1Najczęstrze p/wskazania fizykoterapii odp: ciąża, choroba nowotworowa do 5 lat, niewydolność krążenia, nietolerancja zabiegów, czynna gruźlica płuc, świeży zawał, padaczka, odleżyny, ostra infekcja
2Terapia ułożeniowa przy endoprotezie biodra odp: nogi w odwiedzeniu, stosowanie klinu, szeroko nogi zapobiega to przewodzeniu, zaopatrzenie w kule, wózki
3Wymienić pomoce do chodzenia odp: wózki, balkoniki, kule
4Prewencja ch. zwyrodnieniowej odp: odpowiednie wkładki, gimnastyka, aktywność fizyczna, dieta odpowiednia
5 Czym sie charakteryzuje Polski Model Rehabilitacji odp
:kompleksowy(zwraca się uwagę na całe życie pacjenta bierze się pod uwagę przy leczeni możliwość wystąpienia odleżyn, nawadnianie), powszechny, ciągły, wczesny(szybko po operacji zaczyna się rehabilitacja)
6.Gdzie najczęściej odleżyny odp: k.ogonowa, miednica łokcie pięty stopy
7 Rodzaje profilaktyki: odp: pierwotna i wtórna pierwotna- żeby nie było choroby wtórna- zahamowanie rozwoju choroby.
Rehabilitacja kartkówka od mgr Kunikowskiej
Co to jest odleżyna? ODP: Są miejscowymi obszarami martwicy komórkowej, na ogół prowadzą one do powstania otwartych ran w miejscu martwicy tkanek, następującej w skutek ucisku z zewnątrz.
Wszystkie opisać stopnie odleżyn ODP: Odleżyny można podzielić na 5 stopni.
STOPIEŃ I - Blednące zaczerwienienie, rumień, skóra nie jest uszkodzona. Lekki ucisk palca powoduje zblednięcie tego
zaczerwienienia, co wskazuje, że mikrokrążenie nie jest jeszcze zatrzymane i uszkodzone.
STOPIEŃ II – Nieblednące, powiększające się zaczerwienienie, powierzchowna nadżerka, tkanka twarda w dotyku.
Po zakończeniu ucisku rumień nie ustępuje, może pojawić się powierzchniowy obrzęk, otarcie, przerwanie ciągłości naskórka
i pęcherze, zwykle towarzyszy temu ból.
STOPIEŃ III - Głębokie uszkodzenie pełnej grubości skóry do granicy z tkanką podskórną. Widoczne głębokie ubytki tkanki,
rana otoczona jest rumieniem i obrzękiem, brzegi rany są dobrze odgraniczone, dno rany może być wypełnione żółtymi masami
rozpadających się tkanek lub czerwoną ziarniną. Uszkodzone tkanki znajdują się poniżej zakończeń nerwowych, stąd zwykle
nie są bolesne.
STOPIEŃ IV - Uszkodzenie rozpościera się w stronę tłuszczowej tkanki podskórnej, dochodzi do kości, występuje martwica*
z odczynem zapalnym kości i odczynowym zapaleniem stawów, widoczna obumarła tkanka. Brzeg odleżyny jest raczej dobrze
odgraniczony, lecz martwica obejmuje także otaczające ją warstwy skóry, dno może być pokryte czarną martwicą.
STOPIEŃ V - Zaawansowana martwica rozpościera się w stronę powięzi i mięśni - stan ogólnego zakażenia - sepsa*. W ranie
są rozpadające się masy tkanek i czarna martwica.
