczył oczy.

- Ze mną?
- Właśnie z panem.

- Ale dlaczego? Co też pan mówi...

- Mógłbym wyjaśnić panu przyczynę - zaczął Paweł Pietrowicz. - Ale wolę ją przemilczeć.

Pan, na mój smak, jest tu zbyteczny; nie znoszę pana, gardzę panem i jeśli panu tego nie

dosyć...

Oczy Pawła Pietrowicza zaiskrzyły się... Zabłysły także oczy Bazarowa.

- Doskonale - rzekł. - Dalszych wyjaśnień nie trzeba. Zachciało się panu wypróbować na

mnie swego rycerskiego ducha. Mógłbym odmówić panu tej przyjemności, ale niech tam.

- Szczerze jestem panu zobowiązany - odrzekł Paweł Pietrowicz. - Mogę teraz żywić

nadzieję, że przyjmie pan moje wyzwanie, nie zmuszając mnie, abym się uciekał do środków

gwałtownych.

- To znaczy, mówiąc bez alegorii, do tej oto laski - z zimną krwią zauważył Bazarow. - Ma

pan słuszność. Nie musi mnie pan obrażać. Zresztą nie bardzo to byłoby bezpieczne. Może
pan pozostać dżentelmenem... Przyjmuję pańskie wyzwanie również po dżentelmeńsku.

- Doskonale - rzekł Paweł Pietrowicz i odstawił laskę w kąt. - Teraz pomówimy krótko o

warunkach naszego pojedynku; wpierw jednak chciałbym się dowiedzieć, czy uważa pan za

konieczne uznać za formalną przyczynę pojedynku niewielką sprzeczkę?

- Nie, raczej bez formalności.

- Jestem tego samego zdania. Uważam również za niestosowne wnikanie w prawdziwe

przyczyny naszego starcia. Nie znosimy się nawzajem. Czegóż trzeba więcej?

- Czegóż trzeba więcej? - powtórzył ironicznie Bazarow.
- Jeżeli zaś idzie o warunki pojedynku, ponieważ nie będziemy mieli sekundantów, skąd

bowiem ich wziąć?...

- Właśnie, skąd ich wziąć?

- Mam więc zaszczyt uczynić panu następującą propozycję: bić się będziemy jutro rano, o

godzinie szóstej, powiedzmy, za laskiem, na pistolety; bariera w odległości dziesięciu

kroków...

- Dziesięciu kroków? Tak, na tę odległość nienawidzimy się nawzajem.

- Może też być na osiem - zauważył Paweł Pietrowicz.
- Może, czemuż by nie.

- Strzelamy dwa razy; na wszelki wypadek każdy włoży do kieszeni list, w którym bierze

na siebie winę za swoją śmierć.

- Co do tego niezupełnie zgadzam się z panem - powiedział Bazarow. - Za bardzo

przypomina to francuski romans, jest trochę nieprawdopodobne.

- Być może; nie będzie pan jednak zaprzeczał, że nieprzyjemnie byłoby zostać

oskarżonym o zabójstwo?

- Przyznaję. Ale istnieje sposób, by uniknąć owych smutnych podejrzeń. Nie mamy

sekundantów, możemy jednak mieć świadka.

- Kogo, jeśli pan łaskaw?
- Piotra.

- Jakiego Piotra?
- Kamerdynera pańskiego brata. To człowiek stojący na poziomie współczesnego

wykształcenia, spełni swą rolę w sposób właściwy w podobnych wypadkach i jak najbardziej
komilfo

29

.

- Zdaje się, że pan żartuje, łaskawy panie.
- Ani trochę. Kiedy zastanowi się pan nad moją propozycją, dojdzie pan do przekonania,

że jest pełna zdrowego rozsądku i prostoty. Zawsze wyjdzie szydło z worka. Piotra zaś
podejmuję się przygotować w odpowiedni sposób i przyprowadzić na miejsce pojedynku.

- Pan wciąż żartuje - rzekł wstając z krzesła Paweł Pietrowicz. - Ale nie mogę żywić do

pana pretensji, skoro okazał mi pan tyle uprzejmej gotowości... Wszystko zatem

załatwione... Ale, ale, czy ma pan pistolety?

- Skądże miałbym je mieć, Pawle Pietrowiczu? Przecież nie jestem wojakiem.

- W takim razie pozwolę sobie ofiarować panu swoje. Może pan być pewny, że nie

strzelałem z nich już dobre pięć lat.

- Bardzo to pocieszająca wiadomość.
Paweł Pietrowicz wziął laskę...

- Pozostaje mi zatem podziękować łaskawemu panu i wrócić pana jego zajęciom. Mam

honor pożegnać pana.

- Do miłego zobaczenia, łaskawy panie - rzekł Bazarow odprowadzając gościa.
Paweł Pietrowicz wyszedł, Bazarow zaś postał chwilę przed drzwiami i wykrzyknął: - Do

wszystkich diabłów! Jak pięknie i jak głupio! Zagraliśmy niezłą komedię! Tak tańczą na
tylnych łapach tresowane psy. Ale odmówić nie mogłem; przecież na dobrą sprawę mógłby

mnie uderzyć, a wtedy... (Bazarow pobladł na samą myśl o tym; odezwała się w nim cała jego
pycha.) Wtedy musiałbym go zdusić jak kociaka. - Wrócił do swojego mikroskopu, ale serce

biło mu mocno i znikł spokój konieczny do obserwacji. „Zobaczył nas dzisiaj - myślał - lecz
czy to możliwe, żeby występował w obronie brata? I cóż to znowu takiego - pocałunek? Tu

chyba chodzi o coś innego. Ba! może on sam się kocha? Oczywiście, zakochany; jasne jak
dzień. Cóż za splot wydarzeń... Źle - orzekł wreszcie. - Źle, z jakiejkolwiek strony na to

spojrzeć. Trzeba będzie nadstawić karku i w każdym razie wyjechać; do tego Arkadiusz... I

29 Comme il faut - w dobrym tonie. (W oryg. pisownia fonetyczna.)

ten poczciwina Mikołaj Pietrowicz. Źle. Źle.”

Dzień minął jakoś szczególnie ospale i spokojnie. Fieniczka jakby wcale nie istniała;

siedziała w swym pokoju jak mysz w norce. Mikołaj Pietrowicz miał minę zatroskaną.
Doniesiono mu, że w jego pszenicy, na którą bardzo liczył, pokazała się śnieć. Paweł Pie-

trowicz wszystkich, nawet Prokoficza, przytłaczał swoją lodowatą uprzejmością. Bazarow
zaczął pisać list do ojca, ale podarł go i rzucił pod stół. „Jak umrę - pomyślał - to się

dowiedzą; ale nie umrę. Nie, długo jeszcze będę się błąkał po świecie." Kazał Piotrowi, żeby
przyszedł do niego nazajutrz o świcie w ważnej sprawie. Piotr wyobraził sobie, że Bazarow

chce go zabrać ze sobą do Petersburga. Bazarow położył się późno, całą noc dręczyły go
chaotyczne sny... Majaczyła mu się Odincowa, która była zarazem jego matką, za nią

chodziła kotka z czarnymi wąsikami, i to była Fieniczka; Paweł Pietrowicz ukazywał mu się
jako wielki las, z którym musi się jednak bić. Piotr obudził go o czwartej nad ranem; ubrał

się natychmiast i wyszli razem.

Poranek był piękny i świeży; małe strzępiaste chmurki podobne do baranków stały na

bladym lazurze; drobna rosa osypała liście i trawę, błyszczała jak srebro na pajęczynach;
wilgotna ciemna ziemia jak gdyby zachowała jeszcze rumiany odblask zorzy; w niebie

dzwoniły pieśni skowronków. Bazarow doszedł do zagajnika, usiadł na skraju i dopiero
wtedy powiedział Piotrowi, jakich od niego oczekuje usług. Udoskonalony lokaj przeraził się

śmiertelnie, ale Bazarow uspokoił go zapewniając, że będzie tylko stał z boku i patrzył, i że
nie ponosi żadnej odpowiedzialności.

- A pomyśl tylko - dodał - jak poważną masz odegrać rolę! - Piotr rozłożył ręce, spuścił

oczy i z pozieleniałą twarzą oparł się o brzozę.

Droga prowadząca z Mariina okrążała lasek; leżał jeszcze na niej lekki kurz, nie tknięty

od poprzedniego dnia ani kołem, ani ludzką stopą. Bazarow mimo woli patrzył na ową

drogę, rwał i gryzł źdźbła trawy i wciąż sobie powtarzał: „Co za głupota." Przejął go poranny
chłód, wzdrygnął się dwukrotnie... Piotr spojrzał na niego smętnie, ale Bazarow tylko się

uśmiechnął: nie czuł wcale strachu.

Na drodze rozległ się tętent kopyt... Zza drzew ukazał się chłop. Pędził przed sobą dwa

spętane konie. Mijając Bazarowa spojrzał na niego trochę dziwnie, nie zdjął czapki, co
najwidoczniej przygnębiło Piotra jako niedobry znak. „Także wstał wcześnie - pomyślał

Bazarow - ale przynajmniej do roboty, a my?”

- Zdaje się, że jaśnie pan idzie - szepnął nagle Piotr.

Bazarow podniósł głowę i ujrzał Pawła Pietrowicza. Ubrany w lekki kraciasty surdut i

białe jak śnieg pantalony, szedł szybko drogą; pod pachą niósł skrzynkę owiniętą w zielone

sukno.

- Zechce mi pan wybaczyć, że kazałem na siebie czekać - powiedział kłaniając się naprzód

Bazarowowi, potem zaś Piotrowi, w którym w owej chwili szanował jak gdyby sekundanta. -
Nie chciałem budzić mojego kamerdynera.

- Nic nie szkodzi - odparł Bazarow - przyszliśmy dopiero przed chwilą.
- Ach, tak? Tym lepiej. - Paweł Pietrowicz rozejrzał się wokół. - Nie widać nikogo, nikt

nam nie przeszkodzi... Możemy zaczynać?

- Dobrze.

- Przypuszczam, że nie żąda pan nowych wyjaśnień.
- Nie.

- Czy zechce pan nabić pistolety? - zapytał Paweł Pietrowicz wyjmując broń ze skrzynki.
- Nie, proszę, niech pan nabije, a ja będę odmierzał kroki. Mam dłuższe nogi - dodał

Bazarow z uśmiechem. - Raz, dwa, trzy...

- Eugeniuszu Wasiliczu - z wysiłkiem wyjąkał Piotr (trząsł się jak w febrze) - jeśli taka

pańska łaska, ja sobie odejdę na bok.

- Cztery... pięć... Odejdź, bratku, odejdź; możesz nawet stanąć za drzewem i zatkać uszy,

tylko nie zamykaj oczu; jeśli który z nas upadnie, biegnij na pomoc. Sześć... siedem...
osiem... - Bazarow przystanął. - Dosyć? - rzekł zwracając się do Pawła Pietrowicza. - Czy też

dodać jeszcze dwa kroki?

- Jak pan sobie życzy - powiedział tamten ładując drugi nabój.

- Dodamy zatem jeszcze dwa kroki. - Bazarow końcem buta zaznaczył linię. - Oto bariera.

Ale właśnie: na ile kroków od bariery mamy odejść? To także ważne zagadnienie. Wczoraj

nie mówiliśmy o tym.

- Myślę, że na dziesięć - odparł Paweł Pietrowicz podając Bazarcwowi oba pistolety. -

Raczy pan wybrać.

- Raczę. Przyzna pan, Pawle Pietrowiczu, że nasz pojedynek jest niezwykły, niemal

śmieszny? Niech pan tylko spojrzy na fizjonomię naszego sekundanta.

- Pan wciąż ma ochotę żartować - odparł Paweł Pietrowicz. - Nie przeczę, że nasz

pojedynek jest dziwny, ale uważam za swój obowiązek uprzedzić pana, że mam zamiar
pojedynkować się na serio. A bon entendeur, salut.

30

- O, nie wątpię, że postanowiliśmy zabić jeden drugiego, czemu jednak nie pośmiać się

trochę, nie połączyć utile dulci

31

? Pan do mnie po francusku, a ja do pana po łacinie.

- Będę się pojedynkował na serio - powtórzył Paweł Pietrowicz i ruszył na swoje miejsce.

30 Kto rozumie, niech korzysta z przestrogi.
31 przyjemne z pożytecznym

Bazarow odliczył dziesięć kroków od bariery i stanął.

- Gotów pan? - zapytał Paweł Pietrowicz.

- Najzupełniej.
- Możemy zaczynać.

Bazarow powoli zaczął iść naprzód. Paweł Pietrowicz ruszył na niego włożywszy lewą

rękę do kieszeni i stopniowo unosząc lufę pistoletu... „Mierzy mi prosto w nos - pomyślał

Bazarow - jak ten zbój starannie celuje! Doprawdy, nieprzyjemne wrażenie. Będę patrzył na
łańcuszek jego zegarka..." Coś ostro bzyknęło koło ucha Bazarowa i w tej samej chwili rozległ

się wystrzał. „Słyszałem, więc nic się nie stało" - przemknęło mu przez myśl. Zrobił jeszcze
jeden krok i nie celując nacisnął cyngiel. Paweł Pietrowicz drgnął lekko i chwycił się ręką za

udo. Strużka krwi pociekła po jego białych spodniach.

Bazarow rzucił pistolet i zbliżył się do swego przeciwnika.

- Pan jest ranny? - spytał.
- Miał pan prawo wezwać mnie do bariery - odezwał się Paweł Pietrowicz. - Nic mi nie

jest. Według warunków każdy ma jeszcze po jednym strzale.

- No, wybaczy pan, zostawimy to na drugi raz - odparł Bazarow i podtrzymał Pawła

Pietrowicza, który stawał się coraz bledszy. - Teraz nie jestem pojedynkowiczem, tylko
lekarzem, i muszę przede wszystkim obejrzeć pańską ranę. Piotrze! Chodź tutaj! Gdzieś się

schował?

- Wszystko to głupstwo... Nie trzeba mi niczyjej pomocy - rzekł powoli Paweł Pietrowicz -

i... trzeba... znów... - Chciał podkręcić wąsa, ale ręka mu osłabła, oczy stanęły w słup i stracił
przytomność.

- A to dopiero! Omdlenie! Dlaczego?! - mimo woli wykrzyknął Bazarow kładąc Pawła

Pietrowicza na trawę. - Zobaczmy, co to takiego. - Wyjął chustkę, otarł krew i pomacał udo

zemdlonego. - Kość cała - mruczał przez zęby - kula przeszła płytko, na wylot, tylko jeden
muskuł, vastus externus, szarpnięty. Za trzy tygodnie będzie mógł tańczyć!... Omdlenie!

Och, ci nerwowi ludzie. I taka cienka skóra.

- Jaśnie pan zabity? - rozległ się za jego plecami drżący głos Piotra.

Bazarow obejrzał się.
- Biegnij szybko po wodę, bratku, przeżyje ciebie i mnie.

Ale zdawało się, że sługa doskonały nie rozumie jego słów, nie ruszał się bowiem z

miejsca. Paweł Pietrowicz powoli otworzył oczy. Umiera! - szepnął Piotr i zaczął się żegnać.

- Ma pan rację... Jaka głupia fizjonomia - rzekł z wymuszonym uśmiechem ranny

dżentelmen.

- Idźże po wodę, do diabła! - krzyknął Bazarow.
- Nie trzeba... To chwilowy vertige

32

... Niech mi pan pomoże usiąść... O, tak!... Trzeba

tylko czymkolwiek przewiązać zadraśnięcie, dojdę do domu pieszo albo można po mnie
przysłać linijkę. Jeśli pan się zgadza, nie będziemy kontynuowali pojedynku. Postąpił pan

szlachetnie... dzisiaj, tylko dzisiaj, proszę pamiętać.

- Przeszłości nie ma co wspominać - rzekł Bazarow. - Jeśli zaś mowa o przyszłości, to też

nie warto sobie łamać głowy, ponieważ mam zamiar natychmiast się stąd ulotnić. Proszę
pozwolić, przewiążę panu nogę; rana nie jest niebezpieczna, lepiej jednak zatamować krew.

