Shepard Sara 

 

Pretty Little Liars 04 

 

Niewiarygodne 

 
 
 
 
 
 

TĘSKNIŁYŚCIE? 

DAJCIE SOBIE SPOKÓJ Z TYM ŚLEDZTWEM ALBO I 

WAM STANIE SIĘ KRZYWDA. 
A. 

 

Wakacje w Iowa, zajęcia artystyczne ze „sztuki 

mimowolnej”, udział w prestiżowym konkursie – nic nie 
dorówna atrakcjom, jakie A. serwuje Arii, Hannie, Spencer 
i Emily. Myli tropy i wodzi dziewczyny za nos, a krąg 

podejrzanych wciąż się powiększa. Niespodziewanie na jaw 

wychodzi nieznany epizod z życia Ali, który rzuca nowe 
światło na jej tajemnicze zniknięcie. 

Teraz zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki. Kto 
wytrzyma to tempo? 
 

JAK URATOWAĆ LUDZKIE ŻYCIE 
 
Na pewno miałaś kiedyś ochotę cofnąć czas i naprawić 
popełnione błędy. Twoja najlepsza przyjaciółka nie 
zrezygnowałaby z przyjaźni z tobą dla nowej najlepszej 
przyjaciółki z Bostonu, gdybyś jej ulubionej lalce Barbie, którą 
dostała na ósme urodziny, nie domalowała twarzy klowna. 
Gdybyś nie opuściła treningu piłki nożnej, żeby pójść na plażę, 
nie siedziałabyś potem przez cały sezon na ławce rezerwowych. 
Gdybyś wtedy postąpiła inaczej, może twoja ówczesna 
przyjaciółka dziś załatwiłaby ci bilet w pierwszym rzędzie na 
pokaz Marca Jacobsa. Może teraz grałabyś w narodowej drużynie 
piłki nożnej kobiet, podpisywała kontrakt reklamowy z Nike i 
kupowała dom na plaży w Nicei. Może z grupą bogatych 
przyjaciół odwiedzałabyś najmodniejsze kluby nad Morzem 
Śródziemnym. Niestety, zamiast tego siedzisz na lekcji geografii 
i szukasz Morza Śródziemnego na mapie. 
 

W Rosewood każda dziewczyna myśli o tym, jak fajnie byłoby 
cofnąć czas, równie często, jak często marzy o złotym wisiorku 
od Tiffany'ego na trzynaste urodziny. Zwłaszcza cztery dawne 
przyjaciółki bardzo chciałyby wrócić w przeszłość i naprawić 
swoje błędy. A gdyby naprawdę mogły podróżować w czasie? 
Może udałoby im się uratować piątą przyjaciółkę? A może jej 
tragedia to nieodłączna część ich losu? 
Czasem przeszłość rodzi mnóstwo pytań bez odpowiedzi. 
Szczególnie w Rosewood, miasteczku, gdzie trwa nieustająca gra 
pozorów. 
- Jak jej powiem, to padnie - powiedziała Spencer Hastings do 
swoich przyjaciółek: Hanny Marin, Emily Fields i Arii 
Montgomery. Wygładziła swój wyszywany koralikami zielony 
T-shirt i nacisnęła dzwonek do drzwi domu Alison DiLaurentis. 
- Niby dlaczego to t y masz jej o tym powiedzieć? - zapytała 
Hanna, skacząc w tę i z powrotem z pierwszego stopnia schodów 
na ścieżkę. Od kiedy Alison, ich piąta przyjaciółka, powiedziała 
Hannie, że tylko ruchliwe dziewczyny są szczupłe, Hanna nie 
mogła ustać w miejscu. 
- Może powinnyśmy jej powiedzieć razem - zaproponowała Aria, 
drapiąc wytatuowaną zmywalną ważkę na obojczyku. 
- Byłoby super - Emily odgarnęła swoje równo obcięte, blond 
włosy z rudawymi refleksami. - Może przygotujemy jakiś układ 
choreograficzny, a na końcu zakrzykniemy „Ta-dam!". 
 
 
 
 
 
 

— Nie ma mowy — Spencer uniosła wysoko głowę. — To mój 
domek i to ja jej powiem. Znowu nacisnęła dzwonek. 
Słychać było, jak ogrodnik przycina żywopłot w domu 
Hastingsów, a bliźnięta Fair fieldów grają w tenisa na korcie przy 
domu, skąd dobiegały głuche odgłosy uderzanych piłek. 
Powietrze pachniało liliami, świeżo ściętą trawą i kremem do 
opalania. W Rosewood często zdarzały się takie sielankowe 
momenty — miasto wyglądało jak z obrazka, w powietrzu 
rozchodziły się piękne zapachy i dźwięki, a ulicami przechadzali 
się piękni mieszkańcy. Dziewczyny mieszkały tu od zawsze i 
cieszyły się, że na dobre wrosły w to niezwykłe miejsce. 
Uwielbiały spędzać lato w Rosewood. Właśnie kończyły siódmą 
klasę. Następnego dnia miały wziąć udział w dorocznej 
ceremonii zakończenia roku szkolnego w szkole Rosewood Day. 
Dyrektor Appleton wzywał wtedy każdego ucznia po kolei i 
wpinał mu w klapę marynarki odznakę z 
dwudziestoczterokaratowego złota. Dziewczęta dostawały 
odznaki w kształcie kwiatu gardenii, a chłopcy — podkowy. 
Potem zaczynało się dziesięć tygodni wypełnionych opalaniem, 
piknikami, spływami kajakowymi i wycieczkami na zakupy do 
Filadelfii i Nowego Jorku. Nie mogły się d o c z ek a ć.  
Jednak dla Ali, Arii, Spencer, Emily i Hanny to nie ceremonia 
wręczenia odznak była prawdziwym rytuałem przejścia. Dla nich 
lato miało się zacząć dopiero następnego dnia wieczorem, w 
czasie piżamowego party kończącego siódmą klasę. Dziewczyny 
przygotowały dla Ali niespodziankę, która miała niezwykle 
uatrakcyjnić inaugurację lata. 
 

Drzwi domu DiLaurentisów wreszcie się otworzyły i stanęła w 
nich pani DiLaurentis w krótkiej, jasnoróżo-wej sukience 
odsłaniającej pięknie ukształtowane, smukłe łydki. 
— Cześć, dziewczyny — powiedziała jak do swoich koleżanek. 
— Zastałyśmy Ali? — zapytała Spencer. 
— Chyba jest na górze — Pani DiLaurentis zaprosiła je gestem 
do środka. — Wejdźcie. 
Spencer poprowadziła całą grupę przez korytarz. Jej biała 
plisowana spódnica do hokeja na trawie kołysała się z każdym 
ruchem, a warkocz spleciony z blond włosów o popielatym 
odcieniu uderzał rytmicznie o plecy. Dziewczyny uwielbiały dom 
Ali. Roztaczał się w nim aromat wanilii i płynu do płukania 
tkanin. Tak samo pachniała Ali. Na ścianach wisiały fotografie ze 
wspaniałych wypraw DiLaurentisów do Paryża, Lizbony i nad 
jezioro Como. Wśród nich były również zdjęcia Ali i jej brata 
Ja-sona. Dziewczynom szczególnie podobało się zdjęcie Ali z 
drugiej klasy. Miała na sobie sweterek w intensywnie różowym 
kolorze i promienną twarz. Wtedy razem z rodzicami mieszkała 
w Connecticut i chodziła do prywatnej szkoły, w której nie 
musiała nosić mundurka, jak wymagano w Rosewood Day. Już 
jako ośmiolatka Ali,była prześliczna. Miała wielkie błękitne 
oczy, owalną twarz, urocze dołeczki w policzkach i wyraz twarzy 
kochanego urwisa, na którego nikt nie mógł się długo gniewać. 
Spencer dotknęła prawego dolnego rogu fotografii, na której cała 
piątka siedziała przed namiotem w górach Pocono. Pojechały tam 
na wycieczkę rok wcześniej, 
 
 
 
 

w czerwcu. Na zdjęciu stały zanurzone po kolana w błotnistej 
wodzie, obok wielkiego kanoe, i uśmiechały się od ucha do ucha. 
Tak szczęśliwe mogą być tylko najlepsze przyjaciółki. Aria 
położyła swoją dłoń na dłoni Spencer, Emily na dłoni Arii, a 
Hanna swoją na samym wierzchu. Zamknęły na chwilę oczy, 
zamruczały i odsunęły od siebie dłonie. Ten rytuał powtarzały od 
dnia, kiedy zdjęcie zawisło na ścianie w domu Ali, żeby 
upamiętnić tamto lato, które scementowało ich przyjaźń. Nie 
mogły uwierzyć, że Ali, najpopularniejsza dziewczyna w 
Rosewood Day, wybrała je na swoje najbliższe przyjaciółki. 
Czuły się tak, jakby nagle weszły do świty wielkiej gwiazdy 
filmowej. 
Choć przecież teraz nie mogły się do tego przyznać. 
Kiedy przeszły obok drzwi do salonu, zauważyły dwa stroje na 
zakończenie roku, wiszące na klamce drzwi balkonowych. Biały 
należał do Ali, a ciemnogranatowy, znacznie bardziej oficjalny, 
do Jasona, który jesienią miał zacząć naukę na Uniwersytecie 
Yale. Dziewczyny klasnęły w dłonie z radości, że wkrótce włożą 
togi i birety, które uczniowie liceum Rosewood Day nosili od 
chwili otwarcia szkoły w 1897 roku. Nagle zauważyły jakiś ruch 
w salonie. To Jason siedział na skórzanej sofie, tępo wpatrzony w 
telewizor. 
- Czeeeść, Jason — zawołała Spencer i pomachała do niego. — 
Pewnie nie możesz się doczekać jutra? 
Jason spojrzał na nie. Właściwie był tak samo śliczny jak Ali. 
Miał złote włosy i hipnotyzujące błękitne oczy. Uśmiechnął się 
tylko i bez słowa wrócił do oglądania telewizji. 
 

— Okej — dziewczyny jak na sygnał zamruczały pod nosem. 
Jason był bardzo zabawny. To on wymyślił z kolegami zabawę w 
„Tylko nie to". Dziewczyny podchwyciły jego pomysł, ale 
zmieniły nieco zasady gry, żeby móc nabijać się bezkarnie i w 
żywe oczy z osób, których nie lubiły. Jednak Jason potrafił też 
złapać doła. Ali mówiła wtedy na niego Elliott Smith. Tak 
nazywał się jego ulubiony piosenkarz, autor niesamowicie 
melancholijnych kawałków. Ale przecież tego dnia Jason 
powinien się cieszyć. Za kilkanaście godzin miał wsiąść do 
samolotu i lecieć na Kostarykę, żeby przez całe lato prowadzić 
tam kurs kajakarstwa. Żyć nie umierać. 
Aria tylko wzruszyła ramionami. Dziewczyny odwróciły się i w 
podskokach pobiegły do sypialni Ali. Na pół-piętrze zauważyły, 
że drzwi do jej pokoju są zamknięte. Spencer uniosła brwi. Emily 
przekrzywiła głowę. Z pokoju dobiegł chichot Ali. 
Hanna lekko popchnęła drzwi. Zobaczyły Ali siedzącą tyłem do 
nich. Włosy spięła w kucyk. Miała na sobie jedwabną bluzkę w 
paski, zawiązaną na karku w kokardę. Na kolanach trzymała 
laptop i jak zaczarowana wpatrywała się w jego ekran. 
Spencer chrząknęła, a Ali natychmiast się odwróciła. 
— Hej, dziewczyny! — zawołała. — Co słychać? 
— Nic nowego. — Hanna pokazała palcem na ękran. — Co to? 
— Och, nic — Ali szybko zamknęła komputer. Wszystkie 
usłyszały, że ktoś stanął za nimi. Pani DiLau- 
rentis przeszła między nimi i weszła do sypialni Ali. 
— Musimy porozmawiać — powiedziała do córki wysokim 
głosem, w którym wyczuwało się napięcie. 
 
 
 
 

- Ale, mamo... 
  —  N a t y c h m i a s t .  Dziewczyny spojrzały po sobie. Kiedy pani 
DiLaurentis mówiła tym tonem, wiadomo było, że Ali będzie 
miała kłopoty. Nieczęsto widywały ją wkurzoną. Mama Ali 
spojrzała na koleżanki córki. 
- Dziewczyny, poczekacie na tarasie? 
- To potrwa tylko chwilkę - rzuciła szybko Ali i posłała im 
przepraszający uśmiech. — Zaraz do was zejdę. 
Hanna nie wiedziała, co powiedzieć. Spencer raz po raz rzucała 
okiem na laptop w rękach Ali. Pani DiLaurentis uniosła brew. 
- No już. Idźcie. 
Cała czwórka pomaszerowała gęsiego na dół. Na oszklonej 
werandzie zajęły miejsca przy olbrzymim kwadratowym stole. 
Spencer usiadła na jednym końcu, a Aria, Emily i Hanna po 
bokach. Ali siadywała zazwyczaj na drugim końcu, obok 
kamiennej misy z wodą dla ptaków, którą postawił tu jej tata. 
Przez chwilę obserwowały kilka miodówek kardynalskich 
pluskających się w zimnej, czystej wodzie. Mała sójka próbowała 
się do nich przyłączyć, ale szybko ją przegoniły. A więc ptaki też 
dobierały się w kółka wzajemnej adoracji, zupełnie jak 
nastoletnie dziewczyny. 
- O co chodziło mamie Ali? — wyszeptała Aria. 
- Ali pewnie narozrabiała — mruknęła Hanna. — A jak mama nie 
puści jej na całą noc na naszą imprezę? 
- Narozrabiała? Nie zrobiła niczego złego - powiedziała cicho 
Emily, która zawsze broniła Ali. To dlatego zyskała przydomek 
Zabójca, jakby była pitbullem należącym do Ali. 
 

— Chyba że o czymś nie wiemy — wymamrotała Spencer pod 
nosem. 
W tym samym momencie pani DiLaurentis przemknęła jak burza 
przez taras i wyszła przed dom. 
— Chciałam się upewnić, czy panowie wszystko dobrze 
wymierzyli — krzyknęła do robotników stojących bezczynnie 
obok olbrzymiego buldożera na tyłach domu. DiLaurentisowie 
budowali altanę, która miała pomieścić dwadzieścia osób w 
czasie letnich przyjęć. Ali twierdziła, że mama już dostaje białej 
gorączki, choć dopiero rozpoczęto kopanie fundamentów. Pani 
DiLaurentis podeszła do robotników i zaczęła ich pouczać, dziko 
gestykulując. Jej pierścionek z diamentem pobłyskiwał w słońcu. 
Dziewczyny spojrzały po sobie. Najwyraźniej kazanie dla Ali nie 
trwało zbyt długo. 
-Hej. 
Ali weszła na taras. Teraz miała na sobie spłowiały granatowy 
T-shirt. Patrzyła na przyjaciółki z lekkim zmieszaniem. Spencer 
podniosła się z miejsca. 
— Czemu mama cię ochrzaniła? 
Ali zamrugała. Spoglądała na wpatrzone w nią twarze. 
— Rozrabiałaś bez nas? — zawołała Aria, chcąc, aby jej głos 
zabrzmiał żartobliwie, ale i zaczepnie. — Czemu się przebrałaś? 
Tamta bluzka była taka śliczna. 
Ali nadal miała nieco zagubiony i smutny wyraz twarzy. Emily 
podniosła się z krzesła. 
— Powinnyśmy sobie... pójść? — W głosie Emily pobrzmiewała 
niepewność. Wszystkie spojrzały nerwowo na Ali. Czy t e go  
właśnie chciała? 
 
 

Ali przekręciła swoją bransoletkę z niebieskiego sznurka trzy 
razy wokół nadgarstka. Zajęła swoje stałe miejsce przy stole. 
- Oczywiście, że nie. Mama się wkurzyła, bo... znowu wrzuciłam 
swój brudny strój hokejowy do kosza z jej ubraniami do 
delikatnego prania. - Ali wzruszyła ramionami przepraszająco i 
przewróciła oczami. 
Emily wysunęła dolną wargę. Na chwilę zapadła cisza. 
- Wkurzyła się o taką bzdurę? Ali uniosła brwi. 
- Znasz moją mamę, Em. Jest bardziej pedantyczna niż Spencer 
— uśmiechnęła się złośliwie. 
Spencer rzuciła jej żartobliwie gniewne spojrzenie, a Emily 
przesunęła palcem wzdłuż rowka na blacie z tekowego drewna. 
- Nie martwcie się, dziewczyny, nie mam szlabanu na 
wychodzenie z domu. - Ali klasnęła w dłonie. - Nasza dzika 
impreza całonocna przebiegnie zgodnie z planem! 
Wszystkie odetchnęły z ulgą, a dziwny, nieprzyjemny nastrój 
powoli ustępował. Mimo to z jakiegoś powodu każda z nich 
czuła, że Ali po raz kolejny nie mówi całej prawdy. Owszem, 
świetnie się bawiła w ich towarzystwie, lecz potrafiła 
niespodziewanie odpłynąć gdzieś myślami albo odbierać telefony 
od nieznajomych czy wysyłać tajemnicze SMS-y. A przecież 
miały dzielić się wszystkim. Wszystkie cztery przyjaciółki Ali z 
pewnością dzieliły się z nią każdą informacją o sobie. Powierzały 
jej tajemnice, o których nie wiedział nikt, absolutnie nikt inny. 
Oczywiście razem jak oka w głowie strzegły też wspólnego 
sekretu, 
 

dotyczącego Sprawy Jenny Cavanaugh. I ten sekret miały zabrać 
z sobą do grobu. 
- Skoro już przy tym jesteśmy, to mam wspaniałą wiadomość - 
ogłosiła Spencer, wyrywając dziewczyny z zamyślenia. - 
Zgadnij, gdzie odbędzie się nasze party. 
- Gdzie? - Ali oparła się na łokciach i z każdą sekundą zaczynała 
coraz bardziej przypominać siebie. 
- W domku Melissy! — wykrzyknęła Spencer. Melissa była 
starszą siostrą Spencer. Państwo Hasting- 
sowie wyremontowali kiedyś szopę przy domu i zamienili ją w 
mały, przytulny domek, w którym Melissa mieszkała w trzeciej i 
czwartej klasie liceum. Spencer miała go po niej odziedziczyć we 
właściwym momencie. 
- Super! - ucieszyła się Ali. - Jak ci się udało to załatwić? 
- Jutro, po zakończeniu roku Melissa leci do Pragi — odparła 
Spencer. - Rodzice pozwolili nam zrobić tam imprezę, pod 
warunkiem że posprzątamy, zanim ona wróci. 
- Jak miło - Ali rozparła się na krześle i splotła palce dłoni. 
Nagle skupiła wzrok na czymś w oddali, jakby patrzyła na kogoś 
stojącego obok robotników. To Melissa przechodziła wzdłuż 
ogrodzenia, wyprężona jak struna. W dłoni trzymała torbę z togą 
na uroczystość wręczenia świadectw, podczas której, jako 
najlepsza uczennica, miała wygłosić mowę pożegnalną. Spencer 
westchnęła głośno. 
- Teraz zacznie się przechwalać, że jest najwspanialsza w klasie - 
szepnęła. - Powiedziała mi nawet, że powinnam się cieszyć, że to 
Andrew Campbell zostanie 
 
 
 

najlepszym uczniem w naszej klasie, a nie ja, bo „prowadzenie 
całej tej ceremonii to taka ogromna odpowiedzialność". 
Spencer nienawidziła Melissy z wzajemnością i każdego dnia 
opowiadała kolejną historię o tym, jak siostra zrobiła jej na złość. 
Ali wstała. 
— Hej, Melisso! — zamachała do niej. Melissa zatrzymała się i 
odwróciła. 
— O, cześć dziewczyny — uśmiechnęła się niepewnie. 
— Cieszysz się, że lecisz do Pragi? — zapytała śpiewnie Ali, 
posyłając Melissie najsłodszy uśmiech. 
Melissa przekrzywiła lekko głowę. 
— Oczywiście. 
— łan  jedzie z tobą? — łan był prześlicznym chłopakiem 
Melissy. Na samą myśl o nim wszystkie dziewczyny mdlały z 
wrażenia. 
Spencer wbiła paznokcie w ramię Ali. - Ali.  
Ale Ali wyrwała ramię z jej uścisku. Melissa zasłoniła oczy przed 
słońcem. Torba w jej ręce trzepotała na wietrze. 
— Nie. Nie jedzie. 
— Och! — Ali przybrała niewinny wyraz twarzy. — Czy to 
dobry pomysł, zostawiać go samego na dwa tygodnie? Przecież 
może sobie znaleźć inną dziewczynę! 
— Aliso n ! — Spencer warknęła przez zaciśnięte zęby. — 
Przestań. Nat ych mi ast.  
— Spencer? — wyszeptała Emily. — Co jest grane? 
— Nic — rzuciła szybko Spencer. 
 

Aria, Emily i Hanna spojrzały po solne Ostatnio taka sytuacja 
często się powtarzała. Ali mó wi ła coś, a któraś z przyjaciółek 
wpadała w popłoch, podczas gdy cała reszta nie miała pojęcia, o 
co chodzi. 
Tym razem na pewno o coś chodziło. lYlelissa poprawiła 
kołnierzyk, wyprostowała się i odwróciła. Wbiła wzrok w wielki 
dół na podwórku Dii .aurent.isów, a potem weszła do swojego 
domku i zatrzasnęła za sobą drzwi tak mocno, że wisząca na nich 
plecionka z gałązek kołysała się jeszcze przez dłuższą chwilę. 
— Chyba coś ją ugryzło — powiedziała Ali.  — Przecież tylko 
żartowałam. 
Spencer wyrwał się z gardła cichutki jęk, a Ali zachichotała i 
dziwnie się uśmiechnęła. Ten uśmieszek pojawiał się na jej 
twarzy zawsze wtedy, kiedy droczyła się z nimi, sugerując, że 
zaraz zdradzi jakiś ich sekret, jeśli tylko przyjdzie jej na to 
ochota. 
— Zresztą, kogo to obchodzi? — Ali spojrzała na nie roz-
promieniona. — Wiecie co? — Zabębniła palcami w krawędź 
stołu. — Myślę, że to będzie Lato Ali. Lato Nas Wszystkich. 
Czuję to. A wy? 
Zapadła pełna napięcia cisza, jakby nad nimi zawisła ciężka 
chmura i zmąciła ich myśli. Niebawem jednak chmura powoli się 
rozpłynęła, a w umyśle każdej z dziewczyn pojawiła się podobna 
myśl. A może Ali ma rację? Może to faktycznie będzie 
najpiękniejsze lato w ich życiu. Może zżyją się na nowo i 
wszystko będzie tak jak rok temu. Uda im się zapomnieć o tym 
strasznym, skandalicznym wydarzeniu i zaczną wszystko od 
nowa. 
— Też to czuję — powiedziała głośno Hanna. 
 
 

— No jasne — Aria i Emily odezwały się jednocześnie. 
— Tak — szepnęła niepewnie Spencer. Chwyciły się za ręce i 
mocno uścisnęły. 
Przez całą noc padało. Ciężkie krople bębniły w dach, kałuże 
pojawiły się na ulicach, w ogrodach i na plandece zakrywającej 
basen przy domu Hastingsów. Kiedy wreszcie w środku nocy 
przestało padać, Aria, Emily, Spencer i Hanna prawie 
jednocześnie obudziły się i usiadły na łóżkach. Każda poczuła ten 
sam niepokój. Nie wiedziały, czy to z powodu snu, czy 
podekscytowania następnym dniem. A może przyczyna była 
jeszcze inna, głębiej ukryta. 
Każda spojrzała przez okno na ciche, puste ulice Rosewood. 
Chmury zniknęły, odsłaniając rozgwieżdżone niebo. Chodnik 
lśnił, mokry od deszczu. Hanna patrzyła na podjazd przed 
domem. Teraz stał tam tylko samochód mamy. Tata się 
wyprowadził. Emily widziała swoje podwórko graniczące z 
lasem. Od zawsze bała się tych lasów — podobno żyły w nich 
duchy. Aria nasłuchiwała dźwięków dochodzących z sypialni 
rodziców, zastanawiając się, czy też się obudzili. A może znowu 
się kłócili i w ogóle nie poszli spać? Spencer patrzyła na ganek na 
tyłach domu DiLau-rentisów, a potem na ich podwórko, gdzie 
robotnicy wykopali fundamenty pod altanę. Deszcz zamienił 
wykopaną ziemię w hałdę błota. Spencer myślała o wszystkim, 
co ją wkurzało. A potem o wszystkim, co chciałaby mieć, i o tym, 
co chciałaby zmienić. 
 

Sięgnęła pod łóżko i wyciągnęła czerwoną latarkę. Skierowała ją 
w stronę domu Ali. Jeden rozbłysk, dwa, trzy... W ten sposób 
zawsze dawała jej znać, kiedy chciała się wymknąć z domu i 
pogadać w cztery oczy. Mogłaby przysiąc, że Ali usiadła na 
łóżku, ale nie odpowiedziała na wysyłane sygnały. 
Wszystkie cztery opadły z powrotem na poduszki. Zignorowały 
niepokój i poczuły senność. Każda z nich pomyślała, że za 
dwadzieścia cztery godziny skończy się ich całonocna impreza, a 
z nią siódma klasa. I rozpocznie się pierwsza noc lata. Lata, które 
zmieni ich życie. 
Nie myliły się. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

1 
ZEN MA WIĘKSZĄ MOC NIŻ MIECZ 
Arię obudziło jej własne chrapnięcie. Był niedzielny poranek. 
Siedziała skulona na niebieskim plastikowym krześle w 
poczekalni szpitala w Rosewood. Patrzyli na nią wszyscy: 
rodzice Hanny Marin, inspektor Wilden, najlepsza przyjaciółka 
Hanny Mona Vanderwaal i Lucas Beattie, chłopak z jej klasy, 
który chyba właśnie przyjechał. 
— Coś przespałam? — zapytała ochrypłym głosem. 
Czuła się tak, jakby ktoś wypchał jej głowę watą. Zegar nad 
wejściem do poczekalni pokazywał wpół do dziewiątej. Spała 
zaledwie piętnaście minut. 
Lucas usiadł obok niej i podniósł czasopismo dla hurtowników 
materiałów medycznych. Napis na okładce informował, że ten 
numer poświęcony jest najnowszym modelom worków do 
kolostomii. Kto zostawia takie czasopisma w p o c z e k a l n i  
s z p i t a l a ?  

— Właśnie przyjechałem — powiedział Lucas. — Słyszałem o 
wypadku w porannych wiadomościach. Widziałaś już Hannę? 
Aria potrząsnęła głową. 
— Nie wpuścili nas. 
Zapanowało ciężkie milczenie. Aria przyglądała się ludziom 
wokół. Pani Marin miała na sobie pomięty, szary sweter z 
kaszmiru i doskonale dopasowane, sprane dżinsy. Nieznoszącym 
sprzeciwu tonem mówiła coś przez telefon, choć pielęgniarki 
wyraźnie zabroniły jej z niego korzystać w tym pomieszczeniu. 
Inspektor Wilden siedział obok niej, w rozpiętej do połowy 
kurtce policyjnej i białym T-shircie pod spodem. Ojciec Hanny 
nerwowo kołysał stopą, skulony na krześle tuż obok podwójnych 
drzwi do sali intensywnej terapii. Mona Vanderwaal w blado-
różowym dresie i japonkach, nieuczesana i z oczami 
za-puchniętymi od płaczu, zupełnie nie przypominała siebie 
samej. Kiedy podniosła wzrok i dostrzegła Lucasa, rzuciła mu 
nienawistne spojrzenie, jakby chciała powiedzieć: „To miejsce 
tylko dla bliskich przyjaciół i rodziny. Co t y tu robisz?". Aria 
wcale się nie dziwiła, że wszyscy są tak bardzo zdenerwowani. 
Siedziała tu już od trzeciej nad ranem, kiedy Hannę przywieziono 
karetką do szpitala z parkingu przed szkołą. Mona i pozostali 
przyjechali dopiero rano, kiedy wieści się rozeszły. Wedle 
ostatnich wiadomości przekazanych przez lekarzy Hannę 
przeniesiono na oddział intensywnej terapii. Ale to stało się trzy 
godziny temu. 
Aria przywołała w pamięci wszystkie szczegóły poprzedniej 
przerażającej nocy. Hanna zadzwoniła do niej 
 
 
 

z informacją, że zna tożsamość A., kogoś, kto od miesiąca 
przysyłał Hannie, Arii, Emily i Spencer wiadomości z 
pogróżkami. Hanna nie chciała mówić o szczegółach przez 
telefon, poprosiła więc Arię i Emily, żeby spotkały się z nią przy 
huśtawkach koło szkoły, gdzie niegdyś zawsze się umawiały. 
Emily i Aria przyjechały dokładnie w chwili, kiedy czarne SUV 
potrąciło Hannę i odjechało. Aria patrzyła osłupiała, jak na 
parkingu pojawili się pielęgniarze, założyli Hannie ochronny 
kołnierz i położyli ją na noszach, a potem wnieśli do karetki. 
Uszczypnęła się z całej siły, jednak nic nie poczuła. 
Hanna żyła... ale jej życie wisiało na włosku. Miała obrażenia 
wewnętrzne, złamaną rękę i olbrzymie siniaki. Z powodu urazu 
głowy zapadła w śpiączkę. 
Aria zamknęła oczy i czuła, że napływa do nich nowa fala łez. 
Najgorsze było to, że zaraz po wypadku ona i Emily dostały tę 
samą wiadomość: „Wiedziała za dużo". Od A. To znaczyło... że 
A. wie to co Hanna. Ze wie o nich wszystko, zna wszystkie ich 
tajemnice, także tę, że to Ali, Aria, Spencer, Emily i Hanna 
oślepiły Jennę Cavanaugh, a nie jej przyrodni brat Toby. I pewnie 
wie również, kto zabił Ali. 
Lucas poklepał Arię po ramieniu. 
— Byłaś tam, kiedy Hannę potrąciło auto? Przyjrzałaś się, kto 
siedział za kierownicą? 
Aria nie znała za dobrze Lucasa. Lubił wszelkie zajęcia 
pozalekcyjne i kółka zainteresowań, a ona wolała unikać spotkań 
z rówieśnikami z liceum. Nie wiedziała, co go łączyło z Hanną, 
lecz i tak uważała, że to miło z jego strony, że przyjechał. 
— Było za ciemno — wymamrotała. 

 

— I pewnie nie masz pojęcia, kto to mógł być? 
Aria mocno zagryzła dolną wargę. Wilden przyjechał z kilkoma 
policjantami zaraz po tym, jak zeszłej nocy otrzymały 
wiadomość od A. Kiedy zapytał je, co się stało, obie powiedziały, 
że nie widziały twarzy kierowcy i nie pamiętają, jakim 
samochodem kierował. Uparcie twierdziły, że wyglądało to na 
wypadek. Niby kto miałby chcieć celowo skrzywdzić Hannę w 
taki sposób. Może postępowały źle, ukrywając te informacje 
przed policją, ale bały się, że A. zemści się również na nich, jeśli 
powiedzą choć jedno słowo za dużo. 
Otrzymywały już wcześniej pogróżki od A. i kiedy je 
zlekceważyły, zostały ukarane. Mama Arii, Ella, dowiedziała się 
z listu przysłanego przez A., że jej mąż ma romans ze studentką, a 
Aria ukrywała to przed nią od kilku lat. Potem cała szkoła 
dowiedziała się od A., że Emily chodzi z Mayą, dziewczyną, 
która wprowadziła się do dawnego domu Ali. Aria spojrzała na 
Lucasa i pokręciła przecząco głową. 
Drzwi prowadzące na oddział intensywnej terapii otworzyły się i 
w poczekalni pojawił się doktor Geist. Miał przenikliwe, szare 
oczy, orli nos i burzę białych włosów. Wyglądał trochę jak 
Helmut, właściciel domu, w którym rodzina Arii mieszkała w 
czasie pobytu w Rejkiawiku. Doktor Geist zmierzył wszystkich 
wzrokiem tak samo jak Helmut, kiedy dowiedział się, że brat 
Arii, Mike, trzyma swoją tarantulę o imieniu Diody w pustej 
doniczce na tulipany. 
Rodzice Hanny poderwali się na równe nogi i podeszli do 
lekarza. 
— Państwa córka nie odzyskała przytomności — powiedział 
cicho doktor Geist. — Nie mam żadnych nowych 
 

wieści. Nastawiliśmy jej ramię i badamy zasięg obrażeń 
wewnętrznych. 
— Kiedy ją zobaczymy? — zapytała pani Marin. 
— Wkrótce - odparł lekarz. — Jej stan jest nadal bardzo 
poważny. 
Odwrócił się, ale pan Marin chwycił go za rękę. 
— Kiedy się obudzi? 
Doktor Geist spojrzał na wyniki badań, które trzymał w ręku. 
— Jej mózg jest wciąż opuchnięty i nie potrafimy ocenić, w 
jakim stopniu został uszkodzony. Może wkrótce obudzi się w 
zupełnie dobrym stanie, lecz mogą także nastąpić jakieś 
komplikacje. 
— Komplikacje? — Pani Marin zbladła. 
— Słyszałem, że szanse na wybudzenie ze śpiączki maleją w 
miarę upływu czasu — głos pana Marina drżał. — To prawda? 
Doktor Geist potarł dłonią skroń. 
— To prawda, ale na razie nie wpadajmy w panikę, dobrze? 
W poczekalni rozległ się cichy pomruk. Mona znowu zaczęła 
płakać. Aria chciała zadzwonić do Emily... Ale Emily leciała 
właśnie samolotem do Des Moines w stanie Iowa i nie podała 
powodów swojego zniknięcia. Powiedziała tylko, że to przez A. 
Została jeszcze Spencer. Zanim Hanna do niej zadzwoniła, Aria 
powiązała fakty i odkryła coś strasznego na temat Spencer... A 
kiedy zaraz po wypadku Hanny zobaczyła ją przyczajoną wśród 
drzew, jak jakieś drapieżne zwierzę gotujące się do ataku, jej 
najgorsze obawy się potwierdziły. 

 

Pani Marin podniosła brązową skórzaną torbę z podłogi, 
wyrywając Arię z zamyślenia. 
— Idę po kawę — powiedziała mama Hanny do swojego byłego 
męża. 
Potem pocałowała inspektora Wildena w policzek — Aria 
dopiero zeszłego wieczoru dowiedziała się, że coś łączy tych 
dwoje — i zniknęła w windzie. 
Wilden rozparł się na krześle. Tydzień wcześniej złożył Arii, 
Hannie i pozostałym dziewczynom wizytę, wypytując o 
szczegółowe okoliczności zniknięcia i śmierci Ali. W samym 
środku przesłuchania wszystkie dostały od A. SMS-a z 
ostrzeżeniem, że jeśli pisną choć słówko, to gorzko tego pożałują. 
Owszem, Aria nie mogła powiedzieć Wildenowi o tym, że 
prawdopodobnie to A. spowodował wypadek Hanny. Ale 
przecież mogła się z nim podzielić informacjami na temat 
Spencer. 
„Możemy pogadać?" — zapytała go bezgłośnie. Wilden skinął 
głową i wstał. Wyszli z poczekalni do małego pomieszczenia z 
automatami, w których można było kupić napoje, kanapki, a 
nawet całe obiady i porcje zapiekanki. Arii przypomniała się 
zawiesista breja, którą gotował jej tata na kolację, kiedy mama 
wracała późno z pracy. 
— Słuchaj, jeśli chodzi o twojego przyjaciela nauczyciela, to go 
puściliśmy. — Wilden usiadł na ławce obok kuchenki 
mikrofalowej i posłał Arii nieśmiały uśmiech. — Nie mogliśmy 
go dłużej zatrzymywać. I nie rozdmuchaliśmy sprawy. Nie 
zamierzamy go karać, chyba że ty chcesz wnieść oskarżenie. 
Choć pewnie powinienem powiedzieć twoim rodzicom. 
Krew odpłynęła z twarzy Arii. Oczywiście Wilden wiedział, co 
zaszło ubiegłej nocy w mieszkaniu Ezry Fitza, jej 
 

nauczyciela literatury i miłości życia jednocześnie. Zapewne cały 
komisariat policji w Rosewood już huczał od plotek o tym, jak 
dwudziestodwuletni nauczyciel literatury zabawiał się ze swoją 
nieletnią uczennicą, a j  ej ch ło p ak ich nakrył. Pewnie tę historię 
opowiadano sobie w barze Hooters obok posterunku, zagryzając 
skrzydełkami kurczaka z frytkami i poklepując dziewczyny z 
wielkimi piersiami. 
— Nie chcę wnosić oskarżenia — rzuciła natychmiast Aria. - I 
błagam, niech pan nie mówi moim rodzicom. 
Nie miała najmniejszej ochoty brać udziału w zbiorowej terapii 
swojej toksycznej rodziny. Nachyliła się do niego. 
— Zresztą, nie o tym chciałam z panem rozmawiać. Chyba... 
wiem, kto zabił Alison. 
Wilden uniósł brwi. 
— Słucham. 
Aria odetchnęła głęboko. 
— Po pierwsze, Ali chodziła z łanem Thomasem. 
— łanem Thomasem - powtórzył Wilden, a jego oczy otworzyły 
się szeroko. — Chłopakiem Melissy Hastings? 
Aria przytaknęła. 
— Zauważyłam coś na filmie, który przedostał się do mediów. 
Jak pan się dobrze przyjrzy, to zobaczy pan, jak Ali dotyka dłoni 
lana. - Chrząknęła. - Spencer Hastings też się podkochiwała w 
lanie. Ali i Spencer z sobą rywalizowały i strasznie się pokłóciły 
tego wieczoru, kiedy Ali zniknęła. Spencer wybiegła z domku za 
Ali i zniknęła na co najmniej dziesięć minut. 
Wilden patrzył na nią z niedowierzaniem. Aria westchnęła. 
Dostała od A. kilka podpowiedzi na temat tego, kto może być 
zabójcą Ali. Miał to być ktoś jej 
 

bliski, kto chciał czegoś, co do niej należało, i znał każdy zakątek 
w ogrodzie wokół jej domu. Na podstawie tych wskazówek i 
pamiętając, że łan i Ali byli razem, trudno było nie uznać Spencer 
za główną podejrzaną. 
— Po chwili wyszłam, żeby ich poszukać — mówiła dalej. — 
Nie znalazłam ich... i mam dziwne przeczucie, że Spencer 
mogła... 
Wilden odsunął się od niej. 
— Spencer i Alison ważyły mniej więcej tyle samo, prawda? 
Aria pokiwała głową. 
— Jasne. Chyba tak. 
— Potrafiłabyś zaciągnąć kogoś ważącego tyle co ty do dołu w 
ziemi, a potem go tam wepchnąć? 
— N-nie wiem — wyjąkała Aria. — Może. Gdybym była 
dostatecznie szalona. 
Wilden pokręcił głową. Oczy Arii wypełniły się łzami. 
Przypomniała sobie dojmującą ciszę, jaka panowała tamtego 
wieczoru. Ali stała ledwo kilkadziesiąt metrów od nich, a one nie 
słyszały zupełnie nic. 
— Spencer musiałaby też błyskawicznie się opanować, żeby nie 
wyglądać podejrzanie po powrocie do domu — dodał Wilden. — 
Takie zadanie może wykonać tylko doskonała aktorka, a nie 
dziewczynka z siódmej klasy. Sprawca na pewno czaił się gdzieś 
w pobliżu, ale wszystko zajęło mu znacznie więcej czasu. — 
Uniósł brwi. — Tym się dziś zajmują nastolatki w Rosewood? 
Oskarżają swoje koleżanki o morderstwo? 
Aria otworzyła szeroko usta, zdumiona naganą, jakiej udzielił jej 
Wilden. 
— Ja tylko... 
 

— Spencer Hastings to bardzo ambitna i twarda dziewczyna, 
jednak nie wygląda mi na typową morderczynię — przerwał jej 
Wilden, a potem uśmiechnął się smutno. — Rozumiem. To 
pewnie dla ciebie trudne, chcesz się dowiedzieć, co się stało 
twojej przyjaciółce. Przyznaję również, że nie wiedziałem, że 
Alison spotykała się potajemnie z chłopakiem Melissy Hastings. 
To bardzo interesujące. 
Wilden skinął głową w kierunku Arii, wstał i wyszedł na 
korytarz. Aria została w sali z automatami, wbijając wzrok w 
jasnozieloną podłogę. Czuła napływające fale ciepła i zupełnej 
bezwładności, jakby za długo siedziała w saunie. Może powinna 
się wstydzić, że oskarżała w ten sposób swoją dawną 
przyjaciółkę. Przecież Wilden miał rację, twierdząc, że jej 
historia nie trzyma się kupy. Może nie powinna była wierzyć 
wskazówkom od A. 
Poczuła ciarki na plecach. A jeśli te podpowiedzi miały zbić ją z 
tropu i uniemożliwić dotarcie do prawdziwego mordercy? A 
może to A. jest prawdziwym mordercą? Aria pogrążyła się w 
rozmyślaniach, kiedy ktoś położył jej dłoń na ramieniu. 
Poderwała się i odwróciła z mocno bijącym sercem. Za nią stał 
Byron, jej ojciec, ubrany w wypłowiałą bluzę z logo uniwersytetu 
i dżinsy z dziurą na lewej przedniej kieszeni. Założyła ręce na 
piersi i poczuła się jakoś dziwnie. Od kilku tygodni nie odzywała 
się do niego. 
— Jezu, Aria. Wszystko w porządku? — zapytał Byron z troską 
w głosie. — Widziałem cię w wiadomościach. 
— Wszystko w porządku — odparła sztywno Aria. — To Hanna 
miała wypadek, nie ja. 
Kiedy ojciec zbliżył się, żeby ją objąć, Aria nie wiedziała, czy 
powinna go mocno uścisnąć, czy odepchnąć. 

 

Tęskniła za nim, od kiedy wyprowadził się z domu miesiąc temu. 
Ale była też wściekła, bo trzeba było groźnego wypadku i 
telewizyjnych wiadomości, żeby oderwał się od Meredith i 
zainteresował własną córką. 
— Dzwoniłem rano do mamy, żeby o ciebie zapytać, i 
powiedziała, że już z nią nie mieszkasz. — W głosie Byrona 
słyszała troskę. Przesunął dłonią po swej głowie, jeszcze bardziej 
mierzwiąc włosy. — Gdzie mieszkasz? 
Aria wbiła tępo wzrok w wystający zza jednej z maszyn plakat w 
jaskrawych barwach, przedstawiający metodę Heimlicha. 
Dławiącej się ofierze ktoś dorysował parę piersi, a osoba 
wykonująca manewr wyglądała tak, jakby ją obmacywała. Aria 
mieszkała przez chwilę w domu swojego chłopaka Seana 
Ackarda. Teraz nie miała wątpliwości, że nie jest tam mile 
widziana. Przecież to Sean spowodował nalot na mieszkanie Ezry 
i zostawił na jego wycieraczce wszystkie rzeczy Arii. Kto 
powiadomił Seana o jej romansie z Ezrą? To  mo g ła zro b ić 
t yl k o   j e d n a  o s o b a .  A. 
Jeszcze się nie zastanawiała, co teraz zrobi. 
— W zajeździe Old Hollis — naprędce zmyśliła odpowiedź. 
— Tam są szczury. Czemu nie zamieszkasz ze mną? Aria 
pokręciła energicznie głową. 
— Przecież ty mieszkasz z... 
— Z Meredith — dokończył Byron. — Chciałbym, żebyście 
lepiej się poznały. 
— Ale... — zaprotestowała Aria. 
Ojciec zrobił swoją klasyczną minę buddyjskiego mnicha. Aria 
dobrze wiedziała, co to oznacza. Tak samo patrzył na nią, kiedy 
zabronił jej jechać na letnią szkołę rysunku 
 

w Berkshire zamiast na obóz organizowany w Hollis, gdzie 
jeździła wcześniej przez cztery lata z rzędu, żeby przez dziesięć 
tygodni robić maskotki z papierowych toreb i brać udział w 
wyścigach polegających na popychaniu jajka łyżką do zupy. Tak 
samo spojrzał na nią, gdy zapytała, czy mogłaby skończyć naukę 
w Akademii Amerykańskiej w Rejkiawiku, zamiast wracać z 
rodziną do Rosewood. Temu spojrzeniu często towarzyszyło 
powiedzenie mnicha, którego Byron spotkał w czasach 
studenckich na stypendium w Japonii: „przeszkoda to droga". W 
tłumaczeniu na nasze: „co cię nie zabije, to cię wzmocni". 
W każdym razie na samą myśl o tym, że mogłaby zamieszkać z 
Meredith, przyszło jej do głowy inne, znacznie bardziej 
adekwatne w tej sytuacji powiedzenie: „lekarstwo bywa gorsze 
niż choroba". 

2 
HOKUS-POKUS, ZNOWU SIĘ KOCHAMY 
Ali oparła dłoń na biodrze i wbiła wzrok w Spencer Hastings. 
Stały naprzeciwko siebie na tyłach domku Me-lissy, na dróżce 
prowadzącej do lasu. 
— Chcesz mi wszystko ukraść — syknęła. — Ale tego nie 
dostaniesz. 
Spencer trzęsła się w chłodnym powietrzu wieczoru. 
— Czego nie dostanę? 
— Dobrze wiesz, cz e go  — rzuciła Ali. — Przeczytałaś w moim 
pamiętniku. — Odgarnęła miodowozłote włosy za ramię. — 
Wydaje ci się, że jesteś niezwykła, a tak naprawdę jesteś żałosna. 
Musisz udawać, że nie wiesz, że jestem z łanem. Przecież 
wiedziałaś, Spence. To dlatego ci się tak podobał. Bo ja z nim 
jestem. Bo twoja siostra z nim jest. 
Spencer nie mogła uwierzyć własnym uszom. Powietrze zrobiło 
się nagle niemalże ostre i pojawił się w nim gorzki zapach. Ali 
wydęła dolną wargę. 
— Och, Spence. Naprawdę myślałaś, że on tak cię lu b i? 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Spencer poczuła wzbierający w niej gniew. Jej ramiona same się 
wyciągnęły i popchnęły Ali, która zachwiała się i potknęła o 
śliskie kamienie. Z tą różnicą, że teraz nie była to Ali, tylko 
Hanna Marin. A kiedy jej ciało wzlecia-ło w powietrze i uderzyło 
głucho o ziemię, to z jej torebki nie wysypały się kosmetyki i 
telefon komórkowy. Inaczej niż tamtej nocy, teraz Spencer 
zobaczyła, jak z ciała Hanny wypadają wnętrzności i rozpryskują 
się wokół. 
Spencer otworzyła oczy. Miała włosy mokre od potu. Był 
niedzielny poranek i leżała w łóżku w czarnej satynowej sukience 
i niewygodnych stringach. Tak miała być ubrana na urodzinach 
Mony Vanderwaal. Na jej biurko padało miękkie, złote światło, a 
szpaki ćwierkały niewinnie w koronie wielkiego dębu rosnącego 
naprzeciwko domu. Przez całą noc nie spała, czekając na 
wiadomości o stanie Hanny. Ale nikt nie zadzwonił. Spencer nie 
wiedziała, czy to dobry czy zły znak. 
H a n n a .  Zeszłej nocy zadzwoniła do Spencer, która wyznała, że 
przypomniała sobie, co się stało w czasie jej ostatniej rozmowy z 
Ali. Kiedy stały na skraju lasu, pokłóciły się, Spencer popchnęła 
Ali i przewróciła ją na ziemię. Natomiast Hanna powiedziała 
Spencer, że zdobyła jakieś niezwykle istotne informacje i chciała 
się spotkać obok huśtawek koło szkoły. Spencer właśnie 
parkowała, kiedy dostrzegła, jak ciało Hanny wzlatuje w 
powietrze. Zjechała na pobocze i pobiegła na skraj lasu, 
zszokowana tym, co właśnie zobaczyła. 
— Niech ktoś zadzwoni po karetkę! — krzyczała Aria. 
Emily łkała przerażona. Hanna nie ruszała się. Spencer nigdy nie 
przeżyła czegoś równie przerażającego. 
 

Kilka sekund później Spencer dostała SMS-a od A. Stojąc na 
skraju lasu, widziała, jak Emily i Aria wyciągają swoje telefony i 
zadrżała na myśl, że wszystkie dostały tę samą wiadomość: „Za 
dużo wiedziała". Pewnie Hanna odkryła coś, co wedle A. 
powinno było pozostać tajemnicą. Dlatego została ukarana. 
Spencer nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Tak diaboliczny 
plan przerastał jej wyobraźnię. 
A może to Sp en c er  była diaboliczna. Kilka godzin przed 
wypadkiem Hanny zepchnęła swoją siostrę Melissę ze schodów. 
I wreszcie przypomniała sobie, co się stało tej nocy, gdy zaginęła 
Ali. W końcu wydobyła z pamięci tak długo wypierane 
wspomnienie. Popchnęła Ali i przewróciła ją, a może nawet 
zabiła. Nie pamiętała, co stało się potem, lecz przeczuwała, że A. 
wie o tym doskonale. Kilka dni wcześniej dostała SMS-a z 
informacją, że ma mordercę Ali przed sobą. Siedziała wtedy 
przed lustrem i patrzyła... n a  s i e b i e .  
Spencer nie pobiegła na parking i nie dołączyła do przyjaciółek. 
Natychmiast wróciła do domu, żeby wszystko jeszcze raz 
przemyśleć. Czy to możliwe, że zabiła Ali? Czy miała w sobie 
taką siłę? Jednak po nieprzespanej nocy czuła się tak 
wykończona, że nie potrafiła już odnaleźć powiązań między tym, 
co zaszło między nią, Melissą i Ali a wypadkiem Hanny, 
najprawdopodobniej spowodowanym przez A. Owszem, Spencer 
straciła nad sobą panowanie, potrafiła wpaść w amok, lecz w 
głębi duszy była pewna, że nie potrafiłaby nikogo zabić. 
Więc skąd sugestie A., że to ona ponosi winę za śmierć Ali? 
Może to kłamstwo? A może A. się myli? Dobrze wiedziała, że A. 
posiada wiele innych informacji na jej temat: że całowała się w 
siódmej klasie z łanem Thomasem, że 
 

miała romans z Wrenem, chłopakiem swojej siostry ze studiów, i 
że wraz z pozostałymi dziewczynami oślepiły Jennę Cavanaugh. 
To wszystko naprawdę się wydarzyło. Tyle nabroiły, że 
właściwie nie trzeba było wymyślać żadnych dodatkowych 
historii. 
Kiedy Spencer otarła pot z twarzy, znów pomyślała ze zgrozą, że 
może jednak A. blefuje, twierdząc, że to Spencer zabiła Ali. 
Może ma coś do ukrycia i szuka kozła ofiarnego? 
— Spencer? — głos mamy dobiegał z dołu. — Zejdź do nas. 
Spencer podskoczyła i spojrzała w lustro na toaletce. Miała 
zapuchnięte, przekrwione oczy, suche wargi i liście we włosach. I 
najchętniej odmówiłaby udziału w spotkaniu rodzinnym. 
Na pierwszym piętrze rozchodził się zapach świeżo zaparzonej 
kawy Nikaragua Segovia, gorących bułeczek i dopiero co 
ściętych lilii, które każdego ranka kupowała Candance, 
gospodyni Hastingsów. Tata Spencer stał przy granitowym blacie 
kuchennego stołu ubrany w czarne kolarskie spodnie z lycry i 
bluzę. Może to dobry znak? Jeśli tata pojechał na codzienną 
przejażdżkę rowerową o piątej rano, to chyba nie jest za bardzo 
wściekły. 
Na stole kuchennym leżało niedzielne wydanie „Gońca 
Filadelfijskiego". Spencer pomyślała, że rodzice chcieli się 
czegoś dowiedzieć o wypadku Hanny, gdy dostrzegła swoją 
twarz na pierwszej stronie. Na fotografii miała czarny elegancki 
kostium i uśmiechała się prosto w obiektyw, pewna siebie. „Z 
drogi, kujony! — głosił nagłówek. — Nadchodzi Spencer 
Hastings!" 
Spencer poczuła kamień w żołądku. Zupełnie o tym zapomniała. 
Ta gazeta leżała teraz na stole w kuchni w każdym domu w 
Rosewood. 
 

Ze spiżarni wyłoniła się jakaś postać. Przerażona Spencer zrobiła 
krok w tył. Melissa wbiła w nią wzrok. Trzymała pudełko z 
płatkami śniadaniowymi. Ściskała je tak mocno, jakby chciała je 
zmiażdżyć. Miała zadrapanie na lewym policzku, opatrunek nad 
lewym okiem i żółtą szpitalną bransoletkę na nadgarstku. 
Różowy gips na prawym przedramieniu był oczywiście 
osobliwym prezentem od Spencer z zeszłej nocy. 
Spencer spuściła wzrok. Sama nie potrafiła określić, co dokładnie 
czuje, choć wiedziała, że nabroiła. Wczoraj Melissa dostała od A. 
SMS-a z kilkoma pierwszymi zdaniami tej pracy, którą Spencer 
jej ukradła. Spencer włamała się do domowego komputera, a 
potem oddała wypracowanie Melissy pod swoim imieniem i 
nazwiskiem. Pan McAdam, nauczyciel ekonomii, nominował tę 
pracę do Złotej Orchidei, najważniejszej nagrody dla licealistów 
w całym kraju. Kiedy przekręt wyszedł na jaw, Spencer błagała 
Melissę o wybaczenie, ale ta straszliwie ją zwymyślała. Spencer 
na pewno nie zasłużyła na takie traktowanie. Kłótnia zakończyła 
się, gdy Spencer w ataku gniewu niechcący zrzuciła siostrę ze 
schodów. 
— Dziewczęta — pani Hastings postawiła na stole kubek z kawą 
i gestem przywołała córki — podjęliśmy z tatą ważne decyzje. 
Spencer już czuła pismo nosem. Na pewno mieli zamiar 
powiedzieć wszystkim, że popełniła plagiat. Nie dostanie się na 
uniwersytet. Będzie musiała pójść do szkoły handlowej. I 
skończy, pracując dla telezakupów, przyjmując wpłaty za 
przyrządy do ćwiczeń mięśni brzucha i fałszywe diamenty. A 
Melissie znowu się upiecze. Jej siostra nawet z szamba wyszłaby 
pachnąca różami. 
 

