Polityka (z łac. polis: państwo-miasto)
- jako sztuka rządzenia państwem,
- jako działania różnych ugrupowań mających na celu zdobycie i sprawowanie władzy,
- jako konsekwentne działania w stosunku do osoby lub grupy.
Polityka wg Arystotelesa: to sztuka rządzenia państwem, do której niezbędne są: wiedza, umiejętności i predyspozycje psychiczne.
Polityka wg Jana Pawła II: są to roztropne działania na rzecz wspólnego dobra.
Polityka wg Maxa Webera: polityka to dążenie do udziału we władzy zarówno między państwami, w obrębie państwa bądź pomiędzy grupami ludzi.
Politologia amerykańska: jako sztuka bycia wybieranym, inaczej zdobywania władzy.
Polityka regionalna (strukturalna): rozumiana jest jako działania rozwojowe UE i jej organów wobec państw członkowskich i reginów, zwiększające spójność ekonomiczną i społeczną oraz pomoc finansową nakierowaną na regiony słabiej rozwinięte. Polityką strukturalną może być np. polityka rozwoju rolnictwa, szkolnictwa, itp.
SPOŁECZNOŚĆ A ROZWÓJ LOKALNY
Polityka regionalna przyczynia się do wzrostu współpracy między ludźmi, kreuje współodpowiedzialność obywateli za region, gminę czy miasto wspierając w ten sposób proces tworzenia lokalnych społeczności. Ten proces jest nie tylko wartością samą w sobie, ale współpraca i partnerstwo są konieczne do europejskiej konkurencyjności.
Deklaracja berlińska z 2007 roku zakłada, że państwa członkowskie, ich regiony i struktury lokalne dzielą się zadaniami. „Jest wiele celów niemożliwych do osiągnięcia samemu- można je zrealizować tylko wspólnymi siłami. UE, państwa członkowskie, ich regiony i struktury lokalne dzielą się zadaniami”. Z tej zasady wynika obowiązek harmonijnej współpracy między szczeblem wspólnotowym, narodowym, regionalnym i lokalnym. W polityce regionalnej współpraca między poszczególnymi poziomami rządzenia została podniesiona do rangi jednej z najważniejszych zasad- partnerstwa, którego podstawą jest współpraca w wymiarze horyzontalnym. Realizacja polityki gospodarczej w coraz większym stopniu zależy więc, od decyzji podejmowanych na poziomach: regionalnym i lokalnym. Udział władz lokalnych rośnie i ma bezpośredni wpływ na wzrost poziomu gospodarczego kraju. W Polsce blisko 70% inwestycji publicznych realizowanych jest przez samorządy. Co stawia ją w czołówce państw pod tym względem.
Powstaje pytanie: dlaczego stawia się na działania i inicjatywy oddolne, dlaczego rola władz lokalnych i regionalnych jest tak ważna? Po pierwsze z racji znajomości własnych potrzeb lokalno-regionalnych, po drugie: w związku z decentralizacją realizacji zadań, które mają często charakter złożony i różnorodny.
Michael Porter twierdzi, że rzeczywistość europejska w globalnej gospodarce ma charakter lokalny. Tworzy się w każdym miasteczku i wsi, tworzy się na wszystkich szczeblach władzy i dlatego polityka regionalna jest najlepszym sposobem na to, by obywatele UE mieli poczucie „bycia razem” i poczuwali się do współodpowiedzialności za kraj i kontynent.
Znaczenie lokalnych czynników rozwoju bardzo silnie podkreśla Komisja Europejska. Uruchamiała programy pilotażowe, które miały pokazać potencjał lokalnej aktywności dla rozwoju. W tym sensie następowała zmiana podejścia do sposobu, w jakim tworzono programy publiczne. Jak dokumentuje to OECD następowało przejście od trybu „odgórnego” planowania rozwoju na tryb „oddolny”. Wcześniej obszar lokalny były przedmiotem polityki rozwojowej. Projektowano dla nich rozwiązania transportowe, rozwiązania przemysłowe, wsparcie dla terenów przechodzących przekształcenia, schodzących sektorów itp. Nie prowadziło to jednak do oczekiwanych efektów na terenach zapóźnionych.
