Wykład 15.11.2007

3.2.3 METODA MINISTERSTWA GOSPODARKI KOMUNALNEJ

® Przyjęto trzy stopnie agresywności form wypoczynku w stosunku do środowiska leśnego:

- najbardziej agresywne(zbieractwo, biwakowanie)

- średnio agresywne (plażowanie, wypoczynek na runie, zabawy ruchowe i gry sportowe

-najmniej agresywne (spacer po drogach, mała turystyka piesza i narciarska, wypoczynek na ławkach, obserwacje przyrody, twórczość amatorska)

® Zależą od stopnia odporności środowiska leśnego na antropopresję i od rodzaju uprawianej formy wypoczynku. Przyjęto trzy stopnie odporności siedlisk leśnych:

- odporne (BMśw, LMśw i Lśw)

-średnio odporne (Bśw, Bw, BMw, LMw, Lw, Li)

- mało odorne (Bs, Bb, Lb, Ol, OU)

® w celu obliczenia naturalnej chłonności lasu komunalnego należy:

• Ustalić wielkość powierzchni przypadającą na poszczególne grupy siedliskowych typów lasu (mają to być powierzchnie netto, a więc po odliczeniu powierzchni wyłączonych z użytkowania rekreacyjnego, tj. uprawy, obszary zagrożone pożarem, ostoje zwierzyny, tereny nieprzydatne dla wypoczynku (mokre), grupując powierzchnie w kategorie siedlisk odpornych, średnio i mało odpornych)

• Dokonać obliczenia wielkości powierzchni netto lasu, posługując się wskaźnikami przeliczeniowymi na 1000osób frekwencji jednoczesnej

®w celu ustalenia powierzchni brutto lasu komunalnego do wyliczonej powierzchni netto należy dodać powierzchnie:

• Terenów leśnych uzupełniających powierzchnię netto niezbędnym do uzyskania zwartego kompleksu leśnego,

• Terenów leśnych, które w planach zagospodarowania przestrzennego przewidziane są jako tereny zieleni

• Trenów leśnych stanowiących kompleksy biologiczne zwarte z terenami lasów komunalnych i posiadających istotne znaczenie w kształtowaniu warunków zdrowotnych oraz nie dających się oddzielić gospodarczo od innych urządzeń związanych z gospodarką miejską

• Terenów leśnych posiadających znaczenie ochronne dla innych terenów i urządzeń miejskich (np. lasy otaczające ujęcia wody).

Wskaźniki naturalnej chłonności terenu zależna od stopnia odporności środowiska i agresywności form wypoczynku -MGK 1971r.
Charakterystyka środowiska leśnego	Siedliskowe typy lasu	Stopień odporności	Wskaźnik naturalnej chłonności terenu w zależności od form wypoczynku (OS./HA)
			Najmniej agresywny	Średnio agresywny	Mało agresywny
Suche zacienione lub mroczne	Bmśw, Lmśw, Lśw	Odporne	32	16	8
Wilgotne widne	Bw, LMśw	Średnio odporne	8	4	2
Wilgotne zacienione	BMw, Lw, Lł	Średnio odporne	8	4	2
Suche widne	Bśw	Średnio odporne	8	4	2
Bardzo suche	Bs	Mało odporne	4	zakazane	zakazane
Mokre zacienione lub mroczne	Ol, OlJ	Mało odporne	4	zakazane	zakazane
Bagienne widne	Bb, Lb	Mało odporne	4	zakazane	zakazane

