1
PROFILAKTYKA I DIAGNOSTYKA WAD POSTAWY CIAŁA
dr Karina Słonka
Politechnika Opolska Wydział Wychowania Fizycznego i Fizjoterapii, Instytut Fizjoterapii
Tel 0609405781
Gwałtowne zmiany środowiska, postęp techniczny i cywilizacyjny znacznie ułatwiają Ŝycie
współczesnemu człowiekowi. Człowiek dzięki nowoczesnym urządzeniom, postępowi motoryzacyjnemu i
podniesieniu poziomu Ŝycia stał się wygodny i powoli zapomina o dobroczynnym wpływie ruchu na jego
organizm. Dominacja siedzącego trybu Ŝycia jest najczęstszą przyczyną pojawiania się u dzieci w wieku
rozwojowym wad postawy ciała, które w późniejszym wieku stają się przyczyną problemów bólowych
kręgosłupa i innych stawów.
O pogarszającym się stanie postawy ciała dzieci i młodzieŜy świadczą liczne analizy dotyczące zdrowia
dzieci w wieku rozwojowym, które sporządzono w Polsce na przełomie lat siedemdziesiątych i
osiemdziesiątych pod kierunkiem Instytutu Matki i Dziecka. Wyniki tych badań wykazały, Ŝe zaburzenia
statyki wymagające pomocy oraz ingerencji specjalistów występują u blisko 30% sześciolatków [Kutner-
Kozińska , Ślazik, 1995].
Ponadto z danych dotyczących stanu zdrowia populacji w wieku rozwojowym przeprowadzonych w ramach
badań bilansowych wynika, Ŝe w ostatniej dekadzie dwudziestego wieku zaburzenia statyki ciała i uszkodzenia
narządu ruchu występowały u 40% dzieci. [GUS, 1994]
W praktyce oznacza to Ŝe co drugie – trzecie dziecko wymaga specjalistycznej opieki i działań
profilaktyczno- leczniczych.
Badania przeprowadzone w Opolu oraz jego okolicach w latach 2002-2005 w ramach projektu
naukowego nt Ocena rozwoju motorycznego u dzieci i młodzieŜy. Dysfunkcje narządu ruchu, wczesna
diagnostyka, profilaktyka i leczenie realizowanego przez dr Karinę Słonkę - adiunkta Zakładu Biologicznych
Podstaw Fizjoterapii Wydziału Wychowania Fizycznego i Fizjoterapii Politechniki Opolskiej wynika, Ŝe wady
postawy ciała są powaŜnym problem opolskich dzieci i młodzieŜy.
Badania prowadzono głównie w przedszkolach, w których przebadano ponad 2000 dzieci. Szczegółowa
analiza postaw wykazała Ŝe 80% badanych ma nieprawidłowości w postawie ciała. Wady te zazwyczaj
występowały w płaszczyźnie strzałkowej i dotyczyły ukształtowania kręgosłupa (nadmierna kifotyzacja i
odstawanie łopatek – 60%, nadmierna lordotyzacja kręgosłupa połączona z nadmiernie wydętym do przodu
brzuchem 55%) oraz wady w budowie klatki piersiowa w postaci wywiniętych Ŝeber i/lub zapadniętego mostka
– 40%, wad kończyn dolnych (koślawe kolana – 65%, płasko- koślawe stopy- 38%) i otyłości.20%.
Ponadto u badanych dzieci 5-6 letnich (ok. 500 osób) u 28% wykryto początki zmian skoliotycznych w
postaci rotacji tułowia i miednicy z nieznacznym garbem Ŝebrowym.
Natomiast w szkołach przebadano grupę 500 dzieci z klas 1-4. Analiza otrzymanych wyników
wykazała, Ŝe aŜ 40% ma postawę skoliotyczną, z czego 10% badanych ma zaawansowaną skoliozę z wyraźnie
zaznaczonym garbem Ŝebrowym.
