plik

studenci.pl

POLITECHNIKA ŚLĄSKA

Atrakcyjność interpersonalna: od pierwszego wrażenia do związków uczuciowych.
ZWOLAK ANNA
Rybnik 2004’

„ Dwojgu jest lepiej niż jednemu, ponieważ razem mogą pracować skuteczniej. Jeśli jeden
z nich upadnie, drugi może go podnieść”
Księga Koheleta
Wprowadzenie.
Powszechnie   wszyscy   zgadzamy   się,   że   idąc   przez   życie   najlepiej   mieć   obok   siebie
towarzysza.   Posiadanie   przyjaciół   i   znajomych   jest   bardzo   ważne,   szczególnie   w
dzisiejszym świecie. Człowiek zaganiany, który nie ma czasu żeby zatrzymać się i z kimś
porozmawiać, prędzej, czy później orientuje się, że jest samotny i nie ma, co zrobić z
wolnym czasem. Dlatego warto jest, aby zwolnić tempo i znaleźć czas na nawiązywanie
kontaktów z ludźmi, którzy w przyszłości mogą stać się filarem naszego życia.
Przypadkowe osoby, które spotykamy w swoim życiu mogą stać się naszymi najlepszymi
przyjaciółmi   lub   wśród   nich   możemy   znaleźć   miłość   naszego   życia,   ale   co   o   tym
decyduje? Czy jest ważne to jak wyglądamy? Jak się zachowujemy? A może istotne jest
to, jaką pozycję zajmujemy w społeczeństwie? Postaram się przybliżyć odpowiedzi na te
wszystkie pytania korzystając z rozmyślań Eliota Aronsona.

Bardzo istotne jest, aby zastanowić się, dlaczego jednych znajomych lubimy bardziej niż
innych. Pytanie to zostało zadane studentom i wyróżniono cztery podstawowe odpowiedzi.
Lubimy bardziej tych, którzy:

a. mają wiarę i zainteresowania podobne do naszych;
b. mają umiejętności, zdolności i kompetencje podobne do naszych;
c. posiadają cechy miłe i pożądane, jak np. lojalność, rozsądek, uczciwość i

uprzejmość;

d. lubią nas.

Można, więc wywnioskować, że istotną cechą, która powoduje, że kogoś lubimy lub nie
lubimy   jest   jej   atrakcyjność.   Wyróżniamy   kilka   determinant   zjawiska   wzajemnej
atrakcyjności dwóch osób, które zostaną przedstawione poniżej.
Osoba z sąsiedztwa: efekt częstości kontaktów.
Jedną z najprostszych determinant atrakcyjności interpersonalnej jest bliskość – czasami
nazywana częstością kontaktów. Osoby, które przypadkowo są tymi, z którymi najczęściej
się   spotykamy   i   nawiązujemy   kontakty,   maja   największe   szanse   zostać   naszymi
przyjaciółmi   i   ukochanymi.   Efekt   częstości   kontaktów,   jak   nazywają   to   zjawisko
psychologowie społeczni, ujawnia się na każdym nawet najniższym poziomie. A świadczy
o   tym   eksperyment   przeprowadzony   przez   Mady   Segal   (1974).   Studentom   wskazano
miejsca w klasie oraz pokoje w akademiku wg kolejności alfabetycznej. Szybko okazało
się, że poszczególni studenci wskazując swoich trzech najlepszych przyjaciół, wymieniali
osoby z nazwiskiem zaczynającym się od litery położonej w alfabecie blisko jego. I tak np.
Larson przyjaźnił się z Lee, a nie z Abramowitzem czy Ziernickem, chociaż uczęszczali do
tej samej klasy i nie dzieliła ich odległość większa niż kilka jardów. Taki sam wynik
osiągnęli  Festinger,  Schachter  i  Back   (1950).  Do  kompleksu  17  budynków,   z  których
każdy   posiadał   dziesięć   mieszkań,   przydzielono   mieszkańców,   którzy   w   chwili
wprowadzenia nikogo nie znali. W trakcie badań mieszkańców poproszono o wskazanie
trojga   najbliższych   przyjaciół   mieszkających   na   terenie   campusu.   Ponad   połowa   osób
wskazała na mieszkańców tego samego budynku, w którym mieszkali wybierający, mimo

