plik

NOWY ROK

Wczesnym rankiem deszcz popadał i ustał, pozostawiając mokrą, lśniącą powłokę na

drzewach rosnących wzdłuż drogi. Lekkie chmury uganiały się za bryzą po jasnym, błę-

kitnym niebie. Wszystko iskrzyło się w słońcu. Pod moimi nogami walały się pogniecione,

poplamione tłuszczem opakowania po hamburgerach i w samochodzie unosiła się woń

zwietrzałej kawy, lecz świat za szybą wyglądał jak nowy. Czysty. Pełen nadziei. Nawet

tablica witająca uczniów w kampusie sprawiała wrażenie odświeżonej. Oczywiście nie

wymieniono jej na nową, ale przycięto gałęzie, które ją wcześniej zasłaniały. Okiełznano

chwasty i dzikie kwiaty. Nastał nowy rok. Nowy początek.

Mój ojciec przejechał przez bramę, a potem ruszył długą, krętą drogą prowadzącą pod górę,

do kampusu. Wstrzymywałam oddech, dopóki ponad koronami drzew nie ukazała się

kamienna iglica kaplicy Easton Academy. Moje tętno, które już i tak pędziło jak szalone,

puściło się teraz sprintem. Pochyliłam się między przednimi siedzeniami, ciekawa reakcji

matki. Gapiła się przez boczną szybę naszego zakurzonego, poobijanego subaru. Szczęka

opadła jej z wrażenia.

- Katalog nie oddaje całego uroku tego miejsca - stwierdziła.

- A nie mówiłem? - odpowiedział ojciec z nutką dumy w głosie.

Miał już przecież okazję zobaczyć Easton. A matka nie. Zwykle gorzkie odurzenie pigułkami

na receptę spowijało ją zbyt ciasno, by mogła towarzyszyć nam w długiej podróży z Croton w

Pensylwanii do Easton w Connecticut albo przynajmniej przejąć się moim wyjazdem. Ale

teraz wszystko wyglądało inaczej. Mama była trzeźwa. Trzeźwa od stycznia. Trochę przytyła.

Jej twarz nabrała koloru. Nawet myła włosy. Codziennie. Widziałam to wszystko zaledwie

przez dwa tygodnie, podczas pobytu w domu - ale widziałam. Na własne oczy. Wcześniej

większą część wakacji spędziłam na wyspie Martha's Vineyard z Nataszą i jej rodziną.

Pracowałam jako kelnerka w położonej przy plaży restauracji, w której serwowano owoce

morza, i uczyłam się żeglować od Nataszy i jej taty. Kiedy moja koleżanka wyjechała do

Dartmouth, ruszyłam do domu na krótki postój. Zastałam tam czystość, świeżą farbę, świetnie

zaopatrzoną lodówkę i wzorowo zasłane łóżko matki. Upłynęły już dwa tygodnie, lecz nowa,

udoskonalona mama ciągle wprawiała mnie w zdumienie.

- Reed, tu jest pięknie! - Odwróciła się do mnie z uśmiechem. Naprawdę skupiła na mnie

wzrok. Jej oczy nie strzelały na boki. Nie zasnuwała ich mgła. Były skupione. Na mnie. -

Nadal nie mogę uwierzyć, że się tutaj uczysz.

- Ja też - westchnęłam.

Zwłaszcza po tym wszystkim, co wydarzyło się w ubiegłym roku. W ciągu kilku miesięcy

spędzonych w Easton po raz pierwszy się zakochałam, straciłam dziewictwo, zaprzyjaźniłam

się z najbardziej wpływowymi dziewczynami w szkole... i żyłam w całkowitej

nieświadomości, podczas gdy jedna z tych dziewczyn brutalnie zamordowała mojego

chłopaka. A to był dopiero początek.

Ale nie. Nie zamierzałam o tym myśleć. Oparłam się i zacisnęłam pięści, wbijając paznokcie

w skórę. Zaczynałam wszystko od nowa. Ubiegły rok był już przeszłością. Ubiegły rok nie

mógł mnie już dosięgnąć. Tamci ludzie odeszli. Zostali przeniesieni do innych szkół, skazani

albo po prostu zniknęli. Ten rok zależał wyłącznie ode mnie.

Serce zadrżało mi ze zdenerwowania i podniecenia, kiedy nasz samochód wyjechał

spomiędzy drzew na okrągły plac przed bursami pierwszoklasistów. Kiki Rosen i Diana

Waters stały obok czarnej limuzyny, z której wypakowywano ich prze-rośnięte walizy Coach

i Louisa Vuittona. Kiki obcięła się na chłopaka i ufarbowała grzywkę na różowo, lecz w jej

uszach nadal tkwiły słuchawki nieodłącznego iPoda. Diana zapuściła włosy, które opadały jej

teraz na ramiona. Wydawała się wyższa, starsza. Gdy przejeżdżaliśmy obok, podniosły głowy

i pomachały do mnie. Ja też im pomachałam i uśmiechnęłam się. Znajome twarze. Rok temu

nie znałam tu nikogo. Rok temu miałam wrażenie, że nikt mnie nie zaakceptuje. A teraz

wszyscy mnie witali. Naprawdę czułam, że mój los się odmieni.

Tata zatrzymał subaru przed eleganckim, białym mercedesem i gwałtownie zgasił silnik.

Wygramoliłam się z samochodu i rozprostowałam kości, spoglądając na lśniące okna

Bradwell. Nawet z chodnika widziałam, że pokoje zostały już urządzone i dopasowane do

oczekiwań nowych lokatorek. W niektórych oknach wisiały zasłony, a jedna z dziewczyn

słuchała Avril na cały regulator. W tym roku w Easton zaprowadzono kilka zmian. Z

otrzymanego latem pakietu informacyjnego dowiedziałam się, że powołano nowego dy-

rektora, który już dawał znać o swojej obecności. Jedną z wprowadzonych przez niego

nowości był grafik przyjazdów. Uczniowie pierwszej i drugiej klasy siedzieli w kampusie już

od dwudziestu czterech godzin, dzięki czemu mieli czas na rozgoszczenie się przed

przybyciem starszych uczniów, a na placu panował mniejszy tłok i chaos związany z

rozładunkiem bagaży. Matka wysiadła z samochodu, odchyliła głowę i osłoniwszy oczy

dłonią, spojrzała w górę na szarą, kamienną fasadę.

-To była moja pierwsza bursa - wyjaśniłam jej. - Billings jest z tyłu, przy dziedzińcu.

Już samo słowo „Billings" wywołało we mnie dreszcz emocji. Omal tam nie zginęłam.

Osoba, którą uważałam za przyjaciółkę, próbowała zamordować mnie na dachu. Ta sama

osoba zabiła chłopaka, którego kochałam. Albo myślałam, że kocham. Nie miałam pewności,

czy kiedykolwiek się dowiem, co naprawdę czułam do Thomasa Pearsona, którego nie było

już wśród żywych.

Moje paznokcie znowu wbiły się w skórę dłoni. Billings to już nie to samo miejsce. Już nie.

Ariana odeszła. W tym roku - podobnie jak w letnim semestrze ubiegłego - bursa wypełni się

przyjaciółkami. Lekka bryza zdmuchnęła mi włosy z twarzy. Spojrzałam na słońce i

uśmiechnęłam się.

Nastał nowy rok. Wzięłam głęboki oddech, pozwalając, by nadzieja wyparła strach.

- I to już wszystko - powiedział ojciec, otrzepując dłonie o dżinsy. - Tamte dziewczyny

musiały przywieźć mnóstwo rzeczy.

Spojrzałam na sznur samochodów. Piętrzyły się obok nich walizki, sprzęt elektroniczny,

plastikowe pudła i pościel. Na

tym tle mój bagaż - nowy skórzany plecak i komplet pościeli w foliowej walizeczce -

rzeczywiście wyglądał żałośnie. Sięgnęłam do samochodu i wyciągnęłam torbę na laptopa,

którą, podobnie jak spoczywający w niej komputer, pod koniec wakacji sprezentowała mi

Natasza.

„Dziewczyna zdobywająca nagrodę za najlepsze wyniki w nauce przez dwa kwartały z rzędu,

nie może pisać wszystkich wypracowań na bibliotecznym komputerze - oznajmiła. - Nie

jesteś jaskiniowcem".

Po dwóch mało imponujących kwartałach na początku roku szkolnego (za które winić należy

tamten dramat), wiosną powróciłam do Easton żądna akademickiej zemsty i zdobyłam

pierwszą lokatę zarówno w marcu, jak i w czerwcu. Natasza, bardzo pracowita uczennica,

była ze mnie niezwykle dumna. Uśmiechnęłam się na myśl o niej. Na myśl, jak bardzo będzie

mi brakować takiej współlokatorki. Nerwy skwierczały mi z ciekawości, gdy zastanawiałam

się, kto zamieszka ze mną tym razem. Miałam nadzieję, że ktoś dobry. Ktoś normalny. Ktoś, z

kim mogłabym się zaprzyjaźnić.

- Wszystko gra, mała? - zapytał ojciec, kładąc mi na ramieniu ciepłą dłoń.

- Wszystko w porządku. To będzie dobry rok - oznajmiłam z pełnym przekonania uśmiechem.

- Na pewno lepszy niż poprzedni.

- No cóż, to chyba niezbyt wygórowane życzenie - zażartował.

Matka i ja parsknęłyśmy śmiechem. Nagle serce tak bardzo mi urosło, że groziło mu

pęknięcie z radości. Tylko spójrzcie. Stoimy sobie wszyscy razem. Chyba moglibyśmy

uchodzić za normalną rodzinę. Normalna. Tego słowa nie używa łam dotąd zbyt często.

- Bardzo wam dziękuję - powiedziałam, ściskając najpierw ojca.

- Pracuj ciężko, mała - ojciec ucałował mnie w czubek głowy. Odwróciłam się do matki. Jej

oczy lśniły od łez. Kiedy pochyliłam się, by ją przytulić, coś ścisnęło mnie w gardle.

- Jestem z ciebie taka dumna, Reed - wyznała niepewnie.

- Dzięki, mamo - odpowiedziałam.

Po chwili znów siedzieli w samochodzie. Ojciec zapuścił silnik. Odjechali. Matka przycisnęła

palce do szyby, machając mi na pożegnanie. W odpowiedzi uniosłam dłoń. Czekałam, dopóki

poobijana tablica rejestracyjna z Pensylwanii nie zniknęła za wzgórzem. W tej samej

sekundzie ze zdumieniem zdałam sobie sprawę, że będę tęskniła za matką. Że naprawdę

będzie mi jej brakować.

Podniosłam swoje rzeczy i ruszyłam w stronę Billings przepełniona zupełnie nową pewnością

siebie. Nagle poczułam, że wszystko jest możliwe.

SPOKÓJ

- Wbrew moim zastrzeżeniom dziekan do spraw kształcenia zezwolił ci na dwa fakultety.

Zajęcia z powieści współczesnej połączone z angielskim na poziomie gimnazjalnym nie

powinny być zbyt trudne. Ale zamiar zrealizowania dwóch kursów na poziomie akademickim

w ciągu jednego roku, nie tylko z obowiązkowej biologii, ale i z chemii, jest już zbyt ambitny,

nawet dla ciebie.

Obwisłe policzki pani Naylor oklapły jeszcze bardziej. Wisiały tak nisko nad kołnierzykiem,

że z łatwością mogłaby je za niego wetknąć. Jej oczy przesuwały się w oczodołach, gdy

patrzyła na mnie ponad biurkiem z pełną dezaprobaty miną, do której już dawno przywykłam.

Widoczne za nią drewniane regały uginały się od zakurzonych tomisk, które nie mieszcząc się

tam, tworzyły chaotyczne sterty na podłodze. Woń zgniłej cebuli, która zawsze przenikała jej

gabinet, zyskała cierpką nutę. Jakby coś przypełzło, pożarło zgniłą cebulę i zdechło.

- No cóż, jestem pewna, że dziekan nie pozwoliłby mi wybrać tych wszystkich przedmiotów,

gdyby wątpił w moje siły - odpowiedziałam słodko, wsuwając do torby nowy plan zajęć.

- Wręcz przeciwnie. Uczniowie, którzy uzyskali najlepsze wyniki w nauce, zawsze mogą

swobodnie wybierać przedmioty, bez względu na to, co myślą bardziej doświadczone osoby -

oznajmiła, niemal łopocząc obwisłymi policzkami.

Musiałam mocno zacisnąć usta, żeby nie parsknąć śmiechem. Rok temu ta kobieta mnie

przeraziła. Teraz ona i ta jej nieumiejętnie użyta kredka do oczu były po prostu śmieszne.

- Coś jeszcze? - zapytałam.

Zmrużyła powieki. Splotła sękate palce na biurku.

- Nie. Możesz już iść. Mam jednak nadzieję, że już wkrótce zobaczę ciebie i listę twoich

potknięć.

Wstałam i głośno szurając, zasunęłam za sobą drewniane krzesło.

- Nie liczyłabym na to - powiedziałam.

Odwróciłam się plecami do jej poirytowanej twarzy, czując się jak Noelle Lange, i

uśmiechnęłam się pod nosem. Bardzo rzadko udawało mi się powiedzieć dokładnie to, co

chciałam, i w chwili, w której miałam na to ochotę. W takich momentach zawsze myślałam o

Noelle. Wyszedłszy na słońce, zastanawiałam się, gdzie ona teraz jest. Czy myśli o Easton?

Czy żałuje, że jej tu nie ma? W ubiegłym roku doszły mnie słuchy, że prawnicy jej ojca

wykazali iście olimpijskie talenty w zakresie negocjowania ugody, by złagodzić zarzut o

porwanie, i ostatecznie wywalczyli jej stosunkowo łagodną karę w postaci dozoru sądowego i

prac społecznych. To wszystko wiedziałam jednak z drugiej ręki. Noelle nie odezwała się do

mnie od Bożego Narodzenia, kiedy to zadzwoniła, by przekonać mnie do powrotu do Easton.

Potem nie było już żadnego e-maila. żadnego SMS-a, żadnego telefonu. Czasami mój świat

wydawał się bez niej pusty. Czasami rozpierało mnie szczęście, że zdołałam się od niej

uwolnić.

Co do jednego miałam jednak pewność: gdyby nie Noelle, nie byłoby mnie tutaj. Przede

wszystkim już bym nie żyła. Poza . tym gdyby nie kazała mi obiecać, że wrócę, nie byłoby

mnie teraz w Easton. Nie miałabym tych wszystkich cudownych wspomnień z ubiegłej

wiosny. Moja pierś nie drżałaby z nadzieją, gdy oddalałam się od budynku administracji.

Gdyby nie ona, znów tkwiłabym w Croton i patrzyła, jak Tommy Colon wykonuje te swoje

nieprzyzwoite gesty, ilekroć dyrektor Weiss gromi audytorium gniewnym spojrzeniem. Ubaw

po pachy.

- Podaj! Podaj!

Mniej więcej tuzin członków uczelnianej drużyny piłkarskiej przepychało się pośrodku

dziedzińca. Wszyscy zakasali rękawy eleganckich koszul i porzucili wyjściowe buty za linią

boczną, zamieniając je na korki i trampki. Przystanęłam. Coś w tej scenie wydało mi się

znajome. Chwilowe dćjó vu. Usłyszałam swoje imię niesione przez wiatr i serce zamarło mi

w piersi.

Thomas.

Spojrzałam na ziemię. W ubiegłym roku stałam prawie dokładnie w tym samym miejscu,

kiedy omal się z nim nie zderzyłam i... kiedy się poznaliśmy. Kiedy po raz pierwszy flirto-

waliśmy. Kiedy zaczęło się to, co nas połączyło. Ścierpła mi skóra na głowie. Poczułam

mrowienie w palcach. Był tutaj. Był dokładnie w tym miejscu...

- Reed!

Odwróciłam się i ledwie zdążyłam zaczerpnąć tchu, gdy dopadł mnie rozpędzony jak wariat

Josh Hollis. Chwycił mnie w ramiona i uniósł w powietrze.

- Cześć - szepnęłam.

Przywarłam do niego. Wtuliłam twarz w to ciepłe miejsce między jego szyją a ramieniem.

Pachniał identycznie jak ostatnio Jak zielone drzewa zima i świeża farba B

OŻE

ależ to było

miłe. Ta ulga. Jak powrót do domu. Josh byt moim domem. Nie Martha's Vineyard. Nie

Croton w Pensylwanii. Nie samo Easton. Ale Josh. Nie widziałam go od ostatniego dnia zajęć

w czerwcu i choć bez niego lato wlekło się niemiłosiernie, nagle poczułam się tak, jakbyśmy

rozstali się zaledwie przed chwilą-

- Boże, jak ja za tobą tęskniłem! - powiedział, odsuwając się trochę, by złożyć na moich

ustach mocnego całusa.

-Ja za tobą też! - zachichotałam.

Zachichotałam. A przecież Reed Brennan nie chichocze. W każdym razie nieczęsto.

Josh próbował postawić mnie z powrotem na ziemi, ale nasze stopy zaplątały się i upadliśmy.

Ze śmiechem. Jego twarz zawisła tuż nad moją. Jego niebieskie oczy tańczyły ze szczęścia.

Loki ciemnoblond zostały przycięte tuż przy głowie, tworząc zgrabną, elegancką fryzurę, ale

jeden niesforny kosmyk nadal sterczał za prawym uchem, nie dając za wygraną.

- Hmmm - Josh spojrzał na mnie, rozłożoną na samym środku dziedzińca. - Może coś z tego

będzie.

Moje serce zabiło nieco gwałtowniej.

- Może...

Pospiesznie się rozejrzał, sprawdzając, czy nie widzą nas jacyś nauczyciele. Potem, gdy

stwierdził, że teren jest czysty, pochylił się, by mnie pocałować, naprawdę pocałować, a tuż

obok nas jego koledzy z drużyny pohukiwali, wyli i wykrzykiwali sprośne teksty. Kiedy Josh

znowu się odsunął, przebiegł koniuszkiem palca od mojej skroni do brody. Brakowało mu

tchu.

- W następne wakacje - powiedział cicho - nie powtarzajmy tej rozłąki.

TRADYCJA, HONOR, ZASTRASZENIE

Uśmiechnęłam się, czując całkowity, bezbrzeżny spokój. -Tak. Nie powtarzajmy jej.

- Reed!

Constance Talbot zarzuciła mi ręce na szyję, zanim zdążyłam wstać z ławki w kaplicy.

Stuknęłyśmy się głowami i Constance skrzywiła się, sadowiąc tyłek na twardym siedzeniu.

- Au! Przepraszam. Trochę mnie poniosło - powiedziała, energicznie pocierając czoło. Spod

jej licznych piegów wyzierała zaróżowiona, muśnięta słońcem skóra, a latem jakimś cudem

udało jej się okiełznać skore do puszenia się rude włosy, przekształcając je w elegancki obraz

prostej doskonałości. Miała na sobie biały T-shirt, duży, szary kardigan zrobiony ściegiem

warkoczowym oraz kraciastą minispódniczkę. Po jej twarzy pląsały kolorowe promyki

światła wpadające przez witrażowe okna.

- Nic się nie stało. Wyglądasz fantastycznie.

- Wiem. Odkryłam nową prostownicę do włosów, prawdziwy dar od bogów - wyznała,

zarzucając długą grzywę na plecy. - Ale ty wyglądasz jak dziewczyna surfera! Mogłabym za-

bić dla takiej opalenizny!

-To po mamie. Jest w połowie Indianką.

- Ekstra! Nie wiedziałam o tym! - zachwyciła się Constance. Po chwili zmarszczyła brwi. - W

zasadzie nic nie wiem na temat twojej rodziny.

- Zwykle o niej nie opowiadam - przyznałam. Ale to, podobnie jak wiele innych rzeczy,

właśnie uległo zmianie. - No więc jak ci minęło lato?

Mailowałyśmy do siebie przez całe wakacje, więc doskonale wiedziałam, jak je spędziła, lecz

mimo to czułam potrzebę, by ją o to zapytać. Jej rodzina wypoczywała z rodziną Walta

Whittakera na Cape Cod. Nocą Constance i Whit przeważnie wymykali się na plażę albo przy

akompaniamencie fal rozbijających się o brzeg obściskiwali się na tarasie domu należącego

do jego rodziny. Constance potrafiła pisać bardzo poetyckie e-maile.

- Było świetnie! - powiedziała rozpromieniona. - Tylko że... chyba nie dostałam zaproszenia

do Billings.

Zamrugałam. Paplanina w kaplicy cały czas się wzmagała. Wokół pojawiało się coraz więcej

eastończyków.

- Racja. Zapomniałam.

Wiosną dziewczyny z Billings zawsze wybierały nowe lokatorki na miejsce odchodzących

absolwentek. W ubiegłym roku byłe mieszkanki Billings przysłały list - w zasadzie dyrektywę

- informując nas, że zważywszy na ostatnie zajścia, przeprowadzanie głosowania i

rozdawanie zaproszeń byłoby niewłaściwe. Zatem w bursie nadal czekało sześć wolnych

miejsc. I nie miałam pojęcia, kto i w jaki sposób zamierza je obsadzić.

- No cóż, chyba nie jestem godna - cierpko powiedziała Constance. - Zatem kto się dostał?

Możesz mi powiedzieć Jakoś to zniosę.

- W zasadzie, o ile mi wiadomo, nie dostał się nikt. Nie było głosowania ani niczego w tym

rodzaju. Pewnie później dowiem się, o co chodzi. Może masz jeszcze szansę - pocieszyłam ją.

- Tak myślisz?

W oczach Constance zabłysła nadzieja i natychmiast pożałowałam swoich słów. Jeśli teraz się

nie dostanie, załamie się po raz drugi.

- Tylko nie szalej, dopóki się nie dowiem, o co chodzi -ostrzegłam ją. - Szczerze mówiąc, po

tym, co zaszło w ubiegłym roku, dziwię się, że ktokolwiek chce jeszcze mieszkać w Billings -

dodałam. Było to nie tylko na wpół szczere zapewnienie, lecz również pocieszenie na

wypadek ewentualnej porażki.

- Och, proszę cię. Mówisz o tamtym? Nawet morderstwo nie jest w stanie nadwątlić

tajemniczego uroku Billings - wypaliła. Po chwili zakryła usta otwartą dłonią. - Przepraszam.

- Nie, nic nie szkodzi - wysiliłam się na uśmiech.

Zastanawiałam się, czy aby nie ma racji. Czy śmierć Thomasa i wina Ariany (oraz moje

własne doświadczenie z pogranicza śmierci) rzeczywiście nie wywarły żadnego trwałego

skutku. Na samą myśl o tym ścisnęło mnie w żołądku.

- Nie, naprawdę. Jak mogłam coś takiego powiedzieć -ciągnęła Constance. - Pewnie myślisz,

że jestem totalnie...

Przerwał jej odgłos zamykanych ciężkich drzwi kaplicy, a tłum zamilkł. Zostałam uratowana i

nie musiałam dłużej pocieszać Constance, która niebacznie puściła werbalnego pawia. Diana

z kolei sięgnęła ponad jej nogami, by dać mi kuksańca i pomachać na powitanie. Gdy

pochyliłam się w jej stronę, wysoka, szczupła dziewczyna o brązowawej skórze i długich,

czarnych włosach wślizgnęła się na ostatnie

miejsce w ławce. Rozejrzała się niepewnie i ciaśniej opatuliła cienkim, turkusowym szalem.

W klapkach ze złotymi frędzel kami, kusej sukience i ze lśniącą skórą wyglądała, jakby przed

chwilą wyszła z samolotu przybyłego z jakiegoś egzotycznego zakątka na Karaibach i

wkroczyła prosto do kaplicy. Musiała być nowa. Każdy, kto kiedykolwiek wszedł do kaplicy

w Easton, wiedział, że nawet w najgorętsze dni panuje tam straszny ziąb. Wszyscy

przybyliśmy wyposażeni w jesienne swetry. Ciało tej dziewczyny pokrywała pewnie gęsia

skórka.

- Patrzcie na tę wyspiarkę- prychnęła Missy Thurber za moimi plecami.

Missy, rzecz jasna, miała na sobie maksymalnie obcisły T-shirt, który doskonale uwydatniał

jej pełną pierś, a jasne włosy zaplotła w idealny kłos. Choć oczywiście nie aż tak idealny, by

zdołał odwrócić uwagę od jej nozdrzy przypominających dwa tunele.

- Czy ona ma kolczyki z muszelek? - szepnęła w odpowiedzi Lorna Cross, nieodłączna fanka

Missy

Lorna nie grzeszyła oryginalnością. Codziennie wkładała strój niemal identyczny jak ten,

który dzień wcześniej miała na sobie jej idolka. Zatem jeśli komuś zdarzyło się przeoczyć

jedną z zerżniętych z „Teen Vouge" kreacji Missy, nazajutrz miał szansę ujrzeć ją dzięki

Lornie. Najwidoczniej Missy wybrała wczoraj czarną jerseyową sukienkę i diamentowe

kolczyki, gdyż właśnie taki zestaw miała dziś na sobie Lorna.

Przewróciłam oczami i posłałam nowej dziewczynie uśmiech, który miał być miłym

powitaniem. Niestety, nie zauważyła mnie. Jej spojrzenie skupiało się na dwóch uczniach

pierwszej klasy, którzy właśnie zapalali świece z przodu kaplicy. Rozpoczął się noworoczny

rytuał.

Rozległo się donośne pukanie do drzwi kaplicy. Wysoki mężczyzna o siwych włosach i

pełnej, kwadratowej twarzy stanął na mównicy, władczo unosząc brodę. Każdy element jego

garderoby był sztywny i wyprasowany, poczynając od kołnierzyka białej koszuli, a kończąc

na prościusieńkich mankietach szarych spodni od garnituru. Do tradycyjnego, czerwonego

krawata przypiął znaczek w barwach amerykańskiej flagi. Przywodził mi na myśl

dystyngowanego patriarchę rodem z taniej opery mydlanej, od której uzależniła się latem

młodsza siostra Nataszy. Należał do tego typu ludzi, którzy zawsze wiedzą, co dzieje się

wokół nich i nigdy tego nie pochwalają. Kaplicę wypełniły szepty.

- To chyba nowy dyrektor - szepnęłam do Constance.

- Dyrektor Cromwell - potwierdziła. - Słyszałam, że też się tutaj uczył. Pewnie z milion lat

temu.

Człowiek z Easton. Ciekawe. Utkwiłam spojrzenie w dyrektorze, który dumnie kroczył

między ławkami z rękami sztywno zwisającymi po bokach jak u strażnika królowej. Nie

rozglądał się na boki. Nie czuł potrzeby, by przyjrzeć się swoim nowym podopiecznym.

Zatrzymał się przy drzwiach i przemówił:

- Kto pragnie wstąpić do tego świętego miejsca?

- Młode umysły spragnione wiedzy - padła odpowiedź.

- Wstępujcie zatem śmiało - powiedział.

Drzwi otworzyły się i do środka weszła Cheyenne Martin w towarzystwie Lance'a Reagana, a

zza ich pleców do środka wlało się światło. Po raz pierwszy w tym roku ujrzałam swoją

współlokatorkę Cheyenne i oszołomiła mnie jej uroda. Obcięła jasne włosy i ułożyła je w

prościuteńką, sięgającą brody fryzurę. Jej cera z kolei była blada, gładka i nieskazitelna.

Miała bardzo delikatny makijaż - różowe policzki, różowe usta, podkręcone rzęsy - a w

rozkloszowanej sukience

i kusym sweterku w pełni zasługiwała na miano eleganckiej księżniczki funduszy

powierniczych. Cheyenne i Lance kroczyli, niosąc opasłe, stare księgi i skupiając wzrok na

mównicy. Gdy Cheyenne przechodziła obok chłopców z ostatnie klasy, zauważyłam, że

przystojny jak nigdy dotąd Trey Prescott, w śnieżnobiałej koszuli podkreślającej jego ciemną

skórę, stoi ze wzrokiem utkwionym prosto przed siebie. Nie rzucił w stronę Cheyenne ani

jednego spojrzenia. Prawie wyczuwałam emanujący od niego chłód. Najwidoczniej ich

związek nie przetrwał wakacji.

Cheyenne i Lance położyli księgi na pulpicie.

-Tradycja, honor, wybitność - powiedzieli chórem.

- Tradycja, honor, wybitność - zaintonowaliśmy, a nasze głosy wypełniły kaplicę.

Drzwi znowu się zamknęły. Dyrektor Cromwell ruszył w kierunku mównicy i stanął za

pulpitem. Długo lustrował wzrokiem liczne rzędy ławek i zwrócone ku niemu pełne wyczeki-

wania twarze. Sądząc po lekkim grymasie widocznym na jego obliczu, nie wydawał się zbyt

zachwycony.

- Witam wszystkich uczniów na początku nowego roku w Easton Academy. Jestem dyrektor

Cromwell - powiedział cichym, władczym głosem. - Czuję się zaszczycony, że Rada Easton

Academy wybrała mnie na tego, który przejmie ster i wprowadzi was wszystkich w nową

epokę. Dziś zostawiamy za sobą przeszłość. Dziś przestajemy być wspólnotą rozdartą

skandalem i tragedią. Dano nam wszystkim czas na zaleczenie ran i teraz musimy spojrzeć w

przyszłość. W przyszłość, która jaśnieje nadzieją, pełnią, wiedzą i szacunkiem.

Wymieniłyśmy z Constance pełne uznania spojrzenia.

- Pamiętając o tym, powinniście wiedzieć, że od uczniów tej uczelni będę wymagał wyłącznie

tego, co absolutnie najlepsze. Nie będę tolerował bezczelności ze strony swoich wy-

chowanków. Nie będę tolerował braku rozwagi i niedojrzałości. Nie pozwolę na żadne

zachowanie, które mogłoby negatywnie odbić się na prestiżu tej szkoły. Posłuchajcie mnie,

uczniowie, posłuchajcie uważnie. Szykują się poważne zmiany.

Ostatnie słowa wypowiedział powoli, z namysłem, jakby chciał je wtłoczyć jedno po drugim

we wszystkie młode umysły po kolei. I tyle zostało z mojego uznania. Teraz byłam trochę

wkurzona. Sądząc po minach otaczających mnie uczniów, inni czuli to samo.

- Od tej chwili od każdego z was będę wymagał pracy na rzecz nowej Easton Academy -

podniósł głos niczym dyktator. - Odtąd ta szkoła zasłynie jako kuźnia charakteru. Kuźnia

dobrych zasad. Miejsce, z którego wychodzą najlepsi młodzi mężczyźni i kobiety, jakich ma

do zaoferowania nasz kraj.

Nagle kaplicę wypełniło donośne, przeciągłe pierdnięcie. Chłopcy z najstarszej klasy

parsknęli śmiechem i poprawili się na miejscach. Usłyszałam chichot, który mógł się

wydobyć z gardła tylko jednej osoby: Gage'a Coolidge'a.

Wszyscy zastygli w napięciu. Serce załomotało mi w piersi, kiedy dyrektor Cromwell rzucił

wściekłe spojrzenie w stronę tylnych ławek. Jego wzrok powędrował w prawo i dyrektor

skinął na mroczną postać stojącą w kącie za jego plecami.

- Panie White, czy mógłbym pana prosić? - zapytał. Szczupły mężczyzna o władczym

wyglądzie, zapadniętych

policzkach wampira i jasnych włosach przetykanych siwizną przemknął między ławkami i

podszedł prosto do Gage'a. Pochylił się i kiwnął do niego palcem. Przywodził na myśl

kostuchę.

Nikt się nie poruszył. Gage pochylił głowę i pokręcił nią, jakby nie zamierzał nigdzie

wychodzić. W odpowiedzi chudzielec

jeszcze niżej zawisł nad siedzącym z brzegu chłopakiem i ponownie kiwnął palcem. Gage

zrobił się czerwony jak burak. Przepchnął się obok kolegów i podążając za złowrogą postacią,

opuścił kaplicę.

- Kto. To. Do. Diabła. Jest? - syknęła Missy za moimi plecami.

- Nowy pachołek w Easton Academy? - podsunęłam szeptem.

Drzwi kaplicy zatrzasnęły się z hukiem. Nie byłam jedyną osobą, która podskoczyła ze

strachu.

- Na czym to skończyliśmy? - zapytał dyrektor Cromwell. Teraz, nie wiedzieć czemu,

wydawał się bardziej radosny. - Ach tak. W tym roku wprowadzimy program mentorski.

Wybrani uczniowie Easton zostali wytypowani na mentorów pierwszoklasistów i uczniów,

którzy przenieśli się do nas z innych szkół. Po spotkaniu inauguracyjnym bądźcie uprzejmi

zajrzeć do swoich skrzynek i sprawdzić, czy spotkał was ten zaszczyt.

Missy i Lorna burknęły z niezadowoleniem, a wielu innych uczniów wymieniło zgnębione

spojrzenia. Ten nowy dyrektor wcale nie żartował. Impreza inauguracyjna trwała jeszcze pół

godziny i przez cały ten czas nikt z nas nie miał odwagi się poruszyć.

ROBI SIĘ CIEKAWIE

- Słyszałyście tego gościa? - oburzała się Missy w drodze na dziedziniec. Jakimś cudem jej

nozdrza wydawały się jeszcze większe, kiedy była rozzłoszczona. Jakby szykowały się do

zionięcia ogniem.

- No właśnie. Wątpię, żeby kiedykolwiek mogło się tutaj coś zmienić - dodała Lorna.

No cóż, ona z pewnością się zmieniła. Lorna Gross nie tylko zapuściła ciemne włosy, dzięki

czemu jej niesforne loki przestały układać się z tyłu na kształt trójkąta, lecz również - co

rzucało się w oczy - zoperowała sobie nos. Była teraz niemal ładna. Szkoda tylko, że nie

miała osobowości, która mogłaby wesprzeć tę przemianę.

- Czy ja wiem? I tak wszystko wydaje się jakieś odmienione. Prawda? - zapytałam, zwracając

się do Constance, Kiki

i Diany. Wiedziałam, że Missy i Lorna odpowiedziałyby mi drwiącym tonem albo i wcale.

- Co masz na myśli, Brennan? - uśmiechnęła się Diana. -Jak dla mnie wszystko jest po

staremu.

- Może po prostu wydaje się inne, bo nie ma Noelle Lange, która rzuca na wszystkich swój

wielki, walący w gębę cień -powiedziała Missy z triumfalnym uśmieszkiem.

Jakby Missy Thurber mogła choćby pomarzyć o patrzeniu z góry na kogoś takiego jak Noelle

Lange. Wiedziałam jednak, że jeśli istnieje ktoś, kto cieszy się ze zniknięcia Noelle, to tym

kimś jest właśnie Missy. W ubiegłym roku Noelle dała jej do zrozumienia, że ma zerowe

szanse na dostanie się do Billings, pomimo że kiedyś mieszkała tam jej matka. Teraz droga do

najlepszej bursy znowu stała przed Missy otworem. Chyba że wzięto by pod uwagę moje

zdanie w tej sprawie.

- Miałaś z nią kontakt podczas wakacji? - zapytała Constance. - Albo z którąś z nich?

Wszystkie koleżanki mierzyły mnie wyczekującym spojrzeniem. W końcu byłam jedyną

osobą w tym gronie, która mogła się pochwalić jakimkolwiek związkiem z czterema

dziewczynami rządzącymi jeszcze do niedawna w Billings. A w zasadzie w całym Easton.

Teraz patrzono na mnie jak na wtajemniczoną. Jak na kogoś wyjątkowego. Jak na dziewczy-

nę, która naprawdę obracała się wśród wielkich tego świata. Dlatego czułam się jak ostatnia

oferma, kiedy musiałam powiedzieć:

- Nie. Nie miałam kontaktu z żadną z nich.

Nie chodziło o to, że nie chciałam mieć kontaktu. Nie chodziło o to, że nie próbowałam ich

namierzyć. Ale wszystkie -Noelle, Kiran i Taylor - pozmieniały adresy e-mailowe i numery

komórek. Ilekroć podejmowałam próbę, e-mail wracał do mojej skrzynki z informacją o

błędzie albo rozlegał się nosowy głos, mówiący, że wybrany numer nie istnieje. Po jakimś

czasie zdołałam wykrzesać z siebie trochę godności i pogodziłam się z faktem, że ich życie

toczy się dalej. Beze mnie.

Natasza utrzymywała, że powinnam się cieszyć z takiego obrotu sprawy. I chyba w pewnym

sensie miała rację. Mimo to bolało, że tak łatwo i bezdusznie mnie odepchnęły.

Missy prychnęła, przewróciła oczami i poszła dalej, więc Lorna postąpiła tak samo. Miałam

ochotę chwycić je za włosy i gruchnąć jedną głową o drugą, lecz zamiast tego splotłam dłonie

za plecami.

- Słyszałam, że Ariana siedzi w zakładzie dla obłąkanych gdzieś na południowym zachodzie

czy jakoś tak - powiedziała Diana. - Pod ścisłą ochroną.

Też to słyszałam, ale w mojej wersji chodziło o północną część Nowego Jorku. Ilekroć

myślałam o Arianie, wyobrażałam ją sobie w kaftanie bezpieczeństwa, jak patrząc przez okno

tymi swoimi jasnymi, błękitnymi oczami, obmyśla następny ruch niczym Hannibal Lecter.

Musiałam wtedy potrząsnąć głową, żeby pozbyć się tego obrazka i paskudnego mrowienia,

które wywoływał wzdłuż mojego kręgosłupa.

- Taylor Bell mieszka w Portugalii - oznajmiła Lorna.

- Nie, w Pradze - poprawiła ją Missy.

- Nie-e - powiedziała Kiki, po raz pierwszy zabierając głos. Mówiła głośno, ponieważ miała

na uszach słuchawki od iPoda. - Jest na odwyku.

- Co? Niemożliwe. Przecież Taylor nie przepadała za alkoholem - powiedziałam.

- Prochy - wyjaśniła Kiki poważnym tonem. - Tacy zawsze są bardzo cisi.

Co za ironia: sama też należała do małomównych.

- No cóż, wiem na pewno, że Kiran mieszka w Paryżu

i pracuje jako modelka - powiedziała Diana. - Latem na Polach Elizejskich widziałam ją na

nowym billboardzie CK. Moja mama zna nawet fotografa, który przeprowadzał z nią sesję.

Powiedział, że Kiran stała się prawdziwą profesjonalistką. Żadnego balangowania. Żadnego

zarywania nocy. Żadnych szalonych diet. Po prostu przychodzi do pracy, a potem wraca do

domu i czyta.

- W takim razie jestem pewna, że to bujda - zażartowałam.

- Po prostu wydaje mi się dziwne, że żadna z nich nie wróciła do Easton - powiedziała

Constance, kiedy dotarłyśmy do rozwidlenia dróg pomiędzy Billings i Pemberly, jedną z burs

zamieszkanych przez uczennice pierwszych i ostatnich klas. -Skoro nie siedzą w więzieniu

ani nic z tych rzeczy, dlaczego tu nie przyjechały?

- Hmmm... Żeby uniknąć skrajnego osobistego upokorzenia? - podsunęła Missy z sarkazmem.

Obejrzała koniec swojego warkocza, po czym odrzuciła go na plecy.

-Zresztą to i tak zgraja psycholek. Lepiej nam będzie bez nich-dodała.

Dłoń ukryta za moimi plecami zacisnęła się w pięść.

- Co cię ugryzło? - zapytałam rozdrażniona.

- Jakiś problem? - Missy rzuciła mi przelotne spojrzenie. - Kto jak kto, ale ty masz powody,

żeby życzyć Noelle

i jej paczce spłonięcia na stosie. Przecież zamordowały twojego chłopaka.

- Nie, nie zrobiły tego. Zamordowała go Ariana. Pozostałe dziewczyny popełniły błąd -

wyjaśniłam jej, ledwie panując nad gniewem. Musiałam przyznać, że Missy ma trochę racji,

ale jednocześnie czułam, że ta dziewczyna jest ostatnią osobą, która ma prawo je osądzać. -

Były moimi przyjaciółkami.

- Fajne przyjaciółki - zadrwiła Missy. - Więc chyba dlatego nigdy za mną nie przepadałaś? Bo

nie jestem psychopatką?

-Ty mała...

- O. Mój. Boże - przerwała mi Lorna. - A skoro mowa o powrotach...

Gwałtownie się odwróciłam, spodziewając się, że zobaczę Noelle, Taylor albo Kiran. Ale nie.

Idąca w naszą stronę dziewczyna miała ostre rysy, mlecznobiałą skórę oraz bardzo długie,

idealnie proste i lśniące, czarne włosy. Przechodząc obok, zmierzyła nas spojrzeniem

czarnych jak węgiel oczu, jakby przyglądała się nowemu i mało atrakcyjnemu gatunkowi. Pa-

trzyła na nas z takim chłodem, że pomimo gorącego wczes-nojesiennego słońca prawie

zadrżałam. Z pewnością nie było jej w Easton w ubiegłym roku. Zapamiętałabym ją.

- Cześć, Ivy! - radośnie powitała ją Diana. - Jak ci się udały...

Nie zdołała dokończyć pytania, bo po chwili dziewczyna oddaliła się, mijając nas, jakby nie

usłyszała ani słowa.

- Suka - mruknęła Missy.

- Dziwka - dodała Lorna.

Gapiłam się na tę dziewczynę, dopóki nie zniknęła za tylnymi drzwiami Pemberly.

Całkowicie zapomniałam o sprzeczce z wielkonosą Missy. Zaczynało się robić ciekawie.

W KAŻDYM NAJMNIEJSZYM SKRAWKU

- Nazywa się Ivy Slade - wyjaśni! mi Josh, splatając swoje palce z moimi. - Kiedyś się tu

uczyła, ale w ubiegłym roku zniknęła. Teraz wróciła. Dawniej mieszkała razem z Taylor Bell.

No dobra. Teraz byłam już bardzo zaintrygowana.

- A właściwie skąd ty to wszystko wiesz? - zapytałam.

W końcu Josh uczył się w Easton dopiero od roku. Podobnie jak ja. Lewą dłonią próbowałam

wprowadzić kod otwierający skrzynkę pocztową, bo Josh trzymał mnie za prawą. Nie bardzo

mi to wychodziło.

- Gage plotkuje jak dziewczyna - odpowiedział. Uniósł moją dłoń i ucałował opuszek

każdego palca, jeden po drugim. -Twierdzi, że coś między nimi było. Coś poważnego.

- Ona i Gage - powiedziałam z powątpiewaniem. - Jakoś nie widzę go w poważnym związku.

- Mówiłem coś o związku? Chodziło mi o seks. Łączył ich poważny seks - uściślił Josh. -

Robili to w całym kampusie. Przynajmniej tak twierdzi Gage.

Wzdrygnęłam się. No cóż, to by wyjaśniało, dlaczego Lorna nazwała ją dziwką.

- Dobra. Nadmiar informacji. Zmieńmy temat.

Nie miałam ochoty wysłuchiwać szczegółów na temat erotycznego tournée Gage'a i Ivy po

Easton, ale zanotowałam w myślach informację dotyczącą jej i Taylor, tak na przyszłość.

Może dawniej były bliskimi przyjaciółkami. Może nimi pozostały. Może nawet ta cała Ivy

wie, gdzie wylądowała Taylor. Po wszystkim, co razem przeszłyśmy, ciekawa byłam

dalszych losów dziewczyn z Billings. Choć - jak wskazywało całkowite milczenie z ich

strony - ja byłam im zupełnie obojętna.

- Dobra. - Josh wypuścił moją prawą dłoń, wziął lewą i zabrał się do całowania kolejnych

palców.

- Co ty wyprawiasz? - zapytałam ze śmiechem.

- Mam wielki plan wycałowania wszystkich części twojego ciała przed upływem tego

tygodnia - rzeczowo odpowiedział Josh.

- Wszystkich? - powtórzyłam, czując, jak rumieniec pełznie mi po szyi. Josh, którego znałam,

zazwyczaj nie był aż tak zuchwały.

Josh przekornie się uśmiechnął.

-W każdym razie tych, które mi udostępnisz.

-Aha.

To było bardziej w jego stylu. Przechyliłam się w stronę Josha i dotknęłam jego ust swoimi.

- Kochani, właśnie pracujecie nad moją pierwszą wystawą! - oznajmił donośny głos.

Odskoczyliśmy od siebie. Podbiegła do nas Tiffany Goul-bourne ze swoim nieodłącznym

aparatem fotograficznym w dłoni. Była cała w skowronkach.

- Zrobiłaś nam zdjęcie? - zapytałam.

-Tak. I to takie, które pewnego dnia zapragniecie pokazywać wnukom. - Posłała mi i Joshowi

podwójne całusy na

odległość, którymi zawsze witała się z przyjaciółmi, po czym odsunęła się, by obejrzeć mnie

od stóp do głów. - Reed, droga koleżanko, po tych wakacjach zrobiłaś się jeszcze bardziej

foogeniczna niż wcześniej. Te włosy! Ta skóra!

- I kto to mówi? - odpowiedziałam.

Tiffany była mieszkanką Billings, którą poznałam znacznie lepiej w drugim semestrze

ubiegłego roku, gdy minął cały ten obłęd. Była wysoka i zgrabna, miała skórę jak heban i

krótko przystrzyżone włosy. Niewątpliwie sama mogłaby zrobić karierę modelki, ale wolała

stać po drugiej stronie aparatu. Bez przerwy. Gdziekolwiek była i cokolwiek robiła, miała

przy sobie aparat: staromodną trzydziestopięciomilimetrówkę albo maciupką cyfrówkę.

Nigdzie nie można było się ukryć przed jej czujnym wzrokiem. Była naszym szkolnym

paparazzo. Z tą różnicą, że wszyscy ją uwielbiali.

-Taaa, jasne - zarumieniła się. - W tym roku musisz się zgodzić na sesję. Po prostu musisz.

- Zobaczymy - powiedziałam rozbawiona.

Przez połowę letniego semestru Tiff próbowała namówić wszystkie znane nam osoby, by

pozowały w różnym świetle do jej projektu artystycznego przygotowywanego na koniec roku.

Choć bardzo lubiłam pozytywną energię bijącą od tej dziewczyny, w ubiegłym roku miałam

serdecznie dosyć bycia w centrum uwagi i znajdowałam w bursie różne kryjówki, byleby

tylko umknąć przed obiektywem. Cheyenne została oczywiście gwiazdą jej ilustrowanego

magazynu, za który, jak nietrudno było przewidzieć, Tiffany otrzymała szóstkę.

- O, widzę London i Vienne. Pierwsza tegoroczna fotka Bliźniaczych Miast! - wykrzyknęła.

Tiffany zniknęła równie szybko, jak się pojawiła - lawirując w tłumie pierwszoklasistów,

którzy po raz pierwszy zaglądali do skrzynek - by uwiecznić London Simmons i Vienne

Clark, ponętne Bliźniacze Miasta, w pełni ich świeżo opalonej chwały.

- No i? Zobaczmy, co tam masz - powiedział Josh, skinąwszy głową w stronę mojej skrzynki

pocztowej.

Szybko ją otworzyłam i wyciągnęłam czekającą w środku złożoną, niebieską kartkę.

