VICKI LEWIS THOMPSON

Co dwie mamuśki to nie jedna

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Wyobraź sobie po prostu, Ŝe twoje nasienie pewnego dnia utraciło Ŝywotność! - 
Maureen O’Malley zawołała do syna z kuchni, gdzie przygotowywała właśnie garnek 
irlandzkiego stew.
- Co takiego? - Daniel omal nie wypuścił z rąk ramki z fotografią, którą zdjął przed 
chwilą z półki nad kominkiem, by uwaŜnie się jej przyjrzeć. No tak, pomyślał, ten 
cholerny hałas za oknem. Na Brooklynie zawsze tak jest i pewnie dlatego nie 
zrozumiał matki. Bo przecieŜ nie mogła powiedzieć nic na temat jego nasienia!
- śywotność! Utraciło Ŝywotność, rozumiesz? - powtórzyła pani O’Malley. - Chodzi o 
to, jak szybko te smyki potrafią w nim pływać - wyjaśniła i po chwili pojawiła się w 
drzwiach kuchni. Przy kości, rumiana, ubrana w kwiecisty fartuszek i z chochlą w 
dłoni, mogłaby grywać dobrą mamuśkę z reklam margaryny albo pączków. - Wiesz, 
Ŝ

e pewnego dnia moŜe się to przytrafić, prawda, Daniel? - nie ustępowała.

- Posłuchaj, mamo, nie sądzę...
- AleŜ to się przytrafia, z wiekiem coraz częściej. - Wycelowała w niego warząchwią. 
- Czytałam o tym w „Prevention", więc jeśli nie będziesz się pilnował i ciebie moŜe to 
spotkać, mój ty stary kawalerze.
Daniel zacisnął zęby. Od śmierci ojca matka miała fioła na punkcie jego oŜenku i - w 
perspektywie - wnuków. Czasem, gdy był w lepszym nastroju, rozumiał tę jej tęsknotę 
za tym, aby rodzina, która nagle stała się tak nieliczna, zrobiła się większa. Ślubował 
sobie cierpliwie znosić jej nalegania, ale teŜ nie zamierzał wcale stosować się do 
terminarza, który chciała mu wyznaczyć. Ostatnio jednak spokój przychodził mu z 
coraz większym trudem.
Dyskutowanie o jakości nasienia było, jak widać, nową taktyką. Postanowił odwrócić 
uwagę matki pierwszym przedmiotem, który miał pod ręką. Uniósł ramkę.
- Co to jest?
- Zmieniasz temat.
- Bo naleŜy go zmienić. Czemu trzymasz na kominku ten obrazek?
Matka poczuła się zakłopotana.
- Po prostu przypomina mi Bridget Hogan. Dlatego go kupiłam.
- Bridget? Czy ona nie była twoim najbardziej zaciekłym wrogiem?
- Owszem, była. Ale wcześniej największą przyjaciółką. Nigdy juŜ później takiej nie 
miałam. A ten portrecik to jakby ona sprzed trzydziestu łat.
- Naprawdę? - Daniel uniósł fotografię i przyjrzał się uwiecznionej postaci. Miękkie 
kasztanowe loki opadały na szczupłe ramiona. Czerwone, zmysłowe wargi odsłaniały 
biel zębów, iskierka w zielonych oczach przywodziła na myśl słowa starej piosenki 
„Kiedy śmieją się irlandzkie oczy".
Daniel był poruszony. Matka pod wpływem chwili kupiła ten obrazek tylko dla 
pewnego podobieństwa do dawnej znajomej. Oto jeszcze jeden przykład na to, jak 
bardzo była samotna w swoim wdowieństwie.
Cofnął się i odstawił fotografię na miejsce. Obok stało jedno z jego zdjęć - zrobione, 
gdy ukończył Nowojorską Akademię Policyjną.
- Wiesz, Ŝe nieźle wyglądasz w jej towarzystwie? - Matka zbliŜyła się do kominka.
- Pewnie. PrzecieŜ to urodzona piękność. Przy takiej kaŜdy facet wydaje się 
przystojny.
- Nie o to mi chodziło. Miałam na myśli to, Ŝe bylibyście ładną parą.
- Mamo, czy moglibyśmy nie wracać juŜ dziś do tego tematu? - prychnął 
rozdraŜniony. - Właśnie, Bogu dzięki, skończyłem trzydzieści dwa lata. Pamiętaj, Ŝe 
tata oŜenił się z tobą, mając trzydzieści pięć.
- I sam widzisz, do czego to doprowadziło. Bóg obdarzył nas tylko jednym 

potomkiem.
Daniel objął matkę, usiłując obrócić w Ŝart jej smutek.
- Co w tym złego, nie jesteś zadowolona ze swego jedynaka?
- Jestem, wiesz o tym doskonale, ale ja marzyłam o całym Ŝłobku! Ech, nasienie 
twojego świętej pamięci ojca musiało być chyba niezbyt Ŝywotne...
Daniel skrzywił się z niezadowoleniem. Najwyraźniej Ŝywotność nasienia i szybkość 
poruszania się w nim plemników była dla Maureen O’Malley aktualnie 
najciekawszym zagadnieniem. To minie, pocieszał się, W zeszłym tygodniu 
zajmowała się rakotwórczymi właściwościami aluminiowych garnków.
- Śmiej się, śmiej. A to jest stwierdzony fakt. Pamiętaj tylko, Ŝe marnujesz czas.. I Ŝe 
bezdzietny kawaler jest jak but bez sznurowadeł.
- Właśnie. Łatwo go zgubić i nie uciska za bardzo.
Matka odsunęła się i spojrzała groźnie na syna.
- Danielu Patricku O’Malley! Wychowałam cię nie po to, Ŝebyś zabawiał się 
uczuciami niewinnych dziewcząt. Czas juŜ, Ŝebyś znalazł sobie jakąś urodziwą pannę, 
i zaprowadził ją do ołtarza. Zresztą na pewno juŜ ktoś wpadł ci w oko, prawda?
Daniel coraz bardziej nabierał szacunku dla cierpliwości ojca, który przeŜył z matką 
wszystkie te lata.
- No cóŜ, mamo, prawdę powiedziawszy, jest ktoś taki - przyznał potulnie i podąŜył 
za Maureen do kuchni.
- Wiedziałam, Ŝe to przede mną ukrywasz! Kim ona jest? Poznałeś ją na balu 
policjantów? Nie, poczekaj... ZałoŜę się, Ŝe to było na sylwestra!
- Pudło! - Daniel uśmiechnął się pobłaŜliwie. - Chodzi o tę dziewczynę z fotografii. 
Szukam właśnie takiej jak ona.

- I co o tym sądzisz, St. Paddy? Powinnam zadzwonić do Maureen O’Malley czy nie?
Rose Kingsford podniosła pysk pluszowego pieska i zajrzała mu w oczy. St. Paddy 
był przedstawicielem szlachetnej rasy wilczarzy irlandzkich - psem, którego 
(oczywiście Ŝywego) miała nadzieję kiedyś mieć na własność. St. Paddy, maskotka 
nieco mniejsza od oryginału, spoglądał na nią teraz pełnymi wyrazu brązowymi 
oczami.
- Nie moŜna przecieŜ być takim nieufnym i nieuŜytym, prawda, piesku? Okay, 
zadzwonię do niej. Myślę, Ŝe nic złego się nie stanie.
Z psiakiem pod pachą ruszyła na poszukiwanie słuchawki bezprzewodowego 
telefonu. Tęskniła za prawdziwym psem, ale zdawała sobie sprawę, Ŝe trzymanie 
zwierzęcia tej wielkości, co wilczarz na którymś tam piętrze nowojorskiego mie-
szkania byłoby zbrodniczym egoizmem.
Rose nie zamierzała jednak spędzić tu całego Ŝycia. Mieszkanie w bloku to nie 
miejsce ani dla wielkiego psa, ani dla dorastającego dziecka. Ona zaś pragnęła mieć i 
jedno, i drugie. No, czasem marzyła jeszcze o męŜu, lecz w końcu porzuciła tę myśl. 
Większość męŜczyzn zwracała uwagę wyłącznie na jej wygląd. Jak się zatem 
zachowają, kiedy pojawi się pierwszy siwy włos i zmarszczki?
Poza tym coraz częściej zdarzało się jej wątpić, Ŝe znajdzie kogoś, kto sprosta jej, 
wcale przecieŜ niewysokim, wymaganiom. Jak do tej pory na swoich randkach 
spotykała albo cudownych facetów, którzy przy bliŜszym poznaniu okazywali się 
niedojrzali, albo z powaŜnymi typami kompletnie pozbawionymi poczucia humoru i 
odpowiedzialnymi aŜ do bólu zębów. Kombinacja dojrzałości i radości Ŝycia zdawała 
się nieosiągalnym ideałem.
A zatem po rozpadzie małŜeństwa rodziców (co było dodatkowym argumentem 
przeciw szukaniu partnera na całe Ŝycie) Rose postanowiła, Ŝe zadowoli się wyłącznie 
dzieckiem. Tęskniła zawsze za rolą matki, pragnęła syna lub córki i trochę martwiło 

ją, Ŝe sprawa się tak odwleka.
Jeśli okazałoby się to konieczne, była nawet gotowa na sztuczne zapłodnienie, choć w 
takim wypadku wolałaby znać wcześniej dawcę nasienia, obejrzeć go na własne oczy, 
moŜe nawet poznać. Powinien to być bowiem, myślała, ktoś nieprzypadkowy. 
Inteligentny, w miarę przystojny, nie obarczony wadami genetycznymi...
Na razie taki kandydat nie pojawił się na horyzoncie, lecz Rose nie traciła nadziei. W 
swoim czasie rozpozna właściwego męŜczyznę. Ma w końcu na razie tylko 
trzydzieści lat. Jeszcze nie jest za późno, choć bezpieczniej by się czuła, mając te trzy, 
cztery lata mniej.
Znalazła słuchawkę na desce kreślarskiej pod stosem wycinków z niedzielnymi 
komiksami pochodzącymi z rozmaitych gazet na terenie całego kraju.
- Pilnuj mojego dobytku - pouczyła pupilka, umieściła go na taborecie, po czym 
wróciła z telefonem do salonu.
Zmierzchało, więc zapaliła światło, wysunęła antenkę i wybrała numer. Wyciągnęła 
się na sofie, długie nogi wsparła o poduszki. Przytrzymując słuchawkę między 
barkiem a policzkiem, zebrała długie rude włosy w koński ogon, zatrzasnęła spinkę.
- Halo? - odezwał się po chwili melodyjny kobiecy głos, Rose wyprostowała się. Nie 
ma automatycznej sekretarki?
Rzecz niespotykana w dzisiejszych czasach. A co ciekawsze, głos Maureen O'Malley 
(jeśli to ona odebrała) przypominał głos matki Rose. Ten sam charakterystyczny 
zaśpiew... MoŜe i ona urodziła się w Irlandii?
- Czy mogłabym rozmawiać z panią Maureen O’Malley?
- Jestem przy telefonie.
Rose rozpromieniła się, słysząc wyraźny irlandzki akcent. Jeszcze bardziej irlandzki 
niŜ mowa jej matki. Ojciec, Anglik, całe Ŝycie walczył z tymi językowymi 
naleciałościami.
- Tu Rose Kingsford. - Przycisnęła słuchawkę do ucha. - Czy to pani poszukiwała 
mnie przez agencję modelek?
- Ach, tak, oczywiście! To ty, Rose? Co za cudowne imię! Irlandzkie, bez wątpienia. 
Masz moŜe jakichś przodków na Zielonej Wyspie? Na pewno masz, skarbie.
- Tylko ze strony matki. - Rose rozluźniła się, słysząc ten poufały ton. - Ojciec był 
Anglikiem. - A matka mówi o nim „ten cholerny angol, którego poślubiłam", dodała 
w myślach.
- Wiedziałam, Ŝe musisz być Irlandką! Zobaczyłam twarz i od razu wiedziałam, Ŝe ta 
ś

licznotka to jedna z naszych! I widzisz? Miałam rację.

Rose sięgnęła po długopis i kartkę, leŜące zawsze pod ręką na stoliku do kawy. 
Rozmowa mogła ją zainspirować do narysowania jakiejś karykatury, a przecieŜ o 
rysowaniu karykatur i prowadzeniu kącika satyrycznego w jakiejś gazecie marzyła, 
odkąd znudziło jej się bycie modelką.
- Czy mogę w czymś pani pomóc, pani O’Malley?
- Ach, Rose! Właśnie o to mi chodzi. Sprawiłabyś mi wielką przyjemność, gdybym 
mogła ci się po prostu lepiej przyjrzeć. MoŜe wpadniesz do mnie na herbatę? Wiem, 
Ŝ

e jesteś bardzo zajęta, ale to nie zabierze wiele czasu.

Rose przestała gryzmolić, odłoŜyła długopis, w jej głowie rozdzwoniły się alarmowe 
dzwonki. Chroniła swoją prywatność, wiedząc, Ŝe jako modelka naraŜona jest na 
rozliczne niebezpieczeństwa. Szaleńców w końcu nie brakowało i niejedna z jej 
koleŜanek po fachu miała wątpliwą przyjemność być przez nich napastowana. 
Odchrząknęła nerwowo.
- Jestem bardzo zajęta, pani O’Malley, Ŝałuję, ale nie mogę..,
- Ale widzisz, dziecino, jesteś łudząco podobna do mojej drogiej przyjaciółki. Bridget 
rzuciła się z Klifów Moher i utonęła, a ja tak bardzo za nią tęsknię. Tego lata upłynie 

trzydzieści siedem lat od tamtej chwili...
Rose przeszedł po plecach dreszcz grozy. Jej własna matka miała na imię właśnie 
Bridget. Do tego opowiadała kiedyś o dawno utraconej przyjaciółce, która rzuciła się 
pod pociąg. TeŜ jakieś trzydzieści siedem lat temu. Owa przyjaciółka miała na imię... 
Maureen. To nie moŜe być zwykły zbieg okoliczności.
- Dobrze, pani O’Malley, muszę najpierw sprawdzić mój plan zajęć. Mogłabym 
oddzwonić do pani, najpóźniej do jutra.
- Och, świetnie, Rose. Będę czekała na telefon.
- Wobec tego do usłyszenia.
Rose rozłączyła się i szybko wystukała numer do matki. Trafiła oczywiście na 
automatyczną sekretarkę. A głos Bridget Kingsford był tak bardzo podobny do głosu 
Maureen O’Malley!
- To ja - rzuciła w słuchawkę, gdy aparat po drugiej stronie zaczął nagrywać - Nastaw 
czajnik, mamuś. Jadę do ciebie.
Bridget Hogan Kingsford zajmowała mieszkanie na trzecim piętrze, z widokiem na 
Central Park. Słony miesięczny czynsz pokrywała z alimentów wypłacanych jej przez 
niejakiego Cecila Kingsforda, który po dwudziestu pięciu latach małŜeństwa porzucił 
ją dla młodszej, lepiej wykształconej i niemającej zmarszczek. Ich rozwód był dla 
Rose bolesnym przeŜyciem. Zrozumiała wtedy, jak kończą się związki, w których 
męŜczyzna jest zainteresowany głównie urodą swej partnerki.
 Mieszkanie otworzyła własnym kluczem, po czym stanęła w progu i wykrzyknęła 
słowa powitania. Stłumiona, niewyraźna odpowiedź wskazywała, Ŝe matki naleŜy 
szukać w sypialni. Rzeczywiście, ubrana w jasnoniebieski strój do joggingu, Bridget 
leŜała tam na podłodze z nogami opartymi pionowo o róŜową ścianę. Na twarzy miała 
ś

ciągającą maseczkę z zielonych limonek.

- Niech mnie drzwi ścisną, jeśli to nie dla Freddy'ego Kruegera tak się męczysz! - 
Rose klapnęła obok matki na podłodze.
- Nie rozśmieszaj mnie. - Bridget ledwie otwierała usta, Ŝeby nie zniszczyć 
pieczołowicie ułoŜonej odŜywczej warstwy.
- Mam takie nowiny, Ŝe ta skorupa i tak popęka ci na twarzy. Ile jeszcze musisz to 
trzymać?
Bridget spojrzała na leŜący obok minutnik.
- Osiem minut.
- Jadłaś coś?
- Nic.
- Ja teŜ nie. - Rose podniosła się. - Podgrzeję coś w mikrofalówce i nastawię herbatę.
Dziesięć minut później Bridget dostojnie wkroczyła do kuchni. Zmyła z twarzy 
maseczkę, rozczesała kasztanowe włosy. Miała pięćdziesiąt sześć lat, lecz wyglądała 
na znacznie mniej. Cecil Kingsford musiał być idiotą, Ŝe ją rzucił.
- Co to za wieści? - spytała.
Rose rozstawiła zastawę do herbaty, wyłoŜyła jakiś dietetyczny smakołyk na talerz, po 
czym przeniosła wszystko na przykryty lnianym obrusem stolik.
- Lepiej najpierw usiądź - poradziła. Bridget z impetem odstawiła filiŜankę na blat.
- Dobry BoŜe, dziewczyno, jesteś w ciąŜy!
- Nie, nie, chodzi o coś zupełnie innego.
 Matka podparła się pod boki, nie wiadomo - szczęśliwa czy rozczarowana tą 
odpowiedzią.
- Więc pewnie znalazłaś kandydata do realizacji tych swoich niecnych planów - 
westchnęła. - Posłuchaj, Rose, musiałam chyba cięŜko zgrzeszyć, skoro w ogóle 
postało ci w głowie urodzić dziecko, nie wychodząc za mąŜ. Twoja babka Hogan 
przewróciłaby się w grobie.

- Mamo, to nie ma nic wspólnego z zachodzeniem w ciąŜę. I wcale jeszcze nie wiem, 
czy w ogóle mam taki zamiar - wymigała się od rozmowy na ten temat, Ŝałując po raz 
kolejny, Ŝe zwierzyła się kiedyś matce ze swoich planów.
- Podaj, proszę, tę herbatę, to opowiem ci, co się stało.
Bridget przyniosła na tacce czajniczek, dzbanuszek do mleka i cukiernicę. Gdyby nie 
to, Ŝe matka zawsze podawała herbatę w sposób tak ceremonialny, Rose pomyślałaby, 
Ŝ

e ten rytuał ma przypomnieć córce o dobrych manierach. Choć bowiem Bridget 

Kingsford zachowywała się jak kobieta nowoczesna, to w głębi serca pozostała 
tradycyjną irlandzką gospodynią. UwaŜała, Ŝe panna do ślubu powinna zachować 
dziewictwo i w głowie się jej nie mieściło, Ŝe moŜna urodzić dziecko bez 
wcześniejszego małŜeństwa.
- No cóŜ, czy twoim zdaniem jestem juŜ wystarczająco spokojna? - Bridget usadowiła 
się na krześle, rozpostarła serwetkę na kolanach, nalała herbaty, - A moŜe powinnam 
się jeszcze połoŜyć?
Rose roześmiała się. Dzięki Bogu, jej matka miała poczucie humoru. Gdyby nie to, 
rozwód wpędziłby ją pewnie w głęboką depresję.
- Rozmawiałam dziś przez telefon z pewną kobietą - zaczęła. - Przedstawiła się jako 
Maureen O’Malley. Skontaktowała się z agencją, bo zainteresował ją mój wizerunek, 
ten w ramce.
- Nic dziwnego. Świetnie wypadłaś na tym zdjęciu.
 - Ona teŜ tak uwaŜa. Twierdzi, Ŝe przypominam jej przyjaciółkę z młodości, która 
rzuciła się w przepaść z Klifów Moher..
- Wielkie Nieba!
- ...i która miała na imię Bridget.
Na policzki matki wypłynął rumieniec, jej rozwarte szeroko oczy wpatrywały się ze 
zdumieniem w Rose.
- Powtórz, proszę. Jak miała na imię ta kobieta?
- Maureen.
Starsza pani zerwała się od stołu, cisnęła serwetkę na blat.
- A więc to ona - krzyknęła ze złością. - Zawsze wiedziałam, Ŝe powinno się zamknąć 
jej gębę Kamieniem z Blamey! Jak ona śmie twierdzić, Ŝe rzuciłam się z Klifów 
Moher! Po niej naprawdę nie moŜna spodziewać się niczego dobrego!
Rose powstrzymała się przed dodaniem, Ŝe owa kobieta, która według matki rzuciła 
się pod pociąg, wciąŜ Ŝyje i mieszka na Brooklynie.
- Czy ona wie, kim jesteś? - Bridget odwróciła się do córki.
- Nie jestem pewna. Chyba nie. Chce się jednak ze mną spotkać.
Bridget złapała się za głowę.
- BoŜe jedyny! Pozwól mi pomyśleć, pozwól pomyśleć... Ona musi mieć jakiegoś asa 
w rękawie. Zobaczysz, jeszcze wspomnisz moje słowa. Ta baba jest kuta na cztery 
nogi. Gdyby nie wiedziała, Ŝe jesteś moją córką, to po co chciałaby się z tobą 
zobaczyć?
- Naprawdę nie mam pojęcia. Ale co właściwie zaszło między wami, mamo?
- Co zaszło? Przez nią straciłam największą Ŝyciową szansę. Nie zdobyłam korony 
RóŜy z Tralee. Och, oby jej dzieci do ostatniego pokolenia miały pryszcze!
 Rose powstrzymała się od śmiechu. Ilekroć matka była czymś przejęta, zaczynała 
mówić barwnie i dosadnie.
- Nigdy nie opowiadałaś mi ze szczegółami, jak pozbawiła cię tego trofeum. O co 
chodziło?
- O co? To ona wpadła na ten wspaniały pomysł, Ŝeby opalić sobie ciało. W ostatniej 
chwili uznała, Ŝe nasza skóra jest zbyt blada i Ŝe przyda nam się trochę słońca. 
PoŜyczyła kwarcówkę, ja kupiłam olejek do opalania, jednak tuŜ przed konkursem 

moja świętej pamięci matka odwiodła mnie od tego idiotycznego pomysłu. 
Zrezygnowałam, ona nie. Posmarowałam ją nawet tym olejkiem i tak spaliła sobie 
twarz, Ŝe w ogóle nie przystąpiła do konkursu.
- Poczekaj, mamo. Nie rozumiem. Więc czemu ty go nie wygrałaś?
- Powiem ci, dlaczego, córuś, - Bridget spojrzała na nią niczym wcielenie 
niewinności. - W tej rywalizacji na równi z urodą liczyła się osobowość. A Maureen 
rozpuściła plotkę, Ŝe ja rozmyślnie dokonałam sabotaŜu, obawiając się konkurencji z 
jej strony. śe to przeze mnie się poparzyła, rozumiesz? Zupełnie jakby to babsko z 
twarzą owcy miało jakiekolwiek szanse! No ale ci idioci, którzy byli w jury, dali jej 
wiarę i nie przyznali mi pierwszego miejsca.
- A czemu w takim razie obydwie twierdziłyście, Ŝe ta druga popełniła samobójstwo?
- Widzisz - matka westchnęła, jakby mimo upływu lat wciąŜ Ŝywe były w niej te 
wspomnienia. - Ostatnim razem, kiedy się widziałyśmy, wrzasnęła do mnie: „Bridget! 
Dla mnie równie dobrze mogłabyś być martwa!'. Odkrzyknęłam jej, Ŝe los Maureen 
Keegan obchodzi mnie tyle samo. Dostała wtedy tu, w Nowym Jorku, posadę niańki. 
Jakiś rok później ja zaczęłam pracować jako modelka. Nie podobało mi się, Ŝe mie-
szkamy w tym samym mieście, więc wymyśliłam historię o tym, Ŝe rzuciła się pod 
pociąg.
 
- A ona z kolei zrobiła z ciebie samobójczynię skaczącą z Klifów Moher?
- To idiotyzm! Wie przecieŜ, Ŝe panicznie boję się wysokości. - Bridget znów zaczęła 
pospiesznym krokiem przemierzać pokój. - Ona musi podejrzewać, kim ty jesteś. Nie 
moŜemy dać się nabrać.
- Nie sądzę, mamo, ale to bez znaczenia. I tak nie mam zamiaru się z nią spotkać.
- Nie masz zamiaru? - zmartwiła się Bridget. Ciekawe, przecieŜ los dawnej 
przyjaciółki był jej podobno obojętny.
- AleŜ musisz! Chcę się dowiedzieć, jak się jej wiedzie.
- Naprawdę chcesz, Ŝebym spotkała się z kobietą, której nienawidzisz?
- Tak, chcę. - Bridget wyjrzała przez okno, zastanawiała się chwilę nad czymś, 
wreszcie odezwała się z oŜywieniem:
- Tak, ta mała herbaciarnia na Czterdziestej Szóstej będzie w sam raz. Siądziesz po 
jednej stronie, ja po drugiej. Nie wypatrzy mnie poprzez gąszcz difenbachii.
- Chcesz powiedzieć, Ŝe zamierzasz ukryć się w kwiatach i nas szpiegować? Powiedz, 
Ŝ

e to nieprawda.

Bridget skrzyŜowała ramiona i spojrzała na córkę wzrokiem osiemnastolatki.
- O ile znam Maureen Keegan, a znam nieźle tę latawicę, to ona coś knuje. 
Zamierzam dowiedzieć się dokładnie, o co jej chodzi.

No, to zaczynamy, pomyślała Rose, wchodząc dwa dni później do herbaciarni. Było 
tak, jakby zamieniły się rolami. Córka czuła się odpowiedzialna za to, co będzie, jeśli 
matka zacznie zachowywać się w sposób kontrowersyjny i gorszący.
Trzeba przyznać, Ŝe Ŝadna scena z filmu „Mission: Impossible" nie wymagała takich 
przygotowań, jak te, które zostały podjęte przed spotkaniem z Maureen O’Malley. 
Wszystko zostało zaplanowane w najdrobniejszych szczegółach, łącznie z kapeluszem 
i ciemnymi okularami dla matki, na wypadek gdyby jakimś trafem wpadła jednak na 
Maureen.
Rose weszła do ciepłego wnętrza lokalu, rozpięła trencz na widok zbliŜającej się 
hostessy i odezwała się z uśmiechem:
- Mam rezerwację na dwie osoby, na nazwisko Kingsford.
- Tędy, proszę. - Dziewczyna wprowadziła ją do sali ze smakiem udekorowanej 
antykami z przełomu wieków.

Bridget juŜ była na miejscu. Siedziała tyłem do drzwi, a w wełnianym kapeluszu o 
szerokim rondzie, nasuniętym głęboko na oczy osłonięte ciemnymi szkłami, 
wyglądała jak Mata Hari.
Niestety, hostessa doprowadziła Rose do sąsiedniego stolika, po tej samej stronie 
bujnej roślinności i tuŜ obok matki. Wszystkie miejsca po drugiej stronie były 
bowiem zajęte.
- Hm, obawiam się, Ŝe to będzie dla pani ogromny kłopot, ale mam niezwykłą prośbę 
odnośnie tego stolika.
Hostessa odwróciła się z nieszczerym uśmiechem.
- Tak? CóŜ mogę dla pani zrobić?
- Osoba, z którą mam się spotkać, jest ogromnie sentymentalna. Ma... pewne 
wspomnienia związane z tamtym stolikiem, rozumie pani? - Rose wskazała na drugą 
stronę sali. Bridget popijająca herbatę miałaby doskonały punkt obserwacyjny, gdyby 
tam udało się usiąść.
- Ale tamten stolik jest zajęty.
- Widzę, moŜe jednak te panie dałyby się namówić na zmianę miejsca. - Rose posłała 
dziewczynie słodkie spojrzenie (tak mniej więcej patrzył pluszowy St. Paddy) i 
wetknęła w dłoń złoŜoną dwudziestkę.
Hostessa spojrzała na nominał.
- MoŜe dałoby się to załatwić - mruknęła. - Proszę dać mi chwilkę czasu.
 Rose spojrzała na zegarek. Rzeczywiście pozostała jedynie chwilka. Oby Maureen 
nie okazała się jedną z tych, które na umówione spotkania przychodzą z 
wyprzedzeniem.
Kobiety zmuszone się przesiadać nie wyglądały na zachwycone, lecz w końcu Rose 
usadowiła się tam, gdzie chciała. Usiadła twarzą do wejścia. Maureen powinna 
dostrzec ją bez kłopotu.
- Dobra robota, córuś - dobiegł ją poprzez liście konspiracyjny szept.
- Mamo, nie gadaj juŜ, proszę. - Rose przysłoniła dłonią usta. - Ta dziewczyna i tak 
pewnie myśli, Ŝe brakuje mi piątej klepki. Nie chcę, Ŝeby widziała, Ŝe rozmawiam z 
liśćmi.
- Okay. Ale wiesz co?
- Mhm.
- Herbata nie jest juŜ tutaj taka dobra, jak kiedyś.
- Cicho, mamo...
Rose miała jeszcze coś powiedzieć, jednak w tym momencie wkroczyła do lokalu 
postawna kobieta ubrana w zielony wełniany płaszcz, rozejrzała się pospiesznie i od 
razu zatrzymała wzrok na niej. Na rudych włosach starszej pani tkwił zielony 
kapelusik z piórkiem. Nietrudno było się domyślić, Ŝe oto na scenę wkroczyła 
Maureen Fiona Keegan O’Malley.
- O słodki Jezu, o Panienko Święta, o Józefie... - Rose usłyszała jeszcze zza zielonego 
przepierzenia głos matki.
Tymczasem Maureen (która na szczęście nie zwróciła uwagi na to poboŜne 
westchnienie) odsunęła kelnerkę i pomaszerowała wprost do stolika Rose.
- Jesteś, dziecko drogie! Wyglądasz jeszcze śliczniej niŜ na zdjęciu! Mogłabyś zająć 
drugie krzesło, to na wprost okna? Będę mogła przyjrzeć ci się w pełnej krasie.
- UwaŜaj, to podstęp! - syknęła Bridget przez gąszcz difenbachii.
- Słucham? To ty coś mówiłaś, Rose? - Maureen spojrzała ze zdziwieniem.
- Och, nic. Tylko cichutko kichnęłam.
- Mój BoŜe, chyba coś nie tak z moim słuchem. Daniel mówi mi, Ŝebym to wreszcie 
skontrolowała, lecz ja wszystko odkładam na później.
Zdjęła płaszcz, przewiesiła go przez oparcie krzesła i usiadła na wprost dziewczyny z 

błogim uśmiechem na twarzy.
- Daniel to pani mąŜ? - spytała Rose, pomna, Ŝe matkę interesuje pewnie kaŜdy 
szczegół. Dziwiło ją, Ŝe Maureen moŜe budzić takie złe emocje. Ją samą oczarowała 
ta przemiła pani. Na pewno nie miała twarzy owcy, a jej błękitne oczy były tak piękne 
i tak szczere, Ŝe Rose zaczęła odczuwać wyrzuty sumienia z powodu całej tej 
oszukańczej gry.
- Nie, dziecko, mój mąŜ miał na imię Patrick, Panie świeć nad jego duszą. Zmarł na 
słuŜbie, dwa lata temu, w czerwcu.
- Tak mi przykro... - Rose czuła się coraz gorzej.
- Z pewnością nie był to wesoły dzień, ale w końcu mam jeszcze Daniela, który jest 
mi wielką podporą. Daniel to mój syn.
- Rozumiem...
- I niech mnie diabli, jeśli to nie on stanął właśnie w drzwiach. Danielu! - Maureen 
pomachała ręką z entuzjazmem.
No tak, wszystkie pozytywne uczucia wobec Maureen wyparowały. Zamiast 
współczucia i sympatii Rose poczuła niepokój i niesmak.
- Pozwól do nas, Danielu, mój chłopcze. Chcę, Ŝebyś kogoś poznał - zaszczebiotała 
pani O’Malley, a przeraŜona Rose zamknęła oczy.
- A nie mówiłam? - przez gąszcz difenbachii dobiegł ją szept matki.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Mamo, to juŜ naprawdę przesada! - odezwał się niskim głosem świeŜo przybyły. - 
Tym razem posunęłaś się za daleko.
Głos był na tyle interesujący, Ŝe Rose otworzyła oczy i przyjrzała się twarzy 
męŜczyzny. Spodziewała się zobaczyć jakąś ofiarę losu, która musi liczyć na matkę w 
organizowaniu randek, pomyliła się jednak. I to bardzo.
Daniel O’Malley okazał się wspaniałym okazem bez mała dwumetrowego 
irlandzkiego samca. Rozpięta skórzana kurtka, ręce wsparte na biodrach, niepokojąco 
szeroka klatka piersiowa i oczywiście wąska talia. Czarna czupryna potargana przez 
wiatr, ciemnobrązowe gniewne oczy, zacięta mina. Słowem - przystojniak jakich 
mało.
- Danielu - odezwała się Maureen karcącym tonem. Najwyraźniej zbiła ją nieco z 
tropu reakcja syna. - Gdzie się podziały twoje maniery? Przywitaj się z Rose 
Kingsford. Tak jak przypuszczałam, Rose jest Irlandką. Jej matka pochodzi stamtąd, 
co my.
Rose zignorowała gniewne pokasływanie zza difenbachii i wyciągnęła rękę do tego 
celtyckiego bóstwa.
- Miło mi pana poznać - odezwała się z uśmiechem. Nigdy nie wypowiadała tej utartej 
formuły z większą szczerością.
Daniel spojrzał na nią przelotnie i jego gniew natychmiast przerodził się w 
zmieszanie.
- Proszę wybaczyć. Jeszcze... jeszcze nigdy w Ŝyciu nie czułem się tak niezręcznie. - 
Uścisnął jej dłoń.
 - Proszę się... nie przejmować. - Rose spojrzała mu w oczy, odwzajemniając mocny 
uścisk. Trwało to krótko, lecz miała wraŜenie, jakby niespodziewanie porwał ją w 
ramiona. Jej serce łomotało, z trudem łapała oddech.
Ten wewnętrzny niepokój miał swoje uzasadnienie. Oto spotkała męŜczyznę, którego 
mogłaby poprosić, by został ojcem jej dziecka.
Nadeszła kelnerka, spojrzała na Daniela z podziwem i spytała, czy ma zamiar 
przysiąść się do obu pań.
- Tak - odpowiedziała za niego Maureen.
- Nie, to nie będzie konieczne - sprzeciwił się Daniel.
- Daniel, wielkie nieba! - Maureen zaprotestowała. - MoŜesz chyba usiąść i wypić z 
nami filiŜankę herbaty?
- Obawiam się, Ŝe nie - zaprzeczył spokojnie, lecz na tyle stanowczo, iŜ kelnerka 
zajęła się innymi gośćmi. Odwrócił się ku Rose. - To miło, Ŝe mogłem panią poznać - 
powiedział, po czym szybkim krokiem opuścił herbaciarnię.
- Daniel! - zawołała Maureen za synem, lecz ten nawet się nie zatrzymał. - No cóŜ - 
starsza pani spojrzała na Rose - chyba wiem, o co chodzi. To ta blizna sprawia, Ŝe jest 
chorobliwie nieśmiały w obecności dam.
- Blizna? - Rose wyraźnie pamiętała wygląd Daniela. - Nie zauwaŜyłam Ŝadnej blizny.
- Widzisz, dziecko, to jest... bardzo delikatna kwestia.
- Tak?
- On ją ma... krótko mówiąc, no, na tyłku. To rana od kuli.
- Jak to od kuli?
- Tak to. Daniel jest dowódcą oddziału policji konnej. Wielu tym zuchom, z którymi 
pracuje, prędzej czy później trafia się postrzał. Mój Patrick miał na przykład trzy takie 
rany. Na szczęście odniósł je, zanim się pobraliśmy. Trzeba dziękować świętym, Ŝe 
zaraz po ślubie został detektywem, a ta robota nie jest juŜ tak niebezpieczna.
- PrzecieŜ mówiła pani, Ŝe zginął na słuŜbie.