Ale najpierw muszę doprowadzić do przytomności tego śmiertelnika.

Bazarow potrząsnął Piotrem i kazał mu iść po linijkę.

- Uważaj, nie przestrasz mi brata - powiedział Paweł Pietrowicz - żeby ci nie przyszło do

głowy o czymś mu mówić.

Piotr pobiegł co sił; przez ten czas obaj przeciwnicy siedzieli na ziemi i milczeli. Paweł

Pietrowicz starał się nie patrzeć na Bazarowa: mimo wszystko nie chciał się z nim pogodzić;

wstyd mu było swej wyniosłości, niepowodzenia całej wszczętej przez siebie sprawy, chociaż
czuł, że pomyślniej zakończyć się nie mogła. „Przynajmniej nie będzie tu sterczał - uspokajał

siebie - dobre i to." Trwało ciężkie i niezręczne milczenie. Obaj czuli się nieswojo. Każdy z
nich zdawał sobie sprawę, że rozumieją się wzajemnie. Ta świadomość miła jest dla

przyjaciół, ale zgoła nieprzyjemna dla przeciwników, zwłaszcza wtedy, kiedy nie można ani
się pogodzić, ani rozejść.

- Czy nie przywiązałem panu nogi zbyt mocno? - zapytał wreszcie Bazarow.
- Nie, doskonale - odparł Paweł Pietrowicz i po chwili dodał: - Brata nie da się oszukać,

trzeba mu będzie powiedzieć, że posprzeczaliśmy się o politykę.

- Doskonale - rzekł Bazarow. - Może pan powiedzieć, że wymyślałem na wszystkich

anglomanów.

- Świetnie. Jak pan przypuszcza, co myśli o nas teraz ten człowiek? - ciągnął dalej Paweł

Pietrowicz wskazując tego samego chłopa, który na kilka minut przed pojedynkiem pędził
obok Bazarowa spętane konie, a teraz wracając zboczył z drogi i zdjął czapkę na widok

„panów".

- Któż to może wiedzieć! - odparł Bazarow. - Najprawdopodobniej wcale nie myśli.

Rosyjski chłop to ów tajemniczy nieznajomy, o którym ongi tyle mówiła pani Radeliffe

33

. Kto

go zrozumie? Przecież on sam siebie nie rozumie.

32 zawrót głowy
33 Anna Radeliffe (1764 - 1823) - powieściopisarka angielska. Turgieniew ma tu zapewne na myśli bohatera jej

powieści Tajemnica Adolfa. (Przyp. red.)

- Ach, więc pan... - zaczął Paweł Pietrowicz i nagle zawołał: - Spójrz pan, co ten pański

głupi Piotr narobił! Przecież to mój brat tu jedzie.

Bazarow odwrócił się i ujrzał bladą twarz Mikołaja Pietrowicza siedzącego w linijce.

Wyskoczył, zanim się zatrzymała, i podbiegł do brata.

- Co to znaczy? - spytał wzburzony. - Na miłość boską, Eugeniuszu Wasiliczu, co się

stało?

- Nic się nie stało - odpowiedział Paweł Pietrowicz. - Niepotrzebnie cię niepokojono.

Posprzeczaliśmy się trochę z panem Bazarowem i musiałem za to zapłacić.

- Jakże do tego przyszło, Boże drogi?
- Widzisz, pan Bazarow wyraził się pogardliwie o sir Robercie Peelu. Śpieszę dodać, że

sam ponoszę całkowitą winę; pan Bazarow zachował się bez zarzutu. Wyzwałem go.

- Zlituj się, ty przecie broczysz krwią!

- Myślałeś może, że mam w żyłach wodę? Takie puszczenie krwi dobrze mi nawet zrobi.

Prawda, doktorze? Pomóż mi wsiąść i nie oddawaj się melancholii. Jutro będę zdrów. O tak,

doskonale. Stangret, jazda!

Mikołaj Pietrowicz poszedł za linijką. Bazarow został nieco w tyle...

- Muszę pana prosić, żeby zechciał pan zająć się bratem - zwrócił się do niego Mikołaj

Pietrowicz - zanim nie przyjedzie z miasta inny lekarz.

Bazarow w milczeniu schylił głowę.
W godzinę później Paweł Pietrowicz leżał już w łóżku z umiejętnie zabandażowaną nogą.

W całym domu zapanował popłoch; Fieniczce zrobiło się słabo. Mikołaj Pietrowicz
cichaczem załamywał ręce. Ale Paweł Pietrowicz śmiał się i żartował, zwłaszcza z

Bazarowem; włożył cienką batystową koszulę, elegancką poranną kurtkę i czapeczkę, nie
pozwolił zapuścić stor na okna i zabawnie skarżył się na przymusową dietę.

W nocy dostał jednak gorączki; rozbolała go głowa. Z miasta przyjechał doktor. (Mikołaj

Pietrowicz nie usłuchał brata, zresztą życzył sobie tego również Bazarow, który, żółty i zły,

przez cały dzień siedział w swoim pokoju i tylko na chwilę wpadał do chorego; dwa razy
spotkał Fieniczkę, ale ona z przerażeniem od niego uciekła.) Nowy doktor zalecił chłodzące

napoje i potwierdził opinię Bazarowa, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa. Mikołaj
Pietrowicz powiedział mu, że brat zranił się wskutek własnej nieostrożności, na co doktor

odparł: „Hm!", ale otrzymawszy natychmiast dwadzieścia pięć rubli srebrem, rzekł:

- Tak, tak. Doprawdy, takie rzeczy często się zdarzają.

Nikt w domu nie kładł się i nie rozbierał. Mikołaj Pietrowicz wciąż wchodził na palcach

do brata i tak samo cichutko stamtąd wychodził; Paweł Pietrowicz drzemał, z lekka

pojękiwał, mówił po francusku:

„Couchez - vous"

34

i prosił, żeby mu dano pić. Raz Mikołaj Pietrowicz kazał Fieniczce, by

podała mu szklankę lemoniady; Paweł Pietrowicz popatrzył uważnie na Fieniczkę i wypił
szklankę do dna. Nad ranem gorączka się podniosła, chory zaczął trochę majaczyć. Naprzód

mówił słowa bez związku, potem nagle otworzył oczy i zobaczywszy przy swoim łóżku
troskliwie nad sobą pochylonego brata rzekł:

- Mikołaju, prawda, że Fieniczka podobna jest do Nelly?
- Do jakiej Nelly, Pasza?

- Jak to, nie wiesz? Do księżny R. Zwłaszcza górna część twarzy. C’est de la même

familie.

35

Mikołaj Pietrowicz nic nie odpowiedział i w głębi duszy zdziwił się, jak trwałe są dawne

uczucia w człowieku.

„Że też w takiej chwili mu się to przypomniało!" - pomyślał.
- Ach, jakże kocham tę pustą istotę! - jęknął Paweł Pietrowicz, smętnie zakładając ręce

pod głowę. - Nie ścierpię, aby jakiś zuchwalec śmiał dotknąć... - mamrotał w kilka chwil
potem.

Mikołaj Pietrowicz westchnął; nie podejrzewał nawet, do kogo odnoszą się te słowa.
Bazarow zjawił się u niego nazajutrz o ósmej. Załatwił już swoje sprawy i wypuścił na

wolność wszystkie żaby, owady i ptaki.

- Pan przyszedł się ze mną pożegnać? - spytał Mikołaj Pietrowicz wstając.

- Tak.
- Rozumiem pana i pochwalam pańską decyzję. Mój biedny brat jest bez wątpienia

winien; został też ukarany. Mówił mi, że zachował się tak, iż nie mógł pan inaczej postąpić.
Wierzę, że nie mógł pan uniknąć tego pojedynku, który... w pewnym stopniu można

wytłumaczyć stałym antagonizmem waszych wzajemnych poglądów. (Mikołaj Pietrowicz
plątał się nieco w słowach.) Mój brat jest człowiekiem dawnego pokroju, zapalczywym i

upartym... Bogu dzięki, że na tym się skończyło... Zrobiłem wszystko, by uniknąć rozgłosu...

- Zostawię panu swój adres na wypadek, gdyby się coś stało - zauważył niedbale

Bazarow.

- Mam nadzieję, że nic się nie stanie, Eugeniuszu Wasiliewiczu... Bardzo żałuję, że pański

pobyt w moim domu tak... tak się zakończył. Martwi mnie to tym bardziej, że Arkadiusz...

- Prawdopodobnie go zobaczę - rzekł Bazarow, w którym wszelkiego rodzaju

„wyjaśnienia" i „oświadczenia" zawsze budziły niecierpliwość. - W przeciwnym razie proszę

34 Połóż się.
35 Jest w tym samym rodzaju.

mu przekazać ukłony i przyjąć wyrazy żalu.

- Ja także proszę... - odparł z ukłonem Mikołaj Pietrowicz. Ale Bazarow nie czekał, aż

skończy zdanie, i wyszedł.

Dowiedziawszy się o zamierzonym wyjeździe Bazarowa Paweł Pietrowicz oświadczył, że

chce go zobaczyć, i uścisnął mu dłoń. Ale Bazarow pozostał zimny jak lód; rozumiał, że
Paweł Pietrowicz chciał się okazać wspaniałomyślny. Z Fieniczką nie udało mu się pożegnać;

wymienił z nią tylko spojrzenia przez okno. Jej twarz wydała mu się smutna. „Źle z nią! -
rzekł do siebie. - No, jakoś się wykaraska!" Piotr natomiast rozczulił się tak, że płakał na jego

ramieniu, aż Bazarow musiał przywołać go do porządku oświadczając, że mazgaj z niego, i
kwita. Duniasza uciekła do zagajnika, aby ukryć swoje wzruszenie. Winowajca tych

wszystkich nieszczęść wsiadł do bryczki, zapalił cygaro i kiedy na czwartej wiorście po raz
ostatni oczom jego ukazała się rozwinięta w jednej linii posiadłość Kirsanowów i nowo

wzniesiony dwór, splunął tylko i mrucząc: „Przeklęte jaśniepaństwo", mocniej otulił się
szynelem.

Paweł Pietrowicz niebawem poczuł się lepiej; ale w łóżku wypadło mu przeleżeć około

tygodnia. Swoją, jak powiadał, niewolę znosił dość cierpliwie, tylko za bardzo zajmował się

toaletą i wciąż kazał rozpylać w pokoju wodę kolońską. Mikołaj Pietrowicz czytał mu
czasopisma; Fieniczka usługiwała mu jak przedtem, przynosiła bulion, lemoniadę, jajka na

miękko, herbatę; ale za każdym razem, kiedy wchodziła do pokoju, ogarniał ją skryty lęk.
Nieoczekiwany postępek Pawła Pietrowicza przestraszył w domu wszystkich, ją zaś

najbardziej; jeden tylko Prokoficz nie stracił kontenansu i tłumaczył, że za jego czasów
panowie też do siebie strzelali, „ale tylko szlachetnie urodzeni panowie, a takim chłystkom

kazaliby za zuchwalstwo złupić skórę w stajni".

Fieniczka prawie nie miała wyrzutów sumienia; ale od czasu do czasu męczyła ją myśl o

prawdziwej przyczynie pojedynku; Paweł Pietrowicz patrzył zresztą na nią tak dziwnie... że
nawet odwracając się do niego plecami, czuła na sobie jego spojrzenie. Schudła z tego

ciągłego wewnętrznego niepokoju i jak to się często zdarza, stała się jeszcze ładniejsza.

Pewnego razu - rzecz działa się z rana - Paweł Pietrowicz czuł się już dobrze i przeszedł z

łóżka na kanapę, Mikołaj Pietrowicz zaś zapytawszy o jego zdrowie udał się na gumno.
Fieniczka przyniosła filiżankę herbaty, postawiła ją na stoliku i chciała odejść. Paweł

Pietrowicz zatrzymał ją.

- Dokąd pani tak śpieszy, Fiedosjo Nikołajewno - zaczął - czy pani zajęta?

- Nie... Tak... Muszę nalewać herbatę.
- Duniasza naleje sama; niechże pani troszeczkę posiedzi przy chorym. Zresztą chcę z

panią pomówić.

Fieniczka w milczeniu usiadła na brzeżku fotela.

- Od dawna już - zaczął Paweł Pietrowicz szarpiąc wąsa - chciałem zapytać: czy pani się

mnie boi?

- Ja?
- Tak, pani. Patrzy pani na mnie tak, jakby pani miała nieczyste sumienie.

Fieniczka zaczerwieniła się, ale spojrzała na Pawła Pietrowicza, Wydał się jej dziwny i

serce w niej leciutko zadrżało.

- Przecież ma pani czyste sumienie? - zapytał.
- Czemuż by miało być inaczej? - szepnęła.

- Któż to może wiedzieć! Zresztą wobec kogo mogłaby pani zawinić? Wobec mnie?

Trudno uwierzyć. Wobec innych domowników? Również nieprawdopodobne. Czyżby wobec

brata? Przecież go pani kocha?

- Kocham.

- Z całego serca, z całej duszy?
- Kocham Mikołaja Pietrowicza z całego serca.

- Naprawdę? Spójrz na mnie, Fieniczka (nazwał ją tak po raz pierwszy...). Wiesz,

kłamstwo to wielki grzech!

- Nie kłamię, Pawle Pietrowiczu. Jeślibym nie kochała Mikołaja Pietrowicza, nie

miałabym po co żyć!

- I nie zamienisz go na nikogo?
- Na kogóż miałabym go zamienić?

- Kto to może wiedzieć! Chociażby na tego pana, który stąd odjechał.
Fieniczka wstała.

- Boże mój, dlaczego pan mnie męczy, Pawle Pietrowiczu? Co panu zrobiłam? Jak pan

może tak mówić?

- Fieniczka - rzekł smutnym głosem Paweł Pietrowicz - przecież ja widziałem...
- Co pan widział?

- Tam... w altance.
Fieniczka zapłoniła się aż po uszy.

- Cóż ja jestem temu winna? - zapytała z wysiłkiem.
- Nie jesteś winna? Nie? Ani trochę?

- Kocham tylko Mikołaja Pietrowicza i zawsze go będę kochała! - rzekła z nieoczekiwaną

siłą i szloch ścisnął jej gardło. - O tym, co pan widział, nawet na Sądzie Ostatecznym

powiem, że nie byłam winna, i lepiej, żebym zaraz umarła, jeśli może mnie ktoś o takie
rzeczy podejrzewać, że ja wobec mojego dobroczyńcy Mikołaja Pietrowicza...

Ale tutaj głos odmówił jej posłuszeństwa i w tej samej chwili poczuła, że Paweł

Pietrowicz chwycił i ścisnął jej rękę... Spojrzała na niego i skamieniała. Był jeszcze bledszy

niż przedtem; oczy mu błyszczały, ale co najdziwniejsza, wielka łza toczyła się po jego
policzku.

- Fieniczka! - powiedział jakimś dziwnym szeptem. - Kochaj, kochaj mojego brata! To

taki dobry, prawy człowiek. Nie zdradź go dla nikogo w świecie. Nie słuchaj niczyich słów!

Pomyśl, czy może być coś okropniejszego niż kochać i nie być kochanym! Nie porzucaj nigdy
mego biednego Mikołaja!

Zdumienie Fieniczki było tak wielkie, że w mgnieniu oka obeschły jej łzy i minął strach.

Ale co poczuła, kiedy Paweł Pietrowicz, sam Paweł Pietrowicz, przycisnął usta do jej ręki i

przywarł do niej nie całując, a tylko z rzadka spazmatycznie wzdychając...

„Boże! - pomyślała. - Czy to nie atak?...”

W owej właśnie chwili zadrżało w nim całe jego zmarnowane życie.
Schody zaskrzypiały... Ktoś szedł szybko... Odepchnął ją od siebie i opadł na poduszki.

Otworzyły się drzwi i wszedł Mikołaj Pietrowicz, zarumieniony i wesoły. Mitia, tak samo
rumiany i wesoły jak ojciec, w samej tylko koszulce, podskakiwał na jego rękach, zaczepiając

gołymi nóżkami o wielkie guziki jego wiejskiego płaszcza.