Widziałam już kilka osób, które jęczały, czytając treść identycznych przesyłek, więc od razu

wiedziałam, że zostałam wytypowana. Krótka, napisana na komputerze wiadomość brzmiała:

Gratulujemy, panno Brennan! Została pani wybrana na mentora Easton Academy. Pani

podopieczna to:

Sabine DuLac, klasa pierwsza (przeniesienie), bursa Billings House.

W razie jakichkolwiek pytań, prosimy skontaktować się z panią Naylor, szefową doradców

zawodowych.

-To nie może być prawda - powiedziałam.

- Słucham? Nie uważasz, że jesteś wystarczająco godna zaufania, by przyjąć pod swoje

skrzydła młodą nowicjuszkę? - zapytał Josh, kiedy trzasnęłam drzwiczkami skrzynki.

Josh nie został obarczony nowicjuszem, choć był jednym z najlepszych uczniów Easton.

Domyśliłam się, że administracja postanowiła mu odpuścić z uwagi na stres, którego do-

świadczył w pierwszym roku nauki. Kiedy twój współlokator i najlepszy przyjaciel zostaje

zamordowany, a ciebie przez pomyłkę wtrącają do więzienia, zdecydowanie zasługujesz na

taryfę ulgową. Chociaż najwidoczniej amnestia nie obejmowała dziewczyny ofiary. Z drugiej

strony Cromwell był typowym służbistą, więc zamieszkiwanie w jednym pokoju stanowiło

dla niego oficjalną eastońską więź, a chodzenie ze sobą już nie. Tyle dobrego, że w tym roku

Joshowi przydzielono Treya. Facet byt wzorem amerykańskiego chłopaka: codziennie rano

uprawia!" jogging, byt królem strzelców drużyny piłkarskiej i zabiegały o niego wszystkie

szkoły w kraju. Z pewnością nie handlował narkotykami, nie wracał do domu pijany i nie pro-

wokował ludzi, by robili mu krzywdę.

Wcale nie winiłam Thomasa za to, co go spotkało, ale powiedzmy, że roczna perspektywa

otworzyła mi oczy na pewien fakt: nie należał do osób, z którymi łatwo wytrzymać.

- Nie o to chodzi. Tu napisano, że ona mieszka w Billings

- wyjaśniłam Joshowi, unosząc kartkę. - Nie zdążyłyśmy jeszcze wybrać nowych

współlokatorek. Przynajmniej tak mi się wydaje. Chyba że dziewczyny zrobiły to beze mnie

albo coś w tym rodzaju.

To zresztą, biorąc pod uwagę moje doświadczenia z dziewczynami z Billings, w zasadzie

wcale by mnie zbytnio nie zszokowało. Josh natomiast wzruszył ramionami i znowu chwycił

mnie za rękę, mówiąc:

- Pewnie po prostu ktoś się pomylił.

Pocałował mój mały palec, potem palec serdeczny i przez moje ciało przelała się łaskocząca

fala podniecenia. Uch. Ależ wrażliwy ten mój palec serdeczny.

- Będziesz musiał z tym skończyć - szepnęłam Joshowi. -Teraz jestem mentorką. Muszę dbać

o wizerunek.

Spojrzałam mu w oczy jak zawodowa flirciara.

- Pokaż to - powiedział Josh, wyjmując mi kartkę z dłoni.

- Sabine DuLac? Brzmi jak francuska arystokracja albo coś w tym rodzaju. Pewnie nie tak

łatwo ją zszokować.

Akurat kiedy się pochylił, żeby mnie pocałować, wparowały London i Vienna, Bliźniacze

Miasta we własnej osobie. Miały

identyczną opaleniznę, identyczne pasemka, a ich identyczne megabiusty wylewały się z

dekoltów bardzo podobnych letnich sukienek.

- Reed! Musimy lecieć! Mamy zebranie w bursie przed pierwszym semestrem, a już jesteśmy

spóźnione. Cheyenne będzie wściekła.

Wszystkie zajęcia tego dnia zostały przesunięte i skrócone, żebyśmy mogli się zadomowić.

Ale Cheyenne - jak to Cheyenne - zagarnęła nasz wolny czas dla własnych celów. Westchnę-

łam. Zresztą i tak powinnam była już pójść, zanim w biały dzień w samym środku zatłoczonej

poczty przeszlibyśmy z Joshem do czegoś zupełnie niestosownego. Miałam wrażenie, że

Cromwell nie należy do tych, którzy okazują wyrozumiałość, gdy chodzi o publiczne

okazywanie uczuć.

- Chyba muszę już iść - powiedziałam do Josha, wzruszając ramionami.

Dałam mu szybkiego buziaka. Z ciężkim sercem odsunęłam się i odwróciłam, by ruszyć za

współlokatorkami. Josh chwycił mnie za nadgarstek i zatrzymał. Przyciągnął mnie do siebie i

odwrócił tak, że przywarłam plecami do skrzynek pocztowych.

-Josh, co będzie, jeśli jakiś nauczyciel...

Zamknął mi usta pocałunkiem, napierając na mnie i całując tak namiętnie, że zupełnie

zapomniałam o gronie nauczycielskim i potencjalnych konsekwencjach. Przestałam nawet

zważać na maleńkie metalowe gałki, które wbijały mi się w plecy Czułam jego pocałunki

dosłownie wszędzie. W każdym najmniejszym skrawku ciała.

- Dobra. Teraz możesz już iść. - Josh odsunął się ode mnie z uśmiechem Casanovy.

Zamrugałam i spojrzałam na niego spod ciężkich powiek.

- A dokąd to ja się wybierałam?

Josh roześmiał się, ujął mnie za ramiona i skierował do drzwi, gdzie czekały London i Vienna

że znaczącymi uśmieszkami na twarzach.

- Widzę, że cieszysz się z powrotu do szkoły? - kpiąco zapytała London, kiedy podeszłam do

nich chwiejnym krokiem.

- O tak. - Nie miała pojęcia jak bardzo.

NOWE ZASADY

- Witam wszystkich ponownie!

Cheyenne stała u szczytu długiego, wypolerowanego, drewnianego stołu, który zajmował cały

salon na pierwszym piętrze Billings, i przyciskała do blatu wypielęgnowane palce. Wszystkie

wygodne fotele i kanapy zniknęły, a telewizor z płaskim ekranem wepchnięto do kąta. Na

środku stołu leżało sześć małych różowych pudełeczek na biżuterię, ułożonych w piramidkę.

Przed każdym z dziesięciu krzeseł ustawionych wokół stołu -po jednym u szczytów i po

cztery z obydwu stron - również leżało różowe pudełeczko, biała kartka, srebrne pióro i

wizytówka. Od razu dostrzegłam swoje imię: ostatnie miejsce po prawej - najdalej jak się dało

od Cheyenne. Moje imię, podobnie jak pozostałe, wykaligrafowano różowym atramentem.

- Zajmijcie swoje miejsca! Mamy mnóstwo do omówienia i bardzo mało czasu! - oznajmiła

Cheyenne, zaganiając nas do stołu.

Pozostałe dziewczyny, które gawędziły w małych grupkach rozproszonych po pokoju, usiadły

na wyznaczonych krzesłach. Ja wślizgnęłam się na swoje, a Rose Sakowitz, filigranowa,

rudowłosa ubiegłoroczna współlokatorka Cheyenne, usiadła u szczytu stołu. Była bardziej

przy kości niż rok temu. Pocieszające, bo zawsze wyglądała, jakby mogła odfrunąć przy

silniejszym wietrze. Mimo to chyba nadal nosiła rozmiar zero. Jej żółta spódniczka była tak

maciupka, że mogłabym ją nosić jako opaskę na włosy.

- Cześć, Reed - szepnęła z uśmiechem i energicznie mi pomachała.

- Cześć - szepnęłam w odpowiedzi. - Miło cię widzieć.

- Ciebie też. Jak ci się udały wakacje? - zapytała Rose.

- Moje panie! Proszę o ciszę! - warknęła Cheyenne. „Aha. Więc tak to miało teraz wyglądać".

Od ubiegłej wiosny, kiedy Cheyenne podłapała ten klimat z korporacją uczennic

i naprawdę się nim przejęła, miała piekielną obsesję na punkcie władzy. Wystartowała do

fotela przewodniczącej i odniosła wielkie zwycięstwo, po czym stworzyła gabinet z udziałem:

London i Vienny w charakterze współprzewodniczących do spraw towarzyskich, Rose jako

przewodniczącej do spraw filantropii i Tiffany jako kronikarza (czyli w zasadzie

nobilitowanej specjalistki od gromadzenia zdjęć i wycinków z gazet). Zaprowadziwszy nowy

porządek, Cheyenne pilnowała, by żadna wolna chwila nie poszła na marne. Organizowała

herbatki, imprezy, zbiórki pieniędzy i całodzienne wycieczki. Gdy tylko miałyśmy wolne od

nauki, zacieśniałyśmy więzi. I było całkiem zabawnie. Przeważnie. Nie licząc chwil, w

których Cheyenne strzelała z bata. Chyba zatem mają rację ci, którzy twierdzą, że władza

absolutna prowadzi do absolutnego zepsucia. Cheyenne mogłaby wypisać sobie te słowa na

czole. Czasami brakowało mi dawnej, półsłodkiej Cheyenne z ubiegłorocznych świąt Bożego

Narodzenia, ale im częściej z nią przebywałam, tym wyraźniej czułam, że tak właśnie

wygląda prawdziwa twarz Cheyenne. Pod koniec semestru zimowego po prostu trzymała fa-

son, aby wyeliminować Noelle. Teraz, kiedy Noelle zniknęła na dobre, Cheyenne wróciła do

swojego suczego Ja, spod którego bardzo rzadko przebijała fajna Cheyenne.

- Przede wszystkim witam was z powrotem w Billings - zaczęła, a Tiffany pstryknęła jej

fotkę. - Mam nadzieję, że przeżyłyście cudowne wakacje. Z radością posłucham historii o wy-

padach do Europy i wycieczkach na Cape Cod, ale najpierw musimy załatwić pewną sprawę.

- Szeroko się uśmiechnęła

i uniosła dłonie. - Wiem, że nie możecie się doczekać, żeby zajrzeć do tych małych

pudełeczek, więc do dzieła!

London pisnęła i rzuciła się na różowe pudełeczko, jakby było stekiem, a ona wściekłym

psem. Szczerze mówiąc, ja o swoim zapomniałam. Przysunęłam je bliżej i uchyliłam

wieczko. W środku spoczywała maleńka literka B na cienkim złotym łańcuszku, lekko

pochylona i wysadzana diamentami. Wszystkie dziewczyny wokół wydawały z siebie ochy i

achy, zapinając łańcuszki na szyjach.

- Cheyenne! Są takie cudne! - pisnęła Vienna, pomagając London z zapięciem.

- Wręcz doskonałe - dodała London. - Teraz każdy będzie widział, kto jest dziewczyną z

Billings, a kto nie.

Jakby bez tego nie było wiadomo.

- Dzięki, Shy. Jesteś taka hoj! - zaświergotała Portia Ahronian.

Dołączyła naszyjnik do pięciu lub sześciu złotych łańcuszków, które zawsze zdobiły jej szyję

i fantastycznie kontrastowały z oliwkową cerą. W ubiegłym roku nie miałam okazji lepiej

poznać Portii, ale odkryłam jej wybitny talent do imprezowania i dostrzegłam poważną

słabość do fetyszyzowania biżuterii. Poza tym była wielką wielbicielką mody i pewnie miała

zająć miejsce Kiran jako czołowej dystrybutorki haute couture w Billings, gdyż jej

poprzedniczka najwyraźniej wyjechała na obczyznę. Oprócz tego Portia miała zamiłowanie

do skracania słów, co doprowadzało mnie do szału. Rozmowa z nią przypominała pogawędkę

za pomocą SMS-ów.

- Nie dziękujcie mi. Podziękujcie Funduszowi Byłych Mieszkanek Billings - powiedziała

Cheyenne. Zauważyłam, że na jej szyi spoczywa już łańcuszek z literką B połyskującą na tle

mlecznobiałej skóry. To tylko złudzenie czy jej literka jest nieco większa niż pozostałe?

- Fundusz Byłych Mieszkanek Billings? - zdziwiłam się.

- Boże, Reed. Niczego się nie nauczyłaś w ubiegłym roku? -zapytała Cheyenne ze śmiechem.

- Byłe mieszkanki Billings płacą miesięczne składki - wyjaśniła Rose. - To z tych składek

pokrywałyśmy koszty wszystkich imprez i wycieczek w ubiegłym roku.

Ciekawe, nigdy wcześniej nie słyszałam o żadnym funduszu byłych mieszkanek. Z drugiej

strony, w ubiegłym roku nie miałam pojęcia o wielu różnych sprawach. Rose zaproponowała,

że pomoże mi zapiąć łańcuszek, więc odwróciłam się, by jej to ułatwić. Poczułam na piersi

zimną i delikatną literkę B.

- Musimy zrobić sobie wspólne zdjęcie z nowymi naszyjnikami! - oznajmiła Tiffany. -

Stańcie obok siebie!

- Po zebraniu - ucięła Cheyenne, a te dziewczyny, które zaczęły wstawać z krzeseł, opadły na

nie z powrotem. -Mamy sporo do omówienia. - Wyciągnęła różową plastikową teczkę z

torebki od Kate Spade i odwiązała wstążeczkę. - Zwykle wybieramy nowe współlokatorki

wiosną, z pomocą uczennic kończących szkołę, a potem rozdajemy zaproszenia. Jednak z

uwagi na ubiegłoroczne wydarzenia wydawało się to trochę niestosowne.

„Poza tym dostałyśmy odgórny zakaz, ale co tam, przedstaw to tak, jakby twoje własne

poczucie przyzwoitości wyprzedziło decyzję dyrekcji".

-Teraz nadszedł czas, by zapełnić nasz dom, i dlatego musimy działać szybko. Jestem jednak

pewna, że podołamy wyzwaniu.

Wręczyła plik kartek Tiffany siedzącej po jej prawej stronie i taki sam podała Viennie po

lewej.

- Znajdźcie strony ze swoim imieniem, a resztę podajcie dalej - poinstruowała nas.

To wszystkie nowe uczennice. Będziemy musiały wybrać spośród przeszło setki kandydatek.

Zerknęłam na piramidkę pudełeczek ułożonych pośrodku stołu. Sześć dziewczyn. Sześć

kolejnych wisiorków.

- Każda z was będzie odpowiedzialna za prześwietlenie co najmniej dziesięciu potencjalnych

dziewczyn z Billings -ciągnęła Cheyenne.

- Prześwietlenie? - zapytałam, gdy spoczął przede mną plik kartek.

Z przerażeniem dostrzegłam pierwsze nazwisko: Lorna Gross. Obok nazwiska i niezbyt

fortunnego zdjęcia z drugiej klasy widniała lista najważniejszych informacji: data urodzenia,

miejsce zamieszkania, oceny końcowe z ubiegłego roku, kluby i dyscypliny sportowe oraz

charakterystyka członków rodziny i dochody rodziców. Była tam nawet krótka informacja o

miejscach, gdzie spędzali wakacje i ferie zimowe w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Nie miałam

pojęcia, jak zdobyto te wszystkie dane. Odłożyłam pierwszą stronę i uśmiechnęłam się. Ki ki

Rosen. Jeśli o mnie chodziło, Kiki - szóstkowa uczennica i bardzo fajna dziewczyna -

nadawała się w sam raz. I, o cholera, czy jej rodzina naprawdę miała aż tyle forsy?

- Najpierw umówicie się z każdą z tych dziewcz wadzicie wywiad. Upewnijcie się, że to

rzeczywiście material nadający się do Billings. Że naprawdę tego pragną. - Che-yenne krążyła

wokół stołu krokiem imperatora. - Po drugie i najważniejsze, miejcie je na oku. Zobaczcie,

jak się zachowują, kiedy myślą, że nikt ich nie widzi. Właśnie wtedy ukaże wam się ich

prawdziwy charakter.

Mój śmiech wypełnił pokój, ale okazał się całkowicie odosobniony. Wszystkie dziewczyny

przy stole wbiły we mnie spojrzenia.

- Ona nie żartuje - powiedziała Rose. Nie wierzyłam w to, co słyszałam.

- Chcesz, żebym szpiegowała te dziewczyny? Cheyenne wykrzywiła usta, jakbym właśnie

wcisnęła do

nich kroplę cytryny.

- Tak się robi. Zawsze tak się robiło.

- Z jednym wyjątkiem - powiedziała Portia, rzucając mi wyniosłe spojrzenie.

Racja. Chodziło o mnie. Jak zwykle, czarna owca.

- Było minęło - oznajmiła Cheyenne z lekceważącym machnięciem dłoni. - Ale zwraca nam

to uwagę na ważną kwestię. Zważywszy na ubiegłoroczne wydarzenia, sprawą najwyższej

wagi jest to, byśmy wybrały odpowiednie dziewczyny. Musimy naprawić zszargany

wizerunek Billings. Pokazać światu, że tamte dziewczyny nie są dla nas żadnym wzorem.

„Mogę już puścić pawia?"

- Eee, Cheyenne? A co z Ivy? - zapytała Rose. Wzdłuż kręgosłupa przebiegł mi dreszczyk.

- Jak to co z Ivy? - warknęła Cheyenne.

No dobra. Widać, że nie pałają do siebie miłością.

- No wiesz, w ub roku bez cienia wąt wylądowałaby w Bil-lings, gdyby nie to, że zag w akcji

- wyjaśniła Portia, przyglądając się swoim paznokciom. - Powinnyśmy ponowić zapro?

- Nie. Interesują nas wyłącznie nowe dziewczyny. Cała rzecz polega na kształtowaniu

przyszłości Billings, a nie na zapraszaniu kogoś, kto zniknie po kilku miesiącach - powiedzia-

ła Cheyenne. - Zresztą, czy nikt nie słyszał, co przed chwilą mówiłam? Naprawdę nie sądzę,

by Ivy Slade była odpowiednią kandydatką.

Zauważyłam wiele porozumiewawczych spojrzeń i rozległo się kilka pogardliwych

prychnięć. Jednak Rose nie wyglądała na szczęśliwą.

- Wybierzemy współlokatorki spośród nowych uczennic

i zrobimy to z głową - oznajmiła Cheyenne. - Przyszłość Billings leży w naszych rękach.

W korytarzu otworzyły się drzwi. Rozejrzałyśmy się, chcąc sprawdzić, kogo wśród nas

brakuje. Zbliżające się odgłosy sugerowały, że do budynku weszła grupka ludzi. Po chwili na-

szym oczom ukazał się dyrektor Cromwell, który praktycznie rzecz biorąc, wypełnił ciałem

całe wejście do salonu. Spojrzał na stół z nieskrywaną odrazą.

- Moje panie...

- Pan dyrektor! Witamy - odpowiedziała Cheyenne niepewnym głosem.

Dyrektor odsunął się nieco na bok.

- Zapraszam. Nie wstydźcie się - rzucił przez ramię. Zapadła pełna zdumienia cisza, kiedy do

salonu weszło

sześć dziewcząt, które stanęły w szeregu obok koronkowych firan frontowego okna. Lorna

Cross, Missy Thurber, Constance Talbot, Kiki Rose, Astrici Chou - która, o ile dobrze

wiedziałam,

przyjaźniła się z Cheyenne w szkole Barton - i nowa dziewczyna z kaplicy. Wyspiarka, jak

nazwala ją Lorna.

- Drogie panie, pozwólcie, że przedstawię wasze nowe współlokatorki - powiedział dyrektor,

kłaniając się sztywno.

-Słucham?! - zawołała Cheyenne. A raczej pisnęła. Dyrektor zmierzył ją pogardliwym

spojrzeniem.

- Te dziewczęta to elita najmłodszych klas. Zostały wybrane przez Radę Dyrektorów i

dostąpią zaszczytu mieszkania w Billings.

Tiffany pstryknęła fotkę. Pozostałe dziewczyny wyglądały na przerażone. Dyrektor chyba

żartował. Rada nie mogła decydować, kto zamieszka w Billings. To nie do pomyślenia. Po

chwili dostrzegłam jednak minę Constance. Wyglądała jak pięciolatka, która właśnie

wylądowała w fabryce czekolady Willy'ego Wonki. To osłodziło mi cierpki smak

rozczarowania. Przynajmniej na tyle, bym zdołała się uśmiechnąć.

- Panie dyrektorze... - głos Cheyenne brzmiał słabiutko, próbowała nad sobą zapanować.

Zacisnęła dłonie na oparciu krzesła Tiffany i spojrzała dyrektorowi w twarz. - Przykro mi, ale

mieszkanki Billings zawsze samodzielnie wybierają nowe współlokatorki. To jeden z

przywilejów związanych z pobytem w tym miejscu. Tak było od zawsze. Od osiemdziesięciu

lat.

Dyrektor zmierzył ją spojrzeniem pełnym kiepsko skrywanej odrazy.

- Panna Martin, nieprawdaż? -Tak, proszę pana.

Najwidoczniej się ucieszyła, że sława ją wyprzedza.

- Sporo o pani słyszałem od dziekana Marcusa - powiedział. - Między innymi o małej

umowie, którą zawarła z nim

pani w ubiegłym roku, by podczas świąt móc wraz z przyjaciółmi wydostać się z kampusu.

Uśmiech Cheyenne trochę zbladł.

- Cóż, pozwoli pani, że coś wyjaśnię - ciągnął. - Nie zawieram umów z uczniami. Mówię, jak

ma być, a pani odpowiada: „Tak jest, proszę pana. Dziękuję, proszę pana. Życzę miłego dnia,

proszę pana".

Zastygłyśmy na swoich krzesłach niczym słupy soli.

- Od dziś ta bursa przestaje być siedzibą korporacji uczennic - ciągnął dyrektor z grymasem

na twarzy. Sięgnął ponad ramieniem Rose i podniósł wizytówkę, po czym omiótł ją wzrokiem

i z jawnym niesmakiem rzucił na stół. London zgarnęła swoją wizytówkę, jakby chciała ją

ukryć. - Słyszałem o waszych rytuałach i inicjacjach. Od tej chwili koniec z tym wszystkim.

To jest bursa. Miejsce zamieszkania. I tyle.

Poczułam, jak przeszywa mnie ukłucie bólu, i wiedziałam, że pozostałe dziewczyny

prawdopodobnie odczuły tę degradację znacznie dotkliwiej. Mieszkanie w Billings miało coś

znaczyć. Znaczyło coś dla każdej z nas. A on po prostu to przekreślił i za jednym zamachem

zdołał nas na dodatek obrazić.

- Ma pani coś do powiedzenia w tej sprawie, panno Martin? - zapytał, unosząc brodę.

-Ja...

-Tak jest, proszę pana... - podpowiedział.

Uuu. To było upokarzające. Totalnie upokarzające - jak cycek, który wyskoczył ze stroju

kąpielowego. Cheyenne odchrząknęła i wbiła wzrok w podłogę.

-Tak jest, proszę pana. Dziękuję, proszę pana. Życzę miłego dnia, proszę pana.

Przynajmniej dodała nutkę sarkazmu do ostatniego „proszę pana". To już coś.

- Zostawię was razem, żebyście się lepiej poznały - powiedział dyrektor. Po tych słowach

obrócił się na pięcie i wymaszerował.

Przez dłuższą chwilę żadna z nas się nie poruszyła. Wściekłość Cheyenne mogłaby puścić z

dymem cały salon.

- Facetowi przydałoby się porządne bzykanie - zażartowała Astrid, a jej brytyjski akcent

jakimś cudem sprawił, że dowcip wydał się jeszcze zabawniejszy.

Wszystkie parsknęłyśmy nerwowym śmiechem. Wszystkie oprócz Cheyenne.

- Nie mogą nam tego zrobić - powiedziała lodowatym głosem.

- Chyba właśnie zrobili - zauważyła Tiffany.

- Nie. To mój ostatni rok w Easton. Nie mogą tak po prostu wszystkiego teraz zmienić -

piekliła się Cheyenne. - Po prostu nie mogą. Czekałam na to przez całą swoją karierę w

Easton. Nie mogą ot tak podesłać nam przypadkowych dziewczyn i oczekiwać, że wszystko

będzie cacy!

- Cheyenne - zbeształa ją Rose, zrywając się z miejsca. Posłała przepraszające spojrzenie

sześciu dziewczynom stojącym przy oknie, po czym chwyciła Cheyenne za nadgarstek

i odciągnęła ją na bok, mówiąc coś ściszonym głosem. Vienna i London szybko do nich

dołączyły.

Zerknęłam na pozostałe dziewczyny przy stoie, Które wydawały się równie oszołomione i

niepewne jak ja. Najprawdopodobniej nie czułam jednak nawet potowy tego, czego

doświadczała teraz Constance i reszta nowych mieszkanek bursy. Nie mogłam tak zwyczajnie

pozwolić, by one tam stały, całkowicie niepewne i skrępowane. Podniosłam się i powitałam

Constance niezdarnym uś - Gratulacje! - Nie zdołałam wymyślić nic innego. Kilka dziewczyn

z Billings poszło za moim przykładem i wstało, by porozmawiać z przybyłymi. Powoli salon

wypełnił się paplaniną, która zagłuszyła Cheyenne i pozostałe dziewczyny.

- Co ugryzło Cheyenne? - szepnęła Constance. - Naprawdę nas tutaj nie chce?

- Chce głosować jak zwykle - wyjaśniłam. - Pragnie władzy, żeby decydować, komu wolno tu

zamieszkać. Ale co teraz poradzi? Z tego, co zauważyłam, dyrektor nie żartuje. Skoro więc

powiedział, że tu mieszkacie, to mieszkacie.

- Nie wierzę. Jestem w Billings! - powiedziała Constance, wytrzeszczając oczy.

- Poczekaj tylko, aż zobaczysz, co czeka w tych pudełeczkach - powiedziałam, zerkając na

stół.

Constance spojrzała na puste różowe pudełeczka porozrzucane wokół, a potem omiotła

wzrokiem salon i niemal dostała ślinotoku na widok wszechobecnego diamentowego B.

- Ojej! Ja też taki dostanę? - zapytała, wyciągając dłoń, by dotknąć mojego wisiorka.

Wzruszyłam ramionami.

- Wygląda na to, że noszą go wszystkie dziewczyny z Billings, więc...

Constance cichutko pisnęła, a ja podeszłam do Astrid, którą poznałam w ubiegłym roku na

bożonarodzeniowej imprezie Cheyenne. Wierna swojemu oryginalnemu wyczuciu mody,

miała na sobie sukienkę bez ramiączek, w znaczki pocztowe, żółte czółenka na płaskim

obcasie i kwiat w krótkich, kudłatych włosach.

- Reed! Jak miło widzieć znajomą twarz - powiedziała.

- Właśnie! Co tutaj robisz? - zapytałam. - Co z Barton?

- O jeden raz za dużo przyłapali mnie na paleniu za saią gimnastyczną. - W jej brązowych

oczach pojawił się łobuzerski błysk. - Ale to nic. I tak zawsze chciałam trafić do tej szkoły.

Przedstawiłam ją Kiki i Constance, a potem odwróciłam się ku nowej dziewczynie, która stała

w kącie z rękami splecionymi na plecach i nieśmiało obserwowała salon. -Sabine, prawda?-

zagadnęłam. Rozpromieniła się, co sprawiło, że wydała się jeszcze piękniejsza (o ile to w

ogóle możliwe).

- Tak. Skąd wiesz?

W jej angielszczyźnie pobrzmiewał lekki akcent. Francuski, jak obstawiał Josh. Wyjęłam

niebieską kartkę z tylnej kieszeni i podałam jej. - Jestem Reed. Zdaje się, że mam ci pokazać

szkołę.

- Och, mercil Tak się cieszę, że cię poznałam - powiedziała Sabine z dłonią przyciśniętą do

piersi. - To miejsce jest nieco onieśmielające, prawda?

Uśmiechnęłam się.

- Tylko troszeczkę.

- Nie! Wykluczone! - krzyknęła Cheyenne po drugiej stronie salonu. - To niedopuszczalne!

Odwróciła się do sześciu nowych dziewczyn.

-Wy! Siadać! - rozkazała, wskazując palcem stół. - Reszta do mojego pokoju. Natychmiast.

Zgarnęła sześć pozostałych pudełeczek z biżuterią, jakby się bała, że nowe dziewczyny je

zwędzą, a potem wypadła z salonu niczym burza i reszta dziewczyn z Billings podreptała za

nią. Posłałam Sabine i pozostałym nowicjuszkom przepraszające spojrzenie, po czym

westchnęłam.

- No dobra. Może nieco bardziej niż tylko troszeczkę.

TWÓRCZE MYŚLENIE

- Nie mają prawa! Co oni sobie wyobrażają? - pomstowała Cheyenne, maszerując tam i z

powrotem po swoim ogromnym pokoju. W tym roku znów przyznano jej dawny pokój Noelle

i Ariany, lecz jakimś cudem Cheyenne udało się go zatrzymać tylko dla siebie. Nadal czułam

się dziwnie, siedząc tam, gdzie jeszcze nie tak dawno absurdalny bałagan Noelle sąsiadował z

nieskazitelnym porządkiem Ariany, przywodząc na myśl zaburzenie obsesyjno-kompulsywne.

Cheyenne uczyniła jednak wszystko, aby stworzyć w tym wnętrzu własny klimat. Miała

szerokie łoże ustawione obok okna wykuszowego, dwie komody, ogromne biurko, rzeźbioną

toaletkę i wygodną kanapę oraz wystarczająco miejsca, by pomieścić na raz dziesięć

mieszkanek Billings. Wszystko w zasięgu wzroku było białe, różowe albo w kolorze mchu:

narzuta na łóżko, pokrowce na krzesła, ozdobne poduchy, świeżo ścięte kwiaty w oknie.

Jakby mieszkała w angielskim ogrodzie. - 1 kto teraz u nas mieszka? Lorna Gross? Nie

obchodzi mnie, że poleciała prywatnym samolotem na operację nosa do Szwajcarii. To nadal

Lorna Gross!

- A widziałaś buty tamtej dziewczyny? - zapytała Portla

i prawie zrobiła zeza, oglądając pukiel swoich włosów w poszukiwaniu rozdwojonych

końcówek. - Obciach!

Zdezorientowana spojrzałam na Tiffany Którą z dziewczyn miała na myśli? Tiff tylko

wzruszyła ramionami.

- Cóż, przynajmniej dostała się Astrid - powiedziałam, usiłując znaleźć szczegół, który

udobrucha Cheyenne. - Nie jesteście przypadkiem najlepszymi przyjaciółkami?

Cheyenne zgromiła mnie spojrzeniem.

- Znamy się - uściśliła. - Zresztą nie o to chodzi.

- Ale ona ma rację. Uczennice przeniesione z innych szkół nigdy nie trafiają do Billings -

pisnęta Rose z jednego z miękkich foteli Cheyenne. - Może Rada wyświadczyła ci przysługę.

-Żartujecie sobie? Jak to możliwe, że jestem jedyną niezadowoloną osobą w tym pokoju? To

afront dla nas wszystkich - powiedziała Cheyenne. - Oni nie wiedzą, przez co trzeba

przejść, żeby zamieszkać w Billings. Nie mogą ot tak zadecydować, kto jest tego godzien.

Każda z nas została starannie wybrana przez dawne lokatorki, które wiedziały, o co w tym

wszystkim chodzi. Rada Dyrektorów nie ma o tym pojęcia, a już z całą pewnością nie ma go

dyrektor Cromwell.

- Taaa, ale Kiki i Constance są w porządku. W ubiegłym roku Kiki dwa razy otrzymała

nagrodę za najlepsze wyniki w nauce, a Constance została redaktor naczelną „Kroniki", cho-

ciaż była dopiero w pierwszej klasie - zauważyłam. -1 chociaż sama nie należę do

największych fanek Lomy i Missy, Missy ma Billings we krwi. Chyba i tak dostałaby się

automatycznie?

- Ma dziewczyna rację - powiedziała Tiffany, bawiąc się - Co wcale nie zmienia faktu, że

przed chwilą Zły Dyro zrobił nam nalot i ograbił z naszych praw - powiedziała Portia. Jej

luźne bransoletki zadźwięczały, gdy splotła ręce na piersi. -Facet jest absolw. Powinien mieć

lepszy orient w sytuacji.

- Właśnie - powiedziała Cheyenne, a jej oczy rozbłysły, wyczuwając wsparcie.

Niesamowite. Jakimś cudem fenomen Billings nadal potrafił mnie zszokować.

- Taaa. I teraz nie będziemy już szpiegować kandydatek -naburmuszyła się London. - Tak

bardzo się na to cieszyłam. Kupiłam nawet lornetkę - wyznała, wyciągając ze skórzanej

torebki od Prądy eleganckie, srebrne cacko.

- Widzicie? - Cheyenne uniosła dłoń, jakby stanęła w obliczu naprawdę ohydnej zniewagi. -

Teraz London nie będzie mogła wypróbować lornetki.

- Nie szkodzi, zdążyła ją przetestować dziś rano na chłopakach z Ketlar - zażartowała Vienna,

wywołując powszechny rechot. Przybiły z London piątkę, stukając się identycznymi

paznokciami po francuskim manikiurze, i wyglądały na niesłychanie zadowolone z siebie.

Miałam nadzieję, że ich okna nie wychodzą na pokój Josha.

- Słuchajcie, dla mnie oznacza to tyle, że nie musimy odwalać tej całej roboty -

powiedziałam. - Zrobili to za nas.

Szczerze mówiąc, fakt utraty możliwości decydowania w tej sprawie nie podobał mi się

równie mocno jak pozostałym dziewczynom. Miałam jednak przeczucie, że moje siostry z

Billings z tymi swoimi niedoścignionymi standardami mogłyby nie zaakceptować Constance,

a nie chciałam patrzeć, jak tej dziewczynie pęka serce. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie,

jak bardzo czułabym się zdruzgotana, gdyby zaproszono mnie do Billings i jeszcze tego

samego dnia wyrzucono

stamtąd wraz z całą paczką. Marzyłam tylko o tym, żebyśmy przyjęły zalecenie dyrekcji i

zapomniały o sprawie. Oczy Cheyenne rozbłysły.

Lenistwo to kiepskie usprawiedliwienie dla porzucenia wszystkich zasad utożsamianych z

Billings, Reed - warknęła. -Chociaż wcale nie oczekuję, że to zrozumiesz - dodała szeptem.

Krew uderzyła mi do głowy.

- Słucham?

- Proszę? Ech, nic - powiedziała ze słodkim uśmiechem. Zdenerwowałam się, ale nie miałam

ochoty tarzać się

z Cheyenne po podłodze, wydrapując sobie nawzajem oczy, więc postanowiłam zignorować

przytyk i skupić się na aktualnym problemie.

- Ja też nie chcę porzucać wszystkich zasad utożsamianych z Billings, ale co możemy na to

poradzić? Proponuję tylko, abyśmy dały nowym dziewczynom po naszyjniku i rozpoczęły

nowy rok.

Rozległ się pomruk ogólnego poparcia, który zwiększył moją pemość siebie.

- O nie. Nie wydaje mi się. Nikt tak po prostu nie dostanie naszyjnika - powiedziała

Cheyenne, zamykając nam wszystkim usta. - Nie zdążyłyśmy nawet sprawdzić, czy te dziew-

czyny to materiał nadający się do Billings.

-1 tak już za późno - Rose wzruszyła ramionami. - Wprowadzają się. Będą musiały być

materiałem nadającym się do Billings.

Wyjęła mi to z ust. Dlaczego nie powiedziałam tego od razu? Cheyenne zmrużyła niebieskie

oczy. - Niekoniecznie.

O Boże. Nie podobał mi się ten ton. Po kręgosłupie przebiegł mi bardzo znajomy dreszczyk

zdenerwowania.

- Uuu, co masz na myśli? - zapytała Vienna. Najwidoczniej Viennie ten ton się spodobat.

- Mam na myśli to, że mimo wszystko możemy je przetestować. Mieszkają pod naszym

dachem, ale to wcale nie oznacza, że nie da się ich prześwietlić - wyjaśniła Cheyenne. -

Wymyślimy dla nich jakieś zadanie i jeśli przejdą próbę, w porządku. A jeśli nie...

Kilka dziewczyn wymieniło konspiracyjne spojrzenia. Nie miałam jednak pojęcia, o co im

chodzi.

- A jeśli nie, to co? - zapytałam.

- No cóż, zajmiemy się tym w swoim czasie. Cheyenne podeszła, by poklepać mnie po

ramieniu jak małą dziewczynkę.

- Nie łapię - powiedziałam, próbując zapobiec okropnościom czającym się w umysłach tych

dziewczyn. - Dyrektor powiedział, że mają tu mieszkać. Nic na to nie poradzimy.

- Och, zawsze można znaleźć jakiś sposób. Reed - Cheyenne błogo się uśmiechnęła. -

Potrzeba tylko odrobiny twórczego myślenia.

POTRZEBNE

Kiedy po tym krótkim i irytującym zebraniu weszłam do pokoju, Sabine zamykała pustą

walizkę i wpychała ją pod łóżko. Miała prostą, białą pościel, a jej szafa wypełniła się ledwie

w połowie egzotycznymi, zwiewnymi ubraniami w przeróżnych jaskrawych kolorach. Na

podłodze stał rząd sandałków na płaskim obcasie, pośród których dostrzegłam parę

tenisówek. Na stoliku obok jej łóżka ustawiła trzy świece i dwa zdjęcia. Jedno z nich,

oprawione w prostą, bambusową ramkę, przedstawiało Sabine w towarzystwie dwóch

przyjaciółek w strojach kąpielowych. Na drugim, większym, oprawionym w srebrną ramkę,

Sabine w szkolnym mundurku obejmowała kobietę, która zapewne była jej matką.

- Czy to wszystkie twoje ubrania? - zapytałam. Sięgnęła po mały stosik książek w twardej

oprawie, które

leżały na łóżku, i umieściła je na biurku obok srebrnego laptopa firmy Apple.

- Wszystkie.

- No proszę! A myślałam, że to ja jestem minimalistką.

Podeszłam do swojego łóżka i usiadłam naprzeciw niej. Rozejrzała się, spoglądając na swoje

rzeczy, i wzruszyła szczupłymi ramionami.

- W poprzedniej szkole nosiłam mundurek, więc nie potrzebowałam wielu ciuchów. Poza tym

swetry i zimowe ubrania zajmują chyba więcej miejsca, ale jeszcze ich nie mam. Wiesz, gdzie

mogłabym kupić porządny płaszcz?

- Nie jestem osobą, której zadaje się takie pytania - odpowiedziałam z sardonicznym

uśmieszkiem. - Zgłoś się do Portii albo do Cheyenne. Jeśli posłuchasz mojej rady, będziesz

koszmarnie niemodna - zażartowałam, naśladując snobistyczny ton Cheyenne.

- Cheyenne? To ta dziewczyna z temperamentem? - Sabine się wzdrygnęła. - Nie, dziękuję.

Uśmiechnęłam się.

- No więc skąd pochodzisz, że nie potrzebowałaś zimowego płaszcza?

-Z Martyniki - powiedziała, podchodząc do okna, by spojrzeć na góry. - Byłaś tam kiedyś?

- Chciałabym - odpowiedziałam z tajemniczym uśmiechem. Tak naprawdę jeszcze nigdy nie

leciałam samolotem, ale ona nie musiała o tym wiedzieć.

-To mała wyspa. Bardzo gorąca. Moja rodzina mieszka w domu przy plaży, więc dorastałam

w słońcu i nie musiałam zbyt wiele na siebie wkładać - powiedziała z tęsknym uśmiechem.

- Brzmi miło. Dlaczego przyjechałaś tutaj?

- Zawsze chciałam zobaczyć, jak to jest mieszkać w Stanach - wyjaśniła z prostotą.

Taaa. Mało prawdopodobne, by w Easton Academy wyrobiła sobie trafną opinię na temat

zwykłego życia w Ameryce.

- Mimo to czuję się tutaj jakoś dziwnie - wyznała z westchnieniem, patrząc przez okno.

- Dlaczego? Pomijając oczywiste powody.

- Tak strasznie się cieszyłam na ten przyjazd. Życie w domu potrafi być... skomplikowane -

powiedziała z lekkim, niemal przepraszającym uśmiechem. - Nie mogłam się doczekać, żeby

się stamtąd wyrwać. Ale teraz, kiedy już tu jestem...

- Tęsknisz za domem - dokończyłam za nią.

- Exactement - przyznała.

Przypomniałam sobie to uczucie. Rok temu siedziałam w swoim pokoju w Bradwell, zupełnie

nie rozumiejąc, jak mogę tęsknić za domem, skoro mój brat wyjechał do szkoły, a matka leży

w łóżku w stanie katatonii. Mimo to zbierało mi się na płacz. Jednak dość szybko

zapomniałam o domu dzięki otrzęsinom, ogólnemu zamętowi i skrajnemu przerażeniu, które

już wkrótce pochłonęły mnie bez reszty.

- Przyzwyczaisz się - zapewniłam ją.

- Naprawdę? - spojrzała na mnie z nadzieją, a ja poczułam ukłucie w piersi. Ta dziewczyna

potrzebowała przyjaciółki. Może pomysł Cromwella z mentorami wcale nie byf najgorszy.

- Obiecuję - odpowiedziałam.

- To dobrze. Po prostu potraktuję to jak przygodę - oznajmiła Sabine zdecydowanym tonem. -

I tak czuję się tu jak w innym świecie. Wszystkie te kamienie, cegły, wzgórza i drzewa. A

poranna ceremonia? Jak scena z powieści. - Jej oczy zalśniły z przejęcia.

-Taaa. Całkiem tu fajnie - przyznałam, przypominając sobie wzruszenie, którego

doświadczyłam, widząc Easton po raz pierwszy. Tamto uczucie przynależności do lepszego

świata. Pełne optymizmu oczekiwanie, które zakiełkowało w moim sercu. Pozostawało

jedynie mieć nadzieję że pierwszy se mestr Sabine okaże się lepszy niż mój. Z drugiej strony,

czy mógłby być gorszy?

Mój komputer wydał wysoki dźwięk i wstałam, by sprawdzić pocztę.

- Przepraszam.

- Nie ma sprawy - cicho powiedziała Sabine.

Na widok adresu nadawcy zamrugałam ze zdziwienia.

DaMcCafferty@yale.edu

Dash? Mailował do mnie Dash McCafferty? Poczułam w piersi dziwny dreszcz

podekscytowania i pomyślałam, że powinnam się wyluzować. Kliknęłam, żeby otworzyć

wiadomość.

Hej Reed,

chciałem tylko sprawdzić, co słychać w Easton. Yale jest dokładnie takie, jak przypuszczałem.

Mnóstwo ludzi wydaje się przytłoczonych, lecz ja uważam, że w Easton bywało gorzej. Mój

współ-lokator to kretyn, ale dzieliłem pokój z Gage'em, więc chyba dam sobie radę. Odpisz,

kiedy znajdziesz wolną chwilę.

Dash

- Uuu. Ktoś się rumieni. - Sabine podeszła do mnie. - Od kogo ten e-mail?

Wcale się nie rumieniłam. Nie mogłam się rumienić jedynie dlatego, że Dash i ja przeżyliśmy

latem tę jedną dziwną niby-chwilę...

- To tylko przyjaciel - wyjaśniłam jej. - Skończył Easton w ubiegłym roku.

- Tak? Un petit ami? - droczyła się.

Co jest, do cholery? Wyglądałam na zabujaną czy jak? Może i byłam odrobinę

podekscytowana, ale wyłącznie ze zdziwienia, że Dash zadał sobie trud, aby podtrzymać

kontakt. I tyle.

- Eee, nie. Był chłopakiem mojej przyjaciółki - wyjaśniłam. Był? Jest? Nie miałam pojęcia. W

sierpniu Dash przyjechał z rodziną na wesele na Vineyard i razem z Nataszą spotykałyśmy się

z nim przez kilka dni. Jednak przez cały czas, który spędziliśmy razem, Dash nie wspomniał o

Noelle ani słowem. Idąc za jego przykładem, nie pytałyśmy o nią, chociaż obie umierałyśmy

z ciekawości, zastanawiając się, czy Dash coś o niej wie. Mimo to wspominanie o Noelle

wydawało się okrutne. Jak on sobie radził ze świadomością, że jego dziewczyna miała pewien

udział - choć tylko nieumyślny - w zamordowaniu jego najlepszego przyjaciela?

A potem nadeszła ta chwila. Po weselu Dash zjawił się w Starym Rybaku, restauracji, w

której pracowałam podczas wakacji. Był odrobinę wstawiony, jego jasne włosy potargał

wiatr. Miał na sobie elegancki smoking, ale lekko rozpiął koszulę i poluzował muszkę.

Właśnie składałam stoliki na werandzie, więc Dash od razu wkroczył do akcji, pomagając mi

ułożyć krzesła jedno na drugim i umieścić je wszystkie pod ścianą, dla ochrony przed

wiatrem, jak robiłam co wieczór. Opowiadał mi o sztywnych snobach z wesela i w końcu

wpatrzeni w morze spędziliśmy razem z godzinę, śmiejąc się i rozmawiając.

- Szkoda, że cię tam zabrakło - powiedział, opierając masywne przedramiona o barierkę. -

Byłoby znacznie zabawniej.

Na widok jego spojrzenia moje zaskoczone serce na chwilę zamarło.

-Taaa. Klimat musiał być naprawdę sielski - próbowałam rozładować atmosferę.

- Nie mogę uwierzyć, że za kilka tygodni jadę do Yale -powiedział.

- College. Wielka sprawa - przyznałam.

- Nie. Nie o to chodzi. Po prostu żałuję... Żałuję, że nie mogę wrócić do Easton. Że nie mogę

przeżyć ostatniej klasy jeszcze raz, od początku. Tyle spraw rozegrałbym inaczej -powiedział

tym swoim poważnym tonem.

- Na przykład co?

- Na przykład...

Badawczo spojrzał mi w oczy, a ja zamarłam. Pomimo że wiedziałam, o czym myśli, pomimo

że zaledwie dwie godziny wcześniej rozmawiałam z Joshem, który był w Niemczech, nie

poruszyłam się. Miałam przed sobą Dasha McCafferty'ego. Chłopaka, dla którego można

stracić głowę. I przysięgam, kiedy zbliżył twarz do mojej, przez jedną szaloną chwilę byłam

pewna, że oddam mu pocałunek.

Przypomniałam sobie jednak, że mam sumienie. Odsunęłam się od niego. Odchrząknęłam i

udałam, że nic się nie stało, podobnie jak on. Nazajutrz byłam całkowicie pewna: wszystko to

sobie uroiłam. Albo niczego sobie nie uroiłam, ale Dash był bardziej pijany, niż myślałam, i

nie wiedział, co robi. W zamroczeniu pomylił mnie z Noelle. No dobra, Noelle była piękna

jak z okładki „Vouge", a ja byłam tylko sobą, choć obie mamy brązowe włosy, wysportowane

sylwetki i jesteśmy podobnego wzrostu. To było możliwe. Tak czy siak nie widziałam ani nie

słyszałam Dasha aż do tej pory, choć jego rodzina spędziła na wyspie następne dwa dni.

- No cóż, w takim razie przekaż mu pozdrowienia od nowej współlokatorki - powiedziała

Sabine, po czym oddaliła się, by poukładać swoje rzeczy.