Wskaźnik powierzchni leśnej netto dla 1000 osób frekwencji jednoczesnej -MGK, 1971r.
Formy wypoczynku	Uczestnictwo w frekwencji jednoczesnej	Wskaźnik chłonności naturalnej środowiska (OS/HA)			Zapotrzebowanie powierzchni netto lasu (HA) przy wstępowaniu wyłącznie środowisk
		odporne	Średnio odporne	Mało odporne	odpornych	Średnio odpornych	Mało odpornych
							Dla 32%	Dla 50%
							Frekwencji jednoczesnej
Najmniej agresywne	32				10	40,0	80,0	125,0
Spacer po drogach mała turystyka piesza i narciarska	30	32	8	4	9,3	37,5	75,0
Obserwacja przyrody, twórczość amatorska	2				0,6	2,2	5,0
Średnio agresywne	50				31	125
plażowanie	5				3,1	12,4
Wypoczynek na runie	40	16	4	0	25,0	100,0	-	-
Zabawy ruchowe, gry spacerowe	5				3,1	12,4
Najbardziej agresywne	18				22	90,0
Zbieractwo	3				3,7	15,0
Biwakowanie	15	4	2	0	18,7	75,0
RAZEM	100				63	80

3.2.4 METODA MARSZA

®wielkość dopuszczalnego obciążenia granicznego ustalił Marsz przy założeniu, że:

• W dąbrowie o nie naruszonym runie wytyczono powierzchnię o wielkości 9m²

• W ciągu 5minut 17osób wydeptało całkowicie runo

• Na 1osobę przypadło 0,53m² , tj kwadrat o boku 0,73m

• Jedna osoba niszczy runo na powierzchni 9m² w ciągu 85min, czyli w ciągu 1min niszczy się 0,1058m²

• W ciągu 8h nieprzerwanego wydeptywania zniszczy się całkowicie runo na powierzchni 50,78m² , co odpowiada obecności 197,3 osoby na 1ha w ciągu 8godzin, czyli średnio 25 osób na 1ha w ciągu godziny

Wskaźnik 25osób na 1ha w ciągu 1h stanowi granicę dopuszczalnego obciążenia rekreacyjnego dąbrowy

METODA KOSTROWICKIEGO

1. Obciążenie graniczne runa jest to średnia liczba osób, które poruszając się w ciągu 8h po powierzchni 1ha mniej jednorodnego płatu roślinności powodują uruchomienie procesów degradacyjnych, zmieniających trwale skład i strukturę biocenozy.

2. Powyżej obciążenia granicznego załamuje się równowaga, w jakiej znajduje się fitocenoza, pod wpływem presji ze strony rekreantów.

O_gr - obciążenie graniczne runa (os./ha)

W - średnia wrażliwość runa danej fitocenozy na mechaniczne niszczenie (deptanie)

S - współczynnik spoistości gruntu, przyjęty według tabel spoistości gruntów (od 0,1 dla najmniej spoistych do 1,0 dla najbardziej spoistych)

N - współczynnik nachylenia stoku

5 - współczynnik wymierności (powierzchnia zdeptania przez 1osobę w ciągu 8h, tj około 0,2ha)

3. Wielkości współczynnika N ustalono na podstawie 720 prób 10 gatunków testowych runa, np. na zboczu o nachyleniu:

- 20⁰ wartość N wynosi: 20⁰-10⁰=10:5= 2

- 30⁰ wartość N wynosi: 30⁰-10⁰=20:5=4

4. Wielkości współczynnika W ustalono na podst. 16 308 prób wykonanych na 543 gatunkach roślin zielnych oraz studiów młodocianych drzew i krzewów (średnio 30 prób na 1gatunek), określono wielkość W (na gruncie i spoistości S=1) za pomocą trzech liczb:

L.p	Nazwa zespołu roślinnego	Średnia dla całej próby (liczba środkowa)	Średnia dla pierwszych 25% liczebności populacji	Średnia dla ostatnich 25% liczebności populacji
1.	Athyrium filix	1,8	3,2	4,7
2.	Pteridium aquilinum	1,5	3,1	6,6
3.	Lycopodium complanatum	4,0	7,8	18,7
4.	Pinus sylvestris	1,9	5,1	8,3
5.	Juniperus communis	6,3	20,8	43,2
6.	Anemone nemorosa	1,7	2,1	3,5

5. Metoda Kostrowickiego umożliwia obliczenie dopuszczalnego obciążenia granicznego dla określonego zespołu roślinnego. Na podst. zdjęcia fitosocjologicznego wykonanego w borze mieszanym (Pino- Quercetum) autor uzyskał następujące wyniki:

