Text of President Obama's speech on Afghanistan, Dec. 1, 2009, as provided by the White House

Good evening. To the United States Corps of Cadets, to the men and women of our armed services, and to my fellow Americans: I want to speak to you tonight about our effort in Afghanistan – the nature of our commitment there, the scope of our interests, and the strategy that my Administration will pursue to bring this war to a successful conclusion. It is an honor for me to do so here – at West Point – where so many men and women have prepared to stand up for our security, and to represent what is finest about our country.

To address these issues, it is important to recall why America and our allies were compelled to fight a war in Afghanistan in the first place. We did not ask for this fight. On September 11, 2001, nineteen men hijacked four airplanes and used them to murder nearly 3,000 people.

They struck at our military and economic nerve centers. They took the lives of innocent men, women, and children without regard to their faith or race or station. Were it not for the heroic actions of the passengers on board one of those flights, they could have also struck at one of the great symbols of our democracy in Washington, and killed many more.

As we know, these men belonged to al Qaeda – a group of extremists who have distorted and defiled Islam, one of the world’s great religions, to justify the slaughter of innocents. Al Qaeda’s base of operations was in Afghanistan, where they were harbored by the Taliban – a ruthless, repressive and radical movement that seized control of that country after it was ravaged by years of Soviet occupation and civil war, and after the attention of America and our friends had turned elsewhere.

Just days after 9/11, Congress authorized the use of force against al Qaeda and those who harbored them – an authorization that continues to this day. The vote in the Senate was 98 to 0. The vote in the House was 420 to 1. For the first time in its history, the ....

...North Atlantic Treaty Organization invoked Article 5 – the commitment that says an attack on one member nation is an attack on all. And the United Nations Security Council endorsed the use of all necessary steps to respond to the 9/11 attacks. America, our allies and the world were acting as one to destroy al Qaeda’s terrorist network, and to protect our common security.

Under the banner of this domestic unity and international legitimacy – and only after the Taliban refused to turn over Osama bin Laden – we sent our troops into Afghanistan. Within a matter of months, al Qaeda was scattered and many of its operatives were killed. The Taliban was driven from power and pushed back on its heels. A place that had known decades of fear now had reason to hope. At a conference convened by the UN, a provisional government was established under President Hamid Karzai. And an International Security Assistance Force was established to help bring a lasting peace to a war-torn country.

Then, in early 2003, the decision was made to wage a second war in Iraq. The wrenching debate over the Iraq War is well-known and need not be repeated here. It is enough to say that for the next six years, the Iraq War drew the dominant share of our troops, our resources, our diplomacy, and our national attention – and that the decision to go into Iraq caused substantial rifts between America and much of the world.

Today, after extraordinary costs, we are bringing the Iraq war to a responsible end. We will remove our combat brigades from Iraq by the end of next summer, and all of our troops by the end of 2011. That we are doing so is a testament to the character of our men and women in uniform. Thanks to their courage, grit and perseverance , we have given Iraqis a chance to shape their future, and we are successfully leaving Iraq to its people. 

But while we have achieved hard-earned milestones in Iraq, the situation in Afghanistan has deteriorated. After escaping across the border into Pakistan in 2001 and 2002, al Qaeda’s leadership established a safe-haven there. Although a legitimate government was elected by the Afghan people, it has been hampered by corruption, the drug trade, an under-developed economy, and insufficient Security Forces.

Over the last several years, the Taliban has maintained common cause with al Qaeda, as they both seek an overthrow of the Afghan government. Gradually, the Taliban has begun to take control over swaths of Afghanistan, while engaging in increasingly brazen and devastating acts of terrorism against the Pakistani people.

Throughout this period, our troop levels in Afghanistan remained a fraction of what they were in Iraq. When I took office, we had just over 32,000 Americans serving in Afghanistan, compared to 160,000 in Iraq at the peak of the war. Commanders in Afghanistan repeatedly asked for support to deal with the reemergence of the Taliban, but these reinforcements did not arrive.

That’s why, shortly after taking office, I approved a long-standing request for more troops. After consultations with our allies, I then announced a strategy recognizing the fundamental connection between our war effort in Afghanistan, and the extremist safe-havens in Pakistan. I set a goal that was narrowly defined as disrupting, dismantling, and defeating al Qaeda and its extremist allies, and pledged to better coordinate our military and civilian effort. 

Since then, we have made progress on some important objectives. High-ranking al Qaeda and Taliban leaders have been killed, and we have stepped up the pressure on al Qaeda world-wide. In Pakistan, that nation’s Army has gone on its largest offensive in years. In Afghanistan, we and our allies prevented the Taliban from stopping a presidential election, and – although it was marred by fraud – that election produced a government that is consistent with Afghanistan’s laws and Constitution.

Yet huge challenges remain. Afghanistan is not lost, but for several years it has moved backwards. There is no imminent threat of the government being overthrown, but the Taliban has gained momentum. Al Qaeda has not reemerged in Afghanistan in the same numbers as before 9/11, but they retain their safe-havens along the border.

And our forces lack the full support they need to effectively train and partner with Afghan Security Forces and better secure the population. Our new Commander in Afghanistan – General McChrystal – has reported that the security situation is more serious than he anticipated. In short: the status quo is not sustainable.
As cadets, you volunteered for service during this time of danger. Some of you have fought in Afghanistan. Many will deploy there.

As your Commander-in-Chief, I owe you a mission that is clearly defined, and worthy of your service. That is why, after the Afghan voting was completed, I insisted on a thorough review of our strategy. Let me be clear: there has never been an option before me that called for troop deployments before 2010, so there has been no delay or denial of resources necessary for the conduct of the war.

Instead, the review has allowed me ask the hard questions, and to explore all of the different options along with my national security team, our military and civilian leadership in Afghanistan, and with our key partners. Given the stakes involved, I owed the American people – and our troops – no less.

This review is now complete. And as Commander-in-Chief, I have determined that it is in our vital national interest to send an additional 30,000 U.S. troops to Afghanistan.  After 18 months, our troops will begin to come home. These are the resources that we need to seize the initiative, while building the Afghan capacity that can allow for a responsible transition of our forces out of Afghanistan. 

I do not make this decision lightly. I opposed the war in Iraq precisely because I believe that we must exercise restraint in the use of military force, and always consider the long-term consequences of our actions. We have been at war for eight years, at enormous cost in lives and resources.

Years of debate over Iraq and terrorism have left our unity on national security issues in tatters, and created a highly polarized and partisan backdrop for this effort. And having just experienced the worst economic crisis since the Great Depression, the American people are understandably focused on rebuilding our economy and putting people to work here at home.

Most of all, I know that this decision asks even more of you – a military that, along with your families, has already borne the heaviest of all burdens.  As President, I have signed a letter of condolence to the family of each American who gives their life in these wars. I have read the letters from the parents and spouses of those who deployed.  I have visited our courageous wounded warriors at Walter Reed. 

I have traveled to Dover to meet the flag-draped caskets of 18 Americans returning home to their final resting place. I see firsthand the terrible wages of war. If I did not think that the security of the United States and the safety of the American people were at stake in Afghanistan, I would gladly order every single one of our troops home tomorrow.

So no – I do not make this decision lightly. I make this decision because I am convinced that our security is at stake in Afghanistan and Pakistan. This is the epicenter of the violent extremism practiced by al Qaeda. It is from here that we were attacked on 9/11, and it is from here that new attacks are being plotted as I speak. This is no idle danger; no hypothetical threat. In the last few months alone, we have apprehended extremists within our borders who were sent here from the border region of Afghanistan and Pakistan to commit new acts of terror.

This danger will only grow if the region slides backwards, and al Qaeda can operate with impunity. We must keep the pressure on al Qaeda, and to do that, we must increase the stability and capacity of our partners in the region.

Of course, this burden is not ours alone to bear. This is not just America’s war. Since 9/11, al Qaeda’s safe-havens have been the source of attacks against London and Amman and Bali. The people and governments of both Afghanistan and Pakistan are endangered. And the stakes are even higher within a nuclear-armed Pakistan, because we know that al Qaeda and other extremists seek nuclear weapons, and we have every reason to believe that they would use them.

These facts compel us to act along with our friends and allies. Our overarching goal remains the same: to disrupt, dismantle, and defeat al Qaeda in Afghanistan and Pakistan, and to prevent its capacity to threaten America and our allies in the future.