- Bo tak było. Został zabity przy biurku, kiedy pisał jakiś raport. Upadł twarzą w 
pudełko pączków. DroŜdŜowych, z lukrem.
Rose nie bardzo wiedziała, co ma powiedzieć. Na szczęście zjawiła się kelnerka, 
wybawiając ją od konieczności komentowania tych szczególnych rodzinnych 
sekretów. ZłoŜyły zamówienia. Ona - herbatę, Maureen - dodatkowo koszyk bułeczek.
- Oczywiście moŜesz się nimi poczęstować, moje dziecko - odezwała się po odejściu 
kelnerki. - Powinnaś chyba przybrać nieco na wadze. Nie chcę przez to powiedzieć, 
Ŝ

e nie wyglądasz prześlicznie. Ale wiem, Ŝe od modelek wymaga się, by były bardzo 

szczupłe, wręcz chude, a tak się nie godzi. Moja najlepsza przyjaciółka, Bridget, ta, 
którą tak bardzo przypominasz, teŜ taka była, nim spotkał ją tragiczny koniec.
Po drugiej stronie kwietnego Ŝywopłotu runął z hukiem na podłogę dzbanek do 
herbaty. Zrobiło się oczywiście spore zamieszanie, od razu podbiegła kelnerka, goście 
przy innych stolikach z zaciekawieniem odwrócili głowy.
- Mój BoŜe, taki kłopot. Współczuję jej... - Maureen usiłowała przebić wzrokiem 
gęste liście.
- Niech pani nie patrzy w tamtą stronę - ostrzegła Rose.
- Widziałam tę kobietę, wchodząc. Ona jest trochę... no, nie tego, rozumie pani, co 
mam na myśli. Jestem pewna, Ŝe wprowadziłybyśmy ją w jeszcze większe 
zakłopotanie naszymi spojrzeniami i komentarzami.
- BoŜe! - Maureen posłusznie odwróciła wzrok. - Biedactwo! I tak dobrze, Ŝe 
wpuszczono ją do tego lokalu.
- Pewnie następnym razem juŜ nie wpuszczą. O, jest nasza herbata...
Kelnerka zostawiła na stole parujący imbryk i koszyk aromatycznych bułeczek, a 
Rose, nie tracąc czasu, przystąpiła do zbierania potrzebnych jej informacji.
- Niech mi pani opowie więcej o Danielu.
- Och! - ucieszyła się Maureen - przede wszystkim musisz mi uwierzyć, Ŝe zazwyczaj 
nie jest taki gwałtowny. No, chyba Ŝe ma do czynienia z przestępcami. Jego tata 
zachowywał się tak samo, kiedy trzeba było zaprowadzić porządek. Jak tylko załoŜy 
mundur, od razu staje się jakiś taki... bardziej twardy.
- Hm, to interesujące. - Nie wiedzieć czemu, uwaga ta zabrzmiała w uszach Rose 
nieco dwuznacznie.
- Ale gdy był małym chłopcem... - rozpromieniła się Maureen. - Szkoda, Ŝe go nie 
widziałaś! Uwielbiał goluśki latać po pokoju!
- Doprawdy? - Rose uśmiechnęła się do siebie. Daniel zapadłby się pewnie pod 
ziemię, słysząc, co wygaduje o nim matka.
- Jeszcze jak! A do tego od dziecka był wyjątkowo bystry. Siostry mówiły, Ŝe mógłby 
zostać kimkolwiek zechce. On jednak, jak jego ojciec, wybrał robotę w policji. To juŜ 
tradycja u O’Malleyów.
- Siostry? - Rose zainteresowała uwaga o wrodzonych zdolnościach Daniela. - 
Rozumiem, Ŝe ma pani córki?
- Nie - starsza pani smutno pokręciła głową - chodzi o zakonnice ze szkoły, do której 
chodził. On płatał psoty, a siostrzyczki wciąŜ go usprawiedliwiały: Ŝe się nudzi, Ŝe 
przecieŜ musi trochę się rozerwać i najwaŜniejsze - Ŝe jest zdolny... No i uzyskał 
najwyŜszą lokatę w akademii policyjnej.
- To wspaniale! - Rose przeszła do następnego punktu listy, którą juŜ zdąŜyła ułoŜyć 
sobie w głowie. - A niech mi pani powie... Trzeba mieć świetną kondycję, Ŝeby dostać 
się do policji, nieprawdaŜ? - zapytała i z niepokojem spostrzegła, Ŝe chrząkania 
dochodzące z drugiej strony zielonego przepierzenia zamilkły i zrobiło się tak cicho, 
jakby matka nie zamierzała uronić ani jednej sylaby z rozmowy, którą jej córka 
prowadziła z byłą przyjaciółką. Najwyraźniej domyśliła się, czemu Rose zadaje tego 
typu pytania, i to napełniło ją zgrozą.

- Rzeczywiście, trzeba. Ale dla Daniela to nie problem - mówiła tymczasem Maureen. 
- Odziedziczył po mnie świetny wzrok, a w robieniu pompek nikt mu nie dorówna. 
Jest w świetnej formie. W ogóle posiada wszystkie cechy idealnego syna za 
wyjątkiem jednej...
Rose odstawiła filiŜankę w oczekiwaniu na najgorsze. Jakaś dziedziczna choroba, 
zaczęła zgadywać, albo jeszcze gorzej - Daniel jest homoseksualistą, a jego matka 
oczekuje, Ŝe Rose go „nawróci".
Jakby na potwierdzenie tego, Ŝe informacja nie jest wesoła, Maureen westchnęła 
cięŜko i wyznała:
- Ma juŜ trzydzieści trzy lata. To najwyŜszy czas, Ŝeby się ustatkować u boku jakiejś 
miłej dziewczyny. Powtarzam mu to do znudzenia, a on na to, Ŝe pomyśli o tym, jak 
awansuje na detektywa, tak jak mój Patrick. Sęk w tym, Ŝe póki co nie zaleŜy mu na 
tej nominacji. On lubi po prostu te swoje konne patrole.
Rose uspokoiła się nieco i pokiwała głową ze zrozumieniem. Myśli jej matki 
koncentrowały się ostatnio wokół tego samego problemu. Z jednym wyjątkiem: Rose 
nie określała Ŝadnego terminu zamąŜpójścia. Tu kończyły się podobieństwa.
- Mówię ci, dziecko, po mojemu to przez tę bliznę. Ale jakaś dziewczyna musi 
wreszcie sprawić, Ŝe zapomni i o tym, prawda? - Popatrzyła na Rose z nadzieją.
Prawdę powiedziawszy, Rose wątpiła, Ŝe blizna ma cokolwiek wspólnego z niechęcią 
Daniela wobec małŜeństwa. Prawdopodobnie nie dojrzał jeszcze do ustatkowania się - 
co czyniło go tym bardziej atrakcyjnym kandydatem do zrealizowania jej planów.
- Przykro mi, pani O’Malley - postanowiła być szczera i nie pozwolić, by Maureen 
O’Malley robiła sobie złudzenia - ale jeśli szuka pani kandydatki na Ŝonę, to ja nie 
jestem właściwą osobą.
- Daniel ci się nie podoba?
- No... tego nie powiedziałam. Po prostu ja teŜ nie jestem zainteresowana 
małŜeństwem.
- A więc ci się podoba!
- Pani O’Malley, czy jakakolwiek zdrowa kobieta mogłaby twierdzić coś 
przeciwnego?
Maureen uśmiechnęła się z matczyną satysfakcją.
- Cudownie, to dobry początek. - Wygrzebała z kosmetyczki gruby mazak i jakąś 
karteczkę. Nabazgrała coś na niej, podsunęła Rose. - To jego numer, zadzwoń, jeśli 
chcesz.
- Dziękuję, moŜe zadzwonię.
Przez gąszcz difenbachii dobiegł ich stłumiony jęk.
- MoŜe mogłybyśmy jakoś jej pomóc? - Maureen rzuciła okiem na kwiaty i szepnęła 
dyskretnie do dziewczyny. - Wygląda na to, Ŝe ta kobieta straszliwie cierpi. MoŜe...
- Nie - zaprotestowała Rose. - Nie sądzę, Ŝeby dało się tu coś zrobić. Czytałam trochę 
na ten temat: takim ludziom moŜna jedynie zaszkodzić, mówiąc coś na temat stanu 
ich umysłów.
- Mimo wszystko rzucę na nią okiem, tak z daleka. Ot, po drodze do toalety. Jeśli się 
okaŜe, Ŝe nie toczy piany z ust, uznam, Ŝe wszystko w porządku, zgoda? - zaŜartowała 
starsza pani.
Wcale niewykluczone z tą pianą, pomyślała Rose.
- Niech pani uwaŜa i nie zakłóca jej spokoju - dodała głośno, bo cóŜ więcej mogła 
zrobić? PrzecieŜ nie będzie przekonywać Maureen, Ŝeby nie chodziła do toalety.
Gdy jej towarzyszka maszerowała przez herbaciarnię, Rose wstrzymała oddech. Ale 
nic się nie stało. Bridget pozostała nierozpoznana. Co nie znaczy, Ŝe zaprzestała 
komentowania całej sytuacji zza gęstego Ŝywopłotu.
- Wiem, co kombinujesz! - rozległ się jej sceniczny szept.

- JuŜ ja cię znam, Rose!
- Mamo, co w tym złego, Ŝe chcę się spotkać z takim przystojniakiem? Widziałaś go?
- Pewnie, Ŝe tak, wgapiałaś się w niego jak sroka w gnat. A te twoje pytania - zupełnie 
jak na aukcji koni!
- E, tam. I tak nie zechce się ze mną umówić. Po tym, co się stało...
- Przyznaj się, robisz to wszystko z przekory. Bo namawiam cię na małŜeństwo, tak?
- Oj, mamo. ZałóŜmy, Ŝe chcę umówić się na randkę z przystojnym facetem. I co z 
tego? CóŜ to za nowina?
- Ciii... Idzie tu, wraca!
- Zyskujesz przecieŜ w ten sposób szansę, czyŜ nie tak?
- Szansę! Na piekło za Ŝycia! - wymamrotała jeszcze Bridget, dosłownie w ostatniej 
chwili, bowiem zaraz potem Maureen z powrotem usiadła przy stoliku Rose.
- Chyba rozumiem, na czym polega problem tej kobiety.
- Nachyliła się konfidencjonalnie ku Rose. - Widziałaś „Śniadanie u Tiffany'ego", ten 
stary film?
Rose przytaknęła.
- Ta biedaczka uroiła sobie chyba, Ŝe występuje w tym filmie. Najwyraźniej uwaŜa się 
za Audrey Hepbura. Jaki ona ma strój!
Rose musiała zagryźć wargi, aby nie parsknąć śmiechem. Po takiej uwadze matka 
pewnie przez milion lat nie zechce się ujawnić i stare przyjaciółki nie spotkają się juŜ 
nigdy. W sumie szkoda. Jedyny poŜytek z tej maskarady to Daniel O’Malley. MoŜe 
chociaŜ ta sprawa nie jest jeszcze stracona.

W przeciwieństwie do matki Daniel nie miał nic przeciwko automatycznym 
sekretarkom. gdy następnego dnia wrócił do domu po słuŜbie, a lampka sygnalizująca 
nagraną wiadomość świeciła się, był prawie pewien, Ŝe wie, co to za informacja. 
Matka zdąŜyła juŜ mu powiedzieć, Ŝe Rose Kingsford zamierza do niego telefonować. 
Nieźle się zresztą pokłócili, kiedy dowiedział się, Ŝe dała tamtej dziewczynie jego 
numer. Kazał jej wynosić się do diabła, trzymać z daleka od jego Ŝycia, i tak dalej...
Wzdrygnął się. BoŜe, takie słowa do ukochanej matki!
Przyrzekła nawet, Ŝe da mu spokój, ale to tak, jakby młoda kobieta obiecała, Ŝe nie 
będzie się odchudzać.
Przebrał się w dŜinsy i bluzę, zrobił sobie kanapkę, otworzył piwo. Nastawił 
wiadomości, zabrał się za jedzenie, lecz ciągle zerkał na mrugające czerwone 
ś

wiatełko. O co moŜe chodzić tej Rose Kingsford? Matka powiedziała, Ŝe „wpadł jej 

w oko". On?
Ciągle nie mógł uwierzyć, Ŝe ukochana rodzicielka wytropiła modelkę ze zdjęcia na 
kominku, zorganizowała spotkanie, zwabiła go do lokalu pod pretekstem pogawędki 
przy herbacie... I to wszystko ona, poczciwa, cicha Maureen O’Malley. Ojciec widać 
mocno musiał trzymać ją w cuglach, za jego Ŝycia bowiem nie zdarzały się takie 
numery.
Zjadł i wypił, podszedł do okna w salonie, popatrzył na wieczorny ruch na ulicy. W 
takich chwilach czuł się lekko samotny, lecz to była cena wolności, którą gotów był 
płacić. Kiedy pierwszy raz musiał zawiadomić Ŝonę policjanta, Ŝe została wdową, 
poprzysiągł sobie, Ŝe zrobi wszystko, by Ŝadna kobieta nie musiała przez to 
przechodzić z jego powodu. Przez kilka lat solidnie pracował na awans. Gdy wreszcie 
nastąpi, a on zostanie detektywem i zejdzie z linii ognia, moŜe zdecyduje się na 
oŜenek. Tylko Ŝe kandydatkę znajdzie sobie sam, bez pomocy matki.
Odwrócił się od okna, podszedł do telefonu, nacisnął przycisk sekretarki. Z głośnika 
popłynął wesoły, melodyjny głos. Poznałby go, nawet gdyby się nie przedstawiła.
- Cześć, Daniel. Tu Rose Kingsford... Nacisnął przycisk pauzy.

Rose Kingsford. Rose. Doskonałe imię dla kobiety o roześmianych oczach, zadartym 
nosku i ognistych włosach. I o uśmiechu, który moŜe zawładnąć kaŜdym męskim ser-
cem - albo je złamać. Zadziwiające, jak doskonale ją pamiętał. PrzecieŜ widział ją 
tylko chwilę, od której upłynęły aŜ dwadzieścia cztery godziny. Po drodze miał dwóch 
uzbrojonych bandziorów, próbę gwałtu, cztery rozbite samochody - a mimo to 
pozostała w jego pamięci twarz tej dziewczyny. Zamykał oczy i juŜ stała przed nim, 
juŜ trzymał jej delikatną dłoń...
Zwolnił przycisk.
- Początek znajomości wypadł raczej niefortunnie - mówiła Rose. - MoŜe 
spotkalibyśmy się na kolacji? Odrobimy straty. We wtorek jestem wolna o siódmej. 
Powiedzmy, Ŝe będę w tej małej włoskiej restauracyjce w samym środku Village. Co 
ty na to?
Wtorkowy wieczór. Akurat nie miał słuŜby. I przepadał za włoską kuchnią. Cholera, 
był niemal pewien, Ŝe tę informację przekazała jej matka. Tylko dlaczego Rose 
przystała na tę zmowę? PrzecieŜ nie moŜe myśleć o nim serio. Pytał parę osób i 
wszyscy zgodnie twierdzili, Ŝe dobra modelka wyciąga przynajmniej ze sto tysięcy 
rocznie, a wiele z nich znacznie więcej. Ktoś, kto wygląda jak Rose Kingsford i 
zarabia takie pieniądze, nie moŜe knuć intryg matrymonialnych niczym prosta 
Irlandka z Brooklynu.
Czego więc od niego chce? A moŜe matka naopowiadała jej jakichś skandalicznych 
bredni i dziewczyna zaprasza go na kolację z litości?
Zresztą, co za róŜnica? MoŜe przecieŜ dać sobie ze wszystkim spokój i pozostawić te 
pytania bez odpowiedzi. Akurat, moŜe!

Był deszczowy wtorkowy wieczór. Rose siedziała w odizolowanym od reszty sali 
kąciku, wpatrywała się w płomień lampki oliwnej stojącej na środku przykrytego 
obrusem stołu, a jej Ŝołądek zwijał się w supeł. I to wcale nie z głodu. Pewnie, 
wcześniej teŜ zdarzało się jej zapraszać facetów na randki. W końcu są lata 
dziewięćdziesiąte, a ona nie jest jakąś trzęsącą się mimozą, która wycofuje się i czeka, 
aŜ męŜczyzna zrobi pierwszy krok. Lecz tym razem było inaczej. Rezultat tego 
spotkania mógł odmienić całe jej Ŝycie.
Zwabiła go tu, nie mówiąc wprost, o co jej chodzi, bo doszła do wniosku, Ŝe nikt nie 
zareaguje dobrze na szczere wyznanie o treści: „uwaŜam cię za doskonałego 
kandydata na ojca mojego dziecka". MoŜe niektórym, tym odpowiedzialnym, mogło 
to pochlebiać, lecz akurat nie ci byli w jej typie. Innych, romansowych wyczynowców,
mogła radować zawarta w tym wyznaniu perspektywa przygody na jedną noc, ale i 
tych z góry skreślała. Intuicja podpowiadała jej, Ŝe Daniel nie naleŜy do Ŝadnej z tych 
kategorii, musiała więc postępować niezwykle delikatnie.
Choć nie wolna była od obaw, to jednak nie traciła nadziei. Ostatnio wszystko szło 
znakomicie. Zakończył się wreszcie remont jej prywatnej rezydencji za miastem, dwa 
pisma o tematyce wiejskiej zgodziły się drukować komiks „St. Paddy i Flynn" jej 
autorstwa i rysowała się szansa na to, Ŝe za niecały rok zakończy karierę modelki i 
poświęci cały czas rysowaniu. WyobraŜała sobie, Ŝe wtedy rozpocznie Ŝycie na wsi, o 
czym zawsze marzyła. CiąŜa będzie dodatkowym bodźcem do rezygnacji z pracy na 
wybiegu.
Oczywiście Daniel mógł się nie pojawić. Nagrała na sekretarkę zaproszenie, nie 
dodając zwyczajowego zwrotu: „bardzo proszę o odpowiedź". Ryzyko to było jednak 
wkalkulowane w całą operację: zostawiało Danielowi konieczny, jej zdaniem, 
margines swobody. Będąc na jego miejscu, doceniłaby taki gest.
Spojrzała na zegarek. Pięć po siódmej. MoŜe rzeczywiście nie przyjdzie? Na samą 
myśl poczuła skurcz w Ŝołądku. Jakby na przekór własnym myślom zamówiła 

szklaneczkę chianti.
Wypiła wino, zrobiło się wpół do ósmej. Nic.
Zaczęła się denerwować. Pewnie, Ŝe nie przymuszała go do potwierdzenia 
zaproszenia, lecz grzeczność nakazywałaby poinformować o odmowie. No cóŜ, moŜe 
facet o wyglądzie Daniela O’Malleya otrzymuje tak wiele propozycji, Ŝe zmuszony 
jest wybierać spośród kilku kobiet w ciągu tygodnia? A moŜe ją po raz pierwszy w 
Ŝ

yciu zawiódł instynkt, moŜe zaślepiła ją Ŝądza?

Tak czy inaczej miała juŜ dość pełnych wyrzutu spojrzeń kelnera, który kilkakrotnie 
dopytywał się, czy i kiedy ma zamiar zamówić posiłek; dość siedzenia i czekania na 
kogoś, kto był tak arogancki, Ŝe nawet nie raczył się odezwać; i wreszcie - dość 
męŜczyzn jako takich.
Istnieją w końcu banki spermy.
Zostawiła na stole pieniądze za wino oraz suty napiwek mający zrekompensować 
„bezproduktywne" zajmowanie stolika przez tak długi czas, po czym sięgnęła po 
płaszcz i z wściekłością wbiła ręce w rękawy. Wyszła na deszcz, zaczęła rozglądać się 
za taksówką. Oczywiście wszystkie przejeŜdŜające były zajęte.
- Świetnie. Po prostu świetnie - mamrotała gniewnie pod nosem.
- Rose!
Na dźwięk swojego imienia serce zabiło jej Ŝywiej. Odwróciła się i zobaczyła 
biegnącego ku niej Daniela. Nie zwracał wcale uwagi na kałuŜe, jakby jedynym jego 
celem było zdąŜyć, nim ona odejdzie. Jej złość wyparowała natychmiast. Zaraz jednak 
pomyślała, Ŝe rozsądniej będzie udawać oburzenie.
- Rose, tak mi przykro. - Jego oddech wydobywał się z ust w postaci kłębów pary. - 
Jakieś cztery przecznice dalej rozbiła się taksówka. Wpakowali się w nią jacyś 
turyści. Kiedy zorientowali się, Ŝe jestem gliną... Cholera, miałem pieskie szczęście, 
Ŝ

e akurat się tam znalazłem - przerwał na chwilę, by zaczerpnąć tchu. - Pewnie juŜ 

zjadłaś i wracasz do domu.
Właściwie zamierzała zrobić mu scenę. Gdy jednak ujrzała krople deszczu na jego 
rzęsach... Oczy, które stopiłyby lód serca kaŜdej kobiety...
Poddała się. Starła delikatnie wierzchem dłoni kroplę, która popłynęła po jego 
policzku. On odsunął mokry kosmyk z jej czoła.
- Mokniesz - powiedział.
- Ty teŜ.
- To tylko deszcz. - PołoŜył dłoń na jej ramieniu, dotknął pewnym ruchem jej szyi.
Krew uderzyła do głowy Rose. Rozpoznała dotyk męŜczyzny, który wie, jak rozpalić 
kobietę. Była w nim jakaś pewność siebie, jakaś bezczelność, która czyniła wszystko 
jeszcze bardziej przeraŜającym i jeszcze bardziej pociągającym.
- Chyba... pobierałeś juŜ gdzieś jakieś nauki.
- Powiem ci tylko, Rose - przysunął się bliŜej i ogarnął ją spojrzeniem swych 
brązowych oczu - Ŝe nauczycielki nigdy nie wyglądały tak jak ty.
Deszcz wciąŜ padał. Pocałowali się.

ROZDZIAŁ TRZECI

A więc stało się, myślał Daniel, całując wilgotne, absolutnie uległe wargi dziewczyny. 
Rose smakowała winem i miodem, oddawała pocałunki w sposób, jakiego nigdy jesz-
cze nie miał szczęścia doświadczyć. Oboje zapomnieli w jednej sekundzie o 
wszystkim.
I pewnie długo staliby tak, obojętni na deszcz, gdyby nie samochód, który rozbryznął 
kałuŜę i ochlapał ich bezlitośnie. Niespodziewany prysznic wyrwał ich z transu. 
Odsunęli się od siebie i spojrzeli po sobie ze zdumieniem, jakby dopiero teraz 
uświadomili sobie, co zaszło.
Pierwsza roześmiała się Rose. Daniel dołączył do niej juŜ po chwili. Namiętni 
kochankowie wyglądali teraz niczym zmokłe kury.
- Wejdźmy do środka i zamówmy jakieś spaghetti - zaproponowała.
- Przede wszystkim wino.
- Wino?
- Mają świetne wino. Właśnie skosztowałem - powiedział i znacząco dotknął końcem 
palca jej wilgotnych ust.
- Ach... Panieński rumieniec, który wykwitł na jej policzkach, rozbroił go zupełnie. 
Ujął dziewczynę pod łokieć i poprowadził w kierunku restauracji. Musiał zwalczyć w 
sobie nieprzyzwoite pragnienie, by zaciągnąć ją natychmiast do swojego mieszkania. 
WciąŜ nie wiedział, czego po nim oczekuje Rose Kingsford, lecz był całkowicie 
ś

wiadom, czego on chce od niej.

Restauracja była prawie pusta. Daniel zdjął kurtkę, podał ją kelnerowi i zaproponował 
Rose, by zrobiła to samo.
- Czy mógłby pan rozwiesić to do wyschnięcia?
- Jasna sprawa.
- Proszę teŜ przynieść butelkę wina, tego samego, które pani piła wcześniej.
Podkręcił knot w oliwnej lampce, by móc przyjrzeć się dziewczynie.
Oparła podbródek na pięści, uśmiechnęła się niepewnie.
- Więc jednak przyszedłeś.
- Mam słabość do włoskiej kuchni. Chyba zresztą dobrze o tym wiesz.
Uśmiechnęła się szerzej, odsłoniła rząd białych zębów. Daniel przysłonił oczy, jakby 
zasłaniał się przed nagłym blaskiem.
- UwaŜaj... Od takich olśniewających uśmiechów moŜna oślepnąć.
Tym razem roześmiała się w głos.
- Naprawdę - zapewnił. - No więc wiesz juŜ, Ŝe lubię włoską kuchnię, orientujesz się, 
kiedy mam wolne... Co jeszcze powiedziała ci matka?
Rose wciąŜ milczała. W jej zielonych oczach błyszczały tylko wesołe ogniki.
- No, dalej, przyznaj się.
- Jestem przesłuchiwana, panie policjancie?
- Sama tego chciałaś. Nie rozumiem, jak mogłaś dać jej się namówić, ale skoro 
weszłaś juŜ w zmowę mającą na celu zaciągniecie mnie do ołtarza, musisz się liczyć, 
Ŝ

e będę się bronił. - Zaczerpnął powietrza. Prawdę mówiąc, jego ochota do obrony 

malała z kaŜdą sekundą. - Musisz wiedzieć, Ŝe nie liczę się za bardzo na rynku 
kandydatów na męŜów.
- Mówiła mi o tym.
- Pewnie przedstawiła jakąś pokrętną interpretację.
Rose nie odpowiedziała, lecz patrząc jej w oczy, odgadł, jakimi to powodami 
Maureen wyjaśniła trwanie syna w stanie kawalerskim.
- Cokolwiek powiedziała, nie jest to prawdą. Jestem sam, bo tak zdecydowałem.
- Podobnie jak ja.

Odchylił się do tyłu, udając zaskoczenie.
- Coś takiego. Nie wysuniesz Ŝadnych argumentów za błogim stanem małŜeńskim?
- Mnie równieŜ nie interesuje małŜeństwo.
- Czy moja świątobliwa matka wie o tym?
- Powiedziałam jej. Stwierdziła, Ŝe mimo to zaryzykuje, i dała mi twój numer 
telefonu.
Pojawiło się chianti, zamówili posiłek. Daniel pociągnął łyk wina, odczekał, póki 
nastrój nie stanie się znów bardziej intymny, a potem połoŜył obie dłonie na blacie i 
uwaŜnie przyjrzał się towarzyszce.
- A więc nie szukasz męŜa? - zapytał.
- Nie, to mnie w ogóle nie interesuje.
- Czego więc oczekujesz, Rose Kingsford? - Spojrzał w jej oczy i nim jeszcze 
otworzyła usta, juŜ wiedział, Ŝe nie usłyszy całej prawdy. Bądź co bądź dwanaście lat 
pracy w policji nie poszło na marne.
- Wierz mi lub nie, ale mam kłopoty w kontaktach z męŜczyznami.
- Nieprawdopodobne.
- A jednak prawdziwe. - Upiła spory łyk. - Na przykład ci supermęscy modele... Taki 
Chuck, najlepszy z nich, jest gejem. Potem fotografowie. Niektórzy z nich to 
naprawdę wspaniali faceci, tylko Ŝe przewaŜnie Ŝonaci. Inni z kolei to obleśne typki, 
podszczypują dziewczyny na kaŜdym kroku.
- Rzeczywiście brzmi to nieciekawie.
- Nie wiem - Rose westchnęła - moŜe to jest związane z naturą mojej pracy. Muszę 
wystawiać swoje ciało na widok publiczny i większość męŜczyzn właśnie na nim 
koncentruje swoją uwagę. Nie interesuje ich nic więcej i to mnie od nich odpycha. 
Poza tym pracuję bardzo intensywnie. Gdy mam wolne, zwyczajnie nie chce mi się 
szwendać po nocnych klubach, więc nie mam zbyt wielu okazji, by poznać kogoś 
normalnego.
- Czy zaliczyłaś mnie właśnie do tej grupy?
- Zaklasyfikowałam cię jako model de luxe.
Daniel omal nie zadławił się winem.
- Czy aby nie na wyrost? Znamy się niecałą godzinę.
- Ufam swemu instynktowi. Ty, jako policjant, chyba teŜ.
- Dlatego tu jestem. I dlatego cię pocałowałem.
Przez chwilę oboje milczeli. Rose obserwowała Daniela sponad krawędzi kieliszka, 
wreszcie zapytała:
- Wiesz, ilu spotykanych przeze mnie męŜczyzn skupia na sobie moją uwagę?
- Nie mam pojęcia.
- Prawie Ŝaden. Ale ty tak.
- Czuję się zakłopotany. Naprawdę nie wiem, skąd ten wybór. A zwaŜywszy jeszcze 
moje zachowanie... Na usprawiedliwienie mogę tylko powiedzieć, Ŝe matka postawiła 
mnie w potwornie niezręcznej sytuacji. Pewnie gdybyśmy poznali się normalnie, na 
jakimś przyjęciu, wydałbym ci się kimś zwyczajnym, jednym z wielu.
- Nie sądzę, Danielu O’Malley. - Znów posłała mu jeden z tych obezwładniających 
uśmiechów. - Naprawdę nie sądzę.
- A czy teraz, kiedy masz mnie przed nosem, nie przeniesiesz mnie do kategorii tych 
obleśnych? Cholera, naprawdę się boję, czy nie grozi mi spadek do niŜszej klasy.
- Nie grozi. Wyluzuj się, przeszedłeś test pozytywnie.
- Ekstra. Strasznie się cieszę. Mogłabyś wstać?
- Słucham?
Daniel uśmiechnął się niczym Elvis Presley i pociągnął ją za rękę.
- Czy mogłabyś wstać? Czas na zaloty. Zdałem test, więc powinienem dostać nagrodę.

Tym razem Rose nie obdarzyła go swym uśmiechem. Przypatrywała mu się przez 
dobre trzydzieści sekund, aŜ wreszcie pojął, Ŝe to koniec zabawy. Nie miała ochoty na 
Ŝ

arty. Dobrze, Ŝe w porę się zorientował.

- Miałam ochotę zrobić to tylko raz - oznajmiła chłodnym głosem, a on od razu stracił 
całą pewność siebie.
Niech to diabli, chyba za szybko uwierzył w swoje szczęście. Zbłaźnił się, a ona 
wzięła go za jakiegoś szybkiego Billa. Dokładnie takiego, jaki budził w niej niechęć i 
pogardę.
Wygładziła mokre ubranie: skórzaną mini-spódniczkę, wełniane wdzianko, kusą 
kamizelkę obwieszoną złotymi łańcuszkami. Poprawiła botki na wysokim obcasie, 
pokręciła z niesmakiem głową i ruszyła do wyjścia.
Daniel zgarbił się przy stoliku i obserwował, jak to cudo oddala się na tych swoich 
wspaniałych nogach, jak prowokacyjnie kręci szczupłymi biodrami... Ech, nic 
dziwnego, Ŝe zwykli faceci nie mają u niej szans.
Gdy doszła do drzwi, odwróciła się nagle i spojrzała za siebie. Miała niewielkie 
piersi, lecz wypinała je tak kusząco, Ŝe Danielowi zaschło w ustach z wraŜenia. 
Zazwyczaj pociągały go kobiety hojniej wyposaŜone przez naturę. Nie mógł pojąć, Ŝe 
ktoś tak szczupły, jak Rose moŜe tak na niego działać. Widać cały sekret tkwi w 
sposobie poruszania się. Ona umiała to robić.
Ruszyła z powrotem do stolika. Teraz widział ją z przodu. Cholera, rozpalała go do 
szaleństwa. Ten chód, te piersi, włosy, spojrzenie...
- No więc? - spytała, stając nad nim. - Co naprawdę chciałeś powiedzieć? - Spojrzała 
władczo i wyniośle. I rzeczywiście, w tej chwili był niczym jej poddany, sługa i nie-
wolnik.
- Masz rację - zdołał wykrztusić przez zaciśnięte gardło. - Chyba trochę przesadziłem. 
Nie zdziwiłbym się, gdybyś wyszła.
Usiadła na powrót, uśmiechnęła się łaskawie, w jednej chwili zniknęła cała jej 
wyniosłość i arogancja.
- Ty wtedy, teraz ja. Jesteśmy kwita.
- Co masz na myśli?
- NiewaŜne. Wiesz, Ŝe obserwowałam cię od wielu dni?
- Co takiego?
- Przypadek zdarzył, Ŝe pracowałam akurat w twoim... rewirze, tak, zdaje się, to 
nazywacie, prawda? Szaleję za facetami w mundurach. A kiedy wsiadasz na tego 
wspaniałego konia...
- Do licha - pokręcił głową - nie zauwaŜyłem cię.
- Posługiwałam się lornetką.
- No nie...
- Tak, tak - przytaknęła powaŜnie, jednak w jej spojrzeniu było coś, co zdradzało, Ŝe 
Rose nie mówi prawdy, albo teŜ - całej prawdy. Bawiła się z nim, czy jak? - CóŜ, 
wiem, Ŝe wprawiłam cię w zakłopotanie - odchrząknęła, jakby bała się, Ŝe za chwilę 
rozszyfruje jej myśli i zamiary. - Ale to dobry znak. Nie jesteś, w kaŜdym razie, 
próŜny.
Kiedy pojawił się kelner, Daniel pomyślał, Ŝe chyba nigdy w Ŝyciu nie cieszył się tak 
na widok zwykłego makaronu.
- BoŜe, ale jestem głodny! - Podniósł widelec do ust, pokręcił głową i powiedział: - 
Lornetka. To ci dopiero.
- Nie bądź taki zdziwiony. Niezła z ciebie sztuka, jak powiada moja matka.
- Twoja irlandzka matka - uściślił, przypominając sobie komentarze własnej 
wygłaszane w herbaciarni. - Skąd właściwie ona pochodzi?
- Z Tralee.

Przełknął kawałek wybornej pasty. Tak dobrej nigdy jeszcze nie próbował. Niezły 
gust ma ta Rose.
- Z Tralee? - powtórzył. - To dziwny zbieg okoliczności, bo moja matka teŜ pochodzi 
z Tralee. Nie sądzisz, Ŝe mogły się znać?
- Jestem pewna, Ŝe nie - odparła szybko.
Zbyt szybko, przemknęło mu przez głowę. Hm, ta zwariowana intryga zaczynała się 
zagęszczać.
- Czy twoja matka mieszka w Nowym Jorku?
- Mhm.
- I co? Są pomiędzy wami jakieś nieporozumienia?
- Powiedzmy, Ŝe nie moŜemy się porozumieć co do tego, jak ma wyglądać moje 
Ŝ

ycie.

- Niech zgadnę. Ona chce, Ŝebyś znalazła sobie jakiegoś miłego gościa i wreszcie się 
ustatkowała.
- Bingo!
- A co na to ojciec?
- On nie ma wiele do gadania. Są rozwiedzeni.
- Z jego inicjatywy?
- Mhm - Rose pociągnęła kolejny łyk chianti.
No tak, to mogłoby wyjaśniać jej niechęć do małŜeństwa, pomyślał Daniel.
- Posłuchaj, nie wiem, czy wypada mi o to pytać, ale...
- Wypada - odpowiedziała, wpatrując się w niego ponad pełgającym ognikiem oliwnej 
lampki. Daniel znów poczuł, Ŝe jest męŜczyzną. - O co chciałeś zapytać? - 
wymruczała.
Nie miał juŜ teraz najmniejszego pojęcia, o co chciał zapytać. Wszystkie pytania stały 
się niewaŜne. Czuł, Ŝe jeszcze chwila, a rozpłynie się, utonie w tym zielonym oceanie, 
gdy nagle odezwał się jego pager. Wydobył go z kieszeni, sprawdził numer.
A niech to! Posterunek!
- Wybacz, Rose. Muszę załatwić pilny telefon, zaraz wracam.
Odszedł, modląc się w duchu, by nie wezwali go z powrotem do pracy. Niestety, 
modlitwa nie została wysłuchana.
Wracając do stolika, poprosił kelnera o przyniesienie kurtki i rachunku.
- Jakieś kłopoty?
- Dzwonił kumpel, jest chory. Muszę wyjść, ale mam nadzieję, Ŝe zostaniesz tu i 
dokończysz kolację.
- Nie martw się, dokończę, moŜe nawet zjem twoją porcję. - Nadszedł kelner z kurtką 
i rachunkiem. Rose wyciągnęła rękę po papierek. - To dla mnie.
- Nie, nie - zaprotestował Daniel.
- Więc jak? - westchnął kelner i wzniósł oczy do nieba.
- Daniel, to ja zaprosiłam cię na kolację.
Kelner zgrzytnął zębami i zamierzał podać rachunek Rose, lecz Daniel był szybszy. 
Zabrał mu go, odczytał sumę i schował do kieszeni.
- A ja zawsze płacę, kiedy jem kolację z kobietą. NiewaŜne, kto zaprasza. - Sięgnął po 
portfel do tylnej kieszeni.
- Nie pozwolę ci...
- Niech juŜ pani się zgodzi - doradził kelner.
- Słyszysz? - Daniel wyjął kilka banknotów. - Dziękuję. - Wcisnął je chłopakowi w 
dłoń i załoŜył kurtkę. - Zadzwonię do ciebie. Telefon ma Maureen, prawda? - rzucił 
przez ramię i wybiegi z restauracji.
- Zawsze tak mówią - skomentował kelner na uŜytek Rose.
Tymczasem Daniel był juŜ na ulicy i rozglądał się nerwowo w poszukiwaniu 

taksówki. Deszcz ustał, lecz wiatr był przenikliwie zimny. Zatrzymał właśnie 
wysłuŜoną limuzynę, kiedy obok niego pojawiła się Rose. Była bez płaszcza.
- Daniel, ja płacę za kolację! - Próbowała wcisnąć mu w garść pieniądze.
- Mowy nie ma! - Chwycił ją za ramiona i odwrócił w kierunku drzwi. - Wracaj do 
ś

rodka, jest zimno.

- Bierzesz pan taksówkę, czy nie? - irytował się kierowca.
- Spoko - rzucił Daniel przez ramię.
- Licznik bije...
- Daj spokój, Daniel! - Rose uwolniła się z jego uścisku.
- Nie bądź taki staroświecki.
- No widzisz, właśnie taki jestem. - Spojrzał jej w twarz.
- Słuchaj, wiem, Ŝe mogłabyś mnie sprzedać i kupić ze dwa razy, ale pozwól mi 
zachować trochę godności i zostaw ten rachunek mnie, okay?
- Nie obchodzi mnie, ile pieniędzy zarobiłeś, a ile straciłeś. Nie w tym rzecz. Widzisz, 
ja naprawdę... - urwała i zamknęła oczy zrezygnowana.
Przytulił ją szybko i zamruczał do jej ucha:
- Zapomnieliśmy o deserze - po czym pocałował ją, przeklinając w duchu Toma 
Petersona, który musiał zachorować akurat dziś. Gdyby nie to, ten wieczór mógłby 
skończyć się całkiem inaczej.
Taksiarz zatrąbił, zrezygnowany Daniel zwiesił głowę.
- Idę, idę...
- Zgodzę się na twoją hojność pod jednym warunkiem.
- Rose przytrzymała go za łokieć.
- Jakim?
- Następnym razem ja coś ugotuję.
Tylko przez ułamek sekundy zastanawiał się, jakie mogą być następstwa takiej 
umowy. Jego ciało natomiast nie miało co do tego Ŝadnych wątpliwości.
- W porządku.
- Następny wtorek, o tej samej porze?
- Masz to jak w banku.
- Zostawię ci adres na sekretarce.
- Tylko nie zapomnij.
 - Spokojna głowa. Dobranoc, Daniel.
- Panie, to pana kasa - taksiarz znów odsunął szybę - ale płacić za stanie przy gablocie 
na mokrym chodniku, to trochę bez sensu, no nie? A zresztą sam bym oświrował dla 
takiej babki.