— Po pierwsze, nie chcemy, żebyście chodziły do doktor Evans. 
— Pani Hastings złożyła dłonie. — Narobiła więcej złego niż 
dobrego. Zrozumiano? 
Melissa przytaknęła, lecz Spencer nie mogła uwierzyć własnym 
uszom. Doktor Evans, terapeutka obu sióstr, była jedną z 
niewielu osób, które nie próbowały przypodobać się Melissie. 
Spencer już chciała zaprotestować, ale karcący wzrok rodziców 
kazał jej milczeć. 
— Okej — wymamrotała nieco bezradnie. 
— Po drugie, Spencer — pan Hastings postukał kciukiem w 
pierwszą stronę „Gońca", jakby chciał zmiażdżyć twarz Spencer 
na fotografii — nie powinnaś była kraść pracy Melissy. 
— Wiem — rzuciła w odpowiedzi Spencer, spuszczając oczy, by 
nie napotkać wzroku siostry. 
— Ale po długim namyśle zdecydowaliśmy nie upubliczniać tego 
odkrycia. Nasza rodzina miała ostatnio dość problemów. 
Spencer, nie zrezygnujesz z udziału w konkursie. Nikomu o tym 
nie powiemy. 
— Co? — Melissa z hukiem postawiła swój kubek na stole. 
— Tak zdecydowaliśmy — powiedziała tonem nieznoszą-cym 
sprzeciwu pani Hastings i wytarła kącik ust serwetką. — I 
oczekujemy, że Spencer zwycięży. 
— Zwycięży? — powtórzyła Spencer, zaszokowana. 
— Chcecie ją n agro d zić ?  — wrzasnęła Melissa. 
— Do ś ć te go  — pan Hastings mówił tonem, którego 
zazwyczaj używał, gdy praktykanci z jego kancelarii ośmielali 
się dzwonić do niego do domu. 
— Po trzecie — oświadczyła pani Hastings — zaczniecie 
spędzać z sobą więcej czasu. 
 

Mama wyciągnęła z kieszeni swetra dwie fotografie. Pierwsza 
przedstawiała Spencer i Melissę w wieku czterech i dziewięciu 
lat, leżące w hamaku na plaży obok domku ich babci, położonego 
w Stone Harbor, w New Jersey. Druga została zrobiona w tym 
samym domku kilka lat później. Melissa była ubrana w czapkę i 
pelerynę czarnoksiężnika, a Spencer w bikini z falbankami w 
paski i gwiazdki. Na nogach miała czarne buty motocyklowe, 
które nosiła jeszcze wtedy, gdy z nich wyrosła i cisnęły ją tak, że 
krew przestawała krążyć w jej stopach. Siostry wykonywały 
pokaz magii dla rodziców. Melissa była magikiem, a Spencer jej 
asystentką. 
- Znalazłam je rano. - Pani Hastings podała zdjęcia Melissie, 
która rzuciła na nie okiem i szybko oddała. -Kiedyś tak bardzo się 
przyjaźniłyście. Zawsze rozmawiałyście, kiedy jechaliśmy 
samochodem. Nie rozstawałyście się. 
- Mamo, to było dziesięć lat temu - powiedziała znużonym 
głosem Melissa. 
Pani Hastings wpatrywała się w zdjęcie przedstawiające Spencer 
i Melissę w hamaku. 
- Uwielbiałyście jeździć do domku na plaży babci. 
Przyjaźniłyście się wtedy. Dlatego dziś pojedziemy do Stone 
Harbor. Babci nie ma, ale mamy klucze. Spakujcie się. 
Rodzice Spencer kiwali głowami z wyrazem nadziei na twarzach. 
- To głupie - powiedziały jednocześnie Spencer i Melissa. 
Spencer wbiła wzrok w siostrę, która ośmieliła się pomyśleć to 
samo co ona. Pani Hastings położyła zdjęcie na stole i zaniosła 
kubek do zlewu. 
- Będzie tak, jak powiedziałam. 
 
 

Melissa wstała od stołu, wykrzywiając nadgarstek. Spojrzała na 
Spencer i na chwilę w jej oczach pojawiło się współczucie. 
Spencer posłała jej słaby uśmiech. Może złość na rodziców i ich 
głupi plan na moment je zjednoczyła. Może Melissa zdoła 
wybaczyć Spencer, że ukradła jej pracę i zrzuciła ją ze schodów. 
W zamian Spencer puściłaby w niepamięć słowa siostry, że 
rodzice jej nie kochają. 
Spencer spojrzała na zdjęcie i przypomniała sobie pokazy magii, 
jakie urządzały z siostrą. Kiedy oddaliły się od siebie, Spencer 
myślała czasem, że jeśli wypowie jedno ze starych zaklęć 
Melissy, to znowu się zaprzyjaźnią. Gdyby to było takie proste. 
Kiedy podniosła wzrok, jej siostra miała już zupełnie inny wyraz 
twarzy. Zmrużyła oczy i odwróciła się. 
- Suka - rzuciła przez ramię i ruszyła w stronę holu. Spencer 
zacisnęła pięści, bo znowu poczuła falę gniewu. Żeby się 
ponownie zaprzyjaźniły, trzeba by czegoś więcej niż magii. 
Potrzebny byłby cud. 

3 
A WIĘC TAK WYGLĄDA AMERYKAŃSKI GOTYK 
W niedzielę późnym popołudniem Emily Fields szła za starszą 
panią poruszającą się z balkonikiem po ruchomym podeście na 
lotnisku w Des Moines. Ciągnęła za sobą podartą torbę na sprzęt 
do pływania, która teraz zawierała cały jej dobytek: ubrania, buty, 
dwie maskotki w kształcie sumów, pamiętnik, iPoda i kilka 
pieczołowicie złożonych liścików od Alison DiLaurentis, z 
którymi nie potrafiła się rozstać. Gdy samolot przelatywał nad 
Chicago, zdała sobie sprawę, że zapomniała o bieliźnie. To 
dlatego, że pakowała się rano w szaleńczym pośpiechu. Spała 
tylko trzy godziny, ciągle w szoku po tym, jak zobaczyła ciało 
Hanny wzlatujące w powietrze i spadające na ziemię po 
uderzeniu przez duży samochód. Emily weszła do głównego 
terminalu i ruszyła w kierunku pierwszej łazienki, jaką zobaczy-
ła. Przecisnęła się obok grubej kobiety w za ciasnych dżinsach. 
Zamglonym wzrokiem gapiła się w swoje odbicie 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

w lustrze nad umywalką. Rodzice spełnili groźbę. Naprawdę 
wysłali ją tutaj, do Addams w stanie Iowa, żeby zamieszkała z 
ciotką Helenę i wujkiem Allenem. To wszystko dlatego, że cała 
szkoła za pośrednictwem A. dowiedziała się, że Emily jest 
lesbijką. A potem jej mama przyłapała ją, jak w czasie przyjęcia 
urodzinowego Mony Vanderwaal całuje się z Mayą St. Germain, 
dziewczyną, w której się zakochała. Emily wiedziała, co ją czeka. 
Obiecała, że weźmie udział w terapii zmieniającej orientację 
seksualną w organizacji o nazwie Wierzchołki Drzew, żeby 
wyzbyć się swoich uczuć do Mai. W przeciwnym razie mogła 
pożegnać się z Rosewood. Kiedy jednak odkryła, że nawet 
Becka, tera-peutka z Wierzchołków Drzew, nie potrafi oprzeć się 
swojemu pożądaniu, postanowiła się nie zmieniać. 
Lotnisko w Des Moines było małe, a w głównym holu 
znajdowało się tylko kilka restauracji, księgarnia i sklep 
sprzedający kolorowe torby Very Bradley. Kiedy Emily dotarła 
do sali odbioru bagażu, rozejrzała się niepewnie. O wujku i cioci 
wiedziała tylko tyle, że są niesamowicie rygorystyczni. Bronili 
swoich dzieci przed wszystkim, co mogłoby grozić 
jakimikolwiek seksualnymi skojarzeniami. Uważali, że nawet 
niektóre potrawy mogą się źle kojarzyć. Instynktownie szukała 
wzrokiem pociągłej, poważnej twarzy farmera i jego zgorzkniałej 
żony o pospolitej urodzie, obojga podobnych do postaci z obrazu 
Granta Wooda Amerykański gotyk, który wisiał na ścianie 
niedaleko pasa transmisyjnego. 
— Emily. 
Odwróciła się. Helenę i Allen Weaver stali oparci o automat do 
sprzedaży biletów, trzymając dłonie na biodrach. Ogromny 
brzuch Allena podkreślała koszulka polo 
 

wpuszczona w spodnie. Helenę miała krótkie włosy ufar-bowane 
na popielaty kolor. Nie uśmiechali się do niej. 
— Musisz odebrać bagaż? — zapytał Allen szorstko. 
— Ym, nie — odparła grzecznie Emily i zastanawiała się, czy 
powinna ich uścisnąć. Zazwyczaj wujkowie i ciocie cieszyli się 
na widok siostrzenic. Tymczasem Allen i Helenę wyglądali na 
poirytowanych. 
— No to w drogę — zakomenderowała Helenę. — Przed nami 
dwie godziny drogi do Addams. 
Wsiedli do starego kombi z karoserią inkrustowaną drewnianymi 
wstawkami. W środku pachniało leśnym odświeżaczem 
powietrza. Ten zapach zawsze kojarzył się Emily z długimi 
podróżami samochodem z wiecznie marudzącymi dziadkami. 
Allen jechał o trzydzieści kilometrów na godzinę wolniej, niż 
pozwalały na to przepisy. Wyprzedziła ich nawet jakaś staruszka 
przyklejona do kierownicy. Ani jedno, ani drugie nie 
wypowiedziało w czasie drogi nawet słowa. Było tak cicho, że 
Emily słyszała, jak jej serce pęka na milion kawałeczków. 
— Tutaj jest ślicznie — skomentowała na głos, wskazując dłonią 
na otaczający ją krajobraz, płaski jak kuchenny stół. Nigdy nie 
widziała takiego pustkowia. Nie było się nawet gdzie zatrzymać 
na przerwę w podróży. Allan chrząknął cicho. Helenę jeszcze 
mocniej zacisnęła usta. Gdyby zrobiła to jeszcze bardziej 
zdecydowanie, pewnie by je połknęła. 
Telefon komórkowy, który Emily trzymała w kieszeni kurtki, 
wydawał jej się ostatnim łącznikiem ze światem cywilizacji. 
Wyciągnęła go i spojrzała na ekran. Żadnych nowych 
wiadomości, nawet od Mai. Przed wyjazdem wysłała wiadomość 
Arii, pytając, co z Hanną, ale Aria nie odpowiedziała. Ostatnia 
wiadomość, jaką dostała, przyszła 
 

od A.: „Za dużo wiedziała". Czy naprawdę wypadek był sprawką 
A.? Czy to prawda, co Aria powiedziała jej tuż przed 
pojawieniem się czarnego samochodu, że to Spencer zabiła Ali? 
W oczach Emily pojawiły się łzy. Właśnie teraz powinna być w 
Rosewood. 
Nagle Allen skręcił gwałtownie w prawo na wyboistą, pokrytą 
kurzem drogę. Samochód telepał się na nierównej powierzchni. 
Przejechali kilka bram i minęli parę domów, które wyglądały tak, 
jakby zaraz miały się rozpaść. Wzdłuż drogi biegały psy i z furią 
obszczekiwały samochód. Wreszcie skręcili w kolejną zakurzoną 
drogę i podjechali pod jakąś bramę. Helenę wysiadła, otworzyła 
kłódkę i Allen wjechał na podwórze. Przed nimi stał dwupiętro-
wy dom pokryty białymi panelami. Był wyjątkowo prosty i 
skromny. Przypominał jej domy amiszów w Lancaster w stanie 
Pensylwania, gdzie czasem jej rodzice zatrzymywali się, żeby 
kupić placki z melasy. 
— Jesteśmy na miejscu — oznajmiła beznamiętnie Helenę. 
— Pięknie — szepnęła Emily, wysiadając z samochodu. Dom 
Weaverów, podobnie jak inne domy, które mijali, 
otoczony był zwykłą metalową siatką. Wokół chodziły psy, kury, 
kaczki i kozy. Koziołek, przywiązany do bramy łańcuchem, 
odważnie podszedł do Emily i dotknął ją brudnymi rogami. 
Emily wrzasnęła. 
Helenę spojrzała na nią z pogardą. 
— Nie krzycz tak. Straszysz kury. 
Pięknie. Kury były ważniejsze od niej. Wskazała na koziołka. 
— Czemu jest przywiązany? 
— Przywiązana — poprawiła ją Helenę. — Zle się zachowywała. 
 

Emily nerwowo zagryzła wargi, kiedy Helenę zaprowadziła ją do 
kuchni, w której nie zmieniono niczego od lat pięćdziesiątych. 
Emily natychmiast zatęskniła za pomalowaną na wiśniowo 
kuchnią w jej domu, gdzie stała kolekcja ceramicznych 
kogutków, przez cały rok wisiały świąteczne ściereczki, a na 
lodówce były przypięte magnesami miniaturki pomników z 
Filadelfii. Lodówka Helenę nie była niczym ozdobiona i 
śmierdziała jak gnijące warzywa. Kiedy weszli do małego salonu, 
Helenę wskazała palcem dziewczynę w wieku Emily, siedzącą w 
fotelu koloru wymiocin i czytającą wiktoriańską powieść Jane 
Eyre. 
— Pamiętasz Abby? 
Kuzynka Emily miała na sobie sweter za kolana w jasnym 
kolorze khaki i sfatygowaną haftowaną bluzkę. Była bez 
makijażu, nosiła włosy spięte w kucyk. Emily, ubrana w T-shirt z 
napisem KOCHAJ ZWIERZĘTA, PRZYTUL PŁYWAKA, w 
podartych dżinsach Abercrombie, z brązującym podkładem na 
twarzy i ustami pomalowanymi wiśniowym błyszczykiem, 
poczuła się jak dziwka. 
— Cześć, Emily — przywitała ją Abby z udawanym roz-
radowaniem. — Abby była tak miła, że zgodziła się dzielić z tobą 
pokój — oświadczyła Helenę. — Jest na górze. Pokażę ci. 
Na pierwszym piętrze były cztery sypialnie. Pierwsza należała do 
Helenę i Allena, druga do Johna i Matta, siedemnastoletnich 
bliźniaków. 
— Tu śpią Sarah, Elizabeth i mała Karen — Helenę pokazała na 
pokój, który Emily wzięła za schowek na miotły. 
Emily westchnęła. Nie wiedziała, że ma tyle kuzynek. 
— Ile mają lat? 
— Karen ma sześć miesięcy, Sarah dwa lata, a Elizabeth cztery. 
Teraz są u babci. 

Emily próbowała powstrzymać uśmiech. Mieli sporo dzieci jak 
na ludzi, którzy unikają seksu. 
Helenę zaprowadziła Emily do prawie pustego pokoju i wskazała 
jej wąskie łóżko. Abby usiadła na swoim łóżku, składając dłonie 
na kolanach. Emily nie mogła uwierzyć, że ktoś w ogóle tu 
mieszka. W pokoju były tylko te dwa łóżka i niewielka komoda. 
Na podłodze leżał mały okrągły dywan, na półce stało kilka 
książek. W domu Emily jej pokój był wylepiony plakatami i 
zdjęciami, a na biurku stały buteleczki z perfumami, leżały 
wycinki z gazet, płyty kompaktowe i książki. Przypomniało jej 
się, że kiedy ostatni raz tu była, Abby powiedziała jej, że chce zo-
stać zakonnicą, więc pewnie tak skromnie urządzony pokój 
stanowił część przygotowania do tej roli. Emily spojrzała przez 
olbrzymie okno na wielkie pole Weaverów, stajnię i magazyn. Jej 
dwaj starsi kuzyni John i Matt wynosili ze stajni snopki siana i 
układali na przyczepie auta. Horyzont był zupełnie pusty. 
— Jak daleko macie do szkoły? — zapytała Emily. Twarz Abby 
się rozświetliła. 
— Mama ci nie powiedziała? Uczymy się w domu. 
— Och... 
Emily poczuła, jak powoli ucieka z niej wola życia. 
— Jutro dam ci rozkład zajęć. - Helenę rzuciła niedbale kilka 
ręczników na łóżko Emily. - Będziesz musiała zaliczyć kilka 
testów, żebym wiedziała, na jakim jesteś poziomie. 
— Chodzę do trzeciej klasy liceum — powiedziała Emily. — I na 
kilka poszerzonych kursów. 
— Zobaczymy, jak zdasz moje testy. — Helenę przewierciła ją 
twardym spojrzeniem. 
Abby wstała z łóżka i zniknęla w korytarzu. Emily gapiła się z 
desperacja w okno. Jeśli w ciągu następnych 

pięciu sekund zobaczę przelatującego ptaka, za tydzień wrócę do 
Rosewood". Kiedy zobaczyła malutkiego wróbla, który 
przefrunął z trzepotem skrzydeł, przypomniała sobie, że 
postanowiła nie bawić się już w takie wróżby. Wydarzenia kilku 
ostatnich miesięcy — odnalezienie przez robotników ciała Ali, 
samobójstwo Toby'ego, A.... i cała reszta — pozbawiły ją wiary, 
że wszystko ma jakiś cel i przyczynę. 
Jej telefon zabrzęczał. Emily wyciągnęła go i odczytała 
wiadomość od Mai: „Dotarłaś do Iowa? Proszę, zadzwoń". 
„Na pomoc" — zaczęła pisać Emily, kiedy Helenę wyrwała jej 
telefon z dłoni. 
— W tym domu nie wolno mieć komórki. — Helenę wyłączyła 
telefon Emily. 
— Ale... — Emily próbowała protestować. — A jak będę chciała 
zadzwonić do rodziców? 
— Ja to zrobię za ciebie — powiedziała śpiewnie Helenę. 
Zbliżyła twarz do twarzy Emily. — Twoja mama powiedziała mi 
o tobie to i owo. Nie wiem, jak żyje się w Rosewood, ale tutaj to 
ja ustalam zasady. Zrozumiano? 
Emily przeszył nagły dreszcz. Helenę strasznie pluła podczas 
mówienia i Emily poczuła, że ma wilgotny policzek. 
— Tak — odparła drżącym głosem. 
— Świetnie — Helenę wyszła na korytarz i wrzuciła telefon do 
wielkiego pustego słoja na drewnianym stoliku. — Tu będzie 
bezpieczny. 
Na słoju widniał napis: KARY ZA PRZEKLINANIE. Ale w 
środku leżał tylko telefon Emily. Wyglądał tak samotnie, lecz 
Emily nie ośmieliła się otworzyć pokrywki. Pewnie Helenę 
podłączyła do niego alarm. Wróciła do sypialni i rzuciła się na 
swoje łóżko. Poczuła, że pod 
 

materacem przebiega metalowa rurka, a poduszka przypomina 
kostkę cementu. Kiedy niebo nad Iowa zmieniało kolor z 
rdzawego na fioletowy, a potem na granatowy i czarny, Emily 
czuła na policzkach gorące strumienie łez. Jeśli to był pierwszy 
dzień z reszty jej życia, to wolała umrzeć. 
Kilka godzin później skrzypiące drzwi do jej sypialni otworzyły 
się powoli. Na podłodze pojawił się długi cień. Emily usiadła na 
łóżku z bijącym sercem. Przypomniała sobie ostatnią wiadomość 
od A. „Wiedziała za dużo". Zobaczyła w myślach ciało Hanny 
uderzające o beton. 
Do pokoju weszła Abby. Włączyła małą lampkę nocną i położyła 
się na podłodze obok łóżka. Emily zagryzła policzek i udawała, 
że niczego nie widzi. Tak się modlą w Iowa? 
Po chwili Abby usiadła na łóżku z jakimś materiałem kłębiącym 
się w dłoniach. Zdjęła przez głowę sweter khaki, rozpięła stanik, 
ubrała dżinsową minispódniczkę i obcisłą, czerwoną bluzkę. 
Sięgnęła pod łóżko i wyciągnęła różowo-białą kosmetyczkę. 
Pomalowała tuszem rzęsy i położyła na ustach błyszczyk. 
Wreszcie rozsupłała kucyk, schyliła się i dłońmi zmierzwiła 
włosy tak, że kiedy podniosła głowę, dziką burzą okalały jej 
twarz. 
Abby spojrzała Emily prosto w oczy. Uśmiechnęła się szeroko, 
jakby chciała powiedzieć: „Zamknij usta, bo ci mucha wleci". 
— Idziesz z nami, prawda? 
— D-dokąd? — wyjąkała Emily, kiedy wreszcie wrócił jej głos. 
— Zobaczysz - Abby podeszła do Emily i chwyciła ją za rękę. - 
Emily Fields, właśnie zaczęła się twoja pierwsza noc w Iowa. 

4 
JEŚLI W COŚ WIERZYSZ, TO W KOŃCU STAJE SIĘ 
PRAWDĄ 
Kiedy Hanna Marin otworzyła oczy, stała samotnie w długim 
białym tunelu. Za sobą miała tylko ciemność, a przed sobą jasne 
światło. Czuła się wspaniale - nie była napchana chrupkami 
serowymi, nie miała przesuszonej skóry i włosów w nieładzie, 
nie czuła się niewyspana ani zestresowana brylowaniem w 
towarzystwie. Właściwie nie pamiętała, kiedy miała tak 
doskonałe samopoczucie. 
Wiedziała, że to nie jest zwykły sen, tylko coś znacznie 
ważniejszego. Wtem przed jej oczami zamigotało jakieś 
światełko, jakby pojedynczy piksel na ekranie. A potem drugie. I 
następne. Wokół wyłaniał się jakiś obraz, jak na zdjęciu 
ściąganym z internetu. 
Siedziała z trzema przyjaciółkami na werandzie na tyłach domu 
Alison DiLaurentis. Spencer miała blond włosy o popielatym 
odcieniu związane w kucyk, Aria zaplotła swoje 
granatowoczarne włosy w warkoczyki. Emily 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

włożyła jasnoniebieski T-shirt i bokserki z napisem PŁYWAM 
W ROSEWOOD biegnącym przez pośladki. Hannę ogarnęło 
przerażenie, a kiedy spojrzała w lustro, zobaczyła w nim siebie z 
siódmej klasy. Miała aparat na zęby z zielonymi i różowymi 
gumkami oraz brązowe włosy związane w kucyk. Jej ramiona 
wyglądały jak wielkie kawały szynki, a blade nogi jak podłużne 
bochny chleba. Już nie czuła się tak wspaniale. 
— Dziewczyny? 
Hanna odwróciła się. Przyszła Ali. Stała przed nią i patrzyła na 
przyjaciółki, jakby spadły z księżyca. Kiedy Ali podeszła bliżej, 
Hanna poczuła zapach miętowej gumy do żucia i perfum Blue 
Ralpha Laurena. Ali założyła fioletowe japonki Pumy. Hanna 
zupełnie o nich zapomniała. Spojrzała na stopy Ali. Drugi palec 
miała tak długi, że potrafiła założyć go za pierwszy. Twierdziła, 
że to wróży piękną przyszłość. Hanna chciała, żeby Ali zrobiła to 
teraz. Chciała, żeby Ali stała się taka jak dawniej, taka, jaką 
Hanna pragnęła zapamiętać. Spencer wstała. 
— Czemu mama cię ochrzaniła? 
- Rozrabiałaś bez nas? - zawołała Aria. - I czemu się przebrałaś? 
Tamta bluzka była taka śliczna. 
- Powinnyśmy sobie... pójść? - zapytała z przestrachem Emily. 
Hanna pamiętała dokładnie ten dzień. Na dłoni miała napisaną 
ściągę na końcowy egzamin z historii. Sięgnęła do płóciennej 
torby i dotknęła krawędzi biretu, który miała włożyć następnego 
dnia, w czasie uroczystego zakończenia roku szkolnego. Właśnie 
zabrała go z szatni do domu. 
Ale przecież zakończenie roku wcale nie było najważniejszym 
wydarzeniem następnego dnia. 
 

- A l i  — powiedziała Hanna, wstając tak gwałtownie, że strąciła 
jedną ze świec zapachowych ze stołu. — Muszę z tobą pogadać. 
Ali zignorowała ją zupełnie, jakby Hanna nic nie powiedziała. 
— Mama się wkurzyła, bo... znowu wrzuciłam mój brudny strój 
do hokeja do kosza z jej ubraniami do delikatnego prania — 
oznajmiła Ali. 
— Wkurzyła się o co ś t a kie go ? - Emily spojrzała na nią z 
niedowierzaniem. 
— Ali  — Hanna pomachała jej dłonią przed oczami. — 
Wysłuchaj mnie. Przydarzy ci się coś strasznego. I musimy temu 
zapobiec! 
Ali rzuciła okiem na Hannę. Wzruszyła ramionami i pokręciła 
głową. Poprawiła na włosach opaskę w grochy i spojrzała na 
Emily. 
— Znasz moją mamę, Em. Jest bardziej pedantyczna niż 
Spencer! 
— Kogo obchodzi twoja mama? - pisnęła Hanna. Piekła ją skóra 
na całym ciele, jakby pogryzł ją rój os. 
— Zgadnijcie, gdzie odbędzie się nasze party — powiedziała 
Spencer. 
— Gdzie? — Ali oparła się na łokciach. 
— W domku Melissy! - wykrzyknęła Spencer. 
— Super! — ucieszyła się Ali. 
— Nie! — zakrzyknęła Hanna. 
Stanęła na środku stołu, żeby wreszcie ją zobaczyły. Była 
niewidzialna? Przecież wyglądała jak tłusta krowa. 
— Dziewczyny, to niemożliwe! Musimy zrobić imprezę gdzie 
indziej. Tam, gdzie będą ludzie i będzie bezpiecznie. 
 
 

Myśli goniły w jej głowie jedna za drugą. Może to świat 
zwariował, a ona naprawdę wróciła do siódmej klasy, na moment 
przed śmiercią Ali, z całą wiedzą na temat przyszłości. Miała 
okazję zmienić bieg rzeczy. Mogła zadzwonić na policję i 
powiedzieć o swoim okropnym przeczuciu, że coś złego 
przydarzy się jej przyjaciółce. Mogła otoczyć ogrodzeniem 
dziurę na podwórku DiLaurentisów. 
— Może nie powinnyśmy robić tej imprezy - rzuciła desperacko. 
- Może powinnyśmy ją przenieść na inny wieczór. 
W końcu Ali chwyciła Hannę za nadgarstek i ściągnęła ją ze 
stołu. 
— Przestań - wyszeptała. - Robisz z igły widły. 
- Z  i g ł y w i d ł y ?  - oburzyła się Hanna. - Ali, jutro u mr z e s z .  W 
czasie imprezy wyjdziesz z domku i... znikniesz. 
— Nie, Hanno, nic takiego się nie stanie. Hanna zamarła. Ali 
patrzyła jej prosto w oczy. 
— Nie? — wyrzuciła z siebie po chwili. 
Ali dotknęła dłoni Hanny, jakby chciała dodać jej otuchy. Tak 
ściskał jej dłoń tata, kiedy była chora. 
— Nie martw się - szepnęła Ali Hannie na ucho. - Jestem cała i 
zdrowa. 
Wydawało jej się, że Ali stoi tak blisko. Ze to naprawdę ona. 
Hanna zamrugała i otworzyła oczy, lecz nagle weranda zniknęła. 
Teraz leżała płasko na plecach w białym pokoju. Nad nią jarzyło 
się oślepiające, fluorescencyjne światło. Po lewej stronie słyszała 
pikanie i miarowy syk jakiejś maszyny, wdech i wydech. 
 

Ujrzała nad sobą niewyraźną postać. Była to dziewczyna o 
owalnej twarzy, jasnoniebieskich oczach i promiennym 
uśmiechu. Powoli uścisnęła dłoń Hanny próbującej zebrać myśli. 
Dziewczyna wyglądała jak... 
— Jestem cała i zdrowa — znowu usłyszała głos Ali i poczuła jej 
ciepły oddech na policzku. Westchnęła. Zacisnęła pięści. Chciała 
zatrzymać czas i swoją wizję, ale nagle wszystko zgasło. Zapadła 
cisza, nie było żadnego zapachu i nie czuła dotyku dłoni Ali. 
Zrobiło się zupełnie ciemno. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

5 
TO OZNACZA WOJNĘ 
Aria wyszła ze szpitala - stan Hanny nie uległ zmianie - w 
niedzielę po południu. Po nierównych schodach weszła do domu 
Ezry w Old Hollis. Miał mieszkanie na pierwszym piętrze 
budynku położonego zaledwie dwie przecznice dalej od domu, 
gdzie teraz Byron mieszkał z Meredith i gdzie Aria wciąż nie 
miała odwagi się wprowadzić. Spodziewała się, że nie zastanie 
Ezry, ale zostawiła mu list. Napisała, gdzie mieszka i że ma 
nadzieję, że uda im się porozmawiać. Kiedy próbowała wcisnąć 
list do otworu na listy w drzwiach, usłyszała za sobą skrzypienie. 
- Aria — Ezra pojawił się w korytarzu, ubrany w wyblakłe dżinsy 
i czerwony T-shirt. - Co tu robisz? 
— Ja tylko... 
Głos Arii kipiał od emocji kłębiących się w jej sercu. Podniosła 
list, trochę pomięty w trakcie prób wsadzenia go do otworu w 
drzwiach. 
 

— Chciałam ci to przekazać. Napisałam, żebyś do mnie 
zadzwonił. — Zrobiła ostrożny krok w jego stronę. Bała się go 
dotknąć. Pachniał dokładnie tak jak zeszłym razem, kremem do 
twarzy i whisky. — Myślałam, że cię nie ma — rzuciła. — 
Wszystko w porządku? 
— Hm, nie musiałem spędzić nocy w więzieniu, więc mi się 
upiekło — zaśmiał się Ezra, a potem zmarszczył czoło. - Ale... 
zwolniono mnie z pracy. Twój chłopak poinformował o 
wszystkim władze szkoły. Jako dowód pokazał nasze zdjęcia. 
Wszyscy chcieli uniknąć rozgłosu, więc jeśli nie wniesiesz 
oskarżenia, sprawa nie wyjdzie na jaw. — Założył kciuk za 
pętelkę paska u spodni. — Muszę wrócić jutro do szkoły i 
opróżnić biuro. Do końca roku będzie was uczył ktoś inny. 
Aria zakryła twarz dłońmi. 
— Tak mi przykro. 
Chwyciła Ezrę za rękę. Najpierw próbował jej się wyrwać, ale 
wreszcie poddał się i westchnął. Przyciągnął ją do siebie i 
pocałował, a Aria odwzajemniła jego pocałunek, jakby to był ich 
pierwszy raz. Ezra wsunął dłonie pod jej stanik. Aria zdarła z 
niego koszulę. Nie dbali o to, że stoją przed wejściem do budynku 
i gapi się na nich kilku studentów palących trawkę na ganku 
sąsiedniego domu. Aria całowała Ezrę w szyję, a on obejmował ją 
mocno w pasie. 
Dopiero kiedy usłyszeli policyjną syrenę, gwałtownie oderwali 
się od siebie. 
Aria schowała się za plecioną gęsto kratą osłaniającą ganek, Ezra, 
z czerwoną twarzą, kucnął obok. Auto policyjne powoli 
przejechało obok. Policjant rozmawiał przez telefon i nie zwrócił 
na nich najmniejszej uwagi. 
 

Kiedy Aria spojrzała na Ezrę, całe erotyczne napięcie między 
nimi gdzieś się ulotniło. 
— Chodźmy do środka — zaproponował Ezra i dopiął koszulę. 
Aria poszła za nim do mieszkania. Drzwi wejściowe nadal stały 
obok futryny, zdjęte z zawiasów przez policję zeszłej nocy. W 
środku jak zawsze pachniało kurzem i zapiekanką serową. 
— Mogę pomóc ci znaleźć nową pracę — zaproponowała Aria. - 
Może tata potrzebuje asystenta. Albo użyje swoich znajomości na 
uczelni. 
— Ario... 
Twarz Ezry wyrażała całkowitą kapitulację. Aria zauważyła 
wielkie kartonowe pudła. Wanna na środku salonu została 
opróżniona z książek. Z kominka zniknęły stopione do połowy 
niebieskie świece. A Berta, dmuchana lala ubrana jak francuska 
pokojówka, którą Ezra dostał w prezencie od przyjaciół, nie 
siedziała już na swoim miejscu przy kuchennym stole. Większość 
rzeczy została spakowana. Zostało tylko kilka mebli. Aria 
poczuła falę dojmującego chłodu. 
— Wyjeżdżasz. 
— Mam kuzyna w Providence - Ezra mamrotał pod nosem. - 
Pojadę do niego na jakiś czas. Muszę zebrać myśli. Może zapiszę 
się na kurs garncarstwa w szkole projektowania na Rhode Island. 
Albo zrobię coś równie szalonego. 
— Weź mnie z sobą - rzuciła natychmiast Aria. Podeszła do Ezry 
i pociągnęła go za koszulę. - Zawsze chciałam iść do tej szkoły. I 
tak miałam zamiar tam zdawać. Może przyjmą mnie wcześniej. 
— Spojrzała na Ezrę. — Zamierzam wprowadzić się do domu 
taty i Meredith, a to gorsze 
 

niż śmierć. Poza tym... z nikim nie było mi tak jak z tobą. I chyba 
z nikim mi tak nie będzie. 
Ezra przymknął oczy i kołysał dłońmi Arii w tę i z powrotem. 
— Spróbuj mnie odnaleźć za kilka lat. Ja też czuję się przy tobie 
wspaniale. Ale muszę stąd uciec. Oboje doskonale to wiemy. 
Aria puściła jego dłonie. Poczuła się, jakby ktoś otworzył jej 
klatkę piersiową i wyrwał serce. Jeszcze zeszłej nocy, zaledwie 
kilka godzin wcześniej, wszystko grało. A potem Sean i A. w 
jednej sekundzie zniszczyli jej życie. 
— Hej — Ezra zauważył łzy płynące po policzkach Arii. 
Przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. — Wszystko w 
porządku. — Sięgnął do jednego z pudeł i wyciągnął z niego 
figurkę Szekspira z kiwającą się główką. - To dla ciebie. 
Aria uśmiechnęła się lekko. 
— Naprawdę? 
Kiedy po raz pierwszy tu przyszła, po imprezie u Noela Kahna na 
początku września, Ezra powiedział jej, że to jedna z jego 
ulubionych pamiątek. 
Ezra przesunął palcem po policzku Arii, od brody do ucha. 
Poczuła ciarki na plecach. 
— Naprawdę — wyszeptał. 
Czuła na sobie jego wzrok, kiedy skierowała się w stronę drzwi. 
— Ario — zawołał, kiedy przechodziła ponad wielkim stosem 
książek telefonicznych, żeby wyjść na korytarz. 
Zatrzymała się, a w jej sercu zapalił się płomyk nadziei. Z twarzy 
Ezry promieniował mądry spokój. 
— Nie znam silniejszej dziewczyny od ciebie. Nie oglądaj się na 
innych. Nie stanie ci się krzywda. 
 
 

Ezra pochylił się nad pudłami i zaczął zaklejać je taśmą. Aria 
wyszła z mieszkania oniemiała, bo nie mogła pojąć, dlaczego 
nagle zaczął do niej mówić jak pedagog szkolny. Jakby chciał 
powiedzieć, że on jest odpowiedzialnym dorosłym, a ona 
dzieciakiem, który ma przed sobą całą przyszłość. 
A właśnie te go  nie chciała w tym momencie słyszeć. 
— Aria! Witaj! - zawołała Meredith. 
Stała na progu kuchni w fartuchu w biało-czarne paski — który 
Arii przypominał więzienny pasiak — a jej prawą dłoń zakrywała 
rękawica w kształcie krowy. Uśmiechała się jak rekin, który 
zamierza za chwilę połknąć płotkę. 
Aria wciągnęła ostatnią torbę, którą Sean zostawił na progu 
mieszkania Ezry zeszłej nocy. Wiedziała, że Meredith ma 
wyszukany gust. Była artystką i prowadziła zajęcia na uczelni w 
Hollis, gdzie pracował również Byron. Mimo to salon w jej domu 
wyglądał tak, jakby urządzał go psychopata. W rogu stał fotel 
dentystyczny wraz z tacą, na której leżały wszystkie narzędzia 
tortur. Całą ścianę Meredith wy tapetowała zdjęciami gałek 
ocznych. Swoje artystyczne ambicje realizowała, wypalając w 
drewnie różne napisy. Na kominku stał spory kawał drewna z 
hasłem: PIĘKNO JEST POWIERZCHOWNE, BRZYDO TA 
PRZESZYWA NA WSKROŚ. Na stole w kuchni leżała cerata z 
wizerunkiem złej wiedźmy z Czarnoksiężnika z krainy Oz. W 
rogu zauważyła szopa pracza i wrzasnęła. 
— Spokojnie, spokojnie — powiedziała szybko Meredith. — 
Wypchany. Kupiłam go w Filadelfii. 
 

Aria zmarszczyła nos. Ten dom mógł konkurować z Muzeum 
Medycznym w Filadelfii, gdzie znajdowały się rozmaite 
osobliwości. Jej brat uwielbiał zwiedzać je niemal tak bardzo jak 
muzea erotyki w Europie. 
— Aria! 
Zza rogu wyszedł Byron, wycierając dłonie o spodnie. Aria 
zauważyła, że ma na sobie ciemne dżinsy z pas kie m oraz 
miękki, popielaty sweter. Pewnie jego dawny strój składający się 
z poplamionego i przepoconego T-shirtu oraz zmiętych bokserek 
nie podobał się Meredith. 
-Witaj! 
Aria chrząknęła i podniosła swój tobołek. W powietrzu poczuła 
zapach palącego się drewna i owsianki instant. Podejrzliwie 
spojrzała na rondel stojący na piecu. Może Meredith gotowała 
owsiankę tak jak zła guwernantka z powieści Dickensa. 
— Pokażę ci twój pokój — Byron wziął Arię za rękę. 
Poprowadził ją korytarzem do wielkiego kwadratowego 
pomieszczenia, w którym stało kilka drewnianych kloców, 
żelazne pręty do wypalania napisów, olbrzymia piła i przyrządy 
do spawania. To było pewnie studio Meredith albo pokój, w 
którym wykańczała swoje ofiary. 
— Tędy — powiedział Byron. 
Poprowadził ją do rogu studia, oddzielonego od reszty 
pomieszczenia zasłoną w kwiaty. Kiedy odsunął kurtynę, zapiał: 
— Ta-daam! 
Na przestrzeni nieco większej niż kabina prysznicowa stało duże 
łóżko i komoda, w której brakowało trzech szuflad. Byron 
wcześniej wniósł walizki Arii, ale z braku miejsca na podłodze 
ułożył je na łóżku. U wezgłowia 
 

leżała pożółkła poduszka, na parapecie stał malutki, przenośny 
telewizor z naklejonym starym i wypłowiałym napisem: 
OSZCZĘDŹ KONIA, DOSIĄDŹ SPAWARKI. Aria spojrzała z 
goryczą na Byrona. 
— Mam spać w studiu Meredith? 
— W nocy nie pracuje - odparł szybko Byron. — Poza tym masz 
swój telewizor i kominek! — Wskazał na paskudną konstrukcję, 
która zakrywała połowę przeciwległej ściany. 
Większość domów w Old Hollis miała kominek, bo centralne 
ogrzewanie zazwyczaj nie działało. 
— W nocy jest tu bardzo przytulnie! 
— Tato, nie mam pojęcia, jak się rozpala ogień w kominku. — 
Aria zauważyła armię karaluchów przemierzającą sufit. - Jezu! - 
wrzasnęła, pokazując na nie i chowając się za Byronem. 
— Nie są prawdziwe — uspokoił ją Byron. — Meredith je 
namalowała. Urządziła to miejsce w artystycznym stylu. 
Aria czuła się tak, jakby zaraz miała dostać ataku paniki. 
— Mnie się wydają zupełnie prawdziwe! Byron wyglądał na 
szczerze zdumionego. 
— Myślałem, że ci się tu spodoba. Zrobiliśmy co w naszej mocy 
w tak krótkim czasie. 
Aria zamknęła oczy. Zatęskniła do małego mieszkania Ezry, z 
wanną pełną książek i zasłonką z nadrukiem mapy 
nowojorskiego metra w kabinie prysznicowej. Bez karaluchów 
— ani żywych, ani namalowanych. 
— Kochanie — z kuchni dobiegł głos Meredith. — Kolacja 
gotowa. 
 

Byron posłał Arii kurtuazyjny uśmiech i poszedł do kuchni. Aria 
uznała, że powinna pójść za nim. W kuchni Meredith rozstawiała 
płaskie talerze, a na nich miseczki. Na szczęście na kolację nie 
ugotowała niczego obrzydliwego tylko zwykły rosół. 
— To lekkostrawne — powiedziała. 
— Ostatnio Meredith miała problemy z żołądkiem — wyjaśnił 
Byron. 
Aria spojrzała w okno i uśmiechnęła się. Może szczęście jej 
dopisze i Meredith zachoruje na dżumę. 
— Ma niewiele soli. — Meredith klepnęła Byrona w ramię. — 
Tobie też dobrze zrobi. 
Aria spojrzała na ojca z niedowierzaniem. Kiedyś Byron solił 
osobno każdy kęs. 
— Od kiedy ograniczasz sól? 
— Mam wysokie ciśnienie — powiedział Byron i pokazał na 
swoje serce. 
Aria zmarszczyła nos. 
— Wcale nie. 
— Owszem. — Byron rozłożył serwetkę na kolanach. — Od 
jakiegoś czasu. 
— Ale... do tej pory soliłeś, ile chciałeś. 
— Jestem tyranem. — Meredith odsunęła krzesło i usiadła przy 
stole. Usadziła Arię przed rysunkiem na ceracie 
przedstawiającym wiedźmę. Aria zakryła talerzem zieloną twarz 
wiedźmy. — Trzymam go na diecie — kontynuowała. — Każę 
mu też jeść witaminy. 
Aria z przerażeniem pomyślała, że Meredith już zachowuje się 
jak żona Byrona, choć mieszka z nim dopiero od miesiąca. 
Meredith wskazała na kolana Arii. 
— Co tam masz? 
 

Aria spojrzała w dół i zdała sobie sprawę, że nadal trzyma figurkę 
Szekspira od Ezry. 
— Och, to tylko... prezent od przyjaciela. 
— Pewnie od kogoś, kto lubi literatu r ę.  — Meredith 
wyciągnęła dłoń i uderzyła lekko główkę Szekspira, która zaczęła 
się kołysać w górę i w dół. W jej oku pojawił się błysk. 
Aria zamarła. Czy to możliwe, żeby Meredith wiedziała coś na 
temat Ezry? Spojrzała na Byrona. Ojciec jak gdyby nigdy nic jadł 
rosół. Nie czytał przy stole, choć w domu robił to namiętnie. 
Naprawdę był tak nieszczęśliwy z rodziną? Naprawdę tak mu się 
podobały namalowane na suficie karaluchy i wypchane 
zwierzęta? Wolał je od domu z cudowną i kochającą go żoną? 
Niby czemu wydaje mu się, że Aria będzie spokojnie na to 
patrzeć. 
— Och, Meredith ma dla ciebie niespodziankę — ożywił się 
Byron. — W każdym semestrze uczy za darmo w Hollis. Jak 
chcesz, to możesz zapisać się na jej zajęcia w tym semestrze. 
— Zgadza się — Meredith podała Arii broszurę z wszystkimi 
zajęciami dla amatorów, które oferował uniwersytet w Hollis. — 
Może chcesz wziąć udział w moim kursie? 
Aria zagryzła policzek. Prędzej by pogryzła i połknęła szklankę, 
niż zgodziła się spędzać z Meredith więcej czasu niż to 
konieczne. 
— No dalej, wybierz jakiś kurs — namawiał Byron. — Przecież 
chcesz. 
Więc to tak? Chcieli ją do tego zmusić? Aria otworzyła 
książeczkę. Może wybierze kurs o kinematografii niemieckiej 
albo mikrobiologii, albo zajęcia z psychoterapii dla porzuconych 
dzieci z dysfunkcyjnych rodzin. Nagle coś 
 

przykuło jej uwagę. „Sztuka mimowolna: stwórz wyjątkowe 
dzieło sztuki, jakie dyktuje ci dusza, jej potrzeby i tęsknoty. 
Rzeźbiąc i kształcąc zmysł dotyku, uczestnicy kursu uczą się 
polegać mniej na wzroku, a bardziej na swoim wewnętrznym ja". 
Aria znalazła między stronami broszury ołówek z logo wydziału 
geologii i napisem: SKAŁA TEŻ CZŁOWIEK! Zakreśliła opis 
warsztatów „sztuki mimowolnej". Przypomniały jej się zajęcia 
jogi na Islandii, kiedy zamiast się rozciągać, uczniowie tańczyli z 
zasłoniętymi oczami i naśladowali orły. Teraz na pewno 
potrzebowała rozrywki. Poza tym akurat tych zajęć nie 
prowadziła Meredith. I dlatego były idealne dla Arii. 
Byron wstał od stołu i poszedł do malutkiej łazienki. Kiedy 
włączył się tam wentylator, Meredith odłożyła widelec i wbiła 
wzrok w Arię. 
— Wiem, co sobie myślisz — powiedziała spokojnie, pocierając 
kciukiem wytatuowaną na nadgarstku pajęczą sieć. — Uważasz, 
że to skandal, że twój ojciec jest ze mną. Lepiej zacznij się do 
tego przyzwyczajać. Jak tylko Byron dostanie rozwód, 
weźmiemy ślub. 
Aria przypadkowo połknęła niepogryziony kawałek makaronu. 
Zaczęła kaszleć i zapluła bulionem cały stół. Meredith odsunęła 
się od stołu z otwartymi szeroko oczami. 
— Coś ci nie smakowało? — zapytała słodkim, fałszywym 
tonem. 
Aria odwróciła wzrok. Paliło ją w gardle. Owszem, coś było jej 
nie w smak, ale w żadnym razie nie była to zupa wiedźmy z Oz. 
 
 
 
 
 

6 
EMILY - MIŁA, NIEWINNA DZIEWCZYNA ZE 
ŚRODKOWEGO ZACHODU 
— Chodź! — Abby popędzała Emily, ciągnąc ją przez podwórze. 
Słońce zachodziło za horyzontem i z zakamarków wychodziły 
wielkie robaki o długich odnóżach, żeby oddawać się 
wieczornym rozrywkom. Rozrywki zapragnęli również Abby, 
Emily oraz Matt i John, dwaj kuzyni Emily. 
Cała czwórka stanęła na poboczu drogi. John i Matt zamienili 
białe T-shirty i robocze spodnie na koszulki ze sloganami o piwie 
i obszerne, workowate dżinsy. Abby obciągnęła obcisłą bluzkę i 
w lusterku sprawdziła, czy nie musi poprawić makijażu. Emily, 
ubrana w te same dżinsy i T-shirt, w których przyjechała z 
lotniska, czuła się jak uboga krewna. Czyli dokładnie tak, jak 
zawsze czuła się w Rosewood. 
Spojrzała przez ramię na dom. Wszystkie światła zgaszono, ale 
psy biegały wściekle wokół budynku, a niegrzeczna 
 

koza nadal stała obok furtki. Dzwonek zawieszony na jej szyi 
wydawał dźwięk przy każdym poruszeniu. To cud, że Helenę i 
Allen nie zawiesili dzwoneczków na szyjach swoich dzieci. 
— To na pewno dobry pomysł? — zapytała głośno. 
— Wszystko gra — uspokoiła ją Abby. W jej uszach kołysały się 
kolczyki w kształcie kół. — Rodzice chodzą spać o ósmej, jak w 
zegarku. Tak to jest, jak się wstaje o czwartej. 
— Od wielu miesięcy uciekamy wieczorami i nigdy nas nie 
przyłapali — dodał Matt. 
Na horyzoncie pojawił się srebrny pick-up. Ciągnęła się za nim 
chmura kurzu. Auto podjechało do nich powoli i zatrzymało się. 
Ze środka dochodziła hiphopowa muzyka, której Emily nie 
potrafiła rozpoznać, oraz zapach mentolowych papierosów. 
Ciemnowłosy chłopak, klon Noela Kahna, pomachał do kuzynów 
Emily, a potem się do niej uśmiechnął. 
— Więc to... ta wasza kuzynka, co? 
— Tak — odparła Abby. — Z Pensylwanii. Emily, to Dyson. 
— Wsiadajcie — Dyson poklepał siedzenie. 
Abby i Emily usiadły z przodu, a John i Matt zajęli miejsce na 
pace. Kiedy odjeżdżali, Emily spojrzała jeszcze raz na znikający 
w oddali dom. 
— Co cię sprowadza do tego ekskluzywnego kurortu? — Dyson 
zmienił biegi. 
Emily rzuciła okiem na Abby. 
— Rodzice mnie tu przysłali. 
— Odesłali cię z domu? 
 
 
 
 

— Dokładnie - wtrąciła się Abby. - Słyszałam, że niezły z ciebie 
numer. — Spojrzała na Dysona. - Emily żyje na krawędzi. 
Emily zdusiła śmiech. Jedyne szaleństwo, na jakie się zdobyła w 
życiu, to podjadanie ukradkiem ciastek. Ciekawiło ją, czy kuzyni 
wiedzą, dlaczego została tu zesłana. Pewnie nie. Za słowo 
„lesbijka" pewnie trzeba było zapłacić grzywnę do słoika. 
Po kilku minutach podjechali wyboistą ścieżką przed 
pomarańczowy magazyn i zaparkowali na trawie obok auta z 
naklejonym z tyłu napisem: MAM NIEZŁE ZDERZAKI. Z 
czerwonego pick-upa wysiedli dwaj bladzi chłopcy i przywitali 
się z kilkoma postawnymi chłopakami o białych włosach, którzy 
wyłonili się z czarnego dodge'a. Emily uśmiechnęła się do siebie. 
Zawsze jej się wydawało, że słowo „kukurydziarz", którym 
opisywano ludzi z Iowa, jest staroświeckie. Ale teraz żadne inne 
nie przychodziło jej do głowy. 
Abby ścisnęła ramię Emily. 
— Wypada jedna dziewczyna na czterech chłopaków — 
wyszeptała. — Na pewno znajdziesz dziś kogoś do pary. Mnie się 
zawsze udaje. 
A zatem Abby nie wiedziała nic o Emily. 
— O, świetnie — Emily próbowała się uśmiechnąć. Abby puściła 
do niej oko i wyskoczyła z samochodu. 
Emily ruszyła w stronę magazynu. W powietrzu pachniało 
perfumami Happy Clinique, mydłem, piwem i suchą trawą. 
Kiedy weszła do środka, spodziewała się zobaczyć snopki siana, 
jakieś zwierzęta hodowlane i może prostą, rozklekotaną drabinę 
prowadzącą do sypialni jakiejś 
 

walniętej nastolatki, jak w horrorze Krąg. Tymczasem w 
magazynie było pusto, a przy suficie wisiały światełka 
choinkowe. Wokół ścian rozstawiono pluszowe kanapy w 
kolorze śliwkowym, w rogu stał stół didżeja, a za nim kilka 
beczek z piwem. 
Abby, która już nalała sobie piwa, przyciągnęła do Emily kilku 
chłopaków. Nawet w Rosewood podobaliby się dziewczynom. 
Mieli zmierzwione włosy, kwadratowe szczęki i promienne 
uśmiechy. 
— Brett, Todd, Xavi... to moja kuzynka Emily. Z Pensylwanii. 
— Cześć — powiedziała Emily, wyciągając dłoń na powitanie. 
— Pensylwania — chłopcy pokiwali z uznaniem głowami, jakby 
Abby powiedziała, że Emily przyjechała z Krainy Dzikiego 
Seksu. 
Kiedy Abby odeszła na bok z jednym z chłopców, Emily ruszyła 
w stronę beczki z piwem. Ustawiła się w kolejce za obściskującą 
się parą o jasnych włosach. Didżej puścił piosenkę Timbalanda, 
którego uwielbiali również wszyscy w Rosewood. Jak się 
okazało, ludzie w Iowa niewiele się różnili od jej kolegów i 
koleżanek ze szkoły. Dziewczyny miały dżinsowe spódnice i 
buty na koturnie, a chłopcy, z równo przyciętymi brodami albo 
wąsami, nosili obszerne bluzy z kapturem i workowate dżinsy. 
Emily zastanawiała się, czy chodzą do szkoły, czy też może ich 
wszystkich uczą rodzice. 
— Ty jesteś ta nowa? 
Stała za nią wysoka dziewczyna o białych włosach, w pasiastej 
tunice i ciemnych dżinsach. Miała szerokie ramiona i postawę 
zawodowej siatkarki. W jej lewym uchu 
 
 

tkwiły cztery małe kolczyki. Okrągła twarz, jasnoniebieskie oczy 
i małe usta promieniowały ciepłem. Poza tym, w przeciwieństwie 
do pozostałych dziewczyn w magazynie, żaden facet nie obłapiał 
jej piersi. 
- Ym, tak - odparła Emily. - Przyjechałam dzisiaj. 
- Z Pensylwanii, tak? - Dziewczyna wysunęła do przodu biodra i 
przyjrzała się badawczo Emily. - Byłam tam kiedyś. Na placu 
Harvarda. 
- Masz na myśli Boston, w Massachusetts - poprawiła ją Emily. 
— Tam jest Harvard. W Pensylwanii jest Filadelfia. Dzwon 
Wolności, pomnik Franklina i tak dalej. 
— Och — dziewczyna posmutniała. — No to nie byłam w 
Pensylwanii. - Spojrzała z góry na Emily. — No dobra. Gdybyś 
była cukierkiem, to jakim? 
- Co takiego? - Emily wydawało się, że się przesłyszała. 
— No — dziewczyna szturchnęła ją lekko palcem. - Ja na 
przykład byłabym M&M's. 
— Czemu? — zapytała Emily. Dziewczyna uwodzicielsko 
zmrużyła powieki. 
— Bo rozpływam się w ustach. — Znowu szturchnęła Emily. - A 
ty? 
Emily wzruszyła ramionami. Nigdy nie musiała odpowiadać na 
takie pytanie komuś, kogo właśnie poznała. Ale podobało jej się 
to. 
— Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Chyba czekoladowym 
toffi. 
Dziewczyna pokręciła energicznie głową. 
- Ale skąd! Toffi czekoladowe wygląda jak kocia kupa. Ty 
byłabyś znacznie seksowniejszym cukierkiem. 
Emily wciągnęła powoli powietrze. Czy ta dziewczyna z nią f 1 i 
r t u j e? 

