Untitled

Stała siła uciągu potrzebna do utrzymania dłużycy w ruchu przy zrywce w górę stoku (zgodnie z prawami fizyki) jest zdecydowanie wyższe od siły uciągu w dół stoku .

Ma to związek z siłą przyciągania ziemskiego , która musi zostać pokonana przy zrywce w górę stoku , natomiast zrywka w dół stoku działa zgodnie z wektorem siły przyciągania ziemskiego .

Zwiększenie wartości Q spowoduje wzrost wartości stałej siły uciągu zarówno w górę jak i w dół stoku . Natomiast wzrost wartości alfa powoduje wzrost wartości stałej siły uciągu w górę stoku i zmniejszenie tej wartości w dół stoku . Zatem zwiększenie ciężaru ładunku powoduje istotne zmiany w wielkości stałej siły uciągu , natomiast zmiana kąta nachylenia stoku ma znaczenie przy zrywce w dół .

Chwilowa siła uciągu jest większa w porównaniu do stałej siły uciągu dłużycy . Dzieje się tak ponieważ na chwilową siłę uciągu oprócz sił oporu ruchu składa się również siła , która jest zamieniana na energię kinetyczną dłużycy . W przypadku podtrzymania dłużycy w ruchu stała siła uciągu pokonuje tylko opory ruchu , zaś dłużyca posiada pewną energię kinetyczną , którą zachowuje .

Wyniki , a raczej ich zestawienie przekonuje do stosowania zrywki podwieszonej .

Eliminuje ona powierzchnię tarcia ładunku o ziemię , ponieważ zrywane drewno jest podwieszone i nie styka się z powierzchnią ziemi .

Opory tarcia nie istnieją , gdyż zostają zamienione na opory toczne urządzenia zrywającego .

Jednakże nie tylko potrzebna siła do zerwania dłużycy decyduje o przydatności danego sposobu zrywki . Jest to sprawa o wiele bardziej skomplikowana , składa się na nią sposób załadunku , cena sprzętu , jego amortyzacja .

Natomiast zrywka półpodwieszona wymaga większej siły w porównaniu do zrywki podwieszonej . Jednak zmniejsza znacznie opory przez uniesienie jednego końca zrywanej dłużycy , a wleczenie po ziemi tylko drugiego w porównaniu do zrywki wleczonej .

Zrywka półpodwieszona za wierzchołek wymaga mniejszej siły niż zrywka półpodwieszona za odziomek . Decyduje o tym fakt , że główny ciężar dłużycy przenoszony jest na urządzenie zrywające redukując tym samym istotne opory tarcia związane z pchaniem przez czoło dłużycy ziemi , jak to ma miejsce przy zrywce półpodwieszonej za wierzchołek .

Przy wyborze stosowanej zrywki powinniśmy kierować się również względami hodowlanymi - czynnikami istotnie ograniczającymi szkody w nalotach , pozostałym drzewostanie i pokrywy glebowej .

Opierając się na wynikach tego zadania można stwierdzić , że przy zrywce parą koni w dół stoku najbardziej korzystna jest zrywka przy pomocy dwukółki ponieważ przy tej samej sile uciągu i tym samym ciężarze dłużycy opory zrywki przy pomocy dwukółki są mniejsze , czyli największą efektywnością cechuje się zrywka w dół stoku przy pomocy dwukółki w dół stoku . Metoda zrywki przy pomocy dwukółki ma charakter zrywki półpodwieszonej .

Zastosowanie tej zrywki na stokach o dużym pochyleniu jest nie wskazane , ze względu na duży ciężar ładunku i małą siłę tarcia .

Przy zrywce półpodwieszonej czynnikiem ograniczającym jest moc silnika . Mimo korzystnych warunków dotyczących przyczepności tylnych kół napędzających ciągnik i kierowalności , zrywka nie będzie mogła być wykonana ze względu na ograniczoną moc silnika .

Przy zrywce przez wleczenie czynnikiem ograniczającym będzie przyczepność tylnych kół napędzających ciągnik . Wynika to z tego , iż dłużyca leży na ziemi na ziemi i nie wywiera bezpośredniego nacisku na koła ciągnika . W związku z tym pomimo dużej mocy silnika i dobrej kierowalności zrywka nie będzie mogła być wykonana ze względu na małą przyczepność (koła ciągnika będą kręciły się w miejscu) .

Uwzględniając wszystkie warianty zmian wartości hz i c można wywnioskować , że im ładunek jest wyżej podczepiony i znajduje się dalej od osi kół tylnich tym wielkość jednorazowego ładunku jest mniejsza , natomiast jak ładunek jest niżej podczepiony i znajduje się bliżej osi kół tylnich tym wielkość jednorazowego ładunku jest większa .