Tytuł: Igranie z zemstą

Autor: Maeglin Yedi

Tłumaczenie: Gobuss & Ariel Lindt

Beta: Kaczalka

Ilość: ok. 18 rozdziałów

Gatunek: dramat

Rating: NC-17

Opis: Harry pragnie zemsty, więc obmyśla plan. Ale czy Harry jest wystarczająco ślizgoński, aby uniknąć własnej pułapki?

Igranie z zemstą

Część 1

Zadziwiająco łatwo było Harry'emu podjąć tę decyzję.

Spędziwszy dwa tygodnie w swojej sypialni na Privet Drive, w czasie których jego jedynym towarzystwem były żal i samotność, postanowił dokonać zemsty.

Potrzebował planu i przez jakiś czas nie potrafił wymyślić niczego, co ukoiłoby ból, który odczuwał, niczego, co zraniłoby tego oślizgłego drania tak bardzo, jak śmierć Syriusza zraniła jego. Dopóki ciotka Petunia nie przyniosła mu kilku starych czasopism, których miał użyć do wyczyszczenia klatki Hedwigi.

Znudzony gapieniem się całymi dniami na cztery ściany, usiadł na łóżku i zaczął kartkować gazety. Jego uwagę przykuł jeden z nagłówków:

"NAUCZYCIEL Z LIVERPOOLU OSKARŻONY O GWAŁT Z POWODU POTAJEMNEGO ZWIĄZKU Z PIĘTNASTOLETNIM UCZNIEM"

To było wyjście idealne. W końcu co mogłoby zranić Snape'a najbardziej? Utrata pozycji w Hogwarcie i zesłanie do Azkabanu.

Harry uśmiechnął się składając gazetę i umieszczając ją na spodzie klatki swojej sowy. Kiedy sześć dni później Lupin i Moody przybyli, aby go zabrać, miał już opracowany cały plan i był przekonany, że nic nie może pójść źle.

***

- Śmiem twierdzić, że niefortunne wydarzenia w Ministerstwie jasno pokazały, dlaczego tak ważne jest to, abyś nauczył się bronić, Harry, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Zatem uważam, że najlepszym wyjściem jest...

Łatwo było nie dopuszczać do siebie pouczającego głosu Dumbledore'a. Harry siedział przy stole kuchennym ze spuszczonym wzrokiem, nie widząc zwężonych oczu starego czarodzieja, współczującego wzroku Lupina ani jadowitego spojrzenia Snape'a. Miał ochotę zerwać się i wrzasnąć na dyrektora, że te niefortunne wypadki nie miałyby miejsca, gdyby Zakon nie trzymał go w nieświadomości. Gdyby Dumbledore wytłumaczył mu, dlaczego musi uczyć się oklumencji. Gdyby Snape go powstrzymał. Gdyby Snape powstrzymał Syriusza.

Ale Harry nie wykrzyczał żadnej z tych rzeczy, nawet jeżeli paliły jego gardło i zasnuwały oczy mgłą. Musiał grać, jeżeli chciał, aby jego plan się powiódł.

Odważył się rzucić szybkie spojrzenie Snape'owi, który stał pod ścianą ze skrzyżowanymi ramionami i wyglądał tak, jakby wolał być torturowany przez Śmierciożerców niż słuchać sugestii Dumbledore'a.

- Jestem świadomy niechęci pomiędzy profesorem Snape'em a tobą, Harry, ale mam nadzieję, że dla dobra twojej edukacji, będziecie w stanie zapomnieć o dzielących was różnicach - powiedział dyrektor i posłał Harry'emu długie, wystudiowane spojrzenie.

Gryfon ukrył twarz w dłoniach, wydał z siebie szloch i upewnił się, że jego ramiona drżą.

- Tak bardzo przepraszam - powiedział łamliwym głosem. - Tak bardzo przepraszam. Wiem, że to wszystko moja wina. Wiem, że Syriusz nadal by żył, gdybym nie... gdybym tylko...

Upewnił się, że Dumbledore nie widzi jego oczu, gdyż w przeciwnym wypadku mógłby zorientować się, że ani jedno jego słowo nie jest szczere, a wtedy wszystko poszłoby na marne.

- Och, Harry, to nie była twoja wina - powiedział Lupin ze współczuciem w głosie. Snape parsknął głośno, a Dumbledore odchrząknął.

- Zrobię wszystko. Nie będę narzekał, będę uczył się bardzo ciężko, aby poznać oklumecję. Przysięgam. - Harry zdjął okulary i wytarł oczy, jak gdyby chciał pozbyć się kilku zabłąkanych łez.

- Jestem gotowy dać ci drugą szansę. Severusie, z pewnością czujesz tak samo - powiedział Dumbledore i rzucił Snape'owi spojrzenie mówiące, że nie przyjmie odmowy.

- Oczywiście, dyrektorze - odparł mężczyzna, chociaż jego zmrużone oczy mówiły co innego.

- Znakomicie. Jutro możesz rozpocząć swoje lekcje, Harry. Profesor Snape przybędzie tutaj wieczorem.

Dumbledore wstał i uśmiechnął się. Snape nie odezwał się, tylko wymaszerował z pokoju, głośno trzaskając za sobą drzwiami.

A Harry poczuł ciepło triumfu, chociaż jego twarz nie zdradzała niczego. Punkt pierwszy jego planu zakończył się powodzeniem. Był tak podekscytowany przedwczesnym poczuciem zwycięstwa, że nie zastanowił się nawet nad tym, dlaczego Snape bez większego oporu zgodził się na warunki Dumbledore'a.

***

Kiedy Snape i Dumbledore wyszli, Lupin napełnił filiżankę Harry'ego i uśmiechnął się do niego ciepło.

- Jest kilka rzeczy, które powinienem ci powiedzieć - rzekł.

Harry wrzucił do herbaty kostkę cukru.

- Tak, profesorze?

- Zwracaj się do mnie Remus.

- W porządku. - Harry chciał jedynie, aby Lupin, albo Remus, pospieszył się. Musiał zająć się następnym punktem swojego planu.

- Dumbledore przeniósł Stworka i Hardodzioba. Pomyślał, że po tym wszystkim, co się wydarzyło, będą czuli się szczęśliwsi w innym miejscu. - Harry uniósł brwi. Miał gdzieś, co stanie się ze Stworkiem, w zasadzie to gdyby został, mógłby go używać jako worka treningowego, ale zrobiło mu się przykro, że nie było już hipogryfa. - A Syriusz zostawił testament - kontynuował Remus łagodnym głosem. Chłopak spuścił wzrok i uderzył stopą w krzesło. - Zostawił ci swój dom i skrytkę w banku.

Harry z determinacją wpatrywał się w filiżankę herbaty.

- Och.

- Harry - powiedział Remus i wyglądał, jakby przez chwilę poszukiwał właściwych słów. - Może powinieneś spróbować porozmawiać z kimś o tym, co się wydarzyło. Nie jesteś jedynym, który stracił kogoś bliskiego.

Harry odsunął krzesło i wstał.

- Nie chce o tym rozmawiać. Idę do łóżka.

- Dobrze - odparł Remus. W jego głosie zabrzmiała nuta urazy. - Dobranoc.

- Dobranoc. - Harry pospiesznie wyszedł z kuchni. Na szczęście udało mu się powstrzymać przed trzaśnięciem za sobą drzwiami.

***

Harry usiadł na łóżku i potarł niemal niewidoczną bliznę, znajdującą się na wierzchu jego dłoni. To dzięki niej zdecydował, jaki będzie jego następny krok. Perspektywa robienia czegokolwiek erotycznego ze Snape'em była, mówiąc delikatnie, przerażająca, i o wiele prostsze byłoby rozdrażnienie mężczyzny do tego stopnia, aby zaatakował go fizycznie. Ale prawdę mówiąc, Harry nie miał pojęcia, czy jakakolwiek fizyczna napaść ze strony nauczyciela byłaby wystarczającym powodem do tego, aby go zwolnić i zesłać do Azkabanu.

Umbridge z pewnością się tym nie przejmowała.

Harry nie miał możliwości, aby dokładnie sprawdzić przepisy Hogwartu. Normalnie zapytałby Hermionę, ale wiedział, że dziewczyna mogłaby zacząć coś podejrzewać i zadawać pytania, a nie chciał dopuścić do żadnej z tych rzeczy.

I w taki sposób Harry zdecydował, że najlepszym sposobem będzie uwiedzenie Snape'a i wrobienie go w potajemny związek. Miał całkowitą pewność, że to będzie wystarczający powód, aby Dumbledore i Ministerstwo podjęli poważne kroki wobec nauczyciela.

Oczywiście Harry nie był wcale pewien, czy Snape w ogóle interesuje się mężczyznami w taki sposób, nie mówiąc już o piętnastoletnim chłopcu, ale warto było spróbować. Jeżeli to nie zadziała, zawsze będzie mógł spróbować wersji z fizycznym znęcaniem się. Był pewien, że potrafiłby wkurzyć Snape'a do tego stopnia, żeby mężczyzna go uderzył albo nawet pobił. Myślodsiewny Incydent, jak Harry go nazywał, był na to wystarczającym dowodem.

Jednakże to był tylko plan awaryjny. Teraz musiał się skupić na stworzeniu wspomnienia, które mógłby pokazać Snape'owi. Wspomnienia, w którym mężczyzna zobaczy, w jak erotyczny sposób Harry o nim myśli.

Położył się na pościeli i wyciągnął ze spodni wiotkiego penisa. Zaczął go pocierać, powoli, przywołując w głowie obraz czarnych włosów i czarnych oczu. To było takie dziwne - masturbować się z niewyraźnym obrazem Snape'a przed oczami, ale Harry nie mógł zaprzeczyć, że interesował się mężczyznami w taki sposób. Po prostu nigdy nie myślał o Snapie jako o kimś wystarczająco atrakcyjnym, aby o nim fantazjować.

Czarne włosy, czarne oczy, wysoka, szczupła sylwetka i wąskie usta, układające się w szyderczy uśmiech. Harry nadal pocierał, skupiając myśli na zamglonym obrazie mężczyzny i po jakimś czasie poczuł, że penis twardnieje mu w dłoni. Nie był podniecony, już raczej bardzo zdeterminowany, ale to nie miało znaczenia. Jedynym, czego Harry potrzebował, było wspomnienie o nim, zaspokajającym się i myślącym o Snapie.

Idea pchnięcia tego wspomnienia wprost w twarz mężczyzny posłała iskierki podniecenia przez ciało Harry'ego i zaczął pocierać mocniej, szybciej, czując, jak jego oddech przyspiesza.

- Snape... - wyszeptał. Myśl o Snapie słyszącym, jak wypowiada jego imię podczas onanizowania się, podnieciła go jeszcze bardziej. - Cholera, Snape, to takie przyjemne!

Ciężko było nie uśmiechać się, nie chichotać albo nie wybuchnąć śmiechem. Czuł się całkowicie oszołomiony swoim planem, ale jego determinacja okazała się silniejsza niż dziecinne rozbawienie i poczuł pierwsze ukłucia orgazmu.

- Proszę, Snape, na Merlina - wyjęczał, mając nadzieję, że nie przesadził. Nie miał pojęcia, co ludzie mówią do siebie podczas seksu, ale zmysły podpowiadały mu, że coś w tym rodzaju. - Proszę, Snape, chcę dojść...

Penis zadrżał w jego dłoni i Harry wiedział, że jest już blisko. W końcu miał tylko piętnaście lat. Osiągnięcie spełnienia nigdy nie zajmowało mu dużo czasu.

- Tak, właśnie tak! - Jego orgazm już tam był, oczekiwał tuż pod główką penisa i Harry zacisnął zęby. Miał wrażenie, jakby mała część niego, albo jego penisa, odmawiała odczuwania przyjemności z powodu myślenia o Snapie, ale on nalegał. Zaczął obciągać jeszcze mocniej, uderzając piętami w łóżko, podczas gdy jego biodra unosiły się. Drażniące napięcie wzrastało coraz bardziej i bardziej, a Harry zacisnął palce wokół główki penisa i doszedł, dysząc:

- Snape... Cholera, Snape!

Kiedy przyjemność odpłynęła a jego ciało się uspokoiło, Harry wypuścił z dłoni zwiotczałego członka i przez kilka chwil patrzył w sufit. Jego usta ułożyły się w pełen satysfakcji uśmiech. Snape nawet nie domyśla się, co go czeka.

***

Harry był właśnie w salonie, kiedy szorstkie pukanie w drzwi wejściowe obwieściło przybycie Snape'a. Usłyszał kroki Remusa, ciche skrzypienie otwieranych drzwi i oddalające się, przyciszone głosy w korytarzu. Świetnie. Wyglądało na to, że mężczyzna nie był zbyt chętny, aby rozpocząć ten wieczór. W przeciwieństwie do Harry'ego.

Odwróciwszy się tyłem do drzwi, zaczął udawać, że niszczy mały obrazek wiszący nad kominkiem. W końcu grał rolę nadąsanego, rozżalonego nastolatka. Jego planowi wcale by nie pomogło, gdyby Snape zauważył, z jakim zniecierpliwieniem oczekiwał dzisiejszej lekcji oklumencji.

Kilka chwil później, w trakcie których Harry zdołał spłoszyć znajdującego się na obrazie łabędzia, poszturchując go różdżką i robiąc groźne miny, Snape popchnął drzwi i wkroczył do środka. Harry nie odwrócił się aby na niego spojrzeć.

- Lupin uznał za konieczne poinformować mnie, iż niczego jeszcze nie jadłeś tego wieczoru. - Harry spojrzał nad swoim ramieniem i z zaskoczeniem zobaczył, że mężczyzna trzyma tacę z kanapką. - Nie obchodzi mnie, czy tego lata masz zamiar się zagłodzić, ale nie pozwolę ci zemdleć podczas naszych lekcji tylko dlatego, że postanowiłeś zachowywać się jak rozpuszczony bachor. - Snape wyciągnął tacę w stronę Harry'ego, zwężając oczy. - Jedz.

Harry spojrzał z powrotem na pusty obraz. Nie jadł wcześniej, ponieważ był zbyt podekscytowany nadchodzącą lekcją i nie czuł się wcale głodny. Remus puścił mu to płazem, ale wyglądało na to, że Snape nie zamierzał. Wzruszając obojętnie ramionami, chłopak odwrócił się i wziął tacę. Zbadał kanapkę - szynka, z tego co zauważył - i wziął duży kęs.

Smakowała trochę zbyt gorzko, ale Harry chciał mieć to już za sobą i przejść do tej części, w której mógłby rzucić w twarz Snape'a swoje starannie zbudowane wspomnienie, więc wziął kolejny kęs. Snape opadł na jeden z obszernych, skórzanych foteli, oparł się w nim i wyglądało na to, że patrzenie, jak Harry je, sprawiało mu ogromną przyjemność. Jego palce przez cały czas splatały się ze sobą i dotykały wierzchów dłoni.

"Może jednak interesuje się piętnastoletnimi chłopcami" - pomyślał Harry, przełykając. Wziął kolejny kęs. - "To zdecydowanie ułatwiłoby..."

Jego żołądek przeszył ból, który następnie popłynął do gardła i ścisnął płuca. Dłonie zaczęły drżeć i taca upadła na dywan tuż obok stóp.

- Myślę, że szynka jest zepsuta - wydusił z trudem Harry.

- Zapewniam cię, że z szynką jest wszystko w porządku. - Wzrok Snape'a był niewzruszony, ale jego palce poruszały się szybciej, a kostki zbielały.

Harry pomyślał, że zaraz zwymiotuje. Jego żołądek skręcał się. Złapał się za brzuch.

- Ta kanapka była... była...

- Zatruta. - Snape uśmiechnął się kpiąco.

Podłoga usunęła mu się spod stóp i Harry stracił równowagę. Złapał się oparcia krzesła. Jego kolana drżały.

- Co?

- Zatrułem ją - odparł Snape, a jego głos był tak spokojny, jakby zadawał Harry'emu pracę domową.

- Ty... co zrobiłeś? - Harry otworzył usta, ale kolejne szarpnięcie bólu zmusiło go do zamknięcia ich i zaciśnięcia zębów. - Dlaczego? - wydyszał, podczas kiedy niewielka część jego umysłu powiedziała mu, że jeżeli Snape zabije go tu i teraz, z pewnością zostanie zesłany do Azkabanu i plan Harry'ego powiedzie się szybciej, niż przypuszczał. Ale nie mógł się z tym do końca zgodzić. Umieranie nigdy nie było częścią tego planu.

- Ponieważ, panie Potter, uważa się pan za niezwyciężonego. Bo wierzysz, że możesz sam stanąć do walki przeciw grupie niebezpiecznych Śmierciożerców. Myślisz, że możesz ufać wszystkim wokół. Czas, abyś nauczył się, w jakim świecie żyjesz.

- I dlatego mnie otrułeś?

- Nie. Ja tylko zatrułem tę kanapkę. To była twoja decyzja, żeby ją zjeść.

Harry chciał wrzeszczeć na Snape'a za to, że jest takim szalonym draniem, całkowicie zapomniawszy o swojej roli nadąsanego nastolatka. Ale ból stał się już nie do zniesienia i upadł na kolana. Zaczął mieć konwulsje, raz, drugi, i w końcu zwymiotował na dywan.

- Trucizna przedostała się już do twojego organizmu. Radzę podjąć wkrótce jakieś działanie, Potter, inaczej umrzesz w przeciągu kilku godzin.

Patrząc na Snape'a załzawionymi oczami, Harry spróbował podnieść się na nogi, ale miał wrażenie, że całkowicie zdrętwiały.

- Ty... antidotum... już!

Snape wyglądał na rozdrażnionego.

- Tu nie chodzi o to, abym znowu ratował twoją nędzną skórę, Potter, tylko o to, żebyś nauczył się podstawowych zasad przeżycia. Zostałeś otruty. Co powinieneś zrobić? Przerabialiśmy to na zajęciach w zeszłym roku. Podejrzewam, że nawet ty musiałeś zapamiętać chociaż jeden albo dwa sposoby identyfikacji trucizn.

Zaciskając powieki, Harry próbował przypomnieć sobie te lekcje.

- Zaklęcie - wyszeptał. Pamiętał, że było zaklęcie, ale nie mógł sobie przypomnieć inkantacji. Była w jego książce do Eliksirów, ale nie był w stanie się poruszyć, żeby przynieść ją ze swojej sypialni.

Uniósł różdżkę w kierunku drzwi, lecz zanim wypowiedział "Accio", przypomniał sobie coś innego.

- Nie mogę używać magii - powiedział przez zaciśnięte zęby.

- Hmm?

- Nie mogę używać magii. Są wakacje. Ministerstwo może...

- Panie Potter, rozczarowuje mnie pan. Z pewnością te zasady nie odnoszą się do ciebie. Zważywszy na to, że do tej pory nigdy nie miałeś problemu z ich łamaniem.

Harry chciał zabić Snape'a. Pieprzyć jego starannie obmyślony plan! Zabije Snape własnymi rękami. Oczywiście, kiedy tylko znowu będzie mógł oddychać i poruszać się.

- Umierasz - powiedział Snape. W jego głosie zabrzmiała zjadliwa nuta. - Pora na to, abyś dokonał kilku decyzji. Czy twoje życie jest więcej warte, niż reprymenda od Ministerstwa? Tak czy nie?

Wbijając paznokcie w dywan, Harry próbował wdziać głęboki oddech, ale jego płuca odmawiały posłuszeństwa.

- Tak - wysyczał i uniósł różdżkę ponownie. - Accio książka do Eliksirów - powiedział najgłośniej, jak potrafił.

Chwilę później podręcznik wleciał do pokoju i wylądował tuż przed nim. Nie tracąc czasu, otworzył go z rozmachem i zaczął przeglądać w poszukiwaniu rozdziału o truciznach. Kiedy go odnalazł, zaczął szukać w tekście zaklęcia identyfikującego.

Znalazł! Skierował różdżkę w stronę nadgryzionej kanapki i wypowiedział:

- Toxicum Acclaro.

Wokół zatrutego obiektu powinien pojawić się kolorowy dym, barwą odpowiadający kodowi kolorów znajdującemu się w książce. Ale nic się nie wydarzyło.

Harry rzucił zaklęcie ponownie, tym razem głośniej. Kolorowy dym nadal się nie pojawiał. Spróbował jeszcze raz. Nic.

- To nie działa - powiedział, spoglądając z desperacją na Snape'a.

- Jeżeli byś uważał, to wiedziałbyś, że to zaklęcie działa tylko na trucizny, które zostały stworzone przez człowieka.

- Co? - Harry zaczął mieć trudności ze wzrokiem i postać Snape'a rozmywała mu się przed oczami.

- To zaklęcie działa tylko na magiczne mikstury. Jednakże na tym świecie istnieje mnóstwo naturalnych trucizn, które potrafią zadać szybką i bolesną śmierć. Radzę ci czytać dalej, Potter.

Harry trzasnął pięścią w dywan z powodu rozsadzającej go frustracji. Wiedział jednak, że to nie pomoże, więc szybko skupił się ponownie na książce. Po przeszukaniu kilku kolejnych stron, odkrył listę naturalnych trucizn. Mówiła o ich identyfikacji za pomocą zapachu, smaku, struktury i objawów.

Objawami Harry'ego były wymioty, trudności z oddychaniem i zamglony wzrok, ale to odnosiło się do połowy trucizn na stronie. Sięgnął po odrzuconą kanapkę i przysunął ją do nosa.

Pachniała czymś gorzkim, ale również dziwnie znajomym. Migdały. Pachniała migdałami. Harry przesunął palec w dół strony i w końcu odnalazł to, czego szukał.

- Cyjanek. Otrułeś mnie pieprzonym cyjankiem!

- To nie było takie trudne, prawda? - Głos Snape'a był fałszywie pocieszający. Sięgnął do swoich szat i rzucił w kierunku Harry'ego maleńką fiolkę. - Radzę ci to wypić, jeżeli chcesz przeżyć.

Harry wyciągnął zębami korek, przechylił fiolkę i wypił przezroczysty płyn jednym dużym haustem. Ból w jego żołądku i płucach zaczął odpływać w powolnych, zanikających falach i Harry opadł z powrotem na dywan.

- Czego się nauczyłeś, Potter?

- Nigdy ci nie ufać - wyszeptał Harry. Teraz, kiedy panika opuściła już jego umysł, zaczął zastanawiać się, dlaczego, do diabła, Snape pomyślał, że otrucie go będzie dla niego dobrą lekcją.

- Bardzo dobrze. Co jeszcze?

- Nigdy nie jeść niczego, co mi zaproponujesz.

Snape uśmiechnął się krzywo.

- Istotnie. Coś jeszcze?

Harry gapił się w sufit. Miał pustkę w głowie.

- Że powinieneś używać zdrowego rozsądku, zamiast rzucać się głową naprzód, prosto w walkę. Że powinieneś wykorzystywać swoją wiedze, aby zmierzyć się z problemami, które mogą cię spotkać. Że powinieneś przestać polegać na tym, że inni uratują twoje życie. - Snape podniósł się z krzesła. - Wstawaj. Mamy przed sobą lekcję oklumencji.

Ból odszedł, ale Harry czuł się wyczerpany, miał wrażenie, jakby jego nogi zamieniły się w kamień i kręciło mu się w głowie. Nie sądził, aby w najbliższym czasie udało mu się podnieść, a tym bardziej od razu zabrać się do ćwiczenia oklumencji. Przekręcił głowę i spojrzał do góry na Snape'a, którego ciemna sylwetka majaczyła nad nim, niczym cień dementora.

- Jesteś szalony - wyszeptał. - Właśnie mnie otrułeś. Nie mogę w to uwierzyć. Nie możesz tak po prostu...

- Lepiej w to uwierz, Potter - warknął Snape, tracąc cierpliwość. - Pora na to, abyś przyjął odpowiedzialność za swoje czyny. Zatrułem kanapkę. To była twoja decyzja, żeby ją zjeść. Tak samo twoją decyzją było ruszenie do Ministerstwa bez zastanowienia się nad tym, jak wiele osób narazisz na niebezpieczeństwo postępując w ten sposób. Ale nawet śmierć tego zapchlonego kundla niczego cię nie nauczyła, prawda?

Harry gwałtownie poderwał się na nogi, jego gniew był silniejszy od wycieńczonego organizmu.

- Nie waż się tak go nazywać!

Kręciło mu się w głowie i Harry musiał wziąć głęboki oddech, żeby się opanować.

- Będę nazywał tego nieodpowiedzialnego durnia tak, jak zechcę i nie zmusisz mnie, żebym przestał. - Snape uniósł różdżkę, ale Harry nie cofnął się.

- Legilimens!

Obraz Syriusza wpadającego za zasłonę i jego sparaliżowanej szokiem twarzy siłą wysunęły się na przód świadomości Harry’ego i odbiły echem wewnątrz jego czaszki, podczas gdy on sam mógł tylko patrzeć bezradnie, jak mężczyzna spada i spada i spada...

Harry dyszał ciężko, leżąc twarzą do podłogi. Czuł w ustach pył i rozpacz, starał się opanować i zmusić umysł do skupienia na swoim planie, swojej zemście, zamiast pozwalać Snape'owi znieważać się i prowokować. Nie chciał dawać mu takiej przyjemności - zobaczenia go zranionego i wściekłego. To on miał zranić Snape'a, zniszczyć go w chwili, w której najmniej będzie się tego spodziewał.

- Żałosne, Potter.

- Proszę - powiedział, mrugając naprzeciw czarnych butów Snape'a. - Proszę, daj mi minutę. Ćwiczyłem latem, przysięgam. - I nie było to kłamstwo. Ćwiczył. W dodatku tak dużo, iż wątpił, aby Snape wiedział, że celowo ukrywał przed nim najważniejsze wspomnienie ze swego planu.

- Masz trzydzieści sekund.

Harry oparł się czołem o podłogę i wziął kilka drżących oddechów. Odepchnął wspomnienie o Syriuszu - jątrzącą się ranę, która wciąż groziła sparaliżowaniem go - w głąb swojego umysłu i skoncentrował się na planie. Świadomość, że naprawi wszystko, co do tej pory szło źle, spłynęła po nim niczym woda i ochłodziła jego rozpalone ciało i umysł.

- Czas minął - powiedział Snape uderzając różdżką o swoje udo. - Wstawaj.

Pojękując, Harry sięgnął po odrzuconą różdżkę, zmusił się, żeby wstać i przetarł czoło.

- Jestem gotów, sir.

- Legilimens!

I Harry był przygotowany na naparcie umysłu Snape'a, przynajmniej przez kilka chwil. Czując zaciskające się w jego głowie palce, pchnął i skoncentrował wzrok na czarnych oczach mężczyzny. Wtedy jego psychiczna bariera runęła i poczuł czarne spojrzenie Snape'a grożące opanowaniem jego myśli, ale mężczyzna wybrał ten właśnie moment, aby się wycofać. Harry odkrył, że wciąż stoi. Jego nogi drżały i nie mógł złapać tchu.

- Jeszcze raz - powiedział Snape.

Brak zniewagi ze strony Mistrza Eliksirów był niemal jak komplement. Harry parsknął i skinąwszy głową, uniósł różdżkę.

- Legilimens!

Tym razem Snape uderzył mocniej i Harry szybko sięgnął po wspomnienie, którego mógł użyć, aby zablokować swoje pozostałe myśli. Nie chciał, żeby Snape wiedział, iż potrafi blokować go dłużej, niż na to wygląda. Na powierzchnię jego wspomnień wypłynął obraz Umbridge, zmuszającej go do pisania pamiętnych słów, żłobiących krwawą ścieżkę na jego dłoni. Harry użył całej swojej siły, aby utrzymać to wspomnienie na drodze Snape'a, dopóki mężczyzna nie przerwał w końcu ich połączenia.

Patrząc na Snape'a, Gryfon udawał, że jest zaniepokojony tym, co mężczyzna zobaczył, i miał nadzieję, że to uczucie jest widoczne na jego twarzy. Wzrok Snape'a był nieporuszony i jedynie delikatna zmarszczka pomiędzy jego brwiami powiedziała Harry'emu, że mężczyzna aż do tej chwili nie wiedział o technikach, które Umbridge stosowała podczas szlabanów. Nie, żeby Harry podejrzewał, iż Snape się przejmie. Znając go, pewnie pochwalał takie metody.

- Jeszcze raz.

Harry wiedział, że nadszedł już czas na uwolnienie swojego specjalnego wspomnienia. Spuścił wzrok, tak jakby chciał oczyścić swój umysł i wyciągnął na wierzch obraz, pozwalając, aby unosił się na samej krawędzi jego myśli. Skinął Snape'owi głową i spojrzał mu prosto w oczy.

- Legilimens!

Przez krótką chwilę Harry walczył z natarciem Snape'a, więc mężczyzna nie mógł wiedzieć, że to, co pojawi się za chwilę, będzie starannie zaplanowanym działaniem, a nie przypadkowo wyskakującym obrazem. Wziął głęboki oddech i wpuścił Snape'a do swojego umysłu. A następnie cisnął mu w twarz wspomnienie, w którym masturbował się, myśląc o nim. Poczuł zszokowany odwrót Snape'a i w tym cudownym momencie, Harry pchnął. Nie, nie tyle pchnął, co rzucił całą swoją moc w ich połączenie i nagle znalazł się wewnątrz, otoczony obrazami i dźwiękami wspomnień Snape'a.

I tak, jak się spodziewał, umysł mężczyzny wypchnął na powierzchnię te najważniejsze, więc Harry złapał najbliższe.

Snape, młody Snape, być może jako nastolatek, na kolanach, z ustami zaciśniętymi wokół penisa, którego ssał z zapałem. Harry nie widział, do kogo należał ten penis, ale to nie miało znaczenia. Zobaczył już wystarczająco dużo, więc poluzował swój psychiczny uścisk. Silne pchnięcie wyrzuciło go z umysłu mężczyzny i wylądował na czworakach na podłodze.

Dyszał ciężko, nie otwierając oczu. Nie musiał nawet udawać, że się trzęsie, ponieważ manipulowanie umysłem Snape'a w taki sposób kosztowało go całą energię. Czekał na wybuch, co do którego był pewien, że za chwilę nastąpi.

Ale w pokoju panowała cisza, wypełniona jedynie urywanymi oddechami Harry'ego. Trzymając głowę wciąż spuszczoną, podniósł wzrok i spojrzał na Snape'a kątem oka. Mistrz Eliksirów nie wyglądał na rozgniewanego. Tak naprawdę, to na jego twarzy nie było żadnych emocji i Harry odważył się spojrzeć w te czarne oczy. Patrzyły wprost na niego, nie zdradzając niczego, co mężczyzna myśli. Harry ponownie wbił wzrok w podłogę, pamiętając o tym, że ma wyglądać na zawstydzonego całą sytuacją. I prawdę mówiąc, część niego czuła się naprawdę zażenowana tym, że Snape widział go masturbującego się.

- To wszystko na dzisiaj - powiedział Mistrz Eliksirów. Harry ponownie na niego spojrzał, przełykając ślinę. Mężczyzna włożył różdżkę w swe szaty i skinął lekko Harry'emu. - Przybędę jutro wieczorem na kolejną lekcję.

I po tych słowach odwrócił się i wyszedł z pokoju. Jego postawa była opanowana, a krok pewny, tak, jakby nie zobaczył przed chwilą jednego ze swoich uczniów fantazjującego o nim i masturbującego się przy tym. Drzwi zatrzasnęły się i pokój ponownie pogrążył się w ciszy.

Harry wziął głęboki, drżący oddech.

Nie poszło tak, jak to sobie zaplanował, ale rozważając wszystko dokładnie, może to i lepiej, że Snape nie wściekał się i nie wrzeszczał na niego za bycie zidiociałym, opanowanym przez hormony nastolatkiem. Być może to oznaczało, że mężczyźnie podobało się to, co zobaczył w umyśle Harry'ego. Ale przynajmniej uzyskał odpowiedź na jedno pytanie: Snape zdecydowanie wydawał się lubić ssać czyjeś penisy. A to oznaczało, że Harry mógł bez problemu zrealizować swój plan i zmusić go do potajemnego, intymnego związku.

Wzdrygnął się.

Dał sobie kilka chwil na złapanie oddechu, po czym usiadł i zamrugał kilka razy, próbując oczyścić umysł z wciąż utrzymującego się, pulsującego uczucia, jakby ktoś mu w nim grzebał. Następnie wstał powoli i ruszył w stronę sypialni. Czas na kolejny punkt planu.

CDN

Beta: Niezastąpiona Kaczalka :* Ogromnie dziękujemy :*

Część 2

Gdyby Harry kilka miesięcy wcześniej nie podsłuchał, jak Seamus opowiada o tym Deanowi, nigdy nie domyśliłby się, co oznacza małe, niepozorne ogłoszenie na samym dole trzeciej strony "Proroka Codziennego".

Dzicy Czarownicy. Przyślij sowę na Ulicę Pokątną 37c, aby otrzymać darmowy katalog.

To była cała treść ogłoszenia i Harry zawsze myślał, że chodzi o jakieś magiczne zoo albo sklep, w którym Hagrid prawdopodobnie zamawiał rzadkie okazy zwierząt. Ale teraz już wiedział, że w rzeczywistości była to firma, zajmująca się sprzedażą każdego rodzaju towarów dla dorosłych. Magazynów, zabawek, książek i wielu innych rzeczy, o ile mógł wierzyć Seamusowi. A Harry bardzo potrzebował literatury na temat gejowskiego seksu, skoro nigdy wcześniej nie miał z nim do czynienia, a planował już niedługo zaciągnąć Snape'a do łóżka.

Próbował nie myśleć o Snapie w swoim łóżku, kiedy pisał krótką notkę z zamówieniem bezpłatnego katalogu. Podpisał się jako "John Travis", ponieważ uważał, że nikt nie powinien wtykać nosa w to, że Harry Potter interesuje się poradnikami na temat seksu.

- Gotowa na wycieczkę? - zapytał Hedwigi. Odhuknęła i Harry przywiązał liścik do jej nóżki, a następnie otworzył okno. - Dostarcz to na Ulicę Pokątną 37c. Prawdopodobnie dadzą ci coś dla mnie w zamian.

Hedwiga zahukała, skubnęła dziobem jego kciuk i pofrunęła w noc. Kiedy Harry zamknął okno, rozległo się pukanie.

- Proszę.

Drzwi otworzyły się i Remus uśmiechnął się do niego.

- Cześć. Byłem ciekaw, jak poszły ci lekcje z profesorem Snape'em.

- W porządku - odparł Harry, siadając na łóżku.

Początkowo myślał o tym, aby wspomnieć Lupinowi o truciźnie, ponieważ jakaś jego część miała nadzieję, że Remus wścieknie się na mężczyznę i dla dobra Harry’ego uzna, że metody nauczania, jakie stosuje, kończą się kompletnym fiaskiem. Ale później to przemyślał. Nie chciał, żeby ktokolwiek mieszał się pomiędzy niego a Snape'a. Harry zasłużył na to, aby samemu dokonać zemsty.

- Ćwiczyłem przez całe lato, więc kilka razy udało mi się uniemożliwić profesorowi wtargnięcie do mojego umysłu.

- Bardzo się cieszę, Harry. Teraz pójdę już spać, dobranoc.

- Dobranoc - odparł Harry, uśmiechając się. Zaczekał, aż Remus wyjdzie, po czym opadł z westchnieniem na łóżko. Musiał stworzyć nowe wspomnienie na następną lekcję oklumencji, ale był tak zmęczony, że nie mógł poruszyć nawet palcem, więc stwierdził, że może poczekać z tym do jutra.

***

Harry obudził się, słysząc ciche stukanie. Ziewając, wstał z łóżka i otworzył okno, przez które wleciała Hedwiga. Do jej nóżki przywiązana była owinięta w zwykły, brązowy papier paczka. Kiedy uświadomił sobie, że to katalog, od razu poczuł się rozbudzony.

- Dzięki - powiedział i, zanim odebrał paczkę, dał sowie garść przysmaków. Hedwiga usiadła na szczycie klatki, a on wrócił do łóżka, zrywając papier i rzucając go niedbale na podłogę. Okładka wyglądała obiecująco. Na magicznym zdjęciu skąpo odziani mężczyzna i kobieta błądzili rękami po swoich ciałach. Przeglądając gruby katalog doszedł do wniosku, że cała reszta także wygląda obiecująco. Przyrzekł sobie, że już niedługo przejrzy go dokładniej, znacznie dokładniej, ale teraz nie miał na to czasu, ponieważ Remus oczekiwał go na śniadaniu. Szybko przeszedł do "gejowskiego działu" i wziął głęboki oddech, kiedy zobaczył zdjęcia. Tak, widok nagich, całujących się i obmacujących mężczyzn zdecydowanie go podniecał. Może seks z mężczyzną nie będzie jednak taki trudny. Jednak kiedy Harry przypomniał sobie, że owym mężczyzną miał być Snape, przeszedł go dreszcz.

Musiał złożyć zamówienie. Wziął ze stolika pióro oraz atrament i zaczął przeglądać strony z gejowską literaturą. Ostatecznie zamówił dwanaście numerów magazynu zatytułowanego "Wypoleruj Swoją Miotłę", który obiecywał pomocne artykuły, ekscytujące historie i roznegliżowane zdjęcia. Zdecydował się także na dwie książki: "Osiągnij więcej w seksie dzięki magii" oraz "Dobry seks dla homoseksualnych czarodziejów".

Hedwiga przyglądała mu się z wyrzutem, kiedy składał pergamin, przekopywał swój kufer w poszukiwaniu odpowiedniej sumy galeonów i przywiązywał do jej nóżki zamówienie wraz z małą sakiewką pieniędzy.

- Czy możesz zabrać to na ulicę Pokątną 37c? W zamian będą mieli dla mnie paczkę. Dzięki, mała.

Kiedy Hedwiga wyleciała, Harry ukrył katalog w kufrze i ruszył w stronę łazienki. Kiedy pozwolił ciepłej wodzie spływać kaskadą na swoją twarz i ciało, przypomniał sobie, że wciąż musi stworzyć nowe wspomnienie na następną lekcję oklumencji. To nie powinno być zbyt trudne, ponieważ po krótkim przeglądaniu katalogu, jego penis wciąż jeszcze był na wpół twardy. Opierając rękę o wykafelkowaną ścianę, owinął dłoń wokół członka i zaczął go pocierać. Pozwolił swoim myślom odpłynąć do Snape'a i wspomnienia, które zobaczył poprzedniej nocy.

Snape na kolanach, ssący penisa.

Harry jęknął i zaczął mocniej poruszać dłonią, wyobrażając sobie, że mężczyzna ssie jego penisa. I z zaskoczeniem zauważył, że ta myśl podnieciła go. Jego członek drgał i pulsował, kiedy wypychał biodra, wsuwając swoją twardą erekcję w nieistniejące usta.

- Właśnie tak, Snape. Ssij. Ssij mocniej.

Tym razem, mając w głowie realistyczny obraz Mistrza Eliksirów robiącego wszystkie te rzeczy, nie brzmiało to już tak dziwacznie. Wąskie usta zaciśnięte wokół jego twardego penisa. Czarne oczy mężczyzny patrzące w górę, na niego. Język ślizgający się wokół błyszczącej główki członka.

- Cholera, Snape! - wyjęczał i doszedł z taką siłą, że ugięły się pod nim nogi. Z trudem łapiąc oddech i otwierając ostrożnie oczy, wyprostował się i obserwował wodę, zmywającą z niego spermę.

Poszło całkiem nieźle. Harry uśmiechnął się. Nie mógł się doczekać, by zobaczyć, jak zareaguje mężczyzna, kiedy zobaczy to wspomnienie.

***

Remus przygotował wystawne śniadanie, a Harry był tak głodny, że błyskawicznie wyczyścił talerz i z chęcią przyjął dokładkę.

- Musimy o czymś porozmawiać - odezwał się Lupin, gdy chłopak skończył jeść.

- Pozwól mi najpierw pozmywać. - Harry wstał, włożył talerz do zlewu i odkręcił wodę, aby zmyła resztki jedzenia.

- Przecież możesz to zrobić za pomocą magii.

- Nie, nie mogę - odparł Harry i zamarł, kiedy przypomniał sobie, co zrobił poprzedniej nocy. Spojrzał na Remusa przez ramię. - Czy dzisiaj rano były do mnie jakieś sowy z ministerstwa?

Remus potrząsnął głową.

- Dlaczego pytasz? Czekasz na coś?

- Eee... tak. Użyłem wczoraj magii. A nie mogę tego robić podczas wakacji.

Remus zachichotał, sięgnął po różdżkę i rzucił zaklęcie, aby wyczyścić talerze.

- A jak miałbyś ćwiczyć oklumencję, jeżeli nie mógłbyś korzystać z magii?

Harry zmarszczył brwi. Remus miał rację, ale wciąż nie był pewien, co to oznacza.

- Dumbledore upewnił się, że żadne zaklęcie, którego użyjesz w tym domu, nie zostanie wykryte przez ministerstwo - powiedział Remus, uśmiechając się szelmowsko. - Tego lata możesz używać tyle magii, ile tylko zechcesz.

- Co za drań! - burknął Harry, wycierając dłonie w ręcznik, zanim wrócił do stołu.

- O co ci chodzi?

- Nie, nic. Po prostu Snape mi o tym nie powiedział. Jak zawsze okazał się draniem.

- A właśnie, jeśli chodzi o profesora Snape'a... - zaczął Remus i Harry pomyślał, że wygląda na trochę winnego. Nie był wcale pewien, czy spodoba mu się to, co mężczyzna zamierzał mu oznajmić. - Nastąpiła mała zmiana planów. Miałem zostać z tobą podczas wakacji, ponieważ nie mogliśmy znaleźć nikogo, komu praca dla Zakonu pozostawiałaby aż tyle wolnego czasu. Ale wygląda na to, że jeden z członków Zakonu zmienił zdanie wczorajszej nocy i poinformował Dumbledore'a, że z chęcią popilnuje cię przez najbliższe dwa tygodnie. A to oznacza, że ja w tym czasie mogę kontynuować swoje zadanie na kontynencie.

Harry gapił się na Remusa ze ściśniętym z niepokoju żołądkiem.

- To Snape, prawda?

- Profesor Snape - poprawił go mężczyzna z uśmiechem. - Ale masz rację, to właśnie on zgodził się sprawować nad tobą pieczę przez dwa tygodnie. Zjawi się tutaj dzisiaj wieczorem, kiedy będę wyjeżdżał.

- Nie! - Harry wiedział, że spędzenie ze Snape'em dwóch tygodni może pomoc w realizacji jego planu, ale instynktowna reakcja po pięciu latach słuchania drwin mężczyzny była silniejsza. - Nie możesz mi tego zrobić!

- Uspokój się. Profesor Snape jest szanowanym członkiem Zakonu. Będąc tutaj, nauczy cię oklumencji i kilku podstawowych technik obrony, które przedyskutował z Dumbledore'em.

- Czyli powinienem być wdzięczny za to, że ten palant będzie terroryzował mnie przez cale wakacje, tak? - Harry odepchnął krzesło i wbił wzrok w Remusa.

- Powinieneś być wdzięczny za to, że ludzie poświęcają czas, aby nauczyć cię rzeczy, które pewnego dnia mogą ocalić ci życie - odparł Lupin twardym tonem. - Czas, abyś przestał być dzieckiem i zaczął zachowywać się jak dorosły.

Harry nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Remus był po stronie Snape'a, a to oznaczało, że nie był po stronie Harry'ego i nie można było mu ufać.

- Świetnie! - wrzasnął i wymaszerował z kuchni. Dopiero, kiedy znalazł się w pokoju, był w stanie uspokoić się na tyle, aby spojrzeć na swoją sytuację pod innym kątem.

To prawda, że wizja spędzenia dwóch tygodni ze Snape'em kojarzyła mu się z najgorszym koszmarem, ale z drugiej strony dużo łatwiej będzie mu wprowadzić swój plan w życie.

A jego plan, jego zemsta, były najważniejsze.

Harry usiadł na łóżku i westchnął. Może Remus miał rację. Powinien zacząć zachowywać się jak dorosły, jeżeli chce odpłacić się Snape’owi. Wiedział, że Mistrz Eliksirów nie jest głupcem i jeżeli Harry pozwoli, aby kierowały nim emocje, mężczyzna przejrzy zarówno jego, jak i wszystkie jego zamiary.

Dwa tygodnie ze Snape'em. Harry wyobraził sobie wyraz zgrozy na twarzy Rona, kiedy mu o tym powie, i zachichotał. Dwa tygodnie ze Snape'em. Zmarszczył brwi. Mężczyzna poinformował Dumbledore'a, że z chęcią zajmie się Harrym. Zrobił to wczorajszej nocy...

... wczorajszej nocy, tuż po ich lekcji oklumencji. Czy to oznaczało, że spodobało mu się to, co zobaczył? Czy to oznaczało, że był zainteresowanym Harrym Potterem?

Uświadomił sobie, że to całkiem możliwe i miał nadzieję, że Hedwiga szybko wróci z zamówionymi książkami. Podejrzewał, że niedługo będzie ich potrzebował.

***

Kolacja odbyła się w milczącej, napiętej atmosferze. Harry zmusił się, żeby zjeść większość tego, co miał na talerzu. Chciał mieć pewność, że Snape nie będzie miał kolejnej wymówki, aby go otruć. Remus wydawał się zadowolony z tego, że Harry już nie wrzeszczał, nie tupał i w ogóle nie wspominał tematu. Harry także się cieszył, ponieważ wiedział, że potrzebuje energii i koncentracji na nadchodzącą lekcję i nie miał zamiaru tracić ich na bezsensowne dyskusje.

Trzask frontowych drzwi oznajmił przybycie Snape'a. Harry upuścił widelec i westchnął. Chwilę później drzwi otworzyły się i pojawił się w nich Mistrz Eliksirów w otaczającej go glorii czarnych szat. Za nim unosił się duży kufer.

- Zaprowadzić cię do twego pokoju, Severusie? - zapytał uprzejmie Remus.

Snape skrzywił się.

- Nie trzeba. Po prostu powiedz mi, który pokój mam zająć.

- Drugi po prawej.

Mężczyzna obrócił się na piętach i wymaszerował z kuchni. W chwili, kiedy drzwi zatrzasnęły się za nim, Harry spojrzał na Remusa.

- To naprzeciwko mojego pokoju! Nie dość, że muszę mieszkać z nim pod jednym dachem, to na dodatek nie mogę mieć nawet odrobiny prywatności?

Remus, śmiejąc się, pokręcił głową.

- Harry, jestem całkowicie pewien, że profesor Snape nie będzie w najmniejszym stopniu zainteresowany tym, co robisz w zaciszu własnego pokoju. A poza tym, jest nauczycielem i głową domu. Doskonale wie, co chłopcy w twoim wieku wyczyniają nocą w swoich łóżkach.

Na policzki Harry'ego wypłynął wściekły rumieniec i chłopak musiał ukryć twarz w dłoniach.

- Jeżeli zaczniesz teraz opowiadać o pszczółkach i kwiatkach, to przysięgam, że cię przeklnę.

Remus zaczął się śmiać, co wprawiło Harry'ego w jeszcze większe zakłopotanie. Ale zanim zdążył sięgnąć po różdżkę albo rzucić Remusowi jakąś obraźliwą uwagę, drzwi ponownie otworzyły się z rozmachem.

- Potter, czas na naukę oklumencji.

Harry spojrzał na Snape'a, starając się opanować i pamiętać o swoim planie. Nie mógł pozwolić na to, aby młodzieńcze zawstydzenie stanęło pomiędzy nim i należną mu zemstą. Wziął kilka głębokich oddechów, po czym wstał i skinął Snape'owi głową.

- Dobrze, sir.

- Chodź ze mną.

Ignorując uśmiech Remusa, Harry wyszedł za Snape'em z kuchni, pokonał korytarz i dotarł do salonu.

- Wyjmij różdżkę - powiedział mężczyzna, sięgając po własną. Harry zrobił, co mu kazano, w międzyczasie przypatrując się twarzy Snape'a. Miał nadzieję, że dostrzeże na niej cokolwiek, co podpowie mu, jak Snape czuje się po zobaczeniu Harry'ego, ściskającego w dłoni swojego twardego penisa. Ale wyraz twarz mężczyzny był równie nieprzenikniony jak zawsze, więc Harry rozluźnił się i oczyścił umysł.

- Jestem gotów, profesorze.

- Legilimens!

Pierwsze dwie rundy wyglądały w podobny sposób, jak poprzednio. Harry'emu udało się blokować natarcie Mistrza Eliksirów przez kilka chwil, zanim był zmuszony pokazać mu kilka mało znaczących wspomnień o Dursleyach, aby powstrzymać go przed zobaczeniem reszty. Za drugim razem Harry'emu udało się rzucić na Snape'a zaklęcie żądlące, ale mężczyzna z łatwością zrobił unik, przerywając połączenie.

- Chciałeś rzucić na mnie klątwę, Potter?

Harry spróbował się nie wyszczerzyć.

- Tak, sir.

Snape skinął głową.

- Jeszcze raz.

Harry wyciągnął na wierzch wspomnienie, w którym masturbował się pod prysznicem i skupił się na nim, patrząc mężczyźnie prosto w oczy.

- Jestem gotów, sir.

- Legilimens!

Harry ponownie zablokował go na kilka sekund, zanim stracił kontrolę. Skupił się na wspomnieniu i wypchnął je w stronę Snape'a, który rozluźnił połączenie na tyle, aby Harry mógł w odpowiedzi wtargnąć także do jego umysłu.

Chłopak spodziewał się znaleźć zestaw różnego rodzaju wspomnień, ale w zamian został zmuszony do obejrzenia obrazu, który rzucił w niego Mistrz Eliksirów.

Snape. Leżący na łóżku, odziany w znajome, czarne szaty, odsłonięte dokładnie w takim miejscu, aby ułatwić mu dostęp do twardej erekcji. Snape. Na łóżku. Onanizujący się. Snape i jego ściągnięta w przyjemności twarz. Snape, jęczący: "Potter".

Przez ciało Harry'ego przetoczyła się fala bólu, kiedy poleciał do tyłu i wylądował twardo na tyłku. Potrzebował chwili, aby dojść do siebie i uświadomić sobie, że siedzi na podłodze salonu. Zobaczył niedawne wspomnienie Snape'a. Zobaczył Snape'a, onanizującego się i myślącego przy tym o nim. I ku swemu przerażeniu, poczuł delikatne łaskotanie napływającego podniecenia.

Bardzo powoli spojrzał w górę.

Mistrz Eliksirów stał nad nim ze skrzyżowanymi ramionami i uśmiechał się kpiąco. Harry gapił się na niego z otwartymi ustami, tak, jakby nie mógł nabrać wystarczającej ilości powietrza. Snape właśnie podbił stawkę, czyż nie? Zorientował się, że Harry blefował i wykorzystał jego niedorzeczny plan, aby go upokorzyć.

Ręka zdrętwiała mu i upuścił różdżkę na podłogę.

- Wstawaj, Potter.

Ale dlaczego Snape nie rzucił mu tego prosto w twarz? Dlaczego nie obrażał go i nie naśmiewał się z niego?

Harry zacisnął powieki i spróbował się skoncentrować. Jego pierwszym odruchem było myślenie o mężczyźnie jak najgorzej. Tak było zawsze. Ale musiał pamiętać o swoim planie. Skoro Snape nie upokarzał go, to może po prostu podjął wyzwanie? Być może zainteresował się żałosnymi próbami uwodzenia w wykonaniu Harry'ego? Być może jego plan nie zakończył się jednak porażką.

- Potter - powtórzył niecierpliwie Snape, ale zanim Harry zdążył coś powiedzieć albo zrobić, rozległo się pukanie do drzwi. Chwilę później do pokoju wszedł Remus.

- Pomyślałem, że dam wam znać, że wyjeżdżam. Zachowuj się, Harry. Zobaczymy się ponownie za dwa tygodnie. Severusie - Remus skinął uprzejmie głową w stronę Snape'a.

- Lupin - odpowiedział Mistrz Eliksirów, chociaż nie wyglądał ani nie zachowywał się tak samo uprzejmie.

- Pa - zdołał w końcu wydusić Harry tuż przed tym, zanim Remus zamknął za sobą drzwi.

Powoli zaczęło docierać do niego, że teraz został ze Snape'em zupełnie sam. Że był skazany na jego łaskę. Przez dwa tygodnie. Cholera!

Plan! Myśl o planie!

- Sądzę, że wystarczy już oklumencji na dzisiaj - powiedział Snape. - Czas, aby przejść do podstawowych umiejętności obronnych. - Harry, nie potrafiąc powstrzymać ciekawości, spojrzał na mężczyznę. - Jak już rozmawiałem z dyrektorem, musisz nauczyć się samoobrony. Przeznaczymy część czasu na poprawę twoich umiejętności.

Harry pokiwał głową, zaintrygowany. Sięgnął po różdżkę i podniósł się. Lubił obronę, a wiedział, że Snape jest w niej ekspertem.

- Nasze lekcje będą wyglądały następująco: masz minutę, począwszy od tej chwili. Kiedy ona minie, zacznę cię szukać. Gdy cię znajdę, unieruchomię cię w taki sposób, w jaki mi się spodoba. Jeśli ty odnajdziesz mnie pierwszy, w co szczerze wątpię, będziesz mógł użyć przeciwko mnie magii. Czy to jasne?

Harry pokiwał głowę. Brzmiało to jak dziwaczna wersja gry w czarodziejskiego szukanego. Ale musiał przyznać, że wydawało się to o wiele bardziej interesujące, niż lekcje oklumencji.

- Jakiego rodzaju czarów możemy używać, sir?

Usta Snape'a uniosły się nieznacznie w znajomym geście.

- Och, podejrzewam, że możemy wykluczyć Niewybaczalne. Na razie. Wszystko pozostałe jest dozwolone. Masz minutę, Potter. Zaczynając od teraz.

- Teraz?

- Tak. Teraz. Zaczynaj. - Snape niecierpliwym gestem wskazał na drzwi. Harry w końcu załapał i uciekł z pokoju. W korytarzu próbował obmyślić jakiś plan. Musiał ukryć się przed Snape'em i znaleźć sposób, aby zaskoczyć mężczyznę, zanim ten zdąży go zaatakować.

Peleryna! Potrzebował swojej peleryny niewidki!

Wbiegł po schodach do sypialni. Wyciągnął pelerynę z kufra i wśliznął się pod nią, a następnie spróbował obmyślić kolejny krok. Ukrywanie się we własnym pokoju byłoby zbyt oczywiste, więc przebiegł przez korytarz i wszedł do pustej sypialni. Ale kiedy stanął pod ścianą, zastanawiając się, czy minuta już minęła, zorientował się, że jest uwięziony wewnątrz pomieszczenia i nie ma zbytniej możliwości, aby zaskoczyć Snape'a.

Bardzo powoli i tak cicho, jak potrafił, wyjrzał na słabo oświetlony korytarz przez uchylone drzwi. Kiedy upewnił się, że nikogo nie ma, wyszedł na palcach i przywarł plecami do ściany. Rozglądając się wokół za jakimkolwiek śladem obecności mężczyzny, ruszył w kierunku klatki schodowej, trzymając w pogotowiu różdżkę.

Jego uwagę przykuł jakiś ruch, niewyraźny cień. Ale zanim wargi i język zdołały uformować jakieś zaklęcie, pod jego stopą zaskrzypiała deska podłogowa.

- Drętwota! - Głos Snape'a odbił się echem w korytarzu i czerwone światło trafiło Harry'ego prosto w klatkę piersiową. Upadł na podłogę, a obraz przed jego oczami rozmył się.

Kiedy doszedł do siebie, mógł poruszyć głową, ale całe jego ciało nadal było unieruchomione. Snape przykucnął obok niego.

- To, czego, mam nadzieję, nauczyłeś się, Potter, to fakt, że bycie niewidzialnym nie czyni cię niepokonanym. - Snape wsunął czubek różdżki pod krawędź peleryny Harry'ego i zdjął mu ją z twarzy. - Jeżeli będziesz miotał się w popłochu jak horda dzikich hipogryfów, peleryna nie na wiele ci się przyda. - Różdżka Snape'a przesuwała się wzdłuż policzka i szyi Harry'ego, zsuwając z niego pelerynę i odsłaniając coraz więcej i więcej bezwładnego ciała. - Poza tym, jeżeli ktoś pachnie niczym owocowy sad, to także zdradza tym swoje położenie.

Snape przysunął się bliżej, tak blisko, że Harry czuł jego oddech na swoich skroniach. Zanurzył nos w jego włosach i głęboko wciągnął powietrze.

- Mango - powiedział i zabrzmiało to jak wyrzut. Harry zamknął oczy, a przez jego klatkę piersiową przebiegł dreszcz. - Niech mi pan powie, panie Potter, co poinformowało pana o mojej obecności?

Harry odchrząknął i zorientował się, że może mówić.

- Pana cień, sir - odparł. Jego głos był cichy i zachrypnięty.

- Ach, a więc co ci to mówi o Zaklęciu Kameleona?

Harry zmarszczył brwi i zamyślił się na chwilę.

- Maskuje ciało, ale nie sprawia, że stajesz się niewidzialny. Twój cień pozostaje.

Snape skinął głową i wyprostował się.

- Finite Incantatem.

Niewidzialne więzy zniknęły i Harry powoli usiadł.

- To wszystko na dzisiaj. Jutro rano masz czas dla siebie, ponieważ będę zajęty przygotowywaniem porządnej pracowni. Ale oczekuję cię na obiedzie w południe. Po nim będziemy kontynuować lekcje.

- Dobrze, sir - odparł Harry, patrząc jak Snape znika w swoim pokoju. Po minucie siedzenia na podłodze w opustoszałym korytarzu stwierdził, że najlepiej będzie, jeżeli też pójdzie do łóżka.

Kiedy znalazł się już w sypialni, usiadł na posłaniu i zaczął zastanawiać się, co to, do cholery, było. Nauczył się od Snape'a czegoś użytecznego, co było chyba dla niego nawet większym wstrząsem, niż zobaczenie jego erekcji.

Delikatne pohukiwanie wyrwało go z umysłowego otępienia. Zobaczył siedzącą na szczycie klatki Hedwigę. Na biurku czekała na niego duża paczka. Zerwał się, dał jej pół torebki sowich przysmaków i zaniósł przesyłkę do łóżka. Sowa zahukała ponownie i rzuciła długie spojrzenie w stronę otwartego okna.

- Chcesz zapolować? - zapytał Harry, rozrywając pudełko umieszczone pomiędzy swoimi kolanami. - Hedwiga uniosła głowę w odpowiedzi. - W porządku. Nie będę cię już dzisiaj potrzebował. - Sowa zahukała ponownie i wyleciała przez okno, zostawiając Harry'ego, aby badał swój zakup w samotności.

Książki wydawały się interesujące i użyteczne, ale Harry szybko odrzucił je na bok, aby przejść do magazynów. Były dokładnie takie, jak zapewniano w katalogu. Harry położył się na boku, rozkładając przed sobą lutowy numer, i zaczął przeglądać artykuły o łatwym i bezpiecznym seksie analnym, opatrzone fantastycznymi schematami i polecanymi zaklęciami. Zatrzymywał się niezwykle często, aby podziwiać zdjęcia nagich czarodziejów, demonstrujących sztukę gejowskiego seksu, i w niedługim czasie jego penis zaczął się uparcie interesować rzeczami, które Harry oglądał.

Cóż, podejrzewał, że nie ma żadnego powodu, aby nie zająć się tym problemem przed pójściem spać. Spojrzał na drzwi, aby upewnić się, że są zamknięte. Snape nie będzie chyba na tyle nieuprzejmy, aby wejść bez pukania. Taką przynajmniej miał nadzieję.

CDN

Część 3

Kiedy Harry obudził się następnego dnia, nadal był ubrany, a wokół niego leżały cztery rozłożone numery magazynu "Wypoleruj Swoją Miotłę". Jego obnażony penis był zwiotczały i pokryty plamami spermy. Nie wiedział nawet, kiedy zasnął. Pamiętał tylko, że zajął się swoim problem. Trzy razy pod rząd. Hedwiga już wróciła, ale nie chciała na niego patrzeć. Harry nie mógł jej za to winić. Był wdzięczny, że Snape nie wpadł, aby obudzić go na śniadanie.

Włożył do kufra magazyny i książki i wziął długi, relaksujący prysznic. Kiedy się ubrał, zszedł na dół i usłyszał przytłumione odgłosy dochodzące z piwnicy. Przypomniał sobie, że Snape miał przygotowywać laboratorium. Minął prowadzące na dół drzwi i zszedł do kuchni na filiżankę herbaty i niewielkie śniadanie.

Po skończonym posiłku rzucił proste zaklęcie, aby wyczyścić talerze, jednocześnie myśląc o wczorajszej lekcji obrony. Jeżeli miał być szczery, a zazwyczaj był ze sobą szczery, to musiał przyznać, że podobała mu się. I to bardzo. Podobało mu się używanie podstępów i krzyżowanie różdżek ze Snape'em. Jedyną rzeczą, która go dręczyła, był fakt, że mężczyzna go pokonał. Ambicja Harry'ego wcale nie była z tego zadowolona. Jeżeli chciał wygrać, to wiedział, że musi nauczyć się znacznie więcej niż to, co ćwiczyli podczas spotkań Gwardii Dumbledore'a.

A to zaprowadziło go do jedynego pomieszczenia, którym nie był do tej pory zainteresowany. Do biblioteki rodziny Blacków. Wszedł do obszernego pokoju, w którym półki sięgały od podłogi aż po sufit i uginały się pod ciężarem ogromnej liczby książek na każdy magiczny temat, jaki można sobie wyobrazić. Przejrzał tytuły i wybrał kilka dotyczących zaklęć, uroków, klątw i - Merlinie przebacz! - eliksirów obronnych, a następnie zaniósł je do wielkiego stołu znajdującego się w rogu pomieszczenia.

Pierwsza z książek, które otworzył -"Pomysłowe zaklęcia dla zuchwałych czarodziejów"- okazała się zbyt przerażająca jak na jego gust. Nie miał zamiaru sprawić, aby gałki oczne Snape'a wywróciły się na drugą stronę albo pomniejszyć jego jądra do rozmiaru groszku. Sięgnął po kolejną książkę: "Najpsotniejszy Przewodnik po Magicznych Sztuczkach" i w momencie, kiedy ją otworzył, wstrzymał oddech i poczuł się tak, jakby coś w jego sercu rozdarło się.

Na wewnętrznej stronie okładki widniało znajome pismo: Syriusz Black, ale napis został przekreślony. Pod spodem napisano Regulus Black, ale to słowo także zostało przekreślone. A pod nim znajdowało się:

Reg, ty ośle, trzymaj się z daleka od moich książek, bo inaczej przeklnę twojego kutasa! Syriusz

Harry wpatrywał się w te słowa i po raz pierwszy, od kiedy obmyślił plan, zaczął się zastanawiać, co Syriusz by o tym pomyślał. Co pomyślałby o nim.

Jasne, że Syriusz uwielbiał robić żarty i dokuczać Snape'owi, ale Harry wątpił, czy jego ojciec chrzestny chciał, aby zmarnował mężczyźnie życie. Te wątpliwości gryzły go i sprawiały, że czuł ucisk w piersi, dopóki nie udało mu się zacisnąć zębów i wypchnąć tych myśli z głowy.

Syriusz zginął z winy Snape'a. A skoro Syriusz był jego ojcem chrzestnym, jedynym członkiem rodziny, który mu pozostał, Harry musiał go pomścić. To było oczywiste.