Ponadto stwierdzono występowanie nieprawidłowości w ukształtowaniu:
- lordozy (zwiększenie krzywizny z nadmiernie uwydatnionym brzuchem- 34% badanych) i
- kifozy (powiększenie krzywizny – 14% oraz stwierdzono u znacznej liczby dzieci 20% powiększenie kifozy
Th z przesunięciem jej szczytu wyŜej i obejmującego swym łukiem odcinek szyjny. Wady tego tupu zazwyczaj
występowały u dzieci spędzających kilka godzin przed komputerem lub telewizorem)
- kończyn dolnych (koślawość kolan – 12%, kolana szpotawe – 3%, płaskostopie 28%)
- wady klatek piersiowych 25%
Wyniki tych badań wskazują iŜ w województwie opolskim istnieje powaŜny problem wad postawy ciała
z którym placówki oświatowe nie potrafią sobie same poradzić. Szkoły nie są w stanie objąć wszystkich dzieci
działaniami korekcyjnymi, ponadto prowadzone w szkołach ćwiczenia nie są w stanie wyrównać silnie
progresujących w okresie wzrostowym wad postawy szczególnie skolioz.
Najczęściej do celów diagnostycznych wykorzystywane jest badanie ortopedyczne postawy ciała. W
szeregu specjalnościach lekarskich przebieg badania podzielony jest na oglądanie, badanie dotykiem,
mierzenie, opukiwanie i inne badania uzupełniające. W badaniu ortopedycznym rozpatruje się najpierw
2
stosunki anatomiczne i czynnościowe ciała jako całości, porównujemy odchylenia w poszczególnych jego
odcinkach, a w końcu przeprowadzamy szczegółowe badanie odchyleń określonych okolic narządu ruchu.
Badanie kliniczne składa się z :
- wywiadu
- badania ogólnego
- badania miejscowego.
Badanie postawy ciała powinno przebiegać według stałego planu w którym uwzględnia się płaszczyzny i
osie. Badanie naleŜy przeprowadzić w pomieszczeniu jasnym, dobrze oświetlonym (najlepiej światłem
naturalnym), ciepłym i przestronnym. Badanego naleŜy oglądać z odległości 1,5 -2 m., powinien on być
rozebrany do majteczek i stać w pozycji zasadniczej, stojącej. Pozycja zasadnicza stojąca podobna jest do
pozycji „bacznej", z tym jednak, Ŝe badany stoi swobodnie, głowa zwrócona jest prosto przed siebie, ręce
opuszczone, dłonie skierowane do przodu, kolana wyprostowane, stopy obok siebie.
Oceniając postawę ciała naleŜy posługiwać się pionem oraz demografem. Demografia polega na
oznaczeniu na ciele badanego charakterystycznych punktów topograficznych.
Poszczególne elementy ciała ocenia się w płaszczyźnie czołowej - patrząc od przodu i od tyłu na
badanego; i w płaszczyźnie strzałkowej – patrząc z boku. Wszelkie odchylenia od pionu notuje się, zapisując
ich wielkość w centymetrach.
Przy oglądaniu w płaszczyźnie czołowej szczególną uwagę naleŜy zwrócić na symetrię ciała.
Przedstawia się to następująco:
patrząc od przodu : w warunkach prawidłowych pion spuszczony od guzowatości bródki pokrywa się z
wcięciem jarzmowym mostka i wyrostkiem mieczykowatym, kresą białą i pępkiem, środkiem spojenia
łonowego, przebiega w równej odległości między kłykciami przyśrodkowymi i kostkami wewnętrznymi, do
czworoboku podparcia.
UłoŜenie poszczególnych elementów powinno przedstawiać się następująco:
głowa- ustawiona prosto, w przedłuŜeniu kręgosłupa;
barki- ustawione na jednym poziomie;
obojczyki- ustawione prosto lub lekko skośnie;
klatka piersiowa- symetryczna, dobrze wysklepiona;
trójkąty talii- o jednakowym kształcie, usytuowane na takiej samej wysokości;
miednica- kolce biodrowe przednie górne na jednym poziomie;
kończyny dolne- środek rzepki znajduje się nad II kością śródstopia, kolana i kostki
wewnętrzne stykają się lub są bardzo nieznacznie oddalone
Układ linii poziomych :
linia międzykostkowa – łącząca kostki wewnętrzne ;
linia rzepkowa – łącząca górne krawędzie rzepek,
linia międzykrętarzowa – łącząca krętarze wielkie;
linia międzykolcowa – łącząca kolce biodrowe przednie górne;
linia szczytu talerzy biodrowych – uzyskuje się ją, wciskając płasko ułoŜone dłonie z
obu stron w talię i opierając je na talerzach biodrowych;
układ obojczyków;
linia barkowa – łącząca wyrostki barkowe;
linia górnych krawędzi małŜowin usznych.
Dodatkowe informacje uzyskuje się obserwując tzw. trójkąty talii. Jest to przestrzeń pomiędzy
swobodnie zwisającą kończyną górną (podstawa trójkąta) a obrysem klatki piersiowej i bioder (boki trójkąta).
