Automatyka i Robotyka –Analiza – Wykład 23 – dr Adam Ćmiel – cmiel@agh.edu.pl
1
SZEREGI POTĘGOWE
−
)
(
n
c
ciąg liczb zespolonych
∑
∞
=
−
0
0
)
(
n
n
n
z
z
c
- szereg potęgowy,
gdzie (
n
c
)- ciąg współczynników szeregu,
0
z
∈C - środek, „centrum” (ustalone),
z
∈C - zmienna.
Dla dowolnego ustalonego
z
∈C szereg potęgowy może być zbieżny albo rozbieżny. Jeżeli szereg
∑
∞
=
−
0
0
)
(
n
n
n
z
z
c
jest zbieżny w pewnym punkcie w∈C , to jest on zbieżny w każdym kole domkniętym
r
z
z
≤
−
|
|
0
, gdzie r<|w-z
0
|. Rzeczywiście ze zbieżności szeregu
∑
∞
=
−
0
0
)
(
n
n
n
z
w
c
i z WK zbieżności
szeregu mamy
0
)
(
lim
0
=
−
∞
→
n
n
n
z
w
c
, a stąd
K
z
w
c
n
n
≤
−
|
)
(
|
0
. Wobec tego dla
z
∈C spełniających
warunek 0<
r
z
z
≤
−
|
|
0
, gdzie r<|w-z
0
| dostajemy
n
n
n
n
n
n
Kq
z
w
z
z
z
w
c
z
z
c
≤
−
−
−
≤
−
|
|
|
|
|
)
(
|
|
)
(
|
0
0
0
0
, gdzie 0<q<1. Stąd teza
Podobnie jeśli szereg jest rozbieżny w pewnym punkcie w , to jest rozbieżny dla
z
∈C spełniających
warunek
r
z
z
≥
−
|
|
0
, gdzie r<|w-z
0
|.
Wobec tego, z każdym szeregiem potęgowym związane jest tzw. koło zbieżności. Jeżeli
z
∈C leży
we wnętrzu koła zbieżności, to szereg jest zbieżny. Jeżeli na zewnątrz – to rozbieżny, zaś jeżeli z leży
na okręgu koła, to badanie zbieżności wymaga stosowania specjalnych metod.
Tw: (
O promieniu zbieżności R szeregu potęgowego
)
Jeżeli istnieje granica
n
n
n
c
c
1
sup
lim
+
∞
→
=
α
(d’Alambert)
lub
n
n
n
c
sup
lim
∞
→
=
α
(Cauchy)
,
to
∞
=
=
∞
∞
<
<
=
α
α
α
α
0
0
0
1
R
Dow. (fragment)
z
∈C – dowolnie ustalone, badamy bezwzględną zbieżność
∑
∞
=
−
0
0
)
(
n
n
n
z
z
c
.
Dla ustalonego
z
∈C szereg liczbowy
∑
∞
=
−
0
0
)
(
n
n
n
z
z
c
jest szeregiem o wyrazach nieujemnych.
Z kryterium d’Alamberta
0
0
1
0
1
0
1
sup
lim
sup
lim
z
z
z
z
c
c
z
z
c
z
z
c
g
n
n
n
n
n
n
n
n
−
=
−
=
−
−
=
+
∞
→
+
+
∞
→
α
,
więc gdy
1
0
<
− z
z
α
szereg jest zbieżny. Wobec tego dla
z
∈C spełniających warunek
Automatyka i Robotyka –Analiza – Wykład 23 – dr Adam Ćmiel – cmiel@agh.edu.pl
2
α
1
0
<
− z
z
(
∞
≠
∧
≠
α
α
0
) – szereg jest zbieżny czyli jest także zbieżny w kole
R
z
z
<
−
0
o
promieniu
α
1
=
R
. (Podobnie dla
∞
=
∨
=
α
α
0
).
Z kryterium Weierstrassa wynika ponadto, że szereg potęgowy jest jednostajnie zbieżny, w
każdym kole domkniętym zawartym w kole zbieżności (bez brzegu!)