Nieco zdenerwowana zaczęłam pisać krótką odpowiedź, a paIce leciutko mi drżały na

wspomnienie szczegółów tamtej letniej nocy Przyjmując nieco zdystansowany styl Dasha,

napisałam mu o nowym dyrektorze, sytuacji w Billings i o programie

mentorskim. Gdy kliknęłam „Wyślij", do naszego pokoju wpa-rowała Constance. Jeśli

istniało coś, w czym ta dziewczyna była mistrzynią, to z pewnością chodziło o umiejętność

błyskawicznego odwracania uwagi.

- O mój boże! Reed! Widok z naszego pokoju jest taki cudowny! - paplała. - Nie mogę

uwierzyć, że jestem w Billings! Nie mogę w to uwierzyć!

- Co cię tak bardzo cieszy? - Sabine podniosła wzrok znad turkusowej koszulki, którą właśnie

składała. - To jakieś szczególne miejsce?

- Nawet nie masz pojęcia! - zapiszczała Constance. - To najbardziej ekskluzywna bursa w

kampusie. Nie wpuszczają tu pierwszych lepszych.

„Chyba że w tym roku".

- No więc kiedy dostaniemy wisiorki? - Constance wyciągnęła rękę, by dotknąć mojego

diamentowego B. - Zauważyłaś, że wisiorek Cheyenne jest większy niż pozostałe?

„Wiedziałam!"

- Nie mogę się doczekać, kiedy dostanę swój! -Spokojnie, Constance. Odetchnij sobie -

powiedziałam,

śmiejąc się z zawstydzeniem. Constance nie miała pojęcia, że tak naprawdę nie jest jeszcze

dziewczyną z Billings. Przynajmniej nie w oczach niektórych osób. - Jestem pewna, że w

końcu go dostaniesz.

Zwłaszcza że zamierzam pomóc tobie i Sabine w zaliczeniu wszystkich głupich testów, które

szykuje Cheyenne.

-Och, Boże. Nie mogę się doczekać! Muszę zadzwonić do Whita! Tak bardzo się ucieszy!

Przekonywał mnie, że mogę się tu dostać, ale ja mu nie wierzyłam. Takie pocieszanie jest w

jego stylu. Sama wiesz, jaki on jest. W każdym razie...

Constance pospiesznie wyjęta komórkę, by zadzwonić do Whittakera, który byt teraz

studentem Harvardu. Odwróciła się ode mnie i Sabine, po czym przywitała się z Whitem i za-

częta piszczeć do słuchawki. Posłałam Sabine przepraszające spojrzenie, ale ona jedynie się

uśmiechnęła.

Żadnego przewracania oczami. Żadnego krytykowania. A Constance często wywoływała w

Easton takie właśnie reakcje. Sabine naprawdę czekał w tej szkole szok kulturowy.

- Taaa - mówiła Constance. - Z Reed mieszka nowa koleżanka, więc nie zakwaterowali nas

razem, ale... Nie, jest obok. Dobrze. Jasne. - Podała telefon Sabine. - Whit chciałby powitać

cię w Easton.

Sabine wyglądała na zaskoczoną, ale sięgnęła po słuchawkę.

- Halo? Tak. Dzięki! Mnie również miło ciebie poznać.

- Omójboże, on jest słodki, prawda? - zwróciła się Constance do Sabine.

Sabine przytaknęła i uśmiechnęła się, a Whit nawijał dalej. Od samego patrzenia na tę scenkę

robiło mi się ciepło na sercu. O tak. Te dwie zaliczą test Cheyenne, nawet gdybym miała

słono za to zapłacić. Były dokładnie tym, czego potrzebowało Billings.

ROZANIELENI

Nim ruszyliśmy na lekcje, ciepły dzień zmienił się w piekielny upał. Okrążałyśmy z Sabine

dziedziniec - ja w spodniach w kolorze khaki i T-shircie, ona w wielowarstwowej żółtej su-

kience i różowym bezrękawniku, którego żadna inna uczennica Easton nie odważyłaby się

zaryzykować - i szłyśmy okrężną drogą, abym przy okazji pokazała Sabine wszystkie bu-

dynki. Po drodze Sabine wyciągnęła ołówek i maleńki notesik w niebieskiej skórze i zaczęła

w nim coś zapisywać.

- Co robisz? - zapytałam rozbawiona.

Sabine zarumieniła się i przycisnęła notesik do piersi.

- Mam fatalną orientację w terenie. Jeśli tego nie zapiszę, jutro będziesz musiała wszystko

powtórzyć.

-Jasne. No więc to jest Hull Hall, ale my wszyscy nazywamy go Heli Hall* I powiedziałam, a

Sabine zrobiła krótką notatkę.

Zebrałam włosy z karku i zwinnym ruchem związałam je w kucyk, próbując się wyluzować.

------------------------------

* Piekielny hall.

-W tym budynku mieszczą się gabinety grona nauczycielskiego, dziekanów i dyrektora.

- Byłam tu dziś rano - przypomniała sobie Sabine, wskazując drzwi ołówkiem. - Dyrektor

wezwał nowe mieszkanki Billings, żeby osobiście zaprowadzić nas do bursy.

- Brzmi sensownie - powiedziałam, po czym odwróciłam się w stronę ścieżki prowadzącej do

biblioteki. - A to jest... Josh.

Josh i Gage zbliżali się do nas od strony Ketlar. Josh miał na sobie pomarańczowy T-shirt z

brązowym napisem na piersi: „Nie wiem, o czym mówisz". Gage miał natomiast cha-

rakterystyczny pogardliwy uśmieszek na twarzy i był ubrany w śnieżnobiałą podkoszulkę.

Jego nażelowane włosy sterczały o jakiś centymetr wyżej niż przed wakacjami. Pewnie

myślał, że fajnie to wygląda. Mnie przypominał kogoś, kto właśnie wypadł z tunelu

aerodynamicznego.

- Josh? To jakiś budynek? - zapytała Sabine, odgarniając przez ramię gęste, ciemne włosy.

Czułam, jak po plecach cieknie mi pot. Za to ona wyglądała rześko jak zimowa bryza.

- Nie. To chłopak - odpowiedziałam ze śmiechem, gdy zbliżyli się Josh i Gage. - Cześć.

- Cześć - odpowiedział Josh.

- Nowa - rzucił Gage, kiwając głową w moją stronę. - Jak płynie życie w trzewiach Ameryki?

Czy w twoim miasteczku zainstalowali już ten nowomodny gadżet do produkcji energii

elektrycznej?

No proszę. Nie tracił czasu i błyskawicznie przechodził do rzeczy, prawda? Dogryzanie mi

zawsze było jedną z ulubionych rozrywek Gage'a. To takie dziecinne.

- Ona już nie jest nowa, koleś - powiedział Josh. -Ja jestem nowa! - wtrąciła się Sabine.

Gage spojrzał w jej stronę i na jego twarzy zakwitł pełen uznania uśmiech. Uśmiech, od

którego przewróciło mi się w żołądku.

- Nowa, nowa. - Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów. -To mi się podoba.

Myślałam, że zwymiotuję, ale Sabine oblała się rumieńcem. Uuu.

- Ignoruj go - poradził jej Josh, zasłaniając Gage'a i odpychając go grzbietem dłoni. -

Zadajemy się z nim tylko z dobrego serca, bo to ładnie wygląda w podaniach o przyjęcie do

college'u. Więc to ty jesteś nową podopieczną Reed. Mam na imię Josh.

- Sabine - przedstawiła się. Zerknęła na jego koszulkę. -Chyba nie ma sensu prosić cię o

wskazówki.

- Zgadłaś! Pewnie nikomu nie przyszłoby to do głowy. Próbowałem podejść do sprawy

ironicznie. Albo buntowniczo. Czy jakoś tak. Skoro nie przydzielili mi nikogo, dla kogo

mógłbym być mentorem... - powiedział Josh. Po chwili zbliżył się do Sabine i szepnął jej do

ucha: - A tak między nami, nie rozumiem, dlaczego wybrali Reed. Przecież ta dziewczyna o

niczym nie ma pojęcia.

Sabine zachichotała i nieśmiało zerknęła w moją stronę. Zadzwoniła komórka Gage'a a on ją

odebrał, dzięki Bogu.

- Dobra, Hollis. Myślę, że twoje zadanie dobiegło końca -powiedziałam.

- Proszę, nie dokuczaj jej. Bez Reed jestem zgubiona - zażartowała Sabine.

- E tam. Reed nie tak łatwo dokuczyć - odpowiedział Josh, machając nam na pożegnanie.

- Wierz mi. Sprawdziłem! - dorzucił Gage, unosząc wolną dłoń.

- Podoba mi się twój akcent. Skąd jesteś? - zapytał Josh.

- Z Martyniki? - Sabine powiedziała to pytającym tonem.

- Niemożliwe! Dawniej moja rodzina spędzała tam wszystkie ferie zimowe! Musimy później

o tym porozmawiać. Zobaczymy, czy mamy wspólnych znajomych.

- Jasne - krótko odpowiedziała Sabine.

- Frajer! Spadamy - zarządził Gage, zamykając klapkę telefonu. - W pierwszym semestrze

mamy lekcje z tą nową hiszpańską laseczką. Chcę usiąść z przodu, żeby roztoczyć przed nią

swój seksapil.

- Koleś, kręcenie z nauczycielkami było modne pięć lat temu

- rzucił Josh. Jednocześnie odwrócił się i ruszył za Gage'em. -Do zobaczenia, drogie panie.

Nie byłam pewna, dlaczego mnie nie pocałował, ale cieszyłam się, że tego nie zrobił. Nie

chciałam stracić głowy i roz-tkliwiać się na oczach Sabine.

- Słuchaj, Sabine, jeśli chodzi o Gage'a, lepiej daj sobie spokój - powiedziałam, gdy chłopcy

znaleźli się wystarczająco daleko.

- Dlaczego? - zapytała.

- Bo to męska dziwka i kretyn. Wierz mi. Nie jest godny zaufania.

-Szkoda. Ale ten drugi jest całkiem milutki - powiedziała, mierząc wzrokiem Josha, który

oddalał się od nas truchtem.

- Powinni przydzielać nam kogoś takiego zamiast mentora.

Poczułam gorący płomień zazdrości, ale zmusiłam się do śmiechu.

- Dobra, ręce przy sobie - wysiliłam się na żartobliwy ton.

- Wiem. Wiem. On jest z Cheyenne. Nie martw się. Nigdy nie zainteresowałabym się

chłopakiem innej dziewczyny - zapewniła mnie Sabine, ruszając przed siebie.

Minęło dobre pięć sekund, zanim do mojego mózgu w końcu dotarto to, co właśnie

usłyszałam. Wtedy poczułam się tak, jakbym wyrżnęła nim o ścianę.

- On nie jest z Cheyenne - poprawiłam Sabine, doganiając ją. - Josh jest ze mną.

Sabine wpatrywała się we mnie przez dłuższą chwilę kompletnie pustym spojrzeniem

zielonych oczu. Potem przygryzła usta, jakby zmagała się z jakimś dylematem.

-Aha. Naprawdę? Myślałam, że... Nie. Nieważne.

Gorący płomień zazdrości buchał teraz w całym moim ciele, a jego ogniste języki tłumiła

jedynie całkowita niepewność.

- Nie. Co myślałaś?

Sabine rozejrzała się wokół, jakby marzyła o tym, by znaleźć się gdziekolwiek, byle nie tu.

Jakby pragnęła dołączyć do którejś z grupek uczniów pędzących obok nas, byle tylko uciec

ode mnie. Naprawdę zaczynałam się denerwować.

- Sabine? Co jest? - naciskałam.

- Po prostu... Widziałam ich razem dziś rano, zaraz po przyjeździe. Josha i Cheyenne.

Oczywiście wtedy jeszcze nie wiedziałam, kim on jest, ale... Siedzieli na ławce i wydawali się

bardzo... rozanieleni. Pomyślałam, że są parą.

Dobra, Reed. Oddychaj. Nie możesz przetwarzać informacji bez dopływu tlenu. A już z

pewnością nie uda ci się porachować kości Cheyenne, jeśli przestaniesz oddychać. Racho-

wanie kości to wymagający sport.

-Jesteś pewna, że to byli oni? Bo w zasadzie nikogo tu jeszcze nie znasz - podsunęłam z

nadzieją.

Sabine trochę się rozchmurzyła.

- Może i masz rację. Może to była inna blondynka. Kręci się tu ich całe mnóstwo.

Takie wyjaśnienie niewiele mi pomogto. Sabine nie oczyściła z zarzutów Josha, po prostu

skierowała jego rozanielenie na inną przypadkową blondynkę. Nagle mój żołądek pożałował,

że w drodze do szkoły uparłam się, by zajechać do McDonalda. Jajeczne McMuffiny i

skręcająca wnętrzności zazdrość to nie najlepsze połączenie.

- Ojej! Jakaś ty zaborcza! - powiedziała Sabine, znów ruszając przed siebie. - Chociaż wcale

cię nie winię. Jestem pewna, że będąc z takim facetem, ciągle musisz walczyć z potencjalnym

zagrożeniem.

- Co to miało znaczyć? - warknęłam wojowniczo. Czyżby myślała, że nie jestem dla niego

wystarczająco dobra?

Sabine opadła szczęka.

- Nic! Mówię tylko, że pewnie interesują się nim inne dziewczyny. To miał być komplement,

wierz mi.

Moje bebechy wypełniły się poczuciem winy i miałam ochotę dać sobie klapsa. Dlaczego

naskakiwałam na biedną Sabine? Nic złego nie zrobiła.

- Przepraszam. Chyba rzeczywiście jestem zaborcza - powiedziałam z zakłopotanym

uśmiechem. Moje wnętrzności nadal obrzydliwie się kotłowały, ale nie zamierzałam wyłado-

wywać się na Sabine. Co innego Cheyenne,,.

- Nie, to ja przepraszam. Nie chciałam cię zmartwić. - Sabine dotknęła mojego ramienia. - Nie

miałam pojęcia.

Odchrząknęłam i wyprostowałam się.

- Wcale się nie martwię - oznajmiłam. - Josh i ja zdecydowanie jesteśmy razem. Kogokolwiek

widziałaś, to nie mógł być on.

Sabine spojrzała na mnie i na moment się zamyśliła.

- Dziwne.

- Co takiego?

- Twój wzrok. Wyglądałaś całkiem jak moja siostra - wyjaśniła. - Kiedy mówi o chłopakach,

w jej oczach widać identyczny jad.

-Jad? Naprawdę? Nie wiedziałam, że potrafię pluć jadem -zażartowałam, próbując poprawić

sobie nastrój. Noelle byłaby ze mnie dumna.

- O tak, potrafisz. Uwierz mi - powiedziała Sabine z szerokim uśmiechem. - Musisz go bardzo

kochać.

- Kocham go - przytaknęłam.

Kocham go. Bardziej niż kogokolwiek innego. I właśnie dlatego dotrę do sedna tej sprawy z

Joshem i Cheyenne. Zanim

moje serce buchnie żywym ogniem.

ODROBINA EASTON

-Już czekają - poinformowała nas Vienna. Przechyliła się przy tym w stronę lustra w

pozłacanej ramie, które wisiało w hallu Billings, by zerknąć na swój błyszczyk. Koniuszkiem

palca musnęła dolną wargę, usuwając niewidoczną niedoskonałość, a potem zmierzwiła

ciemne włosy. - Wyglądają jak gromadka wystraszonych kociąt. To prawie urocze.

- Kocięta - chytrze podchwyciła Cheyenne. - To mi się podoba.

Kiedy przygładzała, i tak nieskazitelną, blond fryzurę, uważnie zmierzyłam ją wzrokiem.

Miała na sobie białą bluzkę z krótkimi, bufiastymi rękawkami i czarną plisowaną mini. Pa-

znokcie u stóp pomalowała na czerwono, u dłoni na różowo, a jej skóra lśniła jak w reklamie

kosmetyków Jergens. Każdy centymetr jej ciała był wypolerowany, nawoskowany i do-

skonale ujędrniony. Mimo to nie mieściło mi się w głowie, by mogła się spodobać Joshowi.

Miał zbyt niepokorny charakter. Był zbyt powściągliwy. Zbyt... zakochany we mnie.

- Gotowe? - zapytała Cheyenne, obracając się ku stojącej za nią grupce dziewczyn z Billings.

- Czy możemy zaznaczyć w protokole, że jestem temu przeciwna? -wtrąciłam.

Cheyenne udała, że wydaje stłumiony okrzyk, zasłaniając usta dłonią. Jej szafirowy

pierścionek błysnął w świetle żyrandola wiszącego nad naszymi głowami.

-Jestem w szoku! Reed protestuje.

Próbowałam sformułować błyskotliwą odpowiedź, lecz Cheyenne zdążyła już przewrócić

oczami i pomaszerowała do salonu, gdzie czekały nasze nowe współlokatorki. Sfrustrowana

zacisnęłam dłonie w pięści.

-Jest dzisiaj w wyjątkowo dobrej formie - pocieszyła mnie Rose, podchodząc bliżej.

- Właściwie dlaczego pozwalamy jej tak postępować? -zapytałam.

- Oto dlaczego - odpowiedziała Tiffany, podczas gdy reszta mieszkanek Billings gorliwie

dreptała za Cheyenne. Tiffany uniosła teleobiektyw, ustawiła ostrość i pstryknęła serię

szybkich fotek. - One uwielbiają ten cyrk. Jesteśmy w mniejszości.

Wzięłam głęboki oddech i spuściłam głowę.

- Miejmy to już za sobą.

Kanapy i fotele wróciły na swoje miejsca, a Constance, Sabine, Astrid, Missy, Lorna i Kiki

siedziały na nich, tworząc literę U. Cheyenne stanęła przed kominkiem, a reszta dziewczyn

ustawiła się pod ścianą po jej obu stronach. Rose, Tiff i ja przycupnęłyśmy blisko kąta, jak

najdalej od miejsca akcji. Jakbyśmy dzięki temu mogły zmyć z siebie winę.

- Moje panie, wezwałyśmy was, by rozwiać wszelkie wątpliwości - zaczęła Cheyenne,

odsuwając się od ściany. - Może

i administracja umieściła was w naszej bursie, ale nie wszystkie zasługujecie na to, by tu

mieszkać.

Serce zaczęło łomotać mi w piersi. Czy naprawdę musiała być aż tak protekcjonalna?

Constance i Sabine wymieniły nerwowe spojrzenia. Żałowałam, że nie mogę po prostu po-

dejść i ich pocieszyć. Musiałam z tym poczekać.

- Mieszkanie w Billings zawsze stanowiło przywilej, a nie prawo - ciągnęła Cheyenne,

spoglądając na dziewczyny z wyższością. - Dlatego my, dziewczęta, które naprawdę

zasłużyły na przywilej mieszkania w tej bursie, uznałyśmy, że wy również musicie na niego

zapracować. W związku z tym przygotowałyśmy dla was zadanie.

Zauważyłam, że Constance przełyka ślinę. Wtajemniczyłam ją najwyżej w połowę tego, przez

co sama przeszłam w ubiegłym roku, gdy próbowałam dostać się do Billings. Byłam pewna,

że Constance ze strachu sika w majtki.

- Wszystkie uważamy, że naszej bursie przydałoby się parę ładnych gadżetów - podjęła

Cheyenne, splatając palce opuszczonych dłoni i rozglądając się po wymuskanym salonie. -

Chciałybyśmy podarować tym murom odrobinę Easton

i jego historii. I właśnie na tym polega wasze zadanie. Musicie znaleźć coś związanego z

Easton, coś wyjątkowego, posiadającego szczególną historię albo znaczenie, i przynieść to

tutaj, aby ozdobić nasz salon. Macie na to siedemdziesiąt dwie godziny.

Nowe dziewczyny wymieniły zatrwożone spojrzenia. Nawet Missy i Lorna, które do tej pory

chodziły z zadartymi nosami, jakby były absolutnie pewne, że znalazły się na właściwym

miejscu, miały na tyle rozumu, aby przybrać niewyraźne miny.

- Przepraszam. Chcesz, żebyśmy coś ukradły? - zapytała Sabine.

- To jakiś problem? - zdziwiła się Cheyenne, unosząc brwi.

- Nie. Oczywiście, że nie - odpowiedziała Astrid w imieniu catej grupy, kładąc przy tym dłoń

na dłoni Sabine. - Jestem pewna, że każdej z nas zdarzyło się kiedyś coś zwędzić, prawda,

dziewczyny?

Kiki wzruszyła ramionami. Pozostałe nowicjuszki wydawały się oszołomione. Po co miałyby

cokolwiek kraść? Jeśli chodzi o Sabine, nie mogłam mieć pewności, ale pozostałe? Jedna była

bogatsza od drugiej.

- Doskonale. Zatem w porządku. Powodzenia - radośnie podsumowała Cheyenne. - Za trzy

dni znowu się tutaj spotkamy i będziecie mogły pokazać nam swoje zdobycze. I jeszcze

jedno, dziewczyny. Lepiej, żeby to było coś wyjątkowego. Tu jest Billings. Interesują nas

wyłącznie wartościowe fanty.

Mówiąc to, zmierzyła Constance wzrokiem. Constance wcisnęła się w kanapę. Potem

Cheyenne marszowym krokiem opuściła salon, a za nią ruszyły Vienna, London, Portia i po-

zostałe dziewczyny - my wszystkie - jedna za drugą. Wychodząc, próbowałam rzucić

przyjaciółkom pokrzepiające spojrzenie, ale one były zbyt zajęte analizowaniem życia, które

przebiegało im przed oczami.

- No cóż. To zadanie powinno pokazać, która z nich jest kobietą, a która dziewczynką -

podsumowała Cheyenne triumfalnym szeptem, kiedy znów znalazłyśmy się w hallu.

-To zupełnie niepotrzebne - pokręciłam głową.

- Boże, Reed, co cię ugryzło w ciągu tych wakacji? - warknęła. - Myślałam, że jesteś w

porządku.

- I vice versa - odpowiedziałam, splatając ręce na piersi.

- Słuchaj, wiem, że tęsknisz za swoimi „przyjaciółeczka-mi" - powiedziała Cheyenne, rysując

w powietrzu cudzysłów - ale teraz ja tutaj rządzę. I nie zamierzam pozwolić, by do Billings

trafiły śmieci.

Poczułam się, jakby mnie spoliczkowała. Ukryty sens jej słów był oczywisty dla całego

świata. Uważała, że Noelle i Ariana zaprosiły do Billings śmiecia. A tym śmieciem byłam ja.

Miałam ochotę się odciąć, ale tak bardzo mi dopiekła, że straciłam wszelką umiejętność

myślenia, a Cheyenne skorzystała z okazji, by odwrócić się na pięcie i odejść. Reszta

dziewczyn unikała mojego spojrzenia. Zacisnęłam dłonie w pięści. Frustracja zapierała mi

dech.

Pewnie za dwie godziny wpadłabym na doskonałą odpowiedź. Tyle że dawno minął czas, by

ją wykorzystać.

MÓJ FACET

Nazajutrz, podczas porannego nabożeństwa, siedziałam z brzegu ławki, przerzucałam kartki

notesu ze spisem prac domowych i czułam się przytłoczona. Na przyszły tydzień miałam już

zadane dwa wypracowania i dwie inne prace, a do tego zbliżał się test z historii Ameryki,

który miał sprawdzić, ile zapamiętaliśmy z ubiegłorocznych zajęć. A przecież po wystawieniu

ocen końcowych nasze zadanie polega na umiejętnym i bezzwłocznym zapomnieniu

wszystkich dat i faktów upchniętych w głowie, aby zwolnić miejsce na nowe informacje.

Czyżby nauczyciele o tym nie wiedzieli?

No cóż, z pewnością nie wiedział o tym pan Barber. Nie mam pojęcia, dlaczego tak mnie to

zaskoczyło.

- Wszystko w porządku? - szepnęła Sabine, dostrzegając moje maniakalne przerzucanie stron.

- Jasne. Po prostu na nowo przyzwyczajam się do obłędu - wyjaśniłam.

- Dużo tego, prawda? - zapytała, wytrzeszczając oczy -Nie miałam pojęcia. A w dodatku

nadal nie wiem co ukraść do salonu w Billings - szepnęła.

- Nie przejmuj się. Coś wymyślimy - uspokoiłam ją. Miałam ochotę udusić Cheyenne za ten

strach malujący się na twarzy Sabine. Skąd nowa uczennica miała wiedzieć, co posiada tu

historię, a co nie? Przecież spędziła tu dopiero jeden dzień. Nawet mnie ciężko było coś

wymyślić.

- No dobrze, a teraz mam dla was wspaniałą wiadomość -powiedział dyrektor Cromwell,

skutecznie skupiając na sobie naszą uwagę. Każdy, kto bujał w obłokach podczas codzien-

nego nabożeństwa, nastawił uszu. - Niebawem zorganizujemy weekend absolwentów z

elegancką kolacją w hotelu Dri-scoll w Easton - oznajmił z dumnym uśmiechem.

Kilka osób obok mnie jęknęło. Nie dostrzegliśmy w tym nic wspaniałego. Hotel Driscoll był

zabytkowym, zamkopodobnym obiektem w centrum miasteczka. Wzniesiono go mniej więcej

w tym samym czasie, kiedy Easton otworzyło swoje podwoje - rzekomo po to, aby gościć

wszystkich bogatych rodziców i dziadków, gdy zjawiali się w miasteczku z okazji

weekendów dla krewnych, rozdania dyplomów i tym podobnych imprez. Takiego grona nie

zadowoliłby byle szałas. Słyszałam, że Discroll jest równie wspaniały w środku, jak i na

zewnątrz, lecz nigdy nie dostąpiłam zaszczytu, by przekonać się o tym osobiście.

- I każde z was będzie musiało uczestniczyć w tym wydarzeniu - kontynuował dyrektor.

- Co? - wypaliła Missy. - On chyba żartuje.

Kaplica wypełniła się narzekaniami. Jeden z chłopaków, który siedział po drugiej stronie,

odegrał pantomimę, wcielając się w człowieka wieszanego na szubienicy. Cóż za dojrzałość.

-Zostaną powołane: komitet do spraw dekoracji, komitet do spraw menu i komitet do spraw

zaproszeń, a poza tym

zbierzemy grupę kelnerów i komitet powitalny - ciągnął niewzruszony dyrektor. - Pani Ling,

opiekunka Bradwell, wspaniałomyślnie zgłosiła się na stanowisko koordynatorki imprezy. Do

końca tygodnia każde z was stawi się u niej i zasili szeregi jednego z komitetów. W

przeciwnym razie przydzielimy was tam, gdzie będziecie potrzebni. Zdecydowanie radzę

dokonać wyboru samemu. Uczniowie, którzy nie wykażą zainteresowania, mogą wylądować

na zmywaku, by wspierać personel hotelu do wczesnych godzin porannych.

-Ja nie zmywam - narzekał ktoś niedaleko ode mnie.

-Ja nie robię niczego - zażartował ktoś inny.

- Każde z was powinno dostrzec w tej kolacji okazję do zaprezentowania swego

nieskazitelnego wizerunku naszym szacownym absolwentom - podjął dyrektor, zagłuszając

pomruki i jęki. - Pokażmy im, jakie jest Easton. Pokażmy, że to instytucja, z której mogą być

dumni.

-1 której nadal będą chcieli przekazywać pieniądze - dodała szeptem Kiki.

- Pani Ling będzie dyżurować w Hull Hall codziennie do końca przyszłego tygodnia w

godzinach od szesnastej do siedemnastej, aby przyjmować wasze zgłoszenia - mówił dyrek-

tor. - Dziękuję wszystkim za uwagę. Jesteście wolni.

- Powinnyśmy zgłosić się do grupy kelnerów - zasugero wała Sabine, kiedy wstałyśmy, a

ławki zaskrzypiały, uwalnia jąc się od naszego ciężaru.

- Chcesz kelnerować? Dlaczego? - zapytałam, szukając wzrokiem Josha, co po powrocie do

szkoły robiłam wręcz automatycznie.

- Bo dzięki temu będziemy mogły krążyć cały wieczór po sali, zapoznawać się z

absolwentami i nawiązywać korzystne znajomości - wyjaśniła Sabine- Będzie fajnie.

Spojrzałam na nią z uznaniem. Byłam pewna, że nikt inny w tej szkole nie marzy o

dobrowolnym zasileniu szeregów pośledniego personelu kelnerskiego. Sabine miała jednak

rację. W sumie mogłam na tym skorzystać. Może jakiś bogaty absolwent tak bardzo zachwyci

się moimi umiejętnościami w dziedzinie noszenia tacy, że natychmiast zapłaci za moją

edukację. Mało prawdopodobne. Choć z drugiej strony działy się tu dziwniejsze rzeczy

Znacznie dziwniejsze.

- Dobra. Zróbmy tak - zgodziłam się.

- Co chcecie zrobić? - zapytał Gage, stając obok nas z ręką w kieszeni szarych spodni. - I czy

mogę popatrzeć?

Sabine zachichotała i oblała się rumieńcem.

- To nie to, o czym myślisz.

- Wielka szkoda, Martyniko - powiedział, odwracając się

i ruszając w stronę drzwi. - Nie miałbym nic przeciwko takiemu przedstawieniu.

Sabine zaczerwieniła się jeszcze bardziej i musiała ukryć twarz za książkami. Niedobrze.

- Sabine, nie możesz się w nim zakochać - powiedziałam.

- Przepraszam! Nic na to nie poradzę! - spojrzała na mnie błagalnie. - On jest taki śliczny.

„Taaa. Jak czarci pomiot".

Westchnęłam i przewróciłam oczami, porzucając na razie ten temat. Wiedziałam, że nie ma

sensu wybijać dziewczynie z głowy irracjonalnej fascynacji tajemniczym chłopakiem. Wie-

działam to aż nazbyt dobrze. Mogłam jedynie żyć nadzieją, że Gage pokaże swoją prawdziwą

twarz, zanim Sabine zdąży wpaść po same uszy.

- Co tam się dzieje? - zapytała Sabine, unosząc brodę. Przed nami, niedaleko drzwi do

kaplicy, Cheyenne prowadziła

ożywioną rozmowę z Astrid. Obie stały z pochylonymi głowami.

Astrid powiedziała coś z wielkim przejęciem, a wtedy Cheyenne chwyciła ją za nadgarstek i

jeszcze niżej opuściła głowę, kierując do Astrid jakąś poważną tyradę. Astrid wyszarpnęła

rękę, ale niechętnie pokiwała głową. Potem Cheyenne rozejrzała się, by sprawdzić, czy nikt

się im nie przygląda. Gdy spostrzegła nasze spojrzenia, natychmiast się wyprostowała i

wygładziła spódnicę, po czym wypchnęła Astrid na zewnątrz. Astrid obejrzała się przez ramię

i mogłabym przysiąc, że na jej twarzy malowało się poczucie winy. Nagle moje ręce pokryły

się gęsią skórką i to wcale nie z powodu zimna panującego w kaplicy. Czyżby jakiś spisek?

- Cześć, dziewczyny! - powitała nas Cheyenne radosnym głosem. Zdecydowanie zbyt

radosnym w zestawieniu z chłodem, który zaczynał nas dzielić. - Kolacja dla absolwentów

będzie super. Zamierzam zgłosić się do komitetu do spraw menu. Babcia dała mi fantastyczny

przepis na przepiórkę.

Cheyenne zawsze wykazywała dryg godny Marthy Stewart, z którym jednak się nie obnosiła

od ubiegłorocznych świąt Bożego Narodzenia, kiedy zorganizowała imprezę w Bil— lings.

Co ona knuła?

- Brzmi wspaniale - odpowiedziałam. - Coś nie tak z Astrid?

- Och, nic poważnego. - Cheyenne odwróciła się w stronę dziedzińca. - Po prostu tęskni za

Barton i za Cole'em. Wiesz, że on nie wrócił z Francji? Zakochał się w tym kraju, kiedy był

na wymianie uczniów, i zapisał się do tamtejszej szkoły.

- Naprawdę? Ale kicha - powiedziałam. Choć ani przez chwilę nie wierzyłam, że Astrid

rozmawiała z Cheyenne o swoim chłopaku.

-Taaa, ale Astrid wie o tym od miesięcy. Najwyższy czas, by o nim zapomniała. - Cheyenne

pospiesznie zerknęła na swój złoty zegarek. - No cóż, muszę lecieć. Przed lekcjami powinnam

coś kupić w sklepiku.

- No proszę! - zdumiałam się oczywistością jej wykrętu. O czym tak naprawdę rozmawiała z

Astrid? Spiesząc się, Cheyenne wpadła na Ivy Slade i stanęła jak wryta. Spojrzenie, którym

zmierzyła ją Ivy, mogłoby przeciąć dziesięć warstw stali. Cheyenne wbiła wzrok w ziemię i

natychmiast pognała przed siebie. A Ivy dobre kilka sekund odprowadzała ją morderczym

spojrzeniem.

No tak. Naprawdę nie pałały do siebie miłością.

- Wiem. Sama bliskość twojej osoby wytrąca ją z równowagi - zauważyła Sabine,

sprowadzając mnie na ziemię. - Może po prostu powinnaś ją zapytać, o co chodzi z nią i z Jo-

shem. Zawsze twierdzę, że szczera rozmowa to najlepsze rozwiązanie.

Moje serce zanurkowało do żołądka. Nawet o tym nie pomyślałam. Najnormalniej w świecie

założyłam, że Cheyenne daje Astrid wskazówki dotyczące testu z Billings albo coś w tym ro-

dzaju. Josh i ich rzekome migdalenie się w ogóle nie przyszło mi do głowy. Aż do tej chwili

-Jasne. Chyba masz rację - powiedziałam, nie chcąc dłużej drążyć tematu.

- Do zobaczenia na lekcjach! - Sabine pomachała mi na pożegnanie, po czym odeszła.

-Taaa. Do zobaczenia.

Czy Sabine miała rację? Czy Cheyenne naprawdę mnie unikała - a może nawet kopała pode

mną dołki w Billings, bo podkochiwała się w Joshu?

- Oto i moja dziewczyna - szepnął mi do ucha Josh, obejmując mnie ciepłym ramieniem.

Wstrzymałam oddech i odwróciłam się, by spojrzeć mu w twarz. Uśmiechnął się, a potem

złożył mi na ustach długi, powolny pocałunek.

Kiedy się od niego odsunęłam, chciałam go zapytać. Po prostu zapytać, co sądzi o Cheyenne.

Czy tego pierwszego ranka

rzeczywiście zafundowali sobie czute spotkanko na ławeczce. Nie chciałam jednak okazać się

tego typu dziewczyną. Dziewczyną, która zadaje swojemu chłopakowi żałosne, dociekliwe

pytania. Dziewczyną, która jest zbyt mało pewna siebie, aby wierzyć, że jego oczy

skierowane są wyłącznie na nią. Nie byłam taka.

- Oto i mój chłopak - odpowiedziałam ze szczególnym naciskiem na „mój".

- Przecież wiesz - powiedział, splatając swoje palce z moimi. Właśnie. Ja wiedziałam.

Musiałam się jedynie upewnić że

wie to także Cheyenne.

WŁAMANIE ZE WSPINACZKĄ

-1 co ja teraz pocznę? - jęczała Constance, siedząc na rattanowym dywaniku pośrodku

mojego pokoju. Miała na sobie uroczą bluzę z kapturem z Harvardu, którą przysłał jej Whit, i

parę szarych spodni do jogi, a włosy zaplotła w dwa długie warkocze. - Czego one właściwie

chcą? Wiem, że nie możesz mi powiedzieć, ale... możesz mi powiedzieć?

Ledwie słyszałam, co mówiła. Byłam zbyt zajęta gapieniem się na nowy e-mail od Dasha,

odpowiedź na moją wiadomość. Chwilami myślałam, że Dash już się do mnie nie odezwie.

Że pewnie przysłał mi tamtą krótką, grzecznościową wiadomość, aby dać do zrozumienia, że

tak naprawdę latem nie zaszło między nami nic poważnego. Ale nie: Dash natychmiast od-

powiedział na mój e-mail. I ta wiadomość w pewnym sensie nawiązywała do tamtej nocy.

Być może ten cały Cromwell jest właśnie tym, czego potrzebuje Easton. Teraz naprawdę

żałuję, że nie mogę tam wrócić. Ciekawe, jaki będzie jego kolejny ruch.

"Teraz naprawdę żałuję". Zatem pamiętał, co powiedział tamtej nocy. A to oznaczało, że

może również pamiętać, do czego prawie się posunął. Zastanawiałam się, czy przyjedzie na

weekend absolwentów. Co się stanie, jeśli zachce mu się rozmawiać o tym, do czego omal nie

doszło? Już na samą myśl czułam ucisk w żołądku. - Reed?

-Słucham? Przepraszam.

Zamknęłam okno poczty elektronicznej i obróciłam się na krześle. Skup się, Reed. Masz tu

przed sobą prawdziwy dramat. Zapomnij o sprawach, które rodzą się wyłącznie w twojej

głowie.

Dostrzegłam w Constance niemal taką samą desperację, jaką czułam rok wcześniej, kiedy w

środku nocy Noelle kazała mi ukraść test dla Ariany. Miałam wrażenie, że znalazłam się w

potrzasku. Było mi źle. Rozpaczliwie chciałam zadowolić swoje przyjaciółki, a równocześnie

czułam się żałosna, wiedząc, że zrobię wszystko, aby je zadowolić. Jednak Constance na

dodatek była blada. I zmizerniała. Jakby nie jadła przez cały dzień. Bo pewnie nie jadła. W

ubiegłym roku dowiodłam, że jestem odważniejsza, niż mogłabym przypuszczać, ale

Constance nie miała w sobie ani krztyny odwagi. Pewnie odchodziła od zmysłów.

- Constance, one po prostu chcą, abyś udowodniła, że pragniesz tu być - wyjaśniłam jej,

czując się bardzo mądra. Przynajmniej ubiegłoroczne doświadczenia na coś się przydały. -

Tylko o to.w tym wszystkim chodzi.

Rzecz jasna, w moim przypadku chodziło również o to, te Ariana chciała mnie trochę

potorturować, ale nie było sensu poruszać tego wątku.

- Czy w takim razie nie mogłabym napisać im wiersza albo coś w tym rodzaju? - zażartowała,

podciągając kolana pod brodę.

i Raczej nie.

- A co zamierza przynieść Sabine? - zapytała. - Mówiła ci?

- Właściwie nie wiem - powiedziałam, spoglądając na idealnie zasłane łóżko Sabine. Nie

widziałam jej od popołudnia, gdy razem poszłyśmy do pani Ling, by zgłosić się do pomocy

przy kolacji dla absolwentów. Nie było jej nawet w stołówce.

Wstałam i usiadłam naprzeciwko Constance. -Już ci mówiłam, jak włamać się do Heli Hall.

Po prostu zabierz coś z gabinetu któregoś profesora.

- Ale to coś ma mieć swoją historię - powiedziała Constance, jeszcze mocniej ściskając

kolana. - Poza tym nie mogę wyjść z bursy sama w środku nocy i włamać się do budynku,

Reed. Po prostu nie mogę. Dwa lata temu portier przyłapał mnie, kiedy grzebałam w rzeczach

za jego kontuarem, i po tym wszystkim zwymiotowałam przy Park Avenue. Jeśli mnie złapią,

umrę. Najnormalniej umrę.

Nie wyglądało to najlepiej. W Billings nie było miejsca dla dziewczyny z wrażliwym

żołądkiem. Ale musiało się znaleźć. Constance całym sercem pragnęła tu mieszkać. I to

powinien być jedyny argument. Nie zamiłowanie do włamań połączonych ze wspinaczką.

Zacisnęłam usta i również podciągnęłam kolana pod brodę, naśladując jej pozę i usiłując coś

wymyślić.

- Dobra. Jak można zdobyć kawałek historii Easton, nie uciekając się do włamania?

-Josh! - zawołała Constance.

- Co Josh?

Zerknęłam na telefon, jakby Josh nadal tkwił na drugim końcu linii. Przed chwilą

zakończyliśmy codzienną wieczorną rozmowę. Mnóstwo ckliwych tekstów, zbyt żenujących,

by je powtarzać.

- Josh ma klucz do cmentarza sztuki, prawda? - szepnęła, chwytając mnie za rękę. - Myślisz,

że pozwoli nam wypożyczyć jakiś obraz?

- Eee... nie - powiedziałam. - Przykro mi. Po prostu nie chcę go w to wciągać. W ostatnich

latach przeżył tyle dramatów, że starczy mu chyba na całe życie. A gdyby wpadł w tarapaty,

znienawidziłabym siebie.

-Jasne. - Constance wyglądała na przybitą. - Masz rację.

- Dobra, ale musi być ktoś, kto mógłby nam pomóc. Ktoś, kto wie o tej szkole więcej niż my.

Ktoś, kto spędził tu ponad rok.

Spojrzałyśmy na siebie i w tej samej chwili dotarto do nas najbardziej oczywiste rozwiązanie.

- Whit.

Oczy Constance rozbłysły jak światła hummera.

- Dlaczego od razu o tym nie pomyślałam?

- Zadzwoń do niego - powiedziałam. - Whit wie o tym miejscu dosłownie wszystko.

Constance podniosła się, wytarła spocone dłonie o spodnie do jogi i po raz pierwszy od rana

wyglądała prawie normalnie. Z torebki wyciągnęła komórkę i snickersa. Roześmiałam się,

kiedy się w niego wgryzła. Kryzys zażegnany. Whittaker zaopiekuje się swoją dziewczyną.

Teraz musiałam jedynie wymyślić coś dla Sabine. I zrobiłabym to natychmiast, gdybym tylko

wiedziała, gdzie ona się podziewa.

Drzwi do pokoju otworzyły się i Portia wsunęła do środka twarz wysmarowaną niebieską

maseczką.

- Nie ma sprawy. Nie musisz pukać ani nic podobnego -oznajmiłam beznamiętnie.

Przewróciła oczami.

-Widziałaś Shy?

-Ostatnio na kolacji.

Portia jęknęła i uniosła komórkę.

- Ma wyłączony telefon, a obiecała mi pomóc z odżywką!

Poczułam dreszczyk niepokoju. Nie wiedziałam, co zamierzają odżywiać i nic mnie to nie

obchodziło. Wiedziałam tylko tyle, że Cheyenne i Sabine zaginęły w akcji. Jeśli Cheyen-ne

miała jakieś niecne plany względem Sabine, zamierzałam się na nią wściec. Na poważnie.

- Whit! Cześć, to ja! - zapiszczała Constance w słuchawkę.

- Portia, czy mogłabyś zostawić nas same? - zapytałam nieco zdenerwowana.

Ostatnią osobą, której potrzebowałyśmy, była Portia przysłuchująca się naszej rozmowie.

Zmrużyła oczy i zmierzyła nas wzrokiem, instynktownie wyczuwając, że coś się święci, ale

westchnęła z rezygnacją.

- Niech wam będzie. Jeśli spotkasz Shy, jestem u siebie.

- Będę pamiętać. - „Chyba", dodałam w duchu. Trzasnęła drzwiami i zniknęła. Teraz przez

resztę wieczoru

musiałam już tylko gapić się na zegarek i czekać na Sabine.

WYPROWADŹ SIĘ Z BILLINGS

- Dlaczego ciągle zerkasz na zegarek? - zapytał Josh Constance, kiedy nazajutrz po południu

drobnymi kroczkami posuwaliśmy się w kolejce w stołówce. - Szykuje się gorąca randka?

Policzki Constance zaróżowiły się i biedaczka omal nie upuściła butelki z wodą.

-Nie, po prostu... przed lekcjami mam jeszcze zajrzeć na pocztę, więc muszę szybko wrzucić

coś na ruszt.

- Po co ten pośpiech? - zainteresował się Josh. -Spodziewa się pilnej przesyłki - wyjaśniłam

mu.

- Reed! Ciii! - syknęła Constance, blednąć. Jej oczy biegały na wszystkie strony, jakby bała

się przyczajonych nieopodal duchów. - Nie możemy o tym rozmawiać poza... - spojrzała na

Josha i udała, że się krztusi. Naprawdę brała na serio ten test z Billings.

- Constance, wyluzuj. Josh wie, o co chodzi - uspokoiłam ją. Wiedział, bo sama mu o tym

powiedziałam. Jeszcze zanim

zostaliśmy parą. Zanim się dowiedziałam, że niektórzy ludzie traktują to niebywale poważnie.

- Zaczekaj. Mówicie o otrzęsinach? - syknął, a w jego niebieskich oczach pojawił się błysk. -

Reed, co jest, u diabła?

No dobra. Pojechał trochę zbyt ostro. Constance skrzywiła się i posłała mi przepraszające

spojrzenie.

- Muszę coś szybko zjeść - powiedziała, salwując się pospieszną ucieczką.

- Co się z tobą dzieje? - zbeształam Josha. Chwyciłam kanapkę oraz jabłko i położyłam je na

tacę.

Josh nigdy tak na mnie nie naskakiwał. Nigdy. Z drugiej strony, od rana wydawał się trochę

podenerwowany. Nawet teraz miał nieco przekrwione oczy, a jego skóra była ziemista i

zmizerniała. Bok szarego T-shirtu pokrywały plamy niebieskiej i czerwonej farby, którą miał

też za paznokciami. Pewnie nie spał pół nocy, pracując nad nowym dziełem, a rankiem

przysypiał na lekcjach.

- Przepraszam, po prostu nie mogę uwierzyć, że ten gówniany obłęd nadal trwa -

odpowiedział Josh. Wybrał trzy ciasteczka i sięgnął po miseczkę na jeden z rodzajów

słodkich płatków, które jadał niemal podczas każdego posiłku. - Myślałem, że to wszystko

było tylko wymysłem...

Zamilkł i rzucił mi spojrzenie, jakby nie był pewien, czy ten temat nie jest przypadkiem

zakazany. Westchnęłam.

- Noelle. Wiem - powiedziałam. - Najwidoczniej nie tylko ona miewa takie wymysły.

Wyglądało na to, że w otrzęsinach lubuje się także Che-yenne. Ale przynajmniej, wbrew

moim obawom, ubiegłego wieczoru nie gnębiła Sabine. Sabine wróciła do bursy tuż przed

zgaszeniem świateł, spędziwszy cały wieczór w bibliotece, gdzie nadrabiała zaległości.

Wyglądała zupełnie normalnie, choć była trochę wyczerpana, i poszła prosto do łóżka, zanim

zdążyłyśmy porozmawiać o teście z Billings. Nie miałam za to pojęcia, gdzie się podziewała

Cheyenne ani kiedy wróciła do bursy

- Więc jeśli Constance chce zostać przyjęta do Billings, będzie musiała włączyć się do gry -

ciągnęłam. - Na szczęście ma po swojej stronie Walta Whittakera. Właśnie od niego jest ta

paczka.

- Może w ogóle nie powinna marzyć, żeby przyjęto ją do Billings - zauważył rozgoryczony

Josh. Nacisnął dźwignię podajnika płatków i napełnił miseczkę po sam brzeg. - Może tak

naprawdę obydwie powinnyście się stamtąd wynieść.

- Słucham? - wydusiłam z siebie.