*sepsa - (zatrucie krwi) spowodowane jest zakażeniem całego organizmu, zaczyna się wysoką gorączką, bólami rąk i nóg,
osłabieniem. W szybkim tempie dochodzi do zakażenia całego organizmu
* martwica - miejscowa śmierć narządu, jego fragmentu lub tkanki w żywym organizmie
Profilaktyka odleżyn PROFILAKTYKA
- myjemy skórę ciepłą wodą, stosując delikatne środki i mydła,
- zapobiegamy nadmiernemu wysuszeniu skóry,
- unikamy silnych kosmetyków,
- unikamy łącznego stosowania środków natłuszczających i pudru,
- w sposób szczególny dbamy o higienę i czystość miejsc intymnych,
- codziennie sprawdzamy swoje ciało - oglądamy narażone na powstanie odleżyn miejsca, a w miejscach źle widocznych
pomagamy sobie lusterkiem,
- unikamy stosowania spirytusu,
- chronimy ciało przed urazami mechanicznymi,
- nie lekceważymy nawet małych zaczerwienień, drobnych otarć naskórka lub skaleczeń.
4. Czynniki wew i zew wpływające na odleżyny : Ucisk, działanie sił stycznych, tarcie, nadmierna wilgotność , T, wew: sposób dystrybucji tkanki tłuszczowej, stan krążenia, wadliwy metabolizm kolagenu, heterotopowe ogniska kostnienia, niedokrwistość, zły stan odżywiania,
schorzenia kręgosłupa pielęgnacja pacjenta : 1. Kontrola stanu skóry – pozwala na szybką interwencję w przypadku stwierdzenia zmian mogących prowadzić do powstania odleżyn lub odparzeń.
2. Odciążanie uciskanych okolic ciała poprzez :
• częste zmiany pozycji ciała chorego zależne od schorzeń kregosłupa ( raz na 2 godziny )
• zapewnienie choremu ruchu (w przypadku tetraplegików – biernego)
• odpowiednie układanie chorego
• wyposażenie chorego w udogodnienia
• przestrzeganie zasad używania sprzętu medycznego i innego pomocniczego
• zapewnienie komfortu i higieny ciała i otoczenia poprzez wyposażenie chorego w wygodne łóżko z materacem przeciwodleżynowym, częstą zmianę pościeli i inne
3. Odpowiednia pielęgnacja skóry pacjenta
• codzienne, dokładne wykonywanie zabiegów higienicznych
• Model postępowania z chorym po operacji:
1 doba – ćwiczenia: oddechowe, czynne stóp, napięcia izometryczne mięśni pośladkowych i czworogłowego. Operowana kończyna ułożona jest w zgięciu biodra około 20 stopni i zgięciu kolana około 20 stopni.
2 doba – ćwiczenia oddechowe, czynne stóp i napięcia izometryczne mięśni jak w pierwszej dobie. Włączamy ćwiczenia bierne operowanego biodra w osi kończyny, pozycji pośredniej i odwiedzeniu. Kończyna ułożona jest w bucie derotacyjnym. Pacjent siada w łóżku.
3 doba – ćwiczenia i ułożenie kończyny jak w drugiej dobie. Pacjenta pionizujemy w balkoniku, z pełnym odciążeniem operowanej kończyny.
4 doba – ćwiczenia i ułożenie kończyny jak w drugiej dobie. Pacjent chodzi z pomocą balkonika i pełnym odciążeniem kończyny. Wyrównanie obcasem ewentualnej różnicy w długości kończyn.
5-14 doba – ćwiczenia czynno-bierne, samowspomagane i czynne przyłóżkowe, w pozycji siedzącej i leżącej. Nauka chodzenia z pomocą 2 kul łokciowych.
Od 14 doby – doskonalenie chodu, zwiększanie dystansu. Pacjent wykonuje napięcie izometryczne mięśni pośladkowych i brzucha wielokrotnie w ciągu dnia. Rozpoczynamy ćwiczenia w systemie bloczkowo-ciężarkowym: na plecach, w płaszczyźnie czołowej – odwiedzenie, nie przekraczając linii pośrodkowej ciała, oraz na boku nieoperowanym, w płaszczyźnie strzałkowej – zginanie i prostowanie.