L.p	Nazwa zespołu roślinnego	Dopuszczalne obciążenie jednorazowe (os./ha)
1.			Średnia dla całej próby (liczba środkowa)	Średnia dla pierwszych 25%liczebności populacji	Średnia dla ostatnich 25% liczebności populacji
		Dopuszczalne obciążenie jednorazowe
		(Pino -Quercetum)	16,6	37,3	63,9
		Dopuszczalne obciążenie tygodniowe
		(Pino -Quercetum)	2,4	5,3	9,1

1. METODA SZEFFERA

• Metoda Szeffera (Seffer 1975) ma zastosowanie do obliczania dopuszczalnego obciążenia rekreacyjnego na obszarach intensywnie użytkowanych w celach rekreacyjnych.

• Opiera się ona na stosunku powierzchni wydeptanej do calej badanej powierzchni.

s- całkowita powierzchnia obiektu

S- powierzchnia wydeptana

N- liczba wypoczywających osób

S_l - powierzchnia ścieżek

t- czas oddziaływania rekreacyjnego

k- współczynnik odporności na wydeptanie (ha/os.)

3.2.6 METODA KAZAŃSKIEJ

• W wyniku badań nad odpornością lasów na rekreację przyjęto stosowanie dwóch wskaźników określających rekreacyjne obciążenie lasu

- wskaźnik P- liczba osób, które przeszły przez jednostkową powierzchnię lasu w jednostce czasu (os./godz./ha)

- wskaźnik W - sumaryczna droga, którą przeszli ludzie po jednostce powierzchni w jednostce czasu (m/godz/ha)

• Na przykładzie kwaśnego boru świerkowego (Tiszkowski Park Leśny) uzyskano następujące wielkości wskaźników dla dni letnich w poszczególnych stadiach degradacji (strefach) rekreacyjnego obciążenia lasu.

Wsk.	II	III	IV	V
P (os./godz/ha)	9,6	14,5	47,5	235
W (rn/godz/ha)	350	260	800	3430

• Autorzy zaproponowali, aby dla parków leśnych okolic Moskwy za dopuszczalne obciążenie rekreacyjne dla lasu świerkowego przyjąć:

Dopuszczalne obciążenie rekreacyjne (os/godz.ha)	Typ drzewostanu
11-12	Dla lasu świerkowo-czernicowego
8	Dla boru Czernikowo-mszystego na piaskach
25-30	Dla wtórnych lasów brzozowych
20	W dąbrowach
20-40	Drzewostanach zagospodarowanych parkowo

• Wyznaczeniu stref A, B, C intensywności zagospodarowania rekreacyjnego

• Ustaleniu drzewostanów modelowych dla poszczególnych stref przyszłych krajobrazów, spełniających wymogi optymalnego wypoczynku w lesie, wyznaczających równocześnie kierunki i sposoby postępowania hodowlanego

• Wyposażeniu lasu w obiekty wypoczynkowe i urządzenia techniczne do rekreacji

• Rekreacyjne zagospodarowanie lasu polega zatem na spowodowaniu w środowisku leśnym zmian w stosunku do lasu gospodarczego lub ochronnego innych kategorii.

• Zmiany te nie mogą jednak naruszyć trwałości ekologii lasu, tak aby las nie uległ przekształceniu w środowisko inne niż leśne. Dlatego też zabiegi z zakresu gospodarki leśnej muszą mieć na celu nie tylko polepszenie warunków wypoczynku w lesie (m. in zwiększanie walorów estetyki lasu), lecz także zwiększanie jego odporności na znaczne obciążenie rekreacyjne.

4.1 WEDŁUG WYTYCZNYCH IBL (1991)

• Strefa A-intensywnego zagospodarowania rekreacyjnego:

-AM - podmiejska, o szerokości do 1km od granic lasów przyległych do miast i osiedli

• Celowe jest wyznaczenie dodatkowej podstrefy brzegowej A1 o szerokości do 100m

- AJ -nadjeziorną, o zasięgu do 0,5km od brzegów jeziora.

