plik

studenci.pl

ATRAKCYJNOŚĆ INTERPERSONALNA

W dzisiejszych czasach wizerunek człowieka jest bardzo ważny. Większość z nas

baczną uwagę zwraca u drugiego człowieka na wygląd zewnętrzny. Badania wykazały, że
pociągają nas ludzie, którzy dostarczają nam maksymalnej ilości nagród czy gratyfikacji przy
minimalnym koszcie. Lubimy ludzi, dla których już jesteśmy atrakcyjni i którzy okazują nam
to wyświadczając przysługi i mówiąc o nas miłe rzeczy. Lubimy ludzi, którzy zaspokajają
nasze potrzeby i którzy mają potrzeby, które my możemy zaspokoić.

Ogólnie mówiąc pięknych ludzi lubimy bardziej niż nieładnych czy brzydkich. Ludzi

pięknych uważamy jednocześnie za bardziej inteligentnych, miłych, szczęśliwych i mających
więcej sukcesów niż inni ludzie, nawet jeśli nie ma żadnej obiektywnej podstawy, by tak
sądzić. Atrakcyjność fizyczna odgrywa ważniejszą rolę przede wszystkim w początkowych
stadiach „zaznajamiania się” niż w późniejszym okresie trwania znajomości.

Lubimy zwłaszcza ludzi, którzy mają podobne postawy i zgadzają się z nami. Nie

każde podobieństwo rodzi jednak sympatie. Atrakcyjność może być wynikiem posiadania
uzupełniających się potrzeb lub stylów osobowości, np. osoba bardzo dominująca może lubić
kogoś, kto jest spokojny i uległy bardziej niż inną dominującą jednostkę.

Ludzie starają się maksymalizować uzyskiwane wyniki, osiągając możliwie

największe nagrody, przy minimum kosztów. Więcej „nagród” otrzymujemy od ludzi, którzy
są mili i wyświadczają nam uprzejmości niż od tych, którzy są nieprzyjemni i kłótliwi.
Ludźmi o wysokiej atrakcyjności są te osoby, które są bardziej atrakcyjne fizycznie, bardziej
inteligentne, zamożniejsze itp. Dlatego też coraz więcej ludzi stosuje „diety cud”, a nawet
głodówki po to, aby wyglądać bardziej atrakcyjnie. Przez to jest więcej zachorowań na
anoreksję czy bulimię, które są bardzo poważnymi chorobami psychicznymi.

Wyróżniamy dwa typy jadłowstrętu psychicznego:

1) Typ "ograniczający (restrykcyjny)": nie dochodzi do regularnych epizodów objadania się i

zachowań "wydalających" (np. indukowanych wymiotów, przeczyszczania się).

2) Typ "żarłoczno - wydalający" (anoreksja bulimiczna): dochodzi do regularnych epizodów

objadania się lub zachowań "wydalających", czyli tzw. napady obżarstwa.

Anoreksja jest dość ciężka choroba psychiczna i tak tez powinna być traktowana. W

praktyce oznacza to, ze nie każda bardzo chuda osoba cierpi na anoreksje, ale tez nie każda
anorektyczka jest bardzo chuda. Błędem jest zatem ocenianie stanu psychicznego tylko po
masie   ciała.   Charakterystyczna   cecha   anoreksji   jest   to,   ze   chore   charakteryzuje   znaczna
rozbieżność pomiędzy uczuciami i myślami. Wiedzą, ze są chude, słyszą, ze wszyscy tak je
oceniają, ale mimo to czują, ze niektóre części ich ciała są za grube. dotyczy to zwłaszcza
brzucha i ud. Spadek wagi chore osiągają w wyniku coraz większego ograniczania jedzenia.
Początkowo   ze   swojej   diety   eliminują   słodycze   i   pokarmy   tłuste,   potem   węglowodany,
następnie białko. Dieta staje się coraz bardziej monotonna i uboga. Przestają jeść pieczywo.
Najpierw   białe,   potem   ciemne.   Następnie   eliminują   chleb   chrupki,   makaron,   kasze,   ryz,
ziemniaki. Wiele z nich prawie w ogóle przestaje jeść.