— Zanim zaczniemy rozmawiać o seksownych słodyczach, 
muszę się dowiedzieć, jak masz na imię. 
Dziewczyna wyciągnęła rękę do Emily. 
— Trista. 
— Emily. 
Kiedy uścisnęły sobie ręce, Trista lekko wbiła kciuk we wnętrze 
dłoni Emily. Nie odrywała od niej wzroku. Może w taki sposób w 
Iowa witano się ze wszystkimi nowo przybyłymi. 
— Chcesz piwo? — zaproponowała Emily i odwróciła się w 
kierunku beczki. 
— Jasne — odparła Trista. — Pozwól, że ja ci naleję, dziewczyno 
z Pensylwanii. Pewnie nawet nie umiesz nalewać prosto z beczki. 
Emily z podziwem obserwowała, jak Trista kilka razy nacisnęła 
wajchę, a z beczki popłynęło do kubka piwo, prawie w ogóle się 
nie pieniąc. 
— Dzięki — Emily wypiła pierwszy łyk. 
Trista nalała też sobie i zaprowadziła Emily na jedną z kanap 
stojących pod ścianą. 
— Przyjechałaś tu z całą rodziną? 
— Mieszkam u kuzynów — Emily pokazała na Abby tańczącą z 
wysokim blondynem oraz na Matta i Johna, którzy palili 
papierosa w towarzystwie niewysokiej, rudowłosej dziewczyny 
w obcisłym, różowym sweterku i równie obcisłych dżinsach. 
— Małe wakacje? — zapytała Trista i zatrzepotała rzęsami. 
Emily nie była pewna, ale wydawało jej się, że Trista 
przysuwa się do niej coraz bliżej. Robiła, co mogła, żeby tylko 
nie dotknąć długich nóg dziewczyny, choć siedziała kilka 
centymetrów obok. 
 
 

— Nie do końca — odparła Emily. - Rodzice mnie wyrzucili z 
domu, bo nie podobały mi się ich zasady. 
Trista poprawiła pasek swoich brązowych butów. 
— Moja mama jest taka sama. Myśli, że poszłam na koncert 
chóru. W przeciwnym razie nie wypuściłaby mnie z domu. 
— Też musiałam kłamać, żeby chodzić na imprezy — 
powiedziała Emily i nagle zaczęła się bać, że zaraz się rozpłacze. 
Próbowała sobie wyobrazić, co teraz działo się w jej domu. 
Pewnie cała rodzina siedziała po kolacji przed telewizorem. 
Mama, tata i Carolyn. Rozmawiali sobie wesoło, szczęśliwi, że 
nie ma wśród nich Emily odszczepieńca. Zabolało ją to. Trista 
spojrzała na nią ze współczuciem, jakby czuła, że to drażliwy 
temat. 
— Dobra, kolejne pytanie. Gdybyś była imprezą, to jaką? 
— Niespodziankową — odparła natychmiast Emily. Dokładnie 
tak wyglądało ostatnio jej życie — jedna niespodzianka goniła 
drugą. 
— Nieźle — uśmiechnęła się Trista. — Ja przebieraną. 
Uśmiechały się do siebie przez chwilę. Twarz Tristy 
i jej duże błękitne oczy sprawiały, że Emily czuła się... bez-
pieczna. Trista nachyliła się. Emily zrobiła to samo, jakby miały 
się za chwilę pocałować. Jednak Trista znowu zaczęła poprawiać 
pasek buta. 
— Dlaczego cię tu przysłali? — zapytała Trista, kiedy znowu 
usiadła prosto. 
Emily pociągnęła spory łyk ze swojego kubka. 
— Bo mnie przyłapali, jak się całowałam z dziewczyną — rzuciła 
bez zastanowienia. 
 

Natychmiast pomyślała, że popełniła wielki błąd, bo Trista 
patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. Może na Środkowym 
Zachodzie po prostu ciepło witano gości, a ona źle interpretowała 
znaki. Nagle Trista uśmiechnęła się nieśmiało. Zbliżyła usta do 
ucha Emily. 
— Na pewno nie byłabyś czekoladowym toffi. Raczej czerwoną 
landrynką w kształcie serca. 
Serce Emily zabiło mocniej. Trista wstała i podała jej rękę, po 
czym bez słowa poprowadziła na parkiet. Zaczęła seksownie 
tańczyć. Następna piosenka była żywsza i Trista pisnęła, a potem 
zaczęła podskakiwać jak na trampolinie. Promieniowała 
oszałamiającą energią. Emily poczuła, że w jej towarzystwie 
może się wygłupiać i nie musi przez cały czas trzymać klasy jak 
przy Mai. 
M a y a .  Emily zatrzymała się na chwilę, oddychając ciężkim, 
stęchłym powietrzem. Poprzedniej nocy wyznały sobie miłość. 
Czy nadal były razem, skoro Emily została zesłana tutaj, do 
krainy kukurydzy i krowiego łajna? Czy to, co robiła, można 
nazwać zdradą? I dlaczego Emily ani razu nie pomyślała o Mai 
tego wieczoru? 
Odezwał się telefon Tristy. Zeszła z parkietu i wyciągnęła 
komórkę z kieszeni. 
— Moja głupia matka pisze do mnie po raz tysięczny dzisiejszego 
wieczoru — przekrzykiwała muzykę, kręcąc energicznie głową. 
Emily przeszył nagły dreszcz. Na pewno za. chwilę i ona dostanie 
wiadomość od A. SMS-y od A. przychodziły zawsze wtedy, gdy 
myślała o czymś zakazanym. Ale jej telefon był... zamknięty w 
słoiku. 
Emily zaśmiała się do siebie. Jej telefon leżał bezpiecznie w 
słoiku na grzywny za przekleństwa. A ona bawiła się 
 

świetnie na imprezie w Iowa, tysiące kilometrów od Rosewood. 
Tylko jakaś nadprzyrodzona interwencja mogłaby sprawić, że A. 
dowie się, co Emily teraz robi. 
Nagle zdała sobie sprawę, że w Iowa nie jest tak źle. Ze 
właściwie jest całkiem fajnie. 

7 
LALECZKA BARBIE CZY LALECZKA VOODOO? 
W niedzielę wieczorem Spencer kołysała się lekko w hamaku na 
ganku okalającym letni domek jej babci. Spoglądała na 
graniczącą z klasztorem plażę dla surferów. Kiedy przyglądała 
się, jak kolejny muskularny pływak rzuca się z deską na fale, ktoś 
zasłonił jej słońce. 
— Idziemy z tatą na chwilę do klubu żeglarskiego — powiedziała 
mama, wkładając dłonie do kieszeni beżowych, płóciennych 
spodni. 
— Och — Spencer próbowała wyjść z hamaka, wyciągając stopy 
z siatki. 
Klub żeglarski Kamienna Zatoka mieścił się w starym 
magazynie, w którym pachniało wodą morską i piwniczną 
pleśnią. Spencer podejrzewała, że jej rodzice chodzą tam tylko z 
powodu swoich specjalnych kart członkowskich. 
— Mogę iść z wami? Mama chwyciła ją za ramię. 
— Zostaniesz tutaj z Melissą. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Spencer poczuła na twarzy uderzenie morskiej bryzy niosącej 
zapach ryb i wosku do desek surfingowych. Próbowała spojrzeć 
na wszystko z punktu widzenia mamy. Musiało ją boleć to, że jej 
córki tak zajadle z sobą walczą. Mimo to chciała też, żeby mama 
próbowała ją zrozumieć. Melissa była złą suką i Spencer nie 
miała zamiaru odezwać się do niej ani słowem do końca życia. 
— Świetnie — odparła Spencer dramatycznym tonem. 
Otworzyła szklane drzwi i dumnym krokiem weszła do 
salonu. Dom babci, Nany Hastings, urządzony był w tra-
dycyjnym stylu. Miał osiem sypialni, siedem łazienek, prywatny 
dostęp do plaży, salę gier, domowe kino i kuchnię, którą 
zawiadywał wynajęty kucharz. W pokojach stały drogie meble, 
ale i tak dom nazywano pieszczotliwie „chatką na plaży". Może 
dlatego, że inna posiadłość babci, w Longboat Key na Florydzie, 
miała freski na ścianach, marmurowe podłogi, trzy korty 
tenisowe i piwniczkę na wino z regulowaną temperaturą. 
Spencer z wyniosłą miną przeszła obok Melissy, która leżała na 
skórzanym szezlongu i szeptała coś do swojego iPhone'a. Pewnie 
rozmawiała z łanem Thomasem. 
- Będę w swoim pokoju — krzyknęła teatralnym tonem, kiedy 
stała na dole schodów. — Przez. Całą. Noc. 
Rzuciła się na łóżko w kształcie sań. Cieszyła się, że jej sypialnia 
nie zmieniła się od pięciu lat. Ostatnim razem była tu w 
towarzystwie Alison. Godzinami siedziały na tarasie i oglądały 
surferów przez mahoniową lunetę dziadka. Była wczesna jesień i 
właśnie zaczynała się siódma klasa. Łączyła je prawdziwa 
przyjaźń. Wtedy jeszcze Ali nie widywała się z łanem. 
 

Spencer przeszedł dreszcz. Ali spotykała się z I a n e m. Czy ta 
informacja też dotarła do A.? Czy A. wie o kłótni Spencer i Ali 
przed zniknięciem Alison? Czy stało się to w obecności A.? 
Spencer chciała powiedzieć policji o A. Ale to by chyba niewiele 
pomogło, prześladowca był nieuchwytny. Ostrożnie rozejrzała 
się wokół i nagle ogarnął ją lęk. Słońce chowało się za drzewami, 
a w pokoju panowała niepokojąca ciemność. 
Zadzwonił telefon. Spencer aż podskoczyła. Wyciągnęła aparat z 
kieszeni szlafroka i spojrzała na numer. Nie znała go. Przyłożyła 
telefon do ucha. 
-Halo. 
— Spencer? — w słuchawce rozległ się śpiewny, dziewczęcy 
głos. — Mówi Mona Vanderwaal. 
— Och! — Spencer usiadła natychmiast na łóżku i poczuła, jak 
kręci jej się w głowie. Mona mogła dzwonić tylko z jednego 
powodu. — Czy... z Hanną... wszystko w porządku? 
— Hm... nie — Mona wydawała się zaskoczona. — Nie 
słyszałaś? Leży w szpitalu, w śpiączce. 
— O Boże — szepnęła Spencer. — Wyjdzie z tego? 
— Lekarze nie wiedzą — głos Mony drżał. — Może się nie 
obudzić. 
Spencer zaczęła chodzić w tę i z powrotem po pokoju. 
— Jestem teraz z rodzicami w New Jersey, ale wracam jutro rano, 
więc... 
— Nie dzwonię po to, żeby cię o coś obwiniać... — przerwała jej 
Mona. Westchnęła. — Przepraszam, strasznie się 
zdenerwowałam. Dzwonię, bo podobno masz zdolności or-
ganizacyjne. 
 
 

W pokoju panował chłód i pachniało trochę piaskiem. Spencer 
dotknęła krawędzi wielkiej muszli leżącej na biurku. 
— Tak, to prawda. 
- Dobrze - powiedziała Mona. - Chcę zorganizować czuwanie 
przy świecach dla Hanny. Chyba moglibyśmy się wszyscy dla 
niej zjednoczyć. 
- Świetny pomysł - szepnęła Spencer. - Mój tata był kilka tygodni 
temu na przyjęciu pod namiotem. Może tam to zorganizujemy. 
- Doskonale. Zróbmy to w piątek. Pięć dni wystarczy, żeby 
wszystko zaplanować. 
— Dobrze, w piątek. 
Mona obiecała wypisać zaproszenia, a Spencer miała się zająć 
wynajęciem namiotu i poczęstunkiem. Rozłączyły się. Spencer 
znowu położyła się na łóżku i patrzyła na ozdobiony koronką 
baldachim. Hanna mogła umrzeć? Spencer wyobraziła ją sobie, 
jak leży sama, nieprzytomna w szpitalnej sali. Ścisnęło ją w 
gardle. 
P u k . . .  p u k . . .  p u k . . .  
Wiatr ucichł. Ocean się uspokoił. Spencer wytężyła słuch. Ktoś 
tam był? 
P u k . . .  p u k . . .  p u k . . .   Usiadła na łóżku. 
— Kto tam? 
Za oknem rozpościerała się plaża. Słońce zaszło tak szybko, że w 
oddali widziała tylko drewniane, odrapane stanowisko ratownika. 
Wyszła na korytarz. Pusto. Pobiegła do jednego z pokoi 
gościnnych i wyjrzała na ganek. Ani żywej duszy. 
 

Spencer przesunęła dłonie po twarzy. „Uspokój się — 
powiedziała do siebie. — A. tu nie ma". Wyszła z pokoju i 
zbiegła na dół, niemal przewracając stos ręczników plażowych. 
Melissa wciąż siedziała na szezlongu, w zdrowej ręce trzymała 
„Przegląd Architektoniczny", opierając rękę w gipsie na dużej 
fioletowej poduszce. 
— Melissa — powiedziała Spencer, ciężko dysząc. — Chyba 
ktoś się kręci wokół domu. 
Siostra odwróciła się do niej i spojrzała wyniośle. -Co? 
P u k . . .  p u k . . .  p u k . . .  
— Słuchaj! — Spencer pokazała na drzwi. — Nie słyszysz? 
Melissa wstała i zmarszczyła czoło. 
— Coś słyszę. — Spojrzała z niepokojem na Spencer. — 
Chodźmy do pokoju gier. Stamtąd widać, co się dzieje wokół 
domu. 
Siostry upewniły się, że wszystkie drzwi do domu zostały 
zaryglowane. Potem pobiegły do pokoju gier na drugim piętrze. 
Panował tam duszny klimat, jakby dużo młodsze Melissa i 
Spencer wybiegły stamtąd tylko na chwilę na obiad i zaraz miały 
wrócić do swoich zabaw. Nadal stało tu miasteczko z klocków 
lego, które budowały przez trzy tygodnie. Na stole wciąż leżały 
rozrzucone koraliki i kryształki z zestawu do samodzielnego 
tworzenia biżuterii. Na podłodze rozstawiono dołki do minigolfa, 
a olbrzymia skrzynia z lalkami pozostała otwarta. 
Melissa pierwsza podeszła do okna. Odsłoniła zasłonę w 
drukowane żaglówki i rozejrzała się po podwórku przed domem. 
Pokrywały je szklane kamyczki i tropikalna roślinność. Różowy 
gips głucho stuknął o parapet. 
 
 
 

— Nikogo nie widzę. 
— Już patrzyłam na podwórko. Może ktoś stoi z boku. Znowu 
usłyszały pukanie. Coraz głośniejsze. Spencer 
chwyciła Melissę za ramię. Razem wyjrzały przez okno. 
Nagle coś zakotłowało się u dołu rynny i z niej wypadło. Mewa. 
Utknęła w rynnie. Stamtąd dochodziło pukanie, bo ptak próbował 
się uwolnić, bijąc w metal skrzydłami i dziobem. Teraz mewa 
odeszła, rozprostowując skrzydła. 
Spencer usiadła na zabytkowym czarnym koniku na biegunach. 
Melissa wydawała się wkurzona, ale potem kąciki jej ust uniosły 
się w górę. Parsknęła śmiechem. Spencer też się zaśmiała. 
— Głupie ptaszysko. 
— Tak — Melissa westchnęła głośno. 
Rozejrzała się po pokoju. Spojrzała najpierw na klocki lego, a 
potem na sześć dużych główek kucyków ustawionych na stole. 
— Pamiętasz, jak robiłyśmy im makijaż? 
— Jasne. 
Pani Hastings dawała im najnowsze kosmetyki Chanel, cienie do 
powiek i szminki, a one całymi godzinami malowały kucykom 
oczy i usta. 
— Malowałaś im cieniami nozdrza - śmiała się Melissa. Spencer 
zachichotała, głaszcząc niebiesko-fioletową 
grzywę różowego kucyka. 
— Chciałam, żeby ich nosy były tak piękne jak reszta twarzy. 
— A to pamiętasz? - Melissa podeszła do olbrzymiej skrzyni i 
zajrzała do środka. - Nie mogę uwierzyć, że miałyśmy tyle lalek. 
 

W środku leżał tłum lalek, od zwykłych Barbie po zabytkowe, 
niemieckie cuda, których pewnie nie należało wrzucać beztrosko 
do skrzyni z zabawkami. Wśród nich walały się ubranka, buty, 
torebki, auta, konie i pieski. Spencer wyciągnęła Barbie ubraną w 
niebieską marynarkę i ołówkową spódnicę. 
- Pamiętasz, jak udawałyśmy, że są dyrektorami wielkich firm? 
Moja stała na czele fabryki waty cukrowej, a twoja firmy 
kosmetycznej. 
- A ta została prezesem - Melissa wyciągnęła ze skrzyni lalkę z 
brudnymi blond włosami, przyciętymi niedbale na wysokości 
policzków. Miała taką samą fryzurę. 
- A ta miała mnóstwo chłopaków - Spencer podniosła śliczną 
lalkę z długimi jasnymi włosami i owalną twarzą. 
Obie westchnęły. Spencer poczuła, jak ściska ją w gardle. W 
tamtych czasach potrafiły godzinami się razem bawić. Czasem 
nie chciały nawet iść na plażę, a kiedy przychodziła pora snu, 
Spencer z płaczem błagała rodziców, żeby pozwolili jej spać w 
pokoju Melissy. 
- Przepraszam za ten skandal ze Złotą Orchideą - powiedziała 
nagle Spencer. - Żałuję, że to się stało. 
Melissa podniosła śliczną lalkę, którą przed chwilą trzymała w 
rękach Spencer. Tę, która miała wielu chłopaków. 
- Chcą, żebyś pojechała do Nowego Jorku. I zaprezentowała 
swoją pracę przed komisją. Musisz opanować cały materiał. 
Spencer ścisnęła Barbie dyrektorkę w talii, która wydawała się 
nieproporcjonalnie wąska. Co z tego, że rodzice me ukarali jej za 
oszustwo, skoro zrobi to komisja przyznająca Złotą Orchideę. 
 
 
 
 

Melissa poszła na drugi koniec pokoju. 
— Uda ci się. I pewnie wygrasz. A rodzice sowicie cię za to 
nagrodzą. 
Spencer zamrugała. 
— I nie masz nic przeciwko temu? Chociaż to... twoja praca? 
Melissa wzruszyła ramionami. 
— Jestem ponad to. — Zamilkła na chwilę, a potem sięgnęła do 
zawieszonej wysoko szafki, której Spencer wcześniej nie 
zauważyła. Wyciągnęła z niej butelkę wódki. Potrząsnęła nią, a 
przezroczysty płyn w środku się wzburzył. — Chcesz? 
— J-jasne — wymamrotała Spencer. 
Melissa podeszła do szafki wiszącej nad małą lodówką i 
wyciągnęła dwie filiżanki z chińskiej porcelany. Zdrową ręką 
niezdarnie nalała wódki do filiżanek. Z nostalgicznym 
uśmiechem wręczyła Spencer jej niegdyś ulubioną, niebieską 
filiżankę. Dziewczyna dostawała szału, gdy ktoś próbował ją 
zmusić, żeby piła z innej. Zdziwiło ją, że Melissa o tym 
pamiętała. Wypiła łyk i poczuła, jak wódka pali ją w gardle. 
— Skąd wiedziałaś, gdzie leży ta butelka? 
— Kiedyś przywieźliśmy ją tu z łanem, w czwartej klasie — 
wyjaśniła Melissa. Usiadła w dziecięcym foteliku w 
fioletowo-różowe pasy, trzymając kolana na wysokości brody. — 
Wszędzie roiło się od policjantów, więc baliśmy się zabierać ją z 
powrotem do domu i ukryliśmy tutaj. Mieliśmy wrócić po nią 
później. Ale... jakoś się nie złożyło. 
Melissa miała nieobecny wyraz twarzy. Zerwała z łanem właśnie 
wtedy, w czwartej klasie, tego lata, kiedy zniknęła Ali. Przez całe 
wakacje Melissa pracowała jak szalona. 
 

Miała dwie prace na pół etatu i jako wolontariuszka pomagała w 
muzeum sztuki amerykańskiej. Pewnie nigdy by się do tego nie 
przyznała, lecz Spencer podejrzewała, że Melissa próbuje w ten 
sposób nie myśleć o rozstaniu z łanem, które wiele ją kosztowało. 
Może to wyraz krzywdy, jaki pojawił się na twarzy Melissy, a 
może to, że właśnie powiedziała Spencer, że wygra Złotą 
Orchideę, spowodowało, że Spencer zapragnęła wyznać siostrze 
całą prawdę. 
— Musisz o czymś wiedzieć — powiedziała. - Całowałam się z 
łanem w siódmej klasie, jak z sobą chodziliście. — Przełknęła 
ślinę. — Tylko raz i to nic nie znaczyło, przysięgam. — Kiedy 
powiedziała o tym, nie mogła się już powstrzymać. — Nie 
łączyło mnie z nim to, co łączyło go z Ali. 
— To, co łączyło go z Ali - powtórzyła Melissa, patrząc na 
Barbie, którą trzymała w dłoniach. 
— Tak — Spencer czuła się tak, jakby jej wnętrzności wypełniała 
lawa, która w każdej chwili może się z niej wylać. - Ali 
powiedziała mi o tym tuż przed zniknięciem, tylko wyparłam to z 
pamięci. 
Melissa zaczęła gładzić włosy Barbie, która miała wielu 
chłopaków. Drżały jej wargi. 
— Zresztą, wyparłam również z pamięci kilka innych faktów — 
Spencer mówiła dalej trzęsącym się głosem, cała spięta. — 
Tamtej nocy Ali naprawdę mnie sprowokowała. Mówiła, że 
kocham się w lanie, że próbuję go jej ukraść. Jakby ch c iał a,  
żebym wpadła w szał. I wtedy ją popchnęłam. Nie chciałam jej 
skrzywdzić, ale... 
Spencer ukryła twarz w dłoniach. Znowu powróciły do niej 
wspomnienia tamtej nocy. N a  ś c i e ż c e  wi ł y   s i ę  
d żd żo wn i ce,  któ r e wys zł y z wil go tn e j zi e mi,     b o    
p o p r z e d n i e j  n o c y  p a d a ł o .  A l i  

zsu n ę ło  się r a mi ąc z ko  ró żo we go  b iu sto n o s za,  a 
p ierś cio n e k  n a p alcu  j e j  n ogi  b ł ys z cz ał  w ś wie tle 
ks ię ż yc a.  To wydarzyło się nap r a wd ę.  
Melissa położyła sobie Barbie na kolanach i powoli wypiła trochę 
wódki. 
- Wiem, że całowaliście się z łanem. I że on miał romans z Ali. 
Spencer otworzyła szeroko oczy. 
— łan ci p o wied zi ał ?  Melissa wzruszyła ramionami. 
- Domyśliłam się. łan nigdy nie potrafił niczego ukryć. 
Szczególnie przede mną. 
Spencer wpatrywała się w siostrę i czuła ciarki na plecach. 
Melissa mówiła śpiewnym tonem, jakby powstrzymywała się od 
śmiechu. Nagle spojrzała prosto w twarz Spencer. Uśmiechnęła 
się szeroko, dziwnie. 
- Na twoim miejscu nie zamartwiałabym się tym, że zabiłaś Ali. 
Ktoś taki jak ty nie potrafi zabić. 
Melissa wolno pokręciła głową, a potem pokiwała też głową 
lalki, którą trzymała na kolanach. 
— Tylko ktoś wyjątkowy umie zabić człowieka. Wypiła wódkę z 
filiżanki do dna. Potem zdrową ręką 
chwyciła Barbie za kark i oderwała jej plastikową główkę. 
Wręczyła ją Spencer patrzącej na siostrę z szeroko otwartymi 
oczami. 
— Nie ty to zrobiłaś. 
Głowa lalki pasowała idealnie do dłoni Spencer. Barbie 
uśmiechała się zalotnie i miała szafirowe, błyszczące oczy. 
Spencer zrobiło się słabo. Dopiero teraz zauważyła, że lalka do 
złudzenia przypomina... Ali. 

8 
SZPITALNE ROZMOWY 
W poniedziałek rano Aria popędziła w stronę wyjścia ze szkoły, 
zamiast iść na zajęcia z literatury angielskiej. Lucas przysłał jej 
SMS-a: „Ario, jeśli możesz, przyjedź do szpitala. Już można 
zobaczyć Hannę". 
Była tak zamyślona i skupiona, że swojego brata Mike'a 
zauważyła dopiero wtedy, gdy na niego wpadła. Miał na sobie 
T-shirt z rysunkiem króliczka Playboya, szkolną marynarkę i 
niebieską bransoletkę, świadczącą o przynależności do 
reprezentacji szkoły w lacrosse. W niebieskiej gumie odciśnięto 
jego przydomek w drużynie. Z nieznanych jej powodów nazwano 
go Bykiem. Aria nie ośmieliła się zapytać dlaczego. Może to jakiś 
dowcip dla wtajemniczonych, z aluzją do jego penisa. Drużyna 
lacrosse z każdym dniem coraz bardziej przypominała po-
dwórkowy gang. 
- Hej — przywitała się Aria nieco zdezorientowana. -Co słychać? 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Dłonie Mike'a wydawały się przyrośnięte do jego bioder. 
Pogardliwy uśmiech na jego twarzy wyraźnie świadczył o tym, że 
nie zamierza ucinać sobie z Arią miłej pogawędki o niczym. 
— Słyszałem, że mieszkasz z tatą. 
— Nie miałam innego wyjścia — odpowiedziała szybko Aria. — 
Zerwałam z Seanem. 
Mike zmrużył zimne niebieskie oczy. 
— Wiem. O tym też słyszałem. 
Aria zrobiła krok w tył, zaskoczona. Mike nie słyszał chyba o 
historii z Ezrą? 
— Chciałem ci tylko powiedzieć, że ty i tata jesteście siebie warci 
— rzucił Mike. Odwrócił się na pięcie i prawie wpadł na stojącą 
za nim cheerleaderkę. — Na razie. 
— Mike, zaczekaj! — krzyknęła za nim Aria. — Naprawię to, 
obiecuję! 
Ale on nawet się nie odwrócił. Tydzień wcześniej Mike 
dowiedział się, że Aria od trzech lat znała sekret Byrona. Udawał, 
że rozstanie rodziców w ogóle go nie dotknęło. Grał w 
reprezentacji lacrosse, rzucał głupie komentarze za 
przechodzącymi dziewczynami, a kolegom z drużyny wykręcał 
dla żartu sutki na korytarzu. Mimo to Mike przypominał piosenkę 
Bjórk — pozornie wesołą i skoczną, ale w głębi pełną smutku i 
bólu. Wolała nie myśleć, jak jej brat zareagowałby na wieść, że 
Byron i Meredith mają zamiar się pobrać. 
Westchnęła ciężko i ruszyła w stronę bocznego wyjścia ze 
szkoły. Zauważyła, że z drugiego końca korytarza obserwuje ją 
jakiś mężczyzna w trzyczęściowym garniturze. 
— Wybiera się pani gdzieś, panno Montgomery? — zapytał 
dyrektor Appleton. 
 

Aria zaczerwieniła się i stanęła jak wryta. Nie widziała 
Appletona, od kiedy Sean poinformował administrację szkoły o 
jej romansie z Ezrą. Appleton nie wyglądał na wkurzonego... 
raczej na zdenerwowanego. Jakby z Arią należało obchodzić się 
jak z jajkiem. Aria próbowała ukryć pogardliwy uśmieszek. 
Dyrektor pewnie nie chciał, żeby złożyła pozew przeciwko Ezrze 
albo w ogóle wspominała kiedykolwiek o całej sprawie. 
Postawiłoby to całą szkołę w bardzo niekorzystnym świetle, a do 
tego nie mógł dopuścić za ż ad n e s ka rb y.  Aria odwróciła się 
do niego, pewna siebie. 
— Mam sprawę do załatwienia — oświadczyła. 
Przepisy szkolne nie pozwalały uczniom opuszczać lekcji, lecz 
Appleton jej nie zatrzymywał. Może afera z Ezrą na coś jej się 
przyda. 
Szybko dotarła do szpitala i pędem pobiegła na trzecie piętro, na 
oddział intensywnej terapii. Zobaczyła kilka łóżek, 
poprzedzielanych zasłonkami. Na środku sali stało wielkie biurko 
pielęgniarek w kształcie podkowy. Aria przeszła obok starej 
ciemnoskórej kobiety, która wyglądała jak martwa, siwowłosego 
mężczyzny w kołnierzu ortopedycznym i otumanionej lekami 
czterdziestolatki mamroczącej coś do siebie. Osłonięte łóżko 
Hanny stało pod ścianą. Hanna zupełnie tu nie pasowała. Miała 
długie, zdrowe kasztanowe włosy, promienną cerę i młode, 
giętkie ciało. Wokół jej łóżka stało mnóstwo kwiatów i pudełek z 
czekoladkami, leżały stosy czasopism i maskotek. Ktoś przyniósł 
jej wielkiego białego misia ubranego w elegancką sukienkę. 
Kiedy Aria otworzyła karteczkę przywiązaną do pluszowej 
rączki, przeczytała na niej napis MIS AMERICA. 
 
 

Rękę Hanny pokrywał biały świeży gips. Podpisali się na nim 
Lucas Beattie, Mona Vanderwaal i rodzice Hanny. 
Lucas siedział przy łóżku Hanny na żółtym plastikowym krześle, 
z egzemplarzem „Teen Vogue'a" na kolanach. 
— Nawet najbledsze nogi zyskają piękną opaleniznę dzięki 
najnowszej piance samoopalającej Lancóme Soleil Flash, która 
nadaje skórze złocisty blask — czytał, liżąc palec, by przewrócić 
stronę. Kiedy zauważył Arię, zamilkł i spojrzał na nią z 
przepraszającym wyrazem twarzy. — Lekarz twierdzi, że do 
Hanny trzeba coś mówić, bo ona nas słyszy. Chociaż może jesień 
to nie najlepsza pora na rozmowę o samoopalaczach. Może lepiej 
przeczytam jej artykuł o Coco Chanel? Albo o nowych 
praktykantkach w „Teen Vogue'u"? Ponoć są o wiele lepsze niż 
dziewczyny w „Cosmopolitan". 
Aria spojrzała na Hannę i poczuła, jak ściska ją w gardle. Jej 
łóżko otaczała metalowa barierka, jakby Hanna była 
niemowlęciem, które może przez przypadek stoczyć się na 
podłogę. Na twarzy miała zielonkawe siniaki, jej oczy 
pozostawały zamknięte. Aria po raz pierwszy widziała kogoś w 
śpiączce. Monitor pokazujący puls Hanny i jej ciśnienie pikał 
miarowo. Ten dźwięk przerażał Arię. Już sobie wyobrażała, jak 
pikanie ustaje, a na ekranie pojawia się płaska linia. Tak zawsze 
działo się w filmach. 
— Lekarze mówili coś o rokowaniach? - zapytała Aria 
— Jej ręka drży. Widzisz? — Lucas pokazał na prawą dłoń 
Hanny otoczoną gipsem. Jej paznokcie wyglądały tak, jakby ktoś 
przed chwilą pomalował je czerwonym, perłowym lakierem. - A 
to dobry znak. Choć lekarze twierdzą, 
 

że to może nie mieć żadnego znaczenia. Nie wiedzą jeszcze, jak 
mocno uszkodzony został jej mózg. Pod Arią ugięły się nogi. 
— Próbuję myśleć pozytywnie. Drżenie oznacza, że pewnie się 
obudzi. — Lucas zamknął czasopismo i położył je na stoliku 
obok łóżka Hanny. — Zapis fal mózgowych z zeszłej nocy 
świadczy o tym, że najprawdopodobniej obudziła się na krótką 
chwilę. Ale nikt tego nie widział. — Westchnął. — Idę po colę. 
Chcesz coś? 
Aria pokręciła głową. Lucas wstał i Aria zajęła jego miejsce. 
Zanim wyszedł, zabębnił palcami we framugę drzwi. 
— Słyszałaś, że w piątek odbędzie się czuwanie przy świecach w 
intencji Hanny? 
Aria wzruszyła ramionami. 
— Nie wydaje ci się trochę dziwne, że organizują to w klubie? 
— Trochę — szepnął Lucas. — Ale trochę też mi pasuje. 
Posłał Arii nieśmiały uśmiech i ruszył do wyjścia. Kiedy nacisnął 
przycisk otwierający drzwi i opuścił oddział, Aria uśmiechnęła 
się. Lubiła Lucasa. Podobnie jak ona miał w głębokim poważaniu 
cały ten pretensjonalny towarzyski cyrk w liceum. I na pewno był 
dobrym przyjacielem. Nie miała pojęcia, jak udało mu się 
usprawiedliwić tyle nieobecności w szkole. Ale cieszyła się, że 
ktoś stale czuwa przy Hannie. 
Aria dotknęła dłoni przyjaciółki, której palce owinęły się wokół 
jej palców. Wyrwała dłoń, przerażona, ale od razu skarciła się za 
to w myślach. Przecież Hanna n ie u marł a.  Nie uścisnęła dłoni 
trupa, który nagle ożył i odwzajemnił uścisk. 
 
 
 
 

— Okej, mogę przyjść po południu i razem wybierzemy 
fotografie — powiedział ktoś za jej plecami. - To wykonalne? 
Aria odwróciła się i prawie spadła z krzesła. Spencer wyłączyła 
komórkę i posłała Arii przepraszający uśmiech. 
— Wybacz — przewróciła oczami. - Redakcja albumu rocznego 
nie potrafi sobie beze mnie poradzić. — Spojrzała na Hannę i 
zbladła. — Przyszłam, bo mam przerwę w lekcjach. Co z nią? 
Aria tak mocno zacisnęła pięści, aż zazgrzytały kości jej kciuka. 
To niesamowite, że mimo wszystkich dramatycznych wydarzeń 
Spencer nadal zasiadała w ośmiu tysiącach komitetów 
redakcyjnych, a nawet znalazła czas, by wedrzeć się na pierwsze 
strony „Gońca Filadelfijskiego". Choć Wilden jednoznacznie 
oczyścił Spencer z winy za śmierć Ali, Aria i tak nie mogła 
przestać myśleć o całej sprawie. 
— Gdzie się podziewałaś? — warknęła. 
Spencer zrobiła krok w tył, jakby Aria ją popchnęła. 
— Musiałam pojechać z rodzicami do New Jersey. Wróciłam, jak 
szybko się dało. 
— Dostałaś w sobotę wiadomość od A.? - pytała dalej Aria. — 
„Wiedziała za dużo"? 
Spencer przytaknęła milcząco. Przesunęła dłoń przez frędzle 
swojej tweedowej torby i spojrzała z niepokojem na medyczną 
aparaturę otaczającą Hannę. 
— Hanna powiedziała ci, kto to jest? — Aria nie ustępowała. 
Spencer uniosła brwi. 
— O kim mówisz? 
— O A. - Spencer nadal wyglądała na zdumioną, a Aria poczuła 
opanowujący ją gniew. — Hanna dowiedziała się, 
 

kim jest A. — Niepewnie spojrzała na Spencer. — Nie chciała się 
z tobą spotkać? 
— Nie — głos Spencer łamał się. — Mówiła tylko, że ma mi coś 
ważnego do powiedzenia. — Westchnęła głośno. 
Aria przypomniała sobie, jak Spencer z obłędem w oczach 
obserwowała je tamtej nocy zza drzew przy szkole. 
— Widziałam cię — oznajmiła nagle. — Widziałam cię w sobotę 
w lesie. Po prostu... stałaś. Co tam robiłaś? 
Spencer zbladła jak ściana. 
— Przeraziłam się — wyszeptała. — Nigdy w życiu nie 
widziałam czegoś równie strasznego. Nie mogę uwierzyć, że ktoś 
mógł tak skrzywdzić Hannę. 
Spencer miała przerażenie wypisane na twarzy. Nagle cała 
podejrzliwość Arii gdzieś się ulotniła. Zastanawiała się, co 
Spencer by sobie pomyślała, gdyby dowiedziała się, że Aria 
podejrzewała ją o zamordowanie Ali, a nawet podzieliła się tymi 
przemyśleniami z inspektorem Wildenem. Przypomniała sobie 
naganę w głosie Wildena, kiedy mówił: „Tym się dziś zajmują 
nastolatki w Rosewood? Oskarżają swoje koleżanki o 
morderstwo?". Może miał rację. Wprawdzie Spencer potrafiła 
zagrać w szkolnym przedstawieniu, ale chyba nie była 
dostatecznie dobrą aktorką, aby zabić Ali, wrócić do domku i 
przekonać przyjaciółki, że jest niewinna, przerażona i tak jak one 
nie ma o niczym zielonego pojęcia. 
— Ja też nie mogę w to uwierzyć — szepnęła Aria. Westchnęła. 
— Zdałam sobie z czegoś sprawę w sobotę w nocy. Myślę... że 
Ali spotykała się z łanem Thomasem w siódmej klasie. 
Spencer otworzyła usta. 
— Ja też na to wpadłam w sobotę. 
 

— A nie wiedziałaś o tym wcześniej? — Aria podrapała się w 
głowę, zbita z tropu. 
Spencer zrobiła krok do przodu. Patrzyła, jak przezroczysty płyn 
spływa do żyły Hanny przez kroplówkę. -Nie. 
— Myślisz, że ktoś jeszcze o tym wiedział? 
Na twarzy Spencer pojawił się trudny do opisania wyraz, jakby 
rozmowa bardzo ją krępowała. 
— Chyba moja siostra. 
— Melissa wiedziała o wszystkim i nie pisnęła ani słowa? — 
Aria dotknęła palcami podbródka. — To dziwne. 
Przypomniały jej się trzy podpowiedzi od A. dotyczące mordercy 
Ali: że to ktoś z jej bliskiego otoczenia, kto czegoś od niej chciał i 
znał każdy zakątek na podwórku DiLaurentisów. Zaledwie kilka 
osób pasowało do tego opisu. Jeśli Melissa wiedziała o romansie 
Ali i lana, to chyba i ona należała do kręgu podejrzanych. 
— Może powinnyśmy powiedzieć policji o lanie i Ali? — 
zasugerowała Spencer. 
Aria złożyła dłonie. 
— Już o tym wspomniałam Wildenowi. 
— Och — jęknęła cicho zdumiona Spencer. 
— Chyba dobrze postąpiłam? — zapytała Aria, unosząc brwi. 
— Oczywiście — rzuciła radośnie Spencer i przybrała po-
przednią pozę. — Myślisz... że powinnyśmy mu powiedzieć o 
A.? 
Aria otworzyła szeroko oczy. 
— Jeśli to zrobimy, A. może... 
Urwała, bo zakręciło jej się w głowie. Spencer patrzyła na Arię 
przez dłuższą chwilę. 
 

— A. kontroluje całe nasze życie — szepnęła. 
Hanna nadal leżała nieruchomo na łóżku. Aria zastanawiała się, 
czy naprawdę je słyszy, jak twierdził Lucas. Może słyszała 
wszystko, co właśnie powiedziały o A., i chciała dodać to, co 
sama wie, tylko nie mogła, uwięziona w śpiączce. A może 
słyszała wszystko i oburzyła się, że rozmawiają właśnie o tym, 
zamiast zamartwiać się jej stanem i tym, czy w ogóle się obudzi. 
Aria poprawiła kołdrę Hanny i podciągnęła pod jej brodę. Tak 
zawsze robiła Ella, kiedy Aria miała grypę. Nagle w małym oknie 
za łóżkiem Hanny pojawiło się odbicie jakiegoś kształtu. Aria 
wyprostowała się i rozejrzała czujnie. Wydawało jej się, że za 
zasłoną widzi kogoś, kto próbuje niezauważony usiąść w fotelu 
na kółkach. Zerwała się z krzesła i z bijącym sercem odsunęła 
kotarę. 
— Co się stało? — zawołała Spencer i odwróciła się bły-
skawicznie. 
Aria wzięła głęboki oddech. -Nic. 
Ktokolwiek to był, udało mu się uciec. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

9 
TO ŻADNA ATRAKCJA, GRAC ROLĘ KOZŁA 
OFIARNEGO 
 
Światło zaświeciło Emily prosto w oczy. Wtuliła się w poduszkę i 
z powrotem zapadła w sen. Każdy poranek w Rosewood 
przebiegał wedle tego samego scenariusza, przewidywalnego jak 
wschód słońca. Pies państwa Klose szczekał zawsze, kiedy 
wychodzili na poranny spacer, przez ulicę przejeżdżała 
śmieciarka, z dołu dochodziły dźwięki telewizyjnych 
wiadomości, które mama oglądała co rano, i pianie koguta. 
Otworzyła nagle oczy. Ko gu ta ?  
W pokoju pachniało sianem i wódką. Łóżko Abby stało puste. Jej 
kuzyni chcieli zostać na imprezie dłużej, więc Trista podrzuciła 
Emily do domu Weaverów. Może Abby jeszcze nie wróciła. 
Ostatni raz, kiedy Emily ją widziała, Abby tuliła się do jakiegoś 
faceta w T-shircie z logo Uniwersytetu Iowa, z wielkim 
krzyczącym orłem na plecach. 
 

Kiedy odwróciła głowę, zobaczyła w drzwiach ciotkę Helenę. 
Wrzasnęła i podciągnęła kołdrę pod brodę. Helenę miała na sobie 
postrzępiony podkoszulek i bluzę pozszywaną z kawałków 
różnych materiałów. Okulary spuściła na sam czubek nosa, co 
nadawało jej surowy wygląd. 
— Widzę, że już wstałaś — powiedziała. — Zejdź na dół. Emily 
powoli wygramoliła się z łóżka, włożyła koszulę, 
spodnie od piżamy z logo drużyny pływackiej Rosewood i 
skarpety w kratkę. Nagle wróciły do niej wspomnienia 
poprzedniej nocy i poczuła się tak rozkosznie, jakby zanurzyła się 
w gorącej kąpieli. Przez resztę wieczoru wymyślały z Tristą 
szalony taniec, do którego przyłączyło się kilku chłopaków. W 
drodze do domu nie mogły się nagadać, choć obie były 
wyczerpane. Kiedy Emily wysiadała z samochodu, Trista 
dotknęła jej nadgarstka. 
— Miło było cię poznać — wyszeptała. Emily też było miło. 
John, Matt i Abby siedzieli przy kuchennym stole, wpatrując się 
w miski z płatkami śniadaniowymi. Pośrodku stołu stał talerz z 
naleśnikami. 
— Cześć — przywitała się radośnie Emily. — Jest na śniadanie 
coś jeszcze oprócz płatków i naleśników? 
— Myślę, że masz teraz inne zmartwienia niż śniadanie, Emily. 
Emily odwróciła się i krew odpłynęła jej z twarzy. Wujek Allen 
stał przy stole, sztywno wyprostowany, z wyrazem 
rozczarowania na pomarszczonej, zmęczonej twarzy. Helenę 
opierała się o kuchenkę z równie surową miną. Emily nerwowo 
spoglądała to na Matta, to na Johna, to na Abby, ale żadne z nich 
nie odwzajemniło jej spojrzenia. 
 

— Słuchajcie — Helenę zaczęła chodzić po kuchni, stukając 
obcasami niemodnych butów w podłogę. — Wiemy, co robiliście 
zeszłej nocy. 
Emily zgarbiła się i poczuła, że się rumieni. Serce zaczęło jej 
mocniej bić. 
— Chcę się dowiedzieć, czyj to był pomysł — Helenę krążyła 
wokół stołu jak sokół, który wypatruje ofiary. — Kto chciał się 
bawić z tymi dzieciakami z publicznych szkół? Kto uznał, że 
picie alkoholu to świetna rozrywka? 
Abby grzebała łyżką w misce z płatkami. John drapał się w 
podbródek. Emily zacisnęła mocno usta. Nie miała zamiaru nic 
mówić. Razem z kuzynami powinni solidarnie siedzieć cicho i 
nie wystawiać nikogo na odstrzał. Wiele lat temu, z Ali i 
pozostałymi dziewczynami, właśnie tak postępowały w tych 
rzadkich przypadkach, kiedy przyłapano je na jakichś psotach. 
— Mówcie — warknęła Helenę. Abby trzęsła się broda. 
— To Emily — wybuchła. — Szantażowała mnie. Wiedziała o 
imprezie dla uczniów szkoły i kazała się tam zawieźć. Wzięłam 
Johna i Matta dla bezpieczeństwa. 
— Co  ta kie go ? — żachnęła się Emily. Poczuła się tak, jakby 
Abby uderzyła ją w pierś wielkim drewnianym krzyżem, który 
wisiał nad drzwiami. — To nieprawda! Niby skąd miałam 
wiedzieć o jakiejś imprezie? Znam tylko was! 
Helenę spojrzała na nią z obrzydzeniem. 
— Chłopcy? To wina Emily? 
Matt i John utkwili wzrok w miskach z płatkami i powoli 
pokiwali głowami. 
 

Emily rozejrzała się wokół. Zdrada kuzynów tak ją oszołomiła, 
że nie mogła złapać oddechu. Miała ochotę wykrzyczeć im w 
twarz, co naprawdę stało się poprzedniej nocy. Matt pił wódkę z 
pępka jakiejś dziewczyny. Abby całowała się z pięcioma 
facetami i pewnie jeszcze z krową. Zaczęła się trząść. Czemu to 
robili? Mieli być jej p r z y-j a c i ó ł m i! 
— Wczoraj świetnie się bawiliście! 
- To kłamstwo! — wrzasnęła Abby. — Byliśmy przerażeni! 
Allen chwycił Emily za ramię i podniósł ją na równe nogi. Nikt 
nigdy nie potraktował jej tak brutalnie. 
- Nie zamierzamy tego tolerować — wycedził niskim głosem, 
zbliżając swoją twarz do twarzy Emily. Pachniał kawą i czymś 
organicznym, jakby ziemią. — Już nie jesteś tu mile widziana. 
Emily zrobiła krok w tył. Zamarła. -Co? 
— Wyświadczyliśmy twoim rodzicom ogromną przysługę — 
grzmiała Helenę. — Owszem, uprzedzali nas, że niezłe z ciebie 
ziółko, ale czegoś takiego się nie spodziewaliśmy. — Wzięła do 
ręki słuchawkę bezprzewodowego telefonu. - Zaraz do nich 
zadzwonię. Odwieziemy cię na lotnisko i niech oni się martwią, 
jak zapłacić za twój bilet powrotny. A potem zdecydują, co z tobą 
zrobić. 
Emily czuła na sobie wzrok wszystkich zebranych. Próbowała 
powstrzymać łzy, oddychając stęchłym powietrzem. Kuzyni ją 
zdradzili. Nie stanęli po jej stronie. Wszyscy byli przeciwko niej. 
Odwróciła się i pognała do swojego pokoju. W mgnieniu oka 
wrzuciła wszystkie ubrania do torby. Większość 
 
 
 

jej ciuchów nadal pachniała jej domem — mieszanką płynu do 
płukania tkanin i przypraw, których używała mama. Cieszyła się, 
że nigdy nie przesiąkną zapachem tego okropnego miejsca. 
Zanim zasunęła zamek torby, pomyślała, że pewnie Helenę 
właśnie dzwoni do jej rodziców i o wszystkim ich informuje. 
Wyobraziła sobie mamę, która stoi w kuchni ze słuchawką przy 
uchu i mówi: 
— Błagam, nie odsyłajcie Emily. Nasze życie jest bez niej 
idealne. 
Łzy napłynęły jej do oczu i poczuła ból w piersi. Nikt jej nie 
chciał. Co mogła zrobić Helenę? Odesłać Emily gdzie indziej? 
Do szkoły wojskowej? Do z ako n u ? Czy one jeszcze istniały? 
— Muszę się stąd wydostać — Emily szepnęła, jakby mówiła do 
pustych ścian pokoju. 
Jej komórka nadal leżała w słoiku w korytarzu. Pokrywka łatwo 
się odkręciła i nie rozległ się alarm. Wsadziła telefon do kieszeni, 
wzięła bagaż i zeszła na dół po schodach. Jeśli uda jej się wyjść z 
domu Weaverów, to powinna dotrzeć do oddalonego o dwa 
kilometry przydrożnego sklepiku. Tam zaplanuje swoje następne 
posunięcie. 
Kiedy wybiegła na werandę, ledwo zauważyła Abby skuloną na 
podwieszanej ławce. Emily ze zdumienia upuściła na ziemię 
torbę. Abby wygięła usta w okropnym grymasie. 
— Nigdy nas nie złapała. Więc to ty zrobiłaś coś, co zwróciło jej 
uwagę. 
— Nic nie zrobiłam — broniła się bezradnie Emily. — 
Przysięgam. 
 

— A teraz przez ciebie dostaniemy areszt domowy na kilka 
miesięcy. — Abby przewróciła oczami. — A tak w ogóle, Trista 
Taylor to największa dziwka pod słońcem. Wskakuje na 
wszystko, co się rusza, facetów i dziewczyny. 
Emily cofnęła się o krok. Zaniemówiła. Chwyciła torbę i 
pobiegła przed siebie. Kiedy dotarła do bramki, zauważyła, że 
wciąż stoi tam przywiązana koza z pobrzękującym 
dzwoneczkiem u szyi. Lina była tak krótka, że zwierzę nie mogło 
się położyć, a Helenę najwyraźniej nie dała jej nic do picia. Kiedy 
Emily spojrzała w żółte oczy kozy o kwadratowych źrenicach, 
poczuła więź łączącą ją, kozła ofiarnego, z tą „złą" kozą. 
Wiedziała, jak czuje się ktoś okrutnie i niesprawiedliwie ukarany. 
Odetchnęła głęboko i rozwiązała linę wokół szyi zwierzęcia. 
Otworzyła bramkę i zaczęła poganiać kozę. 
— No dalej — szepnęła. — Uciekaj. 
Koza patrzyła na Emily i dziwnie wydymała pyszczek. Zrobiła 
krok w tył, potem następny. Kiedy przeszła przez furtkę, pobiegła 
wzdłuż drogi. Wydawała się wolna i szczęśliwa. 
Emily zatrzasnęła za sobą bramkę. Też była cholernie szczęśliwa, 
że stąd ucieka. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

10 
NIE TAKIEJ ROZRYWKI OCZEKIWAŁA ARIA 
W poniedziałek po południu chmury zasnuły niebo nad 
Rosewood, przynosząc z sobą wiatr szumiący w żółtych liściach 
klonów. Aria naciągnęła na uszy jasnoczer-wony beret z owczej 
wełny i truchtem pobiegła do budynku mieszczącego w sobie 
wydział sztuk wizualnych Uniwersytetu Hollis na pierwsze 
zajęcia sztuki mimowolnej. Na ścianach głównego holu wisiały 
prace studentów oraz ogłoszenia dotyczące aukcji dzieł sztuki i 
anonse o poszukiwaniu współlokatorów. Aria zauważyła ulotkę z 
napisem: CZY WIDZIAŁEŚ PODGLĄDACZA Z ROSE-
WOOD? Na kartce widniało skserowane zdjęcie sylwetki 
majaczącej wśród drzew, tak rozmazane i niewyraźne jak 
fotografie potwora z Loch Ness. W zeszłym tygodniu media 
donosiły, że w Rosewood grasuje podglądacz, który śledzi 
mieszkańców, rejestrując każde ich działanie. Ale Aria nie 
słyszała o nim od kilku dni... od kiedy otrzymała ostatnią 
wiadomość od A. 
 

Winda nie działała, więc Aria wspięła się po zimnych, szarych 
schodach na drugie piętro. Bez trudu znalazła salę, w której ku jej 
zdumieniu zgaszono światło. W środku panowała cisza. Na 
drugim końcu pomieszczenia przy oknie majaczył jakiś 
niewyraźny kształt. Kiedy wzrok Arii przywykł do ciemności, 
zdała sobie sprawę, że sala jest pełna ludzi. 
— Wejdź — powiedziała do niej kobieta o niskim, aksamitnym 
głosie. 
Aria po omacku dotarła do tylnej ściany pomieszczenia. Stara 
podłoga trzeszczała i skrzypiała. Ktoś obok pachniał miętą i 
czosnkiem. Ktoś inny papierosami. Usłyszała zduszony chichot. 
— Chyba przyszli już wszyscy — ponownie rozległ się głos. — 
Nazywam się Sabrina. Witajcie na zajęciach sztuki mimowolnej. 
Pewnie się zastanawiacie, dlaczego stoimy w ciemności. 
Myślicie, że sztukę powinno się oglądać, prawda? No cóż, nie do 
końca. Sztuka angażuje też dotyk i węch... a na pewno uczucia. 
Ale to wymaga od nas otworzenia się. Wymaga zanegowania 
wszystkiego, co uznajemy za pewne. Każe zaakceptować 
nieprzewidywalność życia, przekroczyć wszelkie ograniczenia i 
zacząć wszystko od nowa. 
Aria powstrzymała ziewnięcie. Sabrina mówiła powoli głosem 
miękkim jak plusz, który powodował, że Aria miała ochotę 
położyć się na podłodze i zamknąć oczy. 
— Wyłączyłam światło, żeby przeprowadzić z wami pierwsze 
ćwiczenie — oznajmiła Sabrina. — Każdy buduje sobie w głowie 
czyjś obraz na podstawie pewnych przesłanek, na przykład 
dźwięku głosu. Albo muzyki, jakiej ten ktoś słucha. Albo tego, co 
wiemy o przeszłości tej osoby. 
 