studenci.pl

tego, że pozostałe budynki znajdowały się w bezpośrednim sąsiedztwie. To jest kolejny
dowód na to, że częstszy kontakt stanowi podstawę do zawierania przyjaźni.
Festinger i współpracownicy (1950) wykazali, że atrakcyjność i częstość kontaktów zależą
nie tylko od rzeczywistej odległości fizycznej, lecz także od odległości psychologicznej
(funkcjonalnej). A jest to poparte tym, że więcej przyjaźni zostało zawartych przez osoby
mieszkające na tym samym piętrze, niż przez osoby z różnych pięter. Lokatorzy mieszkań
położonych bliżej schodów lub bliżej skrzynek pocztowych mieli okazję częściej spotykać
mieszkańców z piętra, dlatego też częściej byli wskazywani przez nich jako przyjaciele niż
przez lokatorów z parteru. Wniosek z tego jest taki, ze gdybyśmy w przeszłości siedzieli w
pierwszej a nie w ostatniej ławce, mieszkali parę przecznic dalej, wybrali inną posadę to
nasze   życie   wyglądałoby   zupełnie   inaczej.   Z   efektem   częstości   kontaktów   ściśle
powiązany jest efekt czystej  ekspozycji.  Osoby,  które spotykamy  często stają się nam
coraz bardziej znane a tym samym zawiązuje się między nami większa przyjaźń.
Wpływ atrakcyjności fizycznej na to, czy kogoś lubimy.
Bardzo   często   się   zdarza,   że   spotykając   jakąś   osobę   po   raz   pierwszy   to   natychmiast
zaczynamy ją lubić, albo nie. Co jest powodem takiego postępowania, przecież widząc
daną osobę po raz pierwszy znamy tylko jej wygląd. Oczywiście jesteśmy niezadowoleni z
sugestii, że piękno fizyczne odgrywa główną rolę w naszych sympatiach i antypatiach, ale
okazuje się, że właśnie tak jest. Dopiero po pewnym czasie zwracamy uwagę na charakter i
osobowość.   Dowodzi   tego   eksperyment,   jaki   przeprowadził   Hatfield   wraz   z   zespołem
(1966). Wyznaczył losowo „ślepe” randki 752 świeżo upieczonych studentów. Spotkali się
oni na zabawie tanecznej, zorganizowanej z okazji obchodów dni studenta pierwszego
roku. Pary spędziły ze sobą po kilka godzin, tańcząc i rozmawiając. Następnie badani mieli
opisać swoja randkę i określić czy chcieliby się spotkać z ta sama osobą ponownie. Z wielu
możliwych   cech,   które   mogłyby   determinować   to,   czy   dane   osoby   będą   się   lubić
zdecydowanie dominowała atrakcyjność fizyczna. A co najważniejsze nie zanotowano w
tym względzie dużej różnicy między opiniami kobiet i mężczyzn.
Dobranie   się   na   zasadzie   atrakcyjności   fizycznej   może   również   odgrywać   rolę   w
powstawaniu przyjaźni. Cash i Walerian (1978) wykazali, że przyjaciele tej samej płci byli
bardziej   podobni   do   siebie   pod   względem   atrakcyjności   fizycznej   niż   do   innych   osób
badanych, z którymi losowo ich porównywano.
Wielu ludzi jest święcie przekonanych, że jeśli dana osoba jest atrakcyjna fizycznie to jest
również   inteligentna,   lepiej   przystosowana,   bardziej   sprawna   społecznie,   bardziej
interesująca, zrównoważona, fascynująca, niezależna i bardziej atrakcyjna seksualnie niż
osoba mniej atrakcyjna fizycznie. Dlaczego tak uważamy? Są to stereotypy przekazywane
nam przez media od wczesnego dzieciństwa. Same książki z bajkami zawierają mnóstwo
rysunków   dobrych   i   pięknych   postaci.   Nic,   więc   dziwnego,   że   myślimy   o   ludziach
pięknych  takie  dobre   rzeczy.   Ale  należy  zwrócić   uwagę,   że  większość  osób  ostrożnie
podchodzi do atrakcyjnych osób bojąc się, że zostanie wykorzystana.
To   prawda,   że   bardziej   lubimy   ludzi   atrakcyjnych   fizycznie,   ale   to   działa   w   obydwie
strony,   bo   od   tego   jak   bardzo   lubimy   inne   osoby,   zależy   to,   co   oni   myślą   o   swojej
atrakcyjności.
Podobieństwo: swój ciągnie do swojego.
Jest już jasne, że im więcej mamy kontaktów z dana osobą tym bardziej ją lubimy i że
atrakcyjność fizyczna stanowi istotę naszej sympatii. Ale należy zwrócić uwagę, że im
bardziej kogoś poznajemy, tym więcej czynników zaczyna mieć znaczenie. Dowiadujemy
się czy dana sobą jest uprzejma, uczciwa, otwarta i twórcza, poznajemy jej preferencje
polityczne   i  ulubione   rzeczy.   Ale   to,   jakimi   ta   osoba  wartościami   się   cechuje   nie   ma
takiego znaczenia jak to, na ile jest ona podobna do nas samych. Jeżeli cała wiedza o

