Przykłady inicjatyw opiekuńczych nad dzieckiem w Polsce w XVII i XVIII wieku.

1. Bractwo Św. Benona

Powstało w Warszawie z inicjatywy o. Zeyera i zagranicznych

rzemieślników, którzy byli też członkami tego bractwa.

W 1623 r. utworzyli i prowadzili przytułek dla dzieci na Nowym Świecie w Warszawie. Sierociniec zwano szpitalem, przyjmował sieroty.

Była tam również szkoła.

Zygmunt III oraz Władysław IV nadali przytułkowi przywileje, zapewniające wychowankom przytułku, bez względu na ich pochodzenie, wszelkich praw, możliwości wykonywania różnych rzemiosł i pełnienie funkcji urzędowych po ukończeniu edukacji w sierocińcu ( czyli wyrównywanie szans...).

2. Szpital Św. Ducha

Specjalizował się w opiece nad dzieckiem osieroconym, porzuconym. Kobiety przyjmowane w charakterze mamek musiały wykazać, że nie porzuciły własnych dzieci. Oddawano też odpłatnie dzieci na wychowanie osobom prywatnym (początek rodziny zastępczej...)

3. Gabriel Piotr Boduen (1689 - 1768 )

Ur. we Francji, w rodzinie rzemieślniczej. Wykształcenie podstawowe zdobył w rodzinnym mieście, potem kurs nauk wyzwolonych, następnie Paryż

- Korpus Gwardii Królewskiej i wreszcie studia teologiczne. W 1717 r.

przybywa do Warszawy, gdzie szybko zaczął orientować się w życiu społ.

Od 1730 r. zajął się losem porzuconych dzieci.

Dom Podrzutków( Dom Boduena), później przekształcony w Szpital Dzieciątka Jezus (1762), istnieje do dziś.

Nadrzędny cel : ,, ...stworzenie odrzuconemu, niechcianemu dziecku takich warunków życia, które zatarłyby w jego pamięci obraz złego i smutnego dzieciństwa, pozostawiającego piętno w sferze emocjonalnej, moralnej i społecznej..."

Na początku znalazły tam swoje miejsce:

-podrzutki

-niemowlęta pozamałżeńskiego pochodzenia -sieroty -dzieci więźniów, matek leżących w szpitalach, rodziców umysłowo chorych Personel: siostry zakonne, opiekunki, mamki..

Niemowlęta i dzieci do 7 r. ż., zdrowe i nieułomne przebywały na wsi u mamek(czyste powietrze zdrowa żywność- w szpitalu trudne warunki). Po 7 latach wracały do instytutu, uczyły się czytać, pisać, dziewczynki robótek ręcznych, chłopcy rzemiosła.

Placówka ,już jako szpital , rozszerzyła swa działalność. Już nie tylko cele opiekuńczo- wychowawcze , ale i lecznictwo Powstały oddziały :

-podrzutków

-dom wychowawczych dla starszych dzieci

-oddział położnic

-szkoła dla kobiet, chcących zostać akuszerkami -przytułek dla chorych -apteka -zakład szczepień odry -później oddział dla obłąkanych -prowadzono też kursy dla fachowych opiekunek (Boduenki), które późnie pracowały w domach prywatnych, zakładach. opiekuńczych i szpitalach.

12.12.1746 r., na mocy przywileju królewskiego dzieci otrzymały prawa dzieci legalnych.

Walka z podrzucaniem: samotne matki otrzymywały pomoc moralną, prawną i materialną.

Historia Domu Boduena to przykład humanitarnej akcji, w celu ratowania dzieci potrzebujących pomocy i wprowadzania ich w życie, jako pełnowartościowych obywateli.

4.Św. Jan Bosco(1815)

Ur., w Piemoncie, w ubogie rodzinie. Wychowany przez matkę( bez wykształcenia), sam dążąc do wykształcenia podejmował się różnych prac sezonowych ( 36 rzemiosł ).

5 marca 1841 r. w Turynie otrzymuje święcenia kapłańskie.

Stworzył pewien rodzaj świetlicy dla chłopców pozbawionych rodziców - późniejsze zakłady salezjańskie. W Polsce pierwszy w Oświęcimiu.

Działalność wychowawcza:

-system zapobiegawczy : nauczyciel towarzyszył wychowankowi zawsze -nauczyciel to przyjaciel -cel :dać wychowankom wykształcenie oraz przygotowanie zawodowe, co miało ułatwić awans społ.

Zakład salezjański : gimnazjum + szkoła.

---