To meet that goal, we will pursue the following objectives within Afghanistan. We must deny al Qaeda a safe-haven. We must reverse the Taliban’s momentum and deny it the ability to overthrow the government. And we must strengthen the capacity of Afghanistan’s Security Forces and government, so that they can take lead responsibility for Afghanistan’s future. 

We will meet these objectives in three ways.  First, we will pursue a military strategy that will break the Taliban’s momentum and increase Afghanistan’s capacity over the next 18 months.

The 30,000 additional troops that I am announcing tonight will deploy in the first part of 2010 – the fastest pace possible – so that they can target the insurgency and secure key population centers. They will increase our ability to train competent Afghan Security Forces, and to partner with them so that more Afghans can get into the fight. And they will help create the conditions for the United States to transfer responsibility to the Afghans. 

Because this is an international effort, I have asked that our commitment be joined by contributions from our allies. Some have already provided additional troops, and we are confident that there will be further contributions in the days and weeks ahead. Our friends have fought and bled and died alongside us in Afghanistan. Now, we must come together to end this war successfully. For what’s at stake is not simply a test of NATO’s credibility – what’s at stake is the security of our Allies, and the common security of the world.

Taken together, these additional American and international troops will allow us to accelerate handing over responsibility to Afghan forces, and allow us to begin the transfer of our forces out of Afghanistan in July of 2011. Just as we have done in Iraq, we will execute this transition responsibly, taking into account conditions on the ground.

We will continue to advise and assist Afghanistan’s Security Forces to ensure that they can succeed over the long haul. But it will be clear to the Afghan government – and, more importantly, to the Afghan people – that they will ultimately be responsible for their own country. 

Second, we will work with our partners, the UN, and the Afghan people to pursue a more effective civilian strategy, so that the government can take advantage of improved security.

This effort must be based on performance. The days of providing a....

... blank check are over. President Karzai’s inauguration speech sent the right message about moving in a new direction. And going forward, we will be clear about what we expect from those who receive our assistance. We will support Afghan Ministries, Governors, and local leaders that combat corruption and deliver for the people. We expect those who are ineffective or corrupt to be held accountable. And we will also focus our assistance in areas – such as agriculture – that can make an immediate impact in the lives of the Afghan people.

The people of Afghanistan have endured violence for decades. They have been confronted with occupation – by the Soviet Union, and then by foreign al Qaeda fighters who used Afghan land for their own purposes. So tonight, I want the Afghan people to understand – America seeks an end to this era of war and suffering. We have no interest in occupying your country.

We will support efforts by the Afghan government to open the door to those Taliban who abandon violence and respect the human rights of their fellow citizens. And we will seek a partnership with Afghanistan grounded in mutual respect – to isolate those who destroy; to strengthen those who build; to hasten the day when our troops will leave; and to forge a lasting friendship in which America is your partner, and never your patron.

Third, we will act with the full recognition that our success in Afghanistan is inextricably linked to our partnership with Pakistan.

We are in Afghanistan to prevent a cancer from once again spreading through that country. But this same cancer has also taken root in the border region of Pakistan. That is why we need a strategy that works on both sides of the border.

In the past, there have been those in Pakistan who have argued that the struggle against extremism is not their fight, and that Pakistan is better off doing little or seeking accommodation with those who use violence. But in recent years, as innocents have been killed from Karachi to Islamabad, it has become clear that it is the Pakistani people who are the most endangered by extremism. Public opinion has turned. The Pakistani Army has waged an offensive in Swat and South Waziristan. And there is no doubt that the United States and Pakistan share a common enemy.

In the past, we too often defined our relationship with Pakistan narrowly. Those days are over. Moving forward, we are committed to a partnership with Pakistan that is built on a foundation of mutual interests, mutual respect, and mutual trust. We will strengthen Pakistan’s capacity to target those groups that threaten our countries, and have made it clear that we cannot tolerate a safe-haven for terrorists whose location is known, and whose intentions are clear.

America is also providing substantial resources to support Pakistan’s democracy and development. We are the largest international supporter for those Pakistanis displaced by the fighting. And going forward, the Pakistani people must know: America will remain a strong supporter of Pakistan’s security and prosperity long after the guns have fallen silent, so that the great potential of its people can be unleashed.

These are the three core elements of our strategy: a military effort to create the conditions for a transition; a civilian surge that reinforces positive action; and an effective partnership with Pakistan.

I recognize that there are a range of concerns about our approach. So let me briefly address a few of the prominent arguments that I have heard, and which I take very seriously.

First, there are those who suggest that Afghanistan is another Vietnam. They argue that it cannot be stabilized, and we are better off cutting our losses and rapidly withdrawing. Yet this argument depends upon a false reading of history. Unlike Vietnam, we are joined by a broad coalition of 43 nations that recognizes the legitimacy of our action.

Unlike Vietnam, we are not facing a broad-based popular insurgency. And most importantly, unlike Vietnam, the American people were viciously attacked from Afghanistan, and remain a target for those same extremists who are plotting along its border. To abandon this area now – and to rely only on efforts against al Qaeda from a distance – would significantly hamper our ability to keep the pressure on al Qaeda, and create an unacceptable risk of additional attacks on our homeland and our allies. 

Second, there are those who acknowledge that we cannot leave Afghanistan in its current state, but suggest that we go forward with the troops that we have. But this would simply maintain a status quo in which we muddle through, and permit a slow deterioration of conditions there. It would ultimately prove more costly and prolong our stay in Afghanistan, because we would never be able to generate the conditions needed to train Afghan Security Forces and give them the space to take over.

Finally, there are those who oppose identifying a timeframe for our transition to Afghan responsibility. Indeed, some call for a more dramatic and open-ended escalation of our war effort – one that would commit us to a nation building project of up to a decade.

I reject this course because it sets goals that are beyond what we can achieve at a reasonable cost, and what we need to achieve to secure our interests. Furthermore, the absence of a timeframe for transition would deny us any sense of urgency in working with the Afghan government. It must be clear that Afghans will have to take responsibility for their security, and that America has no interest in fighting an endless war in Afghanistan.

As President, I refuse to set goals that go beyond our responsibility, our means, our or interests.  And I must weigh all of the challenges that our nation faces. I do not have the luxury of committing to just one. Indeed, I am mindful of the words of President Eisenhower, who – in discussing our national security – said, "Each proposal must be weighed in the light of a broader consideration: the need to maintain balance in and among national programs.”

Over the past several years, we have lost that balance, and failed to appreciate the connection between our national security and our economy. In the wake of an economic crisis, too many of our friends and neighbors are out of work and struggle to pay the bills, and too many Americans are worried about the future facing our children.

Meanwhile, competition within the global economy has grown more fierce. So we simply cannot afford to ignore the price of these wars.

All told, by the time I took office the cost of the wars in Iraq and Afghanistan approached a trillion dollars. Going forward, I am committed to addressing these costs openly and honestly. Our new approach in Afghanistan is likely to cost us roughly 30 billion dollars for the military this year, and I will work closely with Congress to address these costs as we work to bring down our deficit.

But as we end the war in Iraq and transition to Afghan responsibility, we must rebuild our strength here at home. Our prosperity provides a foundation for our power. It pays for our military. It underwrites our diplomacy. It taps the potential of our people, and allows investment in new industry. And it will allow us to compete in this century as successfully as we did in the last. That is why our troop commitment in Afghanistan cannot be open-ended – because the nation that I am most interested in building is our own.

Let me be clear: none of this will be easy. The struggle against violent extremism will not be finished quickly, and it extends well beyond Afghanistan and Pakistan. It will be an enduring test of our free society, and our leadership in the world. And unlike the great power conflicts and clear lines of division that defined the 20th century, our effort will involve disorderly regions and diffuse enemies.

So as a result, America will have to show our strength in the way that we end wars and prevent conflict. We will have to be nimble and precise in our use of military power. Where al Qaeda and its allies attempt to establish a foothold – whether in Somalia or Yemen or elsewhere – they must be confronted by growing pressure and strong partnerships.

And we cannot count on military might alone. We have to invest in our homeland security, because we cannot capture or kill every violent extremist abroad. We have to improve and better coordinate our intelligence, so that we stay one step ahead of shadowy networks.

We will have to take away the tools of mass destruction. That is why I have made it a central pillar of my foreign policy to secure loose nuclear materials from terrorists; to stop the spread of nuclear weapons; and to pursue the goal of a world without them. Because every nation must understand that true security will never come from an endless race for ever-more destructive weapons – true security will come for those who reject them.