studenci.pl

drugiej osobie sprowadza się do znajomości jej opinii w różnych kwestiach, to im bardziej
te opinie są podobne do naszych własnych, tym bardziej jesteśmy skłonni polubić tę osobę.
Istnieją   dwa   powody,   dla   których   bardziej   lubimy   osoby   o   podobnych   poglądach   i
przekonaniach. Po pierwsze, dostarczają społecznego wsparcia dla naszych własnych cech
i wierzeń, a po drugie osoby, które się z nami nie zgadzają przypominają nam spotkane w
przeszłości osoby niemiłe, niemoralne, słabe lub bezmyślne.
Obsypywanie pochwałami.
To, w jaki sposób ludzie zachowują się wobec nas ma ogromne znaczenie. Z wyników
przeprowadzonych badań wynika, że czujemy większą sympatię do osób, które oceniają
nas pozytywnie, niż tych, które oceniają nas negatywnie. Lecz osoby, które dostrzegają
nasze rysy i skazy są postrzegane przez nas jako snoby inteligentne i bardziej interesujące
w porównaniu z tymi, które widza w nas same superlatywy. Z jednej wolimy być chwaleni
niż krytykowani, ale z drugiej chcemy mieć pewność, że otrzymane pochwały są szczere i
rozumne. Jeżeli pochwała jest zbyt szczodra i gdy wydaje się być nieuzasadniona, wtedy
zaczynamy podejrzewać ta osobę, że czegoś od nas chce i raczej przestajemy ja lubić.
Lubić i być lubianym.
Wszyscy lubimy być lubiani. Jesteśmy bardzo zadowoleni podchodząc do drugiej osoby i
widząc, że ona się cieszy ze spotkania z nami. Jest to uczucie o ogromnym znaczeniu i
jeden z podstawowych determinant atrakcyjności interpersonalnej. Jeżeli wyczuwamy, że
dana   osoba   nas   lubi   my   automatycznie   odwzajemniamy   to   uczucie.   Tak   samo   jest   z
negatywnymi uczuciami, jeśli czujemy od drugiej osoby niechęć to my też zaczynamy do
tej osoby pałać negatywnymi uczuciami.
Bardzo ciekawe było doświadczenie przeprowadzone przez Aronsona i Lindera (1965).
Zaaranżowano siedem spotkań podstawionej studentki wyższego roku ze studentkami z
roku   niższego.   Przy   każdej   z   czterech   grup   studentek   zastosowano   inna   metodę
postępowania,   a   następnie   poproszono   uczestniczki   eksperymentu   o   ocenienie   na   ile
polubiły   studentkę   z   wyższego   roku.   Pierwsza   metoda   to   całkowicie   pozytywne
zachowanie w stosunku do młodszej studentki. Druga to całkowicie negatywny stosunek.
Trzecia   realizowała   zasadę   zysku   (najpierw   zachowanie   negatywne   a   z   czasem   coraz
bardziej pozytywne). Czarta oparta o zasadę straty (pierwsze spotkania pozytywne a potem
negatywne). Uczestniczki znajdujące się w warunkach zysku, polubiły ją o wiele bardziej
niż uczestniczki, które otrzymywały same pozytywne oceny. W sytuacji straty polubiły
starszą koleżankę znacznie mniej w porównaniu z tymi, które otrzymywały jedynie oceny
negatywne. Takie zjawisko jest znane pod nazwą efektu zysku i straty.
Teorie atrakcyjności interpersonalnej: wymiana społeczna i równość.
Teoria wymiany społecznej zakłada, że to, co ludzie sądzą o swoim związku z inna osobą,
zależy od tego jak spostrzegają nagrody, które daje im ten związek, koszty, na jakie się
narażają,   na   jaki   –   ich   zdaniem   –   związek   zasługują   i   jakie   jest   -   ich   zdaniem   -
-prawdopodobieństwo nawiązania lepszych stosunków z kimś innym. Efektem związku
jest rachunek nagród i kosztów. Jeżeli nagrody się równoważą lub przewyższają koszty to
znaczy,   że   związek   jest   satysfakcjonujący.   Satysfakcja   zależy   także   od   poziomu
odniesienia, czyli  od tego, jakiego efektu oczekujemy od konkretnego związku. Teoria
równości przyjmuje, że ludzie czują się najszczęśliwsi w związkach, w których zarówno
koszty jak i zyski będące udziałem jednej ze stron są w przybliżeniu takie same jak koszty
i zyski przypadające drugiej stronie. Ludzie, którzy o wiele więcej zyskują niż inwestują w
końcu zaczynają czuć się niezręcznie, a nawet zaczną doświadczać poczucia winy.
Reguły   wymiany   i   równości   społecznej   mogą   wydawać   się   akademickie   i   mało
wyrafinowane  jako sposób określania  związków  braterskich  i  intymnych.  Ale pomimo
wszystko ujawniają się one we wszystkich związkach.
Związki uczuciowe.