Fieniczka pobiegła ku nim i objąwszy ich rękami, przytuliła głowę do ramienia Mikołaja

Pietrowicza. Zdziwił się: wstydliwa, skromna Fieniczka nigdy nie tuliła się do niego w
obecności innych.

- Co się stało? - rzekł i spojrzawszy na brata podał jej dziecko. - Czujesz się gorzej? -

zapytał podchodząc do Pawła Pietrowicza.

Tamten zakrył twarz batystową chustką.
- Nie... tak... nic... Przeciwnie, znacznie mi lepiej.

- Niepotrzebnie przeniosłeś się na kanapę. Dokąd idziesz? - dodał Mikołaj Pietrowicz

zwracając się do Fieniczki, ale ona zamknęła już za sobą drzwi. - Przyniosłem ci mojego

zucha; zatęsknił do stryja. Czemu go zabrała? Ale co ci jest? Czy coś się stało?

- Bracie! - uroczyście rzekł Paweł Pietrowicz.

Mikołaj Pietrowicz drgnął. Nie wiadomo dlaczego ogarnął go lęk.
- Bracie - powtórzył Paweł Pietrowicz. - Daj mi słowo, że spełnisz moją prośbę.

- Jaką prośbę? Mów.
- To sprawa bardzo poważna; według mnie, od tego zależy całe twoje szczęście.

Ostatnimi czasy wiele myślałem o tym, co chcę ci teraz powiedzieć... Bracie, spełnij swój
obowiązek, obowiązek uczciwego i szlachetnego człowieka, przestań siać zgorszenie i dawać

zły przykład - ty, najlepszy z ludzi.

- Co chcesz powiedzieć, Pawle?

- Ożeń się z Fieniczką... Ona ciebie kocha, jest matką twego syna.
Mikołaj Pietrowicz odstąpił na krok i klasnął w dłonie.

- Ty to mówisz, Pawle? Ty, którego zawsze uważałem za najbardziej nieubłaganego

przeciwnika podobnych małżeństw? Ty to mówisz! Czy nie wiesz, że tylko z szacunku dla

ciebie nie wypełniłem tego, co tak słusznie nazywasz moim obowiązkiem?

- Niepotrzebnie zatem liczyłeś się ze mną - rzekł ze smutnym uśmiechem Paweł

Pietrowicz. - Powoli dochodzę do wniosku, że Bazarow miał rację zarzucając mi
arystokratyzm. Nie, drogi bracie, dosyć już tych fochów i oglądania się na wielki świat; jeste-

śmy ludzie starzy i spokojni; czas wyzbyć się wszelkiej próżności. Zacznijmy właśnie tak, jak
powiadasz, spełniać nasz obowiązek, a jeszcze osiągniemy szczęście.

Mikołaj Pietrowicz zaczął ściskać brata.
- Otworzyłeś mi do reszty oczy! - zawołał. - Nie na próżno zawsze twierdziłem, że jesteś

najlepszym i najmądrzejszym człowiekiem na świecie; a teraz widzę, że jesteś równie
rozsądny, jak wspaniałomyślny.

- Spokojnie, spokojnie - przerwał mu Paweł Pietrowicz. - Żebyś nie uraził nogi twego

rozsądnego brata, który mając już pod pięćdziesiątkę pojedynkował się niczym podchorąży.

A więc rzecz postanowiona: Fieniczka będzie moją... belle - soeur

36

.

- Drogi mój Pawle! Ale co powie Arkadiusz?

- Arkadiusz? Przecież on zatriumfuje! Małżeństwa nie uznaje, ale to mile pogłaszcze jego

poczucie równości. Doprawdy, jakież mogą być kasty au dix - neuviéme siecle

37

?

- Ach, Pawle, Pawle! Pozwól, że pocałuję cię raz jeszcze. Nie bój się, będę ostrożny.
Bracia uścisnęli się.

- Jak myślisz, czy należy jej zaraz powiedzieć o twoim zamiarze? - zapytał Paweł

Pietrowicz.

- Po co się śpieszyć? - zaoponował Mikołaj Pietrowicz. - Czyś z nią rozmawiał?
- Ja? Quelle idée!

38

- No, to doskonale. Przede wszystkim wracaj do zdrowia, tamto nam nie ucieknie. Trzeba

dobrze się zastanowić, obmyślić.

36 bratową
37 w dziewiętnastym wieku
38 Cóż za pomysł!

- Ale jesteś zdecydowany?
- Oczywiście, i dziękuję z całego serca. Teraz cię zostawię; musisz odpocząć; każde

wzruszenie ci szkodzi. Pomówimy jeszcze o tym. Zaśnij, mój drogi, i niechaj ci Bóg da
zdrowie!

„Za co on mi tak dziękuje? - pomyślał Paweł Pietrowicz, gdy został sam. - Przecież to

tylko od niego zależało. Ja zaś, gdy tylko się ożeni, wyjadę gdzieś daleko, do Drezna albo do

Florencji, i będę tam mieszkał, póki nie zdechnę.”

Zwilżył sobie czoło wodą kolońską i zamknął oczy. Jego piękna, wychudła głowa,

oświetlona jasnym blaskiem dnia, spoczywała na białej poduszce jak głowa umarłego... I w
samej rzeczy - był jak umarły.

XXV

W Nikolskoje, w ogrodzie, pod cienistym, wysokim jesionem siedzieli na ławeczce z

darni Katia i Arkadiusz; obok nich na ziemi leżała Fifi, której długie ciało przybrało piękną
pozycję zwaną przez myśliwych „zajęczą". Arkadiusz i Katia milczeli; on trzymał w rękach na

wpół otwartą książkę, ona wyjmowała z koszyka pozostałe okruszynki bułki i rzucała je kilku
wróblom, które z właściwym sobie tchórzliwym zuchwalstwem skakały i świergotały tuż u jej

nóg. Lekki wiatr, szeleszcząc wśród liści jesionu, powoli przesuwał tam i z powrotem po
ciemnej ścieżce i żółtym grzbiecie Fifi bladozłote plamy światła; głęboki cień padał na

Arkadiusza i Katię; niekiedy tylko w jej włosach rozbłyskiwało jasne pasemko. Oboje
milczeli; lecz właśnie w tym, jak milczeli i siedzieli obok siebie, widać było pełną

wzajemnego zaufania bliskość; każde z nich jak gdyby nie myślało o swoim sąsiedzie, ale w
głębi duszy radowało się jego obecnością. Twarze ich zmieniły się od tego czasu, kiedy

widzieliśmy ich po raz ostatni: Arkadiusz wydawał się spokojniejszy, Katia bardziej
ożywiona i śmielsza.

- Czy pani nie uważa - zaczął Arkadiusz - że jesion ma w rosyjskim trafną nazwę: żadne z

drzew tak lekko i jasno nie rysuje się w powietrzu.

Katia podniosła oczy i powiedziała: „Tak", Arkadiusz zaś pomyślał: „Ona nie robi mi

zarzutów, że wyrażam się pięknie.”

- Nie lubię Heinego - rzekła Katia wskazując wzrokiem książkę, którą Arkadiusz trzymał

w ręku - ani kiedy się śmieje, ani kiedy płacze; lubię go, kiedy jest zadumany i smutny.

- A ja lubię, kiedy się śmieje - zauważył Arkadiusz.
- To są jeszcze ślady pańskich dawnych satyrycznych upodobań... („Dawne ślady! -

pomyślał Arkadiusz - gdyby Bazarow to słyszał!") Ale proszę poczekać, już my pana
przerobimy.

- Któż mnie przerobi? Pani?
- Kto? Siostra; Porfiriusz Płatonowicz, z którym pan się już nie kłóci; ciocia, którą pan

onegdaj odprowadził do cerkwi.

- Przecież nie mogłem odmówić! Jeśli zaś mowa o Annie Siergiejewnie, to w wielu

sprawach, jak pani pamięta, zgadzała się z Eugeniuszem.

- Siostra była wówczas pod jego wpływem, tak samo jak pan.

- Jak ja! Czy pani nie spostrzegła, że już uwolniłem się od jego wpływu?
Katia nie odpowiedziała.

- Wiem - ciągnął dalej Arkadiusz - że on nigdy się pani nie podobał.

- Nie mogę o nim wydawać sądu.
- Wie pani co, Katarzyno Siergiejewno? Kiedy słyszę taką odpowiedź, nigdy jej nie

wierzę... Nie ma człowieka, o którym nie moglibyśmy wydać sądu! To po prostu wykręt.

- Powiem panu zatem, że on... nie żeby mi się nie podobał, ale czuję, że jest mi obcy, że ja

jestem mu obca... i że pan też jest mu obcy.

- Dlaczego?

- Jak by to powiedzieć?... To drapieżnik, my zaś jesteśmy oswojeni.
- Ja także?

Katia skinęła głową. Arkadiusz podrapał się za uchem.
- Katarzyno Siergiejewno, przecież, prawdę mówiąc, to określenie jest obraźliwe.

- Czyżby pan chciał być drapieżny?
- Nie, ale silny, energiczny.

- Tego nie można chcieć... Pański przyjaciel na przykład tego nawet nie chce, ale to w

nim jest.

- Hm! Więc pani przypuszcza, że miał wielki wpływ na Annę Siergiejewne?
- Tak. Ale nad nią nikt długo nie może mieć przewagi - dodała Katia półgłosem.

- Dlaczego pani tak myśli?
- Jest bardzo dumna... Nie, nie to nawet chciałam powiedzieć... Po prostu bardzo ceni

swoją niezależność.

- Któż jej nie ceni? - zapytał Arkadiusz, lecz natychmiast przemknęło mu przez myśl:

„Ale na co właściwie niezależność?" - „Na co właściwie niezależność?" - pomyślała także
Katia. Młodym ludziom, którzy często przebywają ze sobą i są w przyjaźni, nieustannie

przychodzą do głowy te same myśli.

Arkadiusz uśmiechnął się i przysunąwszy się nieco do Kati, rzekł szeptem:

- Proszę się przyznać, że pani trochę się jej boi?
- Kogo?

- Jej - z naciskiem powtórzył Arkadiusz.
- A pan? - spytała z kolei Katia.

- Ja także; proszę zauważyć, że powiedziałem: ja także.
Katia pogroziła mu palcem.

- Dziwi mnie to - zaczęła. - Siostra nigdy nie była tak przyjaźnie do pana usposobiona jak

teraz; znacznie bardziej niż w czasie pana pierwszego pobytu.

- Ach tak!
- Pan tego nie zauważył? Nie cieszy to pana?

Arkadiusz zamyślił się.
- Czym mogłem sobie zasłużyć na przychylność Anny Siergiejewny? Może tym, że

przywiozłem listy waszej matki?

- To także, ale są i inne powody, o których nie powiem.

- Dlaczego?
- Nie powiem.

- O! Wiem, że pani jest bardzo uparta.
- Jestem uparta.

- I spostrzegawcza.
Katia z boku spojrzała na Arkadiusza.

- Może to pana gniewa? O czym pan myśli?
- Myślę o tym, skąd pani ma tę spostrzegawczość. Pani jest tak płochliwa i nieufna; pani

stroni od ludzi...

- Wiele przebywałam sama; wtedy mimo woli zaczyna się myśleć. Czyżbym stroniła od

wszystkich?

Arkadiusz spojrzał na nią z wdzięcznością.

- Dobrze - ciągnął dalej - lecz ludzie w pani sytuacji, chcę powiedzieć, z pani fortuną,

rzadko odznaczają się tą cechą; do nich, jak do panujących, prawda z trudem dociera.

- Przecież nie jestem bogata.
Arkadiusz zdziwił się i nie od razu zrozumiał, co powiedziała. „Rzeczywiście, przecież

majątek należy do siostry!" - przyszło mu do głowy; myśl ta nie była dla niego przykra.

- Jak pani to ładnie powiedziała! - rzekł.

- Dlaczego?
- Ładnie, po prostu, bez skrępowania i jakiejkolwiek pozy. Przypuszczam zresztą, iż

człowiek, który wie i mówi, że jest biedny, odczuwa jakąś fałszywą dumę.

- Dzięki siostrze nie zaznałam biedy; wspomniałam o mojej sytuacji materialnej dlatego,

że tak wypadło w rozmowie.

- Tak, ale proszę się przyznać, że ma pani w sobie odrobinę tej dumy, o której teraz

mówiłem.

- Na przykład?

- Przecież pani, proszę mi wybaczyć moje pytanie, przecież pani nie wyszłaby za mąż za

bogatego człowieka?

- Gdybym go bardzo kochała... Nie, zdaje się, że nawet wówczas też nie.
- Aha! Widzi pani! - zawołał Arkadiusz i po chwili dodał: - A dlaczego nie wyszłaby pani

za mąż w takim wypadku?

- Dlatego, że nawet w pieśni śpiewa się o nierównym małżeństwie.

- Może pani chce panować albo...
- O nic! Na co mi to? Przeciwnie, gotowa jestem się podporządkować, ale trudno znosić

nierówność. Szanować się wzajemnie i słuchać, to szczęście; lecz istnienie w ciągłej
zależności... Nie, tego już nadto.

- Tego już nadto - powtórzył Arkadiusz. - Tak, tak - ciągnął dalej - nie przypadkiem

płynie w pani ta sama krew co w Annie Siergiejewnie; pani jest równie samodzielna jak ona,

tylko bardziej skryta. Jestem pewien, że pani za nic pierwsza nie wyrazi swego uczucia,
chociażby było wielkie i święte...

- Czy można inaczej? - zapytała Katia.
- Jesteście jednakowo rozumne; pani ma tyle samo, jeśli nie więcej, charakteru co

siostra...

- Proszę, niech mnie pan nie porównuje z siostrą - szybko przerwała Katia - zbyt to dla

mnie niekorzystne. Pan jakby zapomniał, że siostra jest piękna, mądra i... zwłaszcza panu
nie wypada mówić takich rzeczy, i to z taką poważną miną.

- Co to znaczy: zwłaszcza panu - i z czego pani wnosi, że ja żartuję?
- Oczywiście, pan żartuje!

- Pani jest pewna? A jeśli jestem przekonany o tym, co mówię? Jeśli uważam, że jeszcze

nie dość mocno się wyraziłem?

- Nie rozumiem pana.
- Doprawdy? Teraz widzę, że za bardzo wychwalałem pani spostrzegawczość.

- Jak to?
Arkadiusz nic nie odpowiedział i odwrócił się, a Katia wygrzebała z koszyczka jeszcze

kilka okruszynek i rzuciła je wróblom; lecz ruch jej ręki był zbyt gwałtowny i ptaszki uciekły.

- Katarzyno Siergiejewno! - rzekł nagle Arkadiusz - będzie to pani zapewne obojętne, ale

niechaj pani wie, że nie zamieniłbym pani nie tylko na jej siostrę, ale na nikogo w świecie.

Wstał i szybko odszedł, jakby przestraszywszy się słów, które mu się wymknęły.

Katia opuściła ręce razem z koszyczkiem na kolana, schyliła głowę i długo patrzyła za

oddalającym się Arkadiuszem. Powoli na jej policzki wystąpił delikatny rumieniec, ale na

ustach nie pojawiał się uśmiech, a ciemne oczy wyrażały zdumienie i jakieś inne jeszcze, nie
nazwane uczucie.

- Jesteś sama? - rozległ się obok niej głos Anny Siergiejewny. - Wydawało mi się, że

wyszłaś do ogrodu z Arkadiuszem.

Katia bez pośpiechu spojrzała na siostrę (która wytwornie, a nawet wyszukanie ubrana

stała na ścieżce i końcem otwartej parasolki łaskotała Fifi w uszy) i powoli rzekła:

- Jestem sama.
- Widzę to przecież - odpowiedziała tamta ze śmiechem - poszedł zatem do siebie?

- Tak.
- Czytaliście razem?

- Tak.
Anna Siergiejewna wzięła Katię za podbródek i uniosła jej głowę.

