W ujęciu tradycyjnej psychologii rozwojowej zmiany rozwojowe psychiki człowieka są ściśle powiązane z jego procesami biologicznymi, np. dojrzewaniem organizmu, a wiec przemiany występują tylko w dzieciństwa i dorastania. Dlatego też przedmiotem badan ogólnej pedagogiki rozwojowej były zmiany zachodzące tylko i dzieci oraz młodzieży. Można wywnioskować, że sądzono iż proces rozwoju kończy się wraz z osiągnieciem dojrzałości. Natomiast psychologia współczesna uważa jednak, że rozwój psychiczny człowieka trwa właśnie przez całe życie, od chwili poczęcia aż do śmierci. Więc tak naprawdę zmiany rozwojowe w wieku dojrzałym nie są ani mniej ważne, ani mniej liczne, niż te które zachodzą w dorosłym życiu. Dowodem na potwierdzenie tej tezy mogą być choćby przeprowadzone badania przez Eriksona. Mówił on, że najbardziej głównym kryzysem okresu dojrzewania jest odkrycie własnego „ja”. Natomiast u osoby we wczesnej dorosłości przekształca się on w konflikt pomiędzy intymnością a izolacją. Osoby starsze muszą nauczyć się ukształtowania związków moralnych oraz seksualnych. Aby do tego dojść osoba taka musi wyrzec się pewnych rzeczy, musi zrezygnować z prywatności i szczególnie niezależności. Osoby nieradzące sobie z tymi przemianami mogą doprowadzić do uzależnień, patologii, problemów psychicznych. Następne duże zmiany zachodzą w okresie średniej dorosłości (30-40 lat) Ukazuje się kryzys wieku średniego. Osoby przestają interesować się sobą wzajemnie, mają ochotę porzucić wszystkie ograniczenia związane ze starzeniem się, dla jakiegoś jednego szalonego czynu , przesz co mogą stracić zdrowie, zaprzepaścić swój dorobek itd. Natomiast późny okres dojrzałości przynosi świadomość śmierci ogólnej, obumierania ciała, zanik sprawności fizycznej i umysłowej. Tata osoba jeżeli nie poradziła sobie z problemami i kryzysami z poprzednich okresów życia , nie będzie w stanie pogodzić się ze swoją starością. Ten fakt będzie dla mnie przygnębiający , nie będzie mogła zaakceptować się . Będzie żyć ze świadomością „ źle przeżytego i wykorzystanego czasu w młodości”. Jak widać Erikson prosto wykazał , że w każdym okresie życia od poczęcia aż do śmierci zachodzą liczne zmiany, nie tylko te psychiczne, ale również fizyczne itd. Według niego. Każdy okres naszego życia wpływa na kolejny. I tym właśnie może być uwarunkowany i zależy od tego w jaki sposób człowiek żył i rozwijał się we wcześniejszych fazach jego rozwoju. Jak sobie radził ze wcześniejszymi zmianami, problemami oraz kryzysami, jak kształtował samego siebie. Może też duży wpływ ma także, jak człowiek był wychowywany, czy miał przy sobie kogoś bliskiego kto mu pomagał w tych wszystkich kryzysach zwojowych, problemach życiowych. Czy miał jakiś wzór do dobrego naśladowania, odpowiednie środowisko, w jakiej wierze został wychowany i kulturze. Itd.