Maureen nie naduŜywała zaufania, jakim obdarzył ją syn, powierzając jej klucze do 
swego mieszkania. Zrobił to, bowiem czasem, gdy przyjeŜdŜała z Brooklynu na 
Manhattan po zakupy, potrzebowała jakiegoś czystego i bezpiecznego miejsca, gdzie 
mogłaby się odświeŜyć. Chętnie korzystała z moŜliwości sprawdzenia, jak radzi sobie 
jej jedynak, ale nigdy nie wściubiała nosa do szuflad, nie przeglądała korespondenci i 
nie próbowała dowiedzieć się więcej niŜ on sam był gotów jej powiedzieć. Do tej 
pory zresztą mówił jej wszystko, dopiero w zeszłym tygodniu stał się jakiś tajemni-
czy. Czysty przypadek zrządził, Ŝe odkryła dlaczego.
Tego dnia pojechała metrem do centrum na wyprzedaŜ u Macy'ego. Wracając, jak 
zwykle, wstąpiła do syna. Przygotowała sobie właśnie filiŜankę herbaty, mającą 
postawić ją na nogi, kiedy zadzwonił telefon. JuŜ miała odebrać, lecz z głośniczka 
przy telefonie usłyszała głos Daniela i przypomniała sobie o automatycznej sekretarce.
Głos syna brzmiał tak oficjalnie, Ŝe ilekroć go słyszała, zawsze odkładała słuchawkę. 
Pewnie ten, kto teraz dzwoni, zrobi to samo, myślała.

Połączenie nie zostało jednak przerwane.
Dzwoniła Rose Kingsford.
Tłumaczyła, jak do niej trafić, przypominała, Ŝe ona i Daniel są umówieni we wtorek 
o siódmej.
Maureen zakryła dłonią usta, zupełnie jakby dziewczyna po drugiej stronie kabla 
mogła usłyszeć jej radosny chichot. Kolacja w domu u Rose! Daniel nigdy dotąd nie 
posunął się tak daleko. Skoro kobieta gotuje kolację dla męŜczyzny, to znaczy, Ŝe 
chce zaprezentować mu swoje talenty w prowadzeniu domu. Nic nie mogło jej 
bardziej uradować.
Z radości odtańczyła na środku pokoju irlandzkiego jiga. Od pierwszej chwili poczuła 
sympatię do tej dziewczyny, a teraz proszę, romans się rozkręca!
Odnalazła plan miasta, wygrzebała okulary do czytania, odszukała apartament Rose. 
W porządku, mieszkała w dobrej dzielnicy. Czy nie warto byłoby zobaczyć syna 
idącego do niej na spotkanie? Ciekawe, czy kupi kwiaty. Jeśli kupi - to dobry znak.
To znak, Ŝe jej syn uderza w konkury.
Nareszcie!

Coś niedobrego wisiało w powietrzu, Bridget Kingsford była tego pewna. We 
wtorkowe wieczory Rose wpadała zazwyczaj, by obejrzeć swój ulubiony program w 
telewizji, teraz zaś, juŜ drugi raz z rzędu, odwołała wizytę, nie podając powodu. 
Intuicja podpowiadała Bridget, Ŝe moŜe mieć to związek z Danielem O’Malley, i to 
napełniało ją zgrozą.
Córka mieszkała daleko, ale moŜe jeśli wpadnie do niej - i to właśnie we wtorek 
wieczór - czegoś się dowie? Niechby tylko miała okazję pogadać chwilę z portierem, 
to juŜ jej coś wytłumaczy. Bo przecieŜ nie będzie siedzieć z załoŜonymi rękami, 
podczas gdy jej córka czyni starania, by począć nieślubne dziecko. I to z kim? Z 
synalkiem jej odwiecznej rywalki!
Prędzej zatańczy z diabłem na schodach katedry Świętego Patryka, niŜ do tego 
dopuści!

ROZDZIAŁ CZWARTY

Rose nie umiała gotować. Zawsze jednak marzyła, Ŝe kiedyś się nauczy. Nie 
wyobraŜała sobie, Ŝe moŜna być matką i nie umieć upiec czekoladowych ciasteczek. 
To była zresztą jedna z jej ulubionych fantazji na temat macierzyństwa: ciepła 
kuchnia wypełniona aromatem piekącego się ciasta, małe dziecko formuje swymi 
grubymi paluszkami słodkie kuleczki i ostroŜnie układa je na blasze... Ech, 
szczęście...
Oczywiście akurat dzisiaj nie miała czasu, by pobawić się w kucharzenie. Jak to 
zwykle bywa w takich przypadkach, wtorkowa sesja zdjęciowa przeciągnęła się i plan 
spokojnego gotowania nawalił. Ze zdenerwowania Rose zacięła się nawet w palec, a 
opatrzenie rany zabrało jej kolejnych kilka minut.
Spojrzała na zegarek. Spodziewała się Daniela za trzy kwadranse. Zgodnie z 
przepisem stew powinien gotować się dobre dwie godziny, a ona musiała jeszcze 
przecieŜ podsmaŜyć mięso. Dzięki Bogu, kupiła wcześniej butelkę przyzwoitego 
cabemeta, która pozwoli wypełnić tę godzinę oczekiwania na potrawę. śeby jednak 
zdąŜyć, musiała włoŜyć wszystko do garnka w ciągu najbliŜszych pięciu minut.
Bluzkę i dŜinsy miała wybrudzone mąką, jej oczy łzawiły od krojonej cebuli.
- O słodki Jezu, o Panienko Święta, o Józefie... - powtórzyła słowa matki, które 
padały zwykle w chwilach zdziwienia, przeraŜenia bądź gniewu.
Byle tylko zdąŜyć wstawić potrawę na gaz, wziąć prysznic, przebrać się i odkorkować 
butelkę przed przyjściem Daniela.
Przy winie, w trakcie rozmowy, nie zauwaŜy nawet, Ŝe kolacja jest spóźniona.
- Do przygotowania stew - zaczęła czytać na głos przepis z „Kuchni irlandzkiej" - 
będą ci potrzebne ziemniaki, mięso, marchew, pęczek pietruszki, seler, liście laurowe, 
tymianek w małej torebce...
Tymianek w torebce? To bez sensu. Miała przyprawy w papierowych torebkach, ale 
przecieŜ papier rozleci się w potrawie. To wiedziała nawet ona. A plastikowy 
woreczek się roztopi. Co robić?
Zaczęła biegać po mieszkaniu, szukając natchnienia. JuŜ miała nawet sięgać po 
słuchawkę telefonu, lecz w porę uświadomiła sobie, Ŝe lepiej nie wtajemniczać matki 
w kulisy tego spotkania. I w samo spotkanie w ogóle
Gdy znalazła się w sypialni, ujrzała rozbebeszoną komodę, w której rano szukała w 
pośpiechu czystej bielizny, i doznała olśnienia.
Nylon! Na pewno ani się nie rozpadnie, ani nie rozpuści.
Znalazła nowe pończochy z błyszczącą nitką, zawahała się chwilę, lecz uznawszy, Ŝe 
błyskotki nie będą miały znaczenia dla smaku potrawy, śmiało oderwała koniec jednej 
nogawki i upchnęła w niej przyprawy. Zadowolona z siebie, zawiązała koniec 
woreczka i wrzuciła go do garnka.
- No, gotuj się szybko - rozkazała i odkręciła pełny gaz. Teraz zostało jej dziewięć 
minut, Ŝeby doprowadzić się do ładu. Rzuciła się do sypialni - i w tym samym 
momencie zabrzęczał domofon. A więc stało się to, co musiało się stać. Zabrakło jej 
czasu. Podniosła słuchawkę.
- Tak?
- Jest tu pan Daniel O’Malley, chce się z panią zobaczyć - odezwał się Jimmy, portier, 
który wieczorami sprawował nadzór nad budynkiem. - Mam go wpuścić?
Rose spojrzała na swoje uwalane mąką ciuchy, dotknęła tłustą dłonią zmierzwionych 
włosów. Potrzebowała przynajmniej kwadransa, by stać się słodką, kuszącą Rose 
Kingsford. Jeśli jednak kaŜe Danielowi czekać na dole, posądzi ją o próŜność i 
sztywniactwo. I będzie miał rację. Przyszedł wprawdzie kilka minut za wcześnie, ale 
co z tego? To nie spotkanie biznesowe, a romantyczna kolacja, nie biuro, a prywatne 

mieszkanie.
A swoją drogą, czy nie przyszedł za wcześnie z premedytacją?
- Jasne, proszę wpuścić go na górę - zadecydowała. Pobiegła po kartkę, nagryzmoliła 
zaproszenie do środka, przypięła na drzwiach od zewnątrz. Wino! Powinna jeszcze je 
odkorkować i postawić kieliszek, by mógł sobie nalać, podczas gdy ona będzie brała 
tusz, ubierała się i robiła makijaŜ.
Otworzyła szufladę, w której zazwyczaj znajdował się korkociąg. Zazwyczaj, ale nie 
teraz. Były noŜyczki, kupony konkursowe z gotowych dań do mikrofalówki, korki po 
szczególnie dobrych winach wypitych z przyjaciółmi, zasuszone płatki róŜy 
otrzymanej od matki na ostatnie urodziny, wykałaczki, zapałki, wizytówki z nazwami 
nowojorskich restauracji, które do tej pory odwiedziła - wszystko, ale nie korkociąg.
Straciła juŜ wszelką nadzieję, gdy spojrzała odruchowo na blat, na którym stała 
butelka. Korkociąg leŜał obok.
- No! Mam cię wreszcie, mój śliczny!
Chwyciła nóŜ, odcięła osłonę, wkręciła korkociąg. Pociągnęła z całej siły, ale korek 
ani drgnął,
- Wyłaź, no wyłaź, ty diabelskie nasienie! - Chwyciła butelkę pomiędzy nogi i 
szarpnęła raz jeszcze.
- Rose? Nie powinnaś zostawiać otwartych drzwi - usłyszała tuŜ nad uchem.
Wrzasnęła ze strachu, w tej samej chwili korek wyskoczył z głośnym puknięciem i 
gdyby Daniel nie stał tuŜ obok, butelka upadłaby pewnie na podłogę. Nie upadła. 
Rozlała się jednak, plamiąc przyniesiony przez niego bukiecik fiołków oraz jego 
skórzane buty.
Rose natychmiast pobiegła do kuchni po gąbkę.
- Nie ruszaj się! - nakazała i uklękła, by wytrzeć plamę.
- Hej, nie przejmuj się, nic się nie stało!
- To doskonała skóra, znam się na tym. Nie chcę, Ŝeby został ślad. - Zupełnie nie 
wiedziała, co powiedzieć i co zrobić. Była zmieszana jak nigdy dotąd.
- Naprawdę wszystko w porządku - powtórzył i delikatnie postawił ją na nogi.
- Wcale nie. - Wyobraziła sobie, jak musi prezentować się w jego oczach: wytytłana w
mące, w brudnej bluzce, rozmazanym makijaŜu. Westchnęła cięŜko i kiwnęła głową 
w stronę kuchni. - Gotowałam. To katastrofa. Lepiej tam nie zaglądaj. MoŜe w ogóle 
byś zamknął oczy na piętnaście minut?
Daniel uśmiechnął się, lecz jego brązowe oczy spoglądały na nią powaŜnie.
- Jeśli nadal będziesz zostawiać otwarte drzwi, moŜe przydarzyć się coś duŜo 
gorszego.
- Nie chciałam, Ŝebyś czekał...
WciąŜ trzymał ją mocno za ramiona, a to przeszkadzało jej myśleć. Czuła zapach jego 
wody toaletowej i ciepło dłoni przenikające przez cienki materiał bluzki.
- Ja... za chwileczkę będę z powrotem.
- Zostawiłaś na drzwiach zaproszenie dla mnie. a przy okazji dla kaŜdego obwiesia, 
który mógł się tutaj przyplątać. Nie moŜna tak robić, Rose.
Do licha, nie dość, Ŝe nic nie układało się zgodnie z planem, to teraz musiała jeszcze 
wysłuchać kazania od męŜczyzny, dla którego tak się starała i którego zamierzała w 
sobie rozkochać. Rozkochać? PrzecieŜ chciała tylko go uwieść, wykorzystać. 
Dziecko, chodziło o dziecko...
Nie, to było ponad jej siły. MoŜe inne nadają się do takich wyczynów, ale nie ona.
- Niech więc mnie pan aresztuje, panie policjancie, za karygodne zaniedbanie - 
powiedziała ze złością i odwróciła twarz, by nie dojrzał łez, które pojawiły się nie 
wiedzieć czemu w jej oczach.
- Aresztuje...? Hej, Rose, nie becz - zakłopotał się. - Do diabła z tym wszystkim! - 

Przygarnął ją do siebie. - Z całą tą mąką, i z tym wszystkim...
- Daniel, nie! Cała jestem...
- ZauwaŜyłem. - Przycisnął wargi do jej ust.
Rose od razu poprawił się nastrój. Zniknął niepokój o rezultat jej kulinarnych starań, o 
wygląd, o miłe przyjęcie. Nerwy spłynęły po niej niczym to rozlane wino po butach 
Daniela.
Oderwał delikatnie usta od jej ust.
- Przepraszam, Ŝe cię ochrzaniłem.
- Pewnie miałeś rację.
- No tak, ale powinienem wziąć równieŜ pod uwagę, Ŝe przygotowanie kolacji to 
praca, która wykańcza psychicznie i robi człowieka draŜliwym jak cholera. Wiem coś 
o tym. - Roześmiał się cicho i zaczął masować dłońmi jej plecy. Miało to ją chyba 
uspokoić, ale działało na nią raczej pobudzająco.
- Nie jestem najlepszą kucharką - przyznała z bolesnym westchnieniem. - Co innego 
moja matka. Powinnam się czegoś od niej nauczyć, ale na razie...
- To nic strasznego - uśmiechnął się - a mówisz to tak, jakbyś spowiadała się z serii 
zabójstw. Czy to grzech, Ŝe nie lubisz gotować?
- Zgodnie z tradycją, w której zostałam wychowana - a ty pewnie teŜ - to jest grzech. 
Sam zresztą powiedziałeś, Ŝe jesteś staroświecki.
- Posłuchaj, Rose, jeśli uwaŜasz, Ŝe oczekuję od wszystkich kobiet, Ŝe będą takie jak 
moja matka, to jesteś w błędzie. Mogę sobie być typowym irlandzkim gliną, ale 
innym stereotypom nie odpowiadam.
- PrzecieŜ tak się upierałeś, Ŝeby zapłacić za kolację.
- To całkiem inna para kaloszy. Zapłaciłem za nią, bo nie zamierzam być twoim 
chłopczykiem, zabawką, rozumiesz?
- Wielkie nieba! Nigdy nie zamierzałam...
- MoŜe i nie. - Przestał masować jej plecy i spojrzał wymownie. - Ale nie oszukujmy 
się, zajmujesz trochę wyŜszą pozycję ode mnie. Chciałbym, Ŝeby to było jasne od 
samego początku: zawsze będę płacił za siebie. Nie zapraszaj mnie więc na weekend 
na Hawaje, bo mnie na to nie stać.
Zachichotała i odgięła się w tył w jego ramionach.
- Spokojnie, Daniel. Nie w tym tygodniu, zgoda?
- Dzięki - odparł z kwaśną miną.
- No, nie obraŜaj się - spowaŜniała. - Jeśli chcesz wiedzieć, to wcale nie jeŜdŜę na 
wakacje w tropiki. Jeśli tam trafiam, to w ramach pracy. Ja naprawdę jestem normalną 
dziewczyną. - Wysunęła się z objęć Daniela i chwyciła go za rękę. - Chodź, pokaŜę ci, 
jak spędzam wolny czas i na co wydaję pieniądze.
- JeŜeli to niezgodne z prawem, to wolę o tym nie wiedzieć.
Roześmiała się i poprowadziła go do pracowni.
- Masz spaczone poglądy na to, co robią ludzie o pokaźnych dochodach, glino.
- Glino z Nowego Jorku - uściślił i dumnie zadarł głowę. Przeszli do pracowni. Daniel 
z zaciekawieniem zaczął przyglądać się jej rysunkom rozłoŜonym na desce 
kreślarskiej, a Rose uświadomiła sobie ze zdziwieniem, Ŝe zaleŜy jej na tym, by mu 
się spodobały.
- Daj kurtkę, powieszę ją, a ty zajmij się rewizją - zaproponowała.
 Zdjął czarną skórę i mogła teraz podziwiać, jak wspaniale elegancka koszula 
podkreśla piękną strukturę jego torsu. Palce same miały ochotę porozpinać te guziki, 
sprawdzić, co znajduje się pod spodem.
- Nie krępuj się - dodała i wykonała gest ogarniający cały pokój. - Zaraz wracam.
Gdy wróciła, Daniel wciąŜ oglądał jej szkice. Nad niektórymi chichotał, raz nawet 
roześmiał się w głos. Sprawiło jej to przyjemność. Czując, Ŝe są znacznie bliŜej celu 

niŜ pięć minut temu, podeszła do niego pewniejszym krokiem.
Odwrócił się i spojrzał z nieskrywanym podziwem na jej rozkołysane biodra.
- To jest doskonałe, Rose. Znacznie lepsze niŜ te w „Timesie".
- Jak do tej pory nikt nie podziela twojego poglądu, ale udało mi sieje sprzedać do 
kilku lokalnych gazet.
- PowaŜnie? Moje gratulacje. - Odwrócił się do stołu. - Nie potrzebuję pytać, skąd 
czerpiesz inspiracje. Wysłuchujesz pewnie wielu irlandzkich pogaduszek.
- UwaŜasz, Ŝe utrafiłam w ten klimat?
- Jeszcze jak! Na przykład ten St. Paddy... Zupełnie jakbym słyszał własnego ojca. A 
te ich riposty - tak właśnie matka zwracała się do taty.
- Moja babka teŜ mówiła w ten sposób. Odwiedziłam ją w zeszłym roku, kiedy 
robiliśmy w Irlandii zdjęcia do kalendarza.
- Kalendarz z Irlandią? Nie widziałem takiego.
- Zbierasz kalendarze? - zdziwiła się.
- W zeszłym tygodniu przeglądałem magazyny o modzie i kalendarze z modelkami. 
To moja odpowiedź na twoje podchody z lornetką.
- Rozumiem - uśmiechnęła się lekko. - MoŜe ten kalendarz wyjdzie w przyszłym 
roku. To nawet nie byłoby złe.
Przyda się honorarium, kiedy spadną moje dochody. Niedługo zamierzam się 
wycofać.
- Zadziwiasz mnie. OdłoŜyłaś juŜ tyle, Ŝeby iść na emeryturę?
- Nie chodzi mi o emeryturę. Chciałabym utrzymywać się z rysowania.
- A ja myślałem, Ŝe jesteś kobietą, która nade wszystko przedkłada... - przerwał na 
chwilę - relacje z innymi ludźmi.
- Nie to miałeś na myśli.
- Bo trudno to wyrazić.
- Zostawmy więc ten problem. - Przysunęła się do niego bliŜej. Powinna przybliŜać 
się do celu, a takie rozmowy...
- Niekoniecznie. - Odsunął się nieco i zajrzał jej w oczy.
- Jestem dociekliwy. Jesteś intrygującą kobietą, Rose. Znacznie głębszą niŜ 
podejrzewałem.
- Hm, czy to komplement?
- Oczywiście, Ŝe tak. Jesteś ambitna, zdolna, wraŜliwa. Ale teŜ sprytna, konkretna i 
zdecydowana - nigdy nie pozwolisz, Ŝeby emocje przeszkodziły ci w realizacji 
mistrzowskiego planu.
- Czy to źle?
- Tego nie powiedziałem. Ja postępuję tak samo. Pozwoliła, by jego ciemne oczy 
zawładnęły nią całkowicie.
Nie mogła się powstrzymać, rozpięła górny guzik jego koszuli.
- W takim razie znaleźliśmy się w doskonałej sytuacji
- zamruczała.
- Na to wygląda.
- To dobrze, Ŝe się zgadzamy. - Odpięła następny guzik.
- A co z kolacją? Jeszcze jeden guzik.
- Musi się dogotować.
Daniel przybliŜył usta do jej warg.
- To najlepsza wiadomość dzisiejszego wieczoru.
 
Maureen zamierzała tylko zobaczyć przez okno taksówki, jak Daniel wchodzi do 
domu Rose, a potem wracać do siebie. Kiedy jednak zniknął w drzwiach, nie mogła 
tak po prostu odjechać. Miały się oto przecieŜ spełnić wszystkie jej marzenia i chciała 

nacieszyć się tą chwilą.
- Proszę zajechać od frontu - zwróciła się do kierowcy. - Wysiadam.
- Mam na panią zaczekać?
- Nie, dziękuję. - Odliczyła naleŜną kwotę, dodała napiwek i wsunęła pieniądze w 
specjalny otwór w plastikowej przegrodzie oddzielającej przednie i tylne siedzenia. - 
Wezwę inną taksówkę, jeśli zajdzie potrzeba.
Wysiadła przed głównym wejściem i postała chwilę na chodniku, spoglądając na 
rzędy oświetlonych okien nad głową. Gdyby tylko wiedziała, które z nich naleŜy do 
Rose Kingsford. Choć pewnie taka piękna modelka ma mieszkanie, którego okna nie 
wychodzą na ulicę.
Zimna kropla deszczu trafiła ją w oko, potem spadła druga. Maureen otworzyła 
torebkę i wyjęła składany czepek przeciwdeszczowy z cienkiej folii. Troskliwie 
osłoniła nim włosy, mając nadzieję, Ŝe to wystarczająca ochrona.
Padało jednak coraz gęściej, jakby dobry Bóg miał zamiar ją utopić i ukarać za 
wścibstwo. Niebawem stała juŜ w kałuŜy. Nie było rady - trzeba było wejść do 
budynku.
Pchnęła obrotowe drzwi i zatrzymała się, mruŜąc oczy. Wnętrze było tu niezwykle 
jasne. U sufitu zwisał kryształowy Ŝyrandol, na wytapetowanych ścianach powieszono 
dwa miłe dla oka obrazy, pod ścianami ustawiono kwiaty. Dwa krzesła z obiciami w 
kolorze burgunda stały przy małym stoliku. Maureen zastanawiała się przez chwilę, 
czy moŜna na nich usiąść, kiedy jej rozmyślania przerwał głos portiera.
- W czym mogę pomóc, madam?
- Ja... hm... miałam się z kimś spotkać. - Rozwiązała troczki czepka. - Pewnie coś 
musiało ją zatrzymać. Chciałabym schronić się tu przed deszczem. Jak panu na imię, 
młodzieńcze?
- Jimmy, madam. Mam zamówić dla pani taksówkę?
Myślała o tym. Nie znosiła być z dala od centrum wydarzeń, ale z drugiej strony 
dłuŜsze pozostawanie w tym budynku mogło okazać się kłopotliwe.
- Jeszcze nie w tej chwili. Poczekam trochę, Jimmy. A jeśli moja znajoma nie 
przyjdzie, będę zobowiązana za wezwanie taksówki.
- W porządku, proszę pani. - Jimmy uśmiechnął się uprzejmie, czuła, Ŝe powinna 
porozmawiać z portierem, Ŝeby przypadkiem nie przyszło mu do głowy, Ŝe ma do 
czynienia z jakąś bezdomną. ZauwaŜyła, Ŝe rozłoŜył na biurku ksiąŜkę, podeszła 
bliŜej.
- Wygląda, jakbyś czegoś się uczył.
- Taak... Jutro mam egzamin z ekonomii.
- Ekonomista. - Pokiwała głową. - To niezły zawód. Mój syn, Daniel, zdecydował się 
na akademię policyjną. Patroluje konno ulice.
- Ach tak... - przerwał nagle i spojrzał ponad jej ramieniem. - A, dobry wieczór, 
witam, pani Kingsford!
- Dobry wieczór, Jimmy! - odpowiedziała na pozdrowienie kobieta, która właśnie 
weszła do holu i za plecami Maureen poszła w kierunku windy.
Pani Kingsford?
A więc to musi być matka Rose! Przyszła teściowa Daniela!
Maureen O’Malley poczuła dreszczyk podniecenia. Irlandzkie szczęście nie 
opuszczało jej tego wieczora. Wiele moŜna powiedzieć o dziewczynie, patrząc na jej 
matkę. Teraz mogła ją poznać, nie ujawniając nawet, Ŝe jest matką narzeczonego. 
Przywołała na twarz swój najpiękniejszy uśmiech, odwróciła się i zamarła,
- To ty! - krzyknęła z przeraŜeniem.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Serca Daniela waliło jak oszalałe. Rose przytuliła się do niego, rozchyliła kusząco 
wargi. Nigdy dotąd nie otrzymał tak wspaniałego zaproszenia i teraz gotów był 
natychmiast z niego skorzystać. Chciał jej dotykać, wejść w nią, posiąść w najbardziej 
intymny sposób. Nie pamiętał, Ŝeby wyciągał bluzkę z jej spodni, lecz musiał to 
przecieŜ zrobić, bo oto pieścił juŜ jej gorącą, jedwabistą skórę.
Westchnął. Nie nosiła nic pod koszulką. Czuł w dłoniach rozkoszny cięŜar szczupłych 
piersi Rose i myślał, Ŝe jeśli po coś się urodził, to po to, by pieścić ją w ten sposób. 
DrŜała i dyszała, była równie przeraŜona gwałtownością własną, co Daniela. Zdjęła 
mu koszulę i pociągnęła dłońmi po jego plecach. Daniel jęknął, wtulił głowę w szyję 
dziewczyny, poczuł upajającą woń wody kwiatowej i... coś jeszcze.
Coś jakby swąd spalenizny.
Nie przyjął tego do wiadomości. Usta Rose Kingsford miały niebiański smak, 
wzmagały apetyt na resztę tego chętnego ciała. Nie chciał, Ŝeby cokolwiek mu 
przeszkadzało. Jaka spalenizna? To na pewno tylko omam...
Ale nie było wątpliwości. Coś się paliło.
Oderwał usta od jej ust.
- Chyba... coś stało się w kuchni.
Rose otworzyła zielone oczy. Zajrzał w nie i znów wszystko inne przestało go 
obchodzić.
- A moŜe mi się zdawało... - Przyciągnął na powrót jej głowę.
 - Nie! - Rose wyślizgnęła się z objęć Daniela i wybiegła z pokoju. - Coś naprawdę się 
pali!
Daniel wpadł za nią do kuchni. Stała, kaszląc, nad otwartym garnkiem, gęsty dym 
spowijał kuchnię.
- Nasza kolacja! - jęknęła, po czym chwyciła przez grubą rękawicę dymiące naczynie i 
upuściła je z hukiem do zlewu. - Wszystko na nic!
- Zawsze moŜemy gdzieś pójść.
- Nie chcę nigdzie iść! Chciałam przygotować miły, domowy posiłek! - Uniosła 
pokrywkę, buchnęło dymem jeszcze obficiej. - Zobacz! - zdumiała się nagle. - To... 
to... To błyszczy!
- Błyszczy? - Jako policjant Daniel był juŜ świadkiem niejednego zdarzenia, lecz 
nigdy nie spotkał się z tym, Ŝeby błyszczało przypalone stew.
Podszedł bliŜej i przyjrzał się zawartości naczynia. W brunatnej bezkształtnej masie 
pływały srebrne nitki. Zmieszany spojrzał na Rose.
- Niczego nie zamierzam ci tłumaczyć. - Sięgnęła po pokrywkę.
Zachichotał i chwycił ją w ramiona.
- Ale ja Ŝądam wyjaśnień: skąd się tu wzięły te srebrne nitki?
- Z moich pończoch. - Rose spuściła głowę. Daniel wybuchnął szczerym śmiechem.
- Rose, skąd wzięłaś ten przepis?
- No, dalej, natrząsaj się ze mnie. Mówiłam ci, Ŝe nie jestem dobrą kucharką. Ale 
przynajmniej próbowałam.
- Jasne - opanował śmiech. - Doceniam te starania i przepraszam, Ŝe się śmiałem. Ale 
jeśli mi nie wyjaśnisz, co twoja bielizna robiła w garnku, skręci mnie z ciekawości. 
Miej trochę litości, Rose.
- Przyrzekasz, Ŝe nie będziesz się śmiał?
- Przyrzekam.
- Upchnęłam w stopie trochę przypraw.
- Trochę? Musiałaś chyba władować w to pół kilo tymianku!
- Daniel! Obiecałeś!

- W porządku - zacisnął wargi, by się nie roześmiać, i spojrzał w sufit. - Po prostu 
były to pończochy ze srebrną nitką, tak?
- Nie przypuszczałam, Ŝe wyjdą na wierzch!
- Oczywiście, Ŝe nie. Kto mógł przypuszczać? Przyglądał się dziewczynie, tłumiąc 
ś

miech. Oto jedna z nowojorskich modelek, utalentowana rysowniczka, bystra 

bizneswoman, namiętna kochanka... i osoba tak słodko, tak kompletnie bezradna w 
kuchni! Ta bezradna osoba usiłowała ugotować dla niego coś, co miało być 
irlandzkim stew. Nawet nie wiedziała, jak bardzo mu to pochlebia. Cisnęła rękawice 
na blat.
- Oczywiście, jak zwykle wszystko schrzaniłam!
- Wcale nie. - ZbliŜył się do niej i ponownie wziął ją w ramiona. - Jest uroczo. I 
zapowiada się wspaniała noc.
- Daniel, bądź powaŜny. Uroczo?
- Mówię serio.
- Nieprawda. Kiedy wszedłeś, byłam utytłana mąką. Zgniotłam twój bukiet, wylałam 
wino na buty, wsadziłam do garnka pończochy...
- A wszystko dlatego, Ŝe usiłowałaś zrobić wraŜenie na takim przeciętnym facecie, jak 
ja. Wiesz, Rose, jak się czuję z tego powodu? Czuję się wyróŜniony.
- Tak?
- Tak!
Przyciągnął ją do siebie, zetknęli się biodrami. Oczy Rose ponownie zaszły mgłą.
- Zaprosiłam cię wprawdzie na kolację, ale... ale moŜe to nie był jedyny powód.
- Pozwól mi na brutalną szczerość. Nie dbam o tę przeklętą kolację. Nie przyszedłem 
tu, Ŝeby napchać Ŝołądek. Nie obchodzi mnie, czy umiesz gotować, czy nie.
- Mhm - przytuliła się do niego zmysłowo - ale ja i tak mam zamiar być dobrą 
gospodynią. I dobrą kochanką... - Spojrzała na niego tym swoim spojrzeniem, od 
którego krew zaczynała szybciej pulsować w jego Ŝyłach.
Daniel przylgnął do jej warg, a ona oddała skwapliwie pocałunek. Ruszyli w stronę 
salonu. Rose zrzuciła buty, Daniel rozpiął pasek.
I właśnie wtedy zabrzęczał domofon.
- To nic... Nie zwracaj uwagi. - Rose podniosła ręce, by łatwiej było pozbyć się 
spódnicy.
- Cholerne domy z ochroną. - Daniel odrzucił koszulę na bok.
Jednak natrętne urządzenie wciąŜ brzęczało, a gdy nie reagowali, po chwili 
rozdzwonił się telefon.
- Mam automatyczną sekretarkę...
- Dzięki niech będą Bogu za automatyczne sekretarki. Rose, jesteś taka piękna...
- Dla ciebie. - Wsunęła się w jego objęcia.
- Panno Kingsford! - odezwał się nagle męski głos z głośniczka sekretarki - chyba 
powinna pani zejść na dół...
Oboje zamarli w bezruchu.
- ...bo pani matka uprawia właśnie zapasy z jakąś kobietą o imieniu Maureen - 
dokończył Jimmy i się rozłączył.
- O mój BoŜe! - Rose zaczęła natychmiast szukać spódnicy, a gdy ją znalazła, wbiła 
się w nią i ruszyła do drzwi.
- Rose? - Daniel był nieco zdezorientowany.
- Zapnij pasek i chodź ze mną - powiedziała, wpychając mu koszulę w spodnie. - 
pozapinaj się.
- Nie masz butów.
- Racja. - Wsunęła pantofle, porwała klucze ze stołu, z ręką na klamce obejrzała się za 
siebie. - Idziesz?

Uporał się szybko z paskiem i ruszył za nią.
- Cholera, nie wiem czemu, ale mam wraŜenie, Ŝe wiesz, o co tutaj chodzi.
- Powiem ci w windzie. Nie ma czasu do stracenia. Moja matka chodzi na siłownię i 
moŜe twojej zrobić krzywdę.
- Mojej matce? Krzywdę? - Daniel puścił się pędem do windy. - Czemu 
przypuszczasz, Ŝe moja matka szarpie się na dole z twoją? Skąd by się tu wzięła?
- Wydaje mi się, Ŝe one się znały. Jeszcze w Irlandii - oznajmiła grobowym głosem 
Rose, czekając na windę.
Daniel milczał przez chwilę.
- Nie chcesz chyba powiedzieć, Ŝe twoja matka to Bridget Mary Hogan. Nie uwierzę.
- MoŜe przekonasz się na dole. No, co jest? - Stuknęła dłonią w przycisk na ścianie. - 
Gdzie jest ta cholerna winda?!
- O rany... - Daniel nie mógł otrząsnąć się z zaskoczenia. - Bridget Mary Hogan? Ta 
dwulicowa baba, której machlojki odebrały Maureen koronę RóŜy z Tralee?
Rose spojrzała krzywo na towarzysza.
- Licz się ze słowami. Bo będę musiała ci powiedzieć, Ŝe Maureen jest złośliwą 
plotkarą o twarzy owcy, która podstępnie pozbawiła Bridget tego wyróŜnienia.
Winda wreszcie przyjechała. Rose weszła do środka, lecz Daniel wciąŜ stał na 
korytarzu niczym wrośnięty w ziemię.
- Nie. To nie mogło się zdarzyć...
- Posłuchaj, właź szybko do tej przeklętej windy, bo na dole przydadzą się twoje 
mięśnie.
- Ale Bridget Hogan nie Ŝyje! Rzuciła się w przepaść dręczona wyrzutami sumienia z 
powodu tego, co zrobiła.
- Podobnie jak twoja matka skoczyła pod pędzący pociąg.
Daniel, zapnij proszę koszulę. Moja matka lubi się oszukiwać, Ŝe wciąŜ jestem 
dziewicą.
Zrobił, o co prosiła, lecz jego ruchy były powolne i niezgrabne jak u robota albo 
człowieka odurzonego alkoholem.
- Czego jeszcze powinienem się dowiedzieć, Ŝeby ostatecznie zwariować? - zapytał.
Tego, Ŝe chcę, abyś został ojcem mojego dziecka, odparła w myślach, jednak na głos 
powiedziała co innego:
- Moja matka była w herbaciarni w czasie naszego pierwszego spotkania. W 
przebraniu. To ona naciskała, Ŝebym zgodziła się na rendez vous z Maureen.
- A czy moja matka zdawała sobie sprawę, czyją jesteś córką?
- Nie. - Rose zaczerpnęła powietrza, gdyŜ winda właśnie się zatrzymała. - Zresztą nie 
wiem. MoŜe coś podejrzewała.
Drzwi rozsunęły się niczym kurtyna w teatrze, a scena, którą ujrzeli, była gwałtowna i 
pełna przemocy. Maureen i Bridget tarzały się po podłodze, wydając niezrozumiałe 
wrzaski. Pojedynek był bardziej wyrównany niŜ moŜna się było spodziewać. Bridget 
była zwinna, lecz Maureen górowała nad nią wagą. Z kolei ciasna odzieŜ matki 
Daniela krępowała jej ruchy, podczas gdy strój matki Rose zapewniał większą 
swobodę. Dokoła nich niczym sędzia krąŜył Jimmy. Jedno z krzeseł było 
przewrócone, dekoracja ze sztucznych kwiatów roztrzaskana w drobny mak.
Daniel był przeraŜony, lecz momentalnie przyszedł do siebie.
- Rozdzielę je. Niech kaŜde zajmie się swoją mamuśką. Jeśli nie dasz rady, ten 
chłopak ci pomoŜe.
- Okay.
Rose z ufnością patrzyła, jak jej gość przystępuje do tego trudnego zadania. Kiedy but 
Bridget trafił go w Ŝołądek, skrzywiła się nieco. Trochę niŜej, a ten wyszkolony 
policjant zostałby wyłączony z akcji.