- Mam nadzieję, żeście się nie pokłócili?
- Nie - rzekła Katia i spokojnie odsunęła rękę siostry.

- Jak uroczyście odpowiadasz! Myślałam, że znajdę go tutaj i wezmę ze sobą na spacer.

Wciąż mnie o to prosi. Przywieziono ci buciki z miasta, idź je przymierzyć; wczoraj już

zauważyłam, że te, które nosisz, są całkiem zniszczone. W ogóle nie dość się zajmujesz tymi
sprawami, a masz takie śliczne nóżki! Ręce też masz ładne... tylko duże: trzeba więc urzekać

nóżkami. Ale cóż, nie jesteś wcale kokietką!

Anna Siergiejewna poszła dalej, lekko szeleszcząc piękną suknią; Katia wstała z ławeczki

i wziąwszy tom Heinego odeszła także, lecz bynajmniej nie po to, by mierzyć buciki.

„Śliczne nóżki - myślała, powoli i lekko wchodząc po rozgrzanych słońcem kamiennych

schodach tarasu - śliczne nóżki, powiada pani... Będzie więc leżał u tych nóżek.”

Ale natychmiast zrobiło jej się wstyd i szybko pobiegła na górę.

Arkadiusz szedł korytarzem do siebie; dopędził go ochmistrz mówiąc, że w jego pokoju

czeka pan Bazarow.

- Eugeniusz! - wybąkał prawie z przestrachem Arkadiusz. - Czy dawno przyjechał?
- W tej chwili; powiedział, żeby nie oznajmiać o jego przyjeździe Annie Siergiejewnie, i

kazał zaprowadzić się do pana pokoju.

„Może w domu zdarzyło się jakieś nieszczęście?" - pomyślał Arkadiusz, szybko wbiegł po

schodach i otworzył drzwi. Widok Bazarowa natychmiast go uspokoił, chociaż bardziej
doświadczone oko dostrzegłoby zapewne w energicznej jak dawniej, ale wychudłej postaci

nieoczekiwanego gościa oznaki wewnętrznego wzburzenia. Siedział na parapecie okna w
zakurzonym szynelu i czapce na głowie. Nie wstał nawet wtedy, gdy Arkadiusz z głośnym

okrzykiem rzucił mu się na szyję.

- Co za niespodzianka! Co cię tu sprowadza? - powtarzał krzątając się po pokoju jak

człowiek, który sam sobie wyobraża i chce innym okazać, że się cieszy. - W domu wszystko w
porządku, wszyscy zdrowi, prawda?

- Wszystko w porządku, ale nie wszyscy zdrowi - rzekł Bazarow. - Przestań trajkotać, każ

mi przynieść kwasu, usiądź i posłuchaj, co ci powiem w niewielu, ale, mam nadzieję, za to

dość mocnych słowach.

Arkadiusz przycichł, i Bazarow opowiedział mu o swoim pojedynku z Pawłem

Pietrowiczem. Arkadiusz ogromnie się zdziwił, a nawet zmartwił, ale nie uznał za stosowne
tego okazać; zapytał tylko, czy rana stryja naprawdę nie jest niebezpieczna, i otrzymawszy

odpowiedź, że rana jest bardzo interesująca, lecz nie z punktu widzenia medycyny,
uśmiechnął się z przymusem i poczuł nagle, że zrobiło mu się przykro i wstyd. Bazarow jak

gdyby go zrozumiał.

- Tak, bracie - powiedział - oto skutki obcowania z feudałami. Sam staniesz się feudałem

i będziesz brał udział w rycerskich turniejach. A zatem, wybrałem się do „ojców" - zakończył
Bazarow - a po drodze zajechałem tutaj po to... po to, żeby ci to wszystko opowiedzieć;

oświadczyłbym ci tak, gdybym nie uważał niepotrzebnego kłamstwa za głupotę. Nie, diabli
wiedzą, po co tutaj przyjechałem. Widzisz, niekiedy człowiekowi dobrze robi, jeśli sam bierze

się za czub i wyrzuca jak rzodkiew z grzędy: zrobiłem to niedawno... Ale zapragnąłem
spojrzeć raz jeszcze na to, z czym się rozstałem, na ową grzędę, gdzie siedziałem.

- Mam nadzieję, że te słowa nie odnoszą się do mnie - spytał w podnieceniu Arkadiusz. -

Mam nadzieję, że nie masz zamiaru rozstawać się ze mną?

Bazarow spojrzał na niego uważnie, prawie przeszywając go wzrokiem.
- To by cię tak zmartwiło? Myślę, że ty już rozstałeś się ze mną. Jesteś taki świeżutki i

czysty... zapewne twoje sprawy z Anną Siergiejewną układają się doskonale?

- Jakie moje sprawy z Anną Siergiejewną?

- Czy nie dla niej przyjechałeś tu z miasta, ptaszyno? Ale właśnie, jakże tam niedzielne

szkółki? Czy nie jesteś w niej zakochany? A może teraz masz zamiar udawać?

- Eugeniuszu, wiesz, że zawsze byłem z tobą szczery; zapewniam cię, przysięgam, że

jesteś w błędzie.

- Hm! Nowe słówko - zauważył półgłosem Bazarow. - Ale nie gorączkuj się, przecież

mnie wszystko jedno. Romantyk powiedziałby: nasze drogi zaczynają się rozchodzić, ja zaś

mówię po prostu, że znudziliśmy się sobie nawzajem.

- Eugeniuszu...

- Mój złoty, przecież to żadne nieszczęście; cóż się na świecie nie znudzi? A teraz chyba

czas się pożegnać. Od chwili kiedy tu jestem, czuję się ohydnie, zupełnie jakbym długo czytał

listy Gogola do żony gubernatora Kaługi. Zresztą nie kazałem wyprzęgać koni.

- Bój się Boga, to niemożliwe!

- Dlaczego?
- Nie mówię już o sobie, ale będzie to w najwyższym stopniu niegrzecznie wobec Anny

Siergiejewny, która niewątpliwie zechce cię zobaczyć.

- No, chyba się mylisz.

- Przeciwnie, jestem pewien, że mam rację - zaoponował Arkadiusz. - Dlaczego udajesz?

Jeśli już o tym mowa, przyznaj się, że ty właśnie przyjechałeś tu dla niej.

- Może to prawda, ale mimo wszystko mylisz się.
Arkadiusz miał jednak rację. Anna Siergiejewna chciała zobaczyć się z Bazarowem i

przysłała po niego ochmistrza. Bazarow przebrał się, zanim do niej poszedł; jak się okazało,
rzeczy miał ułożone tak, że nowe ubranie było pod ręką.

Odincowa przyjęła go nie w tym pokoju, gdzie tak nieoczekiwanie wyznał jej swoją

miłość, lecz w bawialni. Uprzejmie wyciągnęła do niego końce palców, ale twarz jej mimo

woli wyrażała napięcie.

- Anno Siergiejewno - szybko powiedział Bazarow - przede wszystkim muszę panią

uspokoić. Ma pani przed sobą śmiertelnika, który dawno się opamiętał i spodziewa się, że
inni również zapomnieli o jego głupocie. Odjeżdżam na długo i zgodzi się pani, że chociaż

nie jestem słabą istotą, przykro byłoby mi odejść z myślą, że wspomina mnie pani ze
wstrętem.

Anna Siergiejewna głęboko westchnęła jak człowiek, który przed chwilą wspiął się na

wysoką górę, i twarz jej ożywiła się uśmiechem. Po raz wtóry wyciągnęła do Bazarowa rękę i

odpowiedziała na jego uścisk.

- Zapomnijmy o dawnych zwadach - powiedziała - tym bardziej że, mówiąc uczciwie, ja

wtedy także zawiniłam, jeśli nie kokieterią, to czymś innym. Więc po prostu: bądźmy
przyjaciółmi jak dawniej. To był sen, prawda? Któż pamięta sny?

- Kto je pamięta? A zresztą miłość jest... uczuciem sztucznym.
- Doprawdy? Bardzo miło mi to słyszeć.

Tak mówiła Anna Siergiejewna i tak mówił Bazarow; oboje myśleli, że mówią prawdę.

Czy prawdziwe, czy rzeczywiście prawdziwe były ich słowa? Sami tego nie wiedzieli, tym

bardziej zaś autor. Ale rozmowa między nimi toczyła się tak, jakby nawzajem sobie
uwierzyli.

Anna Siergiejewna zapytała Bazarowa, co robił u Kirsanowów. O mały włos byłby jej

opowiedział o swoim pojedynku z Pawłem Pietrowiczem, ale powstrzymał się na myśl, że

mogłaby dojść do wniosku, iż chce się wydać interesujący; odparł więc, że przez cały czas
pracował.

- Ja zaś - rzekła Anna Siergiejewna - naprzód nie wiadomo dlaczego miałam okres złego

humoru, a nawet, niech pan sobie wyobrazi, wybierałam się za granicę! Potem ten nastrój

minął, przyjechał pański przyjaciel Arkadiusz Nikołaicz i znowu wróciłam do dawnego trybu
życia, do mojej prawdziwej roli.

- Jakiej roli, jeśli wolno wiedzieć?
- Ciotki, nauczycielki, matki, co pan chce. Wie pan, przedtem nie rozumiałam dobrze

pana przyjaźni z Arkadiuszem Nikołaiczem; uważałam, że to niezbyt ciekawy człowiek. Ale
teraz poznałam go lepiej i przekonałam się, że jest rozumny... Nade wszystko zaś jest młody,

młody... nie to, co my, Eugeniuszu Wasiliczu.

- Czy wciąż tak samo traci kontenans w pani obecności?

- Czyżby... - zaczęła Anna Siergiejewna i po chwili namysłu dodała: - Teraz stał się

bardziej ufny, rozmawia ze mną. Przedtem mnie unikał. Zresztą nie szukałam wtedy jego

towarzystwa. Jest w wielkiej przyjaźni z Katią.

Bazarow zirytował się w duchu. „Kobieta nie może obejść się bez podstępów" - pomyślał.

- Pani powiada, że Arkadiusz pani unikał - rzekł z chłodnym uśmiechem - lecz wie pani

zapewne, że był w pani zakochany?

- Jak to? On także? - wyrwało się Annie Siergiejewnie.
- On także - powtórzył Bazarow składając niski ukłon. - Czyżby pani o tym nie wiedziała,

czyżbym powiedział rzecz dla pani nową?

Anna Siergiejewna spuściła oczy.

- Pan się myli, Eugeniuszu Wasiliczu.
- Nie sądzę. Może nie powinienem był o tym wspominać. - „A ty na przyszłość nie bądź

taka przebiegła" - dodał w myśli.

- Dlaczego? Przypuszczam, że zbyt wielką wagę przywiązuje pan do przelotnego

wrażenia. Zaczynam podejrzewać, że ma pan skłonność do przesady.

- Nie mówmy lepiej o tym, Anno Siergiejewno.

- Dlaczego? - zaoponowała, lecz sama skierowała rozmowę na inne tory. Mimo wszystko

czuła się w obecności Bazarowa nieswojo, chociaż powiedziała mu i zapewniała samą siebie,

że wszystko zostało zapomniane. Wymieniając z nim najprostsze słowa, żartując nawet,
doznawała uczucia lekkiego niepokoju. Podobnie ludzie na parostatku rozmawiają i śmieją

się beztrosko jak na stałym lądzie; lecz wystarczy najmniejsza przerwa w podróży,
najdrobniejsza oznaka czegoś niezwykłego, a natychmiast na wszystkich twarzach zjawia się

wyraz osobliwej trwogi, który świadczy o nieustannej świadomości ciągłego niebez-
pieczeństwa.

Rozmowa Anny Siergiejewny z Bazarowem trwała niedługo. Odincowa popadła w

zamyślenie, odpowiadała z roztargnieniem, a wreszcie zaproponowała mu, by przeszli do

salonu, gdzie zastali księżniczkę i Katię. - A gdzież Arkadiusz Nikołaicz? - zapytała pani
domu i dowiedziawszy się, że go nie widać przeszło od godziny, posłała po niego. Arkadiusza

nie od razu znaleziono; zaszył się w gęstwinę ogrodu i tam, oparłszy podbródek na
skrzyżowanych rękach, siedział pogrążony w myślach. Myśli owe były głębokie i poważne,

lecz bynajmniej nie smutne. Wiedział, że Anna Siergiejewna jest sam na sam z Bazarowem,
ale nie czuł zazdrości jak dawniej; przeciwnie, twarz jego promieniała; zdawało się, że coś go

dziwi, że z czegoś się raduje i coś postanawia.

XXVI

Nieboszczyk Odincow nie lubił nowości, lecz godził się na „pewne igraszki

uszlachetnionego smaku"; dzięki temu w swoim ogrodzie, między cieplarnią a stawem,
wzniósł budynek z rosyjskiej cegły w kształcie greckiego portyku. W tylnej, ślepej ścianie

owego portyku, czyli galerii, zrobiono sześć nisz dla posągów, które Odincow zamierzał
sprowadzić z zagranicy. Posągi miały wyobrażać: Samotność, Milczenie, Rozmyślanie,

Melancholię, Wstydliwość i Czułość. Jeden z nich, boginię Milczenia z palcem na ustach,
przywieziono i ustawiono, lecz tego samego dnia dworscy chłopcy odbili jej nos i chociaż

tynkarz z sąsiedztwa zabrał się do roboty i obiecał dorobić nos „dwa razy piękniejszy niż
poprzedni", Odincow kazał posąg usunąć, skutkiem czego znalazł się on w kącie stodoły,

gdzie stał przez długie lata budząc zabobonne przerażenie wieśniaczek. Front portyku od
dawna już zarósł gęstymi krzewami, tylko kapitele kolumn widniały nad bujną ścianą

zieleni. W portyku nawet w południe było chłodno. Anna Siergiejewna nie lubiła tego
miejsca od czasu, gdy zobaczyła tam węża; ale Katia często tu przychodziła i siadała na

niewielkiej kamiennej ławce, umieszczonej w jednej z nisz. W chłodzie i cieniu czytała,
pracowała lub oddawała się owemu doznaniu zupełnej ciszy, które zapewne znane jest

każdemu i którego urok polega na ledwie świadomym, milczącym przypatrywaniu się
szerokiej fali życia, bezustannie toczącej się wokół nas i w nas samych.

Nazajutrz po przyjeździe Bazarowa Katia siedziała na swojej ulubionej ławce, obok niej

zaś znowu siedział Arkadiusz. Poprosił ją, żeby poszła z nim do „portyku".

Do śniadania zostawała jeszcze godzina; po rosistym poranku następował już upalny

dzień. Twarz Arkadiusza miała wciąż wyraz taki jak poprzedniego dnia, Katia wyglądała na

zatroskaną. Siostra zaraz po herbacie zawołała ją do swego gabinetu, ucałowała, co zawsze
trochę przerażało Katię, a potem poradziła jej, żeby zachowywała się ostrożniej wobec

Arkadiusza, zwłaszcza zaś, by unikała z nim rozmów sam na sam, co jakoby zauważyła już
ciotka i wszyscy domownicy. Poza tym poprzedniego wieczora Anna Siergiejewna była w nie

najlepszym humorze, Katia zaś sama czuła się niepewnie, jak gdyby była czegoś winna. Przy-
stając na prośbę Arkadiusza powiedziała sobie, że uczyni to po raz ostatni.

- Katarzyno Siergiejewno - rzekł Arkadiusz z jakąś pozorną swobodą - od czasu kiedy

mam szczęście przebywać z panią pod jednym dachem, mówiłem z panią o wielu rzeczach.

Jest jednak bardzo ważna dla mnie sprawa... której dotychczas nie poruszałem. Pani
zauważyła wczoraj, że przerobiono mnie w tym domu - dodał, to unikając pytającego

spojrzenia Kati, to znów patrząc jej w oczy. - Rzeczywiście, zmieniłem się pod wieloma

względami i pani o tym wie najlepiej, bo w gruncie rzeczy pani zawdzięczam tę przemianę.

- Ja?... Mnie?... - spytała Katia.

