Rehabilitacja osób ze sprzężoną ćw. 4
Pietras T., Witusik A., (2010), Autyzm- pozycja nozologiczna, charakterystyka kliniczna i diagnoza.
Obecnie obowiązujący model badania klinicznego i formowania diagnozy nazywa się hipotetyczno-dedukcyjnym. Psycholog lub psychiatra analizuje informacje uzyskane od pacjenta/klienta i stawia robocze hipotezy diagnostyczne. Hipotezy te weryfikuje się poprzez pytania weryfikujące i badania pracowniane. Dopiero kilkukrotna weryfikacja i analiza danych aktywujących pozwala sformułować ostateczną hipotezę diagnostyczną. Owa hipoteza determinuje wybór terapii, która powinna koncentrować się na przyczynach zaburzeń i łagodzeniu objawów. Pojawia się jednak niebezpieczeństwo nazwane zasada Rumpelslizchena - za małe kłamstwo później trzeba duzo zapłacić.
AUTYZM - według ICD-10 należy do grupy tzw. całościowych zaburzeń rozwoju zwanych też spektrum autystycznym. Wymienia się w tej grupie zaburzenia takie jak:
- autyzm dziecięcy,
- autyzm atypowy,
- zespół Retta,
- inne dziecięce zaburzenia dezintegracyjne,
- zaburzenia hiperkinetyczne z towarzyszącym upośledzeniem umysłowym i ruchami stereotypowymi,
- zespół Aspergera,
- inne całościowe zaburzenia rozwojowe,
- całościowe zaburzenia rozwojowe, nieokreślone.
Wspólna cechą chorób ze spektrum autystycznego jest zaburzenie w komunikacji werbalnej i pozawerbalnej dziecka oraz trudności w rozumieniu zjawisk społecznych.
Tutaj następuje kryterium rozpoznawania autyzmu dziecięcego według ICD-10 oraz DSM-IV-TR oraz różnicowanie od innych zaburzeń ze spektrum autystycznego.