Nasz zakichany interes

Turcja, jak wiadomo, jest członkiem NATO. Członkami NATO są również Fran­cja i Niemcy. W obliczu zbliżającej się wojny z Irakiem Turcja zwróciła się do swych sojuszników o uzgodnienie, w jaki sposób mogą jej pomóc, gdyby Saddom Husajn zaatakował jej terytorium. Udzie­lenie takiej pomocy jest ze strony Francji i Niemiec tzw. „psim obowiązkiem”. Tym­czasem oba te kraje przez dobre dwa tygodnie deliberowały, czy w razie czego w ogóle byłyby skłonne cokolwiek dla Tur­cji zrobić.

Nie pamiętam już nawet, jaki był w końcu oficjalny efekt tych deliberacji. Sam fakt, że miały one miejsce, pokazuje jasno i dobitnie, na co możemy ze strony „promotorów naszego wejścia do Unii” liczyć, jeśli się naprawdę znajdziemy w potrzebie. Fakt ten powinien być dla polskich elit politycznych szokiem, zwłaszcza dla ich części postsolidarno­ściowej, która od zawsze wpatruje się we Francję z cielęcym wręcz zachwytem, a pochwałę ze strony byle paryskiego mę­drka ceni ponad wszelki rozsądek. Ale w Polsce akurat wszystkie umysły za­przątnięte były aferą Rywina i nikt spra­wy nie zauważył.

Podobno ponad 70 proc. Polaków opo­wiedziało się w sondażach przeciwko wy­syłaniu polskiego wojska do Iraku - niech Pan Bóg wybaczy tym nieszczęsnym głup­com. którzy takiej odpowiedzi ankieterom udzielili. Może pocieszają się niektórzy, to jakaś manipulacja, może to skutek tak a nie inaczej sformułowanego pytania. Ja myślę, że nie. Taka postawa polskiego spo­łeczeństwa w najmniejszym stopniu mnie nie zaskakuje. Współbrzmi ten sondaż do­skonale z innymi, o których wielokrotnie tu pisałem. Z tym, w którym większość Pola­ków podpisała się pod tezą, że rząd powi­nien przeznaczać pieniądze przede wszyst­kim na finansowanie nierentownych miejsc pracy i pomoc socjalną, a nie na in­westycje w rozwój kraju. Albo z tym, w którym tylko 8 proc. ankietowanych umieściło na liście ważnych wydatków budżetu wojsko, podczas gdy prawie dwie trzecie do kwestii najważniejszych zaliczy­ło dopłaty do rolnictwa i kopalń. Gdyby w czasach przedrozbiorowych istniały ośrodki badania opinii publicznej, wyniki ich działalności musiałyby wyglądać po­dobnie - Rzeczpospolita nierządem stoi, grunt, żeby jeść, pić i popuszczać pasa.

Dlaczego polactwo chętnie nadstawia ucha obrzydliwej demagogii, że „staliśmy się sługusem Ameryki”, że „po raz pierw­szy w historii bierzemy udział w wojnie agresywnej” (a pod Somossierą to co niby robiliśmy) albo że Kwaśniewski posyła polskich żołnierzy, „żeby ginęli w interesie Izraela”? Sądzę, że dlatego, iż polactwo czuje się bezpieczne bez granic. Nie docie­ra do jego móżdżków, że świat nie kończy się na dniu jutrzejszym, że nasza niepodle­głość nie jest zagwarantowana raz na za­wsze, że bodaj nigdy żaden oficjalny przedstawiciel władz Rosji, ani w ogóle żaden liczący się w Rosji polityk nie powiedział oficjalnie, że uznaje nasze prawo do wyjścia spod kurateli „bratniego, sło­wiańskiego mocarstwa” i uważa nas za kraj trwale już uczestniczący w struktu­rach Zachodu. Nie uczy niczego przykład sąsiedniej Ukrainy, która wskutek umiejęt­nie skombinowanego działania agentur, prawdopodobnych operacji sił specjal­nych i nacisku gospodarczego praktycznie została już niepodległości i szansy wyrwa­nia się na Zachód pozbawiona. Nikt nam nie zrobi nic, nikt nam nie ruszy nic, a sko­ro nic nam nie grozi, to po co nam sojusz z Ameryką? I po co nam wojsko, wyjąwszy kompanię reprezentacyjną?

Ameryka się bez dwustu polskich żoł­nierzy obejdzie. Obeszłaby się nawet i bez dwudziestu tysięcy. To nasz zakichany interes, żeby wspierać ją, na ile możemy, kiedy jest w potrze­bie, bo ze wszystkich państw, z jaki­mi wchodziliśmy w sojusze, jako je­dyna kiedykolwiek coś dla nas zrobiła. To nasz zakichany interes, żeby Polscy żołnierze wzięli udział w akcji bojo­wej u boku najlepszej armii świata i na­uczyli się czegoś, co będą potem mogli zaszczepić w naszej przegnitej, postludowej armii z poboru, nadającej się obecnie do sprzątania rejonów a nie do obrony kraju. Zresztą, wszystko wskazuje, że z szansy tej nie skorzystamy, nasze orły będą siedzieć daleko na zapleczu, a w kraju podniosą się wielkie dyskusje, czy nas stać na te 22 mln, które to koszto­wało (dla porównania, tylko ostatnie do­płaty do wieprzowiny, wymuszone chłop­skimi blokadami, kosztują nas 350 mln). Interes kraju? To pojęcie nie istnieje w myśleniu nie tylko tzw. elit politycz­nych, ale i przeciętnego obywatela. Gdy­by zrobiono taki sondaż, „czy interesuje cię cokolwiek więcej poza twoją własną sytuacją życiową”, nie mam wątpliwości, jak by odpowiedziała miażdżąca więk­szość respondentów.

26 marca 2003

---