Szczyt trójkąta znajduje się w talii krawieckiej. MoŜna określić jego wielkość, mierząc w centymetrach
wysokość tego trójkąta, albo kątomierzem(oś przyrządu znajduje się w szczycie kąta talii). MoŜna równieŜ
ograniczyć się do stwierdzenia czy występuje asymetria czy teŜ nie. JeŜeli występuje asymetria, to jest to
wczesny objaw bocznego skrzywienia kręgosłupa. [Kutzner- Kozińska 2001].
NaleŜy równieŜ zwrócić uwagę na budowę i kształt klatki piersiowej, którą oceniamy biorąc pod uwagę
szerokość i symetrię obu jej połów. MoŜna to zmierzyć centymetrem biorąc pod uwagę odległość od mostka do
kręgosłupa na 2-3 poziomach. Określa się równieŜ szerokość międzyŜebrzy po obu stronach i kat
3
międzyŜebrowy. Zwraca się takŜe uwagę na zniekształcenia typu: klatka piersiowa kurza, lejkowata lub
beczkowata czy teŜ na bruzdę Harrisona , jako pozostałości po krzywicy.
W obrębie kończyn dolnych najwaŜniejsze zmiany, to wrodzone braki i ubytki tych kończyn oraz
zaburzenia osi kończyny i wady stóp.
Zaburzenia osi całej kończyny dolnej (lub obu kończyn) stanowią dość częsty, choć nie zawsze
dostrzegany rodzaj odchyleń. Zasadnicze zmiany mogą być zlokalizowane w jednym tylko większym stawie
kończyny, aczkolwiek - w miarę rozwoju - układają się one w pewien łańcuch. Chodzi tu przede wszystkim o
koślawość bądź szpotawość biodra czy kolana (a w konsekwencji, takŜe i stopy) oraz o zgięciowe bądź
nadmiernie wyprostne ustawienia tych stawów, a nawet o rotację w ich obrębie. W podgrupie tej mogą znaleźć
się równieŜ skrzywienia kości długich (udowej lub piszczelowej), choć takie występują najrzadziej. NaleŜy
więc zwrócić uwagę jak przebiega oś mechaniczna kończyny dolnej, zwana linią Mikulicza. Ocenia się ją
obserwując jej przebieg. W warunkach prawidłowych biegnie ona od połowy więzadła pachwinowego (połowa
odległości między środkiem spojenia łonowego a kolcem biodrowym przednim górnym), przez środek rzepki,
ś
rodek stawu skokowego i rzutuje na drugi palec.
patrząc od tyłu : w warunkach prawidłowych pion spuszczony od guzowatości potylicznej zewnętrznej (lub
od C7) powinien rzutować na wszystkie wyrostki kolczyste kręgów, szparę międzypośladkową, przebiegać w
równej odległości między kłykciami przyśrodkowymi i kostkami wewnętrznymi i padać na czworobok
podparcia.
UłoŜenie poszczególnych elementów powinno przedstawiać się następująco :
głowa – ustawiona prosto, w przedłuŜeniu kręgosłupa;
kręgosłup – linia wyrostków kolczystych przebiega pionowo;
barki – ustawione na jednym poziomie;
łopatki – przylegające do klatki piersiowej, górne brzegi i kąty dolne usytuowane na jednym poziomie,
przyśrodkowe brzegi jednakowo oddalone od kręgosłupa;
trójkąty talii- o jednakowym kształcie, usytuowane na takiej samej wysokości;
miednica- kolce biodrowe tylne górne na jednym poziomie;