Chwycił kubek i postawił tacę przed maszyną do kawy, żeby napełnić go płynem.

- Mówię poważnie, Reed. Jaką właściwie masz korzyść z tego, że tam mieszkasz? - szepnął

Josh, rozglądając się wokół jak paranoik, choć jego słowa mógł usłyszeć tylko pracownik

kawiarni, który układał grillowany ser pod podgrzewaczem. -Dobre rekomendacje? Świetne

imprezy? Sama możesz zdobyć rekomendacje u nauczycieli, a na fajne imprezy zabiorę cię ja.

Wiesz, wcale nie musisz babrać się w tym bagnie.

Dotknęłam diamentowego wisiorka na piersi, nie bardzo rozumiejąc, co Josh właściwie

mówi. Wszyscy marzyli o mieszkaniu w Billings. Mieszkanie w Billings oznaczało podziw.

Oznaczało respekt. Oznaczało bycie najlepszą. Z czegoś takiego nie można było ot tak

zrezygnować. Nawet jeśli omal cię to nie zabiło.

- Nie mogę się przenieść - oznajmiłam. - nie chcę, by Constance, Sabine ani którakolwiek z

nowych dziewczyn musiała się stamtąd wyprowadzać. ---„Może z wyjątkiem Missy i Lorny,

ale po co to teraz wywlekać?", dodałam w duchu. - Uważam, że dzięki nim ten rok będzie

zupełnie inny.

- Wątpię - powiedział Josh, podnosząc tacę. Poszedł sobie, a ja przystanęłam, czując

ogarniającą mnie falę irytacji. Co z tego, że Josh był przemęczony? Mógł sobie darować

złośliwości. Nie miałam ochoty iść za nim i siedzieć z nim przy jednym stoliku, skoro

zamierzał pozostać w takim nastroju.

Nadal się nad tym zastanawiałam, gdy jakieś dwie sekundy później obok przeszła Ivy.

Zmierzyła mnie spojrzeniem swoich czujnych, czarnych oczu i oddaliła się z beznamiętną

miną. O co jej właściwie chodziło? Prowadziła mentalny spis mojej garderoby? Dostrzegając

doskonałą okazję, by dać Joshowi szansę na ochłonięcie, powędrowałam za nią do stolika

znajdującego się pod ścianą, gdzie od kilku dni samotnie jadała posiłki.

- Cześć - powiedziałam, stając naprzeciwko niej, gdy usiadła. Zerknęła na mnie.

- Witaj - powiedziała lekceważąco i oschle. Nie wywarła na mnie wrażenia. Radziłam sobie

ze znacznie gorszymi reakcjami.

-Jestem Reed Brennan - przedstawiłam się. -Wiem. Jesteś dziewczyną, przez którą

zamordowano Thomasa Pearsona. Od razu uszło ze mnie powietrze.

- Słucham? - wydusiłam z siebie.

-Jakiś problem? - Twarz Ivy była ucieleśnieniem czystej, nieskażonej niewinności. - To

prawda, nie?

-Ja... - I tyle. Zabrakło mi słów. Jak, u diabła, miałam jej odpowiedzieć? Podeszłam do niej,

żeby chwilę porozmawiać, żeby okazać uprzejmość dziewczynie, która nie ma tu przyjaciół,

może nawet zapytać, czy wie coś o Taylor. Sądząc po zachowaniu Ivy w szkole, nie należało

oczekiwać uścisku ani ciepłego powitania, ale czegoś takiego w życiu się nie spodziewałam.

- Chciałaś coś? - zapytała, unosząc widelec, nadal bez cienia złośliwości.

- Nie - powiedziałam, - Chyba już nic.

Wpatrywała się we mnie. Ja też się na nią gapiłam, chcąc pokazać, że wcale się nie przejmuję

jej zachowaniem. Że choć wydaje się niegrzeczna, dziwna i mroczna, nie zdołała mnie

zastraszyć. Byłam dziewczyną z Billings. To ja traktowałam ludzi z góry, nie Ivy.

-Jeśli nic - mówiła powoli, jakby zwracała się do osoby o bardzo niskim ilorazie inteligencji -

to chyba powinnaś już sobie pójść.

Cholera. Miała rację. Co zamierzałam robić: tkwić tak przez cały dzień?

- Dobra - odpowiedziałam z resztką godności, którą udało mi się z siebie wykrzesać. Potem,

odprowadzona skupionym, bezczelnym spojrzeniem ciemnych oczu Ivy, wycofałam się do

swojego stolika.

PODPROWADZONY

W eastońskiej bibliotece panowała cisza, nie licząc dobiegających z niedaleka odgłosów

odkładania książek na półki. Było tak cicho, że wszyscy słyszeliśmy, jak Josh stuka stopami

w podłogę. Czasami mu się to zdarzało. Był wiercipiętą.

- Musisz do toalety? - zapytała go Cheyenne, uśmiechając się zaczepnie.

„Nie rozmawiaj z nim. Nawet na niego nie patrz". Stopy Josha uspokoiły się.

- Nie. Przepraszam.

Posłała mu wymowne spojrzenie - jakby dzielili jakiś dowcip dla wtajemniczonych - a potem

wróciła do swoich notatek. Miałam ochotę podnieść trzykilogramowy podręcznik i rąbnąć ją

w głowę. Z drugiego końca stołu Sabine spojrzała na mnie tak, jakby chciała powiedzieć: „A

widzisz?".

To tylko twoja wyobraźnia. Przecież to Cheyenne. Flirciara. I może nawet jest zainteresowana

Joshem, ale to wcale nie oznacza, że Josh jest zainteresowany Cheyenne.

Ale jak mogła grać w tak otwarte karty w mojej obecności? Nie wspominając o obecności

Treya, który siedział obok Sabine,

tak głęboko wbity w krzesło, że jego tyłek wisiał pewnie w powietrzu. Od czasu do czasu

Trey rzucał w stronę Cheyenne mordercze spojrzenia, a ja zastanawiałam się, co takiego

doprowadziło do ich rozstania. I dlaczego, na Boga. Trey siedział razem z nami, skoro

przebywanie w towarzystwie Cheyenne najwyraźniej doprowadzało jego krew do wrzenia.

Stopy Josha znów zaczęły postukiwać. Gage wydał jęk zniecierpliwienia.

- Koleś, chyba musisz lepiej dobrać dawki leków - powiedział, rzucając pióro na biurko.

Przeczesywał swoje supernażelowane włosy, dopóki nie zaczęły sterczeć w górę. - Przestań

napieprzać w tę podłogę!

- Koleś, są z nami panie - zbeształ go Trey

- No właśnie, pocałuj mnie w dupę, stary - dodał Josh, lecz przestał tupać.

Dotknęłam jego przedramienia, a on odpowiedział mi wymuszonym uśmiechem.

- Wszystko gra? - zapytałam,

-Taaa. Po prostu denerwuję się egzaminem. - Odłożył ołówek i mocno potarł dłońmi twarz.

Kiedy znów na mnie spoi rzał, miał zaczerwienioną skórę. - Chyba potrzebuję przerwy -

szepnął. - Odwróć moją uwagę.

Uśmiechnęłam się zadowolona, czując się potrzebna.

- Wspominałam ci, że razem z Sabine zgłosiłyśmy się do obsługi kelnerskiej?

- Doskonale - prychnął Gage. - W końcu będziesz mogła włożyć robocze ciuchy.

Cheyenne roześmiała się, lecz szybko zatuszowała to udawanym kaszlem. Postanowiłam nie

zwracać na nich uwag i zerknęłam na Sabine. Tego typu komentarze musiały zabić jej

zauroczenie. Mimo to ciągle rzucała rozanielone spojrzenia w stronę Gage'a. Może nie łapała

językowych niuansów? Westchnęłam i skupiłam się na czymś innym.

- Ty też powinieneś zapisać się na kelnerowanie, spędzimy ten wieczór razem - powiedziałam

do Josha, ściskając go za ramię.

- Właściwie zapisaliśmy się już do komitetu do spraw menu - powiedział Josh, chwytając

obydwa końce ołówka, jakby zamierzał go złamać.

- My? - zdziwiłam się. Poczułam w gardle ten paskudny, kwaśny smak.

-Taaa, sorki. Normalnie podprowadziłam ci chłopaka - powiedziała Cheyenne, muskając

drugą rękę Josha.

„Postąpiłabym źle, gdybym połamała jej wszystkie palce?"

Spojrzałam na Sabine. Udawała, że skupia się na lekturze, ale wytrzeszczyła oczy. Doskonale

wiedziała, co się dzieje.

- Komitet do spraw menu? - zapytałam Josha, mając nadzieję, że w jego uszach brzmi to

mniej piskliwie niż w moich. - Dlaczego?

Wzruszył ramionami.

- Rozmawialiśmy o tym na zajęciach z literatury i po prostu uznaliśmy, że fajnie byłoby

zrobić coś razem.

- Razem? - powtórzyłam.

- Razem ze wszystkimi uczniami czwartej klasy - wyjaśniła Cheyenne z wyższością, by

wyraźnie podkreślić, że należą do grona, które dla mnie jest zamknięte. - To nasz ostatni rok.

Chcemy spędzać wspólnie jak najwięcej czasu.

- Mniej więcej - dodał Josh.

- Aha. - To chyba miało sens. Ale dlaczego nie przyszło mu do głowy, że fajnie byłoby zrobić

coś ze mną? Że dla nas też to to ostatni rok?

- Lepiej do tego przywyknij, Reed. Szykuje się mnóstwo imprez dla czwartoklasistów -

powiedziała Cheyenne, notując coś w zeszycie. - Ale nie martw się o Josha. Dopilnuję, żeby

nie czuł się samotny

Josh zerknął w jej stronę i obydwoje się roześmiali. Poczułam tak gorącą falę gniewu i

zazdrości, że mogłaby ona zwęglić cafą bibliotekę i wszystkich obecnych w niej ludzi. -Ja z

wami pokelneruję - zaoferowaf Trey.

- Tak? - zapytałam.

- Tak. Ja, dla odmiany, nie mam najmniejszej ochoty uczestniczyć w imprezach dla

czwartoklasistów. - Trey posłał Cheyenne drwiące spojrzenie. Spojrzenie, które nie uszto jej

uwagi. - Jutro się zapiszę.

- Super.

- Doskonale, Trey - powiedziała Cheyenne zaczepnym tonem. -I tak mam już mnóstwo

pomocników.

Na widok władczego spojrzenia, które rzuciła Joshowi, poczułam skurcz w stopach.

Musiałam coś powiedzieć. Cokolwiek. Ale co mogłam powiedzieć, nie wychodząc

równocześnie na dziewczynę owładniętą paranoją i zazdrością? Jak to możliwe, że bez

względu na wszystko ostatnie słowo zawsze należało do Cheyenne?

POKAZ

W sobotni wieczór siedziałam na sofie w salonie, wciśnięta między Rose i Portię, która nie

mogła przestać poprawiać fryzury i przy okazji trącać mnie łokciem. Przed kominkiem stało

w szeregu pięć spośród sześciu nowych lokatorek Billings - czy też potencjalnych lokatorek

Billings, jak uparcie nazywała je Cheyenne, choć już z nami mieszkały - a przed każdą z nich

na podłodze leżał fant przykryty prześcieradłem lub schowany w torbie.

Constance przygryzała usta i wpatrywała się we mnie z tłumioną radością. W odpowiedzi

zdołałam jedynie wysilić się na uśmiech. Za bardzo martwiłam się o Sabine, która, nie

wiedzieć czemu, jeszcze się nie pokazała.

- Gdzie ona jest? - nerwowo zapytała Rose.

- Nie mam pojęcia - odpowiedziałam.

W ciągu ostatniej doby wielokrotnie zapewniała mnie, że sprawę testu ma już załatwioną,

choć nie miałam pojęcia, w jaki sposób. Może po prostu postanowiła się katapul-tować.

Może, podobnie jak Josh, uważała, że nie warto się wysilać.

- No cóż. Miały być siedemdziesiąt dwie godziny, a upłynęły siedemdziesiąt dwie godziny i

dwie minuty - powiedziała Cheyenne. - Moim zdaniem czas zaczynać.

Dokładnie w tej chwili trzasnęły frontowe drzwi i do środka wbiegła zdyszana Sabine. W

dłoni trzymała wielki, czarny zwój.

- Już skończyłyście? - wręcz krzyknęła z przerażenia. -Spóźniłam się?

Wszyscy spojrzeli na Cheyenne. Jej wyprostowana sylwetka jakimś cudem wyprostowała się

jeszcze bardziej. Delektowała się władzą. - Żeby to był ostatni raz - powiedziała oschle.

Odetchnąwszy z ulgą, Sabine ruszyła, by zająć miejsce na końcu szeregu, obok Astrid, lecz

Cheyenne zatrzymała ją.

-Nie, nie. Stań tutaj - powiedziała, wpychając Sabine między Kiki i Constance.

O co tu chodziło? Zerknęłam na Rose, która wzruszyła ramionami. Po prostu Cheyenne

zachowywała się jak żądna władzy Cheyenne. Teraz, kiedy już wszyscy byli na swoim

miejscu, Tiffany pstryknęła fotkę całej zdenerwowanej grupce.

- Zaczynajmy - powiedziała nasza przywódczyni, stając przed szeregiem. - Lorna? Co nam

przyniosłaś?

Lorna głośno przełknęła ślinę i spojrzała na Missy, która znacząco zacisnęła usta, by okazać

jej wsparcie. Lorna pospiesznie odchrząknęła, sięgnęła do torby od Neimana Mar-cusa i

wyciągnęła małą złotą tabliczkę, wybrzuszoną z jednej strony i trochę podrapaną. Na

tabliczce widniał napis:

KU PAMIĘCI ROBERTA ROBERTSONA

ROCZNIK 1935

Kilka dziewczyn wokół mnie parsknęło śmiechem. Błysnął flesz aparatu Tiffany.

- Ukradłaś tabliczkę Wielkiego Bubby? - zapytała Cheyenne beznamiętnym tonem.

- To część historii Easton. - Głos Lorny był ledwie piśnięciem.

Wielki Bubba to ogromny dąb rosnący przed kaplicą, którego nazwano tak na cześć zmarłego

eastończyka - Roberta Robertsona. Lorna ukradła dowód upamiętniający to wydarzenie.

Cheyenne prychnęła:

- Cóż, mamy za sobą niefortunny początek.

Lorna pobladła i włożyła tabliczkę do torby. Choć drżała jej broda, zdołała powstrzymać się

od płaczu. Nagle, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, zrobiło mi się jej żal. Właściwie Lorna

zawsze pozostawała jedynie pachołkiem Missy. 1 może jej wystąpienie rzeczywiście nie

wywarło ogromnego wrażenia, ale przynajmniej się starała.

- Missy, zobaczmy, czy stać cię na coś więcej - powiedziała Cheyenne, podchodząc do

wielkonosej dziewczyny.

- Och, stać - zapewniła ją Missy.

Fajnie. Jak na najlepszą przyjaciółkę Lorny trochę za bardzo się nadęła. Sięgnęła do torebki i

wyjęła małą, oprawioną w skórę książeczkę. Z miejsca opadła mi szczęka. Rose wstała, żeby

lepiej widzieć.

-Czy to jest...

- Oryginał podręcznika Easton Academy. - Cheyenne najwidoczniej była pod wrażeniem. I

słusznie. Oryginał podręcznika trzymano pod kluczem, w hermetycznie zamkniętej gablocie

głównego hallu eastońskiej biblioteki.

- Cóż za szelmowskie zagranie, Miss - pochwaliła ją Portia.

- Mam pewne znajomości - odpowiedziała zadowolona z siebie Missy. Stojąca obok niej

Lorna zzieleniała z zazdrości.

- No, no. Poprzeczka powędrowała nieco wyżej. - Cheyenne oddała Missy podręcznik. - Kiki?

Teraz ty.

Żując gumę, Kiki zrobiła balona, odwróciła się i podniosła z poćłogi przedmiot, który

wyglądał na ciężki. Położyła go na stole i odwinęła niebieskie prześcieradło. Wszystkie

dziewczyny w pokoju wydały zduszony okrzyk. Był to mały, szary, kwadratowy kamień z

wyrytą datą 1858. Cyfry były tak wytarte, że ledwie widoczne. Leżał przed nami kamień

węgielny Gwendolyn Hall, pierwszego szkolnego budynku Easton Academy.

- Kiki, coś ty zrobiła? - nie mogłam powstrzymać zdumienia.

- To nic takiego - wzruszyła ramionami, po czym znów zrobiła balona. - Potrzebowałam tylko

łomu. Od razu wyskoczył. Ten budynek i tak popada w ruinę.

- Podoba mi się ta dziewczyna - powiedziała Tiffany, strzelając kilka fotek.

-Tiff, może lepiej to odłóż. - Cheyenne uniosła dłoń.

Po raz pierwszy odniosłam wrażenie, że Cheyenne wątpi w sens swojego testu. Wszystkie

dziewczyny spoglądały na Kiki z mieszanką respektu i strachu. Kiki wróciła do szeregu i

ponownie zrobiła balona.

- Racja - przyznała Tiffany, chowając aparat za plecami.

- Doooobra - powiedziała Cheyenne. - Sabine? Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czy uda ci

się przebić Kiki.

Sabine podniosła głowę i rozwinęła swój zwój. Był to jeden z czarnych proporców, które na

co dzień wisiały między witrażowymi oknami kaplicy. Wyhaftowano na nim datę 1984 oraz

nazwiska Susan Llewelyn i Gaylorda Whittakera. Nie miałam pojęcia, jak można było go

ściągnąć bez drabiny i czyjejś pomocy. Imponujące.

Cheyenne długo się przyglądała zdobyczy Sabine. - Co to takiego?

- To proporzec z uroczystości wręczenia dyplomów w 1984 roku - wyjaśniła Sabine. -

Poszperałam w historii Billings i odkryłam, że Susan Llewelyn jest jedną z naszych byłych

mieszkanek i zasiada w Radzie Dyrektorów. W tamtym roku wygłaszała mowę pożegnalną.

Zatem to nie tylko historia Easton, lecz również historia Billings.

Rose rzuciła mi znaczące spojrzenie, jakby chciała powiedzieć: całkiem nieźle. Zgadzałam się

z nią w stu procentach.

- Kim jest Gaylord Whittaker? - zapytałam. - To jakiś krewny...

- Wujek Whita - wyrwała się Constance. - Wszyscy nazywają go Guy.

Portia parsknęła śmiechem i poprawiła fryzurę, trącając mnie łokciem w policzek.

- Au - zaprotestowałam.

Rzuciła mi spojrzenie, jakbym to ja jej przeszkadzała, i nabzdyczona odsunęła kolana w drugą

stronę.

- Dobra, idziemy dalej - zarządziła Cheyenne, odchodząc od Sabine.

Zacisnęłam pięści. I to wszystko? Żadnych komplementów, nic? Czy Cheyenne nie

pojmowała, jak trudno włamać się do kaplicy i ściągnąć proporzec ze ściany? Nie

wspominając o dodatkowym wysiłku badawczym. Poza tym Sabine ani razu nie poprosiła

mnie o pomoc. Jeśli to nie był materiał nadający się do Billings, to nie wiem, co nim było.

- Constance? - spytała Cheyenne.

Constance zerknęła na mnie i podniosła z podłogi wielką torbę na zakupy Barneysa. Nie

zdradziła mi, co jej przysłał Whittaker. Chciała, żeby to pozostało niespodzianką. Posyłając

mi uśmiech, sięgnęła do środka, ale cokolwiek tkwiło w torbie, utknęto tam na dobre, psując

jej efektowny show. Cheyenne przewróciła oczami i cmoknęła z niesmakiem, co kompletnie

wytrąciło Constance z równowagi. W końcu po prostu rozdarta torbę i naszym oczom ukazała

się jej zawartość. Na drewnianym wieszaku wisiała granatowa marynarka z herbem Easton na

piersi, krawat w granatowo-żółte pasy i stara granatowa czapka.

- No. no. Nieźle - powiedziała stojąca za moimi plecami Tiffany. - To jeden ze starych

mundurków Easton. prawda?

- Z początku dwudziestego wieku - potwierdziła Constance. Ktoś zagwizdał z wrażenia.

- Ciężko znaleźć coś bardziej związanego z naszą historią -zauważyła Rose.

Constance rozpromieniła się.

- Taaak. Ale wiesz co? Ciekawe, jak to zdobyłaś? - Cheyenne zgromiła Constance

spojrzeniem. A Constance cofnęła się o krok, jakby z twarzy Cheyenne naprawdę bił żar.

-Jakiś problem? - wtrąciłam się.

- Chyba wyraźnie zaznaczyłam, że kandydatki nie mogą korzystać z cudzej pomocy -

Cheyenne zerknęła na mnie. -Znalazłaś to na terenie kampusu? - zwróciła się do Constance.

.Nie odpowiadaj" - zawołałam w duchu. - .Powołaj się na piątą poprawkę do konstytucji".

- N-nie - wyznała Constance.

- No więc skąd to masz? - Cheyenne splotła ręce na piersi. -Od swojego chtoptasia?

- Cheyenne - powiedziałam ostrzegawczym tonem.

- Właściwie ciężko nazwać Whita chłoptasiem - zażartowała London.

- Daj jej spokój - powiedziałam stanowczo.

- Prawdę mówiąc, Cheyenne, właściwie nigdy nie powiedziałaś, że dziewczyny muszą coś

ukraść. Kazałaś im tylko przynieść coś związanego z Easton - zauważyła Rose. - Same

założyły, że chodzi o kradzież.

Uwaga Rose jak zwykle okazała cię celna. Takie wsparcie wyraźnie pokrzepiło Constance.

Chwyciła wieszak i podniosła głowę.

Cheyenne spojrzała na Rose spod przymrużonych powiek i jej nozdrza zadrżały z gniewu.

-To nie zmienia faktu, że poszła na łatwiznę. I jestem pewna, że jej koleżanki neofitki wcale

tego nie pochwalają.

W rzeczywistości żadna z nich nie przejęła się sprawą, dopóki Cheyenne nie dała im do

zrozumienia, że powinny się nią przejąć. Wówczas Lorna i Missy bez zastanowienia

prychnęły w kierunku Constance. Z kolei Kiki przyglądała się zabytkowej eastońskiej

czapeczce, rozmyślając pewnie, czy nie mogłaby zwędzić dla siebie podobnej, a Sabine po

prostu stała ze współczującą miną.

W końcu Cheyenne odwróciła się i stanęła naprzeciw Astrid. -1 wreszcie ostatnia, ale nie

mniej ważna kandydatka. Astrid spojrzała na nas z wahaniem. Czyżby była zdenerwowana?

Potem spuściła głowę i przykucnęła. Podniosła najwidoczniej ciężki i nieporęczny obiekt

owinięty grubym kocem, a następnie położyła go na podłodze pośrodku pokoju. Dziewczyny

za mną wstały, by lepiej widzieć. Astrid podniosła koc i odsunęła się. Pod spodem leżał stary,

pokryty patyną, miedziany dzwon. Taki, jakiego używano w Małym domku na prerii,

wzywając dzieci do szkoły.

- OMB - powiedziała Portia dramatycznym tonem, co zna czyło: O mój Boże.

- Jak go zdobyłaś? - zapytała Tiffany

- Oto coś, na co czekałam - z dumą oznajmiła Cheyenne, choć Astrid stała ze wzrokiem

wbitym w podłogę.

- Niemożliwe - powiedziała London, kucając, żeby lepiej obejrzeć miedziany dzwon. - To nie

może być oryginał. To

pewnie podróbka. - Podróbka szkolnego dzwonu? - parsknęła Tiffany. - Eee... dziewczyny -

wtrąciłam się. - Co to takiego? - To Stary Dzwon - oznajmiła Cheyenne z uśmiechem. -Wisiał

w wieży Gwendolyn Hall w latach 1838-1965, ale potem odkryto, że jego mocowania

zupełnie spróchniały i został usunięty. Od tamtej pory leży pośrodku stołu w sali Rady

Dyrektorów.

Tylko taka tradycjonalistka jak Cheyenne mogła znać każde słowo z oficjalnej historii Easton

Academy.

Spojrzałam na Astrid ze zdumieniem. Ja nie miałam nawet pojęcia, gdzie znajduje się sala

Rady Dyrektorów. Jak Astrid dowiedziała się o dzwonie? Jak udało jej się tam dostać i wy-

nieść coś tak wielkiego?

- Do diabła, dziewczyno - uśmiechnęła się London. - Odważna jesteś.

-Jak to zrobiłaś? - zapytała Tiffany.

- Pewnie teraz odpadają ci ręce.

Nagle salon wypełnił się paplaniną, bo wszyscy zebrali się wokół Astrid, by jej pogratulować

i podziwiać dzwon.

- Skąd wiedziałaś o jego istnieniu? - zapytałam. Ja przecież nigdy wcześniej o nim nie

słyszałam.

-Ja... no, ja... przeczytałam o nim - powiedziała Astnd i zaczerwieniła się, zerkając na

Cheyenne.

W jednej chwili prawda uderzyła mnie w głowę jak kowadło. Cheyenne jej pomogła. To o

tym rozmawiały na swo

jej szeptanej konferencji w kaplicy. To dlatego Cheyenne dopilnowała, by Astrid wystąpiła na

samym końcu. Wiedziała, że dzwon zapewni imponujący finał. Przed chwilą naskoczyła na

Constance, która skorzystała z czyjejś pomocy, a sama od początku do końca wyręczyła

Astrid.

Spojrzałam na Cheyenne, a ona na mnie, zdemaskowana. Już miałam otworzyć usta, żeby coś

powiedzieć, kiedy ona klasnęła w dłonie, by zwrócić na siebie uwagę.

- No, no, no. Muszę powiedzieć, że niektóre z was wywarły na mnie wrażenie - oznajmiła

Cheyenne, kiedy ucichł gwar. Chciałam coś powiedzieć. Naprawdę chciałam. Pragnęłam

jednak uniknąć zawstydzania Astrid, którą naprawdę lubiłam i która stała teraz z głową

spuszczoną tak nisko, że pewnie czuła woń swoich stóp. Dlatego ugryzłam się w język.

- Astrid, Missy, Kiki, dobra robota. Naprawdę dołożyłyście wszelkich starań, by nam

zaimponować. Dziękuję wam za to. Co do reszty... - Cheyenne spojrzała na Lornę, Constance

i Sabine. - Nie wiem nawet, co powinnam powiedzieć. Chyba tylko: mogło być lepiej.

Constance skuliła się i oparła o ścianę. Sabine zacisnęła zęby. Lorna mocno oplotła się

rękami. Wtedy zrozumiałam: na długo przed wymyśleniem testu Cheyenne postanowiła, że

trzy osoby go zdadzą, a trzy nie. Astrid była jej przyjaciółką i rodzina Astrid pijała herbatkę z

księciem Williamem. Missy miała Billings we krwi. Kiki była jedną z najbystrzejszych

dziewczyn w pierwszej klasie i absurdalnie bogatą córką magnata komputerowego. Wszystkie

idealnie nadawały się na materiał godny Billings. Za to Lorna była nieatrakcyjnym

popychadłem, Constance wydawała się słodka i skromna, a Sabine - no cóż - przyjaźniła się

ze mną. Nie

widziałam innego powodu, dla którego należało ją odrzucić. Oprócz tego, że nie była

materialistką i wobec ludzi zachowywała się uprzejmie.

- Cheyenne, daj spokój - powiedziałam. Kompletnie mnie zignorowała.

- Każdy ma na tym świecie swoje miejsce, dziewczęta.

Wy trzy powinnyście chyba poważnie się zastanowić, czy naprawdę warto pchać się gdzieś,

gdzie najwyraźniej nie pasujecie.

Constance spojrzała na mnie załzawionymi oczami. Miałam ochotę wydrzeć Cheyenne serce,

żeby zobaczyła, jak czują się te dziewczyny, słysząc jej słowa.

- Dzisiaj wieczorem musicie odnieść te rzeczy na swoje miejsce - zarządziła Cheyenne.

- Słucham? - wybąkała Astrid.

- Mówiłaś, że chcesz nimi ozdobić salon - dodała Sabine. -Jakby można było ozdobić salon

kradzionymi fantami.

Uważacie mnie za idiotkę? - oburzyła się Cheyenne. - Ktoś zacznie szukać tych rzeczy, a

przecież nie może ich znaleźć w naszym salonie. Oczekuję, że do rana każdy z tych przed-

miotów wróci na swoje miejsce. Oczywiście, w niektórych przypadkach wymaga to jedynie

wezwania kuriera - rzuciła Constance złośliwe spojrzenie. - Powodzenia! - zaświergotała.

London, Vienna. Portia i Wika innych dziewczyn roześmiało się na widok oszołomionych

min nowicjuszek. opuszczając salon w ślad za Cheyenne. Constance odwróciła się do ściany

by ukryć toy, a Lorna wybiegła frontowymi drzwiami. Nigdy nie lubiłam tej dziewczyny ale

w tamtej chwili jej współczu-łam. Współczułam im wszystkim. Nawet tym, które zdobyły

uznanie Cheyenne. Musiały jeszcze raz wymknąć się potajemnie z bursy. I potem znów się

włamać. A w przypadku Lorny i Kiki, odnieść rzeczy, które prawdopodobnie zostały już

nieodwracalnie zniszczone.

Nigdy nie pragnęłam nikogo udusić bardziej niż w tamtej chwili Cheyenne. A biorąc pod

uwagę moją przeszłość, to nie byle co.

GŁOSOWANIE

Obudziłam się w środku nocy. kiedy czyjaś dłoń zasłoniła i usta. Serce załomotało mi w

piersi i próbowałam krzyczeć, lecz zdołałam wydusić z siebie jedynie stłumiony jęk. Błysnęła

latarka, oświetlając twarz Tiffany. Przestałam się szamotać. Spojrzałam na nią

zdezorientowana. Miała na sobie zbyt duży T-shirt i jedwabne spodnie od piżamy. Uniosła

palec do ust i wskazała łóżko Sabine. Zerknęłam w tamtą stronę. Sabine spała jak kamień.

- Chodźmy - szepnęła Tiffany, odsuwając dłoń.

- Dokąd? - wyrzęziłam.

Lekko przechyliła głowę. W drzwiach stały Rose i Portia. Portia miała na sobie zieloną,

jedwabną koszulę nocną, która sięgała podłogi. Rose - kusą piżamkę od DKNY Obydwie

trzymały migoczące świeczki. Zapowiadało się interesująco. Wstałam, wsunęłam stopy w

kapcie i wyszłam na korytarz. Tiffany cicho zamknęła za nami drzwi. Portia wcisnęła mi w

dłoń świeczkę, po czym ją zapaliła. Drugą wręczyła Tiffany Na dole słyszałam kroki i

ściszone głosy

- Co się dzieje?

- Mamy głosowanie - wyjaśniła mi Rose. „Głosowanie? Naprawdę będziemy urządzać tę

szopkę? Naprawdę będziemy udawać, że sprawujemy kontrolę nad tym, kto tu mieszka, a kto

nie? I dlaczego, u diabła, nic o tym nie wiedziałam?"

- Hej, dziewczyny! - z dołu dobiegł czyjś szept. - Czekacie na grawerowane zaproszenie?

Idziemy!

Podreptałyśmy gęsiego na dół i weszłyśmy do hallu. Myślałam, że pójdziemy do salonu, ale

moje przyjaciółki skręciły w lewo, oddalając się od pogrążonego w ciemności miejsca

spotkań. Ruszyły ku drzwiom na zapleczu, które, odkąd się tu wprowadziłam, były zamknięte

i zapieczętowane.

- Dokąd idziemy? - szepnęłam.

Nikt mi nie odpowiedział. Portia skręciła za rogiem, prowadząc nas za schody, i w końcu

zrozumiałam. Piwnica. Po raz pierwszy, odkąd zamieszkałam w Billings, drzwi do piwnicy

były otwarte.

- Idziemy do kotłowni? - zapytałam. Była to przecież jedyna „atrakcja", która się tam

znajdowała. A przynajmniej tak mi powiedziano.

Ktoś zachichotał. Portia rzuciła mi przez ramię spojrzenie mówiące: „Jesteś kretynką", i

ruszyłam w dół skrzypiących schodów, osłaniając dłonią płomień świeczki. Gdy podeszłam

do szczytu schodów, ujrzałam przed sobą sześć ufryzowanych głów idących na dół oraz stare

ściany z cegieł, które oświetlał leciutki płomień świec. Nie miałam pojęcia, co mnie czeka w

piwnicy.

Nie wiedzieć czemu, serce zaczęło łomotać mi ze strachu. Choć może nie było to takie głupie,

biorąc pod uwagę, co w przeszłości spotykało mnie ze strony dziewczyn z Billings.

i Co jest na dole? - szepnęłam przez ramię do Rose.

- Lochy - odszepnęła mi na ucho. Żartowała. Ale wcale nie poczułam się lepiej.

Portia była już pięć kroków przede mną. Gdy schodziła po schodach, jej koszula nadymała się

z tyłu. Tiff i Rose czekały za moimi plecami. Mogłam się ruszyć albo zostać tam na zawsze.

Ruszyłam się.

Dygotały mi kolana, kiedy z wahaniem szłam nieznanymi i nierównymi schodami. W jednej

chwili temperatura spadła o piętnaście stopni. Zadrżałam w piżamie, a płomień świecy niemal

zgasł. Pospiesznie go osłoniłam, tak jak Portia, i wstrzymałam oddech.

Na końcu schodów zobaczyłam wielkie drzwi zbite z desek. Otwarte. A za nimi ciemno jak w

grobie. Moje współlokatorki utworzyły krąg pośrodku pomieszczenia wyglądającego na małą,

lodowatą izbę. Uderzyłam palcem o coś twardego i zaklęłam pod nosem. Z rwącym bólem

stopy pokuśtykałam do środka i zajęłam miejsce obok Portii. Dokładnie naprzeciwko mnie

stały Vienna, London i Cheyenne. Gdy tylko znalazłyśmy się w środku, Tiffany zamknęła

wielkie drzwi, które głośno zaskrzypiały.

Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że mogę cierpieć na klaustrofobię. Wyglądało na

to, że chyba na nią cierpię. Czułam tętno w każdym skrawku ciała. Gdzieś niedaleko

nieustannie kapała woda. Z tyłu moja łydka przywierała do jakiegoś pudła albo krzesła. Nie

miałam pojęcia, co to takiego. Panowała tak wielka ciemność, że nie widziałam czubka swego

nosa.

- Witajcie, siostry z Billings, w naszym wąskim gronie -powiedziała Cheyenne z dumą.

Serce zabiło mi mocniej z podniecenia.

- Wiele lat temu nasze siostry zapoczątkowały tę tradycję, rytuał, który towarzyszy, jakże

ważnemu dla nas, wyborowi mieszkanek Billings. Dziś w nocy kontynuujemy ten zwyczaj -

powiedziała Cheyenne z błyskiem w oku. - Moje panie, zajmijcie miejsca.

Wszystkie usiadły. Wahałam się chwilę, nic nie widząc w tych ciemnościach, ale poszłam za

ich przykładem. Uderzyłam tyłkiem o poręcz krzesła, po czym osunęłam się na twarde

siedzisko. Przygryzłam usta, by powstrzymać okrzyk bólu. Cheyenne wystąpiła naprzód w

ślicznej, białej koszuli nocnej obrąbionej misternym ściegiem. Płomień jej świecy oświetlił

staromodną srebrną lampę naftową tkwiącą na stole pośrodku kręgu. Gdy Cheyenne ją

zapaliła, ujrzałam wszystko skąpane w słabym świetle. Dziesięć twarzy. Dziesięć krzeseł.

Sześć sztalug ustawionych pod ścianą, a przed nimi sześć czarnych miseczek z laki. W każdej

miseczce zdjęcie jednej ze śpiących na górze nowych dziewczyn. Obok poręczy krzesła

znalazłam dwie płytkie miseczki. W prawej spoczywało sześć czarnych, marmurowych kulek.

W lewej - sześć białych. Tuż obok prawej miseczki stał srebrny świecznik. Poszłam za

przykładem Portii i ustawiłam w nim swoją świecę.

- Będę wywoływać was wszystkie po kolei - powiedziała Cheyenne. - Kiedy usłyszycie swoje

imię, wstańcie i do miseczki każdej z potencjalnych sióstr włóżcie jedną kulkę. Białą, jeśli

chcecie ją przyjąć, czarną - jeśli odrzucić. Zaczniemy od Portii Ahronian. Portia, wystąp,

proszę.

Bacznie obserwowałam ją kątem oka. Wybrała trzy białe kulki i trzy czarne. Co za szok.

Byłam ciekawa, gdzie wylądują. Portia powoli przeszła przed rzędem zdjęć, jakby głęboko się

zastanawiała. Gdy już oddała głos, wróciła na miejsce i usiadła.

- Dziękuję, Portia - powiedziała Cheyenne. - Reed Brennan?

„Kolejność alfabetyczna, tak?" Przynajmniej raz nie by tam na szarym końcu. Chwyciłam

wszystkie białe kulki, szurając paznokciami o drewno, na wypadek gdyby ktokolwiek wątpił

w moje zamiary. Wrzucenie ich do miseczek zajęło mi dwie sekundy, choć krótko wahałam

się przed zdjęciem Missy. Nie miałam zamiaru nikogo dyskryminować, nawet jej. Chciałam

coś zamanifestować. Każda z nowych dziewczyn zasługiwała na szansę zamieszkania w

Billings.

Przechodząc obok Cheyenne, wyzywająco spojrzałam jej w twarz. W odpowiedzi przewróciła

oczami.

Głosowanie przebiegło szybko. Wyglądało na to, że każda z nas podjęła decyzję, zanim

weszła do tego pomieszczenia. Gdy było po wszystkim, Cheyenne zbliżyła się i uniosła mi-

seczkę Astrid. Wysypała kulki na czarną chustkę obok lampy. Dziesięć białych kulek.

-Astrid Chou została przyjęta jednogłośnie.

Wokół pojawiły się uśmiechy zadowolenia. Cheyenne podeszła do miseczki Kiki. Znalazła

się tam jedna czarna kulka. Poza tym - same białe.

- Kiki Rosen została przyjęta - oznajmiła Cheyenne.

Następna w kolejności była miseczka Constance. Wstrzymałam oddech. Liczenie kulek zajęło

mi chwilę, potem policzyłam je ponownie. Cheyenne wciągnęła powietrze przez zęby.

- Uuu. Blisko. Sześć do czterech. Ale Constance Talbot zostaje odrzucona - powiedziała.

Chwyciłam poręcze krzesła. Nie miałam zamiaru się wściekać. A przynajmniej nie przed

końcem tej archaicznej bzdury. Kulki Lorny wylądowały na stole.

- Lorna Gross... odrzucona.

- Missy Thurber zostaje przyjęta jednogłośnie. Co za szok.

I wreszcie Sabine. Kulki wyturlały się z jej miseczki. Ujrzałam w niej pięć białych i pięć

czarnych.

- Remis! Jakie to ekscytujące - stwierdziła Cheyenne.

- Co dzieje się w przypadku remisu? - zapytała Rose. -W przypadku remisu seniorka Billings

głosuje po raz drugi - wyjaśniła jej Tiffany.

- Czyli ja - radośnie oznajmiła Cheyenne. Wstałam.

- Chwileczkę. Jakim cudem jesteś seniorką? Widzę tu dziewięć dziewczyn z identycznym

stażem jak twój.

- Nie chodzi o staż w szkole, Reed. Chodzi o hist dziedzi - wyjaśniła Portia beznamiętnym

głosem. - Cheyenne góruje nad nami wszystkimi, bo ma dług dziedzi.

- Ma dług i dzieci? - zdziwiłam się.

- Długie dziedzictwo. Moja matka, babka i ciotka były mieszkankami Billings - wyjaśniła

Cheyenne z pogardliwym prychnięciem. - Pozostałe osoby w tym pomieszczeniu mogą

pochwalić się co najwyżej dwiema członkiniami rodziny.

„Nie wierzę. Jak Boga kocham, nie wierzę".

- I choć ciężko mi brać na siebie ten ciężar - ciągnęła, zgrywając męczennicę - jestem

zmuszona powiedzieć... -Odwróciła się i sięgnęła po kulkę leżącą na krześle, a jej idealne,

jasne włosy zalśniły w blasku świecy. Spojrzała na mnie z triumfalnym uśmieszkiem i

dorzuciła swoją kulkę do pozostałych. - Odrzucona.

-Ty żądna władzy suko! - prychnęłam, splatając ręce na piersi.

- Reed! - London wydała z siebie zduszony okrzyk.

-To święte miejsce, Reed. Lepiej uważaj na słowa - ostrzegła mnie Cheyenne.

dziewczyn na podstawie głupiego zadania, które wymyśliła Cheyenne! I które, nawiasem

mówiąc, pomogła wykonać Astrid. Wiedziałyście o tym?

- Słucham? - zdziwiła się Cheyenne, kładąc dłoń na piersi.

- Nie udawaj niewiniątka. Naskoczyłaś na Constance za Whittakera, a obie doskonale wiemy,

że to ty podsunęłaś Astrid pomysł z dzwonem. Nie zdziwiłabym się nawet, gdybyś użyła

swoich wpływów, żeby załatwić jej klucz do sali posiedzeń - powiedziałam. - Przyznaj się.

Sama zadecydowałaś, kto zostanie przyjęty do Billings, zanim jeszcze przystąpiłyśmy do

głosowania.

- Czy to prawda, Cheyenne? - zapytała Rose. -Oczywiście, że nie - warknęła Cheyenne,

świdrując mnie

wzrokiem. - I właśnie dlatego Reed nie ma żadnych dowodów.

- Nie obchodzi mnie, czy ktoś w to uwierzy. Wiem, że to prawda - powiedziałam. - Ten test

był ustawiony. - Rozejrzałam się, spoglądając na dziewczyny - Czy naprawdę tak chcecie

wybierać osoby, z którymi przyjdzie wam mieszkać do końca roku?

- Nic nie rozumiesz, Reed. Nie chodzi wyłącznie o to, z kim będziemy mieszkać, ale kto

będzie nas reprezentował przed resztą świata - wyjaśniła Cheyenne protekcjonalnym tonem.

-Jeśli chcemy nadal przyciągać właściwe osoby, cały czas mu szą u nas mieszkać najlepsze

dziewczyny. Loma, Sabine, Constance? One tu po prostu nie pasują.

-Twoim zdaniem - powiedziałam.

- Wygląda na to. że zdaniem wszystkich mieszkanek - zauważyła.

Zacisnęłam zęby.

- Dobrze. Zatem odrzuciłyście trzy osoby. Co zamierzacie dalej? Umieścił je tutaj dyrektor,

Cheyenne. To głosowanie jest tylko zwykłą szopką.

-Już ci mówiłam, Reed. Zawsze znajdzie się jakiś sposób. W tym przypadku, owszem, nie

możemy ich wyrzucić z Billings. Ale możemy sprawić, że same zapragną się wyprowadzić -

powiedziała Cheyenne.

- Słucham? - zawołałam.

-Jeśli same postanowią się katapultować, dyrektor na pewno ich nie powstrzyma. Uczniowie

Easton mogą żądać przeniesienia do innej bursy, kiedy tylko zechcą. To jeden z wielu przy-

wilejów, za które tak słono płacą nasi rodzice. No cóż, przynajmniej nasi rodzice - dodała z

protekcjonalnym uśmieszkiem.

Bardzo dojrzałe. Naśmiewać się ze stypendystki. Serce dudniło mi w uszach. Nikt się nie

sprzeciwił Cheyenne. Nikt nie powiedział, że jej plan jest szalony.

- Więc zamierzasz je gnębić, dopóki nie zaczną błagać o przeniesienie - podsumowałam,

ignorując przytyk pod moim adresem.

- Nie ujęłabym tego w aż tak okrutny sposób, ale zasadniczo zgadłaś - przyznała Cheyenne,

wzruszając ramionami.

- Nie pozwolę ci ich skrzywdzić - powiedziałam, gotowa na poważne starcie.

Cheyenne cicho zachichotała.

- A jak zamierzasz mnie powstrzymać?

- Z moją pomocą - powiedziała Tiffany, stając za mną. Dzięki Bogu, że niektórzy ludzie mają

jeszcze odrobinę

serca.

- I z moją - dodała Rose z nieco mniejszym entuzjazmem. Poczułam, że serce w moim

przemarzniętym ciele staje się gorące. - Wielkie dzięki, Rose - rzuciła Cheyenne.

- Po prostu chcę, żebyśmy żyły w zgodzie, Cheyenne - wyjaśniła Rose błagalnym tonem. - Bo

czy naprawdę potrzebny nam ten dramat? Osobiście mam już dosyć.

Cheyenne obdarzyła Rose spojrzeniem zdradzonej przyjaciółki, lecz szybko doszła do siebie.

Zerknęła na sześć pozostałych mieszkanek bursy.

- Ktoś jeszcze ma ochotę zdezerterować? Ktoś jeszcze chce wziąć odpowiedzialność za

zrujnowanie jedności Billings?

Nikt się nie poruszył.

- Cóż, w takim razie wygląda na to, że każda z nas oficjalnie wybrała swój obóz. - Cheyenne

uśmiechnęła się do nas, jakbyśmy były niezmiernie zabawne. Musiałam się potwornie starać,

by nie rąbnąć jej w twarz.

- Zapowiada się niezła zabawa.

PIŁKA W GRZE

- Nie rozumiem, jak ci się udało ściągnąć ten proporzec - powiedziałam do Sabine nazajutrz

przy śniadaniu, starając się nawiązać beztroską rozmowę i nie myśleć o tym, co zaszło w

środku nocy - Musisz mi zdradzić, jak to zrobiłaś.

- Miałam pomocnika. - Pogrzebała w owsiance i spojrzała na mnie ze skruchą. - Gage'a.

- Gage'a? Zaczekaj. On naprawdę rozumie znaczenie słowa „pomoc"? - wypaliłam.

- A więc dlatego opuścił wczoraj koło naukowe - powiedział Josh.

- On naprawdę jest bardzo miły. Przy bliższym poznaniu -powiedziała Sabine z powagą.

Josh i Trey parsknęli śmiechem. Sabine upuściła widelec i przygarbiła się.

- Chłopcy - zbeształam ich.

- Przepraszamy - powiedział Josh.

- Zresztą to i tak bez znaczenia - westchnęła Sabine, ponuro wpatrując się w swoje stopy - Te

dziewczyny nigdy mnie nie zaakceptują.

- Nieprawda - zapewniłam ją. ~ Wszyscy cię lubią. - Kłamstwo. - Cheyenne to wyjątek. Może

się wydawać bardzo waż na, ale taka nie jest.

To z kolei nie było kłamstwem. Widziałam już arcyważne dziewczyny i w niczym nie

przypominały one Cheyenne Martin

- Wczoraj wieczorem wyglądało to zupełnie inaczej - Constance oparta się łokciami o stół i

zgarbiła nad blatem.

- Zupełnie inaczej - potwierdziła Sabine.