- Nie jestem już owym zapalczywym chłopcem jak wtedy, gdy tu przyjechałem - ciągnął

dalej Arkadiusz - skończyłem zresztą dwadzieścia trzy lata; jak dawniej, pragnę być

pożyteczny, pragnę poświęcić prawdzie wszystkie swe siły; lecz nie tam już szukam ideałów,
gdzie szukałem ich dawniej; widzę je... znacznie bliżej. Dotychczas nie rozumiałem siebie,

stawiałem przed sobą zadania przewyższające moje siły... Niedawno dzięki pewnemu
uczuciu otworzyły mi się oczy... Wypowiadam się niezupełnie jasno, ale mam nadzieję, że

pani mnie zrozumie...

Katia nic nie odpowiedziała, ale przestała patrzeć na Arkadiusza.

- Przypuszczam - mówił dalej, już bardziej wzruszonym głosem, a nad nim wśród liści

brzozy beztrosko śpiewała swą piosenkę zięba - przypuszczam, że obowiązkiem każdego

uczciwego człowieka jest zupełna szczerość wobec tych... tych ludzi... których... słowem,
wobec bliskich mu osób i dlatego... mam zamiar...

Ale tu dar wymowy zawiódł Arkadiusza; stracił wątek, zaciął się i musiał na chwilę

umilknąć. Katia nie podnosiła oczu. Zdawało się, że nawet nie rozumie, do czego to wszystko

zmierza, a jednak na coś czekała.

- Przypuszczam, że panią zadziwię - zaczął Arkadiusz, znowu zebrawszy siły - tym

bardziej że to uczucie odnosi się w pewien sposób... w pewien sposób, niech pani to zważy -
do pani. Pamiętam, że zarzuciła mi pani wczoraj brak powagi - ciągnął dalej Arkadiusz z

miną człowieka, który wszedłszy w bagno czuje, że z każdym krokiem pogrąża się coraz
bardziej, ale mimo to śpieszy naprzód w nadziei, że wydostanie się szybciej na brzeg - ten

zarzut często jest skierowany... obciąża... młodych ludzi, nawet jeśli nie ma już uzasadnienia;
i gdybym był bardziej pewien siebie... („Pomóż mi, pomóż!" - z rozpaczą myślał Arkadiusz,

Katia zaś wciąż siedziała bez ruchu.) Gdybym mógł żywić nadzieję...

- Gdybym mogła być pewna tego, co pan mówi - rozległ się w tej samej chwili dźwięczny

głos Anny Siergiejewny.

Arkadiusz zamilkł natychmiast, Katia zbladła. Obok krzaków zasłaniających portyk

wiodła ścieżka. Anna Siergiejewna szła tędy w towarzystwie Bazarowa. Katia i Arkadiusz nie
mogli ich widzieć, lecz słyszeli każde słowo, każdy szelest sukni, ich oddech niemal. Tamci

postąpili kilka kroków i jakby naumyślnie zatrzymali się przed portykiem.

- Widzi pan - ciągnęła dalej Anna Siergiejewna - pomyliliśmy się; oboje nie jesteśmy już

pierwszej młodości, a zwłaszcza ja; znamy życie, jesteśmy zmęczeni oboje - czemu nie mówić
szczerze? - jesteśmy rozumni; z początku wzbudziliśmy w sobie wzajemne zainteresowanie,

podnieciliśmy ciekawość... a potem...

- Potem przestałem być interesujący... - podchwycił Bazarow.

- Pan wie, że nie to było przyczyną naszego poróżnienia. W każdym razie nie

potrzebowaliśmy jedno drugiego, oto rzecz zasadnicza; za bardzo jesteśmy... jak by to

powiedzieć?... do siebie podobni. Nie od razu zdaliśmy sobie z tego sprawę. Natomiast Ar-
kadiusz...

- Arkadiusz jest pani potrzebny? - zapytał Bazarow.
- Dość, Eugeniuszu Wasiliczu! Pan powiada, że nie jestem mu obojętna; mnie też zawsze

się wydawało, że mu się podobam. Wiem, że mogłabym być jego ciotką, lecz nie chcę przed
panem ukrywać - coraz częściej myślę o nim. W tym młodym i świeżym uczuciu jest jakiś

powab...

- Słowo urok bardziej się nadaje w takich wypadkach - przerwał Bazarow; w jego

spokojnym, choć przytłumionym głosie kipiała wściekłość. - Arkadiusz był wczoraj ze mną
tajemniczy, nie mówił ani o pani, ani o jej siostrze... Bardzo to szczególne.

- Z Katią jest jak brat - rzekła Anna Siergiejewna - i to mi się w nim podoba, chociaż

może nie powinnam pozwalać na taką między nimi zażyłość.

- Przez panią mówi... siostra?... - zapytał powoli Bazarow.
- Oczywiście... ale dlaczego stoimy? Chodźmy. Jaka dziwna jest nasza rozmowa! Czy

mogłam się spodziewać, że będę tak z panem rozmawiała? Pan wie, że się pana boję... ale
ufam panu jednocześnie, ponieważ w gruncie rzeczy jest pan bardzo dobry.

- Po pierwsze, nie jestem bynajmniej dobry; po drugie straciłem dla pani wszelkie

znaczenie, a tymczasem powiada mi pani, że jestem dobry... To tak samo, jak kłaść wieniec z

kwiatów na głowę umarłego.

- Eugeniuszu Wasiliczu, nie w naszej jest mocy... - zaczęła Anna Siergiejewna, ale powiał

wiatr, zaszumiał wśród liści i uniósł jej słowa.

- Przecież pani jest wolna - rzekł po chwili Bazarow.

Więcej nic nie można było zrozumieć; kroki oddaliły się... wszystko ucichło.
Arkadiusz zwrócił się do Kati. Siedziała jak przedtem, tylko opuściła głowę jeszcze niżej.

- Katarzyno Siergiejewno - powiedział drżącym głosem i zacisnął ręce - kocham panią na

całe życie, nieodwracalnie. Nikogo nie kocham prócz pani. Chciałem to pani powiedzieć,

dowiedzieć się, co pani o tym sądzi, i prosić o pani rękę; nie jestem bogaty, czuję, żem gotów
do wszelkich ofiar... Pani nie odpowiada? Pani mi nie wierzy? Pani myśli, że mówię

nierozważnie? Niech pani przypomni sobie ostatnie dni! Czyżby się pani dotąd nie
przekonała, że wszystko inne - proszę mnie dobrze zrozumieć - wszystko inne dawno minęło

bez śladu. Niech pani spojrzy na mnie, powie jedno słowo... Kocham... kocham panią...
Niech mi pani uwierzy!

Katia spojrzała na Arkadiusza poważnym, jasnym wzrokiem i po długim namyśle, ledwie

się uśmiechnąwszy, wyrzekła:

- Tak.
Arkadiusz zerwał się z ławki.

- Tak! Pani powiedziała: tak, Katarzyno Siergiejewno! Co to oznacza? Czy to, że ja panią

kocham, że pani mi wierzy... albo... albo... nie śmiem skończyć...

- Tak - powtórzyła Katia i tym razem Arkadiusz ją zrozumiał. Chwycił jej duże, piękne

ręce i zamierając z zachwytu, przycisnął je do serca; ledwo trzymał się na nogach i wciąż

powtarzał: - Katia, Katia... - a ona rozpłakała się jakoś naiwnie, sama cicho śmiejąc się ze
swych łez. Kto nie widział takich łez w oczach ukochanej istoty, ten nie wie, jak bardzo może

być szczęśliwy na ziemi człowiek, zamierając z wdzięczności i wstydu.

Nazajutrz z samego rana Anna Siergiejewna kazała poprosić Bazarowa do swego

gabinetu i śmiejąc się wymuszenie, podała mu złożoną ćwiartkę papieru listowego. Był to list
od Arkadiusza, który prosił o rękę jej siostry.

Bazarow szybko przebiegł wzrokiem list i zrobił wysiłek, by nie okazać złośliwej radości,

która natychmiast zrodziła się w jego sercu.

- Ach, tak - rzekł - a pani jeszcze wczoraj przypuszczała, że Arkadiusz kocha Katarzynę

Siergiejewnę miłością braterską. Cóż pani teraz ma zamiar uczynić?

- Co pan mi poradzi? - zapytała Anna Siergiejewna nie przestając się śmiać.
- Sądzę - odparł Bazarow także ze śmiechem, chociaż nie było mu wcale wesoło ani też,

podobnie jak Anna Siergiejewna, nie miał wcale ochoty do śmiechu - sądzę, że należy
pobłogosławić młodych ludzi. Partia dobra pod każdym względem; Kirsanow ma przyzwoity

majątek, jest jedynakiem, jego ojciec to człowiek poczciwy, nie będzie się sprzeciwiał.

Odincowa przeszła się po pokoju. Jej twarz to pokrywała się rumieńcem, to znów bladła.

- Tak pan myśli? - powiedziała. - No, cóż? Nie widzę przeszkód... Jestem rada ze względu

na Katię... i Arkadiusza Nikołaicza. Oczywiście, poczekam na odpowiedź ojca. Poślę do niego

Arkadiusza. Widać z tego, że miałam wczoraj rację, gdy mówiłam panu, że jesteśmy już
starzy... Jak to się stało, że nic nie zauważyłam? To mnie dziwi!

Anna Siergiejewna roześmiała się znowu i natychmiast się odwróciła.
- Dzisiejsza młodzież zrobiła się bardzo sprytna - zauważył Bazarow i także się roześmiał.

- Żegnam panią - powiedział znowu po chwili milczenia. - Życzę pani, aby ta sprawa
skończyła się jak najpomyślniej; będę się radował z daleka.

Odincowa szybko zwróciła się ku niemu.
- Pan odjeżdża? Dlaczego teraz nie mógłby pan zostać? Niechże pan zostanie, tak miło

się z panem rozmawia... To zupełnie jak chodzenie po skraju przepaści. Naprzód ogarnia
strach, a potem nagle nabiera się odwagi. Niechże pan zostanie.

- Dziękuję za zaproszenie, Anno Siergiejewno, i za pochlebne mniemanie o moich

talentach konwersacyjnych. Uważam jednak, że i tak zbyt długo przebywałem w obcej dla

mnie sferze. Latające ryby przez

pewien czas mogą utrzymać się w powietrzu, lecz potem

muszą zanurzyć się w wodzie; niechże pani i mnie pozwoli znaleźć się w swoim żywiole.

Odincowa spojrzała na Bazarowa. Gorzki uśmiech wykrzywił jego bladą twarz. „Ten

mnie kochał!" - pomyślała i zrobiło się jej go żal; ze współczuciem wyciągnęła do niego rękę.

Ale on ją zrozumiał.
- Nie! - powiedział i cofnął się o krok. - Jestem biedny, ale dotychczas nie brałem

jałmużny. Żegnaj, pani, i bądź zdrowa!

- Jestem pewna, że widzimy się nie po raz ostatni - rzekła Anna Siergiejewna i drgnęła

mimo woli.

- Różnie bywa na świecie! - odparł Bazarow. Złożył ukłon i wyszedł.

- Więc masz zamiar uwić sobie gniazdko? - mówił tego samego dnia Bazarow, gdy

przyklęknąwszy pakował swój kuferek. - Cóż, niezły pomysł! Tylko niepotrzebnie tak mnie

zwodziłeś. Spodziewałem się, że zmierzasz w całkiem innym kierunku. A może ciebie
samego to zaskoczyło?

- To prawda, nie wiedziałem jeszcze o tym, kiedy się z tobą rozstawałem - odparł

Arkadiusz. - Ale dlaczego sam mnie zwodzisz mówiąc: „niezły pomysł", jakbym nie wiedział,

co sądzisz o małżeństwie?

- Ech, drogi przyjacielu - powiedział Bazarow. - Jak ty się wyrażasz! Widzisz, co robię:

mam w kuferku puste miejsce i kładę tam siano; tak samo rzecz się ma z życiem - wszystko
jedno, czym je zapchasz, byle nie było pustki. Nie obrażaj się, proszę; zapewne pamiętasz,

jakiego zawsze byłem zdania o Katarzynie Siergiejewnie. Inne panny dlatego tylko uchodzą
za mądre, bo mądrze wzdychają; a twoja nie da sobie dmuchać w kaszę, ciebie nawet weźmie

w ręce, a tak właśnie powinno być. - Zamknął wieko kuferka i podniósł się z podłogi. - A
teraz powtórzę ci na pożegnanie, nie trzeba bowiem się oszukiwać: żegnamy się na zawsze,

sam to czujesz... Postąpiłeś rozumnie; nie jesteś stworzony do naszego gorzkiego, cierpkiego,
samotnego życia. Nie masz w sobie ani zuchwalstwa, ani złości; ale masz młodzieńczą

odwagę i młodzieńczy zapał; tego dla naszej sprawy za mało. Wy, szlachta, nigdy nie
przekroczycie granicy szlachetnego oburzenia czy szlachetnej pokory, a to są głupstwa. Wy,

na przykład, nie bijecie się - a wyobrażacie sobie, że jesteście chwaty; my zaś chcemy się bić.
Cóż! Nasz kurz wygryzie ci oczy, nasz brud cię zawala, zresztą tyś do nas nie dorósł, mimo

woli rozkoszujesz się sobą, przyjemnie ci samemu sobie wymyślać; dla nas to nudne, my
chcemy łamać innych! Porządny z ciebie chłopak, ale jesteś miękki, liberalny panicz - e w o l

a t u, jak powiada mój ojciec.

- Na zawsze żegnasz się ze mną, Eugeniuszu - smutnym głosem rzekł Arkadiusz - i nie

masz mi nic innego do powiedzenia?

Bazarow podrapał się w głowę.

- Mam, Arkadiuszu, mam, ale ci nie powiem, bo to romantyzm, to by oznaczało: rozkleić

się. Ożeń się jak najprędzej, zajmij się swoim gniazdkiem i napłódź jak najwięcej dzieci.

Będą mądre choćby dlatego, że urodziły się we właściwym czasie, nie tak jak my. Oho!
Widzę, że konie założone. Czas już! Pożegnałem się ze wszystkimi... No cóż? Może się uści-

skamy?

Arkadiusz rzucił się na szyję swemu byłemu mentorowi i przyjacielowi, łzy trysnęły mu z

oczu.

- Co to znaczy młodość! - rzekł spokojnie Bazarow. - Ale wielkie nadzieje pokładam w

Katarzynie Siergiejewnie. Zobaczysz, jak cię pocieszy.

- Żegnaj, bracie - rzekł do Arkadiusza siedząc już na furmance i wskazując parę kawek

przytulonych do siebie na dachu stajni, dodał: - Patrz! Ucz się!

- Co to znaczy? - zapytał Arkadiusz.

- Jak to? Czyżbyś tak źle znał historię naturalną i nie wiedział, że kawka jest najbardziej

czcigodnym ptakiem, który żyje w trwałych związkach rodzinnych? Oto przykład... Żegnaj,

signor!

Furmanka zaskrzypiała i ruszyła z miejsca.

Bazarow powiedział prawdę. Rozmawiając wieczorem z Katią, Arkadiusz zupełnie

zapomniał o swoim nauczycielu. Już się jej podporządkował. Katia czuła to i wcale się nie

dziwiła. Nazajutrz miał jechać do Mariina, do Mikołaja Pietrowicza. Anna Siergiejewna nie
chciała krępować młodych i tylko dla przyzwoitości nie zostawiała ich zbyt długo samych.

Wspaniałomyślnie uwolniła ich od towarzystwa księżniczki, którą wiadomość o mającym się
odbyć ślubie doprowadziła do płaczliwej wściekłości. Z początku Anna Siergiejewna

obawiała się, by widok ich szczęścia nie był dla niej samej nieco przykry; lecz stało się
zupełnie inaczej: ów widok nie tylko jej nie ciążył, lecz zainteresował ją, rozrzewnił nawet;

Anna Siergiejewna ucieszyła się z tego, ale poczuła także smutek. „Słuszność ma zatem
Bazarow - pomyślała - ciekawość, tylko ciekawość, umiłowanie spokoju, egoizm...”