Za skuteczniejsze uznano wspieranie oddolnych przedsięwzięć i programów rozwojowych. W ramach tego podejścia za istotne uznano wsparcie dla lokalnej przedsiębiorczości, rozwijania kapitału ludzkiego, upowszechniania innowacji i budowanie lokalnych instytucji i sieci firm. Chodzi w tym głównie o wspieranie tak zwanych endogennych czynników rozwoju. Ma to związek z nową oceną tego, czym jest rozwój ekonomiczny i nowymi teoriami znaczenia środowiska lokalnego dla osiągnięcia i zachowania konkurencyjności firm. Uznano, że zwłaszcza w warunkach szybko zmieniających się rynków i technologii dla rozwoju liczy się jakość lokalnego środowiska. . Od niego zależy kontekst w ramach, którego działają przedsiębiorstwa, a więc jakość infrastruktury transportowej, instytucji usług dla biznesu, zasoby pracy, baza technologiczna.
Samorząd lokalny (gminny, powiatowy) odpowiada za całokształt spraw związanych z bieżącymi i przyszłymi potrzebami społeczności, prowadzi politykę lokalną. Wśród tych zadań znajdują się przewidywania kierunków rozwojowych, budowanie współpracy ze społecznością. Podstawową funkcją i rolą Rady i Zarządu jest sformułowanie misji gminy, przyjęcie strategii działania i kreowania kultury organizacji.
Politykę regionalną w Polsce prowadzą samorządy województwa. Strategia rozwoju województwa jest jednym z podstawowych zadań samorządu województwa. Samorząd województwa uwzględnia w swej strategii:
- pobudzanie aktywności gospodarczej,
- podnoszenie poziomu konkurencyjności i innowacyjności,
- zachowanie wartości środowiska kulturowego i przyrodniczego,
- kształtowanie i utrzymanie ładu przestrzennego.
Prowadząc politykę rozwoju województwa:
- stwarza warunki rozwoju gospodarczego,
- utrzymuje i rozwija infrastrukturę społeczną i techniczną,
- kształtuje środowisko z godnie z zasadą zrównoważonego rozwoju,
- wspiera rozwój nauki i współpracy nauki z gospodarką,
- wspiera rozwój kultury i dziedzictwa narodowego,
- promuje walory województwa.
Zadanie to stanowi jedno z najtrudniejszych wyzwań w funkcjonowaniu samorządów wojewódzkich. Samorząd województwa (sejmik) uchwala strategię rozwoju województwa oraz wieloletnie programy, uchwala także plan zagospodarowania przestrzennego. W wyniku reformy administracyjnej ustroju państwa powstały większe regiony (województwa), które mogą samodzielnie i skutecznie konkurować o fundusze europejskie w celu realizacji zadań rozwojowych . Poprzez realizację kontraktów wojewódzkich możliwe jest osiągnięcie celów, w tym związanych z rozwojem przedsiębiorstw. Rozwój przedsiębiorstw może być stymulowany także innymi działaniami władz lokalnych.
Samorząd gminy określa m.in. wysokość lokalnych stawek podatkowych jak: podatek od nieruchomości, rolny, leśny, od działalności gospodarczej osób fizycznych opłacany w formie karty podatkowej. Samorząd terytorialny może także stosować ulgi podatkowe, np. przy wynajmie budynków komunalnych.
INTEGRACJA EUROPY- MOTYWY HISTORYCZNE
Integrowanie się państw Europy miało różne podłoże, niekoniecznie gospodarcze. Analiza inicjatyw w przedmiocie łączenia się państw pozwala na wyodrębnienie kilku motywów, którymi się kierowano.
1.Motyw zabezpieczenia pokoju przez integrację europejską:
- po raz pierwszy pojawił się u Pierra Dubois w 1305 r.,
- Emmanuel Kant w 1795 r. w „Wiecznym Pokoju” postulował utworzenie konfederacji europejskich państw pod demokratyczną konstytucją,
- Victor Hugo w 1849 r. proponował utworzenie „Stanów Zjednoczonych Europy”.
2.Motyw obrony przed bolszewikami: Po rewolucji październikowej motywem zjednoczenia się w osobne mocarstwo było przeciwstawienie się państw Europy Rosji Radzieckiej. W 1923 r. powstał zainicjowany przez Richarda Coudenhove- Kalergi Ruch panaeuropejski, który propagował utworzenie „Stanów Zjednoczonych Europy” na wzór USA.