kończyny dolne- bruzdy pośladkowe symetryczne, podłuŜna oś goleni tworzy z podłuŜną osią pięty
jedną linię pionową;
Układ linii poziomych :
linia międzykostkowa – łącząca kostki wewnętrzne ;
linia podkolanowa – łącząca zgięcia podkolanowe;
linia pośladkowa – pokrywająca się z fałdami pośladkowymi;
g
g
ł
ł
o
o
w
w
a
a
–
–
u
u
s
s
t
t
a
a
w
w
i
i
o
o
n
n
a
a
p
p
r
r
o
o
s
s
t
t
o
o
,
,
w
w
p
p
r
r
z
z
e
e
d
d
ł
ł
u
u
Ŝ
Ŝ
e
e
n
n
i
i
u
u
k
k
r
r
ę
ę
g
g
o
o
s
s
ł
ł
u
u
p
p
a
a
;
;
k
k
r
r
ę
ę
g
g
o
o
s
s
ł
ł
u
u
p
p
–
–
l
l
i
i
n
n
i
i
a
a
w
w
y
y
r
r
o
o
s
s
t
t
k
k
ó
ó
w
w
k
k
o
o
l
l
c
c
z
z
y
y
s
s
t
t
y
y
c
c
h
h
p
p
r
r
z
z
e
e
b
b
i
i
e
e
g
g
a
a
p
p
i
i
o
o
n
n
o
o
w
w
o
o
;
;
b
b
a
a
r
r
k
k
i
i
–
–
u
u
s
s
t
t
a
a
w
w
i
i
o
o
n
n
e
e
n
n
a
a
j
j
e
e
d
d
n
n
y
y
m
m
p
p
o
o
z
z
i
i
o
o
m
m
i
i
e
e
;
;
ł
ł
o
o
p
p
a
a
t
t
k
k
i
i
–
–
p
p
r
r
z
z
y
y
l
l
e
e
g
g
a
a
j
j
ą
ą
c
c
e
e
d
d
o
o
k
k
l
l
a
a
t
t
k
k
i
i
p
p
i
i
e
e
r
r
s
s
i
i
o
o
w
w
e
e
j
j
,
,
g
g
ó
ó
r
r
n
n
e
e
b
b
r
r
z
z
e
e
g
g
i
i
i
i
k
k
ą
ą
t
t
y
y
d
d
o
o
l
l
n
n
e
e
u
u
s
s
y
y
t
t
u
u
o
o
w
w
a
a
n
n
e
e
n
n
a
a
j
j
e
e
d
d
n
n
y
y
m
m
p
p
o
o
z
z
i
i
o
o
m
m
i
i
e
e
,
,
p
p
r
r
z
z
y
y
ś
ś
r
r
o
o
d
d
k
k
o
o
w
w
e
e
b
b
r
r
z
z
e
e
g
g
i
i
j
j
e
e
d
d
n
n
a
a
k
k
o
o
w
w
o
o
o
o
d
d
d
d
a
a
l
l
o
o
n
n
e
e
o
o
d
d
k
k
r
r
ę
ę
g
g
o
o
s
s
ł
ł
u
u
p
p
a
a
;
;
t
t
r
r
ó
ó
j
j
k
k
ą
ą
t
t
y
y
t
t
a
a
l
l
i
i
i
i
-
-
o
o
j
j
e
e
d
d
n
n
a
a
k
k
o
o
w
w
y
y
m
m
k
k
s
s
z
z
t
t
a
a
ł
ł
c
c
i
i
e
e
,
,
u
u
s
s
y
y
t
t
u
u
o
o
w
w
a
a
n
n
e
e
n
n
a
a
t
t
a
a
k
k
i
i
e
e
j
j
s
s
a
a
m
m
e
e
j
j
w
w
y
y
s
s
o
o
k
k
o
o
ś
ś
c
c
i
i
;
;
m
m
i
i
e
e
d
d
n
n
i
i
c
c
a
a
-
-
k
k
o
o
l
l
c
c
e
e
b
b
i
i
o
o
d
d
r
r
o
o
w
w
e
e
t
t
y
y
l
l
n
n
e
e
g
g
ó
ó
r
r
n
n
e
e
n
n
a
a
j
j
e
e
d
d
n
n
y
y
m
m
p
p
o
o
z
z
i
i
o
o
m
m
i
i
e
e
;
;
k
k
o
o
ń
ń
c
c
z
z
y
y
n
n
y
y
d
d
o
o
l
l
n
n
e
e
-
-
b
b
r
r
u
u
z
z
d
d
y
y
p
p
o
o
ś
ś
l
l
a
a
d
d
k
k
o
o
w
w
e
e
s
s
y
y
m
m
e
e
t
t
r
r
y
y
c
c
z
z
n
n
e
e
,
,
p
p
o
o
d
d
ł
ł
u
u
Ŝ
Ŝ
n
n
a
a
o
o
ś
ś
g
g
o
o
l
l
e
e
n
n
i
i
t
t
w
w
o
o
r
r
z
z
y
y
z
z
p
p
o
o
d
d
ł
ł
u
u
Ŝ
Ŝ
n
n
ą
ą
o
o
s
s
i
i
ą
ą
p
p
i
i
ę
ę
t
t
y
y
j
j
e
e
d
d
n
n
ą
ą
l
l
i
i
n
n
i
i
ę
ę
p
p
i
i
o
o
n
n
o
o
w
w
ą
ą
;
;
4
linia międzykrętarzowa – łącząca krętarze wielkie;
linia szczytu talerzy biodrowych;
trójkąty talii
układ łopatek;
linia barkowa – łącząca wyrostki barkowe
Uzupełnieniem powyŜszych obserwacji jest badanie w skłonie. Badany wykonuje swobodny i wolny
skłon w przód starając się dotknąć podłoŜa dłońmi, następnie wolno się unosi prostując kolejno odcinek
lędźwiowy, następnie piersiowy i szyjny, a wreszcie głowę. Badający obserwuje przebieg wyrostków
kolczystych oraz symetrię obrysów prawej i lewej strony grzbietu (ewentualną obecność garbów Ŝebrowych lub
wałów lędźwiowych). Badanie to pozwala dostrzec asymetrię pleców nawet w przypadkach niewystępowania