Przykład. Zbadać obszar zbieżności
∑
∞
=
+
1
1
4
3
n
n
n
n
z
n
3
4
4
3
3
4
3
lim
4
3
lim
1
=
⇒
=
=
=
∞
→
+
∞
→
R
n
n
n
n
n
n
n
n
α
jeżeli z leży na okręgu ⇔ z=
ϕ
ϕ
ϕ
i
e
i
3
4
3
4
)
sin
(cos
=
+
i wówczas
( )
∑
∑
∞
=
∞
=
+
=
1
1
3
4
1
3
4
3
n
in
n
in
n
n
n
e
n
e
n
ϕ
ϕ
Tw.
Kryterium Dirichleta. Jeżeli
• ciąg (a
n
) jest ciągiem monotonicznie malejącym do zera
•
M
z
f
z
S
n
k
k
n
E
z
n
≤
=
∀
∀
∑
=
∈
|
)
(
|
|
)
(
|
0
(czyli ciąg sum częściowych
∑
=
n
k
k
z
f
0
)
(
jest ograniczony)
to szereg
∑
∞
=0
)
(
n
n
n
z
f
a
jest jednostajnie zbieżny w zbiorze E
Jeżeli w powyższym kryterium ustalimy
z
∈C, to otrzymamy jeszcze jedno kryterium zbieżności
szeregu liczbowego (
∑
∞
=0
n
n
n
b
a
, gdzie
)
(z
f
b
n
n
=
).
Ciąg dalszy przykładu
0
≠
ϕ
0
3
↓
n
( )
...
1
1
=
=
=
∑
∑
=
=
n
k
k
i
n
k
k
i
n
e
e
S
ϕ
ϕ
ciąg geometryczny
ϕ
ϕ
ϕ
i
in
i
e
e
e
−
−
=
1
1
...
0
1
2
≠
∀
⇒
−
≤
ϕ
ϕ
i
n
e
S
, stąd dla
0
≠
ϕ
szereg jest zbieżny.
Dla
0
=
ϕ
dostajemy szereg harmoniczny (rozbieżny)
W przypadku rzeczywistym kołem zbieżności jest przedział na osi, a jego brzegiem końce przedziału.
Zbieżność jednostajna a ciągłość
Tw. Jeżeli
•
R
E
f
n
→
:
jest ciągiem funkcji ciągłych na E
•
n
f
f
to
f
jest ciągła na E
Automatyka i Robotyka –Analiza – Wykład 23 – dr Adam Ćmiel – cmiel@agh.edu.pl
3
Wnioski:
)
(
)
(
lim
)
(
lim
lim
0
0
0
x
f
x
f
x
f
x
x
n
n
x
x
=
=
→
∞
→
→
=
)
(
lim
lim
)
(
lim
0
0
x
f
x
f
n
x
x
n
n
n
→
∞
→
∞
→
=
(zmiana kolejności granic)
Tw.
(wariant dla szeregu) Jeżeli
•
R
E
f
n
→
:
jest ciągiem funkcji ciągłych na E
• Szereg
∑
∞
=
−
1
)
(
n
n
x
f
zbieżny jednostajnie na E
to
∑
∞
=1
)
(
szeregu
suma
n
n
x
f
jest funkcją ciągłą na E
Wniosek:
∑
∑
∑
∞
=
∞
=
→
∞
=
→
=
=
1
0
1
1
)
(
)
(
lim
)
(
lim
0
0
n
n
n
n
x
x
n
n
x
x
x
f
x
f
x
f
Jeżeli szereg funkcji ciągłych jest jednostajnie zbieżny, to można przejść do granicy wyraz po
wyrazie.
Zbieżność jednostajna a całkowanie
Tw:
(zbieżność jednostajna a całkowanie) Jeżeli
•
]
,
[ b
a
f
n
n
R
∈
∀
(całkowalna w sensie Riemanna)
•
n
f
f
, gdzie
]
,
[ b
a
E
=
to
]
,
[ b
a
f
R
∈
i
∫
∫
∞
→
=
b
a
n
n
b
a
dx
x
f
dx
x
f
)
(
lim
)
(
Tw.