Po operacji implantacji endoprotezy stawu biodrowego pacjent może przyjmować następujące pozycje w łóżku:
leżenie na plecach – kończyna operowana w odwiedzeniu i pozycji pośredniej (bez rotacji),
leżenie na boku nieoperowanym – jest możliwe po usunięciu drenów, a kończyna operowana musi być w odwiedzeniu na wysokości uda i goleni,
leżenie na boku operowanym – po 2 miesiącach po operacji, jedynie za zgodą operatora.
Pacjent po założeniu endoprotezy biodra rozpoczyna chodzenie z pomocą 2 kul łokciowych i pełnym odciążeniu operowanej kończyny. Stopniowo, od 4 tygodnia po operacji, może obciążać kończynę wówczas, gdy uzyskaliśmy dobry ruch w stawie i nie występuje ból.
Dwie kule łokciowe używane są przez pacjenta do 1,5 miesiąca po założeniu endoprotezy cementowej, a do 3 miesięcy po założeniu endoprotezy bezcementowe. Jedną kulę łokciową, po stronie nieoperowanej, pacjent używa od 1,5 do 3 miesięcy po założeniu endoprotezy cementowej, od 3 do 6 miesięcy po założeniu endoprotezy bezcementowej.
Chory może chodzić bez kuli wówczas, gdy nie występuje ból przy obciążaniu operowanej kończyny, siła mięśni jest dobra (nie ma objawu Trendelenburga), oraz ma prawidłowy stereotyp ruchu.
Nieodłącznym elementem w rehabilitacji, po założeniu endoprotezy biodra, jest nauka chodzenia po schodach, którą rozpoczynamy wówczas, gdy jest dobra siła mięśnia czworogłowego, który stabilizuje od przodu kolano, a czynne zgięcie biodra wynosi co najmniej 90 stopni.
Chodzenie po schodach z pomocą dwóch kul:
wchodzenie: na stopniu wyżej postawić kończynę nieoperowaną i prostując ją w kolanie dostawić kończynę nieoperowaną wraz z kulami,
schodzenie: na stopniu niżej postawić kończynę operowaną wraz z kulami, dostawić kończynę nieoperowaną.
Chodzenie po schodach z pomocą jednej kuli. Kula po stronie operowanej kończyny, pacjent trzyma się poręczy po stronie nieoperowanej:
wchodzenie: kończynę nieoperowaną postawić na stopniu wyżej, prostując kolano dostawić wraz z kulą kończynę operowaną,
schodzenie: na stopniu niżej postawić kończynę operowaną wraz z kulą, dostawić kończynę zdrową.
Pacjent po wypisie ze szpitala powinien wykonywać ćwiczenia wyuczone w oddziale, których celem jest utrzymanie prawidłowego zakresu ruchów i siły mięśniowej operowanego stawu. Przy zaburzeniach równowagi lub dysfunkcji innych stawów, używać jednej lub dwóch kul łokciowych przy pokonywaniu dalszych dystansów. Ważne jest zapobieganie nadwadze.
Uświadomienie choremu zagrożeń, oraz instruktaż dotyczący zachowań związanych z czynnościami życia codziennego, pozwoli na prawidłową ochronę implantowanej totalnej endoprotezy biodra.
Pacjentowi z endoprotezą biodra nie wolno wykonać gwałtownych ruchów pochylania na boki i do przodu, skręcać stóp na zewnątrz i do wewnątrz, długo stać oraz zakładać nogi na nogę w pozycji siedzącej. Wykonywanie zajęć związanych z ryzykiem upadku takich jak jazda na rowerze, wchodzenie po drabinie, praca z wyciągniętymi rękami jest szczególnie przeciwwskazana u osób zaawansowanych wiekiem.