We will have to use diplomacy, because no one nation can meet the challenges of an interconnected world acting alone. I have spent this year renewing our alliances and forging new partnerships. And we have forged a new beginning between America and the Muslim World – one that recognizes our mutual interest in breaking a cycle of conflict, and that promises a future in which those who kill innocents are isolated by those who stand up for peace and prosperity and human dignity.

Finally, we must draw on the strength of our values – for the challenges that we face may have changed, but the things that we believe in must not.  That is why we must promote our values by living them at home – which is why I have prohibited torture and will close the prison at Guantanamo Bay. And we must make it clear to every man, woman and child around the world who lives under the dark cloud of tyranny that America will speak out on behalf of their human rights, and tend to the light of freedom, and justice, and opportunity, and respect for the dignity of all peoples. That is who we are. That is the moral source of America’s authority.

Since the days of Franklin Roosevelt, and the service and sacrifice of our grandparents, our country has borne a special burden in global affairs. We have spilled American blood in many countries on multiple continents. We have spent our revenue to help others rebuild from rubble and develop their own economies. We have joined with others to develop an architecture of institutions – from the United Nations to NATO to the World Bank – that provide for the common security and prosperity of human beings.

We have not always been thanked for these efforts, and we have at times made mistakes. But more than any other nation, the United States of America has underwritten global security for over six decades – a time that, for all its problems, has seen walls come down, markets open, billions lifted from poverty, unparalleled scientific progress, and advancing frontiers of human liberty. 

For unlike the great powers of old, we have not sought world domination. Our union was founded in resistance to oppression. We do not seek to occupy other nations. We will not claim another nation’s resources or target other peoples because their faith or ethnicity is different from ours. What we have fought for – and what we continue to fight for – is a better future for our children and grandchildren, and we believe that their lives will be better if other peoples’ children and grandchildren can live in freedom and access opportunity.  

As a country, we are not as young – and perhaps not as innocent – as we were when Roosevelt was President. Yet we are still heirs to a noble struggle for freedom. Now we must summon all of our might and moral suasion to meet the challenges of a new age. 

In the end, our security and leadership does not come solely from the strength of our arms. It derives from our people – from the workers and businesses who will rebuild our economy; from the entrepreneurs and researchers who will pioneer new industries; from the teachers that will educate our children, and the service of those who work in our communities at home; from the diplomats and Peace Corps volunteers who spread hope abroad; and from the men and women in uniform who are part of an unbroken line of sacrifice that has made government of the people, by the people, and for the people a reality on this Earth.

This vast and diverse citizenry will not always agree on every issue – nor should we. But I also know that we, as a country, cannot sustain our leadership nor navigate the momentous challenges of our time if we allow ourselves to be split asunder by the same rancor and cynicism and partisanship that has in recent times poisoned our national discourse.

It is easy to forget that when this war began, we were united – bound together by the fresh memory of a horrific attack, and by the determination to defend our homeland and the values we hold dear. I refuse to accept the notion that we cannot summon that unity again. I believe with every fiber of my being that we – as Americans – can still come together behind a common purpose. For our values are not simply words written into parchment – they are a creed that calls us together, and that has carried us through the darkest of storms as one nation, one people.

America – we are passing through a time of great trial. And the message that we send in the midst of these storms must be clear: that our cause is just, our resolve unwavering. We will go forward with the confidence that right makes might, and with the commitment to forge an America that is safer, a world that is more secure, and a future that represents not the deepest of fears but the highest of hopes. Thank you, God Bless you, God Bless our troops, and may God Bless the United States of America.    ###

Obama: Afganistan to nie Wietnam  Marcin Bosacki, Waszyngton 2009-12-03, ostatnia aktualizacja 2009-12-02 18:46:26.0 Prezydent USA Barack Obama ogłosił, że wysyła do Afganistanu dodatkowe 30 tys. żołnierzy, ale także że zacznie je wycofywać już za półtora roku, bo "USA nie chcą okupować Afganistanu" We wtorkowym wieczornym przemówieniu (nad ranem w środę w Polsce) do 4 tys. kadetów w elitarnej akademii wojskowej West Point Obama jasno zaznaczył, że Amerykanie i ich sojusznicy są w Afganistanie z tego samego powodu, dla którego najechali ten kraj osiem lat temu - bo stamtąd ruszyły na USA ataki terrorystyczne Al-Kaidy 11 września. Obama podkreślił, że dodatkowe tysiące żołnierzy "mają stworzyć warunki, by USA mogły przekazać odpowiedzialność za kraj samym Afgańczykom". Ma się to stać w ciągu około półtora roku, bo prezydent stwierdził, że chce zacząć wycofywać oddziały w lipcu 2011 r. To najbardziej kontrowersyjny element planu. Jego krytycy uważają, że to sygnał dla talibów, iż wystarczy przeczekać półtora roku i potem uderzyć ze zdwojoną siłą, by przejąć kontrolę nad krajem. Doradcy Obamy odpowiadają, że nowy plan mówi jedynie o rozpoczęciu wycofywania, a nic o jego zakończeniu, które ma nastąpić, "gdy pozwolą na to warunki". Wczoraj w komentarzach w telewizjach amerykańskich nie brakowało głosów, że Obama podał datę 2011 tylko po to, by uspokoić najbardziej lewicową i pacyfistyczną część swej Partii Demokratycznej. Już przed jego przemówieniem decyzję o wysłaniu 30 tys. wojsk potępiły nie tylko organizacje antywojenne, ale też kilku kongresmenów demokratycznych. Obama jasno powiedział, że odrzuca analogie z sytuacją w Wietnamie w latach 60., które snuje część lewicy w USA: - W odróżnieniu od Wietnamu jest z nami szeroka koalicja 43 krajów. W odróżnieniu od Wietnamu nie stajemy naprzeciw partyzantki, która ma szerokie poparcie. I przede wszystkim w przeciwieństwie do Wietnamu to z Afganistanu Amerykanie zostali morderczo zaatakowani i nadal na jego granicach są ci sami ekstremiści, którzy wciąż przeciwko nam spiskują. Chętnie rozkazałbym powrót do kraju każdego z naszych żołnierzy, gdyby nie to, że stawką w Afganistanie jest bezpieczeństwo USA i Amerykanów. Prezydent dodał, że priorytetowe w jego planie będą: szybkie wyszkolenie afgańskiej armii i policji, walka z korupcją w rządzie afgańskim oraz współpraca z władzami sąsiedniego Pakistanu, którym obiecał pomoc. - Będziemy wspierać wysiłki rządu w Afganistanie, by otworzyć drzwi przed tymi talibami, którzy wyrzekną się przemocy i będą szanować prawa człowieka innych obywateli - mówił Obama. Dodał jednak ostro pod adresem prezydenta Afganistanu Hamida Karzaja, że "skończyło się wypisywanie czeków in blanco" przez Amerykanów. Obama powtarzał, że USA chcą "poszerzać granice wolności" w świecie, ale jednocześnie zaznaczył, że jego celem w Afganistanie nie jest długotrwałe budowanie demokratycznego państwa afgańskiego. Mówiąc o tym, że w przyszłym roku trzeba będzie wydać na wojnę w Afganistanie 30 mld dol. więcej, zadeklarował chęć ograniczania kosztów wojen w przyszłości. Zwracając się do kadetów, powiedział: - Nasza misja w Afganistanie jest jasna i warta waszych poświęceń! Dodał jednak, że "nasze zobowiązania w Afganistanie nie mogą nie mieć końca - bo krajem, który najbardziej chcę budować, jest nasz własny". Wielu komentatorów zgadza się, jak to napisał "New York Times", że "Obama miał dwa różne przekazy dla dwóch stron" amerykańskiego sporu o Afganistan. "Dla tych, którzy nadal popierają wojnę, wysyła więcej wojsk. Tym, którzy są przeciw, daje obietnicę jej zakończenia" - pisze dziennik. Republikanie w większości poparli plan Obamy, choć nie bez obiekcji. - Popieram prezydenta, ale nie należało nawet wspominać o terminie wycofania wojsk - mówił John McCain, rywal Obamy w wyborach prezydenckich 2008 r. - Wojny wygrywa się, łamiąc chęć walki wroga, a nie mówiąc o odwrocie. Dużo bardziej różnorodne są komentarze polityków demokratycznych. Kilku pochwaliło plan Obamy, głównie datę rozpoczęcia wycofywania wojsk, kilku powiedziało, że wysyłanie 30 tys. żołnierzy "to błąd". Według ostatnich sondaży aż dwie trzecie wyborców Republikanów popiera wojnę, dwie trzecie wyborców Demokratów się jej sprzeciwia. Niektórzy republikanie atakowali wczoraj Obamę, że ten wysyła tylko 30 tys. żołnierzy, a nie 40 tys., o co prosił dowódca wojsk w Afganistanie gen. Stanley McChrystal. Jak jednak podał serwis "Politico", Pentagon zgodził się na 30 tys. także po to, by skuteczniej naciskać na sojuszników, by dostarczyli 5-7 tys. wojsk. Szef NATO Anders Fogh Rasmussen powiedział wczoraj, że członkowie NATO poza USA wyślą 5 tys. żołnierzy. Jednak poza Wielką Brytanią (500 żołnierzy) i Polską (600) żaden duży kraj Sojuszu nie zadeklarował poważnych wzmocnień. Prezydent Francji Nicolas Sarkozy chwalił mowę Obamy jako "odważną, zdecydowaną i przejrzystą", ale ani on, ani Niemcy czy Hiszpanie niczego Amerykanom nie obiecali. Marcin Bosacki, Waszyngton

