Temat:„Kto nie żyje dla kogoś lub czegoś, ten nie żyje wcale” R. Walser.
Odwołując się do wybranych utworów literackich i filmowych, potwierdź słuszność słów R. Walsera lub podejmij z nim polemikę.
Aby potwierdzić lub zaprzeczyć słowom R. Walsera należy, najpierw scharakteryzować w jakim znaczeniu użył on słowa- „żyje”.
Czy miał na myśli życie jako proces biologiczny? Czy aby na pewno chodziło mu o życie jako oddychanie, spanie?
Wydaje mi się to mało prawdopodobne. Moim zdaniem, Walser użył słowa „życie” w kontekście pełnego i wartościowego przeżywania okresu pomiędzy narodzinami a śmiercią.
W takim ujęciu nie mówimy o egzystowaniu, bo to całkiem inny problem. Niektórzy pewnie nie bardzo wiedzą, dlaczego ma to takie znaczenie, możliwe nawet, że uważają, że to jedno i to samo. Nie jest to jednak prawda. Różnica istnieje i jest ogromna.
Prawdziwe życie różni się od bytu czy egzystencji tym, że jest pełne uczuć, emocji, jakiegoś działania, że człowiek podejmuje decyzje, nie zawsze dobre, ale jednak. Natomiast samo istnienie ludzkie jest tak naprawdę tak samo wartościowe, jak istnienie prehistorycznej skamieniałości.
W literaturze i filmie więcej jest bohaterów NAPRAWDĘ żyjących, ponieważ kto chciałby w ogóle czytać o tym, jak ktoś codziennie rano wstaje, je śniadanie, przemieszcza się z miejsca na miejsce, by później znowu jeść i kłaść się spać. I tak bez przerwy, nie wnosząc nic nowego. Żadnych emocji, przemyśleń, po prostu nudne, bezwartościowe istnienie.
Przykładem tego, że prawdziwie żyć zaczynamy dopiero wtedy, gdy żyjemy dla kogoś jest Landon Carter- jeden z głównych bohaterów filmu „Szkoła Uczuć”, w reżyserii Adama Shankmana, który powstał na podstawie powieści Nicholasa Sparksa- „A Walk to Remember”. London, jest bogatym, lekkomyślnym chłopakiem, który przechodzi z klasy do klasy dzięki swojemu wyglądowi i tupetowi. Razem z przyjaciółmi uwielbia robić kawały i wyśmiewać się z innych. Wszystko to jednak się zmienia, gdy nowicjusz, który chce dołączyć do ich grupy ma uszkodzony kręgosłup. Przez nich. Carter zostaje złapany i w Klubie Dramatycznym poznaje Jamie Sullivan, dziewczynę, która zmieniła jego życie. Jamie jest córką pastora, ubiera się skromnie, jest poważna i zupełnie inna od rówieśniczek. Chłopak zaczyna dostrzegać w niej kogoś więcej niż cichą, szarą myszkę, za którą wszyscy ją mają. Wreszcie dociera do niego, że ją kocha i nie potrafi zrozumieć, dlaczego ona tak bardzo się przed tym broni. I wtedy dowiaduje się czegoś, co na zawsze odmienia jego życie. Jamie jest chora na białaczkę. Został jej jakiś rok życia.
Zarówno film jak i książka ukazują poświęcenie i ogromną miłość chłopaka do dziewczyny. Landon robi wszystko, aby spełnić jej marzenia, które ta zapisała sobie na liście. Jest przy niej, żyje dla niej. Właściwie zmiana, która w nim nastąpiła po poznaniu dziewczyny jest niewyobrażalna. Ale to nie wszystko. Gdy dziewczyna umiera na białaczkę, wkrótce po ich ślubie Landon nie poddaje się, nie załamuje, żyje dla niej, cały czas mając w pamięci wspólnie spędzone chwile. Dzięki niej spełnia swoje marzenie, dostaje się na medycynę. Jest szczęśliwy bo ma cel i żyje dla Jamie.
Innym przykładem życia dla kogoś/czegoś są bohaterowie literatury patriotycznej, jak postaci książki „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego, który oparł jej fabułę na autentycznych wydarzeniach. Troje przyjaciół, Alek, Rudy i Zośka, wraz z innymi kolegami i koleżankami żyją dla swojej ojczyzny. Nie siedzą i nie czekają aż ktoś coś zrobi. Sami działają, bo wiedzą, że dopóki trwa wojna to życie ich rodzin i przyjaciół jest zagrożone. Zdają sobie sprawę, że ta walka nie jest wyrównana i, że nie mają większych szans, ale nie zniechęca ich to. Oni po prostu nie potrafiliby żyć nie działając, bo ich całe życie obraca się wokół Ojczyzny.
