Budownictwo drewniane na ziemiach polskich sięga aż prehistorii i jest związane z pojawieniem się pierwszych form osadniczych. Jest przypuszczenie, że drewniane budowle zostały utworzone zanim ukształtowało się państwo polskie. Przykładem najstarszych grodzisk słowiańskich na terenie Polski, w których badania archeologiczne wykazały, że budowano tam z drewna to m.in. Łekno w Wielkopolsce, Trzcinica koło Krosna czy Zawada Lanckorońska w powiecie tarnowskim.
Jednakże polskie budownictwo szybko się rozwinęło i już w X w. pojawiły się pierwsze kamienne budowle. Błędnym jednak stwierdzeniem jest, że Kazimierz Wielki zastał Polskę drewnianą a zostawił murowaną. Owszem król przyczynił się do rozbudowy obiektów sakralnych, obronnych, czy użytku komunalnego w formie kamiennej, ale na wsiach ludzie wciąż korzystali z drewna do budowy domów, kościołów oraz wielu innych budynków.
Doba sarmatyzmu (koniec XVI w. - druga połowa XVIII w.) prezentuje szczególnie wyraziście specyfikę budownictwa drewnianego w sferze techniki, formy i funkcji, jak i też w dziedzinie ideowej czy światopoglądowej. W tej epoce budowano nie tylko szeregowy układ miast, ale również liczne kościoły, w tym także świątynie innych wyznań religijnych.
W okresie od średniowiecza po schyłek XVII wieku, do rozwoju i przemiany drewnianego kościoła na terenie Polski południowej przyczyniły się szczególnie sytuacja polityczna, społeczna i gospodarcza. Duże oddziaływanie miały również nowożytne tendencje kulturowe i artystyczne. Niestety od końca XVIII w. aż po nasze czasy wszelkie okoliczności historyczne również wpłynęły na przemiany. Silniej niż kiedykolwiek zaznaczył się również proces postępu w budownictwie i tendencjach architektonicznych, zmierzających nieuchronnie do zaniku budownictwa drewnianego.