Tak drastyczne ograniczenia nie świadczą jednak o utracie apetytu. Chore

bowiem bardzo lubią jeść i bardzo długo odczuwają głód. Często cala energie psychiczna
zużywają właśnie na walkę z ciągłym uczuciem głodu. chore dziewczęta na ogol bardzo lubią
gotować. Studiują książki kucharskie, a zwłaszcza podręczniki zdrowego żywienia. Nikt tak
dobrze jak one nie wie, jaka wartość kaloryczna maja poszczególne potrawy.

Jednak dokładną, wręcz obsesyjna znajomość kaloryczności nie przekłada się na

zmianę stylu odżywiania. Rygorystyczne diety stosowane przez chore nie maja nic wspólnego
z ich wiedza, ponieważ dziewczęta nie wierzą, ze jedząc produkty niskokaloryczne nie będą
tyły. Niektóre z nich twierdza, ze nie wiedza co maja jeść i jak, by nie przytyć. Paniczny lęk
przed przybraniem na wadze zmusza je do walki na śmierć i życie z każdym dodatkowym

studenci.pl

dekagramem, z każdym kęsem jedzenia. Stale spierają się o to, ze ich porcje są zbyt duże i
potrafią zareagować prawdziwa rozpacza na niewielki przyrost wagi. Często płaczą i złoszczą
się. Kiedy chuda dziewczyna  twierdzi, ze ma nadal za grube uda, czy pośladki, ze może
jeszcze schudnąć, to mamy do czynienia z wyraźnym zaburzeniem w ocenie rzeczywistości.
Ta   niezdolność   do   realistycznego   postrzegania   własnego   ciała,   będąca   jedna   z
charakterystycznych   objawów   anoreksji   powoduje,   ze   niektórzy   psychiatrzy   porównują
anoreksje do poważnych chorób psychicznych  w których  występuje nierealistyczna  ocena
rzeczywistości.

Objawy fizyczne anoreksji psychicznej mogą wynikać z metod stosowanych przez

chorą, aby schudnąć, lub mogą być bezpośrednio związane z niską wagą ciała. Gdy kobieta
jest wychudzona, traci prawie całą izolującą warstwę tkanki tłuszczowej, w rezultacie staje się
wrażliwa na niskie i wysokie temperatury; ma zimne ręce i stopy, które często są sine; skórę
może mieć suchą; włosy suche i łamliwe, a miękki, puszysty meszek, zwany lanugo, może
pojawić się na jej twarzy, plecach i ramionach. Tętno jest zwolnione, ciśnienie tętnicze krwi
obniżone. Mimo tego reakcja pacjentek z anoreksją na wysiłek fizyczny jest normalna i tętno
wzrasta do tego samego stopnia, jak u kobiet nie mających omawianego zaburzenia.
Perystaltyka jelit i częstość wypróżniania u wielu chorych maleje, ponieważ w jelitach
znajduje się za mało treści, by pobudzać ruchy robaczkowe. Zaparcia są regułą. Stosowanie
głodówek mogło doprowadzić do poważnego niedoboru witamin. U niektórych kobiet mogą
pojawić się obrzęki, szczególnie jeśli zdecydowały przytyć i jadły więcej.

Zaburzenia miesiączkowania w anoreksji psychicznej Poważnym problemem

fizycznym   u   kobiet   z   anoreksją   jest   to,   że   albo   nie   zaczynają   miesiączkować,   albo   ich
miesiączki zanikają, często nawet zanim zdążyły stracić zbyt wiele na wadze. Brak miesiączki
jest   jednym   z   objawów   koniecznych   do   rozpoznania   anoreksji   psychicznej.   Wyjaśnienie
zaburzeń   miesiączkowania   jest   dość   złożone,   ponieważ   obejmuje   współdziałanie   kilku
hormonów.   Współdziałanie   tych   hormonów   jest   pod   kontrolą   okolicy   mózgu   zwaną
podwzgórzem, który z kolei odbiera bodźce z innych części mózgu oraz spoza mózgu, reaguje
np. na wstrząs psychiczny.