Wyprostował się na krześle, otworzył pierwszy rozdział i zaczął czytać z zainteresowaniem. W taki właśnie sposób spędził cały poranek. Czytał książkę i robił notatki na temat zaklęć, które potrafiły sprawić, aby stopy stały się lekkie jak piórko, co rozwiązałoby jego problem ze skrzypiącymi deskami podłogowymi. Co jakiś czas robił sobie regularne przerwy, które w większości spędzał w swoim pokoju z kolejnym numerem "Wypoleruj Swoją Miotłę" w rękach, ale ostatecznie uznał, że był to bardzo owocny początek dnia.

Kiedy zegar w jadalni obwieścił południe, Harry umierał już z głodu, więc zszedł do kuchni, aby spotkać się ze Snape'em na obiedzie.

Mężczyzna siedział przy stole, trzymając w rękach otwarty magazyn, i całkiem zignorował Harry'ego, skupiając ciemne spojrzenie na stronach. Kiedy chłopak przeszedł przez kuchnię i dotarł do zlewu, zauważył, że magazyn wygląda okropnie znajomo.

Stanął jak wryty, zaledwie kilka kroków od mężczyzny, który nadal na niego nie patrzył.

Snape trzymał czerwcowy numer "Wypoleruj Swoją Miotłę", w którym znajdował się niezwykle interesujący dodatek na temat rimmingu.*

Coś wewnątrz Harry'ego eksplodowało furią i poczuciem zdrady.

- Ty pieprzony draniu! Kto pozwolił ci grzebać w moich rzeczach? W moich osobistych rzeczach! - Nie podnosząc wzroku, Snape delikatnym muśnięciem języka polizał palec wskazujący i przewrócił stronę. - To mój magazyn i nie masz żadnego cholernego prawa, aby naruszać moją prywatność!

- Skończyłeś już? - zapytał mężczyzna, nadal nie odrywając oczu od magazynu.

- Nie! - Harry tupnął nogą z wściekłości i zamachał rękami. - Nie mogę w to uwierzyć. Nie mogę uwierzyć w to, jakim dupkiem jesteś, skoro myślisz, że traktowanie w ten sposób ludzi jest w porządku!

- Jeżeli każdy czarodziej byłby tak naiwny i impulsywny jak pan, panie Potter, Veritaserum stałoby się całkowicie bezużyteczne - powiedział Snape, opuszczają w końcu magazyn i spoglądając na Harry'ego rozbawionym wzrokiem. - Znalazłem ten fragment nowoczesnej literatury w łazience na pierwszym piętrze. Myślałem, że to Lupin go zostawił, chociaż nigdy nie podejrzewałem, że interesuje się takimi gejowskimi rzeczami.

- Kurwa - wysapał Harry, przypominając sobie, że zabrał magazyn ze sobą, kiedy poszedł do łazienki podczas jednej ze swoich wcześniejszych przerw. Czuł, jak jego policzki płoną i nawet, jeżeli miał ochotę uciec do swojego pokoju, jego stopy zdawały się być przyklejone do podłogi.

Snape prychnął.

- Jednakże twój występ ujawnił wszystko, co chciałem wiedzieć o pochodzeniu tych bzdur i nie musiałem tracić energii nawet na jedno pytanie. Miejmy nadzieje, że nigdy nie zostaniesz schwytany, Potter. Wygadałbyś swoje najskrytsze tajemnice zanim jeszcze ktokolwiek zacząłby cię przesłuchiwać.

- Ja... eee ... Nie chciałem nazwać cię...

- Och, przestań się kompromitować, ty głupi dzieciaku. Każde twoje słowo było szczere i jeżeli ukradłbym ten przedmiot z twojego kufra, miałbyś pełne prawo na mnie wrzeszczeć. Ale jak widzisz po raz kolejny pozwoliłeś, aby emocje wzięły nad tobą górę. Czego cię to nauczyło?

Harry zagryzł wargę.

- Że nie powinienem w ten sposób wyskakiwać z domysłami.

- Dokładnie. - Snape powrócił do magazynu i przewrócił kolejną stronę. - Wygląda na to, że to ulubione źródło wiedzy wśród młodzieńców. W ciągu ostatnich lat skonfiskowałem je w Hogwarcie kilka razy. Powiedz, czy zawarte w nim informacje były dla ciebie przydatne?

Policzki Harry'ego stały się niemożliwie rozpalone.

- Cóż... Są tu wykresy. I polecane zaklęcia.

Snape parsknął i przewrócił kolejną stronę.

- Oczywiście nabyłeś to dla polecanych zaklęć. Jak mogłem wcześniej o tym nie pomyśleć?

Stuknięcie w kuchenne okno powstrzymało Harry'ego przed skompromitowaniem się jeszcze bardziej. Duża, szara sowa patrzyła na niego bursztynowymi oczami, wiec Harry poszedł ją wpuścić. Sowa przyniosła adresowany do niego zwój. W rogu widniała urzędowa pieczęć.

- To z Ministerstwa - powiedział Harry, zamykając okno za wylatującym ptakiem.

Snape podniósł wzrok.

- Co piszą?

- Może zorientowali się, że użyłem magii. - Harry usiadł na krześle naprzeciwko Snape'a, czując w żołądku niepokojący uścisk. Rozwinął pergamin i kiedy zobaczył pierwszą linijkę, wiedział już, że to coś znacznie gorszego od zwykłej reprymendy.

Wyniki Standardowych Umiejętności Magicznych H. J. Pottera

- Co to takiego? - zapytał Snape, marszcząc brwi.

- Moje wyniki z sumów - wyszeptał Harry.

Mężczyzna oparł się na krześle i uśmiechnął krzywo.

- Niech się pan nimi podzieli, panie Potter. Z przyjemnością pozwolę, aby nieco rozrywki rozświetliło mój dzień.

Harry spiorunował go wzrokiem, ale to nie podziałało na błyszczącą w oczach Snape'a kpinę. Westchnął i pomyślał, że równie dobrze może przejść przez to już teraz, skoro i tak wiedział, że Snape prędzej czy później to odkryje.

- Astronomia: Zadowalający, Opieka Nad Magicznymi Stworzeniami: Powyżej Oczekiwań, Zaklęcia: Zadowalający, Obrona Przed Czarną Magią: Wybitny - Harry nie potrafił w tym miejscu powstrzymać uśmiechu - Wróżbiarstwo: Zadowalający, Zielarstwo: Powyżej Oczekiwań, Historia Magii: Nędzny, Eliksiry: Powyżej Oczekiwań, Transmutacja: Powyżej Oczekiwań.

- Całkiem przeciętne wyniki - powiedział mężczyzna i powrócił do magazynu, który wciąż trzymał w rękach.

Harry spojrzał na oceny i przypomniał sobie rozmowę z McGonagall na temat zostania aurorem. Jego wyniki były do tego wystarczająco dobre. Z wyjątkiem Eliksirów.

- Profesorze?

- Tak

- Chodzi o moją ocenę z Eliksirów - zaczął Harry, starając się, aby jego głos brzmiał uprzejmie. - Miałem nadzieję, że może przyjąłby mnie pan do swojej klasy w nadchodzącym roku.

- Przyjmuję jedynie uczniów, którzy otrzymali Wybitny. Jestem pewien, że opiekun twojego domu poinformował cię o tym. - Snape nie spojrzał na niego nawet na chwilę i Harry nie mógł uwierzyć, że wolał czytać pornografię, jego pornografię, niż rozmawiać z nim o jego cholernej przyszłości.

- Ale profesorze, myślałem o zostaniu aurorem, a do tego potrzebuję Eliksirów.

- Być może powinieneś pomyśleć o tym wtedy, kiedy uczyłeś się na egzaminy.

Harry zacisnął zęby i bardzo starał się nie stracić nad sobą panowania, które próbowało wyrwać się na wolność z jego klatki piersiowej.

- Ale czy nie ma żadnego sposobu, żebym mógł jakoś poprawić te wyniki?

Snape poderwał głowę i spojrzał na niego wzrokiem tak intensywnym, iż Harry był pewien, że równie dobrze mógł poprosić go, aby ssał jego penisa każdego dnia przez resztę wakacji czy żeby pozwolił mu rzucać na siebie Cruciatusa przynajmniej dwa razy dziennie aż do rozpoczęcia semestru.

- A więc to jest ten moment, w którym powinienem zrobić dla ciebie wyjątek, prawda, Potter?

- Nie, nie wyjątek. Ale jesteś tu i ja też jestem, więc może mógłbyś nauczyć mnie rzeczy, których jeszcze nie rozumiem?

- Jeżeli chciałbym uczyć cię rzeczy, których nie rozumiesz, potrzebowałbym na to przynajmniej dekady.

Harry westchnął z frustracją.

- Wiesz, o co mi chodzi. Sir.

W końcu Snape opuścił magazyn i oparł się na krześle.

- Być może nie zauważyłeś, Potter, ale ja także mam teraz wakacje. Po pierwsze odmawiam spędzenia ich na uczeniu bezczelnego gówniarza, któremu brakuje zarówno dyscypliny, jak i inteligencji, aby dać sobie radę w mojej klasie podczas roku szkolnego. Gdyby nie chodziło o Zakon, nie byłoby mnie teraz nawet w kraju. Spędzałbym moje zasłużone wakacje na odległej plaży, prażąc się w słońcu.

Przed oczami Harry'ego przesunął się zatrważający obraz Snape'a w kąpielówkach i chłopak wydał z siebie nerwowe parsknięcie.

- Ale i tak tu jesteś. I przygotowałeś laboratorium. Mógłbym pomóc, a ty dałbyś mi kilka eliksirów do uwarzenia, i jeżeli pod koniec przyszłego tygodnia nadal nie będę wystarczająco dobry jak na twój gust, po prostu mi to powiesz. Ale proszę, daj mi szansę. Mówimy o mojej przyszłości, profesorze. - Harry spuścił wzrok i zacisnął usta. Nie podobało mu się to, że musiał błagać Snape'a, o wiele bardziej wolał wrzeszczeć na niego za to, jakim był okropnym nauczycielem, ale wiedział, że to do niczego by go nie zaprowadziło. Potrzebował Snape'a, a on cholernie dobrze o tym wiedział.

- Oczekuję całkowitego posłuszeństwa, Potter. Nie będziesz mi się sprzeciwiał, będziesz wykonywał każde moje polecenie i jeżeli dasz sobie radę, to po dwóch tygodniach ocenimy twoje postępy. - Snape pochylił się nad stołem, wbijając w Harry'ego chłodne spojrzenie. - Jeżeli spróbujesz sprzeciwić mi się chociaż raz, zarezerwuję pierwszy świstoklik, który zabierze mnie stąd do jakiegokolwiek najbliższego tropikalnego kurortu i będziesz mógł dalej snuć rozważania na temat swojej przyszłości, ale już beze mnie. Czy to jasne, Potter?

- Absolutnie - odparł Harry i dodał: - Dziękuję, profesorze.

- Radzę ci przygotować posiłek. Za piętnaście minut będziemy kontynuowali lekcje obrony.

- Dobrze - odpowiedział Harry i wstał. Kiedy przechodził obok mężczyzny, zatrzymał się i zebrał w sobie tę resztkę odwagi, która mu została. - Czy mogę dostać z powrotem mój magazyn?

Usta Snape'a wykrzywiły się.

- Myślę, że powinienem to zatrzymać na czas pobytu tutaj. Noce w tym domu potrafią być okropnie chłodne i samotne, nie uważasz? - Snape sięgnął po filiżankę herbaty i wziął niewielki łyk.

Harry zmrużył oczy.

- Jeżeli potrzebuje pan czegoś gorącego i dużego, profesorze, zawsze pozostaje Hardodziob.

Snape wypluł herbatę, a Harry czmychnął do rogu, nie potrafiąc powstrzymać zwycięskiego wybuchu śmiechu.

- Minus pięć punktów dla Gryffindoru za robienie insynuacji dotyczących nauczyciela.

- Są wakacje. Nie sadzę, że może pan odbierać punkty podczas wakacji, profesorze - powiedział Harry, wyciągając z lodówki szynkę i ostentacyjnie ją obwąchując przed położeniem jej na chleb. Z satysfakcją stwierdził, że tym razem nie poczuł żadnego zapachu migdałów.

Snape prychnął.

- W takim razie muszę po prostu zapamiętać wszystkie punkty, których niewątpliwie cię pozbawię, i odebrać je wszystkie natychmiast, kiedy tylko rozpocznie się pierwszy dzień nauki. Znając ciebie dasz mi masę powodów, aby to zrobić, zanim jeszcze postawisz stopę w zamku.

Harry'ego kusiło, aby rzucić mu spojrzenie, ale był zbyt głodny, by się z nim sprzeczać. Zrobił sobie filiżankę herbaty, usiadł przy stole i zabrał się za jedzenie. Nie zważając na konsternację Harry'ego, Snape powrócił do czytania magazynu, tak jakby to było jakieś czasopismo o eliksirach, a nie obleśny poradnik służący do masturbacji.

- Masz minutę - powiedział mężczyzna, kiedy Harry skończył jeść. Chłopak wypił resztkę herbaty, sięgnął po różdżkę i wybiegł z kuchni.

Tym razem miał plan, i to dobry, jak sobie wmawiał. Zatrzasnął kuchenne drzwi i pobiegł, albo, jak to określił Snape, pognał przez korytarz niczym horda dzikich hipogryfów. Kiedy dotarł do drzwi, zawrócił i nie wydając żadnego dźwięku, zakradł się z powrotem do kuchni. Stanął tuż obok drzwi, celując w nie różdżką, aby rzucić zaklęcie na Snape’a natychmiast, gdy ten wyjdzie na zewnątrz.

Uznał, że mężczyzna musi opuścić pomieszczenie, aby go szukać, a więc było to idealne miejsce na zasadzkę.

Czekał, zagryzając niecierpliwie dolną wargę i wpatrując się w drzwi zmrużonymi oczami. Czekał i czekał tak długo, aż upewnił się, że minuta minęła już dawno temu. Dlaczego Snape nie wychodził z kuchni?

Usłyszał, jak za jego plecami ktoś odchrząknął i kiedy się obejrzał, zobaczył stojącego za nim Snape'a z przyklejonym do twarzy uśmiechem satysfakcji.

- Niech to szlag! - jęknął Harry, tuż przed tym, jak uderzył w niego rozbłysk czerwonego światła, który przewrócił go na podłogę.

Kiedy obraz przed jego oczami się wyostrzył, ponownie zorientował się, że jest unieruchomiony, choć mógł poruszać głową i mówić.

- Skąd ty...

- Niektórzy z nas wiedzą, jak się aportować, i niektórzy z nas wiedzą, jak to zrobić, nie wydając przy tym żadnego dźwięku - powiedział Snape, kucając przy Harrym i dźgając go różdżką w kolano. - Dlaczego chciałem aportować się z kuchni?

Harry westchnął.

- Ponieważ te drzwi to jedyne wyjście i ktoś mógłby cię tam bardzo łatwo zaskoczyć.

- Jakże trafnie, Potter.

- Aportowałeś się za moimi plecami? Niczego nie poczułem.

- Nie, aportowałem się do biblioteki.

Harry zmarszczył brwi.

- Użyłeś Zaklęcia Lekkich Jak Piórko Stóp, profesorze? Ponieważ w ogóle nie słyszałem twoich kroków.

Przez moment Snape wyglądał na zaskoczonego, ale szybko to ukrył, marszcząc brwi.

- Czyżbyś znał to zaklęcie? To materiał z siódmego roku.

- Ja... poszukałem trochę w bibliotece dzisiaj rano i natknąłem się na nie. Ale nie miałem jeszcze czasu, aby poćwiczyć. Wygląda na całkiem użyteczne.

- Istotnie. Czego się nauczyłeś?

- Pojedyncze wyjścia łatwo padają celem zasadzek. Powinienem spróbować zaskoczyć wroga od tyłu. I zdecydowanie powinienem poćwiczyć to zaklęcie.

Snape uśmiechnął się krzywo i wstał.

- Finite Incantatem. Uważam, że część popołudnia powinniśmy spędzić w bibliotece.

***

Kiedy już się tam znaleźli, Harry wziął swoje notatki dotyczące Zaklęcia Lekkich Jak Piórko Stóp, usadowił się w jednym ze stojących naprzeciw kominka foteli, i wyciągnął różdżkę.

- Solum Pennatus! - Z determinacją uderzył różdżką w stopy. Poczuł delikatne mrowienie magii wokół palców, ale kiedy tylko zerwał się z fotela, podłoga zaskrzypiała pod jego ciężarem.

- Zaklęcie wymaga lekkiego jak piórko świstu różdżki - powiedział Snape, stojąc tyłem do Harry'ego i przeszukując jedną z półek.

Chłopak westchnął i usiadł ponownie.

- Solum Pennatus! - Przeciął różdżką powietrze tak delikatnie, jak potrafił, i tym razem poczuł o wiele silniejszą magię, która owinęła się wokół jego stóp. Kiedy zeskoczył z fotela, podłoga nie wydała żadnego dźwięku.

- To działa! - Podskakiwał, podskakiwał i podskakiwał tak długo, aż zauważył pełne dezaprobaty spojrzenie Snape'a.

- Mija po dwóch godzinach - powiedział mężczyzna i niecierpliwie machnął ręką. - Rób notatki, Potter. Nie możesz oczekiwać, że twój niedorozwinięty umysł zapamięta to wszystko.

Harry bezgłośnie podszedł do stolika i zanotował sposób machania różdżką i czas trwania zaklęcia. A następnie wziął "Najpsotniejszy Przewodnik Po Magicznych Sztuczkach" i przeszedł do rozdziału siódmego, na którym ostatnio skończył.

- To wygląda na użyteczne zaklęcie - powiedział po jakimś czasie. Snape był nadal zajęty przeszukiwaniem półek, chociaż zdążył uzbierać już spory stos książek, który trzymał w rękach. - Zaklęcie Różdżkolepu.

- Hmm?

- To tak jak te gumki przy okularach, żeby nie ześliznęły się z nosa i nie spadły na podłogę - powiedział Harry i nieświadomie poprawił własne okulary.

Snape uniósł brew i spojrzał na Harry'ego.

- Gumki?

- To taka mugolska rzecz. Nieważne. Ale zaklęcie wydaje się dosyć łatwe.

- Wypróbuj je, jeżeli uważasz, że jest przydatne.

Harry wstał i ujął różdżkę, ale nie miał pojęcia, jak ma ją sam sobie wycelować w dłoń.

- Nakieruj ją na swoje udo. Magia musi wniknąć w twoje ciało. - Snape ponownie odwrócił się do niego plecami i Harry przez moment zastanawiał się, w jaki sposób mężczyzna zauważał jego ignorancję, skoro nawet na niego nie patrzył.

Skierował różdżkę na udo, wziął głęboki oddech, a jego brwi ściągnęły się w koncentracji.

- Adglutino Scipio!

Fala magii popłynęła przez jego ciało i kiedy rozluźnił palce, różdżka tkwiła przyklejona do jego dłoni.

- To działa. Jestem w tym coraz lepszy. - Snape prychnął głośno, ale nie skomentował tego. - To wydaje się bardzo przydatne podczas pojedynku. Nie można niespodziewanie upuścić różdżki - powiedział Harry, potrząsając ręką najmocniej, jak potrafił. Różdżka pozostawała na miejscu. - Dobra, to jak to teraz zdjąć?

- Nie da się.

- Co?

- Nie ma na to przeciwzaklęcia, Potter. Właśnie dlatego to zaklęcie jest niezwykle popularne wśród dzieciaków, którzy chcą sobie nawzajem zrobić kawał. Różdżka będzie przyklejona do twojej dłoni przez mniej więcej godzinę - wyjaśnił Snape, wyglądając na całkiem rozbawionego. - Jednakże przydaje się ono podczas pojedynku, jak już to zauważyłeś, nie jest jednak odporne na zaklęcie rozbrajające rzucone przez twojego przeciwnika.

- I nie mogłeś powiedzieć mi tego, zanim je rzuciłem?

- Musiało mi to wylecieć z pamięci - odparł gładko mężczyzna.

- Świetnie. - Harry usiadł ponownie w fotelu. - Przynajmniej mogę jeszcze czytać.

- Notować, Potter.

Chłopak westchnął i sięgnął lewą ręką po pióro. Zdołał dopisać Zaklęcie Różdżkolepu do swojej listy przydatnych zaklęć nawet w miarę czytelnym pismem.

- Skoro tak nagle zainteresowałeś się czytaniem, sugeruję, abyś przeczytał to. - Mężczyzna rzucił mu ciężką książkę, a Harry spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami.

"Śmierć Zadana Różdżką"

Harry przełknął ślinę.

- Czy to są klątwy, sir?

Snape skinął głową i usiadł w fotelu naprzeciw Harry'ego.

- Nie mam zamiaru uczyć się klątw, profesorze.

- Nie oczekuję, że będziesz je rzucał. W rzeczywistości, jeżeli kiedykolwiek przyłapię cię na rzuceniu któregokolwiek z nich, wydalenie z Hogwartu będzie najmniejszym z twoich problemów. Jednakże powinieneś je poznać, aby zrozumień w końcu, jakie czyhają na ciebie niebezpieczeństwa i dlaczego tak ważne jest, abyś nauczył się samoobrony i że te pozornie proste zaklęcia obronne nie powinny być traktowane tak lekceważąco. A teraz czytaj!

Harry skinął głową i otworzył książkę. Opisy działania klątw były okropne, ale ilustrujące je rysunki przerażały jeszcze bardziej. Był tu cały rozdział poświęcony tylko zaklęciom dotyczącym skóry. Zedrzyj skórę swoich wrogów za pomocą jednej klątwy. Spal ich skórę. Rozpuść ją. Potnij ją.

Kiedy Harry zaczął czytać rozdział czwarty, poświęcony klątwom dotyczącym krwi, jego różdżka spadła nagle na stolik. Przejrzał opisy jak ugotować czyjąś krew, jak zamienić ją w kwas, przeobrazić w ogień albo zamienić w kamień i wtedy stwierdził, że zobaczył już wystarczająco dużo, jak na swój gust. Zdjął okulary i przetarł oczy.

- Profesorze? - Włożył okulary z powrotem i spojrzał na Snape'a, który czytał antycznie wyglądającą książkę o eliksirach.

- Tak, Potter?

- Znasz którąś z tych klątw?

Snape spojrzał na niego nieodgadnionym wzrokiem.

- Niektóre.

- Och.

- To jest Czarna Magia. Najczarniejsza. Wystarczy, że rzucisz je kilka razy i twoja magia stanie się niezrównoważona, a ty jeszcze bardziej podatny na Czarną Magię. To opadająca w dół spirala i właśnie dlatego nigdy nie powinieneś wypróbowywać żadnej z nich.

- Rzuciłem w Ministerstwie klątwę Cruciatus - powiedział Harry. Snape zmrużył oczy. - Ale nie zadziałało. Nic się nie wydarzyło.

- Podejrzewam, że nie.

- Czy ona jest uzależniająca? Czarna Magia?

Snape zamyślił się na chwilę.

- Myślę, że można tak to nazwać.

- Dobrze, w takim razie pozostanę przy zaklęciach obronnych.

- Całe szczęście. - Snape ponownie zagłębił wzrok w książce, ale po chwili poderwał głowę. - Czy kiedykolwiek rzucałeś Zaklęcie Kameleona, Potter? - Harry potrząsnął głową. - Może powinieneś się go nauczyć, skoro twoja wygodna peleryna nie zawsze może być pod ręką. Wstań. - Harry z entuzjazmem posłuchał Snape'a. Rzucanie zaklęć było o wiele ciekawsze niż czytanie tej książki. - Możesz rzucić je na siebie, ale łatwiej się nauczyć, używając go na kimś innym. Nie ruszaj się. - Snape okrążył stolik, zatrzymał się przed Harrym i stuknął różdżką w czubek jego głowy. - Abstrudo Corpus! - Przez ciało Harry'ego popłynął ten sam zimny strumień, który poczuł w zeszłym roku, kiedy Moody rzucił na niego to zaklęcie. Spojrzał w dół i zobaczył, że jego ciało przybrało taki sam kolor i strukturę jak otoczenie. - Twoja kolej. - Mężczyzna stanął bez ruchu, a Harry wolno podniósł różdżkę. Nie był pewien, jak mocno powinien uderzyć Snape’a w głowę, a nie chciał go rozzłościć, więc zdecydował się na delikatne stuknięcie.

- Abstrudo Corpus!

Na krótką chwilę wokół mężczyzny pojawiło się migoczące światło, po czym zniknęło, ale Snape nadal wyglądał tak samo.

- Jeszcze raz, Potter! I mocniej tym razem. Nie jestem zrobiony ze szkła.

Harry zacisnął zęby i uderzył mężczyznę w czubek głowy.

- Abstrudo Corpus!

Ciało Snape'a wolno przybrało kolory znajdującego się za nim stołu i ściany.

- Lepiej - powiedział mężczyzna, oglądając swoje ręce.

Harry wyszczerzył się i cofnął, po czym przeszedł przez pokój, a jego cień podążył za nim.

- Teraz mnie widzisz - powiedział, po czym przycisnął się do ściany, stając całkowicie nieruchomo. - A teraz nie.

- Nie, ale wciąż czuję zapach twojego okropnego szamponu. - Głos Snape'a zabrzmiał gdzieś po prawej stronie od Harry'ego. Zorientował się, że mężczyzna stoi obok jednej z biblioteczek.

- Czy istnieje coś, co może zamaskować mój zapach? - zapytał Harry, rozdrażniony tym, że Snape znowu wspomniał o jego szamponie.

- Finite Incantatem - rzucił Mistrz Eliksirów i ciało chłopaka powróciło do normalności. Harry oddał przysługę, kiedy w końcu udało mu się zlokalizować mężczyznę, który wydawał się dobrze bawić, krążąc wokół niego przez kilka chwil.

- Przeczytaj to - powiedział Snape, wskazując na książkę o eliksirach, którą Harry wybrał dzisiejszego poranka. - Nauczysz się z niej, że istnieje mikstura, która maskuje ludzki zapach.

- Czy mogę ją uwarzyć?

- Bardzo w to wątpię. Jednakże, jeżeli chciałeś zapytać "Czy mógłbym ją uwarzyć, profesorze Snape?", wtedy odpowiedź brzmi "tak". Możesz spróbować jutro. A teraz weź te książki. - Snape przesunął w jego stronę stos, który zebrał. - I zejdź mi z oczu. Mam dosyć twojego towarzystwa na resztę popołudnia.

Harry przewrócił oczami i wykonał polecenie.

- Kolacja jest o siódmej. Po niej będziemy kontynuować twoje lekcje oklumencji.

- Ty gotujesz? - zapytał Harry, całkowicie zaskoczony.

Snape zmrużył oczy.

- Na wypadek, gdybyś zapomniał, Potter, jestem Mistrzem Eliksirów. Potrafię uwarzyć najbardziej złożone trucizny. Jestem pewien, że dam radę przygotować coś tak trywialnego jak posiłek.

Harry zacisnął usta, aby powstrzymać się od prychnięcia, i pokiwał głową.

- Tak, profesorze. Do zobaczenia o siódmej.

Ruszył w stronę sypialni, zaciekawiony książkami, które dał mu Snape, ale nie aż tak bardzo, aby zrezygnować z kilku minut przyjemnie spędzonego czasu z listopadowym numerem "Wypoleruj Swoją Miotłę".

***

Za dziesięć siódma głód wygonił Harry'ego z pokoju. Kiedy wszedł do kuchni, zobaczył Snape'a mieszającego w ogromnym, stojącym na piecu garnku.

- Czy znalazłeś eliksir, o którym rozmawialiśmy dzisiejszego popołudnia?

- Tak, profesorze - odparł Harry, siadając przy stole. Ostatnie dwie godziny spędził na czytaniu książki o eliksirach obronnych. - Wygląda na skomplikowany.

- Bo jest skomplikowany. - Snape nałożył potrawę na dwa talerze. - Receptury nie ma nawet w szkolnym programie nauczania, ponieważ używana jest tylko do skradania się w bardzo ekstremalnych sytuacjach. Ale w twoim przypadku warto, abyś ją znał.

Harry obserwował, jak Snape niesie dwa parujące talerze, kładzie je na stole i siada po jego prawej stronie.

- A teraz jedz.

Spoglądając raz na potrawę, raz na Snape'a, Harry wyciągnął różdżkę.

- Toxicum Acclaro!

Wokół jego posiłku nie pojawiła się żadna kolorowa mgiełka, więc Harry zanurzył łyżkę, nabrał trochę potrawy i przysunął do nosa, aby ją powąchać. Snape obserwował go w ciszy, ale wyglądał bardziej na zadowolonego, niż rozdrażnionego.

- Pachnie jak marchewka i mięso, a więc podejrzewam, że jest bezpieczne - powiedział i wziął kęs.

- I takie jest - potwierdził Snape, a po namyśle dodał - Oczywiście jad kobry plującej nie ma smaku i jest bezwonny, a podany w odpowiedniej ilości potrafi uśmiercić dorosłego człowieka w przeciągu dwudziestu minut. - Harry zakrztusił się i posłał Snape'owi mordercze spojrzenie. - Jednakże to byłoby raczej łatwe do przewidzenia, gdybym próbował po raz drugi cię otruć, nie sądzisz? - Snape wziął mały kęs, pogryzł dokładnie i przełknął. - A poza tym otrucie cię za pierwszym razem miało na celu nauczenie cię ostrożności i większego zwracania uwagi na otoczenie i twoje własne reakcje. I mogę stwierdzić, że dobrze pojąłeś tę lekcję, ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu. Nie podejrzewałem, że cokolwiek potrafiłoby się przebić przez twoją twardą czaszkę tylko po jednym podejściu.

Harry zamyślił się na chwilę i doszedł do wniosku, że w ten sposób Snape chciał powiedzieć, że jego potrawa jest bezpieczna do spożycia. Przełknął jedzenie i zjadł kilka kolejnych łyżek.

- Całkiem dobre. Chociaż przydałoby się trochę więcej pieprzu - powiedział Harry, uśmiechając się uprzejmie. Wiedział, że komplementowanie kucharza należało do dobrych manier.

- Nie, nie przydałoby się. Jedzenie mocno przyprawionych potraw ma wpływ na zmysł węchu, a ja go potrzebuję, aby być perfekcyjnym w swojej dziedzinie pracy.

- Och, nie pomyślałem o tym.

- Nie dziwi mnie to.

Harry prychnął i kontynuowali posiłek w milczeniu. Kiedy skończyli, chłopak rzucił zaklęcie czyszczące, a następnie przenieśli się do salonu na lekcję oklumencji.

Kiedy Harry wszedł za mężczyzną do pomieszczenia, zorientował się, że nie przygotował dla niego żadnego nowego wspomnienia. Tak naprawdę, to przez cały dzień w ogóle nawet nie pomyślał o swoim planie. Był zbyt zajęty nauką. Hermiona byłaby z niego dumna, jak pomyślał z cichym parsknięciem.

- Wyjmij różdżkę, Potter.

Podczas dwóch pierwszych rund Harry'emu udawało się blokować Snape'a dłużej, niż wczorajszego dnia i był nawet w stanie utrzymać się na nogach.

I nadszedł czas na trzecią rundę, a Harry wiedział, że podczas wcześniejszych lekcji zawsze pokazywał wtedy Snape'owi swoje nieprzyzwoite wspomnienia. Czy mężczyzna oczekiwał, że zrobi to ponownie? Czy Snape stworzył nowe wspomnienie, aby pokazać je Harry'emu?

- Gotów, Potter? - Wzrok Snape'a był nieodgadniony, ale Harry widział, jak kąciki jego ust drżą.

- Jeszcze sekunda. - Harry przeszukał pamięć i wyciągnął z niej moment z dzisiejszego popołudnia, kiedy masturbował się, a obok niego leżała książka o eliksirach. Stwierdził, że to będzie ciekawy szczegół dla Snape'a.

- Jestem gotowy, profesorze.

- Legilimes!

Harry blokował Snape'a tak długo, jak potrafił, a następnie wypchnął wybrane przez siebie wspomnienie. Natychmiast odnalazł drogę do umysłu Snape'a, gdzie czekało na niego nowe wspomnienie. Snape, leżący na łóżku w znajomym miejscu. Na Grimmuald Place, jak skonstatował Harry. Snape, leżący na łóżku, w jednej dłoni zaciskający twardego penisa, a w drugiej trzymający skonfiskowany numer "Wypoleruj Swoją Miotłę".

Snape, dotykający swojego masywnego penisa i oglądający zdjęcia mężczyzny liżącego tyłek innego mężczyzny.

Po delikatnym wypchnięciu Harry znalazł się z powrotem w salonie i z satysfakcją stwierdził, że nadal stoi.

Snape masturbował się w tym domu. Dzisiejszego popołudnia. Czy poszedł do swojego pokoju tuż po Harrym? Czy masturbowali się w oddzielnych pokojach w tym samym czasie?

Ta myśl posłała gorący dreszcz wzdłuż ciała Harry'ego, który w końcu odważył się spojrzeć na mężczyznę.

Snape obserwował go z uniesioną brwią, a jego wargi powoli ułożyły się w krzywy uśmieszek. A Harry nie potrafił się powstrzymać, aby nie odpowiedzieć uśmiechem.

- Interesujące artykuły - powiedział gładko Snape.

- Tak. Cieszę się, że magazyn ci się przydał - odparł niepewnie Harry.

- O tak, nawet bardzo.

W pomieszczeniu zrobiło się nagle niezwykle gorąco i Harry musiał poluzować kołnierzyk. Paliły go uszy, a jego policzki płonęły i nie miał pojęcia, co jeszcze mógłby powiedzieć albo zrobić. Snape wiedział i wydawał się być zainteresowany i Harry miał problem z przypomnieniem sobie, dlaczego to było takie ważne, aby Snape był zainteresowany, ponieważ ten fakt był sam w sobie niezwykle ekscytujący.

- Masz minutę, Potter.

- Co? - Harry przez moment wpatrywał się w mężczyznę, zanim przypomniał sobie, co to oznaczało. - A tak, racja. Cholera. - Wybiegł z pomieszczenia i kiedy znalazł się w korytarzu, rzucił na siebie Zaklęcie Lekkich Jak Piórko Stóp, a następnie wbiegł po schodach.

Złapał swoją pelerynę niewidkę, wśliznął się pod nią i zajął pozycję pod ścianą, w korytarzu. Czekał, licząc w myślach mijające sekundy.

I wtedy wszystko pogrążyło się w absolutnej ciemności.

Zanim zdołał się powstrzymać, wydał z siebie zaskoczone westchnienie. Trzy sekundy później jego peleryna została ściągnięta i poczuł dłoń, zaciskającą się wokół jego nadgarstka z siłą imadła, zmuszając go tym do upuszczenia różdżki. Został przyciśnięty do ściany przez mocno napierające na niego ciało i całkowicie pozbawiony możliwości ruchu.

- Jesteś zbyt przewidywalny, Potter - aksamitny głos wyszeptał tuż przy jego uchu.

Harry przełknął ślinę.

- Jak ty... ee... - Nie był w stanie dokończyć zdania, ponieważ czucie przyciskającego się do niego ciała Snape'a było zbyt rozpraszające. Jego umysł przestał funkcjonować, a penis przejął kontrolę, pulsując, ku przerażeniu Harry'ego, w niezwykle interesujący sposób.

- Poszedłeś po swoją pelerynę, a to było łatwe do przewidzenia. I polegałeś jedynie na swoim wzroku - powiedział Snape. Jego gorący oddech muskał szyję Harry'ego. - Kiedy odebrałem ci możliwość widzenia, stałeś się bezbronną, łatwą zdobyczą.

- Ale nie mogłeś mnie zobaczyć.

- Za to słyszałem twój oddech. I wyczułem cię. - Nos Snape'a musnął włosy Harry'ego.

Chłopak uderzył głowę o ścianę, próbując się cofnąć. Znowu przegrał, a to ogromnie go irytowało.

- Wkurza mnie, że możesz mnie wyczuć tylko dlatego, iż każdego dnia biorę prysznic. Wiesz, ty nie do końca pachniesz różami.

Snape parsknął. Zabrzmiało to niezwykle intensywnie w otaczającej Harry'ego ciemności.

- To jest właśnie twój problem, Potter. Nie wiesz, jak pachnę. Ja zapamiętałem twój zapach już bardzo dawno temu. Nawet pomimo twojego denerwującego szamponu, potrafię odnaleźć cię wyłącznie po zapachu.

- A więc czego powinienem się nauczyć? Twojego zapachu?

Zaciskająca się na jego nadgarstku dłoń zniknęła i ręka Harry'ego opadła na ramię mężczyzny.

- Powinieneś zapamiętać mój zapach. Powiedz mi, jak pachnę.

Harry powoli wysunął swoją twarz. Czubkiem nosa dotknął ciepłej skóry na szyi mężczyzny i poczuł ostre włoski drażniące jego czoło. Musnął wargami tkaninę na ramieniu Snape'a i pozostawił je tam, kiedy wciągał powietrze.

- Pachniesz jak klasa do Eliksirów.

- Dalej, Potter. Stać cię na więcej.

Wstrzymując oddech, przesunął nosem po ramieniu mężczyzny i ponownie dotknął jego szyi. Wziął głęboki wdech.

- Dym - wyszeptał i nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, mocniej zacisnął palce wokół jego ramienia.

- Tak. Co jeszcze?

Ponownie nabrał powietrza, jeszcze mocniej wciskając twarz w zagłębienie na szyi Snape'a. Jego usta przyciskały się do delikatnej skóry.

- Coś... świeżego... cytryna.

- Mydło - odparł mężczyzna i Harry poczuł dotyk ust na swoich skroniach.

- I coś... intensywnego... piżmowego.

- Mój własny zapach. Zapamiętaj go.

Harry oparł policzek na ramieniu mężczyzny i wdychał, wdychał, wdychał tak długo, aż wydawało mu się, że całe jego ciało przeniknęło zapachem Snape'a. Nie mógł się poruszyć, nie chciał się poruszyć, mógł tylko opierać się o mężczyznę, czując się całkowicie bezbronnym w otaczającej go ciemności i oszołomionym przyciskającym się do niego ciałem, tak blisko, tak blisko.

- Czy teraz rozumiesz jak ważne są twoje zmysły? Jest ich więcej, znacznie więcej, niż tylko wzrok.

- Tak.

- Jest słuch. - Głos Snape'a połaskotał ucho Harry'ego. - Jest zapach. - Nos mężczyzny musnął jego szyję. - I jest dotyk. - Poczuł pieszczące jego policzek palce Snape'a i szarpnął się, zaskoczony tym nagłym doznaniem.

I wtedy wszystko zniknęło, ponieważ mężczyzna cofnął się i Harry został pozbawiony ciepła i oparcia.

- To wszystko na dzisiaj. Jutro o dziesiątej rano dołączysz do mnie w laboratorium, aby mi asystować, tak jak ustaliliśmy to dzisiejszego popołudnia.

Światło powróciło i Harry zamrugał, widząc plecy Snape'a znikające w pokoju. Wziął kilka głębokich oddechów, po czym podniósł pelerynę i różdżkę i wszedł do swojego własnego pokoju. Czuł się oszołomiony i nie był pewien, co się właśnie wydarzyło. Jedyną rzeczą, której był pewien, była ta, że miał pełną erekcję, która potrzebowała natychmiastowego działania.

CDN

* rimming - lizanie odbytu

Część 4

Kiedy Harry zszedł następnego ranka na śniadanie, był bardzo zdenerwowany. Miał żołądek skręcony w supeł, a serce nie chciało się uspokoić. Leżąc w łóżku, masturbował się, odtwarzając ich intymne spotkanie w ciemnym korytarzu wciąż i wciąż od nowa, dopóki nie osiągnął spełnienia. A później śnił o tym. Śnił o zapachu Snape'a, o jego dotyku i o tym, jak ocierał się o niego, dopóki nie doszedł. Obudził się z lepkimi bokserkami.

A teraz musiał stawić mężczyźnie czoła. Ale był dzielny, a przynajmniej tak sobie wmawiał, więc wszedł do kuchni z wysoko uniesioną głową i żołądkiem w okolicach butów. Pomieszczenie jednak okazało się puste. Przygotował sobie kanapkę i wmusił ją w siebie, dzięki czemu jego żołądek chociaż trochę się uspokoił.

Następnie ruszył do piwnicy, zbierając w sobie te resztki odwagi, które mu jeszcze pozostały, i zapukał dwa razy do drzwi.

- Wejść.

Harry zrobił to, po czym zszedł po schodach i znalazł się w pomieszczeniu wypełnionym dwoma stołami, kilkoma kociołkami i Snape'em.

- Dzień dobry, sir - powiedział, patrząc wszędzie, tylko nie na mężczyznę.

- Przyniosłeś swoją książkę?

- Tak. - Podniósł ją do góry. O tym jeszcze pamiętał, pomimo tego, jaki był rozproszony.

- Potrzebne składniki znajdziesz po swojej prawej stronie. Będziesz warzył tę miksturę przez cały poranek, a następnie musisz dusić ją na wolnym ogniu przez kilka godzin. Sugeruję, abyś wykorzystał ten czas na znalezienie zaklęcia widzenia w ciemności, które znajduje się w jednej z twoich książek.

- Tak, profesorze. - Harry otworzył książkę na właściwej stronie i zaczął miażdżyć suszone pykostrąki. Pył z moździerza uniósł się w górę i podrażnił go w nos, więc szybko odwrócił głowę i kichnął.

- Potter.

- Tak? - Harry przetarł nos i spojrzał na stojącego przy drugim stole Snape'a.

- Wypróbuj zaklęcie Contego Pulvis. To otoczy barierą ochronną twój moździerz.

Harry rzucił zaklęcie krótkim machnięciem różdżki.

- Dzięki.

- To materiał z trzeciego roku - powiedział mężczyzna, prychając. - Powinieneś już to umieć.

Czując się jak idiota, Harry powrócił do pykostrąków. Kątem oka zobaczył, jak Snape podrywa głowę.

- Spodziewasz się dzisiaj towarzystwa, Potter?

- Nie.

- Bo ktoś właśnie aktywował naszą sieć Fiuu.

- Może Dumbledore...

- Nie. - Snape sięgnął po różdżkę, a Harry poszedł za jego przykładem. - Stań za mną.

Czując nerwowe skurcze żołądka, wyszedł za Snape'em z piwnicy. Kiedy znaleźli się w korytarzu, usłyszeli dochodzące z kuchni hałasy. Harry wychylił się zza pleców Snape'a, aby coś zobaczyć, ale ramię mężczyzny zmusiło go do cofnięcia się. Ostrożnie podeszli pod kuchenne drzwi. Kiedy się przy nich znaleźli, usłyszeli kilka rozmawiających ze sobą głosów.

- Brzmią jak Weasleyowie - wyszeptał Harry.

Snape spojrzał na niego tak, jakby to była jego wina, że nagle mają kuchnię pełną niespodziewanych gości. W odpowiedzi Harry wzruszył ramionami.

Drzwi otworzyły się i Harry spojrzał wprost w twarz pana Weasleya.

- Tutaj jesteś. Wszystkiego najlepszego, Harry.

Harry zamrugał, zaskoczony.

- Masz dzisiaj urodziny? - zapytał Snape przez zaciśnięte zęby.

- Ee... Zapomniałem, że to dzisiaj, sir.

- I uznałeś za konieczne zaproszenie tych ludzi bez poinformowania mnie o tym?

- Nie bądź dla niego taki ostry, Severusie - powiedziała pan Weasley, cofając się o krok w głąb kuchni. - Harry nie wiedział, że zamierzamy urządzić mu przyjęcie-niespodziankę. Wejdźcie obaj. Mamy tort.

Harry zobaczył stojących w kuchni Rona, Hermionę, Ginny, bliźniaków i panią Weasley. Był nawet Bill, który uśmiechnął się do niego szeroko.

- Wszystkiego najlepszego, Harry - powiedzieli chórem.

- Przyjęcie-niespodzianka? - zapytał Snape, wyraźnie zdenerwowany.

- O niczym nie wiedziałem, sir. Naprawdę. Nigdy wcześniej nie robili mi przyjęć-niespodzianek. - Harry oderwał wzrok od Snape'a i spojrzał na wszystkich zebranych, uśmiechając się do nich. - Dzięki.

Pan Weasley zaprosił ich do środka, chociaż Snape wydawał się znacznie mniej chętny niż Harry do znalezienia się w pomieszczeniu wypełnionym Weasleyami. Harry zauważył duży, stojący na stole tort ze świeczkami. Z szesnastoma, jak przypuszczał. Ale zauważył także kilka opartych o ścianę kufrów. Ostre wciągnięcie powietrza powiedziało mu, że Snape również je zauważył.

- Co to ma znaczyć? - Wskazał na walizki.

Pani Weasley wyglądała na nieco rozdrażnioną.

- To nasze rzeczy osobiste. Zostaniemy tutaj na resztę wakacji.

- Nie zrobicie tego! - ryknął Snape. Harry wzdrygnął się, słysząc eksplozję wściekłości w głosie mężczyzny.

- Severusie! - pani Weasley wyglądała na rozgniewaną, ale nie mogła dorównać morderczemu spojrzeniu, które wbijał w nią Snape. - Dumbledore powiedział nam, że jesteście tutaj sami. Harry potrzebuje opieki. I swoich przyjaciół.

- Chłopak nie potrzebuje rozpieszczania go! To samo tyczy się stada rozpraszających go nastolatków! Jedyne, czego potrzebuje, to nauczenie się rzeczy, które pozwolą mu przeżyć!

- Jakie masz prawo do decydowania o tym, co Harry...

- Nie, jakie ty masz prawo? - wrzasnął Snape. - Dumbledore umieścił chłopca pod moją opieką i ja będę decydował o tym, co jest dla niego dobre. A ty w żaden sposób nie możesz ingerować w moje sposoby nauczania ani kwestionować moich decyzji!

Pani Weasley wyglądała tak, jakby chciała rozerwać Snape'a na kawałki, a Snape wyglądał jak ktoś, kto jest bardzo bliski użycia jednego albo dwóch zaklęć Niewybaczalnych.

Harry czuł się rozdarty. Cieszył się, że widział swoich przyjaciół i był szczęśliwy, że pamiętali o jego urodzinach, skoro on sam o nich zapomniał. Ale wiedział również, że jeżeli oni i ich rodzina tutaj zostaną, będzie miał znacznie mniej energii na odbywanie lekcji ze Snape'em. Decyzja była łatwa i, co dziwniejsze, jego plan w ogóle na niej nie zaważył.

- Przestańcie, proszę! - Harry wziął głęboki oddech, spoglądając raz na Snape'a, raz na panią Weasley. - Snape ma rację - powiedział, ignorując urażone spojrzenie pani Weasley. - Profesor Snape ma rację. Przez kilka ostatnich dni uczył mnie obrony i oklumencji i zrobiłem naprawdę duże postępy. Nie możemy pozwolić sobie na jakiekolwiek rozpraszanie. Ale bardzo cieszę się z przyjęcia urodzinowego.

W pomieszczeniu zaległa napięta cisza, dopóki pan Weasley nie odchrząknął.

- W takim razie postanowione. Zostaniemy na twoim przyjęciu, a później wrócimy do domu.

Harry spojrzał na Snape'a, który niemal niewidocznie skinął głową.

- Dzięki - powiedział Harry.

- Ale - zaczęła pani Weasley - jesteś całkiem sam w tym dużym, starym domu.

- Nie jestem sam.

Pani Weasley przytuliła go mocno.

- Ale czy dasz sobie radę?

- Tak, dam sobie radę. Uczę się wielu rzeczy. Przydatnych rzeczy. - Harry usłyszał prychnięcie Snape'a. Uwolnił się z uścisku pani Weasley i uśmiechnął do niej. - Naprawdę nic mi nie będzie.

- Potter, proszę na słówko. - Harry podążył za Snape'em w stronę kuchennych drzwi. - Zezwalam na przyjęcie, ponieważ to wydaje sie niemożliwe, aby pozbyć się tych ludzi, skoro już tutaj są. Ale wieczorem oczekuję cię z powrotem w moim laboratorium. Zrozumiałeś?

Harry skinął głową, ale kiedy zorientował się, że Snape chce wyjść, dodał:

- Sir, dlaczego nie mógłby pan zostać chwilę?

- Proszę?

- Jest ciasto i herbata. - Harry uśmiechnął się do niego, przechylając głowę. - To moje urodziny. Byłbym wdzięczny, gdyby zechciał pan zostać.

Snape skrzywił się, ale po chwili skinął głową.

- Świetnie. Jeżeli pragniesz, abym swą słoneczną osobowością rozświetlił twoje przyjęcie, to niech tak będzie.

Harry parsknął i odwrócił się do przyjaciół.

- Harry, chodź już. Czas na zdmuchnięcie świeczek - powiedział Ron, klepiąc go w plecy. - Co u ciebie?

- W porządku - odparł, podziwiając kolorowy tort, zanim pochylił się nad nim. Dmuchnął z całej siły, ale płomienie nawet nie drgnęły. Usłyszał chichot bliźniaków, po czym pani Weasley wyciągnęła różdżkę i zgasiła za niego świeczki.

- Wszystkiego najlepszego z okazji szesnastych urodzin, Harry - powiedziała Hermiona, uśmiechając się.

Harry rozejrzał się po pomieszczeniu, czując w sobie ciepło i radość.

***

Po tym jak pani Weasley zaserwowała tort i herbatę, dorośli czarodzieje usiedli przy jednym końcu stołu, a Harry i jego przyjaciele przy drugim, więc mogli ze sobą porozmawiać. Przedyskutowali wyniki sumów, omówili postępy, jakie Fred i George osiągnęli ze swoim sklepem, a Harry wysłuchał kilku zabawnych opowieści o życiu w Norze tego lata. Następnie konwersacja skierowała się w stronę Snape'a - tematu, który Fred, George i Ron wydawali się wyjątkowo lubić. Ginny i Hermiona przeważnie się nie odzywały, więc Harry słuchał przyjaciół i zerkał na Snape'a. Mężczyzna siedział po drugiej stronie stołu, pomiędzy Billem i panem Weasleyem i sączył herbatę, słuchając z uniesioną brwią tego, co opowiadał mu Bill.

- To musi być okropne, być tutaj zamkniętym z tym oślizgłym draniem - powiedział George.

- Taa, kiedy Dumbledore powiedział to mamie, natychmiast kazała nam się pakować. Myślę, że bała się, że on cię zabiję albo coś w tym stylu - dodał Ron.

Harry wzruszył ramionami, wpatrując się w trzymaną w rękach pustą filiżankę.

- Nie jest tak źle.

- A teraz musisz z nim spędzać nawet swoją cholerną imprezę urodzinową - powiedział Fred.

- Tak naprawdę, to poprosiłem go, żeby został. Pracowaliśmy...

- Stary, chyba rozumiesz, że masz wyjątkową okazję, aby zemścić się za cały Gryffindor, prawda? - zapytał George.

Harry spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- Utknąłeś ze Snape'em. Możesz sabotować każdy eliksir, który będzie próbował uwarzyć - wyszeptał Fred. - Mamy nawet nowy produkt, który chyba ci się spodoba. Będzie idealny, aby zrobić nim kawał Snape'owi i...

- Posłuchajcie - rzekł Harry, zaciskając zęby. - Snape uczy mnie rzeczy, które muszę umieć. Nie mam zamiaru sabotować niczego, co robi.

Ron patrzył na niego zaszokowany.

- Ale Harry, ten drań przez pięć lat traktował cię jak gówno.

- To prawda, ale tego lata jest w porządku. - Harry wzruszył ramionami. Nienawidził nie zgadzać się z przyjaciółmi, ale cała ta rozmowa denerwowała go i sprawiała, że czuł się niekomfortowo. Chciał, żeby natychmiast przestali.

- Czego cię uczy? - zapytała Hermiona, najwyraźniej pragnąc zmienić temat rozmowy.

- Pożytecznych rzeczy. Zaklęć obronnych, podchodów, oklumencji... i zgodził się podszkolić mnie w Eliksirach.

- W Eliksirach? - Ron zrobił taką minę, jakby to słowo pozostawiło nieprzyjemny posmak w jego ustach.

- Harry, kogo obchodzą Eliksiry? - zapytał George.

- To po prostu szkolne bzdury. Poza tym, my możemy nauczyć cię wszystkich magicznych sztuczek, które powinieneś znać - odezwał się Fred, poklepując Harry'ego po kolanie. - Mówię ci, to jest idealna okazja, aby chociaż trochę zatruć Snape'owi życie...

- Zamknijcie się! - Harry zerwał się z krzesła, które przewróciło się na podłogę. - Której części "gdzieś tam jest Czarny Pan i on chce mnie zabić" nie rozumiecie? - Przyjaciele patrzyli na niego zaszokowani, ale Harry jeszcze nie skończył. - Której części "muszę nauczyć się rzeczy, które pozwolą mi przeżyć" nie rozumiecie? Której części "Snape zrezygnował ze swoich pieprzonych wakacji, żeby mi pomóc" nie rozumiecie? Ile jeszcze osób musi zginąć, żebyście uświadomili sobie, że to nie jest jakaś głupia gra? Gdybym chociaż część z tych rzeczy potraktował poważniej w czerwcu, mój ojciec chrzestny nadal by żył! A teraz oczekujecie ode mnie...

Dym. Cytryna. Ciężki aromat piżma.

Harry spojrzał ponad swoim ramieniem i zobaczył stojącego za nim Snape'a.

- Skończyłeś już, Potter?

Chłopak oblizał wargi i przełknął ślinę. Poczuł nagłą suchość w ustach.

- Tak. Tak myślę.

- To dobrze. - Snape postawił krzesło Harry'ego, położył dłoń na jego ramieniu i posadził go na nim z powrotem. A następnie spojrzał zmrużonymi oczami na jego przyjaciół. - Radzę wam, półgłówki, wziąć na poważnie to, co wasz przyjaciel właśnie powiedział i przestać czynić jego życie jeszcze trudniejszym, niż jest w tej chwili.

Nie podnosząc wzroku, Harry obrócił twarz ku dłoni Snape'a i wziął cichy wdech.

Dym. Cytryna. Ciężki aromat piżma. Z powodów, których nie rozumiał, zapach mężczyzny tak blisko niego uspakajał go, więc odetchnął ponownie, a jego puls powoli zaczął wracać do normy.

- Potter, mam kilka eliksirów, które potrzebują uwagi. Spędzę resztę dnia w laboratorium.

- Tak, sir.

Dłoń Snape'a ześliznęła się z jego ramienia i Harry nie podnosił wzroku, dopóki nie usłyszał, jak kuchenne drzwi otwierają się i zamykają. Dopiero wtedy spojrzał na przyjaciół.

- Do licha! - powiedział Ron, cały blady.

- Harry, chciałbyś otworzyć prezenty? - zapytała Ginny, uśmiechając sie do niego promiennie. - Masz, zacznij od mojego.

Gryfon przyjął niewielką paczuszkę.

- Dziękuje.

***

Weasleyowie zostali aż do późnego popołudnia i ku uldze Harry'ego, jego przyjaciele nie podjęli już ponownie tematu Snape'a. Zamiast tego, skupili się na błahych sprawach, takich jak quidditch i nadchodzący rok szkolny, a Harry dobrze się bawił. Kiedy goście wyjechali, zaniósł prezenty do swojego pokoju. Otrzymał dużą paczkę z wyrobami bliźniaków, mnóstwo słodyczy i czekolady, domowej roboty biszkopty i dwie książki: o quidditchu od Hermiony i o magicznych stworzeniach od Billa.

Był wykończony i naprawdę chciał się zdrzemnąć, ale pomyślał, że Snape nie byłby zachwycony, gdyby wylegiwał się w łóżku w ciągu dnia. A więc poprzestał na kąpieli. Mistrz Eliksirów nie powinien być chyba zły na niego za to, że dba o swoją higienę osobistą, stwierdził, podążając do łazienki. Wylegując się przez jakiś czas w wannie, Harry pozwolił swoim myślom dryfować od urodzinowego przyjęcia do Snape'a i ich lekcji. I wtedy dostrzegł coś na podstawce. Należąca do Snape'a kostka mydła o cytrynowym zapachu. Nie potrafiąc się powstrzymać, wziął ją do ręki i namydlił się nią, wdychając ten nowy, choć już znajomy zapach. Zastanawiał się, czy mężczyzna to zauważy, a jeżeli tak, to czy powie coś na ten temat. Niemal pragnął, aby tak się stało.

Ubrał się i zszedł na dół w poszukiwaniu Snape'a. Znalazł go w piwnicy, mieszającego w dużym, parującym kociołku.

- Zakładam, że twoi przyjaciele już poszli?

- Tak, sir - odparł Harry, zajmując miejsce przy stole do pracy. - Będę teraz kontynuował warzenie tego eliksiru.

- Zostaw to. Ta mikstura potrzebuje zbyt dużo czasu, aby ją uwarzyć. Możesz dokończyć ją jutro. - Snape wytarł dłonie w ręcznik i wskazał na kawałek pergaminu. - W zamian uwarzysz to. - Harry spojrzał na listę ingrediencji i sposób przyrządzania mikstury, zapisane kanciastym pismem Snape'a.

- Co to za eliksir?

- Nie zadawaj głupich pytań, tylko bierz się do pracy!

Spoglądając na nauczyciela, Harry zastanawiał się, co tym razem zrobił źle. Może mężczyzna wciąż był na niego zły za to, że miał urodziny?

Wzruszył ramionami, po czym postawił kociołek nad ogniem i zaczął wybierać odpowiednie składniki spośród wielu fiolek i butelek znajdujących się na jego stole.

Zdeterminowany, aby nie zawalić pierwszej mikstury, którą Snape kazał mu uwarzyć, Harry siekał, miażdżył, odmierzał, mieszał i dwa razy wszystko sprawdzał. Snape nie odzywał się, zajęty dwoma kociołkami po swojej stronie pomieszczenia, a Harry nie zwracał na niego uwagi, zbyt zajęty własnym eliksirem.

Po niemal dwóch godzinach, podczas których Harry wykonał każdy punkt instrukcji, z ciekawością zajrzał do swojego kociołka. Przezroczysta mikstura wydawała się raczej oślizgła i chłopak zastanawiał się, czy na pewno powinna tak wyglądać.

Odchrząknął i powiedział:

- Myślę, że skończyłem, sir.

- Myślisz, że skończyłeś czy skończyłeś?

Harry sapnął.

- Skończyłem.

- Znakomicie. Zdejmij ją z ognia i rzuć zaklęcie chłodzące.

Gryfon zrobił, co mu kazano i starał się nie być spięty, kiedy mężczyzna pojawił się za nim.

- Interesujący wybór mydła, Potter. - Snape spojrzał na niego z góry ostrym wzrokiem i Harry poczuł, jak na jego policzki wypływa rumieniec.

- Pomyślałem, że miło pachnie.

- Hmm. - Snape przysunął się bliżej, dotykając chłopaka ramieniem, i musnął ustami i nosem jego włosy. - Jest zdecydowanie lepszy niż ten zapach sacharyny, którym emanowałeś przez kilka ostatnich dni.

- Po prostu staram się być mniej przewidywalny - powiedział Harry. To była pierwsza rzecz, która mu przyszła do głowy, ponieważ tak naprawdę nie miał pojęcia, dlaczego użył mydła Snape'a.

Mężczyzna nie komentował już dalej i pochylił się, aby sprawdzić eliksir. Oglądał go pod różnymi kątami, podniósł chochlę i obserwował jak mikstura powoli przelewa się z powrotem do kociołka, aż w końcu nabrał trochę na łyżkę i przecierał ją pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym.

- Gratulacje, Potter. Uwarzyłeś niemal perfekcyjny lubrykant.

Harry nie był pewien, co zaszokowało go bardziej. Snape komplementujący jego eliksir czy fakt, że mężczyzna kazał mu uwarzyć lubrykant.

- Chociaż konsystencja pozostawia wiele do życzenia. Sugeruję, aby gotować łodygi mniszka lekarskiego kilka minut dłużej.

- Tak, sir.

- Notuj!

Harry złapał najbliższe pióro i dopisał na pergaminie sugestie Snape'a.

- A teraz... Dobry warzyciel testuje swoje eliksiry - powiedział Snape, odwracając się do Harry'ego. - Czy potrafisz wskazać przeznaczenie tej mikstury?

- Ee...

- Nie mamy całego wieczoru. Z pewnością musiałeś nauczyć się czegoś z tych magazynów, którymi zaczytywałeś się z taką uwagą.

Policzki Harry'ego płonęły. Rozejrzał się po pokoju i nagle dotarło do niego, jak niewielka była piwnica i jak blisko stał Snape.

- To jest... ee... Używane czasami przy seksie. Tak myślę.

- Bardzo dobrze. Ta mikstura to mój własny przepis. To nie tylko lubrykant. Pomaga także spotęgować doznania. Daje wyjątkową przyjemność, kiedy używa się jej podczas masturbacji. Jak myślisz, w jaki sposób powinieneś ją przetestować? - Snape przekrzywił głowę, patrząc na Harry'ego wyzywająco.

Harry nie był pewien, co mężczyzna właśnie powiedział. Wiedział tylko, że każde słowo trafiało wprost do jego członka. Przestąpił z nogi na nogę.

- Zabrać trochę ze sobą do sypialni?

- Hmm. - Snape wyglądał, jakby rozważał tę odpowiedź, stukając palcem w swoje wargi. - Ale wtedy nie będę mógł ocenić wyników twojej pracy. Tak nie może być. Będziesz musiał przetestować ją tutaj.

Harry rozdziawił usta.

- Chcesz, żebym to... tutaj?

- No dalej, Potter. Przecież widziałem to wszystko już wcześniej. - Czarne oczy Snape'a zamigotały i Harry zaczął mieć trudności z oddychaniem.

Gapił się na mężczyznę, a w jego głowie dzwoniło kilka alarmów ostrzegawczych. W końcu to był Snape, a on w przeszłości uwielbiał upokarzać Harry'ego.

- Postaraj się zachować dojrzale. - Snape przysunął się bliżej. - Po tym, co razem dzieliliśmy... - Dotknął palcem skroni Harry'ego - ...zdecydowanie powinien być już pomiędzy nami pewien poziom zrozumienia. - Harry oblizał wargi i przypomniał sobie swój plan. Wiedział, że to idealna okazja. Umożliwi mu zemstę, której pragnął tak bardzo. Wszystko naprawi. A poza tym głos Snape'a był tak blisko i sprawiał, że czuł łaskotanie na skórze, a włoski na jego karku stanęły, kiedy przez ciało przepłynął przyjemny dreszcz. - To tylko maleńki krok od oglądania tego w twoim umyśle... - Snape zacisnął palce wokół nadgarstka Harry'ego i podniósł jego prawą dłoń - ...do zobaczenia tego tutaj. Czy jesteś wystarczająco odważny, aby wykonać ten krok, Potter? - Snape zanurzył dłoń Harry'ego w przezroczystym lubrykancie.

Kiedy Harry poczuł eliksir na swojej skórze, efekt był niezwykły. Sprawił, że jego penis stwardniał jeszcze bardziej. Spojrzał w oczy Snape'a, próbując dostrzec w nich kpinę, ale nie zobaczył jej. Mężczyzna wyglądał na całkowicie poważnego, a chłopak był zbyt podniecony, by się nad tym zastanawiać.