Po co mamy umierać za Afganistan

 Marcin Górka 2009-12-03, ostatnia aktualizacja 2009-12-03 16:27:35.0

Zwiększamy polski kontyngent. Po co to robimy? Ilu Polaków zginie? Co z tego mamy - oto najważniejsze pytania. Próbuje na nie odpowiedzieć Marcin Górka.

2600 żołnierzy. Aż tylu, czy dlaczego tak mało?

Zwiększenie liczby żołnierzy w polskim kontyngencie w Afganistanie od kwietnia 2010 r. nie jest zaskoczeniem. Decyzję rząd podjął już kilka miesięcy temu, a nie pod wpływem telefonu Barracka Obamy do premiera Donalda Tuska.

To, że żołnierzy w Afganistanie mamy za mało i konieczne będą kolejne decyzje o zwiększaniu kontyngentu było przesądzone już w zeszłym roku, kiedy polski rząd ogłosił, że przejmuje odpowiedzialność za prowincję Ghazni. Jasne było, że z 1600 żołnierzami nie da się zaprowadzić porządku w prowincji, w której niektóre dystrykty były bastionem talibów, najwyżej kontrolować porządek na drodze Kandahar-Kabul i okolice baz.

Zwiększenie do 2000 żołnierzy w lutym tego roku było absolutnym minimum. Teraz dodatkowych 600 to wynik negocjacji między politycznym kierownictwem MON a armią.

Dowódcy mówią wprost: prawdziwe panowanie nad Ghazni i jej najgorętszymi dystryktami może zapewnić dopiero 3.5 tys. - 4 tys. żołnierzy. Szef Sztabu Generalnego gen. Franciszek Gągor powiedział w środę: "liczniejszy kontyngent zwiększy nasze zdolności do utrzymania bezpieczeństwa, szkolenia afgańskich struktur i przyspieszy wyjście naszego kontyngentu z Afganistanu".

Z drugiej strony armia ma ograniczone możliwości dosyłania kolejnych żołnierzy. W misjach zagranicznych mamy 3,5 - 4 tys. żołnierzy. Po wycofaniu wkrótce wojska z Czadu, Libanu Syrii zostanie za granicą 2400 żołnierzy. Tworzy się więc rezerwa. Czy to koniec powiększania polskiego kontyngentu? Tego nikt w MON nie powiedział.

Rok 2009 - 663 mln zł, 2010 - 740 mln zł

Ten rok w Afganistanie kosztował budżet 663 mln zł. Dodatkowe 600 żołnierzy i utrzymywanie 400 w tzw. odwodzie strategicznym ma kosztować kolejne 80 mln zł. A to tylko koszty płac, utrzymania żołnierzy i sprzętu. Nie wliczono kosztów zakupu kolejnych transporterów Rosomak, śmigłowców czy bezzałogowych samolotów szpiegowskich, albo wysłania i utrzymania szpitala polowego.

Ministerstwo finansów już zastrzegło, że ekstra pieniędzy z budżetu na Afganistan nie da. MON musi je znaleźć we własnym budżecie. Na szczęście będą oszczędności po wycofaniu żołnierzy z Libanu, Czadu i Syrii szacowane na ok. 50 mln zł rocznie. Skąd wziąć pozostałe 30 mln? To już zmartwienie MON i całej armii, która liczy się z tym, że podobnie jak w tym roku, ćwiczeń na poligonach w Polsce praktycznie nie będzie a trzeba się liczyć z kolejnymi cięciami w budżetach jednostek.

Co z tego mamy?

Żołnierze, z którymi rozmawiałem, przekonują, że sami starają się znaleźć sens tej misji. Mówią, że lepiej, że walczą z terrorystami w Afganistanie, niż mieliby to robić np. w Warszawie. Podobnej argumentacji ("tam rozgrywa się wojna o bezpieczeństwo Europy") używa szef MON Bogdan Klich i polska dyplomacja.

Prawdą jest także, że wycofanie się z Afganistanu wyeliminowałoby Polskę jako liczącego się członka Sojuszu Północnoatlantyckiego. Więc pozostanie w Afganistanie tak długo, jak będzie tam całe NATO, jest nie tyle kwestią wyboru, co koniecznością.

Niestety, nasz piąty co do wielkości (wśród innych uczestników misji NATO) kontyngent nie może się przebić w strukturach dowodzenia operacją. Najwyższe stanowisko to zastępca dowódcy regionu "Wschód". Najważniejsze stanowiska wciąż okupują Amerykanie, Brytyjczycy i Niemcy, ale od niedawna także Włosi a nawet Turcy (ich kontyngent liczy niewiele ponad 700 żołnierzy).

Ilu Polaków zginie w 2010 r.?

Nie ma się co oszukiwać - straty będą. Jednak dotychczasowe - 15 zabitych żołnierzy - nie są wysokie w z innymi równymi ale i mniejszymi od naszego kontyngentami. Prawie trzykrotnie mniejszy od naszego kontyngent duński stracił 28 żołnierzy, dwukrotnie mniej liczni Hiszpanie - 26, porównywalny z naszym kontyngent holenderski - 21 żołnierzy.

Czemu tak się dzieje? Dowództwo twierdzi, że to zasługa świetnych relacji z władzami lokalnymi i starszyzną, dzięki której Polacy nie są postrzegani jako "wróg" przez zwykłych mieszkańców prowincji Ghazni.

Prawdą jest także, że jeszcze do niedawna Polacy nie angażowali się w poważne operacje, nasi żołnierze ginęli głównie w wybuchach min-pułapek pod pojazdami. Ale kiedy weszli do bastionu talibów - dystryktu Adżrijstan - w zasadzce zginął kpt Daniel Ambroziński.

Prognozy? Nie są najlepsze. Gen. Egon Ramms, który z Dowództwa Sił Połączonych NATO w Holandii nadzoruje przebieg afgańskiej operacji, powiedział nam, że do "polskiej" prowincji Ghazni talibowie spychani są z jednej strony przez amerykańską ofensywę w centrum i na wchodzie kraju, z drugiej z południa przez Brytyjczyków i armię kanadyjską. Do tego NATO zakłada właśnie na afgańsko-pakistańskim pograniczu umocnione bazy, które mają uszczelniać tę granicę.

Więc bezpieczniej - szczególnie wiosną, gdy aktywność talibów wzrasta - nie będzie. Gen. Janusz Adamczak, dowódca czwartej zmiany Polaków w Afganistanie, wyjaśnia to tak: - Poziom zagrożenia w Afganistanie to sinusoida. Jej najwyższy punkt przypada zawsze latem, najniższy zimą. Tylko co roku ten najwyższy punkt jest coraz wyżej na skali.

Z drugiej strony polskie dowództwo jest przekonane, że im więcej żołnierzy, tym będą bezpieczniejsi, bo będzie można operować na patrolach i w akcjach większymi siłami.