3.Motyw instytucji ponadnarodowej: Ograniczenie suwerenności państw europejskich na rzecz instytucji ponadnarodowej pojawił się już w 1462 r. w projekcie traktatu międzynarodowego Antona Martiniego (zrzeszeniowy i federacyjny między królem Ludwikiem XI, królem Jerzym z Czech i Wysoką Radą Wenecji). W późniejszym okresie idea ta rozwinięta została przez Williama Penna w 1693 roku. Zakładała powołanie instytucji ponadnarodowej dysponującej prawem podejmowania decyzji, dysponowania armią.
4.Motyw gospodarczy: Idea jednoczenia się Europy w celach popierania handlu i transportu pojawiła się po raz pierwszy w 1623 r. zaproponowana przez Emerica Crucę doprowadziła pod koniec XIX wieku do powstania licznych organizacji międzynarodowych i Unii administracyjnych, np. Światowe Zrzeszenie Poczty. W 1926 r. zaczęły powstawać z inicjatywy prywatnej związki na bazie gospodarki: Europejski Kartel Stalowy, w którym uczestniczył przemysł stalowy Rosji, Belgii, Niemiec, Luxemburga, Austrii, Czech i Węgier.
Po II wojnie światowej, a nawet w czasie jej trwania, postulowano ”nowy porządek pokojowy na bazie zjednoczonej Europy” (inicjatywa Władysława Sikorskiego z 1942 r. w Londynie na temat „Wspólnoty Europejskiej”). Idea gospodarczego połączenia Jeana Monneta, efekt m.in. planu Marshalla doprowadziły w konsekwencji do sformułowania integracji europejskiej w obecnym kształcie.
KALENDARIUM- WYBRANE WYDARZENIA Z HISTORII WSPÓLNOT
Porwana przez Zeusa i uprowadzona na Kretę Europa- córka króla Tyra została tam królową i założycielką dynastii, Królestwo Tyru. Królestwo to uznawane jest za kolebkę cywilizacji europejskiej, źródło złożonych kultur. Grecy używali słowa „Europa” nie tylko dla określenia własnego terytorium, ale i ziem położonych na północy i zachodzie.
Pierwsze próby łączenia państw Europy:
1.Czwórprzymierze i Niemiecki Związek Celny: w 1814 roku Austria, Prusy, Rosja i Anglia utworzyły koalicję mającą za podłoże „współgranie, stosując środki pozwalające zachować pokój w Europie”. Kongres Wiedeński miał za zadanie urzeczywistnić postanowienia Traktatu. Po krótkim czasie zaprzestano organizowania spotkań, konsultacji. Związek Celny założony z inicjatywy Prus w 1834 r. był Unią Celną jednoczącą Niemcy.
2.Liga Narodów powołana w wyniku doświadczeń wojny i zapobiegania przyszłym tragediom. Powstała w 1920 roku. Miała za zadania zapewnienie pokoju postanowień Traktatu Wersalskiego z 1919 r. Nie miała mechanizmów zmuszania państw członkowskich do działań.
3.Po zakończeniu II wojny światowej: Wspólnota Europejska. Katalizatorem powstania Wspólnoty gospodarczej był Adolf Hitler. To on przy użyciu siły zjednoczył praktycznie cały lądowy obszar późniejszej Wspólnoty Gospodarczej. Wykazał słabość pojedynczych autonomicznych państw.
Marzec 1947- Anglia i Francja podpisują Traktat Dunkierce (przeciwko agresji Niemiec),
Czerwiec 1947- wystąpienie Marshalla dotyczące pomocy Stanów Zjednoczonych pod warunkiem współpracy europejczyków,
Marzec 1948- Francja, Anglia i kraje Beneluksu podpisują Traktat Brukselski o wzajemnej obronie przed Związkiem Radzieckim,
Kwiecień 1949- powołanie organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OECC) przez 16 państw Europy, USA i Kanadę,
Kwiecień 1949- podpisanie Traktatu o NATO,
9 maja 1950- francuski minister- Robert Szuman ogłosił projekt powiązania przemysłu węgla i stali Francji i Niemiec, który w konsekwencji doprowadza do utworzenia w 1952 r. Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (kwiecień 1951 r.- podpisanie traktatu paryskiego przez kraje Beneluksu, Francji, RFN i Włochy). Stworzono strukturę Wspólnoty składającą się z Wysokiej Władzy Specjalnej Rady Ministrów, Wspólnego Zgromadzenia i Trybunału Sprawiedliwości.