- Odpręż się. - Snape zaczął go delikatnie popychać, aż Harry poczuł za plecami ścianę. - I pokaż mi teraz to, czym kusiłeś mnie przez kilka ostatnich dni.

To była najbardziej surrealistyczna rzecz, jakiej Harry kiedykolwiek doświadczył. Bez wątpienia była najbardziej podniecająca. Snape chciał obserwować jak Harry się dotyka, jak się zadowala. Nawet jeśli to nie całkiem pasowało do jego planu, to Harry nie potrafił się z tym nie zgodzić. Pomysł, aby opuścić spodnie i masturbować się na oczach Snape'a rozpalał go i doprowadził do tego, że niemal doszedł tu i teraz.

- Dobrze. - Oparł się o ścianę, nie spoglądając na Snape'a, który stał zaledwie dwa kroki od niego. Rozsunął zamek i chciał wyciągnąć lewą ręką swoją erekcję, ale Snape przeszkodził mu.

- Opuść spodnie. Chyba nie chcesz ich zabrudzić? - Przełykając ślinę, Harry odpiął guzik i zsunął spodnie i bokserki aż do kostek. - I podwiń bluzkę. Muszę mieć dobry widok, aby móc ocenić twoje zdolności.

Harry wykonał polecenie i spojrzał na Snape'a, wiedząc, że stoi przed nim całkowicie odsłonięty, pół-nagi, z pełną erekcją i napiętymi jądrami. Zacisnął palce i poczuł na skórze śliski lubrykant.

- Zazwyczaj nie używam tego typu rzeczy - powiedział, ponieważ pomyślał, że warto byłoby o tym wspomnieć na wypadek, gdyby coś zrobił źle.

- To nie jest niezbędne do tego, aby się zaspokoić, ale jestem przekonany, że uznasz to za inspirujące doświadczenie.

- Racja. - Harry owinął palce wokół swojego twardego penisa i oparł głowę o ścianę tak, aby mógł patrzeć na Snape'a spod przymrużonych powiek. Przesunął dłonią po członku i sapnął z powodu intensywności doznania. Znacznie intensywniejszego, niż kiedy dotykał się normalnie. - O tak, teraz już rozumiem, o czym mówiłeś.

- Nie spiesz się. Chyba nie chcesz zakończyć doświadczenia zbyt szybko? - Snape stał ze skrzyżowanymi na piersi ramionami, opierając się o stół, a jego zmrużone oczy ślizgały się po ciele Harry'ego.

Gryfon zaczął pocierać szybciej, oblizując wargi i starając się powstrzymać swoje biodra przed podrygiwaniem. Snape obserwował, jak się masturbuje. Mężczyzna widział to już wcześniej w jego wspomnieniach, ale teraz... teraz to było prawdziwe.

Harry przyspieszył, zacisnął dłoń wokół główki penisa, kciukiem pocierając jego czubek i podrażniając nacięcie. Oddech miał głęboki i świszczący. Tak bardzo chciałby zobaczyć Snape'a robiącego to samo, dokładnie tak, jak robili to w swoich wspomnieniach.

- Sir?

- Hmm?

- Może... - Harry przełknął i na chwilę spowolnił ruchy swojej dłoni, aby mógł skoncentrować się na tym, co mówił - ...może sam powinien pan przetestować eliksir? Znaczy, to pan jest ekspertem. Może robię coś źle, ale skąd mogę to wiedzieć?

Usta Snape'a rozciągnęły się w dzikim uśmiechu.

- Cóż za niewiarygodnie inteligentna sugestia, Potter.

- Dzięki - wydyszał Harry, z trudem powstrzymując się od pełnego samozadowolenia uśmiechu.

Palce Snape odnalazły guziki i zaczęły je rozpinać, aż zewnętrzna część ubrania rozsunęła się, odsłaniając czarną koszulę i spodnie. Mężczyzna zsunął je tylko odrobinę, tak, aby mógł wyjąć swojego masywnego penisa i ciężkie jądra. Harry musiał zagryźć wargę, aby powstrzymać się od jęczenia na sam ich widok.

Merlinie, to było prawdziwe. Stali z wyeksponowanymi penisami i dotykali się. Do diabła, jeżeli Harry pochyliłby się do przodu i wyciągnął rękę, mógłby dosięgnąć Snape'a. Blisko, intymnie, choć wciąż pod kontrolą, dokładnie tak, jak wszystko związane z obecnością Snape’a przez ostatnie kilka dni.

Mężczyzna nabrał nieco lubrykantu i owinął dłoń wokół swojego penisa z taką precyzją, jakby trzymał chochlę, którą mieszał eliksir. Jego ruchy były podobne, nie tak pospieszne jak Harry'ego, ale ostrożne, opanowane, tak jakby obawiał się temu poddać.

Harry zaczął naśladować sposób, w jaki Snape trzymał nadgarstek i poruszał dłonią, aż w końcu masturbował się w wystarczająco odmienny sposób, aby mógł sobie wyobrażać, że to Snape go pieści. Zastanawiał się, jaki w dotyku był penis mężczyzny, o ile cięższy od jego własnego, gdyby zważył go w dłoni. Wyraz twarzy Snape'a nie zdradzał ani odrobiny przyjemności, z wyjątkiem drżenia w kącikach ust i zmarszczki pomiędzy brwiami.

Ale kiedy Harry spojrzał w jego oczy, zobaczył, że całe podniecenie skumulowało się właśnie w nich. Czarne oczy, źrenice rozszerzone tak bardzo, że przypominały płonące jeziora, skupione na Harrym.

To zbyt wiele. Pod Harrym ugięły się kolana, jądra skurczyły się a sperma wystrzeliła z intensywnością wzmocnioną eliksirem i pokryła jego skórę.

- Cholera, o cholera! - wydyszał Harry, zatapiając się w tych płonących oczach, podczas gdy nasienie przeciekało mu przez palce i kapało na podłogę.

Snape pozostał nieruchomy i cichy, ale jego dłoń zaczęła poruszać się szybciej i szybciej, tak jakby już nie chodziło o przyrządzanie eliksiru, tylko o rzucanie klątw z zamiarem schwytania i zabicia. Harry nie potrafił oderwać wzroku od penisa Snape'a, od jego ciemnej i błyszczącej główki. Jeszcze jedno pociągnięcie, kolejne i sperma mężczyzny wytrysnęła, ale Harry szybko przeniósł wzrok na jego twarz.

Oczy Snape'a przypominały wąskie szpary i wciąż wpatrywały się w Harry'ego, a usta wykrzywiły się w coś, co na każdej innej twarzy można by uznać za szczery uśmiech, ale na twarzy Snape'a wyglądało to wyjątkowo.

Harry wypuścił z dłoni swojego zwiotczałego penisa, podobnie zrobił Snape.

- To bardzo przyjemny eliksir - wyszeptał Harry, zagryzając dolną wargę.

Mężczyzna uśmiechnął się krzywo i skinął głową.

- Wydaje się być... bardziej niż zadowalający.

- Niezwykle wysoka ocena - powiedział Harry, mając nadzieję, że Snape rozumie aluzję.

- Istotnie.

Harry zamilkł, nie będąc pewnym, co jeszcze mógłby powiedzieć. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie robił i nie wiedział, czy powinien teraz wykonać jakiś gest.

- To wszystko na dzisiejszy wieczór - powiedział Snape swoim zwyczajowym tonem, co wprawiło Harry'ego w konsternację. Z pewnością coś się właśnie pomiędzy nimi zmieniło.

- Bądź tutaj jutro o dziesiątej. - Snape podciągnął spodnie.

- Tak, sir. - Harry poszedł za jego przykładem, ale najpierw rzucił na siebie szybkie zaklęcie czyszczące. Kiedy był już ubrany, przemknął obok Snape'a w stronę drzwi, nie odważając się na niego spojrzeć.

- Potter?

Harry zatrzymał się z dłonią na klamce, odwrócił głowę i spojrzał na mężczyznę przez ramię.

- Tak, sir?

- Wszystkiego najlepszego. - Snape brzmiał na rozbawionego i to sprawiło, że Harry poczuł ciepło wewnątrz siebie.

- Dzięki. - Harry opuścił piwnicę. Stopy miał lekkie jak piórko, ale głowa ciążyła mu od pytań, na które nie znał odpowiedzi. Potrzebował czasu, aby przemyśleć to, co właśnie się wydarzyło. I musiał pamiętać o swoim planie. Kiedy leżał już w łóżku, wpatrując się w sufit, wiedział tylko tyle, że sen nie przyjdzie do niego dzisiaj zbyt szybko.

CDN

Część 5

Nawet jeżeli poranne czynności stały się już dla Harry'ego rutyną, wcale nie wydawały się znajome. Wszystko wyglądało inaczej, ponieważ cokolwiek robił, wciąż nachodziły go wspomnienia o tym, co wydarzyło się wczorajszej nocy. Kiedy stał pod prysznicem przypomniał sobie jak palce Snape'a owijały się wokół swojej erekcji. Kiedy mył zęby, myślał o tym, w jaki sposób oczy Snape'a płonęły. Kiedy się ubierał, nie potrafił zapomnieć o niespodziewanym uśmiechu na twarzy Mistrza Eliksirów, gdy mężczyzna dochodził.

Podczas śniadania wcale nie było lepiej. Tak naprawdę, to kiedy opuszczał kuchnię, aby zejść do piwnicy, w ogóle nie pamiętał, aby cokolwiek jadł, chociaż jego żołądek był pełny. Drżącą dłonią zapukał do drzwi.

- Wejść.

Snape stał przy swoim stole do pracy, zachowując się tak, jakby nic szczególnego się nie wydarzyło. Harry przeszedł na swoją stronę pomieszczenia i przez kilka sekund pozwolił sobie myśleć, że być może to wszystko było tylko snem.

Dopóki nie zobaczył czterech zakorkowanych fiolek stojących pośrodku stołu.

- To wynik twojej pracy z poprzedniej nocy. Sądzę, że zdołasz znaleźć dla tego zastosowanie.

Harry ostrożnie przesunął fiolki na bok.

- Tak, sir.

Snape pamiętał. Oczywiście, że pamiętał, ale Harry nie rozumiał, dlaczego traktuje to tak... normalnie.

- Skup się!

Zaskoczony uniósł wzrok. Snape stał po drugiej stronie stołu. Harry nawet nie zdawał sobie sprawy, że gapił się w przestrzeń.

- To lista eliksirów, które będziesz warzył. - Snape położył na stole pomiędzy nimi kawałek pergaminu. - Niektóre z nich przygotowuje się przez kilka godzin, a niektóre kilka tygodni, ale to nie szkodzi, ponieważ masz na to całą resztę wakacji.

Harry podniósł listę i zaczął ją z uwagą czytać. Snape sięgnął za siebie i wyciągnął duże, ciemne, drewniane pudełko, które postawił przed Harrym.

- Stworzysz swój własny, prywatny zestaw eliksirów. Pomocnych eliksirów. Później pokażę ci zaklęcia, które będą chronić pudełko, a więc ty i tylko ty będziesz mógł je otworzyć.

Harry pokiwał głową, nie podnosząc wzroku znad pergaminu. Na liście znajdowało się przynajmniej pięć różnych mikstur leczniczych, maść na oparzenia, eliksir uzupełniający krew, dwie trucizny, o których Harry nigdy wcześniej nie słyszał, Wywar Żywej Śmierci, kilka eliksirów, których kompletnie nie znał, Eliksir Wielosokowy i Veritaserum. Zamrugał i spojrzał na Snape'a.

- Veritaserum? Pozwolisz mi uwarzyć Veritaserum?

Snape westchnął głęboko i przez chwilę nie odzywał się, tak jakby ostrożnie dobierał słowa.

- Potter, wszystkie te mikstury mają specyficzne zastosowanie i mogą pomóc ci podczas wojny. Tak jak powiedziałem, to będzie twój prywatny zestaw i nie podzielisz się nim z nikim. Nawet nie wspomnisz o jego istnieniu. Jestem doskonale świadomy tego, że bardzo łatwo można nadużyć takiego eliksiru jak Veritaserum. Jednakże, jeżeli kiedykolwiek to zrobisz, odpowiesz przede mną osobiście.

W czarnych, wpatrujących się w Harry'ego oczach Snape'a nie było tym razem żaru czy podniecenia. Jedynie zimne wyrachowanie, więc Harry natychmiast skinął głową.

- Dobrze, sir. Będę obchodził się z nimi bardzo ostrożnie.

Snape podważył palcem pokrywkę i otworzył pudełko.

- W środku znajdują się przepisy na uwarzenie każdego eliksiru i wszystkie składniki, których będziesz potrzebował. Niektóre z nich, na przykład ten na Veritaserum, nie są dostępne w żadnej publicznej literaturze, a więc dobrze ich pilnuj, zrozumiano?

Harry skinął głową i zajrzał do pudełka. Był czas, że widok tych wszystkich składników i władzy, które ze sobą niosły, sprawiłby, że byłby niezwykle podniecony i natychmiast obmyśliłby zemstę na kilku konkretnych Ślizgonach. Ale słowa Snape'a wryły mu się głęboko w umysł i teraz rozumiał, że tu nie chodzi o jakieś szkolne kawały, tylko o jego życie.

- To - Snape wskazał na mały kamień w kąciku pudełka - jest bezoar. Jestem przekonany, że pamiętasz, do czego służy.

Harry prychnął i podniósł go.

- Tak. Służy jako antidotum. Nigdy nie zapomnę tej lekcji.

Snape uśmiechnął się krzywo.

- Tak też myślałem. A teraz sugeruję, abyś zaczął od uwarzenia Wywaru Żywej Śmierci, a potem przestudiował resztę instrukcji. Na eliksir maskujący zapach przyjdzie czas później.

- Po prostu nie chcesz, żebym wygrał - powiedział Harry, posyłając mężczyźnie szeroki uśmiech.

- Znasz mnie aż za dobrze. - Snape odwrócił się z szelestem szat. - Bierz się do pracy, Potter.

Na dnie pudełka leżała sterta pergaminów, wszystkie zapełnione notatkami Snape'a, opisującymi składniki i sposób przyrządzania eliksirów. Był tam również delikatny nóż, moździerz i tłuczek oraz kilka drewnianych i żelaznych chochli. Harry wyjął przepisy, a potem przejechał palcami po wszystkich zawierających składniki fiolkach i słoikach, podziwiając je w milczeniu.

- Przestań się obijać!

Harry podskoczył, a pudełko zagrzechotało. Przeszukał instrukcje, aby znaleźć przepis na Wywar Żywej Śmierci, po czym wybrał odpowiednie składniki. Kiedy sięgnął po kociołek, zorientował się, gdzie właśnie stoi.

Dokładnie w tym samym miejscu, w którym wczorajszej nocy stał Snape. W miejscu, w którym Snape zadowalał się, obserwując go.

Próbując wyrzucić ten obraz ze swojego umysłu, Harry odwrócił się i potrącił łokciem jedną z fiolek lubrykantu, która spadła na podłogę.

- Lepiej, żeby to nie był tojad - powiedział Snape, obracając się, by spojrzeć na Harry'ego.

- Nie, sir. To tylko... ee... lubrykant. - Harry sięgnął po różdżkę i sprzątnął bałagan. - Przepraszam, jestem trochę rozkojarzony. - Poczuł, jak jego policzki płoną i prosił, aby przestały.

Snape obserwował go przez chwilę, po czym uśmiechnął się krzywo.

- Musisz nauczyć się, że jest czas na pracę i czas na rozrywkę, a one rzadko się ze sobą łączą.

Harry zmarszczył brwi i zamyślił się na moment.

- W takim razie, co wydarzyło się wczorajszej nocy?

- Wyjątek.

- Myślałem, że nie robisz wyjątków.

- To źle myślałeś.

Harry prychnął, po czym wyjął nóż i zaczął szatkować płetwy ramory.

- A więc podejrzewam, że mogę użyć Wywaru Żywej Śmierci na kimś, kogo będę musiał obezwładnić. I dlatego muszę go uwarzyć, tak?

- Dokładnie.

- Wiesz, jeżeli możesz odbierać punkty podczas wakacji, równie dobrze możesz je przydzielać. Tak sobie pomyślałem.

- Nie przeginaj, Potter.

Chichocząc Harry zsunął pokrojone kawałki płetwy do kociołka i sprawdził przepis, aby upewnić się, że zrobił to dobrze.

Kontynuowali swoją pracę w milczeniu, chociaż Harry czasami zadawał okazjonalnie pytania dotyczące składników, które przygotowywał. Snape odpowiadał mu zwięźle, nauczycielskim tonem. Po kilku godzinach żołądek powiedział Harry'emu, że już niemal pora obiadowa.

Chłopak stwierdził, że poranek minął dobrze. Snape pamiętał, ale nie traktował go z tego powodu jakoś inaczej. Żadnych oznak szyderstw albo nienawiści. Jedynie profesjonalna i - przynajmniej w wypadku Snape'a - opanowana postawa, którą pokazywał Harry'emu od czasu rozpoczęcia ich letnich zajęć.

- Twój eliksir musi gotować się na wolnym ogniu przez kilka godzin - powiedział Snape, zmniejszając machnięciem różdżki ogień pod własnym kociołkiem. - Sugeruję, abyśmy zrobili sobie teraz przerwę, a później będziemy kontynuować twoje lekcje zaklęć.

Harry skinął głową i poszedł za mężczyzną do kuchni. Zjedli obiad szybko i w milczeniu. Snape, praktyczny jak zawsze, nie tracił czasu i przygotował talerz kanapek, a Harry zrobił herbatę. Usiedli naprzeciw siebie i zjedli w milczeniu. Kiedy Harry wypił resztkę herbaty, chciał po prostu posiedzieć przez dziesięć minut, ale Snape wstał.

Ich następnym przystankiem była biblioteka. Harry chciał wziąć "Psotny przewodnik po magicznych sztuczkach", ale Mistrz Eliksirów powstrzymał go ruchem ręki.

- Nie mamy czasu na materiał z pierwszego roku, Potter. Poćwiczysz Zaklęcie Nocnych Oczu. - Snape sięgnął po różdżkę, zasłonił wszystkie okna jednym machnięciem, a następnie skierował ją na swoją twarz. - Umieść czubek różdżki na grzbiecie swojego nosa i wypowiedz stanowczo: Nocturnus Aspectus.

Harry zrobił to, co polecił mu Snape, który w tym czasie rzucił Nox. Pokój pogrążył się w ciemności i w pierwszej chwili Harry pomyślał, że zrobił coś nieprawidłowo. Dopóki w polu jego widzenia nie zaczęły pojawiać się niewyraźne, czarno-białe kształty, otoczone niesamowitym, zielonym blaskiem. Widział stół, krzesła, swoje własne wyciągnięte ramię, kiedy odnajdował drogę przez pomieszczenie, i stojącego z boku i obserwującego go w milczeniu Snape'a.

- Działa - powiedział Harry, mrugając oczami, kiedy spoglądał na otaczające go przedmioty, równocześnie znajome i obce. - To trochę dziwaczne.

- Przywykniesz. Ile palców trzymam w górze, Potter?

Harry spojrzał na Snape'a i zobaczył, że mężczyzna ma dłonie zwinięte w pieści i ramiona skrzyżowane na piersi.

- Żadnego. Ale widzę za to twój uśmieszek.

Uśmieszek Snape'a niemal zmienił się w uśmiech, ale mężczyzna w ostatecznej chwili odwrócił głowę.

- Wystarczy. Zakończ czar.

Kilka zaklęć później wszystko powróciło do normalności, a Harry dopisał zaklęcie Nocnych Oczu do listy, zanim Snape zdążył przypomnieć mu o robieniu notatek.

- Powinieneś także opanować kilka klątw, które pomogą ci obezwładnić wroga.

- Klątw? - Harry zacisnął palce na różdżce, przypominając sobie te okropieństwa z książki, do której przeczytania Snape go zmusił.

- Dlaczego nie mogę po prostu rzucić zaklęcia oszałamiającego, jeżeli chcę kogoś wyeliminować?

- Ponieważ, ty nieuważny dzieciaku, każdy może je przerwać - warknął Snape, spoglądając na Harry'ego. - A te klątwy mogą być przerwane jedynie przez tego, kto je rzucił. Jeżeli tego nie zrobi, utrzymają się w najlepszym wypadku przez całą dobę.

- Acha. - Harry starał się nie wyglądać na zbyt przygaszonego. - Nie wiedziałem.

- Nie spodziewałem się, że będziesz wiedział. A teraz uważaj. - Snape skierował różdżkę na stojącą na stole wazę chińską i transmutował ją w kurczaka. - Zaczniemy od Klątwy Oślepiającej. Jej inkantacja to: Occaecare.

- A co ona robi? - zapytał Harry, wciąż nie będąc pewnym, czy chce poznać jakąkolwiek z tych klątw.

- Naprawdę jesteś takim ignorantem, czy po prostu chcesz mnie zdenerwować? - Snape złapał Harry'ego za ramię i popchnął go w stronę kurczaka, który patrzył na nich obu szeroko otwartymi oczami. - Oślepia kogoś, ty idioto. Rzuć ją!

Harry uniósł różdżkę i wypowiedział cicho:

- Occaecare.

Z jego różdżki wystrzelił nikły żółty promień i na kilka chwil otoczył głowę kurczaka, po czym jego oczy przybrały dziwny, jasnobłękitny kolor.

Snape westchnął.

- Zbyt słabo, ale będziesz miał później czas, żeby poćwiczyć. Aby zakończyć wystarczy proste Finite Incantatem, ale pamiętaj, że tylko ty możesz to zrobić. A teraz, aby rzucić Klątwę Paraliżującą, musisz wypowiedzieć: Torustitum.

Harry zagryzł wargę i skierował różdżkę w stronę na pół oślepionego kurczaka.

- Torustitum!

Kurczak przewrócił się na bok i jedynie jego głowa i jedna noga drgały lekko, kiedy próbował wstać ponownie.

- Znowu zbyt słabo - powiedział Snape, ale w jego głosie brzmiała satysfakcja, że Harry'emu udało się już za pierwszym razem. - Nie, żebym spodziewał się, iż zrozumiesz subtelność rzucania tych zaklęć. Jeżeli zostanie to zrobione poprawnie, sparaliżuje twojego przeciwnika od szyi w dół.

Harry zmarszczył brwi. To brzmiało znajomo.

- Czy to właśnie rzucałeś na mnie podczas naszych lekcji obrony?

- Wyglądasz na zaskoczonego. Której części "możemy używać każdej magii jakiej chcemy" nie zrozumiałeś?

Harry machnął ręką w stronę kurczaka.

- Najwyraźniej tej części.

- A wiec teraz już wiesz. - Snape przysiadł na stole. - Najpierw je zanotuj, a później będziesz ćwiczył te klątwy tak długo, dopóki się ich nie nauczysz.

Patrząc na biednego, sparaliżowanego kurczaka, Harry miał ochotę przetestować zaklęcia na Snapie. Ale im dłużej o tym myślał, tym bardziej dochodził do wniosku, że mogą jednak przydać się w bitwie. A więc zignorował mężczyznę i zaczął je ćwiczyć, jak przystało na grzecznego chłopca, którym Snape chciał, aby był.

***

Kiedy nadeszła pora kolacji, był wykończony. Snape opuścił bibliotekę godzinę temu, aby przygotować posiłek, a Harry kontynuował ćwiczenia, dopóki nie udało mu się w końcu rzucić klątw poprawnie. A teraz był głodny i zmęczony, chciał jedynie władować w siebie trochę jedzenia, a później wpełznąć do łóżka i spać aż do rana. Ale wiedział, że Mistrz Eliksirów miał jeszcze w planach lekcje oklumencji i sesję obrony.

Harry transmutował kurczaka, który na szczęście nie wyglądał, jakby doznał jakichś wielkich cierpień, z powrotem w wazę. Z przyjemnością zauważył, że zamiast zielono-niebieskich, miała teraz jasne, gryfońskie barwy.

Tłumiąc kilka ziewnięć, Harry zszedł do kuchni, gdzie Snape przygotował dwa talerze z gulaszem. Zastanowił się, czy to jedyna rzecz, którą mężczyzna potrafi ugotować, ale nie śmiał o to zapytać. Nie miał siły, aby werbalnie boksować się ze Snape'em.

Zjedli w znajomym już i raczej przyjemnym milczeniu. Kiedy Harry odłożył sztućce, Snape odchrząknął.

- Czas na twoją lekcję oklumencji.

Harry westchnął.

- Czy nie moglibyśmy po prostu odpocząć przez pół godziny, albo coś w tym stylu, sir? Jestem naprawdę zmęczony.

- Spodziewałem się tego, po całym popołudniu spędzonym na rzucaniu tych klątw. Ale Czarny Pan nie będzie przejmował się tym, czy jesteś zmęczony, czy nie, kiedy będzie próbował wedrzeć się do twojego umysłu.

- Tak, rozumiem.

- Możemy jednak skrócić nieco lekcję i odbyć ją tutaj. I aby oszczędzić twoją energie, sugeruję, abyś skupił się na oklumencji, a nie próbował drażnić mnie zaczepkami. - Snape wyciągnął różdżkę i obserwując Harry'ego, odchylił się na krześle.

- Nie mam ci do pokazania niczego, czego już byś nie widział - odparł Harry, uśmiechając się szeroko i również sięgając po różdżkę.

- Co? Żadnych łazienkowych sztuczek tym razem? Nie potrafię sobie wyobrazić, jak jesteś w stanie radzić sobie z tymi wszystkimi buzującymi hormonami. - Uśmiech Snape'a stał się kuszący, obiecujący i Harry zarumienił się, po czym szybko spuścił wzrok.

- Po prostu miejmy to już z głowy, dobrze?

- Jak sobie życzysz. Gotowy?

Harry skinął głową i natychmiast został uderzony wdzierającą się w niego mocą Snape'a. Nawet jeżeli był zmęczony i wydawało mu się, że nie da rady zbyt długo go powstrzymać, udało mu się skoncentrować i blokować mężczyznę przez jakiś czas. Może to, że nie musiał martwić się pokazywaniem Snape'owi wspomnienia, miało pozytywny wpływ na jego zdolności.

Snape pchnął mocniej, a Harry utrzymywał swój umysł pusty, utrzymywał wspomnienia daleko poza zasięgiem mężczyzny, dopóki Mistrz Eliksirów nie wycofał się w końcu i nie przerwał połączenia.

Drżącą dłonią Harry opuścił różdżkę i spojrzał na Snape'a.

- Robię postępy, prawda? Nie zaszkodziłoby ci, gdybyś mi to powiedział.

- To byłoby po prostu oznajmienie czegoś oczywistego - powiedział Snape, stukając różdżką w swoją dłoń. - Gdybyś do tej pory nie zrobił żadnych postępów, to naprawdę byłbyś najgłupszym dzieckiem, które kiedykolwiek uczęszczało do Hogwartu, a obaj wiemy, że nie jesteś.

- Wiemy? - zapytał Harry sączącym się od sarkazmu tonem.

- Tak, obaj wiemy, że ten wątpliwy zaszczyt przypada Longbottomowi.

Harry zacisnął zęby i spojrzał na Snape'a zmrużonymi oczami.

- Neville nie jest głupi. Jest całkiem dobry w Zielarstwie.

- Jestem pewien, że chłopak doskonale radzi sobie z brudzeniem swoich rąk podczas zabawy z roślinami, ale nie ma pojęcia o prawdziwej magii. - Oczy Snape'a także się zwęziły.

- Nie będę się z tobą kłócił - powiedział Harry, próbując powstrzymać swój temperament. - Ty myślisz, że Neville jest głupi, a ja wiem, że nie jest. W czerwcu w Ministerstwie sam stanął przeciwko Śmierciożercom.

- Słyszałem co innego. Niektórzy ze Śmierciożerców z przyjemnością patrzyli, jak Longbottom zsikał się ze strachu na pierwsze zetknięcie się z prawdziwymi kłopotami.

- Zamknij się! - krzyknął Harry, uderzając pięścią w stół. - Neville nigdy...

- Legilimens!

Myśli Harry'ego zawirowały w jego głowie niczym tornado i nie miał żadnej szansy, aby obronić się przed Snape'em.

Neville, patrzący na niego. Krew spływająca po jego nosie i policzku. Hermiona, leżąca na podłodze bez oznak życia. Bellatrix, celująca różdżką w Syriusza. I sam Syriusz, spadający, spadający i spadający...

Z trudem łapiąc oddech, Harry upadł na stół. Jego umysł był otępiały od bólu, który wywołało oglądanie tych obrazów.

- Robisz postępy, ale wciąż wiele brakuje ci do prawdziwego kontrolowania swoich emocji. - Głos Snape'a był odległy i zimny. Harry nie miał siły, aby podnieść głowę i spojrzeć na niego.

- Ty draniu - wyszeptał w blat stołu. - Ty pieprzony draniu.

- Może i jestem draniem, Potter - powiedział Snape, brzmiąc, jakby nagle znalazł się bardzo blisko. Harry zrozumiał, że mężczyzna pochylał się nad nim. - Ale na szczęście nie jestem Czarnym Panem, pragnącym cię zabić. Pamiętaj o tym i postaraj się trzymać na wodzy swoje nieokiełznane emocje.

Harry usłyszał, jak Snape odsuwa się, a po chwili dobiegło do niego brzękniecie szkła i odgłos nalewanego płynu. Wciąż nie miał siły, aby podnieść głowę i zaskoczyło go, gdy Snape postawił mu przed twarzą szklankę soku dyniowego.

- Wypij to. Za dziesięć minut będziemy kontynuować lekcję obrony.

Harry owinął rękę wokół chłodnej szklanki i spróbował się podnieść. Udało mu się to dopiero za drugim podejściem, po czym wypił sok. Następnie zdjął okulary i ukrył twarz w dłoniach.

- Wpadłem prosto w pułapkę, prawda? - powiedział, bardziej do siebie niż do Snape'a.

- Powiedziałem ci już wcześniej, że jesteś przewidywalny. Jedna zniewaga dotycząca twoich przyjaciół i wybuchasz niczym klątwa uśmiercająca.

- Tak - westchnął Harry i przetarł twarz dłonią. - Po prostu wpadam w złość i nie wiem, jak to powstrzymać.

- Niektórzy powiedzieliby, że to godne podziwu stawać w obronie swoich przyjaciół - powiedział Snape, brzmiąc na zamyślonego. - Jednakże ci ludzie nie muszą żyć z wiszącą nad nimi groźbą, że Czarny Pan wedrze się do ich umysłów. Musisz zrozumieć swoje priorytety.

Harry skinął głową i z powrotem założył okulary.

- Tak, rozumiem to. Tylko że... to jest tak cholernie trudne.

Snape parsknął.

- Nie sądzę, że ktokolwiek kiedykolwiek powiedział, iż to będzie łatwe. Z pewnością nie ja.

- Jak nauczyłeś się oklumencji? - Harry spojrzał na Snape'a i podparł dłonią policzek.

- W ten sam sposób, co ty. Z konieczności.

- Acha. Nie powiesz mi niczego więcej, prawda?

Mistrz Eliksirów uśmiechnął się krzywo.

- Skoro nie o mnie tu chodzi, odpowiedź brzmi "nie".

- Nie jestem zaskoczony - odparł Harry i zdobył się na złośliwy uśmieszek.

- No proszę...

Harry nie odezwał się więcej, rozmyślając nad tym, co właśnie się wydarzyło. Był zły na mężczyznę, a nawet wściekły i wcześniej trwałby w tym stanie przez kilka godzin, a nawet dni. Ale teraz jego gniew minął w momencie, kiedy zrozumiał, co Snape zrobił i dlaczego to zrobił. Patrzył na niego a Mistrz Eliksirów odwzajemniał spojrzenie i wciąż wyglądał jak ten sam groźny drań, którym zawsze był. Snape nie zmienił się. Czy to oznaczało, że Harry się zmienił?

- Masz minutę, Potter.

- O cholera - powiedział Harry i zerwał się z miejsca. Posłał Snape'owi ostatnie spojrzenie i wybiegł z kuchni. W korytarzu rzucił Zaklęcie Lekkich Jak Piórko Stóp i wbiegł po schodach. Ale kiedy znalazł się w korytarzu na piętrze stwierdził, że będzie zbyt przewidywalny, jeżeli pójdzie po swoją pelerynę niewidkę. Musi zrobić coś, czego Snape się nie spodziewa. Rozejrzał się po korytarzu i zobaczył drzwi, co do których był pewien, że mężczyzna nie będzie za nimi sprawdzał.

Sypialnia Snape'a.

Wśliznął się do ciemnego pokoju, cicho zamknął za sobą drzwi i rzucił na siebie Zaklęcie Nocnych Oczu. A następnie oparł się o ścianę i czekał, pewien, że Snape nie będzie teraz mógł się za nim podkraść.

Upłynęło nawet dłużej niż minuta, a Harry nie widział ani nie słyszał niczego podejrzanego. Lecz nagle zaalarmował go rozbłysk światła, więc spojrzał na prawo i zobaczył aportującego się prosto do pokoju Snape'a.

- Occaecare! - krzyknął, używając pierwszej klątwy, która przyszła mu do głowy i wyprzedzając o trzy sekundy inkantację Snape'a:

- Torustitum!

- Wygrałem! - wrzasnął Harry, kiedy jego sparaliżowane ciało upadło na podłogę. - Rzuciłem pierwszy zaklęcie! Wygrałem!

- Naprawdę? - zapytał Snape, poruszając się ostrożnie po uderzeniu Klątwy Oślepiającej, po czym kucnął obok Harry'ego. - Sądzę, że celem tych lekcji jest unieruchomienie twojego wroga. - Snape sięgnął w dół i wyciągnął różdżkę z jego bezwładnej ręki. - Powiedz mi, Potter, kto jest unieruchomiony? Kto ma nad kim kontrolę?

- Cholera - sapnął Harry, mając ochotę się kopnąć. - Ty masz kontrolę nade mną.

- Dokładnie. - Snape stuknął obiema różdżkami w swoje udo.

- Co, na Merlina, podkusiło cię, aby rzucać Klątwę Oślepiającą na kogoś, kto znajduje się w ciemnym pokoju? Ciemność była już po twojej stronie. To dzięki twojemu zaklęciu mogłem tak szybko cię zlokalizować, ty głupi dzieciaku. - Snape nie brzmiał już na zadowolonego.

- Nie wiem. To było pierwsze zaklęcie, które przyszło mi do głowy.

Snape przewrócił oczami, które rozbłysły bielą w ciemności.

- Jak mnie znalazłeś? - zapytał Harry. - Starałem się być nieprzewidywalny.

- I byłeś. Ale zrobiłeś jeden zasadniczy błąd.

- Jaki?

- Odwróciłeś się do mnie plecami.

- Co?

Snape przysunął się bliżej i położył dłoń na policzku Harry'ego, dotykając palcami jego brwi.

- W kuchni odwróciłeś się do mnie plecami i dałeś mi idealną okazję do rzucenia na ciebie Zaklęcia Tropiącego.

- Och, to było... podstępne.

- Przestań marszczyć brwi, Potter - powiedział Snape i Harry zorientował się, że mężczyzna może dotykiem wyczuwać jego minę. Rozluźnił brwi i starał się nie zwracać uwagi na to, jak gorąca była dłoń Snape'a spoczywająca na jego twarzy.

- Czy to boli? Ta klątwa - zapytał, aby zapomnieć o dotyku Snape'a.

Mężczyzna pokręcił głową.

- Po prostu zmusza mnie do używania innych zmysłów. - Palec Snape'a dotknął czoła Harry'ego. - Pocisz się - powiedział, ściszając głos do szeptu. - A twoje usta są wyschnięte. - Dłoń Snape'a musnęła wargi Harry'ego.

Chłopak przełknął ślinę, przypominając sobie, jak przyciskał się do Mistrza Eliksirów w pogrążonym w mroku korytarzu i jak Snape masturbował się aż do spełnienia. Zrobiło mu się gorąco, kiedy podniecenie, które rozrosło się w jego piersi, przeniknęło do penisa i sprawiło, że stał się twardy. Palce Snape'a powędrowały niżej, poprzez jego jabłko Adama, po czym zatrzymały się tuż przed uchem.

- Masz przyśpieszony puls. Czy to cię denerwuje?

- Nie - wychrypiał Harry. Czuł się bezbronny wiedząc, że Snape ma nad nim całkowitą kontrolę i może zrobić wszystko, co tylko zechce. I musiał przyznać, że podobała mu się idea Snape'a robiącego mu pewne rzeczy.

- A więc dlaczego twój puls jest taki wysoki? - Snape przesunął rękę w dół klatki piersiowej Harry'ego, odpinając guzik jego koszuli i wsuwając palce pod tkaninę. Harry syknął, kiedy palce mężczyzny musnęły jego sutek - Twoje serce bije jak szalone. Czy możesz mi powiedzieć, dlaczego?

- Ponieważ mnie dotykasz - przyznał Harry, pragnąc wygiąć plecy, aby mógł mocniej poczuć dotyk Snape'a na swoim sutku.

Kąciki ust mężczyzny uniosły się.

- Lubisz być dotykany w taki sposób?

- Tak - odparł Harry i zagryzł wargę, kiedy Snape uszczypnął palcami jego twardy sutek.

- Fascynujące. - Palce Snape'a zaczęły tańczyć wokół guzików, odpinając je jeden po drugim, aż w końcu koszula Harry'ego opadła na boki. Mężczyzna oblizał swoje cienkie wargi, przesunął dłonią po nagiej klatce piersiowej Harry'ego i zatrzymał ją na jego podbrzuszu. - Jeżeli przesunę rękę niżej, Potter, to co znajdę?

- Cholera - sapnął Harry, próbując spojrzeć wzdłuż swojego ciała. - Mojego penisa.

- Czy jest twardy?

- Tak.

- Może sam powinienem sprawdzić? - Snape złapał za spodnie Harry'ego i szybko uporał się z guzikiem i zamkiem.

- Proszę... - Harry zaczął naprężać się, desperacko próbując się poruszyć, zrobić cokolwiek, aby poczuć więcej tego, co robił mężczyzna.

- O co prosisz? - Snape wsunął palec w spodnie Harry'ego, rozsuwając je. Zatrzymał dłonie i Harry chciał krzyczeć na niego, aby nie przestawał.

- Proszę, zdejmij zaklęcie.

Jeden z palców Snape'a wśliznął się głębiej w spodnie Harry'ego i dotknął czubka jego penisa przez materiał bokserek.

- Uważam, że to idealna lekcja kontroli. To byłaby strata, gdybyśmy zakończyli ją zbyt szybko.

Harry przewrócił głowę na bok. To była jedyna część ciała, którą mógł poruszać, a dotyk palców Snape'a na jego penisie doprowadzał go do szaleństwa.

- Proszę, zdejmij klątwę. Też chciałbym cię dotknąć.

Palec mężczyzny zataczał kręgi wokół główki penisa Harry'ego.

- A więc wolałbyś, aby to była przyjemność, a nie nauka?

- Nie obchodzi mnie, co to jest. Chcę tylko, żebyś mnie dotykał. Tam. I ja też chcę cię dotykać. Kurwa, proszę.

- Już tylko za sam język powinienem trzymać cię pod działaniem klątwy. To bezbronne spojrzenie bardzo do ciebie pasuje, Potter. - Snape wsunął dłoń w bokserki Harry'ego. Jego głowa poderwała się gwałtownie, kiedy palec Snape'a przesunął się po trzonie twardego penisa.

- Na Merlina! - Usta Harry'ego otworzyły się w niemym krzyku.

- Niedługo eksplodujesz - powiedział Snape takim tonem, jakby odmierzał składniki eliksiru. - Taki twardy... To musi z pewnością już boleć. - Jego palec drażnił główkę penisa Harry'ego, rozsmarowując powolnymi kołami zbierającą się na czubku spermę.

- Proszę, proszę, proszę - jęczał Harry. Wiedział, że błaga, ale teraz go to nie obchodziło. Jedyne, czego chciał, to aby Snape go dotykał, obciągał mu, doprowadził go do orgazmu. Jedyne, co się liczyło to, dłoń Snape'a na jego penisie.

- Czy tego właśnie chcesz? - Mężczyzna owinął dwa palce wokół erekcji Harry'ego i przeciągnął nimi z góry na dół. - Czy chcesz, abym doprowadził cię do spełnienia?

- Tak, proszę.

Snape upuścił różdżki i wolną dłonią złapał rękę Harry'ego. Umieścił ją na swoim kroczu i nawet pomimo tego, że dłoń była bezwładna, Harry czuł erekcję Snape'a, przyciśniętą do swoich bezużytecznych palców.

- A czy ty chcesz dotknąć mojego penisa? Chcesz doprowadzić mnie do spełnienia?

- O tak... - Harry gapił się na swoją rękę, umieszczoną pomiędzy udami Snape'a, i próbował zmusić palce do poruszenia się. Oczywiście, nie udało mu się to i gwałtownie zacisnął powieki, kiedy palce Snape'a ponownie przesunęły się po jego erekcji.

- A więc może powinniśmy zakończyć tę głupią grę i zrobić to jak należy? - Snape uwolnił penisa i rękę Harry'ego i sięgnął po swoją różdżkę. - Finite Incantatem.

Zaklęcie Snape'a przerwało nie tylko Klątwę Paraliżującą, ale także Zaklęcie Nocnych Oczu i Harry został otoczony przez ciemność. Nawet jeżeli znowu miał kontrolę nad swoim ciałem, to nie odważył się poruszyć, leżał tylko i słuchał swojego urywanego oddechu.

- Jeżeli mógłbyś zwrócić przysługę - powiedział Snape. W jego głosie nie słychać było poruszenia.

Harry pomacał wokół siebie, podniósł różdżkę i dotknął jej czubkiem kolana Snape'a.

- Finite Incancatem.

- Jestem wdzięczny. - Szelest szat Snape'a powiedział Harry'emu, że mężczyzna wyprostował się. Jedno wymamrotane zaklęcie później na szafce nocnej Snape'a zapłonęły znajdujące się w lichtarzach świece.

Harry zamrugał pod wpływem słabego światła.

- Wstań i rozbierz się. - Snape patrzył na Harry'ego z góry swoimi na powrót czarnymi i skupionymi oczami, odpinając jednocześnie guziki swojej szaty.

Oni naprawdę to robili. Naprawdę się rozbierali. Ta myśl popchnęła Harry'ego do działania, a podniecenie i obietnica dotyku Snape'a rozmyły wszystkie wątpliwości.

A poza tym, to idealnie pasowało do jego planu, pomimo że Harry przestał już uważać ten plan za taki ważny, kiedy wstał i zdjął z siebie koszulę, patrząc, jak Snape wyślizguje się ze swoich szat. Pozbył się butów i skarpetek, a następnie ściągnął spodnie i bokserki i stanął nagi, wyeksponowany, ze sterczącą w kierunku brzucha erekcją. Snape pozbył się koszuli, spodni i butów, wyraz jego twarzy nie zdradzał ani odrobiny zawstydzenia, ale masywny penis wyraźnie pokazywał podniecenie.

Harry oblizał wargi i podszedł do nagiego Snape'a. Mężczyzna był wysoki i szczupły, jego blada skóra połyskiwała żółtawo w drgającym świetle świec. Harry zebrał w sobie odwagę i musnął palcami penisa mężczyzny. Był niezwykle gorący i Harry podążył pulsującą żyłą wzdłuż całej jego długości, aż jego palce natrafiły na jądra.

Mężczyzna zamrugał i Harry uśmiechnął się, po czym zaczął pocierać jądra, czując krótkie, ostre włoski łaskoczące go w palce.

Snape zacisnął dłoń na jego łokciu, a Harry wycofał się i spojrzał na niego.

- Na łóżko - było jedynym, co Snape powiedział, ale równie dobrze mógłby zasugerować Harry'emu rzucenie klątwy uśmiercającej. Robienie tego na łóżku sprawiało, że wydawało się to jeszcze prawdziwsze, tak prawdziwe, że uderzyło to w Harry'ego z siłą szarżującego tłuczka. Właśnie miał uprawiać seks z nauczycielem. Ale czy nie tego pragnął przez cały ten czas? Czy nie o to chodziło w jego planie? Czy nie było to coś, co przyniesie mu zasłużoną zemstę?

W jakiś sposób w tej grze już dawno przestało chodzić o zemstę, pomyślał Harry.

- Jakiś problem? - zapytał Snape, kiedy Harry się nie poruszył.

Potrząsnął głową, nie będąc pewnym, jak wyznać swoje obawy.

- Nigdy czegoś takiego nie robiłem - powiedział, zanim zdążył się powstrzymać. Zacisnął zęby.

- Podejrzewam, że nie miałeś zamiaru opowiadać mi o swoim niedoświadczeniu. - Snape brzmiał na rozbawionego. Przysunął się bliżej i owinął dłoń wokół penisa Harry'ego. - Odkryłem to już dawno - wyszeptał, przyciskając do niego swoje nagie ciało. - Nic nie smakuje tak słodko, jak niewinność.

Dysząc, Harry odchylił głowę, a Snape przyssał się wargami i językiem do jego szyi, całując go tak mocno, że przez chwilę Harry pomyślał, że może Snape naprawdę był wampirem i te wszystkie plotki są prawdziwe. Wtedy na jego wrażliwej skórze zacisnęły się zęby i posłały błyskawice elektryzującej przyjemności wprost do członka. Czuł przyciskającego się do jego biodra penisa mężczyzny, gorącego i pulsującego, a Snape ścisnął trzon jego erekcji.

- O tak, łóżko... - wydyszał Harry, kiedy myśli o ostrym, dzikim seksie zmyły wszystkie jego wcześniejsze wątpliwości. Dostrzegł cień krzywego uśmieszku na twarzy Snape'a, kiedy mężczyzna uwolnił go i pociągnął za sobą.

- Połóż się przy mnie. - Opadł na prześcieradło, kładąc się na boku. - I zdejmij okulary.

Harry wpełznął na łóżko i położył okulary na szafce nocnej, po czym rozciągnął się obok Snape'a, spoglądając na niego z wyczekiwaniem. W tamtych magazynach widział tak wiele rzeczy, które może robić razem dwóch mężczyzn, ale nie był pewien, co planował Snape ani jak daleko chciał się posunąć. Harry chciał być dotykany, lecz istniało dotykanie i seks na całego, a to ostatnie brzmiało po prostu trochę zbyt strasznie.

- Nie odgrywaj teraz nieśmiałego. - Snape położył rękę na biodrze Harry'ego i przyciągnął go bliżej. Harry spojrzał w dół, pomiędzy ich ciała, i przysunął się, tak że czubek jego naprężonego, gotowego penisa dotknął erekcji Snape'a. Sapnął z powodu tego dziwnego, ale jednocześnie przyjemnego uczucia.

Palce Snape'a zsunęły się niżej i złapały za pośladki Harry'ego, aby przysunąć go jeszcze bliżej i w ten sposób Harry leżał zarumieniony i wtulony w ciało Snape'a, a ich erekcje były przyciśnięte do siebie. Czuł na swoim czole nieregularny oddech mężczyzny.

- Tak lepiej - wyszeptał Snape i położył jedną nogę na biodrze Harry'ego, przesuwając rękę po jego plecach i przyciągnął go do siebie. - A jak teraz?

- Dobrze - udało się wydusić Harry'emu. Jego dolna warga zadrżała, kiedy poczuł erekcję Snape'a ocierającą się o jego jądra i penisa. Wsunął udo pomiędzy nogi mężczyzny. - Bardzo dobrze.

- Tak myślałem. - Palce Snape'a zacisnęły się na jego skórze pomiędzy łopatkami, a Harry z wahaniem, obawiając się zrobić coś źle, owinął ramię wokół boku mężczyzny, znajdując tam oparcie, kiedy wygiął plecy i wypchnął biodra, a ich penisy zaczęły się o siebie ocierać.

Chciał oprzeć czoło na ramieniu Snape'a, ale mężczyzna zabrał rękę z jego pleców i położył mu ją na policzku. Harry pragnął zamknąć oczy i zanurzyć się w to cudowne uczucie, kiedy jego penis ocierał się wciąż i wciąż o erekcję Snape'a, ale ostry głos mężczyzny powstrzymał go.

- Patrz na mnie, Potter. Chcę widzieć twoje oczy, kiedy będziesz dochodził.

- Merlinie - wyjęczał Harry i zanurzył spojrzenie w czarnych oczach Snape'a, kiedy ich ciała poruszały się, a penisy błagały o spełnienie. Czubki ich nosów otarły się o siebie i przez moment Harry pomyślał, że Snape ma zamiar go pocałować, ale mężczyzna tylko na niego patrzył i pożerał go swoim mrocznym spojrzeniem, dopóki Harry nie był pewien, że za chwilę zatonie w tym czarnym, bezdennym oceanie, który widział w jego oczach.

Jego mokra od potu skóra ocierała się o równie mokrą skórę Snape'a. Ich klatki piersiowe były mocno przyciśnięte, penisa tarły o siebie nawzajem, jądra drażniły uda, a nogi splątały się ze sobą.

To była najwspanialsza rzecz, jaką Harry kiedykolwiek robił. Lepsza od latania, lepsza od skopania tyłka Malfoyowi dobrze wycelowanym zaklęciem.

Harry przywarł do Snape'a, otoczony jego uściskiem, dłońmi, erekcją. Widział jedynie mroczny ogień, płonący w oczach mężczyzny, spalający go na popiół, aż w końcu te płomienie sięgnęły jego jąder i Harry doszedł, pokrywając skórę mężczyzny gorącymi, mokrymi strugami.

- Tak, o tak, Merlinie, tak... - jęczał, zmuszając się, aby nie zamknąć oczu, ponieważ obawiał się, że jeżeli ośmieli się to zrobić, to straci to spalające uczucie. - Kurwa, tak! - wydyszał, jego biodra szarpnęły się jeszcze kilka razy i reszta spermy została z niego wyciśnięta przez bezlitosne ruchy Snape'a.

Snape zabrał rękę z policzka Harry'ego, a chłopak wcisnął twarz w jego szyję. Czuł się zwiotczały, ale jednocześnie nie chciał, aby to się zakończyło. Snape zwiększył tempo, uderzając w Harry'ego szybkimi ruchami. Harry dyszał i miał wrażenie, że zaraz oszaleje, czując twardą erekcję Snape'a torturującą jego bezwładnego penisa.

Syczący odgłos wciąganego powietrza we włosach Harry'ego był jedynym ostrzeżeniem, zanim Snape doszedł, pokrywając skórę Harry'ego swoją spermą. Snape doprowadził swój orgazm do końca powolnymi, zmęczonymi ruchami i w końcu znieruchomiał, a Harry opadł obok niego.

Leżeli razem, wciąż owinięci swoimi nogami i ramionami, mocno do siebie przyciśnięci i Harry nie był pewien, czy to jest normalne, czy to właśnie ludzie robią po seksie i czy to, co oni robili, to naprawdę był seks.

Spojrzał na Snape'a, oblizał suche usta i przyglądał się patrzącemu na niego mężczyźnie. Jego czoło błyszczało od potu, a zazwyczaj blade policzki były delikatnie zarumienione. Harry nie chciał, aby to - czymkolwiek było - zakończyło się, więc ciaśniej owinął ramię wokół pleców Snape'a.

A wtedy mężczyzna przysunął się bliżej i musnął ustami wargi Harry'ego, ostrożnie i z wahaniem, tak jakby pytał go o pozwolenie. Harry nie odsunął się, pomimo tego, że jego puls przyspieszył. Ponownie oblizał usta i w momencie, kiedy jego język wycofał się do ust, Snape zmiażdżył mu wargi, ścigając go swoim językiem.

Jeżeli Harry sądził, że to, co razem doświadczali, nie mogło być już bardziej intymne, to się mylił. Usta Snape'a pożerały jego własne, język atakował brutalnie i Harry robił co w swojej mocy, aby nadążyć za szybkim tempem tych ruchów.

Dłoń Snape'a zacisnęła się we włosach Harry'ego i przysunęła jego głowę jeszcze bliżej, aż chłopak poczuł, jak jego wargi ocierają się o zęby mężczyzny. Zauważył, że Snape zamknął oczy, więc zrobił to samo i poddał mu się, już drugi raz tego samego wieczoru.

Zęby wycofały się, a wargi stały się delikatniejsze i Harry zrozumiał, że całują się, że naprawdę się całują, tak jak robią to kochankowie. Powolne, kuszące ocieranie się języków, mokrych i gorących, wciąż i wciąż od nowa, i to było dużo lepsze niż całowanie Cho. Harry pomyślał, że powinien być zażenowany takim intymnym kontaktem, ale nic takiego nie czuł. To było niemal tak przyjemne, jak ocieranie się o erekcję Snape'a.

Całowali się i całowali i nie przerywali przez długi czas. Palce Snape'a przesuwały się we włosach Harry'ego, ich nosy musnęły się, kiedy zmienili kąt, a Harry poruszał swoimi ustami z żarliwością, odsuwając je, aby się podrażnić, a wtedy zęby Snape'a łapały jego dolną wargę i przyciągały go z powrotem.

Snape przesunął językiem po jego wargach i w końcu przerwał pocałunek, a Harry zamrugał i uniósł powieki. Oczy mężczyzny nadal były czarne, ale w jakiś sposób wydawały się łagodniejsze i Harry, patrząc w nie, wziął głęboki, zmęczony oddech.

- Prześpij się, Potter - powiedział Snape. Jego głos był zachrypnięty, tak jakby przez cały dzień wykrzykiwał na uczniów obraźliwe uwagi.

To była niezwykle kusząca sugestia i Harry położył policzek na obojczyku Snape'a. Wciąż byli owinięci wokół siebie i Harry zastanawiał się, czy zaśnięcie w taki sposób i spędzenie całej nocy w łóżku Snape'a sprawi, że to doświadczenie stanie się jeszcze bardziej prawdziwe, niż do tej pory. Ale był zbyt wycieńczony, aby naprawdę się tym przejąć. Było mu ciepło i czuł się zaspokojony i myśl o tym, że miałby opuścić ten przyjemny uścisk sprawiała, że miał dreszcze. Przysunął się jeszcze bliżej, zamknął oczy i słuchając powolnych uderzeń serca Snape'a, pozwolił, aby sen wciągnął go w swoje objęcia.

CDN

Część 6

Kiedy Harry się obudził, po części wiedział, że Snape'a nie będzie obok. Ktoś taki jak Snape wolałby uniknąć konfrontacji z nastolatkiem w swoim łóżku, nawet jeżeli robił z nim różne intymne rzeczy. Ale gdy, mrugając, otworzył oczy, pozwalając im przyzwyczaić się do przytłumionego światła, zobaczył, że mężczyzna leży obok niego. I nadal śpi.

Promyki słońca, drżące wokół brzegów zasłon, rozświetlały pokój, rzucając na nich cienie. W nocy uwolnili się z uścisku, ale Snape leżał zaledwie kilka centymetrów od niego i Harry wpatrywał się z fascynacją w nieruchome ciało i spokojny wyraz twarzy. Wyciągnął rękę i dotknął sutka, ciemnego na tle bladej skóry. Stwardniał pod wpływem pieszczoty, a mężczyzna poruszył się.

Harry uśmiechnął się zawadiacko, złapał sutek pomiędzy palec wskazujący a kciuk i potarł go.

- Widzę, że wciąż tu jesteś, Potter.

Serce Harry'ego zaczęło szybciej bić. Spojrzał do góry, zastanawiając się, czy to oznaczało, że nie powinno go tu być. Oczy Snape'a były otwarte, a wyraz twarzy nieco zaspany.

- Sądziłem, że uciekniesz z krzykiem, kiedy obudzisz się obok swojego paskudnego Mistrza Eliksirów. - Usta mężczyzny drgnęły. Rozsunął nogi i owinął ramię wokół talii Harry'ego. - Z pewnością ujrzenie mnie o poranku powinno wystarczyć, abyś zrozumiał błąd, który popełniłeś wczorajszej nocy.

Harry zmarszczył brwi.

- Żartujesz - powiedział, będąc pod wrażeniem, że Snape potrafi robić takie rzeczy.

Wargi mężczyzny ułożyły się w coś, co niewiele dzieliło od uśmiechu.

- Istotnie. Jest zdecydowanie za wcześnie na jakąkolwiek poważną rozmowę. A teraz bądź cicho. Pragnę mieć jeszcze przynajmniej pół godziny niezakłóconego snu. - Zamknął oczy i znieruchomiał. Jedynie jego palce głaskały plecy Harry'ego.

Myśl o ucięciu sobie drzemki obok Snape'a była kusząca, ale Harry był już zbyt rozbudzony. A poza tym, sutek mężczyzny wciąż wyglądał na twardy i zapraszający. Przysunął się odrobinę bliżej i potarł go kciukiem.

- Potter - powiedział Snape ostrzegawczym tonem.

- Chcesz tego.

Snape ponownie otworzył oczy, spoglądając na Harry'ego z uniesioną brwią.

- A skąd możesz to wiedzieć?

Harry, szczerząc się, uszczypnął jego sutek.

- Ponieważ nie uciekłeś stąd z krzykiem, kiedy obudziłeś się obok mnie.

Snape prychnął.

- Może powinienem ci przypomnieć, że to jest moja sypialnia i wciąż mogę cię stąd wykopać.

- Nie zrobisz tego. - Harry przysunął się jeszcze bliżej i musnął sutek językiem.

- Jesteś okropnie pewny siebie, co?

- Tak - odparł, chociaż nie do końca wiedział, co wyprawia. Z zaskoczeniem stwierdził, iż nie czuł się aż tak skrępowany faktem, że obudził się obok Snape'a i drażnił go we śnie. Był zrelaksowany i uważał, że od początku lata nie przebudził się w tak dobrym nastroju.

Snape zacisnął palce we włosach Harry'ego i odciągnął jego głowę od swojej klatki piersiowej.

- Co mówiłem o niezakłóconym śnie? - Spojrzał na ich ciała i skrzywił się. - Doprawdy, zapomniałeś wczoraj rzucić zaklęcie czyszczące.

Harry także spojrzał w dół i zobaczył zaschniętą spermę pokrywającą ich skórę.

- Ja? Kazałeś mi iść spać.

- Nie przypominam sobie, abym zrobił coś takiego - powiedział Snape z kamiennym wyrazem twarzy.

- Kłamca - wymamrotał Harry i wyswobodził głowę z uścisku Snape'a, aby ponownie móc zaatakować ustami jego sutek. Przeczytał w jednym z magazynów, że sutki były szczególnie wrażliwą częścią ciała i chciał po prostu przetestować swoje umiejętności. A przynajmniej tak sobie wmawiał, kiedy zacisnął zęby wokół twardej brodawki.

- Wystarczy, Potter. To raczej niepokojące, że zacząłeś zachowywać się tak zuchwale tylko po jednym orgazmie, do którego cię doprowadziłem. Oczekiwałbym większej powściągliwości z twojej strony. - Harry cofnął się i spojrzał na Snape'a. Nie był pewien, czy mężczyzna wciąż żartuje czy nie. Jego głos brzmiał tak, jak zazwyczaj, czyli nie było w nim ani krztyny wesołości. - A poza tym nie mam zamiaru powtarzać pewnych czynności w takim stanie. - Snape usiadł i stłumił ziewnięcie, po czym podniósł się z łóżka. - Czas wziąć prysznic.

I z tymi słowami mężczyzna opuścił pokój, pozostawiając w nim Harry'ego, który patrzył jak odchodził i zastanawiał się, co tym razem zrobił źle. Może Snape nie był rannym ptaszkiem. A może po prostu wziął już od Harry'ego to, co chciał i cokolwiek zdarzyło się pomiędzy nimi, właśnie się skończyło. Ostatnia myśl posłała ostre ukłucie bólu w pierś Harry'ego.

Drzwi do łazienki ponownie otworzyły się z trzaskiem i w wejściu ukazała się twarz Snape'a.

- To było zaproszenie, abyś do mnie dołączył, ty głupi chłopaku.

- Och. - Harry usiadł i uśmiechnął się, podczas gdy mężczyzna ponownie zniknął za drzwiami. Przyłączenie się do Snape'a pod prysznicem było naprawdę świetnym pomysłem. Opuścił nogi na podłogę i automatycznie sięgnął ręką do swojej porannej erekcji. Odczuwał w niej ból, ponieważ cholernie chciało mu się sikać. Uwolnił penisa z uścisku i skierował się do łazienki.

Kiedy przekroczył jej próg, jego oczom ukazała się najbardziej surrealistyczna scena, jaką kiedykolwiek widział.

Snape stał nagi nad umywalką z fioletową szczoteczką w ręku i mył zęby.

Harry nic nie mógł na to poradzić; stał w wejściu jak wryty i gapił się.

Snape wyjął szczoteczkę z ust i spojrzał na niego.

- Coś nie tak?

- Nie. - Harry podszedł do umywalki tak zwyczajnie, jak było to możliwe o tak wczesnej porze.- Tylko że wyglądasz tak normalnie. Nie spodziewałem się tego.

Snape parsknął i odkręcił kran, aby umyć szczoteczkę i wyplukać usta.

- Doprawdy, Potter, czy spodziewałeś się, że jestem kimś innym, niż człowiekiem? Jeżeli mnie zranisz, to czy nie będę krwawił?

- Co?

- A myślałem, że zostałeś wychowany przez mugoli. - Snape brzmiał na znudzonego. Odwrócił się i spojrzał na niego. I Harry zauważył coś, czego nie widział w przyćmionym świetle sypialni.

Włosy Snape'a po tej stronie głowy, która w czasie snu była przyciśnięta do poduszki, zlepiły się ze sobą i sterczały dziko we wszystkie strony niczym gałęzie Wierzby Bijącej.

Harry próbował zapanować nad sobą. Naprawdę się starał, ale nie potrafił i wybuchnął śmiechem. Śmiał się tak mocno, że musiał przytrzymać się umywalki, a drugą ręką złapać za brzuch.

- Co, na niebiosa, wywołało u ciebie ten dziecinny napad śmiechu? - zapytał Snape, poirytowany.

- Twoje włosy... - wysapał Harry, robiąc nieokreślony ruch ręką - ...sterczą.

Snape wyglądał jakby nie mógł się zdecydować, czy przyłączyć się do Harry'ego, czy poszatkować go na małe kawałeczki. Harry starał się uspokoić, ale nie dał rady. Śmiał się już tak bardzo, że zaczął mieć problemy z oddychaniem. I wtedy dłonie mężczyzny chwyciły jego głowę i zmusiły go, aby spojrzał w lustro. Jeżeli włosy Snape'a wyglądały jak Wierzba Bijąca, to włosy Harry'ego wyglądały tak, jakby ktoś poraził go w nocy prądem. Sterczały aż po same końce i Harry natychmiast zamknął usta i przestał się śmiać.

- Właśnie - powiedział Snape i uśmiechnął się krzywo. - Spróbuj nad sobą panować.

Harry, patrząc na swoje odbicie, powędrował spojrzeniem do ust. Były spuchnięte i wyglądały na lekko posiniaczone.

- Merlinie, co się stało z moimi ustami?

- Pocałowałem cię - powiedział rzeczowo Snape i sięgnął po mały skórzany futerał. - Odświeżyłbym ci to wspomnienie, ale twój oddech pachnie tak, jakby wczorajszej nocy wpełzł ci do ust pufek i tam zdechł. Sugeruję, abyś umył zęby.

Policzki Harry'ego zapłonęły. Sięgnął po szczoteczkę i przygotował się do mycia zębów. Obserwował Snape'a, który otworzył futerał i wyjął z niego staromodną brzytwę, krem do golenia i mały, metalowy dozownik na mydło. Mężczyzna przesunął kciukiem po zaroście na swojej twarzy, przyglądając się sobie krytycznie w lustrze i nawilżył pędzel do golenia, po czym nałożył pianę na policzki, brodę i szyję.