- W porządku, drogie panie! - odezwał się głosem człowieka nawykłego do 
wydawania poleceń. - MoŜe zrobimy małą przerwę?
- To mój Daniel! - zawołała Maureen. - Danielu, zabierz ode mnie tę wariatkę!
- Mamo, to ty leŜysz na niej. - Postawił obie kobiety na nogi, wcisnął się pomiędzy 
nie. - Rose? Jimmy? MoŜecie mi pomóc?
Rose natychmiast podbiegła do Bridget.
- Chodź, mamusiu. - Pociągnęła ją za rękę, lecz Bridget zaparła się i nie dała odsunąć 
na bok.
- Maureen Fiona, jesteś zwykłą rajfurką! - wrzasnęła w stronę rywalki.
- Tak? Wiedz Bridget, Ŝe mój Daniel poślubi raczej kaczkę z Central Parku niŜ twoją 
córusię!
- W porządku, moje panie, proszę się cofnąć do swoich naroŜników. - Daniel opasał 
matkę ramionami i odsunął na bok.
Rose z kolei przytrzymała swoją i szepnęła jej do ucha:
- Mamo! Co ty, u diabła, tutaj robisz?
- Co ja robię? Ośmielasz się o coś mnie oskarŜać, młoda damo? Popatrz lepiej na 
siebie! Masz zaczerwienione policzki. Całowałaś się!
Rose ściszyła głos.
- Na Boga, mam juŜ trzydzieści lat.
- Wystarczająco duŜo, Ŝeby mieć rozum i nie uganiać się za typami pokroju synalka 
Maureen Keegan!
- UwaŜaj, Bridget! Wszystko słyszałam! - wydarła się Maureen z drugiego końca 
holu. - Nikt nie będzie zniewaŜał mojego Daniela!
- Spokojnie, mamusiu. Nie teraz - uspokajał matkę Daniel. - Rose! - zawołał - sądzę, 
Ŝ

e musimy zamówić dwie taksówki.

- Zaraz zadzwonię. - Spojrzała na Jimmy'iego. - Trzymasz ją?
- Tak. - Chłopak był bardzo przejęty. - Panno Kingsford. nie wiem, co właściciele 
powiedzą na ten bałagan.
- Nie martw się. Zaświadczę, Ŝe to nie twoja wina. Nie miałeś szans, Ŝeby tego 
uniknąć. - Wykręciła numer radio taxi. - Moja mama pokryje koszty...
- Ja?! - wrzasnęła Bridget. - A co z nią? Zawsze umiała się wywinąć. Naopowiadała 
sędziom tych koszmarnych kłamstw i...
- A ty specjalnie spaliłaś mi twarz! - Szarpnęła się Maureen. - No, puść mnie, 
Danielu! Czy pozwolisz, Ŝeby w ten sposób mówiła do twojej matki?
- Puszczę cię, mamo. I zadzwonię po oddziały specjalne, jeśli nie przestaniecie!
- Spokojnie, Daniel. Taksówki juŜ jadą - Rose próbowała załagodzić sytuację. - O, juŜ 
są!
- Świetnie. Idziemy.
- Twoja kurtka. - Rose przypomniała sobie, Ŝe zostawił ją w jej mieszkaniu.
- Odbiorę innym razem. - Spojrzał na nią przelotnie i zniknął z naburmuszoną matką 
za obrotowymi drzwiami.
Rose tylko odrobinę ucieszyła się z tej ostatniej uwagi. Odebranie kurtki przy okazji 
spotkania w bliŜej nieokreślonej przyszłości to nie to samo, co obietnica kontynuo-
wania znajomości. A przecieŜ trudno było sobie wyobrazić, Ŝeby po tym wszystkim 
Daniel O’Malley nadal miał na to ochotę.
- Wyszła. JuŜ moŜesz mnie puścić, Jimmy - odezwała się Bridget nieoczekiwanie 
spokojnym głosem.
Rose zwróciła się do niej z gniewną miną.
- Mamo, jak mogłaś! I w ogóle co ty tutaj robisz, szpiegujesz mnie?
- Sprawdzałam po prostu, czy jesteś w domu. - Nawet z oberwanym rękawem 
płaszcza przeciwdeszczowego i w rozdartych na kolanie spodniach Bridget potrafiła 

zachowywać się wyniośle. - Udało mi się zdobyć bilety do Kennedy Center na koncert 
poświęcony pamięci tego muzyka jazzowego, którego tak lubisz. Chciałam ci o tym 
powiedzieć, a Ŝe byłam w pobliŜu...
- Gadka szmatka...
- Rose, twój język jest nie na miejscu.
- Przychodzi mi do głowy parę mocniejszych określeń i zapewniam cię, mamo, Ŝe 
wszystkie one znakomicie pasują do sytuacji.
- Panno Kingsford, zdaje się, Ŝe jest juŜ druga taksówka - wtrącił się Jimmy. W jego 
głosie znać było ulgę.
- Dobrze. Wyjdziemy, kiedy odjadą tamci.
- Właśnie pan O'Malley wpychają do samochodu... To znaczy, chciałem powiedzieć, 
Ŝ

e pomaga jej wsiąść.

- W porządku. Posłuchaj, mamo. Jimmy teraz cię puści. Obiecujesz wejść spokojnie 
do taksówki?
- Nie ma powodu, Ŝebyś zwracała się do mnie takim tonem, Rose. Twoja babka 
przewróciła by się...
- Niewątpliwie nasza babunia od dawna kręci się w grobie jak bąk - odgryzła się 
Rose. - Lecz na pewno nie z mojego powodu. To ty urządziłaś całą tę burdę. Więc jak, 
przyrzekniesz mi?
- Przyrzekam. - Bridget wygładziła odzieŜ, poprawiła zmierzwione włosy. - wcale nie 
musisz ze mną jechać, Rose. Wybieram się prosto do domu.
- Wolę cię odwieźć. Mamy kilka spraw do wyjaśnienia. Były juŜ przy drzwiach 
taksówki, gdy matka zatrzymała się i obejrzała z satysfakcją przez ramię.
 - Widziałaś to? Jeszcze pięć minut, a błagałaby mnie o litość.
Rose przewróciła oczami.
- Dobrze, mamuś. Zabiorę cię jutro do Światowej Federacji Zapaśniczej, chcesz?
JuŜ w taksówce Bridget wybuchnęła śmiechem.
- No, dalej mamo, nie krępuj się... - Rose wzruszyła ramionami.
- Powinnaś ją widzieć, kiedy powiedziałam jej, kim jestem! - Bridget dosłownie 
krztusiła się ze śmiechu. - Zupełnie jakby ktoś zdzielił ją młotem między oczy. 
Jezusie, Mario, święty Józefie, to była wspaniała chwila! śe teŜ nie było przy tym 
kamery!
- Była. Cały incydent został sfilmowany. - Rose uśmiechnęła się wbrew sobie. - Nad 
biurkiem Jimmy'ego zainstalowane są kamery. Nagrywają wszystko, co dzieje się na 
korytarzach.
- A więc musisz zdobyć dla mnie tę taśmę. Będę miała rozrywkę na stare lata. śe teŜ 
zabrakło mi tych pięciu minut, Ŝeby przyszpilić ją do podłogi!
- Naprawdę Ŝałujesz, Ŝe ci przeszkodziliśmy?
- Całe Ŝycie czekałam na ten moment! Jako dziewczynki uwaŜałyśmy, Ŝe przemoc 
fizyczna jest poniŜej naszej godności, ale teraz, kiedy jesteśmy dorosłe...
- .. .nie musicie juŜ strzec tej godności?
- Rose, stajesz się sarkastyczna?
- Ja?
- W kaŜdym razie my teŜ wam przeszkodziłyśmy. MoŜe to nawet waŜniejsze niŜ ta 
nasza niedokończona walka. Bo juŜ raczej nie zobaczysz się z Danielem O’Malley. 
Maureen postraszy go wszystkim, łącznie z ekskomuniką, jeśli będzie miał ochotę na 
kolejne spotkania. JuŜ ja ją znam.
Rose westchnęła boleśnie.
- To nie będzie konieczne. Po tym, co się stało, sam będzie mnie unikał.
- I bardzo dobrze. - Bridget poklepała córkę po ręce, - Szczególnie jeśli chodzi o to, 
co plącze ci się po głowie, córeczko. Maureen Keegan i ja babkami tego samego dzie-

cka! Gdyby do tego doszło, rzuciłabym się z Empire State Building głową w dół!
- Zapomniałaś, Ŝe cierpisz na lęk wysokości?
- PrzezwycięŜyłabym go jakoś.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Droga na brooklyn była daleka i Daniel z satysfakcją myślał, Ŝe to matka będzie płacić 
rachunek za przejazd. Choć jednak wciąŜ był na nią wściekły, to spoglądał z troską na 
swą rodzicielkę. Miał nadzieję, Ŝe nie odniosła Ŝadnych obraŜeń.
Zapasy w miejscu publicznym! W tym wieku! Słodki Jezu!
A jemu się zdawało, Ŝe nie zdoła go wprawić w większe zakłopotanie niŜ wtedy, w 
herbaciarni.
- Nic ci nie jest? - zapytał, by przerwać nieprzyjemne milczenie.
- Wystraszyła mnie, to fakt. - Matka w zamyśleniu bawiła się guzikiem. - rozdarła mi 
rękaw.
- Mam gdzieś ten rękaw. WaŜne, czy ty jesteś cała. Matka sapnęła głośno, co miało 
wyraŜać jej dezaprobatę i oburzenie.
- Ja? Musiałby chyba nastąpić koniec świata, Ŝeby Bridget Hogan zdołała mnie 
pokonać! Danielu, widziałeś przecieŜ, Ŝe byłam od niej lepsza? Jeszcze dwie minuty, 
a błagałaby o litość.
- Nie lekcewaŜyłbym jej. Nieźle kopie. Zwłaszcza jak na nieboszczkę, która od 
trzydziestu siedmiu lat leŜy w grobie.
- Och, to cały ty. Wyciągać takie drobiazgi w takim momencie... To był tylko 
niewinny wykręt.
- Niewinny? Okłamywałaś i tatę, i mnie, Ŝe skoczyła z klifów, nie mogąc znieść myśli 
o tym, jak niecnie potraktowała cię podczas konkursu piękności. Uśmierciłaś w 
naszych oczach swoją dawną przyjaciółkę. I ty to nazywasz niewinnym wykrętem?
- I tak powinna była to zrobić.
Daniel pokręcił głową ze zdumieniem. Odwrócił się na siedzeniu, by móc spojrzeć 
matce prosto w twarz.
- Nie powiesz mi chyba, Ŝe po trzydziestu siedmiu latach wciąŜ Ŝywisz do niej urazę?
Maureen spojrzała wyzywająco na syna. W półmroku panującym w taksówce był 
skłonny uwierzyć, Ŝe przeistoczyła się w zbuntowaną nastolatkę.
- Nigdy nawet nie powiedziała „przepraszam"!
- Niewiarygodne. - Daniel zamknął oczy.
- Nie dość Ŝe skrzywdziła mnie, kiedy byłam jeszcze jak ten świeŜutki pączek, który 
dopiero ma rozkwitnąć w całej swojej krasie, to na dodatek teraz rujnuje moje złote 
lata!
- Na czym niby miałoby to polegać? Matka pokręciła głową.
- Oj, Daniel, Daniel,.. Czasami myślę, Ŝe siostry musiały się pomylić i przypisały 
tobie wyniki testów naleŜące do jakiegoś innego zucha. Zdarza ci się być cięŜkawym 
w myśleniu.
- Więc po prostu wyjaśnij mi to.
- CóŜ, to proste. Chodzi o Rose, o ciebie. Jak moŜesz myśleć o małŜeństwie z tą 
dziewczyną, skoro okazała się ona córką tej podstępnej baby. która tylko czeka, Ŝeby 
wbić mi nóŜ w plecy?
Daniel przyjrzał się matce, w końcu wybuchnął śmiechem. Śmiał się tak mocno, Ŝe aŜ 
zaczął się krztusić,
- Dostałeś ataku? - zaniepokoiła się Maureen.
- Nie - odetchnął głęboko. - Po prostu bawi mnie to wszystko. Sama mi ją podsunęłaś, 
przyznaj. MoŜe wreszcie przestaniesz mnie swatać. Cholera - znów zachichotał - sam 
bym tego lepiej nie wymyślił...
- Dobrze ci się śmiać. Ale pomyśl lepiej o swojej biednej matce. Moje gasnące oczy 
nie ujrzą juŜ wnuków, nie będzie komu przekazać cnót irlandzkiej gospodyni: 
robienia na drutach, gotowania, pielęgnowania ogrodu.

- Od kiedy to masz ogród?
- NiewaŜne, na ogrodnictwie się znam. Takich rzeczy się nie zapomina. Ale to i tak 
bez znaczenia, bo me będzie ani ogrodu, ani rodzinnych zdjęć, ani uroczych przyjęć 
urodzinowych dla malców - wyliczała coraz bardziej Ŝałosnym głosem - ani kolęd 
ś

piewanych przy choince, ani..,

- Mamo - przerwał jej, bo i jemu serce się ścisnęło z Ŝalu. - Chyba jednak trochę 
przesadzasz. Zwłaszcza Ŝe nie jest to dla ciebie Ŝadna nowina. PrzecieŜ nic się nie 
zmieniło.
- Niestety. Poczekaj, aŜ skończysz pięćdziesiąt sześć lat i nie będziesz miał oparcia 
we własnej rodzinie, to mnie zrozumiesz.
- Jak mogę cię pocieszyć, skoro nie chcesz, Ŝebym widywał się z Rose Kingsford?
- Oczywiście, Ŝe nie chcę! - Schwyciła się za serce i spojrzała na syna z przeraŜeniem. 
- Bridget Hogan jako członek naszej rodziny, jako babcia szczypiąca policzek mojego 
wnusia? O, nie! JuŜ widzę jak rozpuszcza tę najdroŜszą kruszynę nadmiarem 
zabawek, słodyczy... I na pewno będzie się zwracać do dziecka jakimś zdrobnieniem, 
od którego biorą mdłości. „Ninuniu, malutki elfie..," A ja będę musiała słuchać tego 
wszystkiego i patrzeć, jak ta wredna baba…
- Mam więc rozumieć, Ŝe się nie zgadzasz.
- Prędzej mnie piorun spali, niŜ ty oŜenisz się z Rose Kingsford!
- MoŜesz się odpręŜyć, mamo. Nie zamierzam Ŝenić się z Rose. - Odchylił się na 
siedzeniu i skrzyŜował ręce na piersi.
- Bogu dzięki, wrócił ci rozsądek.
- Po prostu będziemy ze sobą chodzić. Bez zobowiązań.
Matka sapnęła i ponownie chwyciła się za serce.
- Ach, nie. Nie zrobisz mi tego.
- Widzisz, mamo. Gdyby nie ty, nie spotkałbym Rose. Ale stało się i jeśli postanowię, 
Ŝ

e będziemy się widywać, to tak będzie. A gdybym chciał ją poślubić, to teŜ 

postawiłbym na swoim. Pozwól bowiem, Ŝe ci przypomnę, iŜ to ja będę się budził 
przez następne czterdzieści parę lat u boku mojej wybranki, a nie ty. Twoje szczęście, 
Ŝ

e ja nie szukam Ŝony, a Rose nie ugania się za męŜem.

- Nie chcesz chyba powiedzieć, Ŝe po prostu będziecie...
- Mamo, nie wiem, co będzie, naprawdę. Nie chciałbym jednak, Ŝebyś decydowała za 
mnie. Proszę, niech to będzie nasza ostatnia rozmowa na temat tego, z kim mam się 
spotykać i z kim mogę się oŜenić, dobrze?
Rose była szczęśliwa, Ŝe przez następne kilka dni miała okazję pracować z Chuckiem. 
Wspólnie pozowali do zdjęć mających przedstawiać młodą parę, która spędza miesiąc 
miodowy za granicą i nie moŜe wyjść z zachwytu, jakie to wspaniałe moŜliwości daje 
karta kredytowa.
Chuck, wysoki, świetnie umięśniony blondyn, był ucieleśnieniem marzeń wszystkich 
kobiet. Tylko Rose jednak wiedziała, Ŝe ów supermen zamieszkał właśnie z Petem - 
od kilku miesięcy swoim przyjacielem i kochankiem. CóŜ, kiedyś miała Ŝal, Ŝe taki 
wspaniały facet ma - jak sam się wyraŜał - „inną orientację", teraz jednak cieszyła się 
na myśl o tym, Ŝe w czasie zdjęć nikt nie będzie jej obmacywał, a w czasie przerw ma 
zapewnione inteligentne, nienachalne towarzystwo. Poza tym potrzebowała rady, a 
Chuck świetnie znał się na sprawach sercowych.
Cala pierwsza przerwa między zdjęciami zeszła jej na wprowadzaniu partnera w 
kulisy tej groteskowej sytuacji, w jakiej ona i Daniel znaleźli się za sprawą swych 
matek. Gdy jednak nadeszła pora lunchu, mogła zapytać, co jego zdaniem powinna 
zrobić i jak się zachować.
- Mam rozumieć, Ŝe nadal chcesz się z nim spotykać - upewnił się Chuck. - Mimo Ŝe 
moŜe to rozjuszyć wasze krewkie mamuśki i sprawić, Ŝe całkiem zatrują ci Ŝycie?

- CóŜ, zaryzykuję.
- A wszystko dlatego, Ŝe...
- .. .wciąŜ mam jego kurtkę.
- MoŜesz ją odesłać przez gońca. Następny powód.
- jest uroczy, seksy i ma więcej niŜ dwie komórki w mózgu.
- To rzadka kombinacja. Jesteś pewna, Ŝe to heteryk?
- Chuck moŜesz mi wierzyć lub nie, ale jest jeszcze na świecie paru 
heteroseksualnych facetów, którzy nie są palantami.
- No cóŜ - Chuck uśmiechnął się - jest teŜ paru, którzy nimi są. Nie wściekaj się, 
cieszę się, Ŝe w końcu ci się udało...
- Nic się jeszcze nie udało. Nie wiem, czy nie postanowił raz na zawsze wykreślić 
mnie ze swego Ŝycia. Jemu zaleŜy na prostym, nieskomplikowanym związku, a tu się 
na to nie zanosi.
- A czego ty potrzebujesz, Rose?
- Tego samego. - Nie mogła się przyznać, nawet Chuckowi, Ŝe pielęgnuje w sobie 
marzenie o natrafieniu na człowieka, który po prostu nadałby się na ojca jej dziecka, 
zrobił swoje i usunął się na bok. jedyną osobą, która znała tę tajemnicę, była matka. 
Zresztą i jej niepotrzebnie o tym powiedziała.
Chuck przełknął: kolejny kęs kanapki.
- Nie ma czegoś takiego jak nieskomplikowane związki. Chyba Ŝe mówimy o Ŝyciu 
seksualnym psów.
- Zgoda - Rose pociągnęła łyk z butelki - chodzi mi jednak o to, Ŝe Ŝadne z nas nie 
chce się angaŜować. śadnych obrączek, kościelnych ceremonii. Ustaliliśmy to na 
samym początku.
- Jedynie seks?
- Och, walisz prosto z mostu! Ma się rozumieć, Ŝe nie! Chodzi o miłe towarzystwo, 
wspólne zainteresowania...
- Jakie na przykład?
- No cóŜ, na przykład... - Spojrzała na przyjaciela skruszonym wzrokiem. - Choć 
właściwie do tej pory chodziło nam właśnie o seks. Ale liczy się teŜ wzajemny 
szacunek - dodała szybko - zrozumienie... Doświadczyliśmy juŜ wspólnie kilku 
niezręcznych sytuacji. Daniel sprawdza się na pierwszej linii ognia,
- Cholera! Mam nadzieję, Ŝe tak jest! Lubię to u facetów z nowojorskiej policji! - 
Chuck zarechotał.
- Jest teŜ coś więcej. Zobaczył mnie z najgorszej strony i wcale nie był na mnie 
wściekły. To miły facet.
- Świetnie. Ty teŜ jesteś miła.
- Nie przypuszczam, Ŝeby obwiniał mnie za to, co wyprawiały nasze matki, ale nie 
wiem, czy zechce naraŜać się na ryzyko powtórki.
Chuck zgniótł opakowanie kanapki i pięknym lobem ulokował je w pobliskim koszu 
na śmieci,
- Chcesz, Ŝeby wujek Chuck coś ci zaproponował?
- Mhm.
- Zaproś go więc na kilka dni do siebie na wieś. I nic nie mówcie mamuśkom.
Rose wlepiła wzrok w resztkę wody w plastikowej butelce.
- Sama nie wiem. DraŜni go róŜnica w naszych dochodach, mówił, Ŝe nie interesują 
go ekstrawaganckie pomysły, na które go nie stać,
- Nie sądzę, Ŝeby wyjazd na wieś podpadał pod tę kategorię. A jeśli będzie marudził, 
powiedz mu, Ŝe dom naleŜy do jakiejś przyjaciółki. Nieco zmięknie, jeśli spędzicie 
razem trochę czasu. Na początku Pete wciskał mi ten sam kit i juŜ myślałem, Ŝe 
będziemy musieli zamieszkać na jakimś poddaszu pełnym szczurów, Ŝeby nie draŜnić 

jego poczucia niezaleŜności, ale w końcu przepracowaliśmy jakoś ten problem.
- I tak lepsze to, niŜ trafić na jakiegoś poszukiwacza złota, no nie?
- Jasne, dziecino. Wracajmy. Gotowa na miesiąc miodowy?
- Mówiłam ci, Ŝe Ŝadne z nas nie ma ochoty na ślub!
- Mówię o tych gościach od karty kredytowej. A swoją drogą ciekawe, Ŝe nie 
załapałaś.
- Nie waŜ się mieszać do tego Freuda.
- Skoro tego sobie Ŝyczysz...
W środę Daniel dał nogę z roboty wcześniej. Zamienił się z kumplem na dyŜur w 
przyszłym tygodniu, bo teraz i tak nie był w stanie myśleć o niczym innym poza Rose 
Kingsford. Wrócił do domu i chyba ze sto razy sięgał po słuchawkę, by wykręcić jej 
numer, za kaŜdym razem jednak rezygnował. NiezaleŜnie od tego, co powiedział 
matce, wciąŜ nie był przekonany, czy ma ochotę kontynuować znajomość, która 
rodziła tak wiele problemów. Bo maiki stanowiły zaledwie część zagadnienia.
Poprzedniego wieczora słuchał tylko swoich zmysłów. Nie zwracał specjalnej uwagi 
na otoczenie, nie analizował, nie myślał. Mimo to zdołał zorientować się, Ŝe ta 
kobieta ma pieniądze. DuŜe pieniądze, zwłaszcza w porównaniu z nim. Uzmysłowił 
sobie teraz, Ŝe do tej pory spotykał się jedynie z dziewczynami, które zarabiały mniej 
więcej tyle samo co on, i Ŝe nigdy nie przyszło mu do głowy, iŜ wyjście na miasto z 
kimś zamoŜniejszym moŜe stanowić problem. A jednak stanowiło. Okazało się, Ŝe 
jest staroświecki, tradycyjny i konserwatywny. Wcale jednak nie był z tego dumny, 
choć moŜe, jako Irlandczyk, być powinien. W głębi duszy czuł bowiem Ŝe za tą jego 
konserwatywną postawą kryją się zwykłe kompleksy i uprzedzenia.
ś

eby zapomnieć o troskach, postanowił pójść do kina. Był juŜ w drzwiach, kiedy 

usłyszał telefon. Cofnął się, podniósł słuchawkę, usłyszał głos Rose. "Wystraszyła się 
chyba, gdy odebrał. Pewnie myślała, Ŝe nagra się tylko na sekretarkę.
- Cześć, Rose. Chodzi o kurtkę? Mogę odłoŜyć słuchawkę i puścić maszynę, jeśli 
wolałabyś załatwić to w sposób mniej osobisty - zaproponował.
- Daj spokój. Nie kuś mnie. Nie masz pojęcia, jak trudno było sięgnąć mi po 
słuchawkę.
- WyobraŜam sobie. Słuchaj, kurtkę moŜesz po prostu przesłać...
- Och, kurtka! Zupełnie zapomniałam! Jest ci potrzebna?
- Nie ma pośpiechu - uśmiechnął się do siebie od ucha do ucha. Rose nie dzwoniła z 
powodu głupiej kurtki! Co za szczęście!
- Mogę zamówić posłańca.
- Rose, to niewaŜne. Skoro nie dzwonisz w sprawie kurtki, to w czym problem?
- Posłuchaj, Daniel: pobłądziliśmy od samego początku.
- Tsk…
- Pewnie powinnam ci od razu powiedzieć o naszych matkach.
- Pewnie powinnaś,
- O Jezu, okaŜ trochę dobrej woli. Nie zwalaj wszystkiego na mnie. Nie chcesz ze 
mną gadać?
- Wczoraj wieczorem sto razy przymierzałem się, Ŝeby zadzwonić.
- Ale nie zrobiłeś tego.
- Musiałem przemyśleć wiele rzeczy.
- Rozumiem. Odkrycie, Ŝe jestem córką ukochanego wroga twojej matki, musiało być 
dla ciebie szokiem.
- Ukochany wróg? - Roześmiał się. - To ładne. Wiesz, Ŝe ona od trzydziestu siedmiu 
lat hoduje w sobie tę urazę.
- Moja matka tak samo. Zrobi wszystko, bylebym tylko nie miała juŜ z tobą do 
czynienia.

- Ale... - zawahał się - to nie dlatego dzwonisz, prawda? Nie po to, Ŝeby udowodnić 
jej, kto tu rządzi?
- Nie. Mam nadzieję, Ŝe wyrośliśmy juŜ z tego typu zachowań. To dobre dla 
nastolatków.
- Nasze mamuśki są chyba na tym etapie.
- Fakt - zgodziła się Rose. - Zachowują się jak para nieznośnych dzieciaków. Ale ja 
nie mara zamiaru im ulegać. I dlatego dzwonię. Chciałabym... chciałabym znów się z 
tobą zobaczyć - dokończyła jednym tchem.
Wiedział, Ŝe Rose czeka na odpowiedz, lecz nie był pewien, jakiej ma udzielić.
- Rozumiem - odezwała się. - Twoje milczenie jest wymowne. Nie mam pretensji, Ŝe 
chcesz zakończyć tę znajomość. Cześć, Daniel!
- Poczekaj!
- Na co?
Serce waliło mu tak, jakby rzeczywiście musiał ją gonić.
- TeŜ chciałbym cię zobaczyć.
- Doprawdy?
W tym pytaniu nie słychać juŜ było tej zaŜyłości, która przed chwilą tak bardzo 
zaczęła mu się podobać. I to on, do jasnej cholery, zerwał tę cienką nić porozumienia!
- Oczywiście, Ŝe chce. Wybacz, Ŝe pozwoliłem ci mieć jakieś wątpliwości. Ten 
problem to wyłącznie mój problem.
- Jaki problem? Chodzi o twoją matkę?
- Nie, nie. Ona nie ma tu nic do rzeczy. Chodzi raczej... - zmusił się, by to przyznać - 
chodzi o twoje sukcesy. Właśnie uświadomiłem sobie, Ŝe tylko idiota zrezygnowałby 
z kogoś takiego jak ty z powodu, swojej głupiej męskiej dumy.
- Wczoraj wieczorem nie wydawałeś się specjalnie przejęty moimi, sukcesami,
- Właśnie. Nie sądzę, Ŝeby dochody miały jakiekolwiek znaczenie, kiedy idziemy do 
łóŜka.
Rose gwałtownie zaczerpnęła powietrza.
- Wiec będziemy się kochać?
- Jasne, jeśli uda mi się zdusić te moje idiotyzmy.
- Wiesz co?.,. Hmm... zabujałam się w tobie. Daniel oŜywił się nagle.
- A czy jesteś wolna dziś wieczorem?
- Niestety - jęknęła Ŝałośnie. - Obiecałam matce, Ŝe pójdę z nią na balet. Ale 
mogłabym...
- Nie. Nie próbuj. Musimy spokojnie wymyśleć coś innego. Powiedziałem wprawdzie 
matce, Ŝeby nie wtykała nosa w moje sprawy, ale nie wiem, czy moŜna jej ufać. Nie 
zdziwiłbym się, gdyby mnie śledziła...
- Moja teŜ zachowuje się, jakby zwariowała. Myślałam, Ŝe moglibyśmy właściwie 
gdzieś wyjechać...
Daniel natychmiast się zjeŜył. O co jej chodzi? Jakaś ustronna przystań dla 
kochanków? Nie da się traktować jak jakiś Ŝigolak, pozostanie sobą.
- A niby gdzie? - zapytał obojętnie.
- Znajoma... ma domek na wsi. Dała mi klucze, moŜemy z niego skorzystać. Powiedz 
mi, kiedy nie będziesz miał słuŜby, to jakoś dostosuje mój rozkład zajęć. To 
niedaleko, parę godzin samochodem.
- No... tak się składa, Ŝe mam wolne od piątku do niedzieli. Nieczęsto trafia się taki 
weekend... - Podejrzewał, Ŝe nie powiedziała mu wszystkiego na temat domku, ale 
przedstawiła to tak, Ŝe ostatecznie mógł się zgodzić na ten wypad. Ostatecznie - dobre 
sobie!
- Wspaniałe! Ja teŜ nie mam nic waŜnego. Aha, moŜe w piątek - stropiła się - ale 
mogę przełoŜyć na poniedziałek - dodała szybko.

Perspektywa rozkosznego sam na sam z Rose juŜ działała na wyobraźnię Daniela. 
Rozkosznego - pod warunkiem, Ŝe rzeczywiście będą sami.
- Czy twoja matka wie, gdzie jest ten domek? - wolał się upewnić,
- Wiem, o co ci chodzi - roześmiała się, - Nie martw się, nie zwali się nam na kark. 
Kiedyś tam była, lecz wątpię, by sama umiała trafić. Poza tym ona nie umie 
prowadzić. Będziemy bezpieczni.
- MoŜe wynająć samochód z szoferem.
- Nie będzie w stanie wskazać mu drogi. Najadłaby się tylko wstydu, więc nie 
spróbuje. To jest naprawdę odludzie, nie ma nawet adresu. Właścicielka odbiera 
korespondencję na poczcie w miasteczku. Niewiele osób w ogóle wie, Ŝe domek 
naleŜy do tej dziewczyny.
Daniel był prawie pewien, Ŝe tą dziewczyną jest niejaka Rose Kingsford, lecz 
postanowił o to nie pytać. Skoro znalazła sposób, Ŝeby mogli być wreszcie sami, to 
mógł jej tylko pogratulować i podziękować. Czy było jakieś lepsze rozwiązanie? Jego 
mieszkanie odpadało - matka miała klucze, Pewnie mógłby je odebrać, ale nie Ŝyczył 
sobie oglądać zapłakanej twarzy Maureen i nie chciał pozbawiać jej azylu podczas 
zakupów w śródmieściu. Mieszkanie Rose zaś juz wypróbowali..,
- Więc jak będzie? - Rose przerwała jego myśli.
- Przepraszam, zamyśliłem się.
- Posłuchaj, jeśli masz jakieś skrupuły, odłoŜę słuchawkę i nie ma sprawy. 
Powiedziałam juŜ, nie będę miała pretensji,.,
- Cicho bądź. Chcę pojechać z tobą do tego domku. Bardzo.
- Świetnie.
- Ale ja będę prowadził.
- Masz samochód? To znaczy... - zreflektowała się, Ŝe palnęła gafę - nie idzie mi o to, 
czy moŜesz sobie pozwolić. Po prostu ostatnio wielu ludzi w mieście...
- Mam - uciął. - MoŜe teŜ wezmę coś do jedzenia?
- Do jedzenia?
- Na wypadek, gdybyśmy mieli trochę wolnego czasu.
- Och! - Oczyma wyobraźni widział, jak policzki Rose stają się czerwone. - Pewnie, 
Ŝ

e będziemy coś jeść. Ale na pewno znajdziemy jakieś zapasy.

Po tej uwadze Daniel nie miał juŜ wątpliwości, Ŝe dom naleŜy do niej. Dom, a prędzej 
- wiejska rezydencja. Znów jednak powstrzymał się od komentarza.
- Nie zamierzasz chyba objadać przyjaciółki?
- Racja. Przywieź, co chcesz.
- A co będzie, kiedy się okaŜe, Ŝe umiem takŜe gotować?
- Daniel!
- Przepraszam, nie mogłem sobie odmówić. To co? Wpadnę po ciebie koło 
dziewiątej, unikniemy korków, zgoda?
- Świetnie. Wymyślę jakąś bajeczkę dla mamusi. I tak sporo podróŜuję, więc nie 
powinno być z tym kłopotu.
- A ja powiem, Ŝe muszę zaliczyć trzydniowe szkolenie na temat postępowania policji 
wobec tłumu. ZbliŜa się Dzień świętego Patryka, więc zabrzmi to prawdopodobnie.
- Nasza wyprawa wygląda na jakieś nielegalne przedsięwzięcie.
- Mam nadzieję, Ŝe nie wybierasz się tam tylko z powodu tego „dreszczyku",
- Uspokój się. Pamiętasz, co się z nami działo wczoraj?
- Mhm, jasne, Ŝe pamiętam...
- I to właśnie jest moja motywacja. Widzimy się w piątek rano. Przyniosę kurtkę.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Kierowana jakimś impulsem, Rose zabrała na drogę kilka kaset z irlandzką muzyką 
ludową. Nagrała je dla siebie i dla matki podczas ostatniego pobytu w Irlandii i od 
tamtej pory słuchała ich z prawdziwą przyjemnością. Ku jej zaskoczeniu, muzyka 
znalazła uznanie równieŜ u Daniela, który znał nawet słowa kilku najbardziej 
popularnych piosenek,
- Masz świetny głos! - zachwyciła się, kiedy odśpiewali wspólnie pierwszy kawałek.
- Baryton. Oczekiwano, Ŝe będę tenorem, jak mój irlandzki dziadek i wuj. Kiedy głos 
mi się zmienił i stało się jasne, Ŝe nie będę tenorem, matka popadła w rozpacz.
Rose roześmiała się.
- Tradycja: błogosławieństwo i przekleństwo zarazem, czyŜ nie tak?
- Szczególnie dla Irlandczyków.
- Posłuchaj tylko... „The Titanic". Śpiewałam to na obozie, kiedy byłam dzieciakiem.
- Wszyscy to śpiewali - Daniel uśmiechnął się. Odśpiewali piosenkę o wielkim statku, 
idącym na dno, a potem, ogromnie z siebie zadowoleni, dokonali oryginalnej 
przeróbki „Danny Boy".
Po drodze zaczął padać drobny śnieg. Ruch, jak zazwyczaj na autostradzie numer był 
spory, lecz Daniel prowadził swoją toyotę bez większego wysiłku, dając dowód, Ŝe 
jest wytrawnym kierowcą. Rose juŜ dawno nie czuła się tak bezpiecznie.
- „Kiedy śmieją się irlandzkie oczy...' - dobiegł ich początek kolejnej piosenki i razem 
przyłączyli się do wykonawcy. Oczywiście pomylili słowa i wybuchnęli szczerym 
ś

miechem.

- BoŜe, matka zabiłaby mnie, Ŝe nie nauczyłem się tego na pamięć. To jedna z jej 
ulubionych piosenek.
- Moja teŜ ją bardzo lubi.
- To daje do myślenia. - Daniel wyprzedził wlokącą się cięŜarówkę. - Wiesz co, to 
zupełnie bez sensu, Ŝe nie mogą pozbyć się tych głupich uprzedzeń. Mają przecieŜ 
tyle wspólnego.
- Rzeczywiście. - Rose zaczęła się zastanawiać, jak potoczyłyby się sprawy, gdyby jej 
matka zaprzyjaźniła się z Maureen O'Malley.
Biorąc pod uwagę, Ŝe Daniel był pierwszym kandydatem na ojca - a właściwie: 
zaledwie dawcę nasienia - zaŜyłość pomiędzy Maureen i Bridget nie była najlepszym 
pomysłem. W pewnym sensie ich wzajemna nienawiść zapewniała realizację 
dalekosięŜnych planów jej Rose. A ona chciała w perspektywie mieć dziecko. CóŜ z 
tego, Ŝe teraz dobrze jej z Danielem? PrzecieŜ naprawdę chodzi o dziecko. Kropka.
Z drugiej strony nie mogła nie myśleć o tym, jak ponowne nawiązanie kontaktów 
między obiema paniami wzbogaciłoby ich Ŝycie. Dobra córka, która nie myśli tylko o 
sobie, powinna zadbać o tę przyjaźń, nie bacząc na własne problemy. Dla dobra 
matki.
Tymczasem Daniel śpiewał kolejną balladę - piękną pieśń o miłości. Spoglądał na 
swą towarzyszkę, uśmiechał się do niej półgębkiem, jakby chciał podkreślić, Ŝe nie 
przypadkiem śpiewa z takim zapałem tę akurat piosenkę, i wtórował kasecie swoim 
głębokim barytonem.
Czulą się dziwnie. śaden męŜczyzna nigdy dotąd jej nie śpiewał. Usiłowała sobie 
wmówić, Ŝe słowa te nic nie znaczą.
Ot, po prostu trochę poezji. Serce podpowiadało jednak co innego. A kiedy Daniel 
chwycił ją za rękę, całkowicie uwierzyła sercu.
Muzyka grała, Daniel śpiewał, a Rose pogrąŜyła się w od dawna zapomnianych 
marzeniach. I pomyśleć, Ŝe tak właśnie moŜe być przez najbliŜsze dwa dni.
- To gdzie jest ten zjazd? - przerwał nagle i wyrwał ją z rozmyślań.