studenci.pl

Pierwsze  wrażenia  odgrywa  istotną  rolę   w   zawieraniu   bliższych   znajomości  z   ludźmi.
Nawet podczas  negocjacji najważniejsze  jest to,  w jakim  świetle  postawimy  siebie  na
samym początku rozmów. Jeżeli sprawimy wrażenie człowieka kompetentnego, miłego i
pewnego   siebie   mamy   większą   szanse   na   wynegocjowanie   naprawdę   korzystnych
warunków. Wszystkim ludziom zależy na tym, aby pierwsze wrażenie było jak najlepsze. I
czasami   bardzo   zależy   nam,   aby   nawiązać   relacje   wychodzące   poza   powierzchowne
pierwsze wrażenia i odnaleźć bliskiego przyjaciela czy nawet kochanka/ę.
Istnieje   wiele   rodzajów   miłości,   ponieważ   inaczej   ona   wygląda   pomiędzy   starszymi
ludźmi, którzy są ze sobą w związku od długiego czasu a inaczej miedzy osobami także
starszymi,  ale które dopiero, co się w sobie zakochały.  Hatfield wyróżnił dwa rodzaje
miłości:   braterską   definiowana   jako   uczucie   zaangażowania,   bliskości   w   stosunku   do
drugiej   osoby,   któremu   nie   towarzyszy   namiętność   czy   pobudzenie   fizyczne   i   miłość
erotyczną,   czyli   tęsknotę   za   drugą   osobą.   Gdy   druga   strona   nas   kocha   to   czujemy
spełnienie   i   ekstazę,   a   gdy   nasza   miłość   nie   jest   odwzajemniona   odczuwamy   głęboki
smutek i rozpacz.
Istnieje także podział miłości przedstawiony za pomocą schematu Sternberga (1986,1988),
czyli tzw. Trójczynnikowa koncepcja miłości. Miłość jest to stan składający się z trzech
czynników: uczucia bliskości, namiętności oraz zaangażowania, które mogą łączyć się ze
sobą

różny

sposób.