• Strefa B - masowego ruchu turystycznego:

- sięga do 3km od granic lasów przylegających do miast lub miejscowości turystyczno-wypoczynkowych

- od brzegów jezior do 1,0km

- od skraju dróg masowego ruchu turystycznego do 0,2km

• Strefa C- obejmuje obszar rozproszonego ruchu turystycznego

- zasięg do 50m od granic miast i miejscowości turystycznych

Mogą tworzyć przestrzenny układ koncentrycznie przyległych do obszarów zwanych rejonem wypoczynkowym.

Może występować niekompletny układ stref:

• Tylko strefy B i C mogą znajdować się na terenach nizinnych, głównie pojeziernych w zasięgu aglomeracji miejskich.

• Na obszarach górskich przewiduje się wyznaczenie tylko strefy B o szerokości do 200m, przeznaczonej do uprawiania turystycznych form rekreacji po wyznaczonych szlakach (wędrówki piesze)

Lokalizacja strefy nadjeziornej AJ w bezpośrednim sąsiedztwie miasta, osiedla lub miejscowości turystyczno-wypoczynkowej ma na celu zatrzymanie masowego ruchu wypoczynkowego na obrzeżu kompleksu leśnego.

Swoim zasięgiem strefa t powinna obejmować nie więcej niż 25% długości linii brzegowej jeziora.

Przy szczegółowym projektowaniu lokalizacji strefy trzeba uwzględniać:

• Dotychczasowe upodobania rekreantów co do miejsc wypoczynku nad wodą

• Łatwość dojazdu i dostępu do tych miejsc

Strefy A nie można wyznaczać w:

• Parkach narodowych

• Rezerwatach przyrody

• Parkach krajobrazowych

• Lasach położonych w strefie górnej granicy lasów

• Lasach glebo i wodochronnych

• Może obejmować również grunty nieleśne

Budowle przeznaczone do wypoczynku pobytowego nie powinny jednak być lokalizowane w zalesionej części strefy A

Obszar strefy B przeznaczony jest do: małego ruchu wypoczynkowego, turystycznych form rekreacji, jak spacery, piesze wycieczki, biwakowanie w wyznaczonych do tego celu miejscach (bez noclegowania), tu lokalizuje się także miejsca postoju dla pojazdów.

Strefa ta powinna przylegać do strefy A, odznaczać się bardzo dobrymi walorami wypoczynkowymi oraz znaczną pojemnością rekreacyjną.

Lasy strefy C mają w zasadzie charakter gospodarczy, ale również atrakcyjny dla wypoczynku.

Strefa C oddziela lasy gospodarcze od lasów rekreacyjnych i pełni funkcję otuliny terenów masowo odwiedzanych w celach rekreacyjnych.

4.2 ŁONKIEWICZ I GŁUCH

• Leśny Rejon Wypoczynkowy:

- powierzchniowy udział stref wynosi: A-10%, B-30%, C-60%

- na terenach leśnych w zasięgu aglomeracji: A-20%, b-30%, C- 50%

4.3 WEDŁUG PROJEKTU „ZASAD ZAGOSPODAROWANIA LASÓW KOMUNALNYCH” (1983)

• Wyróżnia się 4 strefy:

1. Strefa I - masowego wypoczynku, intensywnego zagospodarowania rekreacyjnego, obejmuje:

• Zewnętrzną strefę brzegową i sięga w głąb lasu na odległość 60-100m, zależnie od położenia lasu względem terenu zabudowy mieszkalnej, dostępności komunikacyjnej i stopnia atrakcyjności lasu dla wypoczynku.

• Wyodrębnia się 3 podstrefy:

- podstrefa A- obejmuje miejsca dojazdu do lasu,

-podstrefa B (100-400m) - obejmuje miejsca do wypoczynku: polany wypoczynkowe, place do gry i zabaw itp. o dużej pojemności rekreacyjnej

-podstrefa C (400-1000m) - pełni funkcję otuliny podstref A i B

2. Strefa II - obejmuje fragmenty tzw. Wewnętrznej strefy brzegowej, otaczającej śródleśne powierzchnie niezadrzewione, jak wody, ciągi komunikacyjne, trasy spacerowe itp.

