absorbancja, A, współczynnik absorpcji (pochłaniania) światła, stosowany w spektrofotometrii do oznaczania stężenia substancji w roztworze; a. jest funkcją liczby cząsteczek absorbujących promieniowanie, znajdujących się na drodze promienia świetlnego, jest więc wprost proporcjonalna do stężenia roztworu; szybkość zmiany a. w reakcjach enzymatycznych jest proporcjonalna do aktywności enzymu wyrażonej w molach zużytego substratu (lub wytworzonego produktu) w jednostce czasu; dawniej: gęstość optyczna — OD; ekstynkcja —E
prawo Lamberta-Beera, podstawowe prawo w kolorymetrii; głosi ono, że absorbancja światła monochromatycznego jest wprost proporcjonalna do grubości warstwy i stężenia roztworu
TRANSMITANCJA [łac.], funkcja charakteryzująca właściwości dynamiczne układu liniowego o skupionych i stałych parametrach (np. czwórnika elektr., układu regulacji automatycznej); określa zależność między sygnałem wejściowym (pobudzeniem) a sygnałem wyjściowym (odpowiedzią) układu; jest równa stosunkowi transformaty Laplace'a sygnału wyjściowego do transformaty sygnału wejściowego przy zerowych warunkach początkowych; postać transmitancji zależy tylko od parametrów układu i nie zależy od sygnałów.
analiza widmowa, zespół instrumentalnych metod analizy chem. związanych z występowaniem charakterystycznych linii lub pasm w widmie emisyjnym lub absorpcyjnym promieniowania elektromagnet. wysyłanego lub pochłanianego przez daną substancję; stwierdzenie występowania charakterystycznych linii (pasm) jest podstawą wykrywania (identyfikacji) pierwiastków lub związków chem. w badanej próbce (analiza jakościowa), a pomiar natężenia promieniowania o określonej długości fali pozwala oznaczyć skład ilościowy próbki (analiza ilościowa). Metody wykorzystujące widma emisyjne substancji noszą nazwę emisyjnych, a te, w których bada się widma absorpcyjne — absorpcyjnych.
ABSORPCJA [łac.], fiz. pochłanianie (całkowite lub częściowe) energii promieniowania elektromagnet. (np. światła), korpuskularnego (np. neutronów) lub energii fal sprężystych (np. dźwięku) przez ośr., w którym rozchodzi się to promieniowanie. Fizyczny mechanizm absorpcji zależy od rodzaju promieniowania i właściwości ośrodka. Absorpcja promieniowania zwiększa energię ośr. — powoduje np. wzbudzenie jąder atom., atomów, cząsteczek i w konsekwencji może doprowadzić np. do reakcji jądr., zjawiska fotoelektr., reakcji fotochem., zwiększenia energii kinet. cząsteczek, powtórnej emisji promieniowania elektromagnet. (np. luminescencja) lub — w przypadku absorpcji fal sprężystych — zmiany struktury molekularnej (np. dysocjacja asocjatów). Miarą zdolności absorpcyjnej ośr. jest współczynnik absorpcji; zależy on od rodzaju ośr. i długości fali (częstości drgań) promieniowania, np. metale pochłaniają b. silnie światło w całym zakresie widma, woda pochłania silnie podczerwień, a dla światła widzialnego i bliskiego nadfioletu jest prawie przezroczysta. Natężenie promieniowania przechodzącego przez ośr. ulega osłabieniu wykładniczo
BOUGUERA-LAMBERTA PRAWO, prawo opisujące osłabienie wiązki światła przechodzącej przez ośr. pochłaniający: J = J0e -µd , gdzie J0 i J — odpowiednio — natężenie wiązki padającej i wychodzącej z ośr., µ — współcz. absorpcji, d — grubość warstwy ośr. pochłaniającego; sformułowanemu 1729 przez P. Bouguera prawu, mat. formę nadał 1760 J.H. Lambert; 1852 fizyk niem. A. Beer (1825-63) uogólnił prawo Bougerta-Lamberta na roztwory: J = J0e-Acd, gdzie c — stężenie roztworu, A — stała zależna od długości fali i rodzaju substancji rozpuszczonejFotometria - dział optyki zajmujący się ilościowym opisem światła jako procesu przenoszenia energii. Wielkości fizyczne wprowadzane w tym celu, tzn. stanowiące język fotometrii, nazywa się wielkościami fotometrycznymi. Fotometria zajmuje się także metodą pomiarów wielkości fotometrycznych. Rozróżnia się fotometrię energetyczną (obiektywną) i fotometrię wizualną (świetlną, porównawczą).