Kiedy Harry skończył mycie zębów, wciąż nie potrafił oderwać wzroku od Snape'a, dopóki ten nie napotkał w lustrze jego spojrzenia.

- Ja... ee... muszę się wysikać - powiedział Harry pierwszą rzecz, która przyszła mu na myśl, zastanawiając się, dlaczego zawsze musi to być ta najdurniejsza.

- Jestem przekonany, że posiadasz na tyle rozumu, aby samodzielnie zlokalizować toaletę - powiedział Snape.

Racja. Najwyraźniej Snape nie miał problemu z tym, żeby Harry załatwił swoją potrzebę, będąc w tym samym pomieszczeniu. Kiedy już zapiął rozporek, dołączył znów do mężczyzny stojącego przy umywalce i zaczął się zastanawiać, czy jest to normalne zachowanie dla ludzi, którzy robili intymne rzeczy i którzy w pewnym stopniu uprawiali seks.

- Czy nie ma na to jakichś zaklęć? - zapytał Harry, przypominając sobie, jak Seamus zademonstrował jedno Deanowi zeszłego roku.

- Owszem, ale one nie są zbyt dokładne. Wolę się golić ręcznie. - Snape opłukał brzytwę i kontynuował golenie policzka.

- Acha - powiedział Harry, spoglądając na swoje odbicie w lustrze. - Nie wiedziałem.

- Podejrzewam, że jeszcze się nie golisz?

- Nie - odparł i poczuł się przez to bardzo niedojrzale. Przesunął palcem pod nosem. - Nie mam za wiele do golenia. Ron powiedział mi, że musi się golić dwa razy w tygodniu.

- Nie ma się czym przejmować. Ja zacząłem golić się codziennie dopiero, kiedy skończyłem siedemnaście lat.

- Tak, nie jesteś raczej owłosionym typem, prawda? - zapytał Harry, rzucając okiem na klatkę piersiową Snape'a. W większości była gładka, poza pasmem włosów ciągnącym się od pępka do krocza.

- Ty także. I raczej nigdy nie będziesz, jeżeli mam być szczery.

- Chyba mnie to cieszy.

- Mnie również - odparł mężczyzna i wytarł twarz ręcznikiem. Harry obserwował go i zastanawiał się, czy Snape właśnie go pocieszył? I czy przyznał, że coś w Harrym mu się podoba? I co się stało z prawdziwym Snape'em i kim był ten mężczyzna stojący obok niego? Rozmawiali w normalny, przyjacielski sposób. Harry nigdy nie spodziewał się, że Snape jest do czegoś takiego zdolny. I że on sam jest zdolny do robienia czegoś takiego ze Snape'em.

- Gotowy na prysznic, Potter?

Harry skupił na nim wzrok.

- Tak - odparł i podążył na Snape'em do kabiny prysznicowej. Mężczyzna odkręcił kurki i wszedł pod ciepły strumień. Harry dołączył do niego chwilę później i westchnął, czując spływającą po ciele wodę, zmywającą stary pot i zaschniętą spermę. I wtedy zorientował sie, jak blisko siebie stali. Łokieć mężczyzny otarł się o ramię Harry'ego, kiedy Snape przeczesał dłonią swoje mokre włosy i chłopak przypomniał sobie, jak to było czuć na sobie ręce Snape'a i jego penisa przyciśniętego do własnej erekcji.

Zwiotczały członek Harry’ego momentalnie powrócił do życia, niezwykle zainteresowany sytuacją. Snape zauważył to i drażniąc się z nim, przesunął palec w dół jego klatki piersiowej, zatrzymując go o dwa centymetry od twardej erekcji.

- Mówiłeś coś o powtarzaniu pewnych czynności - spróbował Harry, mając nadzieję, że nie brzmi na zbyt zdesperowanego.

- Istotnie, mówiłem coś takiego - odparł Mistrz Eliksirów, oplatając ramię wokół talii Harry'ego, aby przyciągnąć go bliżej. - Dotknij mnie.

Snape nie musiał już bardziej rozwijać swojej wypowiedzi, aby Harry doskonale zrozumiał, o co mu chodziło. Dotknął palcami jego penisa, który natychmiast stwardniał, po czym zacisnął dłoń wokół niego i przesunął ją w górę i w dół. Poczuł, jak ręka Snape'a zamyka się na jego własnym penisie i owinął wolne ramię wokół mężczyzny, aby złapać równowagę.

- Ściśnij trochę mocniej - powiedział Snape i Harry zrobił to, spoglądając w górę na jego twarz. Przyglądał się oczom i widział, jak mruga powiekami z powodu spływającej po nich wody. Poczuł, że uginają się pod nim kolana, kiedy Snape zaczął szybciej poruszać dłonią na jego penisie.

- Bardzo dobrze - wyszeptał mężczyzna i pochylił głowę, aby zamknąć usta Harry'ego w pocałunku. A Harry oddał go i zacisnął powieki, aby czuć jedynie to wszystko, co Snape mu robił. Silne usta przesuwały się po delikatnych wargach Harry'ego, pomiędzy którymi przecisnął się śliski język. Harry drażnił go swym własnym językiem, czując smak wody, pasty do zębów i czegoś podniecającego, czegoś, co było samym Snape’em.

Zaczął obciągać szybciej i poczuł, że Mistrz Eliksirów robi to samo. Ich ciała napierały na siebie, mokre i ciepłe, ich ręce ocierały się o siebie, a penisy dotykały i Harry przyciskał wargi do ust mężczyzny, nie chcąc utracić tego uczucia, kiedy Snape całował go tak, jakby już nigdy nie zamierzał go puścić.

Harry nie potrafił zbyt długo powstrzymywać wytrysku, nie, kiedy Snape obciągał mu z taką wprawą. Nogi mu drżały i ledwie się na nich utrzymywał, więc mocniej zacisnął ramię wokół mężczyzny i doszedł, trzęsąc się. Jego sperma pokryła dłoń Snape'a, zanim spłukała ją woda.

- Nie masz nad sobą żadnej kontroli - powiedział Snape w usta Harry'ego, ale w jego głosie nie było zbyt wiele złośliwości. Harry musiał się z nim zgodzić, skoro ledwie trzymał się na nogach. Kiedy orgazm odpłynął, przypomniał sobie, że wciąż ma w dłoni penisa mężczyzny, a więc ponownie zaczął poruszać dłonią i ściskać najlepiej, jak potrafił.

Jego wargi ponownie odszukały usta Snape'a i Harry skoncentrował się na dotykaniu penisa mężczyzny. A było to całkowicie inne niż robienie tego samemu sobie. I znacznie bardziej podniecające. Ich pocałunek stał się nieco łagodniejszy i wydawało się, że Snape ma wyraźny talent to powstrzymywania wytrysku, i to taki, że Harry zaczął się obawiać, iż będzie zmuszony się poddać. Próbował przekazać Snape'owi za pomocą ust i języka, że chciałby, aby doszedł i po kilku unikach upartego języka Harry'ego, mężczyzna ustąpił.

Jego penis zaczął pulsować, więc Harry przyspieszył i zaczął ściskać go mocniej. Usłyszał jak Snape gwałtownie wciąga powietrze, a ciepła sperma zalała mu dłoń i poczuł, jak ciało mężczyzny rozluźnia się. Harry odsunął się, przerywając pocałunek i wypuszczając z ręki zwiotczałego penisa, po czym spojrzał na Mistrza Eliksirów.

- Przypuszczam, iż było to wystarczająco satysfakcjonujące? - zapytał mężczyzna, leniwie przeciągając słowa.

- O tak. Bardzo satysfakcjonujące - odparł Harry, posyłając Snape'owi swój najlepszy głupkowaty uśmiech.

- To dobrze. W takim razie mam nadzieje, że nie będziesz miał już dzisiaj problemów ze skupieniem się na swojej pracy. Rozpoczniemy przyrządzanie Veritaserum. - Mężczyzna puścił Harry'ego, odsunął się o krok i sięgnął po mydło.

- Veritaserum? - zapytał Harry, obawiając się trochę warzenia tej mikstury.

- Hmm. - Snape namydlił swoją klatkę piersiową i penisa. - Będę ci asystował, ponieważ jest to eliksir niezwykle trudny do uwarzenia.

Harry, słysząc to, poczuł ulgę, ale starał się jej nie okazać. Sięgnął po swój szampon i nagle wpadł mu do głowy pewien pomysł.

- Dlaczego nie mógłbyś użyć tego? Ja użyłem wczoraj twojego mydła.

- Gryffindor traci pięć punktów za to, że ośmieliłeś się zasugerować, iż mógłbym użyć tej okropnej mikstury.

Harry prychnął i ignorując zdegustowane spojrzenie, nałożył na swoje włosy pokaźną porcję szamponu.

- Bardzo soczysty zapach, prawda?? - zapytał, uśmiechając się promiennie i wiedząc, że to rozzłości Snape'a.

- Tak, prawie tak samo soczysty jak ty, Potter. - Mężczyzna wyszedł spod prysznica i sięgnął po ręcznik. - Zejdź na dół na śniadanie. I nie guzdraj się. Mamy mnóstwo pracy. - Owinął ręcznik wokół bioder i opuścił łazienkę.

Czas zabawy dobiegł końca, pomyślał Harry i spłukał włosy, starając się zignorować ukłucie rozczarowania. Po zakończonym prysznicu wrócił do swojej sypialni i odnalazł na łóżku ubranie, okulary i różdżkę.

Westchnął i usiadł na materacu, wycierając włosy ręcznikiem. Po raz pierwszy tego ranka miął okazję pomyśleć o tym, co się wydarzyło.

A wydarzyło się bardzo wiele. I to było o wiele przyjemniejsze doświadczenie, niż się tego spodziewał. Nawet podobało mu się robienie tych wszystkich rzeczy ze Snape'em. I jeżeli miał być ze sobą szczery, to uwielbiał to. Uwielbiał czuć ciało Snape’a tuż przy swoim i zachowywać się przy mężczyźnie tak swobodnie i wymieniać z nim figlarne żarty i...

I wtedy Harry spojrzał na znajdujące się na szafce nocnej zdjęcie Syriusza. Młodego Syriusza na ślubie jego rodziców, roześmianego i machającego do nich. Sprawiło to, że spłynęła na niego fala zimnego poczucia winy.

Co on sobie myślał? Jak mogło mu się podobać robienie czegokolwiek z mężczyzną, przez którego zginął Syriusz?

Cisnął mokry ręcznik na łóżko i zagryzł wargę. Po prostu stracił nad sobą kontrolę. Był młody i napalony i to nie było niespodzianką, że podobał mu się dotyk dłoni zaciskającej się wokół jego penisa.

Ale musi trzymać się planu. I był głupi, że stracił go z oczu tylko dlatego, że Snape naprawdę dobrze całował.

***

Po śniadaniu, które było tak samo ciche i praktyczne jak wszystkie ich wspólne posiłki, Harry podążył za Snape'em do piwnicy. Otoczony kociołkami i tajemniczymi składnikami eliksirów wyglądał jak Mistrz Eliksirów, którym zawsze był. Nic nie pozostało z tego drażniącego się z nim, łagodnego mężczyzny, obok którego obudził się rano.

Co prawdopodobnie wyszło na lepsze, jak stwierdził. Pomoże mu to zapomnieć, jak bardzo podobało mu się wszystko, co robili razem.

- Wyjmij odpowiednie składniki, Potter.

O tak! To był właśnie ten Snape, którego znał. To był właśnie ten drań, który wysłał Syriusza na śmierć.

- Skup się!

- Tak, sir - odparł Harry i otworzył pudełko. Położył na stole przepis na Veritaserum i zaczął przeszukiwać butelki i fiolki, aby wybrać odpowiednie składniki, a następnie wziął kociołek i powiesił go nad ogniem.

- Potter! - Snape brzmiał na zniecierpliwionego. - Nie wiem, dlaczego w ogóle próbuję nauczyć cię czegokolwiek, skoro nie potrafisz nawet wypełnić prostych instrukcji!

Harry był zaskoczony. Jeszcze nawet nie zaczął, a Snape już na niego krzyczał. Ponownie spojrzał na instrukcję.

- Och - powiedział, kiedy przeczytał pierwszą uwagę Snape'a, tuż pod listą składników. Zdjął kociołek z ognia. - Tu jest napisane, że trzeba to przygotować w skorupie kraba ognistego.

Snape sapnął z pełnym kpiny zaskoczeniem:

- Naprawdę?

Wbrew niewielkiemu rozdrażnieniu, Harry zachichotał z powodu teatralnego zachowania Snape’a.

- Przepraszam, sir. Po prostu przypuszczałem...

- Ach! - Snape przysunął się bliżej. - I tu właśnie się mylisz. Kiedy warzysz eliksir, nie możesz niczego przypuszczać. Stosujesz się do instrukcji.. Upewniasz się, że czytasz dokładnie każdą linijkę w przepisie, abyś nie musiał niczego przypuszczać i przez to niszczyć swojej pracy.

- Tak, sir - odparł Harry i pomyślał, że to naprawdę dobra rada. Snape powinien powiedzieć mu to na pierwszym roku. Zaoszczędziłoby mu to wielu kłopotów z powodu zmarnowanych eliksirów. - No więc potrzebuję skorupy kraba ognistego. Czy mam taką?

- Nie, ale ja mam - powiedział Snape i sięgnął pod stół. Wyciągnął czarną, perłową muszlę wielkości dużego kafla, pokrytą czerwonymi, żółtymi i niebieskimi kamieniami szlachetnymi.

- Wow - powiedział Harry z podziwem.

- Jest niezwykle drogocenna i rzadka - oświadczył Mistrz Eliksirów, ostrożnie stawiając skorupę na stole. - Jeżeli ją upuścisz, to skręcę ci kark, czy to jasne? - Harry pokiwał głową. Nie miał wątpliwości, że Snape mógłby to zrobić. - Dobrze. A teraz postaw ją na ogniu i postępuj zgodnie z instrukcjami.

Harry ostrożnie owinął dłonie wokół skorupy i odwrócił się w stronę płomienia, modląc się w duchu, żeby jej nie upuścić. Udało mu się bezpiecznie umieścić ją nad ogniem, po czym wziął głęboki oddech, a następnie dokładnie przeczytał trzy kolejne punkty instrukcji. Potrzebował stu gramów piór memortka i pół litra smoczej krwi, aby je w niej zagotować. Wziął do ręki słoik z piórami.

- I to ma być dokładnie sto gramów, Potter - powiedział Snape, stojący dokładnie po drugiej stronie stołu i obserwujący każdy jego ruch. - Nie dziewięćdziesiąt dziewięć, nie sto jeden, tylko sto.

- Tak, sir. - Harry odważył pióra na swojej mosiężnej wadze i wsypał je do rozgrzanej skorupy. Następnie odmierzył pół litra smoczej krwi i także wlał ją do naczynia.

- Musi się gotować przez trzy godziny i powinieneś zmniejszać ogień o dziesięć procent co pół godziny, dopóki nie zacznie wrzeć - powiedział Snape, a Harry pokiwał głową, spoglądając na pergamin. - Zaklęcie, którym będziesz mógł to zrobić, znajdziesz w przepisie. Teraz możesz zając się szatkowaniem śledziony żaberta.

- Dobrze. - Harry zajrzał do skorupy, aby upewnić się, że mikstura się gotuje. I tak w istocie było, ale unosił się z niej okropny, podobny do zgniłych owoców smród. - Kto to wymyślił?

- Hmm? - zapytał niewyraźnie Snape.

Harry sięgnął po słoik ze śledzionami.

- Chodzi mi o to, kto to odkrył? I w jaki sposób to odkrył?

- Wszystkie te składniki mają magiczne właściwości. To kwestia eksperymentowania.

- To rozumiem - powiedział Harry, łapiąc nóż i tnąc śledzionę. - Ale skąd wiesz, z czym eksperymentować? Czy myślisz po prostu: "Och, co za cudowny magiczny ptaszek, oskubię go i wrzucę jego pióra do skorupy kraba ognistego, a potem dodam pół litra smoczej krwi i zobaczę, co się wydarzy i mam nadzieję, że nie wybuchnie mi to w twarz i nie pozostawi na niej oparzeń trzeciego stopnia".

Snape wydał z siebie coś, co przypominało śmiech i był to tak niezwykły dźwięk, że Harry upuścił swój nóż. Snape opanował się i spojrzał na niego z rozbawieniem.

- Wynajdowanie eliksirów to proces pełen prób i błędów. I w niektórych przypadkach przynoszący także śmierć lub chwałę.

Harry rozważył to.

- A czy ty wynalazłeś kiedyś jakiś eliksir?

- Stworzyłem w przeszłości kilka antidotów.

- Naprawdę? - Harry był pod wrażeniem. - To wydaje się skomplikowane.

Usta Snape'a ułożyły się w krzywy uśmieszek

- Nie jest takie, kiedy najpierw tworzysz trucizny.

Harry gapił się na Snape'a z opadniętą szczęką i nie wiedział, co powiedzieć.

- Kilka z nich uwarzysz pod koniec tygodnia - powiedział Snape i zmrużył oczy, kiedy spojrzał w dół na dłonie Harry'ego. - Na litość Merlina, chłopcze, przepis mówi, abyś posiekał śledzionę, a nie zamienił ją w miazgę!

Harry zagryzł wargę i spojrzał na krwawy bałagan, który zrobił na stole.

- Daj mi to, pokażę ci. - Snape okrążył stół i zatrzymał się tuż za nim. Stał tak blisko, że Harry czuł ciało mężczyzny przyciśnięte do swojego własnego i nagle uderzyły w niego wspomnienia z poprzedniej nocy.

Snape odsunął zniszczoną śledzionę na bok i wziął nową.

- Siekanie odbywa się przy pomocy nadgarstka, Potter. - Snape zacisnął rękę na jego dłoni i Harry przypomniał sobie sposób, w jaki mężczyzna zaciskał dłoń na jego penisie. A jego penis także to pamiętał i teraz zaczął napierać na spodnie.

- Poruszaj nadgarstkiem w górę i w dół, tak, właśnie tak - mówił Snape, a jego głos ściszył się, kiedy oddech musnął ucho Harry'ego. Mężczyzna prowadził jego rękę, a Harry potrafił myśleć tylko o tej dłoni poruszającej się w górę i w dół na jego członku.

Oblizał wargi i spojrzał w bok, tak że jego twarz znalazła się nagle niezwykle blisko twarzy Snape'a. W tej chwili jego poczynaniami kierował jedynie instynkt i ten instynkt - albo i penis, Harry nie był tego pewien - powiedział mu, że to idealna okazja, aby pocałować Snape'a. I zrobił to.

Przycisnął usta do ust mężczyzny i wysunął czubek języka, aby polizać jego dolną wargę. Po chwili wahania Snape rozchylił usta i zezwolił mu na wtargnięcie. Kiedy tylko Harry poczuł drugi język, drażniący jego własny, upuścił nóż i złapał palcami dłonie mężczyzny. Ich skóra była śliska od krwi.

Po kilku delikatnych pieszczotach ust i ruchach języka, Snape przerwał pocałunek. Oblizał wargi, a Harry zrobił to samo, jednak z większym ociąganiem. Nie był pewien, czy mężczyzna nie rozzłości się za to.

- Kto by pomyślał, że manipulowanie zakrwawioną śledzioną rozbije tę resztkę kontroli, która ci jeszcze pozostała, Potter - powiedział złośliwie Snape.

Harry uśmiechnął się,

- Mam szesnaście lat, sir. Może mnie podniecić manipulowanie czymkolwiek, jeżeli przyciskasz do mnie swojego penisa.

- Rozumiem - odparł Snape i przysunął się jeszcze bliżej, a Harry poczuł coś twardego, wbijającego mu się w plecy. - Ale myślałem, że już o tym rozmawialiśmy.

- Tak - westchnął chłopak. - Jest czas na naukę i czas na zabawę. Podejrzewam, że nie możesz zrobić kolejnego wyjątku?

- Nie, kiedy warzysz tak delikatną miksturę, jak Veritaserum. Zabawa może poczekać. Sugeruję, abyś skupił się na pracy, jeżeli nie chcesz poszatkować sobie palców. Ten nóż jest tak zaczarowany, aby był ostry jak brzytwa.

- W porządku. - Harry po raz ostatni potarł nosem i ustami o szyję mężczyzny, aby głęboko wciągnąć w nozdrza jego zapach, a następnie przeniósł swoją uwagę z powrotem na stół. Snape uwolnił go, ale stanął tuż obok, a Harry kontynuował siekanie śledziony, stosując się do jego uwag. Chłodne poczucie winy, które czuł wcześniej znikło, zastąpione gorącą obietnica późniejszej zabawy. Miał trudności, żeby pamiętać o swoim planie, kiedy czuł ciało Snape'a tuż obok siebie i jego smak na swoich wargach.

CDN

Beta: Kaczalka :*

Część 7

Harry czekał, aż Mistrz Eliksirów skończy kolację i odłoży nóż i widelec, po czym rzucił zaklęcie, aby wyczyścić talerze. Snape znowu gotował i znowu zrobił gulasz. Poza tym, dzień minął Harry'emu całkiem dobrze. Rano warzyli eliksir, a następnie przenieśli się do biblioteki, aby poćwiczyć zaklęcia obronne i pomniejsze klątwy i zakończyli popołudnie udaną sesją oklumencji.

I teraz nadszedł czas na kolejną lekcję obrony, a Harry całkiem dobrze pamiętał, co wydarzyło się pod koniec poprzedniej. Snape wspomniał rano o "porze na zabawę" i Harry miał nadzieję, że dotrzyma słowa.

- Sir?

- Tak?

- Gotujesz odkąd się tu zjawiłeś i to wydaje się niesprawiedliwe, że sam musisz się tym zajmować, dlatego to ja mogę jutro przygotować kolację. Naprawdę nie będzie to dla mnie kłopot.

Snape odchylił się na krześle i spojrzał na Harry'ego podejrzliwym wzrokiem.

- Możesz po prostu przyznać, że nie smakuje ci mój gulasz.

- Smakuje mi! - odparł szybko Harry. Zbyt szybko, wnioskując z uniesionej brwi mężczyzny. - To naprawdę dobry gulasz. Tylko że jedzenie go codziennie staje się nieco monotonne.

- A więc w tym tkwi problem - powiedział z satysfakcją Snape. - Prosty, przyzwoity posiłek nie jest wystarczająco dobry dla Harry'ego Pottera. Oczekujesz pięciodaniowej kolacji. W takim razie czeka cię ogromne rozczarowanie, Potter. Nie mam zamiaru rozpieszczać cię tak, jak twoi mugolscy krewni. Tutaj będziesz jadł to, co dostaniesz.

Harry gapił się na Snape'a przez chwilę, po czym wydał z siebie zduszony śmiech.

- Merlinie, nie masz o niczym pojęcia - powiedział, kręcąc głową. - Nieważne - dodał łagodniej. - Twój gulasz jest dla mnie wystarczająco dobry.

Ta odpowiedź nie usatysfakcjonowała mężczyzny, który przysunął się bliżej i wbił Harry'ego w krzesło swoim mrocznym spojrzeniem.

- Jesteś beznadziejny w nauce eliksirów, Potter. Co mogłoby mnie zapewnić, że potrafisz gotować i nie spalisz tej kuchni, a wraz z nią całego domu?

Harry odwrócił głowę, wpatrując się w blat stołu i próbując powstrzymać gorący płomień gniewu, który opanował jego ciało.

- Gotowałem trzy posiłki dziennie, od kiedy skończyłem osiem lat. Moja ciotka mnie do tego zmuszała i mogę ci powiedzieć, że był to proces pełen prób i błędów i w niektórych przypadkach także niezwykle bliski otarcia się o śmierć lub chwałę. A więc możesz odsapnąć, pewien, że nie spalę tej pieprzonej kuchni!

- Cóż - odparł Snape, krzyżując ramiona. - Jeżeli w tym właśnie przejawiają się twoje talenty, w takim razie proszę bardzo, jutro kuchnia należy do ciebie.

- Świetnie - prychnął Harry, również krzyżując ramiona.

- Świetnie co?

- Świetnie, sir. - Harry odkrył nagle, że ciężko jest mu sobie przypomnieć, co lubił w Snapie.

- Spróbuj zachowywać się dojrzale - powiedział Snape, tak jakby cała wina leżała po stronie Harry'ego. - W tym domu obowiązują pewne zasady. Jedną z nich jest to, że masz zwracać się do mnie z szacunkiem.

Harry miał dosyć. Zerwał się z krzesła.

- Slytherin traci pięć punktów, sir, za to, że jest pan takim pieprzonym, ślepym, ignoranckim łajdakiem!

Wybiegł z kuchni zanim Snape zdążył odpowiedzieć i z głośnym hukiem zatrzasnął za sobą drzwi.

Zdecydował, że równie dobrze może teraz zejść do piwnicy, ponieważ nadszedł czas na dodanie do eliksiru sproszkowanego korzenia mimozy. Dotarłszy do laboratorium skontrolował gotującą się na ogniu miksturę, ponownie sprawdził instrukcje i dodał korzeń. Ostrożnie zamieszał wywar i obserwował, jak zmienia barwę z ciemnoczerwonej na jasnożółtą.

- Wolniej, Potter, albo ją zniszczysz.

Harry nie spojrzał w górę, ale poszedł za radą Snape'a.

- Może pan teraz zacząć na mnie wrzeszczeć, sir. A czemu nie da mi pan szlabanu? Wyszoruję stoły i podłogę bez użycia magii. Zawsze miał pan do tego słabość.

- To nie będzie konieczne - odparł Snape, przechodząc przez pomieszczenie i zatrzymując się obok niego. - Nawet mnie to rozbawiło. Jesteś pierwszym studentem, który kiedykolwiek odważył się odebrać mi punkty. Uważam, że to niezwykle orzeźwiające.

- Cóż, zasłużyłeś sobie na to - wymamrotał Harry, wyjmując chochlę z wywaru.

- Tak uważasz? Nie jestem jedynym, który pozwolił, aby emocje przejęły kontrolę nad językiem. - Harry zacisnął szczęki i nie odpowiedział. - Do tej pory mogłem polegać na obrażaniu twoich przyjaciół. Podejrzewam, że mogę dodać wspominanie twoich krewnych do listy rzeczy, które sprawiają, że tracisz nad sobą panowanie. - Harry zmarszczył brwi i spojrzał w końcu na mężczyznę. - I nadal będę obrażał twoich przyjaciół i wspominał krewnych, dopóki nie nauczysz się kontroli nad sobą - dodał Snape, ale jego głos był łagodny i dziwnie rzeczowy.

- Co? Chwila, czy ty mnie testowałeś? - zapytał Harry, zdezorientowany.

- Możesz to nazywać testowaniem. Ja uważam to za kolejną lekcję, której musisz się nauczyć.

Harry zamrugał. Snape celowo go podjudzał. Co za drań. Ale wiedza, dlaczego mężczyzna to robił sprawiła, że Harry poczuł się lepiej.

- Jesteś rozpuszczonym, niegrzecznym chłopczykiem - Snape wyszeptał do jego ucha. - Jesteś żałosną podróbką czarodzieja. Jesteś dziwadłem. - Harry upuścił chochlę, czując gotującą się w piersi wściekłość. - Przetrzymaj to, Potter. Nie trać panowania - dodał mężczyzna i owinął ramię wokół jego pasa. - Jesteś zwykłą ladacznicą, przypomnij sobie, jak błagałeś mnie wczorajszej nocy, abym dotknął twojego penisa.

- Kurwa - sapnął Harry, zaciskając oczy. - Kurwa, to jest trudne.

- Oddychaj. Skup się na oddychaniu. Skup się na swoim ciele. Nie pozwól, aby było spięte. - Snape przyciągnął Harry'ego do swojej klatki piersiowej i musnął wargami jego policzek, by następnie przesunąć je na szyję. - Nie zasłużyłeś na takie zainteresowanie ze strony swoich przyjaciół. Nie zasłużyłeś na to, aby ludzie tak ci nadskakiwali.

Harry oparł czoło o ramię mężczyzny i zaczął brać głębokie, drżące oddechy. Snape przesunął dłonie w dół jego pleców, składając delikatne pocałunki tuż pod jego uchem.

- Czy naprawdę uwierzyłeś, że kiedykolwiek przyjmę cię na swoje lekcje w przyszłym roku, Potter? Takiego głupiego chłopaka jak ty, który nie potrafi nawet uwarzyć mikstury nasennej bez pomocy trzymającego go za rączkę profesora? Nie, przez całe lato będę cię wykorzystywał do przygotowywania dla mnie eliksirów, a później z przyjemnością pozbędę się ciebie jak wczorajszej gazety.

Harry podniósł wzrok, dysząc ciężko. Snape brzmiał tak, jakby mówił to śmiertelnie poważnie.

- Oddychaj, Potter - powiedział mężczyzna, uśmiechając się lekko. - Łatwiej cię rozdrażnić, niż smocze pisklę.

- Ale jak mam pozostać spokojny, kiedy tak mnie obrażasz? - Harry zagryzł wargę, czując jak gniew odpływa, ponieważ Snape był teraz cicho i patrzył na niego nic niemówiącym wzrokiem. - Założę się, że ty nie potrafiłbyś pozostać spokojny, jeżeli to ja zacząłbym obrażać ciebie.

- Czy to wyzwanie, Potter?

- Tak - odparł Harry, uśmiechając się szeroko. Czuł się już lepiej. - Założę się, że nie będziesz potrafił pozostać spokojny, jeżeli odwrócimy role.

Snape uśmiechnął się kpiąco.

- Pokaż, na co cię stać. Nie powstrzymuj się.

- Dobrze. Ale nie możesz odebrać mi punktów, cokolwiek powiem.

- Masz moje słowo.

Uśmiech Harry'ego poszerzył się. Owinął jedno ramię wokół szyi mężczyzny, przylegając wygodnie do jego ciała.

- Jesteś brzydki. Naprawdę brzydki. Masz wielki nos i tłuste włosy.

Snape wyglądał na znudzonego.

- Dalej, Potter. Stać cię na więcej.

Harry prychnął i zastanowił się nad tym, czego jeszcze mógłby użyć.

- I jesteś okropnym nauczycielem. Jesteś absolutnie najgorszym nauczycielem, jakiego kiedykolwiek miałem. Jesteś gorszy nawet od Lockharta, a on był kompletnym kretynem.

Snape przechylił głowę, wciąż wyglądając na znudzonego. Jego oddech nie przyspieszył nawet odrobinę. Harry uniósł rękę i przycisnął palec do tego punktu na szyi, w którym mierzy się puls. Był spokojny i regularny.

- Jesteś Śmierciożercą. Założę się, że z przyjemnością ofiarowałbyś mnie Voldemortowi. - Harry poczuł niewielkie przyspieszenie tętna na wzmiankę o Voldemorcie i przypomniał sobie, że Snape nie lubi słyszeć tego imienia. A więc, naturalnie, zdecydował, że użyje go ponownie. - Założę się, że podobało ci się torturowanie i zabijanie dla Voldemorta. Założę się, że uwielbiałeś, kiedy cię pieprzył. Czy to dlatego do niego dołączyłeś?

Puls mężczyzny przyspieszył gwałtownie, osiągając niemal zawrotne tempo i Harry zamknął usta. Ale wtedy Snape wziął jeden głęboki oddech i jego tętno wróciło do normy. Harry zagryzł wargę, zastanawiając się, czy nie posunął się za daleko.

- Czy to wszystko, Potter? - zapytał Mistrz Eliksirów.

- Tak, tak myślę.

- Jeżeli nie czułbyś mojego pulsu, to czy mógłbyś zauważyć jakiekolwiek oznaki moich osobistych uczuć spowodowanych twoimi obraźliwymi słowami?

Harry zastanowił się nad tym. Twarz mężczyzny pozostała obojętna, nawet na wspomnienie o Voldemorcie.

- Nie, chyba nie. W jaki sposób udaje ci się pozostać takim spokojnym?

- Ponieważ, Potter, słuchanie prawdy nie jest w stanie za bardzo mnie zdenerwować.

Harry poczuł się tak, jakby ktoś nagle chlusnął mu w plecy wiadrem lodowatej wody. Odwrócił wzrok i spuścił głowę, ale Snape położył palec pod jego brodą i uniósł mu twarz.

- Wpadam w złość tylko wtedy, kiedy ludzie mnie okłamują, albo gdy mali chłopcy postanawiają ignorować zasady - powiedział mężczyzna i musnął wargami usta Harry'ego. Ten dotyk był taki znajomy i kojący, że Harry postanowił nie myśleć o prawdzie ukrytej za niektórymi rzeczami, które powiedział. Już od dawna wiedział, że Snape był Śmierciożercą. Oczekiwanie, że mężczyzna nigdy w życiu nie zrobił niczego okropnego było głupie. Po prostu nie chciał o nich wiedzieć.

Język Snape'a wśliznął się pomiędzy wargi Harry'ego, który pozwolił mu pogłębić pocałunek. Zamknął oczy i przylgnął do Snape'a, penetrującego językiem jego usta. Ale po chwili mężczyzna odsunął się i spojrzał na niego, lekko unosząc kąciki ust, co wyglądało niemal tak, jakby się uśmiechał.

- Dzisiaj wieczorem czeka nas jeszcze jedna lekcja - oświadczył Snape nauczycielskim tonem.

- Tak. A później będzie czas na zabawę? - zapytał Harry, czując się niezwykle zuchwale po tym, jak Snape go pocałował.

- O tak. I uważam, że powinniśmy dodać nową regułę do twoich lekcji obrony.

- Jaką regułę?

- Albo raczej nagrodę. Dla wygranego. Aby bardziej cię zmotywować.

Harry prychnął.

- Co będzie nagrodą?

- Przegrany może zrobić dla zwycięzcy fellatio - powiedział Snape, a jego oczy zmrużyły się, błyskając rozbawieniem.

Harry miał przez chwilę pustkę w głowie, kiedy próbował zrozumieć, co może oznaczać to słowo.

- Co?

- Fellatio, Potter - powtórzył Snape, kręcąc głową. - Miłość francuska. Stosunek oralny.

- Och. - Oczy Harry'ego rozszerzyły się. - Masz na myśli, że jeśli wygram, to mi obciągniesz?

- Jeżeli ty wygrasz, to owszem. Tak właśnie zrobię. Oczywiście, jeżeli ja wygram, to oczekuję, że ty zrobisz to samo dla mnie.

- Myślę, że mógłbym - wyszczerzył się Harry, czując podrażniającą jego wnętrzności ekscytację. Propozycja Snape'a spodobała się także jego penisowi, który drgnął entuzjastycznie w spodniach. - W porządku.

- Dobrze. Masz jedną minutę. - Snape uwolnił go i odsunął się. Harry już niemal odwrócił się do niego plecami, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie wczorajszą noc i opuścił kuchnię bokiem, mając oko na Snape'a, który wydawał się całkiem zadowolony z jego dziwnego chodu.

Kiedy znalazł się na korytarzu, dotarło do niego, że znowu musi działać nieprzewidywalnie. Wejście na górę byłoby teraz zbyt oczywiste, a więc wśliznął się do biblioteki. Zgasił światła, rzucił na siebie Zaklęcie Nocnych Oczu, a następnie Zaklęcie Wykrywające na drzwi, którego Snape nauczył go wcześniej - ostrzeże go przed każdym intruzem, który przez nie przejdzie.

A później czekał, z Klątwą Paraliżującą na końcu języka. Nie chciał popełnić tego samego błędu, co poprzedniej nocy. Tym razem chciał wygrać. Snape ssący jego penisa, dokładnie tak, jak robił to w tym wspomnieniu, które Harry zobaczył, był prawdopodobnie najbardziej podniecającą rzeczą, o jakiej kiedykolwiek słyszał.

Zaklęcie Wykrywające wydało głośny, alarmujący dźwięk, kiedy drzwi się otworzyły.

- Torustitum! - wrzasnął Harry, kierując różdżkę na wkradającą się do pokoju postać. Jednak jego klątwa w ogóle nie dosięgła Snape'a.

Mężczyzna rzucił na siebie jakieś Zaklęcie Tarczy, ale było ono o wiele jaśniejsze, niż jakiekolwiek, które Harry widział do tej pory, przypominało promienie słoneczne odbijające się w zwierciadle. Czerwony promień światła z różdżki Harry'ego odbił się od niej i poleciał z powrotem do niego z podwójną prędkością, trafiając go w klatkę piersiową.

- Kurwa! - krzyknął, upadając na podłogę. - Co to było?

- To, panie Potter, było Lustrzane Zaklęcie Tarczy - powiedział Snape, spoglądając na niego z góry. - Podejrzewam, że nie jesteś z nim zaznajomiony.

- Nie. Znam tylko zwykłe Zaklęcie Tarczy.

- To jest znacznie bardziej potężne. Odbija na rzucającego wszystkie rodzaje zaklęć. I jest także o wiele trudniejsze do opanowania. - Snape kucnął obok Harry'ego. - Dobra robota z Zaklęciem Wykrywającym.

Harry uśmiechnął się z powodu komplementu, jakim obdarzył go mężczyzna, pomimo tego, że przegrał kolejną rundę i nie był to powód do radości.

- Nauczysz mnie Lustrzanego Zaklęcia Tarczy?

- Oczywiście, w odpowiednim czasie. Potrzeba do tego olbrzymiej mocy. Chcę, abyś potrenował najpierw inne zaklęcia.

- Po prostu nie chcesz, żebym wygrał - powiedział Harry, drażniąc się z mężczyzną.

Snape uśmiechnął się krzywo.

- Chce po prostu odebrać swoją nagrodę. Pamiętasz o naszej nowej regule, prawda?

- O tak - odparł Harry. Pamiętał ją całkiem dobrze. Przegrał. I teraz musiał obciągnąć Snape'owi. Musiał wziąć w usta jego penisa. W pokoju stało się nagle o kilka stopni goręcej i Harry poczuł spływający mu po czole pot.

- Dobrze. - Snape podniósł się, usiadł na jednym ze skórzanych foteli, rozsunął nogi i skierował różdżkę na Harry'ego. - Finite Incantatem.

Pokój pogrążył się w ciemności, a Harry odzyskał kontrolę nad swoim ciałem. Zanim usiadł, przeszukał dłońmi podłogę wokół siebie.

- Sir? Czy może pan zapalić światło?

- Nie. - Głos Snape'a dobiegł gdzieś z lewej strony. - Będziesz musiał użyć pozostałych zmysłów. Pomyśl o tym jak o kolejnej lekcji.

Harry zaczął pełznąć w stronę, z której dochodził głos Snape'a, przesuwając się powoli, centymetr po centymetrze, aż poczuł pod palcami czubek jego buta.

- Chcesz, żebym zrobił to... ee... teraz?

- Tak, Potter. Właśnie teraz.

Harry usiadł, przesuwając dłońmi po łydkach Snape'a, aż dotarł do jego kolan, co sprawiło, że wydał z siebie głębokie westchnienie. Następnie umościł się pomiędzy jego nogami, przesuwając ręce wzdłuż jego ud. Był teraz otoczony Snape'em, otoczony ciepłem jego ciała, zapachem, opleciony jego nogami. Tak wiele bodźców w spowijającej go ciemności.

Harry przesunął dłoń wyżej i wyczuł twardą, gorącą erekcję. Cofnął się, przestraszony. Wyglądało na to, że Snape był przygotowany na działanie Harry'ego. W ciemności rozległo się parsknięcie mężczyzny.

W porządku. Potrafi to zrobić. Widział to w swoich magazynach. Nie wydawało się zbyt trudne. Trzeba go po prostu wziąć do buzi i zacząć ssać. Oblizał wargi, przesunął dłoń, ponownie dotykając twardej erekcji mężczyzny i opuścił głowę. Penis Snape'a drgnął pod jego palcami i Harry wciągnął w nozdrza ciężki zapach piżma i podniecenia. Ściągnął napletek i musnął wargami główkę. Była gładka. Wilgotna. Kiedy odważył się wysunąć język, poczuł maleńką, słoną kroplę spermy.

- Uważaj na zęby - powiedział Snape, a jego głos był tak samo opanowany, jak zawsze. Poczuł palce mężczyzny wplatające mu się we włosy i zatrzymujące się na czubku jego głowy. - Weź go tak głęboko jak zdołasz.

Harry otworzył usta i zaczął ssać główkę. Wydawała się niezwykle gorąca, kiedy obmywał ją językiem. Obciągał palcami trzon penisa, wsuwając go głębiej w swoje usta.

- Właśnie tak - mruknął Snape, brzmiąc tak, jakby odrobinę brakowało mu tchu. - Głębiej. - Dłoń mężczyzny naparła mocniej na głowę Harry'ego.

Chłopak bardziej rozsunął jego spodnie i odsłonił jądra. Zaczął je ściskać w tym samym rytmie, w jakim przesuwał dłonią po twardym członku i wsunął go jeszcze głębiej w swoje usta. Ssał, przesuwając językiem w górę i w dół, a jego głowa podnosiła się i opadała. Palce Snape'a zacisnęły się mocniej w jego włosach, a z gardła wydobyło się ochrypłe westchnienie.

Harry stwierdził, że podoba mu się to, co robi. Ssanie pulsującego penisa Snape'a było niesamowicie intymnym doznaniem. Otaczająca go ciemność pomagała mu to odczuwać. Nie istniało nic, poza zapachem podniecenia Snape'a i jego penisem wsuwającym się do ust Harry'ego i wysuwającym z nich.

Mistrz Eliksirów wydał z siebie kolejne westchnienie, tym razem bardziej gardłowe i Harry uśmiechnął się, pomimo pełnych ust. Zaczął ssać mocniej, obciągać szybciej, drażnić dłonią jądra i pozwalał, aby Snape prowadził jego głowę w górę i w dół, aby sprawował nad nim kontrolę, aby go wykorzystywał, wykorzystywał jego usta.

Penis Harry'ego był twardy jak skała i pocierał o spodnie. Z jego ust wyrwał się jęk i przesunął się nieco, próbując znaleźć wygodniejszą pozycję.

- Nie waż się dotknąć siebie - powiedział Snape. Teraz już zdecydowanie brzmiał tak, jakby brakowało mu tchu. - Zajmę się tobą później.

Ta obietnica odnowiła entuzjazm Harry'ego i zaczął ssać tak mocno, iż w jego policzkach zrobiły się wgłębienia, a główka penisa mężczyzny uderzyła w jego gardło. Snape wydawał się być tak olbrzymi w jego ustach, tak potężny i Harry musiał przyznać, że podoba mu się to uczucie.

- Tak, prawie - wydyszał Snape, a jego głos był niezwykle łagodny i obcy. - Prawie.

Penis mężczyzny zaczął pulsować i Harry wsunął go jeszcze głębiej, a wtedy jego usta zostały zalane słonym nasieniem Snape'a. W pierwszej chwili Harry nie wiedział, co powinien zrobić, ale zdecydował, że dalej będzie ssał i przełykał, skoro Snape nie kazał mu robić czegoś innego. Smak jego spermy przyprawiał Harry'ego o zawrót głowy i osiadał na jego języku, ale nie przeszkadzało mu to. Podobało mu się to, że mu obciągnął, że Snape doszedł dzięki niemu.

- Potter - mruknął Snape, kiedy ostatnia struga spermy spłynęła w jego gardło. - Wystarczy.

Harry wyjął penisa ze swoich ust, oblizał wargi i odsunął się, zastanawiając się, czy zadowolił mężczyznę.

- Chodź tutaj. - Snape pociągnął go za koszulę, zmuszając do podniesienia się i Harry wspiął się na jego kolana, siadając na nich okrakiem.

- Było dobrze? - zapytał z wahaniem.

- To był twój pierwszy raz, prawda? - zapytał Snape, a jego głos znów był opanowany.

- Tak.

- Twoje umiejętności wymagają podszkolenia, ale entuzjazm jest inspirujący. - Snape objął Harry'ego za szyję i przyciągnął go do pocałunku.

- Podobało ci się? - Harry oddał pocałunek, uśmiechając się w jego usta.

- Tak, Potter. Podobało mi się. - W głosie mężczyzny brzmiało zadowolenie i Harry zaczął ocierać się o jego pierś, ponownie go całując.

- Mnie też się podobało - wyszeptał tak, jakby dzielił się sekretem. - I to bardzo.

- To dobrze. Podejrzewam, że w ciągu nadchodzących dni będziesz to robił wiele razy.

- Wygram - odparł Harry, czując się urażony. - Już niedługo. I wtedy to ty będziesz ssał mojego penisa.

- Zobaczymy. - Snape pocałował go ponownie, drażniąc językiem jego wargi. - Myślę, że masz pewien problem, który wymaga natychmiastowej uwagi.

Ręka Snape'a ześliznęła się wzdłuż klatki piersiowej Harry'ego i rozpięła jego spodnie, rozchylając je. A potem silne, smukłe palce odnalazły jego erekcję i uwolniły ją ze spodni.

- Merlinie, tak - jęknął Harry i wepchnął swój język w usta mężczyzny, zaciskając ręce na jego ramionach. Biodra zaczęły mu podrygiwać, zmuszając Snape'a do tego, aby szybciej poruszał dłonią.

Ich pocałunek stał się bardziej dziki, zęby Snape'a wgryzały się w wargi Harry'ego, który był tak podniecony faktem, że Snape doszedł w jego usta, że wystarczyło tylko pięć pociągnięć, aby poczuł, jak zalewa go fala spełnienia. Zaczął jęczeć, ssąc w swoich ustach język Snape'a jako marny substytut jego penisa i doszedł długimi strugami, a wprawna dłoń mężczyzny wyciągnęła z niego orgazm.

- Kurwa - wysapał, odrywając się od ust Snape'a. - Kurwa, jak dobrze. - Oparł się o mężczyznę, przyciskając wargi do jego policzka. Skóra była gładka i ciepła, z ledwie wyczuwalnym zarostem. Usta Snape'a pieściły szyję Harry'ego, podczas gdy mężczyzna wypuścił z uścisku jego zwiotczałego penisa.

- Tak świetnie potrafisz posługiwać się dłońmi - powiedział Harry, owijając ramiona wokół szyi Snape'a. - Uwielbiam, kiedy mnie tak dotykasz.

I wtedy to poczuł. Wrażenie, jakby przyciśnięte do jego szyi usta Snape'a rozciągnęły się w uśmiechu. Sam dotyk, ale Harry wiedział, co to było.

- Uśmiechnąłeś się - powiedział z triumfem w głosie.

- Z pewnością nie. - Snape brzmiał na oburzonego i Harry zaczął się śmiać. Mężczyzna zignorował go. - Nadszedł czas, aby zajrzeć do twojego eliksiru. Wciąż potrzeba kilku godzin pracy, żeby go skończyć. Włącz światła.

- Ee... Nie mam różdżki.

Snape wydał z siebie odgłos dezaprobaty.

- Ty głupi chłopaku. Nigdy, przenigdy nie rozstawaj się ze swoją różdżką.

- Byłem trochę rozkojarzony - odparł Harry, chociaż wiedział, że Snape ma rację.

- To nie jest żadne wytłumaczenie. Od tej pory masz mieć ze sobą różdżkę zawsze i w każdej sytuacji. Tak, Potter, nawet kiedy będziesz ssał mojego penisa.

Harry parsknął śmiechem.

- Uwielbiam, kiedy mówisz "penis".

- Och, zejdź ze mnie, ty nieznośny dzieciaku - warknął Snape, ale Harry wiedział, że wcale nie jest zły. To było dziwne, że znał go już tak dobrze, iż potrafił wychwycić takie różnice. Po raz ostatni przycisnął usta do warg mężczyzny, bardzo mocno i ześliznął się z jego kolan, wciąż chichocząc.

Przestał się jednak śmiać, kiedy Snape kazał mu szukać różdżki na czworakach i do tego w ciemności.

CDN

Część 8

Jakiś czas później, przyciśnięci do siebie, leżeli nadzy na łóżku Snape'a. Ich kończyny były splątane, a twarde penisy błagały o spełnienie.

Harry był już blisko, tak blisko, iż zaczął mocniej podrzucać biodrami. Przywarł ustami do warg Snape'a, jak gdyby chciał go pożreć. Ręka mężczyzny wędrowała po jego plecach, zsuwając się coraz niżej i niżej, aż w końcu musnęła tyłek.

I wtedy jeden z palców wsunął się pomiędzy jego pośladki i nacisnął na wejście. Uczucie było takie ekscytujące i zakazane, że Harry doszedł ze zduszonym krzykiem. Snape nadal pieścił jego wejście i drażnił je, tak że chłopak pomyślał, iż z powodu zalewających jego ciało gwałtownych fal orgazmu za chwilę chyba zwariuje.

- Merlinie - wydyszał w usta Snape'a. Ręka mężczyzny wycofała się i Harry poczuł, że Mistrz Eliksirów przyspieszył swoje ruchy, a jego twardy penis ocierał się o pokryty spermą brzuch Harry'ego. Przywarł do Snape'a, przyciągając go do siebie tak blisko jak potrafił. Chciał poczuć ten moment, kiedy mężczyzna dojdzie, chciał wiedzieć jak to odczuwa. Chciał wiedzieć czy Snape'owi podoba się to tak bardzo jak jemu.

Snape zacisnął powieki, a jego brwi zmarszczyły się i Harry poczuł gorące nasienie rozlewające się po jego skórze. Snape, drżąc, ścisnął go mocniej i było już po wszystkim.

Harry dyszał i obserwował, jak Mistrz Eliksirów otwiera oczy. Uśmiechnął się do mężczyzny, który w odpowiedzi uniósł kącik ust.

To był dobry wieczór. Idealny wieczór. Po oralnej przygodzie w bibliotece spędzili dwie godziny w laboratorium, po czym Snape kazał Harry'emu pójść ze sobą. Szybko odnaleźli drogę do sypialni mężczyzny i tym razem Harry nie wahał się, kiedy Snape powiedział mu, żeby się rozebrał i dołączył do niego.

- To było miłe - powiedział Harry, kiedy mężczyzna uwolnił się z jego uścisku. Przeciągnął się, czując się zrelaksowany i usatysfakcjonowany.

- Hmm. - Zabrzmiało to jak potwierdzenie i sprawiło, że chłopak uśmiechnął się szerzej.

Nie był tak zmęczony, jak poprzedniej nocy i nie czuł się śpiący. Obserwował więc Snape'a, obserwował te czarne oczy obserwujące jego.

- Muszę przyznać, że nigdy nie brałem cię za pederastę, Potter - powiedział Snape, a w jego głosie zabrzmiała nuta ciekawości.

- Za kogo? - Harry odsunął się odrobinę i ułożył wygodniej, podpierając się na łokciu. Ich nogi nadal były splatane, ale w ogóle mu to nie przeszkadzało.

- Za homoseksualistę.

Harry zamrugał.

- Ale ja nie jestem homoseksualistą.

Snape wybuchnął śmiechem, częściowo chowając twarz w poduszkę.

- Oczywiście, że nie, Potter. Właśnie dlatego ssałeś mojego penisa niecałe trzy godziny temu. Właśnie dlatego leżysz nago w łóżku z mężczyzną. Ponieważ nie jesteś homoseksualistą.

Policzki Harry'ego zapłonęły.

- Tak naprawdę to jeszcze o tym nie myślałem. Lubię robić wszystkie te rzeczy, ale nigdy nie rozważałem tego, czy jestem homoseksualistą.

Snape usiadł, westchnął i potrząsnął głową.

- Zazwyczaj nie omawiam ze studentami ich prywatnych problemów. Jednakże, skoro już tutaj jesteśmy, zobaczymy, co da się zrobić. - Snape oparł dwie poduszki o zagłówek, usiadł podpierając się na jednej z nich, poklepał zapraszająco miejsce obok siebie i odchrząknął. - Niech mi pan powie, panie Potter, od jak dawna skrywa pan seksualne fantazje dotyczące mężczyzn?

Harry wiedział, że Snape drażni się z nim, nawet jeżeli używał swojego najlepszego nauczycielskiego tonu. I normalnie zacząłby się śmiać, ale to nie była normalna sytuacja, ponieważ naprawdę w ogóle nie zastanawiał się nad tą sprawą.

- Nie skrywam niczego takiego - odpowiedział niezwykle cichym głosem. Oparł się o poduszkę, ale nie odważył się spojrzeć na Snape'a.

- A te magazyny homoseksualne trzymasz w pokoju jedynie dla własnej rozrywki?

Harry prychnął.

- Byłem tylko ciekawy. To nic nie znaczy.

- Potter. - Głos Snape'a był cichy, niemal łagodny. - Spójrz na mnie.

Harry skierował wzrok w górę i napotkał zmrużone oczy.

- Po pierwsze, jeżeli kiedykolwiek powiesz komukolwiek, że dałem ci szczerą poradę, to rzucę na ciebie dokładnie każdą klątwę ze "Śmierci przez różdżkę", rozumiesz? - Harry przytaknął, nie będąc pewien, do czego zmierza Snape. - Dobrze. A teraz rada. To całkowicie normalne, że czujesz się zagubiony w związku ze swoimi preferencjami seksualnymi. Jednakże nie przyniesie to nikomu korzyści, a najmniej tobie, jeżeli będziesz zaprzeczał swoim uczuciom. A teraz powiedz mi, Potter, kiedy po raz pierwszy pomyślałeś o seksie z mężczyzną?

- Nie jestem pewien. Jakoś w zeszłym roku, tak myślę. Zagłębiłem się w to bardziej tego lata, przez te magazyny. I przez ciebie.

- Rozumiem. A co sądzisz o dziewczynach?

- W większości uważam je za denerwujące - powiedział szczerze Harry. - A najdziwniejsze jest to, że dopóki nie zacząłem fantazjować o mężczyznach, nigdy tak naprawdę nie myślałem zbyt dużo o seksie. To znaczy w zeszłym roku była taka jedna dziewczyna, ale tylko się całowaliśmy. I nawet nie chciałem robić z nią czegoś więcej. Była bardzo irytująca. A teraz - Harry wskazał na siebie i Snape'a - chyba nie potrafię przestać o tym myśleć.

Snape parsknął.

- Nie sądzę, żeby to wszystko było aż takie dziwne. Odkrywałeś swoje preferencje. I wierzę, że ci się udało.

Harry westchnął.

- A więc jestem homoseksualistą? Po prostu świetnie.

- To nie jest takie straszne, Potter.

- A właśnie, że jest. - Harry potarł palcem bliznę na swoim czole. - Ja już jestem inny. Naprawdę nie potrzebuje kolejnego powodu, aby ludzie gapili się na mnie i obgadywali mnie za plecami.

- Przestań się nad sobą użalać. To do ciebie nie pasuje. - Głos Snape'a brzmiał już jak dawniej. - Jednakże masz rację co do reakcji ludzi. Potrafią być wyjątkowo nieprzychylni takim jak my. Czy powiedziałeś komuś o tym odkryciu?

- Poza tobą? - Harry'emu udało się lekko uśmiechnąć. - Nie.

- I niech tak zostanie.

- Co masz na myśli? - zapytał Harry, marszcząc brwi. - Myślałem, że może powinienem powiedzieć o tym swoim przyjaciołom.

Snape spojrzał w dół, najwyraźniej w poszukiwaniu odpowiednich słów.

- Ludzie zazwyczaj nie lubią homoseksualistów. Nawet osoby, na których ci zależy, mogą cię opuścić, kiedy dowiedzą się o twoich preferencjach.

- Ron i Hermiona nigdy by tego nie zrobili!

Snape uniósł brew.

- Jesteś tego pewien? Czy jesteś absolutnie pewien, że Weasley bez problemu zaakceptuje fakt, że lubisz ssać penisy?

- No dobrze, Ron odpada. Ale Hermiona nie będzie miała nic przeciwko.

- Panna Granger ma rozsądnie funkcjonujący umysł, więc dam jej kredyt zaufania. Ale czy myślisz, że Weasley będzie tak samo rozsądny? Czy wierzysz, że Molly Weasley otworzyłaby dla ciebie swoje ramiona, gdyby wiedziała? Czy sądzisz, że twój ojciec chrzestny krzyczałby z radości, gdyby wiedział, że preferujesz mężczyzn?

Harry zmrużył oczy, czując na plecach zimny dreszcz.

- Nie zaczynaj z tym, proszę.

Snape przesunął się bliżej, a jego ton stał się bardziej natarczywy.

- Niczego nie zaczynam. Po prostu próbuje ci wytłumaczyć, jak działa ten świat, żebyś wiedział, czego się spodziewać, kiedy to lato się skończy, a ty powrócisz do Hogwartu jako "Harry radosny gej". Na świecie jest wielu takich ludzi jak twój ojciec chrzestny, którzy nie mają zbyt dobrego zdania na temat homoseksualistów.

- Nie mieszaj w to Syriusza! - warknął Harry. - Wiem, że go nienawidzisz. Nie musisz mi o tym przypominać.

- Moje uczucia odnośnie twojego ojca chrzestnego nie mają tu nic do rzeczy, Potter. Chociaż raz bądź rozsądny i posłuchaj tego, co do ciebie mówię.

- Właśnie to robię i słyszę tylko, jak obrażasz Syriusza!

Snape odsunął się, a w jego oczach błyszczała złośliwość, tak jakby właśnie zamierzał publicznie skrytykować Harry'ego za schrzaniony eliksir.

- Widziałeś moje wspomnienie. Widziałeś mnie jako nastolatka. Jak myślisz, do kogo należał ten penis? Jak myślisz, skąd znam poglądy Blacka na ten temat?

Harry, zszokowany, otworzył usta i podążył za swoim instynktem, który mówił mu, żeby nigdy nie wierzyć Snape'owi.

- Kłamiesz!

Snape uśmiechnął się krzywo.

- Może powinienem umieścić to wspomnienie w myślodsiewni, żebyś mógł je dokładnie obejrzeć. Masz już doświadczenie w grzebaniu w moich prywatnych myślach.

- Przestań! - wrzasnął Harry, odskakując od Snape'a. Nie rozumiał, dlaczego mężczyzna mówi takie rzeczy o Syriuszu.

- Nie, Potter. Myślę, że nadszedł czas, abyś poznał inną część prawdy o swoim drogim ojcu chrzestnym.

- Zamknij się! - Harry zerwał się z łóżka i na drżących nogach ruszył w kierunku drzwi.

- Twój ojciec chrzestny był podstępnym, zaślepionym, nieodpowiedzialnym, narwanym, aroganckim, nietolerancyjnym łajdakiem!

- Mam to gdzieś! - wrzasnął i odwrócił się w stronę łóżka. Snape wyglądał tak, jakby chciał kogoś przekląć, najprawdopodobniej jego. - Mam gdzieś, czy był właśnie taki. Był wszystkim, co miałem!

Łzy gniewu kłuły go w oczy i niech go szlag trafi, jeżeli pozwoli Snape'owi je zobaczyć. Odwrócił się więc i wymaszerował z sypialni.

- Torustitum! - krzyknął Snape, a chwilę po tym: - Mobilicorpus!

I zanim Harry zdążył zorientować się, co się dzieje, ponownie leżał na łóżku obok Snape'a.

- Puść mnie! - Próbował rzucać się na pościeli, ale jego ciało nie chciało się poruszyć. - Natychmiast mnie puść!

Palce mężczyzny złapały go za brodę i zmusiły, aby na niego spojrzał.

- Jeżeli natychmiast się nie opanujesz, to zmuszę cię do wypicia eliksiru uspokajającego, czy to jasne? - Harry przełknął ślinę i zamknął oczy. Nie chciał patrzeć na Snape'a. - Tak lepiej - powiedział Snape i uwolnił brodę Harry'ego, który od razu odwrócił głowę. - Potter, wiem, co czułeś do swojego ojca chrzestnego i nawet ja nie jestem aż tak bezduszny, aby kontynuować ciskanie ci w twarz jego win. Próbuję ci tylko uświadomić, że nawet osoby, które uważasz za dobre, mogą mieć wyjątkowo paskudną opinię na temat twoich preferencji seksualnych.

Harry wziął głęboki oddech i ponownie otworzył oczy, ale wciąż nie chciał patrzeć na Snape'a.

- Co się wydarzyło? Co Syriusz ci zrobił?

- Finite Incantatem - powiedział Snape, stukając różdżką w pierś Harry'ego. - Nie waż się opuścić tego łóżka dopóki nie skończę. - Harry nie odpowiedział, ale nie poruszył się też, co Snape najwyraźniej uznał za zgodę. - Wiedziałem, że wolę mężczyzn odkąd skończyłem piętnaście lat. Przedyskutowałem to z kilkoma Ślizgonami, o których wiedziałem, że również mają podobne upodobania. Młodszy brat Blacka, Regulus, podsłuchał nas i doniósł twojemu chrzestnemu o swoim odkryciu. - Snape wyciągnął się na plecach obok Harry'ego i chłopak w końcu odwrócił głowę, aby na niego spojrzeć. Mężczyzna nie odwzajemnił spojrzenia, tylko wpatrywał się w sufit. - Wtedy Black użył swojego oczywistego uroku, aby przekonać mnie, iż dzielimy te same preferencje. A ja byłem na tyle głupi, że mu uwierzyłem. Chciałem mu wierzyć. Chciałem wierzyć w to, że jeden z tych idealnych Gryfonów ma równie mroczny sekret, jak ja. Kiedy Black wiedział już, że mnie przekonał, powiedział, że będzie się nadal ze mną spotykał, ale tylko wtedy, jeżeli będę mu obciągał. I robiłem to. Przez cały tydzień, każdej nocy. Ssałem jego penisa. On mnie nigdy nie dotknął.

- To właśnie widziałem - powiedział łagodnie Harry.

- Tak, Potter, natrafiłeś na wspomnienie z jednej z tych schadzek. Kiedy ów tydzień minął, Black przestał się ze mną widywać i rozgłosił plotkę, że jestem pedałem. Powiedział wszystkim, że jestem obrzydliwym lachociągiem. Sprawił, że moje życie w Hogwarcie stało się jeszcze gorsze niż do tej pory. Oczywiście, chciałem się na nim zemścić i dlatego rozpuściłem plotkę, że Black również jest gejem i uwielbia, kiedy jego penisa ssą Ślizgoni.

Harry parsknął, nie potrafiąc się powstrzymać. Snape rzucił mu rozbawione spojrzenie.

- Założę się, że Syriuszowi się to nie spodobało - powiedział Harry, uśmiechając się.

- Istotnie. Nie był za bardzo szczęśliwy.

- I co zrobił?

- Wysłał mnie do Wrzeszczącej Chaty. Poprosił, żebyśmy się tam spotkali, aby naprawić nasze relacje. Wierzę, że znasz dalszy ciąg tej historii.

- Tak - odparł Harry. Snape zacisnął usta, gapiąc się w przestrzeń. - Przepraszam za to, co zrobił Syriusz...

- Przestań, Potter. Nie opowiedziałem ci tej historii, żebyś się nade mną użalał. Chcę ci pokazać, że preferowanie mężczyzn nie jest słabością. Staje się nią, kiedy pozwolisz, aby inni użyli tego przeciwko tobie.

- Myślę, że zrozumiałem - odparł Harry i przysunął się odrobinę bliżej do Snape'a. - Dursleyowie ciągle opowiadali o tym, że homoseksualiści to gwałcący dzieci zboczeńcy.

- Kto by pomyślał, że ci mugole będą mnie aż tak dobrze znać? - odpowiedział spokojnie mężczyzna.