jeszcze garbu Ŝebrowego. Podczas badania naleŜy zwracać uwagę na róŜne ustawienie stóp (najlepiej polecić
badanemu stanąć przed narysowaną linią) nogi w stawach kolanowych powinny być wyprostowane, głowa i
ramiona luźno zwisają w dół,
W płaszczyźnie strzałkowej, natomiast ocena poszczególnych
elementów postawy jest raczej względna, a wynika to z szerszej granicy
fizjologicznej zmienności osobniczej mogącej występować w tej płaszczyźnie. Biorąc pod uwagę usytuowanie
poszczególnych elementów ciała w stosunku do pionu,
patrząc z boku: w warunkach prawidłowych pion spuszczony z okolicy wyrostka
sutkowatego kości skroniowej powinien przechodzić przez środek stawu barkowego, krętarz
większy kości udowej, nieco do przodu od linii środkowej stawów kolanowego i skokowego,
ś
rodek stępu i rzutować na kość łódkowatą.
Obserwacji naleŜy poddać:
wielkość i kształt lordozy szyjnej i co za tym idzie pochylenie głowy ku przodowi lub
cofnięcie do tyłu
wielkość i kształt kifozy piersiowej i wysklepienie klatki piersiowej;
wielkość i kształt lordozy lędźwiowej oraz powłok brzusznych;
pochylenie miednicy – czy zaznacza się zwiększone czy teŜ zmniejszone
przodopochylenie ;
stosunek osi kończyny dolnej do podłoŜa (stosunek podudzia do uda, uda do
miednicy
OCENA WYSTĘPOWANIA PRZYKURCZY MIĘŚNI
Do najczęstszych przykurczów rzutujących na kształt kręgosłupa zaliczamy przykurcz w stawie barkowym
i biodrowym oraz mięśni kulszowo goleniowych.
Przykurcz w stawie barkowym często występuje w postaci ukrytej i wykrywamy go testem ściennym Degi.
Polecamy badanemu przyjąć pozycję siadu ugiętego tyłem do ściany, tak aby całe plecy przywierały do ściany,
następnie polecamy mu unosić stopniowo ramiona w górę, aŜ do dotknięcia ściany. JeŜeli nie jest on w stanie
dotknąć ściany bez oderwania się pleców (odc. lędźwiowego) to kąt zawarty między ramionami i ścianą
określa stopień przykurczu lub odległość mierzona centymetrem od ściany do wyr. rylcowatych
Przykurcz zginaczy stawu biodrowego
Często przyczyną nadmiernego pochylenia miednicy i zwiększenie lordozy lędźwiowej moŜe być przykurcz
stawu biodrowego i skrócenie więzadła biodrowo-udowego. Przykurcz ten moŜe teŜ być pozostałością
rozwojową (staw biodrowy człowieka rozwija się w zgięciu). Do oceny przykurczu tych mięśni wykorzystuje
5
się test Thomasa. W teście tym badany leŜy na wznak i zgina maksymalnie udo, tak Ŝeby kolano dotykało
klatki piersiowej. JeŜeli istnieje przykurcz biodra, udo kończyny leŜącej unosi się (maksymalne zgięcie jednego
biodra wykrywa przykurcz w drugim).
Innym testem wykrywającym przykurcz zginaczy stawu biodrowego jest
test Langego.
Badany z pozycji zasadniczej stojącej unosi nogę wyprostowaną w stawie kolanowym w przód na wysokość
15 cm. W miarę unoszenia nogi powinna zmniejszać się lordoza lędźwiowa i maleje wystawanie brzucha.
