Aktualizacja: 14.09.2013r
Stefan MICHNIK (SZECHTER)
Odkłamujemy historię Narodu Polskiego
Stefan Michnik (Szechter)
(ur. 28 września 1929 w Drohobyczu)
- kapitan Ludowego Wojska Polskiego,
oskarżany o zbrodnie stalinowskie,
sędzia i adwokat, informator i rezydent
Informacji Wojskowej, nauczyciel
akademicki.
[...] Pochodził z
silnie skomunizowanej rodziny żydowskiej.
Ojciec Ozjasz Szechter był jednym z aktywnych
działaczy
nielegalnej Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy
, aresztowany i skazany w procesie „łuckim” za
szpiegostwo na rzecz Związku Sowieckiego. Po 1944 r. pracował jako kierownik Wydziału Prasowego Centralnej
Rady Związków Zawodowych i zastępca redaktora naczelnego „Głosu Pracy”. Matka Helena Michnik należała do
aktywistów Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. Była też propagatorką idei organizacji
pionierskiej w Polsce.
Po wojnie została nauczycielką w Korpusie Kadetów KBW i autorką stalinowskich
podręczników do historii.
Stefan Michnik urodził się 28 września 1929 r. w Drohobyczu. Do 1939 r. kształcił się w szkole powszechnej we
Lwowie. W Uzbekistanie ukończył szkołę średnią. Po powrocie do kraju przez rok uczył się w Gimnazjum i Liceum
Energetycznym w Warszawie.
Razem z rodzicami oraz braćmi Jerzym i Adamem mieszkali w Warszawie przy
ekskluzywnej alei Przyjaciół 9/13. Ich sąsiadami byli dygnitarze partyjni i najwyżsi funkcjonariusze
Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
[...] Po kilku miesiącach nauki w Oficerskiej Szkole Prawniczej Stefan Michnik otrzymał propozycję nawiązania
tajnej współpracy z Informacją Wojskową. 13 marca 1950 r. został informatorem Sekcji Informacji przy OSP nr 2 w
Jeleniej Górze, kierowanej przez kpt. Henryka Kosmatego. „Na zaproponowaną mu współpracę zgodził się chętnie”
- odnotowano w sporządzonej po werbunku notatce. Zgodnie z procedurą, prowadzący go oficer, podporucznik
Marian Strączyński, przyjął pisemne zobowiązanie do współpracy:
„Ja, Stefan Michnik […] zobowiązuję się do
współpracy z Organami Informacji Odrodzonego Wojska Polskiego, mając na celu wykrycie szpiegów,
sabotażystów, dywersantów i wszelkiego rodzaju innego wrogiego elementu, działającego na szkodę Wojska
Polskiego i ustroju Polski Ludowej”.
Odtąd wszystkie swoje raporty podpisywał pseudonimem
„Kazimierczak”.
Za pieniądze donosił o przekonaniach i wypowiedziach swoich kolegów. Pierwsze 1000 zł „za
sumienne wykonywanie zadań” otrzymał już 15 kwietnia 1950 r.
W uznaniu zasług awansował wkrótce z tajnego
informatora na rezydenta Informacji Wojskowej w Jeleniej Górze.
W kwietniu 1951 r. z chwilą przeniesienia na
stanowisko asesora Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie został rezydentem Wydziału Informacji Garnizonu
Warszawskiego mającego na swoim kontakcie sześciu informatorów: „Chętkiego”, „Czarucha”, „Romańskiego”,
„Szycha”, „Zbotowskiego” i „Żywca”.
Dzięki raportom „Kazimierczaka” i prowadzonych przez niego
współpracowników Informacja Wojskowa miała wiedzę o środowisku prawniczym stolicy.
[...] Nigdy nie ukończył studiów prawniczych. Po osiemnastomiesięcznym kursie prawniczym w Jeleniej Górze
próbował uzupełnić wiedzę, studiując na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.
Po czterech latach nauki
w 1955 r. zaliczył tylko I stopień studiów prawniczych.
27 marca 1951 r. zameldował się do pełnienia służby w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie. Pierwszy
podpis pod wyrokiem złożył dwa tygodnie później, uczestnicząc w skazaniu na dożywocie żołnierza Narodowego
Stefan MICHNIK – SZECHTER Strona: 1/3
Zjednoczenia Wojskowego Stanisława Bronarskiego, pseudonim „Mirek”.
Jesienią 1951 r. podporucznik Michnik zasiadał w składach sędziowskich orzekających w procesach odpryskowych
grupy gen. Stanisława Tatara, płk. Mariana Utnika i płk. Stanisława Nowickiego – „TUN”.
W wyniku prowokacji
kierowanej przez oficerów sowieckich Informacji Wojskowej w całym kraju aresztowano wówczas ponad 200
oficerów Wojska Polskiego.
Blisko 100 stanęło przed sądami wojskowymi.
W wyreżyserowanych procesach
zapadło 40 kar śmierci. Połowę wykonano.