Harry przez chwilę gapił się na niego. I wtedy zrozumiał, o czym Snape mówił.

- Nie jestem dzieckiem. A ty nie jesteś gwałcicielem. Chociaż jeszcze się nie zdecydowałem, co do tej części ze zboczeńcem.

Snape odwrócił głowę i spojrzał na Harry'ego z uniesioną brwią.

- A więc może i nie jesteś dzieckiem, ale jesteś młody. I jesteś moim uczniem. I wielu ludzi przyzna rację, że jesteś zbyt młody, aby podjąć decyzję i zgodzić się na to, co robimy, a to czyni ze mnie gwałciciela. I zdecydowanie potrafię być zboczeńcem, Potter. Spędzimy ze sobą jeszcze tydzień. Tylko poczekaj.

Harry wybuchnął śmiechem i pogładził palcami ramię Snape'a w pojednawczym geście.

- Jeżeli wiesz o tym wszystkim, to dlaczego robisz ze mną te rzeczy?

- A dlaczego ty robisz je ze mną?

- Ponieważ lubię je robić. Są przyjemne - wyszeptał Harry.

- Cóż, sam sobie odpowiedziałeś. - Mężczyzna wziął głęboki oddech. - Możesz już iść, jeżeli chcesz. Skończyłem.

Harry przekręcił głowę i spojrzał na drzwi. A później na Snape'a.

- Mogę zostać tutaj?

- Jestem przekonany, że możesz. Ale spróbuj nie chrapać tak głośno, jak poprzedniej nocy.

- Ja nie chrapię - odparł Harry, szczerząc się. Złapał za pościel, wyciągnął ją spod nich i przykrył nią mężczyznę. Następnie wśliznął się pod nią i położył obok Snape'a, opierając policzek na jego klatce piersiowej.

- Zapomniałeś o czymś, Potter.

- Tak?

- Tak, jeżeli nie chcesz obudzić się, czując okropne swędzenie. - Harry przewrócił oczami, sięgnął po różdżkę i rzucił na nich obu zaklęcie czyszczące. - Znacznie lepiej. A teraz prześpij się trochę, Potter.

- Dobrze - odparł, układając się ponownie obok Snape'a, gdy tylko ten zgasił światła. Pokój pogrążył się w ciemnościach i Harry skupił się na powolnym i spokojnym tempie, w którym biło serce mężczyzny. Snape przesunął się i objął go ramieniem w talii, przyciągając bliżej do siebie. I Harry czuł się uspokojony, zrelaksowany i trochę mądrzejszy, podczas gdy puls mężczyzny utulał go do snu.

***

Veritaserum gotowało się na wolnym ogniu i nie potrzebowało żadnej uwagi przez kolejne dwadzieścia cztery godziny, więc Harry zabrał się za muchy siatkoskrzydłe, potrzebne do Eliksiru Wielosokowego, który musiał warzyć się przez dwadzieścia jeden dni. Sięgnął po kociołek, ustawił go na ogniu i zaczął przygotowywać muchy.

- Kto ukradł skórkę boomslanga i skrzeloziele z mojego gabinetu, Potter?

Harry spojrzał na stojącego przy innym stole i pracującego nad własnym eliksirem Snape'a i wyszczerzył się.

- Nie mam pojęcia, sir - odpowiedział najbardziej niewinnym tonem, na jaki było go stać.

- Użyłeś skrzeloziela podczas turnieju i wmawiasz mi, że nie wiesz, kto go zabrał? Wiem, że to byłeś ty. Nie wiem tylko, jak udało ci się dostać do mojego gabinetu.

- W porządku - powiedział Harry, litując się nad spoglądającym na niego z frustracją mężczyzną. - Użyłem twojego skrzeloziela, ale go nie wziąłem.

- W takim razie, kto to zrobił?

- Zgredek.

- Zgredek? Domowy skrzat?

- Tak. Ale to była sprawka Moody'ego, tego fałszywego Moody'ego. Chciał, żebym przeżył i wygrał, abym mógł wziąć udział w trzecim zadaniu.

Harry starał się zapomnieć o tym, co wydarzyło się po trzecim zadaniu, więc szybko wrzucił muchy siatkoskrzydłe do kociołka.

- Ach tak - powiedział Snape, jak gdyby właśnie odczytał myśli Harry'ego. - Trzecie zadanie. To, kiedy całkowicie samemu udało ci się sprowadzić z powrotem Czarnego Pana. Naprawdę, Potter, to był prawdziwy popis twojej niekompetencji.

Harry gapił się na mężczyznę, czując spływającą po ciele zimną falę niedowierzania. Dzień zaczął się w taki przyjemny sposób. Obudzili się razem, trochę się poprzekomarzali, a później powtórzyli pod prysznicem to samo, co zrobili poprzedniego dnia rano. A teraz Snape obrażał go. Ponownie.

Wtedy w umyśle Harry'ego coś zaskoczyło i zapragnął przywalić głową w ścianę. Oczywiście, że Snape go obrażał. To było częścią lekcji, którą Harry musiał sobie przyswoić, albo przynajmniej mężczyzna tak to sobie zaplanował.

Jednak w tej grze mogą brać udział dwie osoby, jak Harry nauczył się wczorajszego dnia.

- Tak, cóż, przynajmniej nie upadłem przed nim na kolana, całując skraj jego szaty i pozwalając mu się pierzyć, jak zrobili to niektórzy przebywający w tym pomieszczeniu - powiedział tak zwyczajnie, jak potrafił, ale i tak wzdrygnął się, słysząc swoje własne słowa.

Snape wyglądał jednak tak, jakby był pod wrażeniem. I wtedy na jego ustach pojawił się krzywy uśmieszek.

- Nie, pozwoliłeś tylko zginąć swojemu szkolnemu koledze. A to wymaga umiejętności, Potter. Powiedz mi, czy Diggory'ego łatwiej było zabić niż swojego ojca chrzestnego?

Kurwa. To zabolało. Harry zagryzł wargę, walcząc z rosnącym w piersi płomieniem gniewu.

- Oddychaj, Potter.

Harry próbował, ale ciężko było bronić się przed tymi słowami i nie pozwolić im się zranić.

- Syriusz był o wiele łatwiejszy do zabicia niż Cedrik - udało mu się w końcu wydusić, chociaż jego własne słowa wbijały mu się w serce niczym nóż. - W większości dzięki twojemu tchórzostwu i twojej niekompetencji. Żałosne, Snape, nawet ja miałem większe jaja, aby sprzeciwić się Umbridge. Ty byłeś takim tchórzem, że nawet nie spróbowałeś jej sprzątnąć, kiedy wrzeszczała na ciebie, że potrzebuje Veritaserum. A później nie mogłeś mnie znaleźć. Spędziłeś całe popołudnie błądząc po cholernym lesie. Gdzie wtedy były twoje zaklęcia tropiące, co?

Snape zacisnął usta i przez chwilę Harry myślał, że chyba naprawdę udało mu się go wkurzyć, ale wtedy mężczyzna wykrzywił wargi.

- Może i tak było, Potter, ale ja wciąż żyję. Podczas gdy twój ojciec chrzestny obciąga Śmierciożercom w piekle.

Harry zmrużył oczy.

- Nie, tak właściwie to pewien Śmierciożerca obciągnął mojemu ojcu chrzestnemu, kiedy był jeszcze uczniem. Do tego niemal zabił tego pedała. I uszło mu to na sucho. Powiedz mi, Snape, czy nadal sikasz ze strachu, kiedy tylko Lupin dziwnie na ciebie spojrzy?

Snape opuścił nóż i położył obie ręce na stole, pochylając się i przybliżając do Harry'ego.

- A teraz powiem ci coś, czego prawdopodobnie jeszcze nie wiesz. Draco Malfoy jest znacznie bardziej utalentowanym obciągaczem niż ty, Potter. Chyba nie sądziłeś, że to żałosne coś pomiędzy nami będzie trwało dłużej, prawda? W chwili, kiedy tylko znajdziemy się w Hogwarcie, będę każdej nocy wzywał Draco Malfoya do mojego gabinetu i pozwalał mu ssać swojego penisa. I może powiem mu także, jakim jesteś żałosnym frajerem, aby mógł ogłosić to całej szkole.

Harry'ego zatkało. Zupełnie zabrakło mu słów, ponieważ rozdzierający ból, który go przeszył, w jakiś sposób wyłączył najważniejsze funkcje jego mózgu.

- Oddychaj, Potter. - W głosie Snape'a słychać było triumf.

- Nie - powiedział Harry, wbijając paznokcie w drewniany blat stołu. - Kurwa. Nie. Nie potrafię już dłużej tego robić.

- Robiłeś to i nawet całkiem dobrze ci szło, jeżeli mam być szczery.

Ale Harry nie umiał pogodzić się z tym zimnym jak lód uczuciem odrzucenia, które go opanowało. Nie był w stanie wymyślić już niczego złośliwego, co mógłby powiedzieć mężczyźnie. Potrafił myśleć jedynie o Draco Malfoyu klęczącym przed Snape'em i ssącym jego penisa. I ten obraz doprowadzał go do szaleństwa wypełnionego... czymś gorzkim i niewybaczalnym.

Spojrzał na Snape'a, czując się pokonanym.

- Malfoy jest gejem?

Mężczyzna prychnął.

- Nie, Malfoy nie jest gejem. A nawet jeżeli by był, to i tak wciąż pozostałby heteroseksualny, ponieważ musi spłodzić potomka rodu Malfoyów. Jesteś taki łatwowierny. Znieważanie cię staje się coraz zabawniejsze.

- Nie wiem, dlaczego muszę się tego uczyć, zresztą ty i tak jesteś w tym lepszy, więc równie dobrze możemy przestać.

- Nie, Potter - powiedział mężczyzna, okrążając stół. Zatrzymał się tuż przed Harrym. - Musisz się tego nauczyć, ponieważ jeśli tego nie zrobisz, to pozwolisz, aby inni mieli nad tobą władzę. Jeżeli dopuścisz do tego, aby ludzkie słowa miały na ciebie wpływ, to dasz im władzę. To bardzo proste.

- Władzę? - Harry nie był pewien, do czego Snape zmierza.

- Tak. Władzę. Wyobraź sobie, że walczysz z wrogiem i musisz się skoncentrować na każdym ruchu. W twoim przypadku kilka trafnych obelg może całkowicie przebić się przez twoją obronę, a to czyni cię łatwym celem.

- Aha - powiedział Harry. Wyobraził sobie pojedynek z Bellatrix Lastrange. To było pewne, że przypomni mu o Syriuszu. I Harry wiedział, że stałby się zamroczony z wściekłości, gdyby to zrobiła. - Chyba rozumiem.

- To dobrze. Ponieważ wciąż będę cię obrażał i ranił, dopóki nie nauczysz odwdzięczać mi się obelgą za obelgę. Dopóki nie będziesz się wzdrygał przed używaniem przeciwko mnie mojej przeszłości jako Śmierciożercy. Potrzebujesz jakiegoś sentymentalnego zapewnienia, że nie powiem Malfoyowi o twoich umiejętnościach seksualnych przy pierwszej nadarzającej się okazji?

Harry parsknął.

- Nie - odparł, starając się nie wyglądać na nadąsanego. - Być może pocałunek pomógłby w przywróceniu mi wiary w twoje intencje.

Snape złapał Harry'ego za brodę i złożył szybki pocałunek na jego ustach.

- Masz. A teraz bierz się do pracy, Potter. - Snape obrócił się i podszedł do swojego stołu.

Harry uśmiechnął się i powrócił do przepisu na Eliksir Wielosokowy. Teraz, kiedy wiedział, dlaczego tak ważne jest, aby nauczył się przyjmować zniewagi, nie tracąc nad sobą kontroli, czuł się dużo lepiej. Ale nie potrafił przestać myśleć o tym, że to będzie chyba najtrudniejsza lekcja, jaką przyjdzie mu opanować tego lata.

CDN

Beta: Kaczalka :* Dziękujemy ^_^

Część 9

- Prześpij się trochę, Potter - powiedział Snape z twarzą wtuloną we włosy Harry'ego.

- Ale ja nie jestem zmęczony - odparł chłopak, spoglądając na mężczyznę, po czym ziewnął potężnie.

- Nieznośny dzieciak - wymamrotał mężczyzna. Sięgnął po różdżkę i rzucił na nich szybkie zaklęcie czyszczące. - A czy pomyślałeś o tym, że ja mogę być zmęczony?

Oczy Harry'ego zamknęły się.

- Nie. Ale możemy iść spać. Chociaż to nie moja wina, że jesteś już za stary, aby dotrzymać mi kroku.

Snape parsknął głośno, ale nie skomentował tego. Zgasił światła i owinął ramię wokół pasa Harry'ego, który skulił się przy nim, opierając policzek na jego ciepłej klatce piersiowej.

To był miły dzień. Warzyli eliksir, ćwiczyli zaklęcia obronne i oklumencję, odbyli lekcję obrony, którą wygrał Snape i uprawiali seks. Harry'emu najbardziej podobała się ta ostatnia część. W ogóle nie przeszkadzało mu to, że Snape znowu wygrał obciąganie. Tym razem mężczyzna chciał odebrać swoją nagrodę na górze, w łóżku, a po wszystkim Harry ocierał się o niego tak długo, aż doszedł. A teraz leżeli wygodnie obok siebie i Harry'emu także niezwykle się to podobało.

W pewnym momencie myśli Gryfona przeobraziły się w sny i nagle znalazł się w ich pracowni. Snape był nagi i twardy, a Harry ssał jego penisa. Mężczyzna powiedział mu, że robi to znacznie lepiej niż Voldemort...

Piekący, rozdzierający głowę ból wyrwał go ze snu. Usiadł, dysząc i łapiąc się ręką za czoło. Zapłonęło światło i Harry zobaczył obok siebie Snape'a z grymasem cierpienia na twarzy i przyciśniętym do klatki piersiowej ramieniem.

- Merlinie, to boli - wyjęczał Harry. Doznanie powoli traciło na sile i wypalało się. Blizna nadal pulsowała, ale opuścił ręce i spojrzał na Snape'a.

Jego ramię opadło na pościel, a twarz rozluźniła się i mężczyzna wziął kilka drżących oddechów. Odwzajemnił spojrzenie Harry'ego.

- Coś ci się śniło? Co?

- Ee... nic istotnego.

- Jesteś pewien, Potter? Możliwe, że to był proroczy sen.

Harry zachichotał.

- Śniło mi się, że obciągałem ci w pracowni. I chyba wspomniałeś Vol... jego. To wszystko.

- Ośmielę się stwierdzić, że to jest proroczy sen, chociaż nie taki, który mógłby się do czegoś przydać - odparł Snape i także parsknął.

Harry uśmiechnął się, spojrzał na ciało mężczyzny i zauważył Mroczny Znak na jego ramieniu. Był tak czarny jak jego oczy i kontrastował z jasną skórą. Harry zacisnął usta.

- Czy on cię właśnie wzywał? - zapytał. - Czy musisz teraz iść?

Snape potrzasnął głową.

- Tak, to było wezwanie, ale ja na nie nie odpowiadam.

- Aha. - Słysząc to Harry westchnął z ulgą, ale jednocześnie nie do końca zrozumiał. - Myślałem, że szpiegujesz dla Zakonu.

- To, co robię dla Zakonu, to nie twój interes, Potter - powiedział Snape, a jego głos zabrzmiał chłodno i obco.

- Po prostu się martwiłem - odparł Harry, uciekając wzrokiem.

Mężczyzna westchnął.

- Chodziło mi o to, że będzie dla nas obu bezpieczniej, jeżeli nie dowiesz się, co dokładnie robię. - Pogładził bliznę Harry'ego koniuszkiem palca. - Jesteś zbyt blisko niego.

- Myślisz, że mógłby...?

- Jeżeli kiedykolwiek ponownie odnajdzie drogę do twojego umysłu, wtedy tak, lepiej, żebyś nie wiedział o niektórych rzeczach.

- Rozumiem - powiedział Harry. Ponownie spojrzał na Mroczny Znak. - Mogę go dotknąć?

Snape patrzył na swoją rękę tak, jakby nie należała do niego.

- Chcesz go dotknąć?

- Tak - odparł Harry i nie czekając na zgodę, położył się na brzuchu i przesunął palcami po Mrocznym Znaku. Wyglądał jakby został wypalony na jasnej skórze. Snape wzdrygnął się.

- Czy to boli?

- Nie, po prostu w tej chwili jest bardzo wrażliwy.

Harry podążał palcem wzdłuż kształtu węża.

- Czy kiedykolwiek będzie się go dało usunąć? Czy to tak jak z moją blizną?

Kiedy Mistrz Eliksirów nie odpowiedział, Harry spojrzał w górę. Mężczyzna patrzył na niego tak, jakby Harry właśnie zamienił się w Voldemorta we własnej osobie.

- Co?

- Postaraj się w przyszłości mówić po angielsku.

- Hmm?

- Syczałeś, Potter - powiedział Snape i zabrał swoje ramię z zasięgu rąk Harry'ego.

- Och. - Gryfon zmarszczył brwi. - Mowa węży. Patrzyłem na węża. Przepraszam.

- Tak, no cóż, nie sądzę, aby to był dobry pomysł, żeby przemawiać do Mrocznego Znaku w mowie węży. Kto wie, do czego to może doprowadzić?

- Masz rację. Ale nie potrafię tego kontrolować. Zazwyczaj zaczynam tak mówić, kiedy widzę węża. I nawet nie zauważam, że to robię.

Snape wyglądał na zamyślonego.

- W takim razie sugeruję, abyś zaczął pracować nad zapanowaniem nad tą umiejętnością. Jutro włączymy to do naszych zajęć.

- Czy istnieje cokolwiek, czego nie zamierzasz nauczyć mnie w te wakacje? - zapytał Harry, parskając.

Snape wyglądał śmiertelnie poważnie.

- Nie, ponieważ kończy nam się czas.

- Naprawdę?

- Tak, a tobie kończy się szczęście. W przeciągu ostatnich dwóch lat dwukrotnie stawałeś przed Czarnym Panem i za każdym razem to nie umiejętności, a jedynie niezwykłe szczęście sprawiło, że uszedłeś z tego z życiem. Ale nie będzie ono trwało wiecznie, a więc nadszedł czas na to, abyś opanował umiejętności niezbędne do pokonania go.

Harry przewrócił się na plecy, rozważając słowa mężczyzny.

- Tak, chyba masz rację. Po prostu... myśl o ponownym stawieniu mu czoła jest trochę zniechęcająca.

- Im więcej opanujesz umiejętności, tym mniej zniechęcające to będzie - powiedział Snape i wyciągnął się obok Harry'ego. Przez chwilę zalegała cisza. Harry pogrążył się w myślach o swoich lekcjach i poprzednich starciach z Voldemortem, a Snape pogrążył się we własnych.

- Czy mógłbyś mi o nim opowiedzieć?

- O czym mam ci opowiedzieć?

- O nim. Jaki jest? Jaki był wcześniej? Dlaczego tylu ludzi przyłączyło się do niego? - Widząc wahanie na twarzy mężczyzny dodał: - Nie musisz mówić mi czegoś, czego nie chcesz. Chcę po prostu więcej się o nim dowiedzieć, ponieważ wiem tylko tyle, że zabił moich rodziców i chciał zabić mnie.

- Wydaje się, że to całkiem rozsądna prośba - powiedział Snape. - A więc dobrze. - Harry przewrócił się na bok i podparł głowę ręką. - Kiedy, przed twoim narodzeniem, Czarny Pan rósł w siłę, mówił ludziom to, co chcieli usłyszeć. Musisz wiedzieć, że kilka dekad przed tym grupa czarodziejów zaczęła dążyć do ujawnienia naszego świata. Uważali, że mugole muszą przestać postrzegać magię jako narzędzie diabła. Że muszą skończyć z paleniem czarownic na stosach. Według nich, nasz świat bardzo skorzystałby na współpracy ze światem mugoli. Spora grupa osób, głównie tych czystej krwi, nie zgadzała się z tym. A Czarny Pan z łatwością wykorzystał ich obawy, aby ich zmanipulować i przeciągnąć na swoją stronę. Zaczynał swoją działalność dokładnie jak polityk, do tego niezwykle utalentowany, jeśli ktoś taki w ogóle istnieje. Oczywiście, jeżeli raz przysiągłeś mu lojalność - Snape spojrzał na widniejący na ramieniu Mroczny Znak - musiałeś być mu wierny do końca życia. Większość czarodziejów nie zdawała sobie sprawy z tej maleńkiej części umowy dopóki nie było za późno.

- Tak - przytaknął Harry. - Syriusz mi to powiedział. Regulus chciał odejść i dlatego został zabity.

Twarz mężczyzny napięła się.

- Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, Potter. To ja go zabiłem.

Harry miał wrażenie, jakby materac wysunął się spod niego, a on sam spadł na podłogę.

- Syriusz nigdy mi tego nie mówił - wyszeptał.

- Ponieważ nie miał o tym pojęcia. Jestem pewien, że gdyby się dowiedział, żywcem obdarłby mnie ze skóry.

Harry przygryzł wargę.

- Dlaczego go... eee... zabiłeś?

- Mogę cię zapewnić, że nie zgłosiłem się do tego na ochotnika. Czarny Pan wiedział, że wśród jego towarzyszy byli zdrajcy. Podejrzewał mnie, pomimo tego, że wówczas nadal byłem mu lojalny, ale dowiedział się, że Regulus chce odejść. Rozkazał mi go zabić, abym udowodnił swoją lojalność. A więc zrobiłem to.

Harry spojrzał w dół, nie wiedząc już, co myśleć o Snapie, przez co poczuł ukłucie w sercu.

- Daj spokój, Potter. Z pewnością powinieneś już wiedzieć, że bycie Śmierciożercą to nie to samo, co bycie członkiem klubu szachowego. Wszyscy byliśmy zmuszeni do robienia rzeczy, których nie chcieliśmy robić.

- Wiem - odparł Harry, miętosząc w palcach róg poduszki. - Czy to wtedy przyłączyłeś się do Dumbledore'a?

Snape wydał pełne oburzenia sapnięcie.

- Przyłączyłem się? Nie, nigdy nie pobiegłem do Dumbledore'a, aby błagać go o przebaczenie, jeżeli to masz na myśli. Aczkolwiek zacząłem zbierać informacje, które mogłem wygodnie podsunąć Dumbledore'owi i jego poplecznikom. Wiedziałem, że jedynym sposobem na to, aby wyrwać się spod wpływu Czarnego Pana, jest pomóc zwyciężyć ich stronie.

- Naszej stronie - poprawił Harry, posyłając Snape'owi niepewny uśmiech.

- W tamtym czasie wciąż uważałem, że to ich strona. I to zmieniło się dopiero wtedy, kiedy pozbyłeś się Czarnego Pana, a Dumbledore uratował mnie przed Azkabanem i zaoferował mi azyl w Hogwarcie.

- Ale jeżeli on zniknął, to dlaczego nadal potrzebowałeś azylu?

- Ponieważ wielu jego zwolenników wciąż pozostawało na wolności. Wiesz, co się stało z Longbottomami?

Harry przytaknął, przypominając sobie zeszłoroczną wycieczkę do Świętego Munga.

- To wydarzyło się po zniknięciu Czarnego Pana. Jego zwolennicy skupili się na sprowadzeniu go z powrotem i zajęciu się wszystkimi nielojalnymi Śmierciożercami. Ponieważ moja praca jako szpiega była jedynym, co mogło uchronić mnie przed Azkabanem, Dumbledore nie miał wyjścia i musiał publicznie ogłosić moją prawdziwą rolę. I z tego powodu zostałem zmuszony do szukania schronienia w Hogwarcie.

- I zostałeś tam przez lata - zadumał się Harry.

- Istotnie. Dumbledore nie wierzył w to, że Czarny Pan odszedł na dobre. Zgadzałem się z nim i, niestety, mieliśmy rację.

- Ale teraz jesteś po naszej stronie - powiedział Harry z nadzieją w głosie.

Snape przewrócił oczami.

- Sądzę, iż fakt, że leżę z tobą w łóżku i opowiadam ci historyjki na dobranoc, zamiast oddać cię w ręce Czarnego Pana mówi sam za siebie.

Harry parsknął.

- Też tak myślę.

- Czy jest jeszcze coś, co chciałbyś wiedzieć, aby zaspokoić swoją chroniczną ciekawość?

- Jaki on jest jako osoba? Czy wyglądał już jak wąż, kiedy do niego dołączyłeś?

- Nie, kiedy rósł w potęgę, wciąż wyglądał dosyć ludzko. - Snape spojrzał z namysłem na Harry'ego. - Czarny Pan ma okropny charakter, ale nie jest człowiekiem pochopnym,. W zasadzie tylko raz widziałem go działającego pochopnie - wtedy, kiedy próbował dopaść ciebie. I, jak wszyscy doskonale wiemy, skończyło się to jego klęską. Jest inteligentnym człowiekiem i niezwykle potężnym czarodziejem. Wie więcej o magii niż połowa czarodziejskiego świata razem wzięta. Jeżeli jesteś jego faworytem, potrafi być zaskakująco łaskawym mężczyzną. Oczywiście, jeżeli tylko ośmieliłbyś się mu sprzeciwić, pokazałby ci swoje okrucieństwo. A potrafi być naprawdę okrutny.

- Mówisz tak, jakbyś go podziwiał - powiedział Harry z rozdrażnieniem. Snape nie odpowiadał, a jego ciemne oczy były skupione na Harrym. - To prawda - dodał zaskoczony Gryfon. - Podziwiasz go.

- Tak - odparł mężczyzna, kiwając głową. - Podziwiam jego umiejętności jako czarodzieja, a także jego potęgę. Nie podziwiam jednak jego pragnienia rządzenia innymi ani morderczych skłonności.

- Czy to dlatego się do niego przyłączyłeś? Po prostu... wydajesz się zbyt mądry, aby uwierzyć w jego kłamstwa.

- Potter, miałem szesnaście lat, kiedy po raz pierwszy go spotkałem, a siedemnaście, gdy przyjąłem jego Znak. Byłem młody. Nigdy wcześniej nie spotkałem kogoś takiego jak on. Kogoś, kto sprawiał, iż czułem, że zasługuję na życie, które może mi dać. Że zasługuję na jego uwagę. Wierzyłem mu. Tylko o to chodziło.

- Tak podejrzewam - powiedział Harry, odwracając wzrok. - Wiem, jak to jest myśleć, że nie zasługujesz na to, co masz. Uważałem tak przez długi czas. I czasami nadal tak myślę. Dursleyowie zawsze mi o tym przypominają. - Ostrożnie spojrzał na mężczyznę. - Ty również zawsze mi o tym przypominasz.

- Myślę, że nikt nie zasługuje na los, który przypadł ci w udziale - powiedział Snape i położył rękę na jego biodrze.

- Nie nienawidzisz mnie, prawda? - zapytał Harry, gardząc tym, jak żałośnie zabrzmiał.

- Przez bardzo długi czas uważałem cię za nieposłusznego, rozpuszczonego, aroganckiego dzieciaka. A ty nie dałeś mi żadnego powodu, abym myślał inaczej. - Dłoń Snape'a przesunęła się na jego plecy. - Jednakże teraz okoliczności się zmieniły. Nigdy nie mógłbym dzielić łóżka z kimś, kogo nienawidzę.

- Dzieliłeś łóżko z nim - wyszeptał Harry.

- Nigdy nie powiedziałem, że go nienawidzę, Potter.

- Merlinie, naprawdę jesteś trudny do rozszyfrowania - odparł zirytowany Gryfon.

Mężczyzna roześmiał się i przyciągnął go bliżej.

- I właśnie tak ma pozostać.

- Cóż, cokolwiek robisz, to działa. - Harry przycisnął usta do szyi Snape'a. - Ja również nigdy nie mógłbym dzielić łóżka z kimś, kogo nienawidzę.

- To dobrze. A teraz się prześpij. - Snape zgasił światła, a Harry ułożył się w jego objęciach.

- Wiesz, naprawdę jestem wdzięczny za to, co dla mnie robisz - wyszeptał chłopak, łagodnie całując szyję mężczyzny. - Nigdy nie sądziłem, że cię polubię, ale...

- Och, przymknij się, Potter. To, że cię nie nienawidzę nie oznacza jeszcze, że mam ochotę wysłuchiwać w ciemności zwierzeń dotyczących twojego zauroczenia.

Harry parsknął śmiechem. Uniósł głowę i połączył swoje usta z wargami mężczyzny w delikatnym pocałunku.

- Ja też cię lubię.

Snape wydał z siebie udręczone westchnienie. A następnie pocałował Harry'ego bez pośpiechu i chłopak był pewien, że wyczuwa wargami jego uśmiech.

***

Kiedy następnego poranka Harry wszedł do kuchni, Snape wręczył mu "Proroka Codziennego".

- Wygląda na to, że był wczoraj w wyjątkowo dobrym nastroju - powiedział i powrócił do smażenia jajek na patelni.

Harry spojrzał na tytuł.

"SIEDMIU MUGOLAKÓW ZGINĘŁO W STRASZLIWYM ATAKU: SAMI-WIECIE-KTO WYPOWIADA OTWARTĄ WOJNĘ CZARODZIEJSKIEMU ŚWIATU"

- To tłumaczy, dlaczego bolała mnie blizna - powiedział i odłożył gazetę. Nie miał ochoty czytać artykułu. - Czy ktoś, kogo znamy został zaatakowany?

Snape potrząsnął głową.

- Żaden z obecnych uczniów Hogwartu.

- Cóż, to już coś. - Harry usiadł i westchnął z rezygnacją. - Nie znoszę być tutaj zamknięty.

- I tak nie mógłbyś nic zrobić - odparł Snape. Odwrócił się, oparł o ladę i spojrzał na Harry’ego.

- Ale mimo to i tak czuję, że powinienem coś zrobić.

- Powinieneś ćwiczyć. Powinieneś opanować lekcje. I wtedy, pewnego dnia, będziesz w stanie coś zrobić.

- To naprawdę dziwne, kiedy jesteś taki rozsądny - powiedział Harry i posłał Snape'owi uśmiech. - Chyba wolę, kiedy jesteś podły i wredny.

- W porządku. Jesteś głupim, pozbawionym talentu Gryfonem z niezwykle wyolbrzymionym ego, skoro uważasz, że to do ciebie należy uratowanie świata.

Harry wyszczerzył zęby.

- A ty jesteś uwielbiającym władzę, psychopatycznym Ślizgonem, który ma skłonności do pokrytych łuską fiutów.

Snape parsknął śmiechem.

- Lepiej?

- Tak.

- Jajecznicy?

- Tak, poproszę. Są tosty?

- Będą, jeżeli podniesiesz swój leniwy tyłek i je zrobisz.

Harry wstał, wydymając ironicznie wargi.

- Nie mów niemiłych rzeczy o moim tyłku. Lubisz go.

- Lubię w tobie większość rzeczy, ale to nigdy nie powstrzyma mnie przed obrażaniem cię.

- Coraz lepiej radzisz sobie ze swoimi uczuciami. Wypowiadasz je na głos. - Harry uchylił się, kiedy Snape cisnął w niego kromką chleba. - Chociaż wciąż masz problemy z temperamentem.

- Sugeruję, abyś zabrał się za robienie tostów albo pokażę ci swój temperament, Potter.

- Tak jest, sir. - Harry podszedł do mężczyzny i ignorując jego spojrzenie pocałował go w usta, po czym zaczął robić tosty. - Deprawator nieletnich - wymamrotał, patrząc kątem oka na Snape'a.

Mężczyzna upuścił chochlę, co sprawiło, że Harry wybuchnął zwycięskim śmiechem.

***

- Ostrożnie, Potter - powiedział Snape, kiedy Harry lewitował skorupę ognistego kraba i napełniał Veritaserum drugą fiolkę. Gdy buteleczka była pełna, opuścił skorupę i spojrzał na mężczyznę z wyczekiwaniem.

- Teraz go przetestujemy - oznajmił Mistrz Eliksirów i przez chwilę Harry pomyślał, że chce to zrobić na nim. Ale Snape wyciągnął kawałek pergaminu i wlał na niego trzy krople, więc chłopak oparł się łokciami o stół i przyglądał się w milczeniu, przygryzając dolną wargę. Snape upuścił trzy krople jakiejś niebieskiej mikstury na Veritaserum i Harry zobaczył, jak mokra plama na pergaminie zmienia kolor na różowy. Mężczyzna odetchnął głęboko.

- Co się stało? - zapytał Harry, zdezorientowany.

- Twoje Veritaserum jest odpowiednie.

- Tak! - wrzasnął Gryfon i podskoczył. - Uwarzyłem Veritaserum! Ha! - W przypływie ekscytacji klepnął mężczyznę w ramię.

- Potter! Jesteś w laboratorium eliksirów. Proszę, abyś powstrzymał się od tego dziecięcego zachowania.

- Uwarzyłem Veritaserum! - Harry wrzasnął ponownie, tak jakby Snape nie był tam z nim na każdym etapie przyrządzania eliksiru. - Czy to znaczy, że przyjmiesz mnie do swojej klasy? Uwarzyłem Veritaserum. - Harry wskazał na swój prywatny zestaw eliksirów, w którym znajdowało się już kilka mikstur. - I uwarzyłem też to wszystko.

- Hmm - mruknął mężczyzna zakorkowując jedną z fiolek, po czym schował ją w swoich szatach. - Zobaczymy.

- Och, przestań! Spędziłem tutaj dwa tygodnie. Uwarzyłem wszystko, co mi kazałeś.

- Jednakże udało ci się zrujnować pierwszą porcję eliksiru uzupełniającego krew. - Snape powiedział to takim tonem, jakby był to naprawdę poważny błąd.

- To była twoja wina.

- Co proszę?

- Rozkojarzyłeś mnie. Robiłeś sugestywne ruchy chochlą.

Snape parsknął śmiechem.

- No dobrze. Przyjmę cię do swojej klasy.

- Tak, dziękuję! - Harry zarzucił ramiona na szyję mężczyzny, który musiał cofnąć się o krok, aby złapać równowagę.

- Potter, twój entuzjazm staje się męczący. Panuj nad sobą.

Harry wyszczerzył się i dał mężczyźnie długi, głęboki, pełen wdzięczności pocałunek. Snape pozwolił na to, po czym odwinął jego ramiona ze swojej szyi. Gryfon uśmiechnął się do niego i pomyślał, że ciężko mu uwierzyć w to, że ich dwa wspólne tygodnie dobiegają końca. Remus wróci następnego dnia. Czas, który Harry spędził ze Snape'em minął i stawał się mglistym wspomnieniem lekcji i seksu, a on nauczył się naprawdę wiele na wszystkich tych zajęciach.

Znał o wiele więcej zaklęć obronnych i pomniejszych klątw niż było dostępne w programie Hogwartu. Zrobił naprawdę duże postępy w oklumencji i nareszcie był w stanie trzymać Snape'a z daleka od swojego umysłu. Potrafił warzyć przyzwoite eliksiry i miał godną podziwu ich kolekcję. I stał się ekspertem od obciągania, ponieważ nie udało mu się jeszcze wygrać ani jednej lekcji obrony.

- Napiszę do profesor McGonagall i poinformuję ją o mojej decyzji - powiedział Snape i dodał kolejną fiolkę Veritaserum do należącego do Harry'ego pudełka z eliksirami. - Wysłałeś już do Hogwartu listę swoich owutemowych przedmiotów? - Harry pokiwał głową i zamknął pudełko. Poczuł w piersi przyjemne ciepło. - To dobrze. W takim razie uważam, że nadszedł czas, abym nauczył cię Lustrzanego Zaklęcia Tarczy. Chodź ze mną.

- Podjęcie tej decyzji zajęło ci tylko dwa tygodnie - wymamrotał Harry, ale upewnił się, żeby zabrzmiało to jak drażnienie się.

- I spójrz jak wiele razy mi dzięki temu obciągnąłeś - odparł mężczyzna, uśmiechając się z satysfakcją.

Harry prychnął.

- Po prostu będę myślał o tym jak o kolejnej lekcji, której musiałem się nauczyć.

- Bardzo mądrze. - Snape wszedł po schodach, a Harry podążył za nim.

Part 10

- Protego Specularis! - krzyknął Harry, już po raz kolejny tego dnia. Ćwiczył przez całe popołudnie, a także po kolacji, na którą składał się gulasz, ponieważ znowu gotował Snape.

- Jesteś już blisko, ale musisz użyć więcej magii.

- Nie jestem pewien, czy potrafię wykrzesać z siebie więcej - odparł Harry, wzdychając. Snape stanął za nim i położył rękę na jego łokciu.

- Nie napinaj ramienia. To musi pochodzić z twojego wnętrza, a nie tylko z ręki. Spróbuj ponownie.

Harry wziął kilka drżących oddechów i spróbował skoncentrować się na swojej magii, na tym uśpionym wewnątrz niego ogniu.

- Protego Specularis!

Światło słoneczne odbijające się w zwierciadle, pomyślał Harry, zanim otoczyła go ciemność.

- Potter, ocknij się.

- Hmm? - Harry zamrugał i otworzył oczy, zastanawiając się, w jaki sposób przeniósł się z salonu do swojej sypialni. Snape spoglądał na niego, siedząc na brzegu łóżka.

- Rzuciłeś perfekcyjne Lustrzane Zaklęcie Tarczy. Niestety, zbyt dużo cię to kosztowało.

- Zemdlałem? - zapytał zachrypniętym głosem.

- Tak, zemdlałeś. Nie jest to takie niezwykłe, skoro rzuciłeś tyle potężnych zaklęć jednego popołudnia. Lekcję będziemy kontynuować jutro.

- Dobrze - odparł Harry. Nie podobało mu się, jak słabo brzmiał jego głos.

- Jak się czujesz?

- Tak, jakbym rozegrał dziesięć meczów Quidditcha pod rząd. I nie wydaje mi się, abym którykolwiek z nich wygrał...

Snape uśmiechnął się krzywo.

- Rozbierz się. Mam dla ciebie coś, co ci pomoże. - Mężczyzna wstał i wyślizgnął się z pokoju. Harry przez chwilę spoglądał za nim, po czym zabrał się za zdejmowanie ubrań, co w praktyce łatwiej było powiedzieć niż zrobić.

Był już rozebrany do bokserek i skarpetek, kiedy Snape wrócił, trzymając w ręku butelkę z czymś kremowym w środku. Pomógł mu zdjąć ostatnie części garderoby, po czym polecił położyć się na brzuchu.

- Co zamierzasz zrobić? - zapytał Harry, kładąc głowę na swoich ramionach.

- Bądź cicho. - Mężczyzna ponownie usiadł na łóżku i otworzył butelkę. Wylał trochę kremu na dłonie i potarł je razem.

- Och - jęknął Harry, kiedy ręce Snape'a dotknęły jego pleców. - Zimne.

- Bardzo szybko zrobi się gorące. - Mężczyzna położył mu dłonie na ramionach i zaczął wcierać maść w jego mięśnie. I Harry zauważył, że krem naprawdę zrobił się gorący. Miał wrażenie, jakby w jego ciało przesączał się płynny ogień.

- Co to takiego? - wyszeptał, odprężając się pod dotykiem rąk Mistrza Eliksirów, które przesuwały się po jego plecach, masując każdy napotkany skrawek skóry.

- Leczniczy balsam stworzony po to, aby przynosić ulgę przy nadmiernym wyczerpaniu - wytłumaczył Snape swoim pouczającym tonem.

- Merlinie, to jest fantastyczne - wyjęczał Harry. - Tak świetnie posługujesz się dłońmi. Nie przestawaj.

- Nie mam zamiaru - odparł mężczyzna, błądząc palcami po plecach Harry'ego i masując jego skórę i mięśnie zdecydowanymi ruchami.

- Cholera, robię się przez to twardy. - Harry, nie potrafiąc się powstrzymać, potarł swoją rosnącą erekcję o materac...

Snape parsknął i poprowadził swoje dłonie w kierunku jego pośladków.

- Potter, czy ty kiedykolwiek nie jesteś twardy?

- Nie, kiedy dotykasz mnie w taki sposób - odparł Harry, rozsuwając nogi i dając mężczyźnie swobodny dostęp, aby mógł głaskać jego tyłek i zanurzać palce pomiędzy pośladki.

Nie robili jeszcze niczego innego poza wzajemnym pieszczeniem się i Snape’em obciągającym Harry'emu aż do wytrysku, podczas gdy chłopak spędził sporo czasu ssąc jego penisa. Mężczyzna często drażnił jego wejście, ale nigdy nie próbował zrobić czegoś więcej, jedynie dotykał i pocierał.

A Harry uwielbiał to uczucie i przez kilka ostatnich dni zastanawiał się, jakby to było poczuć palce Snape'a w swoim wnętrzu. Albo jego penisa.

- Merlinie, tak - wyjęczał, kiedy palec mężczyzny zaczął zataczać niewielkie kręgi wokół jego wejścia. - To takie przyjemne. - Uniósł pośladki, tylko odrobinę, a Snape w odpowiedzi potarł ciasny pierścień mięśni.

Harry spojrzał na niego ponad swoim ramieniem.

- Chciałbyś uprawiać ze mną seks?

- Sądziłem, że to właśnie robiliśmy przez ostatnie dwa tygodnie - odparł Snape, wciąż torturując jego otwór delikatnymi muśnięciami palca.

- Chodziło mi o to, czy chcesz uprawiać ze mną seks tam? Czy chcesz mnie pieprzyć? - Harry poczuł, że się rumieni.

- Tak, Potter. Chcę cię pieprzyć. - Snape przecisnął palec przez napięte mięśnie i wsunął go w Harry'ego aż do kłykcia.

- Na Merlina! - Harry szarpnął biodrami z powodu tego nagłego wtargnięcia. - Chcę, żebyś to zrobił. Chcę, żebyś mnie pieprzył.

- Doprawdy? - Snape zaczął wsuwać i wysuwać palec, coraz szybciej i szybciej. - Czy chcesz, żebym pieprzył cię w taki sposób? Czy chcesz poczuć w sobie mojego penisa?

- Tak! - krzyknął Harry, wypinając biodra w stronę dłoni mężczyzny, pragnąc jeszcze mocniej poczuć w sobie jego palec. To było niesamowite uczucie, kiedy coś dotykało wnętrza jego ciała. - Merlinie, tak!

- Nie ruszaj się. - Snape łagodnie wyjął palec. Harry usłyszał szelest szat, świadczący, że mężczyzna się rozbierał.

- Czy masz pod ręką trochę tego lubrykantu, który uwarzyłeś? - zapytał Snape. Harry poczuł nagie uda mężczyzny ocierające się o jego własne.

- W szafce nocnej - odparł. Czuł, jak serce wali mu w piersi. Nie potrafił uwierzyć, że nareszcie zamierzają to zrobić. Nareszcie pozwoli Snape'owi się wypieprzyć. Z pewnością będzie to najbardziej podniecająca rzecz, jaką kiedykolwiek robił: pozwoli, aby mężczyzna włożył w niego swojego penisa.

I wtedy palec Snape'a powrócił, śliski i gorący, odnalazł jego wejście i wsunął się w niego bez wahania. Harry jęknął i rozsunął nogi nawet szerzej, pragnąc poczuć jeszcze więcej, pragnąc przejść już do tego etapu, w którym Snape wsunie w niego swojego członka.

- Niecierpliwy chłopak - powiedział Snape chrapliwym głosem. - Wprost błagasz o mojego penisa, prawda?

- Tak, proszę - wydyszał Harry i przygryzł wargę, kiedy mężczyzna wsunął w niego drugi palec. Uczucie wypełnienia było cudowne. Dyszał ciężko i miał wrażenie, że jego własny członek zaraz eksploduje. Snape usiadł pomiędzy nogami Harry'ego i skłonił go do uniesienia bioder. Chłopak zrobił to, a mężczyzna wsunął w niego palce głębiej. Jego pchnięcia stawały się coraz szybsze i szybsze. Poruszał dłonią tak długo, aż Harry zaczął sam pieprzyć się na jego palcach.

- Proszę - wyszeptał chłopak. - Proszę. - Wiedział, że Snape uwielbia słuchać jak błaga i, co dziwniejsze, Harry uwielbiał go błagać. - Sprawiasz mi taką przyjemność.

Mężczyzna wydał z siebie gardłowy odgłos aprobaty i wyciągnął palce. Harry spojrzał na niego ponad swoim ramieniem. Snape klęczał za nim, a jego gruby, połyskujący penis skierowany był w stronę jego wejścia.

- Proszę - Harry wyszeptał ponownie, ponaglająco. - Merlinie, chcę cię poczuć w sobie.

Mężczyzna zamknął oczy i wsunął w niego penisa.

- O tak - jęknął Harry, wypinając biodra tak daleko, jak był w stanie. Gdy członek mężczyzny wsunął się o kolejny centymetr, Harry wypiął się jeszcze bardziej. Snape pchnął i po chwili był już w nim cały. - To takie przyjemne. - Harry zacisnął powieki i uniósł biodra jeszcze wyżej, mając nadzieję, że Snape może wejść w niego jeszcze głębiej. - Czuję się taki pełny.

- Czy chcesz, żebym zrobił to mocno, Potter?

- Tak, do cholery.

- Doskonale. - Snape złapał go za biodra i wycofał się, jego penis wysunął się z Harry'ego i kiedy chłopak pomyślał, że zaraz wyjdzie całkowicie, mężczyzna pchnął ponownie.

- Aaa! O cholera!

Snape wydał z siebie głęboki, zwycięski pomruk. Dźwięk ten sprawił, iż Harry zapragnął, aby mężczyzna pieprzył go nawet mocniej. Snape wszedł w niego głęboko, jeszcze raz i jeszcze raz. Harry nigdy jeszcze nie doświadczał czegoś takiego. To było o wiele lepsze niż wszystko, co do tej pory razem robili. Penis mężczyzny był gruby i gorący, wypełniał go i Harry nie chciał, aby kiedykolwiek przestał.

- Dotknij się.

Harry wśliznął jedną rękę pod ciało i złapał swoją erekcję. Próbował dostosować się do rytmu Snape'a, ale mężczyzna wchodził w niego tak mocno i tak szybko, że Harry miał problem z utrzymaniem tempa.

Był już blisko, tak bardzo blisko, a pocierający o jego prostatę członek Snape'a sprawiał, że już niewiele brakowało, aby doszedł.

- Już prawie - wyszeptał bezradnie. Podobało mu się to uczucie, uwielbiał Snape'a sprawującego nad nim kontrolę, biorącego go, wykorzystującego. - Tak blisko. - Otoczył mocniej dłonią swoją erekcję i zacisnął zęby. Jego ciało drżało pod wpływem pchnięć mężczyzny. Snape pieprzył go mocno i Harry doszedł ze stłumionym krzykiem. Z jego penisa wystrzeliły długie strugi spermy i osiadły na pościeli.

Mężczyzna jęknął, a dźwięk ten zabrzmiał tak niesamowicie, iż Harry zadrżał z zachwytu. Snape’owi tak bardzo podobało się pieprzenie go, że aż jęczał. Wypiął biodra jeszcze bardziej, prowokując mężczyznę, by pieprzył go jeszcze mocniej, aby mógł zabrać wszystko to, co jeszcze było do wzięcia. Mężczyzna jęknął ponownie i Harry uśmiechnął się w swoje ramię.

- Tak - wysyczał Snape, zaciskając palce na jego biodrach, wsuwając swoją erekcję najgłębiej, jak mógł. Harry poczuł pulsowanie i został wypełniony spermą mężczyzny, który gwałtownie uderzał w jego biodra.

Snape opadł na niego. Harry uwielbiał to, jak mężczyzna przygniatał go swoim ciężarem, uwielbiał jego przyspieszony oddech na swoim karku i wiotczejącego w nim powoli penisa. Kiedy w końcu udało im się złapać oddech, Snape wyszedł z niego i położył się obok na plecach.

- Merlinie, to było cudowne! - powiedział Harry w taki sposób, jakby komentował swoje pierwsze zwycięstwo w Quidditchu. - Fantastyczne!

Snape wpatrywał się w sufit, na jego twarzy lśniły kropelki potu. Westchnął głęboko.

- Wiesz, Potter, po seksie przyjemnie jest zrelaksować się chwilę w milczeniu, a ty rujnujesz to swoim bezmyślnym paplaniem.

Harry prychnął, przysunął się bliżej do mężczyzny i oparł policzek na jego klatce piersiowej, aby mógł widzieć jego twarz.

- Ale to było naprawdę świetne. Naprawdę, naprawdę świetne. Musimy to robić o wiele częściej.

- Tak często, jak będziemy w stanie - odparł Snape, spoglądając na Harry'ego znad swojego haczykowatego nosa. - Chociaż może powinienem ci przypomnieć, że Lupin wraca jutro, co oznacza, że nie będziemy mieli praktycznie żadnej prywatności.

Twarz Harry'ego posmutniała.

- Wiem. Ale wciąż będziesz mógł uczyć mnie tych wszystkich rzeczy, prawda?

Mężczyzna uniósł rękę i pogładził rozczochrane włosy Harry'ego.

- Tak, nadal będę cię uczył. Są inne sposoby, aby zapewnić nam trochę prywatności. Zaklęcia zamykające i wyciszające. Dodatkowo masz własną fiolkę Wywaru Żywej Śmierci. Jestem pewien, że dasz radę dolać go trochę do wieczornej herbaty Lupina.

Usta Harry'ego rozciągnęły się w uśmiechu

- Już wcześniej o tym myślałeś, prawda?

Snape próbował wyglądać na niewinnego, ale wszystko popsuł krzywy uśmieszek na jego wargach.

- Jestem Ślizgonem, Potter. Lepiej o tym pamiętaj.

- Biedny Remus - powiedział Harry, chociaż wcale tak nie uważał. - Zanim wrócimy do Hogwartu, zostanie napojony każdym możliwym eliksirem nasennym.

Snape roześmiał się i owinął wokół Harry'ego ramię, przyciągając go do swoich ust.

- Nie mam zamiaru kończyć tego w najbliższej przyszłości. - Mężczyzna zaakcentował słowo "tego" pocałunkiem. - Znajdziemy sposób, aby kontynuować nasze prywatne spotkania.

- Mam nadzieje - wyszeptał Harry. - Naprawdę to lubię. - Przycisnął wargi do warg Snape'a i pozwolił, aby mężczyzna drażnił wnętrze jego ust delikatnymi muśnięciami językiem, po czym wtargnął w jego usta i przeciągał pocałunek tak długo, jak mógł.

- Musisz jednak zrozumieć, że kiedy Lupin wróci, nie będę mógł spędzić tutaj więcej, niż kilka dni. To będzie zbyt podejrzane, skoro przed rozpoczynającym się nowym rokiem szkolnym mam mnóstwo pracy w Hogwarcie.

- Rozumiem - odparł Harry i łagodnie pocałował Snape'a w policzek. A więc to była ich ostatnia wspólna noc. Oparł policzek na ramieniu mężczyzny, owinął nogę wokół jego bioder i mocniej zacisnął ramię na jego torsie.

- Prześpij się, Potter - powiedział Snape, gasząc światła.

- Dobrze - wyszeptał Harry. Zamknął oczy, ale był zdeterminowany, by nie zasypiać tak długo, jak będzie w stanie. Chciał czuć przy sobie Snape'a dopóki zmęczony umysł mu na to pozwoli.

***

- Wstawaj, Potter!

Harry obudził się, widząc poruszający się, rozmyty kształt. Snape ubierał się w pośpiechu, a szaty wirowały wokół niego, kiedy szukał guzików.

- Hmm? - Harry spojrzał w okno. Przez szczelinę w zasłonie nie przedostawało się żadne światło. Nie było jeszcze nawet poranka, a Snape zachowywał się jak opętany.

- Wstawaj! Natychmiast!

- Dlaczego? - Harry przetarł ręką oczy, próbując powrócić do rzeczywistości.

- Dumbledore właśnie przybył. I myślę, że jest z nim McGonagall.

- Co? - Harry usiadł błyskawicznie, jego puls przyspieszył od spokojnego do panicznego w czasie krótszym od sekundy. - Skąd się tu wziął?

- Nie mam pojęcia. Jeżeli nas tak zastanie, to mnie powieszą, a więc natychmiast wstawaj i ubieraj się. - Mężczyzna sięgnął po różdżkę i rzucił zaklęcie czyszczące na pościel, po czym zrzucił ją i skierował różdżkę na Harry'ego. Jego magia zdawała się przypalić skórę i przez chwilę chłopak pomyślał, że Snape rzucił na niego jedną z klątw, o których niedawno czytał. Ale okazało się, że to zwykłe, wykonane zbyt entuzjastycznie zaklęcie czyszczące. Kiedy kołdra opadła na niego z powrotem, przechylił się przez krawędź łóżka, aby sięgnąć po swoje bokserki.

- Posłuchaj mnie, Potter - powiedział Snape z naciskiem w głosie. - Nie możesz rozmawiać z dyrektorem o żadnym eliksirze, który uwarzyłeś. I nie wolno ci wspominać o jakiejkolwiek klątwie, którą ćwiczyłeś. A najlepiej, jeżeli w ogóle nie wspomnisz o naszych lekcjach. Jeżeli dyrektor o coś zapyta, pozwól, że ja odpowiem.

Harry otworzył usta, całkiem zdezorientowany, ale zanim zdążył o coś jeszcze zapytać, w korytarzu rozległ się głos.

- Severusie? Jesteś na górze?

Snape przeczesał dłonią włosy, próbując je przygładzić, po czym podszedł do drzwi i otworzył je.

W wejściu stał Dumbledore, a za nim McGonagall.

- Dyrektorze - rzekł Snape i Harry był pod wrażeniem jak wydawał się być spokojny i opanowany. - Usłyszałem, że przybyliście i próbowałem właśnie pogonić chłopaka. Potrafi spać jak zabity.

Mistrz Eliksirów odsunął się od drzwi i Dumbledore oraz McGonagall spojrzeli na Harry'ego, który wciąż siedział na łóżku z bokserkami w rękach.

- Przepraszam - powiedział. - Ubiorę się.

- Czy wydarzyło się coś złego, dyrektorze? - zapytał Snape, krzyżując ramiona. - Nie spodziewałem się wizyty w środku nocy.

- O tak, Severusie. Obawiam się, że stało się coś złego. Ale może omówimy to w kuchni, nad filiżanką herbaty, dobrze? Harry, chciałbym, żebyś do nas dołączył.

- Tak, sir - odparł Harry, spuszczając wzrok. - Bardzo przepraszam. Miałem wyjątkowo męczący dzień i zawsze potrzebuję chwili, żeby dojść do siebie. Profesor Snape przyszedł mnie obudzić tuż przed tym, jak pan zapukał.

Snape w odpowiedzi posłał mu szyderczy uśmieszek, tak jakby poranne zwyczaje Harry'ego były dla niego niezwykle odpychające.

- Oczywiście - odparł łagodnie Dumbledore. Rzucił Harry'emu badawcze spojrzenie. - Wszystko w porządku, Harry?

Kiedy chłopak popatrzył w łagodne, błękitne oczy Dumbledore'a, olśniło go To była idealna chwila, żeby wprowadzić w życie ostatni etap planu. Wystarczy jedno słowo, aby Dumbledore podjął działania przeciwko Snape'owi. Do diabła, miał nawet pod ręką Veritaserum, gdyby musiał udowodnić dyrektorowi, co między nimi zaszło.

I jego zemsta dopełni się.

Jednak wtedy spojrzał na Snape'a, który patrzył na niego w taki sposób, jakby był najokropniejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkał i Harry zrozumiał, że nie chce, aby Dumbledore podjął przeciwko niemu jakiekolwiek działania. Nie chciał przestać robić tych wszystkich rzeczy, które do tej pory z nim robił.

Mistrz Eliksirów nauczył go warzyć te wszystkie eliksiry i rzucać te wszystkie zaklęcia. Wziął go do swojego łóżka. Zaufał mu na tyle, że szczerze opowiedział o swojej przeszłości.

Snape sprawił, że Harry poczuł się kompletny, doceniony i ko...

- Potter, odpowiedz dyrektorowi - warknął mężczyzna.

- Hmm? Tak, wszystko w porządku. Dlaczego miałoby nie być? Coś się stało?

McGonagall uśmiechnęła się lekko.

- Lepiej zostawmy pana Pottera, aby mógł się dobudzić i ubrać.

- Spotkamy się w kuchni, Harry - powiedział Dumbledore, posyłając mu dodający otuchy uśmiech. Snape zignorował Harry'ego, opuszczając za nimi z pokój.

Kiedy tylko wyszli, Harry wstał i ubrał się, po czym zszedł na dół i dołączył do swoich nauczycieli. Usiadł obok McGonagall i uprzejmie skinął głową, kiedy Dumbledore zaproponował mu herbatę.

- Harry, coś przydarzyło się Remusowi - powiedział poważnie dyrektor.

Harry, który podniósł właśnie filiżankę do ust, opuścił ją tak szybko, że herbata rozlała się na boki.

- Wszystko z nim dobrze?

- Żyje, chociaż został bardzo ciężko ranny. W tej chwili przebywa w Świętym Mungu pod specjalistyczną opieką.

- Co mu się stało? - Harry czuł, że cała krew odpłynęła z jego twarzy. Najpierw Syriusz, a teraz Remus.

- Został napadnięty, kiedy wracał tutaj. Zakładamy, że stoją za tym Śmierciożercy. Nie udało im się go zabić ani wyciągnąć od niego jakichkolwiek informacji, ale poważnie go zranili. -Harry popatrzył na Snape'a, ale wyraz twarzy mężczyzny był nieodgadniony. Nie odwzajemnił nawet spojrzenia Harry'ego. - Remus spędzi w Świętym Mungu kilka tygodni, dopóki nie wyzdrowieje - kontynuował Dumbledore. Odwrócił się, aby spojrzeć na Snape'a. - Severusie, mam do ciebie prośbę. - Mężczyzna ostentacyjnie wywrócił oczami. - Twoje relacje dotyczące postępów Harry'ego brzmiały bardzo pozytywnie. Chciałbym poprosić cię o to, żebyś pozostał tutaj przez kolejne dwa tygodnie, aby dalej nadzorować jego trening.

- Dyrektorze - rzekł Snape napiętym głosem. - Pomimo iż doceniam pańską wiarę w moje zdolności dydaktyczne, mam w Hogwarcie sprawy, do których chciałbym wrócić. Muszę przygotować zajęcia i wziąć udział w kilku spotkaniach grona nauczycielskiego. Nie mam czasu, żeby niańczyć to dziecko przez kolejne dwa tygodnie.

Harry chciał już rzucić Snape'owi oburzone spojrzenie, ale wtedy zrozumiał, o co mu chodzi. Nie mógł przecież wyglądać na zbyt chętnego do tego, aby pozostać, prawda? To byłoby za bardzo podejrzane. W końcu powinni się nienawidzić.

Harry opadł więc na krzesło i udawał, że jest niepocieszony z powodu tego, że musi spędzić kolejne dwa tygodnie ze Snape'em.

- Severusie, nigdy niczego nie wnosiłeś do spotkań grona pedagogicznego, poza domaganiem się możliwości stosowania surowszych metod na szlabanach - powiedziała McGonagall. Snape rzucił jej szyderczy grymas. - A plany zajęć możesz przygotować tutaj. Jeżeli potrzebujesz czegokolwiek z Hogwartu, dopilnuję, aby ci to dostarczono.

Snape wydał z siebie udręczone westchnienie.

- Doskonale. Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

- Dziękuję - odparł Dumbledore, uśmiechając się.

- Mogę zobaczyć Remusa? - zapytał Harry. - Czy mógłbym jakoś niedługo odwiedzić go w Świętym Mungu?

Dumbledore potrząsnął głową.

- Obawiam się, że wizyta w Świętym Mungu nie byłaby zbyt bezpieczna, Harry. Voldemort wie o twoich powiązaniach z Remusem. Nie możemy ryzykować, że wpadniemy w zasadzkę.

- Dyrektorze, nie mam zamiaru przez dwa tygodnie wysłuchiwać zrzędzenia chłopaka, że chce się zobaczyć z wilkołakiem. Czy ktokolwiek już wie, że Lupin został przyjęty do Świętego Munga?

Dumbledore ponownie potrząsnął głową.

- Nie, właśnie stamtąd wróciliśmy. Wy dowiedzieliście się o tym jako pierwsi.

- W takim razie, czy możemy? - Snape podniósł się i wygładził szaty. - Mamy środek nocy, a więc szansa, że ktoś nas zobaczy jest niewielka. Przez cały czas nie opuszczę chłopaka ani na krok. Wstawaj, Potter. - Harry podniósł się, powstrzymując pragnienie zarzucenia Snape'owi ramion na szyję z wdzięczności. - Nie ruszaj się, Potter. Nałożę na ciebie drobne zaklęcie maskujące, aby ukryć twoje znaki charakterystyczne. - Snape skierował różdżkę na twarz Harry'ego i wymamrotał zaklęcie. Chłopak poczuł, jak magia łaskocze jego skórę. Nie miał pojęcia, co mężczyzna w nim zmienił, ale ufał mu, że zrobił to dobrze. - Przeniesiemy się razem za pomocą sieci Fiuu. Złap mnie za ramię - powiedział Snape. Harry zacisnął palce na jego rękawie i ścisnął mocno. Mężczyzna obejrzał się przez ramię i rzekł: - Dyrektorze, Minerwo. - Po czym wrzucił do kominka garść proszku. - Święty Mungo!

Po wzbudzającej mdłości podróży wylądowali w jednym z publicznych kominków znajdujących się w głównym holu Świętego Munga. Albo raczej Snape wylądował, bo Harry niemal upadł na tyłek. Na szczęście mężczyzna podtrzymał go za ramię. Recepcja, która wypełniona była tłumem ludzi, kiedy Harry był tutaj ostatnim razem, teraz świeciła pustkami, nie wliczając siedzącej za biurkiem czarownicy.

Harry odzyskał równowagę i spojrzał na mężczyznę.

- Dziękuję

- Bądź cicho. Mówiłem poważnie, nie mam zamiaru wysłuchiwać przez dwa tygodnie twojego skamlenia na temat tego, jak bardzo martwisz się o wilkołaka. - Mistrz Eliksirów strzepnął sadzę ze swoich rękawów. - Mam nadzieje, że w pośpiechu, w jakim się ubierałeś, pamiętałeś o zabraniu różdżki.

Harry parsknął i pokiwał głową.

- Zabrałem nawet lubrykant, chociaż nie mam pojęcia, dlaczego.

Snape uniósł brew i spojrzał na niego z zainteresowaniem, co sprawiło, że Harry zaczął się śmiać jeszcze głośniej.

- Chodź, Potter. Nie traćmy czasu. - Mężczyzna podszedł do biurka, a Harry ruszył tuż za nim.

- Dobry wieczór - rzekł Snape, skinąwszy lekko głową. - Przybyliśmy zobaczyć się z Remusem Lupinem.

Czarownica spojrzała na nich podejrzliwie.

- Jest już dawno po godzinach odwiedzin, proszę pana.

- Obawiam sie, że właśnie został przyjęty.

- Czy jesteście z nim spokrewnieni? Tylko bliscy krewni mogą odwiedzić pacjenta tuż po jego przybyciu tutaj.

Snape westchnął, tak jakby czarownica była naprawdę głupia, skoro ośmieliła się w ogóle zasugerować, że nie jest krewnym.

- Jestem jego bratem. - Złapał Harry'ego za kark i przyciągnął do siebie. - A to jest mój syn. Naprawdę bardzo się niepokoimy.