NaleŜy obserwować krzywiznę lędźwiową, która w prawidłowym przodopochyleniu miednicy powinna znikać
(dodatni objaw Langego). W przypadku zwiększonego przodopochylenia i przykurczu m. zginaczy biodra
podczas wykonywania tego testu lordoza lędźwiowa nie zniknie, a brzuch uwydatni się do przodu.
PRZYKURCZ MIĘŚNI KULSZOWO – GOLENIOWYCH
Przykurcz ten jest często nie doceniany i przeoczony. Oceny tych mięśni dokonałam na podstawie prostego
testu : badany siedzi w siadzie prostym, jedną kończynę zgina w stawie kolanowym i biodrowym, przyciągając
ja do tułowia, natomiast druga kończyna dolna jest wyprostowana. Polecamy badanemu aby palcami ręki
sięgnął palców stóp wyprostowanej nogi. Test powtarzamy po stronie przeciwnej. W przypadku skrócenia tych
mięśni pojawiał się ból pod kolanem i badany nie wykona pełnego skłonu.
Następny test słuŜący do wykrywania tych mięśni to test palec -podłoga.
Kolejny testem wykorzystywany w diagnostyce przykurczy tych mięśni wykonywany jest w pozycji leŜącej
tyłem, gdzie badany wyprostowaną w stawie kolanowym nogę zgina powoli w stawie biodrowym. JeŜeli
mięśnie kulszowo goleniowe nie są przykurczone to powinien on wykonać zgięcie do kąta prostego. W
przypadku przykurczu tych mięśni badany wykonując zgięcie czuje nieprzyjemny ból rozciągania tych mięśni i
nie wykona pełnego ruchu z prostą nogą w stawie kolanowym. Po zgięciu kolana następuje rozluźnienie
skróconych mięśni i dalsze zgięcie uda w stawie biodrowym jest moŜliwe.
PRZYKURCZ MIĘSNI PRZYWODZĄCYCH UDA - TEST PATRICKA
Przykurcz ten powoduje pozorny skrót kończyny, a co za tym idzie skośne ustawienie miednicy, co
warunkuje postawę skoliotyczną. Na wykrycie tego przykurczu pozwala test Patrica. Przebiega on następująco:
badany leŜy tyłem na podłoŜu, kończyna badana zgięta w stawie kolanowym, odwiedziona oraz w rotacji
zewnętrznej i wsparta jest piętą o kolano kończyny wyprostowanej. W tej sytuacji stabilizujemy miednicę i
próbujemy biernie docisnąć kolano testowanej nogi do podłoŜa. NiemoŜność wykonania tego testu świadczy o
dodatniej próbie czyli o istnieniu przykurczu, którego wielkość moŜna zmierzyć biorąc pod uwagę odległość
pomiędzy podłoŜem a kłykciem bocznym kości udowej. Podczas testu badający stabilizuje miednice na
wysokości kolców biodrowych przednich górnych, wykluczając w ten sposób kompensację.
PRZYKURCZ MIĘŚNI ODWODZICIELI STAWU BIODROWEGO – TEST OBERA
Przykurcz tych mięśni powoduje pozorne wydłuŜenie kończyny i zmiany w ustawieniu miednicy. Pozycją
ułatwiającą wykrycie tego przykurczu jest ułoŜenie badanego na boku z ustawieniem biodra w przeproście,
rotacji 0 i ze zgiętym kolanem co ułatwia wykrycie wady. NaleŜy stabilizować dziecku tułów i miednicę. W
warunkach prawidłowych badany powinien dotknąć kolanem nogi testowanej podłoŜa.
OCENA ZABLOKOWANIA STAWU KRZYśOWO – BIODROWEGO – OBJAW DERBOLOWSKY’EGO.
Badany leŜy na plecach – badający obejmuje kończyny na wysokości kostek przyśrodkowych. Badanego prosi
się o przyjęcie pozycji siedzącej. Przy czym badający pomaga w wykonaniu tego ruchu lub badany podpiera się
rekami podczas podnoszenia . JeŜeli występuje zablokowanie stawu krzyŜowo –biodrowego oraz zaburzenie
ruchu miednicy między kością krzyŜową za biodrową , kończyna dolna po tej stornie staje się pozornie dłuŜsza
a w pozycji leŜącej pozornie krótsza lub długości obu kończyn wyrównują się. Bierze się pod uwagę róŜnice od
0,5 cm.