(wariant dla szeregu)
•
]
,
[ b
a
f
n
n
R
∈
∀
• Szereg
∑
∞
=
−
1
)
(
n
n
x
f
jednostajnie zbieżny
to
]
,
[
)
(
1
b
a
x
f
n
n
R
∈
∑
∞
=
i
∑∫
∫ ∑
∞
=
∞
=
=
1
1
)
(
)
(
n
b
a
n
b
a
n
n
dx
x
f
dx
x
f
Szereg jednostajnie zbieżny funkcji całkowalnych w sensie Riemanna można całkować wyraz po
wyrazie.
Zbieżność jednostajna a różniczkowalność
Uwaga: Ciąg
)
sin(
)
(
1
nx
x
f
n
n
=
funkcji różniczkowalnych na R jest jednostajnie zbieżny do
0
)
(
≡
x
f
, a ciąg pochodnych
)
cos(
)
(
'
nx
x
f
n
=
nie jest nawet punktowo zbieżny (np. rozbieżny dla
2
π
=
x
)
Tw. Jeżeli
•
R
b
a
f
n
n
→
∀
]
,
[
:
różniczkowalna na
]
,
[
b
a
• ciąg liczbowy
)
(
0
x
f
n
jest zbieżny dla pewnego
]
,
[
0
b
a
x
∈
•
n
f ′
jest jednostajnie zbieżny na
]
,
[
b
a
Automatyka i Robotyka –Analiza – Wykład 23 – dr Adam Ćmiel – cmiel@agh.edu.pl
4
to ciąg funkcyjny
n
f
jest jednostajnie zbieżny na
]
,
[
b
a
do pewnej różniczkowalnej funkcji f
(
n
f
f
) i
)
(
'
)
(
lim
]
,
[
x
f
x
f
n
n
b
a
x
=
′
∀
∞
→
∈
Tw:
(wariant dla szeregu) Jeżeli
•
n
n
f
∀
różniczkowalne na
]
,
[
b
a
• Szereg
∑
∞
=
−
1
0
)
(
n
n
x
f
zbieżny dla pewnego
]
,
[
0
b
a
x
∈
•
∑
∞
=
′
1
)
(
n
n
x
f
jednostajnie zbieżny na
]
,
[
b
a
to szereg
∑
∞
=1
)
(
n
n
x
f
jest jednostajnie zbieżny na
]
,
[
b
a
i
∑
∑
∞
=
∞
=
′
=
′
1
1
)
(
)
(
n
n
n
n
x
f
x
f
Zastosowanie do szeregów potęgowych
.
Def. Jeżeli f ma przedstawienie w postaci
∑
∞
=
−
=
0
0
)
(
)
(
n
n
n
z
z
c
z
f
,
C
z
z
c
n
∈
0
,
,
, to f nazywamy
funkcją analityczną.
Ponieważ nie wprowadzono pojęcia pochodnej funkcji
C
C
f
→
:
, ani całki takiej funkcji,
ograniczmy się do funkcji zmiennej rzeczywistej.
∑
∞
=
−
=
0
0
)
(
)
(
n
n
n
x
x
c
x
f
,
R
x
x
c
n
∈
0
,
,
Załóżmy, że szereg
∑
∞
=
−
0
0
)
(
n
n
n
x
x
c
jest zbieżny w przedziale
R
x
x
<
−
|
|
0
. Wówczas
• szereg ten jest jednostajnie zbieżny w każdym przedziale postaci
]
,
[
0
0
ε
ε
−
+
+
−
R
x
R
x
.
• suma szeregu
∑
∞
=
−
=
0
0
)
(
)
(
n
n
n
x
x
c
x
f
jest ciągła i różniczkowalna na
)
,
(
0
0
R
x
R
x
+
−
, oraz
∑
∑
∞
=
−
∞
=
−
=
′
=
′
0
1
0
0
)
(
)
(
n
n
n
n
n
x
x
nc
f
x
f
(szereg po zróżniczkowaniu ma taki sam promień
zbieżności jak szereg wyjściowy)
∑
∞
=
−
−
+
−
⋅
⋅
−
=
0
0
)
(
)
(
)
1
(
...
)
1
(
)
(
n
k
n
n
k
x
x
c
k
n
n
n
x
f
=
∑
∞
=
−
−
+
−
⋅
⋅
−
k
n
k
n
n
x
x
c
k
n
n
n
)
(
)
1
(
...
)
1
(
0
k
k
c
k
x
f
!
)
(
0
)
(
=
!