Początek anoreksji jest zwykle trudno uchwytny, często rozpoczyna się odchudzaniem

albo jest skutkiem stresu, sytuacji konfliktowej, utraty bliskiej osoby. Z czasem dieta przynosi
coraz bardziej  drastyczne  ograniczenia  a utrata wagi dochodzi do 40-60% należnej  masy
ciała. Chore uprawiają intensywne ćwiczenia fizyczne, uczą się pilnie, są perfekcjonistkami.
Wycofują się z kontaktów interpersonalnych, stają się drażliwe, mają zaniżoną samoocenę,
depresyjny nastrój. Niektóre są dumne z uzyskania kontroli nad swoim ciałem.  Nie mają
poczucia choroby, brak im motywacji do leczenia, sądzą, że są nadal zbyt otyłe, że muszą
ciągle stosować dietę. Po kilku miesiącach zanika miesiączka, proces dojrzewania płciowego
ulega   zahamowaniu.   Niektóre   chore   miewają   napady   żarłoczności,   którym   towarzyszy
uczucie braku kontroli i poczucie winy. Prowokują wymioty, stosują środki przeczyszczające
aby   nie   dopuścić   do  przyrostu   wagi.   Ograniczenia   ilościowe   i   jakościowe   w   odżywianiu
prowadzą   do   wyniszczenia   oraz   zaburzeń   metabolicznych   i   powikłań   narządowych.   W
jadłowstręcie psychicznym mamy do czynienia z oszczędzaniem energii poprzez zatrzymanie
przyrostu   masy   ciała   i   procesów   wzrostowych   oraz   mobilizację   zmagazynowanych
składników   odżywczych   poprzez   katabolizm   glikogenu   w   wątrobie,   tkanki   tłuszczowej   i
tkanki

mięśniowej.

Z objawów somatycznych należy wyróżnić utratę tkanki tłuszczowej i masy mięśniowej,
zredukowany metabolizm hormonów tarczycy, nietolerancja chłodu i trudności w utrzymaniu
podstawowej temperatury ciała, obniżenie temperatury ciała poniżej 36 °C, zwolnienie liczby
oddechów, zasinienie stóp, obrzęk.

Występują również zaburzenia sercowo – naczyniowe takie jak zanik mięśnia

sercowego -objaw "małego serca", skurcze przedwczesne przedsionkowe i komorowe,

studenci.pl

zwolnienie akcji serca do 60 uderzeń na minutę, pojawienie się szmeru sercowego,
przedłużenie przewodzenia poprzez pęczek Hisa, hipotensja ortostatyczna, zawroty głowy,
obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, omdlenia, zastoinowa niewydolność serca.
Z innych zaburzeń:

•

zaburzenia ze strony układu trawiennego - zaburzenia motoryki oraz opróżniania żołądka,
uczucie nadmiernej pełności w śródbrzuszu, bóle brzucha, wzdęcia i zaparcia.
zaburzenia ze strony układu rozrodczego - różne zaburzenia cyklu menstruacyjnego,
zmiany wielkości jajników, macicy.

•

zmiany   dermatologiczne   -  łuszczenie,   suchość   i   mała   elastyczność   skóry   określanej
mianem   "brudnej",   czasem   zanik   zmian   trądzikowych,   pojawienie   się
charakterystycznego   meszku   na   ciele,   wypadanie   włosów   pod   pachami   i   na   wzgórku
łonowym, kruchość i łamliwość włosów na głowie.

•

zaburzenia neuropsychiatryczne - objawy psychoorganiczne (nawet w okresie
normalizacji wagi) powiązane z uszkodzeniem struktur pnia mózgu, wyniszczeniem
korowym, poszerzeniem komór mózgu.