- Dzieci! - powiedziała głośno. - Powiedzcie, czy miłość jest sztucznym uczuciem?
Ale ani Katia, ani Arkadiusz nawet jej nie zrozumieli. Stronili od niej; mimowolnie

podsłuchana rozmowa nie zacierała się w ich pamięci. Zresztą Anna Siergiejewna wkrótce
ich uspokoiła; nie było to dla niej trudne, uspokoiła się bowiem sama.

XXVII

Starzy Bazarowowie tym bardziej ucieszyli się z nieoczekiwanego przyjazdu syna, że

prawie się go nie spodziewali. Arina Własiewna w tak wielkim popłochu zaczęła biegać po
domu, że Wasilij Iwanowicz porównał ją do kuropatwy: kusy ogonek jej krótkiego kaftanika

istotnie nadawał jej jakby ptasi wygląd. Sam zaś tylko pomrukiwał, gryzł bursztyn swego cy-
bucha i chwyciwszy się palcami za szyję, kręcił głową, jak gdyby próbował, czy jest dobrze

umocowana; nagle otwierał usta i śmiał się bezgłośnie.

- Mój staruszku, przyjechałem do ciebie na całych sześć tygodni - powiedział mu

Bazarow - chcę pracować, proszę, nie przeszkadzaj mi.

- Zapomnisz, jak wyglądam, tyle ci będę przeszkadzał - odparł Wasilij Iwanowicz.

Dotrzymał obietnicy. Umieścił syna, jak poprzednim razem, w gabinecie i niemal się

przed nim ukrywał; żonę powstrzymywał od wszelkich zbytecznych przejawów czułości.

„Mateczko - mówił do niej - przy pierwszym pobycie Jeniuszy naprzykrzyliśmy się mu
trochę, teraz musimy być mądrzejsi." Arina Własiewna zgadzała się z mężem, lecz niewiele

na tym zyskiwała, widywała bowiem syna tylko przy stole i bardziej niż kiedykolwiek bała się
do niego przemówić. „Jeniusza!" mówiła niekiedy, a syn jeszcze nie zdążył się obejrzeć, gdy

ona już przebierała sznurkami woreczka i bąkała: „Nic, nic, ja tylko tak", a potem szła do
Wasilia Iwanowicza i mówiła do niego podparłszy policzek: „Jak by się dowiedzieć, mój

kochany, co Jeniusza wolałby - kapuśniak czy barszcz?" - „Czemuż go nie zapytałaś?" - „Nie
chcę mu się naprzykrzać!" Zresztą Bazarow wkrótce przestał się zamykać w swoim pokoju:

gorączka pracy opadła, zastąpiła ją tęsknota, nuda i dławiący niepokój. W każdym jego
ruchu widać było dziwne zmęczenie, nawet krok jego stał się inny, już nie tak energiczny ani

gwałtowny. Zaniechał samotnych spacerów i zaczął szukać towarzystwa; herbatę pił w
bawialni, przechadzał się po ogrodzie z Wasiliem Iwanowiczem i palił wraz z nim, nic nie

mówiąc. Kiedyś zapytał o ojca Aleksego. Wasilij Iwanowicz ucieszył się z tej przemiany, lecz
owa radość trwała krótko. „Jeniusza mnie niepokoi - skarżył się po kryjomu żonie - nie jest

ani niezadowolony, ani gniewny, to jeszcze nic, ale jest smutny, zmartwiony, to okropne.
Wciąż milczy, gdyby choć nas zwymyślał; chudnie, cerę ma jakąś niedobrą." - „Boże, Boże -

szeptała staruszka - włożyłabym mu obrazek na szyję, ale przecież nie pozwoli." Wasilij
Iwanowicz próbował kilka razy z największą ostrożnością wypytać Bazarowa o jego pracę,

zdrowie, o Arkadiusza... Ale Bazarow odpowiadał niechętnie i niedbale, a pewnego razu
zauważywszy, że ojciec w rozmowie stara się go powoli wybadać, rzekł z wyrzutem: „Cóż ty

tak wokół mnie krążysz na palcach? Ten sposób jest jeszcze gorszy niż poprzedni." - „Nie,

nie, ja tylko tak sobie!" - szybko odpowiedział biedny Wasilij Iwanowicz. Tak samo
bezowocne okazały się jego polityczne aluzje. Kiedyś w związku ze zbliżającym się

uwolnieniem chłopów zaczął mówić o postępie, mając nadzieję, że wzbudzi zainteresowanie
syna; lecz ten odparł obojętnie: „Wczoraj przechodziłem koło płotu i słyszałem, jak tutejsi

chłopcy ze wsi, zamiast śpiewać jakąś starą pieśń, drą się na całe gardło: «Nadchodzi czas,
serce miłość czuje...» Oto masz postęp!”

Niekiedy Bazarow szedł na wieś i, jak zwykle, drwiąco nawiązywał rozmowę z jakimś

chłopem.

- No, bratku - mówił - wyłóż mi swoje poglądy na życie: przecież powiadają, że w was

cała siła i przyszłość Rosji, od was zacznie się nowa epoka w historii, wy nam dacie

prawdziwy język i prawa.

Chłop albo nic nie odpowiadał, albo mówił coś w tym rodzaju: - Ano cóż... na ten

przykład... znaczy się... wedle tego, co się od nas należy...

- Wytłumacz mi, jaki jest ten wasz świat? - przerywał mu Bazarow. - Czy to ten sam

świat, co to stoi na trzech rybach?

- To ziemia, panie, stoi na trzech rybach - uspokajająco i śpiewnie, dobrodusznie

patriarchalnym tonem wyjaśniał chłop - naprzeciw zaś naszego świata, wiadomo, pańska
wola, przecie jesteście naszymi ojcami. Im srożej pan ukarze, tym chłopu milej.

Wysłuchawszy kiedyś takiego przemówienia Bazarow wzruszył z pogardą ramionami i

odszedł, chłop zaś powlókł się do domu.

- O czym gadałeś? - zapytał go inny chłop w sile wieku, ponury z wyglądu, który stojąc z

daleka na progu swojej chaty widział, jak tamten rozmawiał z Bazarowem. - O zaległościach,

co?

- Gdzie tam o zaległościach, kumie - odparł pierwszy chłop, a w jego głosie nie było już

owej patriarchalnej śpiewności, przeciwnie, brzmiała w nim jakaś pogardliwa surowość. -
Tak plótł sobie, język go zaświerzbiał. Wiadomo - pan; czy to taki co rozumie?

- Gdzie tam! - odpowiedział drugi chłop i obaj strzepnąwszy czapy i poprawiwszy pasy

zabrali się do rozważania swoich spraw i potrzeb. Niestety! Bazarow, który pogardliwie

wzruszał ramionami, Bazarow, który (jak chwalił się w sporze z Pawłem Pietrowiczem)
potrafił rozmawiać z prostymi ludźmi, ów pewny siebie Bazarow nie podejrzewał, że w ich

oczach był czymś w rodzaju błazna.

Zresztą znalazł sobie wreszcie zajęcie. Kiedyś, w jego obecności, Wasilij Iwanowicz

bandażował chłopu zranioną nogę, ale staruszkowi trzęsły się ręce i nie mógł sobie dać rady
z bandażem; syn pomógł mu i od tego czasu zaczął brać udział w jego praktyce, nie

przestając jednocześnie wyśmiewać środków, które sam zresztą doradzał, i ojca, który
natychmiast je stosował. Ale kpiny Bazarowa ani trochę nie martwiły Wasilia Iwanowicza;

przeciwnie, cieszyły go nawet. Przytrzymując na brzuchu dwoma palcami swój zatłuszczony
szlafrok i pykając fajeczkę, uszczęśliwiony ojciec słuchał z rozkoszą Bazarowa i im bardziej

złośliwe były jego uwagi, tym dobroduszniej chichotał pokazując wszystkie sczerniałe zęby.
Niekiedy nawet powtarzał owe niedorzeczne lub głupie żarty i przez kilka dni ni w pięć, ni w

dziewięć mówił: „A to ci dopiero historia", tylko dlatego, że jego syn dowiedziawszy się, iż
Wasilij Iwanowicz chodzi na nabożeństwo poranne, tak się właśnie wyraził. „Dzięki Bogu!

minął mu zły humor! - szeptał do żony. - Gdybyś wiedziała, jak mi się dziś od niego dostało!"
Natomiast myśl, że ma takiego pomocnika, przyprawiała go o zachwyt, napełniała dumą.

„Tak, tak - mówił do jakiejś chłopki, która przyszła w męskim jermiaku i rogatej kiczce,
wręczając jej butelkę z wodą gulardową czy słoik maści bieluniowej. - Powinnaś,

kochaneczko, co dzień dziękować Bogu, że syn mój u mnie gości: leczymy ciebie teraz
najnowszą naukową metodą, rozumiesz to? Nawet Napoleon, cesarz Francuzów, nie miał

lepszego lekarza." Chłopka zaś, która przyszła się użalić, że ją „kolki sparły" (znaczenia tych
słów zresztą nie mogła sama wyjaśnić), kłaniała się sięgając za pazuchę, gdzie zawinięte w

skraj ręcznika leżały cztery jajka.

Bazarow wyrwał nawet kiedyś ząb wędrownemu przekupniowi towarów łokciowych i

chociaż ten ząb był całkiem zwyczajny, Wasilij Iwanowicz zachował go jako osobliwość i
pokazując ojcu Aleksemu wciąż powtarzał:

- Spójrz, ojcze, jakie korzenie! Ale ma siłę Eugeniusz! Przekupień aż się uniósł w

powietrze... Myślę, że Eugeniusz dąb by nawet wyrwał!...

- Bardzo to chwalebne! - rzekł wreszcie ojciec Aleksy nie wiedząc, co odpowiedzieć i jak

się pozbyć zachwyconego staruszka.

Pewnego razu chłopek z sąsiedniej wsi przywiózł do Wasilia Iwanowicza swojego brata

chorego na tyfus. Nieszczęśliwy umierał leżąc skulony na wiązce słomy; ciemne plamy

pokrywały jego ciało; dawno już stracił przytomność. Wasilij Iwanowicz wyraził żal, że nikt
wcześniej nie pomyślał o lekarzu, i oświadczył, że nie ma ratunku. Rzeczywiście, chłopek nie

dowiózł brata do domu: chory zmarł na wozie.

Po trzech dniach Bazarow wszedł do pokoju ojca i zapytał, czy nie ma lapisu.

- Mam, po co ci?
- Muszę... przypalić rankę.

- Komu?
- Sobie.

- Jak to sobie? Dlaczego? Cóż to za ranka? Gdzie?
- Tutaj na palcu. Byłem dziś na wsi, wiesz, tam, skąd przywieziono chłopa chorego na

tyfus. Z jakiegoś powodu mieli robić sekcję; dawno się tym nie zajmowałem...

- No i?

- Poprosiłem więc lekarza powiatowego o pozwolenie, no i zaciąłem się.
Wasilij Iwanowicz nagle zbladł i nie mówiąc słowa pobiegł do gabinetu, skąd

natychmiast wrócił trzymając w dłoni lapis. Bazarow chciał wziąć go i odejść.

- Na miłość boską - rzekł Wasilij Iwanowicz - pozwól, że sam to zrobię.

Bazarow uśmiechnął się.
- Ależ z ciebie amator praktyki!

- Nie żartuj, proszę. Pokaż palec. Ranka niewielka. Nie boli?
- Możesz mocniej, nie bój się.

Wasilij Iwanowicz przestał lapisować.
- Jak myślisz, Eugeniuszu, czy nie lepiej byłoby przypalić żelazem?

- Trzeba było wcześniej to zrobić; teraz, prawdę mówiąc, lapis też nie pomoże. Jeśli się

zaraziłem, jest już za późno.

- Jak to... za późno... - wyjąkał Wasilij Iwanowicz.
- Oczywiście. Minęło już z górą cztery godziny.

Wasilij Iwanowicz jeszcze trochę przypalił rankę.
- Czyżby powiatowy lekarz nie miał lapisu?

- Nie miał.
- To niemożliwe! Mój Boże! Lekarz, który nie ma tak niezbędnej rzeczy!

- Zobaczyłbyś jego lancety - rzekł Bazarow i wyszedł.
Aż do wieczora i w ciągu następnego dnia Wasilij Iwanowicz uciekał się do wszelkich

możliwych pretekstów, żeby wchodzić do pokoju syna, i chociaż nie tylko nie wspomniał o
rance, ale nawet próbował mówić o innych rzeczach, jednak tak uporczywie zaglądał mu w

oczy i przypatrywał mu się z tak wielkim niepokojem, że Bazarow stracił cierpliwość i
zagroził wyjazdem. Wasilij Iwanowicz przyrzekł mu, że nie będzie się niepokoił, tym bardziej

że Arina Własiewna, przed którą oczywiście ukrył wszystko, zaczęła go wypytywać, dlaczego
nie śpi i w ogóle, co mu się stało. Przez dwa dni dodawał sobie otuchy, chociaż wygląd syna,

na którego wciąż ukradkiem spoglądał, bardzo mu się nie podobał... ale na trzeci dzień przy
obiedzie nie wytrzymał. Bazarow siedział z pochyloną głową i nie tknął jedzenia.

- Czemu nie jesz, Eugeniuszu? - zapytał z najbardziej beztroskim wyrazem twarzy. -

Zdaje się, że obiad jest bardzo smaczny.

- Nie chce mi się, więc nie jem.
- Nie masz apetytu? Głowa cię boli? - spytał dalej nieśmiałym głosem.

- Boli, czemu miałaby nie boleć?
Arina Własiewna wyprostowała się czujnie.

- Nie gniewaj się, Eugeniuszu - ciągnął dalej Wasilij Iwanowicz - może pozwolisz, że

zbadam ci puls.

Bazarow wstał.
- I tak mogę ci powiedzieć, że mam gorączkę.

- Miałeś dreszcze?
- Owszem. Pójdę się położyć; przyślijcie mi herbaty z lipowego kwiatu, przeziębiłem się

pewnie.

- Właśnie, słyszałam, że w nocy kaszlałeś - rzekła Arina Własiewna.

- Przeziębiłem się - powtórzył Bazarow i wyszedł.
Arina Własiewna zajęła się przygotowaniem herbaty z lipowego kwiatu, a Wasilij

Iwanowicz udał się do sąsiedniego pokoju i tam w milczeniu chwycił się za włosy.

Bazarow tego dnia już nie wstawał; noc minęła w ciężkiej, na wpół przytomnej drzemce.

O pierwszej nad ranem, otworzywszy z wysiłkiem oczy, ujrzał w świetle lampy pochyloną
nad sobą bladą twarz ojca i kazał mu odejść; tamten usłuchał, lecz zaraz cichutko wrócił,

zasłonił się drzwiczkami szafy i nieprzerwanie patrzył na syna. Arina Własiewna nie kładła
się również i co chwila uchylała drzwi gabinetu, żeby posłuchać, „jak oddycha Jeniusza", i

spojrzeć na Wasilia Iwanowicza. Mogła dojrzeć tylko jego nieruchome, zgarbione plecy, ale i
to przynosiło jej pewną ulgę. Z rana Bazarow spróbował wstać, dostał zawrotu głowy i

krwotoku z nosa; położył się więc z powrotem. Wasilij Iwanowicz usługiwał mu w milczeniu.
Weszła Arina Własiewna i zapytała syna, jak się czuje. „Lepiej" - odparł i odwrócił się do

ściany. Wasilij Iwanowicz dał żonie znak obiema rękami; zagryzła wargi, żeby się nie
rozpłakać, i wyszła. W domu jakby nagle pociemniało; twarze domowników wyciągnęły się,

zapadła dziwna cisza; z dworu wyniesiono na wieś jakiegoś krzykliwego koguta, który długo
nie mógł zrozumieć, dlaczego tak z nim postępują. Bazarow leżał wciąż zwrócony twarzą do

ściany. Wasilij Iwanowicz próbował do niego mówić, zadawał mu rozmaite pytania, ale to
męczyło Bazarowa i staruszek zamarł w swoim fotelu, niekiedy tylko wyłamując palce. Wy-

chodził na kilka chwil do ogrodu, stał niczym posąg, jakby rażony niewypowiedzianym
zdumieniem (wyraz zdumienia nie schodził z jego twarzy) i wracał znów do syna starając się

unikać pytań żony. Wreszcie chwyciła go za rękę i dygocąc, prawie z groźbą w głosie spytała:
„Co mu jest?" Opamiętał się i zmusił do uśmiechu, ale ku własnemu przerażeniu, zamiast

uśmiechnąć się, zaczął się nagle śmiać. Z rana posłał po lekarza. Postanowił, że musi
zawczasu powiadomić o tym syna, by go nie rozgniewać.