• W strefie tej można projektować miejsca wypoczynkowe, ale o mniejszym natężeniu

3. Strefa III - obejmuje całe wnętrze lasu komunalnego między strefą II a IV

• Występuje w niej małe natężenie wędrownych form wypoczynku

4. Strefa IV - obejmuje obszar najbardziej odosobnione partie lasu, oddalone od terenów zabudowy mieszkalnej (przeważają tam funkcje ekologiczne, a nawet produkcyjne).

Wykład 4-5 22.11.2007 Baza materialna turystyki

Bazę materialną turystyki tworzą obiekty i urządzenia niezbędne dla obsługi uczestników różnych form turystyki, która zapewnia możliwość dojazdu do obszarów, miejscowości i obiektów, stanowiących cel wyjazdów turystycznych, oraz niezbędne warunki egzystencji w miejscu lub na szlaku będącym celem ich podróży.

4.1 Podział i charakterystyka urządzeń i obiektów turystyki

Urządzenia turystyczne to obiekty, stanowiąc wyposażenie rejonu, szlaku i miejscowości dla obsługi ruchu turystycznego.

Urządzenia para turystyczne to obiekty stanowiące wyposażenie rejonu, szlaku i miejscowości mogące obsługiwać różne działy gospodarki narodowej, w tym również służyć obsłudze ruchu turystycznego

Baza materialna turystyki

Baza noclegowa Baza gastronomiczna Baza towarzysząca

Urządzenia turystyczne Urządzenia paraturystyczne

1. Na stan zagospodarowania turystycznego mają decydujący wpływ:

1. wielkość i struktura rodzajowa turystycznej bazy noclegowej

2. stan bazy gastronomicznej

3. dostępność komunikacyjna

4. stan zagospodarowania w podstawowe usługi kulturalne i ochrony zdrowia

5. stan zagospodarowania w obiekty „specyficznie turystyczne”, związane z głównymi walorami turystycznymi i formą turystyki

2. Infrastruktura ogólna (urządzenia para turystyczne):

1. Otwarta baza gastronomiczna

2. Infrastruktura komunikacyjna

3. Obiekty kulturalne (kina, teatry, biblioteki, itp.)

4. Obiekty ochrony zdrowia

5. Sklepy z artykułami spożywczymi

6. Uzbrojenie terenu w sieć wodociągową i kanalizacyjną

3.Infrastruktura „specyficznie turystyczna” (urządzenia turystyczne):

1. Ośrodki wypoczynku świątecznego

2. Kąpieliska

3. Wypożyczalnie sprzętu turystycznego

4. Narciarskie urządzenia wyciągowe i kolejki turystyczne

5. Przystanie kajakowe i jachtowe

6. Szlaki wędrówek wodnych, pieszych i motorowych

7. Tarasy i jednostki pływające pasażerskiej żeglugi śródlądowej

4. Materialne elementy zagospodarowania związane z czynnościami charakteryzującymi pobyt turystów w zwiedzanych miejscowościach:

1. Dojazd oraz przejścia i przejazdy między obiektami

2. Informacja turystyczna i obsługa ruchu

3. Zwiedzanie

4. Żywienie

5. Nocleg

6. Spędzanie wolnego czasu (w tym rekreacja)

7. Upamiętnienie pobytu

Kryteria podziału urządzeń turystycznych:

I. Charakterystyka techniczno-materiałowa:

1. Obiekty trwałe- wieloletniego użytkowania: hotele, hotele turystyczne, domy wycieczkowe, motele, schroniska górskie itp

2. Obiekty lekkie- obiekty przenośne, demontowane: kempingi, ośrodki turystyczne, ośrodki wypoczynku świątecznego, stanice wodne, urządzenia rekreacyjne itp.