)
(
0
)
(
k
x
f
c
k
k
=
Stąd f(x)=
∑
∞
=
−
0
0
0
)
(
)
(
!
)
(
n
n
n
x
x
n
x
f
jest sumą swojego szeregu Taylora
•
1
0
0
1
)
(
)
(
0
+
∞
=
+
−
=
∫
∑
n
x
x
n
n
c
x
x
dt
t
f
n
szereg potęgowy można całkować wyraz po wyrazie
Automatyka i Robotyka –Analiza – Wykład 23 – dr Adam Ćmiel – cmiel@agh.edu.pl
5
Przykład. Znaleźć promień zbieżności i sumę wewnątrz przedziału zbieżności
∑
∞
=
+
0
4
)
3
(
n
n
n
n
x
(
0
,
4
)
3
(
1
0
=
+
=
x
n
a
n
n
)
4
1
4
1
4
)
3
(
1
lim
lim
=
=
⇒
=
+
=
=
∞
→
∞
→
α
α
R
n
a
n
n
n
n
n
n
dla
4
=
x
otrzymujemy szereg
∑
∞
=
+
0
)
3
(
1
n
n
- rozbieżny (harmoniczny)
dla
4
−
=
x
otrzymujemy szereg
∑
∞
=
+
−
0
)
3
(
)
1
(
n
n
n
- zbieżny (anharmoniczny)
Przedział zbieżności
)
4
,
4
[−
Promień zbieżności nie zmienia się po całkowaniu i różniczkowaniu szeregu potęgowego
(*)
3
0
4
)
3
(
1
)
(
x
x
n
x
S
n
n
n
⋅
+
=
∑
∞
=
dx
d
x
n
x
x
S
n
n
n
3
0
3
4
)
3
(
1
)
(
+
∞
=
∑
+
=
[
]
x
x
x
x
x
x
x
S
n
n
n
n
n
−
=
=
=
′
∑
∑
∞
=
+
∞
=
4
4
4
4
1
)
(
2
0
2
2
0
3
dla
4
<
x
/
∫
⋅
x
dt
0
)
(
x
x
x
S
x
x
S
−
+
−
−
=
−
4
4
2
3
3
ln
64
16
2
0
)
0
(
)
(
(
x
x
x
x
−
=
−
⇒
>
−
⇒
<
4
4
0
4
4
)
(**)
−
=
=
−
=
<
<
+
−
−
=
+
−
→
−
4
)
(
lim
2
ln
0
4
0
)
ln
64
16
2
(
)
(
4
2
1
3
1
4
4
2
1
3
x
x
S
x
x
x
x
x
S
x
x
x
tw.Abela
)
0
(
S
wyznaczamy wstawiając
0
=
x
do wzoru
∑
∞
=
+
=
0
4
)
3
(
1
)
(
n
n
n
x
n
x
S
i uwzględniając umowę
x
x
∀
= 1
0
(w szczególności
1
0
0
=
). Wobec tego
3
1
0
0
0
0
4
)
3
0
(
1
0
4
)
3
(
1
)
0
(
=
+
=
+
=
∑
∞
=
n
n
n
n
S
Uwaga 1. Umowa
x
x
∀
= 1
0
(w szczególności
1
0
0
=
) nie jest w sprzeczności z symbolem
nieoznaczonym
0
0
w którym zarówno podstawa potęgi jak i wykładnik zmierzają do 0. W naszym
przypadku
0
x
wykładnik jest równy 0 i mamy wiec zdefiniowaną funkcję stałą
0
x
=1 w sąsiedztwie
punktu 0. Punkt ten jest punktem nieciągłości usuwalnej, gdyż
1
lim
0
0
=
→
x
x
.
Uwaga 2. Suma szeregu potęgowego jest funkcją jednostajnie ciągła w każdym przedziale
domkniętym zawartym w przedziale zbieżności . Stąd
3
1
0
)
(
lim
)
0
(
=
=
→
x
S
S
x
Do wyznaczania wartości sumy szeregu w punkcie końcowym przedziału zbieżności wykorzystano
następujące
Tw. (Abela). Jeżeli szereg potęgowy jest zbieżny w punkcie końcowym przedziału zbieżności, to
jego suma jest funkcją jednostronnie ciągłą w tym punkcie.