W domu chorego powinny być udogodnienia takie jak:
łóżko do spania, ze sprężystym materacem, dopasowane do wzrostu chorego,
w ściany łazienki i toalety należy wmontować uchwyty ułatwiające zmianę pozycji,
prysznic, a nie kąpiel w wannie, będzie bezpieczny przy wchodzeniu i wychodzeniu,
obuwie powinno być stabilne, na miękkiej podeszwie, z ewentualnym wyrównaniem długości kończyn, zarówno do chodzenia po domu jak i po ulicy,
– łyżka do butów powinna mieć wydłużoną rączkę.
Przykłady niektórych zachowań w życiu codziennym, jakie powinien znać pacjent:
zmiana pozycji w łóżku – nogę zdrową pacjent układa pod operowaną, którą przesuwa po podłożu do pozycji siedzącej (ryc. 1),
niedopuszczanie, aby skóra była wilgotna
• zapewnienie choremu czystej i suchej pościeli i piżamy
• natłuszczanie skóry oliwką, kremem lub balsamem
• zabezpieczenie i właściwa pielęgnacja w przypadku wystąpienia lub wytworzenia przetok kałowych lub moczowych
• częste masowanie , rozcieranie i oklepywanie skóry, zwłaszcza w okolicach narażonych na ucisk
• niedopuszczanie do urazów skóry
4. Czynności mające na celu poprawę
ogólnego stanu pacjenta :
• odpowiednie nawadnianie chorego
• stosowanie pełnowartościowej, urozmaiconej diety
Zalecenia po wymianie stawu biodrowego : Model postępowania z chorym po operacji:
1 doba – ćwiczenia: oddechowe, czynne stóp, napięcia izometryczne mięśni pośladkowych i czworogłowego. Operowana kończyna ułożona jest w zgięciu biodra około 20 stopni i zgięciu kolana około 20 stopni.
2 doba – ćwiczenia oddechowe, czynne stóp i napięcia izometryczne mięśni jak w pierwszej dobie. Włączamy ćwiczenia bierne operowanego biodra w osi kończyny, pozycji pośredniej i odwiedzeniu. Kończyna ułożona jest w bucie derotacyjnym. Pacjent siada w łóżku.
3 doba – ćwiczenia i ułożenie kończyny jak w drugiej dobie. Pacjenta pionizujemy w balkoniku, z pełnym odciążeniem operowanej kończyny.
4 doba – ćwiczenia i ułożenie kończyny jak w drugiej dobie. Pacjent chodzi z pomocą balkonika i pełnym odciążeniem kończyny. Wyrównanie obcasem ewentualnej różnicy w długości kończyn.
5-14 doba – ćwiczenia czynno-bierne, samowspomagane i czynne przyłóżkowe, w pozycji siedzącej i leżącej. Nauka chodzenia z pomocą 2 kul łokciowych.
Od 14 doby – doskonalenie chodu, zwiększanie dystansu. Pacjent wykonuje napięcie izometryczne mięśni pośladkowych i brzucha wielokrotnie w ciągu dnia. Rozpoczynamy ćwiczenia w systemie bloczkowo-ciężarkowym: na plecach, w płaszczyźnie czołowej – odwiedzenie, nie przekraczając linii pośrodkowej ciała, oraz na boku nieoperowanym, w płaszczyźnie strzałkowej – zginanie i prostowanie.
Po operacji implantacji endoprotezy stawu biodrowego pacjent może przyjmować następujące pozycje w łóżku:
leżenie na plecach – kończyna operowana w odwiedzeniu i pozycji pośredniej (bez rotacji),
leżenie na boku nieoperowanym – jest możliwe po usunięciu drenów, a kończyna operowana musi być w odwiedzeniu na wysokości uda i goleni,
leżenie na boku operowanym – po 2 miesiącach po operacji, jedynie za zgodą operatora.
Pacjent po założeniu endoprotezy biodra rozpoczyna chodzenie z pomocą 2 kul łokciowych i pełnym odciążeniu operowanej kończyny. Stopniowo, od 4 tygodnia po operacji, może obciążać kończynę wówczas, gdy uzyskaliśmy dobry ruch w stawie i nie występuje ból.