Podobną postawę przybiera tytułowy bohater powieści Adama Mickiewicza „Konrad Wallenrod”, który poświęca całe swoje życie, a nawet tożsamość dla Ojczyzny, podszywając się pod Wielkiego Mistrza Zakonu Krzyżowego. Całe jego życie jest jedną wielką obłudą, spiskiem mającym na celu skuteczną pomoc Ojczyźnie. Człowiek ten musi podjąć bardzo ważną decyzję, musi zdecydować, co jest ważniejsze: własny honor czy dobro Ojczyzny. Dylemat jest o tyle trudny, że wiąże się też z wyborem: miłość do żony, Aldony, czy Ojczyzny. Konrad wybiera ojczyznę, żyje dla niej, jednak cały czas pamięta też o ukochanej. Co więcej próby powstrzymania go przed oddaniem Ojczyźnie, które czyniła Aldona, były bezskuteczne. Nie potrafił myśleć o niczym innym, miał wyrzuty sumienia. Ojczyźnie oddał swe serce i duszę…
Może to dziwne, ale według mnie życie Harry' ego Pottera ze słynnej sagi Rowling też można odwołać do słów Walsera. Mimo, że jest to gatunek fantasy.
Harry już jako dziecko ma pecha, groźny czarnoksiężnik upiera się, zamordować jego rodzinę. Potem mieszka u krewnych, którzy go nienawidzą. Ale on żyje dalej, bo nie rozumie swojej sytuacji. Wszystko się jednak zmienia gdy Harry poznaje przepowiednię, mówiącą, że tylko on może zabić Lorda Voldemorta, ratując tym świat. Do tego dochodzi jeszcze śmierć ojca chrzestnego i obawa o życie przyjaciół oraz przerażająca prawda o jego przyszłości. To go dołuje go i przerasta. Jednak nie poddaje się, jak można by się spodziewać. Postanawia walczyć dalej i zrobić wszystko by podołać zadaniu, które wyznaczył mu los. Dlaczego to robi? Dlaczego żyje dalej? Ponieważ wie, że życie jego przyjaciół, jak również nieznanych mu ludzi, jest w jego rękach. Żyje dla tych ludzi, nie dla siebie. Nawet już godzi się ze śmiercią, ale tylko wtedy, jeżeli w ten sposób uratuje innych…
Kolejną ciekawą bohaterką, która żyje dla swoich przyjaciół jest Ciri z sagi o Wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego. Dziewczyna jest w okropnym niebezpieczeństwie, kilka osób na nią poluje, każdy chce ją mieć w swoich rękach, bo ma z tego korzyści. Nikt jednak nie przewidział, że Ciri nie podda się bez walki. Może, gdyby chodziło tylko o nią to poddałaby się, ale ona musi pomóc przyjaciołom. Wie, że życie wiedźmina Geralta oraz czarodziejki Jennifer jest zagrożone i, że musi żyć, dla nich, choćby miała niewiadomo co zrobić, musi ich odnaleźć i ocalić, ochronić.
Również tytułowy Wiedźmin, Geralt z Rivii robi wszystko by ocalić Dziecko Przeznaczenia, żyje tylko myślą o niej i swojej ukochanej Jennifer. Wszystkie decyzje, które podejmuje, są kierowane jego troską o ich dobro. Jego życie, niejednokrotnie wisi na włosku, ale on uchodzi cało z opresji, bo ma dla kogo żyć. Sama myśl, że coś mogło się stać którejś z nich, przyprawia go o niemal fizyczny ból…
No i bohaterowie słynnego dramatu Szekspira, tytułowi Romeo i Julia, którzy na początku wiodą zwykłe stosunkowo nudne życie, a później nagle zakochują się w sobie. Dwa nienawidzące się rody nagle połączone miłością. To może prowadzić tylko do zguby, ale dla nich nie liczy się nic innego, tylko oni nawzajem. Jedno kocha drugie i wzajemnie. Aby być razem knują różne podstępy, które w efekcie prowadzą do strasznej tragedii. Jedno myśląc, że drugie nie żyje zabija się, drugie idzie w ślady pierwszego. Nie mogąc żyć razem, wybrali wspólną śmierć, bo życie osobno już nie miało sensu, było puste.
Prawda jest taka, że każdy z nas żyje dla kogoś lub czegoś. Jedni żyją dla rodziny, inni dla jakiegoś stworzenia, jeszcze inni żyją wspomnieniami, które wywołuje w nich na przykład stary zegar odziedziczony po prababci, a który bardzo o niej przypomina. Wydaje mi się, że niewielu jest ludzi, którzy po prostu egzystują, przemieszczają się, jedzą, śpią…
Niewielu jest takich ludzi, ponieważ tylko człowiek naprawdę samotny, potrafiłby żyć bez miłości do innych…