[...] Po zakończeniu spraw „Talarowskich” Michnik powrócił do sądzenia członków i współpracowników podziemia
antykomunistycznego. Na długiej liście skazanych przez składy sędziowskie WSR w Warszawie pod
przewodnictwem Michnika znaleźli się m.in. współpracownicy oddziału Wacława Grabowskiego („Puszczyk”):
Tadeusz Adamski, Stanisław Nowakowski i Ryszard Żerański, żołnierz AK Stefan Polakowski i skazany na śmierć
Franciszek Blok - członek tzw. V Komendy WiN (prowokacja UB).
Zdaniem Michnika, Blok był „stałym
wrogiem Polski Ludowej”.
5 stycznia 1953 r. podporucznik Michnik orzekł kolejny wyrok śmierci wobec Huberta Cieślaka za dopuszczenie się
przestępstwa z art. 86 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego (próba obalenia przemocą ustroju).
Dwa miesiące później podporucznik
Michnik uznał, że jedyną karą, na którą zasługuje skazana z art. 7 Małego
Kodeksu Karnego Felicja Wolff, jest „eliminacja ze społeczeństwa”.
10 października 1953 r. osobiście uczestniczył przy egzekucji w więzieniu na Mokotowie cichociemnego rtm.
Andrzeja Czaykowskiego o pseudonimie „Garda”.
[...]
W 1969r (po wydarzeniach marcowych). bezskutecznie starał się o pozwolenie na wyjazd do USA, gdzie
od 1956 r. w Nowym Jorku mieszkał jego brat Jerzy.
Komunistyczna przeszłość uniemożliwiła mu jednak
uzyskanie zgody władz amerykańskich.
Był jednym z 2500 osób pochodzenia żydowskiego, które w latach 1969-
1971 wyjechały z Polski do Szwecji
gdzie jako emerytowany bibliotekarz zamieszkał w miasteczku Storvreta,
około 10 kilometrów od Uppsali. W latach 70. współpracował z Radiem Wolna Europa. Pod pseudonimem Karol
Szwedowicz publikował też w paryskiej „Kulturze”.
Dziś Michnik mieszka pod Uppsalą. Lubi muzykę poważną. Dużo czyta. Kilka lat temu w wywiadzie dla szwedzkiej
gazety „Dagens Nyheter” stwierdził: „Wierzyłem, że służę swojemu krajowi. Dziś widzę, że zostałem oszukany” -
[niesłychane oświecenie zbrodniarza, niestety niewiarygodne przyp.
www.ojczyzna.org
].
Oskarżany o zbrodnie stalinowskie - był sędzią między innymi w procesach:
•
majora Zefiryna Machalli (wyrok śmierci, pośmiertnie rehabilitowany, skład sędziowski podjął wspólną
decyzję o niedopuszczeniu obrońcy do procesu, o wykonaniu wyroku nie poinformowano rodziny),
•
pułkownika Maksymiliana Chojeckiego (niewykonany wyrok śmierci),
•
por. Andrzeja Czaykowskiego, w którego egzekucji uczestniczył,
•
majora Jerzego Lewandowskiego (niewykonany wyrok śmierci),
•
pułkownika Stanisława Weckiego wykładowcy Akademii Sztabu Generalnego (13 lat więzienia, zmarł
torturowany, pośmiertnie zrehabilitowany),
•
majora Zenona Tarasiewicza,
•
pułkownika Romualda Sidorskiego redaktora naczelnego Przeglądu Kwatermistrzowskiego (12 lat więzienia,
zmarł wskutek złego stanu zdrowia, pośmiertnie zrehabilitowany),
•
podpułkownika Aleksandra Kowalskiego,
•
majora Karola Sęka, artylerzysty spod Radomia, przedwojennego oficera, potem oficera Narodowego
Zjednoczenia Wojskowego (wyrok śmierci, stracony w 1952).
Był również sędzią w tzw. "sprawach odpryskowych" od procesu generałów (sprawy Tatara).
Wymieniony przez Komisję Mazura jako jeden z sędziów łamiących praworządność. Stefan Michnik określił
wtedy swoją działalność jako spowodowaną "młodzieńczą naiwnością" (sic).
Od sierpnia 2007 Instytut Pamięci Narodowej rozważał wniosek o jego ekstradycję.
W dniu 25 lutego 2010
Wojskowy Sąd Garnizonowy w Warszawie na wniosek pionu śledczego IPN wydał nakaz aresztowania, na
podstawie którego w październiku wydany został Europejski Nakaz Aresztowania.
18 listopada 2010 sąd w Uppsali odmówił wydania Stefana Michnika do Polski tłumacząc, że czyny które mają mu
być zarzucone w Polsce, a umieszczone w europejskim nakazie aresztowania, w świetle prawa obowiązującego w
Szwecji, uległy przedawnieniu.
Stefan Michnik jest przyrodnim bratem Adama Michnika.
Stefan MICHNIK – SZECHTER Strona: 2/3