Wymiana społeczna w związkach długotrwałych.
Warto zwrócić uwagę, że wymiana społeczna wygląda trochę inaczej w przypadku, kiedy z
dana osobą jest się przez dłuższy okres czasu. Potwierdzają to badania przeprowadzone
przez   Rusbult   (1983).   Wykazała   ona,   że   chodzący   ze   sobą   dwudziestolatkowie
zdecydowanie   bardziej   koncentrowali   się   na   nagrodach   przez   pierwsze   trzy   miesiące.
Ludzie spostrzegający swój związek z drugą osobą jako nagradzający twierdzili, że są
szczęśliwsi   i   zadowoleni.   Po   siedmiu   miesiącach   pary,   które   nadal   były   razem,   że   są
nagradzane   coraz   więcej.   Drugi  czynnik,   czyli   koszty  były   dostrzegane   nieco   później,
wtedy,   kiedy   wartość   nagród   spadała,   bo   uświadamiamy   sobie,   że   koszty   też   są.
Inwestycyjny model związku polega na tym, że w zależności od tego ile się wnosi w dany

Miłość doskonała

(uczucie bliskości +

namiętność +

zaangażowanie)

NAMIĘTNOŚĆ

(zaślepienie – czysta

namiętność)

ZAANGAŻOWANIE
(pusta miłość – czyste

zaangażowanie)

Miłość fatalna

(namiętność +

zaangażowanie)

Miłość braterska

(uczucie bliskości +

zaangażowanie)

Miłość romantyczna

(uczucie bliskości +

namiętność)

UCZUCIE

(lubienie – czyste

uczucie)

studenci.pl

związek tym bardziej staje się on trwały. Ponieważ wycofując się z takiego związku dużo
tracimy i nie chodzi tylko o dobra materialne, ale i niematerialne.
Równość: czy zawsze musi być „coś za coś”.
Teoria równości inaczej  wygląda w przypadku, gdy z dana osoba znamy się krótko a
inaczej,   gdy   dana   osoba   jest   nam   bardzo   dobrze   znana.   Innymi   słowy   związkami
długotrwałymi rządzi raczej luźna zasada dawania i odbierania niż sztywna strategia „coś
za coś”. Interakcje osób, które się nie dawno poznały bazują na zasadzie  równości, a
związek taki został nazwany przez Clark i Millsa jako relacja wymiany. W intereakcjach
bliskich przyjaciół, członków rodziny czy osób blisko ze sobą związanych  obowiązuje
reguła mniej normatywna i raczej nastawiona jest na pomaganie w chwili potrzeby.
Istnieje jeszcze relacja darowizny.  W tym przypadku ludzie SA skłonni dawać drugiej
osobie, nie bacząc na to, czy dostana cos w zamian. Dobrym przykładem relacji opartej na
obdarowywaniu   jest   rodzicielstwo.   W   wielu   badań   dowiedziono,   że   przyjaźnie   są   to
związki oparte typowo na zasadzie obdarowywania w przeciwieństwie do interakcji osób
obcych.
Style przywiązywania się a związki uczuciowe.
Styl przywiązania jest to oczekiwanie, jakie ludzie formują, co do kontaktów z innymi
osobami. Więzi te wynikają przede wszystkim z więzi między ich pierwszymi opiekunami
a nimi jako niemowlętami. Można wyróżnić trzy podstawowe relacje między opiekunem a
dzieckiem:

1. Styl przywiązywania się oparty jest na poczuciu bezpieczeństwa – jego cechą

charakterystyczną jest zaufanie, brak lęku przed odrzuceniem i świadomość, że jest
się wartościowa i lubiana osobą.

2. Styl przywiązywania się oparty na unikaniu – oparty jest na tłumieniu potrzeby

nawiązania kontaktów z tą osobą, ponieważ realizacja tej potrzeby zakończyła się
niepowodzeniem. Ludzie, dla których charakterystyczny jest ten styl
przywiązywania się, z trudnością nawiązują bliskie kontakty z innymi.