Rozparłam się na krześle przy stole dziewczyn z Billings, które nadal wydawało mi się i

pewnie już zawsze miało się wydawać krzesłem Noelle, po czym wydałam z siebie pełne

frustracji westchnienie. Te dziewczyny nigdy nie podołają kolejnym zadaniom, skoro czuły

się zdruzgotane jednym małym testem. Obok mnie Josh poruszył się na krześle, unikając

kontaktu wzrokowego. Pewnie wiedział, że nie chcę widzieć malującego się w jego oczach:

„A nie mówiłem?". Trey, który siedział za Joshem, postanowił zignorować tę rozmowę i

skupił się na podręczniku do biologii. Constance i Sabine wyglądały na wyczerpane, po tym

jak pół nocy poświęciły na odnoszenie skradzionych przedmiotów. Zaproponowałam im

pomoc, ale Sabine, Astrid i Kiki obiecały wesprzeć się nawzajem i nie mieszać mnie w swoje

sprawy. Constance również się do nich przyłączyła, zapominając o strachu w imię

solidarności. Najwidoczniej wszystko poszło dobrze, bo żadna z nich nie została wydalona,

aresztowana ani nic z tych rzeczy. Wiedziałam jednak, ze zastanawiają się, co Cheyenne

wymyśli następnym razem. Nie byty w tym odosobnione.

Cheyenne wyłoniła się z kolejki po lunch i gdy tylko nas zobaczyła, na jej twarzy pojawiła się

kwaśna mina. Podeszła ku nam wraz z Portią, London i Vienną, stukając obcasami,

- Bierze cię przeziębienie? - zatroszczyłam się.

- Bardzo śmieszne - odpowiedziała. - Nie, chodzi wyłącznie o to, że to stół Billings. Mogą

przy nim siedzieć jedynie starsze mieszkanki bursy.

- Od kiedy? - zapytałam.

- Od zawsze - odparła.

-Siedziałam tu w ubiegłym roku, a byłam w drugiej klasie zauważyłam, wiedząc, że to

wspomnienie boleśnie ją ubodzie. W tamtym roku Cheyenne siedziała przy drugim stole,

podczas gdy Noelle i pozostałe dziewczyny z najfajniejszej paczki w szkole zaprosiły mnie do

swego stolika.

-Tak, no cóż, było, minęło. Ty możesz tu zostać, ale twoje przyjaciółeczki będą musiały się

przenieść - rzuciła przelotne spojrzenie w stronę Constance i Sabine, jakby były rysą na jej

nowych manolach.

- Boże, Cheyenne. Kiedy zdążyłaś tak zgorzknieć? - oschle zapytał Trey.

- Nikt z tobą nie rozmawia, Trey - odpowiedziała. - A więc moje panie?

Constance i Sabine wymieniły spojrzenia i wstały. Trey podniósł się razem z nimi, odsuwając

krzesło tak gwałtownie, że rąbnęło w stolik za jego plecami.

- Nie, dziewczyny, nie musicie wstawać - powiedziałam.

- W porządku - wymamrotała Constance, odwracając się.

Postawiła tacę na sąsiednim stoliku i odsunęła krzesło. Sabine zajęła miejsce obok, a na

końcu dołączył do nich Trey. Spojrzałam na Josha. Nie unikał już mojego wzroku. Wyglądał,

jakby zbierało mu się na wymioty, gdyż Cheyenne usiadła obok niego, a pozostałe

dziewczyny zajęły wolne miejsca.

- Astrid! Missy! Chodźcie tutaj! - głośno zawołała Cheyenne, unosząc dłoń.

„O, chyba sobie żartujesz".

Astrid i Missy, nieświadome tego, co się dzieje, podeszły bliżej i usiadły przy końcu stołu.

Constance naprawdę wyglądała, jakby miała się rozkleić.

- Cheyenne, od jakiegoś czasu chcę cię o coś zapytać -powiedziałam słodko.

- O co takiego, Reed? - spytała z fałszywą radością, włączając się do mojej gry.

- Dobrze sypiasz w nocy, czy może rogi i haczykowaty ogon trochę ci przeszkadzają?

- Och, Reed. Aleś ty zabawna - powiedziała, sącząc sok jabłkowy. - To wolny kraj. Mogę

wybierać, z kim chcę jeść śniadanie.

- Podobnie jak ja - odpowiedziałam, wstając i podnosząc tacę. -Twoje prawo - Cheyenne

wzruszyła ramionami.

Wstał również Josh, ale Cheyenne chwyciła go za rękaw postrzępionej sztruksowej

marynarki.

- Wiesz, możesz tu siedzieć, jeśli chcesz. - Wpatrywała się w niego wielkimi, niebieskimi

oczami.

Miałam ochotę wydrapać jej te oczy. Tu i teraz. Wtedy Josh prychnął i wzruszył ramionami.

-Gdzie Reed, tam i ja.

Cheyenne zrzedła mina. Mnie natomiast przepełniła duma. Powiedziałabym „A masz", gdyby

nie były to najbardziej infantylne słowa w historii języka mówionego. Nie powstrzymało

mnie to jednak przed wypowiedzeniem ich w myślach, kiedy opadłam na krzesło, spoglądając

na Cheyenne z uśmiechem przyklejonym do ust. Josh sięgnął pod stolik, wziął mnie za rękę i

uścisnął ją z dumą.

„A masz!"

KOPCIUSZEK II

Usłyszałam walenie do drzwi, które pięć sekund później otworzyły się z impetem. Serce

instynktownie podskoczyło mi do gardła, ale tym razem dziewczyny nie przyszły po mnie.

Przyszły po Sabine.

-Wstawać, wstawać, wstawać! Wstawać, wstawać, wstawać!

W tym roku miały nawet swoją piosenkę.

Kiedy Cheyenne, London, Vienna i Portia wpadły do mojego pokoju i podeszły do łóżka

Sabine, zrzuciłam kołdrę z nóg. London i Vienna tłukły w garnki rączkami szczotek do wło-

sów. Portia wytrzasnęła skądś megafon. Gdy Sabine usiadła na łóżku i zdezorientowana

wytrzeszczyła oczy, Cheyenne zdarła z niej cieniutką kołderkę i podniosła dziewczynę za

nadgarstki. Sabine miała na sobie jedynie maleńki niebieski T-shirt i parę białych majtek. Nie

wiedzieć czemu, wydawała się bardzo mała.

- O co chodzi? - zapytała, spoglądając na mnie ponad ramieniem Cheyenne.

- Hej, dziewczyny czy to naprawdę konieczne? - rzuciłam surowo.

Zignorowały mnie. Cheyenne włożyła Sabine przez głowę fartuszek w czerwono-białą kratę,

po czym obróciła ją siłą, żeby go zawiązać. Gdy wypchnęły ją na korytarz, długie gęste włosy

Sabine tkwiły przyciśnięte ramiączkami i ukryte pod materiałem.

- Pozwólcie jej przynajmniej włożyć spodnie! - zawołałam Ale one wyszły z pokoju bez

słowa, nawet nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Jęknęłam i chwyciłam dżinsy Sabine, któ re

wieczorem pozostawiła na krześle przy biurku. Wybiegi szy na korytarz, zastałam tam

wszystkie swoje współlokatorki i sześć nowych dziewczyn ustawionych w szeregu pod

ścianą. Cała szóstka była odziana w szkaradne kolorowe fartuszki Twarz Constance upstrzona

była kremem na pryszcze. Na czole Astrid odcisnęła się poduszka. Missy wyglądała jak

zawodnik rugby - pod oczami miała mnóstwo rozmazanego tuszu do rzęs. Kiki spała na

stojąco. Lorna po prostu wyglądała na wystraszoną. Podeszłam do Sabine i podałam jej

dżinsy, wytrzymując surowe spojrzenia połowy moich rzekomych przyjaciółek. Sabine

szybko wsunęła stopy w nogawki i podciągnęła spodnie.

- Dobra, dziewczyny, czas zacząć zabawę! - oznajmiła Cheyenne. - Musicie nam pokazać, jak

bardzo chcecie tu mieszkać. Astrid, Missy, Kiki. czeka was akcja pościelowa Zacznijcie od

mojego pokoju. I mam na myśli, dziewczyny, szpitalną staranność połączoną z wytrzepanymi

poduszkami! Jeśli będziecie oszukiwać, na pewno się wyda!

Astrid potrząsała Kiki za ramiona, dopóki jej oczy w końcu się nie otworzyły, po czym cała

trójka i piskiem popędziła do pokoju Cheyenne. Jakby się tego spodziewały. Zerknęłam na

Rose, która odpowiedziała mi spojrzeniem mówiącym "Wiem.Ale co zrobisz?".

Coś zrobię. Musiało istnieć jakieś rozwiązanie.

- Reszta do łazienek - powiedziała Cheyenne, porzucając fałszywą radość. - Przygotowałyśmy

już dla was clorox i szczoteczki do zębów. Bierzcie się do roboty.

- Przepraszam, mamy za was sprzątać? - zapytała Sabine. -Nie, skarbie. To ja przepraszam.

Nie przypuszczałam,

że aż tak wolno myślisz i jeszcze się nie połapałaś - powiedziała Cheyenne, klepiąc Sabine po

ramieniu. Pochyliła się ku niej tak bardzo, że prawie zetknęły się nosami. -Chcesz tu

mieszkać, więc musisz na to zapracować. Tak to wygląda.

Sabine rzuciła mi spojrzenie zdradzonej współlokatorki, a ja miałam chęć rwać sobie włosy z

głowy.

- Cheyenne, przecież mamy sprzątaczki - wstawiłam się za dziewczynami. - Pozwól im

wrócić do łóżek.

- Nie wtrącaj się, Brennan - warknęła Cheyenne; - Ta sprawa cię nie dotyczy.

- O ile mi wiadomo, ja też tutaj mieszkam - odparłam. -I nie widzę sensu w tym, żeby

zmuszać je do szorowania łazienek, skoro szkoła komuś za to płaci.

- Rzecz w tym, że wszystkie to robiłyśmy - powiedziała Cheyenne, podchodząc bliżej. - To

część procesu stawania się pełnoprawną mieszkanką tego domu. Nazywamy to wspólnym

doświadczeniem.

- Pieprzone bzdury - odparłam. - Jasne, wszystkie musiałyśmy to zaliczyć, ale każda z nas

tego nienawidziła. Co właściwie zyskujesz, gnębiąc kolejnych ludzi?

Twarz Cheyenne była czerwona jak burak.

- Reed, jeśli nie podobają ci się nasze zasady, dlaczego po prostu nie.., - Nagle zamknęła

usta, a jej wzrok powędrował nad moim ramieniem.

- Co się tutaj dzieje? - surowo zapytała sztywna i zasadni cza pani Lattimer, pojawiając się

niespodziewanie w korytarzu Opiekunka naszej bursy słynęła z prostej jak struna sylwet ki,

postawionych kołnierzyków i władczego zachowania. Swe włosy zawsze upinała w kok,

który dodatkowo podkreślał jej ostre, ptasie rysy i świdrujące spojrzenie. - Słyszałyście, co

powiedział dyrektor. Jeśli bawicie się w otrzęsiny, będę zmuszona o tym donieść.

Wszystkie stanęłyśmy jak mur, zasłaniając trzy dziewczyny w fartuszkach. Cheyenne i ja

znalazłyśmy się nawet obok siebie, chwilowo zjednoczone przeciwko wspólnemu wrogowi

- Wypełniamy codzienne obowiązki, pani Lattimer - wyjaśniła Cheyenne słodkim głosem. -

Wie pani, że musimy się z nimi uporać przed lekcjami, bo w przeciwnym razie ten dom

zmieni się w chlew.

Pani Lattimer zmierzyła ją przenikliwym spojrzeniem. Doskonale wiedziała, co się święci.

My wszystkie również wiedziałyśmy, że ona wie. Pytanie polegało na tym. czy historyjka

Cheyenne okaże się wystarczająco dobra, by nasza opiekunka mogła ją powtórzyć

dyrektorowi, gdyby jakimś cudem zwietrzył ten cyrk.

- Dobrze - powiedziała w końcu, przyciskając kołnierzyk bluzki do szyi. - Ostatecznie

czystość to ważna zaleta młodych dam. Podziwiam waszą etykę.

- Dziękujemy, pani Lattimer - odpowiedziałyśmy chórem, odgrywając swoją rolę.

- Cóż, w takim razie wracajcie do pracy - rzekła.

Potem odwróciła się i zeszła po schodach. Wydałyśmy z siebie zsynchronizowane

westchnienie ulgi. Nie trwało to jednak długo. Cheyenne ponownie odwróciła sfe do

dziewczyn i warknęła:

- Dlaczego jeszcze tu stoicie"? Do roboty! Gdy trójka dziewcząt pospiesznie się oddaliła,

Cheyenne spojrzała na mnie i uśmiechnęła się.

- No to Jeden zero dla mnie! - zaświergotała. Odeszła, zanim zdążyłam sformułować

odpowiedź, ale postanowiłam, że następnym razem będę szybsza, Może pierwszą rundę

rzeczywiście wygrała dziewczyna z kijem w tyłku. Ale lepiej żeby się przygotowała na rundę

drugą.

PRZYMIERZA

Dochodziła siódma rano. W ciągu pół godziny miałyśmy stawić się na śniadanie. Drukując

wypracowanie na angielski, ciągle jeszcze słyszałam dziewczyny tłukące się po łazienkach,

otwierające i zamykające okna. Z każdym kolejnym trzaśnięciem moje mięśnie napinały się

trochę bardziej. Wrzuciłam wypracowanie do torebki, po czym wyłoniłam się z pokoju

umyta, ubrana i gotowa do walki. Cokolwiek Cheyenne trzymała w zanadrzu swojego rękawa

od Lacoste, czekała ją porażka. Rose, Tiffany i kilka innych dziewczyn zebrały się tuż pod

moimi drzwiami i wydawały się tak spięte, jakby czekały na wyniki testu na obecność

narkotyków.

- Nadal pracują? - zapytałam.

- Nadal - ponuro odpowiedziała Tiffany.

Cheyenne wymaszerowała z pokoju, klaszcząc w dłonie.

- Dobrze, moje panie, zapraszam na korytarz! - zawołała. Sześć dziewczyn wybiegło z

różnych pokojów, czerwone,

spocone, wyczerpane. Pewnie miały nadzieję, że to już koniec. Że będą mogły wskoczyć pod

prysznic i przygotować się na dal szą część dnia. Coś w spojrzeniu Cheyenne podpowiedziało

mi jednak, że stanie się inaczej.

-Zanim załatwicie poranne obowiązki, otrzymacie zadanie specjalne - Cheyenne zerknęła na

mnie z ukosa. „Co? Protestuję!"

- Chciałabym, żeby każda z was wybrała sobie siostrę i poprosiła ją o jakieś zadanie -

dokończyła Cheyenne.

Nikt się nie poruszył. Zobaczyłam, że niektóre dziewczęta wymieniają rozbawione spojrzenia.

Już znalazły zadania dla nowicjuszek. Kolejny drobny szczegół, z którym Cheyenne za-

pomniała mnie zapoznać.

- Migusiem! - ucięła Cheyenne. - Im dłużej zwlekacie, tym później pójdziecie na śniadanie.

Astrid westchnęła i wystąpiła z szeregu.

- Cheyenne, czy mogę coś dla ciebie zrobić? - zapytała. -Och, dziękuję, Astrid. Jak miło z

twojej strony! -zaświergotała Cheyenne. - W zasadzie w rogach szuflad mojego biurka

zebrało się mnóstwo kurzu i innego paskudztwa. To takie wstrętne. Mogłabyś to dla mnie

wysprzątać? Dzięki.

Chyba sobie żartowała, prawda? Zamierzała zaserwować coś takiego jednej ze swoich

przyjaciółek? Astrid zniknęła w pokoju Cheyenne, a po chwili wszystkie usłyszałyśmy odgłos

otwieranych szuflad i postukiwanie ich zawartości.

- Kto następny? - zachęciła Cheyenne. Missy wystąpiła z szeregu i zwróciła się do Vienny:

- Czy mogę coś dla ciebie zrobić, Vienna? - zapytała grzecznie. Widziałam, że jest dumna ze

swojego hartu ducha. Dumna z tego, że okazała się takim wspaniałym małym kadetem.

- Zamierzałam poukładać rzeczy w szafie według kolorów. Zajmij się tym, dobrze? -

poprosiła Vienna. Missy pokiwała

głową i odwróciła się. Wyglądała na zadowoloną z tak prostego zadania. - Aha, ale włóż

rękawiczki. Twoje paznokcie wyglądają, jakbyś grzebała w gnoju - dodała Vienna.

Kilka dziewczyn parsknęło śmiechem. Missy spuściła głowę i uciekła z hallu. Czułam, jak

prężą się wszystkie moje mięśnie i zapragnęłam, by ktoś, ktokolwiek, zwrócił się do mnie.

„Zapytajcie, co możecie dla mnie zrobić. Ktokolwiek. Którakolwiek z was".

Kiki odchrząknęła i podeszła do mnie. Wyciągnęła słuchawki z uszu i usłyszałam dobiegające

z nich agresywne dźwięki gitary.

- Reed? Czy mogę coś dla ciebie zrobić?

Wiedziała. Poznałam to po pewności malującej się na jej twarzy. Wiedziała, że nie przyłączę

się do tej gry.

- W zasadzie tak. Możesz iść wziąć prysznic i przygotować się do lekcji.

Kiki nawet się nie zdziwiła. Pobiegła do swojego pokoju.

-Stój! Nigdzie nie pójdziesz! - zawołała Cheyenne.

Kiki trzasnęła drzwiami. To wystarczyło, by szok chwilowo odebrał Cheyenne pewność

siebie. Constance pospiesznie podeszła do Rose.

- Rose? Czy jest coś, o co chciałabyś mnie poprosić? Rose rzuciła mi niepewne spojrzenie.

Przygryzła dolną

wargę.

„Uda ci się. Pieprzyć Cheyenne. Zakończ to czym prędzej".

- Nie, Constance - powiedziała w końcu Rose. - Nic nie przychodzi mi do głowy.

Moje serce urosło i wypełniło całą klatkę piersiową.

- Rose! - wrzasnęła Cheyenne. - Ty...

Sabine podeszła do London. Przygryzłam język. Zły wybór. Tiffany by jej odpuściła, tego

byłam pewna, ale London...

- Czy jest coś, o co chciałabyś mnie poprosić? - zapytała Sabine.

- Nie - London wzruszyła ramionami.

- London! - zawołały chórem Vienna i Cheyenne. Ten wrzask spokojnie zasługiwał na miano

mrożącego krew w żyłach.

- No co? Niczego nie potrzebuję - niewinnie wyjaśniła London. - Potrzebowałabym, ale

wczoraj zjawiła się Rosaline

i praktycznie zdezynfekowała cały pokój! Wyrzuciła nawet kondomy i skonfiskowała

zawartość schowka. Matka zrobiła z tej kobiety niewolnika.

Tym razem się roześmiałam. Nie mogłam się powstrzymać. Rosaline była gosposią rodziców

London. Raz na dwa tygodnie matka London przysyłała ją do Easton aż z Nowego Jorku,

żeby wysprzątała pokój jej córki, przywiozła paczki, które zawsze zawierały całkowicie

London niepotrzebne książki o dietach, oraz by szpiegowała jej latorośl. W tym tygodniu

Rosaline nie tylko wywiązała się ze swych obowiązków wobec London, lecz również

wyświadczyła mi ogromną przysługę. Cheyenne wydała z siebie przeciągły wrzask i wpadła

do swojego pokoju jak burza.

- Co? Co ja takiego zrobiłam? Cheyenne! - London pognała za nią w sandałkach na

platformie. - Cheyenne! Jesteś na mnie wściekła?

Gdy hall opustoszał, Tiffany poklepała Rose po plecach. Constance, Sabine i Lorna nie

ruszały się jednak z miejsca, rozglądając się niepewnie. Jeszcze nie załapały? Były wolne.

- Dziewczyny, naprawdę, idźcie wziąć prysznic. Na dzisiaj to koniec - powiedziałam.

Dopiero wtedy się rozeszły. Wyglądało na to, że mam tu jednak coś do powiedzenia.

GRA

- Dzień dobry, umęczone dusze! - Napuszony i głośny pan Winslow wkroczył do klasy języka

angielskiego. - Zanim przejdziemy do naszej Elizabeth Bowen, zbiorę wasze wypracowania!

Wysunęłam z torebki niebieską teczkę z piętnastostronico-wą pracą na temat Edith Wharton i

wstałam wraz z resztą klasy. Pan Winslow rzucał okiem na stronę tytułową kolejnych wypra-

cowań, a następnie kładł je na biurku. Nad niektórymi z namysłem marszczył brwi. Na widok

innych uśmiechał się z wyraźnym zadowoleniem. Byt jednym z niewielu - o ile nie jedynym -

nauczycielem w Easton, którego w pewnych kręgach można byto uznać za przystojnego. Byt

raczej młody - co w wypadku eastońskiego grona pedagogicznego oznaczało cztowieka przed

czterdziestką - miał ciemnobrązowe włosy, które w bardziej rozczochranych dniach

zachodziły mu na uszy, i niewymuszony uśmiech. Poza tym w piątki zawsze rezygnował z

golenia. Ten lekko zarośnięty image naprawdę mu służył. Jednak jego największą zaletą było

to, że zachowywał się po Iudzku. Rzadko spotykana cecha wśród tutejszych dorosłych.

-A, panna Brennan! - powiedział, gdy podawałam mu swoją pracę. - Nie mogę się doczekać. -

Odfajkował moje imię na liście.

Rzuciłam mu zaskoczone spojrzenie.

- Okeeej.

- Cóż to za zdziwiona mina? Każdy, kto zdobywa pierwszą nagrodę za wyniki w nauce dwa

razy z rzędu w pierwszej klasie, a do tego jest uczniem przeniesionym z innej szkoły, wy-

wołuje ożywienie w pokoju nauczycielskim - wyjaśnił. - Miejmy nadzieję, że okażesz się

godna takiej sławy.

- Dzięki. Oby.

Obejrzałam się za siebie, a serce waliło mi z nerwów. Zastanawiałam się, czy powinnam

szaleć ze szczęścia, ciesząc się z opinii wzorowej uczennicy, czy raczej bać się, że nigdy nie

zdołam na nią zasłużyć? Nie wiedzieć czemu miałam wrażenie, że należy wybrać tę drugą

opcję.

Już miałam usiąść, kiedy zauważyłam, że trzy uczennice jeszcze nie wstały. Constance w

panice przetrząsała torebkę. Lorna wyjęła wszystkie książki z plecaka i zaciekle je wertowała.

A Sabine po prostu siedziała na krześle i ze stoickim spokojem gapiła się przed siebie.

- Co się dzieje? - szepnęłam do Sabine, wsuwając się na miejsce za jej krzesłem.

- Moje wypracowanie zniknęło - odpowiedziała. Nie ruszała się. Wciąż gapiła się przed

siebie.

- Jak to zniknęło?

- Wczoraj wieczorem wydrukowałam je w bibliotece i wsadziłam do torebki. A teraz go nie

ma - wyjaśniła beznamiętnym tonem.

Zerknęłam na bliską płaczu Constance, która nadal grzebała w torebce. Astrid spokojnie

oddała swoje wypracowanie.

Kiki też. Missy należała do innej grupy, ale miałam przeczucie, że gdyby chodziła z nami na

angielski, jej praca byłaby gotowa do oddania.

- Doskonale - powiedział pan Winslow, sunąc palcem po liście uczennic. - Zdaje się. że

brakuje trzech prac. Panno DuLac? Ranno Gross? Panno Talbot? Co dla mnie dzisiaj macie?

Podniósł głowę z pełnym wyczekiwania uśmiechem, któremu odpowiedziały trzy zbolałe

spojrzenia. Jego radość zniknęła.

- Moje panie? - zdziwił się, okrążając biurko.

- Jeszcze rano wypracowanie było w mojej torebce, panie Winslow. - Constance niemal

jęczała. - Przysięgam, że tam było. Mogę pobiec do bursy i wydrukować je jeszcze raz...

- Znasz zasady. Constance. Jeśli nie masz wypracowania na zajęciach...

- Nie może pan wstawić nam wszystkim zer - powiedziała Lorna spanikowanym głosem. -

Odrobiłyśmy lekcje.

- Możemy przynieść wypracowania później - dodała Constance.

- Czy byłoby sprawiedliwie, gdyby cała klasa musiała trzymać się terminu, a wy nie? -

zapytał pan Winslow ze współczującym spojrzeniem. - Przykro mi, ale dziś muszę wstawić

wam zera. Jeśli chcecie, po lekcji możemy porozmawiać na temat jakiegoś dodatkowego

zadania.

-Ale panie Winslow...

- Przykro mi - powiedział, notując coś na podkładce z klipsem. Trzeba przyznać, że

rzeczywiście wydawał się przygnębiony - Istnieją pewne zasady i muszę je respektować.

Gdy odwrócił się do tablicy, kilka osób w klasie zarechota ło. Sabine wydarła kartkę z notesu

i zmięła ją w dłoni. Poczu łam ból w sercu. Najnormalniej w świecie nie mogłam uwie rzyć.

że Cheyenne upadła tak nisko. Kraść dziewczynom wypracowana? To było infantylne

posunięcie, nawet jak na jej zwyczaje.

- Jeśli Cheyenne chce grać w tę grę, zagramy w nią - powiedziałam cicho, po trosze do siebie,

po trosze do Sabine. W końcu uczyłam się od najlepszych.

TWÓJ WYBÓR

- Czuję się taka niegrzeczna - zażartowała Tiffany, spoglądając na stół podczas lunchu w

stołówce. Uniosła aparat i pstryknęła nam zdjęcie. - I nawet mi się to podoba.

Wszyscy nerwowo się roześmiali, pomimo że okazywanie nerwów nie miało najmniejszego

sensu. Rozumiałam jednak, o co chodzi Tiffany Byliśmy - nasza ósemka: ja, Josh, Rose, Tiff,

Trey, Constance, Sabine i Lorna - jedynymi uczniami w przestronnym i słonecznym

pomieszczeniu. Rano odszukałam ich na przerwach pomiędzy lekcjami i wtajemniczyłam w

swój plan, a teraz wszyscy sumiennie stawili się w stołówce. Constance i Lorna z początku się

wahały, lecz po chwili przekonałam je do swojego pomysłu i żal do Cheyenne wziął w nich

górę. Zwłaszcza Lorna miała dosyć tego, że Missy dostaje fory, podczas gdy ją samą

nieustannie mieszają z błotem. Chyba jednak posiadała osobowość. Wyglądało zatem na to,

że Lorna i Constance też są gotowe się postawić. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Scena,

do której się szykowałyśmy, nie była dla mięczaków.

Do stołówki zaczął powoli napływać tłum wygłodniałych uczniów. Odgryzłam kęs kanapki i

czekałam. Mój żołądek nie

chciał przyjmować pokarmu, ale tak czy siak musiałam coś jeść. Mieliśmy wyglądać

naturalnie. To podstawa.

Wtedy z kolejki wyłoniła się samotna Ivy Slade, szukając mnie wzrokiem, co ostatnio często

jej się zdarzało. Przeszła tuż obok nas, wpatrując się we mnie bez słowa.

- Cześć, Ivy! - przywitała ją Rose.

Serce zamarło mi w piersi. Przystanęła. Spojrzała na Rose, potem na mnie, a na końcu znów

na Rose.

- Cześć, Rose - powiedziała.

A potem po prostu ruszyła dalej.

- No dobra, o co jej właściwie chodzi? - zapytała Constance, pochylając się nad stolikiem. -

Ta dziewczyna jest dreszczodeliczna!

- Nie, nieprawda. Jest zupełnie normalna - zaprotestowała Rose.

Zerknęłam na oddalającą się Ivy. Nadal mnie obserwowała.

- Nie powiedziałabym, że zupełnie normalna.

- Po prostu wiele przeszła i tyle. - Rose pokręciła głową, po czym odgryzła kęs kanapki. -

Kiedyś się przyjaźniłyśmy -dodała posępnie.

Zamierzałam wypytać ją o szczegóły, ale dokładnie w tej chwili Cheyenne, Vienna i Portia w

końcu wyłoniły się z kolejki, gawędząc sobie, jak gdyby nigdy nic.

- No, to do dzieła - szepnęłam.

Gdy Cheyenne podniosła wzrok, potknęła się i musiała chwycić za oparcie krzesła, by nie

stracić równowagi. Och, tak bym chciała, żeby się przewróciła. Wówczas ta chwila byłaby

doskonała.

- Dobra, moi drodzy. Zachowujmy się normalnie - powiedziałam do przyjaciół przy stoliku.

Tymczasem Cheyenne maszerowała na obcasach w naszą stronę, a każdy jej krok emanował

furią.

- Myślisz, że jesteśmy gotowi na pierwszy mecz, stary? -Trey głośno zapytał Josha,

odgryzając kawałek bułki. - Słyszałem, że Barton odkryło w tym roku nowego, obłędnie uta-

lentowanego zawodnika.

- Eee tam. Jesteśmy gotowi - powiedział Josh. Odchylił się do tyłu i luzacko przewiesił ramię

przez oparcie krzesła. -Żaden superpierwszak nie zdoła nas pokonać.

- Co wy właściwie wyprawiacie? - syknęła Cheyenne, z hukiem stawiając tacę na sąsiednim

stoliku, żeby móc spleść ręce na piersi. - One nie mogą tu siedzieć. Myślałam, że wyraziłam

się jasno.

Zerknęła na Constance, Lornę i Sabine, jakby miała do czynienia z komarami.

- To duża stołówka, Cheyenne - powiedziałam oschle. -Jeśli nasza obecność tak bardzo ci

przeszkadza, dlaczego nie usiądziesz przy stoliku obok toalety? Naprawdę nie znajdziesz

miejsca, które byłoby od nas bardziej oddalone.

- To nasz stolik - upierała się Cheyenne. - Zawsze należał do Billings.

- I sąsiedni też - wzruszyłam ramionami, po czym wrzuciłam winogrono do ust. - Zatem

chyba możesz usiąść przy tamtym.

- Ale ty jesteś śmiesz - parsknęła śmiechem Portia. - To znaczy, żałośnie śmiesz.

- Nikt się tutaj nie śmieje - odpowiedziałam. - I nikt się stąd nie ruszy. Więc możesz albo

sterczeć nad nami przez całą przerwę, albo sobie klapnąć. Twój wybór.

Cheyenne stała. My natomiast znów zajęliśmy się jedzeniem. Josh i Trey ciągnęli swoje

futbolowe przechwałki. Rose i Tiffany głośno gawędziły o weekendzie absolwentów i o ko-

lacji w Driscoll. Poprosiłam Constance o sól. A Cheyenne sta ła dalej. I stała. I stała. W

zasadzie jej hart ducha zaczynał mi imponować. Ale z pewnością nie zamierzałam się poddać.

- Cheyenne? Bolą mnie nogi - powiedziała w końcu Vienna.

- Dobrze - wycedziła Cheyenne. Odwróciła się i szarpnęła krzesło stojące za plecami

Constance, celowo uderzając nim o oparcie krzesła sąsiadki. Przygryzłam język. Wtedy ona z

rozmysłem zajęła miejsce naprzeciwko, by patrzeć prosto na mnie z odległości dwóch

stolików. - Ale to jeszcze nie koniec, o nie - powiedziała.

- Moim zdaniem to koniec! - odparłam.

- Cudnie - mruknęła Portia pod nosem, zajmując miejsce obok nas. - Czekam trzy lata, żeby

usiąść przy tym stoliku, a teraz mnie regują.

- Mów po ludzku! - syknęła Cheyenne.

- Relegują! Boże! Weź tabletkę! - odpowiedziała zirytowana Portia.

Zasłoniłam usta, by powstrzymać śmiech. Wtedy zobaczyłam, że z kolejki wyłaniają się Kiki,

Missy i Astrid. Nadszedł czas, aby wkroczyć w drugą fazę.

- Kiki! Hej, dziewczyny! Tutaj! - zawołałam, wstając. - Zajęliśmy wam miejsce.

Podeszły, a Josh i Trey, zgodnie z planem, wstali i oddalili się w stronę jednego ze stolików

Ketlar.

- Dzięki, chłopaki! - zawołała za nimi Rose.

Ależ minę miała Cheyenne! Tiffany, bratnia dusza, pstryknęła jej fotkę z myślą o przyszłych

pokoleniach. Kiki natychmiast wślizgnęła się na miejsce zwolnione przez Treya i otworzyła

mrożoną herbatę. Astrid wahała się przez ułamek sekundy, spoglądając to na mnie, to na

Cheyenne. Gdy jej wzrok padł na Constance i pozostałe dziewczyny, na ich pełne nadziei

twarze, zrobiła to, na co liczyłam. Wybrała solidarność neofitek i zajęła miejsce Josha.

Wiedziałam, że jest w porządku. Po prostu wiedziałam. -Tak czy siak dzięki - prychnęła

Missy i dołączyła do ko-

Nie byłam w szoku. Na samym końcu stołu czekało na nią wolne krzesło, ale tak naprawdę

nikt nie liczył na to, że skorzysta z zaproszenia. Spuściłam wzrok na stół i uśmiechnęłam się.

Miałam wokół siebie właśnie te osoby, z którymi chciałam siedzieć. Dla mnie to one były

prawdziwymi dziewczynami z Billings. Mogłam uznać, że runda druga dobiegła końca.

POZYTYWNE WIBRACJE

Nadal wypełniało mnie uczucie triumfu, kiedy nieco później weszłam za regały do

komputerowej sekcji biblioteki, lecz w jednej chwili moje zadowolenie wyparowało. Stanę-

łam jak wryta. Josh i Cheyenne. Josh i Cheyenne siedzieli, stykając się kolanami, szeptali do

siebie, śmiali się i gestykulowali. Wydawali się - by użyć określenia Sabine - roz-anieleni.

Cheyenne odgarnęła jasne włosy z twarzy i uśmiechnęła się jak kobieta z reklamy Colgate, a

jej obezwładniające amerykańskie piękno jakimś cudem jeszcze bardziej biło po oczach, gdy

prezentowała je mojemu chłopakowi.

- Cześć? - usłyszałam swoje powitanie.

Josh zerknął przez ramię. Spoważniał i odsunął się od Cheyenne. Gdy podeszłam bliżej, ona

jedynie uśmiechnęła się z wyższością.

- Co jest grane? - zapytałam zwięźle. Patrzyłam na niego, nie na nią. Z nią nie chciałam mieć

nic wspólnego.

- Właśnie rozmawialiśmy o komitecie do spraw menu -wyjaśnił Josh, który jakimś cudem

patrzył mi prosto w oczy.

- Próbowaliśmy zadecydować, czy przygotować zwyczajne, niemodne przystawki, czy lepiej

popołudniowy szwedzki stół.

-I nadal twierdzę, że szwedzkie stoły są zbyt prostackie -powiedziała do niego Cheyenne.

- A ja nadal twierdzę, że głodni faceci pragną siekanego mięcha - dodał Josh.

Flirtowali sobie w najlepsze. Flirtowali sobie w najlepsze na moich oczach.

- Możesz już iść - powiedziałam do Cheyenne. Josh na chwilę zaniemówił.

-Reed...

Cheyenne spojrzała na mnie spod przymrużonych powiek.

- Świetnie. I tak nagle odechciało mi się tutaj siedzieć. -Potem zebrała swoje książki i wstała.

- Zadzwoń do mnie później, Josh - posłała mu uśmiech.

-Jasne.

Kiedy Cheyenne mnie mijała, musiałam się bardzo powstrzymywać, by nie dać jej kopa,

który powaliłby ją na podłogę. Odwróciłam się i z łomoczącym sercem spojrzałam na Josha.

- Co to miało być? - zapytałam surowo. Josh westchnął.

- Wiem, że jej nie lubisz, ale pracujemy razem. Nie mogłem tego uniknąć.

Położyłam książki obok sąsiedniego komputera i usiadłam.

- Naprawdę? Jak na rozmowę o weekendzie absolwentów, wyglądaliście na dość

spoufalonych.

-To biblioteka. Rozmawialiśmy szeptem. Musieliśmy siedzieć blisko siebie, żeby się słyszeć.

- Szybko przyjrzał się mojej twarzy. - Zaczekaj chwilę. Chyba nie jesteś o nią zazdrosna, co?

- Moja twarz musiała wyjawić mu całą prawdę, bo Josh parsknął śmiechem. - No co ty? Daj

spokój. Myślałem, że po prostu wściekasz się, bo jesteście skłócone. Ja i Che-yenne? Proszę

cię!

Poczułam się paskudnie. Podejrzliwa i smutna oraz głupia z powodu tej podejrzliwości i

smutku. Splotłam ręce na piersi i wbiłam wzrok w herb Easton widniejący pośrodku ekranu

komputera.

- Nie tylko ja to zauważyłam - powiedziałam beznamiętnym tonem.

- Świetnie. Więc teraz dziewczyny z Billings same wymyślają sobie tematy do plotek? -

Wziął mnie za rękę i przysunął się bliżej. - Reed, jesteś tylko ty, okej? To ciebie nazywam

swoją dziewczyną. Cheyenne... nie jest w moim typie.

- Skoro tak twierdzisz - siliłam się na obojętność, nie chcąc tak po prostu przyjąć tego

wyjaśnienia. Nie chcąc być dziewczyną, która od razu zapomina o tym, co widziała, i bezwa-

runkowo wierzy swojemu facetowi.

- Boże, chciałbym, żebyś wyprowadziła się z Billings. Mieszkanie tam zmienia cię w

paranoiczkę - westchnął.

-Już ci mówiłam. Nie mam zamiaru stamtąd odchodzić.

- Dlaczego? I tak zupełnie nie pasujesz do Billings - stwierdził.

- Co to miało znaczyć? - oburzyłam się.

Usiadł prosto i przez chwilę wydawał się skrępowany.

- No co? Po prostu uważam, że jesteś znacznie lepsza od tych dziewczyn. Bystrzejsza,

milsza... po prostu lepsza.

Moje ramiona nieco się rozluźniły.

- Gdyby Cheyenne to usłyszała, dostałaby szału.

- Następny argument przemawiający za wyprowadzką z Billings - powiedział Josh. - Nie

chcę, żebyście ze sobą wojowały.

My. Nie ja. My. Troszczył się o nas obie.

-Zapomnij - odparłam ze stoickim spokojem, splatając ręce na piersi. - Nie mam zamiaru

rezygnować. Raczej tam zostanę i postaram się wszystko zmienić.

Josh uroczo się uśmiechnął i wyciągnął dłoń, żeby pieszczotliwie uszczypnąć mnie w

policzek.

- Moja mała aktywistka - zażartował. Pocałował mnie w czoło. - Uwielbiam to.

-A ja uwielbiam, kiedy traktujesz mnie, jakbym była twoją słodką bratanicą - powiedziałam

zniesmaczona.

Josh spojrzał mi w oczy, pochylił się i zbliżył swoje usta do moich, a potem pocałował mnie

tak, że zadrżałam na całym ciele. Zupełnie zapomniałam o Cheyenne i swoich podejrzeniach.

Bo przecież nie mógłby mnie tak całować, gdyby podobała mu się Cheyenne, prawda? To

zupełnie niemożliwe. Kiedy w końcu się odsunął, byłam tak oszołomiona, że poleciałam do

przodu i omal nie stuknęliśmy się głowami. W ostatniej chwili złapał mnie za ramiona i

przytrzymał.

- Lepiej?

- Znacznie lepiej - zamrugałam oczami.

- To dobrze. Chyba już pójdę. Bibliotekarka zabija mnie wzrokiem - Josh przygryzł usta. -

Zobaczymy się na kolacji?

- Będę na pewno - obiecałam.

Gdy szybkim krokiem opuszczał bibliotekę, uleciała ze mnie energia. Nie wiedzieć czemu,

poczułam się zawiedziona. Zgnuś-niała. Zmęczona. Z westchnieniem odwróciłam się w

stronę komputera i otworzyłam skrzynkę e-mailową. Czekała tam na mnie świeżutka

wiadomość od Dasha. Wszystkie włoski na karku stanęły mi dęba, a serce załomotało.

Pospiesznie otworzyłam wiadomość, mając wrażenie, że ktoś mnie obserwuje.

Hej Reed,

jak ci się układa z nowymi dziewczynami?

Odpisz.

Dash

Szybko wystukałam odpowiedź.

Cześć Dash,

w zasadzie jesteśmy na krawędzi otwartej wojny. Cheyenne chce wyeliminować trzy z sześciu

nowych, a my tak jakby się odcięłyśmy. Rose, Tiff i być może kilka innych dziewczyn są ze

mną, ale boję się, że nie zdołamy jej powstrzymać.

Jakieś rady?

Reed

Wysłałam wiadomość, a potem rozparłam się na krześle i nadal czując lekkie

podenerwowanie, zerknęłam przez ramię. W zasięgu wzroku nie było nikogo z wyjątkiem

starszej bibliotekarki, która jak zwykle ślęczała nad książką. Komputer wydał niski dźwięk i

serce zabiło mi mocniej. Najwidoczniej Dash był online, bo natychmiast odpisał. Drżącą

dłonią kliknęłam na jego wiadomość.

Reed,

nie przejmuj się. Jeśli w Easton był ktoś, kto zawsze potrafił stanąć po właściwej stronie, to

tylko ty. Nie pozwól, żeby Cheyenne odebrała ci pewność siebie. Idziesz dobrą drogą. Będę o

tobie myślał i wysyłał ci pozytywne wibracje.

Dash

Przeczytałam jego e-mail dwa razy. Potem trzeci. Coś drgnęło w mojej piersi. Po raz pierwszy

tego dnia poczułam pewność siebie. I ogarnęła mnie duma. Nie mogłam uwierzyć, że Dash

McCafferty postrzega mnie w taki właśnie sposób. Na dodatek obiecał, że będzie o mnie

myślał. Że będzie myślał o mnie... Na policzkach zakwitł mi rumieniec. Dash

McCafferty siedział w akademiku uczelni należącej do Ivy League, myśląc o małej Reed

Brennan.

Przestraszył mnie huk między regałami i szybko zamknęłam okno przeglądarki, ogarnięta

niemal śmiertelnym przerażeniem. Od razu pomyślałam o Noelle. Wyobraziłam sobie, jak by

się wściekła, gdyby odkryła, że utrzymuję kontakt z Dashem. Gdyby wiedziała, że rumienię

się pod wpływem jego e-maili. A to, rzecz jasna, przypomniało mi o Joshu. Co ja, do cholery,

wyprawiam? Przed chwilą oskarżyłam go o flirtowanie z Cheyenne, a teraz robię prawie to

samo z Dashem. Co się ze mną dzieje? Ogarnięta poczuciem winy, wykasowałam e-mail od

Dasha i uciekłam z biblioteki.

SZEPTY

Tamtego wieczoru czas przeznaczony na naukę poświęciłyśmy na konsumowanie pizzy w

stylu Chicago (którą przyjaciele Tiffany przysłali jej kurierem, a ona podgrzała w nielegalnej

mikrofalówce w pokoju) oraz wypicie kilku butelek szampana - lub też „Dommy Pw, jak

nazywała go Portia -sprezentowanych przez jej dwudziestotrzyletniego chłopaka, magnata

naftowego, by uczciła początek czwartej klasy liceum. Wszędzie panował spokój, pomimo że

dziewczyny z bursy otwarcie wypowiedziały sobie wojnę. Nie byłam tak naiwna, by wierzyć

w tę sielankę, ale chciałam w nią uwierzyć. Pragnęłam choćby pięciu sekund bez dramatu.

Chwyciłam zatem kawałek pizzy i dołączyłam do dziewczyn w salonie, gdzie po raz

dwudziesty piąty oglądały film Batman. Początek (albo raczej zatrzymywały film na

szczególnie seksownych ujęciach z Christianem Balełem). Już zaczynałam dobrze się bawić,

gdy zauważyłam, że brakuje Sabine. Nie było także Cheyenne i Vienny, ale to akurat mnie

nie martwiło.

- Hej, widziałaś Sabine? - zapytałam Rose, gdy podniosła do ust kieliszek z szampanem.

- Chyba jest na górze - odpowiedziała. - Oooo! Bez koszuli! - krzyknęła, machając ręką przed

ekranem. - Niech ktoś zatrzyma!

Rzuciłam brzeg pizzy na porcelanowy talerz podarowany nam przez jedną z byłych

mieszkanek Billings i ruszyłam na górę. Przez cały dzień Sabine praktycznie nie odezwała się

słowem. Miałam nadzieję, że nie zamierza prosić o przeniesienie. Po takim zwycięstwie

Cheyenne byłaby nie do wytrzymania. A zresztą jedyną rzeczą, którą wiedziałam o Billings,

było to, że w tej bursie trzeba być twardzielką. Fakt, że zaliczyłam wszystkie testy i zniosłam

psikusy Noelle, był dla mnie źródłem wielkiej dumy. Gdyby nie to, nie stałabym się tym, kim

teraz byłam. I tego samego pragnęłam dla Sabine. Chciałam, by była osobą, która umie się

postawić Cheyenne.

Patrząc na sprawę z nieco bardziej egoistycznego punktu widzenia, nie chciałam, żeby mnie

opuszczała. Właśnie zaczynałam zdobywać prawdziwych przyjaciół.

Popchnęłam drzwi do naszego pokoju, ale w środku nie zastałam żywej duszy. Paliła się

lampka na biurku, lecz po Sabine nie było śladu. Wtedy usłyszałam głosy w korytarzu.

Przejęte, ściszone. Dobiegały z pokoju Cheyenne. Poczułam ten sam dreszczyk niepokoju,

którego doświadczałam zawsze, kiedy Noelle rozmawiała sam na sam z Arianą.

Wstrzymałam oddech i zbliżyłam się na palcach.

Tuż przed drzwiami Cheyenne przystanęłam i zaczęłam nasłuchiwać.

- Nie, daj. Zrobię to - mówił ktoś ściszonym głosem.

Nie byłam pewna, kto to, ale ton podsłuchanych słów wydawał się tak naglący, że wszystkie

włoski na moich rękach stanęły dęba. Kto coś daje? A kto ma zamiar coś zrobić? Wtedy

druga osoba odpowiedziała tak cicho, że niczego nie do-

słyszałam. Cholera. Musiałam wdrożyć plan B. Zamaszyście otworzyłam drzwi, gotowa

rzucić jakiś sarkastyczny tekst. Ale wszedłszy do pokoju, zamarłam z wrażenia. Cheyenne nie

rozmawiała z Vienna. Zamiast Vienny ujrzałam... Sabine.

- Co się dzieje? - zapytałam.

Na łóżku Cheyenne leżały rozłożone ubrania, a na podłodze koturny i buty na wysokim

obcasie.

- Nic. - Sabine była spokojna jak woda w wannie.

- Będę tu czekać - oznajmiła jej Cheyenne znaczącym tonem.

Sabine kiwnęła głową i pospiesznie się oddaliła, unikając mojego spojrzenia. Wyszłam za nią

na korytarz. - Dokąd idziesz?

- Cheyenne potrzebuje książkę z biblioteki. - Oczy Sabine dziwnie błyszczały. - Pobiegnę i

przyniosę ją.

Spojrzałam przez okno na końcu korytarza. Było ciemno jak w grobie, a krople deszczu

uderzały o szybę, jakby rozpaczliwie chciały dostać się do środka.