Czarownica nadal spoglądała na nich podejrzliwie.

- Świetnie. Nazwiska?

- George i Richard Lupin - odparł Snape z kamiennym wyrazem twarzy. Harry zagryzł wargę, aby powstrzymać się od parsknięcia śmiechem.

- Pacjent znajduje się na czwartym piętrze, pokój numer trzy. Proszę zachować ciszę na korytarzach.

- Oczywiście. Dziękujemy. - Snape odciągnął chłopaka od biurka. Harry podejrzewał, że pojadą windą, ale kiedy do niej dotarli, mężczyzna poszedł dalej.

- Nie jedziemy windą? - zapytał zaskoczony.

- Czego uczyłem cię o małych pomieszczeniach tylko z jednym wyjściem?

- Aha.

- Wejdziemy po schodach. - Snape pchnął drzwi wiodące do szerokich schodów pnących się kilka pięter w górę. - Trzymaj się blisko mnie.

Harry wykonał polecenie, ale zanim dotarli na czwarte piętro, miał już lekką zadyszkę. Kiedy minęli zakręt korytarza, ich drogę zagrodził uzdrowiciel.

- Pan Snape?

- Tak?

Uzdrowiciel ściszył głos.

- Dumbledore właśnie się ze mną skontaktował i poinformował mnie o pańskiej wizycie. Proszę tędy.

Harry zastanawiał się, w jaki sposób Dumbledore mógł skontaktować się z uzdrowicielem tak szybko, ale jego myśli rozpierzchły się, kiedy dotarli do pokoju z numerem trzecim. Mężczyzna wszedł do środka jako pierwszy, a Harry niepewnie podążył za nim. Snape zamknął za nimi drzwi.

Znajdowali się w małej, słabo oświetlonej prywatnej sali ze stojącym pod ścianą pojedynczym łóżkiem, w którym leżał wyglądający jak martwy Remus. Harry przełknął ślinę i podszedł bliżej. Twarz Lupina miała dziwnie szary odcień, a jego oddech był płytki.

Uzdrowiciel zaczął opowiadać o klątwach, o których Harry nigdy wcześniej nie słyszał i marzył jedynie o tym, żeby mężczyzna natychmiast się zamknął.

- Zostań tutaj - szepnął mu do ucha Snape. - Porozmawiam z uzdrowicielem za drzwiami.

- Tak, sir - wymamrotał Harry, wdzięczny, że otrzymał choć trochę prywatności. Kiedy obaj wyszli, podszedł jeszcze krok do łóżka. Nie był pewien, co ma zrobić. Nie był nawet pewien, czy Remus go w ogóle słyszy.

- Remus? - zapytał łagodnie. Sięgnął po jego dłoń. Wydawała się bardzo zimna w jego wilgotnej ręce. - Przepraszam, że wrzeszczałem na ciebie tego wieczora, kiedy wyjeżdżałeś. Przepraszam, że się na ciebie gniewałem. Wiem, że zachowałem się dziecinnie. Nie powinienem wyżywać się na tobie.

- Harry? - Głos Remusa był słaby. Mężczyzna nie otworzył oczu, ale przekręcił głowę w jego stronę. - Czy to ty?

- Tak - odparł Harry, ściskając jego dłoń. - Jestem tutaj. Jak się czujesz?

- Okropnie.

Harry parsknął nerwowo.

- I tak też wyglądasz.

Na ustach Remusa pojawił się słaby uśmiech.

- Z pewnością. Jak się tu znalazłeś?

- Snape mnie przyprowadził. Bardzo mi pomógł. Wiele się od niego nauczyłem.

- Cieszę się z tego.

- Potrzebujesz czegoś? - zapytał Harry. - Mogę przysłać ci trochę książek, jeżeli chcesz.

- Byłoby miło. Uzdrowiciel powiedział, że spędzę tutaj kilka tygodni.

- Jakie książki lubisz?

- Mogą być jakiekolwiek.

- Dobrze. Hedwiga będzie ci codziennie przynosiła nową.

Remus uścisnął dłoń Harry'ego, ale jego oczy pozostały zamknięte.

- To byłoby zbyt ryzykowne. Wystarczy jedna w tygodniu.

- W porządku. I czekoladę? Lubisz czekoladę, prawda? Zawsze lepiej się po niej czuję.

Remus uśmiechnął się ponownie.

- Czekolada również brzmi miło. Dziękuję.

Drzwi otworzyły się i do pomieszczenia wszedł Snape.

- No, no Lupin. Wyglądasz fatalnie. Czyżby twoja ostatnia przemiana poszła niezgodnie z planem?

- Nie, Severusie, w rzeczywistości twoi starzy przyjaciele postanowili wykorzystać mnie jako cel do ćwiczeń.

- I widzę, że wykonali świetną robotę.

- Całkowicie się z tobą zgadzam - odparł Remus ze słabym śmiechem.

- Poradzisz sobie? - zapytał Harry, wciąż trzymając Remusa za rękę.

- Według uzdrowicieli, będę mógł wstać i w pełni funkcjonować w przeciągu kilku tygodni.

- Potter, czas na nas - powiedział Snape. Harry skinął mu głową.

- Nie będę mógł cię ponownie odwiedzić. To zbyt niebezpieczne. Ale przyślę ci książki i czekoladę.

- Dziękuję ci, Harry. Cieszę sie, że mnie odwiedziłeś. I tobie także dziękuję, Severusie, za to, że go tutaj przyprowadziłeś.

Snape wydał z siebie niewyraźny odgłos zdegustowania.

Harry łagodnie wypuścił dłoń Remusa. Nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć albo zrobić i po niepotrzebnie długiej chwili wahania pochylił się nad Remusem i pocałował go w policzek. - Mam nadzieję, że już niedługo ci się polepszy.

"Tylko ty mi pozostałeś" - chciał jeszcze powiedzieć, ale zachował to już dla siebie.

Uśmiech Remusa poszerzył się, a Harry odwzajemnił go, nawet jeżeli wiedział, że mężczyzna nie może go zobaczyć, po czym razem ze Snape’em opuścił pomieszczenie.

- To właśnie przekroczyło moją granicę poziomu sentymentalnych bzdur na ten wieczór - powiedział Mistrz Eliksirów, kiedy Harry próbował za nim nadążyć. Rzucił mężczyźnie spojrzenie, ale nie było w nim gniewu. - Uzdrowiciel powiedział mi, że Lupin nie reaguje zbyt dobrze na zwykłe eliksiry uzdrawiające. Jego obecny stan stoi na przeszkodzie jego wyzdrowieniu.

- Myślałem, że wilkołaki zawsze leczą się dosyć szybko?

- Zazwyczaj tak. Ale klątwy, którymi został trafiony, uniemożliwiają jego ciału samodzielną regenerację. Zaproponowałem uzdrowicielowi, że zobaczymy, czy uda nam się dokonać kilku modyfikacji w miksturach.

- Nam?

- Tak. Będziesz mi asystował. To będzie dobra okazja, abyś nauczył się, w jaki sposób różnorodne składniki reagują ze sobą.

I wtedy Harry powiedział coś, czego nigdy nie spodziewał się, że powie w związku z eliksirami:

- Nie mogę się doczekać.

Część 11

Po wizycie w szpitalu dotarli do domu szybko i bezpiecznie i, jak gdyby w bezgłośnym porozumieniu, udali się prosto do sypialni Harry'ego. Snape rzucił na drzwi dwa zaklęcia blokujące. Jednym machnięciem różdżki zdjął z chłopaka kamuflaż, po czym zaczął się rozbierać.

Harry poszedł za jego przykładem i także zdjął ubrania, a następnie wślizgnął się nago pod kołdrę. Zawsze spali razem nago i nie widział powodu, aby teraz miało się to zmienić. Snape najwyraźniej podzielał jego zdanie, ponieważ położył się obok niego.

- Prześpij się, Potter - powiedział, układając się wygodnie. Ale Harry nie czuł zmęczenia, gdyż pewna sprawa wciąż nie dawała mu spokoju i nie pozwalała zasnąć.

- Co miałeś na myśli, kiedy powiedziałeś, że nie mogę wspomnieć Dumbledore'owi o tych eliksirach i klątwach?

Mężczyzna przewrócił się na bok, by na niego spojrzeć.

- Myślałem, że to oczywiste. Dyrektor nie wie o tym, że cię ich uczyłem i chciałbym, żeby tak pozostało.

- Co? - Harry wpatrywał się w Snape'a z szeroko otwartymi oczami. - Myślałem, że to właśnie Dumbledore kazał ci mnie ich nauczyć.

- Tak, dyrektor zgodził się na to, abym nauczył cię podstawowych zaklęć obronnych. I wie, że szkoliłem cię z zakresu warzenia eliksirów, abyś był przygotowany do klasy owutemowej. Jednak nie jest świadomy innych tematów znajdujących się w moim prywatnym programie nauczania.

- Ale... - Harry nie był pewien, co chce powiedzieć, ponieważ Snape tą nowiną właśnie wytrącił go z równowagi. - Ale dlaczego?

Mężczyzna przez chwilę milczał.

- Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta, Potter.

- Wypróbuj mnie.

- Nie zgadzam się z decyzją dyrektora, aby trzymać cię w nieświadomości. Uważam, iż ostatni rok dowiódł, że to wybitnie nierozważne postępowanie. Uważam także, że nauczenie cię tych umiejętności jest niezwykle korzystne. Bez nich jesteś po prostu kolejnym uczniem. Z nimi masz moc i wiedzę, aby spróbować pokonać Czarnego Pana.

- Ale dlaczego Dumbledore nie chce, żebym nauczył się tych rzeczy?

- Ponieważ, Potter, im potężniejszy się staniesz, tym trudniej będzie cię kontrolować. A dyrektor lubi mieć nad ludźmi pewien zakres kontroli.

Harry wciąż nie był pewien, o czym mówi Snape. Nie potrafił uwierzyć, że mężczyzna tak łatwo sprzeciwia się woli Dumbledore'a.

- Dyrektor ci ufa.

- Mam tego doskonałą świadomość. Dumbledore wie, kim jestem. Wie także, komu jestem lojalny. To jego decyzja, aby zaufać mi w kwestii twojej prywatnej edukacji.

- A ty go po prostu okłamujesz.

- Czy w takim razie wolałbyś nie posiadać tych umiejętności? Czy wolałbyś siedzieć tylko i czekać na swoją następną konfrontację z Czarnym Panem i mieć nadzieje, że znowu ci się poszczęści? A dojdzie do następnej konfrontacji, Potter, wierz mi. Wolałbyś nie być do niej przygotowanym?

- Nie - westchnął Harry. - Chcę być przygotowany. Po prostu myślałem, że Dumbledore zawsze pragnie tego, co dla mnie najlepsze.

- Robi to, ale na swój własny sposób. Dyrektor wciąż jednak myśli o tobie w kategorii dziecka. Uważa cię za chłopca, który potrzebuje opieki i okazjonalnego przymykania oka, kiedy przychodzi do łamania zasad. Na dodatek waha się, czy dawać ci aż taką władzę.

- A co jest złego we władzy?

- Potrafi być kusząca - powiedział Snape, zniżając głos - Może sprowadzić cię na manowce.

- Nigdzie się nie wybieram - odparł Harry.

Snape uśmiechnął się krzywo.

- Nie pozwoliłbym ci, nawet jeżeli byś chciał.

- To dobrze. - Harry wciąż czuł się odrobinę zszokowany rewelacjami Snape'a, ale rozumiał już motywy mężczyzny. I akceptował je.

- A więc to nasz sekret?

- Tak, Potter. To nasz sekret i ma nim pozostać.

Harry przysunął się bliżej do mężczyzny i położył rękę na jego klatce piersiowej.

- Nasz sekret - wyszeptał i przycisnął wargi do ust Snape'a.

- A teraz nadszedł czas, aby się trochę przespać. - Snape zgasił światła i oplótł Harry'ego ramieniem w pasie. Chłopak zamknął oczy i wypchnął ze swojego umysłu myśli o Dumbledorze, postanawiając skupić się jedynie na fakcie, że on i Snape mają dla siebie kolejne dwa tygodnie. Uśmiechał się, kiedy zmorzył go sen.

***

- Sugeruje, abyś powtórzył dzisiaj ćwiczenia w rzucaniu Lustrzanego Zaklęcia Tarczy, Potter - powiedział Snape, siedząc przy stole w bibliotece.

- Czy mogę wybrać najpierw kilka książek dla Remusa? - zapytał Harry, podchodząc do biblioteczki. - Obiecałem, że mu je wyślę.

- Dobrze. Masz piętnaście minut. - Snape powrócił do książki, którą czytał, a Harry przekrzywił głowę, spoglądając na stojące na półkach tomy.

Nie miał pojęcia, co spodobałoby się Lupinowi. Może coś o Czarnej Magii? W końcu była to dziedzina, w której był ekspertem. Harry znalazł kilka tytułów, które sugerowały taką właśnie tematykę. Jeden z nich wyjątkowo przyciągnął jego uwagę. Otworzył "Czarną Magię do codziennego użytku" i prześledził spis treści. Następnie przekartkował tom, zaciekawiony tym, jaki też rodzaj Czarnej Magii może być stosowany do codziennego użytku. I wtedy to zobaczył, w połowie strony sześćdziesiątej trzeciej. Klątwa Oślepiająca.

Harry bardzo powoli opuścił książkę i spojrzał na Snape'a.

- Uczyłeś mnie Czarnej Magii?

- Hmm? - mruknął mężczyzna, nie podnosząc głowy znad swojej książki.

- Odpowiedz! - krzyknął Harry, podchodząc do stołu. Rzucił "Czarną Magię do codziennego użytku" na blat przed Snape'em. - Zrobiłeś to?

Mistrz Eliksirów podniósł głowę i zmrużył oczy.

- Potter, a myślałeś, że czym jest klątwa, która służy do oślepiania innych? Zwykłym domowym zaklęciem?

Harry'emu zamarł oddech w gardle. Miał ochotę uderzyć Snape’a.

- Uczyłeś mnie Czarnej Magii! Nic dziwnego, że nie chciałeś, żeby Dumbledore się o tym dowiedział.

- Cieszę się, że nareszcie załapałeś, Potter - odparł Snape, a jego swobodny ton doprowadził Harry'ego do jeszcze większej furii.

- Nie mogę w to uwierzyć. Uczyłeś mnie pieprzonej Czarnej Magii! - Harry z frustracji kopnął w nogę od stołu.

- A w czym dokładnie tkwi problem? - zapytał mężczyzna, przekrzywiając głowę.

- To jest Czarna Magia. Nie możesz mnie tego uczyć - powiedział Harry, zastanawiając się, czy Snape tylko udaje durnia, czy naprawdę nie ma pojęcia, o co mu chodzi. Ale to był Snape. On nigdy nie zachowywał się jak dureń.

- Ściga cię oddział Śmierciożerców pragnących zakończyć twój nędzny żywot - odparł Mistrz Eliksirów, a w jego głosie pojawiło się coś nieprzyjemnie ostrego. - I myślisz, że proste Zaklęcie Żądlące albo Zaklęcie Lekkich Jak Piórko Stóp pozwoli ci przeżyć? To oczywiste, że uczyłem cię Czarnej Magii, ty mały głupcze. Oni dokładnie tego użyją przeciwko tobie.

- Ale to jest Czarna Magia! - wrzasnął Harry, tak jakby to wszystko wyjaśniało. - Ciągle tylko gadałeś, jak to może sprawić, iż moja własna magia stanie się niezrównoważona, że to pędząca w dół spirala i co tam jeszcze!

Snape oparł się mocniej na swoim krześle.

- Nie mówiłem nic takiego o Czarnej Magii. Mylisz ją z Mroczną Magią. A to nie jest to samo, Potter.

Harry otworzył usta.

- A co za cholerna różnica? Wiem tylko, że w szkole uczymy się Obrony Przed Czarną Magią. Musi być w niej coś przerażająco złego, skoro musimy nauczyć się przed nią bronić.

- Cała Mroczna Magia to także Czarna Magia, ale nie każde czarnomagiczne zaklęcie jest też zaklęciem mrocznym, Potter.

- To nie ma żadnego sensu! - wrzasnął Harry. Snape przypatrywał mu się beznamiętnym wzrokiem.

- Czarna Magia to zaklęcia i klątwy stworzone, aby zranić przeciwnika, chociaż ich efekty często nie są trwałe. Mroczna Magia to klątwy stworzone po to, aby zadać przeciwnikowi poważne obrażenia, pochłaniają one jednak tak wiele magii, że to prowadzi do rozchwiania umysłu rzucającego. Oto różnica, Potter. - Harry nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. Otworzył usta, aby odpowiedzieć, ale nie potrafił nic wymyślić. - Zaklęcia Niewybaczalne są jednocześnie Czarną Magią i Mroczną Magią. Klątwy, których cię uczyłem, to jedynie Czarna Magia - powiedział Snape z nutą zniecierpliwienia w głosie.

- A więc dlaczego uczysz mnie tych klątw? Czy to twój sposób, aby przeciągnąć mnie na ciemną stronę? Chcesz zrobić ze mnie łatwą zdobycz dla Voldemorta? Chcesz rozregulować moją magie? Oczekujesz, że upadnę przed nim na kolana i pozwolę, aby wsadził mi do tyłka swojego fiuta, tak jak ty to zrobiłeś?

Snape podniósł się powoli ze swojego miejsca, wyglądając tak, jakby wynurzył się z otchłani piekieł.

- Nie słyszałeś ani jednego mojego słowa?

- Słyszałem, ale nadal mi się to nie podoba!

Snape zacisnął usta i rzucił Harry'emu jadowite spojrzenie.

- Doskonale. Skoro jesteś tak bardzo przekonany, że zanieczyszczam cię Czarną Magią, dam ci posmak tego, czym naprawdę jest Mroczna Magia. Może wtedy będziesz w stanie zauważyć różnicę.

- Nie zrobię niczego, co mi każesz! Mam tego dosyć!

- Zrobisz to, co mówię, Potter! - Snape wyjął różdżkę i transmutował swoją książkę w kurczaka. Następnie pchnął "Śmiercią przez różdżkę" w stronę Harry'ego i otworzył ją na przypadkowej stronie. - Tutaj. Zaklęcie Gotujące Krew. To będzie odpowiednie. Rzuć je!

- Nie zmusisz mnie!

Usta mężczyzny wykrzywiły się w paskudnym uśmiechu.

- Wierz mi, Potter, że potrafię cię zmusić. Albo natychmiast rzucisz to zaklęcie, albo będę cię trzymał pod Cruciatusem tak długo, jak długo zajmie ci zrozumienie moich pobudek. - Głos Snape'a opadł do ostrego szeptu, co brzmiało znacznie groźniej, niż gdyby krzyczał. Harry poczuł ciarki na plecach. Był całkowicie pewien, że Snape nie jest typem, który rzuca czcze groźby.

- Postradałeś rozum - powiedział, próbując wytrzymać pociemniałe spojrzenie mężczyzny, ale jego wzrok był tak przerażający i obcy, że Harry musiał odwrócić głowę.

- Po prostu daję ci lekcję. Rzuć je!

- Nie!

- Rzuć je albo przysięgam, że nauczę cię znaczenia słowa ból. - Mężczyzna wycelował różdżkę prosto pomiędzy oczy Harry'ego i po raz pierwszy tego lata chłopak zaczął się go naprawdę bać.

- Nie - powiedział łagodniej. Jego dłonie drżały.

- Rzuć je!

- Jesteś szalony - wyszeptał Harry. W oczy zaczęły go kłuć łzy, a w piersi poczuł ostre, palące żądło zawodu - Kompletnie szalony - dodał, ale sięgnął po swoją różdżkę.

- Rzuć je! - Snape brzmiał teraz, o ile to możliwe, jeszcze bardziej przerażająco.

- Cruororis Concoquo!

Kurczak wydał z siebie straszliwy dźwięk - skrzek konającego - kiedy upadł na stół, rzucając się gwałtownie, ale Harry ledwie to usłyszał. Przez jego ciało przepłynęła fala niewiarygodnej ekscytacji, tak jakby zanurkował sto metrów w dół na swojej miotle. Albo jakby miał pięćdziesiąt orgazmów na raz. I to trwało i trwało, sprawiając, że jego powieki trzepotały, a kolana drżały i Harry wiedział bez wątpienia, że nigdy wcześniej, w całym swoim życiu, nie czuł czegoś tak przyjemnego i tak potężnego zarazem.

- Merlinie - wyjęczał i gdyby nie to, że Snape złapał go ramieniem w pasie, upadłby na podłogę.

- Tak właśnie wygląda Mroczna Magia - wyszeptał mężczyzna do jego ucha. Harry zacisnął palce na szacie Snape'a i trzymał się jej rozpaczliwie opadając, opadając i opadając. Zanim w końcu udało mu się odzyskać kontrolę nad swoim umysłem, był już w takim stanie, że ledwie mógł oddychać.

- Merlinie - wyszeptał. - To było... to było... - Ale nie potrafił znaleźć słów, aby opisać tę niesamowitą falę ekscytacji, którą poczuł.

- Tak, wiem - odparł Snape i powiedział to w taki sposób, jakby dokładnie rozumiał, co Harry miał na myśli. - Czy teraz dostrzegasz już różnicę? - Harry pokiwał głową, przytulając ją do torsu mężczyzny. - Czarna Magia nie zmieni tego, kim jesteś, Potter. Mroczna Magia tak. - Snape przesunął dłoń wzdłuż pleców Harry'ego. - To pierwszy i ostatni raz, kiedy jej użyłeś. Spróbuj tego ponownie, a przysięgam, że wykorzystam cię jako cel do ćwiczeń. A kiedy z tobą skończę, powieszę cię jako trofeum na ścianie swojego gabinetu.

- Tak - wyszeptał Harry. - Teraz już rozumiem, jak potrafi być to uzależniające.

Snape poprowadził go do jednego ze skórzanych foteli. Usiadł na nim i przyciągnął Harry'ego na swoje kolana.

- Im częściej będziesz jej używał, tym trudniej będzie przestać.

Harry owinął się wokół torsu mężczyzny, podciągając nogi i spojrzał na Snape'a.

- Czy ty byłeś od niej uzależniony?

- W moim życiu był taki okres, kiedy lubiłem jej używać. Jednak, kiedy przeniosłem się do Hogwartu, zostałem zmuszony zaprzestać praktykowania jej.

- To musiało być trudne - powiedział Harry. Użył Mrocznej Magii tylko raz, ale sama myśl o tym, że już nigdy tego nie poczuje była, delikatnie mówiąc, niezbyt przyjemna.

- I było. - Snape spojrzał na niego, uśmiechając się zaczepnie. - Teraz już wiesz, dlaczego nie jestem najradośniejszą osobą w Hogwarcie.

Harry parsknął śmiechem, który stłumił jednak szybko, chowając twarz w szyi mężczyzny.

- Przepraszam, że w ciebie wątpiłem.

- Cicho. Myślę, że bardziej martwiłoby mnie, gdybyś nie kwestionował tego, że uczę cię Czarnej Magii. - Snape zacisnął mocniej ramię wokół niego i Harry poczuł się podniesiony na duchu.

- Czy to dlatego Dumbledore nigdy nie pozwolił ci nauczać Obrony Przed Czarną Magią? Ponieważ miałeś z nią problemy w przeszłości?

- Nie jesteśmy dzisiaj zbyt bystrzy, co? - powiedział Snape z lekko kpiącym uśmiechem.

- Nie, nie bardzo - odparł szczerze Harry. - Gdybym był bystrzejszy, zrozumiałbym to, co próbowałeś mi wyjaśnić. Ja naprawdę...

Ale nie dokończył, gdyż Snape uciszył go pocałunkiem.

***

Harry ziewnął potężnie. Snape nalegał, aby następnego dnia wstali o siódmej rano, dzięki czemu będą mieć cały dzień, żeby poprawić eliksiry uzdrawiające dla Remusa. Pomimo że Harry bardzo lubił pracować nad eliksirami ze Snape'em, to nie bardzo podobało mu się wstawanie tak wcześnie w czasie wakacji.

- Przestań zachowywać się jak dziecko, Potter. To nie moja wina, że twoi krewni rozpieszczali cię przez całe życie. Z pewnością pozwalali ci całymi dniami wylegiwać się w łóżku, ale tutaj mamy robotę do wykonania.

Po wysłuchiwaniu obraźliwych uwag Snape'a przez niemal trzy tygodnie, Harry już trochę się do nich przyzwyczaił. Kontynuował więc miażdżenie rogu buhorożca i obmyślał ripostę.

- O tak, doskonale wiem, o jaką robotę ci chodzi. Demoralizowanie mojej niewinnej osoby za pomocą Czarnej i Mrocznej Magii. Ciekawi mnie, co by się stało, gdybym powiedział Dumbledore'owi o tych wszystkich rzeczach, których mnie uczyłeś.

Snape uśmiechnął się z rozbawieniem.

- A teraz powtórz to w mowie węży.

Odkąd Harry zobaczył Mroczny Znak Snape'a, mężczyzna często kazał mu wypowiadać różne rzeczy w mowie węży. Na początku, aby to zrobić, musiał patrzeć na obrazek węża, ale teraz wystarczyło, aby o nim pomyślał.

Wciąż jednak potrzebował pomocy Snape'a, który potwierdzał, czy mu się to udaje, ponieważ mowa węży brzmiała dla Harry'ego dokładnie tak samo jak angielski.

Harry wyobraził sobie węża (zazwyczaj był to obraz bazyliszka) i powtórzył to, co powiedział wcześniej, a następnie spojrzał na Snape'a.

- Bardzo dobrze - rzekł mężczyzna i powrócił do mieszania eliksiru, który właśnie przyrządzał.

Nagle w pracowni rozległ się wysoki, brzęczący odgłos, więc Harry poderwał głowę. Nie miał pojęcia, co też to mogło być, ale Snape, słysząc ten dźwięk, cały zesztywniał.

- Jeżeli mógłbyś mi wybaczyć, Potter - powiedział i wyślizgnął się za drzwi.

Harry obserwował, jak wychodzi i zastanawiał się, gdzie też mógł pójść. Brzęczący dźwięk ustał. Może był to jakiś czarodziejski odpowiednik telefonu? Może to Dumbledore chciał porozmawiać ze Snape'em?

Jak zawsze ciekawość Harry'ego została podrażniona i kusiło go, aby wymknąć się za mężczyzną, ale pamiętał jego słowa - że będzie bezpieczniejszy, jeżeli nie dowie się o pewnych sprawach. A Harry ufał Snape'owi. Cóż, w większości. Snape powie mu, jeżeli to będzie coś ważnego, tego był pewien.

Kontynuował więc przygotowywanie składników i starał się nie spoglądać na drzwi co kilka sekund. Po czasie, który wydawał mu się całymi wiekami, ale prawdopodobnie trwał jakieś piętnaście minut, Snape wrócił. Zgasił różdżką ogień pod kociołkiem i spojrzał na Harry'ego.

- Muszę wyjechać - powiedział.

- Nie możesz - odparł Harry. To były pierwsze słowa, które przyszły mu do głowy.

Snape uniósł brew.

- Wyjeżdżam, ale wrócę w przeciągu trzech dni.

- Ale co ze... - Harry zamknął usta. Chciał powiedzieć " ze mną", jednak brzmiałoby to trochę zbyt desperacko. - A co z moimi lekcjami?

- Dumbledore zorganizował zastępstwo na najbliższe dni.

Harry'emu nie podobało się to, co usłyszał. Przypomniał sobie leżącego w szpitalnym łóżku Remusa. Jeżeli Snape wyjedzie, również może zostać zraniony.

- To z powodu jakichś spraw Zakonu, prawda?

- Wiesz, że nie jestem upoważniony do tego, aby ci powiedzieć. Muszę spakować kilka rzeczy.

- Mogę ci pomóc - zaproponował Harry z nadzieją w głosie.

- Nie, ty posprzątasz tutaj. Odłóż składniki. Będziemy kontynuować po moim powrocie. Zaczekasz w kuchni na zastępstwo.

- Ale...

- Potter, przymknij się i rób to, co ci każę. - Głos Snape'a wydawał się nieco rozkojarzony. Mężczyzna rozejrzał się po pomieszczeniu, po czym wyszedł w pośpiechu.

Harry próbował nie zwracać uwagi na uścisk, który czuł w piersi, kiedy chował róg buhorożca z powrotem do swojego pudełka na eliksiry.

***

Teraz, kiedy Harry wiedział, że przez kilka dni nie będzie jadał posiłków ze Snape'em, kuchnia wydawała mu się dziwnie odmieniona. Był wściekły, że mężczyzna wyjeżdża, ale wiedział, że nie może nic na to poradzić. Oczywiście zawsze mógł dostać napadu złości, jednak wątpił, by zrobiło to na Snapie wrażenie. A już z pewnością nie sprawiłoby, że zostanie.

Usiadł przy stole, czując się pokonany i zastanawiając się, od kiedy potrafi w taki sposób panować nad swoimi emocjami.

Mistrz Eliksirów mówił coś o zastępstwie i Harry zastanawiał się nad możliwymi wyborami. Może na parę dni przyjadą do niego Weasleyowie? Nie miałby nic przeciwko temu. A może będzie to ktoś z Zakonu. McGonagall? Nie byłoby tak źle. Mogłaby mu pomóc podciągnąć się z Transmutacji. Moody? Może nie był najlepszym wyborem, ale to auror, a więc prawdopodobnie znał wiele przydatnych zaklęć. Tonks? Cóż, to brzmiało jak dużo zabawy.

Nagle w korytarzu rozległ się odgłos otwieranych i zamykanych drzwi i Harry wyprostował się w swoim krześle. Dobiegły do niego ciężkie kroki. Zdecydowanie nie należały one ani do McGonagall, ani Tonks. Kobiety stąpały dużo lżej. I nie był to też Moody, ponieważ stary auror utykał.

Drzwi kuchenne otworzyły się i stanął w nich Kingsley Shacklebolt, posyłając Harry'emu przyjazny uśmiech.

- Hej, Harry.

- Cześć - odparł chłopak. Nie było tak źle, pomyślał szybko. Kingsley także był aurorem, a to oznaczało mnóstwo możliwości na ciekawe lekcje.

- Zostanę z tobą.

- W porządku. - Harry uśmiechnął się do niego. Mężczyzna nie miał na sobie szat, które nosił w ministerstwie. Zamiast tego ubrany był w dżinsy i biały podkoszulek, a w ręku trzymał dużą torbę. Zauważył, że Harry dziwnie na niego patrzy i roześmiał się.

- Mam wakacje. To jedyny okres w roku, kiedy wolę zakładać mugolskie ubrania.

- Masz ochotę na herbatę? - zapytał Harry. Ale zanim Kingsley zdążył odpowiedzieć, do kuchni wszedł Snape.

- Och, Shacklebolt, jesteś. - Skinął mu głową. - Muszę już wychodzić. Potter, mam do ciebie słówko.

Harry podążył za Snape'em na korytarz. Mężczyzna odwrócił się i spojrzał na niego z powagą.

- Potter, oczekuję, że będziesz się zachowywał. Nie wspominaj Shackleboltowi o rzeczach, na temat których rozmawialiśmy. I trzymaj tego wielkoluda z dala od mojej pracowni. Pamiętam go ze szkoły. W eliksirach jest gorszy nawet od Longbottoma.

- Tak, sir - odparł Harry. Nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć.

- Doskonale. W takim razie wychodzę. - Snape chciał się odwrócić, ale Harry złapał go za rękaw. Przycisnął usta do warg mężczyzny w czymś, co najbardziej przypominało desperacki pocałunek.

- Uważaj na siebie - wyszeptał.

- Zachowaj swoje sentymenty dla kogoś, kto ich potrzebuje, Potter. Czy naprawdę sądzisz, że uda ci się pozbyć mnie tak łatwo? To tylko trzy dni, a później wrócę, aby sprawić, że twoje życie stanie się jeszcze bardziej żałosne. - Snape uśmiechnął się złośliwie, a Harry wyszczerzył się w odpowiedzi. Mężczyzna odwrócił się i chwilę później drzwi wyjściowe zamknęły się za nim z głuchym trzaskiem.

Harry wrócił do kuchni zaciskając ręce na ramionach. Nie byłoby dobrze, gdyby Kingsley zauważył, że czuje się przybity wyjazdem Snape'a.

Mężczyzna zaparzył herbatę.

- Cukru i mleka, Harry?

- Tak, poproszę. - Harry usiadł i uśmiechnął się, kiedy Kingsley postawił przed nim filiżankę.

- Minerwa powiedziała mi, że chciałbyś zostać aurorem - rzekł mężczyzna, zajmując miejsce naprzeciw niego.

- Tak - odparł chłopak. Czuł się trochę zażenowany, kiedy przyznawał się prawdziwemu aurorowi do tego, że chciałby pracować w tym samym zawodzie.

- Interesujący wybór. - Kingsley napił się herbaty. - To dobra robota. Trudna, ale dobra.

- Przede mną jeszcze dwa lata szkoły - rzucił Harry, próbując jakoś zbagatelizować swoje zainteresowania. - Ale masz rację, byłoby całkiem ciekawie zostać aurorem.

- Cóż, spędzę z tobą trzy dni. Jeżeli będziesz miał jakieś pytania, to nie krępuj się.

- Dzięki - odparł Harry, upijając łyk herbaty. Kingsley przyglądał mu się przez chwilę, po czym wyciągnął z tylnej kieszeni różdżkę.

- Słyszałem, że trenowałeś tego lata całkiem sporo zaklęć obronnych. Czy zechciałbyś pokazać mi ich trochę w małym pojedynku? - Uśmiech mężczyzny poszerzył się i Harry poczuł się mile podłechtany tym wyzwaniem.

- Jasne - odpowiedział i również sięgnął po różdżkę. - Tutaj?

- Dlaczego nie? - Kingsley podniósł się z miejsca, a Harry podążył za jego przykładem. Stanęli naprzeciwko siebie na dwóch końcach kuchni i chłopak czekał na moment, w którym mężczyzna wykona pierwszy ruch.

Kiedy tylko Kingsley rzucił zaklęcie, Harry wykrzyknął:

- Protego Specularis!

Nawet nie wiedział, jaki czar rzucił na niego mężczyzna, ale nie było mu to potrzebne. Lustrzane Zaklęcie Tarczy potrafiło zatrzymać niemal każde zaklęcie czy klątwę z wyjątkiem Niewybaczalnych.

Kingsley wybuchnął głębokim, niskim śmiechem. Najwyraźniej rzucił na Harry'ego Zaklęcie Żądlące, ale odbiło się ono i uderzyło w niego. Potarł swoje ramię.

- Wygląda na to, że już niewiele mogę cię nauczyć, Harry.

Chłopak uśmiechnął się i przytaknął.

- Snape nauczył mnie tego czaru. Wydaje się być bardzo efektywny.

- To jedno z najbardziej użytecznych zaklęć na polu bitwy. Dobra robota.

Kingsley podszedł do Harry'ego swobodnym krokiem i obejrzał go od dołu do góry.

- Ale wciąż jest jeszcze kilka rzeczy, których mogę cię nauczyć. Na przykład, jeżeli zrobię tak... - Mężczyzna zacisnął swoja wielką dłoń na nadgarstku Harry'ego - ... w jaki sposób powstrzymałbyś mnie przed powaleniem cię?

I zanim Harry zdążył zorientować się, co się dzieje, leżał na podłodze z kolanem mężczyzny wbijającym mu się w klatkę piersiową.

- Ee... nie wiem - odparł zaskoczony. Kingsley uśmiechnął się szeroko i wyciągnął rękę, aby pomóc mu wstać.

- Zawsze istnieje możliwość, że w czasie walki stracisz swoją różdżkę, Harry. A więc ważne jest, żebyś wiedział, jak obronić się przed fizycznym atakiem i w jaki sposób pokonać przeciwnika używając jedynie siły swoich mięśni.

Harry skinął głową. To nawet miało sens, pomyślał.

- Jak się sprawują twoje mięśnie brzucha? - zapytał Kingsley, szturchając Harry'ego w żołądek tak mocno, że ten się cofnął. - Zdecydowanie musisz nad nimi popracować. Te właśnie mięsnie są centralnym punktem twojego ciała. Jeżeli są silne, pomagają ci zachować równowagę. Wiesz, jak się robi pompki i brzuszki?

- Chyba tak - odparł Harry.

- Później je poćwiczymy. Na początek nauczę cię zaklęć amortyzujących - rzekł Kingsley, uśmiechając się szeroko. - Dzięki temu będziemy mogli trenować na sobie nawzajem, nie łamiąc przy tym swoich kości, chociaż nadal będziesz czuł siłę uderzenia. A później nauczę cię, jak spuścić komuś porządny łomot. - Kingsley ściągnął swój podkoszulek i Harry nie potrafił oderwać wzroku od jego torsu. Mężczyzna zdecydowanie miał porządne mięśnie brzucha. W ogóle miał bardzo dużo także innych porządnych mięśni. - Zdejmij koszulę, Harry. Muszę ci pokazać, gdzie dokładnie uderzać. Ludzkie ciało ma kilka słabych punktów, które możesz wykorzystać w czasie walki.

Harry ściągnął koszulę. Pomimo że wciąż czuł żal z powodu wyjazdu Snape'a, zaczął dostrzegać pozytywną stronę spędzenia kilku dni z Kingsleyem. Brutalny trening w jego wykonaniu wydawał się fantastycznym sposobem na to, aby nauczyć się wielu nowych rzeczy.

Część 12

Po trzech dniach fizycznego treningu, Harry był cały obolały, nawet w takich miejscach, o których istnieniu nie miał do tej pory pojęcia. Bolały go podeszwy stóp, stawy kolanowe, a nawet tyłek, chociaż zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy Snape wypieprzył go po raz pierwszy. Bolały go łokcie. Mięśnie brzucha - tak, Harry odkrył, że jednak je posiada - także.

Wszystko go bolało.

Ale pomimo tego chłopak czuł się bardzo usatysfakcjonowany. Kingsley, który okazał się przemiłym mężczyzną i fantastycznym trenerem, nauczył go wszystkiego, co powinien wiedzieć o zaskakiwaniu przeciwnika podczas walki wręcz. Poddał Harry'ego ostremu reżimowi, codziennie każąc mu ćwiczyć przysiady i pompki, a Gryfon stwierdził, że od tej pory będzie to robił każdego ranka. W ten sposób mógłby wzbogacić swoją chudą sylwetkę o odrobinę muskulatury.

A jutro miał wrócić Snape. Nareszcie.

Pomimo tego, że Harry był zajęty i uczył się wielu pożytecznych rzeczy, to wciąż za nim tęsknił. Nawet bardziej, niż się tego spodziewał. Kingsley był miły, zabawny i czarujący, lecz nie był Snape'em. I to nie chodziło tylko o to, że Harry tęsknił za seksem. Tęsknił także za rozmowami, za kpinami, za zniewagami i za tym jedynym w swoim rodzaju milczeniem, w którym Snape dawał mu do zrozumienia, że Harry spisał się świetnie.

Usiadł na łóżku i otworzył kufer. Zdecydowanie zasługiwał na eliksir leczniczy, który pomógłby mu zasnąć. Wyjął więc swoje pudełko z eliksirami i tuż przed tym, kiedy chciał zatrząsnąć kufer, zauważył na jego dnie coś błyszczącego. Sięgnął do środka, aby wyjąć tajemniczy obiekt i niemal upuścił go ponownie, kiedy zobaczył co to takiego.

Lustro. Strzaskane lustro.

Coś ostrego szarpnęło mocno wnętrznościami Harry'ego, sprawiając, że się wzdrygnął.

Syriusz.

I wtedy chłopak zrozumiał coś, czego nie dostrzegał wcześniej. To nie Snape zabił Syriusza. To on, Harry, to zrobił. Za pomocą swojej niecierpliwości, uporu, arogancji i głupoty.

Gdyby tylko wrócił do zamku, aby skontaktować się ze Snape'em. Przecież widział, że mężczyzna pracuje dla Zakonu. Albo gdyby chociaż przypomniał sobie o istnieniu lustra. Syriusz mu je podarował, a on kompletnie o nim zapomniał.

Syriusz byłby z niego dumny, gdyby go teraz widział. Z pewnością byłby dumny ze wszystkich rzeczy, których się Harry nauczył. I zabiłby go za to, ze uprawia seks ze Snape'em.

Złapał pierwszą rzecz, która wpadła mu w rękę - swój podręcznik do Eliksirów i cisnął nim o ścianę. Rzucił kolejną książką, później jeszcze kolejną, a każda z nich wylądowała na jego szafce nocnej, zrzucając na podłogę wszystkie stojące na niej przedmioty.

Rozdzierał go ból, ale zupełnie inny od tego, który odczuwał trenując z Kingsleyem. Nie był to nawet ból podobny do tego, który zadaje Cruciatus. Był to ten rodzaj bólu, który mógł trwać i trwać, i nigdy nie zniknąć.

A to przypomniało Harry'emu, jak cudownie się poczuł, kiedy rzucił Zaklęcie Gotujące Krew. Może poczułby się lepiej, gdyby rzucił go ponownie? Nie czułby się wtedy taki pusty, winny i nic niewart.

Snape nie musi dowiedzieć się o tym, że Harry znowu je rzucił. Sięgnął po różdżkę...

Drzwi sypialni otworzyły się nagle.

- Wszystko w porządku, Harry? Usłyszałem rumor. - Kingsley popatrzył na niego z ciekawością.

Harry upuścił różdżkę tak, jakby nagle go sparzyła.

- Co się stało z twoją dłonią?

Gryfon spojrzał w dół i dopiero teraz zauważył, że jego druga ręka jest zaciśnięta wokół ostrej krawędzi kawałka lustra. Z pomiędzy palców spływała mu krew.

- Syriusz mi to dał - powiedział łamiącym się głosem. Nagle zauważył, że jego policzki są wilgotne i wytarł je ze złością, nie chcąc, aby Kingsley widział go w takim stanie. Co z niego będzie za auror?

- Chodź tu, Harry. - Mężczyzna ukucnął przed nim i wyjął mu z dłoni ostry kawałek, po czym przyłożył do krwawiącej rany chusteczkę. - Usiądźmy. - Zanim Harry zdążył zaprotestować, pokierował go do łóżka. Usadził go na nim i zajął miejsce obok.

- O co poszło? O Syriusza?

Harry odwrócił wzrok.

- Nie chcę o tym rozmawiać.

- Ale musisz - powiedział Kingsley z takim samym opanowaniem, jak zawsze. - Chciałbyś zostać aurorem, prawda? Cóż, to właśnie robią aurorzy. Nazywa się to terapią słowną. Rozmawiamy ze sobą, kiedy wydarzy się coś złego. I Sadzę, ze powinieneś poddać się tej terapii w odniesieniu do śmierci Syriusza. - Harry podniósł głowę i spojrzał na mężczyznę z powątpieniem - Nie myśl, że robię cię w konia, Harry. Mogę równie dobrze poprosić Moody'ego o to, aby pełnił honory, ale wierz mi, ja jestem o wiele lepszym słuchaczem.-Harry parsknął. - Opowiedz mi o tym, co sobie myślałeś, kiedy postanowiłeś wyładować swoją frustracje na tych niewinnych podręcznikach.

Wpatrując się w swoją zranioną rękę, Harry westchnął. Krew przesiąkła już przez białą bawełnę. Zacisnął dłoń w pięść.

- Nie powinienem był wyruszyć do Ministerstwa w takim pośpiechu.

Kiedy chłopak zamilkł, Kingsley powiedział łagodnie:

- Mów dalej.

- Gdybym nie pobiegł do Ministerstwa, Syriusz wciąż by żył.

Mężczyzna skinął głową.

- Pozwól, że opowiem ci coś o podejmowaniu decyzji. To bardzo ważna część pracy aurora. Musimy podejmować trudne decyzję i czasami naprawdę ciężko przewidzieć wszystkie konsekwencje.

- Wiem, ale gdybym zatrzymał się chociaż na moment, żeby pomyśleć...

- Jeszcze nie skończyłem, Harry - przerwał mu Kingsley z niebywałą cierpliwością w głosie - Proszę, abyś mnie wysłuchał. - Chłopak skinął głową, zagryzając wargę. - A teraz powiedz mi, dlaczego postanowiłeś pójść do Ministerstwa?

- Ponieważ myślałem, że Voldemort schwytał Syriusza - odpowiedział Harry, próbując zrozumieć, do czego zmierza Kingsley. - Ale jeżeli tylko bym...

- A więc sądziłeś, ze Syriusz jest w niebezpieczeństwie. I informacje, które wtedy posiadałeś, kazały ci w to wierzyć. Nie mogłeś wówczas przewidzieć jakichkolwiek konsekwencji. Jak myślisz, co stałoby się z Syriuszem, gdybyś nie zdecydował się na pójście do Ministerstwa?

- Myślałem, że Voldemort chce go zabić. Ale jeśli...

- A więc zdecydowałeś się pójść do Ministerstwa, aby ocalić Syriusza, mam rację?

- Tak sądzę - odparł Harry, wciąż nie będąc pewnym, co mężczyzna chce powiedzieć.

- Dobrze. A teraz chce, żebyś to dobrze zapamiętał. Zdecydowałeś się na to, aby pójść do Ministerstwa, ponieważ na podstawie informacji, które posiadałeś, byłeś przekonany, że jeżeli tego nie zrobisz, to Syriusz zginie.

- Tak.

Kingsley uśmiechnął się do niego.

- A teraz skupmy się na innym elemencie tej układanki. Powiedz mi, kto zadecydował o tym, że Syriusz powinien pójść do Ministerstwa?

- Ee...

- Czy to ty zadecydowałeś o tym, że Syriusz powinien ruszyć ci na ratunek?

- Nie.

- A więc kto to zrobił? - zapytał mężczyzna i to w taki sposób, jakby naprawdę nie znał odpowiedzi. - Dumbledore? Snape? Remus? Ja? Moody?

- Nie - westchnął Harry. - To była decyzja Syriusza.

- Och. - Na twarzy Kingsleya pojawił się lekki uśmiech. - A więc to Syriusz zdecydował, wbrew przestrogom innych, że powinien udać się za tobą. - Harry kiwnął głową. - I wiedział, że jedną z prawdopodobnych konsekwencji tego czynu, może być śmierć. Podjął tę decyzję świadomie. Na podstawie informacji, które posiadał, mógł przewidzieć, co może się z nim stać. Każdy z nas jest tego świadomy i rozważa taką ewentualność za każdym razem, kiedy stawia czoła wrogowi. - Harry ponownie skinął głową. - Poszedłeś do Ministerstwa, ponieważ sądziłeś, że Syriusz zginie, jeżeli tego nie zrobisz. W tamtej chwili wiedziałeś tylko tą jedną rzecz. A Syriusz poszedł do Ministerstwa, mając o wiele większą świadomość tego, co może mu się przytrafić. Czyja więc decyzja bardziej zaważyła na tym, co wydarzyło się tamtego dnia?

Harry nieświadomie szarpnął róg chusteczki.

- Syriusza - wyszeptał.

- Tak. A kto posłał klątwę, która wyrzuciła Syriusza za zasłonę?

- Bellatriks Lestrange.

- Tak. A teraz powiedz mi, kto w takim razie jest odpowiedzialny za śmierć Syriusza?

- Bellatriks Lestrange.

- Dokładnie - powiedział Kingsley, kładąc rękę na kolanie Harry'ego. - To ona i tylko ona jest odpowiedzialna za to, co się wydarzyło. Wszyscy podejmujemy decyzje, robimy to każdego dnia naszego życia w oparciu o informacje, które posiadamy. Ale jeżeli jakaś decyzja uruchamia serię zdarzeń, które kończą się zupełnie inaczej, niż się tego spodziewaliśmy, to nie oznacza, że z tego powodu jesteśmy odpowiedzialni za czyjąś śmierć. Rozumiesz to, co powiedziałem?

Harry otworzył dłoń, a chusteczka upadła na podłogę. Rozcięcie na jego dłoni przestało w końcu krwawić.

- Tak.

- To dobrze. - Kingsley mocniej ścisnął jego kolano. - Jest jeszcze coś, o czym powinieneś wiedzieć. To całkowicie normalne czuć się złym, albo zranionym. A jeszcze lepiej, kiedy te uczucia uda ci się w jakiś sposób z siebie wyrzucić. Masz ochotę wdrapać się na dach i trochę sobie pokrzyczeć? Powiedz tylko słowo, a już to robimy.

Harry parsknął i potrząsnął głową.

- Chcesz znowu się ze mną posiłować?

- Jestem zbyt obolały - wyszeptał Harry, czując jak na jego policzki wypływa rumieniec zażenowania.

Mężczyzna roześmiał się i klepnął go w plecy.

- Jeszcze damy ci wycisk. Lepiej się czujesz?

- Tak - odparł Harry i była to prawda. - Dzięki.

- To należy do obowiązków aurora. Lepiej do tego przywyknij, jeżeli chcesz być jednym z nas - powiedział Kingsley i podniósł się z łóżka. - Dobranoc, Harry.

- Dobranoc.

Kiedy mężczyzna wyszedł, Harry położył się na plecach. Był zmęczony i obolały i nawet, jeśli sądził, że będzie zapewne bardzo długo leżał i przetrawiał wszystko, co Kingsley mu powiedział, mylił się, ponieważ zasnął niemal natychmiast.

***

- Dalej, Harry! Stać cię na znacznie więcej! - krzyknął Kingsley, a Harry wydał z siebie pełen rozbawienia pisk. Mężczyzna przyszpilił go do kanapy w salonie. Czekając na powrót Snape'a, auror zaproponował ostatnią lekcję odpierania ataków nieprzyjaciela, a Harry z radością na nią przystał.

- Użyj nóg!

- Jesteś dwukrotnie większy - wymamrotał Harry w poduszkę, w którą wciśnięta była jego twarz.

- Tu nie chodzi o rozmiar, ale o to, w jaki sposób potrafisz wykorzystać swoje walory.

Drzwi otworzyły się nagle z trzaskiem i Harry wyjrzał ponad oparciem. W wejściu stał Snape.

I wyglądał tak, jakby miał ochotę kogoś zamordować. A Harry miał nawet całkiem słuszne podejrzenia, dlaczego. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak sugestywnie wyglądała cała scena. Leżał na kanapie, z twarzą wciśniętą w poduszkę, a Kingsley przykrywał go swoim ciałem. Na dodatek rozmawiali na temat rozmiarów.

- Potter. Shacklebolt - powiedział Snape tak lodowatym tonem, iż Harry miał wrażenie, że na jego szatach pojawił się szron. Mężczyzna odwrócił się na pięcie i wmaszerował po schodach na górę.

- Nie jest zbyt zadowolony z powrotu - rzekł Kingsley, podnosząc się z Harry'ego.

- Sądzę, że to właśnie była jego zadowolona mina - odparł Harry, próbując ukryć nieprzyjemne uścisk, który poczuł.

Mężczyzna roześmiał się.

- Cóż, twój rycerz powrócił. Czas na mnie.

- W porządku. - Kingsley podniósł swoją torbę, a Harry odprowadził go do drzwi. - Dzięki - powiedział, ale uznał, że to chyba za mało. - Za wszystko. Naprawdę to doceniam.

- Nie ma za co, Harry. - Auror wyciągnął rękę i chłopak uścisnął ją. - Kontynuuj ćwiczenia.

- Dobrze.

- Do zobaczenia. - Kingsley uśmiechnął się do niego po raz ostatni, po czym zniknął za drzwiami. Kiedy wyszedł, Harry pozwolił sobie na głębokie westchnienie. Nadszedł czas na stawienie czoła Snape'owi. Nie mógł się doczekać jego powrotu, ale teraz obawiał się rozmowy z nim. Miał tylko nadzieje, że mężczyzna nie jest za bardzo wkurzony.

Bardzo powoli wszedł po schodach, próbując po drodze zebrać w sobie odwagę. Kiedy jednak dotarł pod sypialnię Snape'a, wciąż czuł się trochę niepewnie. Zapukał i wszedł.

- Jestem teraz zajęty, Potter. Wyjdź - warknął Snape, wypakowując swój bagaż.

- Nie - odparł Harry, ignorując spojrzenie mężczyzny. - Muszę wyjaśnić ci kilka rzeczy.

- Być może powinieneś podzielić się tymi wyjaśnieniami z Shackleboltem? Nagle wydajecie się być ze sobą niezwykle blisko związani.

Harry zagryzł wargę, aby się nie roześmiać. Snape był zazdrosny. Świadomość tego sprawiła, że miał ochotę krzyczeć z radości, ale opanował się. Snape'owi z pewnością nie spodobałby się nagły wybuch dobrego humoru z jego strony.

- Nie. Chodzi o wyjaśnienia, których ty powinieneś wysłuchać.

Mistrz Eliksirów wydał z siebie głębokie westchnienie.

- Nie jestem nimi zainteresowany.

- Nic mnie to nie obchodzi - odpowiedział Harry i oparł się o ścianę, krzyżując ramiona. - Po pierwsze, jestem gejem. Prawdziwym gejem.

To wyznanie sprawiło, że Snape uniósł brew.

- Nie marnuj mojego czasu na ogłaszanie mi rzeczy, o których już wiem.

- Być może ty jesteś tego pewien, ale ja wciąż miałem wątpliwości. Myślałem, że chodzi tylko o ciebie, ale teraz wiem, że nie.

Oczy Snape'a zwęziły się i Harry zdał sobie sprawę, w jaki sposób musiało zabrzmieć to, co właśnie powiedział.

- Nic się nie wydarzyło - dodał szybko. - Kingsley jest całkowicie hetero, przynajmniej z tego co zauważyłem. Ale dzięki twojej nieobecności i dzięki temu, że spędziłem dużo czasu z innym facetem, zrozumiałem, że pociągają mnie wszyscy mężczyźni.

- Gratulację tego odkrycia. A teraz zejdź mi z oczu.

- Nie, jeszcze nie skończyłem. - Harry wziął głęboki oddech. - Zrozumiałem też, kto jest odpowiedzialny za śmierć Syriusza.

Mistrz Eliksirów przestał się rozpakowywać i spojrzał na Harry'ego ponad swoim ramieniem.

- Tą osoba nie jestem ja. Nie jesteś nią też ty. Nie jest nią nawet Dumbledore. Jest nią Bellatriks Lestrange.

- I zrozumienie tego zajęło ci aż osiem tygodni? Twoja niekompetencja mnie zadziwia, Potter.

- Tak, no cóż, przecież mnie znasz. Moje wyolbrzymione ego również. Potrzebowałem chwili, aby się z tego otrząsnąć i zrozumieć, że świat nie kręci się tylko wokół mnie.

To wyznanie sprawiło, że na twarzy Snape'a pojawił się uśmiech, ale mężczyzna szybko odwrócił głowę.

- Skończyłeś już?

- Nie. - Harry podszedł bliżej do mężczyzny. - Tęskniłem za tobą.

- Jeżeli zamierzasz marnować mój czas na te sentymentalne bzdury, to rzucę na ciebie klątwę.

Harry usiadł obok Snape'a na łóżku, dzięki czemu mógł go widzieć.

- I nie chodzi tylko o seks, chociaż za nim także okropnie tęskniłem. Chodzi o to, że tęskniłem za tobą.

- Myślę, że nawdychałeś się zbyt dużej ilości oparów podczas pracy nad eliksirami - powiedział Snape, potrząsając głową. - Ale skoro wygląda na to, że i tak nie przestaniesz paplać, to równie dobrze możesz opowiedzieć mi o tym, co robiłeś podczas trzech ostatnich dni. Mam nadzieję, że nie zmarnowałeś całego tego czasu na obściskiwanie się z Shackleboltem.

Harry uśmiechnął się. Merlinie, tak bardzo tęsknił za gadkami Snape'a. Położył się na łóżku, wyciągając nad sobą ramiona.

- Spędziłem trzy dni na zapoznawaniu się z ludzkim ciałem. Kingsley jest w tym ekspertem, na dodatek lubi robić to mocno. Naprawdę mocno. Musisz zobaczyć siniaki, których mi narobił. A tyłek boli mnie już od pierwszego razu z nim.

Snape otworzył usta, a szata, którą miał zamiar powiesić w szafie, wypadła mu z rak. Harry wybuchnął śmiechem. Przestał się jednak śmiać, kiedy mężczyzna złapał go za koszulkę na piersi i podciągnął w górę.

- Jakie siniaki? Co ten drań z Ministerstwa ci zrobił? Jeżeli tylko spróbował cię tknąć, to go zabiję!

- Nie! - zaprzeczył Harry, wpatrując się w Snape'a szeroko otwartymi oczami. Czegoś takiego się nie spodziewał. - Nic w tym stylu. Kingsley uczył mnie samoobrony i walki wręcz.

- Nie skrzywdził cię? - zapytał Snape. Jego oczy zmrużyły sie, a usta zacisnęły w cienką linię.

- Cóż, w czasie walki wręcz nie da się uniknąć kilku siniaków, ale to część lekcji - powiedział Harry, obawiając się tego, co Snape mógłby zrobić Kingsleyowi.

Mistrz Eliksirów prychnął.

- Czy ten mężczyzna zrobił coś wbrew twojej woli, Potter?

- Nie, naprawdę nie. - Harry opadł z powrotem na łóżko, kiedy Snape puścił jego koszulkę. - Nauczył mnie bardzo przydatnych rzeczy. Przepraszam. Próbowałem się po prostu trochę z tobą podrażnić.

- Nie próbuj drażnić się ze mną odnośnie fizycznego znęcania się. Nie sadzę, aby było w tym cokolwiek zabawnego. - Snape odwrócił się sztywno.

- Przepraszam. Nie pomyślałem o tym. - Harry podniósł się z łóżka i zrobił kilka niepewnych kroków w stronę mężczyzny. Chciał powiedzieć tyle rzeczy, ale nie potrafił znaleźć właściwych słów. Zdecydował się więc na słowo, które Snape naprawdę lubił słyszeć z jego ust. - Proszę - wyszeptał i pogładził ramię mężczyzny. - Proszę.

Snape odwrócił ku niemu swoją twarz, a Harry przeniósł rękę na jego klatkę piersiową. Chwilę później dłoń Snape'a złapała jego własną i Harry wzdrygnął się, czując ukłucie bólu w ramieniu. Mężczyzna zmrużył oczy i odwrócił dłoń Harry'ego wnętrzem ku sobie. Rozcięcie było długie i zaczerwienione.

- Co się stało?

- Miałem wczoraj mały wypadek - odparł Harry, wzruszając ramionami.

- A ten zidiociały auror nie przejął się uleczeniem tego? - powiedział mężczyzna, sięgając po różdżkę.

- Nie, nie chcę, żeby to zostało wyleczone. - Harry wyszarpnął dłoń z uścisku Snape'a. - Chcę, żeby pozostała blizna. To bardzo ważne.

Nie wydawało się, aby Snape uważał to za coś dziwnego.

- W porządku - powiedział i uniósł rękę, aby objąć Harry'ego za szyję. Pochylił się nad nim, ale chłopak odsunął go od siebie. Pozostała jeszcze jedna rzecz, którą chciał mu powiedzieć.

- Ja... eee... odczuwałem wczoraj pokusę.

- Pokusę? - Głos Snape'a stał się twardszy.

- Pokusę, żeby użyć Mrocznej Magii. - Harry spuścił głowę, ale mężczyzna ujął go za brodę i zmusił do spojrzenia na siebie. - Ale nie zrobiłem tego - dodał szybko.

- Dlaczego ją odczuwałeś?

- Próbowałem zmierzyć się z pewnymi sprawami. Odnośnie Syriusza. I czułem się tak cholernie rozbity... i pomyślałem, że jeżeli użyję Mrocznej Magii, to poczuję się lepiej, ale nie zrobiłem tego.

Snape zacisnął usta i nie odzywał się przez długi czas.

- Zmieniam nasze zasady - powiedział nagle. - Możesz używać tak dużo Mrocznej Magii, jak zechcesz. - Wyciągnął różdżkę Harry'ego z jego kieszeni i wcisnął mu ją w rękę. - Proszę, zaczynaj. - Chłopak wpatrywał się w niego rozszerzonymi oczami, kompletnie nie rozumiejąc, o co mu chodzi. - Ale mogę cię zapewnić, Potter, że jeśli zaczniesz używać Mrocznej Magii, to nigdy go nie pokonasz - powiedział Snape i ponownie przysunął się do Harry'ego, muskając wargami jego policzek. - Jeżeli zaczniesz używać Mrocznej Magii, staniesz się kolejnym Lordem Voldemortem - wyszeptał do jego ucha.

Harry poczuł lodowaty dreszcz przebiegający mu po plecach.

- Nie chcę nim zostać.

- Miejmy nadzieję. Ponieważ zabiję cię, jeżeli tak się stanie - wymruczał Snape, po czym zmiażdżył wargi Harry'ego w mocnym, brutalnym pocałunku. Ich zęby uderzały o siebie, języki ocierały się i splatały, a wargi przyciskały tak mocno, że z pewnością zostaną siniaki.

Przez ciało Harry'ego przebiegła ciepła fala ulgi, kiedy owinął ramiona wokół szyi mężczyzny. Jego różdżka upadła na podłogę. Snape powrócił do niego, żył i nie nienawidził go. Pragnął go, a Harry pragnął go jeszcze bardziej niż kiedykolwiek przedtem.

Chłopak odsunął się i spojrzał na zmaltretowane usta mężczyzny.

- Jeżeli kiedykolwiek stanę się taki jak on, również chciałbym, żebyś mnie zabił - powiedział i naprawdę tak myślał.

- Nie pozwolę ci na to - odparł Snape i wyglądało na to, że on także mówi to poważnie.

- To dobrze - powiedział Harry, uśmiechając się. - A teraz mnie zerżnij. Proszę.

Snape w odpowiedzi ponownie pożarł jego usta.

Część 13

- Jeżeli przekonamy dyrektora, że potrzebujesz większej ilości prywatnych lekcji, nie będzie powodu, abyśmy nie mogli dalej spędzać ze sobą czasu, kiedy wrócimy do Hogwartu - oznajmił Snape, stukając palcem w swoją filiżankę herbaty. - Powiesz dyrektorowi, że lekcje obrony są dla ciebie bardzo przydatne i że jeszcze nie do końca jesteś pewien, czy potrafisz używać oklumencji na tyle dobrze, aby czuć się bezpiecznie.

Harry skinął głową. Po powrocie do Hogwartu nadal chciał spotykać się ze Snape'em. Nie potrafił sobie wyobrazić, że po tym, jak spędzili ze sobą połowę wakacji, miałby go już nie widywać.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że musimy być ostrożni? - kontynuował mężczyzna. - Nie wolno ci powiedzieć swoim przyjaciołom o niczym, co razem robiliśmy, zrozumiałeś? Jeżeli ktoś będzie pytał, to powiesz, że znowu bierzesz korepetycje z Eliksirów.

- Dobrze.

- Musisz także zrozumieć, że nie zamierzam traktować cię inaczej niż do tej pory.

Harry uśmiechnął się.

- Teraz jestem już przyzwyczajony do obelg. Wkurza mnie tylko, że nie będę mógł ci się odwdzięczyć.

- Och, ależ oczywiście, że tak. Dzięki temu będę miał możliwość wlepienia ci kilku wygodnych szlabanów - odparł gładko Snape, a jego usta rozciągnęły się w sugestywnym uśmiechu.

- Mam przeczucie, że w tym roku Gryffindor straci wyjątkowo dużo punktów - powiedział Harry i roześmiał się.

- Istotnie.