•

zmiany w układzie kostnym - osteopenia, osteoporoza. Ponadto możliwość występowania
skrycie przebiegających, nasilających wyniszczenie organizmu infekcji, w wypadku typu
żarłoczno-wydalającego anoreksji na plan pierwszy mogą się wysuwać zaburzenia
związane z wymiotami i nadużywaniem środków przeczyszczających.

Drugą bardzo groźną chorobą psychiczną jest bulimia. Jej objawy to powtarzające się

epizody   gwałtownego   objadania   się   charakteryzujące   się:   jedzeniem   w   krótkim   czasie
ogromnych   ilości   jedzenia,   poczuciem   braku   kontroli   nad   jedzeniem   w   trakcie   epizodu,
stosowanie   nawracających   nieprawidłowych   zachowań   kompensacyjnych   służących
zapobieganiu   przyrostowi   wagi   ciała   takich   jak:   prowokowanie   wymiotów,   nadużywanie
środków przeczysz czających, diuretyków, lewatyw itp. , poszczenie, intensywne ćwiczenia
fizyczne, epizody objadania się jak i zachowania kompensacyjne występują co najmniej dwa
razy w tygodniu przez trzy miesiące, samoocena wyznaczona głównie przez kształt i masę
ciała (zaburzenie to nie występuje w przebiegu anoreksji).

Podobnie jak w anoreksji wyróżniamy dwa typy bulimii:
1) Typ "przeczyszczający": w przebiegu epizodu żarłoczności dochodzi do regularnego

prowokowania wymiotów lub używania środków przeczyszczających itp.

2) Typ "nie przeczyszczający": w przebiegu epizodu dochodzi do stosowania takich

nieprawidłowych zachowań kompensacyjnych jak poszczenie lub uprawianie
intensywnych ćwiczeń fizycznych bez regularnego stosowania wymiotów itp.

Najczęściej bulimia pojawia się u kobiet, które stosowały wiele różnych diet w celu

obniżenia wagi ciała oraz w powiązaniu z sytuacjami takimi jak kryzys w rodzinie, rozwód,
śmierć bliskiej osoby, stres egzaminacyjny, ciąża, zmiana pracy. Choroba charakteryzuje się
występowaniem   ataków   gwałtownego,   nadmiernego   objadania   się   z   następowymi
zachowaniami kompensacyjnymi. Często napad jest poprzedzony uczuciami niepokoju lub
narastającego napięcia nerwowego. Podczas napadu chore zjadają ogromne ilości pokarmów,
często   wysokokalorycznych.   Ich   wartość   kaloryczna   przekracza   kilkunastokrotnie
zapotrzebowanie dzienne, na przykład dochodzi do 50 000 kcal. Osoby dotknięte bulimią w
czasie ataku mają poczucie całkowitego braku kontroli i niemożności przerwania jedzenia. Po
incydencie   występuje   najpierw   uczucie   ulgi,   a   później   poczucie   winy.   Stosują   wtedy
zachowania kompensujące, z których najbardziej znanym jest prowokowanie wymiotów. Inne
to   restrykcyjna   dieta   pomiędzy   epizodami,   stosowanie   leków   "odchudzających",
odwadniających,   przeczyszczających,   lewatyw,   intensywny   wysiłek   fizyczny   bądź   picie
alkoholu i używanie  narkotyków. Występują przemiennie okresy poprawy oraz nawrotów
ataków bulimii. Często bulimia przebiega subklinicznie i niepełnoobjawowo. Pacjentki mają
poczucie

choroby

szukają

pomocy

medycznej.

studenci.pl

Zaburzenia   biochemiczne   spotykane   w   bulimii   w   zależności   od   stosowanych   zachowań
kompensacyjnych: występujące przy wymiotach - zasadowica metaboliczna z hiperchloremią,
wzrost   poziomu   wodorowęglanów,   wtórna   hipokaliemia,   hipowolemia   z   wtórnym
hiperaldosteronizmem.