Marcin Górka

Obama prosi o więcej, Europa się ociąga  Tomasz Bielecki, Bruksela 2009-12-04, ostatnia aktualizacja 2009-12-04 01:38:17.0 - Plan zwiększenia wojsk, który ogłosił Barack Obama, to ostateczny test dla NATO. To nie tylko wojna Ameryki! - ostrzega Richard Holbrooke, specjalny wysłannik Białego Domu do Pakistanu i Afganistanu Waszyngton chce, aby europejscy sojusznicy NATO wkrótce wysłali do Afganistanu dodatkowe 5-7 tys. żołnierzy, którzy wspomogą Amerykanów zwiększających siły o około 30 tys. ludzi. Do tego - jak powiedział wczoraj szef Pentagonu Robert Gates - dojdzie co najmniej 3 tys. sił wsparcia (lekarze, logistycy, saperzy, oficerowie wywiadu). - Ta wojna może być niepopularna. Ale musicie zrozumieć, że Afganistan to nie jest drugi Wietnam. Wietnamscy komuniści nie zagrażali bezpośrednio Europie. Natomiast Al-Kaida uważa was za takich samych wrogów jak Amerykę - mówił wczoraj Richard Holbrooke przed spotkaniem szefów dyplomacji krajów NATO w Brukseli. Polska jest gotowa wzmocnić swe siły o 600 żołnierzy, Brytyjczycy - o pół tysiąca, Włochy - o tysiąc, Słowacja - o 250, Albania - o 85 ludzi. Gruzini, którzy nie są w NATO, chcą wysłać około tysiąca ludzi, a południowi Koreańczycy - pięciuset. Ale inne kraje Europy stawiają warunki. - Europa powinna poprzeć nowy plan Obamy, ale musi jednocześnie jasno wytłumaczyć, czego chce w zamian. Potrzebna jest nam wspólna analiza sytuacji w Afganistanie, wspólne nakreślenie celów i terminów. Wtedy można wysyłać wojska - tłumaczy ekspert Daniel Korski z Europejskiej Rady Stosunków Zagranicznych. Najostrzej grają ponoć Niemcy i Francuzi, których prezydent USA prosił w poufnych negocjacjach o 2,5 tys. dodatkowych żołnierzy. - Nie może być tak, że Obama miesiącami obmyśla nowy plan dla Afganistanu, potem dzwoni do Angeli Merkel, a my natychmiast w ciemno dajemy nowe wojska - tłumaczą niemieccy dyplomaci. Francuzi na razie zarzekają się, że nie dadzą więcej żołnierzy, ale - jak przypuszczają dyplomaci NATO - mogą wysłać tysiąc ludzi, jeśli Amerykanie zaproszą ich do szczerych rozmów. Czego konkretnie chcą Paryż i Berlin? - Nie potwierdzą zwiększenia kontyngentów przed międzynarodową konferencją na temat Afganistanu, która ma się odbyć w Londynie pod koniec stycznia. Przecież nawet nie wiemy, co oznacza "zakończenie wojny". Pobicie wszystkich talibów? Rozejm z umiarkowanymi? Zbudowanie armii afgańskiej, która będzie sama sobie z nimi radzić? NATO to sojusznicy, powinni więc wspólnie to ustalać - mówi Tomas Valasek z Centre for European Reform. Obama potrzebuje nowych żołnierzy z Europy nie tylko z powodów militarnych. Poparcie sojuszników z NATO dla nowej operacji w Afganistanie pomogłoby mu przekonać tych Amerykanów, którzy boją się eskalacji. - Jeśli NATO się nie porozumie, to Obama poniesie klęskę dyplomatyczną. Przejdzie do historii jako prezydent, za którego czasów zaczęło upadać NATO - mówi Valasek. - Jestem optymistą. Po konsultacjach z ostatnich 24 godzin mogę powiedzieć, że liczba 5 tys. dodatkowych żołnierzy może być przekroczona - mówił wczoraj rzecznik NATO. Wstępną gotowość do zwiększenia sił zasygnalizowało już ponoć ponad 20 krajów Sojuszu. Jednak eksperci ostrzegają, że to po części sztuczka księgowa, bo 1,5 tys. "nowych" żołnierzy i policjantów jest od dawna w Afganistanie, dokąd pojechali zabezpieczać niedawne wybory prezydenckie. Wciąż też nie wiadomo, czy Kanada i Holandia odłożą wycofanie sił, które zapowiadały na lata 2010-11. Dziś sekretarz stanu Hillary Clinton ma przekonywać w Brukseli szefów dyplomacji krajów NATO do zwiększenia pomocy w afgańskiej wojnie. Tomasz Bielecki, Bruksela

MON w oparach absurdu

Artur Bilski 04-12-2009, ostatnia aktualizacja 04-12-2009 03:11

Minister obrony i szef Sztabu Generalnego WP wymyślają coraz bardziej karkołomne tezy, by przekonać opinię publiczną do zaakceptowania dalszego zaangażowania Polski w Afganistanie – pisze ekspert ds. bezpieczeństwa

źródło: Fotorzepa

+zobacz więcej

Prezydent USA Barack Obama postanowił zwiększyć liczebność amerykańskich oddziałów w Afganistanie o 30 tys. żołnierzy. W ślad za tym polskie MON szybko ogłosiło, że do Ghazni pojedzie 600 żołnierzy, choć – jak twierdzi gen. Waldemar Skrzypczak – w żaden sposób nie poprawi to sytuacji w tej afgańskiej prowincji. Mimo niedawnych bolesnych lekcji polityka informacyjna Ministerstwa Obrony w sprawie Afganistanu w dalszym ciągu tonie w oparach absurdu, o czym świadczy podporządkowanie jej rytmowi pracy Waszyngtonu.

Niedawno mieliśmy okazję obserwować wzmożoną aktywność medialną MON. W okolicach Święta Niepodległości, 11 listopada, minister Bogdan Klich wraz z szefem Sztabu Generalnego WP gen. Franciszkiem Gągorem przypuścili zmasowany atak na opinię publiczną, by przekonać ją, że Polacy w Afganistanie muszą zostać i – co więcej – powinni zwiększyć swój kontyngent. W założeniu miał to być informacyjny blitzkrieg, a wyszedł strzał z kapiszona. Zdaje się, że minister i generał ad hoc wymyślają tezy, by przekonać coraz bardziej oporną opinię publiczną do zaakceptowania dalszego zaangażowania Polski w Afganistanie.

Nowatorskie tezy ministra

Medialne promowanie i uzasadnianie naszego uczestnictwa w wojnie afgańskiej obracało się dotąd wokół trzech założeń: umacniania sojuszu polsko-amerykańskiego, podtrzymywania naszej wiarygodności w NATO i pomocy Afgańczykom. Teraz doszły nowe elementy.

Pytanie, na które odpowiedzi domaga się opinia publiczna, jest banalne. Zadaje je dziennikarz „Gazety Wyborczej”: „W jaki prosty sposób wytłumaczyć, dlaczego w Afganistanie są nasi żołnierze?” („Afgańczycy oczekują od nas bezpieczeństwa”, „GW”10 – 11.11.2009 r.). Co odpowiada minister? „Bo powinniśmy chronić Afgańczyków. Bo to misja NATO, którego jesteśmy członkiem, a od wiarygodności sojuszu zależy bezpieczeństwo Polski. I może na koniec argument najrzadziej podnoszony: większość dostaw narkotyków do Polski pochodzi z Afganistanu. Jeśli staramy się tę plagę zwalczać, to chronimy także nasze dzieci”.

O ile dwie pierwsze tezy minister powtarza od dawna, o tyle kwestia zwalczania narkotyków i ochrony przed nimi polskich dzieci jest czymś zupełnie nowatorskim. Łza wzruszenia kręci się w oku, kiedy minister do tej skomplikowanej układanki afgańskiej, gdzie trup ściele się gęsto, wprowadza troskę o nasze dzieci. Nie dość, że te grają już we wszystkich reklamach proszków do prania, karmy dla psów, bezpiecznych samochodów, to jeszcze są wykorzystywane przez MON do promowania wojny i uzasadniania kosztownej obecności wojskowej Polski w Afganistanie.

Szkoda, że minister nie poparł swojej tezy żadnymi danymi odnośnie do tego, ile to nasi żołnierze przechwycili narkotyków, ile zniszczyli upraw opium albo ilu handlarzy schwytano w czasie transportu narkotyków do Polski. Ta teza miałaby wtedy sens, w przeciwnym wypadku to tylko gołosłowie i kolejna próba manipulacji opinią publiczną.