 

Czasem nasze sądy okazują się nietrafne. Czasem wręcz zupełnie 
błędne. 
Wiele lat wcześniej Aria i Ali chodziły w sobotę na zajęcia 
plastyczne. Gdyby Ali siedziała teraz obok niej, pewnie 
przewróciłaby oczami i nazwała Sabrinę jajogłową nudziarą z 
włochatymi pachami. Ale dziś to, co mówiła Sabrina, nabierało 
dla Arii sensu, szczególnie w odniesieniu do Ali. W ciągu 
ostatnich dni okazało się, że Aria nic nie wiedziała o swojej 
przyjaciółce. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że Ali może 
mieć sekretny romans z chłopakiem siostry swojej najlepszej 
przyjaciółki, choć przecież dzięki temu odkryciu przedziwne 
zachowanie Ali przed zniknięciem nabierało innego znaczenia. 
W ciągu tych ostatnich miesięcy Ali znikała na długo w czasie 
weekendów. Twierdziła, że wyjeżdża z rodzicami za miasto — 
pewnie wtedy widywała się z łanem. Kiedyś Aria pojechała na 
rowerze do Ali, żeby zrobić jej niespodziankę, i zastała ją, jak 
siedziała w spychaczu na podwórku i rozmawiała przez telefon. 
— Zobaczymy się w weekend, to pogadamy, dobra? — 
powiedziała Ali do słuchawki. 
Kiedy Aria zawołała jej imię, Ali odwróciła się spłoszona. 
— Z kim rozmawiasz? — zapytała niewinnie. 
Ali zatrzasnęła klapkę telefonu i zmrużyła oczy. Przez chwilę 
myślała nad czymś, a potem powiedziała: 
— Myślałam o tej dziewczynie, z którą całował się twój tata. 
Założę się, że rzuca się na wszystkich facetów. To znaczy, 
pewnie jest ostra, skoro poderwała nauczyciela. 
Aria odwróciła się przerażona. Ali była z nią, gdy przyłapała 
Byrona na całowaniu się z Meredith. Od tamtej 
 

chwili wciąż o tym wspominała. Dopiero w połowie drogi do 
domu, pędząc na rowerze, Aria zdała sobie sprawę, że Ali nie 
odpowiedziała na jej pytanie. 
— Chcę, żebyście zrobili coś takiego — powiedziała głośno 
Sabrina, wyrywając Arię ze świata wspomnień. — Chwyćcie za 
ręce kogoś, kto stoi obok. Spróbujcie sobie wyobrazić, jak 
wygląda ta osoba, dotykając jej dłoni. Potem zapalimy światło i 
każdy naszkicuje portret tej osoby na podstawie swoich 
wyobrażeń. 
Aria potknęła się w ciemności. Ktoś chwycił ją za ręce i zaczął 
dotykać jej nadgarstków i wnętrza dłoni. 
— Jaką twarz widzicie, dotykając tych dłoni? — zawołała 
Sabrina. 
Aria zamknęła oczy i próbowała myśleć. Dłoń, którą trzymała, 
była drobna, zimna i sucha. Zaczęła sobie wyobrażać tę twarz. 
Najpierw wydatne kości policzkowe, potem jasnoniebieskie 
oczy. Długie blond włosy i różowe, kształtne usta. Poczuła skurcz 
żołądka. Myślała o Ali. 
— Teraz odwróćcie się — instruowała Sabrina. — Wyj -mijcie 
szkicowniki, a ja włączę światło. Nie patrzcie na swoich 
partnerów. Narysujcie dokładnie to, co pojawiło się w waszym 
umyśle. Zobaczymy, czym będą się różnić wasze rysunki od 
modeli. 
Jasne światło oślepiło Arię, kiedy trzęsącą się dłonią wyciągała z 
torby szkicownik. Ostrożnie zaczęła kreślić portret na kartce, lecz 
mimowolnie rysowała portret Ali. Kiedy odsunęła rysunek od 
twarzy, ścisnęło ją w gardle. Na ustach Ali czaił się łobuzerski 
uśmieszek, a w oczach błyskały diabelskie ogniki. 
— Ładnie — powiedziała Sabrina, która idealnie pasowała do 
swojego głosu. Miała długie, splątane, brązowe 
 

włosy, wielkie piersi i miękki brzuch oraz szczupłe nogi niczym 
mały ptak. Stanęła obok jej partnerki. 
— P iękn ie — szepnęła. 
Aria poczuła ukłucie zazdrości. Czemu jej portret nie był piękny? 
Ktoś malował lepiej od niej? To niemożliwe. 
— Koniec czasu — zawołała Sabrina. — Odwróćcie się i 
pokażcie swoje prace partnerom. 
Aria odwróciła się powoli, ciekawa, jak wygląda rzekomo piękny 
szkic jej partnerki. I faktycznie... był p ię kn y. Twarz na portrecie 
w niczym nie przypominała Arii, ale i tak autor rysunku miał o 
wiele większe umiejętności niż ona. Aria podniosła wzrok na 
osobę stojącą obok niej. Dziewczyna miała na sobie dopasowaną 
różową bluzkę Nanette Lepore, ciemne włosy spływające na 
ramiona i mleczną czystą cerę. Wtedy Aria dostrzegła znajomy 
zadarty nosek i wielkie okulary od Gucciego. U stóp dziewczyny 
spał pies w niebieskiej płóciennej kamizelce. Aria w jednej chwili 
zamieniła się w bryłę lodu. 
— Nie widzę, co namalowałaś — powiedziała jej partnerka 
miękkim, słodkim głosem. Wskazała dłonią na swojego psa 
przewodnika. — Ale jestem pewna, że wyszło super. 
Aria nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Jej partnerką była 
Jenna Cavanaugh. 

11 
MIŁO CIĘ ZNOWU WIDZIEĆ... W PEWNYM SENSIE 
Hannie wydawało się, że od wielu dni wiruje wśród gwiazd, 
kiedy nagle znalazła się w snopie jasnego światła. Znowu 
siedziała na ganku domu Ali. Znowu czuła się tak, jakby ubranie 
miało na niej popękać. 
— Zrobimy naszą całonocną imprezę w domku Melis-sy! — 
mówiła Spencer. 
— Super — uśmiechnęła się od ucha do ucha Ali. Hanna zamarła. 
Może utknęła w tym dniu, jak główny 
bohater filmu Dzień Świstaka? Może Hanna musi przeżyć ten 
dzień tyle razy, aż wreszcie postąpi właściwie i przekona Ali o 
grożącym jej śmiertelnym niebezpieczeństwie. Ale... kiedy 
Hanna po raz ostatni wróciła do tych wspomnień, Ali podeszła do 
niej blisko i zapewniła ją, że nic się jej nie stało. Ale przecież 
stało  się.  Wsz ys t ko  si ę z a waliło .  
— Ali — dopytywała Hanna. — Co to znaczy, że wszystko jest w 
porządku? 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Ali nie zwracała na nią uwagi. Obserwowała Melissę idącą 
wzdłuż ogrodzenia domu Hastingsów. Przez ramię przewiesiła 
togę, którą miała włożyć na zakończenie roku szkolnego. 
— Hej, Melisso! — zaszczebiotała Ali. — Cieszysz się, że lecisz 
do Pragi? 
— Jakie to ma znaczenie? — zawołała Hanna. — Odpowiedz na 
moje pytanie! 
— Czy Hanna coś... mó wi? — dobiegał z daleka jakiś głos. 
Hanna zadarła głowę. To nie był głos żadnej z jej przyjaciółek. 
W oddali Melissa położyła dłoń na biodrze. 
— Oczywiście. 
— łan  jedzie z tobą? 
Hanna ujęła w dłonie twarz Ali. 
— łan się nie liczy — powiedziała zdecydowanym tonem. — 
Posłuchaj mnie, Ali! 
— Kto to jest łan? — czyjś głos dochodził z bardzo daleka, jakby 
z drugiego końca długiego tunelu. 
Był to głos Mony Vanderwaal. Hanna rozejrzała się, ale w 
okolicy nie dostrzegła Mony. 
Ali popatrzyła na Hannę i westchnęła z desperacją. 
— Daj spokój, Hanna. 
— Jesteś w niebezpieczeństwie — przekonywała ją dalej Hanna. 
— Czasem pozory mylą — wyszeptała Ali. 
— Co masz na myśli? — Hanna była coraz bardziej zdez-
orientowana. 
Kiedy wyciągnęła dłoń w stronę Ali, jej ręka przeszła przez ciało 
przyjaciółki, jakby była tylko obrazem projektowanym na 
ekranie. 
 

— O kogo ona pyta? — rozległ się znowu głos Mony. Hanna 
otworzyła oczy. Jasne, ostre światło uderzyło 
w jej źrenice. Leżała na plecach na niewygodnym materacu. 
Wokół niej stało kilka znajomych postaci — Mona, I^ucas 
Beattie, mama i tata. 
T a t a ?  Hanna chciała zmarszczyć czoło, ale niesamowicie bolały 
ją mięśnie twarzy. 
— Hanna — Monie drżał podbródek. — O Boże... o b ud ziła ś 
się.  
— Jak się czujesz, kochanie? — pytała mama. — Możesz 
mówić? 
Hanna spojrzała na swoje ręce. Na szczęście nie przypominały 
wielkich kawałów cielęciny. Potem zauważyła, że w zgięciu 
łokcia ma wbitą kroplówkę, a jej przedramię pokrywa gips. 
— Co się stało? — zapytała zachrypniętym głosem. 
To, co widziała, wyglądało jak teatralna inscenizacja. O wiele 
realniejsza wydawała jej się sytuacja na werandzie, z 
przyjaciółkami. 
— Gdzie Ali? — zapytała. 
Rodzice wymownie spojrzeli po sobie. 
— Ali nie żyje — powiedziała cicho mama. 
— Proszę jej nie męczyć. — Siwowłosy mężczyzna z orlim 
nosem i w kitlu odsunął kotarę i stanął u stóp jej łóżka. — Hanno, 
nazywam się doktor Geist. Jak się czujesz? 
— Gdzie ja do cholery jestem? — spytała zniecierpliwiona 
Hanna. 
Tata wziął ją za rękę. 
— Miałaś wypadek. Bardzo się o ciebie martwiliśmy. Hanna 
spojrzała jeszcze raz na otaczające ją twarze, 
a potem na wszystkie przyrządy, do których była podpięta. 
 

Oprócz kroplówki zauważyła elektrokardiograf i rurkę, którą 
dostarczano tlen do jej nosa. Robiło jej się na przemian zimno i 
gorąco, a w głowie czuła zupełny zamęt. 
— Wypadek? — szepnęła. 
— Wpadłaś pod samochód — wyjaśniła mama. — Pod szkołą. 
Nie pamiętasz? 
Prześcieradło wydało jej się nagle lepkie, jakby ktoś rozlał na nim 
roztopiony ser. Nie mogła sobie przypomnieć żadnego wypadku. 
Pamiętała tylko, że zanim znalazła się na werandzie u Ali, dostała 
sukienkę w kolorze szampana od Zaca Posena, którą miała 
włożyć na urodziny Mony. To się wydarzyło w piątek 
wieczorem, dzień przed urodzinami. Hanna spojrzała na Monę. 
Na jej twarzy malowało się jednocześnie przerażenie i ulga. 
Miała pod oczami paskudne fioletowe sińce, jakby nie spała od 
wielu dni. 
— Nie przegapiłam twoich urodzin? Lucas chrząknął. Mona 
zesztywniała. -Nie... 
— Wypadek miałaś potem — powiedział Lucas. — Nie 
pamiętasz? 
Hanna próbowała wyciągnąć z nosa rurkę dostarczającą tlen — 
nikt nie wyglądał atrakcyjnie z kawałkiem plastiku dyndającym u 
nosa — ale okazało się, że rurka została mocno przyklejona 
taśmą. Zamknęła oczy i próbowała odnaleźć w pamięci jakieś 
fakty, które pomogłyby jej odświeżyć pamięć. Ale widziała nad 
sobą tylko twarz Ali, która szepcze coś, a potem znika w 
ciemności. 
— Nie — szepnęła Hanna. — Nic nie pamiętam. 

12 
NA GIGANCIE 
W poniedziałek późnym wieczorem Emily usiadła na 
jasnoniebieskim stołku barowym przy ladzie w kawiarni 
naprzeciwko dworca autobusowego w Akron w stanie Ohio. 
Przez cały dzień nic nie jadła i zastanawiała się, czy nie zamówić 
kawałka okropnie wyglądającego placka z wiśniami, który 
idealnie pasowałby do kawy o metalicznym posmaku. Obok niej 
jakiś starszy pan powoli jadł pudding z tapioki, a mężczyzna o 
sylwetce przypominającej kręgiel i jego przyjaciel podobny do 
ogrodowej tyczki pożerali tłuste hamburgery i frytki. Z szafy 
grającej dochodziła melodia country, a barmanka oparta o kasę 
wycierała z kurzu magnesy na lodówkę, które można było kupić 
w promocji za dziewięćdziesiąt dziewięć centów. 
— Dokąd jedziesz? — zapytał jakiś głos. 
Emily spojrzała prosto w oczy kucharza, postawnego mężczyzny, 
który wyglądał tak, jakby w czasie wolnym od smażenia 
cheeseburgerów polował z łukiem na dziką 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

zwierzynę. Emily szukała wzrokiem plakietki z jego imieniem, 
ale mężczyzna jej nie miał. Tylko na jego czapeczce bejsbolowej 
nadrukowane było wielkie A. Przeszły ją ciarki i poczuła suchość 
w gardle. 
— Skąd pan wie, że gdzieś jadę? Spojrzał na nią przenikliwie. 
— Nie jesteś stąd. A naprzeciwko jest dworzec autobusowy. I 
masz wielką torbę. Spryciarz ze mnie, co? 
Emily westchnęła i popatrzyła na dno filiżanki. W niecałe 
dwadzieścia minut przemierzyła dwa kilometry od domu Helenę 
do małego sklepu przy drodze, choć miała bardzo ciężką torbę. 
Stamtąd autostopem podjechała do dworca i kupiła bilet na 
pierwszy autobus, który wyjeżdżał poza granice stanu Iowa. 
Niestety zawiózł ją tylko do Akron, gdzie nikogo nie znała. Co 
gorsza, w autobusie pachniało gazem, a siedzący obok facet na 
cały głos puścił swojego iPoda i śpiewał do wtóru muzyki 
zespołu Fali Out Boy, którego Emily z całego serca nie znosiła. 
Kiedy wreszcie autobus zatrzymał się na stacji, ku swojemu 
zdumieniu znalazła pod siedzeniem k r a b a .  A przecież ocean był 
oddalony o setki kilometrów. Gdy wyszła na płytę dworca i 
zobaczyła na tablicy z rozkładem jazdy, że o dziesiątej 
wieczorem odjeżdża autobus do Filadelfii, poczuła w sercu 
bolesne ukłucie. Nigdy tak bardzo nie tęskniła za Pensylwanią. 
Zamknęła oczy i dotarło do niej, że uciekła z domu. Naprawdę. 
Wcześniej wielokrotnie wyobrażała sobie, że się zrywa. Ali 
mówiła, że ucieknie razem z nią. Marzyły o Hawajach. Albo o 
Paryżu. Ali chciała, żeby podróżowały pod zmyślonymi 
nazwiskami. Emily uznała, że to chyba dość trudne, na co Ali, 
wzruszając ramionami, odparła: 
 

— Nie. Przecież udawanie kogoś innego go łatwizna. Niezależnie 
od wybranej trasy miały spędzać z sobą 
wiele czasu, a Emily skrycie liczyła na to, że Ali przekona się, że 
kocha ją tak bardzo jak ona ją. Ale Emily w końcu zawsze 
ogarniały wątpliwości i mówiła: 
— Ali, nie masz powodu do ucieczki. Żyjesz tu jak w bajce. 
Ali wzruszała w odpowiedzi ramionami i przyznawała jej rację. 
A w końcu ktoś ją zabił. 
Kucharz pogłośnił telewizor stojący obok tostera z ośmioma 
otworami na grzanki i otworzył paczkę chipsów. Kiedy Emily 
podniosła głowę, zobaczyła reporterkę CNN przed szpitalem w 
Rosewood. Emily mijała go każdego dnia, jadąc do szkoły. 
— Mamy informacje, że siedemnastoletnia Hanna Marin, 
mieszkająca w Rosewood przyjaciółka Alison DiLau-rentis, 
której ciało znaleziono miesiąc temu obok jej dawnego domu, 
właśnie obudziła się ze śpiączki. Zapadła w nią w sobotę w 
wyniku tragicznego wypadku — informowała reporterka. 
Filiżanka Emily uderzyła o spodek. Śp iąc z ka ?  Na ekranie 
pojawili się rodzice Hanny, potwierdzając wcześniejsze 
doniesienia. Na ich twarzach malowała się ogromna ulga. Nadal 
nie ustalono, kto spowodował wypadek. 
Emily zasłoniła usta dłonią, która wciąż pachniała skajową 
tapicerką siedzenia w autobusie. Wyciągnęła z kieszeni spodni 
swoją komórkę i włączyła ją. Próbowała oszczędzać baterię, bo 
zostawiła ładowarkę w Iowa. Trzęsącą się dłonią wybrała numer 
do Arii. Włączyła się poczta głosowa. 
 
 
 
 

— Aria, tu Emily — powiedziała po usłyszeniu sygnału. — 
Właśnie dowiedziałam się o Hannie i... 
Urwała i spojrzała znowu na ekran. W prawym górnym rogu 
pojawiła się jej twarz na fotografii zrobionej w zeszłym roku do 
albumu szkolnego. 
— Na tym nie koniec wieści z Rosewood. Inna przyjaciółka 
Alison DiLaurentis, Emily Fields, zaginęła - mówiła reporterka. 
— Odwiedzała rodzinę w Iowa, ale dziś rano zniknęła. 
Kucharz przewrócił mięso smażące się na patelni i spojrzał na 
ekran. Popatrzył z niedowierzaniem na Emily, a potem znowu na 
ekran. Upuścił na podłogę metalową szpatułkę. Emily rozłączyła 
się, nie nagrywając do końca wiadomości dla Arii. Na ekranie 
telewizora pojawili się jej rodzice przed ich domem pokrytym 
błękitnymi panelami. Tata miał na sobie swoją najlepszą 
koszulkę polo w kratkę, a mama kaszmirowy kardigan narzucony 
na ramiona. Carolyn stała z boku i pokazywała do kamery zdjęcie 
Emily z zawodów pływackich. Emily poczuła się zażenowana, że 
w dzienniku telewizyjnym oglądanym w całym kraju pokazują jej 
podobiznę w skąpym kostiumie kąpielowym. 
— Bardzo się martwimy — powiedziała matka Emily. — 
Chcemy przekazać Emily, że bardzo ją kochamy i chcemy, żeby 
wróciła do domu. 
W oczach Emily pojawiły się łzy. Żadne słowa nie oddałyby tego, 
co czuła, gdy mama wypowiadała trzy krótkie słowa: „bardzo ją 
kochamy". Zeszła ze stołka i włożyła kurtkę. 
Nad przednią szybą stojącego po drugiej stronie ulicy autobusu 
pomalowanego na czerwono, niebiesko i srebrno widniał wielki 
napis FILADELFIA. Zegar z reklamą 
 

7-Up wiszący nad barem pokazywał godzinę 21.53. "Błagam, 
niech będą jakieś wolne miejsca w autobusie o dziesiątej " — 
modliła się w duchu Emily. 
Spojrzała na leżący obok, odręcznie napisany rachunek. 
— Zaraz wrócę — powiedziała do kucharza, chwytając za torby. 
— Muszę szybko kupić bilet. 
Kucharz popatrzył na nią tak, jakby porwało go tornado i rzuciło 
na jakąś obcą planetę. 
— Nie martw się o to — powiedział cicho. — Kawa na koszt 
firmy. 
— Dzięki! 
Dzwoneczki przy drzwiach zadźwięczały, kiedy wychodziła. 
Przebiegła przez pustą ulicę i wpadła na dworzec, dziękując 
kosmicznym siłom za to, że do kasy nie ustawiła się kolejka. 
Wreszcie wiedziała, dokąd jedzie. Do domu. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

13 
TYLKO FRAJERZY WPADAJĄ POD SAMOCHÓD 
We wtorek rano, zamiast iść na zajęcia pilatesu dla za-
awansowanych w centrum Body Tonie, Hanna leżała na łóżku, a 
dwie pielęgniarki myły ją gąbkami. Po ich wyjściu doktor Geist 
wszedł do pokoju i włączył światło. 
— Proszę to wyłączyć! — rozkazała Hanna i zakryła szybko 
twarz. 
Doktor Geist nie wykonał jej polecenia. Hanna zażyczyła sobie 
zmiany lekarza - skoro już musiała tu spędzić tyle czasu, to może 
powinien zająć się nią ktoś odrobinę przystojniejszy — ale nikt w 
tym szpitalu jej nie słuchał. 
Hanna zasłoniła się kołdrą i spojrzała do lusterka w puderniczce 
Chanel. Nadal patrzyła na nią twarz potwora, ze szwami na 
podbródku, podbitymi oczami, spuchniętą, purpurową dolną 
wargą i wielkim sińcem na obojczyku. Miną wieki, zanim włoży 
jakąś głęboko wyciętą bluzkę. Westchnęła i zamknęła 
puderniczkę. Nie mogła 

się doczekać, kiedy pójdzie do kosmetyczki i choć trochę 
zatuszuje wszystkie blizny. 
Doktor Geist zbadał Hannę i zapisał wyniki obserwacji w 
komputerze, który wyglądał, jakby powstał w latach 
sześćdziesiątych. 
— Szybko wracasz do zdrowia. Opuchlizna zeszła i nie 
pozostawiła w mózgu żadnych trwałych uszkodzeń. Twoje 
organy wewnętrzne też nie ucierpiały za bardzo. To cud. 
— Akurat — wymamrotała pod nosem Hanna. 
— To naprawdę cud — wtrącił się tata Hanny, który właśnie 
wszedł i stanął za doktorem Geistern. — Strasznie się o ciebie 
martwiliśmy. To skandal, że ktoś zrobił coś takiego i nadal 
przebywa na wolności. 
Hanna rzuciła na niego okiem. Tata miał na sobie grafitową 
marynarkę oraz eleganckie, czarne i lśniące mokasyny. Od kiedy 
się obudziła dwanaście godzin wcześniej, był niesłychanie 
cierpliwy i zgadzał się na każdą zachciankę Hanny. A ona 
oczywiście miała mnóstwo życzeń. Najpierw zażądała, żeby 
przeniesiono ją do osobnej sali. Nie miała najmniejszej ochoty 
wysłuchiwać, jak starsza pani leżąca obok opowiada o swoim 
jelicie grubym i o czekającej ją operacji wszczepienia sztucznego 
biodra. Potem kazała sobie kupić w pobliskim sklepie przenośny 
odtwarzacz DVD i kilka płyt. Na szpitalnych telewizorach można 
było oglądać tylko sześć beznadziejnych kanałów. Ubłagała tatę, 
żeby skłonił pielęgniarki do zwiększenia jej dawek środków 
przeciwbólowych. Uznała, że materac na łóżku szpitalnym jest 
bardzo niewygodny, i zażądała, aby tata kupił jej specjalny 
materac dopasowujący się do kształtu ciała. Chyba mu się udało, 
bo miał przy sobie wielką plastikową torbę. 
 

Doktor Geist zawiesił tablicę z wynikami badań Hanny na 
oparciu łóżka. 
-Wypuścimy cię do domu za kilka dni. Masz jakieś 
pytania? 
- Tak - Hanna nadal mówiła zachrypniętym głosem. Pewnie z 
powodu stale włączonego wentylatora w szpitalnej sali. Pokazała 
na kroplówkę wbitą w ramię. - Ile kalorii dziennie pompujecie we 
mnie w ten sposób? 
Czuła się o wiele lżejsza, więc pewnie schudła w czasie pobytu 
szpitalu - przynajmniej tyle! - ale chciała się upewnić. 
Doktor Geist spojrzał na nią jak na wariatkę. Pewnie on też 
chciałby móc wyłączać pacjentów za pomocą guzika. 
- To antybiotyki i woda, żebyś się nie odwodniła -szybko 
wyjaśnił tata. Poklepał Hannę po ramieniu. - Poczujesz się dzięki 
temu o niebo lepiej. 
Doktor Geist wyłączył światło, kiedy wyszedł zaraz za tatą z sali. 
Hanna wpatrywała się w przez chwilę w zamknięte drzwi, ale po 
chwili opadła na poduszki. Nastrój mógł jej poprawić tylko 
sześciogodzinny masaż wykonany przez przystojnego Włocha, 
najchętniej modela, a jeszcze chętniej - bez koszulki. A, i jeszcze 
przydałaby jej się nowa twarz. 
Nie mogła zrozumieć, dlaczego to wszystko jej się przydarzyło. 
Wydawało jej się, że za chwilę obudzi się we własnym łóżku, na 
prześcieradle z luksusowej, gęsto tkanej bawełny, piękna jak 
dawniej i gotowa wybrać się na zakupy z Moną. Kto normalny 
wpada pod samochód? Na dodatek wcale nie trafiła do szpitala z 
jakiegoś niezwykłego powodu. Nikt jej nie porwał ani nie 
przeżyła tsunami, jak ta modelka Petra Nemcova. 
 

Najbardziej jednak przerażało ją coś innego. Nawet nie chciała o 
tym myśleć. Nie pamiętała zupełnie nic z tamtej nocy, nawet 
urodzin Mony. 
W drzwiach stanęły dwie dziewczyny w znajomo wyglądających, 
granatowych marynarkach. Kiedy Aria i Spencer zobaczyły, że 
Hanna nie śpi i ma się nie najgorzej, podbiegły do niej z 
zatroskanymi twarzami. 
— Chciałyśmy cię odwiedzić wczoraj wieczorem — tłumaczyła 
się Spencer - ale pielęgniarki nas nie wpuściły. 
Hanna zauważyła, że Aria z obrzydzeniem przygląda się jej 
zielonkawym siniakom. 
— Co? — warknęła, przeczesując dłońmi kasztanowe włosy, 
które właśnie spryskała sprayem do układania. -Może powinnaś 
zachowywać się trochę bardziej jak pensjonarka. Sean to 
uwielbia. 
Nadal nie mogła darować Seanowi Ackardowi, że zerwał z n i ą 
dla Arii. Dziś włosy Arii zwisały w bezładnych kołtunach. Pod 
szkolną marynarką miała luźną sukienkę w czarno-białą kratę. 
Wyglądała jak skrzyżowanie tej pomylonej perkusistki z White 
Stripes z obrusem. Poza tym powinna wiedzieć, że jeśli Appleton 
przyłapie ją w szkole bez plisowanej spódniczki pasującej do 
marynarki, to natychmiast odeśle ją do domu, żeby się przebrała. 
— Zerwaliśmy z sobą - wymamrotała Aria. Hanna uniosła brwi 
ze zdumienia. 
— Nap r a wd ę?  Czemu? 
Aria usiadła przy łóżku Hanny na małym pomarańczowym 
krześle. 
— Teraz to nieistotne. Najważniejsze teraz... to. Ty. — Jej oczy 
napełniły się łzami. - Żałuję, że nie udało nam się 
 

dojechać na plac zabaw szybciej. Wciąż o tym myślę. Mogłyśmy 
zatrzymać ten samochód. Zepchnąć cię z drogi. 
Hanna patrzyła na nią i coś powoli zaciskało się w jej gardle. 
— Byłaś tam? 
Aria pokiwała głową i spojrzała na Spencer. -Wszystkie tam 
byłyśmy. Emily też. Chciałaś się z nami spotkać. 
Serce Hanny zaczęło bić szybciej. 
— Naprawdę? 
Aria zbliżyła się do niej. Jej oddech pachniał gumą Orbit 
Miętowe Mojito. Hanna nienawidziła tego zapachu. 
— Twierdziłaś, że wiesz, kim jest A. 
— Co ? — wyszeptała Hanna. 
- N i e  p a m i ę t a s z ?  - Spencer z trudem powstrzymywała krzyk. - 
Hanno, ten wypadek to wina A.! - Wyciągnęła komórkę i podała 
Hannie. - Patrz! 
Hanna spojrzała na ekran. „Wiedziała za dużo - A". 
— Dostałyśmy to od A. zaraz po twoim wypadku - wyszeptała 
Spencer. 
Hanna nie wierzyła własnym uszom. Wydawało jej się, że jej 
umysł to wielka torba od Gucciego, a kiedy grzebała na jej dnie, 
nie potrafiła wydobyć żadnych wspomnień. 
— O mało nie umarłam z powodu A.? 
Poczuła kamień w żołądku. Od kiedy się obudziła, miała jakieś 
dziwne przeczucie, że to nie był wypadek. Jednak próbowała je 
stłumić, wmówić sobie, że to nonsens. 
— Może rozmawiałaś z A.? - dopytywała się Spencer. -A może 
widziałaś A.? Spróbuj sobie przypomnieć. Jak ci się nie uda, to A. 
może... 
 

Urwała. 
— ... znowu zaatakować - dokończyła szeptem Aria. Hanna 
zaczęła się histerycznie trząść. Oblał ją zimny pot. 
— Ostatnie, co pamiętam, to wieczór przed urodzinami Mony - 
wyjąkała. - A potem siedziałyśmy na tarasie u Ali. Wróciłyśmy 
do siódmej klasy. Następnego dnia Ali miała zniknąć, a my 
rozmawiałyśmy o imprezie w domku Me-lissy. Musicie 
pamiętać. 
— No jasne — Spencer spojrzała w dal. 
— Próbowałam ostrzec Ali, że następnego dnia umrze — 
wyjaśniła Hanna, coraz bardziej rozgorączkowana. — Ale ona 
nie zwracała na mnie uwagi. A potem na mnie spojrzała i 
powiedziała, żebym przestała się tym tak przejmować. I że 
wszystko u niej w porządku. 
Spencer i Aria wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. 
— Hanno, to był tylko sen — wytłumaczyła jej Aria. 
— No jasne — Hanna przewróciła oczami. — Przecież mówię, że 
Ali stała przede mną jak żywa, jakby siedziała t a m — pokazała 
palcem na różowy balon z napisem WRACAJ DO ZDROWIA, 
przywiązany do poręczy łóżka. Balon wyglądał jak człowieczek z 
napompowaną głową, rękami i nogami. Potrafił nawet chodzić. 
Zanim Aria i Spencer zdążyły odpowiedzieć, rozległ się donośny 
głos. 
— Gdzie leży naj seksowni ej sza dziewczyna w całym szpitalu? 
W drzwiach stała Mona z wyciągniętymi ramionami. Ona też 
miała na sobie szkolny mundurek i niesamowite botki od Marca 
Jacobsa, których Hanna nigdy nie widziała. Mona spojrzała 
podejrzliwie na Arię i Spencer, 
 
 

a potem rzuciła na stolik przy łóżku stos czasopism: „Vo-gue", 
„Elle", „Cosmopolitan" i kilka innych. 
- Pourvous, Hanna. Lindsay Lohan miała kilka przygód, o 
których koniecznie musimy porozmawiać, 
- Uwielbiam cię - zawołała Hanna, wykorzystując okazję do 
zmiany tematu. Nie miała teraz głowy do A. Po prostu nie i już. 
Cieszyła się, że dzień wcześniej naprawdę widziała przy swoim 
łóżku Monę, a nie jej zjawę. W zeszłym tygodniu trochę się 
pokłóciły, ale przecież dobrze pamiętała, że Mona przysłała jej 
sukienkę na swoje przyjęcie urodzinowe. Wiedziała, że 
przyjaciółka w ten sposób chce się pojednać, choć z jakiegoś 
powodu nie pamiętała, żeby z sobą o tym rozmawiały. Zawsze 
gdy się godziły, dawały sobie nawzajem prezenty, na przykład 
oprawkę na iPoda albo parę eleganckich rękawiczek. Spencer 
spojrzała na Monę. 
- Skoro Hanna się obudziła, to chyba możemy odwołać piątkową 
imprezę? 
Hanna się ożywiła. 
- Jaką imprezę? 
Mona usiadła na krawędzi łóżka Hanny. 
- Miałyśmy zorganizować czuwanie dla ciebie w klubie w 
Rosewood - wyjaśniła Mona. - Zaprosiłyśmy całą szkołę. 
Hanna zasłoniła usta dłonią, bardzo poruszona. 
- Naprawdę chciałyście to zrobić... dla mnie? Spojrzała Monie 
prosto w oczy. To bardzo dziwne, że 
chciała zorganizować imprezę razem ze Spencer. Bynajmniej nie 
pałała miłością do jej dawnych przyjaciółek. Tymczasem Mona 
wyglądała na podekscytowaną. Hanna rozczuliła się. 
 

- Skoro już zarezerwowałyście miejsce w klubie, to może 
zrobimy imprezę powitalną - ostrożnie zasugerowała Hanna i w 
duchu modliła się, żeby Mona nie uznała tego za zły pomysł. 
Mona wydęła usta. 
- Nie odmówię udziału w żadnej imprezie. Szczególnie na twoją 
cześć, Han. 
Hanna rozpromieniła się. To była najlepsza wiadomość dnia. 
Lepsza nawet od pozwolenia na samodzielne korzystanie z 
toalety, jakiego udzieliły jej pielęgniarki. Najchętniej 
podskoczyłaby na łóżku i uściskała Monę za to, że znowu są 
najlepszymi przyjaciółkami, lecz była przywiązana do zbyt wielu 
rurek. 
- Zwłaszcza że nie pamiętam w ogóle twoich urodzin -dodała 
Hanna. - Fajnie było? 
Mona spuściła wzrok, ściągając jakiś niewidzialny pyłek ze 
swetra. 
- No powiedz - nalegała Hanna. - Zniosę to, nawet jak powiesz, że 
było bosko. - Zastanawiała się nad czymś przez chwilę. - Mam 
superpomysł. Skoro zbliża się Halloween, a ja nie wyglądam 
najpiękniej na świecie... - pokazała dłonią na swoją twarz - to 
może zrobimy bal maskowy? 
- Idealnie - przyklasnęła Mona. - Han, będzie cudownie! 
Mona i Hanna chwyciły się za ręce i zapiszczały, jakby Arii i 
Spencer w ogóle nie było w pokoju. Hanna nie miała zamiaru się 
nimi przejmować. Piszczeć razem mogły tylko najlepsze 
przyjaciółki, a w życiu Hanny to określenie zarezerwowane było 
wyłącznie dla jednej osoby. 
 
 
 
 

14 
PRZESŁUCHANIE, A MOŻE SZPIEGOWANIE 
We wtorek po południu, po krótkim spotkaniu z redakcją albumu 
rocznego i godzinnym treningu hokeja, Spencer zaparkowała na 
kolistym podjeździe wyłożonym błękitnymi płytkami. Obok 
srebrzystoszarego rangę rovera jej mamy stało auto policyjne. 
Spencer poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła. W ostatnich 
dniach często się tak czuła. Czy popełniła błąd, mówiąc Melissie 
prawdę o Ali? Może Melissa wmówiła jej, że nie ma instynktu 
zabójcy, tylko po to, żeby uśpić jej czujność, a potem doniosła 
Wildenowi, że to Spencer zamordowała Ali? 
Spencer wróciła myślami do tamtego wieczoru. Jej siostra tak 
dziwnie się uśmiechała, kiedy powiedziała, że to nie Spencer 
zabiła Ali. Użyła dziwnego sformułowania — powiedziała, że 
zabić potrafi tylko ktoś wyjąt ko wy.  Czemu nie powiedziała 
s z a l o n y  albo p o z b a wi o n y  w s z e l k i c h     u c z u ć ?  Słowo 
wyj ąt ko wy  

 

brzmiało jakoś tak... szczególnie. Spencer była tak przerażona, że 
od tamtej pory unikała Melissy. W jej obecności czuła się 
nieswojo i niepewnie. 
Kiedy weszła do głównego holu i zawiesiła swój płaszcz 
Burberry w szafie, zauważyła, że Melissa i łan, bardzo spięci, 
siedzą na kanapie w salonie, jakby dyrektor szkoły wezwał ich na 
dywanik. Inspektor Wilden siedział naprzeciwko nich w 
skórzanym fotelu. 
- Cz-cześć — wyjąkała zdumiona Spencer. 
- Och, Spencer — Wilden przywitał ją skinieniem. -Wybacz, ale 
muszę porozmawiać z twoją siostrą i łanem. 
Spencer cofnęła się o krok. 
- A o czym? 
- Mam do nich kilka pytań na temat wieczoru, kiedy zaginęła 
Alison DiLaurentis - wyjaśnił Wilden, patrząc do notatnika. - 
Próbuję poznać kilka punktów widzenia. 
W pokoju panowała cisza. Słychać było tylko dźwięk aparatu do 
jonizacji powietrza, który mama kupiła, bo jej alergolog 
powiedział, że cząsteczki kurzu przyspieszają powstawanie 
zmarszczek. Spencer powoli wyszła z pokoju. 
- Na stole w holu leży list do ciebie - zawołała Melissa, kiedy 
Spencer zniknęła za rogiem w korytarzu. - Od mamy. 
Rzeczywiście, Spencer znalazła w holu stos listów obok wazy w 
kształcie ula, którą jej babcia dostała podobno w prezencie od 
Howarda Hughesa. List do Spencer leżał na samym wierzchu, w 
kremowej, otwartej kopercie z jej nazwiskiem zapisanym 
odręcznym pismem. W środku znalazła zaproszenie na grubym 
czerpanym papierze. Napisano na nim złotymi literami: „Komisja 
Złotej Orchidei zaprasza finalistów na śniadanie i rozmowy w 
restauracji Daniel w Nowym Jorku w piątek 15 października". 
 

W rogu mama przykleiła odręcznie napisaną notkę: „Spencer, już 
to wyjaśniliśmy w szkole. Zarezerwowaliśmy pokoje w hotelu W 
na czwartek wieczorem". 
Spencer przysunęła papier do twarzy. Pachniał wodą kolońską 
Polo. A może to Wilden tak pachniał? Rodzice kibicowali jej, 
choć wiedzieli to, co wiedzieli? Nie mieściło jej się to w głowie. 
Poza tym fatalnie się z tym czuła. 
A może nie było w tym niczego złego? Przesunęła palcem po 
tłoczonych literach. Od trzeciej klasy marzyła o tym, że 
zdobędzie Złotą Orchideę, i rodzice na pewno o tym wiedzieli. 
Zresztą gdyby cała ta sprawa z Ali i A. tak bardzo jej nie 
przeraziła, na pewno udałoby jej się napisać pracę wartą tej 
nagrody. Więc niby czemu miałaby rezygnować? Przypomniały 
jej się słowa Melissy, która twierdziła, że w razie wygranej 
rodzice sowicie ją nagrodzą. A teraz tak bardzo potrzebowała 
jakiejś nagrody. 
Stojący w salonie zegar po dziadku wybił szóstą. Spencer 
odgadła, że Wilden czekał, aż pójdzie na górę, żeby zacząć 
przesłuchanie. Zrobiła kilka głośnych kroków na kilku 
pierwszych schodach, a potem maszerowała w miejscu, udając, 
że idzie na górę. Przez balustradę widziała doskonale twarze lana 
i Melissy, ale jej nikt nie widział. 
- No dobrze - Wilden chrząknął. - Wróćmy do Alison 
DiLaurentis. 
Melissa zmarszczyła nos. 
- Nadal nie rozumiem, co mamy z tym wspólnego. Powinien pan 
porozmawiać z moją siostrą. 
Spencer zacisnęła powieki. Zac z ęło  si ę.  
- Proszę o odrobinę cierpliwości - powiedział powoli Wilden. - 
Chyba oboje chcecie pomóc odnaleźć zabójcę Alison, prawda? 
 

— Oczywiście - przytaknęła Melissa i zaczerwieniła się. 
— No więc — mówił dalej Wilden - oboje byliście w domku tuż 
przed tym, jak Alison zniknęła, tak? 
Melissa pokiwała głową. 
— One nas naszły. Rodzice zgodzili się, żeby Spencer zrobiła w 
domku całonocną imprezę. Myślała, że tego wieczoru będę już w 
Pradze, ale ja miałam jechać dopiero następnego dnia. Mimo to 
wyszliśmy i zostawiliśmy im domek. — Uśmiechnęła się z dumą, 
jakby zrobiła to z wrodzonej dobroci. 
— Dobrze — Wilden pisał coś w notatniku - i nie zauważyliście 
w ogrodzie niczego dziwnego? Nikt się nie kręcił w pobliżu? 
— Nie — powiedziała cicho Melissa. 
Spencer poczuła jednocześnie wdzięczność i zmieszanie. 
Dlaczego Melissa, zimna jak lód, nie wydała jej policji? 
— A co robiliście później? — zapytał Wilden. 
Melissa i łan wyglądali na zaskoczonych tym pytaniem. 
— Poszliśmy do piwniczki. O tam - łan pokazał ręką na korytarz. 
— Po prostu... siedzieliśmy. Oglądaliśmy telewizję. Nie 
pamiętam szczegółów. 
— I spędziliście razem całą noc? łan spojrzał na Melissę. 
— To było cztery lata temu, więc nie pamiętam dokładnie, ale 
chyba tak. 
— Melisso? — zapytał Wilden. 
Melissa obracała w dłoni frędzel poduszki leżącej na kanapie. 
Przez ułamek sekundy Spencer dostrzegła, jak przez twarz siostry 
przebiega cień przerażenia. Ale znikł tak szybko, jak się pojawił. 
— Byliśmy razem. 
 
 
 

- W porządku. - Wilden spoglądał raz na jedno, raz na drugie, 
jakby coś nie dawało mu spokoju. - A ty... łan. Czy coś cię 
łączyło z Alison? 
łan zbladł. Chrząknął. 
- Ali się we mnie podkochiwała. Trochę z nią flirtowałem. Nic 
więcej. 
Spencer otworzyła szeroko usta. łan okłamywał policjanta w 
żywe oczy? Spojrzała na siostrę, ale Melissa patrzyła prosto 
przed siebie z uśmieszkiem na ustach. W rozmowie ze Spencer 
przyznała przecież, że wie o romansie Ali i lana. 
Spencer pomyślała o śnie Hanny, a raczej o jej wspomnieniu. 
Dzień przed zniknięciem Ali wszystkie poszły do niej w 
odwiedziny. Nie pamiętała szczegółów, ale na pewno widziały 
wtedy Melissę wracającą do domku. Ali zapytała ją, czy nie boi 
się, że jak pojedzie do Pragi, to łan znajdzie sobie nową 
dziewczynę. Spencer dała Ali kuksańca za tę uwagę i kazała jej 
się zamknąć. Od kiedy powiedziała Ali o pocałunku z łanem, ta 
szantażowała ją, że powie o tym Melissie, jeśli Spencer sama się 
nie przyzna. Dlatego Spencer wydawało się, że Ali droczy się z 
nią, a nie z Melissą. 
To właśnie chciała osiągnąć Ali? A może nie... Potem Melissa 
wymamrotała coś pod nosem i pognała do domku. Ale zanim 
zniknęła za drzwiami, przystanęła i wpatrywała się w dziurę obok 
domu Ali. Jakby próbowała zachować w pamięci jej wielkość. 
Spencer zakryła usta dłonią. W poprzednim tygodniu, kiedy 
siedziała przed lustrem toaletki, dostała od A. wiadomość, że ma 
przed sobą mordercę Ali. I w tej samej chwili w drzwiach stanęła 
Melissa i oznajmiła, że na dole 
 

czeka reporterka „Gońca Filadelfijskiego". Melissa stała 
naprzeciwko Spencer, jak jej lustrzane odbicie. 
Kiedy Wilden uścisnął dłonie łanowi i Melissie, a potem ruszył 
do wyjścia, Spencer na palcach wyszła na piętro. Kręciło jej się w 
głowie. Na dzień przed swoim zniknięciem Ali powiedziała: 
- Wiecie co? Myślę, że to będzie Lato Ali. 
Była tego tak pewna, jakby wszystko musiało potoczyć się wedle 
jej planu. Owszem, Ali potrafiła zmusić wszystkie cztery 
przyjaciółki do tego, żeby tańczyły tak, jak im zagra. Ale nikt, 
a b s o l u t n i e  n i k t  nie śmiał wdawać się w takie gierki z jej 
siostrą. Bo ostatecznie to Melissa. Zawsze. Wygrywała. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

15 
ZGADNIJCIE, KTO WRÓCI-I-I-Ł! 
W środę w porannej godzinie szczytu mama w milczeniu 
wyjechała swoim samochodem z dworca autobusowego na 
autostradę numer 76. Minęła szereg ślicznych domków stojących 
nad rzeką Schuylkill i pojechała prosto do szpitala w Rosewood. 
Choć po strasznej dziesięciogodzinnej podróży Emily 
potrzebowała przede wszystkim prysznica, to bardzo chciała 
zobaczyć Hannę. 
Kiedy dojechały do szpitala, Emily zaczęła podejrzewać, że 
popełniła wielki błąd. Zadzwoniła do rodziców o dziesiątej, tuż 
przed wejściem do autobusu. Powiedziała im, że widziała ich w 
telewizji, że nic jej nie jest i że wraca do domu. Rodzice chyba się 
u c i e s z y 1 i... ale bateria w jej telefonie padła, więc nie mogła 
się upewnić. Kiedy wsiadła do samochodu mamy, ta zapytała 
tylko, czy wszystko w porządku. Gdy Emily przytaknęła, mama 
poinformowała ją, że Hanna się obudziła, a potem zamilkła na 
dobre. 
 

Zatrzymały się przed głównym wejściem, na parkingu. Mama 
jęknęła głośno i oparła czoło na kierownicy. 
— Jak ja się boję jeździć autem po Filadelfii! 
Emily patrzyła na mamę, na jej siwe proste włosy, szmaragdowy 
sweter i kosztowny naszyjnik z pereł, który nosiła codziennie, 
przez co wyglądała trochę jak Marge z Simpsonów. Emily zdała 
sobie nagle sprawę, że nigdy wcześniej nie widziała, żeby mama 
prowadziła samochód w pobliżu Filadelfii. Zawsze tak bardzo 
bała się dużego ruchu samochodowego. 
— Dzięki, że po mnie wyjechałaś — szepnęła Emily. Pani Fields 
patrzyła przez moment na Emily, nie mogąc zapanować nad 
drżeniem warg. 
-Tak się o ciebie martwiliśmy. Dotarło do nas, że możemy cię 
stracić na zawsze. I dlatego postanowiliśmy przemyśleć kilka 
rzeczy. Nie powinniśmy byli wysyłać cię do Helenę. Emily, 
nawet jeśli nie do końca akceptujemy decyzje życiowe, które 
podjęłaś, to postaramy się pomóc ci najlepiej, jak potrafimy. Tak 
zaleca doktor Phil. Czytaliśmy jego książki. 
Na parkingu jakaś para podjechała z wózkiem dziecięcym pod 
porsche cayenne. Dwaj przystojni czarnoskórzy lekarze śmiali się 
podczas rozmowy. Emily poczuła zapach wiciokrzewów i 
zauważyła po drugiej stronie ulicy znany supermarket. A więc 
wróciła do Rosewood. I nie zmieniła się ani o jotę. 
— Okej — głos Emily łamał się. Swędziło ją całe ciało, 
szczególnie dłonie. — Dzięki, naprawdę się cieszę. 
Pani Fields sięgnęła do torby i wyciągnęła z niej plastikową 
reklamówkę z logo księgarni Barnes & Noble. Wręczyła ją 
Emily. 
 
 
 

- To dla ciebie. 
Emily znalazła w środku DVD z filmem animowanym Gdzie jest 
Nemo?. Spojrzała na mamę zupełnie zdezorientowana. 
- Ellen DeGeneres, ta, która ostatnio przyznała się publicznie, że 
jest lesbijką, dubbinguje taką śmieszną rybę - wyjaśniła mama, 
nieco skrępowana. — Pomyśleliśmy, że pewnie ją lubisz. 
Emily nagle połączyła fakty. Ellen DeGeneres grała rybę — a 
więc była pływaczką-lesbijką jak Emily. 
- Dzięki - Emily przycisnęła DVD do piersi, bardzo poruszona. 
Wyszła z samochodu i oszołomiona ruszyła w stronę wejścia do 
szpitala. Kiedy przechodziła obok izby przyjęć, kawiarni i 
małego sklepu, powoli dotarło do niej to, co właśnie usłyszała. 
Rodzina postanowiła ją z a a k c e p t o w a ć ?  Zastanawiała się, czy 
może zadzwonić do Mai i powiedzieć, że wróciła. Ale co niby 
miała powiedzieć? „Wróciłam! A rodzice już nie mają nic 
przeciwko temu, żebyśmy się spotykały!". Nawet w jej głowie 
brzmiało to... po prostu beznadziejnie. 
Sala Hanny mieściła się na piątym piętrze. Kiedy Emily 
otworzyła drzwi, Aria i Spencer siedziały przy jej łóżku i 
trzymały w dłoniach kubki z kawą. Hanna miała na podbródku 
długi szew i rękę w gipsie. Obok łóżka stał olbrzymi bukiet, a w 
całym pokoju pachniało rozmarynowym olejkiem do 
aromaterapii. 
- Cześć, Hanna - powiedziała Emily, zamykając powoli drzwi. — 
Jak się czujesz? 
Hanna westchnęła zirytowana. 
- Ty też przyszłaś, żeby mnie wypytywać o A.? 
 

Emily spojrzała na Arię, a potem na Spencer, która nerwowo 
skubała papierowy kubek. Dlaczego Aria i Spencer siedzą tu 
razem? Przecież Aria podejrzewała, że to Spencer zabiła Ali. 
Spojrzała na Arię pytająco spod uniesionych brwi, ale Aria 
pokręciła głową i bezgłośnie powiedziała: „Wyjaśnię ci później". 
Emily spojrzała na Hannę. 
— Po prostu chciałam zobaczyć, jak się masz, ale, no tak... 
— Daruj sobie — przerwała jej Hanna wyniośle, okręcając 
kosmyk włosów wokół palca. — Nie pamiętam, co się stało. 
Więc równie dobrze możemy pogadać o czymś innym. 
W jej głosie słychać było irytację. 
Emily cofnęła się o krok. Znowu spojrzała na Arię błagalnie, 
jakby chciała zapytać, czy to, co mówi Hanna, jest prawdą, lecz 
Aria tylko pokręciła głową. 
— Hanno, jeśli przestaniemy cię o to pytać, to nigdy sobie nie 
przypomnisz — tłumaczyła Spencer. — Dostałaś SMS-a? Jakąś 
wiadomość? Nie znalazłaś w kieszeni żadnego liściku od A.? 
Hanna zacisnęła usta i spojrzała na Spencer z nienawiścią. 
— Odkryłaś coś w czasie imprezy u Mony, a może potem — 
ciągnęła Aria. — Może to się z sobą jakoś wiąże? 
— Może dostałaś jakąś podpowiedź od A.? — pytała Spencer. — 
A może widziałaś, kto siedzi za kierownicą samochodu, który cię 
przejechał? 
— A może dacie mi spokój? — W oczach Hanny pojawiły się 
łzy. — Lekarz wyraźnie ostrzegał, że zamęczanie mnie nie 
wyjdzie mi teraz na dobre. - Zamilkła na chwilę i wygładziła 
fałdy kaszmirowego koca. — Gdybyście mogły 
 
 
 

cofnąć czas do chwili przed śmiercią Ali, myślicie, że udałoby się 
wam temu zapobiec? 
Emily rozejrzała się. Jej przyjaciółki były tak samo zdumione 
tym pytaniem jak ona. 
— No jasne — odparła cicho Aria. 
— Oczywiście — zgodziła się Emily. 
— I chciałybyście tego? — głos Hanny brzmiał trochę 
prowokacyjnie. — Naprawdę chciałybyście, żeby Ali wróciła? 
Skoro już wiemy, że nie powiedziała nam, co wie na temat 
Toby'ego, i że za naszymi plecami widywała się z łanem? Skoro 
trochę podrosłyśmy i już wiemy, że Ali była najzwyklejszą suką? 
— Oczywiście, że chciałybyśmy, aby wróciła — zareagowała 
natychmiast Emily. 
Ale kiedy popatrzyła na przyjaciółki, one milczały, nieruchomo 
wbijając wzrok w podłogę. 
— Na pewno nie chciałybyśmy jej śmierci — wymamrotała w 
końcu Spencer. 
Aria przytaknęła i zaczęła oglądać swoje pomalowane na 
fioletowo paznokcie. 
Hanna owinęła gips jedwabną chustką od Hermesa, pewnie po to 
— jak myślała Emily — żeby go trochę ozdobić. Gips pokrywały 
rozmaite napisy. Chyba całe Rosewood zostawiło tu swój wpis. 
Widać było zamaszysty podpis Noela Kahna, równe pismo 
Melissy Hastings, kwadratowe litery pani Jennings, nauczycielki 
matematyki. Ktoś inny napisał tylko CAŁUSY! i zamiast kropki 
narysował uśmiechniętą buźkę. Emily przesunęła palcem po 
napisie, jakby ułożono go alfabetem Braille'a. 
Po kilku minutach ciszy Aria, Emily i Spencer bez słowa wyszły 
z sali. W milczeniu dotarły do windy. 
 