Występujące przy wymiotach, biegunkach i stosowaniu diuretyków hipokaliemia, kwasica

metaboliczna z pozornie prawidłowym poziomem potasu nefropatia hipokaliemiczna z
zaburzeniami zagęszczania moczu, alkaloza hipochloremiczna, hipomagnezemia.

•

komplikacje   związane   z   wymiotami  -  zapalne   obrzęki   ślinianek   przyusznych,
zapalne   powiększenie   trzustki   ze   wzrostem   poziomu   amylazy   w   surowicy,
nadżerki w przełyku i żołądku, nadżerki tylnej ściany gardła, chrypka, ból w zakresie
nerwu   twarzowego,   dzwonienie   w   uchu,   ropne   lub   inne   choroby   dziąseł,
erozja   szkliwa   z   przebarwieniami   i   towarzyszącą   próchnicą   zębów.   Dodatkowo
obrażenia   na   grzbietowych   powierzchniach   dłoni   powstające   w   wyniku   pobudzania
wymiotów.

•

komplikacje związane z nadużywaniem środków przeczyszczających i odwadniających -
biegunka,   duże,   występujące   w   krótkim   czasie,   spadki   masy   ciała   przebiegające   z
objawami odwodnienia. Zaburzenia metaboliczne pojawiające się w wyniku stosowania
ww.   działań   kompensacyjnych   uogólniony   lub   miejscowy   obrzęk   kończyn   dolnych,
duszność, zaburzenia rytmu serca, spadek ciśnienia tętniczego, zmniejszony wyrzut serca,
słabo   wyczuwalne   tętno,   słabo   słyszalne   tony   serca   rozdęcie   brzucha,   niedrożność
porażenia   jelit,   nagłe   rozszerzenie   żołądka,   neuropatie,   objawy   psychoorganiczne,
zaburzenia świadomości, stałe lub nasilone pragnienie, zwiększona ilość produkowanego
moczu, napady drgawkowe i kurcze mięśniowe.

Anoreksja i bulimia są bardzo poważnymi chorobami psychicznymi spowodowanymi

przez to, że ludzie, a w szczególności ludzie młodzi chcą wyglądać atrakcyjnie. Jednak
istnieją inne sposoby na zrzucenie wagi, uzyskanie ładnej sylwetki. Jednym z tych sposobów
jest aerobik.

Trening aerobowy to wysiłek typu ,jak sama nazwa wskazuje, aerobowego

tzn.tlenowego.   Ma   on   charakter   dynamiczny   i   długotrwały,   a   jego   intensywność   jest
umiarkowana.  Przy takich  warunkach organizm  w dużym  stopniu wykorzystuje  do pracy
mięśniowej   energię   z   tlenowych   przemian   węglowodanów   i   tłuszczów.   Kosztem   tych
procesów   powstają   nowe   związki   wysokoenergetyczne   ,   odgrywające   zasadniczą   rolę   w
skurczu mięśni. Wzrasta więc zapotrzebowanie na tlen. Pobudzony zostaje układ oddechowy
w celu pobrania maksymalnej ilości tlenu, oraz układ krążenia ,aby ten tlen dostarczyć do
potrzebujących go mięśni. Długotrwała systematyczna stymulacja tych układów doprowadza
w efekcie do korzystnych zmian adaptacyjnych i poprawy wydolności fizycznej.

Zmianom ulega tkanka tłuszczowa, której zawartość w organizmie obniża się, średnio

o około 1kg w czasie sześciu miesięcy. Mięśnie zwłaszcza kończyn dolnych i mięśnie
pośladkowe stają się bardziej jędrne i elastyczne.

Aerobik zwiększa wydolność fizyczną typu wytrzymałościowego. Oznacza to, że

osoby ćwiczące są w stanie wykonywać wysiłki o umiarkowanej intensywności przez dłuższy
czas przy możliwie najniższym zmęczeniu.

Często, nawet mistrzom, zdarzają się urazy sportowe. Jak im zapobiegać?