Podziękowania dla mudżahedinów

Jakby tych głupstw było mało, minister, chyba w akcie desperacji, do uzasadniania naszej obecności w Afganistanie wciąga mudżahedinów. W rocznicę Święta Niepodległości, 20. rocznicę upadku komunizmu w Polsce i obalenia muru berlińskiego Klich stawia w mediach śmiałą tezę: „Bez Afgańczyków nie byłoby Okrągłego Stołu w Polsce; gdyby nie afgańscy mudżahedini, nie powstałby rząd Mazowieckiego”.

Polscy żołnierze są w Afganistanie ze względu na dozgonną wdzięczność za przeszłe zasługi tamtejszych bojowników. Chodzi – jak tłumaczy Bogdan Klich – o wojnę radziecko-afgańską sprzed trzech dekad, czyli czasy, w których powstawała „Solidarność”. „Odciążyli nas na Zachodzie i sprawili, że inwazja radziecka w roku 1981 już nie wchodziła w rachubę. W dużym stopniu za sprawą walki mudżahedinów afgańskich możemy się dzisiaj cieszyć demokracją” – twierdzi minister obrony.

Nie wiem, czy się śmiać, czy płakać. Może warto przypomnieć panu ministrowi, że dzisiejsi talibowie z ich wodzem Mohamedem Omarem na czele, z którymi walczą Polacy, to głównie eksmudżahedini plus młody narybek. To oni właśnie po wcieleniu do ruchu talibów w latach 90. teraz zabijają naszych żołnierzy w Ghazni. Osama bin Laden zaś to również były mudżahedin.

Czy kolejnym krokiem pana ministra będzie więc wniosek o nadanie honorowego obywatelstwa Polski Osamie bin Ladenowi? Co na to powiedzą Amerykanie?

Łza wzruszenia kręci się w oku, kiedy minister do skomplikowanej układanki afgańskiej, gdzie trup ściele się gęsto, wprowadza troskę o nasze dzieci

Bogdan Klich popełnia przy tym plagiat. Tezę tę zaprezentował publicznie po raz pierwszy 8 maja 2006 r. ówczesny minister ON Radosław Sikorski podczas seminarium na temat Afganistanu, które Wielonarodowy Korpus Północny Wschód ze Szczecina współorganizował razem ze Stowarzyszeniem Euroatlantyckim. Sikorski wypowiedział wtedy identyczne słowa w obecności m.in. pierwszego zastępcy ministra obrony Afganistanu Yusufa Nuristaniego. Był to zapewne gest kurtuazji wobec Afgańczyka. Teza ta była bowiem tak absurdalna, że Sikorski nie odważył się jej później głośno prezentować.

Słowotok generała

Zostawmy jednak ministra Klicha, który coraz bardziej pogrąża się w oparach absurdu. Zobaczmy, jak do wojny w Afganistanie i zwiększenia w niej naszego udziału przekonuje Sztab Generalny. Tym razem wywiad z jego szefem gen. Gągorem („Więcej wojska w Afganistanie”, „Polska The Times” 10.11.2009 r.). I znów proste pytanie: „Po co właściwie jesteśmy w Afganistanie?”. Generał odpowiada: „Zasadniczym mottem naszego zaangażowania jest „Bezpieczeństwo dla rozwoju”. Realizacja tego celu pozwoli na stopniowe przekazywanie odpowiedzialności za dystrykty, prowincje i regiony afgańskiej administracji. A odpowiedzialności za bezpieczeństwo wyszkolonym przez nas afgańskim żołnierzom i policjantom. Tak było również w Iraku”.

Czy odpowiedź jest dla kogokolwiek zrozumiała? Dziennikarka zadaje proste pytanie, a generał mataczy, jakby nie znał odpowiedzi. Dalej jest jeszcze gorzej. Kolejne proste pytanie: „Jak przekonać Polaków, że warto tam wysłać więcej żołnierzy?” – docieka dziennikarka. „Argumenty „za” są mocne” – odpowiada generał. – „Wystarczy sobie wyobrazić, co mogłoby się stać, jeśli nagle wycofa się stamtąd społeczność międzynarodowa”.

No właśnie argumenty „za” są „mocne”, ale jakie to argumenty, o tym szef sztabu już nie wspomina. Nic więc dziwnego, że dziennikarka natarczywie domaga się odpowiedzi i zwyczajnie pyta: „A co się stanie?”. Pierwszy żołnierz RP odpowiada: „Afganistan nie istnieje w próżni. Pozostawiony sam sobie może się stać zagrożeniem dla bezpieczeństwa całego świata. To stamtąd wyszedł atak terrorystyczny 11 września. Niektóre państwa tego regionu dysponują bronią jądrową. W dzisiejszym rozwiniętym technologicznie świecie bezpieczeństwo jest wszędzie albo nie ma go nigdzie. Docelowo trzeba będzie zapewnić bezpieczeństwo niemal w każdym zakątku świata”.

Przecieram oczy ze zdumienia. A więc teraz sprawa jest już jasna dla opinii publicznej. Nie dość, że Polacy mają zapewnić bezpieczeństwo w Afganistanie, to jeszcze na całym świecie. Irak i Afganistan to za mało dla MON i Sztabu Generalnego WP. Czy można sobie wyobrazić gorszy koszmar od tego słowotoku?

Humor zepsuty na amen

Zastanawiam się, do kogo jest adresowana ta nowomowa i kogo chcą przekonać minister i generał, skoro na pierwszy rzut oka widać, że sami za bardzo nie wiedzą, o czym mówią. Jak ma zatem to zrozumieć bezrobotny Jan Kowalski ze Skarżyska-Kamiennej? Ma się dokładać do światowego bezpieczeństwa ze swojego zasiłku, by minister i generał mogli szerzyć pokój na całym świecie? Mamy więc dwóch murowanych kandydatów do Pokojowej Nagrody Nobla. Za szczere chęci!

Według listopadowego wydania „Press”, specjalistycznego miesięcznika poświęconego sztuce Public Relations, polityka informacyjna MON to mieszanka propagandy sukcesu i prób manipulacji mediami. Rzecznik prasowy Ministerstwa Obrony Narodowej Robert Rochowicz uchodzi zaś wśród dziennikarzy za „nieuprzejmego i aroganckiego, a rozmowa z nim to gwarancja zepsutego humoru”. „Czy pani jest nienormalna? – zapytał rzecznik jedną z dziennikarek, gdy ta jego zdaniem zbyt wcześnie, bo o 8.55, zadzwoniła, by zasięgnąć informacji na temat stanowiska resortu w sprawie gen. Waldemara Skrzypczaka po jego głośnej krytyce MON.

Po ostatnich „propagandowych ekscesach” duetu ministra Klicha i gen. Gągora trzeba stwierdzić, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Można zatem, parafrazując rzecznika Roberta Rochowicza, zapytać, czy MON jest jeszcze normalną instytucją.

Autor, komandor porucznik rezerwy, jest absolwentem Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni, a także Wydziału Bezpieczeństwa Międzynarodowego Naval Postgraduate School w Monterey w Kalifornii, USA. Był oficerem Naczelnego Dowództwa Sojuszniczych Sił NATO w Europie. Obecnie niezależny analityk ds. bezpieczeństwa

Rzeczpospolita

Obama chce wyjść z twarzą

Jacek Przybylski , Wojciech Lorenz 02-12-2009, ostatnia aktualizacja 02-12-2009 19:42

Prezydent Stanów Zjednoczonych ogłosił strategię, która ma umożliwić szybkie wycofanie wojsk

– Gdybym nie był przekonany, że sytuacja w Afganistanie wpływa na bezpieczeństwo Stanów Zjednoczonych i narodu amerykańskiego, to z chęcią już jutro rozkazałbym każdemu naszemu żołnierzowi, aby wrócił do domu – podkreślał Barack Obama, przemawiając w nocy z wtorku na środę czasu polskiego w sławnej akademii wojskowej West Point. Przypomniał, że tej wojny nie zaczęły USA, lecz porywacze, którzy 11 września 2001 roku zaatakowali Nowy Jork, i podkreślił, że terroryści wciąż pracują nad nowymi spiskami.

