W ciągu ostatnich dziesięcioleci nieustająco zmienia się definicja rodziny. W słabo rozwiniętych krajach wciąż dominują tradycyjne modele, takie jak rodzina wielopokoleniowa. Wynika to z wysokiej śmiertelności dzieci i noworodków, a także z traktowania przodków i ludzi najstarszych jako najwyższych autorytetów. W krajach muzułmańskich powoli odchodzi się od poligynii, czyli poligamicznego małżeństwa mężczyzny z wieloma kobietami. Islamskie prawo szariatu zakłada, że kobiety są istotami słabszymi i wymagającymi męskiego opiekuna, a ponieważ wielu mężczyzn ginęło na wojnach i panowała nadwyżka pań, doszło do spopularyzowania poligynii. Chociaż muzułmańskie prawo wciąż zezwala, wręcz pochwala poligynię, jest to coraz rzadsze zjawisko, gdyż muzułmanki, wzorem kobiet z Zachodu, coraz częściej otwarcie walczą o swoje prawa i następuje popularyzacja feminizmu.
Poliandria, czyli małżeństwo kobiety z wieloma mężczyznami, to obecnie wyjątkowo rzadkie zjawisko i praktykowane jest wyłącznie przez wybrane plemiona na Cejlonie oraz w Tybecie.
Najczęściej spotykanym i popularnym modelem na Zachodzie jest rodzina nuklearna, czyli dwoje rodziców i dwoje dzieci. Jednakże i to nie jest normą. Coraz częściej mamy do czynienia z sytuacją, że rodzic samotnie wychowuje swoje dziecko, bądź dzieci. Najczęściej jest to matka, ale niekiedy bywa to ojciec. Wiele par nie decyduje się na dziecko z różnych względów: braku funduszy, braku komfortowego miejsca zamieszkania, czasem też ze swoistego egoizmu i wygodnictwa, gdyż dziecko wymaga poświęceń. W obecnych czasach spadła również popularność małżeństw. Młodych ludzi nie stać na opłacenie nawet ślubu cywilnego, nie mówiąc już o dość kosztownym ślubie kościelnym i bardzo drogim weselu. Nikt już dzisiaj nie potępia par, które żyją razem „na kocią łapę”. Nawet, jeśli urodzi się dziecko, wiele partnerów nie bierze ślubu i tak, nie widzą problemu w tym, aby dziecko i ojciec nosili jedno nazwisko, a matka inne. Nie przywiązuje się też wagi do wspólnego mieszkania. W dobie globalizacji i dużej mobilności rodzina często jest rozbita, np. ojciec wyjeżdża do innego miasta lub nawet kraju w poszukiwaniu lepszej pracy, a reszta rodziny oczekuje na niego w innym miejscu. Niekiedy dołączają do niego, ale nie zawsze się to udaje. Wiele rodzin nie wytrzymuje jednak próby odległości i rozpada się, małżeństwo bierze rozwód, para rozstaje się i dziecko nie widuje jednego rodzica tak często, jak drugiego, z którym mieszka na co dzień, co ma duży wpływ na jego wychowanie i późniejszy światopogląd. Media i kolorowe pisma często bardzo agresywnie propagują model niezależnego singla – osoby bez partnera, lub żyjącej w bardzo luźnych, nieformalnych związkach, realizującej się zawodowo, spełniającej marzenia, żyjącej bez żadnych zobowiązań wobec partnera czy dzieci. Model ten bardzo podoba się ruchom feministycznym oraz lewicowym, którzy popularyzują również przekonanie, że dziecko wcale nie musi mieć dwoje rodziców odmiennej płci. Przeprowadzają badania i reportaże, próbując udowodnić, że osoby wychowywane przez dwóch mężczyzn lub dwie kobiety, wcale nie muszą od nich nabyć orientacji homoseksualnych i ich zachowanie nie będzie odbiegać od osób wychowanych przez pary heteroseksualne. Zdania na ten temat są podzielone, gdyż obok badań i reportaży wykonanych przez lewicę i feministki przedstawiane są analizy i wywiady przeprowadzane przez środowiska prawicowe i kościelne, wskazujące na negatywne konsekwencje wychowania dziecka przez gejów bądź lesbijki. Kontrowersyjny jest również temat ideologii gender, uważanej przez prawicę za koncepcję niszczącą rodzinę i tradycyjny system wartości. Obecnie obserwuje się dużą skrajność w poglądach ludzi – większość jest albo za szybkim postępem w kwestii rodziny, albo za zachowaniem tradycyjnego porządku za wszelką cenę. Ciężko stwierdzić, która strona ma rację, a prawda leży zapewne gdzieś pośrodku.