Dwie kule łokciowe używane są przez pacjenta do 1,5 miesiąca po założeniu endoprotezy cementowej, a do 3 miesięcy po założeniu endoprotezy bezcementowe. Jedną kulę łokciową, po stronie nieoperowanej, pacjent używa od 1,5 do 3 miesięcy po założeniu endoprotezy cementowej, od 3 do 6 miesięcy po założeniu endoprotezy bezcementowej.
Chory może chodzić bez kuli wówczas, gdy nie występuje ból przy obciążaniu operowanej kończyny, siła mięśni jest dobra (nie ma objawu Trendelenburga), oraz ma prawidłowy stereotyp ruchu.
Nieodłącznym elementem w rehabilitacji, po założeniu endoprotezy biodra, jest nauka chodzenia po schodach, którą rozpoczynamy wówczas, gdy jest dobra siła mięśnia czworogłowego, który stabilizuje od przodu kolano, a czynne zgięcie biodra wynosi co najmniej 90 stopni.
Chodzenie po schodach z pomocą dwóch kul:
wchodzenie: na stopniu wyżej postawić kończynę nieoperowaną i prostując ją w kolanie dostawić kończynę nieoperowaną wraz z kulami,
schodzenie: na stopniu niżej postawić kończynę operowaną wraz z kulami, dostawić kończynę nieoperowaną.
Chodzenie po schodach z pomocą jednej kuli. Kula po stronie operowanej kończyny, pacjent trzyma się poręczy po stronie nieoperowanej:
wchodzenie: kończynę nieoperowaną postawić na stopniu wyżej, prostując kolano dostawić wraz z kulą kończynę operowaną,
schodzenie: na stopniu niżej postawić kończynę operowaną wraz z kulą, dostawić kończynę zdrową.
Pacjent po wypisie ze szpitala powinien wykonywać ćwiczenia wyuczone w oddziale, których celem jest utrzymanie prawidłowego zakresu ruchów i siły mięśniowej operowanego stawu. Przy zaburzeniach równowagi lub dysfunkcji innych stawów, używać jednej lub dwóch kul łokciowych przy pokonywaniu dalszych dystansów. Ważne jest zapobieganie nadwadze.
Uświadomienie choremu zagrożeń, oraz instruktaż dotyczący zachowań związanych z czynnościami życia codziennego, pozwoli na prawidłową ochronę implantowanej totalnej endoprotezy biodra.
Pacjentowi z endoprotezą biodra nie wolno wykonać gwałtownych ruchów pochylania na boki i do przodu, skręcać stóp na zewnątrz i do wewnątrz, długo stać oraz zakładać nogi na nogę w pozycji siedzącej. Wykonywanie zajęć związanych z ryzykiem upadku takich jak jazda na rowerze, wchodzenie po drabinie, praca z wyciągniętymi rękami jest szczególnie przeciwwskazana u osób zaawansowanych wiekiem.
W domu chorego powinny być udogodnienia takie jak:
łóżko do spania, ze sprężystym materacem, dopasowane do wzrostu chorego,
w ściany łazienki i toalety należy wmontować uchwyty ułatwiające zmianę pozycji,
prysznic, a nie kąpiel w wannie, będzie bezpieczny przy wchodzeniu i wychodzeniu,
obuwie powinno być stabilne, na miękkiej podeszwie, z ewentualnym wyrównaniem długości kończyn, zarówno do chodzenia po domu jak i po ulicy,
– łyżka do butów powinna mieć wydłużoną rączkę.
Przykłady niektórych zachowań w życiu codziennym, jakie powinien znać pacjent:
zmiana pozycji w łóżku – nogę zdrową pacjent układa pod operowaną, którą przesuwa po podłożu do pozycji siedzącej (ryc. 1),
co to jest hartowanie kikuta : HARTOWANIE KIKUTA
-uważamy w I fazie na stan blizny, delikatnie oklepujemy kikut w 7 dniu przy nasadzie kikuta
- po zagojeniu blizny operacyjnej intensywnie masujemy kikut (rozcieranie, ugniatanie, oklepywanie).
