Zapłon akumulatorowy stosowany najczęściej w silnikach niskoprężnych składa się z:

• akumulatora,

• wyłącznika zapłonu,

• cewki zapłonowej,

• aparatu zapłonowego,

• kondensatora,

• przewodów niskiego napięcia, przewodów wysokiego napięcia.

Zadaniem akumulatora (1) jest magazynowanie energii i dostarczanie jej do układu zapłonowego. Najczęściej stosuje się napięcia 6, 12, 24 V. Cewka zapłonowa (3) służy do zamiany prądu niskiego napięcia pobieranego z akumulatora (lub prądnicy) na prąd wysokiego napięcia. Jeżeli prąd o niskim napięciu przepływający przez uzwojenie pierwotne cewki zapłonowej zostanie nagle przerwany (przez przerywacz) to w uzwojeniu wtórnym na zasadzie indukcji wytworzy się napięcie chwilowe. Napięcie to jest wielokrotnie wyższe od napięcia pierwotnego (zależnie od przekładni cewki).

Przerywanie prądu niskiego napięcia, które musi nastąpić w momencie zapłonu wykonywane jest przez przerywacz, napędzany garbikiem wałka aparatu zapłonowego (9), otrzymującego napęd od wałka rozrządu (6) lub od wału korbowego w silnikach dwusuwowych. Stanowi on zwykle część składową aparatu zapłonowego (4) obejmującego poza przerywaczem rozdzielacz zapłonu (13). Przerywacz znajduje się w środkowej części aparatu zapłonowego i jest mocowany na płytce przytwierdzonej do korpusu. Jeden styk przerywacza mieści się w ruchomym ramieniu (7) tzw. młoteczku, drugi zaś na kowadełku (8). Na obrotowym wałku (9) aparatu zapłonowego znajdują się krzywki (10), których liczba odpowiada liczbie cylindrów. Podczas obracania się wałka (9), krzywki (10) podnosząc młoteczek rozwierają styki, które następnie zwierane są prze sprężynkę (11).

Równolegle do styków przerywacza włączony jest kondensator (5) zapobiegający iskrzeniu (nadpalaniu styków) a szczególnie zadaniem jego jest skrócenie czasu przepływu prądu przez cewkę w momencie rozwierania się styków przerywacza (co daje w efekcie zwiększenie napięcia w uzwojeniu wtórnym, a tym samym zwiększenie energii iskry).

Rozdzielacz służy do rozprowadzenia wysokiego napięcia do poszczególnych świec w porządku określanym kolejnością pracy silnika. Funkcję tę pełni palec rozdzielacza (12) wirujący wraz z wałkiem aparatu. W skład aparatu zapłonowego wchodzą regulatory zapłonu: odśrodkowy i podciśnieniowy.

Regulacja zapłonu składa się z:

• regulacji przerwy na stykach przerywacza

• regulacji kąta wyprzedzenia zapłonu.

REGULACJA PRZERWY NA STYKACH PRZERYWACZA

Regulacja przerwy polega na ustawieniu określonej wartości odległych styków przerywacza przy ich maksymalnym rozwarciu. Wykonuje się ją przez zmianę położenia kowadełka (8) względem maksymalnie podniesionego młoteczka (7) po uprzednim poluzowaniu śruby mocującej (16). Pomiar wykonuje się szczelinomierzem.

REGULACJA KĄTA WYPRZEDZENIA ZAPŁONU

Po ustaleniu przerwy na przerywaczu drugą czynność regulacyjną stanowi regulacja kąta wyprzedzenia zapłonu. Przy włączonej lampce kontrolnej pomiędzy zacisk młoteczka i masę oraz wyłączonym zasilaniu należy doprowadzić tłok pierwszego cylindra (w oparciu o znaki na kole zamachowym) do położenia, w którym zaświeci się lampka. Przy prawidłowo wyregulowanym zapłonie zaświecenie lampki kontrolnej powinno nastąpić w momencie pokrycia znaków: stałego na obudowie silnika i pierwszego na kole zamachowym. Jeżeli zapalenie lampki nastąpi przed pokryciem się znaków to oznacza to, że zapłon jest wyprzedzony, jeżeli za, to zapłon jest opóźniony. Chcąc ustawić zapłon prawidłowo należy pokryć wiadome znaki, poluzować śrubę mocującą aparat zapłonowy i obracając w prawo lub w lewo doprowadzić do zaświecenia lampki (co oznacza moment rozwarcia styków, a tym samym przeskok iskry na świecy pierwszego cylindra).

PRZEBIEG DOŚWIADCZENIA:

• Sprawdzić odstęp między elektrodami świecy zapłonowej 90,6 mm).

• Sprawdzić odległość między stykami przerywacza i wyregulować na 0,5 mm.

• Podłączyć lampkę kontrolną i zasilanie.

• Sprawdzić kąt wyprzedzania zapłonu.

• Przeprowadzić regulację kąta wyprzedzania zapłonu.

• Sprawdzić działanie układu przy odłączonym kondensatorze.

---