Oprócz powołania EWWiS pojawiły się głosy utworzenia także wspólnoty rolnej, transportowej oraz obronnej. Pierwsze 2 propozycje nie zostały zrealizowane. Natomiast powołano EWO:
27 maja 1952- podpisano traktat o Europejskiej Wspólnocie Obronnej
25 marca 1957- podpisanie Traktatów Rzymskich i utworzenie EWG i Euroatomu
1 lipca 1968- szóstka eliminuje wszystkie ograniczenia handlowe
22 stycznia 1972- podpisanie traktatu o przystąpieniu Danii, Irlandii, Norwegii i Anglii do Wspólnoty (pierwsze rozszerzenie)
28 maja 1979- podpisanie traktatu akcesyjnego z Grecją- wstąpienie do Wspólnoty 1 stycznia 1981 (drugie rozszerzenie)
1 stycznia 1996- wejście do struktur Wspólnoty- Hiszpanii i Portugalii (trzecie rozszerzenie)
1 lipca 1986- wejście w życie Jednolitego Aktu Europejskiego
1 stycznia 1995- wejście do struktur Wspólnoty- Austrii, Finlandii i Szwecji (czwarte rozszerzenie)
1 maja 2004- przystąpienie 10 państw, w tym Polski, do struktur UE
1 stycznia 2007- Rumunia i Bułgaria przyjęte do UE
System prawa europejskiego dzieli się na:
1.Prawo pierwotne: traktaty oraz umowy stowarzyszeniowe. Traktaty ustanawiające Europejską Wspólnotę Gospodarczą oraz Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Wspólnota Europejska). Traktat Jednolity Akt Europejski, Traktat o UE z Maastricht, Traktat Amsterdamski- wprowadzenie programu Agenda
2.Prawo wtórne. Prawo wtórne tworzą:
- rozporządzenia- charakter ogólny, publikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot, wchodzi w życie we wszystkich krajach członkowskich
-dyrektywa- specyficzne źródło prawa, jej adresatem może być tylko państwo członkowski, wyznacza cel i termin jaki ma być osiągnięty przez adresata aktu
-decyzja- jest aktem wiążącym w całości jej adresatów (państwa jak i podmioty indywidualne), ma charakter precyzujący sposób realizacji celu określonego, np. w dyrektywie
-zlecenia i opinie- nie są źródłem prawa w ścisłym znaczeniu, nie mają charakteru wiążącego. Są wytycznymi, stanowiskami Wspólnoty w sprawach.
Cechy prawa Wspólnot:
- bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego
- bezpośredniego skutku prawa wspólnotowego
- nadrzędność prawa Wspólnot
Budżet UE jest zestawieniem przewidywalnych dochodów i wydatków Wspólnoty Europejskiej podlegającej okresowej autoryzacji przez Radę i Parlament Europejski. Z definicji tej wynika, że jest to plan finansowy i akt prawny. UE posiada zasoby własne, z których finansuje swoje wydatki. Środki te należą do UE. Państwa członkowskie gromadzą je w jej imieniu i przekazują do unijnego budżetu. Co roku do budżetu UE wpływa ok. 1% dochodu narodowego państ członkowskich, co odpowiada kwocie ok. 235 euro na 1 mieszkańca
Zasoby własne dzielą się na :
- tradycyjne zasoby własne- pochodzą z opłat celnych pobieranych od towarów sprowadzanych z krajów nienależących do UE. Stanowią ok. 15% dochodu
- pochodzące z podatków od wartości dodanej (VAT). Stanowią ok. 15% dochodu
- środki uzależnione od dochodu narodowego brutto. Jest to jednolita stawka procentowa (0,73%) stosowana do DNB każdego państwa członkowskiego. Stanowi największe źródło dochodu UE: ok. 69%
- inne wpływy jak: podatki od wynagrodzeń pracowników instytucji UE, składki wpłacane przez państwa spoza UE, kary finansowe nakładane na przedsiębiorstwa, np. za łamanie prawa o konkurencji. Stanowią ok. 1% dochodu.
Przykładowa wysokość dochodów UE w roku 2007 wynosiła 115,5 mld euro. Wartość zobowiązań natomiast jest nieznacznie wyższa ze względu na politykę i praktykę budżetową wynikającą z realizacji projektów długookresowych.
