Przemiana bainityczna
Przemiana bainityczna przebiega przez stadium zarodkowania heterogenicznego i wzrostu, a fazą kierującą jest ferryt. Ponadto duże przechłodzenie ogranicza szybkość dyfuzji w stopniu wpływającym na przebieg przemiany. Uprzywilejowanym miejscem zarodkowania ferrytu są granice ziaren austenitu. W wyniku przemiany alotropowej y-a tworzą się cienkie płytki ferrytu, znacznie przesycone węglem, o określonej orientacji względem ziaren austenitu. Granice międzyfazowe austenit-ferryt są wiec sprzężone. Dzięki dyfuzji węgla w otoczeniu płytek ferrytu tworzą się wydzielenia cementytu o kształcie płytek lub kulek. W miarę postępu przemiany płytki ferrytu rosną i powiększa się ilość wydzielonego cementytu. Bardzo mała szybkość dyfuzji sprawia, że z ferrytu nie wydziela się cały nadmiar węgla - jego część pozostaje w roztworze. skutkiem czego ferryt pozostaje częściowo przesycony węglem. Ponadto przemiana bainityczna, zwłaszcza w niższych temperaturach nie przebiega całkowicie. Nieznaczna ilość przechłodzonego austenitu (2—3%) pozostaje na stałe w strukturze stali jako austenit szczątkowy.
Produktem przemiany jest struktura w zasadzie również płytkowa, stanowiąca mieszaninę częściowo przesyconego węglem ferrytu i cementytu. Jej dyspersja (twardość) i wygląd również zmieniają się zależnie od temperatury przemiany. Przy mniejszych przechłodzeniach tworzy się bainit górny, czyli pierzasty o wyglądzie ciemnych, pierzastych igieł. Przy większych przechłodzeniach tworzy się bainit dolny, czyli iglasty o wyglądzie nieco jaśniejszych, ostro zarysowanych igieł.
Przemiana bainityczna ma charakter przejściowy: jest dyfuzyjna, ale ma również pewne cechy przemiany martenzytycznej.