Rose rzuciła okiem na znaki na autostradzie. Właśnie minęli zjazd na boczną drogę, 
która wiodła do rezydencji.
- O rany, przykro mi, właśnie go przejechaliśmy. Następny będzie za pięć kilometrów. 
Przepraszam cię, Daniel
- Hej, przestań mnie przepraszać. Mam być zły, kiedy kobieta gapi się na mnie z 
takim zachwytem, Ŝe gubi drogę?
Wyprostowała się na siedzeniu.
- Wcale nie gapiłam się na ciebie z zachwytem!
- Aha, zachwycałaś się, jak nie wiem co. Przyznaj: ta piosenka zmąciła ci wzrok.
- No dobra, mam do niej słabość. Ale Ŝe ty przypadkiem ją zanuciłeś, to jeszcze nie 
znaczy,..
- Dobra, dobra. Nie ma co się tak bronić, - Mrugnął do niej okiem. - Uwielbiam być 
adorowanym. A ty wyglądasz na całkowicie zaabsorbowaną moją osobą.
Rose wzniosła oczy ku niebu.
- AŜ dziw bierze, Ŝe w tym samochodzie znalazło się miejsce dla mnie i bagaŜ - masz 
niezwykle wybujałe ego.
Daniel uśmiechnął się tylko czułe do dziewczyny i zawtórował kolejnej piosence, 
która zabrzmiała z głośników odtwarzacza:
- „Podaruj mi serduszko swe, o moja słodka Peggy..."
- Jesteś niemoŜliwy! - zganiła go, lecz nie mogła opanować śmiechu, patrząc na 
błazenadę czynioną na jej uŜytek.
Skręcili w następny zjazd. Daniel włączył kierunkowskaz i zamierzał dołem 
przejechać na drugą stronę, by wrócić na autostradę, gdy Rose dostrzegła przy drodze 
ręcznie wymalowany szyld: „łagodne olbrzymy - szczeniaki wilczarzy irlandzkich na 
sprzedaŜ".
- Poczekaj! - PołoŜyła dłoń na ramieniu męŜczyzny. - Czy widzisz to, co ja?
- To o szczeniakach? - Zatrzymał gwałtownie auto.
- Jest strzałka! Powinniśmy je zobaczyć!
- Te pieski? - spytał, oglądając się zarazem z gniewem do tyłu, gdzie kierowca 
jadącego za nimi wozu zaczął przeraźliwie trąbić.
- To drago nie potrwa. Obiecuję.
Daniel wzruszył ramionami, włączył prawy kierunkowskaz i wjechał za strzałką w 
wiejską drogę.
- Mnie to nie robi róŜnicy, tylko zastanawiam się, czemu tak bardzo ci na tym zaleŜy.
- Od lat marzę o wilczarzu. I teraz nagle okazuje się, Ŝe ktoś w mojej okolicy hoduje 
takie psy.
- W twojej okolicy, powiadasz?
Spojrzała w jego przenikliwe brązowe oczy i od razu się domyśliła, Ŝe Daniel odgadł 
prawdę.
- Tak, to mój domek - przyznała się z westchnieniem rezygnacji, - Ale nie jest jeszcze 
spłacony - uzupełniła pospiesznie. Skłamała - płaciła teraz jedynie za remont; dom i 
ziemię nabyła za gotówkę.
- Jest bardzo duŜy?
- Mały, bardzo mały. - Tym razem była to prawda. Trzy malutkie sypialnie, niewielka 
kuchnia, łazienka, przytulny salonik. ChociaŜ pokrycie dachu strzechą i wstawienie 
okien z antywłamaniowego szkła kosztowało majątek.
- Pocieszam się tylko, Ŝe taki mały wiejski domek nie wygląda jak willa na południu 
Francji. - Daniel podjechał pod front dwupiętrowego budynku naleŜącego zapewne do 
hodowcy wilczarzy. - To chyba tutaj - zawyrokował. - Masz gotówkę
- Na razie nie będę Ŝadnego kupowała. Chcę tylko nawiązać kontakt, dowiedzieć się, 
kiedy będzie następny miot.

- Czyli nie wchodzimy do środka? - spytał, podając Rose okrycie.
- Oczywiście, Ŝe wchodzimy! Chcę je zobaczyć.
- Nie masz wielkiego doświadczenia w kupowaniu zwierzaków.
- Nie rozumiem? - zdziwiła się.
- Gdybyś miała trochę praktyki, poczekałabyś na hodowcę i dowiedziała się 
wszystkiego na zewnątrz.
- Nie rozumiem. Czemu nie miałabym rzucić okiem na te psiaki
- Bo wyjdziesz stąd z jednym z nich za pazuchą.
- Wykluczone! To naprawdę tylko wstępna wizyta. Posądzasz mnie o brak silnej 
woli?
- Nikt nie potrafi okazać silnej woli, kiedy w grę wchodzą małe pieski.
- Ja potrafię.
- Przekonamy się? - Pocałował ją i wysiadł z samochodu.
Godzinę później wrócili na autostradę. Daniel taktownie milczał. Rose siedziała z 
błogim i nieco głupawym wyrazem twarzy. Na tylnym siedzeniu stał koszyk z pie-
skiem.
Daniel nie miał serca, Ŝeby wyperswadować jej zakup. Prawdę mówiąc, omal sam nie 
zdecydował się na pieska, choć juŜ sama cena powinna powstrzymać go od zrobienia 
takiego głupstwa. Hodowca zaprowadził ich do stodoły, gdzie dziesięć szczeniaków 
rozkosznie baraszkowało w towarzystwie kurcząt. Taki „malutki" ośmiotygodniowy 
pieseczek waŜył dobre piętnaście kilo i mógł bez problemu „załatwić" kurę, choć w 
istocie Ŝaden nie przejawiał morderczych instynktów.
Gdy weszli, wszystkie psy natychmiast obiegły kucającą Rose, a pewien brązowy 
samiec wsparł się łapami o jej kolana i polizał ją w policzek. Zakochała się w nim od 
pierwszego wejrzenia.
Hodowca poŜyczył im koszyk, dołoŜył kilka puszek jedzenia dla psów, ostrzegł, Ŝeby 
od początku nie pozwalali psu spać z nimi w łóŜku - i zainkasował trzysta dolarów.
- Z początku nie będziecie mogli znieść tego Ŝałosnego pisku - tłumaczył - ale musicie
być twardzi, bo jak się drań przyzwyczai, to koniec. Taki pies przybiera na wadze kilo 
w tydzień, a w sumie moŜe dojść nawet do setki. Wtedy całe łóŜko jest jego.
Daniel był wdzięczny za tę radę. NiezaleŜnie od tego, Ŝe psinka była urocza, nie 
chciał gościć jej w łóŜku dzisiejszej nocy. Miał inne plany.
„Chłopczyk" na tylnym siedzeniu zaczął skomleć, zupełnie jakby wyczuł, o czym 
pomyślał Daniel. Rose odwróciła się do pupilka i zaszczebiotała słodziutko:
- W porządku, St. Paddy. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.
St. Paddy przestał skomleć, słysząc głos swojej nowej pani, ale gdy tylko zamilkła, 
zaczął od nowa swój koncert.
- Spokojnie, maleńki - znów musiała go uspokajać - ani się obejrzysz, a będziemy w 
domu.
Daniel był oczarowany głosem dziewczyny przemawiającej do pieska. Zachwycony i 
jednocześnie nieco przestraszony. Zastanawiał się, ile uwagi Rose poświęci jemu 
samemu, skoro w ich Ŝyciu pojawił się St. Paddy, ale teŜ cieszył się, widząc, ile 
radości dostarcza jej to szczenię.
- To los zrządził, Ŝe minęliśmy tamten zjazd - uśmiechnęła się do niego 
rozpromieniona.
- A moŜe to mój cudowny śpiew przywiódł cię do St. Paddy'ego?
- W porządku, wyznam ci coś, ale musisz obiecać, Ŝe i ty będziesz ze mną samo 
szczery.
- Zawsze jestem.
- No więc tak, to twój śpiew spowodował moje... roztargnienie.
- Roztargnienie? W pozytywnym sensie?

- Jak najbardziej. No juŜ, juŜ dobrze, malutki - uciszyła psa, który znów zaczął jęczeć.
- Tak teŜ myślałem.
- Dobrze, a teraz moja kolej. Z iloma kobietami o imieniu Rose przepracowałeś ten 
numerek? A moŜe Peggy...?
- Z Ŝadną.
- Z Ŝadną? Taki irlandzki ogier jak ty?
Uniósł brwi, słysząc ten, hm, chyba komplement.
- Jeśli uwaŜasz, Ŝe zmusisz mnie do pikantnych wyznań, to jesteś w błędzie. Nigdy 
nie spotkałem nikogo imieniem Rose, z wyjątkiem Rose Conners, Urocza, ale bardzo 
leciwa dama, która grała w kościele na organach, gdzie ja jako dzieciak śpiewałem w 
chórze.
- Akurat! Pewnie ta Rose Conners miała dwadzieścia pięć lat, a ty uwiodłeś ją na 
poddaszu kościoła.
Daniel skręcił w zjazd, który uprzednio przegapili.
- Rose! Skąd ci to przyszło do głowy? Myślisz, Ŝe jestem jakimś Don Juanem?
- A nie? - przekomarzała się Rose. - Nie pocałowałeś mnie po naszej pierwszej 
randce. Pocałowałeś mnie przed nią. Pewnie powiesz, Ŝe i to rzadko ci się zdarza.
- Nieczęsto. - Nie miał zamiaru wyjaśniać, Ŝe jeszcze nigdy nie całował się z kobietą 
natychmiast po zawarciu znajomości. Ale tamtego wieczora, kiedy zobaczył Rose 
Kingsford stojącą przed restauracją, wyglądała jak anioł zesłany na chwilę na ziemię, 
by porazić swym blaskiem oczy śmiertelnika. Deszcz w świetle latarni przemienił się 
w strumień diamentów obmywających jej świetlistą postać. Po prostu musiał ją 
pocałować. Choćby po to, Ŝeby przekonać się, czy jest istotą z krwi i kości.
- Nieczęsto? A mi coś mówi, Ŝe juŜ nie raz ci się to zdarzyło. To był pocałunek 
doświadczonego męŜczyzny. UwaŜaj - zmieniła ton na bardziej rzeczowy - za 
znakiem stopu skręć w prawo. I zwolnij, bo wjeŜdŜamy do miasta, a tu wszędzie są 
radary.
- Pocałunek doświadczonego męŜczyzny? - Daniela zaintrygowało to wyznanie. - 
Och, nie, do diabła! - zaklął, widząc w lusterku wstecznym światła migające na dachu 
policyjnego radiowozu. - Skąd oni się tu wzięli, do cholery?
- Ostrzegałam.
Ostrzegała, to prawda, ale on rozmyślał o tym pocałunku i nie zwrócił na to uwagi. 
Głupia historia, pomyślał, zjeŜdŜając na pobocze. Wyjął z kieszeni portfel, prawo 
jazdy.
- Zabawna sytuacja: gliniarz narusza przepisy - zakpiła Rose.
- To nie było raŜące wykroczenie. Dostosowałem prędkość do sytuacji na drodze.
- Która była praktycznie pusta.
- No właśnie.
- Powtórz to w sądzie.
Pokazał jej język i odkręcił szybę: od strony kierowcy zbliŜał się do samochodu 
posterunkowy. Przedstawił się, poprosił o dokumenty, wsadził w nie nos. A potem 
wybuchnął gromkim śmiechem.
Daniel zazgrzytał zębami i spojrzał na chłopaka z drogówki wzrokiem, który 
onieśmielał kaŜdego. Wyćwiczył to spojrzenie, słuŜąc w policji. Spojrzał na policjanta 
i wtedy go rozpoznał.
Tim Bettencourt!
Kumpel z ostatniego roku Akademii Policyjnej.
- To ty, Tim? - Nie był jeszcze całkowicie pewien. Funkcjonariusz zdjął ciemne 
okulary i wyciągnął rękę na powitanie.
- Daniel O’Malley! Cześć, stary! Kopę lat! Jak leci?
- Znacznie lepiej niŜ dwie minuty temu. Zupełnie zapomniałem, Ŝe się tutaj 

przeniosłeś. - Uścisnął dłoń Tima, przedstawił go Rose. - Pozwól nam pogadać przez 
chwilę na osobności - zwrócił się do dziewczyny, po czym sięgnął po kurtkę i 
otworzył drzwi. - To potrwa minutę - zniŜył głos - poczciwy Tim nie wlepi mi 
mandatu, ale pewnie nie chce się do tego przyznać w twojej obecności.
Daniel zamknął drzwiczki, a pies znów zaczął skowyczeć i drapać ściany swojego 
„więzienia".
- Zaraz, malutki, zaraz będzie po wszystkim. Daniel załatwi tylko sprawę i od razu 
ruszamy do domu, a raczej do miejsca, które stanie się domem, gdy będziesz juŜ za 
duŜy, by mieszkać ze mną w mieście.
Kiedy tylko zorientowała się, Ŝe nie moŜe, po prostu nie moŜe odjechać bez tego 
pieska o wielkich brązowych oczach, przeprowadziła w myślach szybkie kalkulacje. 
Jej umowa najmu wygasa za trzy miesiące. Za trzy miesiące St. Paddy będzie zbyt 
duŜy, by trzymać go w nowojorskim bloku, a wtedy trzeba będzie przenieść się na 
wieś na stałe.
Nowy nabytek wciąŜ skomlał i drapał wiklinę pazurami.
Rose wyjrzała przez okno i doszedłszy do wniosku, Ŝe nie zanosi się na szybkie 
zakończenie pogawędki pomiędzy policjantami, odezwała się do psa:
- W porządku, bratku, wypuszczę cię, ale zachowuj się przyzwoicie.
Otworzyła koszyk. Pies wyskoczył nad podziw Ŝwawo, po czym od razu ulokował się 
na fotelu Daniela. Chwilę potem zapiszczał pokornie i na obiciu siedzenia pojawiła 
się mokra kałuŜa.
- St. Paddy, nie! - wrzasnęła Rose, biorąc psa na kolana, podczas gdy Daniel otwierał 
właśnie drzwi samochodu. - Daniel, nie... - zaczęła, ale było juŜ za późno. Usiadł i 
natychmiast poderwał się z powrotem.
- Co, do jasnej...? - Trzymając się kierownicy, usiłował nie dotknąć siedzeniem 
mokrego fotela.
- St. Paddy...
- Moja pani - spojrzał na nią z wyrzutem - twój pies przecieka!
- Strasznie mi przykro! - Zagryzła wargę, by nie wybuchnąć śmiechem. - Nie było cię 
długo, a piesek strasznie chciał się wydostać.
- Wcale się nie dziwię. Miał sprawę do załatwienia.
- Masz w bagaŜniku ręcznik albo coś podobnego?
- Chyba tak. Wsadź go lepiej z powrotem do klatki, zanim otworzę drzwi.
Rose usiłowała wepchnąć szczeniaka do „budy", lecz było to równie łatwe, co 
wtłoczenie z powrotem do tuby wyciśniętej uprzednio pasty do zębów.
- Przykro mi, nie zamierza tam wracać.
- Spokojnie, mamy czas. Mogę sobie powisieć.
- Naprawdę nie wiem, jak to zrobić. Nie sądziłam, Ŝe on jest taki silny.
- Złap go za skórę na karku.
- Łatwo powiedzieć - poskarŜyła się Rose, lecz w końcu dopięła swego. - No, droga 
wolna - oznajmiła wreszcie.
Daniel nie bez trudności wygramolił się z samochodu. Znalazł w bagaŜniku koc, 
złoŜył go kilkakrotnie i umieścił na siedzeniu.
- Nie masz nic gorszego? - spytała Rose.
- E, tam! - Machnął ręką. klapnął na fotel i zamknął drzwi.
- Jest zbyt porządny!
- Rzeczywiście - uruchomił silnik - mam wiele miłych wspomnień z nim związanych.
- Niech zgadnę; pewnie dostałeś ten koc od matki.
- Pudło! Sam wybrałem. Bardzo starannie.
- Sam wybierałeś koc na łóŜko?
- Nie na łóŜko, ale do samochodu.

- No tak, powinnam była zgadnąć. I jeszcze śmiesz udawać, Ŝe nie jesteś diabelskim 
uwodzicielem?
- Nie jestem uwodzicielem - mrugnął do Rose - choć mówiono mi, Ŝe jestem boskim 
kochankiem.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Daniel jest wspaniałym kochankiem. Ta uwaga nie zdziwiła za bardzo Rose. Mogła 
się tego spodziewać i wiele sobie obiecywała, jeśli chodzi o ten aspekt ich 
znajomości. Nie przypuszczała natomiast, Ŝe znajdzie w nim tak wspaniałego 
kompana.
Podobne uczucie koleŜeństwa łączyło ją z Chuckiem, lecz jak do tej pory jedynie tych 
dwóch panów zdołało ją przekonać, Ŝe nie jest prawdą, iŜ z męŜczyzną moŜna albo 
się przyjaźnić, albo uprawiać z nim seks, i Ŝe te dwie sprawy są nie do pogodzenia.
- Ładne miasteczko - zauwaŜył, jadąc powolutku swoją toyotą przez Main Street.
- Powinieneś przyjechać tu na BoŜe Narodzenie. Domy pomalowane na biało, 
przystrojone gałązkami i czerwonymi bombkami, wszędzie migoczą światełka...
- Domyślam się, Ŝe ślicznie musi być równieŜ latem, kiedy wszystko kwitnie.
- To prawda. Ale i tak najbardziej z tego wszystkiego lubię lokalny tygodnik.
- Bo zamieszcza twoje historyjki?
- Właśnie.
- A mnie ujęła uczciwość tutejszej policji.
- Jak to? Wypisał ci mandat?
- Jasne. Choć cały czas przepraszał, Ŝe musi to zrobić. Cholernie wzruszające. Ale 
niech tylko stary Timmy postawi nogę w moim mieście! Przyskrzynię go za 
nieprawidłowe przechodzenie przez ulicę!
- No cóŜ, miałam nadzieję, Ŝe jak tylko wyrwiemy się z miasta i uwolnimy od opieki 
naszych rodzicielek, Ŝycie łagodniej będzie nas traktowało.
- A nie traktuje? Jedziemy do ciebie, moja mamuśka nie robi zamieszania, twojej teŜ 
nie widać. Całkiem udany dzień, Rose Erin Kingsford.
Roześmiała się. Kolejny plus na korzyść Daniela O'Malley: mandat nie odebrał mu 
humoru. A wielu facetom popsułby cały dzień.
- Skąd znasz moje drugie imię? - zainteresowała się.
- Spytałem tego gościa na motorze.
- Hm, powiedział ci? Więc pewnie wiesz o moich...
- ...mandatach za przekroczenie szybkości? Jak widzisz, Timmy dla nikogo nie robi 
wyjątków. Opowiedział, jak to za pierwszym razem zmiękczałaś jego serce swoją 
zgrabną nóŜką wystawianą przez wycięcie spódnicy. Źle trafiłaś. Amerykański 
policjant jest oczywiście nieprzekupny.
- Ale bezczelny, Ŝe rozpowiada wokół takie historie! - Rose najeŜyła się, gotowa do 
obrony. W porę jednak dostrzegła szeroki uśmiech na twarzy Daniela i złagodniała. - 
On nic takiego nie mówił. Nabijasz się ze mnie.
- Ale moŜe spróbowałabyś kiedyś takiego przekupstwa wobec mnie? - Uniósł 
pytająco brwi,
- A dasz się skorumpować?
- Całkowicie,
Znów roześmiała się wesoło. Do licha, naprawdę dobrze im było razem. Zamknęła 
oczy i uśmiechnęła się błogo do siebie. Samochód mruczał i kołysał, nareszcie byli 
sami (oczywiście, nie licząc St. Paddy'ego), czekał na nich miły domek...
- Rose? MoŜe popilotujesz trochę? WyjeŜdŜamy z miasta.
- Jasne, juŜ. - Otworzyła oczy. - Skręć w prawo za następnym znakiem stop, przejedź 
przez most, a potem w lewo aŜ do pierwszej dróŜki. Nie jest oznakowana.
- Nie Ŝartowałaś, mówiąc, Ŝe niełatwo tu trafić.
- Takiego miejsca właśnie szukałam.
- Zamierzasz się kiedyś tu przeprowadzić, prawda?
- Tak.

Daniel zamilkł na chwilę.
- A... kiedy ma to nastąpić?
- Umowa wynajmu kończy mi się za trzy miesiące. Ścisnął mocniej kierownicę.
- Więc tylko tyle mamy czasu dla siebie? Trzy miesiące? Zaskoczyło ją to pytanie.
- No... nie, oczywiście, Ŝe nie. Przyznam ci się, Ŝe nie myślałam o tym w ten sposób?
- A w jaki sposób o nas myślałaś?
- Daniel - jej głos stał się nagle powaŜny i rzeczowy, zupełnie jakby chciała ukryć 
zmieszanie, które nagle ją ogarnęło - sądziłam, Ŝe nie będziemy kwestionować 
charakteru łączących nas stosunków. Myślałam, Ŝe pozwolimy sprawom toczyć się 
własnym biegiem, Ŝe pozwolimy dojść do głosu naszym emocjom i po prostu 
będziemy cieszyć się chwilą...
- O kurcze, nieźle to brzmi. Ale brzmiało jeszcze lepiej, kiedy wiedziałem, Ŝe 
będziemy mieszkać na tej samej wyspie.
- Moja przeprowadzka nic nie zmieni. Naprawdę. WciąŜ mogę dojeŜdŜać do Nowego 
Jorku. A ty moŜesz wpadać tutaj.
Daniel skręcił w przecinkę prowadzącą do domu Rose.
- Mam nadzieję, Ŝe masz rację.
Serce Rose wypełnił nagły niepokój. Niepokój i poczucie winy. Czy dobrze robi, 
ukrywając wciąŜ przed Danielem swe prawdziwe zamiary? To, Ŝe widzi go w roli 
ojca swego dziecka? I to takiego ojca, który ma szybko usunąć się na bok?
W fazie projektów plan ten wydawał się idealny, lecz jego realizacja okazała się nad 
wyraz trudna, jeśli w ogóle moŜliwa. A przecieŜ Rose nie mogła zrezygnować z 
dziecka. Coraz silniej uwierał ją niezaspokojony instynkt macierzyński oraz troska o 
zachowanie rodu. Była jedynaczką, córką jedynaczki. Jeśli ona nie zadba o 
przedłuŜenie linii, nie zrobi tego nikt inny.
Nie była juŜ taka pewna, czy zwrócenie się z tym do Daniela byłoby dobrym 
pomysłem. Znała go od niedawna, ale na tyle dobrze, by zorientować się, Ŝe taka 
propozycja wyprowadzi go tylko z równowagi. Daniel angaŜował się głęboko w 
związki z innymi i pomysł ojcostwa bez normalnych więzi rodzinnych z pewnością 
wyda mu się wstrętny i niedorzeczny. Oto fatalny błąd w rozumowaniu, który 
dostrzegła dopiero teraz.
Minęli zakręt i po chwili ich oczom ukazał się niewielki domek. Daniel przyhamował 
i zaczął przyglądać się budowli.
- Wygląda jak irlandzka wiejska chata. W kaŜdym razie takie widziałem na zdjęciach, 
bo sam w Irlandii nigdy nie byłem.
- Zrobiłam wszystko, Ŝeby tak właśnie wyglądała. Mam w środku oryginalne 
koronkowe zasłony i mały kominek. w którym pali się torfem, choć ja akurat uŜywam 
drewna.
- O rany! Nawet dach kryty jest strzechą! Czy ktoś w okolicy w ogóle wie, jak się coś 
takiego robi?
- Długo szukałam wykonawcy. Wreszcie znalazłam stolarza, który wyemigrował parę 
lat temu. To był jego pierwszy słomiany dach w Stanach, ale z tego, co wiem, 
niedługo potem załoŜył własny interes i ma niezłe wzięcie. Taka teraz jest moda.
Samochód wtoczył się na podjazd. Daniel wyłączył silnik, popatrzył jeszcze chwilę na 
chatę, po czym orzekł:
- Wymarzony dom dla ciebie, Rose! Gdybym wcześniej nie wiedział, Ŝe naleŜy do 
ciebie, od razu bym się domyślił. Właśnie w takim miejscu powinien mieszkać twórca 
St. Paddy'ego i Płynna!
- Dzięki, Daniel.
- Jestem wdzięczny, Ŝe mnie tu przywiozłaś. Teraz wiem, Ŝe to miejsce naprawdę jest 
stworzone dla ciebie.

- Oho, brzmi to tak, jakbyś przyjechał tu, Ŝeby na zawsze mnie zostawić, pierwszy i 
ostatni raz. Na pewno będziemy mieli jeszcze wiele...
Odwrócił głowę i spojrzał na nią ze smutnym uśmiechem.
- O co chodzi? Wątpisz w to?
- Widzę, Ŝe masz konkretne plany na przyszłość. To dobrze. Zarobiłaś juŜ swoje jako 
modelka, a teraz moŜesz się poświęcić rozwijaniu innych talentów. Dobrze ci tutaj 
będzie.
- Daniel, nie mogę tego słuchać. Czemu mówisz o tym ze smutkiem? PrzecieŜ nie 
wiesz, jak wszystko się potoczy. Nawet jeśli będzie, tak jak mówisz, to przecieŜ nadal 
będziemy mogli...
- Jasne - przerwał jej nie z ironią, lecz ze smutkiem - teraz teŜ moŜemy. Ale prędzej 
czy później zaczniemy poruszać się po innych orbitach, Rose. Wiem o tym, nawet 
jeśli ty nie zdajesz sobie z tego sprawy.
- Mylisz się. Ogromnie się mylisz.
Z tylnego siedzenia dobiegło ich skomlenie St. Paddy'ego.
- No dobra, chodźmy lepiej do środka - zaproponował Daniel, sięgając po kurtkę.
Rose zastanawiała się, skąd się im wzięło to nagłe przygnębienie. Bo nie tylko on je 
czuł, ona takŜe. Czy było coś złego w tym, o czym mówił Daniel; w tym, Ŝe jej 
rysunki zdobędą popularność, Ŝe przyniosą jej duŜe pieniądze i Ŝe będzie sobie mogła 
spokojnie Ŝyć w tym uroczym domku?
Z dzieckiem.
Lecz bez Daniela.
No właśnie. MoŜe to nie jej sława i nie jej bogactwo są przeszkodą, która wyrośnie 
między nimi, ale właśnie to dziecko. Dziecko bez ojca, dziecko bez małŜeństwa, 
dziecko bez stałego związku. To, co jeszcze niedawno było składnikiem jej 
sielankowej wizji Ŝycia, nabrało nagle nowych wymiarów.
- Chodź, St. Paddy. - Daniel wyjął szczeniaka z samochodu. - Oto twoje 
przeznaczenie - mała, kryta strzechą chatka. Szczęściarz z ciebie, bracie...
Rose zabrała płaszcz i torebkę i ruszyła za Danielem w stronę domu. Rośliny wciąŜ 
jeszcze obłoŜone były darnią, by nie ściął ich mróz, lecz i tak pojedyncze Ŝonkile 
przebijały się gdzieniegdzie ku słońcu.
- ZałoŜę się, Ŝe twoja matka uwielbia to miejsce - powiedział Daniel.
Rose wygrzebała klucze z torebki.
- O tak, masz rację. Pomagała mi we wszystkim: w projektowaniu ogrodu, w zakupie 
mebli, doborze kolorów. Mówiła, Ŝe dla niej to trochę jak powrót do domu.
- Nigdy nie odwiedziła Irlandii?
- Nie. Kiedy była Ŝoną mojego taty, nie miała czasu. A teraz, po rozwodzie, nie chce 
tam wracać i wyjaśniać wszystko znajomym, rodzinie. Wiem, brzmi to trochę głupio, 
ale...
- Wcale nie. Wiem coś o tym. Wyrosłem w podobnym środowisku.
- A więc witaj w domku RóŜy z Tralee! - Otworzyła drzwi i przepuściła gościa 
przodem.
Zastanawiała się, czy będzie czuł się nieswojo w nowym otoczeniu, tymczasem 
Daniel wyglądał jak typowy Irlandczyk, który właśnie powrócił do domu, do miejsca, 
do którego przynaleŜy.
MoŜe było tak dlatego, Ŝe sprzęty, które wybrała, nie były z gatunku delikatnych 
cacek. Przedmioty nieco toporne, w stylu rustykalnym, miały swój wdzięk, jednak nie 
onieśmielały swą nadmierną kunsztownością czy bogactwem. W kredensie stały 
zwykłe ceramiczne talerze i miski, solidny dębowy stół wsparty był na prostych 
nogach. Kanapa i krzesła, ustawione w pobliŜu kominka, wyglądały na wystarczająco 
duŜe i masywne, by udźwignąć męŜczyznę postury Daniela. Kupując to wszystko, 

miała na uwadze brykające dziecko i wielkiego psa, człowiek, który stał teraz na 
ś

rodku izby, nie był przy tym brany pod uwagę. Musiała jednak przyznać, Ŝe świetnie 

pasował do tego miejsca.
Postawił koszyk z pieskiem na sosnowej podłodze i uwaŜnie rozglądał się po wnętrzu.
- Podoba ci się? - spytała z lekkim niepokojem.
- Nie mam najmniejszego pojęcia o dekoracji wnętrz, ale gdybym usiłował wyobrazić 
sobie idealne mieszkanie, to właśnie tak musiałoby wyglądać.
- TeŜ tak uwaŜam - ucieszyła się. - Kiedy jestem na Manhattanie i wciąŜ muszę gdzieś 
pędzić, zamykam oczy i wyobraŜam sobie, Ŝe jestem tutaj. Stresy mijają jak ręką 
odjął.
St. Paddy podrapał w drzwiczki swojego więzienia.
- Powinniśmy chyba go wypuścić.
- Jasne. Mam tylko jedną uwagę. Opiekowałaś się juŜ kiedyś małym psiakiem?
- Nigdy. Nie pozwalali mi rodzice.
- W takim razie posłuchaj: miałem dwa psy, trzymaliśmy je głównie w kuchni, póki 
nie nauczyły się załatwiać na gazety. Jeśli więc...
- Rozumiem, o co ci chodzi. Trzeba go trzymać w jednym pomieszczeniu, tak? Ale 
nie moŜemy przecieŜ tak po prostu zamknąć mu drzwi przed nosem. To byłoby...
- Pamiętam teŜ - nie dał jej skończyć - Ŝe zagradzaliśmy im drogę deską, na tyle 
wysoką, Ŝeby nie mogły przez nią przejść. Jasne, Ŝe drzwi były otwarte. MoŜemy 
zrobić mu posłanie w kącie kuchni. Przydałaby się teŜ butelka z gorącą wodą i 
tykający zegarek; to mu zastąpi ciepło i bicie serduszek swoich braciszków. Od razu 
się uspokoi.
- Słyszałam o tych sposobach. To rzeczywiście działa?
- Czasami. - Uśmiechnął się. - A czasami nie i wtedy pies doprowadza cię do 
szaleństwa.
- Hm, dobrze, Ŝe tu jesteś. Sama pewnie wszystko bym pochrzaniła.
- Ja teŜ się cieszę, Ŝe tu jestem. - Spojrzał na nią przelotnie i zaraz odwrócił wzrok. - 
To co? Znajdzie się jakaś deska?
- Zostały jakieś po remoncie. Przejdź się na tył domu i poszukaj, a ja przyniosę budzik 
z sypialni.
- Okay - rzucił Daniel, po czym objął Rose i przyciągnął ją ku sobie. - Jeden na drogę 
- zamruczał jej do ucha i zanim zdąŜyła się zorientować, pocałował ją przelotnie w 
usta.
Pocałunek przypomniał Rose o tym, co miało stać się później i dlaczego wyrwali się z 
Nowego Jorku, i obudził w niej uśpione na chwilę pragnienia. Poczuła słabość w 
kolanach, westchnęła, zarzuciła mu ręce na szyję, jednak Daniel delikatnie uwolnił się 
z jej objęć i powiedział:
- Spokojnie. Mamy czas. Na razie musimy zainstalować szczeniaka.
- A co będzie, jeśli on... jeśli on będzie chciał, Ŝeby poświęcać mu ciągle uwagę?
- To jest dzieciak. A dzieci głównie śpią - pocieszył ją, po czym mrugnął do niej 
okiem i wyszedł na dwór.
Godzinę później Daniel uporał się z ustawieniem barierki dla St. Paddy'ego i 
wyładował przywiezione z miasta wiktuały. Rose tymczasem znalazła kartonowe 
pudło, mające słuŜyć psu za legowisko, oraz stary koc. St. Paddy wciąŜ biegał po 
kuchni, obwąchując wszystko z zainteresowaniem.
- Co z gazetami? - zapytał Daniel.
- Przyniosę - odpowiedziała. Przeszła przez zaporę, wyjęła całe naręcze gazet z kosza 
przy kominku, po czym zabrała się za rozścielanie ich na kuchennej podłodze.
- To lokalna prasa? - Daniel nachylił się, by jej pomóc.
- Tak... St. Paddy! - roześmiała się, gdy piesek usiłował wdrapać się na jej kolana.