-możemy też hartować hydrotermicznie poprzez naprzemienne zanurzanie kikuta w zimnej i ciepłej wodzie stopniowo zwiększając amplitudę temperatury wody; 30 sek po 25 razy
-hartujemy te przez obciążanie osiowe najpierw na miękkie podłoże i na krotko, a pod koniec na twarde i na dłużej i nie stosujemy poduszki
1) 10% masy ciała – szczyt kikuta
2) Po 4-5tyg.chory sam utrzymuje na twardym
co to jest niepełnosprawność : WHO: definiuje niepełnosprawność z punktu szeroko rozumianego zdrowia , a za punkt wyjścia definicji przyjmuje uszkodzenie, którego następstwem jego niepełnosprawności. W związku z tym za osoby niepełnosprawne uważa się osoby o „ naruszonej sprawności funkcjonalnej lub aktywności życiowej w stopniu utrudniającym wypełnianie normalnych czynności charakterystycznych dla osoby płci i wieku” ( Hulek, ,1989) . Ta definicja może być podstawą do opracowania określeń odnoszących się do poszczególnych kategorii osób niepełnosprawnych , np. niewidomych , z uszkodzeniem słuchu lub chorych psychicznie.
jak dzieli niepełnosprawność powiatowy urzad orzekania o niepełnosprawności (st znaczny, umiarkowany lekki, lekarz orzecznik(zdolny niezdolny do pracy,
co to jest udar, rodzaje, obawy ( ksiązka 391 )
afazja( kartka) agnozja- Agnozja, niemożność lub trudność rozpoznawania obiektów czy bodźców, także znanych, przy jednoczesnym braku zaburzeń czuciowych (sensorycznych), pojawiająca się zwykle po uszkodzeniu płatów ciemieniowych mózgu. Do podstawowych rodzajów agnozji zalicza się:
1) agnozję czuciową, uniemożliwiającą rozpoznawanie przedmiotów dotykiem; jej odmianą jest astereognozja, polegająca na niezdolności rozpoznawania kształtów, mimo zachowanej zdolności identyfikowania rozmiarów czy faktury; niekiedy zaburzenie to dotyczy także niemożności identyfikacji lub lokalizacji własnego ciała (tzw. autotopagnozja),
2) agnozję słuchową (typową dla uszkodzenia płatów skroniowych), uniemożliwiającą identyfikację dźwięków, tonów czy melodii, a także mowy, oraz
3) agnozję wzrokową (uszkodzenie płatów potylicznych), która upośledza rozpoznawanie lub identyfikację widzianych obiektów.
apraksja - Apraksja - upośledzenie precyzyjnych, celowych ruchów przy braku niedowładu, objawów móżdżkowych i zaburzeń czucia. Zaburzenia apraktyczne są często wynikiem udarów, guzów, spotyka się je również w chorobie Alzheimera. Apraksja wyobrażeniowa (ideacyjna) [edytuj]
Apraksja wyobrażeniowa występuje przy rozległych chorobach mózgu, objawia się niemożnością realizowania planowanego ruchu, przestawianiem czy pomijaniem jego istotnych elementów składowych a dodawaniem zbędnych.
Apraksja ruchowa [edytuj]
Apraksja ruchowa polega na niemożności wykonywania ruchów precyzyjnych (np. pisanie, gra na instrumentach muzycznych); ruchy chorego są niezgrabne, niepewne; zwykle występuje po stronie przeciwnej do uszkodzenia.