SKURCZE - bolesny skurcz atakuje mięsień lub grupę mięśni zazwyczaj w obrębie nóg albo
stóp najczęściej w nocy lub po intensywnym treningu. Mięsień wtedy twardnieje jak kamień i
nie możemy się poruszyć, trwa to kilka sekund ,a w ostrych przypadkach nawet kilka minut.
Kiedy puszcza , odczuwamy jeszcze przez chwilę nieprzyjemne uczucie zesztywnienia
mięśnia. Skurcz mięśni może być spowodowany nadmiernym poceniem się, ponieważ wraz z
potem wydalane są sole sodu , odgrywające ważną rolę w działaniu komórek mięśni, dlatego
ważne jest uzupełnianie płynów podczas długiego treningu. Sposobem na skurcze jest

studenci.pl

delikatne rozciąganie w odwrotnym kierunku, powoli jednocześnie ogrzewając go i masując.
Jeśli

nie

pomoże

należy

zasięgnąć

porady

lekarza.

KONTUZJE KOLANA - aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia urazu kolana należy:

•

wzmocnić mięśnie czworoboczne i ścięgna podkolanowe-silne mięśnie ud utrzymują

kolana we właściwej pozycji

•

utrzymuj swoją prawidłową wagę-dodatkowe kilogramy to obciążenie dla kolan

•

ćwicz w odpowiednim obuwiu-do aerobiku najlepsze są buty z wygodną wkładką ,z

przodu podeszwą umożliwiającą zginanie palców bez przeszkód, sprężystą podeszwę
środkową zachodzącą na boki buta oraz stabilny zapiętek. Do step-aerobiku buty
powinny mieć wyjątkowo sprężystą podeszwę, najlepiej wypełnione żelem lub
powietrzem, cholewki natomiast powinny być miękko wykończone. Dla wszystkich
typów aerobiku wymagana jest stabilność górnej części buta, ze względu na częste
wykonywanie kroku w bok.

•

jeśli ćwiczysz już po takiej kontuzji ,unikaj biegów, skoków, pełnych przysiadów

,najlepiej wtedy przerzucić się na aerobik na rowerze lub Low (bez skoków).

NADWERĘŻENIE MIĘŚNI -  rozciągnięcie mięśni ponad jego możliwości jest rezultatem
nieodpowiedniego   przygotowania,   braku   rozgrzewki   lub   zmęczenia,   pod   koniec   zbyt
intensywnego treningu. Nadwerężenia zdarzają się też często przy gwałtownym  i nagłym
ruchu. Stosowanie zimnych okładów z reguły pomaga zmniejszyć ból i obrzęk. Jeśli jednak
po 48 godzinach ból i obrzęk nie ustąpią należy zasięgnąć porady lekarza.
BÓLE MIĘŚNI - przyczyna bólów mięśni zawsze jest taka sama. Organizm sygnalizuje ,że
wysiłek jest zbyt duży, że mięśnie nie są zbyt dobrze rozluźnione i sprężyste, by sprostać
obciążeniom. Aby zapobiec "zakwasom" najlepiej jest popływać po treningu .Ciepła kąpiel i
delikatny masaż też jest jakimś sposobem .
ZAPALENIE ŚCIĘGNA - jeśli leczenie nie nastąpi jak najwcześniej, może trwać tygodniami
i   oznaczać   się   dużą   bolesnością   w   trakcie   ruchów   czynnych.   Najczęstszą   przyczyną   jest
nieprawidłowa postawa lub nieodpowiednie obuwie.

W obecnych czasach atrakcyjność interpersonalna jest jak widać bardzo ważna.

Ludzie, przede wszystkim młodzież, stosują różnorodne środki, które mają doprowadzić do
tego, aby być bardziej atrakcyjnym, bardziej lubianym, żeby mieć więcej przyjaciół i
znajomych. Czasami jednak np. odchudzanie, a dalej anoreksja pozbawia nie tylko przyjaciół,
ale również czegoś, co mamy bezcenne – życie. Czy dla tego, aby być bardziej atrakcyjnym
warto

tracić

życie?