- Teraz? - zapytałam. Rzuciłam okiem na Cheyenne, która sztywno siedziała na łóżku ze

złączonymi kolanami i rękami splecionymi na piersi. - Niech sama ją sobie przyniesie.

- Reed, wszystko w porządku - wycedziła Sabine. Podeszła bliżej i szepnęła: - Cheyenne

chyba rzeczywiście zaczyna mnie akceptować. Właśnie doradziła mi w sprawie Gage'a.

Obiecała, że pomoże mi go zdobyć, ale muszę włączyć się do jej gry.

- Obiecała, że ci pomoże?

Zatkało mnie. Sądząc po zachowaniu Gage'a, wystarczyło, by Sabine pozwoliła mu się

poklepać po tyłku i już był jej. W każdym razie przynajmniej przez jeden dzień, który byłby

chyba jego życiowym rekordem, jeśli chodzi o czas

skupiania uwagi na jednej osobie. Nie licząc Ivy, o ile plotki

0 nich były prawdziwe.

- Reed, wiem, że nie przepadasz za Gage'em, ale ja go lubię. Nic na to nie poradzę. - Sabine

wydawała się zrozpaczona. - Po prostu pozwól mi pójść.

Spojrzałam jej w oczy i zobaczyłam, że mówi poważnie. Cheyenne zagrała kartą

nieodwzajemnionej miłości i miała Sabine w garści.

-Wiesz, wcale nie musisz tego robić - powiedziałam. Choć byłam pewna, że nic to nie da.

-Wiem.

Potem rzuciła mi spojrzenie, jakby chciała podziękować,

i wyszła z budynku. Wróciłam do pokoju Cheyenne. Właśnie składała ubrania i na chwilę

przestała się tym zajmować. Wpatrywałyśmy się w siebie, stojąc na przeciwległych krańcach

jej szerokiego, przestronnego pokoju. Usta Cheyenne wykrzywiły się w pogardliwym

uśmieszku.

- Więc zamierzasz jej „pomóc", tak? - zapytałam. Westchnęła teatralnie.

- Naprawdę mam już dosyć twojego zachowania.

- Dlaczego to robisz, Cheyenne? - zapytałam surowym tonem.

- Widzę, że nie wyjdziesz z pokoju, dopóki nie dostaniesz, czego chcesz, więc dobrze -

powiedziała, przewieszając sweter przez ramię. - Dziewczyna jest zakochana, a przecież do-

skonale wiesz, że mam słabość do romansów. Poza tym przypadkiem znam upodobania

Gage'a. W sensie intymnym.

Dobry Boże, czy istniał ktoś, z kim tych dwoje jeszcze się nie migdaliło?

-I co? Zamierzasz przebrać ją za siebie i posłać do wielkiego, złego wilka?

Dlaczego myślisz, że wszystko, co robię, ma jakiś złośliwy tekst? - zapytała Cheyenne. -

Może zaczynam dostrzegać w Sabine pewien potencjał. Może chcę, żeby była szczęśliwa.

No jasne. A może ja zostanę kolejną najlepszą top modelką Ameryki?"

- chyba powinnaś juz wyjść - powiedziała Cheyenne ze słodkim uśmiechem.

Przez dłuższą chwilę mierzyłam ją wzrokiem, próbując rozgryźć jej plany, próbując wniknąć

w jej diabelski mózg, wyprzedzić ją o trzy kroki i znaleźć jakąś lukę w jej rozumowaniu ale

niczego nie wskórałam. Byłam na to za zbyt cienka. Nie pozostało mi więc nic innego, jak

opuścić jej pokój i czekać na rozwój wypadków.

PIERWSZY RAZ

Nazajutrz ukryłam się za ogromnym klonem przed bursą Ketlar. W pewnej chwili

dostrzegłam pana Crossa, leciwego doradcę Ketlar, który niespiesznie opuścił bursę tylnymi

drzwiami, pogwizdując pod nosem. Za nim wyszło kilku chłopaków. Gdy tylko drzwi się

zamknęły, wślizgnęłam się do środka i pobiegłam na czwarte piętro. Na piętro Josha.

Musiałam go zobaczyć. Natychmiast. Musiałam go pocałować i upewnić się, że wszystko

między nami jest w porządku. Od wczorajszego dnia, kiedy zobaczyłam go z Cheyenne,

czułam w piersi przyprawiającą o mdłości niepewność. Gdy dodałam do tego poczucie winy z

powodu e-maili od Dasha, zaczynały mi drżeć kolana. Nie mogłam żyć w Easton, czując

przez okrągły rok mdłości i drgawki. To szkodziło moim nerwom. Musiałam być z Joshem.

Naprawdę z nim być. Spojrzeć mu w oczy i wyznać, co do niego czuję. Co naprawdę czuję.

Po raz pierwszy. Dzięki temu wszystko będzie jak dawniej.

Gdy potwornie zasapana zbliżyłam się do drzwi, Trey właśnie wychodził z pokoju. Rzucił na

mnie jedno spojrzenie i uśmiechnął się ze zrozumieniem.

-Jest twój - powiedział, przytrzymując drzwi.

W sumie wszyscy żyliśmy po to, by łamać panujące tu zasady. Na przykład tę, która

zakazywała mi wchodzenia do pokoju chłopców. Zasady łamał nawet taki porządny człowiek

jak Trey.

- Dzięki - szepnęłam. Wślizgnęłam się do pokoju mojego chłopaka i zamknęłam za sobą

drzwi. Josh spojrzał na mnie zaskoczony. Ale nie tak bardzo zaskoczony jak ja. Stał przy

oknie, mokry po niedawnej kąpieli pod prysznicem, i miał na sobie jedynie ręcznik

przewiązany wokół pasa. Jego gładka pierś była idealna i lśniąca, a linia ramion znacznie

lepiej zarysowana, niż ją pamiętałam. Zupełnie zaschło mi w gardle.

- Co tu robisz? - zapytał z uśmiechem. -Ja...

„Zaraz, zaraz, po co ja tu właściwie przyszłam?" Nieważne. Bo już dwie sekundy później

jego dłonie błądziły w moich włosach, przywarliśmy do siebie ustami i całowaliśmy się,

dotykaliśmy, potykaliśmy i przewracaliśmy. Sprawa przybrała poważny obrót, i to nader

szybko.

- Zaczekaj! - zawołałam, odsuwając się od niego na nie-zaścielonym łóżku.

Puścił mnie i wpatrywał się we mnie przymkniętymi oczami. -Co? Czyja... Jesteś... Co?

Serce waliło mi tak mocno, że pewnie zsiniało z wysiłku. Wstałam, zostawiając na łóżku

swojego półnagiego chłopaka, zdezorientowanego i prawdopodobnie niesamowicie podnie-

conego. „Oddychaj głęboko, Reed. Oddychaj głęboko".

- Nie po to tutaj przyszłam - oświadczyłam zdecydowanie, stając pośrodku pokoju. Josh

usiadł prosto, spuścił nogi na podłogę i niezręcznie oparł łokcie o kolana. Spoglądał na mnie i

próbował się skoncentrować.

- Dobra. W takim razie po co?

Spojrzałam w jego jasne, niebieskie oczy. Pierś Josha podnosiła się i opadała, gdy próbował

odzyskać kontrolę nad oddechem. Ale skupił się na mnie. Na mojej twarzy. Cierpliwie czekał.

Potrafiłam to zrobić. Potrafiłam. Bo naprawdę to czułam. A poza tym mu ufałam. I nie

obchodziło mnie, co będzie potem. Po prostu chciałam, żeby wiedział. Rozluźniłam zaciśnięte

dłonie. Nabrałam powietrza. A gdy wypuściłam je z powrotem, powiedziałam:

- Josh, kocham cię. - Rozpromienił się. Wstał i popatrzył mi w oczy z tak niezwykłą miną,

jakbym właśnie podarowała mu najbardziej niesamowity prezent w życiu. A potem pocałował

mnie, tym razem powoli. Powoli, delikatnie, głęboko, a kiedy się odsunął, obejmował mnie

tak, jakby miał już nigdy nie wypuścić.

-Ja też cię kocham.

Ulga. Chociaż wiedziałam, że to powie - że chciał to powiedzieć już wiele miesięcy temu,

kiedy omal nie opuściłam Easton na dobre - jakaś część mnie czuła strach. Że zmienił zdanie.

Że w ogóle nigdy niczego do mnie nie czuł. Ale czuł. Nadal czuł.

- Nie masz pojęcia, jak długo gryzłem się w język, żeby powstrzymać te dwa słowa - wyznał

niemal szeptem. - Po tamtym dniu, kiedy mi nie pozwoliłaś...

- Wiem. Przepraszam - powiedziałam. - Ale teraz to już bez znaczenia. Teraz możesz je

mówić, kiedy tylko zechcesz.

Josh cofnął się i uroczo uniósł brwi.

- Naprawdę? Chcesz powiedzieć, że mogę mówić: kocham cię, kocham cię, kocham cię,

kocham cię?

Parsknęłam śmiechem.

- Podoba mi się, jak to brzmi w moich ustach - ciągnął, gestykulując. Pospiesznie wyjął z

szafy T-shirt i wciągnął go

- No dobra. Nie wyczerpmy tych stów już pierwszego dnia -powiedziałam, czując zawroty

głowy niemal ponad moje siły.

- Taaak. Ty i te twoje zasady.

Wyjął z szuflady bokserki i wciągnął je, nie zdejmując ręcznika, a potem powtórzył tę

operację z parą sztruksów i dopiero wtedy na dobre pozbył się ręcznika. Następnie wcisnął

stopy w zamszowe trampki i chwycił torbę na ramię.

- Śniadanie, moja ukochana? - zapytał, otwierając przede mną drzwi.

- Z miłą chęcią, mój ukochany - zażartowałam w odpowiedzi.

W progu jeszcze raz mnie pocałował, a potem szliśmy do stołówki, wymachując splecionymi

rękami. Nie liczyło się już to, czy Cheyenne go chciała, czy nie. Josh byt mój. Nikt nigdy nie

zdoła nas rozdzielić.

SZCZĘŚCIE

- Gdzie jest Sabine? - zapytał Trey podczas śniadania.

Jej puste krzesło, stojące naprzeciw mojego, wyraźnie rzucało się w oczy. Słońce wlewające

się przez świetlik w suficie oświetlało je jasnym promieniem, jakby chcąc podkreślić fakt

nieobecności Sabine.

- Kiedy wychodziłam, była jeszcze pod prysznicem - wyjaśniłam Treyowi.

Josh sięgnął pod stół, wziął mnie za rękę i ścisnął. Czułam się tak, jakby moje serce wirowało

na karuzeli. Josh pochylił się, by szepnąć mi na ucho:

- Hej, mówiłem już, że cię kocham? Wszędobylskie dreszcze.

- Taaak, chyba gdzieś to już słyszałam. Szczęście. Właśnie tak wyglądało szczęście.

Gage przemaszerował obok nas z tacą i okularami pilota na nosie, lecz nawet jego widok

mnie nie zirytował. Szczęście. Potem Cheyenne wstała od sąsiedniego stolika i pod-frunęła do

Gagea. Nic mnie to nie obchodziło. Ani trochę Szczęście.

- Gaaage! Mam dla ciebie niespodziankę! - zaświergota-ta Cheyenne.

Zmierzył ją wzrokiem.

-Już tam byłem, już to robiłem.

Zmusiła się do śmiechu, jakby niczym jej nie obraził.

- Nie chodzi o mnie. Po prostu zaczekaj jeszcze... jedną... chwileczkę.

Jak na komendę z kolejki po śniadanie wyłoniła się Sabine z tacą pełną jedzenia. Jednak

zupełnie nie przypominała tej dziewczyny z Martyniki, którą znałam wcześniej. Wyglądała

jak podlotek z Nowej Anglii. Miniówka w szkocką kratę. Gołe kolana. Buty na wysokim

obcasie. Obcisła, biała, zapinana na guziczki bluzeczka. Lśniący, przylizany kucyk. Gdy mi-

jała pierwszy stolik, jej stopy lekko się zachwiały, bo nie była przyzwyczajona do obcasów.

Na szczęście zgrabnie odzyskała równowagę. Oczywiście Gage niczego nie zauważył. Jęzor

niemal zwisał mu do ziemi.

Więc na tym polegała pomoc, którą Cheyenne zaoferowała Sabine?! Przebrała ją za

wylaszczoną cizię i puściła między ludzi. Nienawidziłam jej.

- Martynika zmieniła się w niegrzeczną uczennicę katolickiej szkoły - powiedział Gage z

podziwem. - Nieźle.

Sabine uśmiechnęła się z wyższością, w przedziwny sposób naśladując jedną z ulubionych

min Cheyenne, i otworzyła usta, by powiedzieć coś, co niewątpliwie podsunięto jej w ramach

„pomocy". Lecz nagle sytuacja przybrała fatalny obrót.

Jej już i tak niepewna stopa trafiła na kałużę wody. Sabine pośliznęła się i wytrzeszczyła oczy

z przerażenia. Przez krótką chwilę myślałam, że zdoła uniknąć katastrofy, ale było to tylko

złudzenie. Sabine ścięło z nóg i wyrżnęła o podłogę,

padając na tyłek i plecy. Cały świat ujrzał jej białe majtki. Taca poszybowała w górę, a na

śnieżnobiałą bluzeczkę Sabine spadł deszcz płatków kukurydzianych i jajek. Sok pomarań-

czowy chlusnął jej w twarz. Przez dłuższą chwilę nikt się nie poruszył. A potem śmiech.

Cage zgiął się w pół. Cheyenne zanosiła się rżeniem. Stołówkę wypełniła kakofonia rechotu.

Wstałam, by pomóc Sabine, a ona usiadła, rozejrzała się i jej twarz przepełnił ból. Pociągnęła

spódniczkę w dół, żeby zasłonić majtki, kurczowo trzymając ją za rąbek. Nigdy nie

widziałam nikogo, kto wyglądałby równie żałośnie.

Kątem oka zobaczyłam, jak Cheyenne muska dłoń Portii. Był to ledwie zauważalny gest.

Gdybym mrugnęła, nawet bym go nie dostrzegła. Ale nie mrugnęłam. Zauważyłam. I już wie-

działam. Cheyenne rozlała wodę w przejściu. Pożyczyła Sabine buty na najwyższym obcasie,

choć Sabine zawsze nosiła jedynie sandałki na płaskiej podeszwie i japonki. Cheyenne

wszystko dokładnie zaplanowała. A moja furia nie miała sobie równych.

-To twoja sprawka - powiedziałam, trzęsąc się.

- Och, zejdź wreszcie z tego wysokiego konia, Reed - odpowiedziała Cheyenne. - Rzadkie

powietrze tam w górze szkodzi ci na mózg.

W końcu Sabine wstała z podłogi i chwiejąc się na wysokich obcasach, rzuciła się do drzwi.

- Będziesz bardzo żałować, że w ogóle mnie poznałaś - zapowiedziałam Cheyenne.

- Chyba o czymś zapominasz, Reed - odparła. - To ty zaczęłaś. Sama wyznaczyłaś granicę

podczas głosowania. Cokolwiek się teraz stanie, to będzie twoja wina.

Miałam ochotę dać jej w twarz. Chciałam powalić ją na podłogę, żeby zobaczyła, jakie to

uczucie. Stołówka nie była jednak odpowiednim miejscem na tego typu akcje, a poza tym nie

miałam na nie czasu. Musiałam pobiec za Sabine.

- To jeszcze nie koniec, Cheyenne - obiecałam jej. - Nawet na to nie licz.

SPARALIŻOWANA

Sabine spędziła cały dzień w izbie chorych. Kiedy poszłam ją odwiedzić, nawet nie

pozwolono mi jej zobaczyć. Powiedziano, że Sabine chce być sama. Po kolacji, z której

zrezygnowała, wróciła do pokoju, zabrała książki i znowu wyszła, ignorując moje próby

nawiązania rozmowy. Zwiesiła jedynie głowę i zniknęła.

Było już siedemnaście po dziesiątej wieczorem, a ona nadal nie wracała. Bibliotekę

zamknięto przed siedemnastoma minutami. Gdzie ona się podziewała, u diabła?

Boże, nie pozwól jej odpaść. Nie pozwól, by dała Cheyenne tę satysfakcję.

Głęboko westchnęłam i zerknęłam na komórkę. Josh też zaginął w akcji. Nie znosiłam być

jedną z tych dziewczyn, które siedzą i czekają na telefon, ale teraz właśnie to robiłam.

Musiałam z nim porozmawiać. Musiałam się wyżalić i usłyszeć jego trzeźwą opinię na temat

tego, gdzie może się podziewać Sabine. Josh zawsze dzwonił o dziesiątej. Codziennie przed

zaśnięciem. Ale dzisiaj telefon był głuchy. I to po najcudowniejszym poranku w historii

naszego związku. Po pocałunkach, które nadal przejmowały mnie gorącym dreszczem,

ilekroć o nich pomyślałam. Telefon milczał.

Zegar wskazywał dziesiątą osiemnaście. Coś musiało się stać. Już sięgałam po telefon, kiedy

drzwi do mojego pokoju otworzyły się z hukiem. - Reed!

- O, mój Boże! Omal nie dostałam zawału! - powiedziałam ze śmiechem. Odwróciłam się do

Constance i Sabine i, choć ucieszyłam się, widząc Sabine całą i zdrową, serce momentalnie

zamarło mi w piersi. Obie wyglądały, jakby przed chwilą były świadkami wypadku

samochodowego. - Co się stało?

Wymieniły zatrwożone spojrzenia. Serce zabiło mi ze zdwojoną siłą.

- Co jest? - zapytałam ze ściśniętym gardłem.

- Chodzi o Josha - mówiła przepraszającym tonem Constance i przez chwilę zastanawiałam

się, czy przypadkiem nie wyrządziła mu jakiejś krzywdy.

- Co z nim? - Zerwałam się na równe nogi.

- Musisz pójść z nami - powiedziała Sabine, ujmując mnie za ramię. - Po prostu chodź.

Ogarnął mnie taki strach, że czułam go każdą komórką ciała. Nie byłam w stanie się

poruszyć.

- Dokąd mam iść? -Reed...

- Nigdzie się nie ruszę, dopóki nie powiecie, co się dzieje - oświadczyłam zdecydowanym

tonem. - Mówcie. I to już.

Znów wymieniły ponure spojrzenia.

- Widziałyśmy go, Reed... - wyznała w końcu Sabine. -

GODNOŚĆ

Pobiegłam.

Biegłam tak szybko, że paliło mnie w płucach i świat wirował mi przed oczami. Biegłam tak

szybko, że słyszałam tylko wiatr w uszach. Biegłam tak szybko, że potknęłam się o jedną z

lamp rozstawionych wzdłuż ścieżki i padłam jak długa, zdzierając skórę z kolana, z dłoni, z

policzka, a potem podniosłam się i pobiegłam dalej.

On mnie kocha. To się nie dzieje naprawdę. On mnie kocha! On mnie kocha!

Sabine znalazła się obok mnie, kiedy dopadłam wysokich okien cmentarza sztuki. Constance

została daleko w tyle.

- Reed, najpierw odetchnij - powiedziała Sabine. — Uspokój się. -Nie, nie! - zawołałam.

Nie obchodziło mnie, czy ktoś usłyszy moje stówa. Nie obchodziło, czy zostanę wydalona z

Billings. Po prostu chciałam zobaczyć Josha. Musiałam go zobaczyć. Zakradłam się między

krzakami pod okno cmentarza sztuki. Żaluzje były lekko uchyloneV wiec bez trudu mogłam

zajrzeć do środka Za mknęłam oczy. Odmówiłam modlitwę. Zacisnęłam palce na zimnym,

kamiennym gzymsie. I spojrzałam.

Coś zimnego i oślizłego popełzło mi wzdłuż kręgosłupa. Peryferia obrazu zamazały się i

poszarzały. W ciepłym blasku cmentarza sztuki, naszego sanktuarium, miejsca, gdzie dzie-

liliśmy z Joshem wiele skradzionych chwil, skradzionych pocałunków, skradzionych szeptów,

mój chłopak leżał teraz na małej sofie, a Cheyenne siedziała na nim okrakiem.

Poczułam, że zbiera mi się na wymioty i w ostatniej chwili odwróciłam głowę od Sabine.

Zwymiotowałam na mierzwę u moich stóp. Łzy rozpaczy popłynęły mi z kącików oczu, po

nosie, po ustach.

Przecież Josh mnie kocha. Powiedział, że mnie ko...

- Reed, tak mi przykro - odezwała się Sabine.

- Nie! - usłyszałam swój głos. - Nie!

Otarłam usta grzbietem dłoni. Spojrzałam ponownie na scenę za oknem. Josh wyciągnął rękę

i czule dotknął boku szyi Cheyenne. W jego oczach dostrzegłam uwielbienie. Zsunął dłoń

trochę niżej i odkrył nagie ramię Cheyenne, która tymczasem powoli rozpinała bluzkę.

- Nie!

Dosyć. Koniec. Odwróciłam się i odepchnęłam Sabine. Z hukiem otworzyłam drzwi do

Mitchell Hall. Już miałam zacząć łomotać w drzwi cmentarza sztuki, gdy zauważyłam, że

nawet nie są domknięte. Odepchnęłam je obiema rękami. Uderzyły o ścianę. Jakiś obraz runął

na podłogę. Cheyenne podskoczyła, tłumiąc okrzyk, i poprawiła bluzkę, zakrywając

koronkowy, zsunięty stanik. Jej spódnica poniewierała się na podłodze. Cheyenne

pokazywała światu majtki i idealnie opalony tyłek.

- Reed - odezwał się Josh. - Reed, co ty...

- Zamknij się - czułam, jak po twarzy płyną mi łzy. - Nie chcę z tobą rozmawiać. Nie chcę

nawet na ciebie patrzeć! -Pospiesznie otarłam twarz i wstrzymałam oddech, nie zamierzając

dawać Cheyenne satysfakcji z oglądania mnie w takim stanie.

Josh wsparł się na łokciach i gapił się na mnie. Jego T-shirt - ten sam, który wkładał przy

mnie dziś rano - był podciągnięty aż do piersi. Guzik i rozporek sztruksów - rozpięte. Znów

poczułam, jak w gardle wzbiera mi żółć i przełknęłam ją z największym trudem. Dlaczego nie

zerwał się w ślad za Cheyenne? Dlaczego natychmiast nie błagał mnie o przebaczenie? Czy

każda minuta tego poranka była kłamstwem? Czy naprawdę tak niewiele dla niego

znaczyłam?

- Uspokój się, Reed. - Cheyenne zapinała bluzkę, a w jej głosie dźwięczała uraza. - Wiem, że

to dla ciebie trudne, ale przynajmniej spróbuj zachować odrobinę godności.

I wtedy wreszcie zrobiłam to, o czym od dawna marzyłam. Cienka bariera w moim wnętrzu w

końcu ustąpiła i z całej siły walnęłam Cheyenne prosto w jej śliczną buźkę.

GORLIWY UCZESTNIK

-Ty mała, żatosna, dwulicowa dziwko! - krzyknęłam, wpadając jak burza do Billings. Tuż za

mną biegły Sabine i Constance. Cheyenne pędziła z przodu, galopując po schodach na

wysokich obcasach.

- Zostaw mnie w spokoju, psycholko! - odkrzyknęła. Wbiegłam po schodach, pokonując dwa

stopnie na raz,

i pognałam za nią do pokoju. Wszystkie drzwi w korytarzu były już uchylone. Dziewczyny w

piżamach cisnęły się w progach, przyglądając się naszej gonitwie.

- Reed! Co się dzieje? - zapytała Rose.

Jakbym miała czas jej tłumaczyć. Najpierw musiałam wypatroszyć pewną blondynę.

Powiedział, że mnie kocha. Powiedział, że mnie kocha.

A ona po prostu wszystko zniszczyła.

Cheyenne próbowała zatrzasnąć mi drzwi przed nosem, ale z całej sity pchnęłam je ręką i

wdarłam się do środka.

- Wynoś się! - krzyknęła Cheyenne, wycofując się w stronę okna.

- Nie, dopóki nie przyznasz, jaka z ciebie oszustka - powiedziała m.

- Jesteś stuknięta, Reed. W końcu ci odbiło - wymyślała mi Cheyenne, śmiejąc się nerwowo.

- Och, jestem stuknięta? Ja jestem stuknięta? - wrzasnęłam. - Łazisz i całymi dniami gadasz o

Billings, o jedności, o wizerunku, o siostrzanym przymierzu i więziach, które przetrwają całe

życie, a tymczasem każdą wolną chwilę poświęcasz na uwodzenie mojego chłopaka!

Za moimi plecami rozległ się zbiorowy zduszony okrzyk i ożywiona paplanina. Zerknęłam

przez ramię. Wszystkie nasze współlokatorki zgromadziły się pod drzwiami albo na ko-

rytarzu.

- Właśnie tak, dziewczyny! Przed chwilą na cmentarzu sztuki wasza wspaniała, szlachetna

przywódczyni siedziała okrakiem na moim chłopaku. - Byłam pewna, że i tak dowiedziałyby

się o tym z plotek. - A mimo to krąży tu w najlepsze

i poucza nas, kto zasługuje, by mieszkać w Billings, a kto nie jest tego godzien. Kto ma

odpowiednie zalety. Ta podstępna szmata ma czelność nas oceniać!

- Nie byłam tam sama, Reed. Nie rzuciłam się na niego -powiedziała Cheyenne. - Przecież

widziałaś, jak gorliwie przykładał się do dzieła. Josh osobiście mnie tam zaprosił.

Pociemniało mi w oczach. Jak Boga kocham, myślałam, że zemdleję. Kiedy znów się do niej

odwróciłam, musiałam złapać się komody, by przeczekać zawroty głowy. Co innego, gdyby

to Cheyenne do niego poszła. Gdyby przewidziała, że Josh jest na cmentarzu sztuki, jak co

wieczór, i wkroczyła tam ubrana w małe seksowne wdzianko, ujędrniona, jasnowłosa i

kipiąca seksem. I tak nigdy bym mu nie wybaczyła, ale łatwiej przy-szłoby mi zwalić winę

wyłącznie na nią.

- Nie wierzę ci. Widziałam cię. Widziałam, jak bez przerwy się do niego lepiłaś. To

wyłącznie twoja wina.

- Och, tak? To popatrz! - Cheyenne sięgnęła do torebki od Kate Spade, wyciągnęła komórkę i

rzuciła ją ku mnie. -Przeczytaj pierwszego SMS-a.

Blefowała. Musiała blefować. Otworzyłam okienko z SMS-ami i znów pociemniało mi przed

oczami. U góry ekranu pojawił się numer komórki Josha, czarno na białym. Wiadomość

brzmiała:

Nie mogę się doczekać. Pragnę CIĘ. Dziś na cmentarzu sztuki. Po posiedzeniu kom.

W tym momencie wybuchł we mnie każdy atom wściekłości, który w sobie nosiłam.

Zamachnęłam się i cisnęłam telefonem o ścianę, roztrzaskując go na milion kawałków, z któ-

rych jeden drasnął Cheyenne prosto w twarz. Cheyenne pisnęła i zakryła brodę. Pani Lattimer

wybrała sobie akurat ten moment, by wkroczyć do akcji.

- Dziewczęta! - krzyknęła. - Dosyć tego!

Gdy ogarniała wzrokiem całą scenę, na jej twarzy malował się wyraźny szok, przerażenie i

niesmak. Cheyenne, nadal w rozchełstanym ubraniu. Szczątki telefonu rozsiane po podłodze.

Purpurowa maska wściekłości, która z pewnością widniała na mojej twarzy. Usta pani

Lattimer zacisnęły się w determinacji. Nigdy nie widziałam jej równie ponurej.

- Proszę wracać do swojego pokoju, panno Brennan. Natychmiast!

POSIŁKI

- Za kogo ona się uważa, do cholery? Myśli, że może robić, co jej się żywnie podoba? Że

może mieć, co tylko zapragnie? - wściekałam się ochrypłym, ściszonym głosem, miotając się

przed Sabine. Sabine siedziała nieruchomo na środku swojego łóżka i ze złączonymi

kolanami patrzyła, jak krążę po pokoju. Poruszały się tylko jej oczy. Jakby podejrzewała, że

jeśli zmieni pozycję, rzucę się na nią z pięściami. Nie żebym miała do niej żal. Zupełnie nad

sobą nie panowałam. -Kogokolwiek zechce?

Załamał mi się głos i przestałam się miotać. Zakryłam usta dłonią i znów dopadły mnie tamte

obrazy. Dłoń Josha na nagiej skórze Cheyenne. Jego pełne uwielbienia spojrzenie, które do

niedawna zarezerwowane było wyłącznie dla mnie. Josh spoglądał na Cheyenne tak, jak

patrzył na mnie rano, kiedy wyznałam mu miłość. Identycznie.

Moja druga dłoń przywarła do brzucha. Jak mógł? Jak mógł mnie zdradzić? Czy właśnie

dlatego tak bardzo pragnął, żebym odeszła z Billings? Bo pewnie gdybym nie mieszkała

razem z Cheyenne w tej samej bursie, zmniejszyłoby się ry-

zyko, że dowiem się o ich flircie. I... o mój Boże! Tamta noc. Tamta noc, kiedy Cheyenne

wróciła późno, a ja sądziłam, że gnębiła Sabine... Czy wtedy również spotkała się z Joshem?

Nazajutrz Josh był przecież wyczerpany, rozdrażniony i niecierpliwy. Czy ich spotkania

trwały przez okrągły tydzień? Czy okłamywali mnie od samego początku? Nie mogłam

uwierzyć, że Josh jest takim manipulantem. Takim podstępnym typem. Nie. Nie Josh. To

niemożliwe.

Lecz z drugiej strony nigdy bym nie przypuszczała, że między nim a Cheyenne dojdzie do

czegoś takiego. Nawet za milion lat.

- Cheyenne jest nieobliczalna - przyznała Sabine. - Kiedyś się przyjaźniłyście, prawda?

Nawet jeśli w tym roku poróżniły was jakieś problemy, to w żaden sposób jej to nie uspra-

wiedliwia.

Wzięłam głęboki oddech, by powstrzymać mdłości. Otarłam zbłąkaną łzę.

- Nieobliczalna to bardzo łagodne określenie - zawołałam. - Wiesz, że od twojego pierwszego

dnia w Billings Cheyenne próbuje pozbyć się stąd ciebie, Constance i Lorny, prawda? Nie

obchodzi jej, czy same opuścicie Billings, czy zostaniecie wydalone ze szkoły. Zadowoli ją

każdy scenariusz waszego odejścia.

Sabine opadła szczęka.

- Wydalone? Chce, żeby nas wydalono? Ojciec by mnie zabił!

- Ona ma to gdzieś. Dla niej najważniejsze jest to, żebyście nie mieszkały w Billings -

mruknęłam.

-Ale... przecież niczym sobie na to nie zasłużyłam. - Sabine wstała z łóżka. - Robiłam

wszystko, co kazała. Załatwiałam dla niej różne sprawy... Sprzątałam jej pokój... Kradłam i

zwracałam fanty. Nic złego nie zrobiłam. To ona wszystkimi manipuluje. To nie fair.

Oparłam się o biurko i spojrzałam przez okno na światła dziedzińca.

- Masz rację. To Cheyenne powinna zostać wydalona po tym wszystkim, co zrobiła.

Moje słowa zawisły między nami w powietrzu. Sabine siedziała w milczeniu. Nieruchomo.

Na nowo zaczęło bić mi serce. Cheyenne. Wydalona. Cheyenne. Wydalona.

A przecież zapowiadał się wspaniały rok. Nowy i wolny od dramatów. I byłby taki, gdyby nie

Cheyenne. Wszystko zniszczyła. Zniszczyła Billings. Zniszczyła Josha. Zniszczyła wszystko.

Spojrzałam na Sabine. Spoglądała na mnie szeroko otwartymi oczami. Myślałyśmy o tym

samym. Poczułam lekkie mrowienie na skórze.

- A jeśli naprawdę zostanie wydalona? - zapytałam powoli.

- Wtedy będzie po wszystkim, prawda? - nieśmiało szepnęła Sabine.

- Boże, wyobrażasz sobie, jaki zapanowałby tu bez niej spokój? - mówiąc to, rozejrzałam się

po pokoju. - Nikt by was nie dręczył. Nikt nie łaziłby, nie krzyczał i nie wydawał rozkazów.

- Znów mogłybyśmy być zwykłymi uczennicami - powiedziała Sabine rozmarzonym tonem. -

Mogłoby być normalnie.

Miała rację. Gdyby Cheyenne odeszła, nowe dziewczyny uniknęłyby dalszych stresów. Nie

musiałyby przeżywać tego syfu, który sama przeżywałam w ubiegłym roku. Byłam pewna, że

po zdetronizowaniu Cheyenne otrzęsiny w Easton już nigdy się nie powtórzą. Portia była za

bardzo skupiona na sobie samej, by się na cokolwiek wysilać, a Vienna i London wolały

stroić się i imprezować niż knuć niecne plany. Bez Cheyenne Billings byłoby wolne.

Marzyłam, by zobaczyć jej minę, kiedy zostanie wydalona z Easton. Marzyłam, by dowieść

jej raz na zawsze, że nie warto ze mną zadzierać, Że nie zamierzam puścić Jej płazem ciosu w

plecy,

Ale nie mogłam uwierzyć, że rozważam to na serio, Nie mogłam uwierzyć, że w ogóle jestem

do tego zdolna, Jednak po chwili znowu pomyślałam o Joshu. O jego twarzy, O Jego

dłoniach. O oczach. I Już wiedziałam, że potrafię to zrobić. Byłam do tego więcej niż zdolna.

- Myślisz, że może się udać? - zapytałam cicho. Sabine przygryzta usta.

- Nie wiedziałabym nawet, od czego zacząć,

Drżąc na całym ciele, usiadłam na krześle przy biurku, Ekran komputera był ciemny, lecz już

sam Jego widok podsunął mi pewną myśl. Boże, gdyby była tu teraz Noelle, Ona doskonale

wiedziałaby, jak zemścić się na Cheyenne I za jakie pociągnąć sznurki, by załatwić tę sprawę,

Nie miałam jednak pojęcia, gdzie się podzlewa, jak się z nią skontaktować, Już dawno

zmieniła numery telefonów 1 adresy e-mall, Jakby pragnęła zerwać ze mną wszelkie więzi.

Wyeliminować mnie ze swojego życia, Miałam jednak wrażenie, że chciałaby usłyszeć, co się

dzieje w Billlngs. Że chciałaby ml pomóc. Przecież dbała o Billlngs bardziej niż ktokolwiek

Inny, I przeżyłaby jeden z najgorszych koszmarów, gdyby ujrzała, co tu się stanie, Jeśli

władzę przejmie Cheyenne,

Gapiłam się na komputer, Znałam kogoś, kto mógł wiedzieć jak ją znaleźć, Kogoś, z kim

„rozmawiałam" niemal codziennie. Może nadszedł czas, by wreszcie poruszyć temat, którego

tak długo unikałam, Czy potrafiłabym zdobyć się na ten krok? A jeśli tak I Jeśli ten ktoś

pomógłby ml ją odnaleźć, czy zechciałaby pomóc?

Stuknęłam w spację, przywracając ekran do życia.

- Co robisz? - zapytała Sabine. Wstukałam adres Dasha.

- Wzywam posiłki.

Napisałam krótką wiadomość, ale już w chwili, gdy kliknęłam na „Wyślij", miałam ochotę się

wycofać. Pierś przepełnił mi strach. Co ja sobie wyobrażam? Nie byłam Noelle. Wyraźnie

tego dowiodłam w ciągu kilku ostatnich tygodni. Nie mogłam doprowadzić do wydalenia

kogoś ze szkoły. Nawet Cheyenne. Nie byłam intrygantką. Nie byłam do tego zdolna. To nie

w moim stylu.

A tak w ogóle, co się stanie, jeśli Dash mi nie odpisze? W naszych e-mailach nigdy nie

wspominaliśmy o Noelle ani o Joshu. A jeśli wspomnienie o Noelle skazi naszą beztroską

korespondencję? Sprowadzi ją na ziemię? Prawdopodobnie właśnie nawaliłam na wszystkich

frontach. Straciłam Josha i Dasha w ciągu jednego okropnego, rozdzierającego serce dnia.

Zamknęłam komputer i próbowałam przełknąć ślinę, choć nagle zupełnie zaschło mi w

gardle.

- Chyba powinnyśmy zmienić temat - powiedziałam bezbarwnym głosem.

Sabine nerwowo się roześmiała.

- Tak. Dobry pomysł.

Niebezpiecznie zbliżyłyśmy się do przepaści. Nadszedł czas, by zawrócić.

CZTERY GODZINY

Tamtej nocy leżałam na łóżku i nie mogąc zasnąć, gapiłam się w sufit. Nieustannie

nawiedzały mnie różne obrazy Gołe nogi Cheyenne. Pierś Josha. Cheyenne siedząca na nim

okrakiem. Jego dłoń na jej szyi. Na jej ramieniu. Jego oczy, gdy na nią patrzył. Jej dłonie

powoli rozpinające bluzkę. Jej stanik. Jej majtki. Jego rozpięty rozporek...

Przewróciłam się twarzą do poduszki i jęknęłam. Łzy kapały na poszewkę.

Jak Josh mógł mi to zrobić? Jak?

Z trudem łapałam oddech. Uniosłam głowę i serce zamarło mi w piersi. Na okiennej szybie

połyskiwały czerwone i niebieskie światła. Duszę przepełniły mi miliony wspomnień z ubieg-

łego roku. Wyskoczyłam z łóżka i szarpnęłam zasłonę.

Obok burs dla dziewcząt przejeżdżała karetka. Zauważyłam ją, kiedy mknęła ku końcowi

podjazdu. Ku drugiemu skupisku burs. Ku bursom chłopców. Nie dobiegał mnie dźwięk

syreny. Nie dobiegały żadne odgłosy. Widziałam jedynie niemy krzyk świateł.

Wstrzymałam oddech i kurczowo ściskałam zasłonę, póki karetka nie zniknęła mi z oczu.

Potem otworzyłam okno

i zaczęłam nasłuchiwać. Z oddali dobiegł dźwięk zatrzaskiwanych drzwi. I głosy niesione

przez bezwietrzną noc. A potem nastąpiła cisza.

Spojrzałam na zegarek. Do śniadania pozostały cztery godziny. Cztery godziny czekania i

zastanawiania się, co tu się u diabła, dzieje.

MAŁA, SŁODKA SABINE

Nazajutrz chciałam jak najszybciej wyjść z bursy i dowiedzieć się, co zaszło w nocy, ale

musiałam zaczekać na Sabine. Biorąc pod uwagę ubiegły wieczór, nie czułam się na siłach,

by samotnie przejść przez kampus i stawić czoło wszystkim kłapiącym językom i wścibskim

spojrzeniom. Sabine ubrała się migiem i już miałyśmy opuścić pokój, gdy gdzieś rozległ się

wrzask Cheyenne. Usłyszałyśmy tupot stóp i dwie sekundy później Cheyenne stanęła przed

nami na korytarzu w różowym szlafroczku, ściskając w dłoni coś, co wyglądało jak porwane,

poplamione i pocięte resztki kostiumu wylaszczonego podlotka, który Sabine miała na sobie

poprzedniego dnia.

- Co to jest? - krzyknęła do Sabine, podbiegając do nas z wściekłością. Potrząsała ubraniami

ściskanymi w dłoni.

-Ach, tak. Próbowałam to uprać, skoro byłaś tak miła, by pożyczyć mi ciuchy, ale kampusowa

pralka oszalała i porwała wszystko na strzępy - wyjaśniła Sabine niewinnym głosem.

Opadła mi szczęka. Nieee. To niemożliwe. Nie zrobiłaby tego. Mała, słodka Sabine?

-To pralka? - z niedowierzaniem zapytała Cheyenne. Rozłożyła bluzkę i spódniczkę. Zostały

pocięte na wąskie paseczki przypominające frędzelki. A plamy na bluzce nie pochodziły

wyłącznie od soku i jajek. Widniały na niej wielkie, czarne ślady, jakby pechowa osoba, która

ją włożyła, została potrącona przez samochód.

Sabine wzruszyła ramionami.

-To stara pralka.

- i domyślam się, że moje buty też przemieliła na miazgę - spiorunowała ją wzrokiem

Cheyenne.

- Nie - odparła Sabine. - To sprawka psa dozorcy. Wpadł do pralni i po prostu je porwał. Nie

sposób powstrzymać psa, kiedy chapnie prawdziwą skórę. Tak mi przykro. Oczywiście

zwrócę ci pieniądze.

Parsknęłam śmiechem.

- Nie sądzę, by to było konieczne. - Otoczyłam Sabine ramieniem. - Myślę, że teraz jesteście

kwita.

Obróciłam Sabine i ruszyłyśmy w stronę drzwi.

- Dzięki. Dziś rano potrzebuję rozweselenia. Ale muszę przyznać, że nie wiedziałam, do

czego jesteś zdolna.

- Też bym się o to nie podejrzewała - odparła Sabine. -I gdyby nie Cheyenne, pewnie nadal

żyłabym w błogiej nieświadomości.

TO NIE JA

Kiedy szłam na śniadanie, każdy mięsień mojego ciała był napięty. Mój plan nie wypalił, bo

Sabine, która musiała odebrać jakieś papiery od doradcy zawodowego, ulotniła się, gdy tylko

dotarłyśmy do frontowych schodów. Zostałam sama. Bezbronna. Mieliśmy pierwszy chłodny

dzień tego roku i nie byłam odpowiednio ubrana. Nie zadałam sobie nawet trudu, by

wcześniej sprawdzić pogodę. Drżałam na wietrze, który owionął moje odkryte ramiona.

Rozejrzałam się w poszukiwaniu zrozpaczonych twarzy, szepczących ust, jakichkolwiek

wskazówek związanych z wydarzeniami ostatniej nocy. Jednak wszystko wyglądało

normalnie. Słoneczna, radosna sobota w Easton Academy.

- Reed!

Trey szybkim krokiem zbliżył się od strony Ketlar, a na jego przystojnej twarzy malował się

niepokój. Stanęłam w pół kroku. Niepokój Treya nie wróżył niczego dobrego.

- Nic ci nie jest? Masz jakieś wieści od Josha? - zapytał.

- O czym ty mówisz? Zamilkł zmieszany.

- O Joshu. Wczoraj w nocy zabrali go do szpitala. Nie dzwonił do ciebie Gage?

- Nie.

„Nie, nie, nie".

- Co się stało? - zawołałam.

- Miał atak. Nagle się obudziłem i zobaczyłem, że prawie spadł z łóżka i trzęsie się jak wariat.

Musiałem zadzwonić pod 911 - powiedział Trey. - Przykro mi. Gage miał...

Zamilkł w pół słowa, gdy czarny sedan - jeden ze służbowych pojazdów Easton, który służył

do odbierania z lotniska zaproszonych uczniów innych szkół i absolwentów - wtoczył się pod-

jazdem i zatrzymał między bursami. Drzwi sedana otworzyły się i z pojazdu powoli wysiadł

Josh. Miał poszarpane dżinsy, potargane włosy, ale poza tym wyglądał całkiem normalnie.

Ulga, która ogarnęła mnie na jego widok, ulotniła się, gdy tylko na mnie spojrzał. W tej samej

chwili przypomniałam sobie ból, jaki sprawił mi poprzedniego wieczoru. I przestało mnie ob-

chodzić. Przestało mnie obchodzić, czy Josh jest cały i zdrowy. Po prostu musiałam stamtąd

uciec. Odwróciłam się na pięcie i pognałam w stronę stołówki, zostawiając za sobą Treya.

- Reed! Zaczekaj! - zawołał Josh. Przyspieszyłam.

- Reed! Proszę! Muszę z tobą porozmawiać.

Jego dłoń opadła mi na ramię. Gwałtownie się odwróciłam i strąciłam ją jednym ruchem.

-Au! Cholera. - Złapał się za rękę i skulił, jakbym właśnie wyssała z niego całe życie.

- Właśnie skończyliśmy rozmawiać - wycedziłam przez zęby. Boże, wyglądał blado. Oczy

miał czerwone i nabiegłe krwią.

Chciałam go przytulić i zapytać, co się stało. Czy bardzo się bał? Miałam ochotę po prostu go

pocałować i...

Uderzyć w twarz. Nie. Rąbnąć pięścią. Prosto w brzuch.

- Reed, dziś w nocy miałem atak - powiedział błagalnym tonem.

co? Chcesz, żebym cię pocałowała i zapewniła, że wszystko będzie dobrze? - zawołałam,

szykując się do odejścia.

- Nie! Nie to miałem na myśli! Proszę cię, Reed. Proszę, po prostu zaczekaj chwilę. Nie

mogę. W tej chwili nie mogę za tobą gonić.

W jego głosie pobrzmiewało coś, co mnie zatrzymało. Pewna żałosna nuta, której z jakiegoś

powodu moje serce nie potrafiło zignorować. Gdy znowu na niego spojrzałam, siadał na

jednej z kamiennych ławek. Powoli. Ostrożnie. Jakby bolał go każdy skrawek ciała.

- Co ci jest? - zapytałam wojowniczo.

- To następstwo ataku - wyjaśnił. - Bolą mnie wszystkie mięśnie. Chyba właśnie się zabiłem,

biegnąc za tobą.

Posłał mi grymas/uśmiech, na widok którego do oczu na-

Płynęły mi łzy wściekłości. Dlaczego to robił? Czy naprawdę ChciaŁ mnie wziąć na litość i

jakimś cudem wymazać swój postępek?

- Co do ubiegłego wieczoru...

- Nie chcę o tym rozmawiać - oświadczyłam, - Ale ja tak - warknął.

Warknął. Na mnie. Jakbym to ja pozwoliła, żeby Cheyenne Martin wgramoliła się na mnie

okrakiem.

- Zostałem czymś odurzony, Reed. Nawet nie miałem pojęcia, co się dzieje - wyrzucał z

siebie słowa w pośpiechu. - Byłem na cmentarzu sztuki i nagle Cheyenne też się tam znalazła,

a potem ty i... Połowy z tego wszystkiego nawet nie pamiętam. Byłem zupełnie oszołomiony.

Musisz mi uwierzyć. Nigdy bym ci tego nie zrobił. Wiesz o tym. Ja nawet nie...

100

- Przestań! - Oczy wypełniły mi się łzami. Gapił się na nas każdy kto akurat znajdował się na

dziedzińcu. - Przestań kłamać.

- Nie kłamię! - zawołał Josh. - Uwierz mi! Ktoś podrzucił coś wczoraj do mojej kasetki z

lekami. Zawsze wypełniam ją na początku tygodnia i dzielę potrzebne pigułki na dzienne

dawki. Wczoraj wysypałem lekarstwa na dłoń i wrzuciłem do ust wszystkie na raz. Miliony

razy widziałaś jak je zażywam, prawda?

Dlaczego nadal tam sterczałam? Dlaczego?

- Prawda? - powtórzył.

Jakimś cudem zdołałam pokiwać głową.

- No więc zanim wpadły mi do ust, coś zauważyłem. Taką małą białą pigułkę w niebieskie

kropeczki. Nie ma jej wśród moich leków. Ale było już za późno - powiedział z błagalnym

spojrzeniem. - Tłumaczyłem sobie, że coś mi się przywidziało, ale teraz wiem, że nie. To

musiała być jedna z tych tabletek gwałtu albo coś w tym rodzaju. Nie widzę innego

wytłumaczenia.