- A wycięłaś swoje rysunki?
- Pewnie. Ale poczekaj... podsunąłeś mi pewien pomysł. Mam kilka dodatkowych 
egzemplarzy. Przyniosę jeden dla pieska.
- MoŜe i jest wyrośnięty jak na swój wiek, ale wątpię, czy umie juŜ czytać.
- NiewaŜne. Chodzi o to, Ŝeby mógł lepiej mnie poznać, dowiedzieć się czegoś o 
swojej pani. - Znalazła komiks z ostatniego wydania i ceremonialnie połoŜyła rysunki 
przed szczeniakiem. - Proszę, St. Paddy.
Piesek przyjrzał się papierkom z zaciekawieniem, po czym zaczął energicznie merdać 
ogonem.
- Widzisz? Podoba mu się.
- No pewnie. MoŜe chce, Ŝebyś mu poczytała?
- A czemu by nie? - Rose usiadła na podłodze, co piesek natychmiast wykorzystał i 
polizał ją po twarzy. - No dalej, Daniel! Ty czytasz kwestie St. Paddy'ego, a ja będę 
Flynnem.
- Myślisz, Ŝe nadaję się do tej roli? Nie powinienem być raczej słuchaczem?
- Nie bądź taki mądry. Siadaj na podłodze i czytaj. To był w końcu twój pomysł.
- Mój, powiadasz? - Pokręcił z uśmiechem głową, po czym opadł na czworaki i 
znalazł się nos w nos ze szczeniakiem. - Oto Daniel O’Malley, psinko. Superglina, 
który czyta psu komiksy. Zdajesz sobie sprawę, co by się stało z moją reputacją, 
gdyby ktoś się o tym dowiedział?
St. Paddy odpowiedział na to pytanie, liŜąc Daniela w nos.
- No dobra... Chodź tu, mały. - Objął ręką szyję wiercącego się szczeniaka i zaczął 
czytać. Pies uspokoił się od razu i ciekawie nadstawił uszu,
- Daniel! - krzyknęła z zachwytem Rose. - On naprawdę słucha! Mam genialnego psa! 
Czytamy razem czy wolisz sam zająć się wszystkim?
- Bez przesady...
Roześmiała się i zaczęła czytać słowa wypowiadane przez dobrego duszka swym 
pięknym, melodyjnym, ćwiczonym głosem.
- Brzmi cudownie. - Daniel uśmiechnął się błogo, a ona zarumieniła się, 
niespodziewanie zadowolona i zawstydzona z siebie samej.
- Jego głos tak właśnie brzmiał w mojej głowie.
- Oczywiście... - WciąŜ z uwielbieniem wpatrywał się w jej twarz.
- O rany... - Rose przerwała czytanie. - Nie patrz tak na mnie, peszysz mnie.
- Ty speszona? PrzecieŜ twoja praca polega na tym, Ŝe na ciebie patrzą.
- To zupełnie co innego. Nie patrz. Daniel zasłonił pieskowi oczy.
- Nie patrz, maleńki, ona się wstydzi.
Rose roześmiała się i czytała dalej dymki z komiksu na zmianę z Danielem. Ostatnią 
jej kwestię nagrodził brawami i gromkim wybuchem śmiechu.
- Dziękuję - skromnie spuściła oczy.
- Nie oddałbym tego za Ŝadne skarby świata! To co? Teraz pieseczek pójdzie lulu?
- Jasne.
Ale Paddy wcale nie zamierzał dać się uśpić. Wolał się bawić.
- Usiądź na podłodze i popieść go troszkę, w końcu zaśnie - doradził wreszcie Daniel. 
- Ja zrobię parę kanapek.
- Fakt. Zupełnie zapomniałam. Taka ze mnie gospodyni.
- Wydawało mi się, Ŝe w czasie tego weekendu ja mam zajmować się kuchnią. - 
Daniel wyjął z lodówki wędlinę i sałatę. - Takie były uzgodnienia.
- A czym ja mam się zajmować?
- Mną - wyszczerzył zęby w bezczelnym uśmiechu.
Rose uklękła obok pieska i zaczęła czule do niego przemawiać, jednak jej uwaga 
skupiona była na Danielu, Patrzyła, jak kręci się po kuchni, jak czarny lok opada mu 

na czoło, kiedy pochyla się nad blatem, rozsmarowując musztardę na chlebie, jak 
zgrabnie leŜą na nim zwykłe proste dŜinsy.
- Zjedz to, będziesz potrzebowała duŜo energii. - Skończył robić kanapki i podał jej 
połówkę.
- Doprawdy? - Takie uwagi przyspieszały bicie jej serca, lecz nie była pewna, czy 
chce, Ŝeby on o tym wiedział.
- Jasne. - Ukucnął obok niej. - Jestem superkochankiem, spytaj kogo zechcesz...
- Hmm... Superglina, a do tego superkochanek... - Odgryzła kęs smakowitego 
sandwicza i zwróciła się do pieska. - Słyszałeś, jakiego dzielnego mamy tu zucha?
St. Paddy ziewnął rozdzierająco.
- Nie zrobiło to na nim wielkiego wraŜenia - skomentowała Rose.
- To chłopak. Udaje, Ŝe się nie przejmuje. Chłopaki nigdy nie chcą przyznać, Ŝe ktoś 
jest w czymś od nich lepszy.
- A ty niby jesteś najlepszy?
- Pogłaszcz jeszcze trochę tę bestię, a jak uśnie, dam ci odpowiedź.
- Och, muszę czekać tak długo? - przekomarzała się Rose.
- Nie poŜałujesz.
- Kobiety muszą za tobą szaleć.
- Wszystkie bez wyjątku.
- Łącznie ze mną.,. - Ugryzła następny kęs, ale bardziej na pokaz, bo nie czuła juŜ 
smaku jedzenia. Patrzyła mu w oczy i czuła, Ŝe ta głupawa rozmowa, którą prowadzili 
dla zabawy, działa na jej wyobraźnię i draŜni zmysły.
- Zasnął - cicho odezwał się Daniel, odkładając na blat kanapkę. - Zabierz rękę. 
Bardzo powoli.
Rose wyplątała palce z mięciutkiej sierści. Jej delikatne dłonie splotły się ze znacznie 
silniejszymi dłońmi Daniela. Pomógł jej wstać i szepnął namiętnie do ucha:
- Idę pierwszy. Chodź za mną. Tylko ciiicho... Zabrzmiało to jak obietnica 
niebiańskich rozkoszy. Nie
przestając patrzeć w jego roznamiętnione źrenice, Rose zaczęła przesuwać się w 
stronę wyjścia. Daniel wycofywał się tyłem, nie spuszczając oczu z legowiska, w 
którym pochrapywał St. Paddy, a ona - niczym zahipnotyzowana - podąŜała za nim 
krok w krok. OstroŜnie przekroczyli przegrodę umieszczoną w kuchennych drzwiach 
i wtedy przypomniała sobie o szmacianym dywaniku, który zdobił przedpokój. A 
zrobiła to dokładnie w chwili, kiedy Daniel zaczepił nogą o jego krawędź i stracił 
równowagę. Próbowała jeszcze go złapać, lecz był zbyt cięŜki i za moment oboje 
runęli z hukiem na podłogę.
- Nic ci nie jest? - zaniepokoiła się, unosząc się nieco, by spojrzeć na męŜczyznę. 
LeŜał pod nią, lecz nie wyglądał ani na rannego, ani na niezadowolonego.
- Szsz.., - Przytulił ją. - Nie ruszaj się. MoŜe się nie obudził.
- Ale., na pewno wszystko w porządku?
- Na pewno. Nic mi nie jest. Chyba nadal śpi. Cicho...
Rose oparła policzek na jego piersi i zaczęła słuchać gwałtownie bijącego serca. 
Rozpięła górny guzik koszuli, wsunęła dłoń pod spód.
- Co robisz?
- Sprawdzam, czy masz całe Ŝebra.
- Ach... Zmieniłem zdanie. Coś mnie boli. MoŜe naprawdę coś mi się stało? Lepiej 
zbadaj mnie dokładnie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Daniel nie miał złudzeń. To, co właśnie się zaczęło, nie miało szansy przerodzić się w 
długi, wspaniały romans. Rose potrzebowała akurat kogoś bliskiego, a dzięki inwencji 
jego kochanej matki on nawinął się pod rękę. Zmieniała zawód, przeprowadzała się, 
wkraczała w nowe Ŝycie. W takich momentach dobrze mieć kogoś, na kim moŜna się 
oprzeć. Co do tego jednak, Ŝe znudzi się jej ta przygoda z policjantem, nie miał 
Ŝ

adnych wątpliwości. Ot, fanaberia bogatej panienki.

Zostawi go, a on będzie cierpiał jak diabli.
Wiedział o tym, a jednak tulił ją mocno do siebie. LeŜał na tym zrolowanym chodniku 
i otwierał dla niej swe serce. Nie potrafił kochać się z kobietą, do której nic nie czuł. 
A Rose zasługiwała, by dać jej wszystko, co ma najlepszego. Nie tylko seks, takŜe 
miłość.
Palce Rose błądziły pod jego koszulą. Przewrócił ją na bok i zaczął całować wszystkie
piegi na tej zadziornej irlandzkiej buzi. Dotknął wargami ciepłej skóry, rozwiązał 
kokardę we włosach. Pragnął nacieszyć się ich miękkością, blaskiem, aromatem.
W sumie dobrze, Ŝe przeszkodzono im wtedy, w jej mieszkaniu. Tutaj mieli lepsze 
warunki, to miejsce było bardziej stosowne, by kochać się z Rose. Tu dopiero - w 
irlandzkiej chatce, pod krytym strzechą dachem, za śnieŜnymi koronkowymi 
zasłonami - moŜna było nacieszyć się w pełni wszystkimi skarbami jej cudownego 
ciała. Rose była czysta i słodka jak sama natura; była świeŜą śmietanką, prawdziwym 
miodem, połyskliwym strumieniem, zieloną łąką. Dla chłopaka z miasta było to jak 
rajska uczta. I Daniel skorzystał z zaproszenia,
Ze zdumiewającą łatwością zdejmował z niej kolejne części garderoby, odsłaniał 
coraz więcej i więcej i wciąŜ nie mógł uwierzyć, Ŝe oto ma przed sobą Rose 
Kingsford w całej swej krasie. Skórę miała tak delikatną, Ŝe nieomal przezroczystą, 
kości tak kruche, Ŝe przypominała porcelanową figurkę, którą stłukł kiedyś w 
dzieciństwie. A przy tym była rozpalona, pragnęła go, dotykała niecierpliwie, dając do 
zrozumienia, Ŝe wcale nie wymaga delikatności.
On jednak nie zamierzał być brutalny. Dziewczyna nie miała pojęcia, jak silne i 
niecierpliwe potrafią być jego łapy, i nie zamierzał jej tego demonstrować.
Chciał zanieść ją do sypialni, by pod plecami miała miękki materac, a nie twardy 
chodnik, ale ona rozpięła mu spodnie i zaczęła pieścić, jakby nie chciała dłuŜej 
czekać. Jęknął, owładnięty jedynym pragnieniem połączenia się z nią i zatopienia w 
słodyczy bez końca. Nie myślał juŜ ani o sypialni, ani o materacu. Chwycił dwie 
poduszki. Jedną zwinął i podłoŜył dziewczynie pod głowę, drugą wsunął pod szczupłe 
biodra. Westchnęła, silniej zacisnęła palce na jego plecach. Wiedział, Ŝe niedługo 
ulegnie mu ostatecznie, juŜ za chwilę...
Lecz najpierw chciał zakosztować wszystkich jej skarbów. Piersi. NieduŜe, zgrabne 
piersi. Sterczały zuchwale, kusiły ponad wszelkie wyobraŜenie. Wyzbył się przy nich 
na zawsze swego szczeniackiego upodobania do bujnych biustów.
Wreszcie wsunął się pomiędzy szczupłe uda dziewczyny. Była tak krucha, tak drobna, 
iŜ obawiał się, Ŝe zrobi jej krzywdę, gdy da upust wszystkim swym namiętnościom i 
pragnieniom. Nigdy jeszcze nie czuł się tak oszalały z miłości, nigdy krew nie 
pulsowała mu tak szaleńczo w skroniach.
Pamiętać. Musi pamiętać, by się zabezpieczyć...
Nie było łatwo wydobyć i rozerwać mały celofanowy pakiecik, nie przestając 
jednocześnie całować Rose. Patrzył w jej zielone oczy i widział w nich nieprzytomny 
zachwyt, oddanie i tęsknotę. Tęsknotę za spełnieniem, które miało nadejść za chwilę i 
wynieść ich wysoko ponad ziemię. Zatopił się w jej szmaragdowym spojrzeniu, uniósł 
nad nią jeszcze na chwilę....

Krzyknęła i przycisnęła do siebie jego biodra. Jej ciało drŜało z oczekiwania.
- Taka chwila zdarza się tylko raz w Ŝyciu, Rose.
- Chcesz więc przedłuŜyć ją w nieskończoność? Roześmiał się gardłowo. Nie 
przypuszczał, Ŝe w takiej chwili moŜe się śmiać. A jednak.
Zamknął oczy, opadł na nią z westchnieniem ulgi, pchnął. Słysząc jęk partnerki, 
wycofał się szybko.
- Rose?
- Och, nie... To cudowne - szepnęła bez tchu. - Wracaj. I wrócił. Wrócił do raju, 
wrócił do miejsca, którego poszukiwał przez całe Ŝycie. A moŜe to tylko był sen?
- Daniel... - jej szept zdradzał jakąś obawę. - Daniel.
- Jestem tu. Jestem...
Otworzył znów oczy i spojrzał w tę bezdenną zieloną otchłań. Spojrzał i zobaczył w 
niej więcej niŜ tylko rozkosz. Zobaczył coś, dzięki czemu zrozumiał, Ŝe oto Rose 
otworzyła przed nim swoją duszę.
- MoŜemy mieć kłopoty - szepnął.
- Wiem... Ale to nic - dodała i były to ostatnie słowa, które padły między nimi.
Zaraz potem Daniel przyspieszył, Rose wygięła się w łuk i nastąpiła eksplozja; 
potęŜny wybuch rozkoszy, miłości i szczęścia. Myśl, która błysnęła mu w głowie w 
tej chwili, była szalona i zuchwała: on. Daniel O’Malley, nie chciał, Ŝeby jakikolwiek 
inny męŜczyzna posiadł kiedykolwiek w ten sposób ciało Rose Erin Kingsford. Ciało 
- i serce.
Rose leŜała na skotłowanych ubraniach i zastanawiała się, co, u diabła, robi wśród 
tego bałaganu. Po raz. pierwszy od lat pozwoliła się komuś tak omotać. Czułość 
Daniela, jego poczucie humoru kazały jej poddać w wątpliwość dotychczasowe 
wyobraŜenia na temat małŜeństwa. MoŜe nie byłoby źle spędzać z kimś takim jak 
Daniel wieczory i poranki?
Trudno, za późno. Zdecydowała wcześniej, czego chce od Ŝycia, i będzie tego się 
trzymać: pragnie dziecka, sukcesu zawodowego w nowej dziedzinie, przeprowadzki 
na wieś. Psa juŜ zresztą ma. Teraz czas na resztę. Policjant z Nowego Jorku nie 
bardzo pasował do tego obrazka.
Odwróciła głowę w jego stronę. LeŜał z twarzą ukrytą w jej włosach, lecz nie spał, 
czuła to wyraźnie. Przejechała palcem po jego kręgosłupie. ZadrŜał.
- Mam szacunek dla facetów, którzy nie tylko się chwalą, ale potrafią udowodnić, na 
co ich stać - zamruczała. - Nie wypróbowałam wprawdzie twojego koca, ale na 
chodniczku byłeś boski. Jak prawdziwy Irlandczyk.
Uniósł się na łokciu i spojrzał na nią powaŜnie.
- Zapamiętam to do końca Ŝycia.
- I jeszcze dłuŜej - zakpiła,
- No. dalej, strój sobie Ŝarty z tego, co przeŜyliśmy. Ale mnie nie oszukasz. 
Widziałem twoje oczy i wiem, Ŝe dowcipkujesz, bo jesteś przeraŜona, bo nie wiesz, 
co się dzieje. Z tobą i ze mną.
- W porządku - spowaŜniała. - Boję się, Nigdy nie czułam czegoś podobnego.
- Nie pasuję to do twojego schematu, prawda? -- spytał z ustami tuŜ przy jej wargach.
- A ja pasuję do twojego? -- Nie.
- I co teraz zrobimy?
- Jeszcze me wiem. - Spojrzał Rose w oczy. - Kiedy cały świat rusza z posad, mądry 
człowiek stara się przede wszystkim odzyskać równowagę i trzeźwe myślenie. Coś 
wymyślę, ale na razie... nie wiem.
Wbrew jego oczekiwaniom Rose zamiast przejąć się jego słowami, zachichotała. 
Skonfundowany obejrzał się i podąŜył za jej wzrokiem. W tym samym momencie St. 
Paddy zaszedł go od tyłu i polizał po twarzy.

- Alarm! Więzienie rozbite!
- No i twoją teorię diabli wzięli.
- Wyjątek potwierdza regułę. Dobra. Miej go na oku przez chwilę, a ja pójdę wziąć 
prysznic. Zaraz coś wymyślimy. - Podniósł się i ruszył do łazienki, zupełnie 
nieskrępowany własną nagością.
Rose patrzyła, jak odchodzi. Rzeczywiście, na lewym pośladku widać było róŜową 
bliznę. Nie wyglądało jednak, Ŝeby Daniel miał jakiś kompleks z tego powodu. 
Uśmiechnęła się do siebie i zaczęła się ubierać.
- Paddy i -zawołała.
Paddy zamruczał tylko, ale bynajmniej nie przyszedł, zajęty czymś bez reszty. Rose 
przyjrzała się dokładnie temu, co tarmosi w zębach, by się przekonać, Ŝe to... slipy 
Daniela.
- Paddy, niee... Oddaj to natychmiast! Złodziejaszek zbliŜył się odrobinę, jakby 
zapraszał ją do igraszek.
- Oddaj. - Schwyciła materiał i zaczęła go ciągnąć, podczas gdy piesek zadarł zad do 
góry. zaczął kręcić ogonkiem jak szalony i przeciągać zdobycz w swoją stronę.
- Rose? - W progu pojawił się Daniel. - Potrzebuję... - przerwał, słysząc odgłos dartej 
bawełny - jakiejś opaski na biodra - dokończył i wrócił do łazienki.
- Daniel, tak mi przykro, odkupię ci je? - zawołała za nim.
- Niedoczekanie twoje! - odkrzyknął z łazienki. - Poza tym to będzie moja polisa 
ubezpieczeniowa.
- Słucham?
- JeŜeli wygadasz się przed kimkolwiek, Ŝe czytałem psu komiksy, ja rozpowiem, Ŝe 
własnoręcznie rozdarłaś moje gatki.
- Nie zrobisz tego!
- Masz ochotę się przekonać?
Drzewa wokół domku napęczniały wilgocią, mokry śnieg koło południa zamienił się 
w deszcz. Rose postanowiła zatem, Ŝe wyprowadzając pieska na pierwszy spacer, 
będą trzymać się drogi. Zwykła chustka posłuŜyła za obroŜę, sznurek do wieszania 
bielizny zastępował smycz.
Wyszli na dwór, oślepiani przez późno popołudniowe słońce. Drzewa puszczały 
pierwsze pąki i w powietrzu czuć było zapowiedź wiosny. Rose wciągnęła głęboko 
powietrze do płuc.
- Uwielbiam ten zapach.
- Och... - Daniel zaciągnął się świeŜym powietrzem z niejaką przesadą i zakasłał, 
udając, Ŝe się krztusi.
Walnęła go mocno w plecy.
- W porządku?
- Ehe - odchrząknął. - Do korzystania ze świeŜego powietrza trzeba przywyknąć, tak 
samo jak do wdychania spalin.
- Pociągało cię kiedyś Ŝycie na wsi?
Natychmiast poŜałowała tego pytania. Czy nie było w nim ukryte drugie, znacznie 
bardziej osobiste?
- Nie zastanawiałem się nigdy nad tym. MoŜe na wakacje? To całkiem dobry pomysł. 
Ale w ogóle to jestem gliniarzem z wielkiego miasta. To moja robota. Lubię ją.
Spodziewała się takiej odpowiedzi. Mimo to czuła się rozczarowana.
- Ja natomiast uwielbiam wieś - powiedziała. - Mama powiada, Ŝe mam duszę 
irlandzkiej dojarki.
- Nie powiesz mi chyba, Ŝe zamierzasz trzymać krowę za domem?
- Myślałam o tym. - Roześmiała się. - I o koniu teŜ.
- Dobry BoŜe!

- O co chodzi? PrzecieŜ sam jeździsz konno.
- Niby tak, ale nie trzymam go u siebie w mieszkaniu.
- Daniel, nie próbuj mnie przekonać, Ŝe jesteś niereformowalnym mieszczuchem. 
Widziałam cię na koniu. Masz hopla na jego punkcie.
- Mów o nim Dan Foley, jeśli łaska.
- Słucham?
- Dan Foley. Nasze konie często noszą imiona funkcjonariuszy, którzy polegli na 
słuŜbie. Porucznik Dan Foley zginał w czasie obławy na handlarzy narkotyków, jakieś 
dziesięć lat temu. Dlatego nazwano tak mojego konia. Dobry sposób na oddanie hołdu 
naszym bohaterom.
- JakŜe urocze i sentymentalne!
- Gliniarze są bardziej sentymentalni niŜ ci się wydaje. Uwaga, Rose. Jakieś 
stworzenie na godzinie drugiej. Trzymaj dobrze tego psa.
Rose ściągnęła smycz - w poprzek drogi kicał królik. St. Paddy oczywiście szarpnął 
sznurek, aŜ dziewczyna zachwiała się, lecz zdołała przywołać psa do porządku.
- Niebawem nie da rady utrzymać go w ten sposób. Co mówił hodowca? śe przybiera 
dwa kilo w tydzień?
- Coś w tym rodzaju, kilo.
- Więc w końcu będzie cięŜszy od ciebie.
- Na to wygląda. Ale za to zrobi wszystko, Ŝeby mnie zadowolić. To taka rasa.
- Nie on jeden ma taką potrzebę.
- CzyŜby? - Na plecach znów poczuła przyjemny dreszczyk. Zatrzymała się i spojrzała 
na Daniela.
- Jasne. Zaraz spróbuję. Albo nie - ty mnie pocałuj!
- Na środku drogi?
- Na środku drogi i prosto w usta. I daj mi lepiej ten sznurek. Zapomnisz się, 
szczeniak ucieknie, a ty mi tego nigdy nie wybaczysz.
- Jak to, zapomnę się?
-- Zaraz zobaczysz. - Ich usta zetknęły się. Rose jęknęła, otoczyła ramionami kibić 
kochanka, przywarła do niego całym ciałem. - Wierz mi albo nie, ale miałbym ochotę 
przywiązać psa do drzewa i zaciągnąć cię do lasu - wyszeptał jej do ucha.
- Ale tam jest błoto...
- No to co? Wysmarujemy się w błocie. Wszystko mi jedno.
Ten obraz jeszcze bardziej rozpalił krew w Ŝyłach Rose. Przy tym facecie zupełnie 
traciła głowę. Naprawdę była gotowa tarzać się w błocie, w czekoladowym syropie i 
w bitej śmietanie!
- Cholera jasna! -Nagle Daniel odepchnął ją gwałtownie. Na końcu przywiązanego do 
drzewa sznurka była jedynie czerwona chustka. St. Paddy czmychnął.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Szukali go pomiędzy drzewami rosnącymi wzdłuŜ drogi, w krzakach i zagajnikach. 
Bezskutecznie. Nie znaleźli ani śladu, nawet kłaczka brązowej sierści. A przecieŜ tak 
skrupulatnie uwiązała go do tej prowizorycznej smyczy.
Serce podchodziło Rose do gardła. Pewnie głupiutki psia-czek popędził za następnym 
królikiem. Nie powinna była się całować, ani na chwilę nie powinna była spuszczać 
go z oczu.
- St. Paddy! - nawoływała błagalnie. - Ach, Daniel, przecieŜ on nawet nie zna jeszcze 
swojego imienia!
- Nie szkodzi. - Daniel przeszedł na drugą stronę drogi, by przeszukać tamtejsze 
zarośla. - Wołaj dalej, moŜe zareaguje na sam dźwięk twojego głosu.
- St. Paddy!!!
- Poszedł tędy - oznajmił nagle Daniel, depcząc po biocie, w którym zapadał się 
niemal po kostki. - Są ślady. Pójdę za nimi, a ty zostań, na wypadek gdyby...
- Nie ma mowy! - Rose ruszyła w ślad za nim, choć jej trzewiki były znacznie mniej 
solidne niŜ buciory Daniela i nie było wykluczone, Ŝe w końcu jeden z nich ugrzęźnie 
w błocku na zawsze.
- W porządku, ale uwaŜaj...
- Ty teŜ. Daniel! - ostrzegła go o sekundę za późno. PrzełaŜąc przez powalony pień, 
obejrzał się za nią, nie zauwaŜył sterczącego korzenia, potknął się i runął jak długi.
Rose kucnęła obok niego.
- Nic ci się nie stało?
Uniósł się na dłoniach, wypluł zeschnięty liść.
- I jak tu nie kochać Ŝycia na wsi? - Podniósł ku niej twarz tak wypapraną, iŜ wyglądał 
jak czart z dziecięcego teatrzyku.
- Zdaje się, Ŝe miałeś ochotę wytapiać się w błocie.
- A ciebie to nie podnieca? Dobrze - podniósł się, przetarł rękawem oczy i przyjrzał 
się uwaŜnie psim śladom. – Tędy - zadecydował w końcu.
Ś

lady St. Paddy'ego urywały się przed wielkim spróchniałym pniem.

- Wydaje mi się, Ŝe jest w środku. Pewnie wlazł tu za jakimś królikiem.
Rose kucnęła i zajrzała w czarną dziurę.
- St. Paddy! Choć, maleńki. Jesteś jeszcze za mały, Ŝeby chodzić samemu po lesie.
Cisza.
- Mam nadzieję, Ŝe nic mu się nie stało. MoŜe tam jest Ŝmija?
- Cokolwiek mogłoby siedzieć w tym pniu, na pewno nie jest większe od niego. 
Pewnie wczołgał się tam, zmęczył i zasnął. Spróbuję wsunąć się do środka.
- Jej! Pomyśl, na co moŜesz trafić!
- NajwyŜej na jakieś wiejskie paskudztwo - wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu. - 
PrzecieŜ kochasz wieś.
- Stroisz sobie ze mnie Ŝarty!
- Ja? PrzecieŜ mi teŜ zaczyna się to podobać. - Rozciągnął się na brzuchu i zajrzał od 
dołu do dziury w pniu. - Pomyśl tylko, jakie będziemy mieli uŜywanie, kiedy trzeba 
będzie oczyścić mnie z tej mazi. - Wsadził rękę głębiej w otwór.
- Hej, piesku, chodź no tutaj!
- Czujesz go?
- Nie - stęknął. - Szkoda, Ŝe nie mam dłuŜszej ręki. Cholera, gdzie jest ten superglina, 
superkochanek i supermen, kiedy naprawdę go potrzeba? Widziałaś go gdzieś?
Rose spojrzała na leŜącego w błocie męŜczyznę, który nie zwaŜając na nic, właził 
coraz głębiej do środka przegniłego pnia, Ŝeby uratować jej psiaczka, i myślała, Ŝe nie 
zna nikogo, kto gotów byłby na takie niewygody i poświęcał się dla niej z takim 

wdziękiem.
- Myślę, Ŝe znalazłam właśnie takiego supermena - odparła miękko.
Po tych słowach Daniel zaczął chichotać.
- Co w tym takiego śmiesznego?
- Coś liŜe mnie po palcach. ZałoŜę się, Ŝe to twój szczeniak.
- To musi być on! MoŜesz go złapać?
- Nie, chyba, Ŝe chcesz, Ŝebym wyciągnął go za jęzor.
- Wiem! Cofaj pomału rękę. St. Paddy będzie cię lizał i wypełznie za tobą na 
zewnątrz.
- Racja. Czy ktoś juŜ ci mówił, Ŝe jesteś bardzo zmyślna?
- Dzięki. Na ogół nie jest to pierwsze skojarzenie, które przychodzi facetom na mój 
widok.
- Nie moŜesz ich za to winić. Jesteś taka piękna.
- Co niekoniecznie musi prowadzić do szczęścia.
- Mówisz tak, jakby uroda była jakimś kamieniem u nogi.
- Bo czasami jest.
- Wiesz co, Rose? Chętnie pogadam o tym z tobą innym razem. Teraz przygotuj się: 
pochyl się nade mną i jak tylko ta bestia wystawi łeb, chwytaj ją za kark, jak wtedy w 
samochodzie.
- Daniel, za to, co teraz robisz, nie wypłacę ci się do końca Ŝycia.
- Nie wiem, czy będę chciał czekać tak długo.
- Brzmi obiecująco - mruknęła mu do ucha i skoncentrowała uwagę na ciemnym 
otworze w pniu.
Daniel wyciągnął rękę juŜ po nadgarstek i właśnie powoli wysuwał palce. TuŜ za nimi 
pojawił się róŜowy jęzor. Rose poczekała jeszcze na uszy, po czym rzuciła się, 
schwyciła psa i przycisnęła go do siebie. Mocno wystraszony, zaczął wierzgać w jej 
objęciach, aŜ straciła równowagę i upadła z nim w pobliskie krzaki. Całe szczęście, Ŝe 
nie wypuściła go z objęć.
Daniel przykucnął obok niej.
- MoŜe ci pomóc, Rose?
- Proszę.
Bez wysiłku dźwignął cięŜkie zwierzę i Rose mogła wygramolić się z gęstwiny gałęzi, 
rozdzierając sobie przy okazji kieszeń spodni. Otrzepała się, mrucząc pod nosem 
jakieś złe słowa, po czym spojrzała na Daniela.
Przemawiał cicho do pieska i tulił go w objęciach niczym niesfornego berbecia. Jakim 
wspaniałym byłby ojcem, przemknęło jej przez myśl. Jeśli kiedykolwiek 
zdecydowałaby się na związek z męŜczyzną, to musiałby on być taki jak Daniel.
Ale to na razie sprawa przyszłości. Na razie nie była gotowa do roli Ŝony, za to aŜ 
nadto dojrzała do roli matki. Tych kilkanaście minut strachu o St. Paddyego 
przekonało ją, Ŝe opieka nad kimś małym i bezbronnym to dla niej Ŝyciowa potrzeba.
- Wygląda na to, Ŝe nic mu nie jest. - Daniel spojrzał na nią z uśmiechem.
Był umorusany, ale szczęśliwy. Rose wiedziała, Ŝe zachowa w pamięci ten obraz na 
zawsze.
Dzięki bogu wszystko skończyło się dobrze, pomyślał Daniel, kiedy znaleźli się 
wreszcie w domku Rose. Lepiej było stać w przestronnym holu suchej chaty niŜ 
czołgać się po mokrej ziemi. Tym bardziej Ŝe w chacie zaczęły się dziać rzeczy nad 
wyraz ciekawe.
Oto Rose zdjęła podarte spodnie i w samej tylko luźnej bluzie poszła po stary koc, by 
owinąć nim pieska. Usiadła na podłodze, tuląc do siebie zwierzaka, a Daniel mógł 
podziwiać jej szczupłe nogi. Nie namyślając się długo, sam ściągnął dŜinsy, odebrał 
psa od dziewczyny i zaniósł do łazienki, by wykąpać go po tych przygodach. Rose 

weszła za nim i odkręciła wodę.
- Ja to zrobię. Nie chcę, Ŝeby cię podrapał - powiedział Daniel i umieścił St. 
Paddy'ego w wannie.
- Nie przejmuj się, drobne zadrapanie nie narazi na szwank mojej kariery - 
uśmiechnęła się.
- Wcale nie chodziło mi o karierę. Po prostu szkoda takiego pięknego ciała.
Rose przestała się uśmiechać.
- Widzisz, właśnie o to mi chodzi. MęŜczyźni zawsze widzą we mnie jedno.
- Ja widzę więcej. UwaŜaj! - krzyknął, bo St. Paddy szarpnął się i zaczął wyłazić z 
wanny. Oboje musieli wytęŜyć wszystkie siły, by go tam utrzymać. - Zróbmy tak: ty 
go myj, a ja będę trzymał - zakomenderował Daniel.
- Dobra. Daj szampon. I przepraszam, Ŝe tak na ciebie naskoczyłam.
Daniel mocnym chwytem unieruchomił zwierzaka i podał Rose buteleczkę z 
szamponem.
- Wybaczam ci. Zdaje się, Ŝe spotykałaś dotąd facetów, których interesował jedynie 
twój wygląd. Ja do takich nie naleŜę, choć nie powiem, Ŝe jest mi obojętny. Wyznam 
ci coś, chcesz? Gdyby chodziło wyłącznie o urodę, nie spędzalibyśmy razem tego 
weekendu.
- Czemu więc traktujesz mnie jak nowy samochód? Boisz się, Ŝe zarysujesz lakier?
- Dobre porównanie. Pewnie coś w tym jest. Nie wiem. Nigdy nie byłem z kimś 
takim... doskonałym
- Nie jestem doskonała, zapewniam cię.
- W porządku, ale krucha i delikatna. - Pies zaczął się szarpać, więc Daniel musiał 
wzmocnić uchwyt.
- Nie chcę być traktowana jak lalka z chińskiej porcelany!
- Rozumiem. Chcesz być traktowana jak kobieta z krwi i kości.
- Właśnie!
- Nie ma sprawy. Jak tylko umyjemy tego psa, sami wskakujemy do wanny. 
Poszalejemy trochę.
- A nie boisz się, Ŝe się zadrapię i nie będę juŜ taka delikatna i doskonała? Na 
podłodze się bałeś...
- Skąd wiesz?
- A te poduszki, które pode mnie podkładałeś?
- Lepiej zmieńmy temat, Rose. Nie przypominaj, co było na podłodze, bo nie 
dokończymy tej toalety - powiedział, czując, Ŝe zaczyna robić się ciasno w jego 
slipkach.
- Rzucisz się na mnie i podrapiesz mnie w szale namiętności? Nie ma sprawy, mogę 
nawet mieć blizny. Najlepiej w tym samym miejscu, gdzie ty nosisz tę swoją, po kuli.
- Skąd wiesz, Ŝe to od postrzału?
- Twoja matka mi powiedziała. Twierdzi, Ŝe z tego powodu wstydzisz się kobiet i nie 
moŜesz się oŜenić. Ale ja podobno mogę wyleczyć cię z kompleksów.
- BoŜe najdroŜszy!
Z szelmowskim uśmiechem przyjrzała się jego slipkom.
- Z tego, co widzę, mogłabym coś na to zaradzić.
- DraŜnisz się ze mną, prawda? Chcesz mnie doprowadzić do szaleństwa?
- To tak na ciebie działam?
- Lepiej daj ręcznik. Trzeba osuszyć tego psa. - Błyskawicznie wytarł szczeniaka i 
zaniósł go do kuchni.
- Zaraz przyjdę - zawołała za nim.
- Liczę na to!
 Gdy tylko piesek wlazł do swojego pudła, natychmiast zasnął. Daniel miał nadzieję, 

Ŝ

e pośpi na tyle długo, by udało się pobyć z Rose sam na sam., Cholera, udowodni jej, 

Ŝ

e nie jest dla niego porcelanową lalką.

Umył twarz i ręce nad zlewem, wytarł się papierowym ręcznikiem i wrócił do 
łazienki. Rose skończyła właśnie mycie wanny i puszczała świeŜą wodę. Opierając się 
o brzeg wanny, stała w pozie tak prowokującej, Ŝe zaschło mu w ustach z wraŜenia.
- Zasnął? - spytała przez ramię.
- Padł jak zdmuchnięta świeczka.
- MoŜesz wykąpać się pierwszy.
- MoŜemy zrobić to jednocześnie.
- Nie wiem, czy się zmieścimy. - Przyjrzała mu się z filuternym błyskiem w oku. - 
Trochę wyrośliście, posterunkowy.
- Jakoś sobie poradzimy. - Zsunął slipy i stanął przed nią w całej krasie. Jej oczy 
zaszły mgłą, piersi stwardniały, co znać było nawet przez gruby materiał bawełnianej 
bluzy. To była wspaniała nagroda za jego wysiłki. Wsunął palce pod delikatną tkaninę 
damskich majteczek i szybkim ruchem pozbawił ją bielizny.
- Daniel!
- MoŜesz powiedzieć, Ŝe podarłem je w przypływie Ŝądzy. - Wszedł do wanny, podał 
rękę dziewczynie. Ściągnęła bluzę przez szyję i bez słowa poszła za przykładem 
kochanka.
Ze zdziwieniem patrzyła, jak namydlą jej nogi, uda, biodra, plecy, ramiona. Potem 
nabrał wody w złoŜone dłonie i polewał nią jej ciało. Rose zadrŜała.
- Co ty wyprawiasz?
- Myję cię.
- Nigdy jeszcze...
- To świetny sposób.
Oddech dziewczyny stawał się coraz szybszy, urywany. Zachęcony jej szybką reakcją, 
Daniel zaczął pieścić ją śmielej, aŜ jęknęła tęsknie, jakby gotowa do miłości. 
Zastanawiał się, czy umiałby doprowadzić ją do końca samymi tylko pieszczotami. 
MoŜe i tak, ale wolał, by zrobili to razem.
- Daniel... - szepnęła zduszonym głosem.
- Jestem, maleńka.
- Chodź...
Zawładnęła nim prymitywna Ŝądza. MoŜe sprawił to okrzyk, który wydobył się z jej 
gardła, a moŜe wspomnienie pozy, w jakiej zastał ją, wchodząc tutaj. W kaŜdym razie 
stracił nad sobą kontrolę. Nie myślał juŜ o niczym i niczego nie brał pod uwagę, 
przestał myśleć racjonalnie. Pragnął tylko jednego - posiąść ją natychmiast, tutaj, w 
tej wannie.
Uniósł się, chwycił ją za biodra i wszedł w nią jednym ruchem. Oboje na to czekali i 
teraz oboje krzyknęli z radości i zdumienia, jakby zaskoczyła ich rozkosz, która 
przyszła tak nagle i z taką mocą. Tym razem wszystko potoczyło się szybko. Jeszcze 
chwila, jeszcze jedno pchnięcie, jeszcze jeden spazm i stali się jednym ciałem, 
połączonym wspólnym spełnieniem.
Kiedy Daniel mógł juŜ trzeźwo myśleć, ogarnęła go czułość. Czułość i wyrzuty 
sumienia. Nie miał prawa zachować się w ten sposób, nie myśląc o konsekwencjach. 
Wysunął się delikatnie z Rose, otoczył ją ramieniem i wyszedł z wanny. Wziął 
ogromny ręcznik, otulił nim dziewczynę.
No tak, teraz powinni porozmawiać o ewentualnych następstwach tego, co właśnie się 
stało. Zupełnie jednak nie miał na to ochoty, pragnął nacieszyć się drwiła, tym 
szczęściem, które ich ogarnęło, gdy razem poznali smak miłości. Wycierał delikatnie 
partnerkę, troskliwie osuszał jej nogi i pośladki. Na jednym z nich dostrzegł ślad po 
własnych paznokciach.

