tragedia jest rodzajem naśladownictwa, którego przedmiot stanowi akcja poważna, skończona i posiadająca odpowiednią wielkość

,,tragedia jest to imitacja akcji poważnej, skończonej i posiadającej odpowiednią wielkość, wyrażona w mowie ozdobnej, odmiennej w różnych częściach dzieła, nie za pomocą odpowiadania, lecz w formie dramatycznej, przez litość i trwogę osiągająca katharsis od takich właśnie uczuć’’

,,tragedia przez litość i trwogę uwalnia widzów od tego rodzaju niepożądanych lub nadmiernych efektów’’

celem tragedii jest dostarczenie specyficznej dla niej przyjemności opartej na naśladowaniu nie tylko akcji skończonej, ale również zdarzeń budzących litość i trwogę, które dzieją się wbrew oczekiwaniu u wynikają jedne z drugich, ma charakter zarówno emocjonalny, jak intelektualny

Golden: jeśli tragedia jest naśladowaniem akcji poważnej, skończonej i dostatecznie długiej dla przedstawienia zdarzeń budzących litość i trwogę, to jej proces twórczy, zwany mimesis, musi być uwieńczony w dokonaniu się estetycznego oczyszczenia tego rodzaju bolesnych i przerażających zdarzeń; ,,przez naśladowanie budzących litość i trwogę zdarzeń tragedia osiąga estetyczne oczyszczenie tych zdarzeń’’

,,tragedia musi powodować proces uczenia się polegający na przechodzeniu od szczegółu do ogółu w odniesieniu do sytuacji budzących litość i trwogę, a prowadzący do wyjaśniającego wglądu lub wniosku, które my z kolei kojarzymy z procesem uczenia się’’

SKŁADNIKI TRAGEDII:

,,mythos’’ – organizacja przedstawionego świata i jego oddziaływania na odbiorcę; mythos-dusza, zasada bądź cel tragedii; ,,układ, organizacja przedstawionych zdarzeń’’, mythos- naśladowanie pełnej akcji utworu, skonstruowanej na takich zasadach, które umożliwiłyby dostarczenie właściwej dla danego gatunku przyjemności; rodzaj pewnej organicznej całości, czy struktury, która warunkuje ,,poetycką dynamis’’ i opiera się na naśladowaniu pewnego ciągu ludzkich działań; fabuła prosta i zawikła; istotnymi motywami fabuły zawikłanej są: perypetia i rozpoznanie; rozpoznanie- stanowiąc punktu kulminacyjny moment akcji dramatycznej, ma szczególne znaczenie dla spowodowania wstrząsu uczuciowego słuchacza; fabuła tragiczna ,,idealnej’’ tragedii zakłada wybór odpowiedniego bohatera, który nie może być ani ,,nieskazitelny’’, ani ,,podły’’, lecz ,,podobny do nas’’, który popełnił jakieś ,,wielkie zbłądzenie’’ (hamartia); to zbłądzenie, funkcjonujące we współczesnej terminologii jako ,,wina tragiczna’’, może mieć różne podłoże; w ,,modelowej tragedii’’ opiera się ono na ,,nieświadomości’’, kim jest ofiara i jakie łączą je z bohaterem więzy; idealnie skonstruowana fabyła tragiczna musi być naśladowaniem takiej akcji, która rozpoczyna się od ,,zbłądzenia’’ będącego wynikiem nieświadomości bohatera, nieświadomości prowadzącej do popełnienie (lub jego zamiaru) czynu tragicznego(pathos), którego konsekwencją jest zmiana kierunku biegu zdarzeń (peripetia), prowadząca do wyjaśnienia (anagnorisis) tożsamości bohatera bądź jego ofiary i do potwierdzenia w ten sposób jego winy; w tym momencie błąd zamienia się w winę tragiczną, która właśnie wzbudza uczucia ,,litości i trwogi’’, ,,samooczyszczające się’’ dzięki sztuce mimetycznej

charakter (,,ethos’’) – ethos obejmuje tylko moralny aspekt charakteru; Arystoteles określa ethos wyłącznie z punktu widzenia jego funkcji dla układu i rozwoju zdarzeń dyplomatycznych; w pierwszym znaczeniu ethos obejmuje te cechy charakteru, które ujawniają się w postepowaniu lub wypowiedziach bohaterów jako wynik dokonanego przez nich wyboru kierunku działania, w drugim natomiast te właściwości tychże bohaterów, które ,,uprawdopodobniają’’ akcję tragedii, stanowią o jej jednolitości i o jej oddziaływaniu na odbiorcę

,,dianoia’’ (myślenie) – wyraża się ona wyłącznie za pomocą włożonych w usta bohaterów wypowiedzi wtedy, gdy uzasadniają oni swą postawę wobec tezy przeciwnika lub gdy ,,wyrażają ogólne prawdy’’ albo ,,stwierdzają jakieś fakty’’; ,,jest to zdolność wyrażania w mowie tego, co w danej sytuacji jest istotne, bądź w pełni z nią zharmonizowane, zdaje się zauważać, że strukturalna niejako funkcja ,,myślenia’’ sprowadza się przede wszystkim do zagwarantowania wypowiedziom bohaterów stosowności polegającej bądź na ,,pełnym zharmonizowaniu’’, bądź na pewnym tylko ,,dostosowaniu do sytuacji’’; ,,dianoia jest wyrazem sztuki politycznej i retorycznej i dlatego właśnie dawni poeci kazali swym postaciom przemawiać zgodnie z zasadami sztuki politycznej, współcześni natomiast każą im przemawiać zgodnie z zasadami retoryki’’

,,leksis’’ (wysłowienie) - ,,kompozycja słowna posiadająca formę wiersza’’; w tragedii jest struktura słowna wypowiedzi bohaterów;