II. Możliwość korzystania z urządzeń:

1. Ogólnie dostępne- otwarte dla wszystkich turystów, np. hotele, pensjonaty, schroniska

2. Środowiskowe- zamknięte, dostępne dla określonej grupy osób, organizacji np. ośrodki wypoczynkowe zakładowe, schroniska młodzieżowe, schroniska dla taterników itp.

III. Standard- kategoria, która różnicuje jakość i ilość usług oraz cenę tych usług

IV. Funkcje, jaką pełnią urządzenia:

1. Urządzenia turystyczne, służące wyłącznie lub przede wszystkim do obsługi ruchu turystycznego

2. Urządzenia para turystyczne mogące obsługiwać różne działy gospodarki narodowej, w tym również służyć obsłudze ruchu turystycznego

V. Czas eksploatacji:

1. Urządzenia sezonowe

2. Urządzenia całorocznej eksploatacji

VI. Spełniające potrzeby turystyczne podstawowych grup turystycznych (wyodrębnione wg rodzajów ruchu turystycznego np. dla turystyki pobytowej, wycieczkowej, kwalifikowanej itp.)

4.1 Baza noclegowa

Baza noclegowa to obiekty stałe i sezonowe, obiekty ogólnodostępne i środowiskowe. Do ważniejszych obiektów noclegowych zalicza ię:

• Hotele i hotele turystyczne

• Domy wycieczkowe i domy turysty

• Schroniska

• Motele, zajazdy

• Kempingi, pola biwakowe

• Ośrodki turystyczne

• Ośrodki wczasowe

• Ośrodki wypoczynku świątecznego

• Obiekty kolonijne

• Schroniska młodzieżowe

• Pensjonaty

• Pokoje gościnne prywatne

Tab. 1. Udział obiektów recepcyjnych w ogólnej liczbie miejsc noclegowych i udzielonych noclegów wg danych z 1991r (źródlo Wł.Gaworecki, Turystyka,1994r)

Lp.	Rodzaj obiektu	Udział obiektów w ogólnej liczbie [%]
				Miejsc noclegowych	Udzielonych noclegów
1.	Holete i motele	8,6	16,9
2.	Domy wycieczkowe i pensjonaty	4,0	6,0
3.	Schroniska i schroniska młodzieżowe	5,0	3,5
4.	Ośrodki wczasowe	44,1	46,1
5.	Ośrodki szkoleniowo-wypoczynkowe	5,7	6,4
6.	Ośrodki ogólnie dostępnych domków turystycznych	3,3	2,2
7	Kempingi i pola biwakowe	14,0	6,3
8	Kwatery prywatne	5,8	5,0
9	Pozostałe obiekty	9,5	7,7

Czynnikami decydującymi o lokalizacji bazy noclegowej są:

1. Wartość środowiska geograficznego

2. Gospodarka leśna i rolna danego obszaru

3. Czynniki związane z ochroną środowiska

4. Dostępność komunikacyjna

5. plan przestrzennego zagospodarowania gminy (województwa)

Obiekty hotelarskie dzielą się na:

1. Obiekty tzw. Wielkoblokowe:

• hotele kongresowe

• hotele miejskie (wszystkich wielkości i kategorii)

• hotele czasowe (pensjonatowe, zdrojowe, turystyczne)

• motele (podmiejskie)

• domy wczasowe, obiekty kolonijne

2. Obiekty małe:

• schroniska i schrony górskie

• schroniska nizinne (stanice nizinne)

• stanice wodne

• schroniska młodzieżowe

• zajazdy przydrożne

• domki mieszkalno- rekreacyjne (tzw. Drugie domy)

• obiekty stanowiące zabudowę sezonowo użytkowych ośrodków wczasowych i moteli wypoczynkowych.