Harry spojrzał na blat stołu, wciąż chichocząc. Poplamione palce mężczyzny zaciskały się wokół filiżanki. Chłopak popatrzył na swoje własne dłonie. Cztery tygodnie pracy z niektórymi składnikami eliksirów przebarwiło również jego place. Nie przeszkadzało mu to jednak. Dzięki temu wciąż pamiętał o tym, co zmieniło się pomiędzy nim a Mistrzem Eliksirów.

Trzask na korytarzu oznajmił przybycie Dumbledore'a.

- Dzień dobry - powiedział dyrektor radośnie jak zawsze, wchodząc do kuchni. - Nie, nie wstawaj, Severusie. Sam sobie poradzę.

- Dzień dobry, profesorze - odparł Harry, podczas gdy Dumbledore przywołał filiżankę i dołączył do nich przy stole.

- Och, nie ma to jak odrobina herbaty. Nie miałem jeszcze dzisiaj czasu na to, aby usiąść - powiedział, pochylając się w stronę Harry'ego w taki sposób, jakby dzielił z nim jakiś bardzo ważny sekret.

Chłopak uśmiechnął się, ale Snape wyglądał tak, jak gdyby miał ochotę wylać na głowę dyrektora dzbanek herbaty.

Sącząc swój napój, Dumbledore spoglądał raz po raz na Harry'ego i Snape'a, obserwując ich bez pośpiechu.

- Jeszcze tylko dwa dni - odezwał się w końcu. - Pewnie nie możesz się doczekać powrotu do Hogwartu, prawda, Harry?

- Tak, profesorze.

- To dobrze, bardzo dobrze. Myślę, że Severus zażyczy sobie, abym ocenił, jak wiele nauczyłeś się tego lata.

- Istotnie, dyrektorze - odparł Snape, prostując się na krześle. - Chłopak robi postępy, jednakże poprosił o to, aby kontynuować w Hogwarcie lekcje oklumencji. Nie należy również zapomnieć o korepetycjach z Eliksirów, które powinien pobierać. Merlin świadkiem, że naprawdę będzie ich potrzebował, jeśli chce przetrwać w mojej owutemowej klasie.

Dumbledore skinął głową.

- Harry, co o tym myślisz?

Chłopak odchrząknął.

- Zgadzam się z profesorem Snape'em. Wciąż daleko mi do perfekcyjnego opanowania oklumencji, chociaż idzie mi znacznie lepiej. I zgadzam się, że Eliksiry nigdy nie były moją mocną stroną, a naprawdę chciałbym je zdać.

- Nie widzę żadnego problemu. Możecie sami zaplanować wasze prywatne lekcje. Czy masz coś przeciw, Severusie?

Snape przybrał kwaśną minę, ale potrząsnął przecząco głową.

- Wydaje mi się, że moglibyśmy także kontynuować lekcje Obrony. Wygląda na to, że Potter uważa je za pożyteczne.

- Zgadza się.

Usta Dumbledore'a rozciągnęły się w lekkim uśmiechu.

- Sądzę, że nie będzie to potrzebne. Zapewniam cię, że udało mi się znaleźć kompetentnego nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią.

- Kogo pan zatrudnił, dyrektorze? - zapytał Snape tonem, który sugerował, że wcale nie był tego taki pewien.

- Profesora Kruma.

- Kruma? - powtórzył Mistrz Eliksirów.

- Wiktora Kruma? - odezwał się Harry.

Dumbledore radośnie skinął głową, na co Snape przewrócił oczami.

- Widzę, że teraz zacząłeś uciekać się do zatrudniania uczniów.

- Zapewniam cię, Severusie, że profesor Krum jest dostatecznie wykwalifikowany do nauczania tego przedmiotu.

- Powiedziałbym, że nawet za bardzo wykwalifikowany - oznajmił Snape, po czym napił się herbaty. Dumbledore rzucił mu osobliwe spojrzenie, ale mężczyzna zignorował je.

Harry obserwował ich, nie odzywając się. Nie widział żadnego problemu w tym, że będzie ich uczył Krum. To prawda, że był młody, ale jeżeli chodzi o Obronę Przed Czarną Magią to wydawał się być odpowiednim kandydatem na stanowisko nauczyciela.

- Profesor McGonagall poprosiła, żebym cię zapytał, Harry, co sądzisz o tym, by zostać kapitanem drużyny Quidditcha w tym roku?

Oczy chłopaka rozszerzyły się.

- Myślałem, że zostałem zawieszony.

- W takim razie zawieszenie zostało anulowane - odparł Dumbledore, machając z roztargnieniem ręką. - Mam poinformować Minerwę, że przyjąłeś propozycję?

- Oczywiście, profesorze! - Harry rozpromienił się i nawet zdegustowane spojrzenie Snape'a nie potrafiło zgasić jego podekscytowania.

- Czy to już wszystko? - zapytał dyrektor, wypijając resztkę herbaty.

- W zasadzie to jest coś jeszcze, o co chciałbym pana zapytać, profesorze - powiedział Harry. - Przyjaciele pytali mnie, czy mógłbym spotkać się z nimi jutro na Pokątnej, żeby kupić wszystko, czego będę potrzebował do szkoły. Naprawdę bardzo chciałbym pójść.

- Powiedziałem już chłopakowi, że to zbyt niebezpieczne - wtrącił Snape, zanim Dumbledore zdążył odpowiedzieć.

Dyrektor otworzył usta, ale Harry był szybszy:

- A ja powiedziałem profesorowi Snape'owi, że będzie tam cała rodzina Weasleyów, która może mieć mnie na oku.

- Jednak wtedy ja poinformowałem Pottera, że Weasleyowie będą zbyt zajęci próbami zapanowania nad swoim własnym stadem dzieciaków.

- A ja przypomniałem profesorowi Snape'owi, że mógłby ponownie rzucić na mnie zaklęcie maskujące.

- Byłem oczywiście zmuszony, aby poinformować chłopaka, że doświadczeni czarodzieje potrafią bez przeszkód przejrzeć takie zaklęcie.

Dumbledore odchylił się na krześle, obserwując ich utarczkę z radosnym błyskiem w oczach.

- Być może profesor Snape zapomniał o swojej własnej dziedzinie nauki - odparł Harry, szczerząc się. - Zawsze mogę użyć Eliksiru Wielosokowego.

Snape kopnął go pod stołem w goleń.

- Teraz pan widzi, dyrektorze, że Potter desperacko potrzebuje korepetycji z Eliksirów. Nie pamięta nawet, że Eliksir Wielosokowy warzy się przez miesiąc.

Policzki Harry'ego zarumieniły się, kiedy zdał sobie sprawę, że niewiele brakowało, a powiedziałby za dużo.

- Cóż, w takim razie profesor Snape mógłby jutro pójść ze mną i mnie popilnować.

- Ignorancja tego chłopaka wciąż mnie zadziwia. Nie mogę publicznie się z nim pokazywać, o czym doskonale pan wie, dyrektorze.

- Sądzę, że profesor Snape nie jest świadomy tego, w jak prosty sposób można się ukryć - powiedział zadowolony z siebie Harry. - Mógłby przecież pożyczyć moją pelerynę niewidkę.

Snape otworzył usta, aby zaprotestować, lecz po kilku chwilach je zamknął.

- W takim razie załatwione - oznajmił Dumbledore, wstając od stołu. - Severusie, użyjesz peleryny Harry'ego, aby go jutro przypilnować. - Uśmiechnął się do nich obu. - Cieszę się, że udało wam się pokonać dzielące was animozje. Zobaczymy się za dwa dni.

- Do widzenia - powiedział Harry.

- Dyrektorze - pożegnał go Snape, wyglądając na lekko rozdrażnionego.

Kiedy tylko Dumbledore wyszedł, Harry spojrzał na Mistrza Eliksirów i wyszczerzył się.

- Chciałbyś pójść na górę i pokazać mi, jak skutecznie udało nam się pokonać te animozje?

Snape westchnął i posłał mu pełne wyrzutu spojrzenie.

- Najpierw praca, później przyjemności, Potter. Chyba że nie chcesz, aby Lupin wrócił szybciej do zdrowia.

- Racja - odparł Harry. Byli już naprawdę blisko ukończenia zmodyfikowanej mikstury uzdrawiającej. - Przyjemności później. - Po tych słowach wyszedł z kuchni za Snape'em, czując dziwną radość z powodu tego, że mężczyzna pójdzie z nim jutro na ulicę Pokątną.

***

- Twoi przyjaciele nie muszą wiedzieć o mojej obecności - powiedział Snape, kiedy stali na wprost znajdującego się w kuchni kominka. - Nie chcę ryzykować ujawnienia.

- W porządku - odparł Harry i podał mężczyźnie pelerynę niewidkę. Snape wydawał się zadowolony z siebie, kiedy mu ją odbierał.

- Kiedy zniknę, zaczekaj pięć minut, zanim użyjesz sieci Fiuu. Muszę się upewnić, czy Dziurawy Kocioł nie jest naszpikowany jakimiś pułapkami.

- W porządku - powtórzył chłopak. - Zobaczymy się na miejscu. No, może nie dokładnie "zobaczymy".

Snape uśmiechnął się krzywo, po czym zarzucił na siebie pelerynę. Niewidzialna ręka wrzuciła do ognia trochę proszku Fiuu.

- Dziurawy Kocioł!

Harry czekał i czekał, stukając nogą o podłogę, dopóki nie stwierdził, że pięć minut już minęło. Upewnił się, że ma przy sobie różdżkę i sakiewkę z pieniędzmi, a następnie wrzucił do kominka garść proszku i wylądował na podłodze w Dziurawym Kotle. Gospoda była zatłoczona, co sprawiło, że poczuł w żołądku uścisk niepokoju. Jednak wtedy na jego ramieniu spoczęła dłoń, przypominając mu, że nie jest sam.

- Trzy i pół minuty, Potter - wyszeptał mu do ucha Snape. - Czy ty kiedykolwiek nauczysz się przestrzegać najprostszych reguł?

Harry zachichotał w odpowiedzi. Ponownie rozejrzał się po pubie i w rogu pomieszczenia zauważył zbiorowisko rudzielców.

- Ron! Hermiona!

- Harry!

Bardzo szybko został otoczony przyjaciółmi oraz ich rodziną i wszystko znowu wydawało się takie normalne jak zawsze. Jednakże przez cały czas, kiedy przechadzali się wzdłuż ulicy Pokątnej, Harry był świadomy obecności niewidzialnego Snape'a. Okazjonalne muśnięcie palców na ramieniu wciąż mu o tym przypominało.

Jednak jego przyjaciele, nieświadomi tego faktu, gawędzili sobie w najlepsze, nie wiedząc, że najbardziej znienawidzony przez nich nauczyciel słyszy każde ich słowo.

Odwiedzili sklep z akcesoriami do Quidditcha i aptekę, po czym zatrzymali się w nowym sklepie Freda i George'a. W tym momencie Harry mógłby przysiąc, że usłyszał za sobą mamrotanie Snape'a:

- Słodki Merlinie, oszczędź mnie.

Ich ostatnim przystankiem były Esy i Floresy, w których mieli zakupić podręczniki. Kiedy Hermiona zagłębiła się w nowej książce do Transmutacji, a Ron i Ginny zaczęli sprzeczać się ze swoją matką, Harry poczuł na ramieniu dotyk ręki.

- Jeżeli chciałbyś nabyć kilka pożytecznych książek do Eliksirów, sugeruję, abyś udał się na pierwsze piętro - wyszeptał za nim Snape.

Harry skinął głową i wdrapał się po schodach, upewniając się, że nikt za nim nie idzie.

W sekcji Eliksirów nie było nikogo poza nimi, więc Mistrz Eliksirów wskazywał użyteczne podręczniki, wysuwając je o centymetr z szeregu. Harry zbierał je, chodząc za Snape'em po całym dziale.

- Dzięki - powiedział, kiedy miał już naręcze książek.

- Spróbuj przyswoić zawartą w nich wiedzę.

Harry uśmiechnął się szeroko i położył książki na jednym ze służących do czytania stołów, po czym wyciągnął rękę. Wyczuł przed sobą klatkę piersiową mężczyzny i po kilku zgrabnych ruchach znalazł się pod peleryną-niewidką razem ze Snape'em.

- Cześć - powiedział i uśmiechnął się, widząc zaskoczone spojrzenie mężczyzny.

- Panie Potter - zaczął Snape, ale Harry uciszył go przesuwając językiem po jego dolnej wardze.

- No dalej - powiedział Harry bezczelnym tonem. - Wiem, że podoba ci się pomysł molestowania syna Jamesa Pottera pod jego własną peleryną.

Na twarz Snape'a powoli wypłynął krzywy uśmieszek.

- Dziesięć punktów dla Gryffindoru.

Harry pochłonął wargi mężczyzny w wygłodniałym pocałunku, wpychając mu do ust język. Snape przyjął go chętnie i chłopak zawisł na nim, poddając się jego pożądaniu.

Całował się ze Snape'em w publicznym miejscu, podczas gdy jego przyjaciele znajdowali się zaledwie piętro niżej i ta myśl była tak zakazana i przerażająca, że penis Harry'ego zaczął mimowolnie twardnieć. Przycisnął biodra do ciała mężczyzny, który w odpowiedzi zaczął go całować jeszcze mocniej.

- Harry? - Na schodach rozległ się głos Hermiony i dźwięk jej kroków. Harry przerwał pocałunek i, dysząc, wyślizgnął się spod peleryny. - Harry? - zapytała ponownie dziewczyna, wychodząc zza regału. - Wszystko w porządku? Jesteś trochę zarumieniony.

- Ee... - Harry nie miał pojęcia, co powiedzieć. Wzrok przyjaciółki powędrował wzdłuż jego ciała i jej oczy rozszerzyły się. Jego spodnie nie były aż tak szerokie, aby ukryć oczywistą erekcję. Na podłogę na prawo od niego spadła książka i Harry szybko spojrzał w tamtą stronę. Znak nad przejściem pomiędzy regałami kołysał się lekko, tak jakby ktoś przed chwilą w niego uderzył. Na tablicy widniało: "Sekcja dla dorosłych". - Ee... - powtórzył Harry, po czym wskazał w kierunku regałów. - Przejrzałem trochę tych książek.

Hermiona, z oczami błyszczącymi rozbawieniem, zasłoniła dłonią usta i zachichotała.

- Och, Harry, czytałam naprawdę dużo o nastoletnich chłopcach i ich hormonach, ale uważam, że księgarnia to nie jest miejsce na takie rzeczy.

- Tak, wiem - odparł Harry, śmiejąc się. - Ale "on" raczej nigdy mnie nie słucha. - Hermiona roześmiała się jeszcze głośniej i zarumieniła. - Melinie, to takie krępujące - powiedział, ale także nie potrafił przestać się śmiać. To, że został przyłapany przez Hermionę, przekonało jego erekcję do poddania się i opadnięcia. Gryfonka wytarła łzy z oczu, usiłując złapać oddech. Harry był w takim samym stanie.

Kiedy w końcu się uspokoili, chłopak wziął ze stołu swoje książki.

- A co to takiego? - zapytała Hermiona.

- Snape podał mi kilka tytułów, które powinienem kupić - odpowiedział. - To podręczniki do Eliksirów. Powinny pomóc mi przygotować się do owutemów.

- Mogę je obejrzeć?

- Oczywiście. - Harry pozwolił przyjaciółce wybrać ze stosu kilka tomów, które przeglądała, kiedy schodzili po schodach, aby dołączyć do reszty.

- Co takiego zabawnego tam robiliście? - zapytał Ron. - Nawet tutaj słyszałem wasz szaleńczy śmiech.

Hermiona ponownie zaczęła chichotać, a Harry posłał przyjacielowi porozumiewawcze spojrzenie.

- Później ci powiem, stary. To coś, czego nie powinny słyszeć ani twoja mama, ani siostra.

Ron chyba nie miał nic przeciwko, więc Harry podążył do kasy, żeby zapłacić. Kiedy stanął na końcu krótkiej kolejki, poczuł na swoim ramieniu dłoń Snape'a.

- Niezła wymówka - wyszeptał mężczyzna. Harry parsknął w odpowiedzi. - Wystarczy ci pieniędzy, aby za nie zapłacić?

- Tak. - Harry podszedł do kasy, mając nadzieję, że sprzedawca nie zauważy rumieńca zażenowania, który wciąż rozgrzewał jego policzki. Kiedy wszyscy kupili już potrzebne im rzeczy, uznali, że zasłużyli na trochę przyjemności, więc wybrali się do lodziarni Floriana Fortescue. Całą trójką zajęli osobny stolik, poza zasięgiem słuchu reszty rodziny Weasleyów. Harry oblizał się, widząc ogromny, zamówiony przez siebie sorbet. Hermiona przysunęła się bliżej do niego i Rona.

- Harry, myślałeś już nad kontynuowaniem spotkań GD w tym roku? Jestem pewna, że nauczyłeś się tego lata całej masy różnych przydatnych rzeczy, które mógłbyś przekazać reszcie.

- W zasadzie to się nad tym nie zastanawiałem - odparł szczerze Harry. - Ale chyba nie będę miał czasu na te spotkania. Mamy w tym roku lekcje na poziomie owutemowym, jest Quidditch, a ja będę jeszcze brał korepetycje z Eliksirów i pozostałych rzeczy, które trenowałem. - Hermiona zamyśliła się na chwilę. - Na dodatek - kontynuował - Dumbledore powiedział mi, że zatrudnił w tym roku kompetentnego nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią. Myślę, że spotkania GD nie będą już potrzebne.

- Kogo? - zapytał Ron, a Hermiona rzuciła Harry'emu zaciekawione spojrzenie.

- Chyba to ci się nie spodoba, Ron - powiedział Harry przepraszającym tonem - Wiktora Kruma.

- Wiktora?! - krzyknęła Hermiona i natychmiast zasłoniła usta dłonią. - To wspaniale! Nie wspomniał o tym ani słowem w swoich ostatnich listach.

- Może chciał zrobić ci niespodziankę - zastanowił się Harry.

Hermiona uśmiechnęła się promiennie, nie zwracając uwagi na to, że Ron sztyletował ją wzrokiem.

- Cóż, może w końcu zaczniesz spotykać się ze swoim Wikusiem, po tych tonach listów, które pisaliście do siebie w zeszłym roku - powiedział Ron ponuro.

- Nie bądź niedorzeczny, Ron - odparła Hermiona. - Wiktor będzie moim nauczycielem, a ja jego uczennicą. Jeżeli stalibyśmy się dla siebie kimś więcej niż tylko przyjaciółmi, to od razu zostałby zwolniony.

Wyglądało na to, że to podniosło Rona na duchu.

- W takim razie zdecydowanie powinnaś zacząć się z nim spotykać.

Harry'emu nie podobał się kierunek, w którym zmierzała ta rozmowa.

- Hej - zwrócił się do Rona - zawsze mogło być gorzej. - Weasley uniósł brew. - Mógłby to być Snape - powiedział Harry, szczerząc się. Został nagrodzony pstryknięciem w ucho niewidzialnymi palcami.

- Merlinie, jasne - zgodził się rudzielec. - Wyobraź to sobie. W końcu uwolniłem się od tego tłustowłosego drania i jego głupich Eliksirów, a teraz musiałbym spędzić z nim kolejne dwa lata. - Należąca do Rona szklanka dyniowego soku w tajemniczy sposób przewróciła się i wylała na jego kolana. - Do licha, jak to się stało?! - Ron sięgnął po kilka papierowych serwetek, a Harry zaczął się śmiać tak głośno, że musiał złapać się za brzuch.

Kiedy udało mu się odzyskać oddech, skierował rozmowę na tematy niezwiązane ze Snape'em. Nie chciał ryzykować, że Ron skończy z twarzą w swoim sorbecie, jeżeli znowu powie coś nieprzyjemnego o ich byłym nauczycielu.

Harry czuł się przyjemnie zrelaksowany, znowu przebywając w towarzystwie swoich przyjaciół. A myśl, że Snape był przez cały czas przy nim i chronił go, sprawiała, że czuł się jeszcze lepiej. I po raz pierwszy tego lata pomyślał, iż nadchodzący rok może być zdecydowanie najlepszym jak do tej pory.

***

- Harry, poszukajmy wolnego przedziału! - krzyknął do niego Ron z drugiego końca peronu. Harry pomachał mu w odpowiedzi, po czym pożegnał się z Kingsleyem, Moodym i Tonks, którzy bezpiecznie odprowadzili go na dworzec King's Cross po tym, jak Snape przeniósł się tego poranka do Hogwartu za pomocą sieci Fiuu.

- Dzięki - powiedział wszystkim trzem aurorom i pospieszył za Ronem, ciągnąc za sobą kufer i klatkę z Hedwigą.

Hermiona znalazła dla nich wolny przedział, do którego później dołączyli Neville, Ginny i Luna. Kiedy tylko pociąg ruszył ze stacji, zaczęli rozmawiać o wakacjach i nadchodzącym roku szkolnym. I pomimo tego, że było wiele rzeczy, których Harry nie mógł im powiedzieć, przekazał jednak mnóstwo informacji o tym, co porabiał, na przykład jak Snape za każdym razem wygrywał z nim w obronną grę. Oczywiście nie wspomniał o jego nagrodach. Neville wydawał się przerażony myślą o pojedynkowaniu się z Mistrzem Eliksirów, Ron zdegustowany i tylko Hermiona była z niego dumna.

Po mniej więcej godzinie jazdy drzwi do ich przedziału rozsunęły się, ukazując sylwetkę Draco Malfoya, jak zwykle w towarzystwie Crabbe'a i Goyle'a.

- Potter. - Malfoy wypowiedział to słowo w taki sposób, jakby samo w sobie było wystarczającą obelgą.

- Odwal się, Malfoy - odparł Ron, ale Harry podniósł się i zbliżył do Ślizgona.

- Ja się tym zajmę - zwrócił się do przyjaciół i posłał Malfoyowi swój najlepszy krzywy uśmiech. Harry urósł tego lata o kilka centymetrów, więc mógł teraz patrzeć Ślizgonowi prosto w jego srebrne oczy. - Malfoy - powiedział uprzejmie - musiałeś mieć okropne wakacje, skoro twój ojciec nadal siedzi w Azkabanie. Co się stało? Dlaczego Voldemort jeszcze go nie uwolnił? Nie chciałeś upaść przed nim na kolana i pozwolić, aby wepchnął ci w tyłek swojego kutasa?

Malfoy błyskawicznie wyciągnął różdżkę, wyglądając na naprawdę rozwścieczonego, ale Harry natychmiast złapał go za nadgarstek i wykręcił go, przez co różdżka Ślizgona upadła na podłogę. Harry podziękował w myślach Kingsleyowi za to, że nauczył go tej sztuczki. Sięgnął po własną różdżkę i przycisnął jej czubek do gardła chłopaka.

- Zabiję cię, Potter - warknął Ślizgon. - Daję słowo.

- Och, daj sobie spokój, Malfoy - odparł Harry znudzonym tonem. - Pojedynkowałem się z samym Lordem Voldemortem. Dwukrotnie. I przeżyłem, aby o tym opowiedzieć. Czy naprawdę sądzisz, że twoje puste groźby cokolwiek dla mnie znaczą? Sugeruję, abyś sprowadził na ziemię swoje wygórowane ego i wrócił, kiedy będziesz miał już na tyle mocy, by móc spełnić te żałosne słowa.

- Nie masz jaj, żeby rzucić na mnie klątwę, Potter - powiedział Malfoy, chociaż bez różdżki wyglądał na o wiele mniej pewnego siebie.

Harry opuścił swoją.

- Masz rację. Nie zamierzam marnować na ciebie swojej magii. Nie zasługujesz na to. - Ślizgon chciał coś odpowiedzieć, ale Harry mu nie pozwolił. - W zamian zrobię to. - Wziął rozmach i uderzył pięścią prosto w nos Malfoya. Usłyszał satysfakcjonujący chrzęst, po którym Ślizgon zgiął się wpół. Po jego policzkach i ustach spływała krew. - Sądzę, że powinieneś pozwolić, aby ktoś to obejrzał - oświadczył Harry, uśmiechając się szeroko. - Twój nos jest zdecydowanie złamany.

- Brać go! - krzyknął Malfoy.

- Chcecie mnie wypróbować? - Harry zwrócił się do Crabbe'a i Goyle'a, podnosząc różdżkę i pięść.

- Nie - odparł Goyle. - Nie chcemy żadnych kłopotów.

- To dobrze. - Harry wypchnął Ślizgona z przedziału. - W takim razie możecie się od nas odwalić i zabrać ze sobą tego chłopaczka. - Po tych słowach zasunął drzwi prosto przed twarzą Malfoya. - Och, od razu czuję się lepiej - powiedział, odwracając się do przyjaciół. Wszyscy gapili się na niego z szeroko otwartymi oczami i rozchylonymi ustami. - Wspominałem, że Kingsley nauczył mnie tego lata walki wręcz?

Ron ryknął śmiechem, uderzając dłońmi w swoje uda.

- Harry, to było genialne!

- Tak - przyznał chłopak. On również uważał, że to było genialne. Żałował tylko, że Snape tego nie widział. Chociaż Mistrz Eliksirów nie byłby raczej zadowolony z faktu, że zaatakował jednego z jego uczniów.

- Przypomnij mi, żebym cię nie denerwował - powiedział Neville, po czym roześmiał się. Harry potrzasnął głową i usiadł, rozcierając obolałe kostki palców.

- Cholera, Malfoy ma naprawdę twardą czaszkę - rzucił, czym spowodował kolejny napad śmiechu u swoich przyjaciół.

- Harry - zaczęła Hermiona, kiedy już przestała chichotać - mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że on ci tego nie odpuści. Powinieneś mieć w szkole oczy dookoła głowy.

- Och, niech tylko spróbuje coś zrobić - odparł Harry, prychając. - Będę gotowy.

***

Ślizgon spóźnił się na ucztę powitalną. Kiedy wszedł do Wielkiej Sali w połowie kolacji, Harry zauważył, że jego nos jest granatowo-czarny. Pozostali również to dostrzegli i Malfoy został przywitany wybuchem śmiechu dobiegającego od strony stołu Gryfonów. Harry sądził, że zostanie ukarany za ten wybryk, ale ani McGonagall, ani Dumbledore, ani nawet Snape nie odebrali mu żadnych punktów.

Mistrz Eliksirów wspomniał o tym incydencie dopiero następnego wieczoru. Harry przyszedł do niego na pierwsze korepetycje i Snape nalegał, aby poćwiczyli również oklumencję, zanim zaczną w jakikolwiek sposób się zabawiać.

- Wystarczy na dzisiaj - powiedział mężczyzna, kiedy zakończyli trzecią rundę. Harry zdjął okulary i przetarł oczy. Był już wystarczająco dobry w oklumencji, ale nadal go to wykańczało.

- Byłbyś łaskaw opowiedzieć mi, co się wczoraj stało Malfoyowi? - zapytał Snape, przyglądając się swojej różdżce.

- Wpadł na moją pięść - parsknął Harry.

Mężczyzna nie wyglądał na rozbawionego.

- Potter, jeżeli nie chcesz, abym odebrał Gryffindorowi pięćdziesięciu punktów za pobicie jednego z moich uczniów, radzę ci, żebyś powiedział, co zaszło.

Harry wzruszył ramionami i spuścił wzrok.

- Nękał nas w pociągu. Groził, że mnie zabije, wiec go walnąłem. Należało mu się za te wszystkie lata.

- Hmm. - Snape przysiadł na krawędzi biurka. - Nie odbiorę ci punktów, ponieważ Malfoy nie zgłosił tego incydentu, pomimo iż to, co mu się przytrafiło, jest aż nader oczywiste. Wszyscy uczniowie w szkole dzisiaj o tym plotkowali.

- W porządku - odparł Harry.

- Ale nie sądzę, aby Malfoy straszył pustymi groźbami. - Harry spojrzał na Snape'a i zmrużył oczy. - Znasz jego powiązania, Potter. To mało prawdopodobne, aby nie spróbował czegoś ci zrobić w nadziei zaimponowania naszym wspólnym znajomym.

- Żeby wyciągnąć swojego ojca z Azkabanu - zgadywał Harry.

- Prawdopodobnie. Radzę ci, abyś bardzo ostrożnie podchodził w tym roku do Malfoya. - Snape wyprostował się. - Masz minutę, Potter.

Harry zamrugał, zaskoczony.

- Chcesz kontynuować tutaj nasze lekcje obrony?

W odpowiedzi mężczyzna wskazał na drzwi swojego gabinetu.

- Zegar tyka.

- Cholera. - Harry wypadł z pomieszczenia i przez chwilę stał w bezruchu, obmyślając plan. Ponieważ przyszedł tu dzisiaj oficjalnie i nie musiał się przekradać, nie zabrał ze sobą ani peleryny niewidki, ani Mapy Huncwotów.

Skręcił w lewo i wybrał pierwszy korytarz na prawo. Znalazł się w nieznanej sobie części lochów, co nie było takim znowu zaskoczeniem, gdyż Harry nie znał większości ich obszaru. Rzucił na siebie Zaklęcie Lekkich Jak Piórko Stóp i ruszył przed siebie.

Prawdę mówiąc nie starał się za bardzo. Poprzedniej nocy, kiedy spał sam w swoim łóżku w Wieży Gryffindoru, bardzo tęsknił za Snape'em. Chciał nadrobić z nim stracony czas, ale Mistrz Eliksirów jak zwykle wyskoczył ze swoim: "najpierw praca, później przyjemności".

- Drętwota!

Harry nie zauważył Snape'a wyłaniającego się z korytarza na lewo od niego. Upadł na ziemię z głuchym łomotem i pierwszą rzeczą, którą zobaczył po tym, jak mężczyzna zdjął już z niego zaklęcie, był jego pełen dezaprobaty wzrok.

- To było żałosne, Potter.

- Przepraszam, profesorze.

- Wstawaj - rzucił Snape i odwrócił się na pięcie. Harry podniósł się i podążył za nim z powrotem do jego gabinetu. - Nie sądzę, abyś zasłużył dzisiaj na jakąkolwiek nagrodę - powiedział mężczyzna, siadając za biurkiem. - Nie zasłużyłeś nawet na przywilej obciągnięcia mi.

- Ale...

- A poza tym muszę ocenić sprawdziany drugorocznych Puchonów i Krukonów. To mi zajmie cały wieczór. Dobranoc, Potter. - Snape przysunął do siebie stos pergaminów i zanurzył pióro w srebrnym kałamarzu.

- Zrobiłeś drugoklasistom sprawdzian już pierwszego dnia zajęć? - Harry wpatrywał się w mężczyznę z otwartymi ustami.

- Oczywiście. Chciałem zobaczyć ile wiadomości z pierwszego roku zostało po wakacjach w ich mikroskopijnych umysłach.

- Jesteś niemożliwy - powiedział Harry. Snape zignorował go, ale chłopak postanowił, że nie podda się bez walki. - Profesorze, to oczywiste, że zasłużył pan dzisiaj na nagrodę. - Mistrz Eliksirów jednym zamaszystym ruchem pióra skreślił trzy ostatnie akapity, a Harry'emu zrobiło się żal ucznia, który otrzyma ten sprawdzian z powrotem. - Proszę się nie martwić, profesorze - powiedział, podchodząc do biurka. - Nie będę panu przeszkadzał w pracy. - I zanim mężczyzna zdążył zareagować, upadł na kolana i wpełznął pod biurko. Rozchylił nogi Snape'a i zajął się guzikami jego szaty.

Mistrz Eliksirów zaczął mocniej skrobać piórem po pergaminie, ale nie odezwał się ani słowem.

Harry odnalazł w końcu swoją nagrodę - penis Snape'a był na wpół twardy i chłopak poczuł, jak powiększył się, gdy tylko wsunął go do ust.

Skrobanie pióra ustało na kilka sekund, po czym rozległo się ponownie z jeszcze większym zapałem.

Harry zamruczał z wypełnionymi ustami. Uwielbiał smak tego twardego ciała na języku i wargach, a po czterech tygodniach codziennego obciągania, wiedział już doskonale, jak doprowadzić Snape'a do szaleństwa z pragnienia. Polizał główkę gorącej erekcji mężczyzny, drażniąc czubkiem języka najbardziej wrażliwe miejsce członka, po czym wciągnął go w swoje gardło najgłębiej jak potrafił, a jego wargi mocniej zacisnęły się na trzonie.

W gabinecie rozległ się ostry trzask, tak jakby Snape właśnie złamał swoje pióro.

Harry uśmiechnął się, poruszając ustami w górę i w dół po erekcji mężczyzny i pocierając swoje krocze. Jego członek także był już twardy i domagał się uwagi.

Jednak wtedy penis zniknął, a Snape zerwał się na równe nogi.

- Wstawaj, Potter.

Harry wyjrzał spod biurka.

- Co?

- Ściągnij spodnie i pochyl się.

Tego nie trzeba było mu dwa razy powtarzać. Błyskawicznie się podniósł i kiedy mocował się z guzikami swoich dżinsów, nie odrywał od Snape'a wzroku. Mistrz Eliksirów stał za biurkiem w tych swoich czarnych szatach i ze złowrogim, krzywym uśmieszkiem, a spod czarnego materiału wyłaniała się jego nabrzmiała erekcja. Harry jęknął, podniecony tym widokiem.

Kiedy tylko udało mu się w końcu opuścić spodnie i bokserki do kolan, oparł się rekami o krawędź biurka i wystawił w stronę mężczyzny swoje nagie pośladki.

- Proszę - wyszeptał. - Proszę, profesorze.

- Niecierpliwy jak zawsze - odparł Snape, po czym wsunął w jego wejście dwa śliskie palce.

- Merlinie, tak bardzo za tym tęskniłem - wyjęczał Harry, wypychając pośladki w stronę palców mężczyzny.

- Nie minęło nawet trzydzieści sześć godzin od naszego ostatniego pieprzenia, Potter - powiedział Snape takim tonem, jakby jednocześnie wywrócił oczami.

- No właśnie. - Harry próbował sam pieprzyć się na palcach Mistrza Eliksirów. Pragnął czuć więcej, głębiej, mocniej. - Jestem gotowy. Proszę.

- A więc to jest twoja sekretna fantazja, Potter - wyszeptał mężczyzna mrocznym głosem. Wysunął palce z Harry'ego i zastąpił je penisem. - Bycie pieprzonym na biurku w gabinecie swojego Mistrza Eliksirów.

Głos Snape'a mówiącego takie rzeczy w połączeniu z wsuwającym się w niego członkiem sprawił, że ręce Harry'ego zaczęły drzeć, a łokcie ugięły się pod jego ciężarem. Upadł na biurko, zaciskając pięści na pergaminach, podczas gdy Snape mocno w niego wchodził i wychodził.

Snape pieprzył go w swoim gabinecie, a Harry był pochylony nad jego biurkiem, leżąc na stosie sprawdzianów z Eliksirów. Tak bardzo go to podnieciło, że już chyba bardziej się nie dało, a jego penis pulsował, błagając o ukojenie.

- Dotknij mnie, proszę - wyjęczał. - Proszę, profesorze...

Pchnięcia mężczyzny stały się jeszcze mocniejsze, a drewniane biurko, na którym leżał Harry, zaczęło trzeszczeć i skrzypieć. Dłonie Snape'a wbiły się w biodra chłopaka, a kciuki rozszerzyły pośladki i kiedy Harry obejrzał się, zobaczył, że Snape spogląda w dół, obserwując, jak penis wsuwa się i wysuwa z jego otworu.

- O kurwa. - Harry ugryzł się w język, próbując powstrzymać się przed kolejnymi żenującymi dźwiękami i okrzykami, które samowolnie wyrywały mu się z ust. Jeszcze bardziej wypiął się w stronę mężczyzny, mając wrażenie, że Snape próbuje rozerwać go na strzępy, pieprząc go tak mocno, jakby chciał przedrzeć się na wylot przez jego ciało. - O kurwa, tak, właśnie tak, proszę - jęczał, nie potrafiąc już dłużej wytrzymać. - Proszę, dotknij mnie.

Snape wydał z siebie gardłowy śmiech, po czym zwolnił. Z członkiem zatopionym wewnątrz Harry'ego, poruszał biodrami w powolnym, torturującym tempie, a jego jądra raz po raz uderzały w pośladki chłopaka. Ramiona Harry’ego opadły, potrącając kałamarz, który przewrócił się, plamiąc biurko i podłogę czerwonym atramentem.

- Merlinie, przestań w końcu być takim dupkiem i natychmiast mnie dotknij! - krzyknął Harry, desperacko pragnąc ukojenia, kiedy śliski, gorący penis raz po raz się w nim zagłębiał.

- Cóż za wymagania, panie Potter- powiedział Snape w zamyśleniu i wysunął się z Harry'ego bardzo powoli, by gwałtownie wejść w niego z powrotem.

- Merlinie, właśnie tak!

Snape zrobił to jeszcze raz, i jeszcze raz i w momencie, kiedy Harry myślał, że za chwilę oszaleje, mężczyzna sięgnął w końcu w dół i zacisnął dłoń wokół jego zaniedbanej erekcji. Wystarczył zaledwie dotyk palców, aby Harry doszedł.

- O tak, tak, tak! - wykrzyknął, a z jego penisa wytrysnęły perłowo-białe strugi, osiadając na kamiennej podłodze. Snape zwiększył tempo, zakleszczając biodra chłopaka w uścisku swoich dłoni. Harry pozwalał mu się pieprzyć, pozwalał, aby mężczyzna brał to, czego pragnął.

W końcu usłyszał ostry syk, po którym rozległ się głęboki jęk i Snape znieruchomiał, spuszczając się głęboko wewnątrz niego, a jego twarzy ściągnęła się w grymasie przyjemności. Jeszcze przez chwilę nie wysuwał penisa, gładząc Harry’ego po biodrach i plecach.

- Merlinie, naprawdę tego potrzebowałem - wydyszał Harry i spojrzał na Snape'a z uśmiechem.

- Hmm - zgodził się Mistrz Eliksirów. Wysunął się z niego i cofnął się o krok, aby chłopak mógł się podnieść.

- Chciałbyś się umyć? - zapytał, zapinając guziki szaty.

- Nie. Wezmę prysznic przed pójściem spać. - Harry sięgnął po spodnie, próbując doprowadzić się do porządku.

Snape spojrzał na zegar.

- Powinieneś już iść. Jest po dziesiątej.

To był ten moment, którego Harry najbardziej nie lubił. Chciał wślizgnąć się do łóżka ze Snape'em i zasnąć, zwinąwszy się w kłębek u jego boku, tak jak robili to w trakcie wakacji.

- Zobaczymy się jutro na zajęciach - powiedział Mistrz Eliksirów, jak gdyby rozumiał, dlaczego Harry tak ociąga się z wyjściem.

- Dobrze. - Chłopak owinął ramiona wokół jego pasa i położył mu policzek na ramieniu. Snape spojrzał na niego, a następnie pocałował go. Harry uśmiechnął się nie odrywając warg i przedłużał pocałunek tak długo, jak mężczyzna na to pozwalał.

Jednak po jakimś czasie Snape cofnął się i Harry zrozumiał wiadomość. Odwrócił się w stronę drzwi.

- Potter. Uważaj na Malfoya - powiedział Mistrz Eliksirów poważnym tonem.

Harry odpowiedział mu krzywym uśmieszkiem.

- Zatrzymaj swoje sentymenty dla kogoś, kto ich potrzebuje.

Snape parsknął i wygonił go z gabinetu machnięciem ręki, a Harry chichotał przez całą drogę do dormitorium.

Beta: Kaczalka :*

Część 14

Pierwszy tydzień minął na zajęciach, pracach domowych, treningach Quidditcha, korepetycjach z Eliksirów i wiecznie zbyt małej ilości snu. W poniedziałek Harry z przyjaciółmi udał się na kolację do Wielkiej Sali. Kiedy usadowił się już przy stole, do pomieszczenia wleciała Hedwiga, niosąc rolkę pergaminu.

- To dla mnie? Dzięki, mała - powiedział Harry, odwiązując rulonik. Sowa uszczypnęła go przyjaźnie w palec, po czym odfrunęła. - To od Remusa - oznajmił, kiedy otworzył list. - Wczoraj wysłałem do niego Hedwigę z kolejną porcją czekolady.

Drogi Harry,

z przyjemnością mogę Ci powiedzieć, że dzisiaj zostałem wypisany ze Świętego Munga. Książki i czekolada, które przysyłałeś, bardzo pomogła mi wyzdrowieć, tak samo jak eliksir, który uwarzyłeś dla mnie z naszym wspólnym przyjacielem. Bardzo Ci dziękuję. I proszę, podziękuj także Ronowi, Hermionie i Ginny za kartki, w których życzyli mi szybkiego powrotu do zdrowia. Pod koniec tygodnia napiszę do nich osobiście, kiedy tylko na powrót zadomowię się sam wiesz gdzie.

Twój przyjaciel,

Remus

Harry uśmiechnął się.

- Wypuścili go dzisiaj ze Świętego Munga.

- To świetnie - powiedziała Hermiona. Harry podał jej list, żeby sama mogła go przeczytać.

W międzyczasie Ron skierował pełen gniewu wzrok na stół nauczycielski. W przeciągu ostatniego tygodnia robił tak wiele razy. Nawet po pierwszych zajęciach z Obrony Przed Czarną Magią, na której Krum udowodnił, że wie wystarczająco dużo na ten temat, aby być przyzwoitym nauczycielem, Ron nie zaprzestał rzucania mu pełnych nienawiści spojrzeń za każdym razem, kiedy przebywali w Wielkiej Sali.

- Ron? Ron! - Hermiona próbowała zwrócić na siebie jego uwagę. - Lupin jest już w domu.

- Och, to dobrze - odparł rudzielec i powrócił do wgapiania się w Kruma. Dopiero pojawienie się na stole kolacji odciągnęło Rona od jego nowoodkrytej obsesji.

- Umieram z głodu - oświadczył Harry. Sięgnął po nóż i widelec, lecz wtedy ktoś popchnął go nagle od tyłu. Obrócił się i zobaczył stojącego za sobą Malfoya. Ślizgon nie był jednak sam. Otaczali go Crabbe, Goyle, Nott, Zabini, Bulstrode i Parkinson. Malfoy odepchnął Harry'ego na bok i wyrwał list z rąk Hermiony.

- Co my tu mamy, Potter? - Ślizgon podał pergamin Nottowi, a Crabbe i Zabini szturchnęli Rona.

- Twój przyjaciel Remus? - zacytował monotonnie Nott. - A kto to taki, Potter? Twój chłopak, ty mały pedale?

Policzki Harry'ego zapłonęły, za co chłopak przeklął się w myślach. Wziął głęboki oddech, przypominając sobie wszystkie lekcje, podczas których Snape uczył go samokontroli.

- Boisz się pogadać ze mną sam na sam, Malfoy? Czy to dlatego przyprowadziłeś ze sobą całą klasę?

Ślizgon uśmiechnął się do niego szyderczo, jednak w tym momencie na drugim końcu sali ktoś odchrząknął. McGonagall podniosła się ze swojego miejsca i popatrzyła prosto w ich kierunku. Malfoy wziął od Notta list i rzucił go Harry'emu.

- Pamiętaj o mojej obietnicy, bliznowaty - powiedział napiętym głosem, po czym klepnął Harry'ego w głowę, odwrócił się i odszedł. Pozostali Ślizgoni podążyli za nim z powrotem do swojego stołu.

Harry zerknął w stronę nauczycieli i zauważył pytające spojrzenie Snape'a. Chłopak niemal niewidocznie wzruszył ramionami i powrócił do kolacji.

- Mówię ci, Harry, znowu powinieneś mu przywalić - powiedział Ron. Jego policzki płonęły z gniewu. - Może to w końcu czegoś nauczy tę małą fretkę.

- On cię chciał po prostu sprowokować - stwierdziła Hermiona, a Harry pokiwał głową.

- Tak, ale niestety kiepsko mu to wyszło. - Harry zabrał nóż i widelec i zaczął kroić kotleta. Wziął kęs, nie przejmując się jego smakiem. Naprawdę umierał z głodu. Wziął kolejny kęs, potem następny i kiedy zamierzał spróbować ziemniaczanego puree, jego żołądek rozdarła fala straszliwego bólu.

Harry znał to uczucie. Miał już z nim raz do czynienia, gdy Snape uznał, że otrucie go będzie dobrym pomysłem.

Spojrzał na stół nauczycielski, zastanawiając się, czy Mistrz Eliksirów ponownie próbuje dać mu lekcję. I wtedy zapragnął walnąć się w głowę.

Malfoy. Oczywiście.

Snape uniósł brew, ale Harry pokręcił głową na znak, żeby się nie mieszał. Wziął głęboki oddech, spojrzał na swoich przyjaciół i kiedy nie zwracali na niego uwagi, niezauważenie sięgnął po resztę kotleta i wcisnął go do kieszeni.

- Zaraz wrócę - powiedział, zachowując się tak, jak gdyby nic się nie stało. - Zapomniałem czegoś.

Ron i Hermiona wymienili pytające spojrzenia, ale Harry posłał im uspakajający uśmiech. Wstał i wyszedł z Wielkiej Sali tak swobodnie, jak tylko potrafił. Malfoy wyraźnie się na niego gapił, więc Gryfon posłał mu krzywy uśmieszek, tak jakby to on próbował właśnie otruć Ślizgona, a nie na odwrót. Kiedy znalazł się na korytarzu, wyjął z kieszeni kotleta i wyciągnął różdżkę.

-Toxicum Acolaro!

Wokół kawałka mięsa pojawiła się purpurowa mgiełka i dzięki temu, że po akcji Snape'a Harry powtórzył sobie rozdział o truciznach, wiedział już dokładnie, czego użył Malfoy. Sam nawet uwarzył ją podczas wakacji.

Nazywała się Życzenie Śmierci i zawierała akonitynę oraz jad wałęsaka brazylijskiego, który był jednym z najbardziej jadowitych pająków na świecie. Połączenie tych dwóch składników, jak wyjaśnił mu Snape, gwarantowało, że jedynymi objawami zatrucia był ból żołądka i niewielka senność, chociaż trucizna zabijała w ciągu godziny. Właśnie dlatego nosiła taką nazwę. Sprowadzała naprawdę taki rodzaj śmierci, której każdy, w chorym znaczeniu tego słowa, mógłby sobie tylko zażyczyć.

Harry wzdrygnął się, a następnie zmusił do zachowania spokoju. Wiedział, że jeśli będzie podekscytowany, to trucizna znacznie szybciej rozprzestrzeni się po jego ciele, skupił się więc na tym, aby podczas podróży do wieży Gryffindoru oddychać powoli i głęboko.

Kiedy znalazł się w dormitorium, wyciągnął z kufra swoje pudełko z eliksirami, dotknął go lekko i, myśląc o bazyliszku, wypowiedział hasło:

- Syriusz.

Zdecydował się na hasło w mowie węży, ponieważ to gwarantowało, że nikt w Hogwarcie, poza nim samym, nie będzie w stanie otworzyć pudełka. Przejrzał fiolki z antidotami i odkorkował tę, której potrzebował. Jednak kiedy przyłożył fiolkę do ust, w jego piersi zakołatała nieznaczna nuta paniki. A co jeżeli zrobił coś źle? Jeżeli nieprawidłowo zidentyfikował truciznę?

Nie. Snape nauczył go wszystkiego na tyle dobrze, że nie mógłby popełnić żadnego błędu. Szybko wypił antidotum i oparł się plecami o kufer. Czekał, zagryzając wargę, aż po minucie nieprzyjemnych skurczów żołądka ból w końcu ustąpił.

I po raz pierwszy Harry był wdzięczny Snape'owi za to, że wtedy go otruł. Wątpił, czy gdyby nie tamto doświadczenie w ogóle zorientowałby się, co Malfoy zrobił. Prawdopodobnie pomyślałby, że zjadł coś zepsutego i odczuwając zmęczenie, poszedłby do łóżka.

I umarłby we śnie.

Zatrzasnął pudełko z eliksirami. Malfoy zapłaci za to i Harry już wiedział, w jaki sposób. Wziął swoją torbę i wrzucił do niej pelerynę-niewidkę oraz mapę Huncwotów.

Kiedy szedł z powrotem do Wielkiej Sali, musiał przyznać, że Malfoy obmyślił idealny plan na pozbycie się go. Niewielkie zamieszanie przy stole, wylanie mu na jedzenie trucizny, godzina czekania i Harry Potter jest martwy.

Harry zacisnął zęby, wyprostował ramiona i wszedł do Wielkiej Sali w taki sposób, jakby ktoś wcale nie próbował go przed chwilą uśmiercić. Uśmiechnął się do Rona i Hermiony.

- Zapomniałem torby - powiedział, siadając obok Rona i odpychając od siebie talerz z jedzeniem. - Straciłem apetyt.

I było to prawdą. Mieszanka trucizny i antidotum już tego dopilnowały.

- Wszystko w porządku? - zapytała Hermiona.

- Tak, jasne - odparł Harry. - Dlaczego miałoby nie być? - spojrzał na stół Slytherinu i kiedy zobaczył wbity w siebie wzrok Malfoya, posłał mu promienny uśmiech. Harry ledwie się powstrzymywał, aby nie wybuchnąć głośnym śmiechem, widząc zaskoczony wzrok Ślizgona. Ta mała fretka z pewnością łamie sobie teraz głowę, dlaczego Harry Potter jeszcze nie leży gdzieś martwy.

Pomfrey, Snape, Dumbledore, McGonagall - wszyscy nadal siedzieli przy stole nauczycielskim. Harry wiedział, że Malfoy zastanawia się, jak, na Merlina, udało mu się pokrzyżować jego plan, nie korzystając z ich pomocy. I wtedy Harry uświadomił sobie coś jeszcze.

- Ron? Hermiono? Macie jakieś kłopoty z żołądkiem?

- Co? - Przyjaciel wyglądał na zdziwionego tym pytaniem.

- Pytam poważnie - naciskał Harry. - Bolą was żołądki?

- Nie - odparła Hermiona. Ron także potrząsnął głową.

- To dobrze - odpowiedział Harry i widząc ich podejrzliwe spojrzenia, dodał: - Tak się tylko zastanawiałem.

Nie chciał im mówić, co zrobił Malfoy. W ogóle nikomu nie chciał niczego mówić, a przynajmniej dopóki nie zemści się na tym ślizgońskim gnojku.

Spojrzał na stół nauczycielki. Snape wpatrywał się w niego zmrużonymi oczami i Harry uśmiechnął się do niego w odpowiedzi. Mężczyzna odwrócił głowę, wyglądając na oburzonego.

Kiedy kolacja zbliżała się już ku końcowi, zarówno uczniowie, jak i nauczyciele zaczęli opuszczać Wielką Salę. Harry zaczekał, aż Malfoy wyjdzie, po czym wyciągnął mapę Huncwotów.

- Co robisz? - zapytała Hermiona.

- Sprawdzam coś - odparł Harry. Malfoy skierował się w stronę skrzydła szpitalnego, ale Gryfon dostrzegł też coś innego. - Patrzcie, Krum tu idzie. - To odwróciło uwagę jego przyjaciół. Hermiona zaczęła potrząsać włosami, a Ron mocniej ścisnął trzymany w dłoni widelec. - Muszę coś załatwić - powiedział Harry, podnosząc się z miejsca. - Zobaczymy się później w pokoju wspólnym. - Jednak przyjaciele już go nie słuchali, ponieważ przy stole pojawił się Krum.

Harry pospiesznie opuścił Wielką Salę i kiedy udało mu się znaleźć wolny od uczniów korytarz, wślizgnął się pod pelerynę-niewidkę. Trzymając w reku mapę, udał się do skrzydła szpitalnego. Kropka z napisem Malfoy znajdowała się tuż obok kropki oznaczającej panią Pomfrey i Harry podejrzewał, że Ślizgon poszedł się upewnić, czy z jego wyleczonym nosem jest już wszystko w porządku. Gryfon czekał kilka zakrętów przed skrzydłem szpitalnym i ruszył dopiero, kiedy Ślizgon opuścił gabinet lekarski. Ciesząc się z własnej przebiegłości, rzucił na siebie zaklęcie Lekkich Jak Piórko Stóp i zaczął się przekradać za Malfoyem. Kiedy tylko dostrzegł jego blond czuprynę, wyciągnął różdżkę.

- No, no, Malfoy - powiedział głośno, wyobrażając sobie bazyliszka.

Ślizgon odwrócił się na piętach, wyglądając tak, jakby spodziewał się zobaczyć za sobą olbrzymiego, pełznącego w jego stronę węża.

- Kto to? - zapytał, również wyciągając różdżkę.

- Malfoy, ty niegrzeczny, bardzo niegrzeczny Ślizgonie - wyszeptał Harry. Kiedy mówił, widział w swoim umyśle wyraźny obraz bazyliszka. Malfoy obracał się kilka razy, ale w pobliżu nie było nikogo, poza ukrytym pod swoją peleryną Harrym. - Zasłużyłeś na karę, ty niegrzeczny chłopczyku. - Harry podniósł różdżkę, wciąż skupiając swoje myśli na obrazie bazyliszka. - Occarecare!

Z jego różdżki wystrzelił żółty promień klątwy oślepiającej, a Malfoy upadł na podłogę, wrzeszcząc w niebogłosy.

Harry stał niczym rażony piorunem. Wiedział, że Malfoy zawsze lubił dramatyzować, ale tym razem wyglądało na to, że naprawdę odczuwa ogromny ból. Krzyczał, uderzając nogami w posadzkę i przyciskając dłonie do oczu. Wrzeszczał tak, jakby właśnie oberwał zaklęciem Cruciatus. To nie powinno się wydarzyć, klątwa oślepiająca nie mogła przecież zranić. Harry chciał go tylko przestraszyć.

- Cholera! - przeklął i zerwał z siebie pelerynę. Upadł na kolana obok Malfoya i odciągnął mu ręce od twarzy. Oczy Ślizgona nie tyle były nabiegłe krwią, co nią zalane, a czerwona posoka spływała nawet po jego policzkach. - O kurwa!

Harry zaczął się trząść, nie wiedząc, co zrobić. Mógłby uciec i wtedy nikt by się nie dowiedział, że to on rzucił na Malfoya tę klątwę. Lecz pomimo tego, jak go nienawidził, nie mógłby go tak po prostu zostawić. Musiał przynajmniej zakończyć działanie zaklęcia. Skierował różdżkę na Ślizgona i rzucił:

- Finite Incantatem! - Malfoy jednak nie przestał ani wrzeszczeć, ani rzucać się, jak gdyby w ogóle nie zdawał sobie sprawy z obecności Harry'ego. Gryfon ponownie skierował na niego różdżkę i pomyślał o bazyliszku. - Finite Incantatem!

Nic się nie wydarzyło. Malfoy znowu przycisnął dłonie do oczu, po jego skroniach spływała krew i skapywała na podłogę, a nogi biły powietrze, tak jakby Ślizgon dostał jakiegoś ataku.

- Kurwa, kurwa, kurwa! - Harry wcisnął pelerynę i różdżkę do torby, a następnie potrząsnął chłopakiem za ramię. - Wstawaj, Malfoy! - Wyglądało jednak na to, że Ślizgon nie jest w stanie go usłyszeć. - Draco! Draco! Draco! - Głos Harry'ego przebił się w końcu przez krzyki Malfoya i chłopak zamknął na chwilę usta, co natychmiast wykorzystał Gryfon. - Zabieram cię do skrzydła szpitalnego. Wstań, proszę.

- Potter - wycharczał Malfoy, kiedy Harry go podniósł. - Co... - Jednak Ślizgon urwał i znowu zaczął krzyczeć. Harry owinął rękę wokół jego pasa, zarzucił sobie na szyję jego ramię i zaczął go holować najszybciej jak potrafił. Malfoy z ledwością powłóczył nogami, jego stopy ciągnęły się po posadzce.

Kiedy dotarli do prowadzącego do gabinetu lekarskiego korytarza, Pomfrey spieszyła już w ich stronę.

- Co się dzieje? Słyszałam... - Kiedy tylko zobaczyła, w jakim stanie jest Malfoy, otworzyła ze zdziwienia usta. - Tędy! - Skierowała Harry'ego do szpitala i poprowadziła do pierwszego wolnego łóżka. Gryfon opuścił na materac wciąż rzucającego się Malfoya, starając się to zrobić jak najdelikatniej. - Co mu się stało? - zapytała pielęgniarka, machając różdżką nad Ślizgonem. Spod łóżka wysunęły się więzy, które zacisnęły się na nadgarstkach i kostkach Malfoya, unieruchamiając go.

- To wina klątwy - powiedział Harry drżącym głosem. - Rzuciłem na niego klątwę oślepiającą. To nie powinno się tak skończyć.

Oczy pani Pomfrey zwęziły się i Harry pomyślał, że jeszcze nigdy nie widział jej tak wściekłej.

- Tak, widziałam już kiedyś coś takiego. To Czarna Magia. - Odwróciła się do kilku młodszych uczniów otaczających leżącego obok pacjenta. - Ty biegnij po dyrektora. A ty po profesora Snape'a. - Po tych słowach zwróciła się do Harry'ego. - A pan zostanie tutaj, panie Potter.

Stojący w nogach łóżka Malfoya Harry złapał się za głowę, wplatając palce we włosy. Miał ochotę się rozpłakać.

Pomfrey wlała do gardła Ślizgona cztery różne eliksiry, dzięki czemu przestał się w końcu rzucać i krzyczeć, ale w zamian za to z jego ust zaczął wydobywać się pełen cierpienia jęk. Krwawienie jednak nie ustało i blond włosy w okolicach skroni zabarwiły się na czerwono.

Nagle drzwi otworzyły się z trzaskiem i do środka wpadł Dumbledore. Nie spojrzał ani na Harry'ego ani na Pomfrey, od razu przypadł do łóżka Malfoya i położył dłoń na jego czole, lecz cofnął ją tak gwałtownie, jak gdyby się sparzył. Drzwi ponownie otworzyły się z trzaskiem i do pomieszczenia wbiegł Snape. Spojrzał na Harry'ego, który wzdrygnął się, widząc błysk furii w jego oczach.

- Co się stało? - zapytał Mistrz Eliksirów, okrążając łóżko i zatrzymując się po drugiej stronie, naprzeciwko Dumbledore'a.

- Ja... ja... ja rzuciłem na niego klątwę oślepiającą - powiedział Harry łamiącym się głosem.

- To nie jest rezultat działania klątwy oślepiającej! - warknął Snape i z tonu jego głosu Harry wyczytał, że był naprawdę bardzo zdenerwowany. - Dyrektorze, żądam natychmiastowego wydalenia Pottera ze szkoły!

Nogi Harry'ego ugięły się pod nim i chłopak osunął się na podłogę. Był pewien, że Dumbledore wyrzuci go za to, co zrobił. I nie mógłby nie przyznać mu racji. Zasłużył na to, aby go wyrzucono. Mocniej zacisnął palce we włosach, kołysząc się w przód i w tył.

Dumbledore położył dłoń na jego ramieniu i Harry podniósł głowę, aby na niego spojrzeć. Niebieskie oczy dyrektora pociemniały z gniewu.

- Harry, powiedz mi, jakiego zaklęcia użyłeś na panu Malfoyu.

- Klątwy oślepiającej! - krzyknął Harry, czując, że wpada w panikę. - Przysięgam! - Zsunął torbę z ramienia i wywrócił ją, a następnie trzęsącą się dłonią podał Dumbledore'owi swoją różdżkę.- Błagam, profesorze. Przysięgam, że to była tylko klątwa oślepiająca. Nic takiego nie powinno się wydarzyć.

Dyrektor przyjął różdżkę i skierował ją na jedno z wysokich okien.

-Priori Incantatem.

Strumień żółtego światła, jednak nie tak jasnego jak wcześniej, uderzył w okno i rozpłynął się w powietrzu. Dumbledore spojrzał na twarz Snape'a z niemożliwą do odczytania miną i przez długi czas obaj mężczyźni nie odzywali się ani słowem, co zmartwiło Harry'ego jeszcze bardziej.

- Malfoy otruł mnie podczas kolacji - powiedział Gryfon, sięgając do kieszeni. Podał Snape'owi kawałek kotleta. - Proszę. Użył Życzenia Śmierci. Chciałem mu się po prostu odpłacić. Chciałem go tylko nastraszyć. Klątwa oślepiająca nie powinna ranić.

- Zamknij sie, Potter. - Snape wziął od Harry'ego mięso i wymamrotał zaklęcie identyfikujące. Wokół kotleta pojawiła się purpurowa mgiełka i Snape skinął dyrektorowi głową.

- Poppy - zaczął Dumbledore, ale Pomfrey uciszyła go ruchem ręki.

- Myślę, że uda mi się go uleczyć, dyrektorze - powiedziała. - Niestety zajmie to trochę czasu.

- W takim razie zostawimy cię z nim samą. Severusie, Harry, chciałbym porozmawiać z wami na osobności

Harry przyjął różdżkę z powrotem i wrzucił ją do torby razem z pozostałymi rzeczami. Snape zacisnął dłoń na jego przedramieniu i pociągnął go w górę. Uścisk mężczyzny był silny i bolesny, ale chłopak nawet nie próbował się wyrywać, gdy podążali za Dumbledore'em do jego gabinetu.

Kiedy znaleźli się w środku, dyrektor wskazał na dwa krzesła, a sam zajął miejsce za swoim biurkiem. Harry opadł na jedno z nich, całkowicie wycieńczony i przerażony. Zdjął okulary i potarł oczy.

- Harry, musisz mi dokładnie opowiedzieć, co się wydarzyło - rzekł Dumbledore głosem tak spokojnym i opanowanym jak zawsze, chociaż nie było w nim tym razem żadnej radosnej nuty. - Ale powiedz mi najpierw, gdzie nauczyłeś się klątwy oślepiającej?

Harry zerknął na siedzącego obok Snape'a.

- Ja... ja znalazłem ją w książce w bibliotece na Grimmauld Place - odparł, skupiając wzrok na dyrektorze i upewniając się, że jego umysł jest zamknięty. - Wybierałem książki o Czarnej Magii, które chciałem wysłać Remusowi i przeglądałem je, żeby się upewnić, czy go zainteresują. I w jednej z nich znalazłem tę klątwę.

Dumbledore skinął głową.

- A teraz powiedz mi, co wydarzyło się dzisiaj pomiędzy tobą a panem Malfoyem?

Harry spojrzał na swoje buty i wziął drżący oddech.

- Podczas kolacji Malfoy podszedł do nas i zrobił zamieszanie, wylewając na moje jedzenie Życzenie Śmierci. Nie zauważyłem tego, ale poczułem, kiedy tylko wziąłem kilka kęsów.

- Skoro pan Malfoy cię otruł, to dlaczego nie przyszedłeś z tym do mnie albo do któregoś innego nauczyciela?

Harry wciąż unikał wzroku Dumbledore'a.

- Ponieważ pomyślałem, że sam sobie poradzę. Podczas wakacji powtarzałem zagadnienia związane z truciznami.

Snape skinął sztywno głową, potwierdzając te informacje.

- Skąd wziąłeś antidotum? - zapytał Dumbledore. - Pytam, ponieważ to pewne, że musiałeś je zażyć, w przeciwnym wypadku nie siedziałbyś teraz tutaj.

Harry przytaknął.

- Profesor Snape pozwolił mi uwarzyć kilka antidotów podczas wakacji, jako część treningu. Zabrałem ze sobą kilka z nich, ponieważ stwierdziłem, że mogą mi się przydać.