Trzy elementy strategii

Nowa strategia w trwającej od ośmiu lat wojnie w Afganistanie – nad którą Biały Dom pracował przez trzy miesiące – składa się z trzech elementów. Po pierwsze, Amerykanie nadal mają polować na bojowników al Kaidy na pograniczu afgańsko-pakistańskim i w innych regionach świata. Po drugie, dodatkowych 30 tysięcy żołnierzy wraz z siłami, które doślą sojusznicy USA, ma powstrzymać ofensywę talibów. Po trzecie, tam gdzie uda się już zaprowadzić względny porządek, Amerykanie mają szkolić afgańskie siły bezpieczeństwa i budować cywilne struktury władzy, by mogły one przejąć odpowiedzialność za sytuację w prowincji po wycofaniu Amerykanów. Na wykonanie tych zadań Barack Obama dał dowódcom niewiele czasu.

– Po 18 miesiącach nasze wojska zaczną wracać do kraju – obiecał. Podkreślał, że Stany Zjednoczone liczą na pomoc sojuszników. – To nie jest tylko amerykańska wojna – mówił, dodając, że terroryści zaatakowali nie tylko Nowy Jork, ale również Londyn, Amman i Bali. Jednym z pierwszych krajów, które po orędziu Obamy zgłosiły zamiar zwiększenia swojego kontyngentu, była Polska.

Talibowie się nie boją

Władze Afganistanu i wielu ekspertów zaniepokoiła zapowiedź rozpoczęcia wycofywania wojsk po 18 miesiącach.

– Talibowie mają w tej wojnie o wiele więcej czasu i cierpliwości. I choć wątpię, by po prostu się wycofali i czekali, z pewnością będą używali tego terminu w celach propagandowych – mówi „Rz” Jeff Smith z waszyngtońskiego American Foreign Policy Council.

Sekretarz generalny NATO Anders Fogh Rasmussen uspokajał jednak, że Zachód nie opuści Afganistanu, dopóki lokalna armia i policja nie będą gotowe przejąć odpowiedzialności za bezpieczeństwo. Talibowie już ostrzegli, że nowa strategia zakończy się klęską.

„Wysłanie większej liczby wojsk przeciwko mudżahedinom sprawi, że więcej z nich stanie do walki, a ich opór będzie jeszcze silniejszy” – napisał w e-mailu rozesłanym do mediów rzecznik talibów.

Polska gotowa pomóc

Szef MSZ Radosław Sikorski i minister obrony narodowej Bogdan Klich na wspólnej konferencji prasowej poinformowali, że opracowana strategia dla polskich sił w Afganistanie zakłada zwiększenie dwutysięcznego kontyngentu o 600 żołnierzy i podwojenie 200-osobowej rezerwy w Polsce. Obaj politycy przekonywali, że udział w afgańskiej misji to element polskiej strategii bezpieczeństwa, której fundamentem jest członkostwo w NATO.

– Powinniśmy się zachować tak, jakbyśmy chcieli, by sojusz się zachował, gdybyśmy to my byli w potrzebie – tłumaczył Sikorski. Jego zdaniem skupienie sił w kluczowej dla NATO misji już przynosi pierwsze efekty, bo Polska była w wąskiej grupie państw, z którymi amerykańskie władze i dowództwo NATO prowadziły konsultacje w ostatnich tygodniach.

– Łatwiej będzie mi też zabiegać o polskie interesy w NATO już na zaczynającym się w czwartek szczycie ministrów spraw zagranicznych sojuszu – mówił.

Dodatkowe wydatki związane z misją, która w zeszłym roku kosztowała 663 mln złotych, oszacowano na 80 mln złotych rocznie.

Rzeczpospolita

6oo żołnierzy to za mało

Joanna Berendt

2009-12-04 09:55:32, aktualizacja: 2009-12-04 09:55:32

Oświadczenie szefa MON Bogdana Klicha o planach zwiększenia polskiego kontyngentu w Afganistanie zostało w wojsku przyjęte chłodno. Nie jest wykluczone, że liczba dodatkowych żołnierzy jeszcze się zwiększy.

- Jeżeli będziemy widzieli potrzebę wzmocnienia naszych oddziałów w Afganistanie, my jako żołnierze na pewno takie propozycje złożymy - zapewnia gen. Bronisław Kwiatkowski, Dowódca Operacyjny Sił Zbrojnych. - Ta sprawa dotyczy tego, co będzie się działo w przyszłym roku. A nie wiemy nawet, co wydarzy się jutro - tłumaczy i dodaje, że ostateczna decyzja w tej kwestii jeszcze nie zapadła.

Z krytyką rządowej strategii wystąpił wczoraj m.in. gen. Waldemar Skrzypczak, były dowódca wojsk lądowych. Jego zdaniem 600 dodatkowych żołnierzy to za mało, aby zapewnić bezpieczeństwo operacji naszych sił zbrojnych w prowincji Ghazni.

Choć dosyłanie żołnierzy do Ghazni ma też przeciwników. - Nie stać nas na wysyłanie dodatkowych żołnierzy. Nie mamy nawet pieniędzy na prowadzenie szkoleń w kraju, a co dopiero na szkolenia Afgańczyków - uważa gen. Roman Polko. Dodaje, że zapewnienie nam bezpieczeństwa w Ghazni to nie kwestia dosyłania większej ilości żołnierzy, ale poprawienia współpracy pomiędzy sojuszniczymi kontyngentami.

Podjęcie ostatecznej decyzji o wysłaniu do Afganistanu większej liczby naszych żołnierzy należy do prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Jego kancelaria oczekuje obecnie na odpowiedni wniosek od Rady Ministrów, który zostanie przesłany najprawdopodobniej dopiero w przyszłym roku. Z tego, co mówi jednak Aleksander Szczygło, prezydent powinien się doń ustosunkować przychylnie.

- Jest to poniekąd koncepcja, która sprawdziła się w Iraku. Amerykanie, przed tym jak wycofali się z miast i zaczęli stacjonować na ich obrzeżach, zdecydowanie zwiększyli liczebność swoich wojsk.

Zminimalizowali w ten sposób poziom zagrożenia - uważa szef BBN. Dodaje jednak, że decyzji o zwiększeniu naszego kontyngentu w Afganistanie muszą towarzyszyć ściśle określone cele. Nasze zasilone oddziały miałyby utworzyć cztery dodatkowe zespoły szkoleniowe. Dwa z nich miałyby trenować afgańskie wojsko, a dwa afgańską policję - tak, aby z czasem tamtejsze siły były w stanie zapewnić bezpieczeństwo w swoim kraju.

Szczygło uważa też, że dosyłanie żołnierzy do Afganistanu to naturalna konsekwencja przejęcia kontroli nad prowincją Ghazni w zeszłym roku.

- MON musiał mieć wtedy świadomość, że konieczne będzie zwiększenie z czasem naszego kontyngentu i wyasygnowanie większej ilości środków. Przejęcie kontroli nad konkretnym obszarem miało sprawić, że polska flaga w całej operacji NATO w Afganistanie będzie wisiała wyżej i będzie bardziej widoczna. Z drugiej strony, oczywiste jednak było, że kiedy ta flaga jest bardziej widoczna, to jest też bardziej narażona na ataki - argumentuje szef BBN.

Sceptycznie do pomysłu min. Klicha odnosi się KP Polska Plus, które przekazało wczoraj Marszałkowi Sejmu projekt ponadpartyjnej uchwały. Ma ona zobowiązywać rząd do przedstawienia korzyści z obecności na- szych żołnierzy w Afganistanie.

- Nie chodzi nam o to, by Polska uchylała się od zobowiązań sojuszniczych, bo przyszłość NATO leży w Afganistanie - tłumaczy Jarosław Sellin, przewodniczący Polski Plus.

- My się tam jednak odważnie zaangażowaliśmy, zwłaszcza jak na kraj średniej wielkości, a do tego dosyć ubogi. Niemal wszyscy wprowadzili jakieś ograniczenia co do liczebności swoich wojsk. A my mamy kontyngent porównywalny do Włoch czy Hiszpanii, krajów, które są większe i zamożniejsze od nas - argumentuje Sellin i dodaje, że Polska od momentu wejścia do NATO w zamian za swoje zaangażowanie nie otrzymała prawie nic.

- Chcemy, żeby i NATO i USA zbudowały w Polsce twardą i sta-łą infrastrukturę. Dopiero wtedy bowiem zwiększy się bezpieczeństwo narodowe Polski, a nasze obecność i poświęcenie w Afganistanie będą zrozumiałe - kontynuuje przewodniczący Polski Plus.