Obiekty hotelarskie całorocznego użytkowania (przykład rozwiązania funkcjonalnego hotelu o najwyższym standardzie usług występującego w hotelach Orbisu)

1. Część mieszkalna -schemat organizacyjny

• Recepcja

• Rezerwacji- dyspozycji jednostkami, stanowiska pierwszego kontaktu z gościem

• Informacji i wydawania kluczy do poszczególnych jednostek mieszkalnych w oparciu o uzyskany od dysponenta druk

• Przyjmowania należności za pobyt i świadczone usługi, stanowiska ostatniego kontaktu z gościem

W obrębie zaplecza wyróżnić można każdorazowo powiązane ze sobą funkcjonalnie pomieszczenia (w aneksach dużych hoteli):

• Pokój (gabinet) kierownika

• Pomieszczenia centrali telef.

• Aneks lub odrębne pomieszczenie telefaksów (na ogół dostępne dla gości hallu recepcyjnego), a w obiektach największych ponadto:

• Pomieszczenia sejfu

• Pomieszczenia centralnej dyspozytorni zaopatrzone w centralną tablicę informacyjną, tablicę pracy klimatyzacji, centralnego ogrzewania i wentylacji, tablicę sygnalizacji ppoż., stanowisko poczty pneumatycznej, centralny zegar itp.

• Radiowęzeł lokalizowany jest na zapleczu aneksu recepcyjnego, (natomiast w hotelach kongresowych radiowęzeł sytuowany jest na zespole kongresowym).

• Hall główny

• Pojemność i standard części mieszkalnej obiektu oraz ich pochodna- wielkość aneksu i zaplecza recepcyjnego

• Wielkości i zróżnicowania rodzajowego oraz standardu świadczonych usług dodatkowych- pozamieszkalnych (gastronomicznych, kongresowych, handlowych i rekreacyjnych)

• Piętra mieszkalne (mogą występować najwyżej 4sposoby użytkowania powierzchni)

• Zasadniczy (odpowiednikiem -łączona powierzchnia jednostek mieszkalnych na piętrze)

• Uzupełniający (odpowiednikiem - powierzchnia pomieszczeń rekreacyjnych i sanitarnych dostępnych dla gościa hotelowego)

• Towarzyszący (odpowiednikiem- powierzchnia komunikacji poziomej i pionowej)

• Gospodarczy - (odpowiednikiem- powierzchnia pomieszczeń służbowych)

O użyteczności piętra mieszkalnego mówi najlepiej wskaźnik stosunku powierzchni mieszkalnej do powierzchni pozostałej.

Gdzie:

W- wskaźnik wykorzystania powierzchni piętra mieszkalnego

P_m - powierzchnia łączna jednostek mieszkalnych [m²]

P_p - powierzchnia pozostałych pomieszczeń (gospodarczych) i komunikacji [m²]

• Jednostka mieszkalna- jednostka modularna piętra mieszkalnego

Jednostki mieszkalne można podzielić na rodzaje:

*wg ilości wchodzących w skład jednostki pomieszczeń na:

+ apartamenty wielopokojowe (tzw. „grand suites”)

+apartamenty dwupokojowe („suit es”)

+półapartamenty (pokój mieszkalny z aneksem sypialnym wygrodzonym kotarą lub ścianką przesuwną

+jednostki standardowe

+jednostki substandardowe (bez łazienki)

*wg ilości miejsc noclegowych na: jedno-, dwu-, trzy- i wieloosobowe

*wg standardu wyposażenia sanitarnego na: pozbawione urządzeń indywidualnych, z umywalką, z łazienką substandardową (umywalka i wc), standardową i o podwyższonym standardzie

*wg dodatkowej powierzchni służącej rekreacji na wolnym powietrzu na: posiadające taras, loggię, balkon, porte-fenetre, otwory okienne i bez w/w urządzeń

*wg sposobu rozwiązania architektonicznego na: realizowane w budownictwo wielkoblokowym, w pawilonach (bungalowach), w obiektach indywidualnych (domek stanowi jednostkę mieszkalną)

Wielkość pojedynczej jednostki mieszkalnej zależy od występowania określonych wyżej elementów i korygowana jest przyjętą technologią budowlaną oraz wprowadzonym do wnętrza wyposażeniem, głównie meblowym i sanitarnym.

