Korekta autorska ma na celu wyszukanie błędów merytorycznych, ale należy uważać, by autor nie napisał przy okazji nowej książki - zmienić wolno max. 3 % tekstu - powyżej tej granicy autor ponosi koszty nowego składu
Korekta autorska nie może zastąpić profesjonalnej korekty, wyszukującej błędy edytorskie, niewłaściwe przeniesienia, błędy techniczne, językowe i stylistyczne. Autor w czasie korekty skupia się na czym innym, poza tym do korekty trzeba mieć „właściwe oko”.
Nanoszący korektę nie wnika w tekst i bierze za dobrą monetę znaki korektora.
Korektor nie ma prawa dokonywać merytorycznych ingerencji w tekst, od tego jest autor i redaktor. Różni pisarze mają różne style [e.g. A. Świderkówna, Hellada królów - celowa archaizacja, stosowanie szyku przestawnego]. Lepsze jest wrogiem dobrego. Naturalnie, krzyczące błędy powinny być sygnalizowane, ale nie zmieniane bez konsultacji
Pojedyncze spójniki nie powinny zostawać na końcu wiersza, podobnie jak jednostki miary czy liczby porządkowe.
Nie powinno być więcej niż 3 przeniesienia jedno pod drugim e.g.:
Qualiter autem rex Boleslaus de Polonia sit eie-ctus, longum existit enarrare, sed hoc dicere li-
cet, quia non debuit christus in christo peccat-
um quodlibet corporaliter vindicare. Illud en-
im multum sibi nocuit, cum peccato peccatum
adhibuit […]
Zadania korektora:
Sprawdzanie poprawności gramatycznej i ortograficznej tekstu
Wnoszenie niezbędnych poprawek przy użyciu znaków korektorskich
Sprawdzanie I k.p.p. z podstawą (tekstem po redakcji oddanym do składu)
Weryfikacja poprawek autora/tłumacza/redaktora naukowego, zwłaszcza językowych i stylistycznych i nanoszenie ich na egzemplarz korekty
Sprawdzanie naniesienia poprawek w II k.p.p.
Wyłapywanie i eliminacja bękartów, sierot i wdów, sprawdzanie poprawności przeniesień
Rewizja pracy przed zrobieniem pdf
Ew. sczytywanie pracy przed I k.p.p. redakcyjną i autorską [jeżeli ten etap jest przewidziany]
Czytanie do erraty / wznowienia
Zasady wykonywania korekty
Starannie wyraźnym charakterem pisma
Znaki korektorskie muszą być jednoznaczne
Większe wstawki i uzupełnienia tekstu lepiej pisać na komputerze ew. dostarczyć w wersji elektronicznej
Lepiej zaznaczyć do poprawki cały wyraz niż umieszczać kilka poprawek literowych w jednym słowie
Informacje dodatkowe dla składacza otoczyć kółkiem, aby wiedział, że to „korespondencja” do niego i nie należy zamieszczać tych słów w poprawianym tekście
Zasady stosowania znaków korektorskich
Nie należy powtarzać tych samych znaków korektorskich na jednej stronie, a przynajmniej w tej samej połowie strony
Zamieszczony w tekście znak korektorski zawsze musi być powtórzony na marginesie, możliwie najbliżej poprawki w tekście
Znaki korektorskie powtarzane na marginesach należy zamieszczać na tym samym poziomie (obok wiersza, w którym jest poprawka)
Znaki korektorskie powtarzane na marginesach należy zamieszczać na tej samej części strony w pionie.
Wykaz znaków korektorskich znajduje się w załączniku na końcu rozdziału.
e.g. jeżeli w zdaniu jest ko-tek, to tak zostanie zapisany ten wyraz w poprawionej wersji tekstu, choć korektorowi chodziło o coś innego
W książce o XIX-wiecznej Rosji korektor namiętnie zmieniał wyraz Narodna Wola [ros. Wola Ludu] na Narodowa Wola, w książce o Łodzi zaś twierdził, że ul. Piotrkowska zbudowana jest w stylu elektrycznym a nie eklektycznym.
korekta po przełamaniu
pojedyncze wiersze akapitów przechodzące na następną stronę lub pozostające na stronie poprzedniej
Zasady wykonywania korekty