Bazarow obrócił się nagle na kanapie, uparcie i tępo spojrzał na ojca i poprosił o coś do

picia.

Wasilij Iwanowicz podał mu wody i korzystając z okazji dotknął jego czoła. Płonęło.
- Mój staruszku - zaczął Bazarow ochrypłym, powolnym głosem - kiepsko ze mną.

Zaraziłem się i za kilka dni mnie pochowasz.

Wasilij Iwanowicz zachwiał się, jakby go ktoś uderzył po nogach.

- Eugeniuszu! - wybąkał - co ty mówisz? Bóg z tobą! Przeziębiłeś się...
- Przestań - bez pośpiechu przerwał mu Bazarow. - Lekarzowi nie wolno tak mówić. Są

wszystkie symptomy zakażenia, wiesz przecie sam.

- Zlituj się, Eugeniuszu!... Jakie symptomy zakażenia?

- A to co? - rzekł Bazarow i uniósłszy rękaw koszuli pokazał mu czerwone, złowieszcze

plamy.

Wasilij Iwanowicz drgnął i zlodowaciał z przerażenia.
- Przypuśćmy - rzekł wreszcie - przypuśćmy... jeśli... to nawet coś w rodzaju...

zakażenia...

- Piemii - podpowiedział syn.

- No, tak... w rodzaju... epidemii...
- Piemii - surowo i wyraźnie powtórzył Bazarow. - Czyżbyś zapomniał, coś zapisywał w

swoich zeszytach?

- No, tak, tak, jak chcesz... A jednak cię wyleczymy!

- No, wolne żarty. Ale nie o to chodzi. Nie spodziewałem się, że tak szybko umrę; prawdę

mówiąc, bardzo to nieprzyjemny wypadek. I ty, i matka powinniście teraz skorzystać z tego,

że jesteście bardzo religijni; oto okazja, żeby wypróbować wiarę. - Wypił jeszcze trochę
wody. - Chciałbym cię o coś poprosić... póki jeszcze jestem przytomny. Jutro albo pojutrze

mózg mój przestanie działać, wiesz przecież. Nawet teraz nie jestem zupełnie pewien, czy
jasno się wypowiadam. Gdy leżałem, wciąż mi się wydawało, że dokoła mnie biegają

czerwone psy, a ty stoisz nade mną jak nad cietrzewiem... Jakbym był pijany. Czy dobrze
mnie rozumiesz?

- Ależ, Eugeniuszu, mówisz jak należy.
- Tym lepiej; powiedziałeś mi, że posłałeś po lekarza... To dla ciebie pociecha... ale

pociesz i mnie: poślij umyślnego...

- Do Arkadiusza Nikołaicza - podchwycił starzec.

- Któż to jest Arkadiusz Nikołaicz? - rzekł Bazarow, jakby w zamyśleniu. - Ach, tak! To

pisklę. Nie, nie, daj spokój, trafił teraz między kawki. Nie dziw się, jeszcze nie bredzę. Poślij

umyślnego do Odincowej, do Anny Siergiejewny, jest tu taka dziedziczka. Wiesz? (Wasilij
Iwanowicz skinął głową.) Każ powiedzieć, że Eugeniusz, to znaczy Bazarow, przesyła ukłony

i zawiadamia, że umiera. Zrobisz to?

- Dobrze... Tylko czy to możliwe, żebyś ty umarł, ty, Eugeniuszu! Sam się zastanów!

Gdzież więc sprawiedliwość?

- Tego nie wiem, ale poślij umyślnego.

- Natychmiast; i sam napiszę list.
- Nie, nie trzeba; powiedz, że przesyłam ukłony, nic więcej. A teraz znów wrócę do moich

psów. Dziwne. Chcę zatrzymać się myślą na śmierci i nie mogę. Widzę jakąś plamę... i nic
więcej.

Znowu ciężko obrócił się ku ścianie; Wasilij Iwanowicz wyszedł z gabinetu i dowlókłszy

się do sypialni żony runął na kolana przed ikonami.

- Módl się, Arino, módl! - wyjęczał. - Nasz syn umiera.
Przyjechał doktor, ten sam lekarz powiatowy, który nie miał lapisu, i zbadawszy chorego

poradził czekać, przy czym powiedział kilka słów o możliwości wyzdrowienia.

- Czy widział pan już kiedy, by ludzie w mojej sytuacji nie przenosili się na Pola

Elizejskie? - zapytał Bazarow i nagle chwycił za nogę ciężki stół, stojący obok kanapy,
potrząsnął nim i przesunął z miejsca.

- Ile jeszcze siły we mnie - powiedział - a trzeba umierać... Staremu łatwiej, odwykł już

od życia, a ja... No, ale niech kto spróbuje odepchnąć śmierć. Ona ciebie odepchnie, i basta!

Któż tam płacze? - zapytał po chwili. - Matka? Biedna! Kogóż będzie teraz karmić swoim
wybornym barszczem? Ty zaś, ojcze, też, zdaje się, popłakujesz? No, jeśli religia nie pomaga,

bądź filozofem, stoikiem, u licha! Przecież chwaliłeś się, że jesteś filozofem?

- Jaki tam ze mnie filozof - jęknął Wasilij Iwanowicz i łzy pociekły mu z oczu.

Z każdą godziną stan Bazarowa pogarszał się; choroba rozwijała się szybko, jak to zwykle

bywa przy takich zakażeniach. Chory nie stracił jeszcze przytomności i rozumiał, co do niego

mówiono; jeszcze walczył. „Nie chcę bredzić - szeptał zaciskając pięści. - Co za głupstwa!" I
zaraz potem: „Od ośmiu odjąć dziesięć, ile wypadnie?" Wasilij Iwanowicz chodził jak

obłąkany; to chciał stosować jedne środki, to znów inne i tyle tylko robił, że przykrywał
synowi nogi. „Zawinąć w zimne prześcieradło... lekarstwo na wymioty... plaster z gorczycy

na żołądek... puścić krew" - powtarzał z napięciem. Doktor, którego ubłagał, by został,
potakiwał mu, poił chorego lemoniadą, dla siebie zaś prosił raz o fajkę, to znów o coś

„wzmacniającego i rozgrzewającego", czyli o wódkę. Arina Własiewna siedziała przy
drzwiach na niskiej ławeczce i tylko od czasu do czasu odchodziła, by się pomodlić; przed

kilku dniami wypadło jej z ręki lusterko i rozbiło się, zawsze uważała to za zły znak; nawet
Anfi - suszka nic nie umiała jej powiedzieć. Timofieicz pojechał do Odincowej.

Noc Bazarow miał złą... Męczyła go straszna gorączka. Nad ranem zrobiło mu się lepiej.

Poprosił, żeby Arina Własiewna uczesała go, pocałował jej rękę i wypił dwa łyki herbaty.

Wasilij Iwanowicz trochę się ożywił.

- Dzięki Bogu! - powtarzał. - Nastąpił kryzys... kryzys minął.

- To ci dopiero! - rzekł Bazarow. - Jak wiele znaczą słowa. Znalazłeś sobie słowo,

powiedziałeś: „kryzys", i jużeś rad. Zadziwiające, jak człowiek jeszcze wierzy w słowa.

Powiedzą na przykład, że jest dureń, i nie dadzą po łbie, zrobi mu się smutno; nazwą go
mądrym i nie dadzą pieniędzy, poczuje radość.

Ta krótka wypowiedź Bazarowa, przypominająca jego dawniejsze „koncepty", wywołała

zachwyt Wasilia Iwanowicza.

- Brawo! Znakomicie powiedziane, znakomicie! - zawołał udając, że klaszcze w ręce.
Bazarow smutno się uśmiechnął.

- Jak więc sądzisz - rzekł - czy kryzys minął, czy nadszedł?
- Widzę, że ci lepiej, i to mnie cieszy - odparł Wasilij Iwanowicz.

- No, to doskonale; zawsze dobrze jest się cieszyć. A do niej posłałeś?
- A jakże, posłałem.

Polepszenie trwało niedługo. Wkrótce wróciły ataki choroby. Wasilij Iwanowicz siedział

przy Bazarowie. Zdawało się, że jakaś niepojęta męka trapi starca. Kilka razy próbował

mówić, ale nie mógł.

- Eugeniuszu! - rzekł wreszcie. - Synu mój, drogi mój, ukochany synu!

Te niezwykłe słowa podziałały na Bazarowa... Odwrócił nieco głowę i widocznie starając

się wydobyć z przygniatającego stanu nieprzytomności, spytał:

- Co, mój ojcze?
- Eugeniuszu - mówił dalej Wasilij Iwanowicz i ukląkł przed Bazarowem, chociaż tamten

nie otwierał oczu i nie mógł go widzieć. - Eugeniuszu, teraz jest ci lepiej. Bóg da, że
wyzdrowiejesz; lecz skorzystaj z tego czasu, pociesz mnie i matkę, spełń obowiązek

chrześcijański! Strasznie mi mówić ci o tym, ale jeszcze straszniej... przecież na wieczność,
Eugeniuszu... pomyśl, jakże to...

Głos starca załamał się, a na twarzy jego syna, który wciąż leżał z zamkniętymi oczami,

pojawił się jakiś dziwny wyraz.

- Nie odmawiam, jeśli to może wam przynieść ulgę - wyrzekł wreszcie - ale myślę, że nie

ma powodu do pośpiechu. Sam powiadasz, że jest mi lepiej.

- Lepiej, Eugeniuszu, lepiej; ale kto wie, wszystko w ręku Boga, jeśli zaś spełnisz

obowiązek...

- Nie, poczekam - przerwał Bazarow. - Zgadzam się z tobą, że nastąpił kryzys. Jeśli zaś

omyliliśmy się, to cóż? Przecież nawet nieprzytomnym udziela się komunii.

- Zmiłuj się, Eugeniuszu...
- Poczekam. A teraz chcę spać. Nie przeszkadzaj mi. - I głowa jego opadła na poduszki.

Starzec wstał, usiadł w fotelu i schwyciwszy się za podbródek zaczął gryźć palce...
Turkot pojazdu na resorach, ów turkot, który tak wyraźnie rozlega się wśród wiejskiej

ciszy, doleciał nagle do jego uszu. Coraz bliżej toczyły się lekkie koła: już słychać było
parskanie koni... Wasilij Iwanowicz zerwał się z krzesła i podbiegł do okna. Na podwórze

jego dworku wjeżdżała dwuosobowa kareta zaprzężona w czwórkę koni. Nie zdając sobie
sprawy, co to może znaczyć, w porywie jakiejś niedorzecznej radości wybiegł na ganek...

Lokaj w liberii otworzył drzwiczki karety, z której wysiadła jakaś dama w czarnej woalce i
czarnej mantyli...

- Jestem Odincowa - rzekła. - Czy Eugeniusz Wasiliewicz żyje? Pan jest jego ojcem?

Przywiozłam doktora.

- Dobrodziejko! - zawołał Wasilij Iwanowicz i chwyciwszy jej dłoń, z drżeniem przyciskał

do swoich ust, podczas gdy przywieziony przez Annę Siergiejewnę doktor, mały człowieczek

o niemieckiej fizjonomii, w okularach, powoli wysiadał z karety. - Żyje, jeszcze żyje mój
Eugeniusz i teraz będzie uratowany! Żono! Żono!... Anioł z nieba zawitał do nas!...

- Co się stało, Panie Boże! - wybiegając z bawialni szeptała dygocącymi wargami

staruszka; nic nie rozumiejąc przypadła w sieni do nóg Anny Siergiejewny i jak oszalała

zaczęła całować jej suknię.

- Co pani robi! Co pani robi! - powtarzała Anna Siergiejewna, lecz Arina Własiewna nie

słuchała jej. Wasilij Iwanowicz zaś wciąż powtarzał: - Anioł! Anioł!

- Wo ist der Kranke? Gdzie jest pacjent? - zapytał wreszcie doktor z pewnym

niezadowoleniem.

Wasilij Iwanowicz opamiętał się.

- Tutaj, tutaj, proszę pana za mną, werthester Herr Kollege

39

- dodał przypominając

sobie dawną niemczyznę.

- E! - rzekł Niemiec i kwaśno się uśmiechnął.

39 czcigodny panie kolego

Wasilij Iwanowicz zaprowadził go do gabinetu.
- Doktor od Anny Siergiejewny Odincowej - powiedział nachyliwszy się nad synem - ona

też przyjechała.

Bazarow nagle otworzył oczy.

- Coś ty powiedział?
- Mówię, że przyjechała Anna Siergiejewna Odincowa i przywiozła ze sobą pana doktora.

Bazarow powiódł dokoła wzrokiem.
- Ona jest tutaj... chcę ją widzieć.

- Zobaczysz ją, Eugeniuszu; ale najpierw trzeba porozmawiać z panem doktorem.

Opowiem mu historię choroby, ponieważ Sidor Sidorowicz wyjechał (tak nazywał się

powiatowy lekarz), i zrobimy małą konsultację.

Bazarow spojrzał na Niemca.

- No, mówcie szybko, ale nie po łacinie, rozumiem przecież, co znaczy iam moritur

40

.

- Der Herr scheint des deutschen mächtig zu sein?...

41

- zaczął uczeń Eskulapa zwracając

się do Wasilia Iwanowicza.

- Ich... habe... Niech pan mówi raczej po rosyjsku - powiedział starzec.

- Ach! topsze... topsze...
Zaczęła się konsultacja.

W pół godziny później Anna Siergiejewna w towarzystwie Wasilia Iwanowicza weszła do

gabinetu. Doktor szepnął jej, że nie ma nawet co myśleć o wyzdrowieniu chorego.

Spojrzała na Bazarowa... i zatrzymała się w drzwiach, tak bardzo uderzyła ją ta

rozpalona, a zarazem trupia twarz ze skierowanymi na nią mętnymi oczami. Przelękła się.

Ogarniał ją jakiś zimny i męczący strach; i natychmiast przemknęło jej przez myśl, że
czułaby co innego, gdyby go naprawdę kochała.

- Dziękuję - powiedział z wysiłkiem - tego nie oczekiwałem. To dobry uczynek. Więc

zobaczyliśmy się raz jeszcze, jak to pani obiecała.

- Anna Siergiejewna była tak dobra... - zaczął Wasilij Iwanowicz.
- Ojcze, zostaw nas. Anno Siergiejewno, pani pozwoli? Zdaje się, że teraz...

Wskazał ruchem głowy na swoje wyciągnięte, bezsilne ciało.
Wasilij Iwanowicz wyszedł.

- Dziękuję - powtórzył Bazarow. - To po królewsku. Podobno królowie także odwiedzają

umierających.

- Eugeniuszu Wasiliczu, mam nadzieję...

40 już umiera
41 Łaskawy pa włada, zdaje się, niemieckim?

- Ach, Anno Siergiejewno, bądźmy szczerzy. To już koniec. Wpadłem pod koła. Widać, że

na nic były myśli o przyszłości. Stara historia śmierć, a dla każdego nowa. Na razie tchórz

mnie nie oblatuje... a potem niepamięć i kwita. (Słabo machnął ręką.) No, cóż mam pani
powiedzieć?... Że panią kochałem? Przedtem to nie miało sensu, a teraz tym bardziej. Miłość

jest formą, a moja własna forma już się rozkłada. Powiem raczej: pani jest taka wspaniała! I
stoi tu pani, taka piękna...