Apraksja wyobrażeniowo-ruchowa [edytuj]
W tej postaci apraksji chory nie może wykonać poleconej funkcji (mimo że wie jak to zrobić), przy czym instrukcja wspomagająca nie zmienia sytuacji, natomiast analogiczne czynności mogą być wykonane w sposób automatyczny.
co to jest zespól zaniedbywania- zwracać uwagę na obie kończyny po udarze i niedowładzie jednej strony
podział terapii w rehabilitacji
FIZJOTERAPIA:
Balneoterapia - dział fizjoterapii zajmujący się zabiegami rehabilitacyjnymi wykorzystującymi wodę, w różnych temperaturach, w celu leczenia schorzeń pacjenta.
Hydroterapia, dział fizjoterapii, inaczej wodolecznictwo, akwaterapia (łac. aqua = woda) – metoda leczenia bodźcowego polegająca na zewnętrznym stosowaniu wody o różnych postaciach: ciekłej, stałej lub gazowej. Podstawę leczniczego działania stanowi odpowiednia temperatura lub ciśnienie wody użytej odpowiednio do danej terapii.
Kinezyterapia (gr. kinesis – ruch) – leczenie ruchem, gimnastyka lecznicza. Podstawą tej dziedziny fizjoterapii są ćwiczenia ruchowe. Ruch staje się środkiem leczniczym, mającym wpływ na cały organizm. Zadaniem kinezyterapii jest maksymalne usunięcie niesprawności fizycznej i przygotowanie do dalszej rehabilitacji, np. społecznej.
Kinezyterapia dzieli się na miejscową i ogólną. Miejscowa – dotyczy bezpośrednio narządu zmienionego chorobowo, składają się na nią:
ćwiczenia bierne – wykonywane przez kinezyterapeutę lub aparat CPM (Continuous Passive Motion – ciągły bierny ruch) bez czynnego udziału chorego;
ćwiczenia izometryczne – czynne napinanie mięśni bez zmiany ich długości;
ćwiczenia czynno-bierne – ruch wykonywany jest biernie natomiast pacjent czynnie rozluźnia mięśnie;
ćwiczenia samowspomagane – pacjent siłą mięśni kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni;
ćwiczenia w odciążeniu – wykonywanie ruchu przy odciążeniu przez terapeutę ćwiczonego odcinka ciała;
ćwiczenia czynne;
wyciągi;
ćwiczenia synergistyczne – pacjent siłą mięśni kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni;
ćwiczenia oddechowe.
Ogólna – składa się z ćwiczeń części ciała nieobjętych chorobą:
ćwiczenia ogólnokondycyjne;
ćwiczenia gimnastyki porannej;
ćwiczenia w wodzie;
sport inwalidów.
Kinezyterapia stosowana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po zabiegach operacyjnych, po udarach mózgu, po zawale serca, a także w okresie ciąży jako przygotowanie do porodu.
Fizykoterapia - jedna z form fizjoterapii i część medycyny fizykalnej, w której na organizm oddziałuje się rozmaitymi bodźcami fizycznymi, pobieranymi z natury (Słońce, borowina) lub wytwarzanymi specjalnymi urządzeniami (krioterapia, prądy różnego rodzaju).
Fizykoterapię można podzielić na:
Jontoforeza (Jonoforeza)
Prąd małej częstotliwości
Impulsy trójkątne
Impulsy prostokątne
Prądy diadynamiczne - Prądy DD, czyli prądy Bernarda
Modulowane prądy średniej częstotliwości
Magnetoterapia - oddziaływanie polem magnetycznym
Helioterapia - kąpiele słoneczne
Hydroterapia - kąpiele, półkąpiele, natryski, polewania, okłady w tym
Termoterapia - oddziaływanie temperaturą
Krioterapia - oddziaływanie zimnem
Krioterapia miejscowa - np. owiewanie zimnym powietrzem
Krioterapia ogólna - np. zabieg w kriokomorze
Cw biernych, izmoetrycznych, o chorobie zwyrodnieniowej, amputacja pod kątem rehabilitacji