3. Styl przywiązywania lękowo-ambiwalentny – charakterystyczną cechą w tym

przypadku jest niepokój wynikający z niepewności, czy druga osoba odpowie n
potrzebę nawiązania intymnego kontaktu. Rezultatem tego stylu jest wyższy niż
przeciętnie poziom lęku.

Hazan i Shaver (1987) poprosili ludzi dorosłych o opisanie ich typowych uczuć w czasie
trwania związku z druga osobą. Pytania były w taki sposób zadawane, aby wykazać, jaki
rodzaj przywiązań, na kogo miał wpływ przy relacjach w tworzonych związkach. Zatem
dorośli, których styl przywiązywania jest oparty na poczuciu bezpieczeństwa, twierdzili, że
łatwo nawiązują kontakty z innymi ludźmi, że raczej ufają i że ich związki uczuciowe są
satysfakcjonujące. Natomiast dorośli, których styl przywiązywania opiera się na unikaniu,
twierdzili, że czują się źle, gdy ich kontakty z innymi zaczynają być zbyt bliskie, z trudem
ufają   innym,   a   ich   związki   uczuciowe   nie   są   udane.   Z   kolei   dorośli   z   lękowo-
ambiwalentnym stylem przywiązywania również maja mniej udane związki uczuciowe: w
sposób   obsesyjny   są   pochłonięci   myśleniem   o   trwającym   związku,   bojąc   się,   że   ich
partnerzy nie będą odwzajemniać uczuć.
Kłopoty w raju.
Coraz częściej zdarza się, że związek uczuciowy dwojga ludzi ulega rozpadowi. Rozstanie
jest spowodowane różnymi czynnikami i różnie ono przebiega. Psychologowie społeczni
oprócz   tego,  że   zajmują   się  badaniami   nad  tym,   czym  jest  miłość   i  jak  ona  rozkwita
koncentrują   się   także   nad   przykrą   konsekwencją   miłości,   jaka   może   się   przytrafić   a
mianowicie nad skutkami i przyczyną rozpadu związku.
Zazdrość to uczucie, które ściśle wiąże się z miłością. Jest to pełne niepokoju, dręczące
uczucie, które przeżywamy, gdy wydaje się nam, że nasz partner jest zainteresowany inną

studenci.pl

osobą. Zazwyczaj przyjmuje się, że zazdrosne są osoby, które mają niskie poczucie
własnej wartości. Na ogół ci, którzy czują się bezpiecznie i myślą o sobie pozytywnie, nie
zadręczają się myślami o możliwości utraty ukochanej osoby na rzecz rywala. Okazuje się
jednak, że nie zawsze tak jest. Związek pomiędzy zazdrością, a samooceną okazał się,
bowiem – w najlepszym racie – niewielki. Stwierdza się natomiast, że ludzie skłonni SA
do zazdrości wtedy, gdy czują się zagrożeni w obszarach szczególnie ważnych dla ich
dobrej samooceny.
Zakończenie historii miłosnej to jedno z najboleśniejszych doświadczeń. Jak zatem ludzie
radzą sobie w sytuacji rozstania?
Cody (1982) wyodrębnił pięć podstawowych strategii zakończenia związku uczuciowego:

1. ton oznajmujący – wyznanie partnerowi, że jest nam bliski, ale…;
2. werbalne zmniejszenie zaangażowani – powiedzenie partnerowi, że już go nie

kochamy;

3. ucinanie zachowaniem – unikanie kontaktów z partnerem;
4. tworzenie negatywnego obrazu siebie – propozycja, aby obie strony zaczęły

spotykać się z kimś innym;

5. usprawiedliwienia – poinformowanie partnera, że nasz związek nie spełnia

oczekiwań.