- A ja owszem - mruknęłam.

- W takim razie dlaczego miałem w nocy atak? - zapytał Josh. - Panuję nad nimi od lat.

Miewam ataki tylko wtedy, gdy zażyję coś ekstra, za dużo wypiję i tak dalej. Kiedy w moim

ciele dochodzi do zaburzenia równowagi chemicznej. Wszystko doskonale się zgadza.

Cokolwiek wziąłem... namieszało to w moim organizmie wystarczająco mocno, by

doprowadzić do ataku.

Patrzyłam na niego z góry. Na te pełne nadziei niebieskie oczy. Na zmizerniałą twarz.

- Ktoś mi źle życzy, Reed. Ktoś nam źle życzy - powiedział. -Nigdy bym cię umyślnie nie

skrzywdził. Jesteś dla mnie wszystkim, nie rozumiesz? Wszystkim.

Zacisnęłam zęby tak mocno, że załomotało mi w skroni.

- W takim razie dlaczego wysłałeś do niej SMS-a? - zapytałam cicho.

Josh zamrugał.

- Słucham?

- Dlaczego wysłałeś SMS-a do Cheyenne? To ty ją zaprosiłeś na cmentarz sztuki, Josh!

Napisałeś, że nie możesz się doczekać. Że jej pragniesz! - krzyknęłam. - Skoro naprawdę

zostałeś wykorzystany, jak, u diabła, to wytłumaczysz?

Kilku mijających nas pierwszaków przystanęło, by się pogapić. Nic mnie to nie obchodziło.

Niech zobaczą, co się dzieje, kiedy człowiek pozwala, by mu na kimś zależało. Niech po-

traktują tę historię jako przestrogę. Może wreszcie wyniknie jakiś pożytek z mojego

żałosnego życia.

101

- Reed, nie mam pojęcia, o czym mówisz.

- Przestań kłamać! - niemal na niego krzyczałam. - Widziałam to w jej telefonie! Pokazała mi.

Wysłane z twojej komórki. To ty ją zaprosiłeś na tę schadzkę!

- Nieprawda. Nieprawda - powtarzał Josh, kręcąc głową. Mrużył oczy. Jakby próbował sobie

przypomnieć, co się wczoraj stało. - Mieliśmy zebranie komitetu w Mitchell Hall w związku z

kolacją w Driscoll. Kiedy było po wszystkim, wybrałem się na cmentarz sztuki. Cheyenne

poszła za mną. Poszła za mną...

- Proszę, przestań - powiedziałam, a łzy pociekły mi po policzkach. - Nie mogę tu dłużej stać

i tego słuchać.

Odwróciłam się, oplotłam rękami i odeszłam. Josh wstał, ale skrzywił się i nie ruszył z

miejsca.

- Reed, proszę, nie rób mi tego. Wczoraj nie byłem sobą. Nie wiedziałem, co robię - błagał. -

Kocham cię! Reed! Wiesz, że cię kocham!

Serce pękło mi z bólu. Tym razem jego słowa brzmiały jak okrutny żart. Jak tortura. Wciąż za

mną wołał, ale nie odwróciłam się. Postanowiłam, że już nigdy się do niego nie odwrócę.

OD NAJLEPSZYCH

Gdy rozległ się trzask frontowych drzwi Billings, usiadłam na łóżku. Natychmiast

zauważyłam, że w pokoju nie ma Sabine. Spojrzałam na zegarek: cztery minuty po pierwszej

w nocy. Potem usłyszałam dobiegający z korytarza lodowaty głos pana White'a. Dźwięki

naprawdę dobrze się niosły w takim starym, skrzypiącym domu jak Billings. Zwłaszcza że

nikt nie próbował zachowywać się cicho.

- Do łóżek - powiedział pan White. - Natychmiast.

- Cholera - mruknęłam pod nosem, odrzucając kołdrę na bok.

Odgłos kilku par stóp na schodach podpowiedział mi, że Sabine nie jest sama. Kiedy drzwi

stanęły otworem, ujrzałam obok niej Constance i Lornę. Wszystkie miały spuszczone głowy.

-Co, u diabła...

Nie zdążyłam dokończyć zdania.

-Co, u diabła, się stało? - ryknęła Cheyenne, wpadając do mojego pokoju ubrana jedynie w

króciutką różową koszulkę nocną. Za nią zjawiły się London, Vienna, Portia, Rose, Tiffa ny i

102

Astrid. Nie odzywałam się do niej przez cały dzień i miałam ochotę ją złapać i od razu

wywalić na korytarz.

- Nikt cię tu nie zapraszał - syknęłam. Żadna z dziewczyn nawet na mnie nie spojrzała.

- Przyłapali nas - poinformowała Constance, zrzucając kurtkę.

- Co takiego? - zapytała Cheyenne piskliwym szeptem.

- O, po prostu cudów - zawołała Portia, dotykając swojego diamentowego B. - Wiedziałam,

że tak będzie!

- Na czym was przyłapali? - zapytałam głośno z łomoczącym sercem.

- Miały wykraść test - wyjaśniła Portia.

- Wydalili was? - zapytała Cheyenne całą trójkę. W jej oczach wyraźnie malowała się

nadzieja.

- Nie - oschle odparła Sabine, wiedząc, że Cheyenne chce się jej pozbyć. - Przyuważyli nas na

dziedzińcu. Lorna powiedziała, że wyszłyśmy na nocny spacer i niczego nie mogli nam

udowodnić. Jesteśmy na warunkowym.

- Główka pracuje, Lorna - powiedziała Tiffany, zmuszając Lornę do słabego uśmiechu.

- Na Na warunkowym? - zapytała Rose. - Co to właściwie znaczy?

- Ran White powiedział, że jeśli któraś z nas jeszcze raz złamie jakąś zasadę, pożegnamy się

ze szkołą - wyjaśniła Constance. Wyglądała, jakby całe życie przebiegało jej przed oczami.

i Nie do wiary - powiedziała Cheyenne, wyrzucając ręce w górę. - Wiecie, że w ciągu ponad

osiemdziesięciu lat istnienia Billings ani jedna osoba nie została przyłapana na wykradaniu

testu? To istna bułka z masłem!

„Zamknij się, ty podstępna żmijo. Zamknij się, zamknij się, zamknij się!"

- Ja nigdy nie dałabym się przyłapać - prychnęła Missy. Wbiłam w nią wzrok. Czułam ciarki

na każdym centymetrze

ciała. Missy stała pośrodku pokoju w jedwabnych spodniach od piżamy i koszulce wiązanej

na szyi. Astrid też była w bokserkach. A Kiki nie dostrzegłam wcale, bo pewnie nadal spała.

Za to Constance, Sabine i Lorna ubrały się na czarno.

- Dlaczego cię nie przyłapali? - zapytałam.

- Słucham? - warknęła Missy.

- Dlaczego nie było cię tam razem z innymi dziewczynami? -zapytałam, a potem spojrzałam

na Cheyenne. Musiałam się nieco wysilić, by nie zwymiotować, ale byłam silna. - Skoro od

zarania dziejów każda dziewczyna z Billings zalicza tę próbę, dlaczego nie przystąpiły do niej

Missy, Astrid i Kiki?

Cheyenne prychnęła.

103

- Przecież nie mogłam wysłać sześciu dziewczyn na raz, żeby tłukły się po kampusie,

prawda? - powiedziała, bawiąc się włosami. - Pozostałe dziewczyny miały zaliczyć próbę

jutro w nocy. Ale teraz to niemożliwe - dodała, rzucając zniesmaczone spojrzenie na trójkę w

czerni. - Dzięki, że wszystko popsułyście.

Sabine. Loma i Constance gapiły się na swoje stopy jak przedszkolaki przyłapane na

wyjadaniu ciasteczek ze słoika. To było takie poniżające. Takie upokarzające. I zupełnie na to

nie zasłużyły.

„Idziesz właściwą drogą", pomyślałam, słysząc w głowie głos Dasha.

- Dobra. Dość tego - powiedziałam. - Cheyenne, na korytarz. Sprawa była nie do

przeskoczenia. Mieszkałyśmy w tym samym budynku. Cheyenne systematycznie gnębiła

moje przyjaciółki. Musiałam jakoś się z nią ugadać. Ale storo nie było innego wyjścia,

zamierzałam to zrobić na swoich warunkach

- Słucham? ~ warknęła.

-Ty i ja. Wychodzimy.

- Zapomnij. Nigdzie nie wychodzimy, jeśli znów zamierzasz się wczuwać w bohaterkę Za

wszelką cenę*. - Cheyenne zbladła.

- Nie dotknę cię, przysięgam. - Stanęłam na progu. - Po prostu utniemy sobie małą

pogawędkę.

Cheyenne spojrzała na swoje przyjaciółki, jakby chciała się upewnić, że ją wesprą, gdybym

jednak zmieniła zdanie, a potem pospiesznie wyszła na korytarz, mijając mnie w drzwiach.

Wzdrygnęłam się, czując jej bliskość, gdyż znowu dopadły mnie obrazy z nią i Joshem w

rolach głównych. Wzięłam głęboki oddech i odepchnęłam je od siebie, a następnie

zamknęłam drzwi. Wcisnęłam pięści pod pachy i odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z

Cheyenne. Instynktownie zrobiła krok w tył, w stronę swojego pokoju. Musiałam się bardzo

starać, by nie parsknąć śmiechem na widok tego tchórzostwa.

- To koniec - powiedziałam.

Roześmiała się. Głośno. Pewnie jej ulżyło, że nie zaczynam od prawego sierpowego w

szczękę.

- Odbiło ci.

- Nie, myślę nawet, że po raz pierwszy od początku roku jestem przy zdrowych zmysłach -

oznajmiłam. - Natychmiast odczepisz się od tych dziewczyn albo pójdę do dyrektora i

powiem, że to wszystko zaplanowałaś. Że to część tradycji korporacji uczennic, którą tu

kultywujesz, pomimo że pan Cromwell tak jej nie znosi.

Znów się roześmiała i śmiała się, dopóki nie dostrzegła ognia w moich oczach.

104

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

* Film Clinta Eastwooda, którego bohaterka pragnie osiągnąć sukces w kobiecym boksie.

- Nie ośmieliłabyś się.

- Nie? Po tym wszystkim, co mi zrobiłaś, naprawdę myślisz, że wahałabym się choć sekundę

przed spełnieniem tej groźby?

Cheyenne przyjrzała mi się uważnie. Jak Boga kocham, słyszałam, jak skrzypią trybiki w jej

mózgu.

- Powiem wszystkim, że zdradziłaś naszą tajemnicę - oznajmiła, unosząc głowę. - W Billings

wszyscy będą wiedzieć, że wystąpiłaś przeciwko swoim.

- Po ubiegłej nocy jakoś nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek miał do mnie pretensje.

- Och, przekonasz się. Te dziewczyny to wyjątkowe egoistki, jeśli jeszcze tego nie

zauważyłaś. Zaczną się zastanawiać. Skoro możesz pogrążyć mnie, kogo zakapujesz w dru-

giej kolejności? - teoretyzowała Cheyenne. - Czy te ciamajdy naprawdę znaczą dla ciebie

więcej niż Billings?

- Nie - odpowiedziałam zdecydowanie. - Ale znaczą dla mnie więcej niż ty. - Lekko opadła

jej szczęka, a policzki przybrały kolor purpury. Jak mogły ją zdziwić moje słowa, nie miałam

pojęcia, ale zbliżyłam się do niej jeszcze bardziej, czując, że wreszcie zapędziłam ją w kozi

róg. - Z resztą bursy rozliczę się, jeśli zechcę, i to we właściwym czasie. Ale jestem pewna, że

dyrektor będzie wolał wyrzucić z Billings jedną zadymiarę, niż zamknąć całą bursę i

tłumaczyć się szacownym byłym mieszkankom, nie uważasz?

Przyglądała mi się z wytrzeszczonymi oczami. Nigdy wcześniej nie widziałam, by Cheyenne

zabrakło języka w gębie.

- Wiem, jak bardzo kochasz to miejsce - powiedziałam. -Wiem, jak by cię dobiła konieczność

wyniesienia się do Pemberly i zamieszkania z pospólstwem.

- Nie możesz tego zrobić.

- Ależ mogę. Patrząc na nią z góry, czułam się silna. Pewna siebie. Byłam na dobrej drodze.

Kontrolowałam sytuację. - Nie wystawiaj mnie na próbę, Cheyenne. Uczyłam się od

najlepszych.

105

Po tych słowach odwróciłam się na pięcie i wróciłam do swojego pokoju, zatrzaskując

Cheyenne drzwi przed nosem. Wreszcie ostatnie słowo należało do mnie.

KOMPETENTNE

Między ćwiczeniami z biologii i chemii dostałam od Rose SMS-a z wezwaniem na zebranie

w Billings tuż po treningu piłki nożnej, Podczas meczu wciąż gubiłam podania, nie mogłam

trafić do bramki i potykałam się, myśląc o wszystkim, tylko nie o meczu. Myślałam o Joshu.

O Cheyenne. O ich wywracającej wnętrzności zdradzie. I o zbliżającym się zebraniu.

0 co mogło znów chodzić? Nie byłam nawet w stanie zgadywać, ale biorąc pod uwagę mój

obecny stan umysłu, wiedziałam, że nie szykuje się nic dobrego.

-Jak się trzymasz? - zapytała Astrid, kiedy truchtałyśmy w dół wzgórza ku szkolnym

budynkom.

Jej pytanie sprawiło, że zacisnęłam pięści. W końcu bratała się z wrogiem. Po co w ogóle

pytała? Żeby później donieść Cheyenne?

- W porządku - odpowiedziałam beznamiętnym tonem.

- Reed, nie jestem po jej stronie. - Astrid zatrzymała się w pół kroku.

Ja wyhamowałam kilka metrów dalej. Wstrzymałam oddech

i spojrzałam na nią, ale nie miałam pojęcia, co jej odpowiedzieć.

- Myślę, że postąpiła naprawdę po świńsku - ciągnęła Astrid, wsadzając pitkę pod ramię. -

Właściwie nigdy nie byłyśmy przyjaciółkami, znałyśmy się wyłącznie dzięki naszym

rodzinom, a teraz jestem głęboko przekonana, że już nigdy się nie zaprzyjaźnimy.

Serce zalała mi fala ciepła połączonego z nieufnością.

- Nie wiem, co powiedzieć.

- Nie dziwię się, że mi nie ufasz, ale pewnego dnia to się zmieni - powiedziała Astrid,

zupełnie niezrażona. - Potrafię zjednywać sobie ludzi.

Puściła do mnie oko, a ja się roześmiałam.

- Dobra. W porządku.

Zadźwięczała jej komórka. Astrid wyciągnęła ją z torby na ramię i jęknęła.

- A niech to.

106

- Co się stało?

- SMS od „nazistki" we własnej osobie. Wszystkie nowicjuszki mają iść prosto do biblioteki i

czekać na dalsze instrukcje. Niech to cholera. Miałam nadzieję na prysznic.

Małe włoski na moim karku stanęły dęba. Co się działo, u diabła? Musiałam się mocno

powstrzymywać, żeby natychmiast nie pobiec do Billings, ale nie chciałam pokazać Astrid, że

nie zostałam wtajemniczona w plany Cheyenne. Odprowadziłam Astrid do rozwidlenia

ścieżek, a potem szybkim krokiem ruszyłam do bursy.

Z salonu dobiegały odgłosy ożywionych rozmów. Dźwięczały kieliszki, dziewczyny

chichotały, panowała atmosfera powszechnej radości. Podeszłam do drzwi i zastałam wszyst-

kie swoje współlokatorki, z wyjątkiem sześciu nowych dziewczyn, zebrane wokół tacy z

lemoniadą i pochłonięte paplaniną. Właśnie wkroczyłam w sam środek imprezy dla amery-

kańskiej śmietanki towarzyskiej.

- Reed! - zawołała Vienna. Szybko nalała mi lemoniady do kryształowej szklaneczki i wstała,

by mi ją podać. Tiffany pstryknęła nam zdjęcie. - Teraz możemy zaczynać!

Rzuciłam torbę sportową na podłogę.

- Co właściwie chcecie zaczynać?

- Planujemy ceremonię inicjacyjną - powiedziała Rose.

- Ja zajmę się zaproszeniami! - radośnie zaświergotała London, wachlując się katalogiem z

papeteriami.

- Myślałam, że nie będzie żadnej inicjacji. Czy dyrektor przypadkiem tego nie zabronił? -

zwróciłam uwagę, chociaż nie miało to żadnego znaczenia. Ale mimo wszystko ktoś po-

winien był to powiedzieć.

- Istnieją pewne tradycje, które musimy podtrzymywać. - Cheyenne okrążyła kanapę i sofę,

aby stanąć naprzeciwko mnie. Nawet jeśli ubiegłego wieczoru udało mi się ją zastraszyć,

teraz nie dawała tego po sobie poznać.

Zadziwiające: już na jej widok wrzała we mnie krew. Wrzała na widok jej zadowolonej z

siebie, napuszonej twarzy. Przez cały dzień, ilekroć ją widziałam, potrafiłam myśleć jedynie o

niej i o Joshu. Czy byli teraz razem? Tworzyli parę? Josh siedział wyłącznie przy stoliku

Ketlar, unikając nas obu, jakbyśmy przenosiły jakąś chorobę, ale możliwe, że spotykali się w

tajemnicy. Kto wie, jak daleko się posunęli? Cheyenne uśmierciła najlepszą rzecz w moim

życiu. Ukradła mi chłopaka. A teraz pouczała mnie na temat czegoś tak absurdalnego jak

tradycja.

- To świetnie, Cheyenne, tylko że za wierność tradycji wszystkie możemy wylecieć ze szkoły

- powiedziałam w końcu.

107

Kilka dziewczyn wymieniło spojrzenia, jakby nie przyszło im to wcześniej do głowy.

Popatrzyłam na Cheyenne z góry, prężąc się z całych sił. Niech pamięta, jaka potrafię być

przerażająca.

- Spójrzmy na to inaczej, Reed - powiedziała Cheyenne, składając dłonie. Patrzyła na mnie z

politowaniem, jakby mówiła do otępiałej staruszki. - Co byś czuła, gdybyś musiała

zrezygnować z takiego doświadczenia jak inicjacja w Billings tylko dlatego, że nowemu

dyrektorowi nagle zachciało się położyć temu kres?

Tu mnie miała. Choć z początku moja inicjacja wydawała się dziwna, przerażająca i

niespodziewana, ostatecznie okazała się całkiem fajna. Wtedy po raz pierwszy od przyjazdu

do Easton poczułam, że stanowię część tej szkoły. Że jestem tu mile widziana. Ale tym razem

pozostawała jeszcze drobna kwestia głosowania. Fakt, że praktycznie rzecz biorąc, niektóre

dziewczyny wcale nie były tu mile widziane.

- Pozwólcie, że zadam jedno pytanie - powiedziałam. -Kogo właściwie inicjujemy?

- Wszystkie! - radośnie oznajmiła Rose.

- Naprawdę? - zatkało mnie.

- Omówiłyśmy to przed twoim przyjściem i doszłyśmy do wniosku, że masz rację -

powiedziała Cheyenne, powstrzymując kwaśną minę. - Nie możemy walczyć z dyrektorem.

Poza tym nasze kandydatki nie są trędowate ani nic w tym rodzaju. Wszystkie są...

kompetentne.

- I możemy popracować nad tymi, które kompetentne jeszcze nie są - dodała London.

W wolnym tłumaczeniu? Wygrałam. Wczorajszego wieczoru Cheyenne dostrzegła w moich

oczach, że mówię poważnie. Naprawdę udało mi się kogoś zastraszyć i podporządkować

własnej woli. Moje serce wypełniło się dumą. Musiałam się bardzo powstrzymywać, żeby nie

odstawić wokół Cheyenne tańca radości, jakby była sombrero. Może i zabrała mi Josha, ale ja

odebrałam jej dumę. Było to małe zwycięstwo.

- Poza tym nie możemy spędzić całego roku na knuciu przeciwko tym dziewczynom, Musimy

się skupić na innych sprawach, Aplikacjach na studia, imprezach dla czwartoklasistów,,.

Spojrzała na mnie niemal zaczepnie i poczułam, że się czerwienię, Josh, Myślała o Joshu,

Drwiła ze mnie,

Idź właściwą drogą. Reed, Nie wyrywaj jej jeszcze włosów z głowy. Właśnie oddaje ci

zwycięstwo w tej wojnie, Po prostu próbuje zachować twarz,

-Super, Cieszę się. ze w końcu zmieniłaś zdanie - powiedziałam, - Ale nie możemy pozwolić,

żeby dyrektor się dowiedział

108

- No jas, - Portia przewróciła wielkimi, brązowymi oczami, Marzę o tym. by kiedyś zobaczyć

Portię podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Serio, Chociaż wątpię, aby los kiedykolwiek zmusił

ją do poszukiwania pracy,

- A teraz bierzmy się do roboty - zarządziła Cheyenne, -Musimy zaplanować wielką imprezę i

nie zostało nam zbyt dużo czasu,

Chociaż nadal miałam ochotę udusić Cheyenne. nie mogłam powstrzymać uśmiechu, kiedy

dołączyłam do reszty dziewczyn z Billings, Wygrałam, Dzięki mnie Billings stanie się

lepszym miejscem. Pokonałam Cheyenne,

Jaka szkoda, że nie mogła mnie teraz widzieć Noelle,

ZNAJOME UCZUCIE

Kiedy po lunchu szłyśmy do klasy, Tiffany usiłowała za mną nadążyć. W stołówce każdym

skrawkiem ciała czułam na sobie wzrok Josha, który siedział po drugiej stronie sali, i

musiałam jak najszybciej stamtąd uciec. Za nic w świecie nie chciałam kolejnego

dramatycznego spotkania. Po prostu pragnęłam, żeby to, co nas łączyło, dobiegło końca. Żeby

się skończyło, ucichło i odeszło w niepamięć.

- Reed! Reed, zaczekaj!

To był on. Przyspieszyłam kroku.

- Reed, powinnaś zacząć startować na olimpiadzie - powiedziała Tiffany, dysząc u mojego

boku.

- Reed! Proszę, nie rób tego!

- Przepraszam, Tiffany, muszę lecieć.

Puściłam się biegiem. Wiedziałam, że wyglądam jak wariatka z rozwianymi włosami i ciężką

torbą obijającą się o biodro, ale miałam to gdzieś. Byłam już w połowie schodów pro-

wadzących do szkolnego budynku, kiedy Josh mnie dogonił. Złapał mnie za rękaw. Dwaj

drugoklasiści idący na lekcje zerknęli na mnie z niepokojem i odwróciłam wzrok.

- Czego chcesz, Josh?

Popełniłam błąd i spojrzałam na niego. Boże, był cudowny Nawet jeszcze bardziej, odkąd nie

mogłam go mieć. Odkąd nie mogłam go dotknąć. Pocałować. Powinien być dla mnie martwy.

Jak mógł wyglądać aż tak fantastycznie?

109

- Musimy o tym porozmawiać - dyszał ciężko. W jego oczach malowała się rozpacz.

Błaganie, - To nie może się tak skończyć. Nie może.

Serce podeszło mi do gardła, Musiałam się stamtąd natychmiast ulotnić,

- Ale się skończyło, Skończyło się. Musisz zostawić mnie w spokoju.

Nigdy nie widziałam kogoś równie zdruzgotanego jak Josh. Może to wszystko było prawdą.

Może rzeczywiście został odurzony, Może to nie była jego wina,,.

Nie. Nie, Nie zamierzałam być idiotką. Josh złamał mi serce. Nikt nie dostanie szansy, żeby

znów mnie zranić. Nie po raz drugi,

- Muszę iść, -Reed...

Wtedy dołączyła do nas Tiffany. dzięki Bogu, Ujęta mnie pod rękę i zmierzyła Josha

spojrzeniem,

-Idziemy,

Właśnie tego potrzebowałam, Odwróciłam się i wpadłam do budynku. Ledwie zdążyłam

postawić dwa chwiejne kroki, zatrzymał mnie czyjś głos:

-Znowu łamiesz czyjeś serce. Brennan?

To była Ivy Slade, Stała za nami. obok drzwi, ze szczupłymi rękami splecionymi na szczupłej

piersi. Rozbawiona. Wyzywająca.

-Za kogo ty się, u diabła, uważasz? Nawet mnie nie znasz! - wypaliłam, stając z nią twarzą w

twarz.

Po spotkaniu z Joshem czułam takie napięcie, że praktycznie rzecz biorąc, byłam jej

wdzięczna za powód do wybuchu. Jednak Ivy nawet nie drgnęła.

- Och, ależ znam, znam cię lepiej, niż możesz sobie wyobrazić.

Zrozumienie jej słów zajęło mi dobre pięć sekund. Tymczasem Tiffany próbowała odciągnąć

mnie na bok.

- Nie słuchaj jej, Reed. To nie ma sensu.

Teraz nie mogłam już jednak obrócić się na pięcie.

- Co masz na myśli, Ivy? Kto ci o mnie opowiadał? Taylor? Nadal masz kontakt z Taylor

Bell?

Jej wąskie usta wykrzywiły się w pogardliwym uśmieszku.

- Mam rację, prawda? Gdzie ona jest? Co się z nią dzieje, do cholery? - zapytałam, czując

niekontrolowaną wściekłość w obliczu bezbrzeżnego spokoju Ivy. - Co ci o mnie powie-

działa?

- Cała Reed - odparła Ivy. - Zawsze taka ciekawska. Wściekłam się. Nie mogłam uwierzyć, że

ta dziewczyna

110

najzwyczajniej w świecie traktuje mnie z góry. Mówi do mnie, jakby znała mnie na wylot.

- Kim ty, u diabła, jesteś? - warknęłam.

Uśmiechnęła się tylko i ominąwszy nas, ruszyła przed siebie wolnym, beztroskim krokiem.

Odwróciła się do mnie plecami, jakbym nie była godna jej cennego czasu.

- Suka - mruknęła Tiffany. Trzęsłam się jak osika.

- Co to było? - zapytałam Tiffany. - O co jej w ogóle chodzi?

- Reed, oddychaj - powiedziała Tiffany. Wciągnęłam powietrze. Dopiero wtedy zdałam sobie

sprawę, że jakiś czas temu wstrzymałam oddech.

- Dobrze. A teraz posłuchaj. - Tiffany skierowała na mnie poważne spojrzenie brązowych

oczu. - Nie myśl o Ivy Slade ani sekundy dłużej. Ona po prostu chce cię wkurzyć.

- Ale dlaczego?

- Bo taka już jest - wyjaśniła Tiffany spoglądając w ślad za oddalającą się od nas Ivy. -

Właściwie to jej ulubione za-

lvy przystanęła przed drzwiami klasy, odrzuciła długie, czarne włosy na plecy i posłała mi

wymowny uśmiech. Chłód przylgnął mi do serca, a strach chwycił za gardło. Opadłam na

ławkę stojącą pod ścianą.

- Reed? Wszystko w porządku? - zapytała Tiffany.

- Nic mi nie jest. Po prostu mam za sobą kilka wyczerpujących minut - wyjaśniłam,

- Wezwać pielęgniarkę? Chcesz się napić wody? Musiałam wyglądać naprawdę kiepsko,

skoro Tiffany tak

się zaniepokoiła. Pochyliłam się i włożyłam głowę między kolana. Wszystko było w

porządku. A przynajmniej już za chwilę miało takie być. Musiałam jedynie przeczekać to

uczucie. To dziwnie znajome uczucie.

Uczucie, którego nie doświadczałam od chwili, gdy po raz

TO TYLKO BURSA

- Co się stato? - zapytałam Sabine nieco później, kiedy podbiegła do mnie na schodach

biblioteki.

Słońce właśnie skrywało się za horyzontem, a malutkie lampy po obu stronach kamiennych

ścieżek rozbłysły, tworząc ciepłą, przyjemną poświatę. Był piękny wieczór. Lato się

kończyło. Nie mogłam się jednak doczekać, by wejść do budynku. Tak jak przez cały dzień.

111

Ilekroć znalazłam się na otwartej przestrzeni, czułam się jak gazela w samym środku krainy

lwów i ciągle się bałam, że za chwilę zza rogu wyjdzie Josh albo Ivy znowu mnie znajdzie i

będzie systematycznie rozkładać mój mózg na kawałki. Sabine wydawała się jednak jeszcze

bardziej zestresowana niż ja.

- Chodzi o Cheyenne? Co znowu wykombinowała?

- Nie, tym razem nie chodzi o Cheyenne. Właśnie się dowiedziałam, że muszę wybrać jakąś

dyscyplinę sportu. - Skrzywiła się, jakby sama myśl o wysiłku fizycznym wydawała jej się

odrażająca.

- W nic nie grasz? - zapytałam, otwierając przed nią drzwi.

- Raczej nie - odpowiedziała. - Czasem w tenisa, ale tylko wiosną. Teraz nie mogę czekać do

wiosny.

- Czemu nie dołączysz do drużyny piłkarskiej? - podsunęłam.

Zachichotała.

- Och, dlatego że nie mam pojęcia o piłce nożnej i boję się wielkich dziewczyn żądnych krwi?

Roześmiałam się.

- Ładny obrazek. Ale nieważne. Astrid jest w drużynie, a żadna z niej atletka. Zawsze

znajdzie się parę dziewczyn, które grzeją ławkę. Możesz być jedną z nich.

- Pewnie tak... - Trochę się rozchmurzyła. - Dobra. Przemyślę to. Dzięki, Reed.

Uśmiechnęłam się i znalazłyśmy sobie stolik, a sprawa z Joshem na chwilę skurczyła się do

lekkiego bólu. Cieszyłam się, że ze wszystkich szkół w Nowej Anglii Sabine wybrała właśnie

Easton.

- O mój boże, dziewczyny!

Zza regałów wyskoczyła Constance, potargana, z oczami wytrzeszczonymi jak jakieś

milutkie, nadpobudliwe stworzenie z bajki Disneya.

- Patrzcie, co dostałam! - zawołała.

Usiadła obok mnie i wysunęła z notesu małą karteczkę koloru kości słoniowej. Na jej widok

Sabine odsunęła się obojętnie, ale ja postanowiłam sprawdzić, co to takiego. Karteczka była z

grubego papieru i wydrukowano na niej ozdobną czcionką jedynie kilka słów.

Constance Talbot Siostry z Billings

Proszą, byś zaszczyciła je swoją obecnością W salonie Billings O godzinie dziesiątej

(Obowiązują białe stroje)

- Czy twoje zaproszenie też tak wyglądało? - Constance ledwie oddychała z przejęcia.

- Właściwie moje zaproszenie wyglądało jak ogołocony pokój w bursie, pamiętasz? -

powiedziałam.

112

- A, tak. Racja. Ale to jest to, prawda? Inicjacja? - szepnęła, rozglądając się wokół. -

Dostaniemy nasze diamentowe B?

Uśmiechnęłam się, szczęśliwa, że już niebawem skończy się jej niepewność i udręka.

- Chyba musisz przyjść i sama się przekonać - powiedziałam z konspiracyjnym uśmiechem.

Constance zachichotała jak szalona i wsunęła zaproszenie z powrotem do notesu. Siedząca po

drugiej stronie stołu Sabine westchnęła.

- Co się dzieje? - zapytałam i nagle ogarnęły mnie podejrzenia. -Ty też dostałaś zaproszenie,

prawda?

- Tak. Ale nic z tego nie rozumiem - powiedziała z rozdrażnieniem: - Wcale nie chciałam

należeć do korporacji uczennic. To tylko bursa. Miejsce, w którym się mieszka. Do którego

mnie przydzielono. A teraz muszę zaliczać wszystkie testy i rytuały tylko po to, żeby

zaakceptowano mnie w domu, do którego zostałam wysłana. To nie fair.

Constance i ja wymieniłyśmy spojrzenia.

- Nie chcesz mieszkać w Billings? - zapytała osłupiała Constance.

Sabine wzruszyła ramionami, a ja poczułam to dziwne ukłucie w sercu. Tę irytację osoby

odrzuconej. Jak można nie chcieć mieszkać w Billings?

Z drugiej strony Sabine była outsiderką. W przeciwieństwie do mnie, nie wpajano jej od

pierwszego dnia pobytu w tej szkole poczucia wyższości Billings nad resztą świata. Nigdy nie

spotkała Noelle, Ariany, Kiran ani Taylor Nigdy nie widziała, jakie kuszące i fajne potrafią

być dziewczyny z Billings. Rzuciła jedynie okiem na takie namiastki jak Cheyenne i Portia, a

w dodatku od samego początku była codziennie nękana albo publicznie upokarzana. Dlaczego

miałaby je podziwiać - podziwiać nas? Dla niej byłyśmy tylko zgrają przypadkowych

dziewczyn, które przymuszają ją do przypadkowych głupot mających jej zapewnić uznanie.

- Sabine, jeśli nie chcesz brać udziału w inicjacji, to nie musisz - czułam się niemal jak

obrazoburczyni, ale mimo to parłam naprzód. - Jestem pewna, że uzyskałabyś zgodę na prze-

prowadzkę. W kampusie są przecież inne pokoje.

Choć nie zniosłabym, nie zniosłabym, nie zniosłabym zwycięstwa Cheyenne.

- Tak, ale wtedy... - Sabine odwróciła wzrok i obracała pióro w dłoni, jakby zawstydzało ją to,

co za chwilę powie.

- Co wtedy? - zapytała Constance.

- Wtedy nie mieszkałabym z tobą. - Sabine spojrzała na mnie. Teraz naprawdę poczułam

bolesne ukłucie.

113

- Aaa! - zanuciła Constance. spoglądając na nas z nieco nadąsaną miną. - Czułam dokładnie to

samo w ubiegłym roku, kiedy Reed się przeprowadzała. Reed jest po prostu najlepszą

współlokatorką.

Roześmiałam się i pokręciłam głową. Wygadywały bzdury, ale i tak zrobiło mi się miło.

- Nie przejmuj się, Sabine. Będzie lepiej. Po dzisiejszym wieczorze będzie znacznie lepiej.

Obiecuję.

Sabine pokiwała głową i wyglądała na uspokojoną. Miałam tylko nadzieję, że moja obietnica

nie okaże się pusta.

NOWY RYTUAŁ

Tamtego wieczoru stałam między Vienna a Rose ubrana w prostą czarną spódnicę i czarną

koszulkę z półkolistym dekoltem, z włosami ściągniętymi z tyłu. Rose miała na sobie

skromną czarną sukienkę, ale piersi Vienny jak zwykle wyskakiwały z czarnej kreacji bez

ramiączek, która w poprzednim wcieleniu mogła być poszewką poduszki. Pozostałe

dziewczyny ustawiły się w półokręgu przed połyskującymi czarnymi,

świecami. Wszystkie z wyjątkiem Cheyenne, która naprzeciw nas zajęła miejsce Noelle.

Miałam wrażenie, że jej twarz na stałe wykrzywiła się w pogardliwym uśmieszku.

Usłyszałyśmy skrzypienie podłogi na szczycie schodów. Moje tętno zaczęło pędzić jak

szalone.

- Zaczyna się - szepnęła Rose.

- Ciii! - upomniała ją Cheyenne. Rost przewróciła oczami.

Wreszcie na schodach ukazała się London w nieco skromniejszej sukience niż jej Bliźniacze

Miasto. Powoli sprowadzała sześć nowych dziewczyn z Billings na dół, w stronę

pomieszczenia w piwnicy. Miały opaski na oczach i trzymały się

za ręce. Wszystkie ubrały się na biało i wyglądały jak szereg świeżo wyciętych lalek z

papieru. Kiedy London się zatrzymała, powpadały jedna na drugą i nawet mnie trudno było

powstrzymać się od śmiechu. London przemknęła przed nami i stanęła obok Vienny. Głowa

Constance nerwowo obracała się na wszystkie strony. Tak szalenie cieszyłam się jej szczęś-

ciem. Za kilka minut jej niepewność miała odejść w przeszłość. Nie mogłam się tego

doczekać.

- Moje panie, zdejmijcie opaski - rozkazała Cheyenne, zniżając głos i próbując nadać mu

władczy ton. Brzmiało to raczej ostro i nieprzyjemnie aniżeli złowrogo.

114

Dziewczyny zerwały z oczu białe opaski. Rozejrzały się zmieszane i zamrugały. Wzrok

Constance padł na pudełeczka z biżuterią ułożone na gzymsie kominka i zobaczyłam, jak

przygryza usta, by powstrzymać uśmiech.

- Witajcie na osiemdziesiątej piątej ceremonii inicjacyjnej w Billings - powiedziała Cheyenne.

- Niech każda z was wystąpi, gdy usłyszy swoje nazwisko.

Płomień świecy ogrzał mi twarz, a na końcu szeregu ktoś cicho zaklął, sparzywszy się

gorącym woskiem. Niesamowicie było oglądać ten rytuał z drugiej strony. W ubiegłym roku

obrzęd inicjacji wydawał się taki upiorny i ważny. Dziewczyny były eteryczne i niedostępne.

Teraz wiedziałam, że to tylko grupka uczennic, które stresują się pracą domową, wyciągają

majtki wchodzące w tyłek i nie mogą się doczekać szampana zachomikowanego w sąsiednim

pokoju.

- Wystąp, Astrid Chou - rozkazała Cheyenne.

Astrid wystąpiła z szeregu. Cheyenne podała jej niezapa-loną świecę, którą Astrid

przechyliła, czekając na ogień.

- Panie z Billings, czy przyjmujemy Astrid Chou do naszego grona? - zapytała Cheyenne.

Przećwiczyłyśmy to tuż przed rozpoczęciem ceremonii, lecz, nie wiedzieć czemu, i tak nasze

powitanie brzmiało teraz inaczej. Inaczej niż podczas mojej inicjacji. I nie była to jedyna róż-

nica. Przed rokiem stałam tu sama. Nie założono mi opaski na oczy i nie byłam ubrana na

biało. Zostałam dopuszczona do rytuału w ostatniej chwili. I szczerze mówiąc, szczegóły

tamtego emocjonującego dnia nadal pozostawały dla mnie bardzo mętne.

Astrid uśmiechnęła się, gdy Portia sięgnęła po pudełeczko z biżuterią i otworzyła je, ukazując

ukryte w środku diamentowe B. Astrid uśmiechnęła się jeszcze szerzej i wolną ręką sięgnęła

po pudełeczko. Cheyenne dotknęła jej ramienia, kierując ją na koniec półokręgu. Znalazła się

teraz po naszej stronie. Stała się jedną z nas.

- Wystąp, Melisso Thurber - rozkazała Cheyenne. Missy tak wysoko zadarta nos. że pewnie

czuła zapach porannego śniadania. Powtórzyłyśmy rytuał.

- Panie z Billings, czy przyjmujemy Melissę Thurber do naszego grona?

- Melisso, witaj w naszym gronie!

Chyba tym razem powiedziałam to nieco ciszej.

Missy otrzymała naszyjnik i stanęła obok Astrid. Następnie przyjęłyśmy do swojego grona

Kiki. która miała na sobie eastoński strój do tenisa - prawdopodobnie jedyne białe ubranie,

jakie posiadała - a potem przyszła kolej na Sabine.

- Wystąp, Sabine DuLac - powiedziała Cheyenne. Płomień jej świecy zamigotał. Mogłabym

przysiąc, że między roztańczonymi cieniami dostrzegłam złośliwy błysk w oku Cheyenne.

115

Moje serce na chwilę zamarło, ale pomyślałam, że coś mi się przywidziało. Musiało mi się

przywidzieć.

- Panie z Billings, czy przyjmujemy Sabine DuLac do naszego grona? - zapytała Cheyenne,

spoglądając na nas.

- Sabine, witaj w naszym gronie!

Z pomieszczenia wyssało cały tlen. Rose, Tiffany, London i ja byłyśmy jedynymi osobami,

które przywitały Sabine. W piwnicy panowała tak martwa cisza, że słyszałam syk płomieni

świec. W ich słabym świetle skóra Sabine przypominała wosk.

- London! - wycedziła Vienna.

- Przepraszam! Zapomniałam - szepnęła London. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, lecz

zaskoczył mnie

gwałtowny ruch Portii. Chwyciła pudełko z gzymsu kominka, otworzyła je i podała Sabine.

Dłoń Sabine drżała, gdy po nie sięgnęła. Pudełko było puste.

- Wystąp, Constance Talbot! - powiedziała Cheyenne, przyspieszając ceremonię.

- Zaczekajcie - usłyszałam swój głos.

To było złe. Całkowicie złe. Stojąca obok Sabine Constance wyglądała na przerażoną.

Przerażoną, lecz mimo to nadal pełną nadziei. Myślałam, że Cheyenne ustąpiła. Myślałam, że

moja groźba zadziałała. Ale to...

- Panie z Billings, czy przyjmujemy Constance Talbot do naszego grona? - zapytała

Cheyenne.

Cisza. Jak w grobie.

- Constance, witaj w naszym gronie! - powiedziałam głośno. Constance dostała puste

pudełko.

- Wystąp, Lorno Gross.

Lorna nie ruszyła się z miejsca. Stała z opuszczoną głową. Już zaczynała szlochać. Dość.

Nigdy w życiu nie widziałam niczego równie okrutnego. I nie mogłam pozbyć się wrażenia,

że to moja wina. Że byłam zbyt naiwna i uwierzyłam w sku-

teczność swojej taktyki wobec Cheyenne. Co ja sobie właściwie myślałam? Cheyenne byta

jedyną osobą, która zdołała wyprowadzić w pole Noelle Lange. Tylko raz, ale zawsze to coś.

Jak mogłam pomyśleć, że dam jej radę?

- Przestańcie! - krzyknęłam.

Wystąpiłam z szeregu i stanęłam naprzeciw Cheyenne, trzęsąc się z ledwie hamowanej złości.

- Reed, wracaj do kręgu - rozkazała Cheyenne.

- Ty rozwydrzona suko - wycedziłam przez zaciśnięte zęby. - Nie możesz im tego zrobić.

116

- Reed! Zakłócasz odwieczny rytuał! - Cheyenne uniosła dłoń do piersi, udając oburzenie.

- Pieprzyć twój rytuał! - krzyknęłam. Zdmuchnęłam świecę i cisnęłam ją pod nogi Cheyenne,

gdzie przełamała się na pół. - Nie takim chciałyby widzieć to miejsce twoje drogie siostry

założycielki!

- Och, proszę cię. Co ty wiesz na temat Billings i jego historii? - warknęła Cheyenne. - Moja

babka była w Billings. Moja matka. I jej przyjaciółki. I gdyby zobaczyły, jak ty

i nasz nowy dyrektor chcecie wszystko zepsuć, byłyby przerażone.

- Myślę, że byłyby przerażone tobą - odparłam.

- Dosyć tego. Od tej chwili przestaję być dla ciebie miła. - Cheyenne zbliżyła się do mnie. -

Nie ma tu dla ciebie miejsca. Reed. Tak samo jak dla tych frajerek.

- Słucham? - warknęłam.

- Wiesz o tym. Wszyscy o tym wiemy. Przed rokiem nikt nie głosował za twoim przyjęciem.

Byłaś pupilką Ariany. Aria-na bez naszej zgody doprowadziła do usunięcia Leanne. żeby

przyjąć ciebie, ale wiesz co? Ariana, ta, jak się okazało, psytholka już ty nie mieszka. I nikt

cię tutaj nie chce.

Gapiłam się na nią, nie umiejąc znaleźć słów, które oddałyby moją wściekłość.

- Mylisz się.

- Czyżby?

Myliła się. Na pewno się myliła. A mimo to nikt nie stanął w mojej obronie. Wojowniczo

spoglądałam w oczy Cheyenne, pragnąc, by ktoś, ktokolwiek, wstawił się za mną. Jednak nikt

tego nie zrobił. No cóż, pieprzyć to. Jasne, może i inne dziewczyny zaliczyły wszystkie

otrzęsiny, absurdalne zadania i testy, ale ja omal nie przypłaciłam mieszkania w Billings ży-

ciem. Nikt w tym pomieszczeniu nie mógł powiedzieć tego samego o sobie. Zasługiwałam na

miano dziewczyny z Billings bardziej niż którakolwiek z nich.

- Eee, Reed? - powiedziała Rose. - Cheyenne?

- Co? - warknęłyśmy jednocześnie.

Odwróciłyśmy się, by na nią spojrzeć i, jak na komendę, opadły nam szczęki. Nagle

zrozumiałam, dlaczego nie poparła mnie żadna z moich najbliższych sojuszniczek. W

otwartych drzwiach stali dyrektor Cromwell, jego goryl pan White i opiekunka naszej bursy

pani Lattimer, która zaciskała dłonie na postawionym kołnierzyku bluzki. Dyrektor rozejrzał

się wokół, spojrzał na świece, czarne i białe stroje oraz porzucone opaski na oczy, a na jego

twarzy pojawiła się ponura mina. - No cóż - powiedział w końcu. - Bardzo się

rozczarowałem.

117

PROWODYRKA

Dyrektor Cromwell i ja mierzyliśmy się wzrokiem, siedząc po obu stronach jego szerokiego

biurka. W wielkim kamiennym kominku za moimi plecami trzaskał ogień, niemal parząc mi

skórę. Było dwadzieścia minut po północy. Dyrektor i pan White przemaglowali już

większość sióstr z Billings. Później każda z nich minęła mnie w poczekalni ze spuszczoną

głową, unikając kontaktu wzrokowego. Żadna nie spojrzała na mnie ani na Cheyenne, gdy

nadal siedziałyśmy po drugiej stronie tych grubych drewnianych drzwi. Czekałyśmy

Jeśli dyrektor zamierzał wydalić mnie ze szkoły, pragnęłam jak najszybciej mieć to za sobą.

Skórze na moim karku groziło oparzenie trzeciego stopnia.

Dyrektor poruszył się w fotelu, odchylił do tyłu i zbliżył palec do policzka, przyglądając mi

się uważnie. Jeśli oczekiwał, że pęknę i zacznę się mazać, nie miał pojęcia, z kim rozmawia.

Mój żołądek zwijał się, zwijał i zwijał jak misterne origami, a poza tym chciało mi się sikać.

Pociły mi się dłonie. Huczało mi w głowie. Wyschły mi oczy. Ale to nie miało znaczenia.

Zdążyłam już przeczytać tytuły wszystkich dwustu trzydziestu czterech tomów znajdujących

się za biurkiem dyrektora i mogłam powtórzyć to jeszcze raz. Jak przystało na ofiarę zabu-

rzenia obsesyjno-kompulsywnego, dyrektor Cromwell miał je poukładane w porządku

alfabetycznym, według nazwisk autorów. Idealnie zadbane. Podobnie jak reszta gabinetu.

Wszystkie przedmioty poustawiane pod właściwym kątem, lśniące szyby i świeżo

wypolerowane drewno.

Stojący za mną pan White odchrząknął. Dyrektor podniósł wzrok. Wrócił do pozycji

wyjściowej. Dłonie splecione na biurku. Surowa mina.

-Co działo się dziś wieczorem w Billings, panno Brennan? - zapytał władczym głosem.