— Dlaczego wygadywała te bzdury o Ali? — wyszeptała Emily 
— Hanna podczas śpiączki miała sen o Ali. — Spencer wzruszyła 
ramionami i nacisnęła przycisk wzywający windę jadącą w dół. 
— Musimy przywrócić jej pamięć — szepnęła Aria. — Ona wi e,  
kim jest A. 
Jeszcze przed ósmą rano stanęły na parkingu. Obok nich pędem 
przejechała karetka. Telefon Spencer wydał charakterystyczny 
dźwięk, Cztery pory roku Vivaldiego. Zirytowana wyciągnęła go 
z kieszeni. 
— Kto wydzwania do mnie o tej porze? Telefon Arii też się 
odezwał. I Emily. 
Ogarnęła je fala chłodu. Nad wejściem powiewały na wietrze 
flagi z logo szpitala. 
— Tylko nie to — westchnęła Spencer. 
Emily rzuciła okiem na nagłówek wiadomości: „CAŁUSY!". 
Dokładnie tak jak na gipsie Hanny. 
Tęskniłyście, suki? Dajcie sobie spokój z tym śledztwem albo i 
wam wymażę pamięć. 
A. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

16 
NOWA OFIARA 
W środę po południu Spencer czekała na tarasie klubu w 
Rosewood na Monę Vanderwaal. Razem miały zaplanować 
powitalny bal maskowy dla Hanny. Spencer bezmyślnie 
kartkowała swoją pracę z ekonomii nominowaną do Złotej 
Orchidei. Kiedy ukradła ją z archiwum Melissy, nie rozumiała 
nawet połowy... i teraz bynajmniej nie zmądrzała. Ale skoro w 
piątek miała się znaleźć w krzyżowym ogniu pytań komisji, 
postanowiła nauczyć się całości na pamięć. To chyba łatwe? 
Kiedy grywała w szkolnych przedstawieniach, stale musiała się 
uczyć na pamięć długich monologów. Poza tym dzięki temu 
mogła odwrócić swoją uwagę od A. 
Zamknęła oczy i bez trudu wyrecytowała w myślach kilka 
pierwszych akapitów. Potem zaczęła się zastanawiać, w co się 
ubierze na rozmowę. Przydałby się jakiś strój od Calvina Kleina 
albo Chanel. I do tego okulary, żeby dodać sobie powagi. Może 
powinna też przynieść artykuł o sobie 
 

opublikowany w „Gońcu Filadelfijskim" i tak włożyć gazetę do 
torby, żeby musieli zauważyć nagłówek. Widząc go, członkowie 
komisji powinni pomyśleć: „O rany, o tej dziewczynie pisali już 
na pierwszych stronach w poważnych gazetach!". 
— Hej. — Mona miała na sobie śliczną oliwkową sukienkę i 
wysokie czarne buty. Na jej ramieniu wisiała duża fioletowa 
torba, w dłoni trzymała kubek z koktajlem owocowym. — Nie 
przyszłam za wcześnie? 
— Nie, w samą porę. — Spencer zdjęła z krzesła naprzeciwko 
stos książek, a pracę Melissy wsadziła do torby. 
Obracała w dłoni telefon. Próbowała oprzeć się maso-
chistycznemu impulsowi, który kazał jej odczytać jeszcze raz 
wiadomość od A. „Dajcie sobie spokój z tym śledztwem". Po 
wszystkim, co się wydarzyło, po trzech dniach ciszy, okazało się, 
że A. nie daje za wygraną. Spencer chciała porozmawiać o tym z 
Wildenem, ale bała się, że A. ją za to ukarze. 
— Wszystko w porządku? — Mona usiadła naprzeciwko i 
spojrzała na Spencer z troską w oczach. 
— Jasne. — Spencer bawiła się słomką w pustej szklance po 
dietetycznej coli. Próbowała odsunąć od siebie myśli o A. 
Pokazała dłonią na książki. — Mam w piątek rozmowę przed 
komisją na temat mojej pracy nominowanej do nagrody. W 
Nowym Jorku. I trochę świruję. 
Mona uśmiechnęła się. 
— Ach tak, Złota Orchidea. Wszędzie się o tym mówi. Spencer 
schowała głowę w ramionach z fałszywą 
skromnością. Pękała z dumy, gdy jej imię wyczytywano co rano 
przez radiowęzeł. Bywało, że sama musiała je odczytać. Ale 
wtedy czuła się jak chwalipięta. Przyjrzała się 
 

badawczo Monie. Naprawdę przeszła niesamowitą przemianę od 
wieśniary jeżdżącej na skuterze do zniewalającej diwy. Ale i tak 
dla Spencer Mona pozostała na zawsze jedną z tych dziewczyn, 
które Ali uwielbiała wyśmiewać. Chyba po raz pierwszy w życiu 
rozmawiała z nią sam na sam. 
Mona przekrzywiła głowę. 
— Widziałam dziś rano twoją siostrę. Stała przed waszym 
domem. Powiedziała, że w niedzielnym „Gońcu" były twoje 
zdjęcia. 
— Meli ss a ci to powiedziała? — Spencer otworzyła szeroko 
oczy. 
Nie mogła wyjść ze zdumienia. Przypomniała sobie przerażenie 
na twarzy Melissy, kiedy dzień wcześniej Wilden zapytał ją, czy 
widziała Ali tej nocy, gdy zniknęła. Czego Melissa tak bardzo się 
bała? Co ukrywała? 
Mona wyglądała na zbitą z tropu. 
— No tak. A co? To nieprawda? Spencer powoli pokręciła głową. 
— Owszem, prawda. Po prostu dziwię się, że Melissa po-
wiedziała o mnie coś miłego. 
— Co masz na myśli? — zapytała Mona. 
— Nie pałamy do siebie wielką miłością — Spencer spojrzała 
ukradkiem na taras klubu, jakby się bała, że Melissa stoi 
przyczajona gdzieś za rogiem i podsłuchuje. — Nieważne. 
Przejdźmy do balu. Właśnie rozmawiałam z kierownikiem klubu 
i wszystko jest gotowe na piątek. 
— Cudownie — Mona wyciągnęła z torby plik kartek i rozłożyła 
je na stoliku. — Zaprojektowałam zaproszenia. W kształcie 
maski pokrytej aluminiową folią. Jak na nią spojrzysz, widzisz 
własną twarz. 
 

Spencer popatrzyła na swoje rozmazane odbicie na zaproszeniu. 
Miała promienną, czystą cerę, a puder, który właśnie nałożyła, 
dyskretnie podkreślał jej rysy. 
Mona przerzucała kartki w oprawnym w skórę notesie od 
Gucciego. 
— Myślę, że Hanna poczuje się naprawdę wyjątkowo, jeśli 
przygotujemy dla niej jakieś wielkie wejście. Gdyby na przykład 
wniosło ją w lektyce czterech przystojniaków z nagimi torsami. 
Albo coś w tym stylu. Już się umówiłam z kilkoma modelami. 
Mają wpaść jutro do Hanny, żeby wybrała tych, którzy 
najbardziej jej się podobają. 
— Bo mb a — Spencer ukryła w dłoniach swój zwykły, tani 
notatnik. - Hanna ma szczęście, że się z tobą przyjaźni. 
Mona spojrzała zamyślona w dal, na pole golfowe i westchnęła. 
— Po tym, jak ostatnio się między nami układało, to cud, że mnie 
nie znienawidziła. 
— O czym ty mówisz? 
Spencer słyszała coś o kłótni między Hanną i Moną w czasie 
przyjęcia urodzinowego, ale była tak zajęta i roz-kojarzona, że 
nie miała siły zajmować się jeszcze takimi plotkami. 
Mona westchnęła i założyła kosmyk jasnych włosów za ucho. 
— Ostatnio nasze stosunki się popsuły — przyznała. — Ale 
Hanna tak d z i w a c z n i e  się zachowywała. Kiedyś robiłyśmy 
wszystko razem, a nagle ona zaczęła przede mną coś ukrywać. 
Wciąż zmieniała nasze plany i zachowywała się tak, jakby mnie 
nienawidziła. — W oczach Mony pojawiły się łzy. 
Spencer coś ścisnęło w gardle. Wiedziała, jak to jest. Ali, zanim 
zniknęła, też taka była. 
 
 

— Spędzała z wami mnóstwo czasu i zrobiłam się o was 
zazdrosna. — Mona wodziła palcem wokół krawędzi pustego 
talerza po chlebie stojącego na stole. — Naprawdę nie mogłam 
się nadziwić, kiedy Hanna zaprzyjaźniła się ze mną w ósmej 
klasie. Należała do paczki Ali, do leg en d arn ej  paczki Ali. 
Przez długi czas nie mogłam uwierzyć w to, że się przyjaźnimy. I 
nadal czasami nie mogę. 
Spencer wpatrywała się w Monę. To niewiarygodne, jak bardzo 
przyjaźń Mony i Hanny przypominała relację między Spencer i 
Ali. Spencer też się zdziwiła, kiedy Ali wybrała ją do grona 
swoich najbliższych przyjaciółek. 
— Hanna spotykała się z nami, bo musiałyśmy... załatwić parę 
spraw. Ale na pewno wolałaby ten czas spędzić z tobą. 
Mona zagryzła wargi. 
— Okropnie ją potraktowałam. Bałam się, że chce mnie zostawić, 
więc... postanowiłam zaatakować pierwsza. Ale kiedy wpadła 
pod samochód... i prawie umarła... poczułam się okropnie. Od lat 
jesteśmy przyjaciółkami, i to bardzo bliskimi. — Zakryła twarz 
dłońmi. — Chciałabym o wszystkim zapomnieć. Chciałabym, 
żeby wszystko było ja k d a wn ie j.  
Wisiorki przy bransoletce Mony dzwoniły delikatnie. Zacisnęła 
usta, jakby próbowała powstrzymać łzy. Spencer nagle poczuła 
wyrzuty sumienia z powodu drwin, jakimi częstowały kiedyś 
Monę. Ali wyśmiewała ją za — jak to określiła — opaleniznę 
wampira i niski wzrost. Powtarzała, że Mona jest tak mała, że 
mogłaby zostać dziewczęcą wersją Mini Me z Austina Powersa. 
Twierdziła też, że Mona ma cellulitis na brzuchu. Kiedyś 
przebierała się obok niej w szatni w klubie i na widok jej fałdek 
tłuszczu prawie zwymiotowała. Spencer jej nie uwierzyła, więc 
pewnego razu, gdy Ali nocowała u Spencer, zakradły się do domu 
 

Mony stojącego na końcu ulicy i podglądały ją, jak tańczy do 
teledysków na MTV. 
— Mam nadzieję, że podniesie jej się koszulka — szepnęła Ali. 
— Wtedy zobaczysz, jaka jest paskudna. 
Ale koszulka nie podniosła się. Mona tańczyła tylko jak wariatka, 
tak jak Spencer, kiedy wydawało jej się, że nikt nie patrzy. Wtedy 
Ali zastukała w okno. Mona zaczerwieniła się i uciekła z pokoju. 
— Na pewno wszystko się między wami ułoży — pocieszyła 
Monę Spencer, dotykając jej szczupłego ramienia. — A już na 
pewno nie powinnaś obwiniać siebie. 
— Mam nadzieję — Mona uśmiechnęła się z trudem. — Dzięki, 
że mnie wysłuchałaś. 
Ich rozmowę przerwała kelnerka, która właśnie położyła na 
stoliku skórzane etui z rachunkiem dla Spencer. Spencer 
otworzyła je i dopisała dwie cole do rachunku taty. Ze 
zdumieniem zauważyła, że dochodzi piąta. Wstała. Żałowała, że 
ich rozmowa musi się skończyć. Kiedy ostatni raz rozmawiała z 
kimś o czymś istotnym? 
— Spóźnię się na próbę - wyjaśniła i westchnęła. Mona 
przyglądała jej się przez moment, a potem spojrzała na drugi 
koniec sali. 
— Myślę, że nie powinnaś jeszcze uciekać. — Skinęła głową w 
stronę drzwi na taras, a jej twarz znowu nabrała koloru. — Ten 
facet się na ciebie gapi. 
Spencer spojrzała przez ramię. Przy stoliku w rogu siedziało 
dwóch studentów w koszulkach polo i sączyło dżin z tonikiem. 
— Który? - szepnęła Spencer. 
— Ten model od Hugo Bossa — Mona wskazała na 
ciemnowłosego chłopaka o pięknie zarysowanej szczęce. 
 

Na jej twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. — Chcesz, żeby 
stracił rozum? 
— Jak? — zapytała Spencer. 
— Pokaż mu majtki — szepnęła Mona, podbródkiem wskazując 
na spódnicę Spencer. 
Spencer wstydliwie zakryła dłońmi kolana. 
— Wyrzucą nas! 
— Ale skąd — kusiła Mona. — To ci pomoże rozładować stres z 
powodu tego konkursu. To jak natychmiastowa relaksacja. 
Spencer zastanawiała się przez chwilę. 
— Zrobię to, jak ty też to zrobisz. Mona przytaknęła i wstała. 
— Na trzy. 
Spencer podniosła się z krzesła. Mona chrząknęła, żeby zwrócić 
na siebie uwagę chłopaków. Obaj odwrócili głowę w ich 
kierunku. 
— Raz... dwa... — odliczała Mona. 
— Trzy! — zawołała Spencer. 
Podniosły w górę spódnice. Spencer miała pod spodem zielone, 
jedwabne bokserki Eres, a Mona seksowne, koronkowe stringi — 
takiej bielizny na pewno nie nosiły miłośniczki jazdy na skuterze. 
Uniosły spódnice na krótką chwilę, ale to wystarczyło. 
Ciemnowłosy chłopak w rogu wypluł piwo do kufla. Model od 
Hugo Bossa wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć. Spencer i Mona 
opuściły spódnice i zwijały się wpół ze śmiechu. 
— O kurczę — chichotała Mona, z trudem nabierając powietrza. 
— Ale numer. 
Spencer serce waliło bardzo mocno. Obaj chłopcy gapili się na 
nie z otwartymi ustami. 
 

— Myślisz, że ktoś jeszcze nas widział? — wyszeptała. 
— A kogo to obchodzi? Przecież nie ośmielą się nas stąd 
wyrzucić. 
Spencer czuła ciepło na policzkach. Pochlebiało jej to, że Mona 
uznała ją za atrakcyjną dziewczynę. 
— Teraz naprawdę się spóźnię — szepnęła. — Ale warto było. 
— Oczywiście, że warto — Mona posłała jej całusa. — Obiecaj, 
że kiedyś to powtórzymy. 
Spencer przytaknęła i też posłała jej całusa, po czym ruszyła do 
wyjścia w głównej sali restauracyjnej. Dawno nie czuła się tak 
wspaniale. Z pomocą Mony udało jej się zapomnieć o A., Złotej 
Orchidei i Melissie. 
Kiedy szła przez parking, poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. 
— Zaczekaj. 
Odwróciła się i zobaczyła Monę, która nerwowo bawiła się 
diamentowym naszyjnikiem. Z jej twarzy zniknął wyraz 
rozbawienia. Patrzyła na Spencer z niepokojem. 
— Wiem, że bardzo się spieszysz — powiedziała — i nie chcę 
zawracać ci głowy głupstwami. Ale coś mi się przytrafiło i muszę 
z kimś o tym pogadać. Nie znamy się dobrze, ale teraz nie mogę 
porozmawiać o tym z Hanną. Ma na głowie dość swoich 
problemów. A ktoś inny mógłby to roznieść po szkole. 
Spencer usiadła na krawędzi kwietnika. 
— Co się stało? 
Mona rozejrzała się ostrożnie, jakby chciała się upewnić, że obok 
nie stoi jakiś golfista w stroju od Ralpha Laurena. 
— Ostatnio dostaję... jakieś dziwne SMS-y — wyszeptała. 
 
 
 
 

Spencer poczuła się, jakby ktoś uderzył ją w głowę. 
- Co t a k i e g o ?  
- SMS-y - powtórzyła Mona. - Tylko dwa, ale właściwie 
anonimowe, więc nie wiem, kto mi je przysłał. W każdym razie... 
napisał o mnie o kro p n e  r ze c z y.  — Mona zagryzła wargi. — 
Trochę się przestraszyłam. 
Obok przeleciał wróbel i usiadł na nagiej jabłonce. W oddali 
rozległ się warkot kosiarki do trawy. Spencer wpatrywała się w 
Monę. 
- Czy ten ktoś podpisuje się... literą A.? - szepnęła. Mona zbladła 
tak bardzo, że nawet jej piegi zniknęły. 
- S-skąd wiesz? 
- Bo... - Spencer oddychała ciężko. T o  s i ę  n i e  d z i e j e  
n ap ra wd ę.  To  n i e m o ż 1 i w e. - Hanna, Emily, Aria i ja też je 
dostajemy. 

17 
W MIŁOŚCI JAK NA WOJNIE 
W środę po południu Hanna przewróciła się na drugi bok w 
szpitalnym łóżku - jak się okazało, odleżyny to coś gorszego niż 
trądzik - gdy rozległo się pukanie do drzwi. Nie była w nastroju 
do odwiedzin. Miała już dość wścibskich gości po wizycie 
Spencer, Arii i Emily. 
- Wszyscy gotowi na imprezę! - zawołał ktoś zza drzwi. Do 
środka weszło czterech chłopaków: Noel Kahn, Ma- 
śon Byers, młodszy brat Arii Mike oraz - co za niespodzianka - 
Sean Ackard, były chłopak Hanny i, jak się okazało, również 
Arii. 
- Cześć, chłopaki - Hanna naciągnęła pod same oczy 
jasnobeżowy kaszmirowy koc, który Mona przyniosła jej z domu. 
Kilka sekund później w drzwiach stanął Lucas Beattie z 
olbrzymim bukietem. Noel spojrzał na niego i przewrócił oczami. 
- To w ramach rekompensaty? 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

— Słucham? 
Kwiaty zasłaniały całą twarz Lucasa. Hanna nie wiedziała, czemu 
Lucas wciąż ją odwiedza. No dobra, w zeszłym tygodniu 
rozmawiali przez minutę, kiedy wziął ją na przejażdżkę balonem 
swojego taty i wysłuchał jej zwierzeń. Hanna wiedziała, że 
bardzo mu się podoba. Lucas niemalże wyznał jej miłość w 
balonie. Przypomniała sobie też, że kiedy dostała od Mony 
suknię na bal, posłała Lucasowi paskudnego SMS-a, dając mu 
wyraźnie do zrozumienia, że żyją w dwóch różnych światach. 
Miała zamiar mu o tym przypomnieć, ale... Lucas okazywał się 
przydatny na każdym kroku. Poszedł do Sephory, żeby kupić jej 
nowe kosmetyki, czytał jej na głos „Teen Vogue'a" i prosił 
lekarzy o pozwolenie, żeby rozpylić w pokoju Hanny jej ulubiony 
olejek do aromaterapii. Właściwie lubiła jego towarzystwo. 
Gdyby nie była tak lubiana i fantastyczna, mógłby zostać jej 
chłopakiem. Był przystojny. Nawet przystojniejszy niż Sean. 
Hanna spojrzała na Seana. Siedział sztywno wyprostowany na 
plastikowym krześle i spoglądał na kartki z życzeniami powrotu 
do zdrowia dla Hanny. Cały on. Chciała go nawet zapytać, 
dlaczego zerwał z Arią, ale nagle zdała sobie sprawę, że ma to 
gdzieś. Noel spojrzał podejrzliwie na Hannę. 
— Czemu się zasłaniasz? 
— Lekarz mi kazał — Hanna zasłoniła kocem nos. — Żeby się 
nie zarazić jakąś chorobą. Poza tym dzięki temu możesz skupić 
się wyłącznie na moich pięknych oczach. 
— Jak to jest być w śpiączce? — Noel przysiadł na krawędzi 
łóżka i ścisnął pluszowego żółwia, którego wczoraj 
 

przynieśli jej wujek z ciocią. — Czy to podobne to transu po 
kwasie? 
— Dostajesz do palenia marihuanę jako środek przeciwbólowy? 
— zapytał Mike z nadzieją w głosie i błyskiem w błękitnym oku. 
— Na pewno taki szpitalny towar daje niezłego kopa. 
— Nie, pewnie dają jej środki przeciwbólowe. — Rodzice 
Masona byli lekarzami, a on zawsze przechwalał się wiedzą 
medyczną. — Pacjenci w szpitalu dostają naprawdę skuteczne 
leki. 
— Są tu jacyś fajni pielęgniarze? — zapytał szeptem Mike. — 
Robią dla ciebie striptiz? 
— Masz coś na sobie? — pytał Noel. — Daj popatrzeć! 
— Chłopaki! — upomniał ich Lucas. 
Chłopcy spojrzeli na niego i przewrócili oczami. Wszyscy oprócz 
Seana, który był równie skrępowany jak Lucas. Pewnie Sean 
nadal chodzi na spotkania Klubu Dziewic, pomyślała Hanna, a na 
jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. 
— Nie ma sprawy — zaszczebiotała. — Dam sobie radę. 
Tak naprawdę atmosfera, którą stworzyli chłopcy, wygadując te 
wszystkie bzdury, przyniosła jej ulgę. Wszyscy inni goście byli 
do znudzenia poważni. Kiedy koledzy podeszli do niej, żeby 
podpisać się na gipsie, Hanna przypomniała sobie o czymś i 
usiadła na łóżku. 
— Przyjdziecie na moją imprezę powitalną w piątek? Organizują 
ją Spencer i Mona, więc na pewno będzie bosko. 
— Takiej okazji na bank nie przegapimy. — Noel rzucił okiem na 
Masona i Mike'a, którzy wyglądali przez okno i zastanawiali się 
głośno, czy bardzo by się połamali, gdyby wyskoczyli z piątego 
piętra. — Pokłóciłyście się z Moną? — zapytał. 
 

— Nie — żachnęła się Hanna. — Dlaczego? Noel nałożył 
zatyczkę na flamaster. 
— Na przyjęciu urodzinowym nieźle się pokłóciłyście. B arn  
b a m !  
— Naprawdę? — Hanna zbladła. Lucas zakaszlał znacząco. 
— Noel, jakie znowu bam bam? — Do pokoju weszła Mona. 
Posłała pocałunki w stronę Noela, Masona i Mike'a i chłodny 
uśmiech Seanowi, po czym rzuciła olbrzymi segregator obok 
łóżka. Lucasa potraktowała jak powietrze. — Najlepsze 
przyjaciółki muszą sobie czasem dać prztyczka w nos. 
Noel wzruszył ramionami. Podszedł do kolegów stojących pod 
oknem i zaczął się przekomarzać z Masonem. Mona przewróciła 
oczami. 
— Słuchaj, Han. Właśnie rozmawiałam ze Spencer i 
sporządziłyśmy listę rzeczy, które trzeba załatwić na piątek. 
Muszę z tobą omówić szczegóły. — Otworzyła niebieski notes w 
oprawie Tiffany. — Oczywiście musisz podjąć decyzję, zanim 
porozmawiam z kierownikiem klubu. — Polizała palce i 
przewróciła stronę. — Okej, serwetki kremowe czy kość 
słoniowa? 
Hanna próbowała się skupić, ale w głowie dźwięczało jej cały 
czas „bam bam" Noela. 
— O co się pokłóciłyśmy? — wypaliła nagle. 
Mona zamilkła na moment i położyła notatnik na kolanach. 
— Han, uwierz mi, że o nic. Pamiętasz naszą kłótnię sprzed 
tygodnia? O napis na niebie? O Naomi i Riley? 
Hanna skinęła głową. Mona zaprosiła Naomi Zeigler i Riley 
Wolfe, ich największe rywalki, żeby stanęły w jej 
 

orszaku w czasie przyjęcia. Hanna podejrzewała, że zemściła się 
w ten sposób za to, że ona nie pojawiła się na kolacji z okazji 
rocznicy ich przyjaźni. 
— Miałaś rację — mówiła dalej Mona. — To straszne suki. Nie 
chcę się z nimi przyjaźnić. Przykro mi, że na chwilę się do nich 
zbliżyłam. 
— W porządku — Hanna mówiła cicho, choć słowa Mony 
podniosły ją trochę na duchu. 
— Wróćmy do ważniejszych spraw. — Mona wyciągnęła dwa 
wycinki z czasopism. Na jednym zdjęciu widać było długą, białą, 
plisowaną sukienkę, ozdobioną z tyłu jedwabną rozetą. Drugie 
przedstawiało krótką, obcisłą sukienkę w leopardzie cętki. — 
Dostojna kreacja od Philipa Lima czy zalotna mini od Nieves 
Lavi? 
— Nieves Lavi — zdecydowała Hanna. — Ma dekolt w łódkę i 
jest krótka, więc pokażę nogi, a zakryję obojczyki — podciągnęła 
koc pod nos. 
— Jeśli już o tym mówimy — zaszczebiotała Mona — zobacz, co 
dla ciebie zdobyłam! 
Sięgnęła do jasnożółtej torby od Cynthii Rowley i wyciągnęła z 
niej misternie wykonaną porcelanową maskę. Przedstawiała 
prześliczną dziewczęcą twarz, z wydatnymi kośćmi 
policzkowymi, pięknie wykrojonymi ustami i nosem, który 
mógłby z powodzeniem znaleźć się w katalogu każdego chirurga 
plastycznego. Była tak piękna, że wydawała się n ie ma lż e  
prawdziwa. 
— Takich masek użyto w zeszłym roku na pokazie haute couture 
Diora — oznajmiła z przejęciem Mona. — Moja mama zna kogoś 
w dziale promocji u Diora i dziś rano przywieziono nam tę maskę 
z Nowego Jorku. 
 

- O Boże - Hanna sięgnęła i dotknęła krawędzi maski, gładkiej 
jak skóra niemowlęcia albo satyna. 
Mona przystawiła maskę do twarzy Hanny, która nadal zasłaniała 
się kocem. 
- Zasłoni twoje sińce. Będziesz naj śliczniej sza na balu. 
- Hanna już jest naj śliczniej sza — włączył się Lucas, który do tej 
pory kręcił się wokół przyrządów medycznych. — Nawet bez 
maski. 
Mona zmarszczyła nos, jakby Lucas oświadczył, że zaraz 
zmierzy jej temperaturę w pupie. 
- O, Lucas - rzuciła lodowatym tonem. - Nie zauważyłam cię. 
- Stałem obok przez cały czas - odparł Lucas, trochę obrażony. 
Oboje patrzyli na siebie. Hanna zauważyła, że na twarzy Mony na 
chwilę pojawił się lęk. 
Mona oparła maskę Hanny o wazon z kwiatami, tak żeby 
porcelanowa twarz patrzyła na nią. 
- To będzie najlepsze party roku. Nie mogę się doczekać - rzuciła 
na pożegnanie Mona, posłała jej całusa i tanecznym krokiem 
wyszła z pokoju. 
Noel, Mason, Sean i Mike ruszyli za nią. Obiecali, że wrócą 
następnego dnia, a Hanna zdobędzie dla nich działkę szpitalnej 
marihuany. Został tylko Lucas, oparty o ścianę, na której wisiał 
plakat z żonkilami przypominającymi obrazy Moneta. Miał 
niespokojny wyraz twarzy. 
- Ten gliniarz Wilden zadał mi kilka pytań na temat twojego 
wypadku, kiedy czekaliśmy, aż obudzisz się ze śpiączki — 
powiedział cicho Lucas i usiadł na pomarańczowym krześle przy 
łóżku. - Czy widziałem cię tamtego 
 

wieczoru, czy zachowywałaś się dziwnie. Jakby podejrzewał, że 
to auto nie potrąciło cię przez przypadek. Lucas przełknął ślinę i 
podniósł wzrok na Hannę. 
— Myślisz, że to ta sama osoba, która przysyła ci te dziwne 
SMS-y? 
Hanna usiadła. Zapomniała, że podzieliła się z Lucasem 
informacjami na temat A., kiedy lecieli balonem. Serce zaczęło 
jej mocno bić. 
— Tylko mi nie mów, że powiedziałeś o tym Wildenowi. 
— Oczywiście, że nie — upewnił ją Lucas. — Ja tylko... martwię 
się o ciebie. To przerażające, że ktoś mógł cię specjalnie 
przejechać. 
— Nie martw się — przerwała mu Hanna i założyła ręce na 
piersiach. — I błagam, b ł a g a m ,  ani słowa o tym Wildenowi. 
Okej? 
— Jasne — odparł Lucas. — Zrozumiano. 
— Dobrze — warknęła Hanna. 
Wypiła duży łyk wody ze szklanki stojącej na stoliku. Kiedy 
tylko przychodziło jej na myśl, że wypadek mógł zostać 
spowodowany przez A., nie potrafiła opanować biegu myśli, 
jakby podświadomie nie chciała się nad tym za wiele 
zastanawiać. 
— Fajnie, że Mona urządza dla mnie przyjęcie, prawda? — 
zapytała Hanna, bo chciała zmienić temat. — Świetna z niej 
przyjaciółka. Wszyscy tak mówią. 
Lucas bawił się przyciskami swojego zegarka Nike. 
— Nie wiem, czy powinnaś jej ufać — wymamrotał. Hanna 
zmarszczyła brwi. 
— O czym ty mówisz? Lucas chwilę się wahał. 
 
 

- No dalej - Hanna była wyraźnie zniecierpliwiona. -Gadaj. 
Lucas pociągnął za koc i odsłonił twarz Hanny. Ujął jej twarz w 
dłonie i pocałował ją. Miał miękkie, ciepłe usta, które idealnie 
pasowały do jej ust. Hanna poczuła drobniuteńkie ukłucia na 
całych plecach. Kiedy Lucas odsunął się trochę od niej, patrzyli 
na siebie, a maszyna do EKG piknęła siedem razy. Oddychali 
ciężko. Hanna była pewna, że ma zdumienie wypisane na twarzy. 
- Pamiętasz? — zapytał Lucas i otworzył szeroko oczy. Hanna 
zmarszczyła brwi. 
— Niby co? 
Lucas patrzył na nią przez chwilę rozbieganym wzrokiem. Potem 
odwrócił się. 
— M-muszę już iść — wymamrotał zażenowany i wyszedł z 
pokoju. 
Hanna patrzyła za nim i nadal czuła jego usta na swoich. Co to 
było? 

18 
A TERAZ POWITAJMY JESSICĘ MONTGOMERY! 
Tego samego popołudnia Aria stała przed budynkiem 
uniwersytetu w Hollis i patrzyła na grupę studentów tańczących 
capoeira na trawniku. Nigdy nie rozumiała tej sztuki walki. 
Najlepiej określił to jej brat: ludzie uprawiający capoeira wcale 
nie wyglądają jak brazylijscy wojownicy, tylko jak grupa świrów, 
którzy obwąchują sobie pupy i obsikują się jak psy w parku. 
Poczuła na ramieniu dotyk chłodnej dłoni. 
— Przyszłaś na zajęcia? — usłyszała szept w uchu i ze-
sztywniała. 
- Meredith. 
Dziś Meredith miała na sobie marynarkę w zielone paski i 
podarte dżinsy. Przez ramię przewiesiła plecak moro. Patrzyła na 
Arię tak, jak biolog patrzy na mrówkę przez szkło powiększające. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

— Chodzisz na sztukę mimowolną, tak? — zapytała Meredith. 
Kiedy Aria niemo przytaknęła, Meredith spojrzała na zegarek. - 
Lepiej już idź. Zajęcia zaczynają się za pięć minut. 
Aria poczuła się jak w pułapce. Chciała zupełnie olać te zajęcia, 
bo nie miała najmniejszej ochoty spędzać dwóch godzin w 
towarzystwie Jenny Cavanaugh. Sam jej widok sprawił, że 
przypomniała sobie wiele faktów, o których wolałaby nie 
pamiętać. Ale Aria wiedziała też, że Meredith przekaże na pewno 
wszystko Byronowi i ona znowu usłyszy kazanie, że nie powinna 
odrzucać wielkodusznego daru Meredith. Aria otuliła się 
szczelniej różowym swetrem. 
— Odprowadzisz mnie? — rzuciła. 
Meredith spojrzała na nią, jakby nie wierzyła własnym uszom. 
— Nie bardzo... nie mogę. Mam coś do załatwienia. Coś... 
ważnego. 
Aria przewróciła oczami. Przecież nie mówiła poważnie, a 
Meredith rozglądała się nerwowo, jakby ukrywała jakiś wielki 
sekret. Nagle Arii przyszła do głowy przerażająca myśl: a jeśli 
ona musi załatwić jakąś sprawę związaną ze ślu b e m?  Oczami 
wyobraźni zobaczyła, jak jej tata i Meredith stoją przed ołtarzem i 
składają sobie przysięgę. Nawet nie chciała o tym myśleć. 
Bez pożegnania ruszyła w stronę budynku. Weszła na górę po 
schodach, przeskakując po dwa stopnie. Sabrina już zaczynała 
zajęcia, a każdy uczestnik miał znaleźć dla siebie miejsce pracy. 
Wyglądało to tak, jakby grali w spółdzielnię mieszkaniową. 
Kiedy kurz opadł, Aria nadal nie 
 

miała miejsca. Została tylko jedna wolna ławka... obok 
dziewczyny z białą laską i psem przewodnikiem o złotawej 
sierści. Tylko tego brakowało. Kiedy Aria szła w kierunku ławki, 
a jej chińskie buty na cienkich podeszwach kłapały o podłogę, 
wydawało jej się, że Jenna śledzi ją wzrokiem. Pies dyszał 
przyjaźnie, gdy Aria podeszła bliżej. Dziś Jenna miała na sobie 
czarną bluzkę z głębokim dekoltem, który odsłaniał fragment 
koronkowego czarnego stanika. Jenna bardzo by się spodobała 
Mike'owi, bo mógłby gapić się bezkarnie na jej piersi. Kiedy Aria 
usiadła, Jenna nachyliła się do niej. 
— Jak ci na imię? 
— Yyy... Jessica — rzuciła bez namysłu Aria. Spojrzała na 
Sabrinę. Zazwyczaj nauczyciele na takich 
kursach nawet nie próbowali nauczyć się na pamięć imion 
uczniów. Aria miała też nadzieję, że Meredith nie poprosiła 
Sabriny, by miała na nią oko. 
— Jestem Jenna. 
Wyciągnęła rękę do Arii, która odwróciła się szybko, modląc się 
w duchu, żeby zajęcia zakończyły się jak najszybciej. Kiedy Aria 
jadła śniadanie w przypominającej gabinet osobliwości kuchni 
Meredith, przyszło jej do głowy kolejne wspomnienie. Pewnie 
przywołały je krasnoludki przyklejone na lodówce. Ali, Aria i 
reszta dziewczyn nazywały Jennę Śnieżką, bo przypominała im 
Królewnę Śnieżkę z filmu Disneya. Kiedyś cała klasa pojechała 
do sadu w Longwood, żeby wziąć udział w zbieraniu jabłek. Ali 
wpadła wtedy na pomysł, że skoro zła macocha dała Śnieżce 
zatrute jabłko, to one powinny dać Jennie jabłko zanurzone w 
bardzo brudnej wodzie z sedesu. 
 
 

Ali kazała Arii, żeby wręczyła Jennie jabłko. Zawsze 
wysługiwała się innymi, zmuszając ich do wykonywania czarnej 
roboty. 
- To szczególne jabłko - powiedziała Aria do Jenny, podając jej 
jabłko i słysząc za sobą chichot Ali. - Farmer powiedział mi, że 
pochodzi z drzewa dającego najsłodsze owoce. I chcę ci je dać. - 
Jenna przyjęła owoc ze zdumieniem. Kiedy tylko ugryzła 
pierwszy soczysty kęs, Ali zakrzyknęła: 
- Zjadłaś jabłko, które ktoś obsikał! Śmierdzi ci z ust jak z kibla! 
Jenna otworzyła usta i wypluła kęs na ziemię. 
Aria odpędziła od siebie to wspomnienie i spojrzała na stos 
olejnych obrazów ułożonych na pulpicie przed Jenną. 
Przedstawiały portrety namalowane energiczną kreską w 
nasyconych barwach. 
- Ty to namalowałaś? - zapytała Jennę. 
- To, co leży na mojej ławce? - zapytała Jenna, kładąc dłonie na 
kolanach. - Tak. Rozmawiałam o moich pracach z Sabriną, bo 
chciała je obejrzeć. Może dołączy kilka z nich do którejś ze 
swoich wystaw. 
Aria zacisnęła pięści. Czy mogło być gorzej? Jakim cudem Jennie 
udało się przemycić swoje prace na wystawę? I jakim cudem w 
ogóle udało jej się cokolwiek namalować, skoro podobno nic nie 
widzi? 
Sabrina kazała uczniom wziąć szczyptę mąki, kilka pasków 
papieru gazetowego i puste wiaderko. Jenna próbowała sama 
sobie poradzić, ale to Sabrina pomogła jej zanieść wszystko na 
miejsce. Aria zauważyła, że uczestnicy zajęć obserwują Jennę 
kątem oka, jakby się bali, że dostaną naganę, jeśli zaczną się na 
nią gapić „otwarcie". 
 

Kiedy wszyscy wrócili do ławek, Sabrina zabrała głos. 
— Na ostatnich zajęciach mówiliśmy o percepcji dotykowej. 
Dziś będziemy kontynuować ten temat, ale zrobimy sobie 
nawzajem maski. W końcu każdy z nas nosi jakąś maskę, 
prawda? Każdy coś udaje. A kiedy zobaczymy odlew własnej 
twarzy, często okazuje się, że wcale nie wyglądamy tak, jak nam 
się wydaje. 
— Już kiedyś robiłam to ćwiczenie — szepnęła Jenna Arii do 
ucha. — Naprawdę fajne. Chcesz pracować ze mną? Pokażę ci, 
jak to zrobić. 
Aria miała ochotę wyskoczyć przez okno. A jednak przyłapała się 
na tym, że skinęła twierdząco głową, a potem zdała sobie sprawę, 
że przecież Jenna nie widzi jej skinienia. 
— Jasne. 
— Najpierw ja zrobię twoją maskę. — Kiedy Jenna się 
odwróciła, coś zabrzęczało w jej kieszeni. Wyciągnęła cienki 
telefon LG z rozkładaną klawiaturą. Podstawiła go Arii pod nos, 
jakby wiedziała, że się przygląda. — Można na nim pisać za 
pomocą poleceń głosowych. Nareszcie mogę wysyłać SMS-y. 
— Nie boisz się, że pobrudzi się mąką? — zapytała Aria. 
— Zetrze się. Tak go lubię, że nie mogę się z nim rozstać. 
Aria pocięła na kawałki gazetę dla Jenny, bo jakoś nie chciała jej 
dawać nożyczek do rąk. 
— Gdzie chodzisz do szkoły? — zapytała Jenna. 
— Do Rosewood High — odparła Aria, wymieniając nazwę 
pierwszej prywatnej szkoły, która przyszła jej do głowy. 
— Super — powiedziała Jenna. — Chodziłaś kiedyś na zajęcia 
plastyczne? 
 
 

Aria zesztywniała. Brała udział w zajęciach z plastyki, zanim 
jeszcze nauczyła się czytać. Musiała jednak schować dumę do 
kieszeni. Przecież nie nazywa się Aria, tylko Jessica. Musi 
wymyślić tę postać od początku. 
— Hm, nie — rzuciła pospiesznie, wyobrażając sobie Jessicę. - 
To dla mnie zupełna nowość. Wcześniej interesowałam się raczej 
sportem, szczególnie hokejem na trawie. 
Jenna nalała wody do miski. 
— Na jakiej grasz pozycji? 
- No, na wszystkich — wymamrotała Aria. 
Kiedyś Ali próbowała ją nauczyć grać w hokeja na trawie, ale 
dała za wygraną po pięciu minutach, orzekając, że Aria biega jak 
ciężarna gorylica. Ciekawe dlaczego jako swoje alterego 
wymyśliła postać będącą typową dziewczyną z Rosewood. 
Przecież za wszelką cenę próbowała odżegnać się od tej roli. 
— To fajnie, że próbujesz czegoś nowego — powiedziała cicho 
Jenna, mieszając wodę z mąką. - W mojej dawnej szkole, kiedy 
dziewczyny z drużyny hokejowej mówiły, że chcą zacząć coś 
nowego, miały zazwyczaj na myśli kupno sukienki nowego 
projektanta, o którym czytały w „Vogue'u" — parsknęła z 
sarkazmem. 
- W twojej szkole w Filadelfii była drużyna hokejowa? — 
wypaliła Aria, bo pomyślała o szkole dla niewidzących, do której 
rodzice wysłali Jennę. 
Jenna wyprostowała plecy. 
- Hm... nie. Skąd wiesz, że chodziłam do szkoły w Filadelfii? 
Aria uszczypnęła się wewnątrz dłoni. Może jeszcze za chwilę 
przyzna się Jennie, że w szóstej klasie dała jej 
 

jabłko zamoczone w wodzie z sedesu? Że w pewnym sensie 
doprowadziła do samobójstwa jej brata kilka tygodni wcześniej? 
Że ją oślepiła i zrujnowała jej życie? 
- Tylko zgadywałam. 
- Chodziło mi o moją dawną szkołę. Do liceum chodziłam tutaj, 
do Rosewood Day. Wiesz, która to szkoła? 
- Coś o niej słyszałam - rzuciła na odczepnego Aria. 
- W przyszłym roku tam wrócę. - Jenna zanurzyła pasek papieru 
w masie z mąki i wody. - Ale nie wiem, czy mi się spodoba. W tej 
szkole każdy musi być idealny. Jeśli tylko różni się od innych 
choć trochę, jego życie zamienia się w piekło. - Pokręciła głową. - 
Przepraszam. Na pewno nie masz pojęcia, o czym mówię. 
- Owszem! Świetnie cię rozumiem! - zaprotestowała Aria. 
Sama lepiej by tego nie ujęła. Poczuła ukłucie w sercu. Jenna była 
piękna - wysoka, zgrabna, wyluzowana i utalentowana. 
Nap r a wd ę  utalentowana. Gdyby nadal chodziła do Rosewood 
Day, to ona, a nie Aria, byłaby pierwszą artystką w szkole. Kto 
wie, kim mogłaby się stać, gdyby nie wypadek. Nagle Aria tak 
szczerze zapragnęła ujawnić przed Jenną swoją prawdziwą 
tożsamość i powiedzieć, jak bardzo żałuje tego, co się stało, że 
ledwo się powstrzymała. 
Jenna zbliżyła się do niej. Pachniała jak lukier do ciasteczek. 
- Nie ruszaj się - poinstruowała Arię i dotknęła jej twarzy, a 
potem zaczęła nakładać na nią zamoczone w masie paseczki 
papieru. Były mokre i chłodne, ale po chwili tężały na twarzy. 
- Chcesz jakoś wykorzystać swoją maskę? - zapytała Jenna. - Na 
bal Halloween? 
 
 

— Moja przyjaciółka urządza bal maskowy — powiedziała Aria i 
natychmiast skarciła się w myślach za to, że udziela zbyt wielu 
informacji. — Pewnie wtedy ją założę. 
— Super — ucieszyła się Jenna. — Ja zabiorę moją do Wenecji. 
Za miesiąc jadę tam z rodzicami. Ponoć jest tam mnóstwo 
sklepów z maskami. 
— Uwielbiam Wenecję! — pisnęła Aria. — Byłam tam z 
rodzicami cztery razy! 
— Naprawdę? — Jenna przykładała kolejne paseczki papieru do 
czoła Arii. — Cztery razy? Pewnie lubicie rodzinne wyjazdy. 
— Kiedyś lubiliśmy — odparła Aria, próbując nie poruszyć 
żadnym mięśniem na twarzy. 
— A teraz już nie? — Jenna zaczęła zakrywać masą papierową 
policzki Arii. 
Aria poczuła na twarzy ukłucie tysiąca igiełek. Masa tężała i 
skóra zaczęła ją swędzić. Chyba nie musiała zatajać przed Jenną 
wszystkich faktów. Przecież nie wiedziała nic o jej rodzinie. 
— No bo... moi rodzice... chyba się rozwiodą. Tata związał się z 
inną kobietą, młodą dziewczyną, która uczy rysunku w Hollis. A 
ja z nimi teraz mieszkam. Ona mnie nienawidzi. 
— A ty też jej nienawidzisz? — zapytała Jenna. 
— Z całego serca — przyznała się Aria. — Całkowicie za-
panowała nad życiem taty. Każe mu brać witaminy i ćwiczyć 
jogę. I udaje, że ma grypę żołądkową, choć wygląda kwitnąco. 
Aria zagryzła policzek od środka. Życzyła Meredith, żeby ta jej 
wymyślona grypa żołądkowa zabiła ją na miejscu. Wtedy nie 
musiałaby poświęcić kolejnych kilku 

 

miesięcy na wynajdywanie sposobów, aby przeszkodzić w ślubie 
Meredith i Byrona. 
— Przynajmniej o niego dba - Jenna zrobiła pauzę i uśmiechnęła 
się. — Czuję, że marszczysz czoło, ale wierz mi, każda rodzina 
ma problemy. Moja też. 
Aria próbowała nie zrobić żadnej miny, która zdradziłaby jej 
prawdziwe emocje. 
— A może powinnaś dać nowej partnerce taty szansę? — mówiła 
dalej Jenna. - W każdym razie ma talent artystyczny, prawda? 
Aria poczuła, jak coś ściska ją w żołądku. Nie mogła zapanować 
nad mięśniami twarzy. 
— Skąd wiesz, że ma talent? 
Jenna zamarła. Masa papierowa wypadła jej z rąk i plasnęła o 
podłogę. 
— Sama tak powiedziałaś. 
Arii kręciło się w głowie. Naprawdę? Jenna przycisnęła jeszcze 
kilka paseczków papieru do jej policzków. Kiedy dotykała jej 
twarzy, czoła i nosa, Aria zdała sobie z czegoś sprawę. Jeśli Jenna 
czuła, że Aria marszczy czoło, to znaczy, że pewnie wyczuła 
również kształt jej twarzy i zorientowała się, jak wygląda. 
Spojrzała w górę i dostrzegła na twarzy Jenny wyraz 
zażenowania i zdumienia. Może i ona pomyślała o tym samym? 
Nagle Arii zrobiło się gorąco. 
— Muszę... 
Spróbowała podnieść się z krzesła i prawie przewróciła stojące 
obok wiaderko z wodą. 
— Dokąd idziesz? — zapytała Jenna. 
Aria musiała wyjść z sali na kilka minut. Kiedy w zastygającej 
masce na twarzy ruszyła w stronę drzwi, 
 

zadźwięczała jej komórka. Wyjęła telefon z torby i otworzyła, 
uważając, żeby nie posypać go mąką. Dostała nową wiadomość. 
To straszne, gdy otaczają cię ciemności, co? Wyobraź sobie, jak 
się muszą czuć niewidomi! jak powiesz komuś, co się stało z 
mojej winy, to ciebie też na zawsze zamknę w ciemnościach. 
Cmok! 
A. 
Aria spojrzała na Jennę. Siedziała na swoim stanowisku i 
obracała w rękach telefon, jakby nie czuła, że całe palce ma w 
mące. Spojrzała znowu na ekran. Przyszła kolejna wiadomość. 
PS A twoja przyszła przybrana mamusia też udaje kogoś innego, 
tak jak ty! Chcesz się przekonać? Idź jutro do baru Hooters. 
A. 

19 
DOCIEKLIWY UMYSŁ PRAGNIE WIEDZY 
W czwartek rano Emily wyszła z kabiny w szatni przy sali 
gimnastycznej, ubrana w biały T-shirt z emblematem szkoły, 
bluzę z kapturem i krótkie spodnie. Z głośników rozległ się głos. 
— Dzień dobry! — jakiś chłopiec zaszczebiotał fałszywie 
słodkim głosem. — Tu Andrew Campbell, przewodniczący 
szkoły. Chciałem przypomnieć wszystkim, że jutro wieczorem w 
klubie w Rosewood odbędzie się przyjęcie powitalne na cześć 
Hanny Marin! Nie zapomnijcie o kostiumach! A przy okazji 
chciałem życzyć Spencer Hastings powodzenia w czasie 
rozmowy przed komisją przyznającą Złotą Orchideę! Trzymamy 
za ciebie kciuki, Spencer! 
Kilka dziewczyn w szatni jęknęło głośno. Nazwisko Spencer 
padało codziennie w szkolnych wiadomościach. Emily zdziwiła 
się, że Spencer nie wspomniała o swoim wyjeździe do Nowego 
Jorku poprzedniego dnia w szpitalu, 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

kiedy odwiedzała Hannę. Przecież zawsze uwielbiała chwalić się 
swoimi osiągnięciami. 
Kiedy Emily minęła maskotkę drużyny - wielkiego, wyciętego z 
kartonu rekina — i weszła na salę gimnastyczną, rozległy się 
brawa i pohukiwania, jakby ktoś zorganizował dla niej 
niespodziankowe przyjęcie urodzinowe. 
- Nasza ulubienica wróciła! - wrzeszczał Mike Montgomery, 
stojąc pod koszem. Za nim stali chyba wszyscy pierwszoklasiści, 
którzy brali udział w zajęciach sportowych dla wszystkich 
uczniów szkoły. — Uprawiałaś seks-turystykę, co? 
- Co takiego? - Emily rozglądała się zdezorientowana, bo Mike 
mówił bardzo głośno. 
- No wiesz — drażnił się z nią Mike, łudząco podobny do swojej 
siostry Arii. — W Tajlandii — uśmiechnął się marzycielsko. 
Emily zmarszczyła nos. 
- Byłam w Iowa. 
- Och — Mike zapomniał na chwilę języka w gębie. -Też nieźle. 
Mieszka tam mnóstwo mleczarek. — Mrugnął do niej 
porozumiewawczo, jakby słowo „mleczarka" oznaczało coś 
niesamowicie pornograficznego. 
Emily chciała się odgryźć, ale tylko wzruszyła ramionami. Nie 
podejrzewała Mike'a o to, że chce jej zrobić przykrość. Pozostali 
pierwszoklasiści gapili się na nich tak, jakby Emily była Angeliną 
Jolie, a Mike jej najodważniejszym fanem, który poprosił ją 
właśnie o adres mailowy. 
Pan Draznowsky, nauczyciel WF-u, zagwizdał. Uczniowie 
usiedli na podłodze w siadzie skrzyżnym w równych szeregach. 
Pan Draznowsky sprawdził listę obecności 
 

i przeprowadził rozgrzewkę, a potem wszyscy wyszli na korty 
tenisowe. Kiedy Emily wyjęła z kosza na sprzęt rakietę Wilson, 
usłyszała za sobą syknięcie. 
Maya stała obok skrzyni z piłkami lekarskimi, magicznymi 
kołami do pilatesu i innymi przyrządami, które w czasie przerw w 
lekcjach służyły dziewczynom uzależnionym od ćwiczeń. 
— Cześć — pisnęła cichutko, uśmiechając się promiennie. 
Emily uścisnęła Mayę i poczuła zapach jej ulubionej gumy 
bananowej. 
— Co tu robisz? — zapytała. 
— Uciekłam z matematyki, żeby się z tobą zobaczyć — szepnęła 
Maya i pokazała jej podrobione zwolnienie od rodziców. — 
Kiedy wróciłaś? Co się działo? Wróciłaś na stałe? 
Emily milczała. Wróciła do Rosewood wczoraj rano, ale cały 
poprzedni dzień właściwie jej uciekł. Najpierw była w szpitalu, 
potem dostała wiadomość od A., musiała iść na lekcje i trening 
pływania, a potem jeszcze posiedzieć z rodzicami. Nie miała 
czasu, żeby porozmawiać z Mayą. Wczoraj widziała ją nawet na 
korytarzu, lecz schowała się w pustej klasie i poczekała, aż Maya 
sobie pójdzie. Sama nie wiedziała, czemu się tak dziwnie 
zachowuje. Przecież nie chciała się przed nią ukrywać. 
— Wróciłam niedawno — wydusiła z siebie. — I nigdzie się nie 
wybieram. Przynajmniej taką mam nadzieję. 
Drzwi na korty tenisowe otworzyły się z hukiem. Emily rzuciła 
tęskne spojrzenie w kierunku wyjścia. Na pewno wszyscy 
znaleźli już sobie partnerów do tenisa, a ona będzie musiała grać 
z panem Draznowskym, który uczył też wychowania seksualnego 
i uwielbiał dawać uczniom 
 
 

krótkie, improwizowane wykłady na temat antykoncepcji. 
Zamrugała kilka razy, jakby ktoś obudził ją z długiego snu. Co się 
z nią działo? Czemu martwiła się głupim WF-em w czasie 
rozmowy z Mayą? Spojrzała na nią. 
— Moi rodzice zmienili się o sto osiemdziesiąt stopni. Tak się o 
mnie martwili, że jak uciekłam z farmy ciotki i wujka, 
postanowili mnie zaakceptować taką, jaka jestem. 
Maya otworzyła szeroko oczy. 
— To wspaniale! — Chwyciła Emily za ręce. — I jak ci się 
podobało w Iowa? Naprawdę byli straszni? 
— W pewnym sensie. 
Emily zamknęła oczy i przywołała w wyobraźni surowe twarze 
Helenę i Allena. Potem przypomniał jej się flirt z Tristą w czasie 
imprezy. Trista powiedziała jej, że gdyby była tańcem, to na 
pewno jakimś ludowym i skocznym. Może powinna powiedzieć 
Mai o Triście? Ale niby co? Przecież do niczego nie doszło. 
Lepiej o tym zapomnieć. 
— To długa historia. 
— Potem mi o wszystkim opowiesz, skoro już możemy spotykać 
się w miejscach publicznych. — Maya podskoczyła z radości, a 
potem spojrzała na wielki zegar nad tablicą informacyjną. — 
Chyba muszę wracać — szepnęła. — Spotkajmy się dziś 
wieczorem. 
Emily zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy może powiedzieć 
„tak" i nie wymykać się z domu za plecami rodziców, gdy coś 
sobie przypomniała. 
— Nie mogę. Idę z rodzicami na kolację. Maya posmutniała. 
— To może jutro? Możemy iść razem na imprezę Hanny. 
— J-jasne — wyjąkała Emily. — Świetnie. 
 

— Aha, mam dla ciebie niespodziankę. — Maya przestępowała z 
nogi na nogę. — Scott Chin, który robi fotografie do albumu 
rocznego, chodzi ze mną na historię. Powiedział mi, że wybrano 
nas na najlepszą parę roku! Super, prawda? 
— Najlepszą p arę ? — powtórzyła Emily, choć słowa więzły jej 
w gardle. 
Maya wzięła Emily za ręce i kołysała nimi. 
— Jutro chcą nam zrobić kilka zdjęć w pokoju redakcyjnym. Tak 
się cieszę! 
- Ja też — Emily ścisnęła w dłoni rąbek T-shirtu. Maya 
przekrzywiła głowę. 
- Na pewno wszystko w porządku? Nie widać, żebyś się cieszyła. 
— Owszem. 
Emily już miała mówić dalej, ale poczuła, że jej telefon wibruje w 
kieszeni bluzy na brzuchu. Wyciągnęła go z bijącym sercem. 
Dostała nową wiadomość. 
Kiedy zobaczyła nagłówek, natychmiast poczuła ucisk w 
żołądku. Zamknęła klapkę telefonu, nie przeczytawszy SMS-a. 
- Dobre wieści? - zapytała Maya, trochę zbyt wścibsko jak na 
gust Emily. 
- Nic ważnego - Emily wsunęła telefon do kieszeni. Maya 
ściskała w dłoniach podrobione zwolnienie. 
Cmoknęła Emily w policzek, a potem wybiegła z sali gim-
nastycznej. Każdy jej krok rozbrzmiewał głośnym echem, bo 
miała na sobie kozaki na wysokim obcasie, w piaskowym 
kolorze. Kiedy Maya zniknęła za drzwiami, Emily wyciągnęła 
telefon, wzięła głęboki oddech i spojrzała ponownie na ekran. 
 