Wydatki budżetowe dzielą się na 2 rodzaje:
- obowiązkowe- wynikają z traktatów i umów międzynarodowych (decyzje podejmuje Rada Ministrów)
- nieobowiązkowe- pozostałe (decyzje podejmuje Parlament)
Odpowiedzialność za wykonanie budżetu spoczywa na Komisji Europejskiej. W praktyce największa część środków finansowych UE (76%) wydawana jest w ramach tzw. zarządzania dzielonego. W tym przypadku władze państw członkowskich a nie Komisja odpowiadają za zarządzanie wydatkami.
Kontrola budżetowa
W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w wykorzystaniu środków finansowych UE Komisja Europejska rozpoczyna procedurę ich odzyskania. W UE funkcjonuje Europejski Urząd ds. zwalczania Nadużyć Finansowych, który prowadzi dochodzenia w sprawach potencjalnych oszustw. Ważnym elementem systemu kontroli prawidłowości zarządzania finansami unijnymi jest Europejski Trybunał Obrachunkowy, który potwierdza zgodność z prawem realizowania budżetu UE. Także Komisja Europejska publikuje roczne sprawozdania finansowe, a co miesiąc ujawnia informacje o stanie wykonania budżetu.
UE, RÓŻNE INTERESY PAŃSTW CZŁONKOWSKICH W KONTEKŚCIE STRATEGII UE 2020:
1.Różnice w poziomie gospodarek państw:
- z 27 państw, Skandynawia, Niemcy (bez wschodnich), Beneluks, Anglia, Irlandia, wyprzedzają inne państwa UE w rozwoju. Znajdują się w okresie postindustrialnym. Stawiają na innowacyjność i kreatywność. Stanowią grupę państw UE, które mogą przeciwstawić się w rywalizacji Stanom Zjednoczonym, Chinom i Japonii. Dla tych państw UE oprócz zaawansowanych technologii, ważna jest ekologia.
- państwa UE o wyższym poziomie gospodarek nie są zainteresowane pomocą dla rolnictwa w państwach UE. Odchodzą od idei Wspólnej Polityki Rolnej.
- państwa UE o wyższym poziomie gospodarek dążą do ograniczenia wydatków na politykę spójności, w tym pomoc państwom i regionom uboższym. Obciąża to bowiem państwa bogatsze, ograniczając dążenie do innowacyjności.
2. Różne podejścia do „Strategii rozwoju UE 2020”:
- państwa członkowskie o wyższym poziomie gospodarek dążą do przyjęcia strategii uwzględniającej ich priorytety. Pozostałe państwa proponują debatę nad zmianami uwzględniającymi ich położenie.
- plan perspektyw finansowych UE na lata 2014-2020 musi być podporządkowany strategii
3. Polska w działaniach UE na rzecz strategii:
- komisarz UE ds. budżetu i programowania finansowego- Janusz Lewandowski, łączy interesy obu grup państw UE. Postuluje o opóźnienie przyjęcia strategii a dłuższą debatę nad wypracowaniem rozwiązań. Strategię przyjęłaby Nowa Komisja.
- trwają konsultacje społeczne.
ORGANY I INSTYTUCJE UE:
Parlament Europejski- organ UE, będący odpowiednikiem jednoizbowego parlamentu, reprezentujący obywateli państw należących do UE, wybierany na 5-letnią kadencję. Oficjalną siedzibą Parlamentu jest Strassburg, ale też Bruksela, w której odbywa się większość obrad oraz mieszczą się biura poselskie, komisje parlamentarne i władze klubów, Sekretariat, biblioteka i część zaplecza technicznego ma zaś swoją siedzibę w Luksemburgu.
Parlament Europejski nie ma władzy ustawodawczej we Wspólnocie, jego status jest nieporównywalny z parlamentami krajowymi. Jest sukcesorem Zgromadzenia instytucji EWWiS. W 1952 r. składało się z 78 deputowanych oddelegowanych z państw członkowskich do uczestniczenia w posiedzeniach. Praca w Zgromadzeniu była dodatkowa funkcją, którą łączyli z mandatem posła w parlamencie narodowym. W 1958 r. w wyniku połączenia EWWiS z EWG i Euroatomem liczba parlamentarzystów PE wzrosła do 142 a w 1973 roku do 178.