Rozpad nie ogranicza się do pojedynczego zdarzenia, lecz jest to proces o wielu etapach.
Pierwszy   etap   to   faza   interpersonalna;   zdajemy   sobie   sprawę,   że   związek   nas   nie
satysfakcjonuje.   Druga:   faza   diady   to   dyskutowanie   z   partnerem   na   temat   rozstania.
Trzecia: to faza społeczna, przekazujemy informację o rozstaniu innym osobom. I ostatnia
faza ponownie interpersonalna, w której fakt rozstania zostaje przyjęty do wiadomości i
podejmujemy próbę sformułowania własnej oceny tego, co się stało.
Po rozpadzie związku partnerzy mogą chcieć pozostać przyjaciółmi, ale zależy to od tego,
jaka   funkcje   pełnili   w   rozpadzie   i   jakiej   są   płci.   Mężczyźni   są   zainteresowani
kontynuowaniem związku na zasadach przyjacielskich tylko w przypadku, kiedy rozstanie
było wspólna decyzją w innych przypadkach, czyli kiedy był porzucany lub porzucającym
kontynuowanie   znajomości   go   nie   interesowało.   W   przypadku   kobiet   bardzo   często
pragną, aby związek, który się rozpadł przekształcił się w przyjaźń.
Wniosek   z   tego   można   wyciągnąć   jeden   a   mianowicie,   jeśli   jesteśmy   zaangażowani
uczuciowo, a nasz partner zdradza chęć odejścia, starajmy się podjąć tę decyzję wspólnie.
Doświadczenie, jakie stanie się naszym udziałem, będzie mniej traumatyczne, ponieważ
zachowamy,   chociaż   część   kontroli   nad   tym,   co   się   dzieje   i   jest   większe
prawdopodobieństwo kontynuowania znajomości na zasadach przyjacielskich.

Zakończenie.
Bardzo   rzadko   się   zdarza,   aby   ktoś   zdawał   sobie   świadomie   sprawę   z   tego   jak   duże
znaczenie ma to, co robimy, gdzie chodzimy, gdzie siedzimy. A przecież od tego zależą
nasze stosunki z innymi ludźmi. Wydawać by się mogło, że zawieranie znajomości wcale
nie jest trudne, ale zwróćmy uwagę jak bardzo staramy się spotykając pierwszy raz dana
osobę żeby zrobić na niej jak najlepsze wrażenie. I dlaczego? Ponieważ pierwsze wrażenie
jest najważniejsze. To właśnie od niego zależy czy dana osoba nas polubi czy nie.
Każdy   zauważył,   że   z   osobami,   z   którymi   się   często   widzimy   jest   łatwiej   zawrzeć
przyjaźń. Poprzez częste spotkania oswajamy się z tym, jaka ta druga osoba jest, co myśli i
sądzi na różne tematy. I łatwiej jest nam zaakceptować bliskość danej osoby. Ale, na co
zwracamy   uwagę   przy   pierwszym   spotkaniu?   W   końcu   danej   osoby   nie   znamy,   więc
zwracamy   uwagę   na   wygląd   zewnętrzny,   czyli   na   atrakcyjność   fizyczną.   I   to   nie   jest
domena mężczyzn, ale także i kobiet. Mit został obalony. Kobiety także widząc dana osoba
po raz pierwszy ocenia ja po atrakcyjności fizycznej. Wielu osobą wydaje się, że gdy dana