Uśmiechnęłam się pogardliwie.

- Rozmawiał pan z czternastoma moimi koleżankami. Chyba już pan wie.

Uniósł brwi. Ups. Zbyt zuchwale? Ale obydwoje wiedzieliśmy, że to farsa. Zanim

przestąpiłam ten próg, ktoś z pewnością sypnął. Constance na bank nie byłaby w stanie

wytrzymać przesłuchania. Więc po co Cromwell ciągnął tę komedię?

- Chciałbym to usłyszeć od pani - powiedział.

- Nie mam nic do powiedzenia - oświadczyłam. Westchnął.

- Proszę posłuchać, panno Brennan, nie chcę stwarzać pani problemów. Znam pani historię.

Czytałem pani akta. Nie wierzę, by stypendystka ze środkowej Pensylwanii była prowodyrką

118

tej waszej korporacji uczennic. Chcę się jedynie dowiedzieć, kto może nią być. Powie mi to

pani i puszczę panią wolno.

Omal nie zakrztusiłam się śmiechem. Czyżby naprawdę odgrywał przede mną dobrego glinę?

I - co jeszcze zabawniejsze - czy naprawdę mówił, że muszę jedynie wydać dziewczy nę,

której gorąco życzyłam wykopania z tej instytucji, i będzie po sprawie? To wydawało się zbyt

cudowne.

- Wiem, kto to jest, panno Brennan. I pani też wie - ciągnął dyrektor. - Ale jeśli chcę coś

zdziałać, potrzebuję kogoś, kto oficjalnie przekaże mi tę informację.

Więc wszystko zależało ode mnie. Nikt inny jej nie wydał. Właśnie to próbował mi

powiedzieć. Szokujące. W końcu zostałam tylko ja i Cheyenne. Mogłam wszystko zakończyć,

tu i teraz. Pozbyć się dziewczyny, która skradła mi miłość mojego życia. Dopilnować, by ona

i Josh już nigdy się nie zobaczyli. No, może nie nigdy, ale na pewno nie codziennie.

Zwiększyć dzielący ich dystans, uniemożliwiając im schadzki. Och, tak niesamowicie

pragnęłam odebrać Cheyenne wszelkie szanse ponownego bycia z Joshem!

Jednak im dłużej o tym myślałam, tym wyraźniej czułam, jak moje emocje stygną. Choć

bardzo nienawidziłam Cheyenne, choć była okropna i z łatwością mnie oszukała, to jednak

stojąc przed takim wyborem, jaki zaproponował mi dyrektor, wiedziałam, że nie będę tą,

która wyda Cheyenne. Wsypując ją. potwierdziłabym, że miała co do mnie rację. Dowiod-

łabym, że nie jestem prawdziwą dziewczyną z Billings. Że nie rozumiem, co to znaczy. Być

może nie podzielałam wszystkich opinii Cheyenne na temat tego, co oznacza mieszkanie w

Billings, ale jednego byłam pewna. Dziewczyny z Billings chroniły siebie nawzajem. Nawet

jeśli nie miały na to ochoty. Nauczyłam się tego od Noelle. Tego i wielu innych rzeczy.

Jedynym powodem wydania Cheyenne byłaby chęć ocalenia samej siebie, a miałam wrażenie,

że tak naprawdę nic mi nie grozi. Dopóki trzymałyśmy się razem, dyrektor nie mógł nam

zaszkodzić. Nie mógł wydalić ze szkoły szesnastu dziewcząt i umknąć ostrego sprzeciwu ze

strony absolwentów i prasy.

No więc jak będzie, panno Brennan? - zapytał dyrektor Cromwell z pewną siebie miną. -

Powie mi pani, kto wpadł na pomysł tej inicjacji?

Wyprostowałam się; spojrzałam mu prosto w oczy i uśmiechnęłam się. Pewna siebie mina

trochę mu zrzedła. Żałowałam, że Cheyenne nie może tego zobaczyć.

- Panie dyrektorze - powiedziałam. - Nie mam pojęcia, o czym pan mówi.

119

ZAŁATWIONE

Kiedy wróciłam do Billings, wszystkie dziewczyny siedziały w salonie. Wszystkie oprócz

Cheyenne, która została wezwana do gabinetu dyrektora tuż po mnie. Rose i Portia wstały na

mój widok. Wzrok Portii powędrował nad moim ramieniem.

- Gdzie jest Cheyenne? - zapytała.

- Nadal tam siedzi.

Poczułam nagłe wyczerpanie. Podeszłam do okna i usiadłam, wpatrując się w spowity

ciemnością dziedziniec. Nękało mnie zbyt wiele myśli. Nie mogłam się skupić. Co ja

narobiłam? Czyżbym naprawdę zaprzepaściła szansę pozbycia się Cheyenne? Naprawdę

miałam żyć z tą nienawiścią aż do końca roku?

Poczułam czyjąś dłoń na ramieniu i podniosłam wzrok. To była Rose.

- Chciałam tylko sprawdzić, czy nic ci nie jest - powiedziała. - Po tym wszystkim, co

powiedziała Cheyenne...

Poczułam pustkę w sercu.

- Dzięki. Czuję się dobrze.

Dziewczyny za jej plecami zaczęły mamrotać między sobą. Constance, Sabine, Astrid, Kiki i

Lorna zebrały się w kącie

i prowadziły ożywioną rozmowę. Missy siedziała sama, gapiąc się w wygasły kominek.

- Wiesz, że to nieprawda. To, co powiedziała Cheyenne -zaczęła Rose, siadając naprzeciwko

mnie na szerokim parapecie. - To znaczy, częściowo tak. W twoim przypadku nie odbyło się

normalne głosowanie. Ale myliła się, mówiąc, że nikt cię tutaj nie chce. Wszystkie cię

kochamy.

Musiałam się roześmiać. Oparłam głowę o chłodną szybę i spojrzałam za okno. -No jasne.

- Mówię poważnie - zapewniła Rose. - Po tym wszystkim, przez co przeszłaś w ubiegłym

roku, już sam fakt, że wróciłaś w letnim semestrze... No wiesz, byłyśmy pod wrażeniem. To

znaczy, żadna z nas nie miałaby tyle odwagi. Wiesz, że wszyscy cię lubią. Ubiegłej wiosny

tak wspaniale się bawiłyśmy. Wycieczki do spa, szalony weekend zakupów w Bostonie,

siedemnastka Vienny.

Uśmiechnęłam się na wspomnienie Vienny, która tak strasznie się spiła, że postanowiła

wznowić treningi na równoważni, odświeżając przeżyty w dzieciństwie krótki flirt z

gimnastyką. Niestety, usiłowała to zrobić na barierce jachtu ojca, na pełnym morzu. Gdyby

Gage jej nie złapał, dwie sekundy później wypadłaby za burtę. Potem przez całą noc domagał

120

się, żebyśmy go nazywali „naszym zbawcą". Bo Gage uważał, że jego wielka zasługa

polegała na uratowaniu imprezy. Nie na ocaleniu Vienny.

- To tylko Cheyenne - powiedziała Rose. - Z jakiegoś powodu od samego początku jest do

ciebie uprzedzona.

- Chyba obydwie znamy ten powód. Zawsze uważała, że w Billings nie ma miejsca dla

stypendystki w ciuchach z Gapa

i z fryzurą za dwadzieścia dolców - powiedziałam, przypominając sobie dzień

ubiegłorocznych otrzęsin, kiedy Cheyenne

nawiązała do mojego robotniczego pochodzenia i podeptała na dywanie róż w kulkach, każąc

mi go posprzątać. Nie wiedzieć czemu, pozwoliłam sobie później o tym zapomnieć. A w

zeszłym roku czasami nawet zdarzało mi się lubić jej towarzystwo. Chwilowa

niepoczytalność.

- Za dwadzieścia dolców? Serio? - zdziwiła się Rose i przez moment wyglądała na

wstrząśniętą. Potem zreflektowała się i machnęła ręką. - Chciałam powiedzieć, że wcale nie

widać.

- Dzięki, Rose - roześmiałam się.

- Nie ma sprawy! - zaświergotała Rose. - Więc między nami zgoda?

Nie zdążyłam odpowiedzieć. Frontowe drzwi Billings stanęły otworem. Cheyenne weszła do

salonu sztywnym krokiem, z zaczerwienionymi oczami. Wyglądała, jakby przed chwilą się

dowiedziała, że zostały jej dwa tygodnie życia.

- Co się stało? - zapytała Rose, wstając. -Odpadłam. - Cheyenne patrzyła prosto przed siebie,

unikając naszych spojrzeń. - Zostałam wydalona.

Nagle zabrakło mi tchu. Nie mogłam się ruszyć. Nie miałam pojęcia, co o tym myśleć.

- Przecież nic nie zrobiłaś! - powiedziała Portia. - A przynajmniej nic, czego nie robiłybyśmy

od zawsze. Mówiłaś mu, że...

- Nic ich to nie obchodzi - przerwała jej Cheyenne, po raz pierwszy podnosząc wzrok. -

Nawet nie chcieli mnie wysłuchać. Dziś wieczorem mam się spakować, a jutro już mnie tu nie

będzie.

Odwróciła się i wyszła z salonu chwiejnym krokiem. Portia przeskoczyła nad nogami Tiffany

i pobiegła za nią. Nikt inny się nie poruszył. Spojrzałam na Sabine, drżałam. Sabine utkwiła

we mnie spojrzenie. Było po wszystkim. Cheyenne została wydalona. A my nie

przyłożyłyśmy do tego ręki.

121

KARA NA MIARĘ ZBRODNI

Dwie sekundy później, kiedy żadna z nas nie zdążyła jeszcze otrząsnąć się z szoku, frontowe

drzwi Billings znowu się otworzyły. Wszystkie rozglądałyśmy się w panice, jakby atakowano

naszą fortecę i nie było wiadomo, z której strony rozstawiono działa. Do salonu wszedł

dyrektor Cromwell, a za nim, nie wiedzieć czemu, wkroczyła pani Naylor. Był środek nocy,

lecz ona miała na sobie pełny rynsztunek: szary kostium i koszulę w kolorze bakłażana, a jej

załzawione oczy jak zwykle podkreślała gruba kreska.

- Proszę, żeby wszyscy usiedli - rozkazał dyrektor Cromwell.

Usiadłyśmy. Cała czternastka. Zastanawiałam się, czy dostrzeże nieobecność Portii, ale mało

mnie to interesowało. O co im chodzi? Moje serce nie było w stanie wytrzymać zbyt wielu

takich chwil. W pokoju brakowało powietrza. Puls miałam szybki i gwałtowny. Siedząca po

mojej lewej stronie Sabine była tak spięta, że na pierwszy głośny dźwięk podskoczyłaby pod

sufit. Siedząca po prawej Constance pozieleniała na twarzy. Tiffany trzymała dłonie złożone

na kolanach. O dziwo, nigdzie nie było widać jej aparatu.

Dyrektor odchrząknął.

- Moje panie, chyba już wiecie, jak niezmiernie jestem wami rozczarowany, więc nie będę się

teraz nad tym rozwodził -zaczął Cromwell. - Powinnyście wiedzieć, że Cheyenne Martin

została wydalona ze szkoły i że zwolniłem panią Lattimer.

Wokół rozległy się zduszone okrzyki. Nawet ja nie mogłam w to uwierzyć.

- Zdaję sobie sprawę, że pracowała w szkole od lat, lecz najwidoczniej nie jest w stanie nad

wami zapanować, a zatem musiała odejść.

- O mój boże! - szepnęła Vienna.

Wiedziałam, co ma na myśli. Może i Lattimer była wyniosła i sztywna, lecz równocześnie

miałyśmy ją w garści. Wiele razy przymykała oko na nasze wybryki, nie tylko w tym roku,

lecz również w ubiegłym. Zawsze się wyczuwało, że Noelle podsuwa jej pieniądze, buty albo

cokolwiek sobie zażyczy, by kupić jej współpracę. Jeśli Lattimer miała odejść...

- Pani Naylor wspaniałomyślnie zgłosiła się na miejsce pani Lattimer - ciągnął dyrektor.

Pani Naylor uniosła głowę. Jej obwisłe policzki kołysały się tam i z powrotem pod brodą, gdy

spoglądała na nas z góry. Constance chwyciła mnie za rękę, pewnie po to, żeby opanować

drżenie.

- Pani Naylor będzie sporządzać codzienne raporty o sytuacji w Billings - ciągnął dyrektor. -

Raporty, które będę czytał co wieczór. Gdy któraś z was kichnie, będę o tym wiedział. Jeśli

122

któraś z was skieruje do koleżanki choćby jedno niemiłe słowo, dowiem się o tym. Zatem

proponuję, żebyście od tej chwili poważnie podchodziły do kwestii własnego zachowania.

Pani Naylor, oddaję pani głos.

Dyrektor odsunął się na bok, a pani Naylor zaczęła kroczyć tam i z powrotem przed

frontowym oknem, mierząc nas

wzrokiem jak nowych rekrutów w swojej armii cierpienia. Jej buty ortopedyczne zostały

wypolerowane na błysk, a gdy stawiała krok, przejmująco skrzypiały.

- Niektóre z was już mnie znają - zaczęła. - Niektóre nie. Tę drugą grupę zapewniam, że

wkrótce się poznamy. No cóż. Będziemy spędzać razem mnóstwo czasu. Ta szkoła to sza-

nowana instytucja edukacyjna. Wasze pokoje służą do nauki i spania. Nie do spotkań

towarzyskich. Nie do imprezowania. O ile mi wiadomo, wy i wam podobni uczyniliście dużo,

by w ciągu ostatnich lat splamić dobre imię Easton Academy. Zamierzam położyć temu kres.

Zerknęłam na London i Vienne. Obie wyglądały tak, jakby przed chwilą odebrano im karty

American Express Black. Rozpacz wisząca w powietrzu wydawała się wręcz namacalna.

Jeśli chodzi o kary, musiałam przyznać, że ta była pomysłowa. Cromwell nie wyrzucił nas ze

szkoły, ale dla większości moich współlokatorek to była kara znacznie gorsza niż wydalenie z

Easton. Gdyby je wydalono, mogłyby się przenieść do jednej z wielu innych eleganckich

szkół z internatem i nadal imprezować jak przystało na młode celebrytki. Lecz oddech pani

Naylor na naszych plecach oznaczał koniec zabawy. Życie w Billings już nigdy nie miało być

takie samo.

SPOKÓJ

Drzwi do pokoju Cheyenne byty otwarte. Nie wiem, co mnie tam zawiodło, ale gdy pozostałe

dziewczyny wypełniły rozkaz pani Naylor i poszły prosto do łóżka, ja skierowałam się do

pokoju Cheyenne. Z trudem łapałam oddech, wiedząc, jak wielką przeżywa tragedię.

Cheyenne kochała to miejsce. Nie tylko Billings, ale również Easton. Była już w czwartej

klasie. I tak po prostu wszystko się dla niej skończyło.

Zastałam Cheyenne siedzącą na krawędzi idealnie zasłanego łóżka, ze złączonymi kolanami,

rozstawionymi stopami, przygarbioną. Po prostu patrzyła przed siebie. Wreszcie mnie

spostrzegła.

- Przyszłaś triumfować?

123

- Nie - odparłam odruchowo.

- Dlaczego? Czy nie tego właśnie pragnęłaś? - uniosła dłonie i wstała. - Czy nie na to

pracowałaś od samego początku roku?

Zamrugałam zdziwiona.

- Pracowałam? To ty próbowałaś wykurzyć stąd trzy dziewczyny. Ja po prostu ich broniłam.

- Och, proszę cię. Obydwie wiemy, że to wszystko twoja wina! - warknęła. - Nie obrażaj

mnie, udając, że jest inaczej.

Zrobiłam kilka kroków w głąb pokoju.

- Moja wina? O co ci chodzi?

- Wiem, że to ty doniosłaś Cromwellowi o inicjacji - powiedziała Cheyenne, wstając. - Skąd

w przeciwnym razie wiedziałby, że właśnie dziś w nocy trzeba urządzić ten niedorzeczny

nalot?

- Ja doniosłam? Po co miałabym donosić? - zapytałam, kompletnie zdumiona.

-Najwidoczniej się dowiedziałaś, że nie mam zamiaru przyjąć twojej małej zgrai frajerek, i

postanowiłaś wszystko popsuć

- wypaliła Cheyenne.

- Dobra, przede wszystkim, panno z wybiórczą pamięcią -zaczęłam - nie miałam pojęcia, że

planujesz je wykluczyć. Nie pamiętasz, jak bardzo byłam wstrząśnięta?

Ciężko mi było przyznać się do naiwności, ale tak wyglądała prawda. A jeśli prawda mogła

uspokoić jej ogarnięte psychozą Ja, byłam gotowa ją odsłonić.

- W takim razie jesteś dobrą aktorką. Brawa dla tej pani

- powiedziała Cheyenne.

- Brawa dla tej pani? Skąd bierzesz takie teksty?

- Wiem tylko tyle, że prawdziwa dziewczyna z Billings nigdy nie wystąpiłaby przeciwko

swoim siostrom. - Cheyenne podeszła do mnie powoli. - To elitarna bursa, Reed. Ale ty tego

nie rozumiesz, prawda? Nie rozumiesz, że nasze życie różni się od twojego. Że zawsze będzie

się różniło. Że nasze więzi zrodziły się z czegoś znacznie głębszego, niż kiedykolwiek

byłabyś w stanie sobie wyobrazić.

- Z czego? Z pieniędzy? Z przywilejów? Z karty kredytowej tatusia? - O tak. To rzeczywiście

głębokie.

Cheyenne prychnęła, mierząc mnie wzrokiem.

- Widzisz? Właśnie to potwierdziłaś. Nie należysz do naszego świata. Nie masz pojęcia, co

znaczy mieszkać w Billings.

124

Splotła ręce na piersi i diamentowe B wysunęło się zza dekoltu jej bluzki. To niedorzeczne

świecidełko. Jej wyniosły sposób na oddzielenie nas od tłumu. Boże, tak bardzo żałowałam,

że nie mogła mnie widzieć w gabinecie dyrektora. Ktoś ją wsypał, to prawda. Jedynie to

mogło wytłumaczyć wydalenie jej ze szkoły. Constance? Sabine? Nie miałam pojęcia. Ale

nawet Cromwell nie mógłby bezkarnie wykopać Cheyenne, nie dysponując czyimiś

zeznaniami. Lecz ja ich nie złożyłam. Och, jak pragnęłam móc jej udowodnić, że to nie ja.

Nie miałam jednak żadnych wątpliwości: w odwrotnej sytuacji Cheyenne wydałaby mnie bez

mrugnięcia okiem. Nie zamierzałam przed nią stać i się bronić. Nie zamierzałam pozwolić, by

pomyślała, że błagam ją o uznanie i rozgrzeszenie.

- Moim zdaniem to ty nie masz pojęcia, co znaczy mieszkać w Billings - wycedziłam przez

zęby.

- Nienawidzę cię - wypaliła Cheyenne, stając ze mną twarzą w twarz. - Szkoda, że w ogóle

trafiłaś do tej szkoły. Nie ma tu dla ciebie miejsca. Jesteś tylko prostaczką z prowincji

i na zawsze nią pozostaniesz.

Jad kapiący jej z języka zapiekł mnie do żywego. Zmrużyłam oczy.

- Może i tak, Cheyenne, ale ja jutro nadal będę uczennicą Easton Academy. A kim będziesz

ty?

O. Mój. Boże. Powiedziałam to. Idealna riposta w idealnej chwili. Twarz gorzała mi z dumy

podszytej czymś, co jak na złość przypominało poczucie winy. Ale zasłużyła sobie, prawda?

Po tvm wszystkim co zrobiła.

- Wynoś się - wycedziła Cheyenne, a po jej policzku popłynęła łza złości. Twarz miała niemal

fioletową z gniewu.

-Cheyenne...

- Wynocha!

Złapała mnie, obróciła do drzwi i wypchnęła na korytarz. Zanim zdążyłam się obejrzeć,

trzasnęła drzwiami. Stałam przez dłuższą chwilę, trzęsąc się i próbując złapać oddech. Nigdy

wcześniej nie widziałam Cheyenne w takim stanie. To było niemal straszne.

- Panno Brennan?

Omal nie wyskoczyłam ze skóry, słysząc głos pani Naylor. Zatrzymała się na końcu korytarza

i wyglądała jak ponura śmierć. Kilkoro drzwi w korytarzu cichutko się zamknęło. Naj-

widoczniej dziewczyny z bursy podsłuchiwały moją rozmowę z Cheyenne.

- Zdaje się, że kazałam wam wszystkim iść do łóżek.

- Tak. Przepraszam - powiedziałam i popędziłam do swojego pokoju.

125

Zanim wślizgnęłam się do środka i zamknęłam drzwi, dostrzegłam jej pogardliwe spojrzenie.

Sabine siedziała na łóżku. Świeczki na stoliku nocnym były zapalone i migotały, kiedy Sabine

się poruszała.

- Nic ci nie jest? - zapytała.

Usiadłam na narzucie, nadal roztrzęsiona, i wzięłam głęboki oddech.

- Wszystko w porządku - odpowiedziałam. Głośno przełknęłam ślinę, niemal speszona. - No

tak. Ciekawy rozwój sytuacji.

- Uhmm - odpowiedziała. - Bardzo ciekawy.

- Wsypałaś ją?

- Nie - natychmiast odpowiedziała Sabine. - A ty?

-Nie. Ale chyba nie musimy rozmawiać o tym, o czym miałyśmy nie rozmawiać.

Zerknęłam na nią szybko. Wzruszyła ramionami, Próbowała powstrzymać uśmiech,

-Chyba nie.

Zrzuciłam strój z imprezy inicjacyjnej, wyciągnęłam z szuflady górę od piżamy i włożyłam ją

przez głowę. Żadnego prysznica. Żadnego szczotkowania włosów. Marzyłam jedynie o tym,

by wgramolić się do łóżka i zapaść w głęboki sen. Moje ciato było tak wyczerpane, że

wydawało się dziesięć razy cięższe niż zwykle. Nawet wspomnienie Josha i Cheyenne nie

mogło mnie powstrzymać od zaśnięcia.

- Dobranoc -powiedziałam do Sabine, odwracając się do

- Dobranoc.

Zdmuchnęła świece i pokój wypełnił się gryzącym zapachem dymu. Wciągnęłam go w płuca

i westchnęłam, próbując oczyścić umysł ze wszystkich myśli o Cheyenne. Ona naprawdę

przegrała. A nam wszystkim naprawdę będzie lepiej bez niej.

Może w końcu zyskamy odrobinę spokoju.

ZA PÓŹNO

Usiadłam na łóżku, a moja dłoń już dawno podskoczyła do serca. Ktoś krzyczał. Krzyczał bez

przerwy. Spojrzałam na Sabine. Była już na nogach, a jej klatka piersiowa gwałtownie unosiła

się i opadała.

- Co się dzieje? Co się dzieje? - zapytałam.

126

Trzaskały drzwi. Słychać było tupot stóp. Odrzuciłam kołdrę na bok. Słabe promienie słońca

przeciskały się przez okno. Na korytarzu rozległy się wrzaski. Wybiegłam z pokoju, a za mną

pognała Sabine. Vienna siedziała na podłodze pod ścianą i płakała. London, Portia, Tiffany i

Kiki zebrały się pod drzwiami Cheyenne. Missy i Loma przytuliły się do siebie. Ktoś gdzieś

wymiotował. Dopadłam do drzwi i bez trudu wślizgnęłam się do pokoju Cheyenne. Rose

wciąż krzyczała. Krzyczała nad ciałem Cheyenne.

- Cheyenne! O mój Boże! Cheyenne!

Głos należał do mnie, ale zdawał się dobiegać gdzieś z daleka. Opadłam na kolana. Ujęłam jej

twarz w dłonie. Była jak lepki lód. Szara. Na skórze wokół oczu dostrzegłam maleńkie

czerwone plamki.

- Cheyenne! Obudź się! Cheyenne! - krzyknęłam. Poklepywałam ją po twarzy, wiedząc, że

nic to nie da. Wiedząc, że już za późno.

- Przestań się drzeć! - ryknęłam na Rose.

Tiffany podeszła bliżej, okrążając Cheyenne na paluszkach, jakby mogła się czymś zarazić, i

przytuliła Rose. Rose, na szczęście, zamilkła.

- Przedawkowała - powiedziała London, z trudem łapiąc oddech. - Musiała przedawkować.

Na podłodze leżały pigułki. Mała aksamitna torebeczka, z której wysypały się białe pigułki.

Białe pigułki w niebieskie kropeczki. Poczułam, jak wali mi się cały świat. Poszarzało mi

przed oczami.

Białe pigułki w niebieskie kropeczki... Białe pigułki w niebieskie...

Nagle Astrid wpadła do pokoju z panią Naylor. Astrid zakryła usta dłonią i odwróciła się od

ciała Cheyenne. Rani Naylor, ze żwawością, o jaką nigdy bym jej nie podejrzewała, opadła na

podłogę i zbliżyła palce do gardła Cheyenne. Wstałam. Odsunęłam się. Zrobiłam jej miejsce.

Pani Naylor przystąpiła do reanimacji. Wszyscy milczeli. Vienna płakała na korytarzu, a poza

tym jedynym dźwiękiem rozlegały się tylko odgłosy pompującej powietrze w płuca Cheyenne

i odliczającej pani Naylor. Spojrzałam na Tiffany. Z wytrzeszczonymi oczami gapiła się na

biurko. Podążyłam za jej wzrokiem. Obok różowego laptopa Cheyenne dostrzegłam

lawendową karteczkę. Widniało na niej tylko kilka słów napisanych zamaszystym pismem

Cheyenne:

Przepraszam. Nie mogę wrócić do domu.

Ciszę przerwała syrena karetki. Pani Naylor poddała się. Przycupnęła na stopach obutych w

ranne pantofle. Zakryła usta żylastą dłonią. Usłyszałyśmy jak ratownicy medyczni trzaskają

drzwiami i wbievgają do bursy, ale wszystkie wiedziałyśmy, że jest już za późno.

Cheyenne dawno nie żyła

127

FILM

Stałam przed Billings w ciepłym, porannym słońcu, mając wrażenie, że oglądam film, który

już kiedyś widziałam. Wszystko wydawało się takie znajome. Samochody policyjne. Żółta

taśma. Błyskające światła. Przerażeni uczniowie w piżamach zgromadzeni wokół bursy.

Racz, niepewność, strach. Gliniarze z poważnymi minami i pocieszającym poklepywaniem po

ramieniu. Wszyscy doskonale odgrywali swoje role.

Tyle że tym razem nie mżyło. Nie było ciemno. Nie było rosy. Tym razem nie było

niepewności. Nie było zamieszania. Nie było oskarżeń.

Cheyenne popełniła samobójstwo. Koniec historii. Wczoraj wieczorem zatrzasnęła za mną

drzwi i - zanim Rose ponownie otworzyła je rano, by pomóc jej się spakować - Cheyenne

odebrała sobie życie.

Wszyscy wokół mnie szeptali, rozmawiali i spekulowali. Wszyscy gapili się, czekali i snuli

domysły. W ogóle ich nie słyszałam. Nie byłam w stanie się poruszyć ani skupić. Ledwie

mogłam oddychać.

Czy planowała to, kiedy wyrzucała mnie z pokoju? Czy właśnie dlatego wyglądała jak

niepoczytalna? Czy już wiedziała? Już planowała...

Frontowe drzwi Billings stanęły otworem. Wysoki, barczysty ratownik medyczny z ogoloną

na łyso głową przepychał przez próg nosze na kółkach. Były przykryte grubym białym

prześcieradłem, ale pod nim dostrzegłam wyraźny zarys ciała. Drobna sylwetka wydawała się

mniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Pod tym prześcieradłem leżała Cheyenne. Cheyenne.

Jeszcze wczoraj śmiała się z Portią podczas lunchu, uczyła się na dziedzińcu. A dzisiaj była

martwa. Odeszła. Na zawsze.

Zobaczyłam Ivy, która wyłoniła się z tłumu. Wspięła się na jeden z kamiennych murków.

Rose stanęła obok niej. Stały ramię przy ramieniu i patrzyły w ciszy, patrzyły ze stoickim

spokojem, jak nosze toczą się ścieżką. Drzwi karetki otworzyły się. Złożono kółka noszy.

Cheyenne została zapakowana do środka. Martwa. Odeszła. Na zawsze.

I nagle, nie wiadomo skąd, pojawił się Josh i znalazłam się w jego ramionach.

- Reed, o Boże. Nic ci nie jest? - zapytał z przejęciem. Wtuliłam twarz w jego ramię. Nie

mogłam dłużej na to

patrzeć. Nie mogłam oddychać. Nie mogłam. Nie mogłam. Nie mogłam.

128

Odchylił się do tyłu. Ujął moją twarz w dłonie. Próbował spojrzeć mi w oczy. Ale tego też nie

byłam w stanie zrobić. Gapiłam się na jego pierś. Przed oczami wirowały mi małe kropeczki.

Dręczące, śliczne, małe kropeczki...

- Reed, oddychaj - powiedział Josh. - Oddychaj!

Nie mogłam. Oddychaj, Reed! Kropeczki. Było ich bardzo... bardzo dużo...

Josh mocno mną potrząsnął. Wciągnęłam powietrze w płuca. Ból eksplodował mi w piersi.

Zaczęłam kaszleć. Zgięłam się w pół. Gwałtownie wciągałam powietrze. Kaszlałam.

Brakowało mi tlenu. Robiło mi się niedobrze. Czułam ból w całym ciele.

- Z drogi! Z drogi! - Usłyszałam krzyk Josha. Zaprowadził mnie na niski kamienny murek

otaczający jeden z ogrodów. Przez cienkie szorty poczułam zimno skały, dzięki któremu

doszłam do siebie. Wsunęłam głowę między kolana i zaczęłam oddychać... wdech i wydech...

- Już dobrze. Nic ci nie jest. - Josh kucnął przede mną, nie odrywając dłoni od moich ramion.

- Po prostu oddychaj. Po prostu oddychaj.

Wdech i wydech. Wdech i wydech. Oddychałam. Mogłam oddychać. Za to Cheyenne...

- Dlaczego jesteś dla mnie taki miły? - wypaliłam, a po policzkach popłynęły mi łzy.

- Słucham?

Podniosłam głowę. Krew uderzyła mi do mózgu. Zacisnęłam dłonie na kamieniach i

czekałam, dopóki zawroty nie ustąpiły. Zamrugałam i otworzyłam oczy. Na twarzy Josha

malował się wielki niepokój. Niewinny, rozpaczliwy niepokój.

- Dobrze się czujesz? - zapytał, gładząc dłonią moje włosy.

- Nie. Nie, nie czuję się dobrze. Tak strasznie cię przepraszam, Josh! - zawołałam. - Nie

wierzyłam ci, ale mówiłeś prawdę. To wszystko była prawda.

- Jakie wszystko? - zapytał, kładąc ciepłą dłoń na moim kolanie.

- To. co mówiłeś! Ta pigułka. To Cheyenne. To ona ci ją podała. Widziałam je. Widziałam te

pigułki - rozpaczałam, -Użyła ich, żeby... użyła ich, żeby...

I wtedy pękłam. Nic już nie czułam. Przytuliłam się do silnego ramienia Josha i zwyczajnie

wybuchnęłam płaczem. Płakałam, płakałam, płakałam i płakałam. Cheyenne sama musiała

wysłać do siebie tamtego SMS-a. Musiała zwędzić Jo-showi telefon i dokładnie zaplanować

całą aferę z myślą o mnie. Najwidoczniej była wystarczająco zdesperowana.

- Dlaczego to zrobiła? Dlaczego? - biadoliłam.

- Już dobrze, Reed - szepnął Josh, tuląc mnie. Gładził mnie po głowie i szeptał do ucha: - Już

dobrze. Wszystko będzie dobrze.

129

ZGUBNA CIEKAWOŚĆ

Nieco później Sabine weszła do naszego pokoju i zobaczyła, że pakuję rzeczy do eastońskiej

torby sportowej. Zamarła w pół kroku z ręką na gałce drzwi.

- Dokąd się wybierasz? - zapytała zaniepokojona. Prawie warknęła.

- Josh uznał, że powinniśmy stąd zniknąć na parę dni -wyjaśniłam. - Nie martw się. Wrócę.

Sabine natychmiast się odprężyła.

- Dzięki Bogu. Myślałam, że się wycofujesz.

- Nie. W każdym razie jeszcze nie teraz - próbowałam żartować. Kiepski żart. Spojrzałyśmy

na siebie i obie przewróciłyśmy oczami.

- Dokąd jedziecie?

Podeszła do swojego biurka i sztywno przy nim usiadła. Od samego rana wszystkie nasze

ruchy były takie sztywne. Jakbyśmy nie wiedziały już, jak się mamy zachowywać. Jakby ten

pokój na końcu korytarza nas paraliżował. Gdy karetka odjechała i policja wykonała swoją

robotę, do Billings wróciły jedynie nieliczne dziewczyny. Byłam pewna, że gdyby to

wszystko wydarzyło

się w dzień powszedni, odwołano by lekcje, ale była sobota, więc moje współlokatorki

zabijały czas w bibliotece, na dziedzińcu albo w innych bursach. Te nieliczne, które tutaj

wróciły, pozamykały drzwi do pokojów, zupełnie inaczej niż w zwykły wolny dzień, kiedy

wszystkie pokoje były otwarte, na korytarz wylewały się dźwięki muzyki i zewsząd dobiegały

odgłosy rozmów i śmiechu. Na samą myśl o tym serce ściskało mi się w piersi. Nie mogłam

się doczekać chwili, kiedy stąd ucieknę.

- Do Nowego Jorku - powiedziałam. - Rodzice Josha zgodzili się, żebyśmy przenocowali w

ich miejskiej rezydencji. Są teraz we Francji, więc...

- Więc będziecie mieli cały dom tylko dla siebie - powiedziała Sabine.

-Wierz mi, to ostatnia rzecz, jaka przychodzi mi teraz do głowy. Po prostu chcę się stąd

wydostać. Zamknęłam torbę. Spojrzałam na drzwi.

- Z drugiej strony przykro mi, że zostawiam cię w takiej sytuacji - powiedziałam. - To trochę

chamskie posunięcie, wiem.

- Och, tym się nie przejmuj - uspokoiła mnie Sabine, unosząc dłoń. - Moja siostra przyjechała

na kilka dni do Bostonu, więc złożyłam wniosek o przepustkę. Nie mogę się doczekać

naszego spotkania.

- Jak miło - powiedziałam zaskoczona. Wcześniej Sabine nic mi o tym nie wspominała. -

Szkoda, że nie będę miała okazji jej poznać.

130

- Nie martw się. - Sabine posłała mi uśmiech. - Następnym razem. Jestem pewna, że ona też

chciałaby cię poznać. - Wstała i wyjęła książkę z torebki. - Chyba pójdę poszukać Constance i

reszty. - Jak już wspomniałam, dziś nikt nie był w stanie zagrzać miejsca w Billings. - Baw

się dobrze w mieście. Postaraj się nie myśleć o kampusie.

- Postaram się - zapewniłam ją, godząc się na szybki uścisk.

Po wyjściu Sabine w pokoju zrobiło się cicho jak w grobie. Poczułam, jak moje tętno

przyspiesza i pomyślałam, że chyba też pokręcę się po kampusie, zanim wyjadę z Easton. Już

miałam chwycić torbę i wyjść, gdy mój wzrok padł na komputer i zatrzymałam się. Nie

sprawdzałam poczty od wczorajszego poranka. Czując nagłe drżenie nerwów, zaczęłam się

zastanawiać, czy napisał Dash. Czy w tym małym światku, po którym krążyliśmy, zdążył się

już dowiedzieć, co zaszło w Easton. Nie odzywał się, odkąd zapytałam, czy wie, jak można

się skontaktować z Noelle. Ale to... musiał coś napisać, jeśli się dowiedział. Czując rosnące

napięcie, usiadłam i otworzyłam przeglądarkę. I rzeczywiście, pierwszy e-mail był od Dasha.

Został wysłany wczesnym popołudniem. Otworzyłam go szybkim kliknięciem i zerknęłam

przez ramię. Drzwi nadal byty zamknięte.

Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się w stronę ekranu. Wiadomość była krótka.

Reed,

nie martw się. Nic się nie dzieje bez przyczyny. Dash

Zamrugałam zdziwiona. Przeczytałam jeszcze raz. Miał na myśli Cheyenne czy coś, co

napisałam wcześniej? Nie podejrzewałam Dasha o tak wielką beztroskę w obliczu śmierci

kogoś, kogo znał. Kogoś, kogo mógł nawet nazywać przyjaciółką. Ale czy poprzednim razem

napisałam coś, co mogłoby wywołać taką odpowiedź? Odkryłam, że po wszystkim, co tu

zaszło, nie potrafię nawet przypomnieć sobie swoich słów.

Zamknęłam wiadomość. Znów pojawiła się lista. Moje serce zupełnie zamarło.

Druga wiadomość pochodziła od Cheyenne. Została wysłana o 2.04 w nocy.

Wczoraj wieczorem Cheyenne zamknęła za mną drzwi i zanim Rose ponownie je otworzyła,

by pomóc jej się spakować, odebrała sobie życie.

W mojej skrzynce tkwił e-mail od osoby, która miała już do nikogo nie przemówić. Która już

do nikogo nie napisze ani nie odezwie się słowem. Dlaczego Cheyenne wysłała e-mail akurat

do mnie? Dlaczego chciała, by jedne z jej ostatnich myśli powędrowały w moją stronę?

Zaschło mi w gardle. Obezwładniające poczucie strachu sączyło się z moich ramion ku piersi

i osiadło w wnętrzu, wijąc się w żołądku jak węże. Miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje.

Obserwuje i czerpie chorą, sadystyczną przyjemność z tego przedstawienia.

131

Wzięłam głęboki oddech. Wyprostowałam się. Próbowałam wyglądać naturalnie. Czuć się

naturalnie. Moja dłoń zawisła nad myszką.

Po prostu to skasuj. Powinnam to po prostu skasować. Zapomnieć o tym. Udawać, że nigdy

tego nie widziałam.

Ale kogo chciałam oszukać? Nawet ja nie byłam odporna na zgubną ciekawość. W tej chwili

miałam absolutną pewność, że nie zdołam przeżyć reszty życia w spokoju, jeśli się nie

dowiem, co chciała mi przekazać Cheyenne.

Opuściłam dłoń. Kliknęłam na wiadomość. I natychmiast tego pożałowałam. Znalazłam tam

tylko to:

Zignoruj liścik, który zostawiłam w pokoju. To twoja wina. Zrujnowałaś mi życie.

NIESPODZIANKA!!!

Jak to: zrujnowałam jej życie? Jak? To nie przeze mnie Cheyenne została wydalona ze szkoły.

Nie podałam żadnych

- isk. Powinnam była jej powiedzieć. Powinnam była powiedzieć, że chroniłam ją pomimo

tego, co mi zrobiła. Dlaczego jej nie powiedziałam? Wszystko przez dumę. Moją dumę. Czy

moja duma przyczyniła się do śmierci Cheyenne?

-Reed?

Josh przytrzymywał dla mnie drzwi oszklonej restauracji przy Perry Street. Zapachy

wydobywające się ze środka pobudziły moje kubki smakowe. Niestety, byłam absolutnie

pewna, że mój żołądek zwróci wszystko, co poślę w jego stronę.

- Dzięki - powiedziałam, prześlizgując się obok Josha. Położył mi dłoń na ramieniu. Miał

takie ciepłe palce.

- Dobrze się czujesz? Nie musimy jeść na mieście, jeśli nie chcesz.

Odbyliśmy półgodzinną debatę na temat tego, czy zostać w domu, czy może wyjść, przy

czym obydwu opcji bronił sam Josh. Za wyjściem przemawiało to, że właśnie do siebie wró-

ciliśmy I powinniśmy byli to uczcić. Przeciw: jak mogliśmy świętować, kiedy nasza znajoma

właśnie popełniła samobójstwo? Byłam tak rozkojarzona, że zgadzałam się ze wszystkimi

argumentami. W końcu głód zmusił Josha do podjęcia decyzji za nas dwoje. Włożyłam

ulubioną niebieską sukienkę z H&M, nie dbając nawet o to, czy nadaje się do miejsca, do

którego zamierzał mnie zabrać, ściągnęłam włosy w kucyk i wyszłam za nim z rezydencji.

132

- Nic mi nie jest - skłamałam. - Po prostu chce mi się jeść.

Uśmiechnął się, pokiwał głową i wszedł za mną do restauracji. Kelner zaprowadził nas do

stolika pośrodku sali. Największy stolik przeznaczony był dla czterech osób i otaczały go wy-

godne fotele z uszakami, które można spotkać w eleganckich salonach. Gdy opadłam na swój,

poczułam się jak w kokonie. Było mi ciepło. Czułam się bezpiecznie. Gdybym tylko zdołała

przez cały wieczór skupić się na Joshu, naprawdę z nim rozmawiać, mogłabym nawet

zapomnieć o tamtym e-mailu.

- A niech to! - Josh zamarł, zanim zdążył wygodnie usiąść.

Serce wyrżnęło mi w mostek. Zbyt gwałtowna reakcja.

- Słucham?

- Widzę znajomych rodziców - powiedział, po czym uniósł dłoń i posłał im sztuczny uśmiech.

- Przepraszam, Reed, muszę do nich podejść. Tylko na chwilę.

Moje dłonie zacisnęły się na poręczach fotela. „Nie. Nie zostawiaj mnie. Nie zostawiaj mnie.

Nie zostawiaj mnie. Nie mogę teraz być sarna".

- Nie ma sprawy - przełknęłam ślinę.

- Obiecuję, że wrócę za dwie sekundy - zapewnił.

Już w chwili, kiedy się oddalił, moje serce znów zaczęło galopować. Pot łaskotał mnie w

pachy i ciekł po plecach. Przecież Cheyenne nie mogła mnie winić. Nie mogła. Musiała znać

prawdę. I nawet po tym wszystkim, co się stato, miała przed sobą całe życie. Mogła pójść do

miliona innych prywatnych szkół, i tak bez trudu dostałaby się na dowolną uczelnię Ivy

League. To nie była moja wina. To nie mogła być moja...

Dlaczego kobieta przy sąsiednim stoliku tak dziwnie mi się przygląda? Jakby wiedziała.

Jakby potrafiła przejrzeć mnie na wylot i...

Dobra, głęboki wdech, Reed. Cheyenne była niezrównoważona. Najwidoczniej. Nawet jeśli

rzeczywiście winiła cię za swoją śmierć, to nic nie oznacza. Zrównoważeni ludzie nie po-

pełniają samobójstw. Zrównoważeni ludzie nie pozostawiają dwóch sprzecznych listów

pożegnalnych.

Z drugiej strony zrównoważeni ludzie nie doświadczają ataków paranoi tylko dlatego, że ich

chłopak oddalił się od stolika.

W restauracji było za gorąco. Świece pochłaniały całe powietrze. Musiałam się stąd

wydostać. I to już. Sięgnęłam po torebkę. Wyjęłam telefon. Zamierzałam wyjść na zewnątrz i

zadzwonić do brata. Musiałam usłyszeć jakiś pokrzepiający głos. Musiałam porozmawiać z

kimś, komu mogłam zaufać.

133

Trzęsły mi się ręce. Telefon wyślizgnął się z nich i upadł na podłogę. Czyjaś elegancka dłoń

sięgnęła po niego i podała mi aparat.

- Zgubiłaś coś, Lorneto?

O. Mój. Boże!

Przechyliłam się, wyjrzałam za uszak fotela i zobaczyłam Noelle Lange w całej krasie.

Miałam wrażenie, że za chwilę serce wyskoczy mi z piersi. Dopiero w tej chwili zdałam sobie

sprawę, że gdzieś w głębi duszy myślałam, że już nigdy więcej jej nie spotkam.

- Noelle!

Zerwałam się na równe nogi. Omal nie przewróciłam ciężkiego fotela. Noelle przytrzymała

go wolną dłonią.

- Dobra, nie musimy się aż tak ekscytować - powiedziała, przewracając oczami. - Przecież nie

powróciłam z martwych ani nic w tym rodzaju.

Nie wiedzieć czemu ton, jakim to powiedziała, uświadomił mi, że wie o Cheyenne. I nawet

nie przeszkadzało mi tak bezduszne podejście do jej śmierci. Liczyło się tylko to, że Noelle tu

była. Jak jakiś nieoczekiwany cud. Zarzuciłam jej ręce na szyję i mocno ją uścisnęłam.

-Jak dobrze cię widzieć! - powiedziałam.

Odwzajemniła uścisk.

- Ciebie też.

Odsunęłam się i uważnie jej się przyjrzałam. Oczywiście wyglądała wspaniale. Jej długie,

brązowe włosy lśniły i miała grzywkę, która idealnie opadała na brązowe oczy. Była ubrana

w czarną, kopertową sukienkę z obniżonym stanem, a na jej szyi połyskiwał prosty, ale

przepiękny, diamentowy wisiorek. Kolorowe buty z paseczków miały tak wysoki obcas, że

górowała nade mną, a jej opalone nogi były ujędrnione do perfekcji godnej finałów

rozgrywek futbolowych.

- Gdzie się podziewałaś? - zapytałam, dostrzegając jej idealną opaleniznę.

- Tu i tam - powiedziała jak gdyby nigdy nic. - Od początku tego tygodnia jestem wolną

kobietą. Genialni prawnicy mojego ojca wreszcie złamali Bestię. Tak nazywam sędzię, która

prowadzi moją sprawę - dodała konspiracyjnym szeptem. - Więc dozór sądowy został

oficjalnie uchylony. Cokolwiek to znaczy.

- Właśnie, co to znaczy?

-W zasadzie znaczy to tyle, że mogę już wyjeżdżać z kraju - mówiąc to, sięgnęła po mój

kieliszek z wodą i upita tyk. -I najwyższy czas. Mam już serdecznie dosyć Hamptons.

134

-Więc zamierzasz... wyjechać z kraju? - zapytałam, czując niewytłumaczalne rozczarowanie.

Przecież nie mogła wrócić ze mną do Easton. Nie mogłam liczyć na to, że znów zamieszka po

sąsiedzku na końcu korytarza. Że będzie przy mnie. Że będzie mnie chronić.

Noelle zmierzyła mnie wzrokiem.

- Właściwie nie jestem pewna. Pojawiły się pewne nowe argumenty, które mogą mnie

przekonać do pozostania w kraju.

Głośno przełknęłam ślinę.

-Chyba nie masz na myśli... To znaczy... Słyszałaś o Cheyenne?

- Tak. - Zacisnęła usta. Odstawiła kieliszek na stół. - Szkoda. Ale wiesz, co mówią, Reed.

Spojrzałam jej w oczy. W te znajome, błyszczące, figlarne oczy. Ledwie mogłam uwierzyć,

że stoi przede mną Noelle. Niesamowite, jak bardzo mi jej brakowało. Jak bardzo brakowało

mi tego uczucia. Przekonania, że wszystko może się zdarzyć.

-Co? Co mówią?

Noelle posłała mi porozumiewawczy uśmiech.

- Nic się nie dzieje bez przyczyny.

135