Anna Siergiejewna mimo woli drgnęła.
- Niech się pani nie trwoży... proszę usiąść... tam... Nie trzeba się do mnie zbliżać,

przecież moja choroba jest zaraźliwa.

Anna Siergiejewna szybko przeszła przez pokój i usiadła w fotelu obok kanapy, na której

leżał Bazarow.

- Jaka pani wspaniałomyślna! - szepnął. - Och, jak blisko... i jaka pani młoda, świeża,

czysta... w tym okropnym pokoju!... Żegnaj! Niech pani żyje długo, to najlepsze, i niech pani
korzysta z życia, póki czas. Proszę spojrzeć, co za okropne widowisko: na wpół zduszony

robak, a jeszcze się wierci. A przecież myślałem, że wiele zrobię, nie umrę, skądże! Mam do
spełnienia wielkie zadanie, tyle we mnie mocy! A teraz całe moje zadanie polega na tym,

żeby umrzeć przyzwoicie, chociaż nikogo to nie obchodzi... Wszystko jedno: nie poddam się!

Bazarow zamilkł i zaczął szukać szklanki. Anna Siergiejewna podała mu napój nie

zdejmując rękawiczek i bojaźliwie oddychając.

- Pani mnie zapomni - zaczął znowu - martwy nie jest towarzyszem dla żywego. Ojciec

powie pani: „Patrzcie, jakiego człowieka traci Rosja...", to brednia, ale niech pani nie odbiera
tej wiary staruszkowi. Czymkolwiek dziecię się raduje... rozumie pani. I niechże pani będzie

dobra dla matki. Przecież takich ludzi jak oni w waszym wielkim świecie nawet ze świecą się
nie znajdzie... Jestem potrzebny Rosji... Nie, widać, nie jestem potrzebny. Któż zresztą jest

potrzebny? Szewc, krawiec, rzeźnik... sprzedaje mięso... rzeźnik... proszę poczekać... plączę
się... Tutaj mam las...

Bazarow położył rękę na czole.
Anna Siergiejewna pochyliła się nad nim.

- Eugeniuszu Wasiliczu, jestem tutaj... Zdjął rękę z czoła i uniósł się nieco.
- Żegnaj! - powtórzył z nagłą siłą i oczy jego zabłysły ostatnim blaskiem. - Żegnaj!...

Posłuchaj... Przecież nie pocałowałem pani wtedy... Dmuchnij na zamierające światło, niech
zgaśnie...

Anna Siergiejewna przycisnęła usta do jego czoła.
- Dosyć! - rzekł i opadł na poduszkę. - Teraz... ciemno...

Anna Siergiejewna cicho wyszła.
- I co? - zapytał szeptem Wasilij Iwanowicz. - Zasnął - odparła ledwo dosłyszalnie.

Ale Bazarow już się nie obudził. Pod wieczór całkiem stracił przytomność i następnego

dnia umarł. Ojciec Aleksy odprawił nad nim obrzędy religijne. Kiedy go namaszczano, kiedy

olejami świętymi dotknięto jego piersi, jedno oko konającego otworzyło się, i na widok
duchownego w szatach, dymiącego kadzidła, świec przed ikonami jakby dreszcz przerażenia

na chwilę przebiegł po jego zmartwiałej twarzy. Gdy w końcu wydał ostatnie tchnienie i w
domu rozległ się ogólny lament, Wasilia Iwanowicza ogarnęło nagłe szaleństwo: „Mówiłem,

że będę bluźnił - krzyczał ochryple, z płonącą, wykrzywioną twarzą, potrząsając w powietrzu
pięścią, jakby komuś groził - będę bluźnił, bluźnił!" Wtedy Arina Własiewna, cała we łzach,

zawisła na jego szyi i oboje razem padli twarzą na ziemię. „Tak - opowiadała potem w
czeladnej Anfisuszka - położyli obok siebie głowy, niby te owieczki w południe...”

Ale żar południa mija i nadchodzi wieczór i noc, i powrót do cichego schronienia, gdzie

słodko śpią zmęczeni i utrudzeni...

XXVIII

Minęło sześć miesięcy. Była biała zima; trwała okrutna, mroźna, bezobłoczna cisza, leżał

gęsty, skrzypiący śnieg, różowy szron pokrywał drzewa, niebo miało barwę bladego
szmaragdu, nad kominami wisiały czapy dymu, z otwartych na chwilę drzwi buchały kłęby

pary, twarze ludzi były rześkie, jakby wyszczypane przez mróz, a przemarzłe koniki wytrwale
biegły równym kłusem. Styczniowy dzień miał się już ku schyłkowi; wieczorny mróz jeszcze

mocniej ściskał nieruchome powietrze i szybko gasła krwawa zorza. W oknach domu w
Mariinie zapalały się światła; Prokoficz w czarnym fraku i białych rękawiczkach w sposób

szczególnie uroczysty nakrywał stół na siedem osób. Przed tygodniem w niewielkiej
parafialnej cerkwi, cicho i prawie bez świadków, odbyły się dwa śluby: Arkadiusza z Katią i

Mikołaja Pietrowicza z Fieniczką; tego dnia Mikołaj Pietrowicz wydawał pożegnalny obiad
na cześć swego brata, który wyjeżdżał do Moskwy, by załatwić tam różne sprawy. Anna Sier-

giejewna pojechała tam zaraz po ślubie, szczodrze obdarzywszy młodą parę.

Z wybiciem godziny trzeciej wszyscy zebrali się przy stole; Mitię także tu posadzono,

miał teraz nianię w brokatelowym kokoszniku. Paweł Pietrowicz siedział między Katią i
Fieniczką; mężowie obok żon. Nasi znajomi zmienili się ostatnimi czasy; wszyscy jakby

wyładnieli i zmężnieli; tylko Paweł Pietrowicz schudł, co zresztą dodawało jeszcze wykwintu
i wielkopańskiego charakteru jego wyrazistym rysom... Fieniczka także się zmieniła. W

nowej jedwabnej sukni, z szerokim aksamitnym przybraniem we włosach, ze złotym
łańcuszkiem na szyi, siedziała nieruchomo i godnie, godnie w stosunku do siebie i

wszystkiego, co ją otaczało, i tak się uśmiechała, jakby chciała powiedzieć: „Wybaczcie mi,
nie jestem winna." Nie tylko ona, wszyscy inni także się uśmiechali i także jak gdyby

przepraszali; wszyscy czuli się trochę nieswojo, byli trochę zasmuceni, ale w gruncie rzeczy
było im bardzo dobrze. Usługiwano sobie nawzajem z zabawnym przejęciem, jakby wszyscy

postanowili grać jakąś naiwną komedię. Katia była najbardziej spokojna: z ufnością patrzyła
dokoła i można było zauważyć, że Mikołaj Pietrowicz świata już za nią nie widzi. Tuż przed

końcem obiadu wstał i wziąwszy kielich do ręki zwrócił się do Pawła Pietrowicza.

- Miły bracie, opuszczasz nas... opuszczasz nas… - zaczął - oczywiście, nie na długo;

mimo to jednak muszę ci powiedzieć, że ja... że my... jak bardzo ja... jak bardzo my... Co za
nieszczęście, że nie umiem wygłaszać mów! Arkadiuszu, powiedz ty!

- Nie, papo, nie przygotowałem się.
- A czy ja się przygotowałem! Pozwól więc, bracie, że cię uścisnę i złożę życzenia

wszystkiego najlepszego, i wracaj do nas jak najprędzej!

Paweł Pietrowicz uściskał wszystkich nie wyłączając, rozumie się, Miti; Fieniczkę

pocałował ponadto w rękę, której nie umiała jeszcze podawać jak należy, i wypijając drugi

kielich rzekł z głębokim westchnieniem: - Przyjaciele moi, bądźcie szczęśliwi! Farewell!

42

-

To angielskie słówko przeszło nie zauważone, ale wszyscy byli wzruszeni.

- Wypijmy za Bazarowa - szepnęła Katia do męża trącając się z nim kieliszkiem.

Arkadiusz mocno uścisnął jej rękę, ale nie zdecydował się głośno wznieść tego toastu.

Zdawałoby się, że to już koniec? Może jednak ktoś z czytelników chciałby się dowiedzieć,

co porabia teraz, właśnie teraz, każda z ukazanych przez nas osób. Chętnie spełnimy to

życzenie.

Anna Siergiejewna wyszła niedawno za mąż, nie z miłości, lecz z rozsądku, za jednego z

przyszłych rosyjskich działaczy, prawnika, człowieka bardzo rozumnego, obdarzonego
zmysłem praktycznym, silną wolą i niezwykłym darem słowa, człowieka jeszcze młodego,

przyzwoitego i zimnego jak lód. Żyją ze sobą w wielkiej zgodzie i doczekają może szczęścia...
a może miłości? Księżniczka Ch. umarła; zapomniano o niej już w dniu jej śmierci.

Kirsanowowie, ojciec i syn, osiedli w Mariinie. Ich sprawy przybrały lepszy obrót. Arkadiusz
stał się zawołanym gospodarzem, ferma przynosi już dość znaczny dochód. Mikołaj

Pietrowicz został wybrany na pełnomocnika ziemstwa i pracuje ze wszystkich sił;
nieustannie objeżdża swój teren, wygłasza długie przemówienia (sądzi, że chłopom należy

kłaść wszystko „łopatą do głowy", czyli przez częste powtarzanie tych samych słów
doprowadzać ich do znużenia), a przecież prawdę mówiąc, nie cieszy się uznaniem ani

szlachty oświeconej, rozprawiającej z szykiem czy melancholią o mancypancji (a n nosowe),
ani nieoświeconej, która bez ceremonii wymyśla na ową m u n c y p a c j ę. Jedni i drudzy

uważają, że jest zbyt ustępliwy. Katarzyna Siergiejewna urodziła syna Kolę, Mitia zaś biega
już dzielnie i bez przerwy gaworzy. Fieniczka, Fiedosja Nikołajewna, prócz męża i Miti

nikogo tak nie uwielbia jak swoją synową i kiedy Katia siada do fortepianu, rada by cały
dzień od niej nie odchodzić. Wspomnimy jeszcze o Piotrze. Zupełnie zastygł w swojej

głupocie i zarozumiałości, nabrał szczególnej maniery w wymawianiu niektórych zgłosek, ale
także się ożenił. Jego żona, córka miejskiego ogrodnika, wniosła mu przyzwoity posag;

odrzuciła dwie dobre partie, ponieważ młodzieńcy nie posiadali zegarków: Piotr zaś nie tylko
miał zegarek, ale nawet lakierowane buty z niską cholewką.

W Dreźnie, na tarasie Bruhla, między godziną drugą a czwartą po południu, a więc w

porze najbardziej fashionable

43

, można spotkać mężczyznę w wieku lat pięćdziesięciu,

zupełnie siwego i jakby cierpiącego na podagrę, lecz jeszcze w pełni urody, bardzo wy-

42 Żegnajcie!
43 eleganckiej

twornego w ów szczególny sposób, właściwy tylko człowiekowi, który długo przebywał w
wyższych sferach towarzyskich. To Paweł Pietrowicz. Wyjechał z Moskwy za granicę, aby

poprawić zdrowie, i został na stałe w Dreźnie, gdzie utrzymuje stosunki towarzyskie
przeważnie z Anglikami i przejezdnymi Rosjanami. W obcowaniu z Anglikami jest prosty,

prawie skromny, chociaż nie pozbawiony godności; uważają, że jest nieco nudny, ale szanują
w nim nieskazitelnego dżentelmena, a perfect gentleman. Z Rosjanami jest swobodniejszy,

daje upust swej żółci, kpi z nich i z siebie; ale wszystko to robi bardzo przyjemnie, niedbale i
grzecznie. Wyznaje słowianofilskie poglądy, wiadomo, że w wielkim świecie uchodzi to za

très distingue

44

. Nie czyta nic po rosyjsku, ale na jego biurku stoi srebrna popielniczka w

kształcie chłopskiego łapcia. Nasi turyści bardzo poszukują jego towarzystwa. Matwiej Iljicz

Kolazin, znajdujący się w chwilowej opozycji, jadąc do czeskich wód złożył mu łaskawie
wizytę; miejscowi zaś, z którymi zresztą rzadko się spotyka, po prostu ubóstwiają go. Nikt

tak łatwo i szybko nie dostanie biletu na koncert dworskiej kapeli, do teatru itp. jak der
Herr Baron von Kirsanoff. Zawsze, o ile może, wyświadcza ludziom przysługi; wciąż jeszcze

potrafi zabłysnąć, był przecież niegdyś lwem salonowym: lecz żyć mu ciężko... ciężej, niż sam
przypuszcza... Wystarczy spojrzeć na niego, gdy zamyślony, oparłszy się na uboczu o ścianę,

stoi w cerkwi nieruchomo, gorzko zacisnąwszy usta; potem nagle się opamiętuje i zaczyna
się prawie niedostrzegalnie żegnać.

Pani Kukszin także znalazła się za granicą; jest teraz w Heidelbergu i nie studiuje już

nauk przyrodniczych, ale architekturę, w której, według jej własnych słów, odkryła nowe

prawa. Jak dawniej pozostaje w bliskich stosunkach ze studentami, szczególnie zaś z
młodymi rosyjskimi fizykami i chemikami, których pełno w Heidelbergu i którzy, zadzi-

wiając z początku naiwnych niemieckich profesorów swoimi trzeźwymi poglądami,
wprawiają niebawem tych samych profesorów w zdumienie swoim nieróbstwem i

skończonym lenistwem. Z takimi to dwoma czy trzema chemikami, nie umiejącymi odróżnić
tlenu od azotu, lecz pełnymi negacji i szacunku dla siebie samych, oraz z wielkim

Jelisiewiczem styka się w Petersburgu Sitnikow, który również gotuje się do roli przyszłej
wielkości i według swoich zapewnień prowadzi dalej „dzieło" Bazarowa. Powiadają, że nie-

dawno ktoś go pobił, lecz Sitnikow nie pozostał dłużny: w pewnym podejrzanym artykuliku
wciśniętym do pewnego podejrzanego piśmidła wspomniał, że ten, co go pobił, jest

tchórzem. Nazywa to ironią. Ojciec pomiata nim jak dawniej, żona zaś uważa go za głupca... i
literata.

W jednym z odległych zakątków Rosji znajduje się wiejski cmentarz. Jak wszystkie

44 bardzo dystyngowane

prawie nasze cmentarze, wygląda smutno: otaczające go rowy dawno zarosły, szare
drewniane krzyże pochyliły się i gniją pod ongi malowanymi daszkami; wszystkie kamienne

płyty zsunęły się z grobów, jakby je ktoś podważył; dwa czy trzy oskubane drzewa rzucają
nikły i smętny cień; owce bezkarnie chodzą po mogiłach... Ale jest wśród nich jedna mogiła,

której nie tyka człowiek ani nie depce zwierzę; tylko ptaki siadają tam i śpiewają o wschodzie
słońca. Otacza ją żelazne ogrodzenie, u obu jej końców posadzono dwa młode świerki. W tej

mogile spoczywa Eugeniusz Bazarow. Tutaj, z niedalekiej wioski, często przychodzi dwoje
zgrzybiałych staruszków, mąż i żona. Podtrzymując się nawzajem, idą ociężałym krokiem;

zbliżywszy się do ogrodzenia klękają i długo, gorzko płaczą, długo i uważnie patrzą na niemą
płytę, pod którą leży ich syn; zamienią ze sobą kilka słów, zetrą kurz z płyty, poprawią gałąź

świerka i znowu się modlą, i nie mogą opuścić tego miejsca, skąd jest im jakby bliżej do
syna, do wspomnień o nim...

Czyżby modlitwy i łzy ich były próżne? Czyżby miłość, święta i oddana miłość, była

bezsilna? O nie! Chociażby najbardziej namiętne, grzeszne, zbuntowane serce kryło się w tej

mogile, kwiaty, które na niej rosną, spokojnie patrząc na nas swymi niewinnymi oczami,
mówią nam nie tylko o wiecznym spokoju, o tym wielkim spokoju „obojętnej" natury; mówią

też o wiecznej zgodzie i życiu nieskończonym...