PISANIE PRACY MAGISTERSKIEJ
dr hab. Andrzej Szmyt prof. UG
1. Tytułem wstępu
Do czytania jest przyjmowany tylko cały rozdział.
Możliwa jest wcześniejsza obrona - nawet po sesji zimowej na V roku.
Najlepiej bronić się przed wakacjami.
Pracę ocenia:
promotor (Szmyt)
recenzent (Kraluk)
2 tygodnie przed planowanym terminem obrony zostawia się pracę u promotora.
Obrona:
Padają na niej 3 pytania. Egzamin magisterski dotyczy tylko samej pracy magisterskiej. Przeprowadza go 3-osobowa komisja. Pytania są mniej więcej takie jak tytuły rozdziałów lub podrozdziałów w pracy. Trwa on średnio 10 minut.
Ocena końcowa za studia:
średnia ocen - 50%
ocena za pracę magisterską - 25%
ocena za egzamin magisterski - 25%
2. Zakres merytoryczny pracy magisterskiej
Zakres merytoryczny:
Prawo konstytucyjne (najszerzej jak można je rozumieć)
Nie ma ograniczenia wyboru tematów; bez ograniczania tematu.
Standardowo:
tematy dogmatyczno-prawne z obowiązującego prawa.
tematy organów
Można pisać także o cudzoziemskim prawie konstytucyjnym.
Odnośnie obcych państw:
znajomość danego języka obcego na poziomie czytania literatury (np. język japoński)
Szerokość ujęcia:
System konstytucyjny:
Np. -||- Polski (zbyt obszerny)
Np. -||- USA (zbyt szeroki)
Np. -||- Kiribati (w sam raz)
Wymiar historyczny:
W pracy można zawrzeć rys historyczny a także pisać pracę z historii prawa konstytucyjnego (np. prezydent w II RP). Preferuje się okresy po I Wojnie Światowej. Dopuszczalne jest jednak nawiązanie w pracy, opisanie wcześniejszych okresów.
Prawo konstytucyjne ma zagadnienia wspólne z innymi dyscyplinami. O takich zagadnieniach także można pisać. Jak na przykład:
historia myśli poltycznych
historia doktryn polityczno-prawnych
nauki polityczne
Zaleca się ostrożnie podchodzić do prac politologów o prawie.
Prawno-dogmatyczne o polskim prawie
Prawno-dogmatyczne o obcych prawach
Prawno-porównawcze
Teoretyczne
Historyczno-prawne
Można uwzględniać prace ekonomiczne, socjologiczne, politologiczne, psychologiczne, ale prymat ma prawo i prace prawnicze.
Zadeklarowany temat można zmienić.
3. Bibliografia
To baza źródłowa. Tytuł książki nie musi brzmieć jak tytuł pracy. Ilość pozycji oscyluje wokół kilkudziesięciu sztuk.
Cytatów nie wplatać w nadmiarze, jeśli tekst jest merytorycznie ubogi.
Liczyć należy się z tym, że do jednego tematu 10 sztuk to za mało a do innego 3 sztuki jest wystarczające.
Szmyt wie, do jakiej książki można dotrzeć a do jakiej nie.
Zaleca się wykorzystywanie źródeł w umiarkowanym zakresie.
Standardowo:
Podręczniki:
flagowe - wymagane do przedmiotu na II roku studiów (zalecani autorzy: Garlicki, Boć, Witkowski, Skrzydło, Sarnecki, Banaszak)
regionalne - małe, dla lokalnych ośrodków akademickich lub szkół prywatnych
przekrojowe - z ustrojów innych państw czy gałęzi prawa (np. prawo samorządowe)
W tym przypadku należy wybrać flagowe a nie same regionalne, bo mają wąski zakres
Wykaz aktów normatywnych:
np.:
konstytucje (miniona bądź obecna)
akty normatywne (dla organów) + nowelizacje
statusy i regulaminy organów publicznych
Inne:
dokumenty urzędowe
projekty ustaw
biuletyn z posiedzenia komisji
sprawozdanie z posiedzenia
stenogram
wyroki i orzeczenia
Komentarze:
Np. do konstytucji RP (5 tomów)
Czasopisma:
Przegląd Sejmowy (nie tylko Sejm, także ogólne prawo konstytucyjne)
Państwo I Prawo (ogólno-prawniczy)
Studia Prawnicze
W czasopismach sprawdzać, czy po dacie wydania jakiejś książki nie ukazało się coś, co dotyczyło owej książki - do tyczy to książek sprzed paru lat.
Literatura ogólnoustrojowa.
Źródła zagraniczne.
4. Struktura pracy
1. Budowa formalna a merytoryczna pracy - zachodzą między nimi pewne związki.
Budowa formalna - rozbudowa i późniejsze podzielenie tekstu.
Pracę magisterską można przyrównać do książki. Statystycznie to około kilkadziesiąt stron. Są i takie, które miały ich 150.