- A jednak mnie podrapałeś?
- No cóŜ... Nasi przodkowie pomyśleliby, Ŝe to piętno znaczące moją własność.
- Potrzymaj lustro, niech się przyjrzę. - Zdjął z toaletki lusterko, Rose spojrzała na 
siebie przez ramię. - Wygląda na robotę fachowca.
- Bo masz do czynienia z mistrzem.
- Nie śmiej się, naprawdę mi się podoba. Mam jeszcze jedną prośbę: nie jestem zbyt 
duŜa, Ŝebyś zaniósł mnie do sypialni?
- To zaleŜy, jak mam się do tego zabrać.
- Nie rozumiem?
- MoŜna to zrobić na przykład w ten sposób. - Chwycił ją i przerzucił sobie przez 
ramię niczym worek kartofli.
- Hola! To wcale nie jest romantyczne!
- Ale skuteczne - roześmiał się i poniósł Rose do sypialni, by ułoŜyć ją na szerokim 
łoŜu, u którego wezgłowia leŜały obszyte koronką poduszki. - Musimy pogadać, Rose. 
- Usiadł obok niej i wziął ją w ramiona.
- Tak jak w wannie?
- To powaŜna sprawa. - Odsunął ją lekko od siebie i spojrzał jej w oczy. - Straciłem 
panowanie... Trzeba się zastanowić, jakie mogą być rezultaty.
- Nie miej pretensji do siebie. Mogłam cię powstrzymać, gdybym chciała.
- Naprawdę?
- A co? - Uniosła brwi. - Gdybym protestowała, wziąłbyś mnie siłą?
- Powiedzmy, Ŝe starałbym się ciebie przekonać. Rose, ja nigdy nie czułem... nigdy 
tak bardzo nie chciałem...
- Mnie równieŜ nie zdarzyło się nic takiego...
Daniel zaczerpnął tchu i odwaŜył się na jeszcze jedno wyznanie.
- Decydując się na ten weekend, myślałem, Ŝe to poryw zmysłów, świetna zabawa bez 
komplikacji na przyszłość. Ale teraz... wszytko wygląda zupełnie inaczej.
- Ja teŜ jestem zaskoczona.
- Dzięki za szczerość. - Pocałował piegi na jej nosie. - A swoją drogą, na przyszłość 
musimy bardziej uwaŜać. Jakaś wpadka to ostatnie, czego nam trzeba w tej chwili.
- Jasne, ale teŜ bez przesady. Nie zaszkodzi nam odrobina szaleństwa. Nie ma sensu 
tego zmieniać.
- Odrobina szaleństwa? - Daniel poczuł, Ŝe krew znów Ŝywiej krąŜy w jego Ŝyłach. - 
Tylko odrobina?
- Chodź do mnie, mój superkochanku. I nie martw się. Po jednam razie nie zachodzi 
się tak od razu w ciąŜę, prawda?
- Z Irlandczykami nigdy nic nie wiadomo.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Maureen O’Malley biła niezadowolona, Ŝe Daniel musiał wyjechać na szkolenie 
akurat w ten weekend, W parafii urządzano wspólny podwieczorek i miała nadzieję, 
Ŝ

e namówi syna, by z nią poszedł. Miały tam być przynajmniej trzy młode Irlandki, z 

którymi mogłaby go puknąć. Było to waŜne szczególnie teraz, kiedy Rose Erin 
Kingsford okazała się kompletnym niewypałem.
Kończyła właśnie przygotowywać wieprzowe casserole, kiedy zadzwonił telefon. To 
pewnie Fran Kavanagh, pomyślała. Umawiali się, Ŝe pojadą do kościoła jedną 
taksówką ze względu na nie najlepszą pogodę. Wytarła ręce w fartuch i pobiegła do 
aparatu.
- Sapiesz, Maureen, jakbyś miała nadzieję, Ŝe to jakiś facet.
- To ty! ? - Maureen bezbłędnie rozpoznała ten głos. - Jak śmiesz!? - wykrzyknęła i 
rzuciła słuchawkę na widełki.
Po chwili telefon zadzwonił ponownie.
- Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać, Bridget Hogan! - wrzasnęła i znów chciała 
przerwać połączenie.
- Ale to chodzi o Daniela! - usłyszała godny siebie wrzask z drugiej strony.
PrzeraŜona pani O’Malley przycisnęła słuchawkę do ucha.
- Co z nim? Nic mu się nie stało?
- Fizycznie nic, ale jego dusza jest w straszliwym niebezpieczeństwie.
Maureen odetchnęła z ulgą.
- Pewnie, Ŝe troszczę się o jego duszę, ale przede wszystkim chcę, Ŝeby Ŝył. 
Przestraszyć kogoś do pół śmierci - to zupełnie w twoim stylu, Bridget Hogan. 
Myślałam, Ŝe miał wypadek. Wiesz przecieŜ, Ŝe jest policjantem.
- I zdarzy się wypadek, jeśli nie połoŜymy kresu temu, co się dzieje.
- BoŜe, zawsze byłaś pierwsza do układania przeraŜających historyjek. Skończ tę 
gadkę i wal, o co chodzi, jakby powiedział mój Daniel.
- Nie jest mi łatwo - Bridget westchnęła cięŜko. - Nie jest łatwo mówić tak o krwi z 
mojej krwi, o ciele z mego ciała. Moja córka, Rose... Rose chce mieć dziecko, nie 
wychodząc za mąŜ.
- NiemoŜliwe!
- Niestety. Chce wychować je zupełnie sama. Nie wiem, skąd przyszedł jej do głowy 
taki pomysł.
- Nie wiesz? To ja ci powiem. Wyszłaś za jakiegoś protestanckiego Brytyjczyka 
zamiast za porządnego irlandzkiego katolika. Ot, i cały sekret, ty stara ropucho!
- Zamilcz, Maureen, bo powyrywam te sztywne kłaki z twojego pustego łba! Cecil nie 
ma z tym nic wspólnego! Zresztą - zawahała się - moŜe to rzeczywiście jego wina. W 
kaŜdym razie teraz nie ma to nic do rzeczy. Musimy ich powstrzymać!
- Ich? - Maureen zrobiło się słabo.
- W tym swoim bezeceństwie upatrzyła sobie twojego Daniela na ojca.
- Cooo...? On nigdy by się na coś takiego nie zgodził!
- A jeśli nie będzie o niczym wiedział? Jeśli ta bestyjka go po prostu uwiedzie?
- Jeśli oszuka Daniela w ten sposób, to sama ukręcę jej łeb! Bogu dzięki, Ŝe póki co 
wyjechał na szkolenie.
- A ty jesteś głupia gęś i uwierzyłaś, Ŝe jest tam naprawdę?
Maureen wyprostowała się gwałtownie.
- Nie. Nie okłamałby własnej matki!
- Tak jak Rose nie okłamałaby nigdy mnie. Sprawdziłam to. Wydusiłam z agencji, Ŝe 
nie ma Ŝadnej sesji zdjęciowej, jak mi powiedziała, tylko po prostu wzięła wolne.
- Twoja krew. Nie dziwi mnie, Ŝe zełgała.

- Najpierw zadzwoń na posterunek, a dopiero potem pleć androny, ty stara jędzo! No, 
sprawdź sama, czy twój bobasek ma jakieś szkolenie.
- Nie muszę tego robić i nie zrobię.
- Znam cię, Maureen, i doskonalę wiem, Ŝe zrobisz, jak tylko odłoŜę słuchawkę. 
Zapisz sobie lepiej mój numer. Oddzwonisz i zastanowimy się, co robić.
- Nie zadzwonię. Daniel jest na szkoleniu.
- W porządku, przekonamy się, zgoda? - odparła Bridget i podyktowała swój numer.
- Do widzenia. Zaręczam cię, Ŝe nie usłyszymy się juŜ nigdy więcej - poŜegnała się 
Maureen i odłoŜyła słuchawkę.
Pięć minut później trzymała ją z powrotem.
- Jak myślisz, dokąd mogli pojechać?
- No, no, no, któŜ to moŜe dzwonić?
- Dobrze wiesz.
- CzyŜby to była mamuśka, której chłopiec nigdy nie kłamie?
- Bridget Mary, nie zmieniłaś się ani o jotę! Powiesz mi wreszcie, gdzie twoim 
zdaniem mogą być, czy mam przyjechać i tak ci dołoŜyć, Ŝe zrobisz się wreszcie 
grzeczna?
- Posłuchaj, ty zakuty łbie: wiem dokładnie, dokąd pojechali. Rose ma mały domek na 
wsi, jakieś dwie, trzy godziny jazdy na północ od miasta.
- Co? Mają schadzkę? - sapnęła Maureen.
- A dajŜe ty spokój! Kto dzisiaj mówi „mieć schadzkę"? W kaŜdym razie musimy tam 
pojechać. Masz samochód?
Maureen pomyślała o starym pontiaku, który naleŜał kiedyś do męŜa, a teraz stał 
bezuŜytecznie w podziemnym garaŜu. Daniel usiłował namówić ją nawet na 
sprzedanie auta, lecz ona ciągle nie mogła się zdecydować. Nie mówiła o tym synowi, 
ale trzymała wóz po to, by zejść czasami na dół, usiąść po stronie pasaŜera i 
wyobraŜać sobie, Ŝe za chwilę pojawi się Patrick i ruszą gdzieś przed siebie.
- No... jest samochód Patricka, mojego męŜa.
- Umiesz prowadzić?
Przypomniała sobie kilka samotnych przejaŜdŜek. Miała drobne kłopoty na zakrętach 
i przy cofaniu, ale nie zamierzała się do tego przyznawać. Po co dawać Bridget oręŜ 
do ręki?
- Pewnie, Ŝe potrafię,
- Świetnie. Wpadnij więc po mnie i jedziemy.
- Teraz? Za godzinę zrobi się ciemno. Zabłądzimy na tej wsi.
- Nie zabłądzimy!
- Zabłądzimy!
- No dobra. Zresztą pewnie do tej pory i tak jest juŜ po wszystkim. Jestem pewna, Ŝe 
zajęli się sobą zaraz po przyjeździe. I tak byłybyśmy za późno, więc faktycznie nie ma 
sensu jechać po nocy. Pozostało nam tylko przemówić im do rozumu i zaproponować 
jedyne honorowe wyjście. Mam oczywiście na myśli...
- MałŜeństwo? - Maureen aŜ zgrzytnęła zębami.
- Czarny dzień, no nie? Nie ma rady: i ja. i ty musimy zastanowić się nad naszymi 
przyszłymi relacjami. Bądź u mnie o ósmej. Zanotuj adres...
Maureen zapisała nazwę, ulicy i numer domu na odwrocie rachunku za światło. 
Central Park. A więc musi dojechać do samego centrum Manhattanu.

St. Paddy spał bite dwie godziny, więc Rose i Daniel mieli dość czasu by nacieszyć 
się sobą w sypialni.
Zmęczeni miłością, zjedli prosty posiłek naprzeciw małego kominka, a potem 
otworzyli butelkę wina i rozpoczęli partię szachów. Mniej więcej w połowie gry 

piesek zaczął skrobać w deskę, Rose obwiązała mu szyję chustką (tym razem juŜ 
porządnie) i wyprowadziła na chwilę na dwór. Gdy wróciła, Daniel dorzucał drew do 
kominka.
St. Paddy, szczęśliwy z powodu pomyślnego załatwienia swej fizjologicznej potrzeby, 
pokręcił się chwilę po pokoju, po czym z wigorem zaatakował but Daniela.
- Paddy, nie! - Rose usiłowała odciągnąć szkodnika,
- Zostaw - zaoponował Daniel. - Wyrzynają mu się zęby, musi coś gryźć.
- Mam w szafie trochę starych buciorów.
- Nie. Przywyknie do gryzienia butów i będzie kłopot. Daj jakieś szmaty, zrobimy mu 
gałgan.
Rose znalazła kilka odpowiednich kawałków i Daniel zrobił z nich gryzak dla psiny. 
St. Paddy od razu zaczął „obrabiać" nową zabawkę, a oni mogli wrócić do gry.
- Sporo wiesz o psach - rzuciła Rose, wykonując ruch skoczkiem.
- Mówiłem ci. Ŝe moja rodzina miała sporo zwierząt. - Zbił konia pionkiem.
- Nie Ŝal ci ich towarzystwa? - Goniec Rose wyeliminował skoczka Daniela.
- Czy ja wiem? Zwierzaki jakoś nie pasują do kawalerskiego Ŝycia. - Obronił 
zagroŜonego hetmana.
- Więc wybrałeś sobie pracę, dzięki której musisz jeździć konno.
- Po prostu poszedłem w ślady ojca. - Wzruszył ramionami.
- Wiesz, co przyszło mi do głowy? Czułbyś się wspaniale, gdybyś zajmował się tytko 
zwierzętami, niekoniecznie zaś przestępcami. - Rose wykonała kolejne posunięcie 
gońcem. - Szach.
- Poczekaj, Rose, czy to ma być zaproszenie?
- A chcesz, Ŝeby tak było? - Podniosła wzrok znad szachownicy. Zupełnie zapomniała 
o grze.
- Sam nie wiem. - Westchnął i przeczesał palcami czuprynę. - To wszystko... - 
zatoczył ręką koło - jest bardzo pociągające. Ale nie mogę sobie na to pozwolić przy 
mojej pensji.
- Ale ja mogę. Co za róŜnica, kto zarabia?
- W moim świecie to cholernie waŜna róŜnica.
- Więc ten twój świat zatrzymał się gdzieś w dziewiętnastym wieku. Mam zostać 
ukarana za to, Ŝe w moim zawodzie zarabia się więcej niŜ w twoim? Nie będziemy się 
spotykać, bo modelka jest lepiej opłacana niŜ ten, kto strzeŜe porządku?
- Ja się nie skarŜę.
- A mi woda sodowa nie uderza do głowy. CóŜ, nie zrezygnuję z tego domku i nie 
wyrzeknę się wszystkiego, by zadowolić twoje męskie ego. Jeśli mnie chcesz, musisz 
zaakceptować mnie całą, takŜe moje pieniądze.
- Pokochaj mnie i pokochaj mój portfel? - Daniel odstawił kieliszek wina. - Rose, ja...
W tej samej chwili St. Paddy podskoczył, trącił szachownicę i powywracał wszystkie 
figury.
- Hej, ty! - Daniel złapał szczeniaka i przekoziołkował z nim po podłodze. - Miałem 
wygraną partię, a ty wszystko popsułeś.
- Terefere! Wiedziałeś, Ŝe przegrywasz, więc go uszczypnąłeś, Ŝeby wywrócił 
szachownicę - powiedziała Rose z pretensją.
Rozczarowana była jednak wcale nie z powodu przerwanej partii szachów. Chciała 
wiedzieć, co Daniel miał do powiedzenia, nim St. Paddy wkroczył do akcji. Czy 
zamierzał powiedzieć coś na temat ich związku? Uświadomiła sobie teraz, Ŝe właśnie 
na to czeka. To dziwne, nie planowała niczego, a zdarzyło się wszystko. Wszystko, co 
potrzeba, by porzucić myśl o Danielu jako dawcy nasienia i wynajętym ojcu jej 
dziecka. Rysowało się oto nowe rozwiązanie: gdyby tak mogła mieć i dziecko, i 
Daniela!

Spojrzała na niego. WciąŜ tarzał się z psem po dywanie jak mały chłopiec. W 
pewnym momencie przycisnął Paddy'ego do podłogi, uspokoił głaskaniem po plecach, 
po czym uśmiechnął się do niej i sięgnął po wino.
- Na dziesięciopunktowej skali przyjemności zapasy z psem moŜna ocenić na 
siódemkę.
- Doprawdy? Co moŜe być lepszego? - spytała prowokacyjnie.
- Galopować na Danie Foleyu po ulicach Nowego Jorku. Nie zdarza mi się to zbyt 
często, ale ostatecznie zasługuje na notę „dziewięć".
- Co z dziesiątką? - miała nadzieję, Ŝe padnie spodziewana odpowiedź.
- Zaliczyłem kiedyś kurs spadochronowy. Wyskoczyć z samolotu lecącego na 
czterech tysiącach metrów. To z pewnością zasługuje na dziesiątkę.
- Ach tak... - Zapatrzyła się w Ŝar kominka.
- Rose? Odwróciła głowę.
- Kochanie się z tobą jest poza skalą - uśmiechnął się czule. - Nie znam tak wielkich 
liczb. I czy nie sądzisz, Ŝe dawno juŜ tego nie robiliśmy?
- Fakt - poczuła znajome mrowienie na skórze - minęły ponad trzy godziny.
- Nie pozwólmy, Ŝeby zrobiły się cztery.
- Trzeba zanieść Paddy'ego do kuchni.
- Ja to zrobię. - Pocałował ją jakby na zachętę. - Ty idź i wygrzej to puchowe łoŜe.
Rose zapaliła w sypialni dyskretne światło, rozebrała się i wsunęła pod kołdrę. 
Zamknęła oczy i uśmiechnęła się smutno do siebie. Uświadomiła sobie, Ŝe juŜ nigdy 
nie będzie mogła połoŜyć się w tym łóŜku, nie myśląc o Danielu i o tym, co wspólnie 
przeŜyli w ciągu ostatnich kilkunastu godzin. Bez niego to schronienie nie będzie juŜ 
tym, czym było dawniej - ustroniem, gdzie odzyskiwała siły i spokój ducha. Jej 
przemyślny plan, w którym Daniel O’Malley miał być jedynie narzędziem do 
realizacji ściśle określonego celu, wziął w łeb.
- Jak tam St. Paddy? - spytała, gdy owo „narzędzie' pojawiło się po kilku minutach 
obok niej.
- Śpi. Budzik spełnia swoje zadanie.
- Świetnie. - Patrzyła, jak się rozbiera, i juŜ się cieszyła na myśl o czekających ją 
rozkoszach.
- W raju nie moŜe być lepiej niŜ tu. - Wślizgnął się do łóŜka i zamruczał, przytulając 
ją mocniej do siebie, - Jesteś słodziutka, Rosie.
- Nikt nie nazywa mnie Rosie.
- Teraz juŜ tak. - Ucałował koniuszek jej piersi. - Dotykaj mnie, Rosie. Tam, gdzie 
najbardziej lubię.
- Wedle rozkazu, panie posterunkowy.
- Och... proszę, wyjdź mi na spotkanie.
- Jestem. Jeszcze jakieś rozkazy?
- Tylko jeden: kochaj mnie!
- Kocham! - odpowiedziała bez wahania.
Daniel wziął głęboki oddech i spojrzał na dziewczynę, starając się widzieć wyraźnie 
przez zasnute mgłą poŜądania oczy.
- Nie będę pasował do twojego Ŝycia..,
- A moŜe ja chcę, Ŝeby znalazł się w nim ktoś właśnie taki?
- To musisz mnie przekonać.
- Jak?
- Kochając się ze mną co najmniej milion razy!

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Daniel nie mógł usnąć. LeŜał współświadomy doznanej rozkoszy, trzymał w 
ramionach najpiękniejszą kobietę świata, a jego serce przepełniała radość. Zdawał 
sobie sprawę, Ŝe będą musieli przezwycięŜyć pewne trudności, jeśli mają na serio 
myśleć o trwałym związku. Ale ta dziewczyna warta była wielu wyrzeczeń. Dla niej 
gotów był zrezygnować ze słuŜby w oddziale konnym, choć chyba jeszcze nie gotów 
do odejścia z policji na dobre.
Oczywiście, gdyby zdecydował się zamieszkać z nią tutaj, tak cholernie daleko od 
miasta, byłyby i zalety takiego rozwiązania. NajwaŜniejsze, Ŝe spory dystans 
oddzielałby ich od nieznośnych matek. BoŜe, bał się nawet pomyśleć, jak zare-
agowałyby na wieść o zaręczynach. Musieliby chyba wyprawić dwa wesela: jedno dla 
Maureen, drugie dla Bridget.
A więc ślub?
Myśl o małŜeństwie - jakimkolwiek małŜeństwie - wydawała mu się dotąd nie do 
zaakceptowania, teraz nie widział alternatywy. Rose była kimś, kogo zawsze pragnął 
spotkać: inteligentna, twórcza, troskliwa, piękna...
W jego myśli wdarło się nagle dobiegające z kuchni skomlenie.
Rose poruszyła się i przylgnęła mocniej do kochanka.
- St. Paddy musi czuć się bardzo samotny.
- Trudno.
- Daniel, to brzmi tak Ŝałośnie...
 - Tak, ale pamiętaj, co mówił hodowca. Nie trzeba zwracać uwagi na te piski.
Pogłaskał Rose po włosach i poprawił się na łóŜku. LeŜeli przez chwilę, słuchając 
płaczu pieska. Wreszcie Daniel nie wytrzymał.
- Nie jestem chyba dobry w te klocki.
- Ani ja.
Usiadł, mamrocząc pod nosem przekleństwo.
- Trzeba być chyba psychopatą, by nie zareagować. Co komu zawiniła ta psina? Idę po
niego.
- Jesteś pewien? Kilo w tydzień, pamiętaj. Hodowca mówił, Ŝe raz wziąć go do łóŜka, 
to tak, jakby wyjąć jednego chipsa z otwartej paczki i liczyć na to, Ŝe następnego nie 
weźmie się do ust.
- No to przyniosę tu to pudło i zmuszę, Ŝeby w nim spał. To pierwsza noc, musi być 
ś

miertelnie wystraszony.

Wyszedł, zapalił światło w kuchni, zamrugał oślepiony blaskiem. St. Paddy stał za 
prowizorycznym przepierzeniem i z radością merdał ogonkiem na jego widok.
- Tylko na jedną noc! - pouczył pieska swoim najbardziej surowym policyjnym tonem 
i uwolnił go z zamknięcia. Szczeniak zatańczył radośnie i nawet pozwolił się wziąć na 
ręce i zanieść do sypialni. Pudło stanęło obok łóŜka, Paddy został do niego 
wpakowany, a Daniel wrócił do łóŜka i do Rose.
Ledwie się ułoŜyli, znów rozległo się skomlenie. Rose zaczęła chichotać.
- LeŜ na dole i śpij! - Daniel odezwał się surowo. - Nie zwracaj na nią uwagi. Ona nie 
szanuje mojego autorytetu, ale po tobie spodziewam się czegoś innego. Złaź, Paddy! - 
rozkazał, gdy szczeniak oparł łapy o materac.
- Oj, Daniel. Spójrz tylko na niego. Biedactwo! Chce spać razem z nami.
- Nie ma mowy!
„Biedactwo" połoŜyło łeb na łapach i spojrzało na nich smutno.
- Czy to nie zmiękczy twojego serca?
- To lepszy cwaniak, Rose. Wszystko juŜ sobie obmyślił. Wie, Ŝe jeśli zademonstruje 
ci taki widok, to mu ulegniesz.

- PrzecieŜ to ty pozwoliłeś mu wyjść z kuchni. No, spójrz tylko na jego mordkę!
Daniel odwrócił się na bok.
- Nie zwracam na niego uwagi. Zostaje w kartonie.
St. Paddy westchnął z głębi psiego serca. Potem jeszcze raz. z większym zapałem.
- Daniel...
- Nie, Rose.
Paddy, jakby czując, Ŝe jest bliski zwycięstwa, zaczął gramolić się niezgrabnie na 
materac. W pewnym momencie stracił oparcie dla łap i zwalił się cięŜko do pudła. 
Wydał z siebie nawet krótkie „uch", które zabrzmiało całkiem po ludzku.
Daniel obejrzał się przez ramię.
- No dobrze. Wygrałeś, oszuście. - I wciągnął psa na łóŜko.
Dzięki BoŜej opatrzności ruch na drogach nie był w sobotni poranek tak duŜy, jak 
zazwyczaj. Maureen ściskała kierownicę wielkiego pontiaka, który pełzł w stronę 
Zachodniego Central Parku, i z satysfakcją spoglądała na policjantów na motorach, 
którzy jechali przed nią. Jak to miło, Ŝe zgodzili się eskortować ją do domu Bridget. Z 
początku, kiedy usłyszała policyjne syreny, myślała, Ŝe idzie o te kubły od śmieci, 
które poprzewracała przy wyjeździe z garaŜu, ale im nie o to szło. Po prostu 
rozpoznali stary wóz Patricka O'Malleya i zaproponowali, Ŝe bezpiecznie przeprowa-
dzą wdowę po zasłuŜonym policjancie aŜ do Central Parku.
Wezwali nawet dwóch kolegów. Dwa motory z przodu, dwa z tyłu - zupełnie jak 
dyplomatyczna eskorta. Miała nadzieję, Ŝe Bridget wyjrzy przez okno. Będzie pod 
wraŜeniem, nie ma co gadać.

Rose obudził zapach kawy podstawionej pod nos. Otworzyła oczy i ujrzała nad sobą 
Daniela.
- Dzień dobry. - Uśmiechnęła się do niego.
- Dzień dobry. - Odstawił filiŜankę na stolik.
- Gdzie St. Paddy? - Rose oparła się na łokciu.
- Je śniadanie, był juŜ na dworze.
- Och, dzięki, Wiesz co? To był chyba sen - rzuciła mu szelmowskie spojrzenie - bo 
to raczej niemoŜliwe, Ŝeby jakieś włochate cielsko leŜało na poduszce między nami, 
prawda?
- Musiało ci się przyśnić.
- Uch! - Wypiła łyk kawy. - Wspaniała! Rozpieszczasz mnie, miły. Zwykle rano piję 
zwykłą neskę.
- Kiedy jestem w pobliŜu, nie wolno ci tego robić. Zdarzało mi się aresztować ludzi za 
mniejsze prowokacje.
Wypiła kolejny łyk aromatycznego płynu.
- A czy macie ze sobą kajdanki, panie posterunkowy?
- Najpierw chcesz, Ŝebym cię podrapał, a teraz wołasz o kajdanki. MoŜe mam wezwać
szwadron specjalny?
- Jeśli sam nie zapanujesz nad sytuacją...
- To brzmi jak wyzwanie.
- Jesteś gotów je przyjąć?
Odstawił filiŜankę i przewrócił dziewczynę na łóŜko.
- MoŜna tak powiedzieć. Wyobraź sobie, Ŝe jesteś w areszcie domowym. - 
Unieruchomił ją swoim cięŜarem.
- Zawsze tak postępujesz z aresztantami?
- Tylko z tymi, którzy są seksy...
- Och, prawdziwy Irlandczyk. - Przyciągnęła go do siebie.
- Poczekaj. - Złapał Rose za nadgarstek, powstrzymując jej zapędy. - Nie moŜesz 

mnie uwodzić, kiedy gotuję!
- Gotujesz?
- Tak. Znowu się przypali.
- Nie dbam o spalone jedzenie. - Sięgnęła do guzika jego dŜinsów.
- E, ja teŜ mam to gdzieś. Daj, sam zrobię to szybciej.
- Najadłam się przez ciebie straszliwego wstydu - skarŜyła się Bridget. - Jak mogłaś 
zajechać przed mój dom w ten sposób? Myślałam, Ŝe to sam papieŜ!
Maureen jechała autostradą numer 7 z prędkością sześćdziesięciu kilometrów na 
godzinę.
- PapieŜ nie fatygowałby się do ciebie, kochana.
- Kto wie? On dla kaŜdego ma czas. Na Boga, zjedź wreszcie z tego awaryjnego pasa! 
Prowadzisz jak stara baba.
- Nieprawda! Ty, zdaje się, w ogóle nie potrafisz jeździć? Więc moŜesz się wypchać, 
Bridget Hogan! Ja tu rządzę.
- Jezusie, Mario, Józefie święty! - Bridget chwyciła się za głowę. - W co ja się 
wpakowałam?
- Jeśli mnie pamięć nie myli, chodzi tu o twoją córkę, więc nie traktuj mnie z góry. To 
krew z twojej krwi wpuściła nas w te maliny.
- BoŜe jedyny, to wszystko przez MTV. Zdemoralizowali całe pokolenie. Maureen, 
jedź moŜe trochę szybciej. Ten facet, który właśnie nas wyprzedził, pokazywał jakieś 
nieprzyzwoite gesty.
- Chodzi ci o to, Ŝe pokazał mi palec. Dlaczego sądzisz, Ŝe to wulgarne?
Bridget popatrzyła krytycznie na towarzyszkę.
- Wierz mi, Maureen. Taki gest jest wulgarny. Z pewnością nie było to pozdrowienie 
ani wyraz uznania dla twojej jazdy. Co innego kciuk, co innego środkowy palec. I nie 
tak
 
blisko tej bariery, na Boga! - Bridget zacisnęła pięści i zamknęła oczy.
- Ucisz się wreszcie, ty ropucho! Stale wrzeszczysz i mnie pouczasz!
- Mówiłaś, Ŝe umiesz prowadzić.
- PrzecieŜ prowadzę!
- Jezu słodki, zginiemy w tym blaszanym pudle. Umrę przez tę samą babę, która 
zrujnowała mi Ŝycie. Uwzięła się na mnie. A wszystko z powodu drobnego incydentu 
z lampą kwarcową.
- Drobnego incydentu? Miałam poparzenia drugiego stopnia! Strupy na nosie!
- Musiałaś źle uŜyć tego płynu.
- Sam płyn był zły, dobrze o tym wiedziałaś!
- Nie wiedziałam.
- Wiedziałaś.
- Nie.
- Kłamczucha, kłamczucha...
- Nic nie słyszę - Bridget zatkała sobie uszy.
- A mnie nic nie obchodzą twoje strachy. - Maureen pokazała jej język.
Zapadło milczenie. Jechali w ciszy jakiś czas, w końcu pani O’Malley przypomniała 
sobie, Ŝe tylko Bridget zna drogę.
- Zamierzasz powiedzieć mi, gdzie mam skręcić?
- Po prawej stronie powinien być zagajnik...
- Ale nie jesteś pewna, co? Polujemy na dzikie gęsi, ale nie masz bladego pojęcia, 
gdzie ich szukać!
- Po prostu... nie jestem pewna.
- Powinnam ukręcić ci łeb, Bridget Hogan! - Odwróciła się w stronę towarzyszki.

- Na Boga, nie zdejmuj rąk z kierownicy!
Maureen zachichotała z satysfakcją i chwyciła z powrotem za kółko. Przyspieszyła do 
siedemdziesiątki, Ŝeby zwiększyć atmosferę grozy, i powiedziała:
- Przestraszyłam cię, no nie?
- Och, widziałam juŜ moją matkę zstępującą z niebios na moje spotkanie, perłowe 
wrota i brodę świętego Piotra...
- No dobrze. Dość tego. Pilnuj zjazdu, jakiegokolwiek. Mam dość tej autostrady i tych 
wyścigowych kierowców.
- Oni teŜ mają ciebie szczerze dosyć - zamruczała Bridget. - O! Tam! To chyba ten 
właściwy! Jest i zagajnik.
- Minęliśmy juŜ z dziesięć takich zjazdów, wszystkie były podobne jak ziarnka 
grochu.
- Zjedź tym zjazdem, Maureen.
- Niech ci będzie. Pewnie wylądujemy na jakimś pastwisku, ale skręcam. - Wykonała 
szeroki łuk. Z tyłu rozległ się pisk hamulców innego samochodu.
- UwaŜaj! Omal na kogoś nie wpadłaś! Nie bierz tak zakrętów!
Maureen była przeraŜona, ale za nic nie chciała dać tego po sobie poznać.
- O co ci chodzi? Nie widziałaś tych napisów na tyłach cięŜarówek? „UwaŜaj na 
zakrętach. Zachowaj odstęp".
- Maureen, my nie jedziemy cięŜarówką.
- Wiem, ale następnym razem przyczepię sobie taki napis do zderzaka.
- Nie będzie Ŝadnego następnego razu! Stanowisz zagroŜenie na drodze.
- E, bez przesady. - Maureen uśmiechnęła się diabolicznie. - A poza tym zaczyna mi 
się to podobać.

Daniel smaŜył nową porcję jajecznicy na bekonie, a Rose siedziała przy kuchennym 
stole, popijała kawę, obserwowała kochanka i drapała Paddy'ego za uchem.
- Nie pamiętam, kiedy byłam taka szczęśliwa - wyznała.
- Z powodu tego, Ŝe robię ci śniadanie i lubię gotować? - zaŜartował. - To 
samoobrona. Większość kobiet, które znałem, nie dałaby się zaciągnąć do kuchni, a ja 
lubię domowe jedzenie.
NałoŜył na talerze bekon, jajka, bułeczki posmarowane masłem. Usiadł naprzeciw 
Rose.
- Wygląda wspaniale - pochwaliła go. - JuŜ raz zawiodłeś się na moich talentach 
kulinarnych, prawda? - spytała, wspominając stew doprawiony srebrną nitką.
- Co innego talenty kulinarne, co innego twój wygląd.
- Aha, po prostu chciałeś pójść ze mną do łóŜka?
- No pewnie! Przyznaj, Ŝe ty myślałaś tak samo.
- Przyznaję. - Kiwnęła głową i schowała twarz w dłoniach. Tak, chciała wykorzystać 
Daniela. Pragnęła tylko dziecka, swojego dziecka, nie ich. To był kretyński pomysł. 
Chciała mu o tym powiedzieć, lecz zawahała się w ostatniej chwili. Jak zareaguje na 
tę wieść? Czy nie zerwie się ta delikatna więź, która powstała pomiędzy nimi?
- Jeśli chodzi o seks, było cudownie - zaczęła. - Ale teraz...
- .. .chodzi o coś więcej - dokończył za nią.
- No właśnie. - Spojrzała mu w oczy. Nachylił się i pocałował ją w usta.
- Pogadamy jeszcze na ten temat. Teraz bierzmy się za śniadanie póki ciepłe.
Tak, muszą koniecznie porozmawiać, jeszcze dziś, pomyślała Rose i uniosła widelec 
do ust. JuŜ miała skosztować cudownie pachnącej jajecznicy, gdy w ostatniej chwili 
coś ją powstrzymało.
- Daniel, czy słyszysz to, co ja? Syrena. Chyba się zbliŜa.
- Pewnie stary Tim ściga jakiegoś zbrodniarza, który jechał o dziesięć kilometrów za 

szybko. NiewaŜne, jedzmy.
- Czekaj, to rzeczywiście coraz bliŜej.
- Mhm, pewnie na tej drodze przecinającej twoją ścieŜkę...
 