Jednostka mieszkalna jest jednostką modularną piętra mieszkalnego

• Budowlany moduł konstrukcyjny wynosi: 0,60m

• Wskaźnik średnio 80-120m² powierzchni użytkowej na jedno miejsce noclegowe

• Pomieszczenia ogólnego użytku zajmują 1,5-2,5m² na jedno miejsce noclegowe do 2,0-4,0m²

• Dla Sali konsumpcyjnej przyjmuje się 50% stanu miejsc noclegowych jako wskaźnik liczby miejsc konsumpcyjnych

II. Zaplecze technologiczne części mieszkalnej

• Zaplecze technologiczne części mieszkalnej zabezpiecza możliwość spełnienia przez służbę piętrową szeregu funkcji m. in.:

- utrzymywanie wolnych jednostek mieszkalnych w gotowości do wynajmu

- codziennego utrzymywania jednostek zajętych we właściwym stanie porządku i higieny

- zabezpieczenie gościowi szeregu usług dodatkowych, jak np. prania bielizny osobistej, czyszczenia i porządku w pomieszczeniach ogólnych (np. recepcja) służących komunikacji poziomej i pionowej oraz rekreacji w obiekcie (np. klub gości hotelowych)

• Parkingi, garaże i podjazdy przy obiektach hotelarskich

Tereny komunikacji kołowej dzielą się pod względem pełnionych funkcji na:

- służące do przemieszczania się pojazdów samochodowych tj. wewnętrzne ciągi dojazdowe -reprezentacyjne i gospodarcze oraz place manewrowe

-służące do postoju tych pojazdów tj. parkingi, zatoki i pasma postojowe

Tereny przyobiektowej komunikacji kołowej dzielą się na 2 zasadnicze rodzaje:

- tereny dojazdowe

-tereny parkowania (postojowe)

Liczba miejsc parkowania jest ilorazem pojemności zakładu hotelarskiego przez przyjęty wskaźnik zaspokojenia potrzeb motoryzacyjnych. Do obliczeń przyjmuje się pojemność mierzoną liczbą jednostek mieszkalnych wg wzoru

P_p - powierzchnia wydzielonych parkingów

M - liczba jednostek mieszkalnych

m- wskaźnik obrazujący liczbę jednostek mieszkalnych na 1 miejsce parkowania (inaczej „wskaźnik zaspokojenia potrzeb motoryzacyjnych”)

p- powierzchnia jednostkowa 1stanowiska parkowania samochodu osobowego m²

Za granicą przyjmuje się w obliczeniach M=M₁+M₂+M_3, gdzie:

M₁ - liczba gości hotelowych -maks, liczba miejsc noclegowych

M₂- liczba pasatów, których można jednocześnie przyjąć, inaczej maks. Liczba miejsc konsumpcyjnych i ewentualnie miejsc w salach kongresowych, kinowych itp.

M₃- liczba personelu zatrudnionego w zakładzie na jednej zmianie

M- wskaźnik zależy od rodzaju zakładu hotelarskiego i kategorii zakładu.

• Określenie powierzchni modularnej -1 stanowiska parkowania „P” powierzchnia jednostkowa 1 stanowiska parkowania samochodu osobowego w m².

Dopuszczalne trzy warianty umieszczania stanowisk parkowania w stosunku do osi jezdni: 6,00m - przy ustawieniu prostopadłym, 5,00m- przy ustawieniu pod kątem 60⁰,

4,50m- przy ustawieniu pod kątem 45⁰

W przypadku rozmieszczenia stanowisk dwustronnie, podane wielkości należy zwiększyć o 1m. Połowa tak zwiększonej szerokości, tj. odpowiednio 3,50m, 2,75m, 2,25m pomnożona przez szerokość jednego stanowiska, tj. 2,50m, daje w efekcie wielkość narzutu (na jezdnię doprowadzającą) przypadającego na jedno stanowisko modularne 2,50m x 5,0m= 12,50m², łącznie zatem - 21,25m² - przy usytuowaniu prostopadłym.

15

---