studenci.pl

osoba jest atrakcyjna to jest także inteligentna, wyrozumiała, dobra, szczera i praktycznie
bez żadnych skaz. Takie myślenie narzuciły nam media, które pokazują w reklamach i w
filmach,   pięknych   ludzi,   których   cechy   osobowościowe   to   same   zalety,   ale   w
rzeczywistości nie do końca tak jest. Często zdarza się, że osoba atrakcyjna fizycznie ma
duże mniemanie o sobie i swoim zachowaniem potrafi zrazić do siebie inne osoby. Ale
oczywiście nie jest to regułą.
Istotne w zawieraniu przyjaźni i związków uczuciowych jest także to czy dana osoba jest
do nas podobna. Lubimy, kiedy inni zgadzają się z naszymi wypowiedziami. Czujemy się
wtedy wspierani i bardziej wartościowymi  ludźmi. Łatwiej jest współżyć  z osobami, z
którymi bez problemu się dogadujemy, ale nie jest dobrze, gdy dana osoba zgadza się z
nami  we wszystkim,  bo związek  staje się nudny.  Także  warto jest czasami  mieć  inne
zdanie, ale pod żadnym pozorem nie należy nikogo nakłaniać do tego, aby zmienił swoje
zdanie pod wpływem naszej namowy. Można powiedzieć, co się na dany temat myśli, ale
nic więcej, bo każdy ma prawo mieć własne zdanie. My także nie lubimy, gdy ktoś zmusza
nas   abyśmy   myśleli   inaczej   niż   chcemy   myśleć.   Ale   podobieństwo   to   także
zainteresowania,  wyznawanie  tej samej  wiary i podobne gusty.  Im więcej  cech mamy
podobnych do drugiej osoby tym bardziej ją lubimy.
Pochwały to także jeden z elementów zbliżania się do drugiej osoby. Czujemy się bardziej
wartościowi jeżeli ktoś powie że jesteśmy fajni albo, że wykonaliśmy kawał dobrej roboty.
Oczywiście   z   pochwałami   nie   należy   przesadzać.   Gdy   ktoś   cały   czas   mówi   o   nas
superlatywami w końcu zaczynamy mieć podejrzenia, że dana osoba coś od nas chce. I
wtedy najczęściej zamiast w strone przyjaźni wędrujemy raczej w przeciwnym kierunku.
Bo kto chciałby się przyjaźnić z osobą, która chwali nas tylko, dlatego że ma do nas jakiś
interes.
Związki polegają na tym, aby komuś coś dawać i aby od kogoś coś dostawać. Jeżeli kogoś
lubimy to oczekujemy, że ta osoba także nas polubi. Jest to tzw. wymiana społeczna. I bez
względu   na   to   czy   dajemy   komuś   uczucie   czy   jakąś   rzecz,   oczekujemy,   że   także   coś
otrzymamy.   Na   początku   każdego   związku   oczekujemy,   że   wymiana   będzie   się
kształtować na poziomie równości. Ale czym dłużej dany związek istnieje to wymiana
społeczna przekształca się w darowizny. Czyli komuś coś dajemy, ale nie oczekujemy, że
dana   osoba   od   razu   się   zrewanżuje.   Taka   zależność   polega   na   pomaganiu   sobie   w
kłopotach. Wszystkie przyjaźnie są relacjami darowizny.  Bardziej uwagę zwracamy na
pomaganiu drugiej osobie niż na tym, co kto wnosi do związku.
Wszystko zaczyna się od pierwszego wrażenia. Czasami powoli czasami trochę szybciej
relacje   między   dwoma   osobami   mogą   przeobrazić   się   w   przyjaźń   a   nawet   związek
uczuciowy. I na tym czasami się kończy, ale niestety nie zawsze. Czasami musimy przeżyć
rozstanie,   które   jest   dla   nas   bardzo   bolesnym   przeżyciem.   Nawet   patrząc   na   rozpad
związku po wielu latach odczuwamy smutek i żal, bez wzglądu na to jak bardzo teraz
jesteśmy szczęśliwi. Niestety tak musi być, bo człowieka nie można poznać od razu na to
trzeba czasu. Właśnie, dlatego czasami poznając człowieka bliżej okazuje się, że ta osoba
nie spełnia naszych oczekiwań. Rozstanie nie powinno być pochopna decyzją, ponieważ w
każdym związku są jakieś zgrzyty. Wtedy wystarczą rozmowy i zrozumienie i związek
dwojga ludzi nadal może być szczęśliwy. Ale zdarza się, że nie jest łatwo trwać dalej w
związku,   więc   należy   pamiętać,   że   decyzje   o   rozejściu   powinniśmy   podjąć   wspólnie,
dlatego że będzie nam łatwiej pozbierać się, tym bardziej, że z byłym partnerem możemy
stworzyć związek oparty na przyjaźni. A chyba łatwiej jest przejść obok drugiej osoby,
jeśli jest naszym przyjacielem niż wrogiem, lub udając, że nie zna się tej osoby.
Jak już zrobimy na drugiej osobie wrażenie i zaczną się pojawiać symptomy sympatii
musimy wiedzieć, że ważne jest także to, aby być szczerym w stosunku do drugiej osoby.
Kłamstwo nawet najdrobniejsze może zepsuć związek, który mógł się okazać prawdziwym