 
 

Hej, Emily! Styszatam, ze WYJECHAŁAŚ! Będę tęskniła! 
Gdzie dokładnie mieszkasz? Jaką znaną postacią historyczną z 
Filadelfii chciałabyś być? Bo ja tym facetem z opakowania 
płatków owsianych. On też się liczy, prawda? Mozę kiedyś 
wpadnę w odwiedziny. XXX 
Trista 
Kaloryfer w sali gimnastycznej głośno zarzęził. Emily zamknęła 
klapkę telefonu, a po chwili wyłączyła go zupełnie. Kilka lat 
wcześniej, na moment przed tym jak pocałowała Ali w starym 
domku na drzewie, Ali wyznała jej, że widuje się z jakimś 
starszym od niej facetem. Nigdy nie powiedziała, jak on się 
nazywa, ale teraz Emily miała już pewność, że mówiła o lanie 
Thomasie. Ali chwyciła wtedy Emily za ręce. Jej twarz 
promieniała szczęściem. 
- Kiedy tylko o nim pomyślę, czuję się, jakby wyrosły mi 
skrzydła, jakbym się kręciła na karuzeli - śmiała się Ali. — Jakie 
to piękne być zakochanym! 
Emily zapięła bluzę na zamek pod samą szyję. Jej też się 
wydawało, że jest zakochana, ale wcale nie czuła się jak na 
karuzeli. Raczej jak w tunelu strachów, gdzie za każdym rogiem 
czaiła się jakaś niespodzianka, a cel podróży pozostawał 
nieznany. 

20 
PRZYJACIÓŁKI NIE MAJĄ PRZED SOBĄ TAJEMNIC 
W czwartek po południu Hanna siedziała przed toaletką i patrzyła 
w swoje lustrzane odbicie. Położyła trochę podkładu na szwy na 
podbródku i wykrzywiła twarz. Czemu zszyta rana tak bardzo 
bolała? I czemu doktor Geist pozszywał ją czarną nicią jak 
Frankensteina? Nie mógł użyć nici w cielistym kolorze? 
Podniosła nowy telefon, który czekał na nią na kuchennym stole, 
kiedy tata przywiózł ją rankiem ze szpitala. Na pudełku leżała 
kartka z napisem: WITAJ W DOMU! KOCHAM CIĘ, MAMA. 
Teraz kiedy okazało się, że życiu Hanny nie zagraża 
niebezpieczeństwo, mama wróciła do normalnego trybu pracy. 
Czyli pracowała bez przerwy. 
Hanna westchnęła i wybrała numer telefonu podany na dnie 
buteleczki z podkładem. 
— Witamy w salonie Bobbi Brown! — zapiał radosny głos po 
drugiej stronie. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

— Mówi Hanna Marin — przywitała się Hanna tonem tak 
chłodnym, jakby chciała uchodzić za wcielenie Anny Wintour. 
— Mogę umówić się z Bobbi na makijaż? 
Po chwili milczenia usłyszała: 
— Musiałaby pani zadzwonić bezpośrednio do jej agenta. Ale 
wydaje mi się, że jest bardzo zajęta... 
— Czy mogę dostać jego numer? 
— Chyba nie wolno mi... 
— Oczywiście, że pani wolno — ucięła Hanna. — Nikomu nie 
powiem. 
Po chwili negocjacji dziewczyna poprosiła Hannę o cierpliwość i 
połączyła ją z kimś, kto podał jej numer zaczynający się od 212. 
Hanna zapisała go szminką na lustrze w łazience i rozłączyła się, 
mając mieszane uczucia. Z jednej strony cieszyła się, że nadal 
potrafi zmusić ludzi, by tańczyli, jak im zagra. Tylko 
najpopularniejsze dziewczyny w szkole mogły sobie na to 
pozwolić. Z drugiej strony, czy Bobbi zdoła doprowadzić jej 
twarz do porządku? 
Rozległ się dzwonek do drzwi. Hanna położyła więcej podkładu 
na szwy i poszła otworzyć. Myślała, że to Mona, która miała 
pomóc jej wybrać modeli na przyjęcie. Obiecała, że wynajmie dla 
Hanny największe ciacha pod słońcem. 
Hanna zatrzymała się przed wielką ceramiczną donicą stojącą w 
holu. Co Lucas miał na myśli, kiedy twierdził, że nie powinna 
ufać Monie? A w ogóle co oznaczał ten pocałunek? Hanna nie 
mogła właściwie myśleć o niczym innym. Spodziewała się, że 
rano zobaczy Lucasa ze stosem nowych gazet i latte ze 
Starbucksa. Kiedy nie przyszedł, czuła się... zawiedziona. Po 
południu, gdy tata już odjechał, przez trzy minuty próbowała 
skupić się na serialu 
 

w telewizji. Na ekranie jakaś para całowała się namiętnie, a ona 
patrzyła na to szeroko otwartymi oczami i ciarki chodziły jej po 
plecach. Wiedziała, co oni czują. 
A przecież nawet nie lubiła Lucasa. Nie należał do kręgu jej 
znajomych. Żeby się upewnić, zapytała o zdanie Monę, kiedy 
dzień wcześniej przywiozła jej do szpitala strój na zmianę: 
obcisłe dżinsy Seven, tkany żakiet Moschino i miękki T-shirt. 
- Lucas B e a t t i e ? -  odparła Mona. - To frajer, Han. Od zawsze. 
I proszę. Koniec z Lucasem. Nikomu nie powie o tym pocałunku. 
Nigdy. 
Hanna podeszła do drzwi i przez szybę zobaczyła powiewające 
na wietrze blond włosy Mony. O mało nie zemdlała, kiedy 
okazało się, że za Moną stoi Spencer. A ścieżką już zmierzają w 
jej kierunku Emily i Aria. Hanna próbowała sobie przypomnieć, 
czy aby nie umówiła się z nimi wszystkimi na tę samą godzinę. 
- Co za niespodzianka - przywitała je, trzęsąc się z nerwów. 
Spencer wepchnęła się pierwsza do domu. 
- Musimy pogadać. 
Za nią weszły Mona, Emily i Aria. Rozsiadły się na skórzanych 
kanapach w kolorze toffi. Te same miejsca zajmowały wtedy, 
gdy jeszcze blisko się przyjaźniły. Spencer usiadła w rogu, w 
wielkim skórzanym fotelu, a Emily i Aria na kanapie. Mona 
zajęła miejsce Ali, na szezlongu pod oknem. Kiedy Hanna 
patrzyła na nią kątem oka, mogłaby przysiąc, że to Ali ożyła. 
Rzuciła okiem na Monę w obawie, że znowu ją wkurzyła. Ale 
Mona nie wyglądała na obrażoną. 
 
 
 
 
 

Hanna usiadła na skórzanym pufie. 
— O czym musimy pogadać? — zapytała. 
Aria i Emily też chyba nie wiedziały, co jest grane. 
— Znowu dostałyśmy SMS-a od A., zaraz po wyjściu ze szpitala. 
— Spencer nie marnowała czasu. 
— Sp en c er ! — syknęła Hanna. 
Emily i Aria też przewiercały ją wzrokiem. Od kiedy to 
rozmawiały o A. w obecności innych osób? 
— W porządku — uspokoiła je Spencer. — Mona wie. Ona też 
dostaje SMS-y od A. 
Hannie zrobiło się słabo. Spojrzała pytająco na Monę, która 
mocno zacisnęła usta. 
— Nie — wyszeptała Hanna. 
— Ty? — Aria nie wierzyła własnym uszom. 
— Ile? — wyjąkała Emily. 
— Dwa — przyznała się Mona. Patrzyła na swoje kościste 
kolana, przebijające się przez ciemnopomarańczową sukienkę 
C&C. — Dostałam w tym tygodniu. Kiedy powiedziałam o tym 
wczoraj Spencer, nie miałam pojęcia, że dostajecie takie 
wiadomości. 
— To nie ma sensu — wyszeptała Aria, patrząc na pozostałe 
przyjaciółki. — Myślałam, że A. wysyła SMS-y tylko dawnym 
koleżankom Ali. 
— Może wszystkie się myliłyśmy — powiedziała trzeźwo 
Spencer. 
Hanna nie mogła zebrać myśli. 
— Spencer mówiła ci o tym samochodzie, który mnie przejechał? 
— Mówiła, że to robota A. I że wiesz, kto to jest — Mona 
zbladła. 
Spencer założyła nogę na nogę. 
 

— Dostałyśmy kolejną wiadomość od A. Jeśli nadal będziemy 
próbowały wydobyć z ciebie informacje, A. zrobi nam krzywdę. 
Emily jęknęła cicho. 
— To przerażające — wyszeptała Mona. Przebierała nogami, co 
oznaczało, że jest bardzo spięta. — Powinnyśmy pójść z tym na 
policję. 
— Może masz rację — zgodziła się Emily. — Muszą nam 
pomóc. To poważna sprawa. 
— Nie! — krzyknęła Aria. — A. się dowie. Przecież nas widzi... 
cały czas. 
Emily zamknęła usta i utkwiła wzrok w swoich dłoniach. 
— Wiem, jak musicie się czuć — wyznała Mona. — Od kiedy 
zaczęłam dostawać te wiadomości, wciąż mi się wydaje, że ktoś 
mnie śledzi. — Spojrzała na dziewczyny przerażonym wzrokiem. 
— Kto wie? Może A. obserwuje nas nawet teraz? 
Hanna zadrżała. Aria rozejrzała się po salonie. Emily popatrzyła 
za wielki fortepian, jakby spodziewała się, że w rogu zobaczy A. 
Telefon Mony zadźwięczał i w salonie rozległ się gremialny jęk. 
Kiedy Mona wyciągnęła komórkę, zbladła. 
— O Boże, następny. 
Wszystkie nachyliły się nad ekranem. Mona dostała spóźnioną 
kartkę urodzinową. Pod zdjęciem kolorowych balonów i ciasta z 
lukrem, którego Mona nigdy by nie tknęła, znajdowała się 
wiadomość. 
Spóźnione życzenia urodzinowe, Mono! Kiedy zamierzasz 
opowiedzieć Hannie, co jej zrobitaś? Może lepiej poczekaj, 
 
 
 
 

aż dostaniesz od niej prezent urodzinowy. Wtedy stracisz 
przyjaciółkę, ale zyskasz podarunek! 
A. 
Hanna zamarła. 
— Co m i zrobiłaś? Co to ma znaczyć? Mona zrobiła się blada jak 
ściana. 
— flanna... no dobrze. Pokłóciłyśmy się w czasie mojego 
przyjęcia. Ale tylko trochę. Naprawdę. Zapomnijmy o tym. 
Serce Hanny waliło jak młot. Zaschło jej w ustach. 
— Nie chciałam mówić ci o tym zaraz po wypadku, bo nie 
sądziłam, że to takie ważne — mówiła dalej Mona wysokim, 
pełnym napięcia głosem. — Nie chciałam cię dobijać. I miałam 
potworne wyrzuty sumienia z powodu naszej kłótni, szczególnie 
kiedy okazało się, że mogę cię stracić na zawsze. Chciałam o tym 
zapomnieć. I wynagrodzić ci to, organizując wspaniałe przyjęcie 
i... 
Na moment zapadła przejmująca cisza. Kaloryfer włączył się 
głośno i wszystkie dziewczyny podskoczyły ze strachu. Spencer 
chrząknęła. 
— Nie kłóćcie się — powiedziała pojednawczo. — A. próbuje 
odwrócić naszą uwagę, żebyśmy nigdy nie dowiedziały się, kim 
jest. 
Mona rzuciła Spencer spojrzenie pełne wdzięczności. Hanna 
zgarbiła się. Czuła na sobie wzrok pozostałych dziewczyn. Nie 
miała najmniejszej ochoty rozmawiać o tym przy wszystkich. W 
ogóle nie miała ochoty o tym rozmawiać. 
— Spencer ma rację. Właśnie tego chce A. 
Zapadła cisza. Wszystkie wpatrywały się w lampę z papierowym 
kloszem stojącą na stoliku. Spencer ścisnęła dłoń Mony. Emily 
wzięła za rękę Hannę. 
 

— Czego dotyczyły SMS-y, które dostałaś? - zapytała Monę 
Aria. 
Mona schyliła głowę. 
— Mojej przeszłości. 
Hanna nie mogła wyjść ze zdumienia. Patrzyła na spinkę w 
kształcie małego ptaszka, wpiętą we włosy Arii. Przeczuwała, że 
SMS-y do Mony przypominały jej o tych czasach, kiedy one 
wszystkie jeszcze się przyjaźniły, bo wtedy Mony nikt nie lubił. 
Ale czego dokładnie dotyczyły? Tego, że Mona podlizywała się 
Ali i chciała być jak ona? Że wszyscy się z niej śmiali? Hanna 
nigdy nie rozmawiała z Moną o tamtych czasach, jednak czasem 
czuła na barkach ciężar przeszłości. Bolesne wspomnienia czaiły 
się pod powierzchnią ich codziennych rozmów, jakby zaraz 
miały eksplodować. 
— Nie musisz nam mówić, jeśli nie chcesz — powiedziała 
szybko Hanna. — Nasze SMS-y też dotyczyły przeszłości. Każda 
z nas chciałaby o czymś zapomnieć. 
Spojrzała swojej najlepszej przyjaciółce prosto w oczy w nadziei, 
że ona ją zrozumie. Mona ścisnęła dłoń Hanny, która zauważyła 
na palcu przyjaciółki srebrno-turkusowy pierścionek. Zrobiła go 
dla Mony na zajęciach z plastyki, a ta nosiła go nadal, choć wcale 
nie przypominał drogiej biżuterii od Tiffany'ego. Był raczej 
podobny do tanich obrączek, które nosiły totalne wieśniary. W 
sercu Hanny zapalił się ciepły płomyk. Musiała przyznać A. 
rację: prawdziwe przyjaciółki nie mają przed sobą tajemnic. 
Teraz mogła być z Moną zupełnie szczera. 
Nagle rozległ się dzwonek. Trzy krótkie ding-dong. Dziewczyny 
wpadły w popłoch. 
— Kto to? — zapytała przerażona Aria. 
 

Mona wstała i poprawiła włosy. Uśmiechnęła się od ucha do ucha 
i dumnie ruszyła do drzwi wejściowych. 
— Coś, co oderwie nas na chwilę od naszych problemów. 
— Pizza? — zapytała Emily. 
— Nie. Dziesięciu modeli z filadelfijskiej filii agencji 
Wilhelmina — odparła Mona, jakby była to naj oczy wist -sza 
rzecz pod słońcem. 

21 
JAK ROZWIĄZAĆ PROBLEM EMILY? 
W czwartek wieczorem, po powrocie od Hanny, Emily 
przeciskała się w centrum handlowym przez tłum zakupowiczów 
pachnących drogimi perfumami. Miała spotkać się z rodzicami w 
restauracji Cały Ten Zgiełk!, urządzonej tak, jakby nagrywano 
tam musicale. Kiedy była młodsza, uwielbiała tam jadać i rodzice 
pewnie założyli, że nadal lubi. Restauracja nie zmieniała się od 
lat. Główne drzwi wyglądały jak wejście do teatru na Broadwayu, 
a obok stanowiska kierownika sali stała wielka figura Upiora 
Opery. Na ścianach wisiały zdjęcia gwiazd Broadwayu. 
Emily przyszła pierwsza. Zajęła miejsce przy stoliku, obok baru z 
granitowym blatem. Przez chwilę oglądała kolekcję figurek 
Małej Syrenki, ustawioną w witrynie obok wejścia. Kiedy była 
młodsza, marzyła o tym, żeby zająć miejsce Małej Syrenki Ariel. 
Mogłaby oddać jej swoje nogi, a w zamian wziąć rybią płetwę. 
Zmuszała przyjaciółki, żeby w kółkq oglądały z nią ten film, aż 
pewnego razu 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Ali powiedziała, że to dziecinada i żenada. Wtedy wyrzuciła film 
do kosza. 
Jej uwagę przyciągnął ekran telewizora zawieszonego nad barem. 
Na pierwszym planie jasnowłosa reporterka z pokaźnym biustem 
mówiła coś o Ali, której zdjęcie widniało w rogu. 
— Przez ostatni rok rodzice Alison DiLaurentis mieszkali w 
małym miasteczku w stanie Pensylwania, niedaleko Rosewood, a 
ich syn Jason kończył studia na Uniwersytecie Yale. Jeszcze do 
niedawna prowadzili spokojne życie. Jak radzą sobie członkowie 
rodziny, odkąd śledztwo w sprawie morderstwa Alison utknęło w 
martwym punkcie? 
Na ekranie pojawił się wielki, obrośnięty bluszczem budynek. 
Podpis informował, że mieści się on w New Haven w stanie 
Connecticut. Inna blond reporterka biegła za grupą studentów. 
— Jason! — wołała. — Czy uważasz, że policja dokłada 
wszelkich starań, by ująć zabójcę twojej siostry? 
— Czy dzięki temu wasze więzy rodzinne się zacieśniły? — 
krzyknął ktoś inny. 
Chłopiec w czapeczce bejsbolowej odwrócił się. Emily otworzyła 
szeroko oczy. Od zaginięcia Ali widziała Jasona DiLaurentisa 
tylko kilka razy. Teraz miał zimne oczy i wykrzywione usta. 
— Nie mam zamiaru opowiadać o swojej rodzinie — odparł 
Jason. — To banda wariatów. 
Emily okręciła stopę wokół nogi krzesła. Rodzina Ali... to 
wariaci? Ona zawsze uważała ich za idealną rodzinę. Tata Ali 
miał dobrą pracę, ale weekendy poświęcał dzieciom. Często 
urządzał pikniki. Pani DiLaurentis zabierała 
 

Ali, Emily i pozostałe dziewczyny na zakupy i piekła dla nich 
pyszne ciasteczka owsiane. Ich dom lśnił czystością, a w czasie 
wspólnych kolacji panowała szampańska atmosfera. 
Emily przypomniała sobie sen Hanny. Kiedy Ali zniknęła w 
domu, Emily poszła do łazienki. Przechodziła przez kuchnię, 
uważając, by nie nadepnąć na Charlotte, kotkę Ali, i usłyszała 
wtedy, jak Jason szepcze do kogoś na schodach. 
— Przestań — syknął wściekły — wiesz, jak ich to wkurza. 
— Nie robię nikomu krzywdy — odpowiedział jakiś głos. 
Zdumiona Emily przycisnęła ciało do ściany w korytarzu. Druga 
osoba mówiła głosem podobnym do Ali. 
— Próbuję ci pomóc — mówił dalej Jason, coraz bardziej 
rozemocjonowany. 
Wtedy pani DiLaurentis weszła bocznym wejściem i pobiegła do 
kuchni umyć dłonie. 
— O, cześć Emily — zaszczebiotała. 
Emily odsunęła się od ściany. Usłyszała, jak ktoś wchodzi po 
schodach na drugie piętro. 
Spojrzała znowu na ekran. Reporter ostrzegał teraz mieszkańców 
Rosewood przed podglądaczem, który ostatnio kręcił się 
podobno wokół klubu golfowego. Emily pomyślała z 
niepokojem, jak łatwo powiązać osobę podglądacza z A.... i 
klubem golfowym. Przecież tam miała się odbyć impreza Hanny. 
Emily przez ostrożność nie zadawała Hannie żadnych pytań, od 
kiedy dostała ostatnią wiadomość od A. Ale i tak zastanawiała 
się, czy nie powinna pójść na policję, jeśli cała sprawa jeszcze się 
pogorszy. A co, jeśli A. odpowiada nie tylko za wypadek Hanny, 
ale również za śmierć Ali, jak zasugerowała niedawno Aria? 
Może 
 

Mona ma rację - A. ma ich stale na oku i dowie się, gdy pisną 
choćby słowo. 
Jak na komendę rozległ się dzwonek jej telefonu. Przestraszyła 
się tak, że prawie spadła z krzesła. Dostała nowego SMS-a, ale 
dzięki Bogu tym razem od Tristy. Znowu. „Cześć, Em! Co 
porabiasz w weekend? XXX, Trista". 
Emily błagała w myślach, by Rita Moreno śpiewała trochę ciszej 
swoje America. Żałowała, że siedzi tuż obok plakatu do musicalu 
Koty. Jego bohaterowie patrzyli na nią tak, jakby chcieli się na nią 
rzucić i mocno podrapać. Przesunęła palcem po klawiszach 
telefonu. Niegrzecznie byłoby nic nie odpowiedzieć. „Hej! W 
piątek idę na bal maskowy do mojej przyjaciółki. Będzie fajnie! 
Em". 
Niemal natychmiast Trista odpowiedziała: „O Boże! Szkoda, że 
mnie tam nie ma!". 
Emily wysłała odpowiedź: „Ja też żałuję. Na razie!". 
Zastanawiała się, co Trista zamierza robić w ten weekend. Iść na 
kolejną imprezę w magazynie? Spotkać następną dziewczynę? 
— Emily? — lodowate dłonie dotknęły jej ramion. Emily 
odwróciła się i upuściła telefon na podłogę. Za 
nią stała Maya. A obok rodzice i siostra Carolyn ze swoim 
chłopakiem Topherem. Wszyscy uśmiechali się jak wariaci. 
— Niespodzianka! - zawołała Maya. - Twoja mama zadzwoniła 
do mnie po południu i zaprosiła na kolację! 
— Och — wyjąkała Emily. — To... świetnie. 
Podniosła telefon z podłogi tak, aby Maya nie zauważyła, co 
napisała na ekranie. Czuła się tak, jakby oświetlał ją reflektor. 
Spojrzała na rodziców stojących pod zdjęciem z planu 
Nędzników, na którym aktorzy szturmują 
 

barykady. Oboje uśmiechali się nerwowo i zachowywali tak jak 
wtedy, gdy po raz pierwszy spotkali jej byłego chłopaka, Bena. 
— Nasz stolik jest gotowy — oznajmiła mama. 
Maya wzięła Emily za rękę i poprowadziła całą rodzinę do 
stolika. Zasiedli na krzesłach wyściełanych fioletowym pluszem. 
Zniewieściały kelner z rzęsami pomalowanymi tuszem zapytał, 
czy życzą sobie jakiś aperitif. 
— Tak miło państwa w końcu poznać — powiedziała Maya, 
kiedy kelner się oddalił. 
Uśmiechnęła się, a mama Emily odwzajemniła uśmiech. 
— Nam też miło cię poznać. 
W jej głosie słychać było tylko ciepło. Tata też się uśmiechał. 
Maya pokazała na bransoletkę Carolyn. 
— Jaka śliczna. Sama zrobiłaś? 
— Tak — zaczerwieniła się Carolyn. 
W ciemnych oczach Mai pojawiły się ogniki. 
— Chciałabym umieć robić biżuterię, ale nie mam za grosz 
wyczucia koloru. A barwy tej bransoletki są świetnie dobrane. 
— To nie takie trudne. — Carolyn wbiła wzrok w zdobiony 
talerz, ale Emily wiedziała, że się cieszy z komplementu. 
Zaczęli rozmawiać o szkole, podglądaczu z Rosewood, wypadku 
Hanny i o Kalifornii. Carolyn pytała Mayę, czy zna kogoś, kto 
dostał się na Uniwersytet Stanforda, bo właśnie tam miała zamiar 
składać papiery. Tophera niezwykle rozbawiła opowieść Mai o 
jej sąsiadce z San Francisco, starszej pani, która hodowała w 
domu osiem papużek falistych i Maya musiała się nimi stale 
opiekować. Emily patrzyła na nich z narastającą irytacją. Skoro 
Maya 
 

jest taka fajna, to czemu nie dali jej szansy wcześniej? Czemu 
zabronili im się widywać? Czemu zaczęli ją poważnie traktować 
dopiero wtedy, gdy uciekła z domu? 
— Ach, byłbym zapomniał — odezwał się tata, kiedy podano 
kolację. - Na Święto Dziękczynienia zarezerwowałem dom w 
Duck. 
— Cudownie - ucieszyła się pani Fields. - Ten sam? 
— Tak — pan Fields nabił na widelec kawałek marchewki. 
— Gdzie jest Duck? - zapytała Maya. 
Emily grzebała widelcem w puree ziemniaczanym. 
— To mała nadmorska miejscowość w Karolinie Północnej. Co 
roku wynajmujemy tam dom na Święto Dziękczynienia. Woda 
jest zazwyczaj na tyle ciepła, że nawet o tej porze roku da się 
pływać, tylko trzeba włożyć kombinezon. 
— Może Maya chce jechać z nami? — zaproponowała pani 
Fields, dyskretnie wycierając kącik ust serwetką. — Przecież 
zawsze zabierałaś z sobą przyjaciół. 
Emily patrzyła na nią z niedowierzaniem. Owszem, zabierała z 
sobą ch ło p ak a.  A raczej w zeszłym roku zabrała Bena. Bo 
Carolyn była z Topherem. Maya przycisnęła dłoń do piersi. 
— No jasne! Fantastycznie! 
Emily wydawało się, że ściany restauracji przypominającej plan 
zdjęciowy musicalu zaciskają się wokół niej. Poprawiła 
kołnierzyk i wstała. Bez wyjaśnień przecisnęła się obok dwójki 
kelnerów przebranych za postaci z musicalu Rent. Wpadła do 
łazienki, oparła głowę o ścianę z mozaiką i zamknęła oczy. Drzwi 
do łazienki otworzyły się. Emily zobaczyła zapinane na klamerkę 
buty Mai. 
— Emily? — szepnęła Maya. 
 

Emily spojrzała przez szparę w metalowych drzwiach. Maya 
przewiesiła przez ramię szydełkową torebkę i patrzyła na nią 
zmartwiona. 
— Wszystko w porządku? — zapytała. 
— Zrobiło mi się słabo — wyjąkała Emily, zaczerwieniła się i 
podeszła do umywalki. Stała tyłem do Mai, spięta i zesztywniała. 
Gdyby Maya jej teraz dotknęła, Emily chyba rozleciałaby się na 
tysiąc kawałków. Maya wyciągnęła rękę, ale w ostatniej chwili 
cofnęła ją, jakby wyczuwała nastrój Emily. 
— To wspaniale, że twoi rodzice zaprosili mnie do Duck. Będzie 
cudownie! 
Emily nabrała w dłonie emulsji do mycia rąk. W Duck Emily i 
Carolyn spędzały codziennie co najmniej trzy godziny, 
uprawiając surfing. Potem odpoczywały przed telewizorem, 
oglądając kreskówki, i znowu szły do wody. Mai znudziłoby się 
to po godzinie. Emily popatrzyła przyjaciółce prosto w oczy. 
— To wszystko jest takie dziwne. Jeszcze tydzień temu rodzice 
mnie n i e n a wi d z i l i .  A teraz mnie kochają. Chcą mnie 
udobruchać, zapraszając cię na kolację i do Duck. 
Maya zmarszczyła czoło. 
— To źle? 
— Tak — rzuciła Emily bez zastanowienia. — To znaczy nie. 
Oczywiście, że nie. — Nie potrafiła się wysłowić. Chrząknęła i 
popatrzyła na twarz Mai odbitą w lustrze. — Mayu, gdybyś była 
cukierkiem, to jakim? 
Maya dotknęła koniuszkiem palca krawędzi pudełka z 
chusteczkami, które stało obok umywalki. 
— Słucham? 
 
 
 

— No wiesz, byłabyś landrynką, iryskiem, a może dropsem? 
Maya gapiła się na nią. 
— Piłaś coś? 
Emily przyglądała się badawczo dziewczynie, jej czystej cerze 
koloru miodu. Jej usta pomalowane jagodowym błyszczykiem 
lśniły w świetle. Emily zakochała się w niej od pierwszego 
wejrzenia, a rodzice tak bardzo się starali, żeby ją zaakceptować. 
Więc na czym polegał problem? Dlaczego kiedy tylko 
wyobraziła sobie, że całuje Mayę, do głowy przychodziła jej 
Trista? Maya oparła się o brzeg umywalki. 
— Emily, wiem, co cię gnębi. 
Emily odwróciła wzrok, próbując się nie zarumienić. 
— Nie wiesz. 
Maya spojrzała na nią łagodnie. 
— Chodzi o Hannę? O wypadek? Byłaś tam? Podobno ten, kto ją 
przejechał, obserwował ją od jakiegoś czasu. 
Płócienna torebka Emily wypadła jej z rąk i uderzyła o podłogę. 
— Gdzie to słyszałaś? — wyszeptała. Maya cofnęła się o krok. 
— Nie wiem... Nie pamiętam. — Spojrzała w bok, zdez-
orientowana. — Możesz ze mną pogadać, Em. Nie musisz przede 
mną niczego ukrywać. 
Zza drzwi dochodziła już trzecia zwrotka piosenki Gershwina. 
Emily przypomniał się SMS od A., który dostała zaraz po ich 
spotkaniu z inspektorem Wildenem w zeszłym tygodniu. 
„Dziewczyny, jak powiecie o mnie KOMUKOLWIEK, gorzko 
tego pożałujecie". 
— Nikt jej nie obserwował - wyszeptała Emily. - To był 
wypadek. Koniec historii. 

 

Maya przesunęła dłonią wzdłuż krawędzi umywalki. 
— Wrócę do stolika i... tam się zobaczymy. 
Powoli wyszła z łazienki. Emily usłyszała dźwięk zamykających 
się drzwi. Z głośników zaczęła rozbrzmiewać aria z Aidy. Emily 
usiadła przed lustrem na toaletce i niezdarnie obracała w dłoniach 
torebkę. „Nikt nie zdradził tajemnicy — mówiła do siebie w 
myślach. — Prawdę znamy tylko my. I nikt nic nie powie A." 
Nagle zauważyła w torebce złożoną na pół karteczkę. Widniało 
na niej jej imię, napisane różowym kolorem. Emily otworzyła ją. 
Była to karta członkowska Stowarzyszenia Rodziców i Przyjaciół 
Gejów i Lesbijek. Ktoś wpisał do niej dane osobowe jej 
rodziców. A na dole widniał tekst, napisany charakterystycznym, 
kanciastym pismem. 
Gratuluję coming outu, Em, rodzina jest z ciebie dumna! Rodzinę 
Fieldsów otacza teraz tyle miłości, ze szkoda by było, gdyby 
ukochanej córeczce lesbijce przydarzyło się coś niemiłego. Więc 
siedź cicho... a oni już nigdy nie wyrzucą cię z domu! 
A. 
Drzwi do łazienki nadal kołysały się lekko. Emily trzęsły się ręce. 
Nagle poczuła w powietrzu znajomy zapach. To była... 
Emily zmarszczyła czoło i wzięła głęboki wdech. Przystawiła 
liścik od A. do nosa. Kiedy wciągnęła powietrze, zamarła. 
Wszędzie rozpoznałaby ten zapach. Tak uwodzicielsko pachniała 
bananowa guma do żucia Mai. 
 
 
 
 
 
 
 

22 
GDYBY TE ŚCIANY MOGŁY PRZEMÓWIĆ... 
W czwartek wieczorem, po kolacji w małej restauracji na 
Manhattanie, gdzie czasem jadał pan Hastings, Spencer szła po 
szarym dywanie w korytarzu hotelu W w Nowym Jorku. Na 
ścianach wisiały piękne, czarno-białe fotografie Annie Leibovitz, 
w powietrzu pachniało wanilią i świeżymi ręcznikami. Mama 
rozmawiała przez telefon. 
— Nie, na pewno wygra. Możemy już zarezerwować? — 
Słuchała osoby, z którą rozmawiała, jakby ta mówiła coś bardzo 
ważnego. — Dobrze, porozmawiamy jutro. 
Zamknęła telefon. Spencer dotknęła klapy jasnopopielatej 
marynarki od Armaniego. Ubrała się elegancko do kolacji, żeby 
mieć przedsmak spotkania z jurorami. Ciekawe, z kim mama 
rozmawiała przez telefon? Może planowała jakąś niespodziankę 
na wypadek, gdyby Spencer dostała Złotą Orchideę? Jakąś 
cudowną wycieczkę? Zakupy w towarzystwie osobistego 
stylisty? Spotkanie z przyjacielem rodziny, który pracował dla 
„New York Timesa"? 
 

Błagała kiedyś rodziców, żeby pozwolili jej zrobić letni staż w 
„Timesie", ale do tej pory się nie zgadzali. 
- Denerwujesz się, Spence? - Melissa i łan szli za nią, ciągnąc 
identyczne walizki w kratę. Niestety rodzice kazali Melissie 
przyjechać, żeby wspierała siostrę, a ona zabrała z sobą lana. 
Melissa miała w dłoni buteleczkę z napisem MARTINI NA 
WYNOS! 
- Chcesz taką? Dam ci. Na uspokojenie. 
- Nie trzeba - warknęła Spencer. 
W towarzystwie siostry czuła się tak, jakby oblazły ją karaluchy. 
Kiedy tylko zamknęła oczy, widziała w wyobraźni twarz 
Melissy, która kręci się niespokojnie, gdy Wilden zapytał ją, co 
robili z łanem tego wieczoru, kiedy zaginęła Ali. W uszach 
dźwięczały jej słowa Melissy: „Tylko ktoś wyjątkowy umie zabić 
człowieka. Nie ty to zrobiłaś". Melissa zatrzymała się i 
potrząsnęła buteleczką. 
- Masz rację, lepiej, żebyś nie piła. Jeszcze zapomnisz, co 
napisałaś w pracy. 
- To akurat prawda - przytaknęła pani Hastings. Spencer 
zaczerwieniła się i ruszyła przed siebie. 
łan i Melissa zajmowali sąsiedni pokój. Weszli do niego, z 
trudem powstrzymując śmiech. Kiedy mama wręczyła Spencer 
klucz do jej pokoju, obok przeszła śliczna dziewczyna w wieku 
Spencer. Miała spuszczoną głowę i wpatrywała się w kremową 
kartkę wyjątkowo podobną do zaproszenia na jutrzejszą imprezę, 
które Spencer miała w swojej tweedowej torbie. Dziewczyna 
zauważyła ją i uśmiechnęła się od ucha do ucha. 
- Cześć! — zawołała radośnie. 
Wyglądała jak reporterka CNN: ładna, spokojna, przyjazna. 
Spencer zaniemówiła. Zanim zdążyła odpowiedzieć, 
 

dziewczyna wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok. Spencer 
poczuła, jak alkohol wypity w czasie kolacji zaczyna szumieć jej 
w głowie. 
— W konkursie bierze udział mnóstwo utalentowanych osób — 
szepnęła do mamy, kiedy dziewczyna zniknęła za rogiem. — Nie 
mam żadnych szans. 
— Bzdura — rzuciła pani Hastings tonem nieznoszącym 
sprzeciwu. — Wygrasz. — Wręczyła jej klucz. — To twój. Masz 
apartament. 
Poklepała Spencer po ramieniu i ruszyła do swojego pokoju. 
Spencer zagryzła wargę, otworzyła drzwi apartamentu i włączyła 
światło. W pokoju pachniało cynamonem i nowym dywanem. 
Olbrzymie łóżko zasłane było mnóstwem poduszek. Spencer 
włożyła swoją torbę do mahoniowej szafy. Powiesiła na 
wieszaku kostium od Armaniego, a do górnej szuflady w 
komodzie włożyła różowy stanik i stringi Wolford, które 
przynosiły jej szczęście. Przebrała się w piżamę i rozejrzała 
wokół. Upewniła się, że wszystkie obrazy wiszą równo na 
ścianach, a wielkie poduszki w satynowych poszewkach leżą 
równo na łóżku. W łazience poprawiła ręczniki na wieszaku. Zel 
do mycia, szampon i odżywkę ustawiła równo obok umywalki. 
Kiedy wróciła do pokoju, zagapiła się bezmyślnie na okładkę 
czasopisma, przedstawiającą Donalda Trumpa na tle Trump 
Tower. 
Potem wykonała kilka uspokajających oddechów, ale wcale nie 
poczuła się lepiej. Wyjęła pięć podręczników do ekonomii i pracę 
Melissy z pozakreślanymi najważniejszymi fragmentami i 
rozłożyła wszystko na łóżku. „Wygrasz" — słowa mamy 
dźwięczały jej w głowie. 
Przez godzinę recytowała do lustra fragmenty pracy Melissy. 
Wtem ktoś zapukał do małych bocznych drzwi 

prowadzących do sąsiedniego apartamentu. Zaraz, zaraz. 
Przecież mieszkała obok Melissy. Stukanie rozległo się po-
nownie. Spencer wyszła z łóżka i podeszła do drzwi. Spojrzała na 
telefon, ale nie dostała żadnych nowych wiadomości. 
— Halo? — powiedziała cicho. 
— Spencer? — usłyszała głos lana. — Cześć. Nasze pokoje są 
połączone. Mogę wejść? 
— Mhm? — wyjąkała Spencer. 
Drzwi otworzyły się ze skrzypieniem, łan nie miał już na sobie 
eleganckiej koszuli i lnianych spodni, tylko T-shirt i zwykłe 
dżinsy. Spencer wciągnęła dłonie w rękawy piżamy, łan 
rozglądał się po jej apartamencie. 
— Masz o wiele większy pokój niż my. 
Spencer założyła dłonie za plecami i próbowała ukryć dumę. 
Chyba pierwszy raz w życiu dostała lepszy pokój niż Melissa. łan 
spojrzał na książki rozłożone na łóżku. Odsunął je na bok i usiadł. 
— Uczysz się, co? 
— Tak jakby — Spencer ze strachu nie mogła oderwać się od 
stolika. 
— Szkoda. Myślałem, że pójdziemy na spacer. Melissa śpi, bo 
wypiła jednego drinka. Ma taką słabą głowę — łan puścił do niej 
oko. 
Na ulicy raz po raz rozlegały się klaksony taksówek. Przez okna 
wpadało światło neonów, łan miał taki sam wyraz twarzy jak 
wtedy, gdy wiele lat temu stał pod domem Spencer i miał ją zaraz 
pocałować. Spencer nalała sobie wody z karafki stojącej na 
stoliku i w jej głowie zaświtała pewna myśl. Przecież miała tyle 
pytań do lana... o Me-lissę, o Ali, o wszystko, o czym sama 
zapomniała. A przede 
 

wszystkim chciała potwierdzić to straszne podejrzenie, które 
kiełkowało w jej umyśle od niedzieli. 
Spencer odłożyła szklankę. Serce biło jej mocno. Poprawiła 
koszulkę z logo Uniwersytetu Pensylwanii, tak by odsłaniała jej 
ramię. 
— Znam pewien twój sekret — powiedziała cicho. 
— Mój? — łan pokazał na siebie kciukiem. — Jaki? Spencer 
przesunęła książki dalej i usiadła obok lana. 
Zakręciło jej się w głowie od zapachu ananasowego pee-lingu do 
twarzy Diehla — znała na pamięć wszystkie zapachy z tej linii, 
bo sama ją uwielbiała. 
— Wiem, że z pewną śliczną blondynką łączyło cię coś więcej 
niż przyjaźń. 
łan uśmiechnął się leniwie. 
— A ta śliczna blondynka to niby... ty. 
— Nie... — Spencer wydęła usta. — Ali. łan uśmiechnął się 
jeszcze szerzej. 
— Spotkałem się z nią raz czy dwa. — Dźgnął ją palcem w 
kolano. Spencer przeszły ciarki. — Ty całujesz lepiej. 
Spencer podparła się na rękach. W czasie ostatniej kłótni z Ali 
dowiedziała się, że ona i łan byli razem i on pocałował Spencer, 
bo Ali mu kazała. Więc niby czemu łan notorycznie flirtował ze 
Spencer. 
— Moja siostra wiedziała o tych spotkaniach? łan spojrzał na nią 
jak na wariatkę. 
— Oczywiście, że nie. Wiesz, jaka jest zazdrosna. Spencer 
patrzyła przez okno na Lexington Avenue. Naliczyła dziesięć 
żółtych taksówek stojących jedna za drugą. 
— I naprawdę w noc zaginięcia Ali byłeś cały czas z Melissą? 
łan oparł się na łokciach i westchnął w teatralny sposób. 
 

— Widzę, że siostry Hastings wiele łączy. Melissa też ciągle 
mówi o tamtej nocy. Boi się chyba, że ten gliniarz dowie się, że 
piliśmy wtedy alkohol. A nie mieliśmy jeszcze osiemnastu lat. Co 
z tego? Nie zamkną nas za coś, co miało miejsce cztery lata temu. 
— Boi się? — szepnęła Spencer z szeroko otwartymi oczami. 
łan spojrzał na nią uwodzicielsko. 
— Zapomnij na chwilę o tym, co dzieje się w Rosewood. — 
Odgarnął Spencer włosy z czoła. — Lepiej mnie pocałuj. 
Spencer poczuła rosnące podniecenie. Twarz lana zbliżała się, 
zasłaniając Spencer widok na wieżowce po drugiej stronie ulicy. 
Położył dłoń na jej kolanie. 
— Nie powinniśmy — wyszeptała. — To nie w porządku. 
— Nic się nie stanie — szepnął łan. Nagle ktoś zapukał do 
małych drzwi. 
— Spencer? — rozległ się zaspany głos Melissy. — Jesteś tam? 
Spencer wyskoczyła z łóżka, zrzucając na podłogę książki i 
notatki. 
— T-tak. 
— Nie wiesz, gdzie się podziewa łan? — zawołała jej siostra. 
Kiedy Spencer usłyszała, że Melissa naciska na klamkę, 
desperacko wskazała łanowi drogę do wyjścia. Chłopak 
wyskoczył z łóżka, wygładził ubranie i wymknął się z pokoju 
dokładnie w chwili, gdy Melissa otworzyła drzwi. 
Siostra Spencer odsunęła na czoło czarne okulary zakrywające 
oczy. Miała na sobie pasiaste spodnie od piżamy 
 
 
 
 
 

Kate Spade. Uniosła nieco czubek nosa, jakby próbowała 
wywąchać zapach ananasowego peelingu. 
- Czemu twój pokój jest o wiele większy od mojego? — zapytała 
wreszcie. 
Obie usłyszały, jak łan wkłada klucz do cyfrowego czytnika w 
drzwiach. Melissa odwróciła się. 
— O, jesteś. Gdzie byłeś? 
- Poszedłem kupić coś do picia - głos lana był słodki jak miód. 
Melissa bez pożegnania zamknęła drzwi do swojego pokoju. 
Spencer usiadła na łóżku. 
— Prawie się udało — jęknęła głośno, ale nie tak głośno, by 
Melissa i łan mogli ją usłyszeć. 

23 
ZA ZAMKNIĘTYMI DRZWIAMI 
Kiedy Hanna otworzyła oczy, siedziała za kierownicą toyoty 
prius. Jak to? Przecież lekarze zabronili jej prowadzić samochód 
ze złamaną ręką. Powinna leżeć teraz w łóżku, ze swoim 
miniaturowym pinczerem Dotem. 
— Hanna — jakaś postać o rozmazanych konturach siedziała 
obok niej na fotelu pasażera. 
Hanna widziała tylko, że to jakaś blondynka, ale miała zbyt 
zamglony wzrok, żeby bliżej jej się przyjrzeć. 
— Cześć, Hanno — powtórzyła dziewczyna, która mówiła 
głosem... 
— Ali? — zapytała z niedowierzaniem Hanna. 
— Zgadza się — Ali zbliżyła swoją twarz do twarzy Hanny, 
muskając ją koniuszkami włosów. — Jeste m A. — wyszeptała. 
— Co takiego? — zawołała Hanna i otworzyła z niedo-
wierzaniem oczy. 
Ali usiadła, sztywno prostując plecy. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

— Mówiłam tylko, że nic mi nie jest. — Ali otworzyła drzwi i 
zniknęła w ciemności. 
Hanna znowu widziała wyraźnie. Była na parkingu przy 
planetarium w Hollis. Na wietrze powiewał wielki plakat z 
napisem BIG BANG. 
Podniosła się, zdyszana. Leżała pod kaszmirowym kocem w 
swojej olbrzymiej sypialni. Dot spał zwinięty w koszyczku od 
Gucciego. Na prawo stała szafa pełna najdroższych ubrań. 
Wzięła głęboki oddech i próbowała się pozbierać. 
— Jezu — powiedziała do siebie. 
Ktoś zadzwonił do drzwi. Hanna jęknęła i wstała. Czuła się, 
jakby ktoś napchał jej do głowy waty. O czym śniła? O Ali? 
Wielkim Wybuchu? A.? 
Znowu rozległ się dzwonek. Dot zerwał się z posłania i biegał 
tam i z powrotem wzdłuż zamkniętych drzwi. Był piątek. Zegar 
pokazywał, że minęła dziesiąta. Mama już dawno pojechała do 
pracy, jeśli w ogóle wróciła z niej poprzedniego dnia. Hanna 
zasnęła na kanapie, a potem Mona pomogła jej przenieść się do 
sypialni. 
— Już idę — zawołała Hanna, nakładając błękitny, jedwabny 
szlafrok. 
Związała włosy w kucyk i przejrzała się w lustrze. Wyglądała 
fatalnie. Nadal widać było czarne szwy na podbródku. Wyglądała 
jak załatana piłka do nogi. 
Przez szybę we frontowych drzwiach dostrzegła Lucasa 
stojącego na werandzie. Jej serce zaczęło szybciej bić. Przejrzała 
się jeszcze raz w lustrze i odgarnęła z twarzy kilka kosmyków 
włosów. W tym niebieskim szlafroku czuła się tak, jakby uciekła 
z cyrku. Miała ochotę pognać na górę i ubrać się w coś 
przyzwoitego. Nagle powstrzymała 
 

się i zaśmiała z wyższością. „Co ja wyprawiam? — pomyślała — 
Niemożliwe, żeby on mi się podobał. Przecież to... Lu ca s ".  
Uniosła głowę, wypuściła powietrze z płuc i otworzyła drzwi. 
— Cześć — rzuciła jakby nigdy nic, udając wielkie znudzenie. 
— Cześć — odparł Lucas. 
W milczeniu patrzyli na siebie przez chwilę, która zdawała się 
wiecznością. Hannie wydawało się, że Lucas słyszy bicie jej 
serca. Chciała je jakoś zagłuszyć. Dot tańczył wokół jej nóg, ale 
ona stała jak zaczarowana i nawet nie była w stanie go przegonić. 
— Przyszedłem nie w porę? — zapytał nieśmiało Lucas. 
— Ale skąd — odparła natychmiast Hanna. — Wejdź. Kiedy 
zrobiła krok w tył, niemal przewróciła się o klin 
do drzwi w kształcie Buddy, który stał w tym samym miejscu od 
dziesięciu lat. Zaczęła machać rękami, próbując złapać 
równowagę. Nagle poczuła na swojej talii mocne dłonie Lucasa. 
Kiedy stanęła na równych nogach, spojrzeli sobie w oczy. 
Koniuszki ust Lucasa wygięły się w górę. Nachylił się do niej i 
pocałował ją. Hanna wpiła się w niego. Potoczyli się w kierunku 
sofy i opadli na poduszki. Lucas próbował nie urazić jej ręki na 
temblaku. Po kilku minutach namiętnych pieszczot i pocałunków 
Hanna oderwała się od Lucasa, z trudem łapiąc oddech. Jęknęła i 
zakryła twarz dłońmi. 
— Przepraszam — Lucas usiadł. — Nie powinienem był tego 
robić? 
Hanna pokręciła głową. Nie mogła się przecież przyznać, że od 
dwóch dni modliła się, żeby znowu go pocałować. I że z jakiegoś 
powodu wydawało jej się, że we środę 
 
 
 

wcale nie całowała się z nim po raz pierwszy. Ale jak to 
możliwe? 
Odsłoniła twarz. 
— Kiedyś mówiłeś, że chodzisz na spotkania kółka badaczy 
zjawisk paranormalnych. — Hanna przypomniała sobie coś, co 
Lucas powiedział w czasie przelotu balonem. — Powinieneś 
użyć telepatii i sam sobie odpowiedzieć na to pytanie. 
Lucas uśmiechnął się i dotknął jej kolana. 
— Przeczucia mówią mi, że właśnie tego chciałaś. I że chcesz, 
żebym znowu to zrobił. 
Hanna polizała wargi i poczuła, że za chwilę zemdleje. Kiedy 
Lucas dotknął delikatnie jej zgięcia w łokciu, gdzie wcześniej 
tkwiła wbita kroplówka, zupełnie się rozpłynęła. Schowała głowę 
w ramionach i westchnęła. 
— Lucas... nie wiem, czy... 
— Czego nie wiesz? — Lucas usiadł wyprostowany. 
— To znaczy... Mona.... 
Niemo gestykulowała, choć wcale nie pomagało jej to w 
mówieniu. Wiedziała, że wygląda idiotycznie. Lucas uniósł brwi. 
— Mona? 
Hanna podniosła pluszowego pieska, którego przyniósł jej tata. 
Miał na imię Cornelius Maximilian i był postacią, którą 
wymyślili kiedyś razem. 
— Znowu się zaprzyjaźniłyśmy — powiedziała łamiącym się 
głosem, licząc na to, że Lucas się domyśli, o co jej chodzi. 
Luca odchylił się nieco w tył. 
— Myślę... że powinnaś na nią uważać. 
Hanna upuściła Corneliusa Maximiiiana na kolana. 
 

— Co masz na myśli? 
— Po prostu... nie powinnaś jej ufać. Hanna otworzyła usta. 
— Od kiedy przyjechałam do szpitala, Mona mnie wspiera! I 
opowiedziała mi o naszej kłótni w czasie przyjęcia. Już sobie 
wszystko wyjaśniłyśmy. 
Lucas przyglądał się Hannie badawczo. 
— Wyjaśniłyście sobie? 
— Tak — odparła Hanna. 
— I nie masz jej za złe tego, co zrobiła? — Lucas wyglądał na 
zszokowanego. 
Hanna odwróciła wzrok. Wczoraj, kiedy skończyły już rozmowę 
na temat A. i obejrzały wszystkich modeli, a pozostałe 
dziewczyny sobie poszły, Hanna znalazła butelkę wódki w szafce 
na zastawę stołową. Poszły do salonu, włączyły telewizor i grały 
w swoją ulubioną grę. Gdy na ekranie główna bohaterka serialu 
wyglądała grubo, piły. Kiedy wydymała usta, piły. Kiedy mówiła 
jak robot, piły. Nie wspominały o wiadomości od A. ze 
wzmianką na temat ich kłótni. Hanna podejrzewała, że pokłóciły 
się o coś tak głupiego jak zdjęcia z imprezy albo o to, że Justin 
Tim-berlake to idiota. Mona zawsze tak twierdziła, a Hanna była 
przeciw. 
Lucas zamrugał oczami. Był wściekły. 
— Nie powiedziała ci, prawda? Hanna westchnęła głośno. 
— A jakie to ma znaczenie? 
— Okej — Lucas podniósł ręce w geście kapitulacji. 
— Okej — powtórzyła Hanna i uniosła dumnie głowę. Ale kiedy 
zamknęła oczy, znowu znalazła się w toyocie. 
Za jej plecami powiewała flaga planetarium. Oczy bolały 
ją od płaczu. Na dnie jej torby coś zadźwięczało. Może telefon? 
Hanna próbowała zatrzymać to wspomnienie, lecz ono się jednak 
wymknęło. 

Czuła ciepło ciała Lucasa siedzącego tuż obok. Nie pachniał jak 
inni chłopcy wodą kolońską czy dezodorantem, ale zwyczajnie, 
czystością i pastą do zębów. Gdyby tylko żyli w świecie, w 
którym mogłaby jednocześnie przyjaźnić się z Moną i chodzić z 
Lucasem. Niestety, jeśli chciała zachować swój status, musiała z 
niego zrezygnować. 
Chwyciła go za rękę. Z jakiegoś niezrozumiałego dla niej 
powodu poczuła łzy w oczach. Kiedy przysunęła się, żeby go 
znowu pocałować, próbowała wydobyć z niepamięci 
wspomnienie nocy, kiedy potrącił ją samochód. Ale jak zwykle 
niczego nie mogła sobie przypomnieć. 

24 
SPENCER JEDZIE NA SZAFOT 
W piątek rano Spencer weszła do restauracji Daniel na 
Sześćdziesiątej Piątej Ulicy, w zacisznym, uroczym rejonie 
miasta. Wydawało jej się, że znalazła się na planie jakiegoś 
historycznego filmu. Ściany restauracji pokrywał rzeźbiony 
marmur przypominający Spencer białą czekoladę. Ciemne 
zasłony z drogiego materiału lekko powiewały, a wejście do 
głównej sali restauracyjnej ozdabiały misterne płaskorzeźby. 
Spencer postanowiła, że kiedy już zacznie zarabiać miliony, 
właśnie tak urządzi swój dom. 
Szła za nią cała rodzina, włącznie z Melissą i łanem. 
— Masz wszystkie notatki? — upewniła się mama, obracając w 
palcach guzik różowego kostiumu Chanel. Ubrała się tak, jakby 
to ona miała stanąć przed komisją. 
Spencer przytaknęła. Nie tylko ich nie zapomniała. Ona umiała je 
na pamięć. 
Próbowała zdusić burczenie w brzuchu, choć nie pomagał jej w 
tym rozchodzący się w restauracji zapach 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

smażonych jajek i truflowego oleju. Nad stanowiskiem dla 
kelnerów wisiał napis: REJESTRACJA KANDYDATÓW DO 
ZŁOTEJ ORCHIDEI. 
— Spencer Hastings — przedstawiła się siedzącej tam elegancko 
ubranej dziewczynie, która odnalazła jej nazwisko na liście. 
— Siedzisz przy stoliku numer sześć — dziewczyna wręczyła 
Spencer plakietkę z nazwiskiem i z uśmiechem wskazała jej 
drogę do sali. 
W środku kelnerzy dwoili się i troili pośród wielkich waz z 
kwiatami. Kilkoro rodziców kręciło się tu i tam, piło kawę i 
rozmawiało. 
— Zawołamy cię, gdy wszystko będzie gotowe — odezwała się 
dziewczyna. 
Melissa i łan z zaciekawieniem oglądali marmurową statuetkę 
stojącą przy barze. Pan Hastings wyszedł na ulicę i rozmawiał 
przez telefon. Mama też miała komórkę przy uchu, w połowie 
ukrytą za krwistoczerwoną zasłoną. Spencer słyszała jej głos. 
— Zarezerwowane? Doskonale. Spodoba jej się. 
„Co mi się spodoba?" — chciała zapytać Spencer. Ale pewnie 
mama chciała zachować niespodziankę do chwili, gdy okaże się, 
że Spencer naprawdę wygrała. 
Melissa poszła do łazienki, a łan usiadł w fotelu obok Spencer. 
— Denerwujesz się? — uśmiechnął się szeroko. — Powinnaś. To 
ważny konkurs. 
Spencer pożałowała w duchu, że łan nie śmierdzi jak zgniłe 
warzywa albo psi oddech. O wiele łatwiej byłoby siedzieć obok 
niego. 
 