Na potęŜniejący dźwięk syreny nałoŜył się przeraźliwy klakson. Rose i Daniel 
spojrzeli po sobie i pobiegli do saloniku, Ŝeby wyjrzeć przez okno na plac przed 
domem. Właśnie wjeŜdŜał nań zielony pontiak, a za nim policyjny wóz patrolowy z 
włączoną syreną i błyskającym światłem na dachu.
- O BoŜe...
- Wiesz, co to za auto?
- Niestety. - Odparł i skrzywił się, widząc, jak pontiak uderza w tylny zderzak jego 
zaparkowanej toyoty. - Przyjechała moja mamusia.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Kiedy otworzyły się drzwi po stronie pasaŜera, Rose jęknęła ze zgrozą.
- Moja teŜ.
- No i Tim. Wiedziałem, Ŝe zawsze mogę na niego liczyć.
- Daniel ruszył ku drzwiom. - BoŜe, mogła się zabić. Nie mówiąc juŜ o twojej matce i 
tysiącach innych osób.
- Nie wiedziałem, Ŝe Maureen umie prowadzić.
- Czy ktoś mówił, Ŝe umie? Widziałaś, co zrobiła z moim wozem? - Pokręcił głową. - 
Zawsze miała kłopoty z odróŜnieniem hamulca od gazu.
- Ale jak one nas tu znalazły? Nie, to nie moŜe być prawda.
- Spójrz na jaśniejsze strony tego wydarzenia - rzucił Daniel przez ramię. - Tim 
prawdopodobnie je aresztuje. Zdaje się, Ŝe próbowały mu uciec.
- Och, Daniel! Nie moŜemy na to pozwolić!
- MoŜemy nie mieć wyboru. Cholera, ciekawe, jak wygląda to twoje śliczne 
miasteczko po tym, jak moja matka przejechała przez nie swym ogromnym 
pontiakiem. Poczekaj!
- Daniel zatrzymał się tak gwałtownie, Ŝe Rose wpadła na niego. - Widzisz? Odkłada 
na bok bloczek z mandatami! Niech to jasny gwint! Wyłgała się od płacenia! Chyba 
będę musiał powaŜnie porozmawiać z Timmym.
- Chcesz go namówić, Ŝeby jednak wlepił jej mandat?
- Do diabła, nie. Mam zamiar oprotestować mój własny.
- Poczekaj - Rose zniŜyła głos. - Mamy teraz większe problemy niŜ twój mandat. 
Zachowujmy się wobec nich przyjaźnie, jakbyśmy byli wielce radzi widzieć je u 
siebie, w towarzystwie Tima, oczywiście.
- Mam udawać, Ŝe się cieszę? Z czego? Z tego, Ŝe moja matka postanowiła mnie 
nakryć jak piętnastolatka, została piratem drogowym, rozwaliła mi zderzak, a teraz 
korumpuje uczciwego funkcjonariusza?
- Nic nie osiągniemy, jeśli będziemy się wściekać.
- Będę się wściekać!
- Proszę, nie. Przynajmniej dopóki nie dowiemy się, o co naprawdę im chodzi.
- No dobrze - westchnął cięŜko. - Ale robię to tylko dla ciebie, Rose. Pamiętaj.
- Pójdę pierwsza. Mamo! - Rose wyszła na podjazd. - O, jest i pani O’Malley! Jak 
miło was widzieć! Ach, Tim! świetnie, Ŝe jesteś! Co cię sprowadza?
- Pomyślałem, Ŝe odstawię te panie do celu ich podróŜy. Teraz zza pleców Rose 
wystąpił Daniel.
- Rzeczywiście potraktowałeś je po królewsku: światła, syrena... Typowa eskorta tak 
nie wygląda, Tim.
- No... - Tim spiekł raka. - Tak szczerze, to chciałem je zatrzymać, ale chyba nie 
bardzo miały na to ochotę.
- Mamo - Daniel zwrócił się do matki ze zdumieniem. - Usiłowałaś uciec przed 
wozem policyjnym?
- Nie tylko usiłowałam. Zrobiłam to! - W oczach Maureen zapalił się szatański ognik. 
- Patrick zawsze uwielbiał ten pojazd. Teraz mu się nie dziwię. Ale nie przejmuj się, 
synku. Wszystko juŜ wyjaśniłam. Widzisz, gdyby nie twój ojciec, posterunkowego 
Tima nie byłoby na świecie,
Bridget trzepnęła ją po ręce.
- Na miłość boską, Maureen! To brzmi tak, jakby Patrick kręcił się koło jego matki.
- Mój Patrick? Nigdy w Ŝyciu! Jeśli nie wiecie, to powiem wam, kochani, Ŝe mój 
Patrick, świeć Panie nad jego duszą, otrzymał kulę przeznaczoną dla ojca Tima. Ot, i 
cała historia. Opowiedziałam ją posterunkowemu, a on oczywiście odmówił 

wypisania mandatu wdowie po Patricku O’Malleyu.
- A jakie to przywileje przysługują potomkowi Patricka O’Malley'a, panie 
posterunkowy? - zapytał Daniel. - Mnie wypisałeś mandat.
- To prawda. Ale wtedy nie znałem jeszcze tej historii. Słyszałem, Ŝe ktoś kiedyś 
ocalił Ŝycie mojemu tacie, ale nie wiedziałem kto. Teraz wiem.
- Więc jak będzie z moim mandatem? - spytał Daniel.
- Przykro mi, stary, juŜ się rozliczyłem. Jeśli chcesz pójść do wydziału komunikacji, 
moŜe coś uda się załatwić...
- Mniejsza z tym. - Daniel machnął ręką. - Moje pieniądze przydadzą się naszemu 
państwu.
- No właśnie. Pani O’Malley powiedziała, Ŝe zatroszczysz się o naprawę szkód.
- Chodzi ci o mój samochód? - Daniel udał, Ŝe nie rozumie aluzji.
- Nie, skąd. Jest na przykład taka tablica powitalna przy wjeździe do miasta, a 
właściwie była, bo teraz to tylko kupa drewna na podpałkę. Albo parę tych donic, 
które stoją na chodniku przy Main Street...
- Jechała po chodniku?
- Bridget mnie zdekoncentrowała - pospieszyła z wyjaśnieniami Maureen. - Darła się 
jak wiedźma.
- Bo jechałaś prosto na ten pomnik!
- Ja zapłacę za tę tablicę - zaoferowała się Rose.
- Nie, nie zrobisz tego. - Daniel spojrzał na nią dziewczynę ostrzegawczo. - To moja 
matka i moje rachunki do wyrównania.
- Ale to spory wydatek. Powinieneś dać sobie spokój z tym twoim...
- A ja myślę, Ŝe to ty powinnaś dać sobie z tym spokój - powiedział spokojnie, lecz 
Rose wyczuła, co kryje się pod tym na pozór spokojnym stwierdzeniem, i uznała, Ŝe 
pora się wycofać. To był czuły punkt, a teraz, jak jeszcze nigdy do tej pory, musieli 
trzymać się razem. - Okay. Oszacuj koszty - Daniel zwrócił się do Tima. - Niedługo 
się z tobą skontaktuję.
- Świetnie. No to na razie. - Tim zasalutował i odjechał.
- Mamo! Co ty sobie wyobraŜasz? - Daniel doskoczył do matki, gdy zostali w 
czwórkę. - Mogłaś zginąć!
- Obie o mało nie zginęłyśmy! - wtrąciła Bridget. Odpowiedź Maureen zaskoczyła 
wszystkich, łącznie z nią samą.
- Mój wnuk nie będzie bękartem! - oznajmiła i dumnie zadarła głowę. - Dopóki Ŝyję, 
do tego nie dopuszczę!
ś

ołądek Rose ścisnął się ze strachu. Spojrzała na matkę i miała juŜ pewność: Bridget 

ją wydała.
- Jaki wnuk? Jakim bękartem? O czym ty, na Boga, mówisz?
- Oj, synku, synku... - Pani O’Malley spojrzała na niego karcąco. - Nie mogłam 
uwierzyć, Ŝe zgodziłeś się wziąć udział w takim grzesznym przedsięwzięciu. Danielu 
Patricku O’Malley, to skandal, Ŝe mogłeś w ogóle o tym pomyśleć. Kiedy jednak 
stwierdziłam, Ŝe okłamałeś mnie co do tego weekendu, nie mogę być juŜ niczego 
pewna. Ta bezwstydna kobieta mogła cię do tego namówić. - Wycelowała palec w 
Rose.
Bridget złapała Maureen za ramię.
- Nie nazywaj mojej córki „bezwstydną kobietą"! To ty jesteś bezwstydna, uganiając 
się jak rajfurka za Ŝoną dla swego synalka!
- Zaraz, zaraz... - Daniel usiłował się wtrącić, - MoŜe powiecie wreszcie, o co, do 
cholery, tu chodzi?
Jednak Maureen nie zwracała uwagi na jego wyraźne zmieszanie.
- Myślałam, Ŝe to porządna irlandzka dziewczyna - zaczęła biadolić,

- Jest porządna!
- Porządna? To zwykła... - nie dokończyła, bowiem w tym samym momencie Bridget 
wymierzyła jej policzek.
- Mamo! - Rose rzuciła się z przeraŜeniem ku swojej rodzicielce.
- Puść mnie! Zaraz jej...
- Prędzej ja tobie! Masz ochotę na rozróbę? - Maureen zamierzyła się na rywalkę.
Na szczęście w ostatniej chwili chwycił ją Daniel, a Rose przytrzymała Bridget.
- Więc zgodziłeś się dać jej to dziecko, nie biorąc ślubu?
- Maureen dyszała cięŜko. - Synu... - jęknęła boleśnie.
- Posłuchaj, mamo, tego juŜ za wiele. - Daniel zrobił surową minę. - Nie wiem, o 
czym mówisz, ale...
- Co, nie wyjawiła ci swojego planu? Nie szkodzi, Bridget była tak dobra, Ŝe o 
wszystkim mnie poinformowała. Rose nie chce męŜa, ale chce mieć dziecko, 
rozumiesz? Zostałeś wybrany na ojca, a raczej na byka rozpłodowego!
- Nie wierzę. Ona nie mogłaby wymyśleć czegoś takiego. Rose usłyszała te słowa i 
poczuła się tak, jakby pękło jej serce.
- To sam ją spytaj - podpowiedziała Maureen. Daniel uwolnił matkę, zmieszany 
spojrzał na Rose.
- Wiem, Ŝe jej się wszystko pomieszało, ale...
- Nie wszystko - odezwała się Rose cichym głosem. Spojrzała na niego błagalnie, 
jakby prosiła o wyrozumiałość. - Od pewnego czasu szukam męŜczyzny, który 
mógłby zostać ojcem mojego dziecka. Nie chciałam za niego wychodzić. Ani za 
nikogo innego. Nie myślałam o banku i anonimowym dawcy, bo pragnęłam... bo 
szukałam kogoś... kto mógłby...
- Odwaga opuściła ją nagle, Rose odwróciła wzrok.
- Kto mógłby co? - w głosie Daniela znać było napięcie.
- Kto zgodziłby się dać Ŝycie mojemu dziecku bez dalszych zobowiązań.
Daniel wyglądał tak, jakby dowiedział się, Ŝe za pięć minut nastąpi koniec świata i 
rozpocznie się sąd ostateczny.
- I uznałaś, Ŝe właśnie ja na to pójdę?
- Ja... zanim naprawdę cię poznałam... sądziłam... Ale od chwili kiedy zrozumiałam, 
jakim jesteś człowiekiem... Daniel, ten weekend sprawił, Ŝe przemyślałam wszystko 
od nowa! Teraz nic takiego nie przyszłoby mi juŜ do głowy. Przenigdy! To był 
kretyński pomysł! Wstydzę się go!
- Tak? A kiedy zmieniłaś zdanie? - spytał cicho. - Bądź dokładna. I szczera.
- W pewnej chwili... wczoraj... w pewnej chwili.
- Zanim wykąpaliśmy St. Paddy'ego? Czy później?
- Później. - Spuściła głowę.
- Rozumiem. Jakie to wygodne. Zmieniłaś zdanie, jak juŜ dostałaś to, czego chciałaś. 
Tylko tyle dla ciebie znaczyłem, prawda?
- Nie! - Twarz Rose płonęła. - Daniel, proszę, nie mówmy o tym w obecności naszych 
matek!
- Tak nowocześnie myśląca osoba nie powinna czuć się skrępowana tym tematem - 
odparł chłodnym tonem.
Rose zrozumiała, Ŝe to koniec. JuŜ nigdy nie uda jej się go przekonać. Oszukała go, a 
on więcej jej nie uwierzy. Jest zgubiona, ostatecznie zgubiona.
- Chwileczkę, moi drodzy - odezwała się Bridget. - Jesteśmy tu, by zaŜądać od was 
ś

lubu. NiechŜe nasz wnuk urodzi się w przyzwoitym domu.

- Tak. Mimo fatalnych stosunków między nami, odłoŜymy spory na bok - dodała 
Maureen.
- CóŜ przykro mi, Ŝe zawiodę dwie tak poboŜne niewiasty. Zdaję sobie sprawę, jak to 

jest dla was waŜne, drogie mamy, ale musicie mi wybaczyć. Dla mnie sprawa nie pod-
lega dyskusji. Zostałem wykorzystany i... - nie dokończył. - Słabo mi się robi - 
zwrócił się do Rose - kiedy pomyślę, jak starannie to wszystko przygotowałaś.
- Daniel, proszę cię. Nie...
- Koniec dyskusji. Masz to, czego chciałaś. Bez Ŝadnych zobowiązań. Nie policzę ci 
nawet za wyjątkowo dobry materiał genetyczny.
Kwadrans później Daniel odjechał ze swoją matką. Ustalili z Rose, Ŝe ona zawiezie 
Bridget do miasta jego toyotą, a potem odstawi mu wóz pod dom i wróci do siebie 
taksówką. Nie zaproponował, Ŝeby wstąpiła. Nie mówił teŜ nic o spotkaniu w 
jakimkolwiek innym terminie.
Rose najzwyczajniej w świecie ryczała. Matka próbowała ją pocieszać, w końcu 
jednak zaczęła pochlipywać razem z córką. St. Paddy siedział między nimi i 
przestraszony spoglądał to na jedno, to na drugie zalane łzami oblicze.
- Muszę przestać - stwierdziła Rose, wycierając zaczerwieniony nos. - Wystraszymy 
St. Paddy'ego.
- Psa? A co z twoją biedną matką? Jestem kompletnym wrakiem! Więc ty 
rzeczywiście go kochasz?
- Kocham - chlipnęła Rose.
- I gdybyśmy tu nie przyjechały i nie wygadały się, to umówilibyście się na następną 
randkę?
- Nie wiem tego na pewno, ale... ale... ale wszystko szło w tym kierun... ku... uuu... - 
Rose znów ukryła twarz w dłoniach. - Och, mamo, on jest dokładnie taki, jakiego 
szukałam. Nie chciałam małŜeństwa, pamiętasz? A on... a on odmienił moje poglądy. 
Tylko jemu się to udało. A teraz...
- To wszystko moja wina. Gdybym nie wtykała w to swojego nosa, wszystko by się 
ułoŜyło.
- Nie obwiniaj się. To ja powinnam była wyjawić mu prawdę. TeŜ byłby zły, ale moŜe 
potrafiłabym go przekonać. Tacy męŜczyźni nienawidzą takich układów... I właśnie 
dlatego tak go kocham! JuŜ nie chcę być samotną matką! Bridget połoŜyła rękę na 
dłoni córki.
- Widzisz, dziecko, mnie się nie udało znaleźć dobrego męŜa, ale to nie znaczy, Ŝe 
tobie się nie powiedzie.
- JuŜ przepadło. Nie wyobraŜam sobie, Ŝeby było wielu podobnych do Daniela.
- A czy on cię kocha? - Bridget ścisnęła rękę córki.
- Zaczynał kochać, jestem tego pewna. Ale teraz prędko mu przejdzie. A ja... nawet 
nie chcę myśleć, jakie ma teraz o mnie wyobraŜenie.
- Rose, muszę cię o coś zapytać. - Bridget zawahała się. - Tam na podwórku, podczas 
waszej rozmowy, on powiedział... Spytam wprost: czy mogłaś zajść w ciąŜę?
W Rose drgnęła jakaś radosna struna, lecz zaraz na powrót ogarnęło ją przygnębienie.
- Nie sądzę. To byłoby cudowne, ale... - urwała, zaraz jednak postanowiła dokończyć 
tę kwestię. Skoro matka miała odwagę zapytać, ona musi mieć odwagę odpowiedzieć. 
- Tylko raz kochaliśmy się bez zabezpieczenia. To musiałby być wyjątkowy traf.
- Albo Irlandczyk. Dziewczyna roześmiała się przez łzy.
- On powiedział to samo.
- Wiesz co? Sądzę, Ŝe powinnaś się z nim skontaktować, kiedy tylko wrócimy do 
miasta. Przekonaj go, Ŝe nie chodziło ci tylko o jedną noc.
- Nie. JuŜ mi nie uwierzy. Nie mogę do niego zadzwonić.
- Uparta irlandzka gadka. Rose uśmiechnęła się przez łzy.
- Wiem, Ŝe tylko w połowie jestem Irlandką, ale to chyba jest większa połowa.
- To moŜe ja zadzwonię?
- Nie! Nawet o tym nie myśl, mamo! Musisz mi przyrzec, Ŝe będziesz trzymała się od 

niego z daleka.
- Ale...
- Nic nie kombinuj! Przyrzeknij!
- W porządku. Przyrzekam.

Cisza w aucie była nie do zniesienia. Daniel i Maureen zamienili ze sobą słowo 
jedynie wtedy, gdy musieli zatrzymać się na stacji benzynowej. Zapytał matki, czy 
chce się odświeŜyć. Odmówiła.
Wyjechali ze stacji, wrócili na autostradę. Daniel włączył radio, ale na wszystkich 
pasmach nadawano piosenki o miłości. Cholera, nie były mu teraz do niczego 
potrzebne.
- Powinieneś się cieszyć, Ŝe wreszcie poznałeś prawdę - Maureen zdobyła się w końcu 
na otwarcie ust.
- Jasne.
- Nie mogłam pozwolić, Ŝebyś wpakował siew taki układ.
- Rozumiem.
- Daniel? - Spojrzała na niego uwaŜnie. - Co miałeś na myśli, mówiąc, Ŝe dostała to, 
czego chciała.
- Nic.
- Czy ona moŜe być z tobą w ciąŜy? Och, BoŜe, gdyby tak było!
- Prawdopodobnie nie.
- Ale jest jakaś szansa?
- Nie sądzę.
- Nie owijaj w bawełnę. Jest taka moŜliwość czy nie? Znam się na tym. MoŜesz 
mówić zupełnie otwarcie. Czytałam, Ŝe te z baranich jelit są mniej skuteczne od 
lateksowych. Wiesz, o czym mówię, prawda? Więc jak było?
Daniel wydął policzki. Wpierw dowiaduje się, Ŝe Rose potraktowała go jak bank 
spermy, a teraz matka zamierza dyskutować o stosowanych przez niego 
prezerwatywach. Był u kresu wytrzymałości.
- Daniel? No powiedz, proszę.
- Wiesz co, mamo? Nie będziemy ciągnąć tej rozmowy. Ani teraz, ani w przyszłości. 
Cokolwiek zaszło pomiędzy nami, to wyłącznie sprawa Rose i moja. JuŜ kiedyś cię 
prosiłem, Ŝebyś trzymała się od tego z daleka.
- Synku, trzymasz tę kierownicę, jakbyś chciał przełamać ją na pół. Zakochałeś się w 
tej dziewczynie, prawda?
- Mamo!
- W porządku. Sama wiem. Wsiąkłeś po uszy.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Wtorek, w samo południe, Statua Wolności.
Bądź w muzeum. Koło nogi.
B.H.K
Był wtorkowy poranek. Po wejściu na pokład statku spacerowego Maureen jeszcze 
raz przeczytała zapisaną na karteczce wiadomość. Obiecała Danielowi nie wtrącać się 
w jego sprawy, ale skoro tak juŜ się złoŜyło, Ŝe ma spotkać się z Bridget, a tamta 
poruszy temat dzieci, to przecieŜ niegrzecznie byłoby nie odezwać się do niej ani 
słowem.
Po kilkunastu minutach Ŝeglugi statek przybił do stóp gigantycznej figury wznoszącej 
pochodnię ku niebu. Maureen przepchnęła się przez tłum, poczuła na twarzy powiew 
wiatru. Wiedziała dokładnie, o jakie miejsce chodziło Bridget. Wewnątrz budynku 
znajdowała się ogromna lewa stopa posągu, replika oryginału tej samej wielkości. 
Tyle Ŝe tutaj mosiądz był wypolerowany i nie pokrywała go patyna.
Maureen rozejrzała się w poszukiwaniu matki Rose i natychmiast dostrzegła ją obok 
wielkiego palca u nogi.
- Więc jednak przyszłaś - odezwała się Bridget.
- Oczywiście, Ŝe przyszłam. Coś z tym trzeba zrobić.
- No właśnie. Ze względu na nasze dzieci, no i ewentualnie na wnuka.
- Rzeczywiście myślisz, Ŝe Rose jest przy nadziei? - Maureen chwyciła się za serce.
- Kochali się bez prezerwatywy, jeden raz, wiem to na pewno - Bridget wyszeptała jej 
sekret prosto do ucha.
- Jak to bez prezerwatywy!
- Ciii... - Bridget zatkała jej usta. - Jezusie, Mario, Józefie Święty! To miało być tylko 
do twojej wiadomości, a ty wrzeszczysz na całe gardło.
- Wcale nie wrzeszczę! - Maureen odepchnęła rękę Bridget.
- A właśnie, Ŝe tak! - głos Bridget załamał się dziwnie. Pani O’Malley spojrzała na nią 
uwaŜnie i uświadomiła sobie, Ŝe dawna przyjaciółka robi wszystko, Ŝeby nie parsknąć 
ś

miechem. Uśmiechnęła się i po chwili sama zaczęła chichotać.

Chwilę później obie rechotały donośnie, podpierały się pod boki, a łzy płynęły po ich 
policzkach strumieniami.
- Och, och... Nikt mnie jeszcze tak nie rozśmieszył, odkąd wyjechałam z Irlandii - 
wykrztusiła wreszcie Bridget, ocierając oczy. - „Jak to bez prezerwatywy!" - 
sparodiowała słowa Maureen.
Znów zaniosły się śmiechem.
- To były świetne czasy - powiedziała Maureen, która tym razem pierwsza doszła do 
siebie.
- Tak... MoŜe powinnyśmy zapomnieć o tej RóŜy z Tralee?
- To dobry pomysł.
- Mamy teraz co innego na głowie. Trzeba sprawić, Ŝeby Daniel i Rose znów się 
zeszli.
- To nie będzie łatwe. Daniel jest upartym Irlandczykiem.
- A Rose to uparta Irlandka. Ale obmyśliłam pewien plan. W czasie parady z okazji 
Dnia świętego Patryka Rose będzie jechała kabrioletem. Wynajął ją jeden z 
browarów, bo wygląda, jakby urodziła się na Zielonej Wyspie.
- Rozumiem. A Daniel będzie miał słuŜbę patrolową. TeŜ tam będzie.
- Bystra jesteś. Najlepiej byłoby, gdyby znalazł się tuŜ przy trasie pochodu. Dowiedz 
się, kto nimi dowodzi, a ja nakłonię Cecila, Ŝeby wykonał parę telefonów i załatwił 
sprawę.
- Cecila? Twojego męŜa?

- Mojego byłego męŜa. Zna wielu ludzi na wysokich stanowiskach w tym mieście. 
ChociaŜ to angol, to na pewno by nie chciał, Ŝeby jego córka urodziła nieślubne 
dziecko. Jestem pewna, Ŝe pomoŜe zastawić nam te sidła.
- Wiesz, Ŝe oni mogą nas zabić za następną interwencję?
- Wiem. Ale ty, Maureen, jesteś gotowa zaryzykować.
- Jeśli ty jesteś, to ja teŜ. - Wyciągnęła dłoń, Bridget zrobiła to samo. Po chwili splotły 
palce, zupełnie jakby ostatni raz robiły to wczoraj, a nie trzydzieści siedem lat temu.
- Wszyscy za jednego!
- Jeden za wszystkich!
Maureen odwróciła oczy. Nie chciała, Ŝeby przyjaciółka widziała jej łzy. Zawsze 
wzruszała się bardziej niŜ Bridget.
W dzień Świętego Patryka Rose ubrała się w obcisły zielony kostium z kołnierzem ze 
sztucznego futra. Miała siedzieć w czasie parady na bagaŜniku samochodu, na zrolo-
wanym dachu, wystawiona na widok publiczny oraz podmuchy wiatru hulającego po 
Piątej Alei.
Przygotowała się na chłód. Pod Ŝakiet włoŜyła ciepłą koszulkę, lecz niestety nic nie 
mogła zrobić z nogami: spódniczka sięgała ledwie do pół uda, zgodnie z 
wymaganiami przedstawiciela firmy Hannigan, która ją wynajęła. Skoro decydują się 
juŜ na dziewczynę ze wspaniałymi nogami - tłumaczyli - to nie będą ubierać jej w 
spodnie.
Rose nie znosiła być traktowana jak przedmiot, lecz po latach pracy w tej branŜy 
potrafiła ze stoickim spokojem przyjmować tego typu uwagi. Poza tym browar 
Hannigan płacił tyle za jej występ na paradzie, Ŝe mogła zgodzić się na drobne 
niedogodności.
Jeszcze niedawno ucieszyłaby się z hojnego wynagrodzenia. Lubiła mieć pieniądze, 
bo uwaŜała, Ŝe pomogą jej wcielić w Ŝycie ten najwaŜniejszy plan. Teraz plan legł w 
gruzach. Nie interesował jej juŜ domek za miastem, coraz trudniej było rysować 
zabawne historyjki. Rose zobojętniała na wszystko
Lata praktyki robiły jednak swoje. Uśmiechała się promiennie, machała do tłumów 
zgromadzonych wzdłuŜ trasy parady i była dla nich zapewne uosobieniem radości i 
szczęścia. Zazdrościła ludziom ciepłych płaszczy i okryć. Siedemnasty marca okazał 
się najchłodniejszym dniem w tym roku w Nowym Jorku. Tak naprawdę cierpiała 
jednak nie tylko z powodu chłodnego powietrza; takŜe w jej sercu panował 
przenikliwy ziąb.
Jak na ironię wydawało się jej, Ŝe zewsząd otaczają ją konne patrole. Jeden z 
oddziałów pilnował czoła pochodu, kiedy jeszcze byli na miejscu zbiórki, lecz nie 
dostrzegła wśród policjantów Daniela. Więcej konnych ustawiło się na trasie 
przemarszu, Ŝeby mieć oko na tłum. Rose przyglądała się kaŜdemu z jeźdźców bardzo 
uwaŜnie, lecz i wśród nich nie wypatrzyła ukochanego. MoŜe to i dobrze? I tak by ją 
zignorował, była o tym święcie przekonana.
Gdy ogon pochodu dotarł do katedry Świętego Patryka, spojrzała w prawo i wtedy go 
dostrzegła. Ten zarys ramion, linia bioder... Siedział na koniu i prezentował się 
jeszcze lepiej niŜ go zapamiętała. Serce dziewczyny zaczęło walić jak oszalałe, nie 
miała jednak czasu, by kontemplować widok Daniela, bowiem z lewej strony dobiegł 
ją krzyk. Krzyk nazbyt dobrze znajomy.
- Maureen Fiona! Mogłam się tego spodziewać! Zasłaniasz mi i psujesz całą 
przyjemność!
Na schodach katedry stała jej matka i próbowała zepchnąć w dół matkę Daniela.
- Nie rozpychaj się, Bridget Hogan! To ty stoisz mi na drodze, stara wiedźmo!
Ludzie śmiali się w głos, słuchając tej kłótni. Rose znów spojrzała na Daniela. 
Ciekawe, jak on zareaguje na to zamieszanie. Daniel jednak nie reagował. Tkwił jak 

posąg na koniu i przyglądał się paradzie, całkowicie ignorując dwie wariatki na 
stopniach kościoła.
Pochyliła się do przodu, jakby chciała w ten sposób przyspieszyć przejazd jej pojazdu. 
Jak na ironię cały orszak zatrzymał się w tym właśnie miejscu.
- Przyjechałaś samochodem, Maureen? - zawołała tymczasem Bridget tak głośno, Ŝe 
słychać ją było pół przecznicy dalej. - Chyba nie, bo zaparkowałabyś na stopniach 
katedry, ty łamago!
- Wiesz, co ja na to? O, zobacz! - pani O’Malley wykonała gest, którego nie 
powstydziłby się łobuz wypuszczony z poprawczaka.
Rose odwróciła wzrok ze wstydem, myśląc jednocześnie, jakie piekło musi przeŜywać 
teraz Daniel.
Kierowca kabrioletu odwrócił się ze śmiechem:
- Widzi pani? Niezłe przedstawienie, co nie? Pewnie te dwie Irlandki popiły sobie 
piwa. Poczekajmy, moŜe dadzą sobie po japie.
Rose zesztywniała na myśl, Ŝe matki mogą przejść do rękoczynów. Nie. To 
niemoŜliwe, Ŝeby wszczęły burdę na schodach katedry Świętego Patryka...
A jednak.
- Ja ci pokaŜę! - wrzasnęła Bridget. - A masz, ty stara owco o siwym pysku!
- UwaŜaj, bo nie trafisz, ślepa wiedźmo!
- A właśnie Ŝe trafie!
Zaczęły wymieniać ciosy, a rozochocony tłum otoczył je wianuszkiem.
- Niech pan pozwoli mi wyjść - poleciła Rose kierowcy. - Muszę im pomóc. - Zeszła 
ze swojego miejsca, przeklinając niewygodną krótką spódniczkę,
- Hej, to nie twój interes, laluś. Zostaw to glinom.
- Sama wiem lepiej. Chcę wyjść.
Z poziomu ulicy nie widziała juŜ tak dokładnie całej sceny, wystarczyło jednak 
kierować się odgłosami bójki i przekleństwami, by przecisnąć się do krewkich 
mamusiek.
- Natychmiast przestańcie! - Przepchnęła się przez tłum gapiów i schwyciła matkę za 
rękę. - Mamo!
Bridget nawet na nią nie spojrzała.
- Nie ma mowy, córuś. Nie przestaniemy, zanim to się nie rozstrzygnie.
- Mamo, przestań! - Rose chwyciła matkę w pasie i pociągnęła ze wszystkich sił. Na 
próŜno.
Kątem oka dostrzegła gniadą końską pierś torującą sobie drogę przez tłum. Po chwili 
z wierzchowca zsiadł Daniel i rozdzielił kobiety z wprawą, którą zaprezentował 
uprzednio w domu Rose. Zadziwiające, ale tym razem obie panie usłuchały i trzymały 
się na dystans. Daniel chciał coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zrezygnował i 
potrząsnął jedynie głową.
O dziwo, Maureen - której kapelusik był przekrzywiony, a u płaszcza brakowało 
dwóch guzików - nie zmartwiła się pojawieniem się rozjemcy. Przeciwnie, 
uśmiechnęła się do niego i przemówiła:
- No, Daniel, nie stój tak, jakbyś zapomniał języka w gębie. Czas pogadać z kobietą, 
którą kochasz. Zobacz, synku, jest tu Rose.
Rose krzyknęła i wlepiła spojrzenie w swoją matkę.
- To było ukartowane! - orzekła oskarŜycielskim tonem.
Zgromadzeni ludzie parsknęli śmiechem, słysząc tę nowinę.
- Trzeba było tak zrobić - odezwała się Maureen. - Oboje jesteście zbyt uparci, by 
sami się umówić i wyjaśnić sobie wszystko.
Daniel spojrzał na Rose. Podszedł do niej i stanął z nią twarzą w twarz.
- Pamiętasz? - spytała. - Powiedziałam, Ŝe je zabiję. Zrobię to i Ŝaden sąd mnie za to 

nie skaŜe.
- Śmierć to dla nich za mało. Ja bym je posłał na tortury.
- JuŜ dość nas torturowaliście! - odezwała się Maureen. - Teraz koniec dąsów, 
bierzcie ślub i dawajcie nam szybko tego wnuka, na którego tak czekamy.
- Tak, ślub, choćby jutro! - zawtórowała Bridget. Pod Rose ugięły się kolana.
- To nie moŜe być prawda. - Spojrzała na Daniela. - To chyba jakieś obce kobiety, 
które przebrały się za nasze matki.
- Hej, koleś! - krzyknął do Daniela ktoś z tłumu. - Te dwie panie zadały sobie 
mnóstwo trudu, Ŝeby was ze sobą spiknąć. To jak, zamierzasz się teraz oświadczyć tej 
młodej damie czy nie? No, dawaj! Jest dziś święty Patryk czy nie?
Tłum przy klasnął i zaczął pogwizdywać i pokrzykiwać dla dodania mu odwagi.
- Słuchaj, Daniel, ja... - Rose próbowała coś powiedzieć, jednak okrzyki były zbyt 
głośne.
- Nie pozwól mu się wykręcić! - Głos Bridget okazał się wystarczająco donośny, by 
mogła go słyszeć. - Mówiłaś, Ŝe go kochasz. Maureen twierdzi, Ŝe z wzajemnością. 
Zmuś go po prostu, Ŝeby powiedział to na głos.
- Powiedz jej! Powiedz! - podchwycił tłum. - Powiedz, powiedz, powiedz!
Rose ukryła twarz w dłoniach.
Nagle rozległ się policyjny gwizdek i okrzyki umilkły. Daniel wyjął gwizdek z ponurą 
miną, Rose otworzyła oczy. Spodziewała się, Ŝe powie coś w stylu: „Proszę się 
rozejść, dość tego zbiegowiska", lecz on po chwili uśmiechnął się i zapytał donośnym 
głosem:
- Hej, ludzie, jak człowiek moŜe się oświadczyć, kiedy robicie taki harmider?
Tłum zgotował mu owację.
Kiedy na powrót ucichło, odwrócił się do niej, klęknął na jedno kolano i spytał:
- Rose Erin Kingsford, czy wyjdziesz za mnie?
- Ach, Maureen! - krzyknęła Bridget. - Oświadczył się jej na stopniach katedry 
Ś

więtego Patryka! Czy to nie wspaniałe?

- Wyjdziesz? - powtórzył Daniel. - Kocham cię - powiedział z całym przekonaniem. - 
Byłem zarozumiałym, upartym idiotą. Wyjdź za mnie, Rosie.
Oparła się o niego, jakby bała się, Ŝe bez pomocy ukochanego upadnie na ziemię.
- Wyjść za ciebie? - przemówiła wreszcie. - Wyjść za ciebie, Danielu Patricku 
O’Malley, to dla mnie zaszczyt.
- Pocałuj ją teraz! - zakrzyknął ktoś z tłumu.
- Świetny pomysł - zgodził się Daniel. Stanął na nogi i chwycił dziewczynę w objęcia.
- Daniel! - Rose usiłowała protestować. - Czy wolno ci robić to na słuŜbie?
- Nie wolno. Ale mamy dziś Dzień świętego Patryka, a ja jestem Irlandczykiem. 
Kochasz mnie, Rosie?
- Kocham, ty wariacie!
I wtedy zrobił to, na co czekała od tak dawna.

EPILOG

Bridget i Maureen rzucały monetą i wypadło, Ŝe pokaz przezroczy z podróŜy do 
Irlandii odbędzie się u tej drugiej.
- UwaŜam, Ŝe powinnaś powiesić ten irlandzki kalendarz na ścianie koło telefonu - 
oznajmiła Bridget, rozglądając się po mieszkaniu przyjaciółki. - Widziałabyś go w 
czasie kaŜdej naszej rozmowy. Co to? Jeszcze nie oprawiłaś tych rysunków z „New 
Yorkera"? MoŜna by pomyśleć, Ŝe nie obchodzi cię, Ŝe twoja synowa publikuje w 
takim prestiŜowym piśmie.
Maureen sprawdziła jagnięcy stew i dopiero potem odpowiedziała przyjaciółce.
- Dobrze wiesz, dlaczego nie są oprawione. Wesele, nasza podróŜ do Irlandii, 
oczekiwanie na dziecko... Byłam tak zajęta, Ŝe nie miałam czasu, Ŝeby się przeŜegnać.
- To dlatego, Ŝe nie potrafisz planować. Gdybyś lepiej rozłoŜyła sobie zajęcia, to... O! 
Dzwonek! JuŜ są! Projektor zainstalowany?
- Oczywiście, ale nie mamy za duŜo slajdów do pokazania.
- To nie ja wrzuciłam rolkę filmu do guinnessa.
- Nie, ale to ty zaczęłaś się kołysać, kiedy śpiewali „Irlandzką róŜę". Potrąciłaś mnie.
- Nieprawda!
- Widzisz, jak się zachowujesz? Kłócisz się ze mną, a nasze biedne dzieci stoją za 
drzwiami.
- To są twoje drzwi! Idź, wpuść ich, u Boga Ojca!
JuŜ za chwilę Maureen zajęta była oglądaniem synowej, która wyglądała, jakby 
połknęła dynię. Przywitała się teŜ z synem, który z kolei wyglądał, jakby połknął 
reflektor - taki bił od niego blask. Stew dochodził w piekarniku, Bridget pokazywała 
slajdy z podróŜy. Maureen nawet nie usiłowała ich oglądać - większość była 
niedoświetlona. CóŜ jednak z tego, skoro na przyszły rok zrobiły sobie rezerwację na 
następną wycieczkę?
- Wybraliście juŜ w końcu imię? - spytała Maureen, gdy po kolacji zasiedli przy 
ulubionym czekoladowym deserze.
Rose spojrzała na Daniela.
- Sama moŜesz im powiedzieć - powiedział i wzruszył ramionami. - Przestańmy się 
wreszcie targować.
- Co to? Czy sądzicie, Ŝe mogłybyśmy nie zgodzić się z waszym wyborem? - zapytała 
Bridget z oburzeniem.
- Co za pomysł! - dołączyła się Maureen. - To wasze maleństwo i moŜecie nazwać je, 
jak chcecie. PrzecieŜ nigdy nie próbowałyśmy narzucić wam swego zdania.
- Jestem zresztą pewna, Ŝe wybraliście ładne imiona - dodała Bridget. - No, 
powiedzcie jakie?
- Jeśli to będzie chłopiec - wyznała wreszcie Rose - to będzie miał na imię Patrick 
Cecil.
- Nie będę się kłócić. Cecil jest twoim ojcem, ale nie zasługuje na pierwsze miejsce. 
Niech będzie Patrick, a potem Cecil - przytaknęła Bridget.
- A jeśli dziewczynka - ciągnęła dalej Rose - to będziemy mieli... Bridget Maureen.
- Co? Ona pierwsza? - wrzasnęła Maureen, nim zdąŜyła ugryźć się w język. - 
Rzucaliście monetą czy jak?
Daniel chrząknął z zakłopotaniem.
- Zadecydowaliśmy, Ŝe tak będzie sprawiedliwie, mamo. Jeśli chłopczyk odziedziczy 
pierwsze imię po tacie, to dziewczynka powinna je dostać po matce Rose.
- Nie widzę w tym Ŝadnej logiki...
- Pewnie, Ŝe jej nie ma - zgodziła się Bridget. - Ale jak ładnie oni to uzasadniają.
- Próbowaliśmy nawet kombinacji z waszymi imionami... - powiedziała Rose.

- Tak - przyznał Daniel - ale Maurit i Bridgeen nie brzmią tak dobrze.
- Oczywiście, Danielu.
- Dobrze ci mówić - Maureen spojrzała krzywo na przyjaciółkę - bo twoje imię 
znalazło się na pierwszym miejscu. Ale ja uwaŜam, Ŝe jedynym uczciwym sposobem 
rozstrzygnięcia tego sporu jest rzut monetą. Co wy na to?
- Rzucać monetą, Ŝeby wybrać imię dla dziecka? - zaoponowała Bridget.
- Tak będzie sprawiedliwie, moja droga.
- Nie byłabym tego taka pewna, kochanie.
- Wiecie co, moje drogie? - przerwał im Daniel. - Chyba powinniśmy juŜ iść. 
Zapomniałem nakarmić Paddy

s

ego.

- To ten pies, który sypia z wami w łóŜku? - zainteresowała się Bridget.
- No cóŜ - Rose zrobiła głupią minę - kupiliśmy juŜ nowe łóŜko. A właściwie dwa: 
jedno do mieszkania, drugie do domku.
- BoŜe, chyba nie pozwalacie mu włazić na te nowe? - zaniepokoiła się Bridget.
- Pewnie, Ŝe nie. Wyleguje się na starych.
- Słyszałaś kiedyś coś takiego? - Bridget spojrzała na przyjaciółkę. - śeby odstępować 
łóŜko psu...
- Nigdy - odparła Maureen. - A poza tym ciągle zostawiają go bez opieki. Taką bestię!
- No właśnie, mamo. Jeśli zaraz nie wrócimy do domu, Paddy moŜe kogoś poŜreć - 
przerwała jej Rose. - Jest głodny.
- Mówisz powaŜnie?
- Nigdy nic nie wiadomo. - Daniel poparł Ŝonę, pomagając jej załoŜyć płaszcz.
- Głupio się czułam, zwalając winę na pieska, który nie skrzywdził nigdy nawet 
muchy - powiedziała Rose do Daniela, kiedy wracali taksówką na Manhattan.
- Ja teŜ, ale to ostudzi ich zapał, Ŝeby do nas wpadać bez zapowiedzi.
- Całkiem dobrze przełknęły to imię dla dziecka, nie sądzisz?
- W kaŜdym razie talerze nie latały w powietrzu. W sumie jednak nie ma się o co 
spierać. Mam nadzieję na chłopca.
- Wiesz przecieŜ, Ŝe na USG wyszła dziewczynka.
- MoŜe się mylą..,
- Ja w kaŜdym razie wolę dziewczynkę. I zamierzam dać jej imiona po naszych 
matkach. To w końcu ich sprawka.
- MoŜe nie tak do końca. Sami teŜ mieliśmy w tym udział. Rose przysunęła się do 
męŜa, aby taksówkarz jej nie słyszał.
- Naprawdę jesteś przekonany, Ŝe to się stało podczas tamtej kąpieli?
- Nie całkiem. Ale juŜ wtedy wiedziałem, Ŝe będziesz moja. I wiesz co? Teraz teŜ 
mam na to ochotę. Lekarz nie będzie miał Ŝadnych obiekcji?