- Nasuwa się pytanie, czy to, o czym mówi się na obrzeżach dyplomatycznych, nie jest prawdą. Czy kiedy Polska przystępowała do Sojuszu, NATO nie zawarło cichej umowy z Rosją, obiecując jej, że nie zrobi nic, by zapewnić nam fizyczne bezpieczeństwo. Zweryfikować to możne tylko pojawienie się u nas twardej natowskiej infrastruktury - konstatuje Sellin.

Będzie więcej sił NATO w Polsce

2009-12-03 08:57:21, aktualizacja: 2009-12-03 08:59:38

Większe zaangażowanie w Afganistanie ma zwiększyć bezpieczeństwo Polski. Rząd chce, by NATO przygotowało dokładne plany obrony Polski, rozbudowało u nas swoją infrastrukturę oraz zorganizowało manewry obronne - mówi minister obrony narodowej Bogdan Klich w rozmowie z Andrzejem Godlewskim

Polska wyśle w przyszłym roku do Afganistanu dodatkowo 600 żołnierzy, a może nawet więcej. Dlaczego?
Decyzja nie została jeszcze podjęta, ostateczny głos należy do pana prezydenta. Tego potrzebujemy my sami, by móc realizować zadania w prowincji Ghazni. Chodzi o to, by nasz kontyngent miał tam większą swobodę operacyjną. Trzeba też wyszkolić więcej afgańskich żołnierzy i policjantów. W ten sposób zwiększy się bezpieczeństwo mieszkańców regionu. Ważne jest także, by wspierać miejscową administrację. To ona ma przejąć z rąk polskich żołnierzy odpowiedzialność za prowincję, co umożliwi szybsze wycofanie polskiego wojska z Afganistanu.

To dobre powody dla dwóch tysięcy stacjonujących już tam polskich żołnierzy oraz 1,5 mln Afgańczyków mieszkających w Ghazni. Jednak co z tego większego wysiłku wojskowego w Azji będą mieli Polacy w Polsce?
Stawką wojny w Afganistanie jest przyszłość i reputacja NATO. Dlatego musimy nie tylko uczestniczyć w tej misji, ale również przyczynić się do jej skuteczności.

Minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski sugeruje, że w zamian za większe zaangażowanie w Afganistanie Polska może liczyć na konkretne korzyści w ramach NATO tu, w Europie. Czy oznaczałoby to np. rozbudowę infrastruktury natowskiej w Polsce?
Zabiegamy o to konsekwentnie od dwóch lat. Wysłuchując oczekiwań sojuszników wobec naszego udziału w misji afgańskiej, otwarcie mówimy, że interesuje nas solidarność także w drugim kierunku, czyli to, co NATO i USA mogą zrobić dla Polski.

Co mogą zrobić?
Jeden sukces już odnieśliśmy. Niedawno uzyskaliśmy deklarację, że blisko 20-tysięczne Siły Odpowiedzi NATO (NRF) będą w pełni gotowe do działań operacyjnych w przyszłym roku. Oznacza to, że najważniejsze narzędzie wojskowe sojuszu już wkrótce będzie mogło być wykorzystywane do działań ekspedycyjnych bądź do wsparcia krajów członkowskich, gdyby były one zagrożone.

Co poza tym możemy uzyskać? Do Afganistanu wyślemy prawdopodobnie przecież więcej nowych żołnierzy niż Brytyjczycy.
Pilnujemy sprawnego dokończenia planowania ewentualnościowego dla Polski...

...czyli planu obrony Polski przez sojuszników.
Uważamy także, że w nowej koncepcji strategicznej sojuszu artykuł 5, gdzie zapisano zobowiązanie do wzajemnej obrony, powinien pozostać na centralnym miejscu. NATO nadal powinno być sojuszem obronnym, a kolektywna obrona nadal powinna pozostać jego podstawowym zadaniem. Zabiegamy również o ćwiczenia wojskowe, które odzwierciedlałyby nasze interesy bezpieczeństwa.

Kiedy takie ćwiczenia mogłyby się odbyć w Polsce?
Nie muszą się odbywać w Polsce, byle w ogóle się odbywały.

A co z natowskimi inwestycjami w Polsce? Poza rozbudową lotnisk w Powidzu i Krzesinach oraz portami w Gdyni i Świnoujściu nie zyskaliśmy praktycznie niczego.
W Polsce zlokalizowany zostanie batalion łączności NATO.

Ale to zaledwie około 300 osób.
Ważne, że będzie to trzecia instytucja NATO w Polsce - po korpusie w Szczecinie i ośrodku szkolenia w Bydgoszczy. Poza tym przekonujemy sojuszników, by nie redukować środków na rozbudowę infrastruktury obronnej w Polsce i innych krajach członkowskich, tylko gdzie indziej poszukiwać oszczędności.

Czy możemy liczyć, że Amerykanie bardziej zaangażują się na rzecz modernizacji polskiej armii?
Najważniejsze jest, by Amerykanie wywiązali się ze zobowiązań złożonych w 2008 r. Nam zależy na obecności sił USA, bowiem nawet czasowy ich pobyt na polskim terytorium zwiększa nasze bezpieczeństwo. Im więcej sojuszniczych instytucji i żołnierzy w Polsce, tym jesteśmy bezpieczniejsi.

Większość Polaków jest przeciwna misji w Afganistanie. Myśli Pan, że takie argumenty przekonają ich do poparcia decyzji o wysłaniu dodatkowych sił?
Musimy wszyscy uświadomić sobie, że nasze bezpieczeństwo zależy dziś od tego, co dzieje się nawet daleko od polskich granic. Swoim studentom na Uniwersytecie Jagiellońskim nieraz rysowałem kredą scenkę, gdzie po jednej stronie tablicy umieszczałem wielką metropolię oddzieloną wodą i górami od trzech mężczyzn znajdujących się gdzieś na drugim krańcu. Trzech ludzi - jeden z laptopem planujący zamach terrorystyczny, drugi przewożący tzw. brudną bombę i trzeci gromadzący pieniądze na tę operację - jest w stanie dziś sparaliżować nawet największy organizm.

Jak to się ma do Polski?
Polska nie jest bezpieczną wyspą na morzu zagrożeń. Jesteśmy mniej zagrożeni niż Stany Zjednoczone, ale niestety podobnie jak Hiszpania czy Wielka Brytania, które były już celem ataków terrorystycznych.

Wysyłając dodatkowych żołnierzy do Afganistanu, trzeba mieć również strategię wyjścia. Kiedy polskie wojska stamtąd wrócą?
Celem ewentualnego zwiększenie kontyngentu jest szybsze osiągnięcie założonych celów i wcześniejsze przekazanie odpowiedzialności Afgańczykom. W roku 2013 Ghazni będzie światowym centrum kultury islamskiej.

Zatem wtedy nie powinno tam już być "niewiernych" z Polski.
Powiększenie kontyngentu byłoby okresowe. W latach 2011-2012 ten dodatkowy 600-osobowy kontyngent mógłby powrócić do Polski.

Czy w tej sytuacji nie jest błędem, że polscy policjanci szkolą Afgańczyków nie w "polskiej" prowincji Ghazni, lecz w strefie francuskiej?
Żołnierze są tam, gdzie trzeba. Nasi oficerowie służą m.in. także w dowództwie ISAF w Kabulu, a wcześniej 80 polskich pilotów i kontrolerów lotów stacjonowało na lotnisku kabulskim. Oczywiście, główna grupa Polaków pozostaje w Ghazni.

Czy strategia ciągłego zwiększania sił może być skuteczna? Zaczął się dziewiąty rok wojny, a jej końca nie widać.
Przyszłość misji zależy od tego, jakie poparcie będzie miał rząd Hamida Karzaja i jak szybko jego administracja, wojsko i policja będą gotowe do przejęcia odpowiedzialności od NATO . Gdybyśmy uznawali, że ta operacja jest nie do wygrania, to natowscy wojskowi nie postulowaliby przysłania dodatkowych 40-tysięcy żołnierzy, a w Polsce nie rozważalibyśmy wzmocnienia naszego kontyngentu.

Dwa lata temu zaczął Pan urzędowanie od wycofania wojsk polskich z Iraku. Teraz wysyła Pan dodatkowych żołnierzy na wojnę do Afganistanu. Z gołębia stał się Pan jastrzębiem?
Robię to, co jest korzystne dla bezpieczeństwa mojego kraju. Iracka wojna była już wtedy wygrana i mogliśmy wycofać nasze siły. Także i ta operacja zakończy się sukcesem, jeśli wszyscy będziemy potrafili podejmować męskie decyzje.