— Nie powiedziałeś Melissie o wczorajszej wizycie w moim 
pokoju? — szepnęła. 
łan obrzucił ją wymownym spojrzeniem. 
— Oczywiście, że nie. 
— I niczego nie podejrzewała? 
łan założył okulary przeciwsłoneczne. 
— Melissa nie jest potworem. Nie ugryzie cię. Spencer zacisnęła 
usta. Melissa nie tylko miała zamiar 
ją ugryźć, ale i zarazić wścieklizną. 
— Nic nie mów — warknęła. 
— Spencer Hastings? — zawołała dziewczyna z rejestracji. — 
Czekamy. 
Kiedy Spencer wstała, rodzice otoczyli ją jak rój pszczół. 
— Wspomnij o tym, jak z grypą żołądkową grałaś Elizę Doolittle 
w My Fair Lady — szepnęła pani Hastings. 
— Nie zapomnij dodać, że znam Donalda Trumpa — powiedział 
tata. 
— A znasz? — Spencer uniosła brwi. 
— Kiedyś siedział przy stoliku obok w restauracji. Wy-
mieniliśmy wizytówki. 
Spencer na boku starała się zapanować nad oddechem. 
Stolik numer sześć stał w zacisznym zakątku. Siedziały przy nim 
trzy dorosłe osoby, pijąc kawę i pogryzając rogaliki. Gdy Spencer 
podeszła, wstali. 
— Witamy — powiedział łysiejący mężczyzna o twarzy dziecka. 
— Jeffrey Love. Złota Orchidea 1987. Pracuję na nowojorskiej 
giełdzie. 
— Amanda Reed — wysoka, dostojna kobieta uścisnęła dłoń 
Spencer. — Złota Orchidea 1984. Redaktor naczelna pisma 
„Barron's". 
 

— Quentin Hughes — czarnoskóry mężczyzna w idealnie 
skrojonej marynarce skinął na powitanie. — Wygrałem w 1999. 
Jestem dyrektorem u Goldmana Sachsa. 
— Spencer Hastings — Spencer usiłowała usiąść tak zgrabnie, 
jak tylko się dało. 
— To ty napisałaś esej o niewidzialnej ręce rynku? — w głosie 
Amandy Reed słychać było podziw. 
— Zrobił na nas duże wrażenie — zamruczał Quentin Hughes. 
Spencer rozłożyła i złożyła białą płócienną serwetkę. Oczywiście 
wszyscy przy jej stoliku znali się doskonale na finansach i 
ekonomii. Gdyby tak obok usiadł jakiś historyk sztuki, biolog 
albo filmowiec dokumentalista, wtedy miałaby z kim 
porozmawiać. Próbowała sobie wyobrazić całą komisję w 
bieliźnie. Potem wyobraziła sobie swoje labradory, Rufusa i 
Béatrice, jak radośnie skaczą wokół niej. Na koniec zapragnęła 
powiedzieć komisji całą prawdę: że nie rozumie ekonomii, że jej 
wręcz n ien a wid zi,  że ukradła pracę siostrze, żeby nie zepsuć 
sobie średniej. 
Najpierw komisja zadała jej podstawowe pytania. Gdzie chodzi 
do szkoły, czym się lubi zajmować, gdzie pracowała w 
wolontariacie i jakim organizacjom przewodniczyła. 
Odpowiadała wyczerpująco na wszystkie pytania, a członkowie 
komisji zapisywali w notatnikach jej odpowiedzi. Opowiedziała 
o swojej roli w Burzy, o redagowaniu albumu rocznego i o 
zorganizowanej przez siebie wycieczce ekologicznej do 
Kostaryki w drugiej klasie. Po kilku minutach odprężyła się i 
pomyślała, że idzie jej jak z płatka. 
I wtedy zadźwięczał jej telefon. 
 

Komisja spojrzała na nią z wyrzutem. 
— Telefon należało wyłączyć przed wejściem na salę — 
upomniała ją Amanda. 
— Przepraszam, myślałam, że wyłączyłam. 
Spencer sięgnęła do torby. Kiedy wzięła do ręki komórkę, 
zauważyła nową wiadomość. Przyszła od kogoś przed-
stawiającego się jako AAAAAA. 
AAAAAA: Podpowiedź dla ciemniaków: nikogo nie oszukasz. 
Komisja już wie, że nie jesteś piękną torbą od Vuittona, tylko 
zwykłą podróbą. 
PS Ona to zrobiła, I ciebie też załatwi, bez mrugnięcia okiem. 
Spencer wyłączyła telefon i zagryzła wargi. „Ona to zrobiła". Czy 
to oznacza, że jej podejrzenia są słuszne? 
Kiedy spojrzała na komisję, jej członkowie wyglądali teraz 
zupełnie inaczej. Zgarbieni i surowi, byli gotowi wziąć ją w 
krzyżowy ogień pytań. Zaczęła składać serwetkę. „Nie wiedzą, 
że nic nie umiem", powiedziała do siebie w myślach. Quentin 
splótł palce. 
— Od dawna interesuje się pani ekonomią, panno Hastings? 
— Hm, tak, oczywiście — Spencer wydawało się, że nagle 
ochrypła. — Zawsze mnie fascynowała ekonomia, pieniądze i w 
ogóle. 
— A kogo uważasz za filozoficzny autorytet w tej dziedzinie? — 
zapytała Amanda. 
Spencer miała pustkę w głowie. F ilo zo fi czn y au to r yt et ?  Co 
ona ma na myśli? Tylko jedno nazwisko przyszło jej na myśl. 
— Donald Trump? 
 
 

Komisja patrzyła na nią ze zdumieniem. Quentin wybuchnął 
śmiechem. Dołączyli do niego Amanda i Jeffrey. Spencer też się 
uśmiechnęła. 
— To żart, prawda? — powiedział wreszcie Jeffrey. 
— Oczywiście — zamrugała Spencer. 
Komisja znowu się zaśmiała. Spencer miała ochotę poukładać 
leżące na talerzu rogaliki w równą piramidę. Zamknęła oczy i 
próbowała się skupić, ale wyobraziła sobie, jak z nieba spada na 
ziemię samolot i staje w płomieniach. 
— Ale jeśli pytają państwo o moje inspiracje, to jest ich wiele — 
wydusiła. 
Tym razem nie udało jej się zrobić na komisji zbyt wielkiego 
wrażenia. 
— A jaką pracę chciałabyś znaleźć po studiach? — zapytał 
Jeffrey. 
Spencer pomyślała chwilę. 
— Chciałabym zostać dziennikarką „New York Timesa". 
Wszyscy spojrzeli na nią skonsternowani. 
— W dziale ekonomii, tak? - poprawiła ją Amanda. 
— Nie wiem. Może — odparła Spencer. 
Dawno się tak nie denerwowała. Kurczowo ściskała w dłoniach 
poukładane notatki. Przy stoliku numer dziesięć ktoś zaśmiał się 
perliście. Spencer spojrzała w bok i zobaczyła brunetkę, którą 
spotkała w hotelu. Jej komisja patrzyła na nią z uznaniem. 
Spojrzała w okno. Na ulicy stała jakaś dziewczyna. To... Melissa. 
Po prostu stała i gapiła się na nią. 
„I ciebie też załatwi. Bez mrugnięcia okiem". 
Amanda dolała sobie mleka do kawy. 
— Opowiedz o najważniejszym wydarzeniu w czasie nauki w 
liceum. 
 

— No cóż... 
Spencer znowu spojrzała w okno, lecz Melissa już sobie poszła. 
Próbowała spokojnie oddychać i zebrać myśli. W świetle lampy 
połyskiwał złoty rolex Quentina. Ktoś za mocno skropił się wodą 
kolońską o intensywnym zapachu. Kelnerka o wyglądzie 
Francuzki dolała wszystkim kawy. Spencer znała prawidłową 
odpowiedź: udział w konkursie ekonomiczno-matematycznym. 
Wakacyjne praktyki w dziale marketingu sieci sklepów J.P 
Morgan. Tylko to nie były jej osiągnięcia, ale Melissy, 
prawowitej zwyciężczyni tego konkursu. Już miała 
odpowiedzieć, kiedy nagle z jej ust wydobyło się coś, czego w 
ogóle nie miała zamiaru powiedzieć. 
— W siódmej klasie zaginęła moja przyjaciółka — palnęła. — 
Alison Dil_,aurentis. Może słyszeli państwo o tej sprawie. Przez 
wiele lat nie wiedzieliśmy, co się stało. We wrześniu znaleziono 
jej ciało. Została zamordowana. Moim największym 
osiągnięciem jest to, że jakoś sobie poradziłam. Nie wiem, jak 
nam wszystkim się to udało. Chodziłyśmy do szkoły i żyłyśmy 
normalnie. Czasem się nienawidziłyśmy, ale oddałabym za nią 
życie. 
Zamknęła oczy. W myślach wróciła do tamtej nocy, kiedy mocno 
popchnęła Ali, a ona upadła. Rozległ się przerażający tr z as k.  
Przypomniała sobie jeden szczegół... coś, co wcześniej 
przeoczyła. Kiedy popchnęła Ali, usłyszała ciche, dziewczęce 
westchnienie. Ktoś stał za nią. Czuła na karku jego oddech. 
„Ona to zrobiła". 
Spencer otworzyła szeroko oczy. Komisja zamilkła. Quentin 
trzymał w dłoni rogalik. Amanda dziwnie przekrzywiła głowę. 
Jeffrey zbliżył do ust serwetkę. Spencer 
 

zastanawiała się, czy powiedziała na głos o tym, co właśnie sobie 
przypomniała. 
— To tyle - powiedział nagle Jeffrey. - Dziękujemy ci, Spencer. 
Amanda wstała i rzuciła serwetkę na talerz. 
— Bardzo interesująca rozmowa. 
Spencer uznała to za miły sposób powiedzenia jej, że nie ma 
najmniejszych szans. 
Wszystkie komisje wstawały od stolików. Kandydaci też 
wychodzili powoli z sali. Tylko Quentin siedział przy stoliku. 
Wpatrywał się w Spencer z pełnym dumy uśmiechem. 
— Wniosłaś świeży powiew do naszej rozmowy, udzielając tak 
szczerej odpowiedzi — w jego głosie słychać było podziw. — Od 
jakiegoś czasu śledziłem tę okropną historię. Policja podejrzewa 
kogoś? 
Wentylator nad jej głową dmuchał chłodnym powietrzem. 
Spencer wyobraziła sobie, jak Melissa obcina głowę lalce Barbie. 
— Nie — wyszeptała. Ale p o wi n n a.  

25 
NIESZCZĘŚCIA CHODZĄ PARAMI 
W piątek po szkole Emily niedbale wytarła mokre po treningu 
włosy i poszła na spotkanie z redakcją albumu rocznego. Na 
ścianach pokoju redakcyjnego wisiały fotografie 
najpopularniejszych osób w Rosewood. Na jednej z nich Spencer 
przyjmowała nagrodę za najlepsze wyniki z matematyki. Na 
innej Hanna prowadziła charytatywny pokaz mody, choć sama 
mogłaby chodzić po wybiegu. Ktoś zasłonił oczy Emily. 
— Hej — Maya szepnęła jej do ucha. — Jak trening? — po-
wiedziała to tak, jakby recytowała wierszyk. 
— W porządku — Emily czuła na swoich ustach wargi Mai, ale 
nie potrafiła odwzajemnić pocałunku. 
Do pokoju wszedł Scott Chin, który ukrywał, że jest gejem, choć 
wszyscy o tym wiedzieli. 
— Dziewczyny! Gratuluję! 
Cmoknął każdą z nich w policzek, a potem poprawił Emily 
kołnierzyk i odgarnął włosy z twarzy Mai. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

— Cudnie — pochwalił. 
Scott ustawił Mayę i Emily na tle białej ściany. 
— Tu robimy zdjęcia wszystkim Dobrze Rokującym. Osobiście 
uważam, że powinnyście stać na tle tęczy. To by było super, co 
nie? Ale nie możemy dla nikogo robić wyjątków. 
Emily uniosła brwi. 
— Dobrze Rokującym... Myślałam, że już wybrano nas na parę 
roku. 
Czapeczka Scotta zsunęła mu się na jedno oko, kiedy pochylił się 
nad statywem. 
— Nie, uznano, że wasz związek dobrze rokuje i że na zjeździe 
absolwentów za pięć lat nadal będziecie razem. 
Emily otworzyła usta ze zdumienia. Na zjeździe za pięć lat? To 
chyba lekka przesada. 
Próbowała rozmasować kark i trochę się odprężyć. Nie mogła się 
uspokoić, od kiedy w łazience w restauracji dostała liścik od A. 
Nie wiedziała, co z nim zrobić, więc wetknęła go do kieszeni 
torby. Czasem wyciągała go w trakcie lekcji i wąchała słodki 
zapach gumy bananowej. 
— Powiedzcie „gouda"! - zawołał Scott. 
Emily przysunęła się do Mai i zmusiła do uśmiechu. Gdy 
rozbłysła lampa w aparacie, zobaczyła mroczki przed oczami. 
Poczuła, że w pokoju unosi się zapach spalonego plastiku. Gdy 
Scott robił kolejne zdjęcie, Maya cmoknęła ją w policzek. Na 
następnym Emily zmusiła się, by pocałować Mayę. 
— Ostre! — pochwalił Scott. Spojrzał na mały ekran aparatu. 
— Możecie już iść - oznajmił. Ale po chwili spojrzał na Emily. - 
Właściwie chciałem ci coś pokazać. 
 

Podszedł do stołu, na którym rozłożona była makieta dwóch stron 
albumu. W nagłówku widniał napis TĘSKNIMY ZA TOBĄ. 
Emily od razu rozpoznała zdjęcie z siódmej klasy. Takie samo 
trzymała w górnej szufladzie nocnego stolika. To samo zdjęcie od 
miesiąca pokazywano codziennie w telewizyjnych 
wiadomościach. 
— Kiedy Alison zaginęła, w albumie rocznym nie pojawiła się 
nawet jedna wzmianka na ten temat — wyjaśnił Scott. — A teraz, 
kiedy... no wiesz... pomyśleliśmy, że powinniśmy jakoś uczcić jej 
pamięć. Może nawet zorganizujemy jakąś wystawę wszystkich 
pamiątek i zdjęć z Ali. Taką jakby retrospektywę. 
Emily dotknęła krawędzi jednej fotografii. Przedstawiała Emily, 
Ali, Spencer, Arię i Hannę przy stole. Jadły obiad. Każda miała w 
dłoni puszkę dietetycznej coli i śmiała się histerycznie z 
odchyloną głową. 
Na kolejnym zdjęciu były tylko ona i Ali. Szły korytarzem i 
przyciskały do piersi książki. Emily przewyższała o głowę 
malutką Ali, która opierała się na koleżance, żeby powiedzieć jej 
coś na ucho. Emily słuchała z zainteresowaniem. Choć ostatnio 
odkryła, jak wiele Ali przed nią ukrywała, to i tak niesamowicie 
za nią tęskniła. 
Teraz zauważyła, że na fotografii w tle stoi ktoś jeszcze — 
dziewczyna o długich, ciemnych włosach i charakterystycznych 
rumianych policzkach. Miała okrągłe, zielone oczy i różowe, 
wydatne usta. Jenna Cavanaugh. Odwróciła się do kogoś 
stojącego obok. Widać było tylko szczupłe, blade ramię tej 
osoby. Emily już zapomniała, jak Jenna wyglądała przed 
wypadkiem. Spojrzała na Mayę, która oglądała kolejne zdjęcie, 
oczywiście nie dostrzegając na 
 

tym żadnych znaczących szczegółów. O tak wielu sprawach 
Emily jej nie powiedziała. 
- To Ali? - zapytała Maya. 
Pokazywała na zdjęcie Ali i Jasona, obejmujących się na 
szkolnym boisku. 
- Ym, tak - Emily nie potrafiła ukryć zirytowania. 
- Och - Maya zrobiła krok w tył. - Zupełnie nie przypomina 
siebie. 
- Wygląda dokładnie tak samo jak na innych zdjęciach - Emily z 
trudem powstrzymała się przed tym, żeby nie przewracać oczami. 
Na tym zdjęciu Ali była jeszcze małą dziewczynką, miała 
dziesięć, może jedenaście lat. Wtedy jeszcze nie znały się z 
Emily. Aż trudno było uwierzyć, że kiedyś Ali przewodziła 
zupełnie innej grupie. Jej koleżankami były Naomi Zeigler i 
Riley Wolfe. Czasem nawet wyśmiewały Emily, bo miała 
zielonkawe włosy od częstego pływania w chlorowanej wodzie. 
Emily przyjrzała się badawczo twarzy Jasona. Wydawał się tak 
szczęśliwy w objęciach Ali. Co mógł mieć na myśli, kiedy 
powiedział reporterom, że jego rodzina to banda wariatów? 
- A to co? - Maya zatrzymała się przy zdjęciach leżących na 
sąsiednim stoliku. 
- To projekt Brenny. - Scott wystawił język, a Emily nie mogła 
powstrzymać chichotu. 
Na temat rywalizacji Scotta i Brenny Richardson, która również 
robiła zdjęcia do albumu rocznego, można by było nakręcić cały 
serial. 
- Ale tym razem muszę przyznać, że miała świetny pomysł. 
Sfotografowała zawartość toreb wybranych osób, 
 

żeby zobaczyć, co nosi przy sobie typowy uczeń Rosewood. 
Spencer jeszcze tego nie widziała i nie wiem, czy jej się to 
spodoba. 
Emily nachyliła się nad następnym stolikiem. Zdjęcie każdej 
torby podpisano imieniem i nazwiskiem jej posiadacza. W torbie 
ze sprzętem do lacrosse Noela Kahna znalazł się niemiłosiernie 
brudny ręcznik, wypchana wiewiórka-amulet, o której 
bezustannie wspominał, i dezodorant Axe. Ojej. W szarej, 
pikowanej torbie Naomi Zeigler był iPod Nano, etui na okulary 
Dolce & Gabbana i jakaś mała kostka, która mogła być równie 
dobrze miniaturowym aparatem fotograficznym, jak i 
kosztownym wisiorkiem. Mona Vanderwaal nie rozstawała się z 
błyszczykiem do ust, paczką chusteczek i trzema notatnikami. Z 
niebieskiego wystawał fragment zdjęcia szczupłego ramienia w 
rękawie z rozwleczonym mankietem. Andrew Campbell w 
swoim plecaku nosił osiem podręczników, terminarz i taki sam 
telefon jak Emily. Na zdjęciu widać było początek jakiegoś 
SMS-a, lecz nie dało się go przeczytać. 
Kiedy Emily podniosła głowę, Scott ustawiał aparat. Maya 
zniknęła. Nagle jej telefon zawibrował. Dostała nową 
wiadomość. 
Hop, hop, Emily! Twoja dziewczyna wie, że masz stabość do 
blondynek? Dochowam twojej tajemnicy, jeśli ty dochowasz 
mojej. Catuski! 
A. 
Serce Emily waliło jak młot. Słabość do blondynek? I... gdzie się 
podziewała Maya? — E mil y?  
 
 
 

W drzwiach stała dziewczyna w prześwitującej, różowej 
bluzeczce, jakby w ogóle nie zauważyła, że nadeszły paź-
dziernikowe chłody. Miała rozwiane blond włosy jak modelka 
pozująca na plaży w bikini. 
- Trista? - wyjąkała Emily. 
Maya wróciła z korytarza. Uniosła brwi i uśmiechnęła się. 
- Em? Kto to jest? Emily spojrzała na Mayę. 
- Gdzie się podziewałaś? 
- Stałam na korytarzu. 
- Co robiłaś? - wypytywała Emily. 
Maya spojrzała na nią tak, jakby chciała zapytać: „a jakie to ma 
znaczenie?". Emily zamrugała. Wiedziała, że to szaleństwo 
podejrzewać Mayę o jakieś niecne knowania. Spojrzała na 
zbliżającą się Tristę. 
- Miło cię widzieć! - zaszczebiotała Trista. Uścisnęła Emily. - 
Wskoczyłam do samolotu i oto jestem! Niespodzianka! 
- Faktycznie - Emily ledwo wydobywała z siebie głos, bo czuła 
na sobie zdumione spojrzenie Mai. - Niespodzianka. 

26 
SWOJSKIE, SKROMNE, ALE PYSZNE 
W piątek po szkole Aria jechała autem przez Lancaster Avenue, 
mijając kolejne sklepy. Po południu niebo zachmurzyło się i 
nawet drzewa obsypane złotymi liśćmi wyglądały jak bez życia. 
Obok niej siedział Mike i z ponurą miną otwierał i zamykał 
butelkę z wodą. 
- Przegapię trening lacrosse - jęknął. - Kiedy mi powiesz, o co 
chodzi? 
- Jedziemy w miejsce, które pomoże nam wszystko naprawić - 
odparła sztywno Aria. - Nie martw się, spodoba ci się. 
Zatrzymała się przed znakiem stopu i poczuła satysfakcję. 
Informacja od A., że Meredith potajemnie pracuje w barze 
Hooters, wydawała się prawdziwa. Meredith zachowywała się 
tak dziwnie, kiedy Aria spotkała ją ostatnio w Hollis. Twierdziła, 
że się spieszy, ale nie chciała powiedzieć dokąd. A dwa dni 
wcześniej przy kolacji skarżyła się, że czynsz idzie w górę, a ona 
nie sprzedała ostatnio zbyt 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

wielu prac, więc chyba będzie musiała znaleźć jakieś dodatkowe 
zajęcie. Pewnie dziewczyny w Hooters dostawały pokaźne 
napiwki. 
H o o t e r s .  Aria musiała zacisnąć mocno usta, żeby się nie 
roześmiać. Nie mogła się doczekać, kiedy opowie o tym 
Byronowi. Zawsze kiedy przejeżdżali obok tego baru, ojciec 
powtarzał, że to miejsce spotkań zdziecinniałych 
drobnomieszczan i że bywalcom tego przybytku bliżej do małp 
niż ludzi. Ubiegłego wieczoru Aria dała Meredith szansę, by 
wyznała swoje grzechy Byronowi. Usiadła obok niej i 
powiedziała: 
— Znam twój sekret. I wiesz co? Zdradzę go Byronowi, jeśli 
sama tego nie zrobisz. 
Meredith cofnęła się o krok i wypuściła z rąk ręcznik do naczyń. 
A zatem miała coś na sumieniu! Ale chyba nie pisnęła o tym ani 
słowem Byronowi. Dziś rano w sielskiej atmosferze jedli sobie 
razem dietetyczne płatki śniadaniowe, jakby nic się nie zmieniło. 
Aria zdecydowała więc, że weźmie sprawy w swoje ręce. 
Mimo dość wczesnej pory na parkingu przed barem stało już 
mnóstwo samochodów. Aria zauważyła nawet cztery auta 
policyjne. W Hooters często spotykali się policjanci, bo 
posterunek mieścił się w jednym z pobliskich budynków. 
Drewniana sowa nad wejściem witała ich uśmiechem, a Aria 
przez przyciemniane szyby widziała w środku dziewczyny w 
obcisłych koszulach i pomarańczowych szortach. Zdziwiła się, że 
Mike nie zaczął się ekscytować na ich widok tak jak wszyscy 
chłopcy, którzy tu przychodzili. Wyglądał raczej na 
poirytowanego. 
— Po co tu przyjechaliśmy? — warknął. 
 

— Meredith tu pracuje — wyjaśniła Aria. — Chciałam, żebyś tu 
był ze mną, kiedy ją na tym przyłapiemy. 
Mike'owi opadła szczęka. Aria widziała nawet gumę, która 
oblepiała mu trzonowce. 
— To znaczy... taty...? 
— Zgadza się. 
Aria sięgnęła do torby ze skóry jaka po komórkę, bo chciała 
udokumentować swoją wizytę w Hooters. Ale nie było jej tam 
gdzie zawsze. Wpadła w popłoch. Zgubiła telefon? Zostawiła go 
na ławce, kiedy w czasie zajęć ze sztuki mimowolnej dostała 
wiadomość od A.? Uciekła wtedy i ściągnęła swoją maskę w 
toalecie. Czyżby zapomniała wrócić po komórkę? Zapisała w 
pamięci, że musi tam iść i poszukać. 
Kiedy oboje przeszli przez podwójne drzwi, powitała ich głośna 
piosenka Rolling Stonesów. Aria poczuła zapach smażonych 
skrzydełek. Przywitała ich bardzo mocno opalona kelnerka. 
— Cześć! — zawołała radośnie. — Witajcie w Hooters! Aria 
podała swoje imię, a dziewczyna, kręcąc pupą, poszła znaleźć im 
wolny stolik. Aria szturchnęła Mike'a. 
— Widziałeś jej cycki? Gigantyczne! 
Sama nie mogła uwierzyć, że wygaduje takie bzdury. Mike nawet 
się nie uśmiechnął. Zachowywał się tak, jakby Aria zaciągnęła go 
na wieczorek poetycki, a nie do jaskini rozpusty. Kelnerka 
zaprowadziła ich do stolika. Kiedy schyliła się, żeby rozłożyć 
sztućce, Aria nie mogła oderwać oczu od jej głębokiego dekoltu, 
z którego wystawał jasnofioletowy stanik. Mike wbił wzrok w 
pomarańczowy dywan, jakby religia zabraniała mu przebywać w 
takich miejscach. 
 
 

Po odejściu kelnerki Aria rozejrzała się. Po drugiej stronie sali 
siedziało kilku gliniarzy, zajadając olbrzymie porcje żeberek z 
frytkami. Spoglądali to na mecz pokazywany w telewizji, to na 
przechodzące kelnerki. Był wśród nich inspektor Wilden. Aria 
wtuliła głowę w ramiona. Niby przepisy nie zabraniały jej tu 
siedzieć - Hooters reklamował się jako „rodzinne miejsce" — ale 
akurat w tej chwili nie miała ochoty na rozmowę z Wildenem. 
Mike patrzył tępo w menu, choć obok przeszło sześć kelnerek, 
jedna ponętniejsza od drugiej. Arii przyszło do głowy, że może 
Mike postanowił zostać gejem. Odwróciła od niego wzrok. Jeśli 
miał zamiar tak się zachowywać, to trudno. Sama poszuka 
Meredith. Wszystkie dziewczyny miały takie same stroje: 
koszule i szorty za małe o kilka rozmiarów. Nosiły też takie 
tenisówki, w jakich zazwyczaj występowały cheerleaderki w 
szkolnej drużynie. Były do siebie bardzo podobne, co powinno 
pomóc Arii zauważyć Meredith. Mimo to nigdzie nie widziała 
ciemnowłosej dziewczyny, a już na pewno dziewczyny z 
pajęczyną wytatuowaną na nadgarstku. Kiedy kelnerka postawiła 
przed nimi gigantyczne porcje frytek, Aria zebrała się wreszcie 
na odwagę, by zadać jej pytanie: 
— Czy pracuje tutaj Meredith Gates? 
Kelnerka popatrzyła na nią, jakby zastanawiała się przez chwilę. 
— Nie słyszałam takiego nazwiska. Ale czasem dziewczyny 
pracują tu pod pseudonimem. Wymyślają sobie nazwisko 
bardziej... 
Urwała, szukając odpowiedniego przymiotnika. 
— W stylu tego miejsca — zażartowała Aria. 
— Dokładnie! — uśmiechnęła się kelnerka. 
 

Kiedy się oddaliła, Aria dźgnęła Mike'a frytką. 
— Jak myślisz, jakie imię wymyśliła sobie Meredith? Randi? 
Fifi? Och! A może Caitlin? Seksi, co nie? 
— Zamknij się — wybuchnął Mike. — Nie mam ochoty 
rozmawiać o... o niej, okej? 
Aria otworzyła szeroko oczy. Twarz Mike'a poczerwieniała. 
— Myślisz, że wszystko naprawisz, znowu przypominając mi, że 
tata od nas odszedł? — Wepchnął do ust garść frytek i odwrócił 
wzrok. — Nieważne. Mam to gdzieś. 
— Chciałam ci wszystko wynagrodzić — pisnęła Aria. — 
Wszystko naprawić. 
Mike parsknął pogardliwie. 
— Nic nie możesz zrobić. Zrujnowałaś mi życie. 
— Niczego nie zrujnowałam! — westchnęła Aria. Mike zmrużył 
swoje błękitne oczy. Rzucił serwetkę na 
stół, wstał i wbił ręce w kieszenie kurtki. 
— Muszę jechać na trening. 
— Poczekaj! — Aria chwyciła go za pasek u spodni. Nagle 
poczuła, że zaraz się rozpłacze. — Nie idź — powiedziała 
błagalnie. — Mike, proszę. Moje życie też legło w gruzach. Nie 
tylko z powodu taty i Meredith. 
Mike spojrzał na nią przez ramię. 
— O czym ty mówisz? 
— Usiądź — poprosiła jeszcze raz Aria. 
Minęła dłuższa chwila. Mike westchnął i usiadł. Aria gapiła się w 
swój talerz z frytkami, zbierając się na odwagę. Obok dwóch 
mężczyzn głośno komentowało mecz. Na ekranie nad barem 
pojawiła się reklama komisu samochodowego. Mężczyzna 
przebrany za kurczaka paplał coś o okazji, która może przejechać 
ci koło nosa. 
 

— Ostatnio dostaję wiadomości z pogróżkami — wyszeptała 
Aria. - Ktoś wie o mnie w s z y s t k o .  Ten ktoś powiedział Elli o 
Byronie i Meredith. Kilka moich przyjaciółek też dostaje 
podobne wiadomości. Podejrzewamy, że ten ktoś spowodował 
wypadek Hanny. Jedna z takich wiadomości dotyczyła Meredith i 
jej pracy tutaj. Nie wiem, skąd ten ktoś bierze te wszystkie 
informacje... ale tak właśnie jest — urwała i wzruszyła 
ramionami. 
W telewizji wyemitowano kolejne dwie reklamy. Dopiero po 
chwili Mike przemówił. 
— Ktoś cię szpieguje? 
Aria pokiwała żałośnie głową. Mike nie wiedział, co powiedzieć. 
Wskazał gestem na stolik, przy którym siedzieli policjanci. 
— Zgłosiłaś to? 
— Nie mogę — Aria pokręciła głową. 
— Oczywiście, że możesz. Powiedzmy im natychmiast. 
— Panuję nad tym - wycedziła Aria przez zęby. Przycisnęła palce 
do skroni. — Nie powinnam była ci mówić. 
Mike nachylił się do niej. 
— W tym mieście wydarzyło się ostatnio dość tragedii. Musisz 
im o tym powiedzieć. 
— A co cię to obchodzi? — rzuciła Aria, bo wzbierała w niej 
złość. — Myślałam, że mnie nienawidzisz. Ponoć zrujnowałam ci 
życie. 
Mike posmutniał. Przełknął głośno ślinę. Kiedy wstał, wydał się 
Arii wyższy. I silniejszy. Może to dzięki treningom lacrosse, a 
może dlatego że teraz został jedynym mężczyzną w domu. 
Chwycił Arię za rękę i pociągnął w górę. 
— Musisz im powiedzieć. 
 

— A jeśli wpakuję się przez to w kłopoty? — Aria czuła, że 
trzęsie się jej dolna warga. 
— Wpakujesz się, jak nie powiesz — Mike nie dawał za 
wygraną. — A ja... cię obronię. Okej? — Aria poczuła nagle 
kojącą falę ciepła. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na migający 
neon nad salą restauracyjną Hooters. Napis głosił: SWOJSKO, 
SKROMNIE, ALE PYSZNIE. Wszystkie litery były wyłączone 
poza A w słowie „ale", która teraz migotała złowieszczo. Nawet 
kiedy Aria zamknęła oczy, cały czas widziała przed sobą 
pulsującą neonową literę. 
Wzięła głęboki oddech. 
— Dobrze — wyszeptała. 
Kiedy ruszyli w stronę policjantów, kelnerka wróciła z 
rachunkiem. Mike uśmiechnął się łobuzersko i zacisnął palce w 
powietrzu, jakby ściskał pośladki odchodzącej kelnerki w 
pomarańczowych spodniach. Puścił oko do Arii. 
Prawdziwy Mike Montgomery wrócił. Aria tak bardzo za nim 
tęskniła. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

27 
DZIWNY TRÓJKĄT MIŁOSNY 
W piątek wieczorem Hanna, ubrana we wzorzystą, jasną 
sukienkę od Nieves Lavi, stała gotowa w sypialni. Za moment 
limuzyna miała ją zabrać na przyjęcie. Wróciła do rozmiaru 
trzydzieści osiem dzięki kroplówce i szwom na twarzy, które 
utrudniały jej normalne jedzenie. 
— Ślicznie wyglądasz — usłyszała. — Ale trochę za bardzo 
schudłaś. 
Hanna odwróciła się. Tata w czarnym wełnianym garniturze, 
fioletowej koszuli i pasiastym krawacie stał w drzwiach. 
Przypominał trochę George'a Clooneya w Ryzykownej grze. 
— Ale skąd — odparła natychmiast. — Kate jest jeszcze 
szczuplejsza. 
Przez twarz taty przebiegł jakiś cień, może na myśl o idealnej, 
ślicznej i diabelsko złośliwej córce przyrodniej. 
— Co tu robisz? — zapytała Hanna. 

— Mama mnie wpuściła. — Tata wszedł do pokoju i usiadł na 
łóżku. Hanna poczuła radość. Ostatni raz siedział w jej pokoju, 
gdy miała dwanaście lat, tuż przed swoim odejściem. — 
Powiedziała, że mogę się tu przebrać na imprezę. 
— Przyjdziesz? — zapytała zdumiona Hanna. 
— A mogę? — odpowiedział pytaniem na pytanie tata. 
— No... chyba tak. — W końcu na przyjęcie mieli wpaść rodzice 
Spencer i kilku nauczycieli z liceum. — Myślałam, że chcesz 
wrócić do Annapolis... do Kate i Isabel. Spędziłeś tu prawie cały 
tydzień. 
Nie potrafiła ukryć rozgoryczenia w głosie. 
— Hanno... 
Tata urwał. Hanna odwróciła się. Nagle poczuła gniew na tatę za 
to, że opuścił rodzinę, a teraz tu przyszedł, że kochał Kate 
bardziej niż ją, i za to, że miała siniaki na całym ciele i twarzy i 
nie pamiętała, co wydarzyło się w sobotę. Do oczu napłynęły jej 
łzy, co jeszcze bardziej ją rozzłościło. 
— Chodź tutaj — tata otoczył ją swoimi silnymi ramionami, a 
kiedy położyła mu głowę na piersi, słyszała bicie jego serca. 
— Wszystko w porządku? — zapytał. 
Przed domem ktoś zatrąbił. Hanna rozsunęła bambusowe rolety i 
zobaczyła, że na podjeździe już czeka zamówiona przez Monę 
limuzyna. Wycieraczki poruszały się miarowo, ścierając krople 
deszczu. 
— Tak, w porządku — odpowiedziała szybko, bo świat zaczął 
właśnie wracać na właściwy tor. Przystawiła do twarzy maskę od 
Diora. — Nazywam się Hanna Marin i jestem fantastyczna. 
Tata wręczył Hannie wielki parasol, jakiego używa się na polach 
golfowych. 
 
 

— To prawda — powiedział. 
A Hanna po raz pierwszy od dawna postanowiła mu uwierzyć. 
Hannie wydawało się, że upłynęło ledwo kilka sekund, a już 
siedziała w wyłożonej poduszkami lektyce, uważając, by któryś z 
wielkich frędzli baldachimu nie wytrącił jej z ręki maski od 
Diora. Czterech zabójczo przystojnych niewolników uniosło ją 
na ramionach. Rozpoczął się jej triumfalny wjazd do namiotu na 
terenie klubu golfowego Rosewood. 
— Witamy z powrotem w Rosewood... fantastyczną Hannę 
Marin! — darła się Mona przez mikrofon. 
Kiedy tłum zaczął wiwatować, Hanna machała do ludzi wokół. 
Wszyscy mieli na twarzy maski, a Mona i Spencer urządziły 
wnętrze namiotu na wzór kasyna w Monte Carlo. Na ścianach z 
fałszywego marmuru widniały freski z dramatycznymi scenami, 
a wszędzie rozstawiono stoły do ruletki i pokera. Szczupli, śliczni 
chłopcy z gracją przemykali wśród gości, roznosząc na tacach 
kanapki, mieszali drinki w dwóch barach i odgrywali role 
krupierów. Hanna zażyczyła sobie, żeby przyjęcie obsługiwali 
tylko mężczyźni. 
Didżej puścił nową piosenkę White Stripes i wszyscy zaczęli 
tańczyć. Mona chwyciła Hannę za ramię swoją chudą i bladą 
dłonią i mocno ją objęła. 
— Podoba ci się? — krzyczała Mona spod pozbawionej wyrazu 
maski, podobnej do tej, którą miała Hanna. 
— No jasne — Hanna dała jej przyjacielskiego kuksańca. — Te 
stoły do gry to świetny pomysł. Można coś wygrać? 
 

— Już wygrali. Wspaniałą noc ze wspaniałą dziewczyną. Z tobą, 
Hanno! — zawołała Spencer, która właśnie podeszła. 
Mona chwyciła ją za rękę i wszystkie trzy zachichotały 
rozradowane. Spencer wyglądała trochę jak blond wersja Audrey 
Hepburn, w sukience z czarnej satyny, w kształcie trapezu, i 
ślicznych balerinach. Kiedy Spencer objęła ramieniem Monę, 
Hannę rozpierała radość. Choć bardzo nie chciała tego przyznać, 
to właśnie wiadomości od A. sprawiły, że Mona zaakceptowała 
dawne przyjaciółki Hanny. Wczoraj, kiedy sączyły drinki i 
plotkowały, Mona wyznała Hannie: 
— Spencer jest naprawdę fajna. Mogłaby znaleźć się w twojej 
świcie. 
Hanna całymi latami czekała na takie wyznanie. 
— Wyglądasz cudownie — Hanna usłyszała chłopięcy głos. 
Za nią stał chłopak ubrany w pasiaste spodnie, białą koszulę i 
dopasowaną, pasiastą kamizelkę. Jego twarz zakrywała maska z 
długim ptasim dziobem. Burza blond włosów mogła należeć 
tylko do jednej osoby — do Lucasa. Kiedy uścisnął dłoń Hanny, 
jej serce zaczęło galopować. Przez chwilę ściskała jego rękę, ale 
szybko ją puściła, żeby nikt nie zobaczył. 
— Świetna impreza — pochwalił Lucas. 
— Dzięki. Nie napracowałyśmy się — wtrąciła się Mona i 
szturchnęła łokciem Hannę. — Jak myślisz Han, czy to paskudne 
coś, co ma na twarzy Lucas, można uznać za maskę? 
Hanna spojrzała na Monę i pożałowała, że nie widzi jej twarzy. 
Spojrzała Lucasowi przez ramię, udając, że jej uwagę 
przyciągnęło coś przy stole pokerowym. 
 
 
 

— Hanna, mogę z tobą chwilę porozmawiać? — zapytał Lucas. 
— Na osobności? 
Mona rozmawiała właśnie z kelnerem. 
— Hm, tak — zgodziła się Hanna. 
Lucas poprowadził ją w zaciszne miejsce i zdjął maskę. Hanna 
próbowała opanować tornado szalejące w jej głowie i nie patrzeć 
na różowe usta Lucasa, które tak chciała pocałować. 
— Możesz też zdjąć swoją? 
Hanna upewniła się, że nikt nie patrzy, i ściągnęła maskę. Lucas 
pocałował delikatnie jej szew. 
— Tęskniłem — wyszeptał. 
— Widzieliśmy się ledwo parę godzin temu — zachichotała 
Hanna. 
— To bardzo dawno temu — uśmiechnął się Lucas. 
Całowali się przez kilka minut, wtuleni w siebie na kanapie, 
lekceważąc kakofoniczne odgłosy przyjęcia. Nagle Hanna 
usłyszała, że ktoś za przezroczystą kotarą wypowiada jej imię. 
— Hanna? — wołała Mona. — Han? Gdzie jesteś? Hanna wpadła 
w panikę. 
— Muszę wracać. — Chwyciła maskę Lucasa za długi dziób i 
rzuciła w jego stronę. — Włóż to natychmiast. 
Ijucas wzruszył ramionami. 
— Gorąco mi w tym. Chyba już tego nie włożę. Hanna 
przymocowała swoją maskę. 
— To bal ma s ko wy.  Jak Mona zobaczy cię bez maski, to cię od 
razu wykopie. 
Lucas wbił w nią wzrok. 
— Zawsze robisz to, co każe Mona. 
— Nie — oburzyła się Hanna. 
 

— To dobrze. Bo nie powinnaś. 
Hanna wygładzała frędzel na jednej z poduszek. Spojrzała na 
Lucasa. 
— Co mam powiedzieć? To moja najlepsza przyjaciółka. 
— Mona opowiedziała ci już, co ci zrobiła? — Lucas nie dawał 
za wygraną. — Na swojej imprezie urodzinowej. 
— Już mówiłam, że mnie to nie obchodzi — Hanna wstała, 
wyraźnie poirytowana. 
— Zależy mi na tobie — Lucas spuścił wzrok. — A jej nie. Jej nie 
zależy na nikim. Nie daj się zwieść. I zapytaj, jak było naprawdę. 
Zasługujesz na to, aby wiedzieć. 
Hanna patrzyła na niego przez długą chwilę. Miał lśniące oczy, a 
jego dolna warga trochę drżała. Na szyi czerwieniła się duża 
malinka. Pozostałość po ich porannym spotkanm. Miała ochotę 
dotknąć jej kciukiem. 
Bez słowa odsunęła zasłonę i wróciła na parkiet. Mike, brat Arii, 
pokazywał jakiejś dziewczynie ze szkoły kwakrów, jak 
striptizerzy tańczą na rurze. Andrew Campbell i jego przyjaciele 
kujony z kółka naukowego grali w karty i rozmawiali. Hanna 
uśmiechnęła się, gdy zauważyła, jak jej tata rozmawia z dawną 
trenerką cheerleaderek, którą razem z Moną przezywały Skała, 
bo przypominała posturą zawodowego zapaśnika. 
Wreszcie znalazła Monę wspartą na poduszkach na jednej z 
kanap. Tuż obok siedział Erie Kahn, starszy brat Noe-la, i szeptał 
jej coś na ucho. Mona zauważyła Hannę i wyprostowała się. 
— Dzięki Bogu, uwolniłaś się od tej łajzy, Lucasa — jęknęła. — 
Czemu się tak ciebie uczepił? 
Hanna podrapała szwy pod maską i serce zaczęło jej mocno bić. 
Czuła, że musi zadać Monie to kluczowe pytanie. Musi się 
upewnić. 
 

— On twierdzi, że nie powinnam ci ufać — zaśmiała się 
sztucznie. — Twierdzi też, że coś przede mną ukrywasz, jakby 
nie wiedział, że mówimy sobie o wszystkim — przewróciła 
oczami. Wiem, że ściemnia. To debil. 
Mona założyła nogę na nogę i westchnęła. 
— Chyba wiem, o czym mówi. 
Hanna przełknęła ślinę. Nagle intensywny zapach kadzidła i 
świeżo skoszonej trawy zaczął ją drażnić. Przy stole do pokera 
rozległy się gromkie oklaski. Ktoś wygrał. Mona nachyliła się do 
ucha Hanny. 
— Nigdy ci tego nie mówiłam, ale w lecie między siódmą i ósmą 
klasą chodziłam z Lucasem. Nigdy wcześniej nie całował się z 
dziewczyną. Rzuciłam go, jak się zaprzyjaźniłyśmy. Przez sześć 
miesięcy wydzwaniał do mnie i pewnie wciąż na coś liczy. 
Hanna nie potrafiła ukryć zdumienia. Czuła się tak, jakby 
karuzela w trakcie jazdy nagle zmieniła kierunek. 
— Chodziłaś... z Lucasem? 
Mona spuściła wzrok i odgarnęła z maski jasne loki. 
— Przepraszam, że nie powiedziałam o tym wcześniej, ale... 
Lucas to frajer. Nie chciałam, żebyś i mnie wzięła za frajerkę. 
Hanna przeczesała dłonią włosy, przypominając sobie rozmowę z 
Lucasem w balonie. Powiedziała mu w s z y s t-k o, a on miał tak 
niewinną, szczerą twarz. Przypomniała sobie, jak namiętnie się 
całowali, jak on cichutko pojękiwał, kiedy ona gładziła go po 
karku. 
— Więc on się ze mną zaprzyjaźnił i rzuca na ciebie wszystkie te 
oskarżenia... żeby się na tobie zemścić? — wyjąkała Hanna. 
— Chyba tak — powiedziała smutno Mona. — To jemu nie 
powinnaś ufać, Hanno. 
 

Hanna wstała. Przypomniała sobie, jak Lucas powiedział, że 
wygląda ślicznie, i jak bardzo jej to schlebiło. Jak czytał na głos 
wpisy na jej blogu, kiedy pielęgniarki zmieniały jej kroplówkę. 
Jak całowali się na szpitalnym łóżku, a jej tętno nie chciało potem 
wrócić do normy przez pół godziny. Widziała to na monitorze. 
Opowiedziała mu 
0 swoich problemach z jedzeniem. O Kate. O przyjaźni z Ali. O 
A.! Dlaczego on nie powiedział jej o Monie? 
Ijucas siedział teraz na innej kanapie i rozmawiał z Andrew 
Campbellem. fłanna ruszyła w jego stronę, ale Mona chwyciła ją 
za rękę. 
— Potem się tym zajmiesz. Ja go wyrzucę. Ty masz się dziś 
dobrze bawić. 
Hanna odsunęła na bok Monę i poklepała Lucasa po ramieniu. 
Odwrócił się i szczerze uśmiechnął na jej widok. 
— Mona powiedziała mi prawdę — syknęła Hanna, kładąc dłonie 
na biodrach. - Chodziliście z sobą. 
Lucas zaniemówił. Zamrugał oczami, otworzył usta i zaraz je 
zamknął. 
— Och — westchnął tylko. 
— Więc o to chodziło? — zapytała. - Dlatego chcesz, żebym ją 
znienawidziła? 
— Oczywiście, że nie — Lucas spojrzał na nią spod uniesionych 
brwi. — To nie był poważny związek. 
— No jasne — prychnęła Hanna. 
— Hanna nie lubi kłamców — dodała Mona stojąca za plecami 
Hanny. 
Lucas otworzył usta. Teraz jego policzki zrobiły się tak czerwone 
jak plama na jego szyi. 
— Pewnie lubi dziewczyny, które kłamią. Mona skrzyżowała 
ręce na piersiach. 

— Ja nie kłamię, Lucas. 
— Nie? A powiedziałaś Hannie, co się wydarzyło w czasie twojej 
imprezy urodzinowej? 
— To nie ma znaczenia — pisnęła Hanna. 
— Oczywiście, że powiedziałam — dodała w tej samej chwili 
Mona. 
Lucas popatrzył na Hannę, a jego twarz robiła się coraz bardziej 
purpurowa. 
— Zrobiła ci straszne świństwo. Mona stanęła między nim a 
Hanną. 
— P rze ma wia  p r ze z ci eb i e za zd ro ś ć.  
— Upokorzyła cię — kontynuował Lucas. — To ja po ciebie 
przyszedłem i uratowałem cię. 
— Co takiego? — krzyknęła Hanna z niedowierzaniem. 
— Hanno — Mona chwyciła ją za ręce. — To nieporozumienie. 
Didżej puścił piosenkę Lexi. Hanna nieczęsto ją słyszała i w 
pierwszej chwili nie mogła sobie przypomnieć, gdzie grano ją po 
raz ostatni. I nagle ją oświeciło. Lexi była gościem specjalnym na 
przyjęciu u Mony 
I wtedy jej umysł zalała fala wspomnień. Zobaczyła siebie w 
obcisłej sukience w kolorze szampana, jak idzie do planetarium. 
Czuła, jak strój ciasno opina jej ciało. Zobaczyła, jak Mona się z 
niej śmieje, a ona pada na marmurową posadzkę. Usłyszała trzask 
pękających nitek i śmiech otaczającego ją tłumu. Najgłośniej 
śmiała się Mona. 
Pod maską Hanna otworzyła szeroko oczy i usta. To niemożliwe. 
Od wypadku jej pamięć nie funkcjonowała właściwie. A nawet 
jeśli to prawda, to co? Spojrzała na swoją nową bransoletkę, 
cienki złoty łańcuszek ze ślicznym wisiorkiem w kształcie 
motyla. Mona podarowała 
 

ją jej jako prezent powitalny, po tym jak sama dostała od A. 
kartkę urodzinową. 
— Nie chcę się już z tobą kłócić — oświadczyła Mona i 
podniosła wieczko pudełka z bransoletką. 
Lucas patrzył na nią wyczekująco. Mona stała z rękami na 
biodrach. Hanna zawiązała mocniej wstążeczkę maski. 
— Jesteś zazdrosny — powiedziała, obejmując Monę ramieniem. 
— Nikt nie zniszczy naszej przyjaźni. 
— Świetnie — Lucas spojrzał na nią rozczarowany, a potem 
pospiesznie ruszył do wyjścia. 
- C o  za d u p e k  - rzuciła za nim Mona i chwyciła Hannę pod rękę. 
— Tak — powiedziała Hanna tak cicho, że Mona pewnie jej nie 
słyszała. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

28 
BIEDNA, MAŁA, MARTWA DZIEWCZYNKA 
Niebo ciemniało w piątkowy wieczór, kiedy pani Fields 
podrzuciła Emily i Tristę przed główne wejście do klubu 
golfowego. 
— Znacie zasady — pani Fields odwróciła się do Emily z 
surowym wyrazem twarzy i oparła dłoń na zagłówku jej fotela. 
— Żadnego alkoholu. Wracacie o północy. Carolyn po was 
przyjedzie. Zrozumiano? 
Emily przytaknęła. Z ulgą odnotowała, że mama jednak trzymała 
się starych zasad. Od kiedy wróciła do domu, rodzice zgadzali się 
na wszystko i już zaczęła się obawiać, że oboje zachorowali na 
raka mózgu albo że podszywają się pod nich jacyś kosmici. 
Kiedy mama odjechała, Emily wygładziła czarną sukienkę z 
jerseyu, którą pożyczyła od siostry. Z trudem zachowywała 
równowagę w czerwonych butach na obcasach. W oddali widać 
było wielki rozświetlony namiot. 
 

Z głośników dochodziła piosenka Fergie, a Emily usłyszała 
znajomy głos Noela Kahna. 
— Ale tu go rą co !  
— To będzie superimpreza — powiedziała Trista i chwyciła 
Emily za ramię. 
— No pewnie — Emily otuliła się szczelniej kurtką i spojrzała na 
powiewającą nad wejściem flagę z logo klubu. — Jaką postacią z 
Fłalloween byś była, gdybyś mogła wybrać? — zapytała. 
Ostatnio Emily myślała tylko w tych kategoriach co Trista. 
Zastanawiała się, jakim rodzajem spaghetti by była, jaką karuzelą 
w lunaparku, którym liściastym drzewem spośród tych rosnących 
w Rosewood. 
— Kobietą-Kotem — odparła natychmiast Trista. — A ty? Emily 
odwróciła wzrok. Teraz czuła się jak czarownica. 
Po niespodziewanym pojawieniu się w pokoju redakcyjnym 
Trista wyjaśniła jej, że zawsze dostaje duże zniżki na przeloty, bo 
jej tata jest pilotem. Po wczorajszym SMS-ie od Emily 
spontanicznie podjęła decyzję, że poleci ją odwiedzić, wybierze 
się z nią na bal maskowy i prześpi na podłodze w jej sypialni. 
Emily nie wiedziała, co powiedzieć. Nie mogła przecież odesłać 
Tristy z powrotem do domu. Zresztą — nie chciała tego. 
— Kiedy przyjdzie twoja przyjaciółka? — zapytała Trista. 
— Pewnie już dotarła na miejsce. — Emily przeszła przez 
parking i minęła siedem samochodów BMW ustawionych w 
jednym szeregu. 
— Super — Trista smarowała usta sztyftem. 
Podała go Emily i koniuszki ich palców zetknęły się. Emily 
przeszły ciarki. Kiedy spojrzała na Tristę, jej twarz 
 
 

mówiła, że i ona to poczuła. Emily zatrzymała się przed wejściem 
do klubu. 
— Słuchaj, muszę ci coś wyznać. Maya jest tak jakby moją 
dziewczyną. — Trista patrzyła na nią niemo. — I tak jakby 
powiedziałam jej i rodzicom, że ty i ja tylko pisujemy do siebie 
listy. Od kilku lat. 
— Nap ra wd ę ?  — Trista dała jej przyjacielskiego kuksańca. — 
Czemu nie powiedziałaś prawdy? 
Emily przełknęła ślinę i zdeptała kilka wyschniętych liści. 
— No bo... gdybym opowiedziała, co się stało... w Iowa... 
mogłaby to źle zrozumieć. 
Trista wygładziła włosy. 
— Przecież n ic się nie stało. Tańczyłyśmy. — Trista położyła 
Emily dłoń na ramieniu. — O matko, ona naprawdę jest aż tak 
zaborcza? 
— Nie — Emily popatrzyła na stracha na wróble, którego zawsze 
stawiano przed klubem, gdy zbliżało się Fłalloween. Na terenie 
klubu stały jeszcze dwa takie same strachy, ale i tak nie 
powstrzymywało to wron przed siadaniem na masztach flag. — 
Nie do końca. 
— Czy moja wizyta to dla ciebie jakiś kłopot? — zapytała Trista, 
nie owijając w bawełnę. 
Jej usta miały dokładnie taki sam kolor jak różowy strój baletowy 
Emily w czasach, gdy jeszcze tańczyła. Jasnoniebieska sukienka 
opinała jej kształtny biust i podkreślała płaski brzuch i krągłe 
pośladki. Wyglądała jak dojrzały soczysty owoc, a Emily tak 
bardzo chciała się w niego wgryźć. 
— Oczywiście, że nie — odparła Emily. 
 