Jednostki strukturalne:
rozdziały - oznaczane cyframi rzymskimi lub (podział podstawowy)
podrozdziały - oznaczane cyframi arabskimi (podział podstawowy)
niższe - oznaczane punktami
Rozdziały powinny być z kilkoma podrozdziałami. Albo nie ma podrozdziału albo jest ich kilka.
Rozczłonkowanie tematyki ukazuje sztukę warsztatową.
Rozdziałów powinno być tyle, ile trzeb. Statystycznie wychodzi 3-5 rozdziałów.
Świadomość podziału winna się wyrażać w świadomym przydzielaniu nazw rozdziałom i podrozdziałom.
Najkrótszy rozdział to minimum połowa rozdziału najdłuższego.
Np.: najkrótszy - 6 stron, najdłuższy - 12 stron.
Struktura pracy porządkuje nasze zamiary.
Dopiero z planu pracy wynika pomysł jej napisania i nie powinien być ściągnięty ze spisu treści na przykład książki.
Wątki w podrozdziałach warto rozbijać na akapity a nie na jeszcze mniejsze jednostki strukturalne.
2. Wnioski z rozdziałów a wnioski z całości pracy
Podsumowanie może być ciągiem dalszym rozważań.
Rozdziały ścisłe - związane są z tematem, nie mogą mieć na tyle swobody, przechodzi się od rzeczy najogólniejszej do bardziej szczegółowej.
Rozdziały uzupełniające - może być złożony z podrozdziałów - każdy o innym charakterze.
Rozdział wprowadzający - zawiera często rys historyczny, przesądza więc o strukturze formalnej, powinien więc być na początku.
Element porównawczy może być na początku lub na końcu.
Rozdział dotyczący praktyki na poziomie normatywnym może być zastąpiony też podrozdziałami na ten temat w pozostałych rozdziałach.
5. Przypisy
Mogą mieć różne kształty i pełnić różną rolę.
Przypisów może być tyle ile trzeba. W pracy magisterskiej powinno być kilkadziesiąt przypisów - np. maksymalnie 79. Ewentualnie tyle, ile stron, bez jakichś perwersji.
Funkcja przypisu:
Dokumentacyjna
Informowanie czytelnika o tym, czy autor ten tekst stworzył, czy nie.
Przypisy dotyczą fragmentów innych autorów. W przeciwnym razie można ponieść srogie konsekwencje.
W przypisie powinno podawać się jak najdokładniejsze namiary (ze stroną książki włącznie).
Weryfikacyjna
Czytelnik może to sprawdzić.
Najczęściej stosowana forma przypisu „do strony”, numerek przy danym zdaniu i umieszczenie informacji na dole strony. Na każdej stronie numeracja od nowa.
Inna technika „do rozdziału” - podobna, ale w każdym rozdziale numeracja jest nowa.
Technika „do pracy” - od początku do końca pracy.
Nie trzeba dołączać przypisów w przypadku oficjalnych dokumentów (przepisy ustaw, Konstytucji) - można bezkarnie je przepisywać. Tak samo tyczy się w przypadku orzeczeń, wyroków, itp.
Przyjmuje się domniemanie, że każdy autor rozumie to, co pisze.
Ochronna
W zakresie praw autorskich.
Erudycyjna
Rozbudowane przypisy, wiele dzieł wymienionych, dyskusyjne czy są takie potrzebne.
Forma:
Każdy akt prawny powinien być podany w pełnej wersji przy podawaniu w przypisie po raz pierwszy.
Literatura przedmiotu -> tytuł, imię i nazwisko autora, miejsce i rok publikacji i strona.
W przypadku podręczników kilku autorów przy redaktorze dopisuje się „(red.)”. Nie trzeba podawać autora danego zagadnienia, lecz wystarczy redaktor. W wypadku innych prac naukowych trzeba podać autora danego rozdziału, zagadnienia ze wskazaniem z jakiej książki zbiorowej to zaczerpnięto.
W przypadku następnych przytoczeń wystarczy forma skrócona: pierwsza litera imienia, nazwisko, pierwsze słowa tytułu i numer strony.
Najwięcej błędów powstaje przy przypisach.
Dany system zapisu zastosować konsekwentnie, by nie prowadził do dyskomunikacji.
Zasadą jest korzystać ze źródła z pierwszej ręki - np. z ustawy z Dz.U.
Czasami nie da się wykorzystać źródła z pierwszej ręki, z drugiej ręki też.
W takim wypadku można:
w przypisie o tym wspomnieć
Szmyt wie jak nikt inny, do których książek studentowi nie uda się dojść, bo jest bogiem.
Przypisy w obcym języku w oryginalnych językach (i cytat i przypis wraz z tłumaczeniem tego pierwszego).
Można podawać tekst oryginalny wraz z tłumaczeniem.