Automatyka i Robotyka –Analiza – Wykład 23 – dr Adam Ćmiel – cmiel@agh.edu.pl
6
Uwaga. Jeżeli funkcja f jest postaci
∑
∞
=
−
=
0
0
)
(
)
(
n
n
n
x
x
c
x
f
,
R
x
x
<
−
|
|
0
przy czym promień
zbieżności jest dodatni ( czyli f jest analityczna w
)
,
(
0
0
R
x
R
x
+
−
, to jest ona funkcją klasy
∞
+
−
)
,
(
0
0
R
x
R
x
C
, tzn. ma wszystkie pochodne ciągłe w
)
,
(
0
0
R
x
R
x
+
−
.
Funkcja
=
≠
=
−
0
,
0
0
,
)
(
2
1
x
x
e
x
f
x
jest funkcją klasy
∞
R
C
, tzn. ma wszystkie pochodne ciągłe w R i
n
f
n
∀
= ,
0
)
0
(
)
(
stąd
)
(
0
!
)
0
(
0
)
(
x
f
x
n
f
n
n
n
≠
≡
∑
∞
=
. W tym przypadku funkcja f klasy
∞
R
C
nie jest sumą swojego szeregu Taylora, czyli nie jest funkcją analityczną. Jest tak dlatego, że
promień zbieżności R szeregu Taylora funkcji f jest równy 0.
Przykłady rozwinięć Taylora (Maclaurina)
L
+
+
+
+
+
+
=
=
∑
∞
=
!
5
!
4
!
3
!
2
1
!
5
4
3
0
2
x
x
x
x
x
k
x
e
k
k
x
,
R
x ∈
L
+
−
+
−
=
+
−
=
∑
∞
=
+
!
7
!
5
!
3
)!
1
2
(
)
1
(
sin
7
5
3
0
1
2
x
x
x
x
k
x
x
k
k
k
,
R
x ∈
L
+
−
+
−
=
−
=
∑
∞
=
!
6
!
4
!
2
1
)!
2
(
)
1
(
cos
6
4
2
0
2
x
x
x
k
x
x
k
k
k
,
R
x ∈
L
+
−
−
−
+
−
−
−
=
−
−
=
∑
∞
=
+
4
)
1
(
3
)
1
(
2
)
1
(
)
1
(
)
1
(
)
1
(
ln
4
3
2
1
1
x
x
x
x
k
x
x
k
k
k
,
1
|
1
|
<
−
x
Jeśli
A
jest macierzą kwadratową
n
n ×
o normie
A
, to korzystając z faktu, że zbieżność szeregu
(liczbowego) nom pociąga za sobą zbieżność szeregu w przestrzeni unormowanej możemy
zdefiniować funkcje macierzowe
L
+
+
+
+
+
+
=
=
∑
∞
=
!
5
!
4
!
3
!
2
!
5
4
3
0
2
A
A
A
A
A
I
k
A
e
k
k
A
,
L
+
−
+
−
=
+
−
=
∑
∞
=
+
!
7
!
5
!
3
)!
1
2
(
)
1
(
sin
7
5
3
0
1
2
A
A
A
A
k
A
A
k
k
k
,
L
+
−
+
−
=
−
=
∑
∞
=
!
6
!
4
!
2
)!
2
(
)
1
(
cos
6
4
2
0
2
A
A
A
I
k
A
A
k
k
k
,
L
+
−
−
−
+
−
−
−
=
−
−
=
∑
∞
=
+
4
)
(
3
)
(
2
)
(
)
(
)
(
)
1
(
ln
4
3
2
1
1
I
A
I
A
I
A
I
A
k
I
A
A
k
k
k
, gdy
1
|
1
|
<
−
j
λ
,
.
,
,
1
n
j
L
=
Problem. Jak efektywnie wyznaczać te (i inne) funkcje? Ponieważ każda macierz spełnia soje
równanie charakterystyczne, to wyższe potęgi macierzy A są liniowymi kombinacjami niższych potęg
i w konsekwencji powyższe szeregi redukują się do wielomianów macierzowych. Sposób
wyznaczania macierzy
At
e
zostanie omówiony przy okazji układów równań różniczkowych liniowych.