M. Głowiński, O stylizacji
Stylizacja – swoisty stosunek do kodów literackich epoki, nadawanie tekstowi cech znamiennych dla stylu innego, obcego w danym kontekście;
to sprawa wyboru (dokonano go po to, by osiągnąć jakieś cele funkcjonalność) i konieczności (wynik faktu, że w danej dziedzinie epoka współczesna nie dysponuje swoim własnym językiem)
jej przedmiotem może być wszystko, co wchodzi w obręb dzieła, ma charakter wielozakresowy
Nie występuje w osamotnieniu, towarzyszy jej:
kontynuacja – ciągłe pozostawanie przy pewnym ukształtowanym w historii stylu, pomimo, że style ulegają przekształceniom; ma charakter instytucjonalny, wiąże się z wielowiekowymi organizacjami, np. Kościół i dziedziny sztuki o charakterze religijnym; epigonizm to osobny przejaw kontynuacji, wiąże się z rezygnowaniem z własnej autonomii twórczej, jest kontynuacją stylu epoki poprzedniej, gdy styl ów został zanegowany i zastąpiony przez inny
modernizacja – działania w przeciwnym kierunku, niż to się dzieje w obrębie stylizacji, wypowiedź historyczną modeluje się tak, by odpowiadała wymaganiom stylu współczesnego
pastisz – może być traktowany jako odmiana stylizacji, służy celom krytyki literackiej, to naśladowanie, które pozwala uchwycić zasady i przejawy stylu ( np. Jak Bolesław Leśmian napisałby wierszyk „Wlazł kotek na płotek”)
Rodzaje stylizacji:
Historyczna – odwołanie do kodów, które współcześnie odczuwane są jako historyczne; punktem odniesienia dla historyczności są style funkcjonujące w momencie współczesnym; staje się swoistym sygnałem dawności, ma budzić w odbiorcy wyobrażenia o przeszłości
Egzotyczna – odwołanie do kodów należących do innych kręgów kulturowych
Folklorystyczna – punktem odniesienia są kody należące do innej warstwy tej kultury, którą reprezentuje dzieło
Styl – w sferze języka, dobór i zasady łączenia znaków