Od 1975 uprawnienia Parlamentu Europejskiego zwiększyły się o większy wpływ na kształtowanie budżetu (traktaty w Luksemburgu i Brukseli). W 1979 r. 9 państw członkowskich Wspólnoty przeprowadziło wybory bezpośrednie do PE. Wybrano wtedy 410 deputowanych, a w 1984 r. 434 (z 10 państw). Systematycznie, w związku z akcesją coraz to nowych członków do Wspólnot liczba euro-parlamentarzystów rosła. Parlament Europejski liczy obecnie 736 euro deputowanych, sprawujących mandat wolny, wybieranych na 5-letnią kadencję. W Polsce w stosunku do członków PE używa się potocznie określenia „euro parlamentarzysta”, „euro deputowany”, „euro poseł”, natomiast oficjalne określenie brzmi „poseł do Parlamentu Europejskiego”. W Wlk. Brytanii stosuje się określenie „członek Parlamentu Europejskiego”, we Francji: „deputowany”.
Zasady przeprowadzania wyborów do Parlamentu Europejskiego w Polsce reguluje ustawa z dnia 23 stycznia 2004- ordynacja wyborcza do PE.
Zgodnie z nowym statutem posła po Parlamentu Europejskiego z 28 września 2005 euro posłowie otrzymują jednolite wynagrodzenia w wysokości 38,5% wynagrodzenia sędziego Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, czyli 7665 euro brutto miesięcznie (6515 euro netto). Oprócz tego każdy deputowany otrzymuje dietę w wysokości 298 euro/dzień za każdy dzień posiedzenia Parlamentu lub Komisji PE czy frakcji partyjnej, łącznie ok. 16 dni miesięcznie (ok. 4768 euro/miesiąc). Łącznie pensja plus dieta pobytowa wynosi 11283 euro miesięcznie netto. Parlament Europejski działa w oparciu o regulamin uchwalony na podstawie art. 199 WE. Członkowie Parlamentu Europejskiego nie tworzą jednolitych delegacji narodowych a skupiają się w międzynarodowych grupach politycznych (frakcjach). PE zbiera się na tygodniowych sesjach w każdym miesiącu (z wyjątkiem sierpnia). Większość prac odbywa się w tzw. komisjach i podkomisjach.
Parlament wybiera spośród swoich członków przewodniczącego na 2,5 letnią kadencję, który reprezentuje Parlament na zewnątrz i kieruje jego obradami. Obecnie przewodniczącym Parlamentu jest Jerzy Buzek. Parlament nie używa 1 języka obrad. Obrady Parlamentu odbywają się we wszystkich językach Unii, tzn. Kiedy poseł mówi w swoim narodowym języku, jego wystąpienie jest tłumaczone na bieżąco na wszystkie pozostałe języki. Obecnie obrady są też tłumaczone na języki wszystkich państw stowarzyszonych, ponieważ przedstawiciele parlamentów państw stowarzyszonych mają prawo biernego uczestniczenia w każdych obradach.
Najważniejsze uprawnienia Parlamentu obejmują:
1.Współudział w tworzeniu prawa poprzez procedury konsultacji, współpracy, współdecydowania i akceptacji (uprawnienie to dotyczy tylko niektórych dziedzin polityki wspólnotowej, co do wielu pozostałych dziedzin wyłączne kompetencje pracodawcze ma Rada UE)
- procedura konsultacji,
- procedura współpracy,
- pr współdecydowania,
- pr akceptacji (zgody).
2.Uprawnienia budżetowe- Parlament zatwierdza corocznie budżet i udziela komisji absolutorium z jego wykonania
3.Uprawnienia kontrolne:
-zatwierdzanie komisji i jej przewodniczącego
-prawo uchwalenia wotum nieufności wobec komisji (większością 2/3 głosów)
-prawo zadawania pytań komisarzom
-zwyczajowa możliwość zadawania pytań Radzie
-komisja jest zobowiązana do składania PE sprawozdania z działalności wspólnot oraz systematycznego udzielania informacji na temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, a także współpracy policyjnej i sadowej w sprawach karnych
-komisja ma obowiązek udzielania informacji w ramach parlamentarnej kontroli wytworzenia budżetu
-PE ma prawo do ustanawiania komisji śledczych na wniosek ¼ swoich członków
-do badania domniemanych wykroczeń lub niewłaściwego zarządzania w stosunku do prawa Wspólnoty.