Dzieci Neandertalskie

Szkielet neandertalskiego dziecka – jaskinia Dederiyeh

●

Stanowisko i lokalizacja – jaskinia Dederiyeh, Północna

Syria

●

Czas – 1993

●

Badacze – ekspedycja japońsko – syryjska

Odnalezione szczątki

Estymacja wieku odnalezionego osobnika

( na podstawie obserwacji zębów)

●

W żuchwie pozostały zęby mleczne: siekacze, kły, oraz 2

zęby trzonowe

●

W szczęce i w żuchwie znajdowały się także zęby stałe (np.,

widoczny 3 trzonowiec)

●

Wiek oszacowano na 2 lata, w porównaniu do
współczesnego białego dziecka amerykańskiego

Rekonstrukcja wysokości ciała

●

Zbadanie kości długich (ramiennej, łokciowej, promieniowej,

udowej, strzałkowej i piszczelowej)

●

Radiografia kości długich w.w

●

Estymacja wzrostu: na podstawie pomiarów kości 83,5 cm

dla dziewczynki; 83,1 dla chłopca. Na podstawie
rekonstrukcji szkieletu: 82 cm.

Twarzoczaszka

●

Słabo zachowana

●

Zachowana kość jarzmowa, czołowa i nosowa

●

Wyrostek czołowy kości jarzmowej – wysoki otwór
oczodołowy

●

Prawa kość nosowa bardzo szeroka ( w porównaniu do

dzieci japońskich)

Żuchwa – typowe cechy neandertalskie

●

Cofnięty profil spojeniowy

●

Obecne wcięcie podżuchwowe

●

Kąt podbródkowy wynosi ok 80 stopni

●

Dwudzielny otwór bródkowy

●

Mleczne trzonowce – taurodontyzm

Porównanie mózgoczaszki

●

Maksymalna szerokość neandertalczyka 132 mm

(porównywalna do 6 letnich dzieci)

●

Duża powierzchnia karkowa

●

Upośledzony rozwój powierzchni kości bębenkowej wokół

otworu słuchowego

●

Otwór rylcowo – sutkowy położony środkowo – bocznie
(brak takiego położenia u dzieci japońskich)

Cechy wspólne dziecka z Dederiyeh z europejskimi

neandertalczykami

●

Guzowatość kości promieniowej – przyśrodkowa

●

Wydłużenie przedniej gałęzi kości łonowej

●

Wydłużenie panewkowo – spojeniowe kości łonowej

●

Długa łopatka

●

Wysoki wskaźnik łopatkowo – ramienny

Zachowanie szczątków

●

Odnaleziono 2 szkielety oznaczone jako Ded 1 → dobrze

zachowany, niemal kompletny szkielet postkranialny; oraz
Ded2 → częściowo zachowany szkielet z zachowaną
czaszką i niewielką ilością szkieletu postrkanialnego

Ded 2

●

Badania czaszek osobników wykazały różnice w

ontogenezie Neandertalczyka i Homo Sapiens. (Szybszy
wzrost czaszek o Neandertalczyka)

●

Kości kończyny dolnej – różnice w masywności ( sugerują
zróżnicowanie wewnątrz grupy)

●

Trzony kości długich – zdecydowanie większe niż u Homo

Sapiens

Wzrost kości

●

Nie uwidacznia przebiegu procesu wzrostu osobnika

●

Dlatego łączy się badania szkieletu postkranialnego z
badaniami czaszki oraz uzębienia. (Dzięki temu można

obserwować przebieg procesów na podstawie przyrostów w
szkliwie i zębinie)

Analiza długości i obwodów kości - wnioski

●

Dzieci neandertalskie i współczesne H. Sapiens nie

wykazują dużych różnic w długości i można je umieścić we
współczesnym zakresie zmienności pod względem
obwodów k. długich

●

Przekrój kości udowej wykazuje dużą masywność Ded1
natomiast Ded 2 nie wykracza poza zakres zmienności

Podsumowanie

●

Materiał zachowany nie był komplety, co uniemożliwia

dokładną ocenę badań kwestii związanej z wzrostem
populacji neandertalskiej.

●

Badane osobniki nie osiągnęły wieku dorosłego, co znacznie

utrudnia badania, ze względu na małą ilość publikowanych
porównań współczesnych ludzi w podobnym wieku

zębowym.

Szkielet – jaskinia Barakai

●

Stanowisko – jaskinia Barakai, Zachodni Kaukaz

●

Data – 1977 – 1980

●

Szczątki – prawie kompletna żuchwa dziecka

Morfologia

●

Silna żuchwa

●

Brak guzowatości bródkowej

●

W linii środkowej drobny wyrostek trójkątny

●

Otwór bródkowy + 3 małe otwory po prawej stronie

●

Spojenie bardzo grube, masywne wewnętrzna część
wypukła o kształcie siodełkowatym

●

Dół żuchwowy bardziej zaznaczony niż u dziecka
współczesnego

●

Zęby mleczne wyrżnięte

●

Siekacze i kły duże, krawędzie siekaczy zużyte

●

Cienkie szkliwo