- Bardzo dobrze. Nie sądzę, aby było w tym coś złego, zgodzisz się ze mną, Severusie?

Snape ponownie skinął sztywno głową.

- Kontynuuj, Harry.

- Po kolacji poszedłem za Malfoyem. Użyłem peleryny-niewidki, bo chciałem go przestraszyć. A tej klątwy użyłem tylko dlatego, że ją znałem i myślałem, że nie wyrządzi mu ona żadnej krzywdy. Sądziłem, że po prostu oślepi go na jeden dzień. Wydawało mi się to dobrą zemstą za otrucie mnie. Jednak kiedy ją rzuciłem, wszystko poszło nie tak jak powinno. Próbowałem ją zakończyć, ale nie udało mi się, wiec zabrałem Malfoya do szpitala.

- Harry, musisz mi dokładnie powiedzieć, co robiłeś podczas rzucania tej klątwy. O czym myślałeś? Co czułeś?

- Ja... eee... - Harry zamknął usta, wpatrując się w dyrektora rozszerzonymi oczami. - Wypowiedziałem ją w języku węży.

Dumbledore oparł się w swoim krześle, przeczesując palcami długą brodę, a siedzący obok Harry'ego Snape gwałtownie wciągnął powietrze.

- A będzie posiadał moc, której Czarny Pan nie zna - zacytował stary czarodziej w zamyśleniu.

- Oczywiście - wtrącił Snape. - Od początku źle to interpretowaliśmy.

- Co? - zapytał Harry, nie mając pojęcia, o czym mężczyzna mówi.

- Przepowiednię, ty idioto - syknął Snape. - Masz moc, której Czarny Pan nie posiada.

- Mam?

- Harry, kiedy rzuciłeś klątwę oślepiającą w języku węży, znacznie zwiększyłeś jej siłę, a rezultat był o wiele bardziej szkodliwy niż powinien - powiedział Dumbledore. - Powiedz mi, jak się wtedy czułeś?

Harry zacisnął usta. Wiedział, o co próbuje zapytać go dyrektor. Chciał się dowiedzieć, czy przez przypadek nie użył Mrocznej Magii.

- Czułem się tak, jakbym rzucał jakiekolwiek inne zaklęcie, profesorze. Na przykład zaklęcie lewitacji.

Po tej odpowiedzi dyrektor najwyraźniej się zrelaksował.

- A wiec sadzę, że nadszedł czas na omówienie twojej kary.

- Żądam, aby chłopak dostał szlaban. Ze mną. Mam kilka beczek pełnych ropuch, które trzeba wypatroszyć - powiedział Snape, ale nie wydawał się już tak wściekły jak wcześniej.

- Trzy tygodnie szlabanów z profesorem Snape'em - oznajmił Dumbledore.

Harry nie wiedział, co ma o tym myśleć. Nie wiedział nawet, co w tej chwili myśli o nim Snape. Ale przytaknął. Zdawał sobie sprawę, że zasługuje na karę i poczuł ulgę, że dyrektor postanowił go jednak nie wyrzucać. - A Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów za używanie w szkole Czarnej Magii - dodał dyrektor, a Harry po raz kolejny przytaknął.

- Przepraszam, profesorze. Przysięgam, że już nigdy więcej tego nie zrobię.

- Severusie, sądzę, że dobrym pomysłem byłoby przetestowanie podczas waszych prywatnych lekcji umiejętności Harry'ego w dziedzinie rzucania zaklęć w języku węży.

- Oczywiście, dyrektorze.

- A teraz, jeżeli możesz nam wybaczyć, Harry, profesor Snape i ja musimy przedyskutować karę dla pana Malfoya.

- Zaczekaj na mnie za drzwiami, Potter. Twój szlaban za chwilę się rozpocznie.

Harry skinął im obu głową, wziął swoją torbę i pospiesznie opuścił gabinet. Kiedy znalazł się na zewnątrz, przywarł plecami do ściany. Wciąż nie był pewien tego, co właściwie się wydarzyło. Wiedział tylko tyle, że naprawdę poważnie zranił innego ucznia i nawet jeżeli tym uczniem był Malfoy, to nienawidził się za to, co zrobił.

Po niekończącym się obwinianiu samego siebie, drzwi otworzyły się i wyszedł z nich Snape. Gestem nakazał Harry'emu, aby poszedł za nim.

- Co się stanie z Malfoyem? - zapytał Harry.

- Cicho bądź, Potter - odparł Snape, więc Harry natychmiast zamknął usta. Szedł za nim bez słowa, aż dotarli do jego gabinetu. Kiedy znaleźli się w środku, Snape podszedł do swojego biurka, lecz przy nim nie usiadł. Wyglądał, jakby nie mógł się zdecydować, co robić. - Chodź za mną - powiedział w końcu, po czym popchnął drzwi prowadzące do wąskiego, ukrytego korytarza. Harry posłuchał, zastanawiając się, dokąd mężczyzna go prowadzi.

Okazało sie, że do swoich prywatnych komnat. Znaleźli się w niewielkim mieszkalnym pomieszczeniu, w którym znajdował się kominek, kanapa, stojące pod ścianą biurko i kilka wypełnionych książkami regałów.

- Siadaj.

Harry opadł na kanapę, opuszczając torbę na podłogę. Snape otworzył drzwiczki niewielkiego kredensu i sięgnął po kieliszek. Spojrzał na Harry'ego i wyjął drugi. Postawił je na małym stoliku do kawy razem z butelką o nieokreślonej zawartości. Napełnił kieliszki i popchnął jeden w stronę Harry'ego.

- Co to jest? - zapytał chłopak. Nie potrafił rozpoznać butelki, a napis na etykiecie był w języku francuskim.

- Koniak - odparł Snape, siadając obok Harry'ego. - Bardzo stara i niezwykle droga butelka koniaku. Prezent od Lucjusza Malfoya. Mam nadzieję, że zrozumiesz ironię. - Snape opróżnił kieliszek i ponownie go napełnił. - Harry wziął niewielki łyk i skrzywił się. Odstawił kieliszek na stolik i spojrzał na siedzącego obok mężczyznę. Snape wyglądał na tak wycieńczonego, jak Harry się czuł. - W normalnych okolicznościach próba zabójstwa zakończyłaby się wydaleniem, jednak dyrektor zdecydował, że Malfoy nadal pozostanie uczniem tej szkoły.

- Dlaczego? - zapytał Harry. Ponownie spróbował alkoholu, który tym razem nie smakował już tak paskudnie. Bardzo przyjemnie rozgrzał go w środku.

- Ponieważ, Potter, obaj wiemy, że jeżeli Malfoy zostanie wydalony, to natychmiast przyłączy się do Czarnego Pana. I Dumbledore również zdaje sobie z tego sprawę.

- Aha.

- Jednakże Malfoy będzie musiał uczestniczyć w szlabanach aż do świąt. Oczywiście, kiedy tylko opuści skrzydło szpitalne.

- Z tobą?

Mistrz Eliksirów potrząsnął głową.

- Z Filchem. I Dumbledore'em.

Harry wypił resztkę koniaku. Jego wzrok stał się nieco rozmyty. Odstawił kieliszek i przysunął się nieco bliżej do mężczyzny.

- Naprawdę przykro mi z powodu tego, co się stało.

Snape również odstawił kieliszek na stół i odwrócił się do Harry'ego.

- Nie masz pojęcia, jak ważne jest to, co się wydarzyło, prawda, Potter? - Chłopak wzruszył ramionami. Snape wziął jego twarz w obie dłonie. - Posiadasz dar, moc, której nie ma żaden inny czarodziej. Potrafisz modyfikować zaklęcia poprzez rzucanie ich w innym języku. Ja tego nie umiem, Dumbledore również. A nawet sam Czarny Pan.

- Ale ja nie miałem pojęcia, co się wydarzy - wyszeptał Harry.

- To nie ma znaczenia. - Snape podniósł się i stanął na wprost kanapy. - Pozwól, że ci to wyjaśnię w ten sposób, Potter. Jestem pewien, że pamiętasz, jak się rzuca Klątwę Gotującą Krew. Proponuje, abyś podczas swojej najbliższej konfrontacji z Czarnym Panem rzucił na niego właśnie ją i abyś zrobił to w mowie węży. Jestem przekonany, że dzięki temu pozbędziemy się problemu, jakim jest Czarny Pan, na dobre. - Harry gapił się na Snape'a bez słowa. - Ta zdolność sprawia, że jesteś prawdopodobnie najpotężniejszym czarodziejem na świecie - powiedział mężczyzna, pochylając się nad nim.

- Nie rozumiem - odparł Gryfon. Nie chciał tego zrozumieć.

- Rzuć zaklęcie lewitacji z języku węży. Ale nie celuj we mnie. - Snape odsunął się na bok. - No dalej.

Harry sięgnął po różdżkę. Oblizał wargi, przełknął ślinę, pomyślał o bazyliszku i skierował różdżkę na butelkę koniaku.

- Wingardium Leviosa.

Butelka wystrzeliła w górę na ponad pół metra i eksplodowała, zasypując wszystko odłamkami szkła i resztkami znajdującego się w niej płynu. Zarówno Snape jak i Harry unieśli ręce, aby się osłonić.

- Miałem zamiar dokończyć dzisiaj ten koniak - powiedział mężczyzna, sprzątając bałagan machnięcie różdżki. - Bardzo dziękuję za pozbawienie mnie możliwości gruntownego upicia się bezcennym trunkiem Lucjusza Malfoya.

Harry zdobył się na niewielki uśmiech.

- Przepraszam.

Snape ponownie usiadł obok niego.

- Czy teraz już widzisz, jak przydatny potrafi być ten dar?

- Tak. - Harry przysunął się jeszcze bliżej, opierając policzek na ramieniu Snape'a. - Więc nie jesteś na mnie zły?

- Zły na ciebie? - Snape wypowiedział to w taki sposób, jakby była to najbardziej absurdalna rzecz, jaką Harry kiedykolwiek zasugerował. - Potter, powinienem całować twoje stopy.

- A może mógłbyś pocałować mnie tutaj? - Harry dotknął palcem swoich warg. Snape spoglądał na niego przez chwilę, a następnie objął go dłonią za szyję i przycisnął wargi do jego ust w długim pocałunku.

Harry wdrapał się na jego kolana i wtulił twarz w jego szyję.

- Ale Vol... Czarny Pan także zna mowę węży.

- Jednak nie potrafi rzucać w niej zaklęć - odparł Snape, gładząc ręką plecy chłopaka. - Zaufaj mi, gdyby to potrafił, zapanowałby nad całą Wielką Brytanią zanim skończylibyśmy rozmawiać.

- Nie chcę tego - wyszeptał Harry. - Nie chcę takiej mocy.

Snape przycisnął usta do jego czoła.

- Ty szlachetny, mały Gryfonie. Ludzie zaprzedaliby swoje dusze, żeby zdobyć taką potęgę. - Uniósł brodę Harry'ego. - Masz moc, aby go zniszczyć. Następnym razem, kiedy staniesz naprzeciw niego, nie będziesz już bezbronny. Zabijesz go.

Harry spuścił wzrok.

- A jak myślisz, co się ze mną stanie, jeżeli użyję Mrocznej Magii w języku węży?

- Radzę, abyś tego nie sprawdzał, dopóki nie staniesz z nim twarzą w twarz.

- Ale co jeśli... jeśli to zmieni mnie... w kogoś takiego jak on?

Snape uśmiechnął się do niego zaczepnie.

- Powiedziałem już, Potter, że ci na to nie pozwolę.

Harry pocałował go, desperacko próbując mu uwierzyć.

Beta: Gellert :* Dziękujemy

Część 15

Snape odesłał Harry'ego do Wieży Gryffindoru parę minut po godzinie, po której uczniom nie wolno było znajdować się poza dormitoriami. Chłopak nie pragnął niczego bardziej niż możliwości pozostania ze Snape'em na noc, ale wiedział, że nie ma żadnego sposobu, aby wytłumaczyć, dlaczego uczeń miałby spędzić całą noc ze swoim nauczycielem.

Wracając, nie spieszył się jednak i przez całą drogę próbował przetrawić wszystko, co wydarzyło się dzisiejszego dnia. Ale gdy dotarł w końcu do portretu Grubej Damy, nadal miał w umyśle zamęt i był zbyt wykończony, aby próbować zrozumieć sens tych wydarzeń.

Kiedy wszedł do Pokoju Wspólnego, powitały go pełne niedowierzania okrzyki i zaniepokojone spojrzenia.

- Harry! - Hermiona zerwała się na równe nogi.

- Co się stało, stary? - Ron w momencie znalazł się tuż przed nim. - Ludzie plotkują, że zabiłeś Malfoya!

Harry wpatrywał się w swoich przyjaciół, a wspomnienia powoli napływały do jego zamroczonego umysłu. Krew płynąca z oczu Malfoya. Jego krzyki odbijające się echem od nagich ścian. Ślizgon szarpiący się w jego ramionach. To było zbyt wiele. Harry poczuł, że do oczu napływają mu łzy, odwrócił się więc i wbiegł po schodach do dormitorium.

Zanim przyjaciele go dogonili, udało mu się już otrzeć łzy.

- Harry? - Hermiona podeszła ostrożnie do łóżka, na którym siedział chłopak. Zza jej pleców wychylali się Ginny i Neville.

Ron okrążył łóżko i usiadł na nim obok przyjaciela.

- Co się dzieje, Harry?

Gryfon przywołał przyjaciół gestem, aby usiedli przy nim, odchrząknął i zaczął opowiadać o wszystkim, co się wydarzyło. Oczywiście przekazał im tę samą wersję, którą opowiedział Dumbledore'owi. Wyznał im prawdę o Mrocznej Magii i o tym, co powiedział na ten temat Snape. Bardzo wiele kosztowało go panowanie nad sobą, kiedy opisywał im stan Malfoya, ale na szczęście udało mu się opowiedzieć całą historię nie łamiącym się głosem.

Kiedy skończył, zapadło pełne trwogi milczenie.

- O cholera - wyszeptał Ron. Hermiona sięgnęła po dłoń Harry'ego, a Ginny i Neville nie byli w stanie wypowiedzieć nawet słowa.

- Och, Harry - powiedziała Hermiona, ściskając jego rękę.

- Boję się - wymamrotał Harry i z wściekłością otarł łzy, które ponownie pojawiły mu się w oczach. - Naprawdę się boję.

- Ja również - odparła Hermiona i przyciągnęła go do siebie, przytulając go mocno. Wtulił twarz w jej ramię, mając nadzieję, że przyjaciele nie widzą jego łez.

***

Kiedy następnego popołudnia Harry pchnięciem otworzył drzwi do gabinetu lekarskiego, Malfoy podniósł się na łóżku do pozycji siedzącej. Jego włosy ponownie były jasne, nie było już śladu po szkarłacie, który prześladował Harry'ego przez całą noc, ale oczy chłopaka były ukryte pod grubą warstwą bandaży.

- Kto tam ? - zapytał Malfoy.

Harry podszedł do jego łóżka.

- To ja, Harry.

- Och. Wróciłeś, aby dokończyć dzieła, Potter?

- Nie. Przyniosłem ci trochę czekolady. - Gryfon położył tabliczkę najlepszej ciemnej czekolady z Miodowego Królestwa na stoliku obok łóżka.

- A więc zamierzasz mnie tym razem otruć?

Harry parsknął.

- Nie. Być może cię to zaskoczy, Malfoy, ale na tej planecie jest tylko jedna osoba, którą chciałbym zabić, i nie jesteś nią ty.

- Skoro tak twierdzisz. - Ślizgon przesunął dłoń w stronę stolika, wymacując rękami drogę. Znalazł czekoladę i położył ją na swoich kolanach. Kiedy rozrywał papier, Harry odchrząknął.

- Chciałbym przeprosić za to, co ci zrobiłem.

- Daj spokój, Potter. Próbowałem cię wczoraj otruć. Odwdzięczyłeś mi się. A teraz chcesz mnie przepraszać? Nie bądź mięczakiem.

- Ja... eee... nie chciałem zrobić ci krzywdy. - Harry pociągnął za jeden z guzików swojej szaty. - Jak się czujesz?

- Jakbym przez tydzień był pod wpływem Cruciatusa - powiedział Malfoy i przełamał tabliczkę na pół.

- Och. Ale będziesz widział, prawda?

- Pomfrey chyba tak sądzi - odparł Ślizgon, po czym wepchnął czekoladę do ust. - Przestań być dla mnie taki miły, Potter. To nie jest normalne.

Harry parsknął śmiechem.

- Nie mógłbym się z tobą nie zgodzić.

- A teraz podzielasz moje zdanie. Przestań natychmiast. - Malfoy próbował ukryć uśmiech, wpychając do ust jeszcze większą porcję czekolady.

Harry wyszczerzył się, ale wtedy przypomniał sobie, że chłopak nie może przecież tego zobaczyć.

- Chciałem po prostu coś ci powiedzieć i już mnie nie ma.

- W takim razie wyduś to z siebie.

- Zabiję go, Draco. To wyłącznie twoja decyzja, po której będziesz stronie, kiedy tego dokonam. To tyle. - Harry odwrócił się, aby odejść.

- Potter?

- Tak? - Harry spojrzał na Ślizgona ponad swoim ramieniem.

- Do zobaczenia. Mam nadzieje, że niedługo. - Malfoy potarł palcami bandaż, po czym ułamał kolejny kawałek czekolady.

Harry roześmiał się i kiedy opuścił gabinet lekarski, czuł się o wiele lepiej, niż przez cały dzisiejszy dzień.

***

- Nigdy nie widziałem Zaklęcia Przywołującego o takim działaniu - powiedział Snape, z trudem ukrywając rozbawienie w swoim głosie.

Harry wpatrywał się w rozerwaną książkę.

- Ja też nie. - Uśmiechnął się do mężczyzny.

- Myślę, że już wystarczy na dzisiaj - oznajmił Snape, wskazując gestem w stronę kanapy. Harry schował różdżkę i usiadł, podczas gdy Mistrz Eliksirów przywołał tacę z herbatą.

Spędzili całe trzy tygodnie szlabanów na testowaniu umiejętności Harry'ego pod względem rzucania zaklęć w mowie węży. Trzymali się jedynie zwykłych, prostych zaklęć, ale ich efekty za każdym razem były katastrofalne. Największym problemem było to, że Harry nie miał żadnej kontroli nad rezultatami. To tłumaczyło, dlaczego rzucanie Finite Incantatem w mowie węży nigdy nie rozwiązywało problemu, a jedynie go pogarszało.

Snape na szczęście nie kazał Harry'emu patroszyć ropuch - zachował to dla kilku pechowych trzecioklasistów, którzy wysadzili swoje kociołki podczas zajęć. Harry nie miał oczywiście nic przeciwko temu i cieszył się dodatkowym czasem, który mógł spędzić ze Snape'em.

- Dzięki - powiedział, kiedy mężczyzna postawił przed nim filiżankę herbaty. - Koniec pracy na dzisiaj?

- Tak. - Snape usiadł obok niego i posłał mu lubieżny uśmiech.

Harry zachichotał i przysunął się bliżej. Odnalazł wargami jego wargi, a językiem wśliznął się do ust. Zajęczał i przylgnął do niego jeszcze bardziej, kiedy Snape objął go dłonią za szyję.

- Łóżko? - zapytał mężczyzna, tak jak robił to niemal każdego wieczoru podczas ich szlabanów.

- Tak - odparł Harry, bawiąc się jednym z guzików szaty Snape'a. - Ale chciałbym cię o coś poprosić.

- O co?

- Cóż, do tej pory my zawsze... ty zawsze...

- Wyrzuć to z siebie, Potter.

Harry zagryzł wargę.

- Po prostu zastanawiałem się, czy to ja nie mógłbym czasami... no wiesz, czy mógłbym cię pieprzyć.

Zarówno twarz, jak i spojrzenie Snape'a pozostały nieporuszone.

- To znaczy, lubię, kiedy mnie pieprzysz. Do diabła, kocham to, ale po prostu zastanawiałem się, jakby to było pieprzyć ciebie - wydukał, mając nadzieję, że Snape się na niego nie wścieknie.

Mężczyzna wykrzywił usta.

- Chciałbyś uczynić ze mnie ofiarę eksperymentów dojrzewającego nastolatka?

- Ee...

- To będzie twój pierwszy raz, mam rację?

- Tak.

Snape podniósł się i pociągnął Harry'ego za sobą.

- Dobrze. Zobaczymy, jak daleko uda ci się dotrzeć, zanim padniesz ofiarą przedwczesnej ejakulacji.

Harry nie miał pojęcia, co Snape przed chwilą powiedział, z wyjątkiem tego, że brzmiało to jak pozwolenie. Jego penis natychmiast się tym zainteresował, chociaż chłopak nie podzielał jego entuzjazmu. To prawda, że chciał pieprzyć Snape'a, ale ta myśl wprawiała go w niesamowite wręcz zażenowanie.

- Denerwuję się - powiedział, kiedy znaleźli się już w sypialni.

Mężczyzna parsknął.

- Radzę ci się zamknąć. Znasz mechanizm. A poza tym uważam, że na pewno nie będziesz gorszy od niego.

Harry oparł czoło o tors Snape'a i jęknął:

- Wcale mi tego nie ułatwiasz, wiesz o tym?

- Wiem - odparł Snape z rozbawieniem, a następnie uniósł twarz Harry'ego. - A teraz zamknij się i zerżnij mnie. - Namiętny pocałunek, który nastąpił po tych słowach, sprawił, że Harry zacisnął palce u nóg i zdobył się w końcu na odwagę, aby zacząć rozpinać szaty Snape'a. Mężczyzna odwzajemnił się tym samym i wkrótce po tym Harry poczuł jego dłonie na swojej nagiej klatce piersiowej i ciepłą skórę pod swoimi palcami.

- Łóżko? - zapytał Harry nieco niepewnie. Snape skinął głową i położył się na prześcieradle. Chłopak przyglądał mu się, ślizgając się wzrokiem po nagim, jasnym ciele, twardym penisie wyłaniającym się spośród ciemnych włosów; wpatrując się w czarne, przyglądające mu się intensywnie oczy i długi, przywołujący go palec.

Racja. Harry otrząsnął się i wdrapał na łóżko obok Snape'a. Spodziewał się, że mężczyzna uklęknie tyłem do niego, ponieważ była to jego ulubiona pozycja, kiedy pieprzył Harry'ego. Ale Snape, nadal leżąc na plecach, rozchylił nogi.

- W taki sposób? - zapytał Harry, przesuwając palcem wzdłuż jasnego torsu.

- Tak. Chciałbym widzieć, kto mnie pieprzy.

Oczywiście. Harry wciąż miał problem z zaakceptowaniem tego, że Snape robił to już wcześniej z Voldemortem. Próbował nie myśleć o tym zbyt często, chociaż wyglądało na to, że mężczyzna nie ma z tym żadnego problemu.

- W porządku. - Harry sięgnął po stojącą na szafce nocnej butelkę. Snape uniósł nogi, a Harry wślizgnął się pomiędzy nie, wylewając lubrykant na swoje palce. Mężczyzna robił z nim to samo niezliczoną ilość razy, więc chłopak doskonale wiedział, jak powinno to wyglądać. Dotykanie nawilżonym palcem wejścia Snape'a było naprawdę niesamowitym doświadczeniem. A wśliźnięcie się nim do jego wnętrza jeszcze lepszym.

- Tak - powiedział Snape i uniósł kącik ust. To dodało Harry'emu odwagi i zaczął wsuwać i wysuwać palec z ciała mężczyzny. Wnętrze Snape'a było gorące i ciasne, a myśl o tym, aby zastąpić palec swoim penisem, była prawie niemożliwa do wytrzymania. Jego dłoń drżała, więc dodał kolejny palec w nadziei, że to pomoże.

- Tak - powtórzył mężczyzna, więc Harry zaczął poruszać palcem jeszcze szybciej, tak jak zawsze robił to Snape. Usta mężczyzny otworzyły się, a brwi ściągnęły i Harry zatracił się w tym wyuzdanym wyrazie twarzy, dopóki Snape nie przypomniał mu, że to dopiero początek.

- Jestem gotowy, Potter.

- W porządku - odparł Harry i przysunął się bliżej, wyciągając palec i kilka razy przesuwając dłonią po swojej erekcji. Następnie przycisnął główkę penisa do wejścia mężczyzny i owinął ręce wokół jego kolan. Pchnął raz i kolejny, a wtedy ciało Snape'a otworzyło się i Harry zanurzył się w ciasnym i śliskim, gorącym wnętrzu.

- O cholera - sapnął, pochylając się nad mężczyzną.

Snape wpatrywał się w niego z rozszerzonymi źrenicami, a Harry nie odrywał od niego wzroku, kiedy wysuwał się z niego i wchodził ponownie.

- Och, Merlinie, to takie przyjemne.

- Teraz już wiesz, dlaczego lubię to robić tak często - powiedział Snape głębokim, zachrypniętym głosem. Harry roześmiałby się, gdyby nie to, że był całkowicie obezwładniony świadomością, że jego penis naprawdę zagłębia się w Snapie. Że go pieprzy.

A raczej to Snape pozwala mu się pieprzyć.

- Merlinie, nie sądzę... och, że zdołam wytrzymać - wydyszał Harry, uderzając biodrami coraz mocniej i mocniej, tak jakby działały one z własnej woli. Snape złapał swojego penisa i zaczął go obciągać, a to sprawiło, że Harry zapragnął wchodzić w niego jeszcze mocniej. I tak też uczynił, podczas gdy mężczyzna poruszał biodrami w rytmie uderzeń Harry'ego.

Harry wpatrywał się w oczy Snape'a, pozwalając, aby go przyciągały, wchłaniały, tak samo jak robiły to zawsze, kiedy Harry był bliski orgazmu. Harry pchnął ponownie, tak głęboko, jak potrafił, jego jądra zadrżały i doszedł ze zduszonym jękiem i oczami wciąż wbitymi w źrenice mężczyzny. Jego penis pulsował głęboko wewnątrz Snape'a, wyrzucając z siebie strugi nasienia.

- Och, tak - westchnął Harry. Oparł się rękami po obu stronach ramion Snape'a i patrząc na jego zmrużone oczy, wiedział, że on także jest już blisko. Usłyszał głęboki pomruk, zobaczył usta wykrzywiające się w coś na kształt uśmiechu i Snape doszedł.

Harry czuł się oszołomiony. Żar wewnątrz niego zaczął wrzeć i wypływać przez jego usta.

- Kocham cię - wyszeptał, zanim zdołał się powstrzymać.

Oczy Snape'a rozszerzyły się. Harry'ego również i został wessany do umysłu, który nie należał do niego. Nie wiedział wcześniej o tym połączeniu, ale zobaczył migające mu przed oczami wspomnienia Snape'a. Uchwycił się jednego z obrazów i zobaczył go w kolorze i z dźwiękiem.

- Żądam, aby pozwolił mi pan użyć na chłopaku Veritaserum, dyrektorze - powiedział Snape.

- To naprawdę nie będzie konieczne, Severusie.

- W tej myślodsiewni były obciążające mnie wspomnienia. Chłopak miał wystarczająco dużo czasu, aby je wszystkie obejrzeć. Jeżeli Czarny Pan wejdzie w jego umysł jeszcze chociaż jeden raz i zobaczy... Dyrektorze, wie pan, co mnie czeka, jeżeli on się o tym dowie.

- Jestem tego w pełni świadomy. Jednakże uważam, że nie powinniśmy siłą wyciągać z Harry'ego tych informacji. Sugeruję, abyś po prostu nadal uczył go oklumencji.

- Uczył? Ten chłopak śmiał wtargnąć w moją prywatność! Wolałbym zdać się na łaskę Czarnego Pana, niż kiedykolwiek dać mu jeszcze chociaż jedną lekcję!

- Severusie, proszę, przemyśl to jeszcze. Harry potrzebuje twojego doświadczenia.

- Nie obchodzi mnie, czego potrzebuje ten chłopak, dyrektorze. Miłego dnia.

Harry został wyrzucony z gabinetu Dumbledore'a i znalazł się w salonie na Grimmauld Place. I patrzył sam na siebie.

To była ich pierwsza wakacyjna lekcja oklumencji. Dokładnie ta, podczas której Harry pokazał Snape'owi swoje sfabrykowane wspomnienie. Wydawało mu się, że miało to miejsce wieki temu.

I wtedy to poczuł. Poczuł, jak Snape korzysta z okazji, aby zajrzeć do jego umysłu.

A więc chłopak chce się zabawić. I nie ma pojęcia, że jego umysł będzie dla mnie całkowicie otwarty, kiedy położę na nim swoje ręce. Tak, jestem teraz pewien, że wciąż pozostało jeszcze kilka lekcji, których mógłbym go nauczyć. Dziękuję ci, Harry Potterze, za to, że jesteś takim napalonym małym szczeniakiem.

Harry'emu zabrakło tchu i wtedy znalazł się z powrotem w sypialni mężczyzny. Wpatrywał się w jego twarz i po furii, którą dostrzegł w jego oczach, zrozumiał, które dokładnie wspomnienie Snape zobaczył w jego umyśle. Połączenie działało w obie strony.

- Zejdź ze mnie! - Snape odepchnął Harry'ego tak mocno, że ten poleciał do tyłu i spadł z łóżka. - Uknułeś plan, dzięki któremu zostałbym zwolniony i zesłany do Azkabanu? - Snape krzyczał takim głosem, jakiego Harry nigdy wcześniej nie słyszał. Głosem kogoś, kto został dotkliwie zraniony.

- Wykorzystałeś mnie! - odkrzyknął.

- A czy ty nie wykorzystałeś mnie? - Mężczyzna zerwał się i stanął nad Harrym. - Chciałeś zaryzykować moje życie i życie wszystkich członków Zakonu dla jakiejś żałosnej zemsty. Ty niewdzięczny gnojku!

- Nigdy nie obejrzałem tych wspomnień, a ty posunąłeś się do tego... - Harry wskazał ręką na siebie i Snape'a - ...tylko po to, żeby zajrzeć do mojego umysłu. Wykorzystałeś mnie, do cholery!

- Tak, wykorzystałem cię! - Oczy mężczyzny zmrużyły się, a na jego ustach pojawił się groźny uśmieszek. - Wykorzystałem cię, ponieważ byłeś zbyt głupi, aby zorientować się, że mogę zaglądać wprost do twojego umysłu, kiedy cię pieprzę! Mogłem wyciągnąć z ciebie wspomnienie z tamtego dnia, kiedy wtargnąłeś w moją prywatność i zobaczyć dokładnie to, co ty wtedy zobaczyłeś. To mogło uratować mi życie.

Harry wstał chwiejnie, nie odrywając spojrzenia od Snape'a.

- Nie zamierzałem dokończyć tego planu. Nie po tym... sam już nie wiem, ale nie zamierzałem tego zrobić. Przecież mogłem powiedzieć wszystko Dumbledore'owi wtedy, kiedy wpadł do nas na chwilę, ale nie zrobiłem tego!

- Jak mam ci teraz wierzyć, skoro spędziłeś całe cholerne lato na wrabianiu mnie? - Mężczyzna odwrócił się tyłem do niego. - Wynoś się, Potter, i nie waż się kiedykolwiek tu wracać.

- Wykorzystałeś mnie - powiedział Harry, nienawidząc brzmienia tych słów. Sięgnął po swoje szaty. - Wykorzystałeś mnie.

- Przynajmniej nie zamierzałem wysłać cię do Azkabanu, ty mały popaprańcu!

- Nie zamierzałem tego zrobić.

- Wynoś się.

Harry nie przejmował się zakładaniem skarpet i bokserek. Wcisnął je do kieszeni, kiedy zakładał szatę. Następnie wsunął stopy do butów i wymaszerował z sypialni. Rozwścieczony Snape podążył za nim.

- Jeżeli kiedykolwiek ośmielisz się powiedzieć o tym komukolwiek, osobiście zaciągnę cię do Czarnego Pana. Czy to zrozumiałe?

Harry przełknął ślinę i skinął głową.

- Nie zamierzałem tego zrobić - odparł cichym, drżącym głosem. - Przysięgam. Proszę.

- Wynoś się!

Harry uciekł. Złapał swoją torbę i wybiegł z pokoju, przez mały korytarz, a następnie z gabinetu Snape'a. Biegł przez całą drogę do Wieży Gryffindoru, ponieważ gdyby się zatrzymał, musiałby się zmierzyć z tym, co właśnie się wydarzyło.

- Harry? Co się stało? - zapytała Hermiona, kiedy chłopak wpadł do Pokoju Wspólnego.

- Nic!

- Harry, o co chodzi? - spróbował jeszcze Ron, ale Harry jedynie wyminął swoich przyjaciół.

- Zostawcie mnie w spokoju - powiedział, wyobrażając sobie bazyliszka. Hermiona zbladła, a Ron cofnął się. Harry prychnął i wbiegł po schodach na górę. Kiedy znalazł się w dormitorium, złapał poduszkę i zaczął nią uderzać w ścianę, dopóki nie rozerwała się i nie wypadły z niej pióra, fruwając po całym pomieszczeniu.

To nie powinno się wydarzyć - powtarzał sobie wciąż i wciąż na nowo. Snape nie powinien się dowiedzieć, a już na pewno nie w taki sposób. I nie powinien był go wykorzystać.

A zrobił to, wykorzystał go.

I Harry mu na to pozwolił.

***

Następnego wieczoru Harry zatrzymał się przed gabinetem Snape'a. Mieli zaplanowaną lekcję oklumencji, ale początkowo chłopak wcale nie miał ochoty tu przychodzić.

Kiedy jednak przemyślał sobie już to wszystko po tym, jak przez godzinę torturował wczoraj poduszkę, doszedł do wniosku, że musi porozmawiać ze Snape'em. Musi porozmawiać z nim o tym wszystkim.

Ponieważ coś w opowieści mężczyzny nie zgadzało się.

Jeżeli Snape go wykorzystał, tak jak twierdził na początku, to dlaczego później nadal go pieprzył? Przypomniał sobie, że mężczyzna chciał widzieć jego oczy podczas kilku pierwszych razów, ale później już nigdy na to nie nalegał.

A więc dlaczego Snape nadal go pieprzył i uczył go tych wszystkich rzeczy, skoro chciał tylko raz zajrzeć do jego umysłu?

To nie miało sensu, a Harry bardzo chciał poznać odpowiedź.

Zapukał do drzwi gabinetu i kiedy nie nadeszła żadna odpowiedź, zapukał po raz kolejny. Znów nic. Pukał i pukał i pukał, ale Snape nie otwierał.

Spróbował pociągnąć za klamkę, ale drzwi były zamknięte.

Pokonany, odwrócił się i wrócił z powrotem do Wieży Gryffindoru. Następnego dnia czekały go Eliksiry i przyrzekł sobie, że po zakończeniu lekcji porozmawia ze Snape'em.

***

Snape był w paskudnym nastroju i wyglądało na to, że uwziął się na Harry'ego jeszcze bardziej niż zazwyczaj. Uczniowie siedzący w pobliżu szeptali o tym pomiędzy sobą i nawet Malfoy, który kilka dni temu wrócił ze szpitala i widział już normalnie, rzucał mu pytające spojrzenia.

Próbując skoncentrować się na swoim eliksirze, Harry unikał wzroku mężczyzny i nie protestował, kiedy raz za razem odbierał mu punkty. Do tej pory ich liczba wynosiła trzydzieści. Wyglądało na to, że Snape próbuje pobić swój osobisty rekord.

- Napełnijcie butelki, zaopatrzcie je nalepką ze swoim nazwiskiem, zostawcie na moim biurku i wynoście się.

Uczniowie zaczęli pospiesznie wykonywać polecenia, ale Harry robił wszystko tak powoli, że w końcu w opustoszałej klasie został tylko on.

- Powiedziałem, żebyś się wynosił - warknął Mistrz Eliksirów, kiedy Harry podszedł do biurka, aby oddać mu fiolkę.

- Chciałbym z panem porozmawiać, profesorze - odparł Gryfon, mając nadzieję, że w jego głosie nie słychać tego bólu, który odczuwał w środku.

- Nie mam ci nic do powiedzenia. - Snape skrzyżował ramiona, a na jego twarzy pojawił się paskudny, odpychający uśmieszek.

- Ale co z naszymi lekcjami? - zapytał Harry, ponieważ musiał coś powiedzieć, nawet jeżeli w ogóle nie przejmował się tymi lekcjami.

- Potter, nie zostało już nic, czego mógłbym cię nauczyć. Kiedy staniesz naprzeciw Czarnego Pana, rzuć na niego klątwę uśmiercającą w języku węży. A teraz się wynoś.

- Ale muszę z tobą porozmawiać.

- Jedyne, co musisz zrobić, to opuścić moją klasę. - Mężczyzna złapał Harry'ego za ramię i pociągnął go do wyjścia.

- Ale ja cię potrzebuję! - wykrzyczał Harry, kiedy wypadł na korytarz. Snape zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Chłopiec westchnął i oparł się czołem o drewnianą powierzchnię. - Nie dokonam tego sam.

Ale drzwi pozostały zamknięte.

Beta: Gellert :*

Część 16

Przez kolejne dwa dni Harry próbował porozmawiać ze Snape'em, ale przez cały czas był ignorowany. Miał już tego dosyć. Gdy wszyscy poszli spać, usiadł na łóżku z Mapą Huncwotów w rękach. Wiedział, że Snape często wybiera się późną nocą na obchód po zamku, w poszukiwaniu niczego niepodejrzewających uczniów, którzy o tej porze powinni być już w łóżkach.

Harry miał nadzieję, że tej nocy mężczyzna także wybierze się na taki obchód.

Kropka oznaczająca Snape'a przez bardzo długi czas przebywała w jego prywatnych kwaterach, ale po pierwszej w nocy przemieściła się w końcu w kierunku jednego z korytarzy. Harry zerwał się z łóżka, złapał torbę i podążył za Snape'em.

I był naprawdę zdeterminowany, aby tym razem wygrać w ich wspólnej grze.

Rzucił na siebie Zaklęcie Lekkich Jak Piórko Stóp, założył pelerynę niewidkę i skupił się na obserwowaniu mapy.

Jeszcze tylko trzy zakręty, dwa zakręty, jeden zakręt... i wtedy dostrzegł znikający za rogiem korytarza skrawek czarnych szat. Przyspieszył i z różdżką w dłoni wyskoczył zza ściany.

- Drętwota!

Snape upadł na podłogę jak kamień.

- Ha! - Chłopak wydał z siebie cichy okrzyk zwycięstwa. Nareszcie udało mu się unieruchomić Snape'a. Ale teraz musi działać szybko, zanim Filch albo Pani Norris postanowią sprawdzić tę część zamku. - Mobilicorpus! - Ruszył przez Hogwart, holując mężczyznę za sobą i uważnie przyglądając się mapie, aby mieć pewność, że nikt ich nie zobaczy. Pokonawszy schody prowadzące do lochów, zatrzymał się przed gabinetem Mistrza Eliksirów.

Drzwi były otwarte. Harry pchnął je i przetransportował mężczyznę do środka, a następnie rzucił najsilniejsze zaklęcie blokujące, jakie znał, chociaż nie użył mowy węży. Nie chciał ryzykować wysadzenia drzwi w powietrze.

Posadził Snape'a na podłodze przy jego biurku, opierając go o nie, po czym wziął głęboki oddech. Wciąż mógł się wycofać. Mógł zostawić go tutaj, a mężczyzna nigdy nie dowiedziałby się, kto rzucił w niego tym zaklęciem.

Ale Harry chciał odpowiedzi, więc otworzył torbę i wyciągnął z niej niewielką fiolkę wypełnioną przezroczystym płynem.

- Torustitum! - Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że znowu rzucił czarnomagiczne zaklęcie. Ale jeżeli powiedziało się 'a', to trzeba powiedzieć 'b'. - Enervate!

- Potter! - warknął Snape, osuwając się na podłogę. Harry złapał go i pomógł mu usiąść, opierając go o biurko.

- Cześć.

- Potter, masz mnie natychmiast uwolnić!

- Nie. - Harry kucnął naprzeciw mężczyzny. - Chcę odpowiedzi, a ty mi ich udzielisz - powiedział, podnosząc fiolkę.

Oczy Snape'a rozszerzyły się.

- Jeżeli spróbujesz tego na mnie użyć, zrobię wszystko, abyś został wyrzucony! I tym razem mówię poważnie, Potter!

- Jeżeli spróbujesz mnie wyrzucić, opowiem wszystko Dumbledore'owi. Słyszysz? Wszystko!

Snape zamknął usta i zmrużył oczy.

- Musimy porozmawiać. I tym razem bez żadnych kłamstw. Otwórz usta. - Harry odkorkował fiolkę i przysunął ją do twarzy mężczyzny. Snape zacisnął usta w cienką linię. - Nie zachowuj się dziecinnie - powiedział Gryfon i ścisnął jego nos. Mistrz Eliksirów wstrzymywał powietrze przez niewiarygodnie długi czas, ale to Harry w końcu zwyciężył. Snape otworzył usta, aby złapać oddech, a wtedy chłopak szybko wlał mu do nich sześć kropli mikstury. - Jesteś oklumentą - powiedział, jak gdyby Snape potrzebował jakiegokolwiek wyjaśnienia. - Jeżeli użyłbym tylko trzech kropli, mógłbyś ukryć prawdę. Dużo czytałem o Veritaserum.

Snape prychnął.

- A skoro ja także jestem oklumentą... - Harry wysunął język i upuścił na niego sześć kropli. Zamknął usta i poczuł rozrastające się w jego klatce piersiowej ciepło. - Myślę, że zaczęło działać. - Mistrz Eliksirów przyglądał mu się szeroko otwartymi oczami. - Powiedziałem ci: żadnych więcej kłamstw. - Harry zamknął fiolkę, wsunął ją do kieszeni i usiadł na podłodze obok mężczyzny. - Chciałem cię wrobić, ponieważ byłem zrozpaczony i uważałem, że Syriusz zginął przez ciebie. Ale w miarę, jak zacząłem cię poznawać i robiliśmy razem te wszystkie rzeczy, zrozumiałem, że nie chcę cię stracić. I teraz nigdy nie doniósłbym na ciebie. Nigdy nie powiedziałbym Dumbledore'owi o niczym. Zależy mi na tobie. - Harry wpatrywał się w podłogę. - Teraz musisz mi uwierzyć.

- Wierzę ci, Potter. - Snape wyglądał na rozzłoszczonego, że to powiedział.

Harry uśmiechnął się do niego.

- Mam do ciebie kilka pytań.

- I jestem przekonany, że zaraz mi je zadasz.

- Tak - roześmiał się Harry. - Po pierwsze, dlaczego wciąż ze mną byłeś? Mogłeś przecież zostawić mnie już po tych kilku pierwszych razach.

Snape zacisnął szczęki.

- Zobaczyłem... że masz potencjał.

- Potencjał do czego?

- Do tego, aby być dobrym czarodziejem. Wiedziałem, że mógłbym nauczyć cię wielu rzeczy. Chciałem, abyś był po mojej stronie.

Harry zamrugał.

- Po twojej stronie?

- Tak, po mojej. Nie Czarnego Pana, nie Dumbledore'a, tylko mojej. Chciałem, abyś był blisko mnie.

- Och. - Harry zamyślił się nad tym. - To dlatego uczyłeś mnie tych wszystkich rzeczy? Tych zaklęć? I dlatego dałeś mi pudełko z eliksirami?

- Tak - odparł Snape. Wyglądał, jakby każde słowo sprawiało mu ból. - Chciałem, abyś uznał, że jestem użyteczny.

- Uważam, że jesteś bardzo użyteczny - odparł Harry. - To znaczy, lubię z tobą przebywać. I chcę być po twojej stronie.

- Czuję się zaszczycony. - I nawet jeżeli Snape powiedział to z sarkazmem, Harry wiedział, że nie mógł kłamać. Rozśmieszyło go to.

Mężczyzna rzucił mu zdegustowane spojrzenie.

- A więc postanowiłeś dalej ze mną być, ponieważ tego chciałeś, prawda? Nie dlatego, że chciałeś mnie wykorzystać.

- Nie... nie jestem pewien, czy cię nie wykorzystałem, Potter. Ale lubię spędzać z tobą czas.

- Chcesz mnie?

- W jakim sensie? - Snape zmarszczył brwi, spoglądając na niego z wyrazem niezrozumienia na twarzy.

- Chcesz uprawiać ze mną seks? - zapytał szybko Harry. Zrozumiał, że musi zadawać konkretniejsze pytania.

- Tak.

- Chcesz spędzać ze mną czas?

- Tak.

- Kochasz mnie?

- Ja... nie.

- Och. - Harry zagryzł wargę i spuścił wzrok, a jego ramiona zgarbiły się.

- Nie jestem pewien - kontynuował mężczyzna - jakie to uczucie.

- Och. - Harry zamyślił się. - Zależy ci na mnie?

- Tak.

- Chciałbyś, aby stało mi się coś złego?

- Nie.

- To mi wystarczy - powiedział i roześmiał się, kiedy Snape spojrzał na niego z zaskoczeniem, a po chwili odchrząknął.

- Czy to, co wtedy powiedziałeś, było prawdą? Czy ty... kochasz mnie?

- T-tak myślę - odparł Harry. Umysł zmuszał go do wypowiadania jedynie prawdy, nieważne, że wolałby powiedzieć coś innego. - Myślę, że na tym polega miłość. Kocham spędzać z tobą czas. Uwielbiam seks z tobą. Kocham słuchać twojego głosu. Uwielbiam to, że kiedy prawisz mi komplementy, brzmi to tak, jakbyś mnie obrażał.

Snape roześmiał się.

- Ja też to uwielbiam.

- Dlaczego wtedy mnie wyrzuciłeś? Dlaczego nie chciałeś ze mną porozmawiać? - zapytał Harry, przysuwając się bliżej do mężczyzny.

- Byłem zły na ciebie. A później na siebie.

- Dlaczego na siebie?

- Ponieważ pozwoliłem ci się za bardzo do siebie zbliżyć. Na tyle blisko, że mogłeś mnie zranić.

- Przepraszam, że cię zraniłem. Nie chciałem tego. Uwierz mi, proszę - powiedział, wpatrując się w Snape'a błagalnym wzrokiem.

- Jak mógłbym ci nie wierzyć, skoro jesteś pod działaniem Veritaserum, ty głupi dzieciaku?

- Możemy po prostu wrócić do tego, co było wcześniej? Możemy znowu być sobie bliscy? Chcesz tego?

- Tak, tak i tak - odpowiedział Snape i przewrócił oczami. Harry dotknął jego dłoni i wtedy przypomniał sobie, że mężczyzna nadal znajduje się pod działaniem klątwy paraliżującej.

- Finite Incantatem - powiedział i machnął różdżką, a Snape rozprostował nogi. - Przepraszam za to, ale chciałem z tobą porozmawiać, a ty mi nie pozwalałeś.

- Wygląda na to, że dobrze cię wyszkoliłem - rzekł mężczyzna, potrząsając głową. - Powinienem był to przewidzieć.

- Bardzo dobrze mnie wyszkoliłeś. - Harry oparł głowę na ramieniu Snape'a. - I jestem ci za to naprawdę wdzięczny.

- Ty głupi Gryfonie - westchnął Snape i przesunął dłonią po udzie chłopaka.

- Możesz mnie obrażać w tym stanie?

- Mogę, jeżeli to, co mówię, jest prawdą - roześmiał się mężczyzna, a ten dźwięk posłał przyjemne drżenie wzdłuż ciała Harry'ego.

- Tęskniłem za tobą - wyszeptał.

- Ja za tobą również - odparł Snape i nabrał powietrza. - Nie chciałem tego powiedzieć.

Harry zgiął się wpół, śmiejąc się do rozpuku.

- To takie zabawne. Powinniśmy robić to częściej.

- Jeszcze czego. Skonfiskuję twoje Veritaserum przy pierwszej nadarzającej się okazji - oświadczył Snape, ale uśmiechnął się przy tym.

- Nie pozwolę ci na to.

- Wiem. - Mężczyzna spojrzał na niego. - I co ja mam teraz z tobą zrobić?

- Dokładnie to samo, co robiłeś do tej pory - odparł Harry i przycisnął wargi do ust Snape'a. - Po prostu chcę być z tobą. I chcę, żebyś zawsze był przy mnie.

- Jestem przy tobie, Harry.

- Nie, przez ostatnie trzy dni cię nie było. I nazwałeś mnie Harry.

- Byłem zły, ale jednak nie pozwoliłem ci się wpakować w żadne poważne tarapaty. I przecież tak właśnie masz na imię, prawda?

Harry uśmiechnął się.

- Zgadza się, tak mam na imię. Dlaczego nie nazywasz mnie tak częściej?

- Nigdy mnie o to nie prosiłeś. - Mężczyzna wzruszył ramionami. - Nie sądziłem, że to dla ciebie ważne.

- To nie takie ważne. Ale cieszyłbym się, gdybyś od tej pory nazywał mnie tak zawsze, kiedy będziemy razem. Czy ja mogę mówić do ciebie Severus?

- Możesz, Harry. - Snape posłał mu krzywy uśmieszek. - Ale jeśli chociaż raz spróbujesz nazwać mnie tak w klasie, to będziesz patroszył ropuchy.

Harry roześmiał się i szturchnął kolanem nogę mężczyzny.

- Dzięki tobie jestem szczęśliwy.

- I nawzajem.

- Myślę, że naprawdę cię kocham - wyszeptał Harry i pocałował mężczyznę w policzek.

- Ja... ty sprawiasz, że czuję ciepło. Ogólnie rzecz biorąc. - Chłopak parsknął śmiechem, a Snape westchnął. - Cóż, to prawda.

Przez jakiś czas Harry nie odzywał się, po prostu chłonąc obecność siedzącego obok mężczyzny.

- Naprawdę myślisz, że zabiję Voldemorta?

- Tak, jeżeli użyjesz mowy węży.

Harry zacisnął wargi, spoglądając na Snape'a.

- Przypominam ci Voldemorta?

Snape zmarszczył brwi.

- W niektórych aspektach tak. Ale lubię cię o wiele bardziej, niż kiedykolwiek lubiłem Czarnego Pana. No i jesteś od niego o wiele przystojniejszy.

- Severusie, widziałem Voldemorta z bliska. Nawet ty jesteś od niego przystojniejszy - odparł Harry, chichocząc.

- Uważasz, że jestem brzydki? - zapytał Snape nieco niepewnie.

Harry spojrzał na jego twarz.

- Nie. Kiedyś tak myślałem, ale teraz już nie. Uwielbiam twoje oczy. Masz naprawdę cholernie intensywne spojrzenie.

- Lubię, kiedy się w nie wpatrujesz. Mam wtedy wrażenie, że widzisz tylko mnie i nic poza tym. - Snape spuścił wzrok, a na jego policzkach pojawił się lekki rumieniec.

Harry uśmiechnął się i ponownie pocałował go w policzek.

- Lubisz potężnych czarodziejów, prawda?

Snape poderwał głowę i spojrzał na niego, zwężając oczy.

- Podziwiam potęgę. Zawsze ją podziwiałem.

- Boję się tego. Boję się tego, co ta moc może ze mną zrobić - wyszeptał Harry. Snape przyciągnął go bliżej do siebie. - Jak myślisz, co się ze mną stanie, jeżeli rzucę jakieś czarnomagiczne zaklęcie w mowie węży?

- Nie jestem pewien.

- Myślisz, że aby zabić Voldemorta, muszę to zrobić?

- Tak - westchnął mężczyzna. - Ale to tylko twoja decyzja. Ty podejmujesz ryzyko, więc tylko ty masz prawo zadecydować, czy chcesz tego dokonać, czy nie.

- A co, jeżeli zmieni mnie to w kogoś takiego jak on? Co wtedy zrobisz?

Snape wziął w dłonie twarz Harry'ego i spojrzał w jego oczy.

- Nie pozwolę ci się zmienić w niego. Już ci to mówiłem i mówiłem to poważnie. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby powstrzymać cię przed pójściem w jego ślady. Obiecuję.

- Dziękuje - odparł Harry i przycisnął wargi do ust Snape'a. - Potrzebuje cię. Nie dokonam tego sam.

- Jestem przy tobie, Harry. - Mężczyzna pogłębił pocałunek, a chłopak owinął ramiona wokół jego szyi. Mruczał cicho w usta mężczyzny, a kiedy Snape się odsunął, ogarnęło go dojmujące poczucie straty.

- Jest druga w nocy. Potrzebujesz snu. Ja również.

- Racja - odparł Harry. - Możemy umówić się na jutrzejszy wieczór? Na ćwiczenia i seks?

Mężczyzna parsknął śmiechem.

- Mówię poważnie - odparł Harry, chichocząc. Snape podniósł się i pociągnął go za sobą.

- Tak, możemy zobaczyć się jutro wieczorem. Przyjdź do mojego gabinetu po kolacji. - Mężczyzna pocałował Harry'ego po raz ostatni i odsunął się.

- Jeszcze jedno - powiedział chłopak, pozwalając, aby jego usta rozciągnęły się w uśmiechu. - Wygrałem.

- Co?

- Zasłużyłem na nagrodę.

Mistrz Eliksirów uśmiechnął się i pokręcił głową.

- Jutro, Harry. Obiecuję, że dam ci taką rozkosz, jakiej nigdy nie zapomnisz. Teraz naprawdę nie jestem w nastroju. Veritaserum zniszczyło moje libido.

- Cholera, powinienem był o tym pomyśleć, zanim cię nim napoiłem - odparł chłopak i podniósł torbę, a następnie odblokował drzwi machnięciem różdżki. - W takim razie zobaczymy się jutro. I będziemy się wtedy kochać.

- Niewątpliwie - oznajmił Snape i odwzajemnił jego uśmiech.

Harry biegł przez całą drogę do Wieży Gryffindoru. Tak długo, jak był przy nim Snape, wiedział, że kiedy nadejdzie czas, podejmie właściwą decyzję. A Snape nie pozwoli mu stać się kimś innym, niż powinien.

***

EPILOG

Psy wybiegły mu na spotkanie, szczekając i witając się z brązowym koniem znajdującym się na pastwisku.

Ale Harry nie widział brązu. Widział jedynie zieleń trawy pod końskimi kopytami.

Całymi dniami widział niemal tylko zieleń. W nocy śnił o zielonym świetle, które wypełniało go tak, jak nigdy nie był w stanie wypełnić go penis Snape'a. Ale kiedy czuł w sobie erekcję mężczyzny i kiedy dochodził, świetliste rozbłyski, które widział pod swoimi zamkniętymi powiekami, zawsze były zielone.

Bruno, olbrzymi bernardyn Harry'ego, szturchnął go pyskiem w nogi. Chłopak uśmiechnął się do niego i podążył za nim do stodoły, skąd zabrał paszę, aby nakarmić kury, kaczki, kozy i owce.

Harry miał wiele zwierząt. Severus mówił, że dobrze to na niego wpływa. Zajmowanie się nimi pochłaniało mu całe dnie. Karmił je, zbierał jajka, opiekował się nimi, czyścił je i rozmawiał z nimi.

Lubił zwierzęta, ale tak naprawdę chciał mieć węża. Albo dwa. A może trzy. Ale Severus mu nie pozwalał.

Należący do Harry'ego border collie o imieniu Elmo przegonił kury na drugą stronę zagrody, dzięki czemu chłopak zebrał jajka. Włożył je do koszyka, a kiedy skończył, ostrożnie zamknął za sobą furtkę. Następnie przegonił charta o imieniu Nelly i wrzucił stóg siana do ogrodzenia dla kóz i owiec.

Trawa była tak soczyście zielona. Ściany w Świętym Mungo również były zielone, ale nie tak jasne, jak lubił. A lubił bardzo jasny odcień zieleni.

Bruno szturchnął go w udo i Harry uśmiechnął się do niego, po czym ruszył za nim do zagrody Carlosa.

- Masz ochotę na przejażdżkę? - zapytał konia. - Ja mam. - Carlos zarżał w odpowiedzi, kiwając łbem.

Harry wziął ze stodoły siodło i kiedy przygotował już Carlosa do drogi, odwrócił się do Bruna.

- Ty zostajesz tutaj.

Bruno nigdy nie mógł za nimi nadążyć, dlatego zawsze zostawał w domu, aby dotrzymać towarzystwa Severusowi. I nawet jeżeli mężczyzna nazywał go olbrzymim, śliniącym się kundlem, Harry wiedział, że tak naprawdę go lubi.

Chłopak wdrapał się na Carlosa i zagwizdał, aby dać znać Elmo i Nelly, że jest gotowy. Oba psy wyruszyły przodem, a Carlos pogalopował za nimi. Harry uśmiechnął się, czując wiatr na twarzy i widząc całą tą otaczającą go zieleń.

Wiosną Szkocja była naprawdę zielona.

Harry wiedział, że mógłby tak jechać godzinami i nie spotkałby ani jednego żywego ducha. Tu, gdzie mieszkał, nie było żadnych mugoli. Czarodziejów także. W szczególności ich.

Elmo i Nelly biegli przed siebie, Carlos galopował, a Harry uśmiechał się i zastanawiał, czy gdyby jechał tak przez długi czas, to czy udałoby mu się kiedyś spotkać jakichś czarodziejów.

Miał nadzieję, że pewnego dnia mu się uda.

Ale po dwóch godzinach Carlos zatrzymał się. Elmo i Nelly, ze zwisającymi z pysków językami, okrążyły konia.

- Czas wracać? - zapytał. Starał się, aby w jego głosie nie pobrzmiewało zbyt duże rozczarowanie. Carlos zarżał i chłopak poklepał go po szyi. - W porządku. Wracamy.

I tak zrobili. Elmo i Nelly biegli, Carlos galopował, a Harry uśmiechał się, rozkoszując się wiatrem i zielenią. Kiedy wrócili do gospodarstwa, Bruno wybiegł im na spotkanie i Harry uściskał go mocno, po czym zaprowadził Carlosa z powrotem do zagrody. Upewnił się, że koń ma wodę oraz siano, po czym odniósł siodło do stodoły.

Pamiętał o tym, aby zabrać ze sobą jajka do domu. Harry lubił swój dom. Był mały i przyjemnie pachniał, dymem i cytrynami. I Severus również w nim mieszkał. Harry przekroczył próg czerwonych frontowych drzwi - nie przepadał za tym kolorem, ale Severus na niego nalegał - i poszedł poszukać mężczyzny.

Ale kiedy sprawdził kuchnię, przypomniał sobie, że Severusa miało nie być przez cały dzień. Pojechał do Hogwartu w jakichś sprawach.

- Niedługo wróci, prawda? - zapytał Bruna, który w odpowiedzi przycisnął swój wilgotny nos do jego ręki. - W porządku. Zaparzę herbatę.

Zapalił zapałką płomień na kuchence, po czym napełnił czajnik wodą z kranu, wrzucił torebkę herbaty do niebieskiego imbryka - Harry nie przepadał za tym kolorem, ale Severus go lubił - i czekał, aż woda się zagotuje. Kiedy tylko napełnił imbryk gorącą wodą, drzwi wejściowe otworzyły się na chwilę, po czym zamknęły.

Elmo i Nelly zerwały się, szczekając i pobiegły powitać Severusa. Harry podążył za nimi, a Bruno niecałe dwa kroki z tyłu.

- Cześć - powiedział Harry. - Właśnie zaparzyłem herbatę. Jak ci minął dzień?

- Okropnie - odparł Severus, odwieszając płaszcz. Ułożył go na oparciu jednego ze znajdujących się w jadalni krzeseł. - Dumbledore jest tak wścibski jak zawsze, a Draco jest zdecydowanie zbyt miły dla swoich uczniów. Trzy eksplodujące kociołki podczas jednych zajęć, dobrze mu tak. A Lupin przesyła pozdrowienia. Uparł się, że przyjdzie w niedzielę na obiad.

Ale Harry słyszał jedynie połowę tego, co mówił Severus. Ponieważ tam, w kieszeni jego płaszcza tkwiła różdżka. Rączka wystawała jedynie na centymetr z czarnego materiału.

Harry rzucił się w jej kierunku, ale Bruno złapał go zębami za spodnie, ciągnąc go w drugą stronę, a Elmo i Nelly błyskawicznie znaleźli się przed Harrym, odsłaniając kły i warcząc.

- Nie! - krzyknął chłopak, wymachując rękami niczym szponami. - Potrzebuję jej!

Lecz wtedy Severus zamknął go w swoich ramionach i Harry miał uzasadnione podejrzenia, że mężczyzna pobierał lekcje u Kingsleya.

- Proszę - skamlał. - Proszę, proszę, proszę.

- Nie, Harry - powiedział Severus i przycisnął wargi do jego skroni. - Spójrz na mnie. - Harry posłuchał. Oczy Severusa były takie czarne, a czerń była jedynym kolorem, poza zielenią, który lubił.

- Przepraszam - wyszeptał i czule pocałował mężczyznę w policzek. - Tak bardzo przepraszam.

- To był mój błąd. - Severus wypuścił go z uścisku i poklepał Bruna po łbie, a następnie odwrócił się i Harry obserwował, jak mężczyzna wyciąga różdżkę ze swojego płaszcza. Bruno wciąż trzymał w zębach jego spodnie i kiedy tylko Harry próbował zrobić krok w stronę Severusa, Elmo i Nelly warczeli na niego.

Mężczyzna wrzucił różdżkę do drewnianego pudełka stojącego obok drzwi wejściowych. Każdy, kto ich odwiedzał, musiał wrzucić tam swoją różdżkę i niezależnie od tego, jak wiele razy Harry próbował je otworzyć, pudełko zawsze pozostawało dla niego zamknięte.

- Mówiłeś chyba, że zaparzyłeś herbatę? - zapytał Severus, a Bruno w końcu wypuścił z zębów spodnie chłopaka.

- Tak! - Kiedy Harry odwrócił się w stronę kuchni, Severus przesunął dłonią po twarzy w pełnym zmęczenia geście.

Chłopak ostrożnie przyniósł do stołu tacę z imbrykiem i kubkami. Napełnił oba naczynia i usiadł na kanapie obok Severusa. Bruno położył swój wielki łeb na jego kolanie, wpatrując się w niego pełnym miłości wzrokiem. Nelly uparła się, aby położyć się na kanapie obok mężczyzny, a Elmo zwinął się w kłębek pod nogami Harry'ego.

- Jak ci minął dzień? - zapytał Severus, głaszcząc smukły łeb Nelly.

Harry spojrzał na siedzącego obok mężczyznę. Kiedy Severus był przy nim, wszystko wydawało się o wiele prostsze.

- Cholera - powiedział, kiedy dotarło do niego, co zrobił. - Przepraszam.

- Już dobrze - powiedział Severus i pocałował go w usta.

- Wiesz, że tak naprawdę nie chciałem tego zrobić, prawda? - zapytał Harry, obawiając się, że Severus go znienawidzi za te niekontrolowane ataki. - Naprawdę nie chciałem, ale czasami to jest takie trudne.

- Wiem.

- Cieszę się, że mi na to nie pozwoliłeś - powiedział i faktycznie tak myślał. - Naprawdę się cieszę.

- Przecież ci to obiecałem, czyż nie tak?

- Tak - odrzekł Harry i oparł policzek na ramieniu mężczyzny. - Obiecałeś.

I Severus dotrzymywał słowa każdego dnia, od kiedy Harry zabił Voldemorta najpotężniejszą klątwą uśmiercającą, jaką czarodziejski świat kiedykolwiek widział.

Ale były takie dni, kiedy Harry wolałby nigdy tego nie dokonać.

KONIEC