Ćwiczenia
rozluźniające



Są to ćwiczenia powodujące, wpływające

na obniżenie napięcia mięśniowego.



Są to ćwiczenia uczące lub wyrabiające

umiejętność świadomego i

kontrolowanego zmniejszania napięcia /

wzmożonego/ do wielkości spoczynkowej.



Są to pozycje lub ruchy zapewniające –

umożliwiające zmniejszenie napięcia

przez poczucie pełnej wygody, swobody,

bezwładności.

Cel



Dążenie do uzyskania
świadomego i kontrolowanego
zmniejszenia napięcia mięśni.

Wskazania



Każdy przepadek skierowany na

zabiegi kinezyterapeutyczne a w

szczególności np.:



Stany po złamaniach i innych

urazach,



Po udarach mózgu, mięśnia

sercowego,



Stresogenne wzmożone napięcie

mięśni.

Wykonanie



Ćwiczenia rozluźniające mogą być
wykonywane jako: ogólne i miejscowe.



Czas od 20 do 30 minut.



Częstość 1 lub 2 razy dziennie,



Pomieszczenie dobrze ogrzane, wolne od
hałasu.



Wydawanie poleceń i rozmowa z
pacjentem głosem łagodnym,
spokojnym, miękkim.

Sposoby rozluźniania
ogólnego

Uzyskuje się je poprzez przyjęcie

odpowiedniej pozycji.

Podstawowym wymogiem dla

uzyskania rozluźnienia ogólnego jest
konieczność podparcia całego ciała z
jednoczesnym, jak najmniejszym
rozciągnięciem ciała.

 Całkowite
podwieszenie chorego
w UGUL-u

 Zanurzenie
w wodzie



Dla zapewnienia bezpieczeństwa
fizycznego i komfortu
psychicznego zakłada się koła lub
mankiety napełnione powietrzem
w tych samych miejscach jak
zakładamy podwieszki,



Obowiązkowa, stała obecność
fizjoterapeuty.



Obok małego basenu- wanny, w
basenie – fizjoterapeuta w wodzie



Temperatura wody około 35

o

Metod Jacobsona



Metoda ta jest ukierunkowana na uzyskanie

rozluźnienia ogólnego poprzez opanowanie

umiejętności regulacji napięcia poszczególnych

grup mięśniowych.



Zadaniem tej metody jest doprowadzenie do

ekonomicznego zużycia energii w czasie wysiłku.



Uzyskuje się to przez opanowanie umiejętności

różnicowania bodźców płynących z mięśni.



Ćwiczenia prowadzi się w pozycji leżącej a

następnie siedzącej.



Nauka napinania i rozluźniania 1 grupy mięśniowej

trwa około 1 godz.



Program leczenia – nauczania świadomego

rozluźniania trwa np. dla mięśni szyi od 6 dni

natomiast dla mięśni artykulacyjnych do 12 dni.

Trening autogenny
Schulza



Metoda ukierunkowana jest na rozluźnienie

ogólne przez uzyskiwanie rozluźnienia

poszczególnych części ciała.



Trening polega:



- na wywołaniu wyobrażenia sobie

poszczególnych części ciała,



-na dowolnym zahamowaniu napięcia

toniczno-emocjonalnego w podświadomości,



Wykonanie – leżenie lub wygodny siad,

trening obejmuje 8 seansów powtarzanych

od 2 do 3 razy po 15 minut.



Seans prowadzi się przy spokojnej muzyce.

Sposoby rozluźnienia
miejscowego



Rozluźnienie przez ćwiczenia czynne:

ruchy wahadłowe zwisającej kończyny



Nauka naprzemiennego napinania i
rozluźniania mięśni



Ćwiczenia wspomagane przez
sprzężenie zwrotne



Poizometryczne rozluźnianie mięśnia.

Nauka naprzemiennego napinania i
rozluźniania mięśni

Stosuje się dla grup mięśni nadmiernie

napiętych oraz ich antagonistów.

W czasie trwania skurczu nie powinien

odbywać się żaden ruch w stawie.



Sposób wykonania:



Terapeuta ustawia odcinek ciała w określonej

pozycji nie wywołującej bólu,



stawiając maksymalny opór kolejno

agonistom i antagonistom wywołuje ich

naprzemiennie napięcie izometryczne

Ćwiczenia
wspomagane przez
sprzężenie zwrotne



Biofeedback, biologiczne

sprzężenie zwrotne polega na

dostarczaniu człowiekowi informacji

zwrotnej („feedback”) o zmianach

jego stanu fizjologicznego.



Zmiany fizjologiczne organizmu

monitorowane są przez

odpowiednie urządzenie.



Przekazywanie to odbywa się inną

niż normalnie drogą.



Dlatego nazywamy je sprzężeniem

zastępczym.



Przekaźnikami informacji do CUN

są telereceptory / wzrok, słuch/ i

eksteroreceptory, skóra/

Cel



Dostarczanie stałego,
niezakłóconego dopływu
informacji z obwodu o jego
aktualnej sytuacji.

Przykłady:

1.

Biofeedback EMG (ElektroMioGrafia) –
Punktem wyjścia jest wzmożone napięcie
mięśniowe.

2.

Urządzenie wychwytuje elektryczne
sygnały w mięśniach a następnie
przekłada je na formę zrozumiałą dla
pacjenta, np. żarówka błyska lub włącza
się sygnał dźwiękowy, gdy mięsień się
napina natomiast zanika jak mięsień się
rozluźnia.

2. Biofeedback temperaturowy /termistor/

Punktem wyjścia jest zmniejszona

temperatura skóry.

Urządzenie zakłada się na opuszek palca.

Celem treningu jest osiągnięcie wyższej

temperatury od wyjściowej.

Biofeedback temperaturowy stosowany jest

do treningu relaksu, ale także w medycynie

do leczenia niedokrwienia kończyn,

chorobie reumatycznej, astmie.

 Rozluźnienie bierne



Przez podwieszenie,



Przez spokojne ruchy
bierne,



Przez spokojny masaż
suchy, wirowy,
podwodny,



Przez stosowanie ciepła,



Przez stosowanie
wyciągów,

Poizometryczne
rozluźnianie mięśnia



Cel:

Rozluźnienie mięśni

antagonistycznych w celu
ułatwienia pracy agonistów.

Wykonanie



Pacjent czynnie lub przeciwko optymalnemu oporowi

terapeuty napina mięśnie agonistyczne osiągając

maksymalny zakres ruchu.



Terapeuta zmienia swój chwyt, polecając pacjentowi

napięcie mięśni antagonistycznych.



Po kilku sekundach pacjent i terapeuta całkowicie się

rozluźniają.



Następnie pacjent ponownie czynnie lub przeciwko

optymalnemu oporowi terapeuty napina mięśnie

agonistyczne osiągając nowy, maksymalny zakres

ruchu.



W nowo osiągniętej pozycji powtarza się opisaną

technikę doprowadzając do zmęczenia mięśni

antagonistycznych.