— Świetnie. — Trista nałożyła maskę na twarz. — Nie bój się, 
nie wydam cię. 
Kiedy weszły do namiotu, Maya natychmiast znalazła Emily, 
ściągnęła maskę królika i przyciągnęła do siebie przyjaciółkę, 
żeby pocałować ją namiętnie. Emily otworzyła oczy w trakcie 
pocałunku i zauważyła, że Maya patrzy Triście prosto w oczy, 
jakby chciała pochwalić się przed nią tym, co właśnie robi. 
— Kiedy się jej pozbędziesz? — Maya wyszeptała jej do ucha, 
ale Emily odwróciła wzrok i udała, że niczego nie słyszała. 
Gdy przechodziły przez namiot, Trista raz po raz łapała Emily za 
ramię i wykrzykiwała: „jakie piękne, popatrz, ile poduszek!" albo 
„w Pensylwanii jest tylu ślicznych chłopców!", albo „prawie 
każda dziewczyna ma na sobie diamenty!". Otwierała usta jak 
dziecko, które rodzice pierwszy raz zabrali do Disneylandu. 
Kiedy tłum stojący przed barem rozdzielił je na chwilę, Maya 
ściągnęła maskę. 
— Czy tę dziewczynę wychowywali w hermetycznie 
zamkniętym terrarium? — zapytała zniecierpliwiona. — 
Naprawdę wszystko ją tak zachwyca? 
Emily spojrzała na Tristę opierającą się o bar. Noel Kahn 
podszedł do niej i uwodzicielsko gładził jej ramię. 
— Po prostu się cieszy, że przyjechała — wyjaśniła Emily. — 
Iowa to niesamowicie nudne miejsce. 
Maya przekrzywiła głowę i zrobiła krok w tył. 
— Co za zbieg okoliczności, że masz koleżankę właśnie w Iowa, 
dokąd wysłano cię w zeszłym tygodniu. 
— Nie do końca. — Emily patrzyła na błyszczącą kulę 
dyskotekową, zawieszoną pośrodku namiotu. — Pochodzi z tego 
samego miasta co moi kuzyni, a nasza szkoła 
 

zorganizowała wymianę uczniów z ich szkołą. Parę lat temu 
zaczęłyśmy do siebie pisać. Maya zacisnęła usta. 
— Jest niesamowicie ładna. Wybieraliście kolegów do 
korespondencji na podstawie zdjęć? 
— Nie traktowaliśmy tego jak portal randkowy — Emily 
wzruszyła ramionami, lekceważąc uszczypliwy komentarz Mai, 
która patrzyła na nią przenikliwym wzrokiem. 
— Na pewno nie? Kochałaś Alison DiLaurentis. A Trista do 
złudzenia ją przypomina. 
Emily poczuła rosnącą irytację. 
— Nieprawda. 
— Nieważne — Maya odwróciła wzrok. Emily ważyła w 
myślach każde słowo. 
— Skąd masz tę gumę bananową, którą zawsze żujesz? 
— Tata przywiózł mi z Londynu — Maya nie wiedziała, o co 
chodzi. 
— A można ją kupić w Stanach? Widziałaś, żeby ktoś jeszcze ją 
miał? — Serce Emily zaczęło mocniej bić. 
— Niby czemu wypytujesz mnie o jakąś głupią gumę bananową? 
— Maya gapiła się na nią i nagle się odwróciła. — Idę do 
łazienki. Nigdzie nie odchodź. Pogadamy, jak wrócę. 
Emily odprowadziła wzrokiem Mayę, która przechodziła między 
stolikami. Czuła się tak, jakby połknęła rozżarzone węgle. Nagle 
z tłumu wyłoniła się Trista z trzema plastikowymi kubkami. 
— Trochę je doprawiliśmy — szepnęła podekscytowana i 
popatrzyła znacząco na stojącego przy barze Noela. — Ten 
chłopak miał coś w piersiówce i mnie poczęstował. — Rozejrzała 
się. — Gdzie Maya? 
 

Trista ściągnęła maskę. Jej twarz jaśniała w dyskotekowych 
światłach. Może i wyglądała trochę jak Ali. Miała podobne, 
różowe i wydatne usta, niebieskie oczy i wysokie kości 
policzkowe. Emily pokręciła głową i sięgnęła po kubek. 
Najpierw się napije, potem pomyśli. Trista przesunęła palcem po 
jej nadgarstku. Emily próbowała nie dać po sobie poznać, że 
czuje się tak, jakby zaraz miała się roztopić. 
— Gdybyś teraz była kolorem, to jakim? — wyszeptała Trista. 
Emily odwróciła wzrok. — Ja bym była czerwienią — 
powiedziała Trista. — Ale nie taką wściekłą. Raczej głęboką, 
ciemną i seksowną. Lubieżną czerwienią. 
— Ja chyba też — przytaknęła Emily. 
Muzyka pulsowała rytmicznie. Emily wypiła łyk z kubka i 
poczuła na języku ostry smak rumu. Nagle serce zaczęło jej 
galopować, bo Trista splotła palce wokół jej dłoni. Zbliżały się do 
siebie, aż ich usta niemalże się dotknęły. 
— Może nie powinnyśmy — szepnęła Trista. 
Ale Emily i tak się do niej zbliżała. Jej ciało pulsowało energią. 
Nagle poczuła na ramieniu czyjś mocny uścisk. 
— Co tu się d z i e j e? — Za nią stała wściekła Maya. Emily 
odsunęła się od Tristy. Otwierała i zamykała 
usta jak złota rybka. 
— Myślałam, że poszłaś do łazienki — tylko tyle potrafiła z 
siebie wydobyć. 
Twarz Mai zrobiła się purpurowa. Odwróciła się i wybiegła z 
namiotu, przeciskając się przez tłum. 
— Maya! — Emily ruszyła za nią w kierunku wyjścia. Kiedy do 
niego dotarła, poczuła, że ktoś chwycił ją za 
ramię. Za nią stał policjant, którego nie znała. Był postawny, miał 
włosy ścięte na jeża i postawione na żelu. Na jego odznace 
widniało nazwisko SIMMONS. 

— Emily Fields? — zapytał. Emily pokiwała powoli głową. 
— Muszę zadać ci kilka pytań. — Policjant delikatnie położył jej 
dłoń na ramieniu. — Czy dostawałaś ostatnio jakieś... 
wiadomości z pogróżkami? 
Emily otworzyła usta. Kręciło jej się w głowie od tych 
wszystkich dyskotekowych świateł. 
— D-dlaczego pan pyta? 
— Twoja przyjaciółka Aria Montgomery powiedziała nam o tym 
po południu — wyjaśnił policjant. 
— Co takiego? — przeraziła się Emily. 
— Wszystko w porządku — uspokajał ją policjant. — Chcę, 
żebyś mi powiedziała, co wiesz na ten temat. To pewnie ktoś, 
kogo znasz i spotykasz codziennie. Może uda się nam 
zidentyfikować tę osobę. 
Emily spojrzała w stronę Mai, która biegła przez trawę, choć jej 
stopy grzęzły w ziemi. Nagle ogarnął ją lęk. Przypomniała sobie 
twarz Mai, kiedy mówiła: „Podobno ten, kto ją przejechał, 
obserwował ją od jakiegoś czasu". Skąd o tym wiedziała? 
— Nie mogę teraz rozmawiać — wyszeptała Emily z zaciśniętym 
gardłem. — Muszę najpierw coś załatwić. 
— Będę się tu kręcił przez dłuższą chwilę. — Policjant zszedł jej 
z drogi. — Nie spiesz się. Muszę znaleźć jeszcze kilka osób. 
Emily widziała w oddali sylwetkę Mai, jak wchodzi do budynku 
klubu. Pędem pobiegła za nią. Przeszła przez szklane drzwi i 
wpadła na korytarz. Na jego końcu znalazła drzwi prowadzące na 
krytą pływalnię. Przez zaparowaną szybę dostrzegła Mayę, która 
siedziała na brzegu basenu i wpatrywała się w swoje odbicie. 
 

Przeszła wzdłuż wyłożonej kafelkami ściany i podeszła do 
basenu. Woda nawet nie drgnęła, jakby zamarzła, powietrze było 
wilgotne. Maya na pewno usłyszała za sobą kroki, ale nawet się 
nie odwróciła. Gdyby cały ten wieczór potoczył się inaczej, 
Emily mogłaby ją dla żartu wepchnąć do wody i sama wskoczyć. 
Chrząknęła głośno. 
— Maya, z Tristą nic mnie nie łączy. 
— Naprawdę? — Maya spojrzała na nią przez ramię. — Nie tak 
to wyglądało z mojej perspektywy. 
— Lubię spędzać z nią czas — przyznała Emily. — Nie czepia się 
o byle co. 
— W przeciwieństwie do mnie — w głosie Mai słychać było 
rozgoryczenie. Po jej policzkach płynęły łzy. 
Emily zbierała się na odwagę, by zadać Mai kluczowe pytanie. 
— Maya... przysyłałaś mi ostatnio... dziwne SMS-y? Liściki? 
Szpiegowałaś mnie? 
— Po co miałabym coś takiego robić? — Maya uniosła brwi. 
— Nie wiem. Ale jeśli tak... to policja już o tym wie. Maya 
pokręciła powoli głową. 
— Nie rozumiem cię, ani trochę. 
— Nie doniosę na ciebie — mówiła Emily błagalnym tonem. — 
Chcę tylko wiedzieć d l ac ze go .  
Maya wzruszyła ramionami i westchnęła poirytowana. 
— Nie mam pojęcia, o czym mówisz. — Kolejna łza popłynęła 
jej po policzku. Pokręciła głową, wyraźnie oburzona. — Kocham 
cię. I myślałam, że ty też mnie kochasz. 
Odwróciła się i wyszła z pływalni, trzaskając za sobą drzwiami. 
 
 
 

Światła nad basenem przygasły i ich odbicie na powierzchni 
wody zmieniło się z biało-złotego na pomarańczowo-żółtawe. Na 
trampolinie zbierały się krople wody. Nagle Emily powiązała 
wszystkie fakty i poczuła się tak, jakby wskoczyła do lodowatej 
wody w zimny dzień. Oczywiście, że Maya to nie A. To wszystko 
spisek A., który miał rzucić podejrzenie na Mayę, żeby zniszczyć 
ich związek na zawsze. Zadźwięczał jej telefon. Emily wzięła go 
w drżącą dłoń. 
Emily, w jacuzzi czeka na ciebie dziewczyna. Baw się dobrze! 
A. 
Emily z bijącym sercem rozejrzała się wokół. Basen z jacuzzi 
oddzielony był od głównej pływalni ścianką działową. Z 
korytarza można tam było wejść przez osobne drzwi. Emily 
podeszła do basenu, w którym kotłowała się ciepła woda, 
pryskając się na boki. Nagle dostrzegła na dnie czerwoną plamę i 
przerażona cofnęła się o krok. Kiedy spojrzała ponownie, okazało 
się, że w basenie pływa rudowłosa lalka. Sięgnęła po nią. To była 
Mała Syrenka. Miała rybi ogon z zielonymi i fioletowymi 
łuskami, lecz zamiast bikini z muszli miała na sobie kostium 
pływacki. Na jej piersiach widniał napis REKINY Z 
ROSEWOOD. Ktoś namalował na jej oczach krzyżyki, jakby 
była topielcem, a na czole napisał: 
Powiedz, a umrzesz. 
A. 
Ręce Emily zaczęły się tak trząść, że upuściła lalkę na podłogę. 
Kiedy zrobiła krok w tył, usłyszała trzaśnięcie drzwiami. 
Rozejrzała się przerażona. 

 

— Kto tam? — wyszeptała, ale odpowiedziała jej cisza. Wyszła 
zza ścianki działowej. Wokół basenu nie było 
żywej duszy. Zauważyła na podłodze cień, jakby ktoś czaił się w 
wykuszu obok wejścia. Usłyszała chichot i aż podskoczyła z 
przerażenia. Z wykusza wyłonił się najpierw blond kucyk, potem 
dłonie, silne i męskie, ze złotym roleksem na nadgarstku. Noel 
Kahn podszedł do jednego z leżaków. 
— Chodź — szepnął do stojącej tuż przy nim blondynki. To była 
Trista. Położyli się na leżaku i zaczęli całować. 
Emily roześmiała się ze zdumienia. Trista i Noel spojrzeli na nią. 
Trista otworzyła usta, ale jej twarz zdawała się mówić: „hej, 
zostawiłaś mnie przecież samą". Nagle Emily przypomniało się 
ostrzeżenie Abby: „wskakuje na wszystko, co się rusza, facetów i 
dziewczyny". Dotarło do niej, że Trista na pewno nie spędzi 
dzisiejszej nocy na materacu w jej pokoju. 
Noel uśmiechnął się szeroko. Znowu zaczęli się z Tristą całować, 
jakby Emily w ogóle nie istniała. Emily spojrzała na laleczkę 
leżącą na podłodze i przeszył ją dreszcz. Oczywiście, że nie 
powie nikomu o A. W przeciwnym razie A. dopilnuje, żeby 
Emily naprawdę przestała istnieć. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

29 
NIKT NIE USŁYSZY TWOJEGO KRZYKU 
Aria wysiadła ze swojego subaru i pobiegła do budynku 
Akademii Sztuk w Hollis. Na horyzoncie zbierały się burzowe 
chmury i właśnie zaczęło padać. Przed chwilą skończyła 
opowiadać policji o A. i chociaż dzwoniła do swoich przyjaciółek 
z telefonu Wildena, żadna nie odebrała. Pewnie nie rozpoznawały 
numeru. Teraz wróciła do Hollis, żeby sprawdzić, czy nie 
zostawiła komórki na zajęciach Sabriny. Bez niego nie mogła 
dowieść prawdziwości swoich zeznań. Mike chciał nawet 
towarzyszyć jej w drodze na uczelnię, ale odesłała go do domu. 
Mieli się spotkać na przyjęciu Hanny. 
Kiedy przywołała windę, otuliła się szczelniej marynarką. Nawet 
nie zdążyła się przebrać. Mike zmusił ją, żeby poszła na policję, 
tylko czy dobrze postąpiła, mówiąc prawdę o SMS-ach od A.? 
Wilden wypytywał o każdą wiadomość, maila i liścik, który Aria 
otrzymała od A. Zadawał w kółko to samo pytanie: 
 

— Czy którejś z was ktoś zrobił krzywdę? Czy ktoś mógłby 
chcieć was skrzywdzić? 
Milcząco pokręciła głową, bo nie chciała odpowiedzieć. Kiedy 
jeszcze żyła Ali, w piątkę dokładały wszystkim. Ale spośród 
wszystkich ich ofiar podejrzaną numer jeden była... Jenna. 
Przypomniała sobie jedną z wiadomości od A.: „Wiem 
WSZYSTKO. Jestem bliżej, niż myślisz". Pamiętała Jennę z 
nowym telefonem w dłoni mówiącą, jak bardzo się cieszy, że 
teraz może SMS-ować. Czy Jenna potrafiłaby zrobić coś takiego? 
Była niewidoma — w przeciwieństwie do A. 
Drzwi windy otwarły się i Aria weszła do kabiny. W drodze na 
trzecie piętro przypomniała jej się wizja Hanny, która w śpiączce 
wyobrażała sobie, że czas się cofnął do tego popołudnia, gdy 
zniknęła Ali. Tamtego dnia zachowywała się tak dziwnie. 
Najpierw czytała jakieś zapiski, których nie chciała nikomu 
pokazać, a potem pojawiła się na dole, zupełnie rozkojarzona. 
Aria na kilka minut została sama na werandzie, kiedy pozostałe 
dziewczyny sobie poszły, i kończyła szydełkować wełniane 
bransoletki, które zamierzała dać przyjaciółkom w pierwszy 
dzień lata. Kiedy poszła na tyły domu po rower, zobaczyła na 
podwórku Ali, która stała nieruchomo, jak zaczarowana. 
Spoglądała to na zasłonięte okna do jadalni w swoim domu, to na 
dom Cavanaughów po drugiej stronie ulicy. 
— Ali? — szepnęła Aria. — Wszystko w porządku? Ali nawet 
nie drgnęła. 
— Czasami chciałabym, żeby zniknęła z mojego życia na 
zawsze. — Jej głos brzmiał tak, jakby ją ktoś zahipnotyzował. 
 
 
 
 

- Co? - zapytała Aria. - Kto? 
Ali zrobiła zdziwioną minę, jakby Aria na nią na-krzyczała. W 
oknie domu DiLaurentisów coś rozbłysnęło. A może było to 
tylko odbicie? A kiedy Aria popatrzyła na podwórko 
Cavanaughów, zauważyła, że ktoś chowa się za wielkim 
krzakiem pod drzewem, na którym zbudowano domek Toby'ego. 
Arii wydawało się, że tę samą postać widziała na podwórku 
Cavanaughów tego wieczoru, gdy oślepiły Jennę. 
Rozległ się dzwonek windy i Aria wyszła na korytarz. Kogo Ali 
chciała się pozbyć na zawsze? Wtedy Arii wydawało się, że Ali 
ma na myśli Spencer, bo cały czas się kłóciły. Teraz nie dałaby 
sobie za to uciąć ręki. Przecież Ali miała tyle tajemnic. 
W korytarzu prowadzącym do sali, gdzie odbywały się zajęcia ze 
sztuki mimowolnej, nie paliła się nawet jedna lampa. Na chwilę 
rozświetliła go błyskawica, która przecięła powietrze tuż za 
oknem. Kiedy Aria dotarła do sali, włączyła światło i zmrużyła 
oczy, oślepiona nagłą jasnością. Ławki ustawiono wzdłuż ściany, 
na jednej z nich leżał jej telefon. Chwyciła go i przycisnęła do 
piersi, oddychając z ulgą. 
Wtedy zauważyła, że na każdej ławce suszą się dwie maski. Na 
jej ławce była tylko jedna - ta, którą zrobiła Jenna. Pewnie 
pomógł jej ktoś inny. Maska miała idealny kształt. Otwory na 
oczy zwrócone były do sufitu, jakby maska gapiła się w górę. 
Aria podniosła ją powoli. Jenna namalowała na swojej masce 
zaczarowany las. Wokół nosa wiła się winorośl, nad lewym 
okiem kwitł kwiat, a na prawym policzku przysiadł przepiękny 
motyl. 

 

Rysunki wykonano idealnie. Zbyt idealnie jak na kogoś, kto nie 
widzi. 
Rozległ się grzmot tak głośny, jakby ziemia pękała na pół. Aria 
upuściła maskę na ławkę. Kiedy spojrzała na okno, zauważyła, że 
coś wisi na górnej framudze. To coś wyglądało jak... mały 
człowieczek. 
Aria podeszła bliżej. Była to pluszowa lalka, zła królowa z bajki o 
Królewnie Śnieżce, w długiej czarnej sukni i złotej koronie na 
głowie. Miała bladą twarz i gniewnie uniesione brwi. Ktoś 
powiesił ją na sznurku za szyję i zakreślił oczy czarnymi 
krzyżykami. Do sukienki miała przypiętą karteczkę. 
Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najniegrzeczniejszy na 
świecie? Powiedziataś. Jesteś następna. 
A. 
Trzy gałęzie uderzyły w szybę. Rozległy się kolejne grzmoty. Po 
ostatnim zgasło światło. Aria krzyknęła. 
Zgasły również latarnie na ulicy, a w oddali Aria usłyszała wycie 
alarmu. „Uspokój się", powiedziała do siebie w myślach. 
Wykręciła numer na policję. Kiedy w słuchawce rozległ się czyjś 
głos, za oknem znowu zagrzmiało. Aria upuściła telefon na 
podłogę. Kiedy go podniosła i chciała jeszcze raz wykręcić 
numer, okazało się, że nie ma zasięgu. 
Błyskawica oświetliła wnętrze sali, ławki, szafki i dyndającą na 
sznurku złą królową, a także drzwi. Aria otworzyła szeroko oczy i 
krzyk uwiązł jej w gardle. W d r z wia ch   kto ś  s tał.  
 
 
 
 
 
 

— Halo — zawołała. 
Kiedy znowu błysnęło, intruz zniknął. Aria zasłoniła pięścią usta. 
Szczękała zębami. 
— Halo — powtórzyła. 
Znowu błyskawica. Tuż przed nią stała jakaś dziewczyna. Arii 
zakręciło się w głowie ze strachu. To była... 
— Cześć — powiedziała dziewczyna. Jenna. 

30 
TRZY KRÓTKIE SŁOWA MOGĄ ZMIENIĆ WSZYSTKO 
Spencer usiadła przy stole do ruletki i przekładała plastikowe 
żetony z ręki do ręki. Kiedy obstawiła numery 4, 5, 6 i 7, poczuła, 
że za jej plecami zbiera się tłum. Na imprezie pojawiło się chyba 
całe Rosewood, wszyscy uczniowie liceum i dodatkowo goście z 
zaprzyjaźnionych szkół, którzy zawsze przychodzili na imprezy 
do Noela Kalina. Spencer zastanawiała się, czemu w tłumie cały 
czas kręci się policjant. 
Wypadł numer 6. Trzeci raz z rzędu wygrała. 
— Dobra robota — pochwalił ją ktoś z tyłu. 
Spencer rozejrzała się, ale nie zidentyfikowała osoby, która to 
powiedziała. Miała głos podobny do głosu jej siostry. Tylko po 
co Melissa miałaby tu przychodzić? Po pierwsze, nie zapraszano 
tu żadnych studentów. Po drugie, tuż przed jej rozmową z 
komisją Złotej Orchidei Melissa oznajmiła, że przyjęcie Hanny to 
dziecinada. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

„Ona to zrobiła". Spencer wciąż miała przed oczami wiadomość 
od A. 
Rozejrzała się po namiocie. Ktoś z włosami do ramion zmierzał 
w stronę sceny, ale kiedy Spencer wstała, me potrafiła już 
odnaleźć tej osoby w tłumie. Przetarła oczy. Czyżby popadała w 
obłęd? Wtem Mona Vanderwaal złapała ją za rękę. 
- Hej, kochanie. Znajdziesz sekundkę? Mam dla ciebie 
niespodziankę. 
Zaprowadziła Spencer w zaciszniejsze miejsce i pstryknęła 
palcami. Przed nimi pojawił się kelner, wręczając im wysokie 
kieliszki z musującym napojem. 
- To prawdziwy szampan — powiedziała Mona. — Chciałam 
wznieść toast. Za to, że pomogłaś mi zorganizować to przyjęcie... 
i że mnie wspierałaś. No wiesz... chodzi mi o te wiadomości. 
- To nic wielkiego - powiedziała cicho Spencer. Stuknęły się 
kieliszkami i wypiły trochę szampana. 
- To naprawdę fantastyczna impreza - mówiła dalej Mona. - Bez 
ciebie by się nie udała. 
- Nie żartuj - zawstydziła się Spencer. - Ty się zajmowałaś 
wszystkim. Ja tylko wykonałam kilka telefonów. Masz wrodzony 
talent organizacyjny. 
- Obie mamy. - Monie odbiło się szampanem. - Powinnyśmy 
założyć firmę organizującą przyjęcia. 
- Przy okazji pooglądamy sobie fajnych chłopaków -zażartowała 
Spencer. 
- No jasne! - zaszczebiotała Mona, klepiąc Spencer po biodrze. 
Spencer przesunęła palcem po kieliszku. Miała ochotę 
powiedzieć Monie o ostatniej wiadomości od A., tej na 
 

temat Melissy. Mona powinna to zrozumieć. Ale didżej puścił 
właśnie bardzo taneczną piosenkę OK Go i zanim Spencer 
zdążyła otworzyć usta, Mona zapiszczała i pognała na parkiet. 
Spojrzała przez ramię na Spencer, jakby pytała: „idziesz ze 
mną?". Ale Spencer tylko pokręciła głową. 
Po kilku łykach szampana zakręciło jej się w głowie. Przez 
chwilę pozostała w tłumie, ale potem wyszła przed namiot, żeby 
zaczerpnąć świeżego powietrza. Kilka reflektorów oświetlało 
namiot, poza tym na polach golfowych panowała ciemność. Nie 
widać było usypanych przeszkód i połaci piasku, tylko w oddali 
majaczyły cienie drzew. Gałęzie poruszały się, podobne do 
kościstych palców. Słychać było cykanie świerszczy. 
„A. nie wie, kto zabił Ali", powiedziała do siebie Spencer, 
patrząc na rozmyte kontury postaci tańczących w namiocie. Poza 
tym to bez sensu. Melissa nie zaryzykowałaby swojej przyszłej 
kariery, żeby zabić kogoś, kto poderwał jej chłopaka. To tylko 
kolejny podstęp A., żeby wyprowadzić Spencer w pole. 
Westchnęła i ruszyła w stronę łazienki, która mieściła się w 
przyczepie stojącej obok namiotu. Przeszła po podjeździe dla 
wózków inwalidzkich i weszła do środka przez plastikowe drzwi. 
Jedna kabina była zajęta, dwie wolne. Kiedy spuściła wodę i 
poprawiła sukienkę, drzwi do przyczepy zamknęły się z hukiem. 
Do małej umywalki podszedł ktoś w jasnych, srebrzystych 
butach Loeffler Randall. Spencer zakryła dłonią usta. Widziała te 
buty wielokrotnie. Na nogach Melissy. 
— O, cześć — powiedziała, wychodząc z kabiny. 
Melissa opierała się o umywalkę, trzymając dłonie na biodrach, z 
uśmiechem na ustach. Miała na sobie wąską 
 
 

czarną suknię z rozcięciem z boku. Spencer próbowała oddychać 
spokojnie. 
- Co tu robisz? 
Jej siostra gapiła się na nią w milczeniu. Spencer podskoczyła ze 
strachu, kiedy duża kropla uderzyła o dno umywalki. 
- C o ? -  wyrzuciła z siebie Spencer. - Co się tak gapisz? 
- Czemu mnie znowu okłamałaś? - warknęła Melissa. 
Spencer oparła się plecami o drzwi kabiny i rozglądała się za 
czymś, czego mogłaby użyć jako broni. Do głowy przyszedł jej 
tylko obcas buta, więc powoli zsunęła go ze stopy. 
- Okłamałam? 
- łan powiedział mi, że wczoraj wieczorem odwiedził cię w 
twoim pokoju hotelowym - szepnęła Melissa, a jej nozdrza 
unosiły się i opadały. - Ostrzegałam cię, że straszna z niego papla. 
- Nie zrobiliśmy niczego złego. Przysięgam. - Spencer otworzyła 
szeroko oczy. 
Melissa zrobiła krok w jej kierunku. Spencer zasłoniła twarz 
jedną ręką, a drugą ściągnęła but. 
- B ł a g a m  - wyszeptała, osłaniając się butem jak tarczą. 
Melissa stała tuż przed nią. 
- Po wszystkim, co mi wyznałaś na plaży, myślałam, że 
doszłyśmy do porozumienia. A jednak się myliłam. 
Odwróciła się i wyszła z łazienki. Spencer słyszała stukanie 
obcasów na podjeździe, a potem stłumione kroki w trawie. 
Spencer oparła się o umywalkę i dotknęła czołem zimnej 
powierzchni lustra. Nagle ktoś spuścił wodę. Po chwili 
 

drzwi trzeciej kabiny się otworzyły. Mona Vanderwaal z 
przerażeniem patrzyła na Spencer. 
— To twoja sio st ra ?  — wyszeptała Mona. 
— Tak — Spencer odwróciła się. 
— Co się stało? — Mona chwyciła Spencer za ręce. — Nic ci nie 
jest? 
— Nie — Spencer spojrzała na Monę. — Chcę zostać na chwilę 
sama. 
— Oczywiście. Poczekam na zewnątrz, na wypadek gdybyś mnie 
potrzebowała. 
Spencer uśmiechnęła się do Mony z wdzięcznością. Po chwili 
usłyszała, jak Mona zapala papierosa. Spojrzała w lustro i 
wygładziła włosy. Drżącymi rękami sięgnęła po wyszywaną 
cekinami torebkę. Miała nadzieję, że nie zapomniała aspiryny. W 
dłoniach poczuła najpierw portfel, potem błyszczyk i żetony... i 
coś jeszcze, jakiś kwadratowy kawałek grubego papieru. Spencer 
wyciągnęła go powoli. 
Była to fotografia. Ali i łan stali obok siebie i trzymali się za ręce. 
Za nimi widać było okrągły budynek z kamienia i szereg żółtych 
szkolnych autobusów. Sądząc po fryzurze Ali, która miała na 
głowie artystyczny nieład, i jej zielonej bluzie, zdjęcie zrobiono, 
gdy całą klasą pojechali na przedstawienie Romeo i Julia do 
teatru w sąsiednim miasteczku. Była tam Ali, Spencer, ich 
przyjaciółki, a także kilka osób z wyższych klas, jak łan i 
Melissa. Na twarzy Ali ktoś napisał krzywymi literami: 
„Wpadłaś po uszy, suko". 
Spencer natychmiast rozpoznała ten charakter pisma. Niewiele 
osób pisało małe „a" tak, że przypominało cyfrę 2. Jedną z 
niewielu czwórek na koniec roku Melissa dostała właśnie z 
kaligrafii. Choć nauczyciel uwziął się 
 

na nią, Melissa nigdy nie nauczyła się kreślić kształtnego „a". 
Spencer wypuściła zdjęcie z ręki. Nie wierzyła własnym oczom. 
- Spencer - zawołała Mona. - Wszystko w porządku? 
- Tak - odkrzyknęła Spencer po długiej pauzie. Spojrzała w dół. 
Zdjęcie leżało odwrócone na podłodze. 
Z tyłu ktoś coś napisał: 
Pilnuj się. Bo i ty umrzesz, suko 
A. 

31 
GŁĘBOKO SKRYWANE SEKRETY 
Aria otworzyła oczy i poczuła na twarzy mokry język o 
charakterystycznym zapachu. Jej wyciągnięta dłoń zanurzyła się 
w ciepłej sierści. Leżała na podłodze sali w budynku 
uniwersyteckim. Kiedy błyskawica rozdarła niebo, zobaczyła, że 
obok siedzi Jenna Cavanaugh z psem. Z krzykiem zerwała się na 
równe nogi. 
- Spokojnie. - Jenna złapała ją za ramię. - Nie bój się, nic ci nie 
będzie! 
Aria zrobiła krok w tył i wyrwała się Jennie. Uderzyła głową w 
nogę jednej z ławek. 
- Nie zabijaj mnie - wyszeptała. - Błagam. 
- Nic ci nie grozi - uspokoiła ją Jenna. - Chyba dostałaś ataku 
paniki. Przyszłam tu po mój szkicownik i usłyszałam cię. A kiedy 
podeszłam, zemdlałaś. - Aria słyszała swój ciężki oddech. - 
Chodziłam kiedyś na zajęcia z tresury psów z kobietą, która 
często miała takie ataki, więc coś 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

na ten temat wiem. Chciałam zadzwonić po pomoc, ale straciłam 
zasięg, więc po prostu zostałam z tobą. 
Do sali wpadł podmuch powietrza, przynosząc zapach asfaltu 
mokrego od deszczu, który zazwyczaj uspokajał Arię. Chyba 
faktycznie miała atak paniki. Była spocona i nie mogła zebrać 
myśli. Serce waliło jej jak oszalałe. 
— Jak długo leżałam nieprzytomna? — zapytała zachrypniętym 
głosem i naciągnęła na kolana plisowaną spódniczkę od 
mundurka. 
— Jakieś pół godziny. Mogłaś uderzyć się w głowę. 
— Albo po prostu zachciało mi się spać — zażartowała Aria, 
choć tak naprawdę chciało jej się płakać. 
Jenna nie chciała jej skrzywdzić. Choć prawie jej nie znała, 
czuwała przy niej, gdy leżała jak kłoda na podłodze. Mogła 
równie dobrze położyć Jennie głowę na kolanach i gadać przez 
sen. Nagle poczuła wyrzuty sumienia i wstyd. 
— Muszę ci się do czegoś przyznać — rzuciła nagle Aria. — Nie 
nazywam się Jessica, tylko Aria. Aria Montgomery. 
Pies kichnął. 
— Wiem. 
— Naprawdę? 
— Poznałam cię... po głosie — Jenna mówiła przepraszającym 
tonem. — Czemu skłamałaś? 
Aria zamknęła oczy i zakryła twarz. Kolejna błyskawica 
rozświetliła salę, a Aria zobaczyła Jennę siedzącą po tu-recku, z 
dłońmi na kostkach. Wzięła głęboki oddech, być może 
najgłębszy w życiu. 
— Skłamałam, bo jest jeszcze coś, czego o mnie nie wiesz. — 
Podparła się dłońmi na chropowatej, drewnianej 
 

podłodze i zebrała siły. — Muszę powiedzieć ci coś na temat 
twojego wypadku. Czego nikt ci nie powiedział. Pewnie nie 
pamiętasz dokładnie, co się wtedy działo... 
— Bzdura — przerwała jej Jenna. — Wszystko doskonale 
zapamiętałam. 
W oddali rozległ się grzmot. W pobliżu w jakimś samochodzie 
włączył się alarm i wył przeciągle. Aria z trudem łapała oddech. 
— Jak to? — wyszeptała. 
— Pamiętam wszystko — powtórzyła Jenna. Dotknęła palcem 
krawędzi podeszwy. — Ukartowałyśmy to razem z Alison. 
Aria poczuła, jak napina się każdy mięsień w jej ciele. 
— Co takiego? 
— Mój przyrodni brat często puszczał petardy ze swojego domku 
na drzewie — wyjaśniła Jenna i uniosła brwi. — Rodzice 
ostrzegali go, że to niebezpieczne. Że zrobi sobie krzywdę albo 
wywoła pożar w domu. Powiedzieli mu, że jeśli jeszcze raz to 
zrobi, to wyślą go do szkoły z internatem. I nie żartowali. Ali 
zgodziła się ukraść petardę z jego zapasów i odpalić ją tak, żeby 
wyglądało to na robotę Toby'ego. Chciałam, żeby zrobiła to 
tamtej nocy, bo rodzice byli w domu, Toby wcześniej już nieźle 
nabroił. Chciałam się go pozbyć jak najszybciej — głos uwiązł jej 
w gardle. - W żadnym razie nie był przykładnym bratem 
przyrodnim. 
Aria zaciskała i otwierała pięści. 
— O Boże — próbowała poukładać w głowie to, co mówiła 
Jenna. 
— Niestety... nie wszystko poszło zgodnie z planem — wyjaśniła 
Jenna drżącym głosem. — Tego wieczoru siedziałam 
 
 

w domku z Tobym. Tuż przed wypadkiem spojrzał w dół i 
powiedział, że ktoś się kręci po naszym podwórku. Też 
popatrzyłam, udając zdziwienie... i nagle rozbłysło światło... a 
moja twarz... jakby zaczęła się topić. Chyba zemdlałam. Potem 
Ali powiedziała mi, że zmusiła Toby'ego, żeby wziął winę na 
siebie. 
- Tak było - Aria ledwo zdołała wydobyć z siebie głos. 
- Ali myślała szybko. - Jenna podparła się dłońmi na podłodze, 
która zaskrzypiała pod jej ciężarem. - Wiele jej zawdzięczam. 
Nie chciałam, żeby wpadła w tarapaty. Zresztą, wszystko 
skończyło się tak, jak chciałam. Toby zniknął z mojego życia. 
Aria zaniemówiła. Miała ochotę krzyknąć: „Przecież oślepłaś! 
Było warto!?". Bolała ją głowa. Nie potrafiła poukładać tego, co 
właśnie usłyszała. Cały jej świat legł w gruzach. Poczuła się tak, 
jakby ktoś jej oznajmił, że zwierzęta mówią ludzkim głosem, a 
psy i pająki rządzą światem. Wtedy ją oświeciło: Ali zaplanowała 
wszystko tak, by wyglądało to jak kawał zrobiony Toby'emu 
przez nią i pozostałe dziewczyny, choć tak naprawdę to ona i 
Jenna pociągały za sznurki. Ali wystawiła do wiatru nie tylko 
Toby'ego, ale i wszystkie swoje przyjaciółki. Zrobiło jej się 
niedobrze. 
- Więc... przyjaźniłaś się z Ali - Aria nie potrafiła ukryć 
niedowierzania. 
- Trudno to tak nazwać - odparła Jenna. - Zaprzyjaźniłyśmy się 
właściwie dopiero... gdy jej opowiedziałam o tym, co robi Toby. 
Wiedziałam, że mnie zrozumie. Ona też miała problemy z 
rodzeństwem. 
Kolejny rozbłysk oświetlił spokojną, kamienną twarz Jenny. Aria 
nie zdążyła nawet zadać jej kolejnego pytania. 

 

— Powinnaś wiedzieć coś jeszcze — mówiła dalej Jen-na. — 
Tamtej nocy na naszym podwórku był ktoś jeszcze. Ktoś jeszcze 
widział, co się stało. 
Aria westchnęła. Wróciły do niej wspomnienia tamtych 
wydarzeń. Petarda wybuchła w domku i jej blask oświetlił całe 
podwórko. Aria widziała wtedy jakąś postać, skuloną przy ganku 
domu Cavanaughów. Tymczasem Ali upierała się, że Aria 
zmyśla. 
Teraz miała ochotę uderzyć głową w ścianę. To oczywiste. To 
mogła być tylko jedna osoba. 
Wciąż tu jestem, suki. I wiem o wszystkim. 
A. 
— Wiesz, kto to był? — wyszeptała Aria z bijącym sercem. 
— Nie mogę powiedzieć. — Jenna odwróciła się gwałtownie. 
— Jenna! — krzyknęła Aria. — Proszę! Powiedz. Muszę to 
wiedzieć. 
Nagle włączyło się światło tak jasne, że Aria musiała zmrużyć 
oczy. Słychać było pomruk neonowych lamp. Aria zobaczyła 
strużkę krwi na swojej ręce i poczuła, że rozcięła sobie czoło. 
Cała zawartość jej torebki wysypała się na podłogę, a pies Jenny 
zjadł połowę niskokalorycznego batonu. 
Jenna zdjęła okulary. Jej oczy patrzyły w pustkę. U nasady nosa 
miała kilka blizn po poparzeniu. Aria skrzywiła się i odwróciła 
wzrok. 
— Błagam, Jenna, nic nie rozumiesz — szepnęła. — Dzieje się 
coś strasznego. Musisz mi powiedzieć, kto tam był. 
 
 
 
 
 

Jenna wstała i chwyciła obrożę psa, żeby złapać równowagę. 
- I tak już za dużo ci powiedziałam - powiedziała drżącym 
głosem. — Muszę iść. 
- Jenna, proszę! - błagała Aria. - Kto tam był? Jenna bez słowa 
założyła okulary. 
- Wybacz - wyszeptała i pociągnęła psa za sobą. 
Jej laska kilka razy stuknęła o podłogę. A potem Jenna wyszła na 
korytarz. 

32 
W PIEKLE PANUJE CHŁÓD 
Kiedy Emily zobaczyła, jak Trista całuje się z Noelem, wybiegła 
z budynku pływalni, desperacko szukając Spencer lub Hanny. 
Musiała im powiedzieć, że Aria poinformowała policję o A... i 
pokazać im znalezioną właśnie lalkę. Kiedy wróciła do namiotu, 
czyjaś zimna dłoń chwyciła ją za ramię. Za nią stały Spencer i 
Mona. Ta pierwsza w zaciśniętej dłoni trzymała kwadratową 
fotografię. 
— Emily, musimy pogadać. 
— Ja też mam wam coś do powiedzenia. 
Spencer bez słowa poprowadziła ją na parkiet. Mason Byers na 
samym środku robił z siebie kompletnego debila. Hanna 
rozmawiała z ojcem i panią Cho, nauczycielką fotografii. Hanna 
spojrzała na Spencer, Monę i Emily i jej twarz się natychmiast 
zachmurzyła. 
— Masz sekundę? — zapytała Spencer. 
Usiadły na jednej z kanap, z dala od tańczącego tłumu. Spencer 
bez słowa sięgnęła do torebki i wyjęła zdjęcie Ali 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

i lana Thomasa. Emily zasłoniła dłonią usta. Już gdzieś widziała 
tę fotografię. Tylko gdzie? 
- Znalazłam to w mojej torebce, kiedy poszłam do łazienki. - 
Spencer odwróciła zdjęcie, pokazując Emily napis na odwrocie. 
Emily natychmiast rozpoznała koślawy charakter pisma. Bez 
wątpienia ta sama ręka wypełniła formularz zgłoszeniowy, na 
którym ona dostała wiadomość parę dni temu. 
- Ktoś wrzucił ci to do torebki? - Hanna nie ukrywała swojego 
przerażenia. - To znaczy, że A. gdzieś się tu kręci. 
- Bez dwóch zdań. - Emily rozejrzała się wkoło. Przystojni 
kelnerzy z gracją poruszali się w tłumie. 
Grupka dziewcząt w minispódniczkach dzieliła się informacją, że 
Noel Kahn przyniósł jakiś alkohol. 
- Ja też dostałam właśnie... wiadomość... w pewnym sensie - 
mówiła dalej Emily. - Zresztą, to wiadomość do nas wszystkich. 
Aria powiedziała policji o A. Jakiś gliniarz przed chwilą chciał ze 
mną porozmawiać. I chyba A. też o tym wie. 
- O Boże - wyszeptała Mona i otworzyła szeroko oczy. Patrzyła 
badawczo na twarze przechodzących obok dziewczyn. — To 
chyba nie najlepiej. 
- Może być jeszcze gorzej — powiedziała Emily. 
Ktoś szturchnął ją łokciem w tył głowy. Zirytowana rozmasowała 
potylicę. Ta impreza nie była najlepszym miejscem do tego typu 
rozmów. Spencer wygładziła wel-wetową poduszkę. 
- Nie wpadajmy w panikę. Wszędzie kręcą się tu policjanci, więc 
nic nam na razie nie grozi. Musimy trzymać się blisko nich. - 
Postukała palcem w napis na 

 

zdjęciu. — Wiem, kto to napisał. — Spojrzała na przyjaciółki i 
wzięła głęboki wdech. — Melissa. 
— Twoja siostra? — pisnęła Hanna. 
Spencer pokiwała głową, a pulsujące dyskotekowe światło 
rozjaśniło jej twarz. 
— Myślę... że to Melissa zabiła Ali. To logiczne. Wiedziała o Ali 
i lanie. I nie mogła tego znieść. 
— Zaraz, zaraz — Mona odstawiła puszkę red bulla. — Alison 
i... łan Thomas? Chodzili z sobą? — Z obrzydzeniem wystawiła 
język. — Ugh. Wiedziałyście o tym? 
— Dowiedziałyśmy się kilka dni temu — wymamrotała Emily. 
Otuliła się szczelnie kurtką. Nagle zrobiło jej się zimno. Hanna 
porównywała życzenia od Mony na swoim gipsie z napisem na 
fotografii. 
— To naprawdę podobny charakter pisma. Mona patrzyła z 
przerażeniem na Spencer. 
— Tak dziwnie zachowywała się w łazience. 
— Nadal tu się kręci? — Hanna rozejrzała się po sali. Jakiś kelner 
upuścił tacę pełną kieliszków. Tłum radośnie zaklaskał. 
— Szukałam jej, ale nie znalazłam — powiedziała Spencer. 
— I co zrobisz? — zapytała Emily z bijącym sercem. 
— Powiem o tym Wildenowi — oznajmiła Spencer, jakby to była 
najoczywistsza rzecz pod słońcem. 
— Spencer, zastanów się — przekonywała ją Emily. — A. śledzi 
każdy nasz ruch. I wie, że Aria poszła na policję. Może to kolejny 
podstęp? 
— Masz rację. — Mona założyła nogę na nogę. — To może być 
pułapka. 
 
 
 

Spencer pokręciła głową. 
- To Melissa. Nie mam żadnych wątpliwości. Muszę na nią 
donieść. Musimy to zrobić dla Ali. - Wyjęła telefon z 
wyszywanej cekinami torebki. - Zadzwonię na posterunek. Może 
zastanę Wildena. - Wykręciła numer i przyłożyła słuchawkę do 
ucha. 
Za plecami słychać było głos didżeja. 
- Dobrze się bawicie? — pytał tańczących. 
- Taaak! — odpowiedział mu chór głosów. 
Emily zamknęła oczy. M e 1 i s s a. Od kiedy okazało się, że Ali 
zamordowano, Emily obsesyjnie wyobrażała sobie, jak to się 
stało. Widziała Toby'ego Cavanaugha, jak chwyta Ali od tyłu, 
uderza ją w głowę i wrzuca do dziury wykopanej pod fundamenty 
altany przy domu DiLaurenti-sów. Potem wyobrażała sobie 
Spencer w roli morderczyni zazdrosnej o Ali i jej związek z 
łanem. Teraz w jej głowie pojawił się obraz Melissy, która 
chwyta Ali w talii i wpycha ją do dołu. Ale przecież... czy to 
możliwe, że taki chudzielec jak Melissa zdołał zrobić Ali 
krzywdę? Może użyła jakiegoś narzędzia, noża kuchennego albo 
sekatora. Emily wykrzywiła twarz na myśl o nożu przecinającym 
gardło Ali. 
- Wilden nie odpowiada. - Spencer wrzuciła telefon z powrotem 
do torby. - Pojadę na posterunek. - Nagle uderzyła się otwartą 
dłonią w czoło. - Cholera. Przecież przywieźli mnie tu rodzice. 
Przyjechaliśmy prosto z Nowego Jorku. Nie mam samochodu. 
- Zawiozę cię - Mona poderwała się z kanapy. 
- Ja też jadę — Emily wstała. 
- Wszystkie jedziemy - zadecydowała Hanna. Spencer pokręciła 
głową. 
 

— Hanna, to twoje przyjęcie. Powinnaś zostać. 
— Racja — poparła ją Mona. 
— To naprawdę wspaniała impreza. — Hanna poprawiła 
sukienkę. — Ale są ważniejsze sprawy. 
Mona zagryzła wargi. 
— Powinnaś zostać jeszcze chwilę. 
— Czemu? — Hanna uniosła brwi. Mona kołysała się na piętach. 
— Bo zaraz przyjedzie Justin Timberlake. 
Hanna złożyła dłonie na piersiach, jakby ktoś strzelił do niej z 
pistoletu. -Co!? 
— Jak zaczynał karierę, mój tata wyświadczył mu przysługę. I 
teraz miał się zrewanżować. Ale trochę się spóźnia. Na pewno 
zaraz się zjawi. Nie chcę, żebyś się z nim rozminęła. — Mona 
uśmiechnęła się nieśmiało. 
— Nieźle — Spencer otworzyła szeroko oczy. — Naprawdę? 
Nawet ja nie wiedziałam. 
— Przecież go nie cierpisz, Mon — powiedziała Hanna. Mona 
wzruszyła ramionami. 
— Przecież to nie moje przyjęcie, tylko twoje. Ma z tobą 
zatańczyć na scenie. Nie możesz przegapić takiej okazji. 
Hanna od niepamiętnych czasów wielbiła Justina Timberlake'a. 
Czasem mawiała, że powinien rzucić Cameron Diaz i związać się 
z nią. Wtedy Ali zanosiła się śmiechem i mówiła: 
— Wtedy za cenę jednej Cameron dostałby dwie. Jesteś od niej 
dwa razy grubsza! 
Hanna robiła smutną minę, a Ali przekonywała ją, że nie zna się 
na żartach. 
 
 
 

— Zostanę z tobą — zaproponowała Emily, chwytając Hannę za 
rękę. — Wszystkie poczekamy na Justina. Staniemy razem obok 
tego policjanta. Dobrze? 
— No nie wiem — wahała się Hanna, choć Emily dobrze 
wiedziała, że ma ochotę zostać. — Może jednak powinnyśmy 
pojechać na policję. 
— Wy zostańcie — zadecydowała Spencer. — Spotkamy się 
później. Nic wam się tu nie stanie. A. nie zrobi wam niczego 
złego na oczach policjantów. Tylko nie ruszajcie się nigdzie 
same. 
Mona wzięła Spencer pod rękę i razem ruszyły do wyjścia, 
przedzierając się przez tłum. Emily uśmiechnęła się do Hanny, 
żeby dodać jej otuchy, choć sama trzęsła się ze strachu. 
— Nie zostawiaj mnie — błagała ją przerażona Hanna. 
— Nie odstąpię cię na krok — obiecała Emily. Ścisnęła dłoń 
Hanny, rozglądając się nerwowo. Spencer 
wpadła na Melissę w łazience. To znaczyło, że morderca Ali czai 
się za ich plecami. 

33 
CHWILA JASNOŚCI 
Hanna już sobie wyobrażała, jak Justin Timberlake — 
prawdziwy, a nie woskowa figura w gabinecie Madame Tussaud 
albo jakiś tani sobowtór z Las Vegas — swoimi prawdziwymi 
ustami uśmiecha się do niej, a jego prawdziwe oczy przyglądają 
się jej, tańczącej obok. A na końcu prawdziwe dłonie Justina 
oklaskują ją za odwagę i siłę, która pozwoliła jej dojść do siebie 
po tym okropnym wypadku. 
Niestety Justin jeszcze się nie zjawił. Hanna i Emily wyglądały 
przez otwarte wejście do namiotu, wypatrując konwoju limuzyn. 
— Będzie super — szepnęła Emily. 
— Jasne — przytaknęła Hanna. 
Choć tak naprawdę zastanawiała się, czy będzie się aż tak 
świetnie bawić. Czuła, że coś jest nie tak, że jakieś wspomnienia 
próbują przebić się do jej świadomości jak ćma, która usiłuje 
wydostać się z kokonu. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Nagle z tłumu wyłoniła się Aria. Miała potargane włosy i siniaka 
na policzku. Przyszła w szkolnym stroju i wyglądała przedziwnie 
pośród eleganckich gości Hanny. 
— Cześć — powiedziała zdyszana. — Musimy pogadać. 
— My też musimy z tobą pogadać — Emily z trudem ukrywała 
wściekłość. — Powiedziałaś Wildenowi o A.! 
— No... tak — Arii zadrżała powieka. — Stwierdziłam, że tak 
trzeba. 
— Nie trzeba - warknęła Hanna. — A. już wie. I chce nas dopaść. 
Co ci strzeliło do głowy? 
— Wiem, że A. wie — wyjaśniła Aria. - Muszę wam o czymś 
opowiedzieć. Gdzie Spencer? 
— Pojechała na policję - powiedziała Emily. Światła 
dyskotekowe znowu zaczęły migotać, rzucając na jej twarz 
błękitne i fioletowe błyski. - Dzwoniłyśmy do ciebie, ale nie 
odbierałaś. 
Aria była tak zmęczona i przerażona, że usiadła na kanapie. 
Nalała sobie wody mineralnej z karafki. 
— Pojechała na posterunek, żeby powiedzieć o... A.? Policja chce 
nas wszystkie przesłuchać. 
— Pojechała, bo wie, kto zabił Ali — obwieściła Hanna. Oczy 
Arii błysnęły. Zachowywała się tak, jakby nie dotarło do niej to, 
co powiedziała Hanna. 
— Przytrafiło mi się coś przedziwnego. — Wypiła duszkiem 
wodę. - Właśnie odbyłam długą rozmowę z Jenną Cavanaugh. 
Ona wie, co się naprawdę stało tamtej nocy. 
— Dlaczego rozmawiałaś z Jenną? - Hanna podniosła głos, ale 
nagle zrozumiała całą wypowiedź Arii. Nauczyciel fizyki 
tłumaczył im kiedyś, że fale radiowe mogą całymi latami 
przemierzać przestrzeń kosmiczną. — Co  p owied zi ała ś?  
 

Aria przycisnęła dłonie do czoła. 
— Chodzę z nią na zajęcia plastyczne. Dziś pojechałam na 
uczelnię i... spotkałam Jennę. Przestraszyłam się, że ona to A.... i 
że zrobi mi krzywdę. Dostałam ataku paniki... ale gdy się 
ocknęłam, Jenna czuwała przy mnie. Pomogła mi. Czułam się 
okropnie i chciałam jej opowiedzieć, co się stało tamtej nocy. 
Zanim otworzyłam usta, ona przyznała się, że dokładnie 
wszystko pamięta. — Aria spojrzała na Hannę i Emily. — Jenna i 
Ali to wszystko ukartowały. 
Nastała cisza. Hanna czuła, jak pulsują jej skronie. 
— Niemożliwe — powiedziała wreszcie Emily. — Wy-
k l u c z o n e .  
— Wykluczone — głos Hanny brzmiał jak echo. Co Aria 
powiedziała? 
Aria założyła włosy za uszy. 
— Jenna przyznała się, że razem z Ali zaplanowały, jak pozbyć 
się Toby'ego. Chciała, żeby zniknął z jej życia, bo... no wiecie... 
dotykał jej. Ali obiecała jej pomóc. Tylko że nie wszystko poszło 
zgodnie z planem. Jenna dochowała tajemnicy. Powiedziała mi 
też, że osiągnęła to, na czym jej najbardziej zależało. Ale... 
przyznała, że tamtej nocy na podwórku przy jej domu ukrył się 
ktoś jeszcze. Oprócz Ali i nas. I widział, co się stało. 
—  N i e —  Emily gapiła się, oniemiała. 
— Kto? — Hanna czuła, jak uginają się pod nią nogi. 
— Nie powiedziała mi. 
Zapadła cisza. W tle słychać było pulsujący bas z piosenki Ciary. 
Hanna popatrzyła na wszystkich gości beztrosko podskakujących 
na parkiecie. Mike Montgomery kleił się do jakiejś dziewczyny 
ze szkoły kwakrów. Rodzice i nauczyciele zebrali się wokół baru, 
byli coraz bardziej pijani.